What do you think?
Rate this book
The Write Attitude
A writer’s attitude can help bring success. But what should that attitude look like? Rah-rah positive? Pragmatic? Take-no-prisoners serious?
USA Today bestselling author and renowned business blogger Kristine Kathryn Rusch helps guide writers to find the right attitude for a long-term writing career in this latest WMG Writers’ Guide.
Rusch covers topics such as habits, the importance of routines, the dangers of following a crowd, and how to create—and follow—one’s own vision of a writing career.
With The Write Attitude, Rusch shows writers how they can do what they love and love what they do without sabotaging their own success.
“[Kristine Kathryn Rusch’s blog,] The Business Rusch…is full of sound advice and analysis about what's going on.”
—Jeff Baker, The Oregonian
“Kristine Kathryn Rusch’s new book Discoverability is by far the best resource I have read to date to help indie authors succeed after the book is written.”
—Chris Syme, Principal of CKSyme Media Group
“The bible for the self-employed.”
—John Ottinger III, teacher and editor of Grasping for the Wind, on The Freelancer’s Survival Guide
USA Today bestselling author and renowned business blogger Kristine Kathryn Rusch helps guide writers to find the right attitude for a long-term writing career in this latest WMG Writers’ Guide.
Rusch covers topics such as habits, the importance of routines, the dangers of following a crowd, and how to create—and follow—one’s own vision of a writing career.
With The Write Attitude, Rusch shows writers how they can do what they love and love what they do without sabotaging their own success.
“[Kristine Kathryn Rusch’s blog,] The Business Rusch…is full of sound advice and analysis about what's going on.”
—Jeff Baker, The Oregonian
“Kristine Kathryn Rusch’s new book Discoverability is by far the best resource I have read to date to help indie authors succeed after the book is written.”
—Chris Syme, Principal of CKSyme Media Group
“The bible for the self-employed.”
—John Ottinger III, teacher and editor of Grasping for the Wind, on The Freelancer’s Survival Guide
164 pages, Kindle Edition
First published May 10, 2015
8 people are currently reading
53 people want to read
About the author
Kristine Kathryn Rusch
1,365 books722 followersKristine Kathryn Rusch is an award-winning mystery, romance, science fiction, and fantasy writer. She has written many novels under various names, including Kristine Grayson for romance, and Kris Nelscott for mystery. Her novels have made the bestseller lists –even in London– and have been published in 14 countries and 13 different languages.
Her awards range from the Ellery Queen Readers Choice Award to the John W. Campbell Award. In the past year, she has been nominated for the Hugo, the Shamus, and the Anthony Award. She is the only person in the history of the science fiction field to have won a Hugo award for editing and a Hugo award for fiction.
In addition, she's written a number of nonfiction articles over the years, with her latest being the book "A Freelancer's Survival Guide".
She has also published as:
Sandy Schofield (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kristine Grayson - romances
Kathryn Wesley (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kris Nelscott - mysteries
Kris Rusch - historical fiction
Kris DeLake - romances
Her awards range from the Ellery Queen Readers Choice Award to the John W. Campbell Award. In the past year, she has been nominated for the Hugo, the Shamus, and the Anthony Award. She is the only person in the history of the science fiction field to have won a Hugo award for editing and a Hugo award for fiction.
In addition, she's written a number of nonfiction articles over the years, with her latest being the book "A Freelancer's Survival Guide".
She has also published as:
Sandy Schofield (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kristine Grayson - romances
Kathryn Wesley (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kris Nelscott - mysteries
Kris Rusch - historical fiction
Kris DeLake - romances
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
May 27, 2015
Always brilliant. No BS advice from a writer who has been doing this as a pro for many years. Reading Kris' books is like having a virtual writing mentor.
Read
February 6, 2019I really enjoyed this book. It's a "no BS", straightforward approach to writing, discipline, self-doubt, and many other aspects of a writer's life. It might be leaning slightly toward indie than traditional, but I think insights and perspectives in the book will be useful for any writer.
At the same time: it reads so well! Slightly anecdotal style makes the text flow, and reading it was a pleasure not only because of the content.
At the same time: it reads so well! Slightly anecdotal style makes the text flow, and reading it was a pleasure not only because of the content.
July 15, 2017
The book contains a series of 12 edited blog posts published between 2011 and 2015. Between them, they encourage you to develop a writing routine, to keep writing when life and other people get in your way and believe in yourself and doing what's best for you.
June 11, 2017
1. Habits
2. The Importance of Routines
3. Churning It Out
4. Getting By
5. Following the Crowd
6. Indispensable
7. Beginner's Luck
8. One Phone Call From Our Knees
9. Controlling the Creatives
10. Believe in Yourself
11. Out! All of You!
12. The Writer You Want to Be
Kris Rusch has worn pretty much every hat in writing and publishing. She writes fiction and nonfiction, at all lengths, and has won awards and been a bestseller in multiple genres. She's edited short fiction, both anthologies and magazines (including The Magazine of Fantasy and Science Fiction), and is, in fact, the only person on the planet to win the Hugo Award for both writing and editing short fiction. She's been an owner, with her husband Dean Wesley Smith, of two publishing companies (they currently own WMG Publishing) and several retail stores. She was a low-level employee at a publishing company she didn't own when she was young, and worked as a radio journalist and news editor for some years. She's made her living off of writing and publishing, without having a separate day job, for about three decades. She takes the long view, which separates her from a lot of the folks who've had some success in the last year or five or ten, and give advice based on what they've done short term. Which is useful, up to a point, but if you want a long-term career, the best advice comes from someone who's had one, and is still going strong.
Kris herself is the first to say that every writer is different, and that you should examine any advice you get to see if it will work for you, or how you can make it your own in a way that'll be useful. But basically, when she talks about writing or publishing, I listen, and I usually agree with her.
This book is a collection of essays originally posted on her blog over a period of some years, all on the topic of how a writer's attitude will affect their success.
Writing and publishing is an area where about 90% of success seems to come from just doing it, over and over, year after year after decade. It's easy to kill your own career -- or strangle it in the crib -- by having the wrong attitude, looking at things from the wrong perspective, buying into myths, thinking short-term instead of long-term... so many ways of wandering off the path. Kris talks about some of the trickiest detours into the underbrush, the ones lit up in neon and advertising themselves as shortcuts or expressways or well-lit, well-trodden paths to Success! which are actually no such thing.
She starts by looking at your habits and routines, which are two different things, in the first two essays. Developing good habits and routines can make you more productive by offloading a lot of the thinking and planning. Habits are how you do things, while routines are how you organize your day. So Kris is in the habit of, whenever she cooks, cooking enough to freeze leftovers so she doesn't have to cook all the time. Going to cook? then cook a lot, is a habit. Drinking some water before a writing session, then sipping tea while writing, is another habit; it forces her to get up and move around about once every hour, to keep her from getting crippled up from spending too much time sitting and typing. Sitting down to type? Drink some water and make a mug of tea.
She gives her routine as well, from getting up to going to bed, including several writing sessions per day, and also talks about when she has to deviate from it, and how she gets back to it as soon as possible. I appreciate that she shows the bumps in the road and how to recover from them -- much more useful than pretending to be Superwriter, or urging her readers to be.
The third essay talks about the damage that comes from internalizing the idea that writing fast is bad. There's a strong meme going around the larger society, and particularly pushed by English teachers and book reviewers and agents and many tradpub editors, that anything written quickly has to be crap. It was churned out, cranked out, dashed off -- clearly it can't be any good. That's a poisonous idea that doesn't belong anywhere near your writer brain, and Kris does a good job shooting that myth and burying the corpse.
The fourth essay is about people who do just enough to get by, and how that hurts them if they're a writer. I'll admit I was one of those people in high school. High school contained little that I was interested in and less that was actually useful. I learned some things, sure, but that was a minority of what was presented, and I learned a lot more on my own. Ignoring homework to read or write might not have been great for my GPA, but I think it was the right choice in the long run, even if I didn't make that choice for such great reasons at the time. It's easy to get into the habit of doing as little as possible, though, and feel good about getting away with that. Maybe that's not so bad if you're a minimum-wage slave, but when you're doing something you really want to do, and transition to working for yourself (as all freelance writers do, essentially) then the cliche about "You're only cheating yourself" becomes very true. This essay made me think about my own habits, how they've changed over the years and how they haven't. In some ways, I bust my butt when I'm working for someone else (and always have, even with that first minimum wage retail job) but in others I'm good at doing as little as possible so I can get on to the good/fun/interesting stuff. Being conscious of that means I'm applying my highly developed "efficiency" skills where they'll actually do the most good, rather than applying them reflexively.
Number five is about following the crowd, something I've never been very good at, even if I wanted to. Probably just as well, but this is another area where I'd prefer to be able to do some "crowd following" type things -- consciously and with forethought, of course. I'm probably better off with my inner writer being stubbornly unable to, though. If you find yourself thinking, "I'd better write this, or I should write like that, because that's selling," this essay is for you.
The sixth essay talks about how writers become indispensable to their genre or subgenre, and what Kris means by that. This is one of those things you can't just do -- it's not like finishing a novel, or taking a class in how to design covers. Kris gives seven tips you can follow to give yourself the best possible chance of being one of the indispensable writers in your genre, but like success itself, all you can do is prepare, and make sure that when it starts raining soup, you're standing outside with a pair of goggles and a big bucket.
Number seven is about how fast and early success can hurt you. Not something I have to worry about :) but it's an interesting read. Having great success right off the bat sounds like a great upside risk to have to deal with, but it is a risk, and thinking about how to handle it is worth some cogitation time. And I think a lot of this applies to great success no matter when it comes; it's easy to fall into the traps she discusses, no matter when that sudden boost comes.
Number eight is about major life rolls -- some catastrophic event, like a major illness, a death in the family, a house fire, a divorce, things that happen that feel like a knife in the gut -- and how they affect your writing (along with the rest of your life.) You might not recognize that what happening is affecting you until later. Kris gives an example of how this happened to her and she didn't recognize it until months later. It happened to me in 2012, when my husband's retina tore. He needed two surgeries, months apart, and his doctor couldn't say whether his vision would go back to what it was before, or whether the surgeries would just keep it from getting any worse. Jim is legally blind and doesn't have any excess vision to play with, and I was a quiet wreck for most of that year. I was more than halfway through the year when I realized exactly why my writing had gone to hell, and accepted that it probably wasn't going to get any better until the crisis was over with. It was hard to come to that conclusion -- I had plenty of spare time, there seemed to be no logical reason why I couldn't write. I just... couldn't. Deciding not to beat myself up about it anymore (which just added to my stress) was the best decision I could've made. Good essay.
The ninth essay is about how letting the battles and bad attitudes of your fellow creatives suck you in and take up real estate in your brain can hurt you. From the sheer time lost following online flamewars (and I'll admit this is me, depending on the subject of the fight), to the slams and sneering and flaming echoing in your head and preventing you from writing what you want to write, your fellow writers can really poison the well.
Number ten is about believing in yourself and your work, and sticking up for yourself and for a book or story or series, for a genre or subgenre you want to write, for a style of writing that feels right to you, no matter who is telling you you're wrong. Kris gives some great examples -- The Phantom Tollbooth, The Cat in the Hat, and Starship Troopers, of books that would've never been published if the writers had listened to their agents or editors, books that went on to become genre-changing classics.
Number eleven is related to number ten -- it's more about sticking up for yourself, but specifically about clearing people who are actively obstructing you out of your life and work. Kris talks about the example of Sally Field, who'd had success on TV playing Gidget, a vapid airhead, and similar roles like The Flying Nun. Now she wanted to move into movies, but her agents, her business manager and her husband all told her that she wasn't pretty enough and wasn't good enough.
There's more. This is one of my favorite of Kris's essays.
The last essay is about figuring out what kind of writer you are, what kind you want to be. It can take some time, and our early guesses can easily be wrong. Or we might change somewhere along the line. This is about exploring the territory, trying things on for size, tasting what the field has to offer rather than just deciding that the one thing we've been munching on all along is our favorite by default. I've known a lot of writers who seem to be so paranoid that they might be falling behind that they dash as fast as they can down the first road they hit -- the first genre or even subgenre they start writing, or the first one they have some success with -- that they don't even look at all the other possible paths, much less explore any of them. "Oh, no, I'll just keep doing what I do best!" is, in my opinion, one of the saddest things a writer can ever say. Also, as Kris says:
The message I get is to stay aware. Aware of what's out there, and aware of what you're doing -- all of it. It's easy to dismiss or overlook that little side project, or that "not really published" stuff you do on your blog for six years, or non-fiction that doesn't really count because... why again?
And aware of what's going on in your own head. That's really what this whole book is about -- being awake and aware of what you think and what you believe, and how it affects what you do and how you do it. There's a lot of good stuff here, enough to reward several readings at intervals. Highly recommended.
2. The Importance of Routines
3. Churning It Out
4. Getting By
5. Following the Crowd
6. Indispensable
7. Beginner's Luck
8. One Phone Call From Our Knees
9. Controlling the Creatives
10. Believe in Yourself
11. Out! All of You!
12. The Writer You Want to Be
Kris Rusch has worn pretty much every hat in writing and publishing. She writes fiction and nonfiction, at all lengths, and has won awards and been a bestseller in multiple genres. She's edited short fiction, both anthologies and magazines (including The Magazine of Fantasy and Science Fiction), and is, in fact, the only person on the planet to win the Hugo Award for both writing and editing short fiction. She's been an owner, with her husband Dean Wesley Smith, of two publishing companies (they currently own WMG Publishing) and several retail stores. She was a low-level employee at a publishing company she didn't own when she was young, and worked as a radio journalist and news editor for some years. She's made her living off of writing and publishing, without having a separate day job, for about three decades. She takes the long view, which separates her from a lot of the folks who've had some success in the last year or five or ten, and give advice based on what they've done short term. Which is useful, up to a point, but if you want a long-term career, the best advice comes from someone who's had one, and is still going strong.
