What do you think?
Rate this book
Jaśnie pan
Z jaką łatwością spada się ze szczytów władzy na dno piekła zniesławienia! Jak szybko pełnia życia może stać się igraszką śmierci!
Barcelona, koniec 1799 rok. W pokoju hotelowym zostaje znaleziona śpiewaczka, słowik z Orleanu, z poderżniętym gardłem i nożem wbitym w serce. Oskarżenie pada na młodziutkiego poetę, który spędził w jej pokoju namiętne chwile, ostatnie w jej życiu.
Ciąg niefortunnych wydarzeń splecie ze sobą losy poety i romantyka z losami wszechwładnego sędziego Massó, prezesa Sądu Królewskiego w Barcelonie, człowieka ogarniętego obsesją władzy, zafascynowanego astronomią, a także, na nieszczęście dla siebie, urodą młodych kobiet. Jaume Cabré wiernie odtwarza klimat epoki i powołuje do życia wiele postaci, wplątanych w sieć namiętności i intryg, korupcji politycznej i walki o władzę.
Jaśnie pan to przełomowa powieść w karierze literackiej katalońskiego pisarza, pierwsza przyjęta z entuzjazmem przez czytelników i z uznaniem przez krytykę. Dzięki niej Jaume Cabré otrzymał Hiszpańską Nagrodę Literacką oraz szereg nagród katalońskich, jak Premi Joan Crexells, Crítica Serra d’Or, nagrodę czytelników pisma „El Temps” i nagrodę Prudenci Bertrana, przyznawaną przez czytelników i krytyków.
Barcelona, koniec 1799 rok. W pokoju hotelowym zostaje znaleziona śpiewaczka, słowik z Orleanu, z poderżniętym gardłem i nożem wbitym w serce. Oskarżenie pada na młodziutkiego poetę, który spędził w jej pokoju namiętne chwile, ostatnie w jej życiu.
Ciąg niefortunnych wydarzeń splecie ze sobą losy poety i romantyka z losami wszechwładnego sędziego Massó, prezesa Sądu Królewskiego w Barcelonie, człowieka ogarniętego obsesją władzy, zafascynowanego astronomią, a także, na nieszczęście dla siebie, urodą młodych kobiet. Jaume Cabré wiernie odtwarza klimat epoki i powołuje do życia wiele postaci, wplątanych w sieć namiętności i intryg, korupcji politycznej i walki o władzę.
Jaśnie pan to przełomowa powieść w karierze literackiej katalońskiego pisarza, pierwsza przyjęta z entuzjazmem przez czytelników i z uznaniem przez krytykę. Dzięki niej Jaume Cabré otrzymał Hiszpańską Nagrodę Literacką oraz szereg nagród katalońskich, jak Premi Joan Crexells, Crítica Serra d’Or, nagrodę czytelników pisma „El Temps” i nagrodę Prudenci Bertrana, przyznawaną przez czytelników i krytyków.
512 pages, Hardcover
First published January 1, 1991
29 people are currently reading
583 people want to read
About the author
Jaume Cabré
42 books675 followersJaume Cabré i Fabré (Barcelona, 1947) is a philologist and Catalan writer.
Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.
During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).
Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.
During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 79 reviews
November 25, 2022
"Viver é um desassossego."
May 27, 2021
Zdecydowanie najsłabsza z trzech znanych mi książek tego autora. Ale i tak się czyta.
-----------
Po drugim czytaniu: wrażenia miałem dużo lepsze. Intryga jest naprawdę nieźle skonstruowana. Typowe dla Cabré narzędzia stylistyczne ciągle sprawiają przyjemność - czyta się to z przyjemnością. Być może dlatego, że teraz mam już za sobą znacznie więcej książek tego autora mogę powiedzieć, że ta należy to bardziej udanych (ale oczywiście "Wyznaję" rządzi).
A jest o tym, że wpaść w tryby skorumpowanego systemu sprawiedliwości jest bardzo słabo. Niewykluczone, że niedługo wszyscy się przekonamy o tym, że ta książka jest aktualna, chociaż działa się na przełomie 18. i 19. stulecia.
-----------
Po drugim czytaniu: wrażenia miałem dużo lepsze. Intryga jest naprawdę nieźle skonstruowana. Typowe dla Cabré narzędzia stylistyczne ciągle sprawiają przyjemność - czyta się to z przyjemnością. Być może dlatego, że teraz mam już za sobą znacznie więcej książek tego autora mogę powiedzieć, że ta należy to bardziej udanych (ale oczywiście "Wyznaję" rządzi).
A jest o tym, że wpaść w tryby skorumpowanego systemu sprawiedliwości jest bardzo słabo. Niewykluczone, że niedługo wszyscy się przekonamy o tym, że ta książka jest aktualna, chociaż działa się na przełomie 18. i 19. stulecia.
April 23, 2017
Tinc un feble per en Cabré. Costa acceptar-ho, però el vaig descobrir per culpa dels alemanys. En efecte, Les veus del Pamamo és un fenomen editorial a Alemanya. Li n'havia llegit els escrits més recents i volia anar enrera, així vaig acabat comprant aquest Senyoria, que és un d'aquells llibres que es llegeixen amb gran plaer, amb ganes, sense voler, deixant se portar pel llibre.
