What do you think?
Rate this book
The Incorrigible Optimists Club
Paris, 1959. As dusk settles over the immigrant quarter, 12-year-old Michel Marini - amateur photographer and compulsive reader - is drawn to the hum of the local bistro. From his usual position at the football table, he has a vantage point on a grown-up world - of rock 'n' roll and of the Algerian War. But as the sun sinks and the plastic players spin, Michel's concentration is not on the game, but on the huddle of men gathered in the shadows of a back room...Past the bar, behind a partly drawn curtain, a group of eastern European men gather, where under a cirrus of smoke and over the squares of chess boards, they tell of their lives before France - of lovers and wives, children and ambitions, all exiled behind the Iron Curtain. Listening to this band of survivors and raconteurs, Michel is introduced to a world beyond the boundaries of his childhood experience, a world of men made formidable in the face of history, ideas and politics: the world of the Incorrigible Optimists Club.
624 pages, Paperback
First published August 19, 2009
601 people are currently reading
10126 people want to read
About the author
Jean-Michel Guenassia
12 books313 followersJean-Michel Guenassia est un écrivain français, né en 1950 à Alger. Son roman Le Club des incorrigibles optimistes a obtenu le Prix Goncourt des lycéens en novembre 2009.
Avocat pendant six ans, Jean-Michel Guenassia vit de sa plume en écrivant des scénarios pour la télévision. Il publie un roman policier en 1986, Pour cent millions (éditions Liana Lévi, prix Michel-Lebrun), dont il dit « Je ne le renie pas,... mais je n'ai pas donné suite, il me fallait autre chose », puis fait jouer quelques pièces de théâtre, notamment Grand, beau, fort, avec des yeux noirs brûlants..., en 2008 à Avignon. Son éditeur Albin Michel présente cependant Le Club des incorrigibles optimistes publié en 2009 comme le premier roman d'un inconnu de 59 ans.
En 2012, il publie un second roman, La Vie rêvée d'Ernesto G.
Avocat pendant six ans, Jean-Michel Guenassia vit de sa plume en écrivant des scénarios pour la télévision. Il publie un roman policier en 1986, Pour cent millions (éditions Liana Lévi, prix Michel-Lebrun), dont il dit « Je ne le renie pas,... mais je n'ai pas donné suite, il me fallait autre chose », puis fait jouer quelques pièces de théâtre, notamment Grand, beau, fort, avec des yeux noirs brûlants..., en 2008 à Avignon. Son éditeur Albin Michel présente cependant Le Club des incorrigibles optimistes publié en 2009 comme le premier roman d'un inconnu de 59 ans.
En 2012, il publie un second roman, La Vie rêvée d'Ernesto G.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 943 reviews
July 21, 2023
The Incorrigible Optimists Club is a modern and exuberant bildungsroman…
How does it feel to grow up surrounded with all the small and big tragedies of life?
It often turns out that the true values of life lie far away from the places in which we’re looking for them…
The narration is lush and the aura of the novel is simply charming and Jean-Michel Guenassia managed to capture in his story the entire era of changes in human thinking.
It is much better to grow up among the smart and interesting people.
How does it feel to grow up surrounded with all the small and big tragedies of life?
I make the most of each day as though it were a gift. For years, I worked like a lunatic, without counting the hours spent, without taking a rest. For nothing. That time was given to me and I lost it. Nowadays, I read, I sleep, I listen to concerts on the radio, I roam around Paris, I chat to people, I go to the cinema, I take siestas, I feed the cats in the neighbourhood and when I’ve not got a penny left, I either get by or get myself a job. I have the bare necessities and I’ve never been so happy in my life.
It often turns out that the true values of life lie far away from the places in which we’re looking for them…
‘And what about democracy?’ Tomasz protested.
‘You’re getting confused with equality. Democracy is an unfair system. They ask idiots like you for their opinion.’
The narration is lush and the aura of the novel is simply charming and Jean-Michel Guenassia managed to capture in his story the entire era of changes in human thinking.
It is much better to grow up among the smart and interesting people.
March 24, 2016
Καταρχήν θέλω να ξεκινήσω την κριτική μου ζητώντας ένα πολύ μεγάλο συγνώμη από το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί λόγω πολύ σοβαρών προσωπικών προβλημάτων δεν του έδειχνα πάντα την πρέπουσα προσοχή και σημασία. Τελικά όμως υποθέτω ότι το εγχείρημα να διαβάσω σε μια δύσκολη στιγμή μου βιβλίο με τίτλο η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων κρίνεται απολύτως επιτυχημένο. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα μέχρι τώρα για αυτή τη χρονιά και σίγουρα ένα από κείνα τα βιβλία που δύσκολα ξεθωριάζουν από τη μνήμη σου.Χρησιμοποιώ μάλιστα ένα απόσπασμα από το ίδιο το βιβλίο που μπορεί κατά κάποιο τρόπο να εξηγήσει τη δύναμη του τουλάχιστον πάνω μου.
Η ανάγνωση έχει κάτι το μεταφυσικό. Πριν διαβάσεις ένα βιβλίο, μαντεύεις κατευθείαν αν θα σου αρέσει η όχι. Το μυρίζεις, το διαισθάνεσαι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να του αφιερώσεις τον χρόνο σου. Είναι η αόρατη αλχημεία των σημαδιών πάνω στο χαρτί, που εντυπώνονται στο μυαλό μας. Κάθε βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Με το που βλέπουμε έναν άνθρωπο, καταλαβαίνουμε αν θα γίνει φίλος μας ή όχι.
Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων είναι ένα βιβλίοφορτωμένο με ιστορία που μόνο ένας συγγραφέας του βεληνεκούς του Γκενασιά θα μπορούσε να το φωτίσει τόσο διεξοδικά και μοναδικά. Ένα ιστορικό πλαίσιο που κινείται μεταξύ 1959-1964 περιόδου ιδιαίτερα ταραγμένης και κρίσιμης για τη Γαλλία λόγω της εξέγερσης της Αλγερίας. Με φόντο τον πόλεμο στην Αλγερία λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες της ζωής των μελών μιας λέσχης, λέσχη την οποία ίδρυσαν πολιτικοί πρόσφυγες του ανατολικού μπλοκ. Σε αυτή τη λέσχη μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει ατελείωτες συζητήσεις μεταξύ των μελών, να διαπιστώσει τη μεγάλη νοσταλγία για τις πατρίδες τους και γι αυτά που άφησαν πίσω τους χωρίς την ίδια ώρα να διστάζουν να παραμείνουν πιστοί στην ιδεολογία τους. Την ίδια ώρα η λέσχη που λειτουργεί μέσα στο γαλλικό μπιστρό του balto διέπεται από τους δικούς της κανόνες σιωπής εκτός από τα ήθη και ιδανικά των μελών της
Στη λέσχη η σιωπή είναι ο κανόνας. Στην πραγματικότητα, ζητούμενο δεν είναι τόσο η σιωπή, όσο η ηρεμία. Μιλούν σιγανά, με το χέρι στο στόμα, με πνιχτούς ψιθύρους και στεναγμούς. Ο Ίγκορ έλεγε ότι ήταν μια συνήθεια που είχαν αποκτήσει στην «άλλη πλευρά του κόσμου», όπου και η παραμικρή κουβέντα μπορούσε να σε στείλει στη φυλακή ή στον τάφο, όπου έπρεπε να φυλάγεσαι από τον καλύτερό σου φίλο, από τον αδερφό σου, από τον ίσκιο σου.
Κανείς μας δεν μιλάει για την οικογένειά του. Τη σκεφτόμαστε κάθε μέρα και ώρα. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα να την ξαναδούμε. Είναι ανέφικτο, μη ρεαλιστικό, επικίνδυνο. Γι’ αυτό δε λέμε κουβέντα. Την κρατάμε φυλαγμένη σε μια γωνιά του μυαλού μας. Δεν περνάει λεπτό που να μην αναρωτιέμαι τι κάνουν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ξέρω ότι κι εκείνοι με σκέφτονται και μου είναι αβάσταχτο.
Κεντρικός αφηγητής μας ένας ανήλικος νεαρός ο Μισέλ ένας φανατικός λάτρης των βιβλίων που δεν αγαπάει ιδιαίτερα το σχολείο και βρίσκει πολλές φορές καταφύγιο στο balto όπου μπορεί να απολαύσει με τους φίλους του μερικές παρτίδες ποδοσφαιράκι ξεχνώντας έτσι για λίγο τις σχολικές υποχρεώσεις και κυρίως την αναταραχή μέσα στο ίδιο του το σπίτι καθώς μεγαλώνει σε ένα σπίτι που τα μέλη της οικογένειας του προέρχονται από διαφορετικούς ιδεολογικούς κόσμους και δεν είναι λίγες οι φορές που θα κληθεί να διαλέξει πλευρά.
Όταν λοιπόν κάποια στιγμή θα ανακαλύψει την ύπαρξη της λέσχης τότε μαζί με αυτή θα βρει μια ας πούμε νέα οικογένεια ενώ την ίδια ώρα η αγάπη του για το διάβασμα και τη λογοτεχνία μεγαλώνει και γιγαντώνεται. Μέσα από τις ιστορίες των φίλων του θα ανδρωθεί και θα ωριμάσει ανακαλύπτοντας νέα ιδανικά από ανθρώπους των οποίων τα ιδανικά μάλλον προδόθηκαν, άντρες παρίες που τα πτυχία τους δεν αναγνωρίζονται στη Δύση. Θα επηρεαστεί από αυτούς και οι στιγμές που έζησε μαζί τους θα μείνουν για πάντα βαθιά στην ψυχή του.
Συγκίνηση, δάκρυα, χιούμορ, ευαισθησία εναλλάσσονται μέσα από ένα χορταστικό κείμενο γεμάτο βιβλία, rock ‘n roll, έρωτα, μουσική. εξελίξεις στην πολιτική σκακιέρα και ένα σύνολο ανθρώπων που άθελα σου μελαγχολείς λίγο πριν να πρέπει να τους αφήσεις οριστικά από τα χέρια σου. Ένα βιβλίο για όλους τους αθεράπευτα βιβλιόφιλους.
Μαζί με τα πιστεύω και τις ψευδαισθήσεις μας, είμαστε με το ένα πόδι στον τάφο κι εμείς. Θα 'λεγες ότι το συγκεντρωμένο πλήθος ισοδυναμεί με άφεση των αμαρτιών για τα λάθη που έγιναν στο όνομα ενός ιδανικού. Για τα θύματα, δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν θα υπάρξει καμιά συγγνώμη ή επανόρθωση, ούτε ταφή με όλες τις τιμές. Υπάρχει άραγε χειρότερο πράγμα απ'το να κάνεις το κακό ενώ το μόνο που ήθελες ήταν να κάνεις το καλό; Αποχαιρετούμε μια εποχή που έχει παρέλθει οριστικά. Είναι δύσκολο να ζεις σ'ένα κόσμο χωρίς ελπίδα
January 24, 2016
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Απολαυστικό ως το τέλος, ούτε μία στιγμή κουραστικό, ακόμα και αν αριθμούσε 1000 σελίδες. Δυνατοί χαρακτήρες και μια σοβαρή εικόνα της κατάστασης του σταλινικού καθεστώτος και των αντιπάλων του που εγκατέλειψαν για το Παρίσι.
June 10, 2016
Αν με ρωτούσε κανείς πιο είναι το θέμα το βιβλίου "Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων", θα έπαιρνα τον χρόνο μου να σκεφτώ την απάντηση κ πιθανότατα αυτή να ήταν το «Λίγο απ’ όλα». Αυτό το βιβλίο μιλάει για μεγάλα θέματα όπως η ιστορία, ο πόλεμος, η πολιτική, για καθημερινά όπως η οικογένεια, ο έρωτας και ο χωρισμός και για θέματα καρδιάς όπως η φιλία, η ηθική και η μετάνοια.
Επίσης τι να πω για το εύρος των γνώσεων του συγγραφέα; Στο βιβλίο παρελαύνουν όλες οι γνωστές τέχνες δίνοντας μεγάλη έμφαση στην πεζογραφία, την ποίηση και φυσικά τον κινηματογράφο, είχα ένα μπλοκάκι δίπλα μου και κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσα την ανάγνωση για να σημειώσω τίτλους…
Όσον αφορά την ιστορία, είναι γλυκιά, νοσταλγική, συγκινητική, με μικρές νότες όμορφου χιούμορ και πολλές πολλές έξυπνες ατάκες.
Τους χαρακτήρες τους αγάπησα, συγκεκριμένα απέκτησα μια ιδιαίτερη αδυναμία σε όλα τα μέλη της σκακιστικής λέσχης. Τα κεφάλαια που αφορούσαν την ζωή τους έγιναν τα αγαπημένα μου σημεία στο βιβλίο.
Η πλοκή είναι περίτεχνα δομημένη, αν και θα ήθελα λιγάκι μόνο περισσότερη ένταση. Αναφέρω αυτό για την ένταση, γιατί το βιβλίο είναι μεγάλο και δοσμένο με μία ήσυχη, να πω, ήρεμη αφήγηση. Κάπου προς την μέση αν και μου άρεσε πολύ, μου έλειψαν οι μικρές συναισθηματικές κορυφώσεις, αλλά η συναισθηματική κορύφωση ήρθε μόνο στο τέλος και το βιβλίο ειναι αρκετά μεγάλο για να δίνει μόνο μία... Αυτό όμως είναι κάτι μικρό, όλα τα υπόλοιπα που έχει να προσφέρει ως ανάγνωσμα είναι πολλά και σπουδαιότερης σημασίας.
«Μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς προκειμένου να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους παρά την θέληση τους;»
σελ. 113.
4,5/5 αστεράκια
Επίσης τι να πω για το εύρος των γνώσεων του συγγραφέα; Στο βιβλίο παρελαύνουν όλες οι γνωστές τέχνες δίνοντας μεγάλη έμφαση στην πεζογραφία, την ποίηση και φυσικά τον κινηματογράφο, είχα ένα μπλοκάκι δίπλα μου και κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσα την ανάγνωση για να σημειώσω τίτλους…
Όσον αφορά την ιστορία, είναι γλυκιά, νοσταλγική, συγκινητική, με μικρές νότες όμορφου χιούμορ και πολλές πολλές έξυπνες ατάκες.