Kris herself is the first to say that every writer is different, and that you should examine any advice you get to see if it will work for you, or how you can make it your own in a way that'll be useful. But basically, when she talks about writing or publishing, I listen, and I usually agree with her.
This book is a collection of essays originally posted on her blog over a period of some years, all on the topic of how a writer's attitude will affect their success.
Writing and publishing is an area where about 90% of success seems to come from just doing it, over and over, year after year after decade. It's easy to kill your own career -- or strangle it in the crib -- by having the wrong attitude, looking at things from the wrong perspective, buying into myths, thinking short-term instead of long-term... so many ways of wandering off the path. Kris talks about some of the trickiest detours into the underbrush, the ones lit up in neon and advertising themselves as shortcuts or expressways or well-lit, well-trodden paths to Success! which are actually no such thing.
She starts by looking at your habits and routines, which are two different things, in the first two essays. Developing good habits and routines can make you more productive by offloading a lot of the thinking and planning. Habits are how you do things, while routines are how you organize your day. So Kris is in the habit of, whenever she cooks, cooking enough to freeze leftovers so she doesn't have to cook all the time. Going to cook? then cook a lot, is a habit. Drinking some water before a writing session, then sipping tea while writing, is another habit; it forces her to get up and move around about once every hour, to keep her from getting crippled up from spending too much time sitting and typing. Sitting down to type? Drink some water and make a mug of tea.
She gives her routine as well, from getting up to going to bed, including several writing sessions per day, and also talks about when she has to deviate from it, and how she gets back to it as soon as possible. I appreciate that she shows the bumps in the road and how to recover from them -- much more useful than pretending to be Superwriter, or urging her readers to be.
The third essay talks about the damage that comes from internalizing the idea that writing fast is bad. There's a strong meme going around the larger society, and particularly pushed by English teachers and book reviewers and agents and many tradpub editors, that anything written quickly has to be crap. It was churned out, cranked out, dashed off -- clearly it can't be any good. That's a poisonous idea that doesn't belong anywhere near your writer brain, and Kris does a good job shooting that myth and burying the corpse.
The fourth essay is about people who do just enough to get by, and how that hurts them if they're a writer. I'll admit I was one of those people in high school. High school contained little that I was interested in and less that was actually useful. I learned some things, sure, but that was a minority of what was presented, and I learned a lot more on my own. Ignoring homework to read or write might not have been great for my GPA, but I think it was the right choice in the long run, even if I didn't make that choice for such great reasons at the time. It's easy to get into the habit of doing as little as possible, though, and feel good about getting away with that. Maybe that's not so bad if you're a minimum-wage slave, but when you're doing something you really want to do, and transition to working for yourself (as all freelance writers do, essentially) then the cliche about "You're only cheating yourself" becomes very true. This essay made me think about my own habits, how they've changed over the years and how they haven't. In some ways, I bust my butt when I'm working for someone else (and always have, even with that first minimum wage retail job) but in others I'm good at doing as little as possible so I can get on to the good/fun/interesting stuff. Being conscious of that means I'm applying my highly developed "efficiency" skills where they'll actually do the most good, rather than applying them reflexively.
Number five is about following the crowd, something I've never been very good at, even if I wanted to. Probably just as well, but this is another area where I'd prefer to be able to do some "crowd following" type things -- consciously and with forethought, of course. I'm probably better off with my inner writer being stubbornly unable to, though. If you find yourself thinking, "I'd better write this, or I should write like that, because that's selling," this essay is for you.
The sixth essay talks about how writers become indispensable to their genre or subgenre, and what Kris means by that. This is one of those things you can't just do -- it's not like finishing a novel, or taking a class in how to design covers. Kris gives seven tips you can follow to give yourself the best possible chance of being one of the indispensable writers in your genre, but like success itself, all you can do is prepare, and make sure that when it starts raining soup, you're standing outside with a pair of goggles and a big bucket.
Number seven is about how fast and early success can hurt you. Not something I have to worry about :) but it's an interesting read. Having great success right off the bat sounds like a great upside risk to have to deal with, but it is a risk, and thinking about how to handle it is worth some cogitation time. And I think a lot of this applies to great success no matter when it comes; it's easy to fall into the traps she discusses, no matter when that sudden boost comes.
Number eight is about major life rolls -- some catastrophic event, like a major illness, a death in the family, a house fire, a divorce, things that happen that feel like a knife in the gut -- and how they affect your writing (along with the rest of your life.) You might not recognize that what happening is affecting you until later. Kris gives an example of how this happened to her and she didn't recognize it until months later. It happened to me in 2012, when my husband's retina tore. He needed two surgeries, months apart, and his doctor couldn't say whether his vision would go back to what it was before, or whether the surgeries would just keep it from getting any worse. Jim is legally blind and doesn't have any excess vision to play with, and I was a quiet wreck for most of that year. I was more than halfway through the year when I realized exactly why my writing had gone to hell, and accepted that it probably wasn't going to get any better until the crisis was over with. It was hard to come to that conclusion -- I had plenty of spare time, there seemed to be no logical reason why I couldn't write. I just... couldn't. Deciding not to beat myself up about it anymore (which just added to my stress) was the best decision I could've made. Good essay.
The ninth essay is about how letting the battles and bad attitudes of your fellow creatives suck you in and take up real estate in your brain can hurt you. From the sheer time lost following online flamewars (and I'll admit this is me, depending on the subject of the fight), to the slams and sneering and flaming echoing in your head and preventing you from writing what you want to write, your fellow writers can really poison the well.
Number ten is about believing in yourself and your work, and sticking up for yourself and for a book or story or series, for a genre or subgenre you want to write, for a style of writing that feels right to you, no matter who is telling you you're wrong. Kris gives some great examples -- The Phantom Tollbooth, The Cat in the Hat, and Starship Troopers, of books that would've never been published if the writers had listened to their agents or editors, books that went on to become genre-changing classics.
Number eleven is related to number ten -- it's more about sticking up for yourself, but specifically about clearing people who are actively obstructing you out of your life and work. Kris talks about the example of Sally Field, who'd had success on TV playing Gidget, a vapid airhead, and similar roles like The Flying Nun. Now she wanted to move into movies, but her agents, her business manager and her husband all told her that she wasn't pretty enough and wasn't good enough.
Field's response? "You're fired."
You're fired.
She didn't bow her cute little head and listen to their advice. She didn't let them bully her. She left her agents, her manager, and her husband (who agreed with them). She ends the anecdote with this:
[That time] was like 'Out! All of you!'
Four very important words.
Out! All of you!
All of you who don't believe, who offer bad advice under the cloak of good advice. Who recommend that something innovative get tossed because it's unusual. Better to blend in, better to be like everyone else. All of you who are afraid of risks. You--out!
There's more. This is one of my favorite of Kris's essays.
The last essay is about figuring out what kind of writer you are, what kind you want to be. It can take some time, and our early guesses can easily be wrong. Or we might change somewhere along the line. This is about exploring the territory, trying things on for size, tasting what the field has to offer rather than just deciding that the one thing we've been munching on all along is our favorite by default. I've known a lot of writers who seem to be so paranoid that they might be falling behind that they dash as fast as they can down the first road they hit -- the first genre or even subgenre they start writing, or the first one they have some success with -- that they don't even look at all the other possible paths, much less explore any of them. "Oh, no, I'll just keep doing what I do best!" is, in my opinion, one of the saddest things a writer can ever say. Also, as Kris says:
