Dit zijn de namen

by Tommy Wieringa

Een grensstad in de steppe. Uit de vlakte duikt een groep verwilderde vluchtelingen op. Ze veroorzaken angst en onrust in de stad. Als Pontus Beg, commissaris van politie, ze laat oppakken, wordt in hun bagage het bewijs van een misdaad gevonden. Beg ontrafelt de geschiedenis van hun helletocht, die gaandeweg verweven raakt met de ontdekking van het verhaal over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van de stad, leert hem de waarheid kennen over zichzelf.

Met humor en wijsheid verbindt Tommy Wieringa de duistere binnenwereld van de mens met de vraag naar wie wij zijn en of verlossing mogelijk is.

Genres: Fiction, Dutch Literature, Literature, Roman, School, Contemporary, Novels

287 pages, Kindle Edition

First published October 4, 2012

About the author

Tommy Wieringa (born 20 May 1967 in Goor, Overijssel) is a Dutch writer. He received the Ferdinand Bordewijk Prijs in 2006 for his novel Joe Speedboat.

Reviews

[Sini · Rating 4 out of 5]

Ik ken Tommy Wieringa totaal niet, maar ik wou toch wel eens weten hoe het nou met dit boek zat: winnaar van de Librisprijs en opgehemeld door velen (vijf sterren in De Volkskrant), maar door veel anderen (bijvoorbeeld op De Reactor)totaal de grond in geboord. Zelf had ik een wat wisselende leeservaring. Sommige bladzijden vond niet om aan te gluren zo saai en sommige zinnen waren mij te veel doordrenkt van beeldspraak die mij dan ook nog eens niet beviel, en de schrijfstijl is soms heel wonderlijk afstandelijk en abstract, maar andere passages vond ik dan ineens weer heel goed of zelfs imponerend. Bovendien sprak de kern van het boek mij bijzonder aan. Naar mijn idee draait "Dit zijn de namen" namelijk vooral om het geloof en de oergrond ervan: de personages in dit boek dwalen door de leegte, de onverschillige woestenij en door desolate zinloosheid, worden totaal bij de strot gegrepen door wanhoop daarover, en uit die wanhoop groeit dan het geloof. En dit geloof is dan geen gemakkelijke troost of transparante wereldverklaring: het is een twijfelend, tastend en hoogst onzeker geloof, met glimpen van hoop en sprankjes licht, maar ook vol duister en wanhoop.

Het boek bevat twee verhaallijnen, die uiteindelijk bij elkaar komen. De ene verhaallijn draait om Pontus Beg, een eenzame en sombere politiecommissaris die melancholiek zijn troosteloos leven bepeinst in de gure en grijze stad Michailopol, gelegen in de Oekraiense steppen. Een bijna uitvergrote versie van troosteloze speurders als Wallander of Erlendur: eenzaam, over de vijftig, vol melancholische gedachten over al het vuil van de wereld dat hij als commissaris dagelijks ziet. Pontus Beg zoekt eerst vertroosting in Chinese wijsgeren, maar vindt al die Taoistische onthechting uiteindelijk niet bevredigend; later ontdekt hij zijn eigen Joodse 'roots' en verdiept zich, samen met de enig overgebleven Rabbijn in Michailopol, op wijfelende en tastende wijze in het Joodse geloof. De andere verhaallijn draait om vluchtelingen die verdwaald zijn in de Oekraiense steppe, in een vergeefse poging de grens over te steken en het beloofde land te bereiken. De meesten sterven, de anderen worden geteisterd door ziekte, wanhoop, honger, ontbering, hallucinatie, angst, totaal lichamelijk en geestelijk verval. Dat levert dan beschrijvingen op als: "Het lijk is tot een gemarmerd paarsblauw verkleurd, de huid komt al los van het skelet. Zijn lippen zijn weggevreten. Obsceen grijnst hij naar de uitdrukkingsloze hemel". Sterk beeld, vind ik: een doodsgrijns zonder lippen naar een hemel die uitdrukkingsloos terugkijkt. Naar een hemel zonder God, kortom. De vluchtelingen zijn dus totaal verloren: er is geen God, er is niet zoiets als 'het beloofde land', want er is alleen de eindeloze leegte van de steppe.

Toch, juist op de bodem van die wanhoop en verlatenheid groeit een soort geloof. Dat onstaat dan door moord op een zondebok (een 'vreemde' die voor alle tegenslag verantwoordelijk gehouden wordt) die dan later, op grond van droom en misverstand en hallucinatoire ingevingen, als God wordt vereerd. Bizar, inderdaad. Maar ja, volgens Freud in "totem en taboe" zijn godsdiensten allemaal gegrondvest op een oermisdaad: de moord op de vader van de oerhorde, een vader die dan vervolgens tot God wordt vereerd en een moord die voortleeft in rituele verhalen zoals b.v. de offerdood van Christus. Pontus Beg denkt niet aan deze 'oermoord', maar wel aan een andere overeenkomst: het oudtestamentische verhaal van de Joden die eeuwen dwaalden door de woestijn voordat een aantal van hen het 'beloofde land' bereikten. Ook de 'moderne' Joodse gelovige, leert Beg dan van de rabbijn, beschouwt zich nog als dwalende in de woestijn. En bovendien beseft die ook dat het 'beloofde land' wel bestaat maar niet voor iedereen: Mozes bijvoorbeeld bereikte het nooit, en Jozef werd er vele jaren na zijn dood begraven maar heeft het dus nooit gezien. De vluchtelingen in de steppe nu lijken wel een extreme versie te vertegenwoordigen van het 'Joodse' lot: ook zij dwaalden eindeloos, een aantal van hen wordt 'gered', maar het beloofde land bereiken zij niet omdat het voor hen niet BESTAAT. En toch kunnen zij het geloof daarin niet missen, want dan waren zij HELEMAAL verloren.