Tenim aquí un Cabré més gamberro que de costum. Segueix sent un saberut, control.lant el llenguatge com pocs, especialista en música o astronomia, en el que vulguis, de fet, però amb unes tendències poca soltes, com si diguéssim un Mendoza, salvant les distàncies. Dibuixa en Cabré una aristocràcia borbònica a la Barcelona tardosetcentista (gairebé protovuitcentista) degenerada, vaga, mandrosa, de falsa moralitat, entrebanyuda (si el mot existeix), sense cap valor moral. Vaja, que la humanitat no sembla haver avançat molt, diguem-ne.
La història està ben contada, a cap moment saps per on sortirà la cosa. Practica l'estil de barrejar múltiples històries dins d'un mateix capítol. Vaja, com una pel.li d'en Griffith, però en llibre. Si el lector ha viscut a Barcelona, com és el meu cas, pot trobar ple de detalls i de personatges reals, com el baró de Maldà passejant per la Plaça del Pi.
Potser quedarà en un segon lloc respecte d'altres històries seves degut al to lleuger del relat, però no ens enganyem, potser és localista com història, però el llibre és universal.
Tenim aquí un Cabré més gamberro que de costum. Segueix sent un saberut, control.lant el llenguatge com pocs, especialista en música o astronomia, en el que vulguis, de fet, però amb unes tendències poca soltes, com si diguéssim un Mendoza, salvant les distàncies. Dibuixa en Cabré una aristocràcia borbònica a la Barcelona tardosetcentista (gairebé protovuitcentista) degenerada, vaga, mandrosa, de falsa moralitat, entrebanyuda (si el mot existeix), sense cap valor moral. Vaja, que la humanitat no sembla haver avançat molt, diguem-ne.
La història està ben contada, a cap moment saps per on sortirà la cosa. Practica l'estil de barrejar múltiples històries dins d'un mateix capítol. Vaja, com una pel.li d'en Griffith, però en llibre. Si el lector ha viscut a Barcelona, com és el meu cas, pot trobar ple de detalls i de personatges reals, com el baró de Maldà passejant per la Plaça del Pi.
Potser quedarà en un segon lloc respecte d'altres històries seves degut al to lleuger del relat, però no ens enganyem, potser és localista com història, però el llibre és universal.
August 13, 2017
"Jaśnie Pan" to moje pierwsze spotkanie z autorem.
Wiem jednak,że to jego najsłabsza książka,więc i tak nie mogę się doczekać czytania "Wyznaję".
Nie dajcie się zwieść pozorom - kryminał jest na drugim,jak nie trzecim planie.Pierwsze co rzuca się w oczy to specyficzny styl pisarza i jego kreowanie fabuły,gdzie dużo jest opisów,mało dialogów.
Mamy możliwość poznać losy niejednej osoby na kartach tej powieść.Niestety denerwowało mnie wtrącanie czyichś myśli,coś tutaj nie zagrało.
Można jednak liczyć na ciekawy przegląd całego społeczeństwa i to chyba właśnie to stanowi główny trzon powieści.W bardzo ciekawy sposób zostało ukazane życie wyższych sfer.Nie zabrakło pokazania władzy i różnic społecznych.Dodatkowo Cabré w mistrzowski sposób zawarł elementy humorystyczne i NAWET JA uśmiechnęłam się nie raz podczas lektury ! Barcelona potrafi skraść serce i mnie to już spotkało u Zafóna,a teraz i w "Jaśnie Panu".Opisy są naprawdę plastyczne,szczegółowe i piękne.Nie zabrało też jednak dużej ilości scen erotycznych-no właśnie,każdy miał kochanka i jak dla mnie za dużo tutaj było niepotrzebnych,zbereźnych scen.
Ciężko mi powiedzieć czy polecam tę pozycję.
Na pewno zasługuje na bycie w dziale "literatura piękna",ale jestem pewna,że nie wszyscy się nią zachwycą.
Wiem jednak,że to jego najsłabsza książka,więc i tak nie mogę się doczekać czytania "Wyznaję".
Nie dajcie się zwieść pozorom - kryminał jest na drugim,jak nie trzecim planie.Pierwsze co rzuca się w oczy to specyficzny styl pisarza i jego kreowanie fabuły,gdzie dużo jest opisów,mało dialogów.
Mamy możliwość poznać losy niejednej osoby na kartach tej powieść.Niestety denerwowało mnie wtrącanie czyichś myśli,coś tutaj nie zagrało.
Można jednak liczyć na ciekawy przegląd całego społeczeństwa i to chyba właśnie to stanowi główny trzon powieści.W bardzo ciekawy sposób zostało ukazane życie wyższych sfer.Nie zabrakło pokazania władzy i różnic społecznych.Dodatkowo Cabré w mistrzowski sposób zawarł elementy humorystyczne i NAWET JA uśmiechnęłam się nie raz podczas lektury ! Barcelona potrafi skraść serce i mnie to już spotkało u Zafóna,a teraz i w "Jaśnie Panu".Opisy są naprawdę plastyczne,szczegółowe i piękne.Nie zabrało też jednak dużej ilości scen erotycznych-no właśnie,każdy miał kochanka i jak dla mnie za dużo tutaj było niepotrzebnych,zbereźnych scen.