Τους χαρακτήρες τους αγάπησα, συγκεκριμένα απέκτησα μια ιδιαίτερη αδυναμία σε όλα τα μέλη της σκακιστικής λέσχης. Τα κεφάλαια που αφορούσαν την ζωή τους έγιναν τα αγαπημένα μου σημεία στο βιβλίο.
Η πλοκή είναι περίτεχνα δομημένη, αν και θα ήθελα λιγάκι μόνο περισσότερη ένταση. Αναφέρω αυτό για την ένταση, γιατί το βιβλίο είναι μεγάλο και δοσμένο με μία ήσυχη, να πω, ήρεμη αφήγηση. Κάπου προς την μέση αν και μου άρεσε πολύ, μου έλειψαν οι μικρές συναισθηματικές κορυφώσεις, αλλά η συναισθηματική κορύφωση ήρθε μόνο στο τέλος και το βιβλίο ειναι αρκετά μεγάλο για να δίνει μόνο μία... Αυτό όμως είναι κάτι μικρό, όλα τα υπόλοιπα που έχει να προσφέρει ως ανάγνωσμα είναι πολλά και σπουδαιότερης σημασίας.
«Μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς προκειμένου να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους παρά την θέληση τους;»
σελ. 113.
4,5/5 αστεράκια
February 8, 2018
Jean-Michel Guenassia – The Incorrigible Optimists Club
Optimism is often considered a cure to sadness. The infallible key to happiness and well-being. Well, I think that’s hardly the case. Whereas pessimism keeps a person locked in a permanent state of catatonic misery, optimism provides you -and that’s not a random choice of verb- with a fierce melancholy that’s more heartbreaking than watching your favorite team lose the finals to their biggest rivals. Optimism is the evening breeze that blows on a summer day and it’s the burning heat that sweeps the land at noon. It’s the NO that life screams at you, whose destructive power can be experienced only if you’re a breathing, dreaming human being. Pessimism is comfortable. Optimism is the opposite.
The Incorrigible Optimists Club begins and ends with a funeral. Not the same one, of course, but two very different ones. In between, there is innocence, malice, books, childhood, adolescence, books, broken promises, broken homes, books, chess, revolution, books, photography, music, Russians, exile, books, movies, dreams, friendship, love, romance, hate, grudge, books, life, death, cookies and books. Although it’s really hard to put down, be warned, there’s an intense, lurking quality permeating the book, that creeps inside you without you realizing it, and messes around with all it finds there. If it wasn’t a book, it would be the scarring moment when you hold the person you love -summer breeze and all-, feeling the ultimate content and acknowledging the ruthless certainty that it’s only a moment and, as is the case with all moments, it will pass and there’s nothing you can do about it. Simply put, it’s the very proof that there’s nothing painless about being an optimist.
Optimism is often considered a cure to sadness. The infallible key to happiness and well-being. Well, I think that’s hardly the case. Whereas pessimism keeps a person locked in a permanent state of catatonic misery, optimism provides you -and that’s not a random choice of verb- with a fierce melancholy that’s more heartbreaking than watching your favorite team lose the finals to their biggest rivals. Optimism is the evening breeze that blows on a summer day and it’s the burning heat that sweeps the land at noon. It’s the NO that life screams at you, whose destructive power can be experienced only if you’re a breathing, dreaming human being. Pessimism is comfortable. Optimism is the opposite.
The Incorrigible Optimists Club begins and ends with a funeral. Not the same one, of course, but two very different ones. In between, there is innocence, malice, books, childhood, adolescence, books, broken promises, broken homes, books, chess, revolution, books, photography, music, Russians, exile, books, movies, dreams, friendship, love, romance, hate, grudge, books, life, death, cookies and books. Although it’s really hard to put down, be warned, there’s an intense, lurking quality permeating the book, that creeps inside you without you realizing it, and messes around with all it finds there. If it wasn’t a book, it would be the scarring moment when you hold the person you love -summer breeze and all-, feeling the ultimate content and acknowledging the ruthless certainty that it’s only a moment and, as is the case with all moments, it will pass and there’s nothing you can do about it. Simply put, it’s the very proof that there’s nothing painless about being an optimist.
January 27, 2018
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Το τέλειωσα ακούγοντας "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Προκόφιεφ (όσοι το έχουν διαβάσει καταλαβαίνουν...)
Μια γενιά, μια εποχή που περιπλανήθηκε στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια της Ευρώπης. Δυτικής και Ανατολικής. Η περιδίνηση της σε καταστάσεις τραγικές σφυρηλάτησαν χαρακτήρες, σχέσεις, δημιουργώντας ένα κράμα Ευρωπαίου πολίτη με βούληση που ήθελε να ξεφύγει από το αυταρχισμό της γκρι εποχής. Απαιτούσε έναν άλλο κόσμο. Μια πικραμένη γενιά που όμως θεμελίωσε μέσα από την βίαιη ωρίμανση της, τους ελεύθερους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης...
Και ολοκληρώνοντας το βιβλίο με μια πικράδα μέσα σου, καταλήγεις στα λόγια ενός ήρωα της ΛΕΣΧΗΣ: "Η μνήμη είναι το μόνο που αξίζει. Τα υπόλοιπα είναι σκόνη που την παίρνει ο άνεμος"!
Το τέλειωσα ακούγοντας "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Προκόφιεφ (όσοι το έχουν διαβάσει καταλαβαίνουν...)
Μια γενιά, μια εποχή που περιπλανήθηκε στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια της Ευρώπης. Δυτικής και Ανατολικής. Η περιδίνηση της σε καταστάσεις τραγικές σφυρηλάτησαν χαρακτήρες, σχέσεις, δημιουργώντας ένα κράμα Ευρωπαίου πολίτη με βούληση που ήθελε να ξεφύγει από το αυταρχισμό της γκρι εποχής. Απαιτούσε έναν άλλο κόσμο. Μια πικραμένη γενιά που όμως θεμελίωσε μέσα από την βίαιη ωρίμανση της, τους ελεύθερους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης...
Και ολοκληρώνοντας το βιβλίο με μια πικράδα μέσα σου, καταλήγεις στα λόγια ενός ήρωα της ΛΕΣΧΗΣ: "Η μνήμη είναι το μόνο που αξίζει. Τα υπόλοιπα είναι σκόνη που την παίρνει ο άνεμος"!
December 28, 2015
Υπήρξαν στιγμές που έτρεξα παρακάτω διαβάζοντάς το, κι άλλες που απολάμβανα την αργή ανάγνωσή του. Έγινε μέρος της ζωής μου για ένα μήνα και άρχισε να μου λείπει την ίδια τη στιγμή που το έκλεισα. Μια βδομάδα μετά κι ακόμα το σκεφτόμουν αυτό το υπέροχο βιβλίο και χαιρόμουν πραγματικά που έγινε κομμάτι της βιβλιοθήκης μου. Ο Γκενασιά γράφει με έναν υπέροχο και φυσικό τρόπο, ήρεμα, θίγοντας θέματα καθημερινά, μα και άλλα της ιστορίας που άλλαξαν τον κόσμο. Μας παροτρύνει να είμαστε κι εμείς αισιόδοξοι, γιατί ζούμε στην πραγματικότητα σε πολύ καλές εποχές. Έχουμε μεγάλες ελευθερίες κι αν έχουμε τις δυσκολίες μας ας κοιτάξουμε τα όμορφα που έχουμε σήμερα κι ας ευχαριστούμε το Θεό γι' αυτά. Ξεχνάμε πολλές φορές πως άλλοι δεν έχουν ούτε αυτά. Κάποτε οι άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να αγαπάνε τον άνθρωπό τους. Δεν μπορούσαν να κλάψουν γι' αυτόν αν τον έχαναν. Δεν μπορούσε να τους λείψει. Και κάπου, ακόμα και σήμερα, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν ακόμα.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Διαβάστε περισσότερα εδώ
November 6, 2016
Επειδή είμαι στα downs μου τον τελευταίο καιρό κι επειδή δεν θέλω να πέσω πάλι σε βιβλία do-it-yourself-psychology, είδα τίτλο με «αθεράπευτα αισιόδοξους» και μπήκα… Τι στο καλό;;;
Βέβαια, τελικά αποδείχθηκε, πως το βιβλίο είναι βιβλίο που μιλάει για την προδοσία… Προδοσία σε όλες της τις μορφές, προδοσία ερωτική, προδοσία φιλική, προδοσία ιδεολογική, η προδοσία, της προδοσίας, ω προδοσία! Kι έτσι ο τίτλος ήταν άκρως προδοτικός γιατί πουθενά δεν είδα κανέναν αθεράπευτα αισιόδοξον…
Η υπόθεσις διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960… Βασικός ήρως ένας μικρός ήρως, ο Μισέλ, 12 ετών, ο οποίος συχνάζει σ’ένα καφέ – λέσχη όπου συχνάζουν εκπατρισμένοι από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Όλοι τους φυγάδες, λατρεύουν το σκάκι και προσπαθούν να ζήσουν στη νέα τους πατρίδα, αφήνοντας πίσω τα παλιά. Από την άλλη ο μικρός Μισέλ, ο οποίος αν και τούβλο στα μαθηματικά (γι’αυτό και τον λάτρεψα), λατρεύει τα βιβλία, είναι άσος στο ‘ποδοσφαιράκι’, έχει να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά του προβλήματα και τα προβλήματα που του επωμίζει ο μεγαλύτερος του αδελφός ο Φρανκ… Στο φόντο οι ‘πιε-νουάρ’, οι Γάλλοι της Αλγερίας και ο πόλεμος Γαλλίας – Αλγερίας για την ανεξαρτησία της δεύτερης…
Ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα πολλά και διάφορα και ομολογώ με τρόπον επιτυχημένο: οικογενειακές σχέσεις, παιδικά τραύματα, κομμουνισμός, βιβλία και πάλι βιβλία, το πέρασμα στην ενηλικίωση, ολίγον θρησκεία και ανθρώπινες σχέσεις….
Αυτό που μετρά στο βιβλίο δεν είναι η υπόθεση, δεν νομίζω πως εστιάζει στην υπόθεση ο Guenassia… Είναι οι χαρακτήρες των ηρώων, κολλάει πάνω σ’αυτούς, ιστορίες εγκιβωτισμένες και πονεμένες…
Λάτρεψα τη γραφή του συγγραφέα (έχει κερδίσει κι ένα βραβείο Goncourt ο τύπος), έχει και εξωφυλλάκι Bresson…. Όμως… όμως… όμως…
Μου άφησε πολλά κενά και τούτο δεν μπορώ να του το συγχωρήσω εντελώς γι’αυτό και του κόβω και τους ανάλογους βαθμούς:
- Τι απέγινε ο Φρανκ οέο;
- Τι απέγινε ο παππούς οέο;
- Τι απέγινε η Σεσίλ οέο;
- Τι απέγινε ο πατέρας οέο;
- Τι απέγινε η Καμίγ οέο; (άντε καλά αυτή να φανταστούμε τι απέγινε…)
Δηλαδή ως αναγνώστης έχω ένα θεματάκι, τι απέγιναν όλοι αυτοί οι ήρωες που αγαπήσαμε και λατρέψαμε και μετά εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας γιατί τους έφαγε η μαρμάγκα…
Κατά τα’άλλα όλα μια χαρά, αλλά πρέπει να πω και πως κάποια στιγμή έχασα λίγο και το μπούσουλα με τα ρωσσικο-ουγγρικα-τσεχοσλοβακικά ονόματα και δεν θυμόμουν ποιος ήταν ποιος…
A! άσχετο αλλά δεν μπορώ να μην το πω…. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας… και να κι εδώ ένας κομμουνιστής που διδάσκει αρχαία και λατινικά σε καθολικό σχολείο, ο Γρηγόρης ο Πέτρουλας… Με εξέπληξε επίσης που μέσα στα βιβλία που διαβάζει ο Μισέλ, υπάρχουν και βιβλία του Καζαντζάκη… Love it!
Μ’αυτά και με τ΄άλλα
8,5/10
http://skorofido.blogspot.gr/2016/11/...
Βέβαια, τελικά αποδείχθηκε, πως το βιβλίο είναι βιβλίο που μιλάει για την προδοσία… Προδοσία σε όλες της τις μορφές, προδοσία ερωτική, προδοσία φιλική, προδοσία ιδεολογική, η προδοσία, της προδοσίας, ω προδοσία! Kι έτσι ο τίτλος ήταν άκρως προδοτικός γιατί πουθενά δεν είδα κανέναν αθεράπευτα αισιόδοξον…
Η υπόθεσις διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960… Βασικός ήρως ένας μικρός ήρως, ο Μισέλ, 12 ετών, ο οποίος συχνάζει σ’ένα καφέ – λέσχη όπου συχνάζουν εκπατρισμένοι από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Όλοι τους φυγάδες, λατρεύουν το σκάκι και προσπαθούν να ζήσουν στη νέα τους πατρίδα, αφήνοντας πίσω τα παλιά. Από την άλλη ο μικρός Μισέλ, ο οποίος αν και τούβλο στα μαθηματικά (γι’αυτό και τον λάτρεψα), λατρεύει τα βιβλία, είναι άσος στο ‘ποδοσφαιράκι’, έχει να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά του προβλήματα και τα προβλήματα που του επωμίζει ο μεγαλύτερος του αδελφός ο Φρανκ… Στο φόντο οι ‘πιε-νουάρ’, οι Γάλλοι της Αλγερίας και ο πόλεμος Γαλλίας – Αλγερίας για την ανεξαρτησία της δεύτερης…
Ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα πολλά και διάφορα και ομολογώ με τρόπον επιτυχημένο: οικογενειακές σχέσεις, παιδικά τραύματα, κομμουνισμός, βιβλία και πάλι βιβλία, το πέρασμα στην ενηλικίωση, ολίγον θρησκεία και ανθρώπινες σχέσεις….