Geloof op de rand van de afgrond dus, vol twijfel en wanhoop, als onzeker weermiddel tegen de leegte. Of als wankele maar onmisbare illusie. Dat is volgens mij het kernthema van dit boek. Daarnaast zitten er nog allerlei andere thema's en motieven in: angst voor het vreemde, de vluchtelingenproblematiek, de verrotting van het moderne leven, de onttakelde toestand van de Sovjet-Unie nadat hij in allerlei deelrepublieken uiteen viel. Een meesterwerk vond ik het boek niet, want het had net wat te veel al te abstracte of zelfs ronduit saaie passages. Bovendien vond ik de filosofische diepgang ervan nou ook weer niet heel verpletterend: de geciteerde Chinese en Joodse wijsheden vond ik bijvoorbeeld niet altijd heel erg superpregnant. Maar vooral het kernthema beviel mij wel, en ik vond het ook mooi uitgewerkt. Dus ben ik wel weer blij dat ik dit boek gelezen heb, en mischien moet ik toch ook eens andere Wieringaatjes gaan proberen.

[Vivian · Rating 2 out of 5]

Boeiend verhaal, redelijk boeiende personages en oké: boeiende intertekstualiteit. Maar ook: erg traag en langdradig en dat maakt het echt een gevalletje doorworstelen, terwijl de tweede helft (Winter) veel interessanter is. Ik vond het niet erg om het te herlezen voor school, maar ben ook wel weer erg blij dat het uit is. Toch interessant om over na te denken.

[Marc Lamot · Rating 2 out of 5]

Wieringa certainly is one of the better writers of the moment in the Dutch language area. He also proves that with this book. After his 'Joe Speedboat', a feel-good boy's tale in a village below a Dutch dike, he tries a very different approach here. This time it is a very dark story, set in a vague Eastern European setting, somewhere in the steppe area of the former Soviet Union.
Two story lines come together: that of the elder police officer Beg Pontus, wearily doing his job in a decayed and corrupted city, and that of a group of ragged refugees circulating through the steppe area, going through some particularly cruel experiences, finally arriving in the city of Pontus. The evolution that Beg goes through is quite interesting (he discovers his Jewish roots and draws strength from it), but the storyline of the refugees derails completely: Wieringa gives the group an absurd sectarian character, revering a severed black head they transport with them. Some claim this novel is about the birth and strength of religion (the sense of identity it gives), but the link Wieringa makes between the perception of being the 'chosen people' by the Jews and the same perception by the abject refugee sect is rather demeaning. Stylistically the novel is very Cormac McCarthy-like, a few passages seem to have been snatched from 'The Road' or 'Blood Meridian', and that too is one of the reasons why this book appealed less to me. And on top of that, the end of the story is extremely bland, with the perspective of a 'promised land', in this case Israël. The book did not convince me, but that Wieringa has potential, that is beyond dispute.

[Cosimo · Rating 4 out of 5]

"Nessuno prende la propria salvezza a cuor leggero".

Questo libro è percorso da strade che conducono al nulla, costituito da luoghi che non si possono nominare né circoscrivere. E' la steppa nella quale i nomadi e gli erranti di ogni tempo si perdono e dove patiscono la fame, finché non giungono simboli e oracoli a guidarli verso l'umanità. Mentre il poliziotto che indaga su di loro vive una crisi religiosa che lo porta in un deserto di pessimista e felice incredulità, eccoli trovare la loro speranza e di nuovo fuggirne; ormai selvaggi, senza volto né nome, sono vittime di tragici inganni e promesse di desolazione. Diverse storie si inseguono, si perdono e si ritrovano in questo libro irrazionale e disciplinato, dove è la semplicità della soluzione a fare la differenza, una differenza che mette al mondo uno spietato riscatto.

[Inge Vermeire · Rating 2 out of 5]

Het heeft geduurd tot aan het onderdeel 'Winter' vooraleer het boek me 'iets' begon te doen... Het duurde, naar mijn zin, te lang vooraleer de twee verhaallijnen samenkwamen. Het hoofdstukje waarin dat dan wél gebeurt, vond ik wel zeer sterk.
Maar ik heb het behoorlijk lastig gehad met het metaforische, met de archetypes die iedereen en niemand zijn, met die grote thematiek over het ontstaan van religie. Een intellectualistisch boek.
Ik blijf achter met een onvoldaan gevoel: wat moet je nu allemaal lezen in dit verhaal, welke grote boodschap moet ik erin vinden?...
De schrijfstijl van Wieringa sprak me meer aan dan de inhoud van het boek. Misschien lees ik daarom ooit nog wel eens iets anders van hem.

[Marco van der Most · Rating 5 out of 5]

Een boek waarin twee verhalen samenkomen. De groep vluchtelingen die zichzelf een toekomst tegemoet loopt, de politieman Beg die zichzelf een geschiedenis geeft. Mooi traag geschreven en Tommy Wieringa geeft op een prachtige wijze het land, het volk en de hardheid van beide weer. Als beide verhalen samenvloeien, ervaar je als lezer hoe een religie kan ontstaan en overleven. Mooie zinnen en de vele overdenkingen maakten het voor mij 5 sterren.