Ciężko mi powiedzieć czy polecam tę pozycję.
Na pewno zasługuje na bycie w dziale "literatura piękna",ale jestem pewna,że nie wszyscy się nią zachwycą.
July 10, 2025
Infumable.
March 14, 2022
It was with a certain amount of anxiety that I reached for Jaume Cabré's novel "Your Honour" because I was afraid of disappointment after the perfect "Confessions." My fears were completely unfounded. "Your Honour" is a book which readers will never forget. At first, the form may be a bit disappointing - the action, which takes place mainly on one time plane, doesn’t really compare with what happens in "Confessions." However, the further we delve into the book, the more the genius of Cabré makes itself felt.
So once again we have a multi-person narrative, which - as usual in the performance of this writer - is very interesting. The writer's love for music is once again noticeable, although this time astronomy and Don Raphael's love for stellar constellations are more important themes.
Cabré, as always, answers only some of the questions. He creates characters who are ambiguous and complex, and even (if the reader does indeed like them) ends their lives, not necessarily as we would have liked. The writer not only created interesting fictional characters in "Your Honour," but the heroes of his book are also people who actually existed - for example, the Catalan composer Josep Ferran Sorts and Muntades or the priest Félix Amat.
At the same time, the Barcelona of Cabré's novels is more like the city from Zafon's books, it is a rather unfriendly place and still teeming with the past. In "Your Honour" we find references both to the Habsburg monarchy and to the then reigning king, Charles IV. And in this novel, Cabré allows himself to be irritating towards the government in Madrid. Although the action of the novel takes place in Barcelona at the end of the 18th century, the book has a universal dimension and will cause reflection not only along Catalan readers. You simply cannot remain indifferent to "Your Honour." This book is undoubtedly a very good novel, but in my opinion it does not equal "Confessions"- which doesn’t change the fact that it is well worth reading.
So once again we have a multi-person narrative, which - as usual in the performance of this writer - is very interesting. The writer's love for music is once again noticeable, although this time astronomy and Don Raphael's love for stellar constellations are more important themes.
Cabré, as always, answers only some of the questions. He creates characters who are ambiguous and complex, and even (if the reader does indeed like them) ends their lives, not necessarily as we would have liked. The writer not only created interesting fictional characters in "Your Honour," but the heroes of his book are also people who actually existed - for example, the Catalan composer Josep Ferran Sorts and Muntades or the priest Félix Amat.
At the same time, the Barcelona of Cabré's novels is more like the city from Zafon's books, it is a rather unfriendly place and still teeming with the past. In "Your Honour" we find references both to the Habsburg monarchy and to the then reigning king, Charles IV. And in this novel, Cabré allows himself to be irritating towards the government in Madrid. Although the action of the novel takes place in Barcelona at the end of the 18th century, the book has a universal dimension and will cause reflection not only along Catalan readers. You simply cannot remain indifferent to "Your Honour." This book is undoubtedly a very good novel, but in my opinion it does not equal "Confessions"- which doesn’t change the fact that it is well worth reading.
November 4, 2019
Un thriller a les acaballes del s. XVIII i ambientat a Barcelona. M’ha encantat i m’ho he passat molt bé llegint que d’això es tracta també. Ben escrit, bon nivell literari, fantàstica creació dels personatges, bon ritme i darrer quart trepidant. Poderosa reflexió sobre la justícia (molt acutal) i l’acte d’administrar-la. Molt aconsellable.
May 24, 2022
In deze reeds in 1991 uitgebrachte roman beschrijft Cabré op onnavolgbare wijze de ondergang van een parvenu die het tot rechtbankvoorzitter heeft geschopt in het laat 18de eeuwse Barcelona en finaal door zijn gewetenloosheid, pretentie en machtswellust wordt ingehaald. Politiek gekonkel , corruptie, afpersing en ten slotte moord en doodslag kleuren dit portret van de Catalaanse hoofdstad ten tijde van Karel IV wel erg donker, te meer daar het , het hele boek door, pijpenstelen regent. Toch slaagt hij er in om ook in dit boek de stad op te voeren als een personage dat de levens en de lotsbestemmingen van al wie in de roman rondloopt mee vorm geeft. De plot is handig opgebouwd in een eerste deel waarin de lezer feiten worden gepresenteerd maar waarbij hij verder in het duister tast waarheen het verhaal zal evolueren en een tweede deel waarin langzaam de diepere lagen aan de oppervlakte komen en het verhaal langs mooie kolkende volzinnen die op en over de eigenwaan en de slecht verborgen wraakzucht van de hogere burgerij finaal voortrazen in de richting van een cul de sac die mensen nu eenmaal met een verbazend gemak of een verbazend gebrek aan kwetsbaarheid en fantasie zelf gestalte geven.
Met 'Edelachtbare' schreef Cabré een boeiende roman over de menselijke afgronden, waarin hij onverdroten schraapt aan de vernislaag van de beschaving en wat eruit tevoorschijn komt recht in de ogen kijkt. En niet te vergeten, ook een boek over zijn geliefde Barcelona.
Met 'Edelachtbare' schreef Cabré een boeiende roman over de menselijke afgronden, waarin hij onverdroten schraapt aan de vernislaag van de beschaving en wat eruit tevoorschijn komt recht in de ogen kijkt. En niet te vergeten, ook een boek over zijn geliefde Barcelona.