Αυτό που μετρά στο βιβλίο δεν είναι η υπόθεση, δεν νομίζω πως εστιάζει στην υπόθεση ο Guenassia… Είναι οι χαρακτήρες των ηρώων, κολλάει πάνω σ’αυτούς, ιστορίες εγκιβωτισμένες και πονεμένες…
Λάτρεψα τη γραφή του συγγραφέα (έχει κερδίσει κι ένα βραβείο Goncourt ο τύπος), έχει και εξωφυλλάκι Bresson…. Όμως… όμως… όμως…
Μου άφησε πολλά κενά και τούτο δεν μπορώ να του το συγχωρήσω εντελώς γι’αυτό και του κόβω και τους ανάλογους βαθμούς:
- Τι απέγινε ο Φρανκ οέο;
- Τι απέγινε ο παππούς οέο;
- Τι απέγινε η Σεσίλ οέο;
- Τι απέγινε ο πατέρας οέο;
- Τι απέγινε η Καμίγ οέο; (άντε καλά αυτή να φανταστούμε τι απέγινε…)
Δηλαδή ως αναγνώστης έχω ένα θεματάκι, τι απέγιναν όλοι αυτοί οι ήρωες που αγαπήσαμε και λατρέψαμε και μετά εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας γιατί τους έφαγε η μαρμάγκα…
Κατά τα’άλλα όλα μια χαρά, αλλά πρέπει να πω και πως κάποια στιγμή έχασα λίγο και το μπούσουλα με τα ρωσσικο-ουγγρικα-τσεχοσλοβακικά ονόματα και δεν θυμόμουν ποιος ήταν ποιος…
A! άσχετο αλλά δεν μπορώ να μην το πω…. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας… και να κι εδώ ένας κομμουνιστής που διδάσκει αρχαία και λατινικά σε καθολικό σχολείο, ο Γρηγόρης ο Πέτρουλας… Με εξέπληξε επίσης που μέσα στα βιβλία που διαβάζει ο Μισέλ, υπάρχουν και βιβλία του Καζαντζάκη… Love it!
Μ’αυτά και με τ΄άλλα
8,5/10
http://skorofido.blogspot.gr/2016/11/...
December 26, 2024
Όπως είπε και μια φίλη προχθές, "καλό βιβλίο, να του πάρουμε μια πάστα, μέχρι εκεί". Κάπως έτσι, λοιπόν και για εμένα.
Για να είμαι ειλικρινής και δίκαιη, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να του προσάψω. Είναι καλογραμμένο στο μεγαλύτερο μέρος του, αν και υπάρχουν ορισμένα σημεία όπου το κείμενο έπαιρνε την κάτω βόλτα. Θα το αποδώσω στο γεγονός ότι ο αφηγητής είναι έφηβος και άρα έπρεπε να ταιριάξει το ύφος της αφήγησης με την ηλικία του και όχι σε κακό χειρισμό του συγγραφέα (χωρίς όμως και να είμαι βέβαιη για αυτό). Επίσης, η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον όσον αφορά τις ζωές των ηρώων που μετανάστευσαν στη Γαλλία από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, λένε δε (αλλά δεν ξέρω και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω) ότι αποτυπώνει επιτυχημένα το κλίμα της εποχής στο Παρίσι. Επομένως, καλή γραφή σε γενικές γραμμές και τίμια πλοκή. Κι όμως, κάτι με χάλασε.
Διάβασα κάπου ότι το συγκεκριμένο βιβλίο ανήκει στην κατηγορία "Bildungsroman". Χρειάστηκε να γκουγκλάρω φυσικά και φαίνεται ότι το συγκεκριμένο είδος αφορά στην ενηλικίωση του ήρωα, τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα. Πραγματικά, η ιστορία ξετυλίγεται κατά τα έτη 1961-1964, όταν ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι στην εφηβεία και προσπαθεί να γνωρίσει τον εαυτό του και να αναπτύξει την προσωπικότητα του. Εδώ όμως ο Guenassia δεν τα καταφέρνει τόσο καλά. Ο χαρακτήρας του κεντρικού του ήρωα μου φάνηκε λίγο ψεύτικος, χάρτινος. Γενικά νομίζω ότι η σκιαγράφηση χαρακτήρων δεν είναι το δυνατό του σημείο, το οποίο είναι ακόμα πιο προβληματικό όταν η ίδια η ιδέα του Bildungsroman μάλλον απαιτεί κάποια μαεστρία για να βγει επιτυχημένο το αποτέλεσμα (υποθέτω ότι ο Salinger έκανε πιο καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα).
Ένα συμπαθητικό βιβλίο λοιπόν, από το οποίο κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να λείπει ολόκληρο το κομμάτι που αφορά τη σχέση του Μισέλ με την Καμίγ. Είναι περιττό, βαρετό και θεωρώ ότι δεν προσέφερε απολύτως τίποτα στην ιστορία πέρα από περίπου 150 επιπλέον σελίδες.
Για να είμαι ειλικρινής και δίκαιη, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να του προσάψω. Είναι καλογραμμένο στο μεγαλύτερο μέρος του, αν και υπάρχουν ορισμένα σημεία όπου το κείμενο έπαιρνε την κάτω βόλτα. Θα το αποδώσω στο γεγονός ότι ο αφηγητής είναι έφηβος και άρα έπρεπε να ταιριάξει το ύφος της αφήγησης με την ηλικία του και όχι σε κακό χειρισμό του συγγραφέα (χωρίς όμως και να είμαι βέβαιη για αυτό). Επίσης, η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον όσον αφορά τις ζωές των ηρώων που μετανάστευσαν στη Γαλλία από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, λένε δε (αλλά δεν ξέρω και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω) ότι αποτυπώνει επιτυχημένα το κλίμα της εποχής στο Παρίσι. Επομένως, καλή γραφή σε γενικές γραμμές και τίμια πλοκή. Κι όμως, κάτι με χάλασε.
Διάβασα κάπου ότι το συγκεκριμένο βιβλίο ανήκει στην κατηγορία "Bildungsroman". Χρειάστηκε να γκουγκλάρω φυσικά και φαίνεται ότι το συγκεκριμένο είδος αφορά στην ενηλικίωση του ήρωα, τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα. Πραγματικά, η ιστορία ξετυλίγεται κατά τα έτη 1961-1964, όταν ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι στην εφηβεία και προσπαθεί να γνωρίσει τον εαυτό του και να αναπτύξει την προσωπικότητα του. Εδώ όμως ο Guenassia δεν τα καταφέρνει τόσο καλά. Ο χαρακτήρας του κεντρικού του ήρωα μου φάνηκε λίγο ψεύτικος, χάρτινος. Γενικά νομίζω ότι η σκιαγράφηση χαρακτήρων δεν είναι το δυνατό του σημείο, το οποίο είναι ακόμα πιο προβληματικό όταν η ίδια η ιδέα του Bildungsroman μάλλον απαιτεί κάποια μαεστρία για να βγει επιτυχημένο το αποτέλεσμα (υποθέτω ότι ο Salinger έκανε πιο καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα).
Ένα συμπαθητικό βιβλίο λοιπόν, από το οποίο κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να λείπει ολόκληρο το κομμάτι που αφορά τη σχέση του Μισέλ με την Καμίγ. Είναι περιττό, βαρετό και θεωρώ ότι δεν προσέφερε απολύτως τίποτα στην ιστορία πέρα από περίπου 150 επιπλέον σελίδες.
June 26, 2018
Η γραφή του Jean-Michel Guenassia γοητεύει και παρά το γεγονός οτι η πλοκή δεν βασίζεται σε συνεχείς έντονες ανατροπές, σε κρατά σε εγρήγορση. Κάτι απαραίτητο δηλαδή για ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα που θα μπορούσε εύκολα να αποθαρρύνει τον αναγνώστη.
Μια φαινομενικά ήρεμη καθημερινότητα, με φόντο το μουντό Παρίσι της δεκαετίας του '60-'70, παρέες, σκάκι, ποδοσφαιράκι και μουσική υπόκρουση ροκ εν ρολ διαταράσσεται όταν έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία του παρελθόντος, μνήμες και γεγονότα του σταλινικού καθεστώτος και των επιπτώσεών του, όλα καταχωνιασμένα στις αποσκευές των μελών της λέσχης. Σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος, απλές καθημερινές σκηνές εναλλάσσονται με έντονες λογομαχίες, ανατροπές και αποκαλύψεις για να επιστρέψουμε πάλι σε μία απλή συνάντηση σε ένα καφέ τον Απρίλιο του 1980.
Παρά το πλήθος των ηρώων, πρωταγωνιστές και μη, στους οποίους ��ίνεται αναφορά κατορθώνεις μέσα από τις τόσο επιδέξειες περιγραφές να φτιάξεις μία εικόνα για τον καθένα, ένα συνοπτικό αλλά ολοκληρωμένο ψυχογράφημα που ζωντανεύει πρόσωπα και χαρακτήρες με το πέρασμα της κάθε σελίδας. Ένα βιβλίο με κοινωνικές, πολιτικές και ψυχολογικές προεκτάσεις.
ΥΓ: Εγώ πάντως, μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση αυτού του θηρίου των 709 σελίδων γύρισα και ξαναδιάβασα απευθείας το πρώτο και εισαγωγικό κεφάλαιο.
Μια φαινομενικά ήρεμη καθημερινότητα, με φόντο το μουντό Παρίσι της δεκαετίας του '60-'70, παρέες, σκάκι, ποδοσφαιράκι και μουσική υπόκρουση ροκ εν ρολ διαταράσσεται όταν έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία του παρελθόντος, μνήμες και γεγονότα του σταλινικού καθεστώτος και των επιπτώσεών του, όλα καταχωνιασμένα στις αποσκευές των μελών της λέσχης. Σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος, απλές καθημερινές σκηνές εναλλάσσονται με έντονες λογομαχίες, ανατροπές και αποκαλύψεις για να επιστρέψουμε πάλι σε μία απλή συνάντηση σε ένα καφέ τον Απρίλιο του 1980.
Παρά το πλήθος των ηρώων, πρωταγωνιστές και μη, στους οποίους ��ίνεται αναφορά κατορθώνεις μέσα από τις τόσο επιδέξειες περιγραφές να φτιάξεις μία εικόνα για τον καθένα, ένα συνοπτικό αλλά ολοκληρωμένο ψυχογράφημα που ζωντανεύει πρόσωπα και χαρακτήρες με το πέρασμα της κάθε σελίδας. Ένα βιβλίο με κοινωνικές, πολιτικές και ψυχολογικές προεκτάσεις.
ΥΓ: Εγώ πάντως, μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση αυτού του θηρίου των 709 σελίδων γύρισα και ξαναδιάβασα απευθείας το πρώτο και εισαγωγικό κεφάλαιο.
September 30, 2015
Να ένα βιβλίο που καταπιάνεται με αρκετά πραγματάκια και καταφέρνει, όχι μόνο να μην τα κάνει σαλάτα, αλλά και να υποτάξει τις θεματικές του στο ρυθμό και την αισθητική που ορίζει ο συγγραφέας του.
Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων μιλά για την εφηβεία, για την απώλεια, για την Ευρώπη του '60, για την ποπ κουλτούρα της εποχής, για τον κομμουνισμό, το σκάκι, την επανάσταση, τις ιδεολογίες, αλλά κυρίως μιλά μέσα από όλα αυτά, λιγάκι μελαγχολικά και με μπόλικη διάθεση φιλοσόφησης, για το παρελθόν και τις προσωπικές ουτοπίες.
Το κυνήγι της ουτοπίας στο οποίο οι χαρακτήρες του Γκενασιά, όλοι ενδιαφέροντες και ξεχωριστοί, έχουν λίγο ή πολύ επιδοθεί, και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας επιλέγει να διαπραγματευτεί την ήττα του, είναι από τα στοιχεία του μυθιστορήματος που με τράβηξαν περισσότερο. Το ίδιο και ο τρόπος που αφηγείται και κυκλώνει τις ζωές των προσώπων του ο συγγραφέας.
Νομίζω πως δικαιούται το 4*/5 μου, είναι ένα crowd-pleaser βιβλίο, χωρίς όμως να περνάει και να μην ακουμπάει όπως συχνά συμβαίνει με τέτοια βιβλία.
Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων μιλά για την εφηβεία, για την απώλεια, για την Ευρώπη του '60, για την ποπ κουλτούρα της εποχής, για τον κομμουνισμό, το σκάκι, την επανάσταση, τις ιδεολογίες, αλλά κυρίως μιλά μέσα από όλα αυτά, λιγάκι μελαγχολικά και με μπόλικη διάθεση φιλοσόφησης, για το παρελθόν και τις προσωπικές ουτοπίες.
Το κυνήγι της ουτοπίας στο οποίο οι χαρακτήρες του Γκενασιά, όλοι ενδιαφέροντες και ξεχωριστοί, έχουν λίγο ή πολύ επιδοθεί, και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας επιλέγει να διαπραγματευτεί την ήττα του, είναι από τα στοιχεία του μυθιστορήματος που με τράβηξαν περισσότερο. Το ίδιο και ο τρόπος που αφηγείται και κυκλώνει τις ζωές των προσώπων του ο συγγραφέας.
Νομίζω πως δικαιούται το 4*/5 μου, είναι ένα crowd-pleaser βιβλίο, χωρίς όμως να περνάει και να μην ακουμπάει όπως συχνά συμβαίνει με τέτοια βιβλία.
July 15, 2020
Stay positive!
Αυτό πρεσβεύει η γαλλική νεολαία της δεκαετίας του '60 μέσα από την πένα του Jean Michel Guenassia. "Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων"είναι ένα έξυπνο, καυστικό και συγχρόνως "πειραχτικό" μυθιστόρημα που εκπροσωπεί τη γενιά του ροκ εν ρολ,του Πολέμου της Αλγερίας ,της τέχνης και της φιλοσοφίας, της υπεράσπισης των ιδανικων , της αντίδρασης, της εξέγερσης......και πάνω απ' όλα της αθεράπευτης αισιοδοξίας!