[Bernd · Rating 4 out of 5]

Boek om te herlezen. Heel sterk en je voelt mee met de personages.

[Jeroen Schwartz · Rating 4 out of 5]

Mijn eerste verjaardagsboek is uit en het was weergaloos. Ik herproef de sensatie die ik onderging toen ik Joe Speedboot las. Dat boek durf ik niet te herlezen, bang voor een teleurstelling. Ik denk dat ik Dit zijn de namen veel beter vind. Wat een geestig en tegelijk unheimisch boek. Wat fantastisch geschreven. Complex en begoochelend maar continue doeltreffend. Over een onvergetelijke, doortastende en tegelijk gespannen politiecommissaris in een exotisch en corrupt land en groep driftige stakkers op de vlucht. Niet herkenbaar, wel invoelbaar. Niet in Nederland, niet ver weg.

[Diane S ☔ · Rating 3 out of 5]

3.5 review to follow.

[Tom · Rating 4 out of 5]

Het kwam een beetje traag op gang, maar vond dit een heel mooi boek vol symboliek met een heel mooie achterliggende boodschap.

(Kleine sidenote aan de auteur dat de verhalen uit de Tenach en het Oude Testament weliswaar overeenkomen, maar dat de namen (van personages en boeken) niet hetzelfde zijn!)

[Agnes · Rating 2 out of 5]

vind het moeilijk een recensie te schrijven van een boek waar ik niet zo erg van heb genoten. 'Dit zijn de namen' van Tommy Wieringa is door vele kritische lezers als zeer positief bestempeld. Aan de ene kant vind ik dat begrijpelijk. De taal die auteur Tommy Wieringa gebruikt is sierlijk, vloeiend en makkelijk te volgen. De verhaallijnen zorgen voor het aanzwengelen van een filosofische gedachtengang bij de lezer, waarbij godsdienst en eenzaamheid voor mijn gevoel de hoofdrol toegespeeld hebben gekregen.

'Dit zijn de namen' luidt de titel. De namen van wie? Al snel blijkt het te gaan om de namen van een groep vluchtelingen die op zoek zijn naar een betere wereld. Vol vertrouwen hebben zij hun leven in de handen van mensensmokkelaars gelegd. Met als gevolg dat zij nu in een eindeloos vlakke steppe aan het zwerven zijn. De groep bestaat uit een diversiteit aan mensen. Zo hebben we bijvoorbeeld de Ethiopiër, de lange man en de stroper. Al maandenlang doorkruisen zij de steppe, waarbij zij grote ontberingen ondergaan. Tijdens de reis wordt de groep alsmaar kleiner door de honger en zelfs door moord.

Uiteindelijk belandt de groep in Michailopol, een stad net buiten de Sovjet Unie. Daar krijgen de overgebleven groepsleden te maken met Pontus Beg. Een politieinspecteur die de lezer al heeft leren kennen. Pontus is een eenzame, cynische man die maar weinig beleeft in zijn leven. Het is zijn taak te achterhalen waar de groep vluchtelingen vandaan komt en waarom ze in vredesnaam een hoofd in hun bagage meeslepen.

Pontus vult zijn dagen naast zijn werk met andere dingen. Bij gebrek aan spannende ontwikkelingen om routine te onderbreken, gaat Pontus op zoek naar zijn roots. Hij verdiept zich in het Jodendom en is al snel kind aan huis bij de allerlaatste Jood die in Michailopol woont; een rabbijn. De lezer wordt meegenomen in zijn zoektocht naar zijn oorsprong.
En juist op dat moment raakt Tommy mij als lezer kwijt.

De eentonige en eenzame monologen van Pontus vervelen mij op den duur en ook de andere personages zorgen bij mij niet voor een prikkel om enthousiast te raken. De reis die de groep vluchtelingen maakt, wordt vanuit een paar personages beschreven, maar voor mijn gevoel blijft dit oppervlakkig. Misschien is het juist een bewuste keuze van Wieringa, maar dit is niet voor mij weggelegd. Een goed boek zorgt er bij mij voor dat ik minimaal bij een personage een klik kan voelen. Een personage waar ik begrip voor kan opbrengen en waarbij ik compassie en empathie creëer.

Ik waardeer een boek altijd op basis van de vraag: 'Zou je dit boek aan kunnen raden?'.
Helaas moet ik bij 'Dit zijn de namen' hier ontkenndend op antwoorden. Nee, ik zou het niet aanraden.

[John · Rating 4 out of 5]

A dark, strangely put-together novel that it took me some while to decide whether or not I liked.

The setting is some undefined Eastern European country that's still affected by its memories of decades under the Soviet thrall. In the city of Michailopol the chief cop is Pontus Beg, a dyspeptic middle-aged man who screws his housekeeper once a month, despite her betrothal elsewhere, and who offers us an odd dichotomy of a brute who's ever ready to resort to violence and an autodidactic reader of esoteric philosophy. After a while he discovers that he's Jewish, in that his mother, although concealing her religion, was a Jew. Beg must work out if he's pleased or displeased by this discovery, soon concluding that he likes the notion -- especially since being Jewish gives him an excuse, with the help of the last local rabbi, to delve into the Torah and thus supplement his hobby.

That's the setup for one strand of the plot.

The other strand, told in alternate chapters for much of the book's extent, concerns a group of victims of a gang of conscienceless people-smugglers. The smugglers' modus operandi is to convince their clients they've been stealthily passed through the border dividing their own country from the West, then point them at the barren tracts of the steppe and lie to them that they'll find civilization just the other side of the next hill. As the smugglers calculate, there will be almost no survivors of this trick; and, indeed, most of the group we meet have already died and more will die soon.