April 28, 2016
Senyoria és un llibre molt ben escrit i amb una trama ambientada a la Barcelona de 1799 que et fa entrar dins l'època. Representa força bé la misèria humana (el poder, els diners, l'hipocresia, etc.) i com això acaba afectant a tots els protagonistes
.
L'únic però que li posaria és el narrador, tot i que reconec que és per una qüestió personal de no estar acostumada a aquest tipus de narració una mica barroca i que divaga d'una banda a l'altra. Però de ben escrit ho està i molt.
.
L'únic però que li posaria és el narrador, tot i que reconec que és per una qüestió personal de no estar acostumada a aquest tipus de narració una mica barroca i que divaga d'una banda a l'altra. Però de ben escrit ho està i molt.
August 1, 2020
*** e mezzo
Nel novembre del 1799, a un passo dal nuovo secolo, la cantante francese Marie de l'Aube Desflors viene assassinata dopo un'esibizione a Barcellona, a pochi giorni dal suo arrivo a Madrid per cantare davanti al re. Un omicidio scomodo di cui viene accusato Andreu Perramon, poeta ventenne colpevole di essersi trovato nel posto sbagliato al momento sbagliato e di avere in suo possesso dei documenti che minaccerebbero le ambizioni e i sogni di gloria di don Rafel Massó, il cancelliere del Regio Tribunale incaricato di chiudere le indagini nel più breve tempo possibile.
Signoria è il mio secondo romanzo di Jaume Cabré e mi conferma la buona impressione che lo scrittore catalano mi ha lasciato con Le voci del fiume, letto qualche mese fa. Anche qui ho ritrovato pensieri e dialoghi riportati a mo' di monologo interiore o flusso di conoscenza e neanche stavolta li ho trovati elementi di disturbo nella lettura, ma un modo particolare per aiutare il lettore ad immergersi nelle atmosfere del romanzo lasciando che siano i personaggi a presentarsi al lettore e non l'autore a parlare per loro. In questo caso, l'ambiente in cui Cabré in conduce sono gli ambienti altolocati della Barcellona di fine '700, popolati da aristocratici egoisti e dediti alla ricerca sfrenata del piacere e da borghesi disposti a tutto per raggiungere le vette più alte della scala sociale. Don Rafel Massó si colloca in quest'ultimo gruppo: spietato arrivista attaccato alle apparenze, uomo di legge senza nessun senso della giustizia, viscido lussurioso, amante indegno e irrispettoso, egoista convinto di saperne una in più del diavolo, degli uomini di scienze e degli uomini di chiesa... Rafel Massó è tutto questo, ma è anche e soprattutto un grandissimo codardo, incapace di accettare il giudizio altrui e della legge quando non corrisponde al suo. Non è sicuramente un personaggio piacevole (ce ne sono ben pochi in questo libro), ma Cabré ha un grande talento nel mostrare i lati più rivoltanti e negativi dell'animo umano senza rendere tediosa la lettura e Signoria è un romanzo che non stanca con la sua infinita sequenza di personaggi discutibili.
Personaggi che sicuramente colpiscono in modo positivo sono quelli più umili: il vecchio Perramon, Nando Sorts, Teresa e soprattutto Andreu Perramon, vittima involontaria del segreto di Rafel Massó la cui unica colpa è quella di essere povero e senza protezioni. Andreu pagherà con la vita l'egoismo e il disinteresse delle classi più alte per la vera risoluzione dell'omicidio della cantante Desflors e sarà più volte vittima: vittima degli intrighi di don Rafel, vittima del finto pietismo di donna Marianna e di tutti coloro che sbandierano con orgoglio la fede cattolica, vittima di una giustizia non uguale per tutti, vittima dello squallore che invade Barcellona. La presenza costante del fango nelle strade, causa del maltempo che affligge la capitale catalana in quelle ultime settimane del 1799, è una metafora ben riuscita del marcio che dilaga tra i ceti alti della società e che porta Andreu a una morte ingiusta e indegna, una morte che non meritava e che poco si addice anche alle sue aspirazioni Romantiche, da amante di Goethe qual è. Oltre al fango e al maltempo, altra presenza costante nel romanzo sono le stelle che don Rafel tanto ama osservare. Le stelle raccontano storie di miti greci a don Rafel, che nulla ha in comune con l'Orione su cui tanto spesso punta il suo telescopio; quello che non sa è che sono le stelle e i pianeti che non riesce ad osservare e di cui ignora l'esistenza a segnare il suo destino.
Anche se non ai livelli de Le voci del fiume, Signoria è comunque un buon romanzo e mi conferma che Jaume Cabré è un autore da continuare a tener d'occhio, così come la letteratura in lingua catalana in generale.
Nel novembre del 1799, a un passo dal nuovo secolo, la cantante francese Marie de l'Aube Desflors viene assassinata dopo un'esibizione a Barcellona, a pochi giorni dal suo arrivo a Madrid per cantare davanti al re. Un omicidio scomodo di cui viene accusato Andreu Perramon, poeta ventenne colpevole di essersi trovato nel posto sbagliato al momento sbagliato e di avere in suo possesso dei documenti che minaccerebbero le ambizioni e i sogni di gloria di don Rafel Massó, il cancelliere del Regio Tribunale incaricato di chiudere le indagini nel più breve tempo possibile.