If you look at what you're doing bit by bit, piece by piece, you'll probably end up with the same kind ofhybrid that I have. A bit of traditional here, some indie there, a little self-publishing in the middle. You might end up with a preference ... and that preference might remain the same for the rest of your career.
Or it might not.
The message I get is to stay aware. Aware of what's out there, and aware of what you're doing -- all of it. It's easy to dismiss or overlook that little side project, or that "not really published" stuff you do on your blog for six years, or non-fiction that doesn't really count because... why again?
And aware of what's going on in your own head. That's really what this whole book is about -- being awake and aware of what you think and what you believe, and how it affects what you do and how you do it. There's a lot of good stuff here, enough to reward several readings at intervals. Highly recommended.
Read
September 9, 2025เป็นหนังสือว่าด้วย mindset สำหรับนักเขียนนิยายเป็นอาชีพ เล่าโดยนักเขียนที่เขียนงานขายมา 30 ปีและทุกวันนี้ก็ยังคงออกเรื่องใหม่สม่ำเสมอ
---
บทที่ 1 - Habits
ถ้าคิดว่าเราต้องหาเวลาว่างช่วงใหญ่ๆ ถึงจะลงมือนั่งเขียนได้ วิธีคิดแบบนี้อันตรายต่อนักเขียนมาก
ฉันเขียนงาน 25 นาทีก็ลุกไปดื่มน้ำ เข้าห้องน้ำแล้ว สามีของฉัน(เป็นนักเขียนมา 40 ปี) ก็ทำแบบนี้เหมือนกัน
ฉันรู้ว่า 1 writing session ตัวเองจะเขียนได้ 600-800 คำ วันนึงฉันมีจำนวน writing session ที่ชัดเจน ฉันเลยบอกได้ว่า 1 สัปดาห์ฉันจะเขียนได้เท่าไร
ถ้ามีเหตุต้องออกบ้าน เช่น กินข้าวกับเพื่อนนักเขียน จัด workshop ฯลฯ ฉันจะกันเวลาเอาไว้สัก 20 นาทีเพื่อเขียนก่อน เพราะฉันรู้ดีว่าตัวเองจะหมดเวลาตลอดบ่ายนั้นไป
ฉันมีคอมพิวเตอร์สำหรับเขียนโดยเฉพาะ เป็นเครื่องที่ไม่ต่อเน็ท ไม่มีทวิตเตอร์ ไม่ใช้ตอบอีเมล์ หรือหาข้อมูล ฉันไม่วางมือถือหรือไอแพดไว้ในห้องทำงาน อะไรก็ตามที่จะ distract การเขียน ฉันจะวางไว้นอกห้องทำงาน หมายรวมถึง หนังสือที่เอามาอ่านเพื่อหาข้อมูล ก็ต้องวางไว้ข้างนอกด้วย เพราะวางไว้ในระยะเอื้อมถึงง่าย ฉันรู้ว่าตัวเองต้องหยิบอ่านแน่นอน
ในห้องทำงานของฉัน ไม่มี distraction ใดๆ
โต๊ะทำงานของฉันจึงมีไว้เพื่อเขียนเท่านั้น
ฉันจะดื่มน้ำและจิบน้ำไปเรื่อยๆ พอครบชั่วโมง ยังไงก็ต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ สุขภาพและ ergonomic เป็นเรื่องสำคัญสำหรับนักเขียน เลือกโต๊ะเก้าอี้ให้เหมาะกับสรีระ และลุกขึ้นเดินบ่อยๆ
เมื่อก่อนฉันคิดว่า เริ่มต้นเขียนน่ะยาก แต่จริงๆ คือ ฉันก็แค่ distract ง่าย ฉันก็เลยขนทุกอย่างที่จะ distract ตัวเองออกไปให้หมด รวมถึงตั้ง timer ไว้นอกห้องด้วย พอครบเวลาเขียนมันจะกรีดร้องเสียงดัง ฉันก็ลุกเดินมาปิด
อย่ารอให้ตัวเองมีเวลาว่างก่อนแล้วค่อยเขียน สร้างนิสัยให้ตัวเองเขียนเป็นช่วงเล็กๆ
---
บทที่ 2 - Routines
กิจวัตรประจำวันสร้างนิสัยเราขึ้นมา แล้วนิสัยก็จะทำให้เราดำเนินกิจวัตรได้ดีขึ้น กิจวัตรประจำวันคือเหตุผลที่ทำให้ฉันเกิด productivity ในการเขียนขึ้นมาได้ เพราะพอมันกลายเป็นกิจวัตรแล้ว มันก็ลดความเครียดเรื่องจัดการเวลาไปในตัว
เช่น ในวันปกติ ถ้าฉันอ้อยอิ่งตอนกินข้าวเย็นมากไป ฉันจะรู้แล้วว่าตัวเองทำให้ writing session รอบค่ำของตัวเองหายไป หรือถ้าฉันเริ่มวันช้ากว่าที่ควรจะเป็น writing session ตอนเช้าของฉันก็จะหายไปแล้ว
เพราะมีกิจวัตร ฉันถึงเขียนได้ ไม่ใช่รอจนมีอารมณ์ก่อนแล้วค่อยเขียน
จะเขียนนิยายเป็นอาชีพได้ ไม่ใช่การเค้นเขียนมันออกมา แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวัน วันปกติธรรมดาว่าเราจะทำอะไรซ้ำอย่างไร
ตั้งแต่เวลาตื่นนอน ไปจนถึง writing session รอบแรกของวัน ว่าจะเขียนกี่นาที ไปจนถึงเวลาเข้านอน กิจวัตรของเราควรมีแบบแผนของการทำซ้ำอยู่
นักเขียนที่ผลิตงานใหม่ออกมาสม่ำเสมอมีกิจวัตรกันทั้งนั้น แบบเดียวกับที่คนทำงานประจำมีกรอบเวลาที่สำนักงานกำหนดมาให้ แค่กำหนดเวลาเขียนให้ตัวเอง 15 นาที/วัน ก็เขียนได้แล้ว 1 หน้า ถ้าทำทุกวัน ก็เขียนนิยาย 365 หน้าได้ = นิยาย 1 เล่มแล้ว
---
บทที่ 3 - Churning it out
นักอ่านอ่านนิยายเพราะอยากหาที่หลบออกจากโลกแห่งความเป็นจริงชั่วครู่ บางทีก็อยากหาอะไรช้าๆ บางทีก็อยากอ่านอะไรที่เดินเรื่องฉึบฉับ แค่เขาหยิบนิยายขึ้นมาก็เป็นสัญญาณว่าเขาเตรียมเข้าสู่โหมดพักผ่อนแล้ว
อ่านหนังสือเพลินๆ ก็เหมือนนั่งดูซีรีส์เพลินๆ มันคือการเสพย์ความบันเทิงต่อเนื่อง และวิธีดีที่สุดที่นักอ่านจะมองเห็นงานของคุณก็คือ เขียนงานเสร็จแล้วตีพิมพ์ออกมาให้มากพอจนนักอ่านเขามองเห็นคุณ มีงานของคุณให้เขามากพอที่จะตะลุยอ่านได้ตลอดสุดสัปดาห์
ถ้าเขาอ่านงานคุณ 1 เล่มแล้วเขาชอบคุณ เขาก็จะอยากหาเรื่องอื่นของคุณมาอ่านต่ออีก คนเดียวที่จะผลิตของออกมาตอบสนองความต้องการของเขาได้ ก็คือคุณเท่านั้น อยู่ที่ว่าคุณจะเขียนเรื่องใหม่เสร็จรึเปล่า
ไม่จำเป็นต้องบอกใครว่าคุณใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะเขียนเรื่องเสร็จ สิ่งที่นักอ่านต้องการคือ งานอ่านสนุก งานที่จะพาเขาหลบออกจากชีวิตจริงชั่วครู่ คุณจะเขียนงาน 15 ปีเสร็จ หรือ 1 สัปดาห์เสร็จ เขาก็ไม่ได้สนใจมากนักหรอก เขียนให้เสร็จแล้วปล่อยออกมา นักอ่านที่ชอบคุณ เขารออ่านงานคุณอยู่นะ
---
บทที่ 4 - Getting By
มีพนักงานที่ทำงานเช้าชามเย็นชาม และก็มีนักเขียนที่ทำงานเช้าชามเย็นชาม
เช้าชามเย็นชามคือ งานที่ทำ 30 นาทีเสร็จ แต่ใช้เวลาทำ 1 วันหรือยาวนานกว่านั้น
โลกนี้มีพนักงานดีๆ ก็คือ คนที่ใช้เวลางานเพื่อทำงาน แทนที่จะไปคุยเรื่องหนัง ละคร ข่าว หรือดราม่าล่าสุดในเวลางาน
ใช่ เวลาเขียนนิยายเรื่องแรกเสร็จ ใครก็อยากพูดถึงผลงานของตัวเองทั้งนั้น แต่ถ้ามองระยะยาวก็เหมือนเรามองดูทารกน้อยที่ยังเดินไม่ได้พูดเรื่องการวิ่ง ก็พูดได้แหล่ะ แต่ต้องกลับไปเขียนผลงานเรื่องต่อไปด้วย
ส่วนนักเขียนเช้าชามเย็นชามคือคนที่บ่นว่ายอดขายไม่ดีเหมือนเคย ทำไมไม่มีใครชื่นชมผลงานของฉัน(ที่เขียนจบไปเมื่อ 3 ปีก่อนและยังไม่เขียนเรื่องใหม่) แทนการเขียนเล่มใหม่ให้เสร็จ แล้วเริ่มเขียนเรื่องต่อไป
นักเขียนเช้าชามเย็นชามน้อยรายมากๆ ที่จะเริ่มเขียนนิยายเรื่องถัดไป ส่วนใหญ่จะรอดูเสียงตอบรับของผลงานเรื่องแรกของตัวเองก่อน แล้วเขาก็จะเลยเดดไลน์ของตัวเองไปเรื่อยๆ กว่าจะเขียนเรื่องที่ 2 จบ ความตื่นเต้นของผู้คนที่เคยอ่านงานเรื่องแรกก็จืดจางหายไปกับกาลเวลาหมดแล้ว
ถ้านักเขียนเช้าชามเย็นชามเขียนนิยายเรื่องที่ 2 จบ ส่วนใหญ่ก็จะไม่มีเล่มที่ 3
วิธีเอาตัวรอดของนักเขียนเช้าชามเย็นชามก็คือย้ายงานต่อไปเรื่อยๆ เหมือนคนทำงานประจำที่เปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ
ถ้าตอนนี้คุณเป็นนักเขียนเช้าชามเย็นชาม
ลองถามตัวเองว่า คุณเขียนทำไม
ถ้าความฝันของคุณคือทำงานเขียน งั้นไปแก้ไขที่นิสัยและกิจวัตรประจำวันของตัวเองซะ
---
บทที่ 5 - Following the Crowd
เวลาเทรนด์ไหนกำลังฮิต จะมีนักเขียนจำนวนนึงพูดว่า 'ถ้าแค่นี้ ฉันก็เขียนได้' แล้วก็เขียนงานตามกระแสออกมา แล้วก็ขายดีได้ด้วยจริงๆ แต่วิธีคิดแบบนี้มันใช้ได้ผลในช่วงสั้นๆ ซึ่งนักเขียนจำนวนนึงก็โอเคแล้วกับการเขียนงานอิงกระแสไปเรื่อยๆ เทรนด์เปลี่ยนก็ผันตัวไปเขียนตามที่เทรนด์ต้องการ
ประเด็นคือ คุณไม่ได้เขียนงานเพื่อให้ตัวเองสนุก คุณไม่ได้เขียนสิ่งที่ตัวเองอยากเขียน แต่คุณเขียนงานเพราะมองว่าทำแบบนี้จะทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จ
ฉันเป็นคนเชื่อเรื่องเขียนในสิ่งที่ตัวเองรัก ถึงบางทีต้องเขียนเรื่อง tie-in แต่ฉันก็ต้องรักมัน ไม่งั้นฉันก็ไม่เขียนหรอก ฉันปฏิเสธงานฮอลลีวู้ดมาแล้ว เพราะถ้าฉันไม่สนุกที่จะเขียน ฉันจะเขียนได้ไม่ดี ดังนั้น ไม่เอาดีกว่า
ถ้าเขียนตามกระแสแล้วมันจะท้าทายตัวฉันให้ขยายขอบเขตฝีมือการเขียนของตัวเอง แบบนั้นฉันถึงจะทำ เพราะการเขียนนิยายเป็นงานใช้เวลามาก และเราต้องจมลงไปในเรื่องด้วย
โดยส่วนตัวแล้ว ฉันหัวขบถและติสท์ด้วย แต่ก็เพราะนิสัยสองแบบนี้ทำให้ฉันทำงานฟรีแลนซ์ประสบความสำเร็จต่อเนื่องมา 30 ปี
เวลาเห็นนักเขียนตามเทรนด์ขายดีถล่มทลาย คือ นักเขียนคนนั้นเขาเจอ sub-genre ที่ยังไม่มีใครเขียนได้ในระดับนั้นมาก่อน เธอจึงกินเรียบแล้วยืนหนึ่งขึ้นมาเป็น No.1 ของ sub-genre นั้น หรือไม่ก็... storytelling ของเธอก็ฝีมื��ร้ายกาจมากกว่าที่คุณตอนนี้ทำได้(คนรับความจริงข้อนี้ไม่ค่อยได้เท่าไร)
แต่ถ้ามองแบบคนที่อยู่ในวงการมานาน คนที่ขึ้นสูงแบบนั้นในตอนนี้ เขาจะเป็นนักเขียนที่ต้องดิ้นรนเช่นกันในอนาคต แต่ดิ้นรนคนละแบบกับนักเขียนส่วนใหญ่... และมันจะรู้สึกประหลาดยิ่งกว่านี้อีกนะ เมื่อวันนึงคุณเปิดคอร์สสอนเขียนแล้วพบว่า ลูกศิษย์ตัวเองเขียนเก่งกว่าคุณอีก!
ดังนั้น ทำงานให้หนักเข้าไว้ เขียนออกมาให้เยอะๆ และอย่าถอดใจ
ใช่แหล่ะ คุณไม่มีวันที่จะประสบความสำเร็จได้เท่าเพื่อนของคุณ แต่อาชีพของเขาก็คืออา���ีพของเขา
และไม่ว่าจะทำอาชีพไหน ทุกอาชีพมีขึ้นมีลง นักเขียนระดับ bestseller ก็มีช่วงเวลาต้องดิ้นรน บางทีอาจเป็นปัญหาเรื่อง craft บางทีอาจเป็นเรื่องธุรกิจ ทุกคนมีปัญหากันทั้งนั้น
อย่างตัวฉันผู้มีหลายนามปากกา ก็รู้สึกประหลาดมากๆ ที่บางนามปากกาประสบความสำเร็จสูงกว่านามปากกาอื่น (ทั้งที่ทั้งหมดนั่นก็คือฉันไหมอ่ะ?)
พอเขียนงานมานานๆ ก็จะพบว่า ประสบความสำเร็จวันนี้ ไม่ได้แปลว่า ประสบความสำเร็จไปตลอดชีวิต
มีนักเขียนระดับ bestseller มากมายที่ทุกวันนี้ไม่เขียนแล้ว บ้างก็ burnout บ้างก็เปลี่ยนอาชีพไปแล้ว
ก็ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนั้น เพราะวงการหนังสือวิ่งตามเทรนด์ กระแสตอนนี้อะไรมาก็แห่ตีพิมพ์สิ่งนั้น โมเดลธุรกิจที่หล่อเลี้ยงวงการหนังสือมามันเป็นแบบนั้น
แต่วงการหนังสืออิสระไม่ใช่ เทรนด์วิ่งเป็นวัฎจักร มันจะวนกลับมาอีก
สิ่งที่เคยเป็นกระแสเมื่อ 20 ปีก่อนจะวนกลับมา
เช่น Urban Fantasy เมื่อก่อนจะเรียกว่า Contemporary Fantasy ซึ่งถ้าใครส่งงาน contemp fantasy ให้สำนักพิมพ์เค้าจะไม่รับเพราะมันหมดยุคไปแล้ว แต่ในโลกหนังสืออิสระไม่ใช่ เทรนด์มันวนกลับมา และเปลี่ยนชื่อใหม่ว่า Urban Fantasy นักเขียนอิสระสามารถเปลี่ยนปกแล้วส่งมันกลับมาขายในตลาดได้เลย ในขณะที่สำนักพิมพ์ใหญ่ทำไม่ได้
ดังนั้น การวิ่งตามเทรนด์เป็นการมองสั้นๆ
นักเขียนเก่งๆ ไม่วิ่งตามเทรนด์ เขา set เทรนด์ขึ้นมาแล้วคนอื่นต้องวิ่งตาม
เวลานักเขียนเขียนงานจากใจ นักอ่านจะตอบสนอง เค้าไม่ได้ตอบสนองที่พล็อตหรือจุดใดจุดหนึ่งในเรื่อง แต่เค้าตอบสนองทั้งหมดเลย ไม่ว่าจะความกระตือรือร้นของนักเขียน(ที่เขาสัมผัสได้ระหว่างอ่าน) storytelling มุมมอง น้ำเสียง ฉาก ตัวละคร ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ใครจะมาผลิตซ้ำแทนเราได้
keyword คือคำว่า 'ใจ' และ 'ความกระตือรือร้น'
เวลาคุณวิ่งตามเทรนด์ ความ unique ของคุณหายไป ใจกับความกระตือรือร้นก็หายไป รวมถึง passion ของคุณด้วย
---
บทที่ 6 - Indispensable
พนักงานดีๆ มีสองแบบ คือ แบบที่ดีนะ แต่ถึงลาออกไปก็หาคนอื่นมาทำแทนได้ ไม่นานก็หลงลืมชื่อคนที่ลาออกไป
กับแบบที่ดีเลิศมากๆ ชนิดว่าหาใครมาทำแทนก็ทำไม่ได้แบบนี้! องค์กรลำบากทันทีถ้าไม่มีเธอ
นักเขียนก็เช่นกัน
คนที่จะตัดสินใจว่านักเขียนคนไหนเป็นนักเขียนที่ 'ใครก็เขียนแทนไม่ได้' คือ นักอ่าน
เวลานักอ่านตัดสินใจแล้วว่าคุณคือนักเขียนที่ใครก็แทนที่ผลิตผลงานแบบนี้แทนคุณไม่ได้ เขาจะซื้องานของคุณทุกเล่ม ไม่ว่าคุณจะออกกี่เรื่องใหม่ จุดสำคัญคือ เราค่อยๆ สะสมนักอ่านแบบนี้เพิ่มขึ้นๆ ทีละคน จนกลายเป็นกลุ่มนักอ่าน แล้วกลุ่มนี้ก็จะค่อยๆ โต กลุ่มนักอ่านแบบนี้โตช้าก็ได้ แต่ต้องค่อยๆ โต -- สำคัญและจำเป็นมาก หากอยากยึดอาชีพเขียนนิยายเป็นอาชีพ
แล้วเราจะเป็นนักเขียนที่ 'ใครก็เขียนแทนไม่ได้' ได้ยังไง?