The first two-thirds or so of the book, while we're (as noted) following these two plot strands in alternate chapters, are, while never anything less than extremely readable (all credit to translator Sam Garrett), nonetheless I felt something of a mess. In particular, while Pontus Beg's story has plenty of event and philosophical exploration going on, that of the destitute pilgrims seems on occasion padded out -- as if the occasional chapter is merely serving as a filler to satisfy the "alternate" structure before we return to Pontus Beg. Moreover, the tale of the refugees, while bleakly tragic, doesn't initially seem pertinent.

We discover, as time goes on, that the tale of the itinerants is important to the rest because it serves as an allegorical modern-day re-enaction -- at least in Pontus Beg's eyes -- of the Jews' exodus from Egypt to the Promised Land, complete with the transportation of Joseph's remains. Wieringa doesn't just leave that allegory hanging for us to oo and ah at, either; their trek, and the actions of the refugees both during the journey and after their arrival, genuinely did cast light, to stimulating effect, on my own thinking about the Exodus and indeed about some orthodox Jewish tenets. (I'm not a Jew, far less an orthodox one, so the reaction of an educated reader might be quite different.)

There were some annoyances:

(a) While I understand it's commonplace in the European languages when telling fictions, I find the habit of wobbling randomly between past and present tense -- sometimes even within sentences and certainly often within paragraphs -- to be sloppy, irritating and deeply unnecessary. It's surely reasonable for translators into English to comply with the narrative rules of the translated-into language.

(b) Skin-color racism seems deeply ingrained among the inhabitants of the unnamed country (although antisemitism seems far less prevalent -- that said, there are hardly any Jews left). This racism is rampant too among the itinerant group; indeed, one of them murders the sole black refugee in the party -- despite his having played a Good Samaritan role and being by any objective (non-Randian) standard the best of them -- and the rest cover up for the killer. Even Pontus Beg, a liberal in between the times he's beating the shit out of luckless suspects, is wryly accepting of other people's racism despite not subscribing to it himself. I found the racism a bit hard to take, especially since (for reasons I could understand) the author himself never took an opportunity to stomp down on it.

Those are my two main quibbles, alongside the apparent scrappiness of the earlier portion of the book. I came away from These Are the Names with, however, a very deep respect for the novel and what Tommy Wieringa was trying to do with it. And, even though the text refuses to allow itself to be taken as mere intellectual wallpaper, it's always very readable.

[Max · Rating 5 out of 5]

Achteloos elegant. Een verpletterend verhaal over wanhoop, weerstand en geloof, wat door de gratie van de compositie een lichtvoetigheid meekrijgt dat het lijkt alsof ik een droom las. Het is TW ten voete uit en de terechte winnaar van de Libris Literatuurprijs.

DZDN is het verhaal van een groep onbekende vluchtelingen die gedropt worden op de Russische(?) steppe voor een helletocht zonder eten, drinken en onderdak, waarin ze langzaam maar zeker zelfs de wanhoop achter zich laten en belanden in een haast religieuze vorm van hoop op het Beloofde Land. Buiten de zeer actuele thematiek van vluchtelingen en gesloten grenzen, linkt TW hun tocht met de tocht van de Joden uit Egypte zoals beschreven in de Thora en de Bijbel. Daarmee trekt hij een vlijmscherp dwarsverband tussen een verleden waar velen zich op beroepen en de huidige versies van hetzelfde verhaal. De helden van de machtigen zijn degenen die zij nu vertrappelen, hun duivels zijn zijzelf. Origineel is een veel te slap woord hiervoor. Dit is geniaal.

TW weet daarbij ook heerlijk de stad van hoofdcommisaris Pontus Beg te beschrijven - een stad waarin het cowboy-kapitalisme van de voormalige Sovjet staten in volle bloei is. In alles weerklinkt de verslagen aanvaarding van het lot, de verloren strijd tegen het wrede materialisme, en de werkelijk wreedheid is dat het de werkelijkheid is.

Zelden ben ik al halverwege bang voor het einde van het boek, bang omdat het einde al in zicht is en ik niet wil stoppen met lezen. Ik buig diep voor TW.

[Ingrid · Rating 2 out of 5]

Niet mijn boek.

[Karin Baele · Rating 5 out of 5]

Moeilijke keuze tussen 4 en 5 sterren. Maar de 'really-liked-it-4-sterren' geven geen recht aan mijn respect voor Wieringa.

[Kirsten · Rating 3 out of 5]

Tommy Wieringa’s roman Dit zijn de namen begint veelbelovend. De eerste 50 pagina’s wekken enorm de interesse. De sfeer en setting zijn intrigerend en zetten aan tot verder lezen.

Echter, de rest van het hoofdstuk Herfst verloopt traag en voelt langdradig aan. De ontwikkelingen stagneren en de personages blijven op afstand, waardoor de aandacht verslapt.

In contrast hiermee is het hoofdstuk Winter meeslepend en heb ik het in één ruk uitgelezen. De spanning keert terug en de thematiek rondom identiteit en geloof krijgt meer diepgang.

Ondanks een minder boeiend middendeel, maakt het sterke begin en einde het de moeite waard om te lezen.