“Δεν γνώριζα ούτε τον τίτλο, ούτε τον συγγραφέα του μυθιστορήματος. Ξεφυλλίζοντάς το, στάθηκα τυχαία σε μια παράγραφο. Διάβασα τρία αποσπάσματα, από καμιά δεκαριά γραμμές το καθένα, τα οποία απείχαν μεταξύ τους γύρω στις πενήντα σελίδες. Η ανάγνωση έχει κάτι το μεταφυσικό. Πριν διαβάσεις ένα βιβλίο, μαντεύεις κατευθείαν αν θα σου αρέσει ή όχι. Το μυρίζεις, το διαισθάνεσαι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να του αφιερώσεις τον χρόνο σου. Είναι η αόρατη αλχημεία των σημαδιών πάνω στο χαρτί, που εντυπώνονται στο μυαλό μας. Κάθε βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός.”
― Jean-Michel Guenassia, Le Club des incorrigibles optimistes
Αυτό πρεσβεύει η γαλλική νεολαία της δεκαετίας του '60 μέσα από την πένα του Jean Michel Guenassia. "Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων"είναι ένα έξυπνο, καυστικό και συγχρόνως "πειραχτικό" μυθιστόρημα που εκπροσωπεί τη γενιά του ροκ εν ρολ,του Πολέμου της Αλγερίας ,της τέχνης και της φιλοσοφίας, της υπεράσπισης των ιδανικων , της αντίδρασης, της εξέγερσης......και πάνω απ' όλα της αθεράπευτης αισιοδοξίας!
“Δεν γνώριζα ούτε τον τίτλο, ούτε τον συγγραφέα του μυθιστορήματος. Ξεφυλλίζοντάς το, στάθηκα τυχαία σε μια παράγραφο. Διάβασα τρία αποσπάσματα, από καμιά δεκαριά γραμμές το καθένα, τα οποία απείχαν μεταξύ τους γύρω στις πενήντα σελίδες. Η ανάγνωση έχει κάτι το μεταφυσικό. Πριν διαβάσεις ένα βιβλίο, μαντεύεις κατευθείαν αν θα σου αρέσει ή όχι. Το μυρίζεις, το διαισθάνεσαι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να του αφιερώσεις τον χρόνο σου. Είναι η αόρατη αλχημεία των σημαδιών πάνω στο χαρτί, που εντυπώνονται στο μυαλό μας. Κάθε βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός.”
― Jean-Michel Guenassia, Le Club des incorrigibles optimistes
July 29, 2016
Δεύτερη φορά που το διαβάζω και η ετυμηγορία παραμένει ή ίδια: βαθιά ανθρώπινο. Τα 5 αστεράκια είναι λίγα.
October 2, 2016
Υπάρχουν κακόφημες συνοικίες που είναι καλύτερο να τις αποφεύγεις, γιατί σου θυμίζουν το παρελθόν σου. Νομίζεις ότι το έχεις ξεχάσει επειδή δεν το σκέφτεσαι, όμως αυτό επανέρχεται με την πρώτη ευκαιρία.
Η αναδρομική αφήγηση του μοντερνιστικού bildungsroman του Guenassia, φαινομενικά έχει έναν μόνο πρωταγωνιστή-αφηγητή, τον Μισέλ, με περιορισμένη οπτική και προοπτική, ο οποίος πετυχαίνει κατ’ επίφαση μόνο την ενηλικίωση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολυφωνική κατασκευή, αφού στο λόγο του ομοδιηγητικού αφηγητή παρεισφρέουν λόγοι άλλων χαρακτήρων, του Ίγκορ, του Λεονίντ, με εγκιβωτισμούς, στοιχείο που αφενός σπάει τη μονοτονία της αφηγηματικής φωνής, και αφετέρου προσφέρει στον αναγνώστη πληροφορίες τις οποίες θα ήταν αδύνατο να γνωρίζει ο πρωταγωνιστής. Το θέμα της πολυφωνίας, που εισήχθη από τον Bakhtin κι εντοπίστηκε πρώτα στο έργο του Dostoyevsky, είναι εκείνο που δίνει, με απτό τρόπο, το κλίμα και τον παλμό της εποχής, τα κοινωνικά στρατόπεδα που δημιουργούν οι πολιτικές αντιθέσεις. Από το μυθιστόρημα εντούτοις απουσιάζει η πλοκή, με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας, ενώ η κηδεία είναι το μοτίβο που επιλέγεται για να ξεκινήσει αλλά και για να τερματιστεί η δράση.
[...]γιατί είσαι από μια γενιά που δεν έζησε τις δικές μας φρικαλεότητες. Τις διαπράξαμε όλες. Δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσουμε. Ξέρεις τι να κάνεις για να διασώσεις τη μνήμη όσων αξίζουν να γλυτώσουν απ’ τη λήθη. Η μνήμη είναι το μόνο που αξίζει. Τα υπόλοιπα είναι σκόνη που τα παίρνει ο άνεμος.
Το ιστορικό υπόβαθρο, οι πολιτικο-κοινωνικές ανακατατάξεις είναι ο πυρήνας του έργου του Guenassia. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1959 ως το 1964, και με συνεχείς αναδρομές στο 1952 και 1953, παρακολουθώντας τον πόλεμο στην Αλγερία από τα μετόπισθεν, τη δίκη κι εκτέλεση των Έθελ και Τζούλιους Ρόζενμπεργκ και τις επακόλουθες αντιδράσεις, παίρνοντας μια γεύση από τη σταλινική Ρωσία, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μια βαβέλ εμπειριών, πολιτισμών και ιδιοσυγκρασιών. Η σκοπιά του Guenassia μένει αμερόληπτη καθ’ όλη τη διάρκεια του μυθιστορήματος, οι απόψεις όλων των παρατάξεων ακούγονται χωρίς να καταλήγει ο αφηγητής σε κάποιο συμπέρασμα, χωρίς να καθοδηγείται ο αναγνώστης σε μια, πέραν της ουμανιστικής, θέαση των γεγονότων.
Πριν από αρκετά χρόνια ο Γκόρκι έγραψε στον Ρομαίν Ρολάν: «Κανένας λαός του 20ού αιώνα δεν ‘εξαπατήθηκε’». Το να ισχυρίζεσαι «δεν ξέραμε», είναι ένα καθησυχαστικό, συλλογικό ψεύδος.
Ο Guenassia προσεγγίζει το ρεαλισμό, αρνούμενος να χρησιμοποιήσει στοιχεία ηρωισμού οι τραγωδίας. Απεικονίζει εν γένει τον τρόπο ζωής, δίχως να εμπνέεται από εξωπραγματικές καταστάσεις, ψυχογραφώντας λεπτομερώς τους χαρακτήρες, καταγράφοντας το παρελθόν τους χωρίς εξιδανίκευση, στηρίζοντας την εξέλιξή τους σε μια υποτυπώδη αρχή αιτιότητας. Ο μικρόκοσμος των οικογενειακών προβλημάτων του Μισέλ, οι ιστορίες των μελών της Λέσχης, δεν επισκιάζονται, αλλά σημαίνουν το ίδιο με τη μεγάλη Ιστορία που εκτυλίσσεται παράλληλα με τις ζωές τους.
Να ακούτε μουσική. Η ζωή είναι γεμάτη απογοητεύσεις. Η μουσική σε βοηθάει να ξεχαστείς. Δεν υπάρχει θλίψη που να μην υποχωρεί μπροστά στη μουσική του Σοστακόβιτς, έστω και για λίγα λεπτά.
Η μουσική μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του κειμένου, με τον Έλβις, τους κλασικούς της jazz και την όπερα, να ντύνουν όλο το έργο, εξισώνοντάς το με κινηματογραφική ταινία. Η καλλιτεχνική ροπή του μυθιστορήματος βέβαια δεν εξαντλείται εδώ, καθώς ο πρωταγωνιστής περνά μεγάλο μέρος του έργου χωμένος σε ένα βιβλίο.
Είχα κατατάξει τους συγγραφείς σε δύο κατηγορίες: εκείνους που μου επέτρεπαν να φτάνω στην ώρα μου κι εκείνους που μ’ έκαναν να καθυστερώ. Οι ρώσοι συγγραφείς μου στοίχισαν ένα σωρό τιμωρίες.
Στις επιταγές του bildungsroman, το έργο, χωρίς να αποτελεί βιογραφικού τύπου κείμενο, εστιάζει στις εμπειρίες εκείνες του πρωταγωνιστή που καθορίζουν τη διαμόρφωση της πνευματικής του πορείας, με κέντρο βάρους τη μύηση στη γνώση. Σε αυτά τα πλαίσια ο Μισέλ «ωριμάζει» ως άτομο κι ως αναγνώστης, διαβάζοντας Ρώσους συγγραφείς, Έλληνες, Γάλλους σύγχρονούς του, εκφράζοντας κάθε φορά τις απόψεις του, τις ενστάσεις πάνω στο ζήτημα του αν οι αναγνώστες οφείλουμε να αποφεύγουμε συγγραφείς που δεν υπήρξαν «καλοί» άνθρωποι, απόψεις πάνω στην αξία της μαζικής παραγωγής στην ποίηση.
Εξάλλου πρέπει κάποτε να κάνεις την αρχή, να ξανοιχτείς, να κόψεις τα νήματα, να προχωρήσεις χωρίς τις βοηθητικές ρόδες, να πέσεις και να σπάσεις τα μούτρα σου, να σηκωθείς και να συνεχίσεις.
Βαθιά ανθρώπινο, έντονα φιλοσοφικό κι αμιγώς νοσταλγικό, το μυθιστόρημα του Guenassia συναρπάζει για την ιστορική του μνήμη και για την περιδιάβαση στην πόλη του Παρισιού, την οποία αναδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.
https://thesuspendedstep.wordpress.com/2016/10/02/...
Η αναδρομική αφήγηση του μοντερνιστικού bildungsroman του Guenassia, φαινομενικά έχει έναν μόνο πρωταγωνιστή-αφηγητή, τον Μισέλ, με περιορισμένη οπτική και προοπτική, ο οποίος πετυχαίνει κατ’ επίφαση μόνο την ενηλικίωση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολυφωνική κατασκευή, αφού στο λόγο του ομοδιηγητικού αφηγητή παρεισφρέουν λόγοι άλλων χαρακτήρων, του Ίγκορ, του Λεονίντ, με εγκιβωτισμούς, στοιχείο που αφενός σπάει τη μονοτονία της αφηγηματικής φωνής, και αφετέρου προσφέρει στον αναγνώστη πληροφορίες τις οποίες θα ήταν αδύνατο να γνωρίζει ο πρωταγωνιστής. Το θέμα της πολυφωνίας, που εισήχθη από τον Bakhtin κι εντοπίστηκε πρώτα στο έργο του Dostoyevsky, είναι εκείνο που δίνει, με απτό τρόπο, το κλίμα και τον παλμό της εποχής, τα κοινωνικά στρατόπεδα που δημιουργούν οι πολιτικές αντιθέσεις. Από το μυθιστόρημα εντούτοις απουσιάζει η πλοκή, με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας, ενώ η κηδεία είναι το μοτίβο που επιλέγεται για να ξεκινήσει αλλά και για να τερματιστεί η δράση.
[...]γιατί είσαι από μια γενιά που δεν έζησε τις δικές μας φρικαλεότητες. Τις διαπράξαμε όλες. Δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσουμε. Ξέρεις τι να κάνεις για να διασώσεις τη μνήμη όσων αξίζουν να γλυτώσουν απ’ τη λήθη. Η μνήμη είναι το μόνο που αξίζει. Τα υπόλοιπα είναι σκόνη που τα παίρνει ο άνεμος.
Το ιστορικό υπόβαθρο, οι πολιτικο-κοινωνικές ανακατατάξεις είναι ο πυρήνας του έργου του Guenassia. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1959 ως το 1964, και με συνεχείς αναδρομές στο 1952 και 1953, παρακολουθώντας τον πόλεμο στην Αλγερία από τα μετόπισθεν, τη δίκη κι εκτέλεση των Έθελ και Τζούλιους Ρόζενμπεργκ και τις επακόλουθες αντιδράσεις, παίρνοντας μια γεύση από τη σταλινική Ρωσία, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μια βαβέλ εμπειριών, πολιτισμών και ιδιοσυγκρασιών. Η σκοπιά του Guenassia μένει αμερόληπτη καθ’ όλη τη διάρκεια του μυθιστορήματος, οι απόψεις όλων των παρατάξεων ακούγονται χωρίς να καταλήγει ο αφηγητής σε κάποιο συμπέρασμα, χωρίς να καθοδηγείται ο αναγνώστης σε μια, πέραν της ουμανιστικής, θέαση των γεγονότων.
Πριν από αρκετά χρόνια ο Γκόρκι έγραψε στον Ρομαίν Ρολάν: «Κανένας λαός του 20ού αιώνα δεν ‘εξαπατήθηκε’». Το να ισχυρίζεσαι «δεν ξέραμε», είναι ένα καθησυχαστικό, συλλογικό ψεύδος.
Ο Guenassia προσεγγίζει το ρεαλισμό, αρνούμενος να χρησιμοποιήσει στοιχεία ηρωισμού οι τραγωδίας. Απεικονίζει εν γένει τον τρόπο ζωής, δίχως να εμπνέεται από εξωπραγματικές καταστάσεις, ψυχογραφώντας λεπτομερώς τους χαρακτήρες, καταγράφοντας το παρελθόν τους χωρίς εξιδανίκευση, στηρίζοντας την εξέλιξή τους σε μια υποτυπώδη αρχή αιτιότητας. Ο μικρόκοσμος των οικογενειακών προβλημάτων του Μισέλ, οι ιστορίες των μελών της Λέσχης, δεν επισκιάζονται, αλλά σημαίνουν το ίδιο με τη μεγάλη Ιστορία που εκτυλίσσεται παράλληλα με τις ζωές τους.
Να ακούτε μουσική. Η ζωή είναι γεμάτη απογοητεύσεις. Η μουσική σε βοηθάει να ξεχαστείς. Δεν υπάρχει θλίψη που να μην υποχωρεί μπροστά στη μουσική του Σοστακόβιτς, έστω και για λίγα λεπτά.
Η μουσική μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του κειμένου, με τον Έλβις, τους κλασικούς της jazz και την όπερα, να ντύνουν όλο το έργο, εξισώνοντάς το με κινηματογραφική ταινία. Η καλλιτεχνική ροπή του μυθιστορήματος βέβαια δεν εξαντλείται εδώ, καθώς ο πρωταγωνιστής περνά μεγάλο μέρος του έργου χωμένος σε ένα βιβλίο.