Signoria è il mio secondo romanzo di Jaume Cabré e mi conferma la buona impressione che lo scrittore catalano mi ha lasciato con Le voci del fiume, letto qualche mese fa. Anche qui ho ritrovato pensieri e dialoghi riportati a mo' di monologo interiore o flusso di conoscenza e neanche stavolta li ho trovati elementi di disturbo nella lettura, ma un modo particolare per aiutare il lettore ad immergersi nelle atmosfere del romanzo lasciando che siano i personaggi a presentarsi al lettore e non l'autore a parlare per loro. In questo caso, l'ambiente in cui Cabré in conduce sono gli ambienti altolocati della Barcellona di fine '700, popolati da aristocratici egoisti e dediti alla ricerca sfrenata del piacere e da borghesi disposti a tutto per raggiungere le vette più alte della scala sociale. Don Rafel Massó si colloca in quest'ultimo gruppo: spietato arrivista attaccato alle apparenze, uomo di legge senza nessun senso della giustizia, viscido lussurioso, amante indegno e irrispettoso, egoista convinto di saperne una in più del diavolo, degli uomini di scienze e degli uomini di chiesa... Rafel Massó è tutto questo, ma è anche e soprattutto un grandissimo codardo, incapace di accettare il giudizio altrui e della legge quando non corrisponde al suo. Non è sicuramente un personaggio piacevole (ce ne sono ben pochi in questo libro), ma Cabré ha un grande talento nel mostrare i lati più rivoltanti e negativi dell'animo umano senza rendere tediosa la lettura e Signoria è un romanzo che non stanca con la sua infinita sequenza di personaggi discutibili.
Personaggi che sicuramente colpiscono in modo positivo sono quelli più umili: il vecchio Perramon, Nando Sorts, Teresa e soprattutto Andreu Perramon, vittima involontaria del segreto di Rafel Massó la cui unica colpa è quella di essere povero e senza protezioni. Andreu pagherà con la vita l'egoismo e il disinteresse delle classi più alte per la vera risoluzione dell'omicidio della cantante Desflors e sarà più volte vittima: vittima degli intrighi di don Rafel, vittima del finto pietismo di donna Marianna e di tutti coloro che sbandierano con orgoglio la fede cattolica, vittima di una giustizia non uguale per tutti, vittima dello squallore che invade Barcellona. La presenza costante del fango nelle strade, causa del maltempo che affligge la capitale catalana in quelle ultime settimane del 1799, è una metafora ben riuscita del marcio che dilaga tra i ceti alti della società e che porta Andreu a una morte ingiusta e indegna, una morte che non meritava e che poco si addice anche alle sue aspirazioni Romantiche, da amante di Goethe qual è. Oltre al fango e al maltempo, altra presenza costante nel romanzo sono le stelle che don Rafel tanto ama osservare. Le stelle raccontano storie di miti greci a don Rafel, che nulla ha in comune con l'Orione su cui tanto spesso punta il suo telescopio; quello che non sa è che sono le stelle e i pianeti che non riesce ad osservare e di cui ignora l'esistenza a segnare il suo destino.
Anche se non ai livelli de Le voci del fiume, Signoria è comunque un buon romanzo e mi conferma che Jaume Cabré è un autore da continuare a tener d'occhio, così come la letteratura in lingua catalana in generale.
April 8, 2023
Roman Sodnik je kamuflaža. Na prvi pogled beremo izmuzljivi žanr; še ta je neulovljiv, saj nenehno prehaja, modulira iz enega v drugi (npr. kriminalni, zgodovinski, morda celo erotični roman). Za vso to modelno literarno nezanesljivostjo in gostobesednostjo pa se skriva v resnici etična in socialna analiza razkrojene družbe, skrite za fasado lažnih vrednot, hlepeče po ugledu in bogastvu ter oropane kakršne koli pristnosti. Tako postane roman utopija, ki svojo inkarnacijo lahko najde tudi v sodobnosti - torej več kot dvesto let kasneje. Cabré rad "zavije" iz logično pričakovanega v presentljivo. Tako v odličnem Confiteor brez opozorila kar sredi stavka preskakuje desetletja in stoletja, uporablja časovno nesinhronizirane zgodovinske vire (npr. leta 1799 osebe iz romana citirajo takrat še neobstoječe Novalisove verze v Sodniku, v Confiteor pa se pripeti begunjska bitka leto prezgodaj na Jesenicah), gre pa v Sodniku še dlje… Znotraj romana, ko je ekspozicija že krepko utemeljila funkcije likov, motive in teme, preprosto zgodbo obrne tako spretno, da se šele ob koncu zavemo, da smo dobili odgovore na neka druga vprašanja - ne na tista iz prvih poglavij. Več pač ne morem povedati o tem, ker ne želim kvariti užitka bodočim bralcem, tako da naj ostane na ravni namiga in priporočila za branje.
August 27, 2020
Troszkę czasu trzeba poświęcić, żeby przyzwyczaić się do stylu Cabre, ale gdy ta sztuka już nam się uda, to lektura okazuje się całkiem dobra. Nie ukrywam jednak, że spodziewałem się czegoś lżejszego w odbiorze. Historia okazuje się bowiem bardziej refleksją nad naturą ludzką, niż kryminałem w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Jednak przyznaję, że nie jestem zawiedziony - choć męczyłem tę książkę potwornie długo, nie żałuję spędzonych przy niej chwil.