[Héctor Genta · Rating 4 out of 5]

Un Wieringa sorprendente, lontano anni luce dai fuochi d’artificio di Joe Speedboat, confeziona qui un gran un romanzo partendo da un tema di triste attualità, quello dei migranti. In Questi sono i nomi due sono le storie che si alternano fino ad incontrarsi e poi diventare una sola: le traversie di un gruppo di disperati che tentano (credono) di fuggire da un non precisato paese dell’Asia seguendo il miraggio di un vita migliore e la storia di Pontus Berg, commissario di polizia in un posto di frontiera, anche lui alla ricerca di qualcosa: la sua identità, capire chi è. Interessante e originale è il parallelismo tra le peripezie dei migranti e quelle degli ebrei in fuga dall’Egitto, come a dirci che non c’è nulla di nuovo sotto il sole e che i problemi dell’uomo che scappa dall’uomo continuano ad essere gli stessi. Interessante è anche come Wieringa concentri l’attenzione sul fatto che i vari personaggi del racconto, al di là dei bisogni materiali, sentono forte la necessità di credere in qualcosa, di affidare a qualcuno (che sia una divinità o un portafortuna) il ruolo di guida per le loro vite. Interessanti sono poi le riflessioni sulle dinamiche comportamentali del gruppo, su come le difficoltà e l’influenza dell’ambiente ostile facciano regredire l’uomo a livelli subumani, quasi a ricordarci che i comportamenti animali sono una parte di noi che non vogliamo vedere e che fatichiamo a tenere a freno, le stesse dinamiche che, mutatis mutandis, ritroviamo anche nella descrizione delle società delle repubbliche asiatiche post-sovietiche, dove domina la legge del più forte ed imperano ingiustizia e clientelismo. Questi sono i nomi è un libro sull’uomo, sulle sue domande che non trovano risposte e sulla partita a scacchi che gioca con la vita, scopo della quale, per dirla con le parole del rabbino Eder, “ sarebbe condurre l’avversario in una selva oscura, quella in cui due più due fa cinque, e il sentiero per uscirne è abbastanza largo solo per uno dei due”.

[Henk · Rating 3 out of 5]

Pontus Beg is in dit boek een hypochonder met een licht absurde relatie met zijn huishoudster en treed op als politiecommissaris in een grensstadje in een niet nader gespecificeerd ex-Sovjetunie land.
Hij is het soort karakter wat ook Arnon Grunberg zou kunnen schetsen, inclusief zorgen over vage medische klachten en een zoektocht naar zijn mogelijk Joodse identiteit, en hij parodieert de klassieke detectives die je kent uit Scandinavische thrillers. Verweven met het verhaal van Pontus, zijn een aantal naamloze vluchtelingen die door een steppe heen trekken.
De steppe deed me denken aan J.M Coetzee en Wachten op de Barbaren.
Er gebeurd in het eerste stuk, Najaar, eigenlijk vrij weinig in de 180 pagina’s, behalve dat de karakters en hun (op verschillende manieren) onverbiddelijke omgevingen geschetst worden.
Hierbij vond ik de steppe delen met de vluchtelingen minder aansprekend, misschien ook omdat ze geen namen hebben en je daarmee wat minder met ze identificeert, terwijl ik de stukken met Pontus Beg, de politieagent, verrassend leuk vond om te lezen. Ik hou eigenlijk niet van detectives dus dat verbaasde me en ik vond dat Wieringa dit goed had neergezet. Wel zijn de vluchtelingen in hun onderlinge relaties, die steeds verder afbreken door aanhoudende honger, dorst en barre weersomstandigheden, aangrijpend neergezet. Uiteindelijk cumuleert dit in het recht van de sterkste, sterk wij/zij denken en bijna ritueel geweld.

Het tweede deel, Winter brengt Pontus en de vluchtelingen samen met de Joodse identiteit, wat de mogelijkheid tot redding voor een van de vluchtelingen in lijkt te houden. Ik vond de trek door de steppe/woestijn een beetje te duidelijk naar dit einde toe verwijzen.
Een mooi maar traag boek, wat te duidelijk voor mijn smaak in elkaar gezet rondom de in voorgaande alinea genoemde analogie tussen hedendaagse vluchtelingen en de bijbelse Joden.

[Chik67 · Rating 4 out of 5]

Due viaggi si intersecano nel racconto di questo libro. Il viaggio interiore di un commissario di polizia stanco, corrotto, incarognito nelle sue abitudini, solo. Il viaggio di attraversamento della steppa di un gruppo di profughi affamati e assetati, impauriti e violenti, disperati.
A illuminare entrambi i viaggi, a dare loro un senso, sarà una strana forma di religione. Una religione umana, che non si interroga su Dio ma sul proprio bisogno di purezza, innocenza, verità. Proprio in fondo, proprio nel momento del gradino più buio, senza consolazione ma solo con la feroce determinazione di salvare se stessi, sorgerà qualcosa di forte e illuminante, una consapevolezza che sa di resurrezione.
Niente di mistico, una resurrezione di uomini (che poi, comunque la pensiate, se anche Dio è ultraterreno la religione non lo è, è umana). Che parte da una traversata di un deserto. Fisico o interiore.
Una scrittura asciutta e morbida, un'ambientazione che è quasi fuori dal tempo e dallo spazio, se non fosse per pochi, essenziali, riferimenti che ancorandola ad un qui e un ora precisi le impediscono di farsi metafora, racconto metafisico, parabola.
Un bel libro che mi lascia la voglia di scoprire altro di questo scrittore.

[Vic Van · Rating 5 out of 5]

Tommy Wieringa is one of those writers who keeps surprising me in a pleasant way with every new book. So far none of his work has disappointed me in any way. It is thought-provoking, original, always intriguing, and every book also tells a good story, which I continue to find essential. Obviously, style, language, originality, and ideas are important, but, for me, they amount to next to nothing, if they aren't combined to tell a good story.
All this to say that Tommy Wieringa once again has written a fine story, a story that also defies us to reflect on religion, on migration, and one the influence and importance of one's past.
I can't wait for his next book!