Είχα κατατάξει τους συγγραφείς σε δύο κατηγορίες: εκείνους που μου επέτρεπαν να φτάνω στην ώρα μου κι εκείνους που μ’ έκαναν να καθυστερώ. Οι ρώσοι συγγραφείς μου στοίχισαν ένα σωρό τιμωρίες.
Στις επιταγές του bildungsroman, το έργο, χωρίς να αποτελεί βιογραφικού τύπου κείμενο, εστιάζει στις εμπειρίες εκείνες του πρωταγωνιστή που καθορίζουν τη διαμόρφωση της πνευματικής του πορείας, με κέντρο βάρους τη μύηση στη γνώση. Σε αυτά τα πλαίσια ο Μισέλ «ωριμάζει» ως άτομο κι ως αναγνώστης, διαβάζοντας Ρώσους συγγραφείς, Έλληνες, Γάλλους σύγχρονούς του, εκφράζοντας κάθε φορά τις απόψεις του, τις ενστάσεις πάνω στο ζήτημα του αν οι αναγνώστες οφείλουμε να αποφεύγουμε συγγραφείς που δεν υπήρξαν «καλοί» άνθρωποι, απόψεις πάνω στην αξία της μαζικής παραγωγής στην ποίηση.
Εξάλλου πρέπει κάποτε να κάνεις την αρχή, να ξανοιχτείς, να κόψεις τα νήματα, να προχωρήσεις χωρίς τις βοηθητικές ρόδες, να πέσεις και να σπάσεις τα μούτρα σου, να σηκωθείς και να συνεχίσεις.
Βαθιά ανθρώπινο, έντονα φιλοσοφικό κι αμιγώς νοσταλγικό, το μυθιστόρημα του Guenassia συναρπάζει για την ιστορική του μνήμη και για την περιδιάβαση στην πόλη του Παρισιού, την οποία αναδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.
https://thesuspendedstep.wordpress.com/2016/10/02/...
July 27, 2015
Just brilliant!!
I almost didn't buy this book as i thought it was too
big and probably complex to read on holiday.
It took two trips to the book shop before I finally
bought it and on the second visit I finally bought
it when the lady in the bookshop told me it is really
a great read!!!
And she was absolutely right!
I just couldn't put this book down once I had started.
It just got more and more interesting the further I got
into it.It had everything i like in a good story.
Great characters,characters who talk about books,real
characters from history interwoven in the story.
The whole period of history that the story relates to
was just really fascinating.
After reading this book i have come away with about five
new authors I want to check out and a whole period of
Soviet history I really want to know more about.
My review doesn't do it justice at all really!
All I can say is i highly recommend this book!
I almost didn't buy this book as i thought it was too
big and probably complex to read on holiday.
It took two trips to the book shop before I finally
bought it and on the second visit I finally bought
it when the lady in the bookshop told me it is really
a great read!!!
And she was absolutely right!
I just couldn't put this book down once I had started.
It just got more and more interesting the further I got
into it.It had everything i like in a good story.
Great characters,characters who talk about books,real
characters from history interwoven in the story.
The whole period of history that the story relates to
was just really fascinating.
After reading this book i have come away with about five
new authors I want to check out and a whole period of
Soviet history I really want to know more about.
My review doesn't do it justice at all really!
All I can say is i highly recommend this book!
December 22, 2020
4,5 θα ήταν η πιο σωστή βαθμολογία, αλλά αφού το goodreads δεν το επιτρέπει, αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα αξίζει αυτή τη μικρή επιείκεια. Η αφήγηση δεν ρέει απλώς, πετάει, τα πρόσωπα και τα γεγονότα, αληθινά ή φανταστικά, διαδέχονται το ένα το άλλο με έναν υποδειγματικό ρυθμό, ο πλούτος των πληροφοριών μαρτυρεί την εμβρίθεια της έρευνας που έγινε από το συγγραφέα, ο τρόπος που η Ιστορία διαθλάται μέσα από τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες των μελών της λέσχης είναι κωμικός, τραγικός και στο τέλος σπαρακτικός. Ξεκινώντας από την κηδεία ενός από τους πιο εμβληματικούς αριστερούς και καταλήγοντας στην κηδεία ενός ασήμαντου πρόσφυγα που πρόδωσε (;) τα κομμουνιστικά πιστεύω του, ο Γκενασιά παίζει διαρκώς με μια συμβολική δυϊκότητα (στις φωτογραφίες, στις οικογένειες, στις γυναίκες, στα πάντα) και δομώντας τα κεφάλαια σαν μια παρτίδα σκάκι, κλείνει τον ένα κύκλο ανοίγοντας ταυτόχρονα τον επόμενο. Αν αυτός είναι φαύλος, εξαρτάται από το πόσο αθεράπευτα (απ)αισιόδοξος είναι ο αναγνώστης.
January 29, 2021
Ένα κοινωνικό- πολιτικό παζλ ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Βάση, η Γαλλία του ' 60 στην οποία έχουν καταφύγει νέοι, ως πολιτικοί πρόσφυγες, από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με σκοπό να επιβιώσουν. Πλάθουν μια καινούργια ζωή, απαλλαγμένη από πολέμους, και έχουν ως τόπο συνάντησης ένα μπιστρό στο οποίο θα δημιουργήσουν τη δική τους Λέσχη. Σε αυτή Ούγγροι, Πολωνοί, Εβραίοι με διαφορετικές ιδεολογίες, ιδιότητες και δεξιότητες συνδιαλεγονται για διάφορα θέματα. Η συζήτησή τους αποπνέει φιλοσοφική ατμόσφαιρα. Εξομολογούνται σκέψεις τους και πρπβληματισμούς τους, σχεδιάζουν το αύριο με ιδιαίτερη αισιοδοξία αφήνοντας πίσω το ζοφερό παρελθόν.
Ο Γκενασιά με έναν κεντρικό ήρωα καταφέρνει να προκαλέσει παράπλευρες ιστορίες προσώπων που έχουν ένα κοινό στοιχείο, την επιθυμία να ζήσουν.
Διασκεδάζουν, πίνουν, παίζουν ποδοσφαιράκι, ακούν μουσική, χορεύουν ροκ- εντ-ρολ ,ασχολούνται με χόμπι, όπως με τη φωτογραφία.
Μέσα από τα μάτια του Μισέλ γνωρίζουμε την ψυχολογική και λεκτική βία που βίωσε από το μητέρα του. Παρουσιάζονται με ολοφάνερο και ρεαλιστικό τρόπο οι οικογενειακές κρίσεις και οι εντάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Έρωτας, απογοητεύσεις, μυστικά, προδοσίες, εναλλάσσονται σε κάθε κεφάλαιο.
Η Λέσχη θα αποτελέσει το λίκνο ωρίμασης του έφηβου Μισέλ. Σε αυτό το χώρο θα ωριμάσει, θα αποκτήσει κριτική σκέψη και ιδεολογία.
Το μήνυμα του βιβλίου είναι καθολικό, η επιδίωξη και η πραγμάτωση όλων των επιθυμιών του ανθρώπου ενάντια στα ιδανικά του.
Βάση, η Γαλλία του ' 60 στην οποία έχουν καταφύγει νέοι, ως πολιτικοί πρόσφυγες, από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με σκοπό να επιβιώσουν. Πλάθουν μια καινούργια ζωή, απαλλαγμένη από πολέμους, και έχουν ως τόπο συνάντησης ένα μπιστρό στο οποίο θα δημιουργήσουν τη δική τους Λέσχη. Σε αυτή Ούγγροι, Πολωνοί, Εβραίοι με διαφορετικές ιδεολογίες, ιδιότητες και δεξιότητες συνδιαλεγονται για διάφορα θέματα. Η συζήτησή τους αποπνέει φιλοσοφική ατμόσφαιρα. Εξομολογούνται σκέψεις τους και πρπβληματισμούς τους, σχεδιάζουν το αύριο με ιδιαίτερη αισιοδοξία αφήνοντας πίσω το ζοφερό παρελθόν.
Ο Γκενασιά με έναν κεντρικό ήρωα καταφέρνει να προκαλέσει παράπλευρες ιστορίες προσώπων που έχουν ένα κοινό στοιχείο, την επιθυμία να ζήσουν.
Διασκεδάζουν, πίνουν, παίζουν ποδοσφαιράκι, ακούν μουσική, χορεύουν ροκ- εντ-ρολ ,ασχολούνται με χόμπι, όπως με τη φωτογραφία.
Μέσα από τα μάτια του Μισέλ γνωρίζουμε την ψυχολογική και λεκτική βία που βίωσε από το μητέρα του. Παρουσιάζονται με ολοφάνερο και ρεαλιστικό τρόπο οι οικογενειακές κρίσεις και οι εντάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Έρωτας, απογοητεύσεις, μυστικά, προδοσίες, εναλλάσσονται σε κάθε κεφάλαιο.
Η Λέσχη θα αποτελέσει το λίκνο ωρίμασης του έφηβου Μισέλ. Σε αυτό το χώρο θα ωριμάσει, θα αποκτήσει κριτική σκέψη και ιδεολογία.
Το μήνυμα του βιβλίου είναι καθολικό, η επιδίωξη και η πραγμάτωση όλων των επιθυμιών του ανθρώπου ενάντια στα ιδανικά του.
March 16, 2019
Μοναδικό! Από τα βιβλία που δεν θέλεις να τελειώσουν, που διαβάζεις σιγά σιγά τις τελευταίες σελίδες για να μην φτάσεις στην τελευταία. Ένα συναίσθημα μου μένει πολύ δυνατό, ήμουν και εγώ εκεί.
Έκανα εικόνα κάθε σκηνή, κάθε αγωνία, κάθε συζήτηση. Για λίγο καιρό ζουσα στην Γαλλία του '60. Πήγαινα στο μπιστρο, έκανα παρέα με σκακιστες από την Ρωσία, άκουγα τις ιστοριες τους, για τον Σταλιν και τα επιτεύγματα του Λεονιλντ η τις ιστορίες του Ιγκορ. Τραβουσα φωτογραφίες ή μιλούσα με την Σεσιλ και την Καμιγ. Ήμουν στην εφηβεία και διάβαζα Ντοστογιεφσκι ή Καζαντζάκη αλλά δεν ήξερα τίποτα από έρωτες.
Όμορφη ιστορία Μισέλ. Υπέροχο! Must read
Έκανα εικόνα κάθε σκηνή, κάθε αγωνία, κάθε συζήτηση. Για λίγο καιρό ζουσα στην Γαλλία του '60. Πήγαινα στο μπιστρο, έκανα παρέα με σκακιστες από την Ρωσία, άκουγα τις ιστοριες τους, για τον Σταλιν και τα επιτεύγματα του Λεονιλντ η τις ιστορίες του Ιγκορ. Τραβουσα φωτογραφίες ή μιλούσα με την Σεσιλ και την Καμιγ. Ήμουν στην εφηβεία και διάβαζα Ντοστογιεφσκι ή Καζαντζάκη αλλά δεν ήξερα τίποτα από έρωτες.
Όμορφη ιστορία Μισέλ. Υπέροχο! Must read
January 20, 2018
Γι' αυτό το βιβλίο είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες οι οποίες τελικά ικανοποιήθηκαν εν μέρη......
Στην αρχή ήταν αρκετά αργό...δεν με κούραζε, ούτε βαριόμουν, αλλά δεν συνέβαινε και τίποτα αρκετά ενδιαφέρον και για να πω την αλήθεια άρχισα να απογοητεύομαι λίγο...
Από τη μέση όμως περίπου και μετά απέκτησε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και άρχισε να κλέβει ώρες από τον ύπνο μου. Ναι συνέχισε να είναι αργό, αλλά όχι ακριβώς φλύαρο...ήταν λίγο σαν να κάνεις μια ευχάριστη βόλτα στο πάρκο, περπατώντας αργά και χαζεύοντας...
Όταν συνειδητοποίησα ότι μου έμεναν 100 σελίδες ακόμα στεναχωρήθηκα λίγο που τελείωνε... Το είχα συνηθίσει...είχα συνηθίσει τον Μισέλ να μου αφηγείται την ιστορία του, για τη ζωή του, για την οικογένεια του, τη Λέσχη, τους φίλους του, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του, τα μυστικά του...
Πριν καν το τελειώσω μου έλειπαν ήδη ο Μισέλ, ο Σάσα, ο Ίγκορ, ο Λέονιντ και τα υπόλοιπα μέλη της Λέσχης!
Αλλά έχω κι ένα παράπονο για το τέλος: δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη μετά...πώς ήταν η ζωή του Μισέλ τα χρόνια που ακολούθησαν; Τι απέγινε η Σεσίλ; η Κμίγ; ο Φρανκ; Τελειώνοντας το βιβλίο ξαναδιάβασα το πρώτο κεφάλαιο μήπως και βρω καμιά κρυμμένη πληροφορία για το τι συνέβη αλλά...τίποτα...
Υπάρχουν κακόφημες συνοικίες που είναι καλύτερο να τις αποφεύγεις, γιατί σου θυμίζουν το παρελθόν σου. Νομίζεις ότι το έχεις ξεχάσει επειδή δεν το σκέφτεσαι, όμως αυτό επανέρχεται με την πρώτη ευκαιρία.
-Πρέπει να περάσατε δύσκολα, του είπε ο Ίγκορ.
-Το ίδιο κι εσείς.
-Αυτό που μετράει είναι ότι είμαστε ζωντανοί, έτσι δεν είναι;
-Ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε το μέλλον.
-Αν δεν είμαστε εμείς αισιόδοξοι, τότε ποιος θα είναι;
Υπάρχουν βιβλία που θα 'πρεπε να απαγορεύεται να τα διαβάσεις πολύ μικρός. Που είτε τα προσπερνάς είτε απλώς τα διατρέχεις. Το ίδιο ισχύει και για μερικές ταινίες. Θα 'πρεπε να συνοδεύονται από μια ετικέτα που να γράφει: δείτε το ή διαβάστε το, αφού πρώτα έχετε ζήσει.
B.R.A.CE 2018: Ένα βιβλίο που με κάποιο τρόπο συνδέεται με ένα κτίριο
Στην αρχή ήταν αρκετά αργό...δεν με κούραζε, ούτε βαριόμουν, αλλά δεν συνέβαινε και τίποτα αρκετά ενδιαφέρον και για να πω την αλήθεια άρχισα να απογοητεύομαι λίγο...