July 9, 2023
A diferència de la majoria de novel•les històriques, molt de sentit de l’humor, trama ben articulada, vocabulari gens queco i personatges ben trobats. Es fa una mica repetitiu cap a la meitat, però després val molt la pena!!
July 16, 2021
Una meravella! Et fa gaudir endinsant-se en la societat Barcelonina de finals del s. XVIII. Molt recomanable.
April 18, 2023
2.5 wymęczyłam sie, cos mi nie grało
February 10, 2018
"Jaśnie pan" jest jedną z pierwszych napisanych przez Jaumego Cabré powieści, które akurat polski czytelnik poznaje w odmiennej kolejności. Dzięki temu idealnie widać, jak w przeciągu mniej więcej dwudziestu lat ewoluował styl pisarza, wynoszący go na same szczyty wirtuozerii słowa. Podejrzewam, że długo jeszcze nie powstanie książka na miarę Wyznaję, jednak za każdym razem czytając jego utwory mam wrażenie brania udziału w istnej uczcie literackiej. Jaśnie pan poza konstrukcją nie wiele różni się od swoich poprzedników. Ponownie stawia trudne pytania i gra na najczulszych strunach ludzkiej duszy, to właśnie sprawia, że szalenie trudno jest oderwać się od lektury aż nie padnie ostatnie zdanie. Wyrywa nas z bezpiecznych twierdz, prowadząc na wyboje na których wszystko może się zdarzyć, a autor odsłania zarówno ludzi bezsilnych i bezbronnych wobec wszechobecnego aparatu urzędniczego – w jego skład wchodzą także duchowni; jak również osoby pruderyjne, puste i pozbawione jakichkolwiek hamulców moralnych. W tym właśnie wydaje mi się tkwi niesamowita siła oddziaływania katalońskiego literata, którego książki czyta się z zapartym tchem i trudno o nich zapomnieć. Wędrują one ze swym odbiorcą jeszcze bardzo długo po skończonej lekturze.
December 14, 2024
Publicada l’any 1991, és una novel·la històrica, situada a Barcelona en el període de tombant del segle XVIII al XIX. El protagonista és Rafel Massó, regent civil de l’Audiència de Barcelona, un trepa mediocre que fa el que sigui per mantenir el seu status social, però no pot evitar la seva caiguda i humiliació després que es descobreixi l’assassinat que va cometre, per amagar aquest fet condemna un innocent, el jove poeta Andreu Perramon, a la forca. Jaume Cabré reflexiona sobre el poder i la corrupció política en uns moments en què el nou segle (el segle de les llums) apunta a un canvi en els valors i en la manera de pensar.
January 23, 2025
What I think about this book? It’s simply extraordinary. While reading “Your Honour”, I found myself deeply repelled by Rafel Massó—a character who seems to embody the very essence of humanity’s darkest sins.
This remarkable novel delves into profound questions of absolute power, corruption, honour, and morality. Jaume Cabré masterfully crafts a story that is as thought-provoking as it is unsettling, forcing the reader to confront uncomfortable truths about human nature and justice.
A gripping and unforgettable read that lingers in the mind long after the final page.
March 1, 2019
Un gran plaer anar descobrint, poc a poc, l'obra de Jaume Cabré. Senyoria és una magnífica novel·la històrica ambientada a la Barcelona de 1799. La prosa de Cabré avança de forma elegant, evocant amb detall l'ambient de la ciutat de l'època i descrivint amb sarcasme un poder polític en mans d'una alta societat corrupta i inoperant. De fet, en alguns moments recorda Barry Lyndon. Molt recomanat pels amants de la història de Barcelona, una trama que enganxa i literatura de nivell.
August 24, 2020
Miałem obawy, że autor mojej ulubionej powieści rozczaruje mnie ponownie - czytałem wcześniej mało pozytywne recenzje. Jednak okazało się, że niepotrzebnie, pierwsza księga to majstersztyk, reszta bardzo przyjemna.
June 22, 2016
4,5 sterren.
March 3, 2019
Es una historia magnífica, profunda, de las que dejan huella e incitan a la reflexión. Aborda el tema de la culpabilidad, la futilidad y la corrupción de la justicia, del poder. Quien más quien menos, en esta historia merecedora de numerosos premios, experimenta en algún momento sentimientos de culpabilidad. Culpables con o sin malignidad, pero culpables. Se siente culpable Nando Sors por su frivolidad y su inconsciencia. Se siente culpable el Mestre Preramon por no ser capaz de hacer mucho más de lo que hace por intentar salvar a su hijo. Y se siente culpable Rafel Massó, máximo responsable de la justicia barcelonesa de finales del siglo XVIII por su debilidad y por sus actos inconscientes e incontrolados que le conducen a cometer el peor de los errores.
Y sin embargo, la justicia humana, la justicia gubernamental, sucia y corrompida, de nada sirve para castigar a los auténticos culpables. Se limita a caer implacable sobre los más débiles e inocentes, mientras que los más poderosos consiguen escabullirse de ella indemnes o con mínimas o parciales consecuencias.