1. อย่าหยุดแค่เขียนดี - พนักงานดีๆ มีถมไป ถ้าลาออกไปก็หาคนใหม่มาแทนได้... นักเขียนที่เขียนดีก็เช่นกัน
2. เขียนให้เหนือความคาดหมาย - นักเขียนดี เวลาเห็นเทรนด์แวมไพร์ในโลกดิสโทเปียกำลังดัง เขาก็จะเขียนเรื่องแวมไพร์ออกมาพร้อมองค์ประกอบดีๆ ที่จะส่งให้เรื่อง 'ประสบความสำเร็จ' หนังสือก็จะขายได้ระยะหนึ่งตราบที่นักอ่านยังอยู่ในกระแสชื่นชอบแวมไพร์อยู่ แต่ถ้าเขียนเรื่องแวมไพร์มาโดยไม่ unique ใดๆ เลย นักอ่านก็พร้อมบอกลาคุณ ความแตกต่างของนักเขียนที่ 'ใครก็เขียนงานแบบนี้แทนไม่ได้' ก็คือ เขามี sub-genre เป็นของตัวเอง
3. ใส่ตัวตนลงไปในงาน - เขียนเฉพาะสิ่งที่มีแต่ตัวคุณเท่านั้นที่จะเขียนได้ ถ้าชอบแวมไพร์นัก ก็เขียนเรื่องแวมไพร์แบบที่มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่เขียนแบบนี้ได้ อย่าเขียนงานโดยคิดว่าต้องเขียนแบบนี้คนจะได้ชอบ แต่ให้เขียนงานที่คุณรักจริงๆ
4. กล้าเสี่ยง - นักเขียนที่ 'ใครก็เขียนแทนไม่ได้' จะออกนอกคอมฟอร์ทโซนของตัวเองตลอด ประหนึ่งว่ามีคนให้โจทย์ยากๆ เขามา แล้วเขาคิดว่า 'ยากอ่ะ ฉันเขียนไม่ได้หรอก แต่ขอลองสักนิดแล้วกัน'
หรือลองนึกถึงนักเขียนที่คุณเคยชอบ แต่ตอนนี้คุณหยุดอ่านงานเขาไปแล้วก็ได้ เพราะคุณเดาทางเขาได้หมดแล้วใช่ไหม นักเขียนที่ไม่กล้าเสี่ยงท้าทายตัวเองทำสิ่งใหม่ๆ เขาก็จะสงสัยแหล่ะว่านักอ่านของเขาทำไมลดลง ก็นักอ่านเขาเดาทางคุณได้หมดแล้วไง
5. ยินดีที่จะล้มเหลว - สืบเนื่องจากการกล้าเสี่ยง คุณก็เดาได้แหล่ะว่า ลองแล้วก็อาจล้มเหลว งานเขียนเล่มนี้อาจเละไม่เป็นท่าเลยนะ แต่ไม่แน่ว่ามันอาจเป็น test run สำหรับเล่มถัดไปของคุณก็ได้ หรือบางที ตลาดอาจยังไม่พร้อมจะรับงานที่ล้ำเกินไป หลายปีต่อมา เมื่อนักอ่านพร้อมมากขึ้น งานของคุณก็จะถูกค้นพบอีกครั้ง
6. เสาะหาหนทางพัฒนาฝีมือตนเอง 'เสมอ' - อย่าเชื่อว่าตัวเองรู้หมดแล้วทุกอย่าง ถึงเขียนงานมา 30 ปี ฉันก็ยังหาจุดที่ตัวเองยังทำให้ดีกว่านี้ได้อีก เช่น ตอนนี้ ฉันต้องหาเวลากลับมาดูภาพยนตร์อีกครั้ง เพราะศาสตร์ storytelling ของภาพยนตร์มันเหนือกว่าฝีมือของฉัน
7. เก่งให้สุดในสิ่งที่คุณทำอยู่ - ฟังดูตรงข้ามกับข้อ 6 แต่มันไปด้วยกันได้ เพราะคำว่าเก่งให้สุดเป็นเป้าหมายแบบเคลื่อนที่ได้ สุดท้ายแล้ว การเขียนก็ไม่ใช่การแข่งขัน นักเขียนไม่ได้ต้องต่อสู้กันเพื่อแย่งนักอ่าน นักอ่านเค้าอ่านได้มากกว่าที่เราจะเขียนไหวอยู่แล้ว อย่าเชื่อว่าแค่เขียนได้เท่านี้ก็ดีพอ เพราะสุดท้ายคุณก็จะหยุดอยู่ตรงนั้น ให้ตั้งเป้าว่าต้องเขียนให้เก่งสุดๆ
---
บทที่ 7 - Beginner’s Luck
คนที่ประสบความสำเร็จในการเขียนเร็ว เช่น เขียนงานเล่มแรกก็ประสบความสำเร็จเลย หรือ อายุน้อยก็ได้รางวัลทางการเขียนแล้ว มันก็มีความยากในภายภาคหน้าที่เขาต้องเผชิญอยู่ แม้จะเป็นความยากคนละแบบกับนักเขียนส่วนใหญ่
นักเขียนที่เขียนงาน 1 เล่ม แล้วดังเลย หรือได้รางวัลเลยอย่างเร็วไว พวกเขาจะเชื่อว่าตัวเองมีพรสวรรค์ และคนแบบนี้มักหายไปจากวงการ ไม่มีงานเล่มใหม่อีก เพราะคนพวกนี้เชื่อว่างานเขียนเป็นเรื่องง่าย ไม่ต้องรู้เรื่องธุรกิจอะไรก็สำเร็จได้ง่ายๆ แต่... การเขียนอย่างสม่ำเสมอ และกลับไปที่โต๊ะแล้วนั่งลงเขียนทุกวันๆ เป็นเรื่องยาก
นักเขียนที่ถูกทำลายไวที่สุด คือ นักเขียนที่เชื่อว่าตัวเองมีพรสวรรค์ แต่ขาดความรู้ทางธุรกิจ
เวลานักอ่านอ่าน เขาจะมองดูว่านักเขียนมีลูกเล่นอะไรซ่อนอยู่อีก เล่มแล้วเล่มเล่า คุณยังจะใช้ลูกเล่นไม้เดิมอีกไหม ถ้าคุณหมดมุกแล้ว นักอ่านก็จะจากไป เขาอาจจะยังซื้องานของคุณบ้างอีกสัก 2-3 เล่มต่อมา แต่เขาจะไม่อ่านมันแล้ว ยอดขายเล่มใหม่ของคุณก็จะลดลงเรื่อยๆ ส่วนนักเขียนก็จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เวลามีนักเขียนหน้าใหม่โดดเด่นขึ้นมา คนก็จะกรูเข้าไปหาเพราะนี่คือน้ำเสียงสดใหม่ของวงการ แต่พออ่านแบบนี้ต่อไปสักพัก นักอ่านเคยชินกับน้ำเสียงของคุณแล้ว ก็ได้เวลาต้องยกระดับเกมการเขียนของตัวเองแล้ว ถ้าจะยึดงานนี้เป็นอาชีพ
สิ่งที่จะทำให้นักเขียนอยู่ในเกมระยะยาวได้ คือ ความถ่อมตัวจากใจจริง และความมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้
Lionel Richie (นักร้องดังรุ่นใหญ่) ไปเป็นโค้ชในรายการ The Voice เตือนผู้เข้าแข่งขันที่มั่นใจมากๆ ว่า 'ถ้าคุณเก่ง คนดูจะเป็นคนบอกเอง อย่าพูดออกมาเองเด็ดขาด'
และอย่าตั้งเป้าหมายว่า งานเขียนของคุณต้องทำให้ทุกคนพอใจ
เป้าหมายคุณควรเป็นนักเขียนที่ดีที่สุดที่ตัวคุณเป็นได้ ปีนี้เป็นนักเขียนที่ดีที่สุดประจำปีนี้ ปีหน้าเป็นนักเขียนที่ดีที่สุดของปีถัดไป
และคำแนะนำระหว่างนักเขียนมือใหม่ด้วยกัน อย่าไปฟังมาก คำแนะนำแบบนั้นทำลายนักเขียนใหม่มานักต่อนักแล้ว
ถามให้มาก อ่านหนังสือนอกเหนือจากแนวถนัดของตัวเอง สงสัยก็ให้ตามหาคำตอบ ไปเรียนรู้จากศาสตร์อื่นนอกเหนือจากงานเขียนด้วย
---
บทที่ 8 - One Phone Call from Our Knees
ทุกคนต้องเคยเจอโทรศัพท์แจ้งข่าวที่ฟังแล้วเข่าทรุด ไม่ว่าเพื่อนสนิทเสียชีวิต คนในครอบครัวจากไป อุบัติเหตุ สุขภาพ ฯลฯ
ถ้าคุณเป็นหุ่นยนต์ คุณก็คงเขียนงานต่อได้ไม่มีปัญหา แต่ไม่มีนักเขียนคนไหนเป็นหุ่นยนต์ เวลาเราได้รับข่าวแบบนั้น มันกระทบจิตใจ
ถ้าคุณมองงานเขียนในฐานะงานประจำ เวลาคุณไม่ไหว ที่ทำงานจะบอกให้คุณลาหยุด
คุณเองก็บอกตัวเองแบบนั้นได้เช่นกัน วันที่คุณไม่ไหว อนุญาตให้ตัวเองหยุดด้วย
---
บทที่ 9 - Controlling the Creatives
Writing isn’t about doing what everyone else tells you to do.
Writing is about doing what your creative voice WANTS to do.
ฉันมีเพื่อนที่พูดว่า ฉันควรทำแบบนั้น ฉันไม่ควรทำแบบนี้ และเสียงของเขามันค้างอยู่ในหัว ก่อนจะเริ่มเขียน ฉันต้องหาทางปิดเสียงเพื่อนทุกครั้ง แล้วค่อยเริ่มงานของตัวเอง
เราจะเขียนอะไรเป็นเรื่องระหว่างตัวเรากับคีย์บอร์ด และเมื่อคุณเขียนงานเสร็จ คุณตีพิมพ์มันแล้วก็จบ คุณควรไปเริ่มงานเขียนชิ้นใหม่ต่อ ปล่อยงานเขียนนั้นให้มันดูแลตัวเอง
หลายครั้ง ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับตัวละครของตัวเอง บางทีฉันก็ต้องเขียนจาก POV ของฆาตกรโหด บางทีก็ต้องเขียนจาก POV ของอาชญากร หรือ POV ของตำรวจหัวแข็งหรือผู้ชายที่เกลียดผู้หญิง POV ของคนแอฟริกัน-อเมริกันในยุค 70 ซึ่งฉันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย
ฉันเป็นนักเขียน และในฐานะนักเขียนฉันเขียนตามที่ Creative Voice สั่ง
ไม่ใช่ว่าเพราะฉันเป็นผู้หญิง ผิวขาว ชาวอเมริกัน ฉันจะต้องเขียนทุกอย่างให้ออกมาตามนี้เพราะฉันเป็นแบบนี้
ลักษณะอย่างหนึ่งของนักเขียนที่ดีคือ มี empathy
---
บทที่ 10 - Believe in Yourself
นักเขียนหน้าใหม่ revise งานของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะ workshop งานเขียนที่ไปเข้ามาบอกให้แก้แบบนั้นแบบนี้
นักเขียนระดับกลาง revise งานเขียนเพราะ บ.ก.บอกมา ไม่งั้นมันจะขายไม่ได้เพราะทำการตลาดไม่ได้ เพราะงานเขียนของคุณต่างกับงานในตลาดมากเกินไป
นักเขียนขายดีคุยกับสนพ. สุดท้ายก็แก้งานให้เหมือนงานที่ตีพิมพ์เล่มก่อนหน้า หวังให้ได้ยอดขายเหมือนเดิม แต่นักอ่านเบื่อที่งานออกมาเดาทางง่ายไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นนักเขียนระดับไหนก็ไม่ยืนหยัดในงานของตัวเองเลย เพราะกลัวว่าตัวเองจะขายงานตัวเองเล่มถัดไปไม่ได้อีก... แต่ถ้าไม่กล้าเสี่ยง ฉันสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงเลือกมาทำอาชีพนี้กันนะ ในเมื่ออาชีพนักเขียนมันเสี่ยงทุกแง่มุมอยู่แล้ว
เสี่ยงที่ 1 ตั้งแต่การเลือกใช้คำใส่ลงไปในกระดาษ แล้วเชื่อว่าฝีมือเราจะดีพอที่คนจะมาสนใจ
เสี่ยงที่ 2 คือ เลือกมาทำอาชีพทางศิลปะในโลกยุคปัจจุบัน
เสี่ยงที่ 3 คือ เชื่อว่าวิสัยทัศน์ของตัวเองมีคุณค่าและความหมาย
แล้วพอคุณไม่ซื่อตรงต่อตัวเอง คุณสูญเสียวิสัยทัศน์ที่มี แล้วพอวิสัยทัศน์หายไป สิ่งที่ทำให้ตัวคุณ unique ในฐานะนักเขียนก็หายไป
ฉันหัวจะปวดตอนที่เห็นเพื่อนนักเขียนด้วยกัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า การยืนหยัดว่าไม่แก้งาน ยืนหยัดให้งานเป็นแบบเดิมที่เราเขียนมา เรายืนหยัดแบบนี้ก็ได้นะ เราปฏิเสธไม่ทำตามความเห็นตามข้อเสนอแนะก็ได้ นักเขียนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเรามีทางเลือกนี้!