Από τη μέση όμως περίπου και μετά απέκτησε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και άρχισε να κλέβει ώρες από τον ύπνο μου. Ναι συνέχισε να είναι αργό, αλλά όχι ακριβώς φλύαρο...ήταν λίγο σαν να κάνεις μια ευχάριστη βόλτα στο πάρκο, περπατώντας αργά και χαζεύοντας...
Όταν συνειδητοποίησα ότι μου έμεναν 100 σελίδες ακόμα στεναχωρήθηκα λίγο που τελείωνε... Το είχα συνηθίσει...είχα συνηθίσει τον Μισέλ να μου αφηγείται την ιστορία του, για τη ζωή του, για την οικογένεια του, τη Λέσχη, τους φίλους του, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του, τα μυστικά του...
Πριν καν το τελειώσω μου έλειπαν ήδη ο Μισέλ, ο Σάσα, ο Ίγκορ, ο Λέονιντ και τα υπόλοιπα μέλη της Λέσχης!
Αλλά έχω κι ένα παράπονο για το τέλος: δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη μετά...πώς ήταν η ζωή του Μισέλ τα χρόνια που ακολούθησαν; Τι απέγινε η Σεσίλ; η Κμίγ; ο Φρανκ; Τελειώνοντας το βιβλίο ξαναδιάβασα το πρώτο κεφάλαιο μήπως και βρω καμιά κρυμμένη πληροφορία για το τι συνέβη αλλά...τίποτα...
Υπάρχουν κακόφημες συνοικίες που είναι καλύτερο να τις αποφεύγεις, γιατί σου θυμίζουν το παρελθόν σου. Νομίζεις ότι το έχεις ξεχάσει επειδή δεν το σκέφτεσαι, όμως αυτό επανέρχεται με την πρώτη ευκαιρία.
-Πρέπει να περάσατε δύσκολα, του είπε ο Ίγκορ.
-Το ίδιο κι εσείς.
-Αυτό που μετράει είναι ότι είμαστε ζωντανοί, έτσι δεν είναι;
-Ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε το μέλλον.
-Αν δεν είμαστε εμείς αισιόδοξοι, τότε ποιος θα είναι;
Υπάρχουν βιβλία που θα 'πρεπε να απαγορεύεται να τα διαβάσεις πολύ μικρός. Που είτε τα προσπερνάς είτε απλώς τα διατρέχεις. Το ίδιο ισχύει και για μερικές ταινίες. Θα 'πρεπε να συνοδεύονται από μια ετικέτα που να γράφει: δείτε το ή διαβάστε το, αφού πρώτα έχετε ζήσει.
B.R.A.CE 2018: Ένα βιβλίο που με κάποιο τρόπο συνδέεται με ένα κτίριο
December 1, 2020
Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτε αυτό το βιβλίο. Και γράφω αυτή την κριτική ένα χρόνο σχεδόν μετά. Αριστούργημα!
October 2, 2017
Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει ως βάση του τον νεαρό Μισέλ και τη Γαλλία. Μια Γαλλία στην οποία έχουν καταφύγει ζητώντας πολιτικό άσυλο Ρώσοι, Ούγγροι, Πολωνοί, Γερμανοί κτλ.
Ο Μισέλ, περνάει μεγάλο μέρος απο τα χρόνια της εφηβείας του στη Λέσχη, γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Επίσης μαθαίνει μετά βασάνων και κόπων να παίζει σκάκι, που είναι το σημείο αναφοράς των μελών της. Με το σκάκι, τη λέσχη και τις αναμνήσεις των μελών της, παρακολουθούμε την πορεία του προς την ενηλικίωση..
Η γραφή είναι στρωτή, ή ιστορία κυλάει γρήγορα και περιέχει πολλα και διαφορα στοιχεία, οπως τη μεταπολεμική Γαλλία, μια οικογένεια με τα προβλήματα της, τη φιλία, την πολιτική, τα πάθη, την προδοσία, τον έρωτα κτλ.
Απόλαυσα την ανάγνωσή του...
Ο Μισέλ, περνάει μεγάλο μέρος απο τα χρόνια της εφηβείας του στη Λέσχη, γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Επίσης μαθαίνει μετά βασάνων και κόπων να παίζει σκάκι, που είναι το σημείο αναφοράς των μελών της. Με το σκάκι, τη λέσχη και τις αναμνήσεις των μελών της, παρακολουθούμε την πορεία του προς την ενηλικίωση..
Η γραφή είναι στρωτή, ή ιστορία κυλάει γρήγορα και περιέχει πολλα και διαφορα στοιχεία, οπως τη μεταπολεμική Γαλλία, μια οικογένεια με τα προβλήματα της, τη φιλία, την πολιτική, τα πάθη, την προδοσία, τον έρωτα κτλ.
Απόλαυσα την ανάγνωσή του...
January 5, 2018
Δεν θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει καλύτερα η αναγνωστική χρόνια. Το βιβλίο αυτο αποτελεί τον ορισμό της λογοτεχνίας για μένα. Ολοκληρωμένοι και βαθιά μελετημένοι χαρακτήρες, ρέουσα γραφή, ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει, ιδιαίτερη πλοκή και μια αποκάλυψη στο τέλος για να κορυφωθεί η αναγνωστική εμπειρία. Αξίζει να σημειωθεί επισης ότι φαίνεται η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στη μετάφραση. Πραγματικά η ανάγνωση της Λεσχης είναι μια άκρως απολαυστική διαδικασία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα στους πάντες και ιδιαίτερα σε όσους εχουν πάθει αναγνωστικό μπλοκ γιατί θα τους θυμίσει την ομορφιά της ανάγνωσης.
February 21, 2021
ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΑΠΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Από τον τίτλο μέχρι το οπισθόφυλλο και από το εισαγωγικό σημείωμα μέχρι το την τελευταία σελίδα όλα κραυγάζουν ότι πρόκειται για αριστουργημα.Είναι από τα βιβλία που ειλικρινά όλοι μου πρότειναν και μετανιώνω που δεν διάβασα νωρίτερα.
Η γραφή συγκλονιστική πυροδοτεί τον αναγνώστη με γκάμα συναισθημάτων.Στην ίδια σελίδα ο συγγραφέας διαθέτει την ικανότητα να σε κάνει να κλάψεις και λίγο αργότερα να ξεκαρδίζεσαι στο γέλιο δίνοντας την εντύπωση στους γύρω σου ότι είσαι κυκλοθυμικος.
Ο Μισέλ ,ο πρωταγωνιστής μας ,είναι ο πιο συμπαθητικός χαρακτήρας που έχω γνωρίσει ποτέ σε βιβλίο .Από παιδάκι ακόμα η περιέργεια του για όλα, οι προθέσεις του ,οι διαπληκτισμοί με τους γονείς του, ο περίγυρος του,τα πείσματά του ,η επαφή του με τη Λέσχη.Δεν υπάρχει κάτι που να κάνει και να μην τον θαυμάσω! Η σύγκριση του με τα σημερινά παιδιά θα ήταν ανυπόστατη.
Πέρα φυσικά από το κομμάτι των χαρακτήρων, ως βιβλίο " η λέσχη των αθεράπευτα αισιοδοξων''
έχει άπειρα να προσφέρει .Ηχηρά πολιτικά μηνύματα ,θίγει θέματα πολυπολιτισμου ,οικογένειας ,μετανοίας ,μαθημάτων ζωής,βιβλίων κ.ο.κ
Θα μπορούσα ειλικρινά να μιλάω εβδομάδες ολόκληρες γι'αυτό το βιβλίο αλλά έχω να ξυπνησω νωρίς το πρωί.Μου λείπει ήδη. Είμαι σίγουρη ότι θα το ξαναδιαβάσω στο μέλλον και εννοείται το προτείνω σε όλους .
5 στα 5 φυσικά.
Από τον τίτλο μέχρι το οπισθόφυλλο και από το εισαγωγικό σημείωμα μέχρι το την τελευταία σελίδα όλα κραυγάζουν ότι πρόκειται για αριστουργημα.Είναι από τα βιβλία που ειλικρινά όλοι μου πρότειναν και μετανιώνω που δεν διάβασα νωρίτερα.
Η γραφή συγκλονιστική πυροδοτεί τον αναγνώστη με γκάμα συναισθημάτων.Στην ίδια σελίδα ο συγγραφέας διαθέτει την ικανότητα να σε κάνει να κλάψεις και λίγο αργότερα να ξεκαρδίζεσαι στο γέλιο δίνοντας την εντύπωση στους γύρω σου ότι είσαι κυκλοθυμικος.
Ο Μισέλ ,ο πρωταγωνιστής μας ,είναι ο πιο συμπαθητικός χαρακτήρας που έχω γνωρίσει ποτέ σε βιβλίο .Από παιδάκι ακόμα η περιέργεια του για όλα, οι προθέσεις του ,οι διαπληκτισμοί με τους γονείς του, ο περίγυρος του,τα πείσματά του ,η επαφή του με τη Λέσχη.Δεν υπάρχει κάτι που να κάνει και να μην τον θαυμάσω! Η σύγκριση του με τα σημερινά παιδιά θα ήταν ανυπόστατη.
Πέρα φυσικά από το κομμάτι των χαρακτήρων, ως βιβλίο " η λέσχη των αθεράπευτα αισιοδοξων''
έχει άπειρα να προσφέρει .Ηχηρά πολιτικά μηνύματα ,θίγει θέματα πολυπολιτισμου ,οικογένειας ,μετανοίας ,μαθημάτων ζωής,βιβλίων κ.ο.κ
Θα μπορούσα ειλικρινά να μιλάω εβδομάδες ολόκληρες γι'αυτό το βιβλίο αλλά έχω να ξυπνησω νωρίς το πρωί.Μου λείπει ήδη. Είμαι σίγουρη ότι θα το ξαναδιαβάσω στο μέλλον και εννοείται το προτείνω σε όλους .
5 στα 5 φυσικά.
May 25, 2014
24 ακριβώς μέρες!
Στ��ν αρχή πήγαινα αργά,σταθερά,"γέμιζα" από τους ήρωες και σιγά-σιγά έμπαινα στον κόσμο τους.
Ο Γκενάσια καταφέρνει κάτι το μοναδικό:να μπλέξει μνήμες και ιστορίες σε ένα μυθιστόρημα ποταμός,με πολλά φιλοσοφικά & πολιτικά μηνύματα και κυρίως το μεγαλύτερο:πώς η Πολιτική μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή πολλών ανθρώπων..που δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο.
Μου άρεσε το σχήμα "ανοίγω" το μυθιστόρημα με μια κηδεία(του Σατρ)"κλείνω" με μια κηδεία,καθώς έτσι θυμίζει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος,απλά η αρχή για κάτι άλλο.
Ο κεντρικός ήρωας θα έχει την τύχη να συναντήσει στα κρίσημα χρόνια της εφηβείας του ανθρώπους που πίστεψαν στην Ουτοπία και προδόθηκαν.Θα επηρεαστεί από αυτούς και οι στιγμές που πέρασε μαζί τους θα τον συντροφεύουν..για πάντα.
Βιβλία,μουσικές,σκάκι,καφές και ποτό στα μπιστρώ του Παρισιού και μια Γαλλία σε αναβρασμό,λόγω του πολέμου της Αλγερίας,περνούν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη.
Όχι δεν είναι ένα γλυκανάλατο βιβλίο για ρομαντικόυς και με εικόνες αλά Αμελί.
Αλλά είναι ένα βιβλίο που σε προβληματίζει:για το τι συνέβει μετά τον Β' Π.π σε μια χώρα που η Δημοκρατία ήταν η πρώτη λέξη που κυριαρχούσε στα πιστεύω από το 1789 και μετά και έτσι "χρησιμοποιήθηκε" ως λέξη κλειδί για πολλούς που την αναζητούσαν..
Διαβάστε το!
Στ��ν αρχή πήγαινα αργά,σταθερά,"γέμιζα" από τους ήρωες και σιγά-σιγά έμπαινα στον κόσμο τους.
Ο Γκενάσια καταφέρνει κάτι το μοναδικό:να μπλέξει μνήμες και ιστορίες σε ένα μυθιστόρημα ποταμός,με πολλά φιλοσοφικά & πολιτικά μηνύματα και κυρίως το μεγαλύτερο:πώς η Πολιτική μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή πολλών ανθρώπων..που δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο.
Μου άρεσε το σχήμα "ανοίγω" το μυθιστόρημα με μια κηδεία(του Σατρ)"κλείνω" με μια κηδεία,καθώς έτσι θυμίζει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος,απλά η αρχή για κάτι άλλο.
Ο κεντρικός ήρωας θα έχει την τύχη να συναντήσει στα κρίσημα χρόνια της εφηβείας του ανθρώπους που πίστεψαν στην Ουτοπία και προδόθηκαν.Θα επηρεαστεί από αυτούς και οι στιγμές που πέρασε μαζί τους θα τον συντροφεύουν..για πάντα.
Βιβλία,μουσικές,σκάκι,καφές και ποτό στα μπιστρώ του Παρισιού και μια Γαλλία σε αναβρασμό,λόγω του πολέμου της Αλγερίας,περνούν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη.
Όχι δεν είναι ένα γλυκανάλατο βιβλίο για ρομαντικόυς και με εικόνες αλά Αμελί.
Αλλά είναι ένα βιβλίο που σε προβληματίζει:για το τι συνέβει μετά τον Β' Π.π σε μια χώρα που η Δημοκρατία ήταν η πρώτη λέξη που κυριαρχούσε στα πιστεύω από το 1789 και μετά και έτσι "χρησιμοποιήθηκε" ως λέξη κλειδί για πολλούς που την αναζητούσαν..
Διαβάστε το!
October 11, 2019
(Η κριτική που ακολουθεί είναι γραμμένη από κάποια που ξέρει λίγα έως καθολου για την ιστορία της Ευρώπης το διάστημα 1945-1980 και δεν ασχολείται με την πολιτική...συγχωρέστε με...)