[shannon✨ · Rating 2 out of 5]

Ik vond dit best een interessant boek en tegelijkertijd ook echt een vreselijk boek. Het onderwerp was wel interessant, maar de uitwerking vond ik niet bepaald denderend. Er waren best veel aspecten vaag beschreven en het was ook niet erg handig dat de vluchtelingen uiteindelijk een naam kregen. Toen had ik niet meer echt door wie nou wie was. Het hele einde van het boek vond ik dan wel weer leuk en een super aardig gebaar van Beg.

[Hermien · Rating 3 out of 5]

Het is niet een boek waar je echt vrolijk van wordt, maar de parallellen tussen Pontus Beg’s zoektocht naar zijn afkomst, bijbelse verhalen en de omzwervingen van de migranten boeiden me wel. Het paste uiteindelijk wel mooi in elkaar.

[Belinda · Rating 4 out of 5]

Overlevingsdrang. Dat is denk ik het woord voor deze roman. Overlevingsdrang. Als vluchteling, of vastklampend aan het leven voor een politie-man. Niet leven maar overleven. En wat doet de geschiedenis met de mens? Vlucht hij?

[Tom Wijgert · Rating 4 out of 5]

Een goed boek. Ik bedoel, echt een roman, zoals je een roman verwacht. Glasheldere taal, interessante thematiek. En mooie parallellen met Olga Tokarczuk en de Oekraïense Joden. Maar om de een of andere manier lees ik het hele boek met wantrouwen. Het is of er een voile van intellectuele distantie voor het boek hangt. Alsof ik Tommy Wieringa niet helemaal durf te vertrouwen.

[Marieke Camps · Rating 5 out of 5]

Echt. Heel knap geschreven. Hoe alle stukjes uiteindelijk bij elkaar komen is echt heel knap. En natuurlijk ook weer heel goed geschreven zoals al zijn boeken.

[Ellen IJzerman (Prowisorio) · Rating 4 out of 5]

1 Dit zijn de namen van de zonen van Israël die samen met hem, Jakob, naar Egypte waren gekomen, ieder met zijn gezin: 2 Ruben, Simeon, Levi, Juda, 3 Issachar, Zebulon, Benjamin, 4 Dan, Naftali, Gad en Aser. [...]

Het is niet moeilijk om te achterhalen waar de titel van dit boek naar verwijst, want het verhaal van Jakob en de andere zonen van Israël wordt niet alleen aangehaald in Dit zijn de namen, de zoektocht naar een beter beloofd land wordt letterlijk opnieuw ondernomen door een kleine(re) groep mensen. En ook deze groep mensen vindt een tamelijk afschuwelijke god die ze uiteindelijk helpt bij het vinden van voedsel en plek waar ze kunnen overleven.

In het eerste deel van het boek, het najaar, wordt het verhaal van de dan naamloze groep troostelozen afgewisseld met het verhaal van Pontus Beg, commissaris van politie in Michailopol. Michailopol ligt, middenin de steppe omringt door niets, ergens aan de grens van de voormalige Sovjet Unie. Hij is alleen, vervreemd van zijn zus, ouders overleden en - zo blijkt later - niet te beroerd om zijn knuppel te laten spreken als hij vindt dat dat nodig is. Maar heel veel heeft hij in de corrupte samenleving van Michailopol niet in te brengen. Hij komt erachter dat zijn moeder waarschijnlijk joods is, met als gevolg dat hij ook joods zou zijn en met de hulp van de laatste jood in Michailopol verdiept hij zich in de geschriften en de leer van de joden.

De twee verhaallijnen komen samen in het tweede deel van het boek, waarbij de groep naamloze zombies een voor een hun naam krijgen. Het is het enige vrouwelijke groepslid zelfs gegund om een nieuw leven ter aarde te brengen. In december natuurlijk, want dit deel speelt in de winter. Maar ook Pontus Beg krijgt in dit deel van het boek iets: door de verhalen van het joodse volk die hij tot zich heeft genomen, lijkt hij minder hard te zijn geworden en zich beter te kunnen inleven in anderen. Pontus Beg heeft dat inlevingsvermogen behoorlijk hard nodig als hem stukje bij beetje duidelijk wordt wat er zoal gebeurd is tijdens de omzwervingen over de steppe.

Deel drie bestaat slechts uit één hoofdstuk, waarbij de jongste uit de groep en Pontus Beg, met uitzicht op het beloofde land een plan smeden om daar alsnog te komen. Veilig tussen al die andere mensen die weten wat het is om ellende te verduren en opgejaagd te zijn.

Dit zijn de namen is gelukkig een heel ander boek dan Joe Speedboot want dat vond ik 'best een aardig verhaal', maar de overvloed aan knap gevonden, mooie metaforen vond ik na verloop van tijd vermoeiend en op den duur een tikje lachwekkend. Die opsmuk lijkt Wieringa niet meer nodig te hebben of te vinden, want Wieringa maakt er in dit boek veel minder gebruik van. Het boek leest (dus) lekker weg. Wieringa maakt het de lezer daarnaast geregeld erg, en ik vind 'te', makkelijk om zijn bedoelingen duidelijk te maken, mocht je iets missen. Zo schrijft hij: Beg zette de fles op tafel. De radio bracht het nieuws dat de voormalige minister van Transport dood was gevonden in zijn datsja. Hij had zich tweemaal door het hoofd geschoten, zei de nieuwslezeres. Om dan te vervolgen met: Beg schonk in. De dop rolde weg over het tafelblad. 'Op jou, ministertje,' zei hij met zijn ogen naar het plafond. 'De enige zelfmoordenaar in de hele wereld die zichzelf twee kogels in het achterhoofd schiet.'