La fatalidad y la corrupción lo presiden todo en esta historia que narra como desde lo más alto, desde la cumbre del éxito o desde la ingenuidad de la juventud, puedes perderlo todo en un instante, desde la fortuna hasta la vida, por un simple y desafortunado mal paso.
Y sin embargo, la justicia humana, la justicia gubernamental, sucia y corrompida, de nada sirve para castigar a los auténticos culpables. Se limita a caer implacable sobre los más débiles e inocentes, mientras que los más poderosos consiguen escabullirse de ella indemnes o con mínimas o parciales consecuencias.
La fatalidad y la corrupción lo presiden todo en esta historia que narra como desde lo más alto, desde la cumbre del éxito o desde la ingenuidad de la juventud, puedes perderlo todo en un instante, desde la fortuna hasta la vida, por un simple y desafortunado mal paso.
January 22, 2024
3 és 4 csillag közé tenném. Élvezetes stílusú és izgalmas olvasmány, ami képes meglepni egy-egy fordulattal, és kifejezetten szellemes szóképeket használ időnként (pl. "...don Rafel a dolgozószobájában emésztette magát, akár a gyertya, amely gyér fénnyel vonta be ocsmány gondolatait"). Le a kalappal a fordító előtt! (Furcsa, hogy a gondosan szerkesztett szövegben mégis maradt egy-két elválasztási hiba.)
Több szálon fut a cselekmény, de nem húzza a legvégéig ezek összetalálkozását. A kifejezetten ellenszenves tulajdonságokkal rendelkező főszereplőt gyarlósága miatt mégsem lehet szívből utálni, bár Andreauval, a másik főbb szereplővel nagyon együtt lehet érezni - ő őméltósága ellenpontja.
Romlott világként mutatja be a szerző a 18. század végének Barcelonáját, szinte mindenki pénzéhes, hiú, irigy, kéjsóvár.
A borító önmagában tetszene, de a könyv ismeretében nem tudom hova tenni - a rajta szereplő nőt sehogy se tudom 18. századinak látni, a fején lévő dísz és maszk pedig farsangot idézne, noha a 1799 szilvesztere környékén játszódik a cselekmény.
Több szálon fut a cselekmény, de nem húzza a legvégéig ezek összetalálkozását. A kifejezetten ellenszenves tulajdonságokkal rendelkező főszereplőt gyarlósága miatt mégsem lehet szívből utálni, bár Andreauval, a másik főbb szereplővel nagyon együtt lehet érezni - ő őméltósága ellenpontja.
Romlott világként mutatja be a szerző a 18. század végének Barcelonáját, szinte mindenki pénzéhes, hiú, irigy, kéjsóvár.
A borító önmagában tetszene, de a könyv ismeretében nem tudom hova tenni - a rajta szereplő nőt sehogy se tudom 18. századinak látni, a fején lévő dísz és maszk pedig farsangot idézne, noha a 1799 szilvesztere környékén játszódik a cselekmény.
January 14, 2022
Don Rafel Masso aime les étoiles. Il aime aussi le pouvoir, le plaisir, les femmes... et lui-même... surtout lui-même.
Donya Marianna, sa femme, aime Dieu, l'Eglise et l'image de femme pieuse qu'elle peut renvoyer.
Dans cette Barcelone qui voit arriver le XIXème siècle, ce Régent civil, gardien de la justice, se voit tout à coup confronté à lui-même et aux conséquences de ses actes.
J'avais découvert Jaume Cabré à travers son magnifique Confiteor. Ici, dans Sa Seigneurie, écrit 20 ans avant Confiteor, la construction du récit prend un tout autre chemin, que j'ai également fort apprécié.
Nous sommes littéralement transportés dans les intrigues visant les intérêts personnels et la préservation de privilèges, dans les quartiers aristocrates de la Barcelone de 1799. Le tout se déroule dans une atmosphère de fêtes et de pluie continue, au son des cloches des églises.
Donya Marianna, sa femme, aime Dieu, l'Eglise et l'image de femme pieuse qu'elle peut renvoyer.
Dans cette Barcelone qui voit arriver le XIXème siècle, ce Régent civil, gardien de la justice, se voit tout à coup confronté à lui-même et aux conséquences de ses actes.
J'avais découvert Jaume Cabré à travers son magnifique Confiteor. Ici, dans Sa Seigneurie, écrit 20 ans avant Confiteor, la construction du récit prend un tout autre chemin, que j'ai également fort apprécié.
Nous sommes littéralement transportés dans les intrigues visant les intérêts personnels et la préservation de privilèges, dans les quartiers aristocrates de la Barcelone de 1799. Le tout se déroule dans une atmosphère de fêtes et de pluie continue, au son des cloches des églises.
April 13, 2022
Слишком интеллектуально сложная работа.
Очень большое количество метафор и эфимизмов из-за чего вышел довольно таки перегруженный и тяжелый слог.
Но!
Смыслы! Они были прекрасны.
Выводы! Их было больше, чем когда либо.
Погружение в эпоху аристократов, бродящих по улицам Барселоны. Это достойно внимания.
Интриги, измены, подкупы, загнивающая система - всё это придаёт некого шарма Испании конца 18 века.