Πρωταγωνιστής μας ο Μισέλ, έφηβος. Λατρεύει το ποδοσφαιράκι,τη ροκ-εντ-ρολ και τη φωτογραφία. Ο Μισέλ κάνει εύκολα φιλίες, δένεται, όμως δυστυχώς ο ένας μετά τον άλλον τον εγκαταλείπουν, μέχρι που στο τέλος σκασμένος απ' την αχαριστία του κόσμου εγκαταλείπει αυτός.
Στο α' μέρος όλα κυλούν αργά και σταθερά, ιδανική ταχύτητα για να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες και το παρελθόν τους. Συμπάσχουμε με τον γλυκούλη Μισέλ που δεν αντέχει τα μαθηματικά και δε τα πάει καθόλου καλά με την απαιτητική μητέρα του. Θέλουμε να γνωρίσουμε όλους αυτούς τους τύπους της λέσχης και την αξιαγάπητη Σεσίλ.
Στο β' μέρος, όμως, οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν. Πού πήγε η ροκ- εντ-ρολ, Μισέλ; Γιατί οι αναφορές στους πολύτιμους δίσκους είναι τόσες λίγες; Γιατί άφησες τόσα αναπάντητα ερωτήματα για τη Σεσίλ, Μισέλ; Γιατί τα μέλη της Λέσχης μιλάνε τόσο πολύ για ιστορικά γεγονότα που αγνοούμε αντί να εξελιχθούνε οι ίδιοι οι χαρακτήρες; (κάπου εδώ διαβάζω απλά 10-15 σελίδες τη μέρα απλά για να με πάρει ο ύπνος το βράδυ...έχω ξενερώσει, αλλά έχει κάποια ωραία σημεία πού και πού, τα οποία ευτυχώς με κράτησαν μέχρι το τέλος).
Και φτάνουμε στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου: τι μυθιστορηματάρα είναι αυτή βρε Μισέλ! Τι εκπλήξεις και συγκινήσεις μας επιφύλασσες; Πόσο τραγική αυτή η ιστορία που μου έδειξες, Μισέλ; Μου θύμισε το "1984" και με ταρακούνησε, Μισέλ! Δε ξέρουμε τίποτα για τον κομμουνισμό τελικά, Μισέλ! Η Λέσχη διαλύεται...έχουν εξελιχθεί!!
Θα σου βάλω 4*, Μισέλ, αλλά είμαι λίγο πικραμένη γιατί μου άφησες αναπάντητα ερωτήματα...
[Κανονικά θα έβαζα 3,5*- το 2ο τρίτο του βιβλίου πραγματικά με άφησε ασυγκίνητη-, αλλά μόλις τώρα διάβασα μονορούφι τις τελευταίες 100 σελίδες και πολύ ταράχτηκα!]
Υ.Γ. Τεράστιο "μπράβο" στις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ που τόσο μ' αυτό το βιβλίο, όσο και με το Confiteor έχουν κάνει φανταστική δουλειά.
Πρωταγωνιστής μας ο Μισέλ, έφηβος. Λατρεύει το ποδοσφαιράκι,τη ροκ-εντ-ρολ και τη φωτογραφία. Ο Μισέλ κάνει εύκολα φιλίες, δένεται, όμως δυστυχώς ο ένας μετά τον άλλον τον εγκαταλείπουν, μέχρι που στο τέλος σκασμένος απ' την αχαριστία του κόσμου εγκαταλείπει αυτός.
Στο α' μέρος όλα κυλούν αργά και σταθερά, ιδανική ταχύτητα για να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες και το παρελθόν τους. Συμπάσχουμε με τον γλυκούλη Μισέλ που δεν αντέχει τα μαθηματικά και δε τα πάει καθόλου καλά με την απαιτητική μητέρα του. Θέλουμε να γνωρίσουμε όλους αυτούς τους τύπους της λέσχης και την αξιαγάπητη Σεσίλ.
Στο β' μέρος, όμως, οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν. Πού πήγε η ροκ- εντ-ρολ, Μισέλ; Γιατί οι αναφορές στους πολύτιμους δίσκους είναι τόσες λίγες; Γιατί άφησες τόσα αναπάντητα ερωτήματα για τη Σεσίλ, Μισέλ; Γιατί τα μέλη της Λέσχης μιλάνε τόσο πολύ για ιστορικά γεγονότα που αγνοούμε αντί να εξελιχθούνε οι ίδιοι οι χαρακτήρες; (κάπου εδώ διαβάζω απλά 10-15 σελίδες τη μέρα απλά για να με πάρει ο ύπνος το βράδυ...έχω ξενερώσει, αλλά έχει κάποια ωραία σημεία πού και πού, τα οποία ευτυχώς με κράτησαν μέχρι το τέλος).
Και φτάνουμε στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου: τι μυθιστορηματάρα είναι αυτή βρε Μισέλ! Τι εκπλήξεις και συγκινήσεις μας επιφύλασσες; Πόσο τραγική αυτή η ιστορία που μου έδειξες, Μισέλ; Μου θύμισε το "1984" και με ταρακούνησε, Μισέλ! Δε ξέρουμε τίποτα για τον κομμουνισμό τελικά, Μισέλ! Η Λέσχη διαλύεται...έχουν εξελιχθεί!!
Θα σου βάλω 4*, Μισέλ, αλλά είμαι λίγο πικραμένη γιατί μου άφησες αναπάντητα ερωτήματα...
[Κανονικά θα έβαζα 3,5*- το 2ο τρίτο του βιβλίου πραγματικά με άφησε ασυγκίνητη-, αλλά μόλις τώρα διάβασα μονορούφι τις τελευταίες 100 σελίδες και πολύ ταράχτηκα!]
Υ.Γ. Τεράστιο "μπράβο" στις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ που τόσο μ' αυτό το βιβλίο, όσο και με το Confiteor έχουν κάνει φανταστική δουλειά.
July 25, 2022
Μια διαδρομή 5 ετών μας αφηγείται ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, Μισέλ Μαρινί.
Το 1959, ενώ είναι μόλις 12 ετών, ο Μισέλ συναναστρέφεται παρέες μεγαλύτερης ηλικίας. Βρίσκεται στο μπιστρό Balto όπου έχει την έδρα της μια λέσχη σκακιστών, η "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων", μια ομάδα πολιτικών προσφύγων από κομμουνιστικές χώρες.
Είναι ο χώρος που συναντιούνται αυτοί οι άνθρωποι που "απέδρασαν" από τη χώρα τους, αποποιήθηκαν τον πρότερο βίο τους, απαρνήθηκαν τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, εγκατέλειψαν τις οικογένειες τους.
Εκεί συχνάζουν ο Ζαν -Μισέλ Σαρτρ και ο Ζοζέφ Κεσέλ. Εν μέσω πολιτικών και φιλοσοφικών συζητήσεων, παρτίδων σκακιού και αντιπαραθέσεων, ο μικρός Μισέλ ανακαλύπτει τον κόσμο και τα θέλω του.
Περπατά στους κήπους του Λουξεμβούργου, παίζει μανιωδώς επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι, διαβάζει λογοτεχνία ακατάπαυστα, έρχεται σε ρήξη με την οικογένειά του, ερωτεύεται, επαναστατεί όπως κάθε έφηβος.
Η ιστορία της οικογένειας του και οι σχέσεις των μελών της, οι επιλογές τους και τα πιστεύω τους, αντικατοπτρίζουν την κοινωνική κατάσταση της Γαλλίας εκείνη την περίοδο του Πολέμου της Αλγερίας και των πολιτικών ανακατατάξεων στην Ευρώπη των κομμουνιστικών και δικτατορικών καθεστώτων.
Με έναν τρόπο μαγικό ο Guenassia καταφέρνει να ανασυνθέσει την εποχή και τις συνθήκες της. Με δεξιοτεχνία αναμειγνύει τη μυθοπλασία με την ιστορία, την πολιτική με τον έρωτα, τον πόλεμο με τη μουσική και τη λογοτεχνία.
Ανθρώπινες ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους και ο καθένας κουβαλά τις πληγές, τις ενοχές, τις ελπίδες, τη νοσταλγία και την ανάγκη για λύτρωση.
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα καταρρέουν, το τείχος του Βερολίνου γκρεμίζεται, η Αλγερία ανεξαρτοποιείται, το ροκ-εν-ρολ προκαλεί φρενίτιδα στη νεολαία, ο Καμύ σκοτώνεται σε τροχαίο και οι ήρωες μας αναζητούν τη Γη της Επαγγελίας.
" Λένε ότι αξίζει να προσπαθήσεις και ας μην πετυχαίνεις πάντα : είναι μία βαθιά αλήθεια. Στην ελπίδα και την πίστη, η λογική δεν έχει θέση. Όταν ένας άνθρωπος κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε λογική, ούτε ήττα, ούτε νίκη. Το πιο σημαντικό στη Γη της Επαγγελίας, δεν είναι η γη, αλλά η επαγγελία."
Το 1959, ενώ είναι μόλις 12 ετών, ο Μισέλ συναναστρέφεται παρέες μεγαλύτερης ηλικίας. Βρίσκεται στο μπιστρό Balto όπου έχει την έδρα της μια λέσχη σκακιστών, η "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων", μια ομάδα πολιτικών προσφύγων από κομμουνιστικές χώρες.
Είναι ο χώρος που συναντιούνται αυτοί οι άνθρωποι που "απέδρασαν" από τη χώρα τους, αποποιήθηκαν τον πρότερο βίο τους, απαρνήθηκαν τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, εγκατέλειψαν τις οικογένειες τους.
Εκεί συχνάζουν ο Ζαν -Μισέλ Σαρτρ και ο Ζοζέφ Κεσέλ. Εν μέσω πολιτικών και φιλοσοφικών συζητήσεων, παρτίδων σκακιού και αντιπαραθέσεων, ο μικρός Μισέλ ανακαλύπτει τον κόσμο και τα θέλω του.
Περπατά στους κήπους του Λουξεμβούργου, παίζει μανιωδώς επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι, διαβάζει λογοτεχνία ακατάπαυστα, έρχεται σε ρήξη με την οικογένειά του, ερωτεύεται, επαναστατεί όπως κάθε έφηβος.
Η ιστορία της οικογένειας του και οι σχέσεις των μελών της, οι επιλογές τους και τα πιστεύω τους, αντικατοπτρίζουν την κοινωνική κατάσταση της Γαλλίας εκείνη την περίοδο του Πολέμου της Αλγερίας και των πολιτικών ανακατατάξεων στην Ευρώπη των κομμουνιστικών και δικτατορικών καθεστώτων.
Με έναν τρόπο μαγικό ο Guenassia καταφέρνει να ανασυνθέσει την εποχή και τις συνθήκες της. Με δεξιοτεχνία αναμειγνύει τη μυθοπλασία με την ιστορία, την πολιτική με τον έρωτα, τον πόλεμο με τη μουσική και τη λογοτεχνία.
Ανθρώπινες ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους και ο καθένας κουβαλά τις πληγές, τις ενοχές, τις ελπίδες, τη νοσταλγία και την ανάγκη για λύτρωση.
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα καταρρέουν, το τείχος του Βερολίνου γκρεμίζεται, η Αλγερία ανεξαρτοποιείται, το ροκ-εν-ρολ προκαλεί φρενίτιδα στη νεολαία, ο Καμύ σκοτώνεται σε τροχαίο και οι ήρωες μας αναζητούν τη Γη της Επαγγελίας.
" Λένε ότι αξίζει να προσπαθήσεις και ας μην πετυχαίνεις πάντα : είναι μία βαθιά αλήθεια. Στην ελπίδα και την πίστη, η λογική δεν έχει θέση. Όταν ένας άνθρωπος κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε λογική, ούτε ήττα, ούτε νίκη. Το πιο σημαντικό στη Γη της Επαγγελίας, δεν είναι η γη, αλλά η επαγγελία."
November 6, 2017
4+
Το συγκεκριμένο βιβλιο το ειχα αγοράσει στις 6/12/2012.Ηταν η μέρα που εγινε η επίσημη παρουσίαση του βιβλιου με τον ίδιο το Guenassia.Το κέντρο ήταν απροσπέλαστο και έρημο λόγω σοβαρών επεισοδίων(επέτειος θανάτου του A.Γρηγοροπουλου).Ετσι ήταν ζήτημα να βρεθηκαμε 20 άτομα στην παρουσίαση.Εκτοτε το βιβλιο παρέμεινε στην βιβλιοθήκη μου και για αδιευκρίνιστο λογο ανέβαλα την αναγνωση του.Ως που τον τελευταιο καιρό τα θετικά σχόλια όλων σας με παρακίνησαν να το ξεκινήσω.Στην αρχή ειχα ανάμεικτα συναισθήματα εως ότου Guenassia συνθέτει το παζλ των ηρώων και το ενδιαφέρον κορυφώνεται.Οι ήρωες της λέσχης χωρις πατρίδα προδομένοι απο τα ίδια ιδανικά τους και ο αφηγητής της λέσχης ο μικρός Μισέλ που βαδιζει απότομα προς την ενηλικίωση.και το σασπένς να κορυφώνεται με το μυστικό που κρατούν τα μέλη της λέσχης και ενα τέλος βαθια ανθρώπινο.
Το συγκεκριμένο βιβλιο το ειχα αγοράσει στις 6/12/2012.Ηταν η μέρα που εγινε η επίσημη παρουσίαση του βιβλιου με τον ίδιο το Guenassia.Το κέντρο ήταν απροσπέλαστο και έρημο λόγω σοβαρών επεισοδίων(επέτειος θανάτου του A.Γρηγοροπουλου).Ετσι ήταν ζήτημα να βρεθηκαμε 20 άτομα στην παρουσίαση.Εκτοτε το βιβλιο παρέμεινε στην βιβλιοθήκη μου και για αδιευκρίνιστο λογο ανέβαλα την αναγνωση του.Ως που τον τελευταιο καιρό τα θετικά σχόλια όλων σας με παρακίνησαν να το ξεκινήσω.Στην αρχή ειχα ανάμεικτα συναισθήματα εως ότου Guenassia συνθέτει το παζλ των ηρώων και το ενδιαφέρον κορυφώνεται.Οι ήρωες της λέσχης χωρις πατρίδα προδομένοι απο τα ίδια ιδανικά τους και ο αφηγητής της λέσχης ο μικρός Μισέλ που βαδιζει απότομα προς την ενηλικίωση.και το σασπένς να κορυφώνεται με το μυστικό που κρατούν τα μέλη της λέσχης και ενα τέλος βαθια ανθρώπινο.