Ik was geen grote fan van Wieringa, en ben dat na dit boek nog steeds niet, hoewel ik het beter vond dan Joe Speedboot. Als Wieringa na het weglaten van het teveel aan metaforen, straks ook het teveel aan uitleg kan vermijden, is de kans groot dat ik wél een fan word.

De naam is de gast van het echte ding, had een filosoof uit het oude China gezegd, en zo kwam hij, Pontus Beg, ook steeds meer tegenover zijn lichaam te staan - hij was de gast en zijn lichaam het echte ding. En het echte ding begon zich nu van de gast te ontdoen.

[Marnix Verplancke · Rating 4 out of 5]

We zullen het maar meteen bekennen, we lopen niet echt warm voor geëngageerde romans. Die vertellen voorspelbare verhalen met een voorspelbare moraal en slaan daarbij spijkers met koppen, wat handig is als je een stichtende spreuk aan de muur wil hangen, maar literatuur is dat meestal niet. Toen we hoorden dat Tommy Wieringa’s nieuwe boek over een aantal politieke vluchtelingen ging dat in een Central-Aziatische olie- en gasrepubliek in handen vielen van een stelletje gewiekste mensenhandelaars en in plaats van de vrijheid de gewisse dood tegemoet gingen werden we dan ook een beetje triestig. Zonde van het talent, dachten we, dat zo’n fantastische schrijver nu ook al de pamflettaire toer op gaat.
Maar we hadden beter moeten weten natuurlijk. Dit zijn de namen gaat inderdaad over het lamentabele lot van politieke vluchtelingen, maar het gaat tezelfdertijd over zo veel meer, zoals over een corrupte politiecommissaris die tot inkeer komt bijvoorbeeld. Pontus Beg heet hij, 53 jaar oud en eenzaam. Een keer per maand mag hij het bed delen van zijn huishoudster en voor iets wat op liefde lijkt gaat hij te rade bij barhoudster Tina, wiens naar blasfemie ruikende lijfspreuk luidt: “Neemt mijn lichaam, want dat is mijn brood.” Beg ziet erop toe dat de illegaal geïnde boetes netjes onder zijn agenten verdeeld worden, slaat een vrachtwagenchauffeur in elkaar die hem op de zenuwen werkt en gaat nadien bij de lokale maffiabaas zijn deel opeisen van de lading die niet veel later uit de oplegger geplunderd wordt. Hij speelt het corrupte spel mee, ook al beseft hij dat dit de weg naar de ondergang is, zowel voor zichzelf als voor zijn land.
Maar dan sterft de lokale rabbijn, de laatste Jood uit de stad, denkt Beg, en hij wil de man een gepaste uitvaart bezorgen. Na lang zoeken vindt hij nog een rabbijn, ook al met een lege synagoge en via hem komt hij te weten dat hij ook zelf een Jood is. Hij verdiept zich daarop in de Joodse traditie, komt tot het inzicht dat waar twee Joden samenzijn er drie meningen heersen, maar gaat ook de humanistische kant van het geloof waarderen, zeker wanneer in zijn stad opeens een vijftal ‘ondoden’ opduikt die huilend de vuilnisbakken plunderen en het restant blijken te zijn van de vijftien vluchtelingen die ergens midden in de steppe achtergelaten zijn. Omdat ze het rottende hoofd van een neger met zich meedragen, moet Beg er zich mee bemoeien, maar hoe langer hij met hen praat, hoe meer hij hen in religieuze termen gaat zien. Ze lijken wel de Joden die uit Egypte vluchtten en het skelet van Jozef met zich meedroegen, bedenkt hij.
Wieringa weet als geen ander de eentonige, uitzichtloze sfeer van de steppe de vatten, en dit zonder enig gekoketteer. Hij schrijft loepzuiver en compact. En ook al zitten er een paar doodlopende verhaallijnen in het boek - wat gebeurt er met de vrachtwagenchauffeur en waarom maakt Begs zuster Eva opeens haar opwachting? - toch is Dit zijn de namen een bewonderenswaardige filosofische roman geworden, en ondanks al zijn religieuze connotaties, geen zondagse preek.

[Fabi · Rating 3 out of 5]

Eerste boek dat ik van lees van Wieringa en had hoge verwachtingen na het lezen van de recensies. Hoewel ik vind dat het boek interessante stukken bezit, kan ik me niet geheel vinden in de massaal lovende kritieken.

De titel is afgeleid van de Exodus, het tweede boek van de Hebreeuwse bijbel, waarvan de eerste zin begint met 'Dit zijn de namen van de zonen van Israel'. Waar dit boek de trek van het Israelische volk verteld, vind ik de titel het boek van TW een goede brug naar de kern van het boek, namelijk de barre tocht van enkele vluchtelingen en religie/geloof als bron van kracht, maar ook de oneindige twijfel en persoonlijke interpretatie die daar onlosmakelijk mee verbonden is.