เขียนงานดีที่สุดที่คุณเขียนได้ออกมา จากนั้นก็เชื่อมั่นในงาน เชื่อมั่นในตัวเอง
มันคือวิสัยทัศน์ของคุณ ไม่ใช่วิสัยทัศน์ของสนพ. หรือ บ.ก. หรือฝ่ายขาย ถ้าพวกเขาเขียนเองได้ ให้พวกเขาไปเขียนงานของตัวเองเลย แต่พวกเขาไม่เขียนหรอก เพราะพวกเขาเขียนไม่ได้ถึงได้มาแก้งานของคุณอยู่แบบนี้ยังไงล่ะ เขาแก้จน originality หลุดหายไปหมดแล้ว
Originality คือทุกอย่างที่คุณมีอยู่ แล้วถ้าคุณไม่ยืนหยัดเพื่อตัวเอง คุณก็เลือกอาชีพผิดแล้ว
เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย เพราะถ้าจะเลือกทำอาชีพนี้ หลายครั้งในชีวิต คนเดียวที่จะพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณ ก็คือตัวคุณเอง
---
บทที่ 11 - Out! All of You!
ปี 1972 ตอนที่ Sally Field นักแสดงหญิต้องการเปลี่ยนสายงานจากโทรทัศน์เป็นภาพยนตร์ ผู้จัดการของเธอบอกว่า เธอหน้าตาดีไม่พอ แถมฝีมือการแสดงก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น
Field ไล่เขาออก เธอไม่ได้ยิ้มรับความเห็น ก้มหน้าก้มตารับชะตากรรม เธอย้ายค่าย เปลี่ยนผู้จัดการ ทิ้งสามี(ที่เห็นด้วยกับพวกเขา) คำพูดที่เธอเล่าตอนให้สัมภาษณ์คือ "ไป ออกไปให้หมดทุกคน!"
สี่คำสุดสำคัญ ออกไปให้หมด!
ระหว่างทางกว่าจะถึงวันที่เธอได้รับการยอมรับในฐานะนักแสดงมากความสามารถ Field ก็คงสงสัยเหมือนกันว่าตัวเองตัดสินใจถูกไหมนะ อย่างน้อยก็ 4 ปีกว่าเธอจะได้รับการยอมรับในฐานะนักแสดง และเสียงในหัวของเธอก็คงยังสงสัยเช่นนั้นจนกว่าเธอจะได้ออสการ์จากการบทนักแสดงนำหญิง (เธอได้รับมาหมดแล้วทั้งออสการ์ เอ็มมี่ และเข้าชิงเยอะมาก)
ฉันสงสัยว่า ค่าย ผู้จัดการ และสามีที่เธอไล่ออกไปจากชีวิตจะเซอไพรส์ที่เห็นเธอได้ออสการ์บ้างไหมนะ
แทนที่จะปล่อยทุกอย่างให้เป็นเรื่องของโชคชะตา คุณต้องพิสูจน์ตัวเอง หรือสร้างตัวเองขึ้นใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่านะคะ
ศิลปินต้องซื่อตรงต่อตัวเอง ถ้ายังคิดจะเป็นศิลปินต่อไป มันเป็นวิธีเดียวในการดำรงชีวิต
Sally Field เกือบไม่ได้รับบทที่ทำให้เธอได้ออสการ์ เพียงเพราะใครบางคนมองไม่เห็นว่าเธอจะเหมาะกับบทยังไง เธอสู้และพิสูจน์ตัวเองให้เห็น
เวลาเราทำงานไปนานๆ คนให้คำแนะนำจะโผล่มา เขาเป็นคนมีอำนาจด้วย และเขาจะเข้าควบคุมอาชีพของเรา แทนที่จะให้เราเป็นคนควบคุมเส้นทางอาชีพของเราเอง จำสี่คำนี้เอาไว้บอกเขานะคะ "ออกไปให้หมด!"
นักเขียนส่วนใหญ่น้อมรับคำวิพากวิจารณ์ ฟังคอมเมนต์แย่ๆ แล้วก็พยายามแก้ไขตัวเองตามนั้น... ซึ่งมันเป็นการทำลายความ unique ของตัวเองไปหมด
เวลาสอนใน workshop สิ่งที่รบกวนจิตใจฉันมากที่สุดคือ เวลาเจอนักเขียนที่รอให้ใครสักคนบอกเขาว่า เขาควรทำแบบไหน เขาควรแก้ยังไงถึงจะเหมาะ
ไม่ใช่แล้ว มันไม่ใช่การแก้งานที่จะทำให้เราแฮปปี้ แต่นักเขียนต้องตามหา voice ของตัวเองให้เจอ บางครั้งงานที่ทำมาส่งต้องรื้อใหม่หมด แต่นั่นก็หมายความว่า เขาต้องพัฒนา craft of writing ของตัวเองขึ้นมาให้ดีกว่านี้
แต่กับนักเขียนบางจำพวกก็พังพินาศจริงๆ คือพวกเขาไม่มีทางประสบความสำเร็จ เพราะพวกเขารอให้ใครบางคนมาช่วยหล่อหลอมเขาให้เป็นอย่างที่ตลาดต้องการ กับคนแบบนี้ช่วยไม่ไหวจริงๆ
นักเขียนต้องยืดหยัดด้วยตัวเอง ยืนหยัดในวิสัยทัศน์ และกลายเป็นคนที่พวกเขาต้องการเป็น ไม่ใช่คนแบบที่คนอื่นบอกให้พวกเขาเป็น เขียนนิยายเป็นอาชีพไม่ใช่เส้นทางที่ง่าย เพราะมันแปลว่า หากทำไม่ได้ คุณก็ไม่มีคนอื่นที่จะโยนความผิดให้นอกจากตัวเอง
เวลาหนังสือขายไม่ดีในสิ่งที่ฉันควบคุมได้ เช่น จังหวะการเขียน, genre ,หรืองานมาก่อนกาลเกินไป ฉันเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง
แต่ฉันก็รู้ด้วยว่า งานที่เฟลทำให้ฉันเป็นนักเขียนที่แข็งแกร่งขึ้น ถ้าฉันไม่ออกนอกขอบเขตการเขียนที่ตัวเองสบายใจ ไม่เขียนในสิ่งที่ท้าทายตัวเอง ฉันก็ล้มเหลวในฐานะนักเขียนเช่นกัน
---
บทที่ 12 - The Writer You Want to Be
สำคัญด้วยเหรอว่าเราเรียกตัวเองว่าเป็นคนยังไง?
ฉันไม่ค่อยสนใจนัก เรียกตัวเองว่าเป็นยังไงก็เป็นแค่ป้ายแปะ สู้ตามหาว่าเราอยากเป็นนักเขียนยังไงยังจะดีเสียกว่า
นักเขียนใหม่ตัดสินตัวเองไปก่อนล่วงหน้าว่าฉันเป็นนักเขียน genre นั้น genre นี้แล้วก็ติดแหง็กอยู่ตรงนั้น เพราะที่จริงตัวเองไม่เหมาะจะเขียน genre ที่ว่า
ทางแก้คือ ก็ลองเขียนมันทุก genre แหล่ะ
คุณไม่รู้หรอกจนกว่าคุณจะได้ลงมือทำจริงๆ และเขียนหลายๆ เล่มด้วยถึงจะรู้ว่าตัวเองเ
---
บทที่ 1 - Habits
ถ้าคิดว่าเราต้องหาเวลาว่างช่วงใหญ่ๆ ถึงจะลงมือนั่งเขียนได้ วิธีคิดแบบนี้อันตรายต่อนักเขียนมาก
ฉันเขียนงาน 25 นาทีก็ลุกไปดื่มน้ำ เข้าห้องน้ำแล้ว สามีของฉัน(เป็นนักเขียนมา 40 ปี) ก็ทำแบบนี้เหมือนกัน
ฉันรู้ว่า 1 writing session ตัวเองจะเขียนได้ 600-800 คำ วันนึงฉันมีจำนวน writing session ที่ชัดเจน ฉันเลยบอกได้ว่า 1 สัปดาห์ฉันจะเขียนได้เท่าไร
ถ้ามีเหตุต้องออกบ้าน เช่น กินข้าวกับเพื่อนนักเขียน จัด workshop ฯลฯ ฉันจะกันเวลาเอาไว้สัก 20 นาทีเพื่อเขียนก่อน เพราะฉันรู้ดีว่าตัวเองจะหมดเวลาตลอดบ่ายนั้นไป
ฉันมีคอมพิวเตอร์สำหรับเขียนโดยเฉพาะ เป็นเครื่องที่ไม่ต่อเน็ท ไม่มีทวิตเตอร์ ไม่ใช้ตอบอีเมล์ หรือหาข้อมูล ฉันไม่วางมือถือหรือไอแพดไว้ในห้องทำงาน อะไรก็ตามที่จะ distract การเขียน ฉันจะวางไว้นอกห้องทำงาน หมายรวมถึง หนังสือที่เอามาอ่านเพื่อหาข้อมูล ก็ต้องวางไว้ข้างนอกด้วย เพราะวางไว้ในระยะเอื้อมถึงง่าย ฉันรู้ว่าตัวเองต้องหยิบอ่านแน่นอน
ในห้องทำงานของฉัน ไม่มี distraction ใดๆ
โต๊ะทำงานของฉันจึงมีไว้เพื่อเขียนเท่านั้น
ฉันจะดื่มน้ำและจิบน้ำไปเรื่อยๆ พอครบชั่วโมง ยังไงก็ต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ สุขภาพและ ergonomic เป็นเรื่องสำคัญสำหรับนักเขียน เลือกโต๊ะเก้าอี้ให้เหมาะกับสรีระ และลุกขึ้นเดินบ่อยๆ
เมื่อก่อนฉันคิดว่า เริ่มต้นเขียนน่ะยาก แต่จริงๆ คือ ฉันก็แค่ distract ง่าย ฉันก็เลยขนทุกอย่างที่จะ distract ตัวเองออกไปให้หมด รวมถึงตั้ง timer ไว้นอกห้องด้วย พอครบเวลาเขียนมันจะกรีดร้องเสียงดัง ฉันก็ลุกเดินมาปิด
อย่ารอให้ตัวเองมีเวลาว่างก่อนแล้วค่อยเขียน สร้างนิสัยให้ตัวเองเขียนเป็นช่วงเล็กๆ
---
บทที่ 2 - Routines
กิจวัตรประจำวันสร้างนิสัยเราขึ้นมา แล้วนิสัยก็จะทำให้เราดำเนินกิจวัตรได้ดีขึ้น กิจวัตรประจำวันคือเหตุผลที่ทำให้ฉันเกิด productivity ในการเขียนขึ้นมาได้ เพราะพอมันกลายเป็นกิจวัตรแล้ว มันก็ลดความเครียดเรื่องจัดการเวลาไปในตัว
เช่น ในวันปกติ ถ้าฉันอ้อยอิ่งตอนกินข้าวเย็นมากไป ฉันจะรู้แล้วว่าตัวเองทำให้ writing session รอบค่ำของตัวเองหายไป หรือถ้าฉันเริ่มวันช้ากว่าที่ควรจะเป็น writing session ตอนเช้าของฉันก็จะหายไปแล้ว
เพราะมีกิจวัตร ฉันถึงเขียนได้ ไม่ใช่รอจนมีอารมณ์ก่อนแล้วค่อยเขียน
จะเขียนนิยายเป็นอาชีพได้ ไม่ใช่การเค้นเขียนมันออกมา แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวัน วันปกติธรรมดาว่าเราจะทำอะไรซ้ำอย่างไร
ตั้งแต่เวลาตื่นนอน ไปจนถึง writing session รอบแรกของวัน ว่าจะเขียนกี่นาที ไปจนถึงเวลาเข้านอน กิจวัตรของเราควรมีแบบแผนของการทำซ้ำอยู่
นักเขียนที่ผลิตงานใหม่ออกมาสม่ำเสมอมีกิจวัตรกันทั้งนั้น แบบเดียวกับที่คนทำงานประจำมีกรอบเวลาที่สำนักงานกำหนดมาให้ แค่กำหนดเวลาเขียนให้ตัวเอง 15 นาที/วัน ก็เขียนได้แล้ว 1 หน้า ถ้าทำทุกวัน ก็เขียนนิยาย 365 หน้าได้ = นิยาย 1 เล่มแล้ว
---
บทที่ 3 - Churning it out