Ну и особое внимание "любимой" теме религии, если коротко - таинство причастия освобождает человека от последствий, ведь можно причаститься и забыть. Очень лёгкий способ снять груз ответственности с души и совести, вместо трудного пути – раскаянья. Люди что тогда, что сейчас не секут этот вопрос.
Очень большое количество метафор и эфимизмов из-за чего вышел довольно таки перегруженный и тяжелый слог.
Но!
Смыслы! Они были прекрасны.
Выводы! Их было больше, чем когда либо.
Погружение в эпоху аристократов, бродящих по улицам Барселоны. Это достойно внимания.
Интриги, измены, подкупы, загнивающая система - всё это придаёт некого шарма Испании конца 18 века.
Ну и особое внимание "любимой" теме религии, если коротко - таинство причастия освобождает человека от последствий, ведь можно причаститься и забыть. Очень лёгкий способ снять груз ответственности с души и совести, вместо трудного пути – раскаянья. Люди что тогда, что сейчас не секут этот вопрос.
August 6, 2021
Segur que hi ha opinions per tots els gustos, però després de llegir Senyoria i Les Veus del Pamano començo a entendre perquè molta gent considera a Jaume Cabré com un dels millors autors actuals en llengua catalana. Personalment em va agradar més Les Veus del Pamano, però s'ha de reconèixer la gran feina que hi ha darrere d'aquesta novel·la pel que fa a la investigació històrica i com acaba relacionant totes les històries si bé al principi no els hi veus vincle. Punt a part la conversa cap al final del llibre entre Rafel Massó i el capellà quan confessa el crim. Goodreads només deixa posar 4 o 5 estrelles, en aquest cas està una mica per sobre de les 5.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 1, 2023
Эта книга понравилась менее других произведений Кабре. Она более прямолинейна, сюжетна, и не отягощает читателя смыслами.
Поэт не убивал случайную любовницу, но будет казнен, поскольку та была певицей, и ее ждали при королевском дворе. Нужно быстрое решение и разбирать обстоятельства недосуг. Судья доволен тем, что угодил губернатору. Но вот сам судья небезгрешен, и он самый настоящий убийца. Но назвать происходящее с ним драмой тяжело, ведь сам автор представляет его человеком мелким, склонным к легким удовольствиям и безнаказанностью.
Барселона тоже не стала хорошим фоном, да и исторические обстоятельства остаются за кадром. В общем, скорее речь идет о легком чтиве на любителя
Поэт не убивал случайную любовницу, но будет казнен, поскольку та была певицей, и ее ждали при королевском дворе. Нужно быстрое решение и разбирать обстоятельства недосуг. Судья доволен тем, что угодил губернатору. Но вот сам судья небезгрешен, и он самый настоящий убийца. Но назвать происходящее с ним драмой тяжело, ведь сам автор представляет его человеком мелким, склонным к легким удовольствиям и безнаказанностью.
Барселона тоже не стала хорошим фоном, да и исторические обстоятельства остаются за кадром. В общем, скорее речь идет о легком чтиве на любителя
January 15, 2025
Jaume Cabré w doskonały sposób ukazuje hipokryzję, degrengoladę i zepsucie barcelońskiej arystokracji u schyłku XVIII wieku, a także zawiłości i korupcję władzy i prawa, pokazując niemoc jednostki wobec instytucji.
Równocześnie z ironią i sarkazmem, za który tak go uwielbiam, tworzy postać jaśnie pana - człowieka, który jest uosobieniem tej władzy i prawa i który sam staje się jego ofiarą. Jest to postać bardzo ambiwalentna. Z jednej strony powinniśmy nim gardzić i faktycznie gardzimy. Z drugiej - w pewnym momencie zaczynamy mu współczuć i po części życzymy innego losu.
Ale prawo, jest prawem.
Równocześnie z ironią i sarkazmem, za który tak go uwielbiam, tworzy postać jaśnie pana - człowieka, który jest uosobieniem tej władzy i prawa i który sam staje się jego ofiarą. Jest to postać bardzo ambiwalentna. Z jednej strony powinniśmy nim gardzić i faktycznie gardzimy. Z drugiej - w pewnym momencie zaczynamy mu współczuć i po części życzymy innego losu.
Ale prawo, jest prawem.
September 24, 2025
Un retrat magistral de la Barcelona borbònica de finals dels segle XVIII. Cabré ho descriu molt afinadament: corrupció, justícia injusta, la vida i la mort dels que no tenen un lloc preeminent dins aquella societat vanitosa i superficial, no val res...
Els personatges s'humanitzen per les seves debilitats, la visita a alguna amant secreta, l'observació del cel, la sembra de les flors del jardí, mentre la societat els valora pel seu poder, per la seva posició, per la seva capacitat d'influència...un món capgirat, potser no tant diferent del d'ara, que Cabré ens descriu amb la seva precisió i riquesa lingüística a la que ens té habituats.
Els personatges s'humanitzen per les seves debilitats, la visita a alguna amant secreta, l'observació del cel, la sembra de les flors del jardí, mentre la societat els valora pel seu poder, per la seva posició, per la seva capacitat d'influència...un món capgirat, potser no tant diferent del d'ara, que Cabré ens descriu amb la seva precisió i riquesa lingüística a la que ens té habituats.
Displaying 1 - 30 of 79 reviews