March 17, 2019
3,5 γιατι τωρα που περασε καιρός , αυτα που θυμάμαι ειμαι λίγα . Ωραίο και καλογραμμένο , αλλα εχω διαβασει πολλα ωραια και καλογραμμένα βιβλία και ακομα περισσότερα καλυτερα απο αυτο . Γι'αυτο παντα ειναι χρήσιμο να παίρνεις μια απόσταση απο αυτα που εχεις διαβασει-δει-ακούσει . Αυτο που στην αρχη σου φαινόταν υπέροχο με τον καιρο βρίσκει τις πραγματικές του διαστάσεις .
Υγ: πάντως είναι ένα πολύ βιβλιοφιλική βιβλίο. Ο ρώσος εμιγκρες ταξιντζης δεν πρέπει να είναι άλλος από τον Gaito Gazdanov. ο οποίος -με μια μικρή χρονική αλλαγή , λογοτεχνική αδεία- παρελαύνει στο βιβλίο μαζί με όλα τα μεγάλα ονόματα της γαλλικής διανόησης
Υγ: πάντως είναι ένα πολύ βιβλιοφιλική βιβλίο. Ο ρώσος εμιγκρες ταξιντζης δεν πρέπει να είναι άλλος από τον Gaito Gazdanov. ο οποίος -με μια μικρή χρονική αλλαγή , λογοτεχνική αδεία- παρελαύνει στο βιβλίο μαζί με όλα τα μεγάλα ονόματα της γαλλικής διανόησης
December 1, 2023
Ένα απολαυστικό και ευκολοδιάβαστο. αν και πολυσέλιδο μυθιστόρημα, το οποίο διάβασα σε αργό ρυθμό - αυτό εξάλλου συμβουλεύει ένας απ' τους ήρωες τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Από την μία έχουμε μία ιστορία ενηλικίωσης (πολύ διαφορετικής απ' ότι συνήθως διαβάζουμε) κι από την άλλη τις συνέπειες του πολέμου της Αλγερίας για τη στρατευμένη νεολαία της Γαλλίας μαζί με ένα πλήθος φυγάδων από το "σιδηρούν παραπέτασμα" όπου ο καθένας έχει τη δική του τραγική ιστορία. Όλα αυτά μπλεγμένα αριστοτεχνικά από τον συγγραφέα φτιάχνουν ένα μυθιστόρημα, το οποίο σίγουρα θα ικανοποιήσει και τον πιο δύσκολο αναγνώστη.
Κεντρικό πρόσωπο των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, είναι ο Μισέλ Μαρινί, όπου το 1959 είναι μόλις δώδεκα χρόνων. Κακός μαθητής στο σχολείο, δίχως κανέναν προσανατολισμό στη ζωή του, μεγαλώνει μέσα σε μια δυσλειτουργική ��ικογένεια. Κι όμως είναι μανιώδης αναγνώστης κάθε βιβλίου το οποίο μπορεί και το διαβάζει σε χρόνο ρεκόρ. Στον ελεύθερο χρόνο του συχνάζει στο μπιστρό Balto, όπου συναντιέται με τους φίλους του για να παίξει ποδοσφαιράκι, στο οποίο παιχνίδι είναι ανίκητος. Στην πίσω αίθουσα του μπιστρό, λειτουργεί μια άτυπη σκακιστική λέσχη, στην οποία κατορθώνει πολύ γρήγορα να γίνει δεκτός ως θεατής. Το ιδιαίτερο σε αυτήν τη λέσχη είναι, ότι εκεί συχνάζουν πολιτικοί πρόσφυγες από τις κομμουνιστικές χώρες, βρισκόμαστε στην εποχή του ψυχρού πολέμου, οι οποίοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους ασμένως εγκατέλειψαν τις οικογένειες τους, μαζί εγκατέλειψαν και τα ιδεώδη με τα οποία μεγάλωσαν και πίστεψαν για να γλιτώσουν τις ζωές τους. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι, ο Ίγκορ, ο Λεονίντ, ο Σάσα, ο Ίμρε και άλλοι, που κάνουν κάθε είδους δουλειές για να επιβιώσουν, φαινομενικά χωρίς κανένα μέλλον, διακρίνονται για την αισιοδοξία τους. Είναι αθεράπευτα αισιόδοξοι. Ο συγχρωτισμός του Μισέλ Μαρινί με αυτούς τους ανθρώπους, είναι η αιτία για να αλλάξουν τα πάντα στη ζωή του. Κοντά στον Σάσα, έναν αποκομμένο απ΄ τους υπόλοιπους πρόσφυγα, κάνει και τα πρώτα του βήματα στην τέχνη της φωτογραφίας, με την οποία στο μέλλον θα ασχοληθεί επαγγελματικά.
Στις σελίδες των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, θα δούμε τις ανησυχίες της γαλλικής νεολαίας της δεκαετίας του '60, θα νιώσουμε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα του πρωταγωνιστή για τη γυναίκα που τον σημάδεψε για πάντα, την Καμίγ, τις ανησυχίες του ιδεαλιστή αδελφού του Φρανκ αλλά και την ιδιαίτερη σχέση του Μισέλ με την κοπέλα του Φρανκ, την Σεσίλ και τον αδελφό της. Κι όλα αυτά με φόντο τον Αλγερινο-γαλλικό πόλεμο, που σκίαζε όλη της Γαλλική κοινωνία. Στον πόλεμο αυτόν στέλνεται και ο Φρανκ, ο οποίος μπλέκει σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, από την οποία όπως φαίνεται δεν υπάρχει διαφυγή. Χωρίζει την Σεσίλ με έναν άκομψο τρόπο, γεγονός που αυτή ποτέ δεν του συγχωρεί.
Το μυθιστόρημα αυτό διαβάζεται ευχάριστα, κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο σε κάθε στιγμή του, απόλαυσα μια ιστορία με πολλές διαφορετικές παραμέτρους. Ως πλεονέκτημά του θεωρώ, ότι κατόρθωσε να με συμπαρασύρει σε ένα νοερό ταξίδι στον χρόνο και την εποχή όπου διαδραματίστηκαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα στην ήπειρο μας, να με τοποθετήσουν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές τους, να με κάνουν συμμέτοχο των αγωνιών και των προσδοκιών τους. Ο Γάλλος Jean Michel Guenassia, απέδειξε πόσο μεγάλος συγγραφέας είναι, φτιάχνοντας ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα σε μεγάλη ηλικία, το οποίο όχι μόνο δεν σε κουράζει αλλά τελειώνοντάς το, αισθάνεσαι εκείνη την ιδιαίτερη ικανοποίηση που αφήνει η ανάγνωση ενός βιβλίου, που σε κάνει σοφότερο άνθρωπο.
Κεντρικό πρόσωπο των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, είναι ο Μισέλ Μαρινί, όπου το 1959 είναι μόλις δώδεκα χρόνων. Κακός μαθητής στο σχολείο, δίχως κανέναν προσανατολισμό στη ζωή του, μεγαλώνει μέσα σε μια δυσλειτουργική ��ικογένεια. Κι όμως είναι μανιώδης αναγνώστης κάθε βιβλίου το οποίο μπορεί και το διαβάζει σε χρόνο ρεκόρ. Στον ελεύθερο χρόνο του συχνάζει στο μπιστρό Balto, όπου συναντιέται με τους φίλους του για να παίξει ποδοσφαιράκι, στο οποίο παιχνίδι είναι ανίκητος. Στην πίσω αίθουσα του μπιστρό, λειτουργεί μια άτυπη σκακιστική λέσχη, στην οποία κατορθώνει πολύ γρήγορα να γίνει δεκτός ως θεατής. Το ιδιαίτερο σε αυτήν τη λέσχη είναι, ότι εκεί συχνάζουν πολιτικοί πρόσφυγες από τις κομμουνιστικές χώρες, βρισκόμαστε στην εποχή του ψυχρού πολέμου, οι οποίοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους ασμένως εγκατέλειψαν τις οικογένειες τους, μαζί εγκατέλειψαν και τα ιδεώδη με τα οποία μεγάλωσαν και πίστεψαν για να γλιτώσουν τις ζωές τους. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι, ο Ίγκορ, ο Λεονίντ, ο Σάσα, ο Ίμρε και άλλοι, που κάνουν κάθε είδους δουλειές για να επιβιώσουν, φαινομενικά χωρίς κανένα μέλλον, διακρίνονται για την αισιοδοξία τους. Είναι αθεράπευτα αισιόδοξοι. Ο συγχρωτισμός του Μισέλ Μαρινί με αυτούς τους ανθρώπους, είναι η αιτία για να αλλάξουν τα πάντα στη ζωή του. Κοντά στον Σάσα, έναν αποκομμένο απ΄ τους υπόλοιπους πρόσφυγα, κάνει και τα πρώτα του βήματα στην τέχνη της φωτογραφίας, με την οποία στο μέλλον θα ασχοληθεί επαγγελματικά.
Στις σελίδες των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, θα δούμε τις ανησυχίες της γαλλικής νεολαίας της δεκαετίας του '60, θα νιώσουμε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα του πρωταγωνιστή για τη γυναίκα που τον σημάδεψε για πάντα, την Καμίγ, τις ανησυχίες του ιδεαλιστή αδελφού του Φρανκ αλλά και την ιδιαίτερη σχέση του Μισέλ με την κοπέλα του Φρανκ, την Σεσίλ και τον αδελφό της. Κι όλα αυτά με φόντο τον Αλγερινο-γαλλικό πόλεμο, που σκίαζε όλη της Γαλλική κοινωνία. Στον πόλεμο αυτόν στέλνεται και ο Φρανκ, ο οποίος μπλέκει σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, από την οποία όπως φαίνεται δεν υπάρχει διαφυγή. Χωρίζει την Σεσίλ με έναν άκομψο τρόπο, γεγονός που αυτή ποτέ δεν του συγχωρεί.
Το μυθιστόρημα αυτό διαβάζεται ευχάριστα, κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο σε κάθε στιγμή του, απόλαυσα μια ιστορία με πολλές διαφορετικές παραμέτρους. Ως πλεονέκτημά του θεωρώ, ότι κατόρθωσε να με συμπαρασύρει σε ένα νοερό ταξίδι στον χρόνο και την εποχή όπου διαδραματίστηκαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα στην ήπειρο μας, να με τοποθετήσουν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές τους, να με κάνουν συμμέτοχο των αγωνιών και των προσδοκιών τους. Ο Γάλλος Jean Michel Guenassia, απέδειξε πόσο μεγάλος συγγραφέας είναι, φτιάχνοντας ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα σε μεγάλη ηλικία, το οποίο όχι μόνο δεν σε κουράζει αλλά τελειώνοντάς το, αισθάνεσαι εκείνη την ιδιαίτερη ικανοποίηση που αφήνει η ανάγνωση ενός βιβλίου, που σε κάνει σοφότερο άνθρωπο.
May 29, 2019
Ο αδερφός μου είπε γι αυτό το βιβλίο, «μακάρι να το ξεχνούσα και να το διάβαζα ξανά για πρώτη φορά». Μνήμη ή όχι, για μένα θα είναι από εκείνα τα βιβλία που θα διαβάζω ξανά κάθε μερικά χρόνια, για να επισκεφτώ τους παλιούς μου φίλους, τον Μισέλ, τον Ίγκορ, τον Λεονίντ, τον Βέρνερ.
Με φόντο το Παρίσι του εξήντα, ένας συμπαθέστατος, πολύ αληθινός έφηβος, ο Μισέλ, ανακαλύπτει μια σκακιστική λέσχη με μέλη κομμουνιστές από ανατολικές χώρες (και έναν Έλληνα), που αυτομόλησαν στη Δύση. Το βιβλίο μιλά για την οικογένεια και τη ζωή του Μισέλ και τις ζωές των μελών της λέσχης.
Είναι τόσο γλυκό, ζεστό, συγκινητικό, λέγοντας πάντα την αλήθεια, μιλώντας για πράγματα δυσάρεστα, αλλά χωρίς να σε μελαγχολεί, γιατί όπως λέει και ο τίτλος, εκδίδει μια αθεράπευτη αισιοδοξία.
Επίσης, παρότι πρόκειται για μετάφραση (πολύ καλή), μπορείς να καταλάβεις πόσο όμορφα και ταλαντούχα γράφει ο Γκενασιά. Οι διάλογοι του είναι εξαιρετικοί.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους, ώστε όλοι να γνωρίζουν τους ηρωές του και τις τύχες τους, και να συζητάνε γι αυτούς, όπως συζητάμε για πολύ δημοφιλείς ταινίες πχ για το καράτε κιντ ή το τζουμάντζι.
Με φόντο το Παρίσι του εξήντα, ένας συμπαθέστατος, πολύ αληθινός έφηβος, ο Μισέλ, ανακαλύπτει μια σκακιστική λέσχη με μέλη κομμουνιστές από ανατολικές χώρες (και έναν Έλληνα), που αυτομόλησαν στη Δύση. Το βιβλίο μιλά για την οικογένεια και τη ζωή του Μισέλ και τις ζωές των μελών της λέσχης.
Είναι τόσο γλυκό, ζεστό, συγκινητικό, λέγοντας πάντα την αλήθεια, μιλώντας για πράγματα δυσάρεστα, αλλά χωρίς να σε μελαγχολεί, γιατί όπως λέει και ο τίτλος, εκδίδει μια αθεράπευτη αισιοδοξία.
Επίσης, παρότι πρόκειται για μετάφραση (πολύ καλή), μπορείς να καταλάβεις πόσο όμορφα και ταλαντούχα γράφει ο Γκενασιά. Οι διάλογοι του είναι εξαιρετικοί.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους, ώστε όλοι να γνωρίζουν τους ηρωές του και τις τύχες τους, και να συζητάνε γι αυτούς, όπως συζητάμε για πολύ δημοφιλείς ταινίες πχ για το καράτε κιντ ή το τζουμάντζι.
Displaying 1 - 30 of 943 reviews