นักอ่านอ่านนิยายเพราะอยากหาที่หลบออกจากโลกแห่งความเป็นจริงชั่วครู่ บางทีก็อยากหาอะไรช้าๆ บางทีก็อยากอ่านอะไรที่เดินเรื่องฉึบฉับ แค่เขาหยิบนิยายขึ้นมาก็เป็นสัญญาณว่าเขาเตรียมเข้าสู่โหมดพักผ่อนแล้ว
อ่านหนังสือเพลินๆ ก็เหมือนนั่งดูซีรีส์เพลินๆ มันคือการเสพย์ความบันเทิงต่อเนื่อง และวิธีดีที่สุดที่นักอ่านจะมองเห็นงานของคุณก็คือ เขียนงานเสร็จแล้วตีพิมพ์ออกมาให้มากพอจนนักอ่านเขามองเห็นคุณ มีงานของคุณให้เขามากพอที่จะตะลุยอ่านได้ตลอดสุดสัปดาห์
ถ้าเขาอ่านงานคุณ 1 เล่มแล้วเขาชอบคุณ เขาก็จะอยากหาเรื่องอื่นของคุณมาอ่านต่ออีก คนเดียวที่จะผลิตของออกมาตอบสนองความต้องการของเขาได้ ก็คือคุณเท่านั้น อยู่ที่ว่าคุณจะเขียนเรื่องใหม่เสร็จรึเปล่า
ไม่จำเป็นต้องบอกใครว่าคุณใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะเขียนเรื่องเสร็จ สิ่งที่นักอ่านต้องการคือ งานอ่านสนุก งานที่จะพาเขาหลบออกจากชีวิตจริงชั่วครู่ คุณจะเขียนงาน 15 ปีเสร็จ หรือ 1 สัปดาห์เสร็จ เขาก็ไม่ได้สนใจมากนักหรอก เขียนให้เสร็จแล้วปล่อยออกมา นักอ่านที่ชอบคุณ เขารออ่านงานคุณอยู่นะ
---
บทที่ 4 - Getting By
มีพนักงานที่ทำงานเช้าชามเย็นชาม และก็มีนักเขียนที่ทำงานเช้าชามเย็นชาม
เช้าชามเย็นชามคือ งานที่ทำ 30 นาทีเสร็จ แต่ใช้เวลาทำ 1 วันหรือยาวนานกว่านั้น
โลกนี้มีพนักงานดีๆ ก็คือ คนที่ใช้เวลางานเพื่อทำงาน แทนที่จะไปคุยเรื่องหนัง ละคร ข่าว หรือดราม่าล่าสุดในเวลางาน
ใช่ เวลาเขียนนิยายเรื่องแรกเสร็จ ใครก็อยากพูดถึงผลงานของตัวเองทั้งนั้น แต่ถ้ามองระยะยาวก็เหมือนเรามองดูทารกน้อยที่ยังเดินไม่ได้พูดเรื่องการวิ่ง ก็พูดได้แหล่ะ แต่ต้องกลับไปเขียนผลงานเรื่องต่อไปด้วย
ส่วนนักเขียนเช้าชามเย็นชามคือคนที่บ่นว่ายอดขายไม่ดีเหมือนเคย ทำไมไม่มีใครชื่นชมผลงานของฉัน(ที่เขียนจบไปเมื่อ 3 ปีก่อนและยังไม่เขียนเรื่องใหม่) แทนการเขียนเล่มใหม่ให้เสร็จ แล้วเริ่มเขียนเรื่องต่อไป
นักเขียนเช้าชามเย็นชามน้อยรายมากๆ ที่จะเริ่มเขียนนิยายเรื่องถัดไป ส่วนใหญ่จะรอดูเสียงตอบรับของผลงานเรื่องแรกของตัวเองก่อน แล้วเขาก็จะเลยเดดไลน์ของตัวเองไปเรื่อยๆ กว่าจะเขียนเรื่องที่ 2 จบ ความตื่นเต้นของผู้คนที่เคยอ่านงานเรื่องแรกก็จืดจางหายไปกับกาลเวลาหมดแล้ว
ถ้านักเขียนเช้าชามเย็นชามเขียนนิยายเรื่องที่ 2 จบ ส่วนใหญ่ก็จะไม่มีเล่มที่ 3
วิธีเอาตัวรอดของนักเขียนเช้าชามเย็นชามก็คือย้ายงานต่อไปเรื่อยๆ เหมือนคนทำงานประจำที่เปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ
ถ้าตอนนี้คุณเป็นนักเขียนเช้าชามเย็นชาม
ลองถามตัวเองว่า คุณเขียนทำไม
ถ้าความฝันของคุณคือทำงานเขียน งั้นไปแก้ไขที่นิสัยและกิจวัตรประจำวันของตัวเองซะ
---
บทที่ 5 - Following the Crowd
เวลาเทรนด์ไหนกำลังฮิต จะมีนักเขียนจำนวนนึงพูดว่า 'ถ้าแค่นี้ ฉันก็เขียนได้' แล้วก็เขียนงานตามกระแสออกมา แล้วก็ขายดีได้ด้วยจริงๆ แต่วิธีคิดแบบนี้มันใช้ได้ผลในช่วงสั้นๆ ซึ่งนักเขียนจำนวนนึงก็โอเคแล้วกับการเขียนงานอิงกระแสไปเรื่อยๆ เทรนด์เปลี่ยนก็ผันตัวไปเขียนตามที่เทรนด์ต้องการ
ประเด็นคือ คุณไม่ได้เขียนงานเพื่อให้ตัวเองสนุก คุณไม่ได้เขียนสิ่งที่ตัวเองอยากเขียน แต่คุณเขียนงานเพราะมองว่าทำแบบนี้จะทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จ
ฉันเป็นคนเชื่อเรื่องเขียนในสิ่งที่ตัวเองรัก ถึงบางทีต้องเขียนเรื่อง tie-in แต่ฉันก็ต้องรักมัน ไม่งั้นฉันก็ไม่เขียนหรอก ฉันปฏิเสธงานฮอลลีวู้ดมาแล้ว เพราะถ้าฉันไม่สนุกที่จะเขียน ฉันจะเขียนได้ไม่ดี ดังนั้น ไม่เอาดีกว่า
ถ้าเขียนตามกระแสแล้วมันจะท้าทายตัวฉันให้ขยายขอบเขตฝีมือการเขียนของตัวเอง แบบนั้นฉันถึงจะทำ เพราะการเขียนนิยายเป็นงานใช้เวลามาก และเราต้องจมลงไปในเรื่องด้วย
โดยส่วนตัวแล้ว ฉันหัวขบถและติสท์ด้วย แต่ก็เพราะนิสัยสองแบบนี้ทำให้ฉันทำงานฟรีแลนซ์ประสบความสำเร็จต่อเนื่องมา 30 ปี
เวลาเห็นนักเขียนตามเทรนด์ขายดีถล่มทลาย คือ นักเขียนคนนั้นเขาเจอ sub-genre ที่ยังไม่มีใครเขียนได้ในระดับนั้นมาก่อน เธอจึงกินเรียบแล้วยืนหนึ่งขึ้นมาเป็น No.1 ของ sub-genre นั้น หรือไม่ก็... storytelling ของเธอก็ฝีมื��ร้ายกาจมากกว่าที่คุณตอนนี้ทำได้(คนรับความจริงข้อนี้ไม่ค่อยได้เท่าไร)
แต่ถ้ามองแบบคนที่อยู่ในวงการมานาน คนที่ขึ้นสูงแบบนั้นในตอนนี้ เขาจะเป็นนักเขียนที่ต้องดิ้นรนเช่นกันในอนาคต แต่ดิ้นรนคนละแบบกับนักเขียนส่วนใหญ่... และมันจะรู้สึกประหลาดยิ่งกว่านี้อีกนะ เมื่อวันนึงคุณเปิดคอร์สสอนเขียนแล้วพบว่า ลูกศิษย์ตัวเองเขียนเก่งกว่าคุณอีก!
ดังนั้น ทำงานให้หนักเข้าไว้ เขียนออกมาให้เยอะๆ และอย่าถอดใจ
ใช่แหล่ะ คุณไม่มีวันที่จะประสบความสำเร็จได้เท่าเพื่อนของคุณ แต่อาชีพของเขาก็คืออา���ีพของเขา
และไม่ว่าจะทำอาชีพไหน ทุกอาชีพมีขึ้นมีลง นักเขียนระดับ bestseller ก็มีช่วงเวลาต้องดิ้นรน บางทีอาจเป็นปัญหาเรื่อง craft บางทีอาจเป็นเรื่องธุรกิจ ทุกคนมีปัญหากันทั้งนั้น
อย่างตัวฉันผู้มีหลายนามปากกา ก็รู้สึกประหลาดมากๆ ที่บางนามปากกาประสบความสำเร็จสูงกว่านามปากกาอื่น (ทั้งที่ทั้งหมดนั่นก็คือฉันไหมอ่ะ?)
พอเขียนงานมานานๆ ก็จะพบว่า ประสบความสำเร็จวันนี้ ไม่ได้แปลว่า ประสบความสำเร็จไปตลอดชีวิต
มีนักเขียนระดับ bestseller มากมายที่ทุกวันนี้ไม่เขียนแล้ว บ้างก็ burnout บ้างก็เปลี่ยนอาชีพไปแล้ว
ก็ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนั้น เพราะวงการหนังสือวิ่งตามเทรนด์ กระแสตอนนี้อะไรมาก็แห่ตีพิมพ์สิ่งนั้น โมเดลธุรกิจที่หล่อเลี้ยงวงการหนังสือมามันเป็นแบบนั้น
แต่วงการหนังสืออิสระไม่ใช่ เทรนด์วิ่งเป็นวัฎจักร มันจะวนกลับมาอีก
สิ่งที่เคยเป็นกระแสเมื่อ 20 ปีก่อนจะวนกลับมา
เช่น Urban Fantasy เมื่อก่อนจะเรียกว่า Contemporary Fantasy ซึ่งถ้าใครส่งงาน contemp fantasy ให้สำนักพิมพ์เค้าจะไม่รับเพราะมันหมดยุคไปแล้ว แต่ในโลกหนังสืออิสระไม่ใช่ เทรนด์มันวนกลับมา และเปลี่ยนชื่อใหม่ว่า Urban Fantasy นักเขียนอิสระสามารถเปลี่ยนปกแล้วส่งมันกลับมาขายในตลาดได้เลย ในขณะที่สำนักพิมพ์ใหญ่ทำไม่ได้
ดังนั้น การวิ่งตามเทรนด์เป็นการมองสั้นๆ
นักเขียนเก่งๆ ไม่วิ่งตามเทรนด์ เขา set เทรนด์ขึ้นมาแล้วคนอื่นต้องวิ่งตาม
เวลานักเขียนเขียนงานจากใจ นักอ่านจะตอบสนอง เค้าไม่ได้ตอบสนองที่พล็อตหรือจุดใดจุดหนึ่งในเรื่อง แต่เค้าตอบสนองทั้งหมดเลย ไม่ว่าจะความกระตือรือร้นของนักเขียน(ที่เขาสัมผัสได้ระหว่างอ่าน) storytelling มุมมอง น้ำเสียง ฉาก ตัวละคร ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ใครจะมาผลิตซ้ำแทนเราได้
keyword คือคำว่า 'ใจ' และ 'ความกระตือรือร้น'
เวลาคุณวิ่งตามเทรนด์ ความ unique ของคุณหายไป ใจกับความกระตือรือร้นก็หายไป รวมถึง passion ของคุณด้วย
---
บทที่ 6 - Indispensable
พนักงานดีๆ มีสองแบบ คือ แบบที่ดีนะ แต่ถึงลาออกไปก็หาคนอื่นมาทำแทนได้ ไม่นานก็หลงลืมชื่อคนที่ลาออกไป
กับแบบที่ดีเลิศมากๆ ชนิดว่าหาใครมาทำแทนก็ทำไม่ได้แบบนี้! องค์กรลำบากทันทีถ้าไม่มีเธอ
นักเขียนก็เช่นกัน
คนที่จะตัดสินใจว่านักเขียนคนไหนเป็นนักเขียนที่ 'ใครก็เขียนแทนไม่ได้' คือ นักอ่าน
เวลานักอ่านตัดสินใจแล้วว่าคุณคือนักเขียนที่ใครก็แทนที่ผลิตผลงานแบบนี้แทนคุณไม่ได้ เขาจะซื้องานของคุณทุกเล่ม ไม่ว่าคุณจะออกกี่เรื่องใหม่ จุดสำคัญคือ เราค่อยๆ สะสมนักอ่านแบบนี้เพิ่มขึ้นๆ ทีละคน จนกลายเป็นกลุ่มนักอ่าน แล้วกลุ่มนี้ก็จะค่อยๆ โต กลุ่มนักอ่านแบบนี้โตช้าก็ได้ แต่ต้องค่อยๆ โต -- สำคัญและจำเป็นมาก หากอยากยึดอาชีพเขียนนิยายเป็นอาชีพ
แล้วเราจะเป็นนักเขียนที่ 'ใครก็เขียนแทนไม่ได้' ได้ยังไง?