Het eerste deel van het boek vond ik een goede introductie naar de belangrijkste personages en de algehele setting en verhoudingen, al zijn er enkele delen die weinig toegevoegde waarde hebben en een beetje doodlopen, zoals de verhouding van Pontus met zijn huishoudster en de passage met de vrachtwagenchauffeur. Wanneer de verhaallijnen bij elkaar komen in het tweede deel begint er wat meer vaart in het boek te komen en komt er ook meer inzicht in de waanzin en de spirituele gebeurtenissen van de tocht. Uiteindelijk in het laatste hoofdstuk wordt de jongen er op gewezen om zijn heil op een andere plek te zoeken en daardoor ook enigszins de behoefte van de commissaris te verwezenlijken door de tocht voort te zetten naar Israel, waar de jongen wellicht een gelukkiger bestaan kan leiden.

Ik vond het voornamelijk interessant om wat meer in aanraking te komen met het Joodse geloof. Op een of andere manier kon ik me niet geheel goed inleven in de personages en kwam er vaak een ongemakkelijk gevoel bij me naar boven tijdens het lezen. (misschien de bedoeling?) Daarentegen spreekt de schrijfstijl van Wieringa spreekt me wel aan, al is het hier en daar iets te veel beeldspraak voor mijn doen en voelt het te gemaakt. Toch vond ik het de moeite waard om te lezen, maar al met al heeft het geen enorme indruk op me gemaakt.

[Mark · Rating 4 out of 5]

In 'Dit zijn de namen' laat Tommy Wieringa twee verhaallijnen separaat starten (zodat ik me als lezer lang afvroeg: 'wat heeft het een met het ander te maken?'), om ze tenslotte met elkaar te laten samenvloeien. De ene verhaallijn gaat over vluchtelingen, die eindeloos op weg zijn naar een hopelijk beter leven. De schrijver slaagt er goed in om je als lezer de ontberingen, wreedheid, eindeloosheid en uitzichtloosheid van hun tocht te laten meevoelen. Compliment nummer 1, wat mij betreft.
Verhaallijn twee gaat over een hoofdcommissaris van politie, Pontus Beg, in een non-descripte en ook non-existente (want fictieve) stad, Michailopol, in een voormalig deel van de Sovjet-Unie. De post-communistische sfeer van troosteloosheid, grauw- en grijsheid, corruptie en verval weet de schrijver goed op te roepen. Compliment nummer 2.
Wat de vluchtelingen uit de ene verhaallijn verbindt met de hoofdcommissaris uit de andere, is dat zij zich uitverkoren denken. De vluchtelingen omdat zij menen na alle ontberingen een beter leven te zullen krijgen, de hoofdcommissaris omdat hij erachter komt dat hij eigenlijk Joods is.
De vluchtelingen komen bedrogen uit, de hoofdcommissaris is te oud en te zeer verbonden met zijn stad.
De vraag is: steekt Tommy Wieringa hier de draak met het hele idee van 'de uitverkorenen'? Is het niet meer dan een idee van zij die menen het te zijn? Gelet op hoe het de vluchtelingen vergaat, ben ik geneigd dit te denken. En als dat zo is, dan zet Wieringa hier het hele Beloofde Land bij het vuilnis.
Soms is Wieringa iets te uitleggerig (op de vlucht uit Egypte nam het Joodse volk de beenderen van Jozef mee, de vluchtelingen nemen het het hoofd van hun voormalige metgezellen mee (ja, nogal morbide, maar daarmee een imponerend beeld van geloof (of bijgeloof?)) - Wieringa benoemt deze parallel expliciet, maar had wat mij betreft dit ook aan de lezer kunnen laten). Maar in z'n geheel vond ik dit een goed en mooi geschreven boek, dat de lezer ruimte laat voor interpretatie. En dat is compliment nummer 3.

[Luc De Coster · Rating 3 out of 5]

Dit is een boek met een erg ambitieuze opzet. Naar mijn gevoel probeert het iets heel essentieels en universeels te zeggen. Zoals Camus of André Malraux met zijn "La Condition Humaine". Een gezelschap vluchtelingen wordt het slachtoffer van malafide mensensmokkelaars die hen ergens midden in de eindeloze steppen van Oost-Europa droppen. Er sterven mensen. Het doet ook denken aan William Golding's Lord of the Flies: een groep mensen die plots zonder bescherming aan de elementen wordt overgeleverd: in Lord of the Flies een stel schooljongens op een eiland na een vliegtuigcrash, hier dus die vluchtelingen. Een rauwe machtsdynamiek komt op gang op basis van vermogen tot overleven en ook ontwikkelt zich een vorm van "religie". Bij Golding wordt een zwijnenhoofd op een staak vereerd, Wieringa heet iets gelijkaardigs in petto. Losgeslagen van elk bestaand normenstel vervaagt bij deze mensen de herinnering eraan en ontwikkelen zij hun eigen primitieve "samenleving".

In een tweede verhaallijn maken we kennis met een oudere politieofficier, Pontus Beg, in een Russische of Oekraiense provinciestad, die net ontdekt heeft dat zijn moeder van Joodse komaf is en zich probeert de Joodse identiteit aan te meten. Hij weet ook wat van Confucius en Taoisme, maar is evengoed een gewiekste overlever in een Oost-Europese contekst van corruptie en geweld. Net in zijn stad komen de vluchtelingen aan natuurlijk.

Dit boek is goed geconstrueerd en Wieringa kan vertellen, maar zijn filosfische ambities (als die er zijn) heeft hij voor mij niet helemaal waargemaakt. Je voelt voortdurend dat de mythische laag en de historische realiteit van vandaag mekaar doorkruisen maar ik bleef nogal op mijn honger zitten wat betreft "grote inzichten".