1. อย่าหยุดแค่เขียนดี - พนักงานดีๆ มีถมไป ถ้าลาออกไปก็หาคนใหม่มาแทนได้... นักเขียนที่เขียนดีก็เช่นกัน
2. เขียนให้เหนือความคาดหมาย - นักเขียนดี เวลาเห็นเทรนด์แวมไพร์ในโลกดิสโทเปียกำลังดัง เขาก็จะเขียนเรื่องแวมไพร์ออกมาพร้อมองค์ประกอบดีๆ ที่จะส่งให้เรื่อง 'ประสบความสำเร็จ' หนังสือก็จะขายได้ระยะหนึ่งตราบที่นักอ่านยังอยู่ในกระแสชื่นชอบแวมไพร์อยู่ แต่ถ้าเขียนเรื่องแวมไพร์มาโดยไม่ unique ใดๆ เลย นักอ่านก็พร้อมบอกลาคุณ ความแตกต่างของนักเขียนที่ 'ใครก็เขียนงานแบบนี้แทนไม่ได้' ก็คือ เขามี sub-genre เป็นของตัวเอง
3. ใส่ตัวตนลงไปในงาน - เขียนเฉพาะสิ่งที่มีแต่ตัวคุณเท่านั้นที่จะเขียนได้ ถ้าชอบแวมไพร์นัก ก็เขียนเรื่องแวมไพร์แบบที่มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่เขียนแบบนี้ได้ อย่าเขียนงานโดยคิดว่าต้องเขียนแบบนี้คนจะได้ชอบ แต่ให้เขียนงานที่คุณรักจริงๆ
4. กล้าเสี่ยง - นักเขียนที่ 'ใครก็เขียนแทนไม่ได้' จะออกนอกคอมฟอร์ทโซนของตัวเองตลอด ประหนึ่งว่ามีคนให้โจทย์ยากๆ เขามา แล้วเขาคิดว่า 'ยากอ่ะ ฉันเขียนไม่ได้หรอก แต่ขอลองสักนิดแล้วกัน'
หรือลองนึกถึงนักเขียนที่คุณเคยชอบ แต่ตอนนี้คุณหยุดอ่านงานเขาไปแล้วก็ได้ เพราะคุณเดาทางเขาได้หมดแล้วใช่ไหม นักเขียนที่ไม่กล้าเสี่ยงท้าทายตัวเองทำสิ่งใหม่ๆ เขาก็จะสงสัยแหล่ะว่านักอ่านของเขาทำไมลดลง ก็นักอ่านเขาเดาทางคุณได้หมดแล้วไง
5. ยินดีที่จะล้มเหลว - สืบเนื่องจากการกล้าเสี่ยง คุณก็เดาได้แหล่ะว่า ลองแล้วก็อาจล้มเหลว งานเขียนเล่มนี้อาจเละไม่เป็นท่าเลยนะ แต่ไม่แน่ว่ามันอาจเป็น test run สำหรับเล่มถัดไปของคุณก็ได้ หรือบางที ตลาดอาจยังไม่พร้อมจะรับงานที่ล้ำเกินไป หลายปีต่อมา เมื่อนักอ่านพร้อมมากขึ้น งานของคุณก็จะถูกค้นพบอีกครั้ง
6. เสาะหาหนทางพัฒนาฝีมือตนเอง 'เสมอ' - อย่าเชื่อว่าตัวเองรู้หมดแล้วทุกอย่าง ถึงเขียนงานมา 30 ปี ฉันก็ยังหาจุดที่ตัวเองยังทำให้ดีกว่านี้ได้อีก เช่น ตอนนี้ ฉันต้องหาเวลากลับมาดูภาพยนตร์อีกครั้ง เพราะศาสตร์ storytelling ของภาพยนตร์มันเหนือกว่าฝีมือของฉัน
7. เก่งให้สุดในสิ่งที่คุณทำอยู่ - ฟังดูตรงข้ามกับข้อ 6 แต่มันไปด้วยกันได้ เพราะคำว่าเก่งให้สุดเป็นเป้าหมายแบบเคลื่อนที่ได้ สุดท้ายแล้ว การเขียนก็ไม่ใช่การแข่งขัน นักเขียนไม่ได้ต้องต่อสู้กันเพื่อแย่งนักอ่าน นักอ่านเค้าอ่านได้มากกว่าที่เราจะเขียนไหวอยู่แล้ว อย่าเชื่อว่าแค่เขียนได้เท่านี้ก็ดีพอ เพราะสุดท้ายคุณก็จะหยุดอยู่ตรงนั้น ให้ตั้งเป้าว่าต้องเขียนให้เก่งสุดๆ
---
บทที่ 7 - Beginner’s Luck
คนที่ประสบความสำเร็จในการเขียนเร็ว เช่น เขียนงานเล่มแรกก็ประสบความสำเร็จเลย หรือ อายุน้อยก็ได้รางวัลทางการเขียนแล้ว มันก็มีความยากในภายภาคหน้าที่เขาต้องเผชิญอยู่ แม้จะเป็นความยากคนละแบบกับนักเขียนส่วนใหญ่
นักเขียนที่เขียนงาน 1 เล่ม แล้วดังเลย หรือได้รางวัลเลยอย่างเร็วไว พวกเขาจะเชื่อว่าตัวเองมีพรสวรรค์ และคนแบบนี้มักหายไปจากวงการ ไม่มีงานเล่มใหม่อีก เพราะคนพวกนี้เชื่อว่างานเขียนเป็นเรื่องง่าย ไม่ต้องรู้เรื่องธุรกิจอะไรก็สำเร็จได้ง่ายๆ แต่... การเขียนอย่างสม่ำเสมอ และกลับไปที่โต๊ะแล้วนั่งลงเขียนทุกวันๆ เป็นเรื่องยาก
นักเขียนที่ถูกทำลายไวที่สุด คือ นักเขียนที่เชื่อว่าตัวเองมีพรสวรรค์ แต่ขาดความรู้ทางธุรกิจ
เวลานักอ่านอ่าน เขาจะมองดูว่านักเขียนมีลูกเล่นอะไรซ่อนอยู่อีก เล่มแล้วเล่มเล่า คุณยังจะใช้ลูกเล่นไม้เดิมอีกไหม ถ้าคุณหมดมุกแล้ว นักอ่านก็จะจากไป เขาอาจจะยังซื้องานของคุณบ้างอีกสัก 2-3 เล่มต่อมา แต่เขาจะไม่อ่านมันแล้ว ยอดขายเล่มใหม่ของคุณก็จะลดลงเรื่อยๆ ส่วนนักเขียนก็จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เวลามีนักเขียนหน้าใหม่โดดเด่นขึ้นมา คนก็จะกรูเข้าไปหาเพราะนี่คือน้ำเสียงสดใหม่ของวงการ แต่พออ่านแบบนี้ต่อไปสักพัก นักอ่านเคยชินกับน้ำเสียงของคุณแล้ว ก็ได้เวลาต้องยกระดับเกมการเขียนของตัวเองแล้ว ถ้าจะยึดงานนี้เป็นอาชีพ
สิ่งที่จะทำให้นักเขียนอยู่ในเกมระยะยาวได้ คือ ความถ่อมตัวจากใจจริง และความมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้
Lionel Richie (นักร้องดังรุ่นใหญ่) ไปเป็นโค้ชในรายการ The Voice เตือนผู้เข้าแข่งขันที่มั่นใจมากๆ ว่า 'ถ้าคุณเก่ง คนดูจะเป็นคนบอกเอง อย่าพูดออกมาเองเด็ดขาด'
และอย่าตั้งเป้าหมายว่า งานเขียนของคุณต้องทำให้ทุกคนพอใจ
เป้าหมายคุณควรเป็นนักเขียนที่ดีที่สุดที่ตัวคุณเป็นได้ ปีนี้เป็นนักเขียนที่ดีที่สุดประจำปีนี้ ปีหน้าเป็นนักเขียนที่ดีที่สุดของปีถัดไป
และคำแนะนำระหว่างนักเขียนมือใหม่ด้วยกัน อย่าไปฟังมาก คำแนะนำแบบนั้นทำลายนักเขียนใหม่มานักต่อนักแล้ว
ถามให้มาก อ่านหนังสือนอกเหนือจากแนวถนัดของตัวเอง สงสัยก็ให้ตามหาคำตอบ ไปเรียนรู้จากศาสตร์อื่นนอกเหนือจากงานเขียนด้วย
---
บทที่ 8 - One Phone Call from Our Knees
ทุกคนต้องเคยเจอโทรศัพท์แจ้งข่าวที่ฟังแล้วเข่าทรุด ไม่ว่าเพื่อนสนิทเสียชีวิต คนในครอบครัวจากไป อุบัติเหตุ สุขภาพ ฯลฯ
ถ้าคุณเป็นหุ่นยนต์ คุณก็คงเขียนงานต่อได้ไม่มีปัญหา แต่ไม่มีนักเขียนคนไหนเป็นหุ่นยนต์ เวลาเราได้รับข่าวแบบนั้น มันกระทบจิตใจ
ถ้าคุณมองงานเขียนในฐานะงานประจำ เวลาคุณไม่ไหว ที่ทำงานจะบอกให้คุณลาหยุด
คุณเองก็บอกตัวเองแบบนั้นได้เช่นกัน วันที่คุณไม่ไหว อนุญาตให้ตัวเองหยุดด้วย
---
บทที่ 9 - Controlling the Creatives
Writing isn’t about doing what everyone else tells you to do.
Writing is about doing what your creative voice WANTS to do.
ฉันมีเพื่อนที่พูดว่า ฉันควรทำแบบนั้น ฉันไม่ควรทำแบบนี้ และเสียงของเขามันค้างอยู่ในหัว ก่อนจะเริ่มเขียน ฉันต้องหาทางปิดเสียงเพื่อนทุกครั้ง แล้วค่อยเริ่มงานของตัวเอง
เราจะเขียนอะไรเป็นเรื่องระหว่างตัวเรากับคีย์บอร์ด และเมื่อคุณเขียนงานเสร็จ คุณตีพิมพ์มันแล้วก็จบ คุณควรไปเริ่มงานเขียนชิ้นใหม่ต่อ ปล่อยงานเขียนนั้นให้มันดูแลตัวเอง
หลายครั้ง ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับตัวละครของตัวเอง บางทีฉันก็ต้องเขียนจาก POV ของฆาตกรโหด บางทีก็ต้องเขียนจาก POV ของอาชญากร หรือ POV ของตำรวจหัวแข็งหรือผู้ชายที่เกลียดผู้หญิง POV ของคนแอฟริกัน-อเมริกันในยุค 70 ซึ่งฉันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย
ฉันเป็นนักเขียน และในฐานะนักเขียนฉันเขียนตามที่ Creative Voice สั่ง
ไม่ใช่ว่าเพราะฉันเป็นผู้หญิง ผิวขาว ชาวอเมริกัน ฉันจะต้องเขียนทุกอย่างให้ออกมาตามนี้เพราะฉันเป็นแบบนี้
ลักษณะอย่างหนึ่งของนักเขียนที่ดีคือ มี empathy
---
บทที่ 10 - Believe in Yourself
นักเขียนหน้าใหม่ revise งานของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะ workshop งานเขียนที่ไปเข้ามาบอกให้แก้แบบนั้นแบบนี้
นักเขียนระดับกลาง revise งานเขียนเพราะ บ.ก.บอกมา ไม่งั้นมันจะขายไม่ได้เพราะทำการตลาดไม่ได้ เพราะงานเขียนของคุณต่างกับงานในตลาดมากเกินไป
นักเขียนขายดีคุยกับสนพ. สุดท้ายก็แก้งานให้เหมือนงานที่ตีพิมพ์เล่มก่อนหน้า หวังให้ได้ยอดขายเหมือนเดิม แต่นักอ่านเบื่อที่งานออกมาเดาทางง่ายไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นนักเขียนระดับไหนก็ไม่ยืนหยัดในงานของตัวเองเลย เพราะกลัวว่าตัวเองจะขายงานตัวเองเล่มถัดไปไม่ได้อีก... แต่ถ้าไม่กล้าเสี่ยง ฉันสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงเลือกมาทำอาชีพนี้กันนะ ในเมื่ออาชีพนักเขียนมันเสี่ยงทุกแง่มุมอยู่แล้ว
เสี่ยงที่ 1 ตั้งแต่การเลือกใช้คำใส่ลงไปในกระดาษ แล้วเชื่อว่าฝีมือเราจะดีพอที่คนจะมาสนใจ
เสี่ยงที่ 2 คือ เลือกมาทำอาชีพทางศิลปะในโลกยุคปัจจุบัน
เสี่ยงที่ 3 คือ เชื่อว่าวิสัยทัศน์ของตัวเองมีคุณค่าและความหมาย
แล้วพอคุณไม่ซื่อตรงต่อตัวเอง คุณสูญเสียวิสัยทัศน์ที่มี แล้วพอวิสัยทัศน์หายไป สิ่งที่ทำให้ตัวคุณ unique ในฐานะนักเขียนก็หายไป
ฉันหัวจะปวดตอนที่เห็นเพื่อนนักเขียนด้วยกัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า การยืนหยัดว่าไม่แก้งาน ยืนหยัดให้งานเป็นแบบเดิมที่เราเขียนมา เรายืนหยัดแบบนี้ก็ได้นะ เราปฏิเสธไม่ทำตามความเห็นตามข้อเสนอแนะก็ได้ นักเขียนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเรามีทางเลือกนี้!
เขียนงานดีที่สุดที่คุณเขียนได้ออกมา จากนั้นก็เชื่อมั่นในงาน เชื่อมั่นในตัวเอง
มันคือวิสัยทัศน์ของคุณ ไม่ใช่วิสัยทัศน์ของสนพ. หรือ บ.ก. หรือฝ่ายขาย ถ้าพวกเขาเขียนเองได้ ให้พวกเขาไปเขียนงานของตัวเองเลย แต่พวกเขาไม่เขียนหรอก เพราะพวกเขาเขียนไม่ได้ถึงได้มาแก้งานของคุณอยู่แบบนี้ยังไงล่ะ เขาแก้จน originality หลุดหายไปหมดแล้ว
Originality คือทุกอย่างที่คุณมีอยู่ แล้วถ้าคุณไม่ยืนหยัดเพื่อตัวเอง คุณก็เลือกอาชีพผิดแล้ว
เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย เพราะถ้าจะเลือกทำอาชีพนี้ หลายครั้งในชีวิต คนเดียวที่จะพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณ ก็คือตัวคุณเอง
---
บทที่ 11 - Out! All of You!
ปี 1972 ตอนที่ Sally Field นักแสดงหญิต้องการเปลี่ยนสายงานจากโทรทัศน์เป็นภาพยนตร์ ผู้จัดการของเธอบอกว่า เธอหน้าตาดีไม่พอ แถมฝีมือการแสดงก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น
Field ไล่เขาออก เธอไม่ได้ยิ้มรับความเห็น ก้มหน้าก้มตารับชะตากรรม เธอย้ายค่าย เปลี่ยนผู้จัดการ ทิ้งสามี(ที่เห็นด้วยกับพวกเขา) คำพูดที่เธอเล่าตอนให้สัมภาษณ์คือ "ไป ออกไปให้หมดทุกคน!"
สี่คำสุดสำคัญ ออกไปให้หมด!
ระหว่างทางกว่าจะถึงวันที่เธอได้รับการยอมรับในฐานะนักแสดงมากความสามารถ Field ก็คงสงสัยเหมือนกันว่าตัวเองตัดสินใจถูกไหมนะ อย่างน้อยก็ 4 ปีกว่าเธอจะได้รับการยอมรับในฐานะนักแสดง และเสียงในหัวของเธอก็คงยังสงสัยเช่นนั้นจนกว่าเธอจะได้ออสการ์จากการบทนักแสดงนำหญิง (เธอได้รับมาหมดแล้วทั้งออสการ์ เอ็มมี่ และเข้าชิงเยอะมาก)
ฉันสงสัยว่า ค่าย ผู้จัดการ และสามีที่เธอไล่ออกไปจากชีวิตจะเซอไพรส์ที่เห็นเธอได้ออสการ์บ้างไหมนะ
แทนที่จะปล่อยทุกอย่างให้เป็นเรื่องของโชคชะตา คุณต้องพิสูจน์ตัวเอง หรือสร้างตัวเองขึ้นใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่านะคะ
ศิลปินต้องซื่อตรงต่อตัวเอง ถ้ายังคิดจะเป็นศิลปินต่อไป มันเป็นวิธีเดียวในการดำรงชีวิต
Sally Field เกือบไม่ได้รับบทที่ทำให้เธอได้ออสการ์ เพียงเพราะใครบางคนมองไม่เห็นว่าเธอจะเหมาะกับบทยังไง เธอสู้และพิสูจน์ตัวเองให้เห็น
เวลาเราทำงานไปนานๆ คนให้คำแนะนำจะโผล่มา เขาเป็นคนมีอำนาจด้วย และเขาจะเข้าควบคุมอาชีพของเรา แทนที่จะให้เราเป็นคนควบคุมเส้นทางอาชีพของเราเอง จำสี่คำนี้เอาไว้บอกเขานะคะ "ออกไปให้หมด!"
นักเขียนส่วนใหญ่น้อมรับคำวิพากวิจารณ์ ฟังคอมเมนต์แย่ๆ แล้วก็พยายามแก้ไขตัวเองตามนั้น... ซึ่งมันเป็นการทำลายความ unique ของตัวเองไปหมด
เวลาสอนใน workshop สิ่งที่รบกวนจิตใจฉันมากที่สุดคือ เวลาเจอนักเขียนที่รอให้ใครสักคนบอกเขาว่า เขาควรทำแบบไหน เขาควรแก้ยังไงถึงจะเหมาะ
ไม่ใช่แล้ว มันไม่ใช่การแก้งานที่จะทำให้เราแฮปปี้ แต่นักเขียนต้องตามหา voice ของตัวเองให้เจอ บางครั้งงานที่ทำมาส่งต้องรื้อใหม่หมด แต่นั่นก็หมายความว่า เขาต้องพัฒนา craft of writing ของตัวเองขึ้นมาให้ดีกว่านี้
แต่กับนักเขียนบางจำพวกก็พังพินาศจริงๆ คือพวกเขาไม่มีทางประสบความสำเร็จ เพราะพวกเขารอให้ใครบางคนมาช่วยหล่อหลอมเขาให้เป็นอย่างที่ตลาดต้องการ กับคนแบบนี้ช่วยไม่ไหวจริงๆ
นักเขียนต้องยืดหยัดด้วยตัวเอง ยืนหยัดในวิสัยทัศน์ และกลายเป็นคนที่พวกเขาต้องการเป็น ไม่ใช่คนแบบที่คนอื่นบอกให้พวกเขาเป็น เขียนนิยายเป็นอาชีพไม่ใช่เส้นทางที่ง่าย เพราะมันแปลว่า หากทำไม่ได้ คุณก็ไม่มีคนอื่นที่จะโยนความผิดให้นอกจากตัวเอง
เวลาหนังสือขายไม่ดีในสิ่งที่ฉันควบคุมได้ เช่น จังหวะการเขียน, genre ,หรืองานมาก่อนกาลเกินไป ฉันเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง
แต่ฉันก็รู้ด้วยว่า งานที่เฟลทำให้ฉันเป็นนักเขียนที่แข็งแกร่งขึ้น ถ้าฉันไม่ออกนอกขอบเขตการเขียนที่ตัวเองสบายใจ ไม่เขียนในสิ่งที่ท้าทายตัวเอง ฉันก็ล้มเหลวในฐานะนักเขียนเช่นกัน
---
บทที่ 12 - The Writer You Want to Be
สำคัญด้วยเหรอว่าเราเรียกตัวเองว่าเป็นคนยังไง?
ฉันไม่ค่อยสนใจนัก เรียกตัวเองว่าเป็นยังไงก็เป็นแค่ป้ายแปะ สู้ตามหาว่าเราอยากเป็นนักเขียนยังไงยังจะดีเสียกว่า
นักเขียนใหม่ตัดสินตัวเองไปก่อนล่วงหน้าว่าฉันเป็นนักเขียน genre นั้น genre นี้แล้วก็ติดแหง็กอยู่ตรงนั้น เพราะที่จริงตัวเองไม่เหมาะจะเขียน genre ที่ว่า
ทางแก้คือ ก็ลองเขียนมันทุก genre แหล่ะ
คุณไม่รู้หรอกจนกว่าคุณจะได้ลงมือทำจริงๆ และเขียนหลายๆ เล่มด้วยถึงจะรู้ว่าตัวเองเ
February 23, 2019
This is a very short, non-fiction book for writers but it is packed with great information from a professional author who has been writing books for 30+ years. Some of my favorite chapters included: 1. Habits, 2. The Importance of Routines, 5. Following the Crowd, 6. Indispensable, 8. One Phone Call from Our Knees, 10. Believe in Yourself, and 12. The Writer You Want to Be.
I got a ton of great information from Kristine Kathryn Rusch's book about creating a long-term writing career and I’m looking forward to applying some of what I learned to my life. I highly recommend this book to any writer who wishes to have a successful, long term career as a writer.
I got a ton of great information from Kristine Kathryn Rusch's book about creating a long-term writing career and I’m looking forward to applying some of what I learned to my life. I highly recommend this book to any writer who wishes to have a successful, long term career as a writer.
May 26, 2015
This is a collection of posts from her blog. If you read it regularly then you've seen this all before. However the advice provided is worth having collected offline. I read the book in a couple of sittings. The way the blog posts are arranged into chapters really helps build the message. I highly recommend this book and writers at all stages will benefit from reading these articles.
June 22, 2015
A few times I almost stopped reading this one as the author entered into a repetitious cycle. Once I got past that though there was a good deal of great advice and information in the book. The cyclical recurrence of a few items may be due to this originally being a series of blog posts over four years. Definitely worth reading don't give up too early on this one.
May 20, 2015
Like most things Rusch writes, its smart and excellent. This a good book about what it takes to be professional writer. Its funny and true. Its a collection of blog posts, but as a whole, it works quite well.
March 6, 2017
Every single chapter was refreshing and inspiring, with concrete advice on how to think about your work and the industry. A book I will return to when I'm feeling insecure and uncertain about my writing.
August 12, 2019
Guidebook is a good description of this read. It's less a how-to, and more of a how-it-is to be a writer. There were lots of anecdotes, but they weren't just entertainment, and I found some useful ideas.
December 15, 2017
Was able to find most of the articles from this compilation by searching KKR's website.
November 21, 2022
4.5 Stars
“If you as a writer are not willing to take risks, if you’re not willing to fly in the face of conventional wisdom, if you’re not willing to write what you want—screamers be damned—then why are you writing? To please others? There are better ways to do that. Yes, sometimes tackling subjects that others have labeled forbidden is hard. Emotionally and physically hard. But if those subjects interest you, write about them. Embrace the fear, and write. Writing isn’t about doing what everyone else tells you to do. Writing is about doing what your creative voice wants to do.”
I have read a lot of writing guide books over the years. Some are better than others and each writer has their favorites. However, there is a time during your writing journey where a writing guide book comes along exactly when you need it. This is the case for The Write Attitude by Kristine Kathryn Rusch.
I believe the opening paragraph should be taped to every writer’s desk or placed in a noticeable place somewhere in the writer’s office. I mean every writer, whether you are Big 5 NYC published, small or indie press published, or an author-publisher like myself. Rusch writes probably one of the biggest truism for writers (This truism can apply to all creative types).
I have been writing and publishing since 2014 and while it has not made me a bestseller or rich by any stretch of the imagination. I have seen the changes in the writing industry since that time and there is a belief for author-publishers to be successful is write to market or hit all the main tropes of the particular genre you are writing in. There is a better chance of commercial success if you adhere to those beliefs. However, what if your writing does not quite fit in the genre box you have tried to force your creativity into? Or if you can not write to market because it goes against what your natural creative instincts are?
I would highly recommend reading this book and learning from the wisdom of a writing veteran like Kristine Kathryn Rusch. She has written professionally for nearly four decades across science-fiction, fantasy, mystery, and the romance genres. Her writing advice and experience in publishing provides a brutally honest perspective about the business and how creatives can survive and thrive to have a long-term writing career.
The Write Attitude focuses on the most important aspect of being a writer. Having the right mindset, being willing to learn craft and business, being open to new ideas to reach readers, and being true to your vision as a writer. The business, your peers, and self pressure can distract from why you wanted to write. This book is a reminder of keeping the main thing foremost.
“The best trait good writers have is empathy. When writers are trying to shout each other down and demand that one side write like the other side, they’re destroying the empathy—as well as their own creativity.”
Bingo. The aforementioned quote comes from a chapter where Rusch tells how writers can be their own worst enemies. If you write in the way I believe what good writing is or accepted by critics or the gatekeepers, then you can be accepted. Rusch provides an excellent counterargument to that kind of snobbery and shows it has no place in a writer’s career.
The Write Attitude is a breath of fresh air for a writing guide and will have a permanent place on my writing reference bookshelf along The War of Art by Steven Pressfield, Wired for Story: The Writer's Guide to Using Brain Science to Hook Readers from the Very First Sentence by Lisa Cron, & Structuring Your Novel: From Basic Idea to Finished Manuscript by James Meredith & Robert Fitzgerald. This is a book I will recommend to new and upcoming writers who want to learn what it takes to pursue a writing career. Having the right attitude is just as important as being able to write a good story.
“If you as a writer are not willing to take risks, if you’re not willing to fly in the face of conventional wisdom, if you’re not willing to write what you want—screamers be damned—then why are you writing? To please others? There are better ways to do that. Yes, sometimes tackling subjects that others have labeled forbidden is hard. Emotionally and physically hard. But if those subjects interest you, write about them. Embrace the fear, and write. Writing isn’t about doing what everyone else tells you to do. Writing is about doing what your creative voice wants to do.”
I have read a lot of writing guide books over the years. Some are better than others and each writer has their favorites. However, there is a time during your writing journey where a writing guide book comes along exactly when you need it. This is the case for The Write Attitude by Kristine Kathryn Rusch.
I believe the opening paragraph should be taped to every writer’s desk or placed in a noticeable place somewhere in the writer’s office. I mean every writer, whether you are Big 5 NYC published, small or indie press published, or an author-publisher like myself. Rusch writes probably one of the biggest truism for writers (This truism can apply to all creative types).
I have been writing and publishing since 2014 and while it has not made me a bestseller or rich by any stretch of the imagination. I have seen the changes in the writing industry since that time and there is a belief for author-publishers to be successful is write to market or hit all the main tropes of the particular genre you are writing in. There is a better chance of commercial success if you adhere to those beliefs. However, what if your writing does not quite fit in the genre box you have tried to force your creativity into? Or if you can not write to market because it goes against what your natural creative instincts are?
I would highly recommend reading this book and learning from the wisdom of a writing veteran like Kristine Kathryn Rusch. She has written professionally for nearly four decades across science-fiction, fantasy, mystery, and the romance genres. Her writing advice and experience in publishing provides a brutally honest perspective about the business and how creatives can survive and thrive to have a long-term writing career.
The Write Attitude focuses on the most important aspect of being a writer. Having the right mindset, being willing to learn craft and business, being open to new ideas to reach readers, and being true to your vision as a writer. The business, your peers, and self pressure can distract from why you wanted to write. This book is a reminder of keeping the main thing foremost.
“The best trait good writers have is empathy. When writers are trying to shout each other down and demand that one side write like the other side, they’re destroying the empathy—as well as their own creativity.”
Bingo. The aforementioned quote comes from a chapter where Rusch tells how writers can be their own worst enemies. If you write in the way I believe what good writing is or accepted by critics or the gatekeepers, then you can be accepted. Rusch provides an excellent counterargument to that kind of snobbery and shows it has no place in a writer’s career.
The Write Attitude is a breath of fresh air for a writing guide and will have a permanent place on my writing reference bookshelf along The War of Art by Steven Pressfield, Wired for Story: The Writer's Guide to Using Brain Science to Hook Readers from the Very First Sentence by Lisa Cron, & Structuring Your Novel: From Basic Idea to Finished Manuscript by James Meredith & Robert Fitzgerald. This is a book I will recommend to new and upcoming writers who want to learn what it takes to pursue a writing career. Having the right attitude is just as important as being able to write a good story.
July 30, 2023
This is not a fast motivation book. Instead, the book focuses on the habits and mindsets necessary for a lifelong writing career. The advice is practical, but it’s not a how-to; you have to do the work of shaping your own mindset and pursuing your own success. If you’re an emerging writer who hopes for a long career, this book is definitely worth reading.
May 19, 2015
Such a great book! Very informative and inspiring.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews