Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια

Τα Παλιά Ασήμια #2

by Μαίρη Κόντζογλου

Καισάρεια, Σινασός, Σμύρνη και Πόντος, στα πέτρινα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ανταλλαγής των πληθυσμών: ο καμβάς που πάνω του κεντιέται η ιστορία του έρωτα της Σεβαστής Χατζηαβράμογλου με τον Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ.

Στο πλευρό της Σεβαστής, η μάνα και η αδελφή της, η εύθραυστη Μακρίνα και η σημαδεμένη από τη μοίρα Ελισσώ, θα πληρώσουν βαρύ φόρο αίματος και θα κληθούν να ξεπεράσουν τραγικά αδιέξοδα λαμβάνοντας αποφάσεις ζωής και θανάτου.

Κυρίαρχος όμως ο υπερβατικός έρωτας που ανοίγει πόρτες στις πετρόχτιστες αυλές της Ανατολίας, στα αγριεμένα παράλια του Ατλαντικού και στα ήρεμα νερά του Αιγαίου, που θα εκμηδενίσει τις αποστάσεις και θα αφήσει ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του στον χρόνο.

Ογδόντα χρόνια μετά ελκύει την Έλσα, που κάνει ένα ταξίδι στα προγονικά χώματα κουβαλώντας μαζί της το ημερολόγιο της γιαγιάς Σεβαστής, και τον Άλεξ, που αναζητά τα χνάρια του καθηγητή Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ. Δυο ανθρώπους από τόσο διαφορετικούς κόσμους που θα ’λεγε κανείς πως ούτε μια κοινή ματιά δεν θα μπορούσαν να ρίξουν στο λαξευμένο στον βράχο μοναστήρι της Παναγιάς που χαμογελάει, στην απόκοσμη Μονή των Παλιών Ασημιών…

656 pages, Paperback

First published May 18, 2015

About the author

Η Μαίρη Κόντζογλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σε μεγάλες ελληνικές εταιρείες σε τομείς που αντικείμενό τους έχουν την επικοινωνία (μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις, οργάνωση εκδηλώσεων/συνεδρίων, εκδόσεις). Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και επικοινωνίας της εταιρείας "Εγνατία Οδός" Α.Ε. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Reviews

[Georgia Retetakou · Rating 5 out of 5]

Το οδοιπορικό στην Καππαδοκία συνεχίζεται με συγκλονιστικό ρυθμό! Το παρελθόν ακροβατεί επάνω στο παρόν των ηρώων και χαράζει την πορεία για να βγούν οι αλήθειες στο φώς! Οι αλήθειες που στιγμάτισαν τις ζωές των πρωταγωνιστών 80 χρόνια πριν και που οι προεκτάσεις τους δένουν με μια αδιόρατη κλωστή τις ζωές του Άλεξ και της Έλσας στο σήμερα! Οι χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος της Τριλογίας συμπληρώνουν την υπόσταση τους σε αυτό το δεύτερο βιβλίο με τρόπο μαγικό για να μας φανερώσουν τα μύχια της ψυχής τους! Οι περιγραφές των εικόνων και των συναισθημάτων έντονες, ζωντανές και γρήγορες! Ο λόγος πλούσιος και τόσο άμεσος σε παρασέρνει σαν επιβάτη σε πρώτη θεση στο Ταξίδι στην Καππαδοκία, στον Πόντο και στην Σμύρνη! Το ταίριασμα των Ιστορικών στοιχείων με την πλοκή είναι μοναδικό! Όχι μόνο δεν κουράζει αλλά η κάθε εμφάνιση της Ιστορίας στην ροή της μυθοπλασίας είναι τόσο δεμένη και σχετική που σε βάζει με τρόπο ιδιαίτερο στο πως η ζωή ας πούμε του Ομέρ ή του Μποδοσάκη πήρε το δρόμο που δεν επέλεξαν! Με το ίδιο ιδιαίτερο τρόπο δεμένα με μια εκπληκτική συνοχή εμφανίζονται μέσα στο βιβλίο τα δεκάδες ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της αλησμόνητης Καππαδοκίας ή του μαρτυρικού Πόντου! Για να γραφεί αυτό το βιβλίο ξοδεύτηκε προφανώς πολύς χρόνος σε έρευνα αλλά κυρίως σε κατάθεση ψυχής! Ένα μεγαλειώδες λογοτέχνημα παίρνει σάρκα και οστά μέσα στις σελίδες του βιβλίου! Ακολουθείστε την έκσταση του και νιώστε την μαγεία του, μέχρι να έρθει η στιγμή να ολοκληρωθεί το τρίτο κομμάτι του, που θα συμπληρώσει αυτόν τον υπέροχο καμβά της ιστορίας μας!

[Πάνος Τουρλής · Rating 5 out of 5]

«Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια» και όχι μόνο. Μια προσευχή για τις ψυχές αυτών που ξώμειναν θαμμένοι να τους θυμούνται οι απόγονοι που ξεριζώθηκαν από μια απρόσωπη υπογραφή, μια εγωίστρια μονογραφία που σφράγισε σαν άλλος βράχος τον τάφο του ελληνισμού της Ανατολής. Μια προσευχή για τους ανθρώπους που ζούσαν επί είκοσι και τριάντα γενιές με ευημερία, ηρεμία, ομόνοια, ισονομία σε έναν παραδεισένιο τόπο. Όσοι αιώνες χρειάστηκαν για να μεγαλουργήσουν, ήρκεσε ένα εγωπαθές δευτερόλεπτο για να τους εξωραΐσει για πάντα. Πατρίδα είναι ο Παράδεισος, αρκεί να γεννηθείς σε αυτήν και όχι να να σε στείλουν. Η υπέροχη, συγκινητική γραφή της κυρίας Κόντζογλου συνεχίζει να με γοητεύει και παραδέχομαι ότι ο δεύτερος κύκλος ζωής, αυτό το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Παλιών Ασημιών, με έκανε και να δακρύσω!

Στη συνέχεια της τριλογίας, ξεδιπλώνονται οι ιστορίες του Μποδοσάκη, της Σεβαστής και της Ελισσάβετ Χατζηαβράμογλου, των τέκνων της επιφανούς οικογένειας της Καππαδοκίας. Οι γονείς τους αποσύρονται σιγά σιγά από το προσκήνιο, χωρίς να σταματούν να παίζουν ρόλο στις εξελίξεις (εκπληκτικά δυνατή η σκηνή της Μακρίνας προς το τέλος του βιβλίου, που ορθώθηκε σα λέαινα για να προστατέψει τα παιδιά της). Ο Ιορδάνης, ο νόθος γιος του παππού των παιδιών, επιτέλους αποκτά τρισδιάστατη υπόσταση και σαν άλλος λίβας καίει τα σπαρτά της ζωής των ανθρώπων που του στέρησαν τα πάντα, σύμφωνα με τις απόψεις της μάγισσας Μερόπης που τον μεγάλωσε.

Η Σεβαστή και η Ελισσάβετ, απομονωμένες στο αρχοντικό τους στην Καισάρεια, μαραζώνουν σιγά σιγά, ξεφτίζουν από χυμούς, ζουν τραγικά γεγονότα και όταν φτάνει η στιγμή της ανταλλαγής των πληθυσμών, οι ζωές τους μπαίνουν σε νέα τροχιά. Η μοίρα τους μου θύμισε αρκετά τις αδελφές από το βιβλίο «Η αγάπη άργησε μια μέρα», έτσι κι εκείνες απομονωμένες, αν ακι όχι αποκομμένες, από τον κόσμο, παλεύουν να ζήσουν και να αναστήσουν το βιος του πατέρα τους, να προφυλάξουν την κατάκοιτη γιαγιά και την αδύναμη πλέον Μακρίνα.

Ο Ομέρ, στον οποίο δεν αναφέρθηκα στο πρώτο μέρος, αρχίζει να ξετυλίγει τη δική του τραγική ιστορία, οπότε και ως μουσουλμάνος από το Βόιο Κοζάνης, αναγκάστηκε να ταξιδέψει ως τη Θεσσαλονίκη και να εγκατασταθεί στην Καππαδοκία, στους τόπους των Χατζηαβράμογλου. Ακολουθούμε βήμα προς βήμα τη δύσκολη πορεία του, την εναλλαγή των συναισθημάτων του, τον πόνο, την κοροϊδία, την εξαπάτηση, την εξαθλίωση, τις δύσκολες συνθήκες στο καράβι (δε θα ξεχάσω ποτέ τη δυαντή σκηνή που εκτυλίχτηκε μπροστά στα μάτια του και τον ανάγκασε να βουβαθεί για πάντα, όλα αυτά στο πρώτο μέρος πάλι). Φανταστείτε να ζείτε σε ένα ορεινό χωριό, να μιλάτε ελληνικά, να είστε μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα και ξαφνικά να σας πετάνε στην άλλη άκρη της θάλασσας (μη σου πω και της γης), την οποία θάλασσα δεν αντίκρισες ποτέ σου. Και ο Ομέρ κλειδώνει με έναν ευφάνταστο τρόπο στην ιστορία της Έλσας!

Η οποία Έλσα επιτρέψτε μου να πω ότι επιτέλους άρχισε να βαδίζει στα χνάρια των προγόνων της και να ξαναπερνάει από τα μέρη όπου είχαν ζήσει, μεγαλουργήσει, εμπιστευτεί, απογοητευτεί κλπ. οι προπάτορές της. Δεν κρύβω ότι έκλαψα στις τελευταίες σελίδες που η Έλσα προσκυνάει στο αρχοντικό των Χατζηαβράμογλου. Ο έρωτας με τον Άλεξ μπαίνει σε δεύτερο πλάνο και η ιστορία αρχίζει να τρανώνεται μπροστά στον αναγνώστη!

Σε αυτό το βιβλίο παρατήρησα κάποιες επαναλήψεις και κάποιες σχοινοτενείς περιγραφές συναισθημάτων, κάτι αναμενόμενο σε μια τριλογία, σε κανένα σημείο όμως δεν απογοητεύτηκα ούτε θύμωσα γι’ αυτό. Έκανα μια προσπάθεια να πηδήξω κάποιες σελίδες με περιττές κατ’ εμέ περιγραφές και σκηνές αλλά έχασα τον ειρμό, οπότε επέστρεψα στην κανονική ροή της αφήγησης. Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο ικανή συγγραφέας είναι η κυρία Κόντζογλου και πόσο άριστα μπορεί να χειριστεί τον λόγο της, τους χαρακτήρες της και τις γνώσεις της για την Καππαδοκία. Επιτέλους, μια τριλογία που έχει λόγο ύπαρξης και δεν εκμεταλλεύεται ένα ιστορικό γεγονός για να γεμίσει κενές σελίδες. Η ιστορία της είναι γεμάτη σκηνές, εικόνες, συναισθήματα, περιγραφές, ιστορικά στοιχεία και βρίθει λεξιλογίου και δύναμης παραστατικότητας. Σημειωτέον ότι προς τιμήν της δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στη σφαγή της Σμύρνης, περιγράφοντας σφαγές και βιασμούς, κάτι που έχω διαβάσει σε χιλιάδες μυθιστορήματα. Αντίθετα, παρέμεινε πιστή στον κορμό της δικής της ιστορίας, που είναι εξίσου άλικη από τον φόρο αίματος και από μόνη της τραγική.

Ποιο μυστικό κρύβει η Μονή των Παλιών Ασημιών; Ποια είναι η Θεοπίστη που πήρε την απόφαση να σφραγίσει την πόρτα του μοναστηριού και να ζήσει αποκομμένη για πάντα μαζί με την ηγουμένη, αρνούμενη να ενταχθεί στο κύμα της ανταλλαγής των προσφύγων; Γιατί χαμογελάει η Παναγία; Τι σατανικό σχέδιο έχει στο μυαλό του ο Ιορδάνης για να αποκτήσει επιτέλους όσα του χρωστάνε η μοίρα και η τύχη; Θα ευοδοθεί ποτέ ο έρωτας του Κάρτερ και της Σεβαστής; Πόσα εμπόδια θα συναντήσει μέχρι να ολοκληρωθεί και πόσο θα ατσαλώσει αυτό τη δύναμή του; Ποια μαύρη μοίρα περιμένει τους Χατζηαβράμογλου στην Ελλάδα; Πού είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας; Πού το έχω χώσει;;;;;;

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Μπαίνουν στον περιφραγμένο χώρο που τον έχουν διαμορφώσει με παρτέρια, γκαζόν και λουλούδια. Αταίριστα, τόσο αταίριαστα! Εδώ η γη γέννησε τον βράχο. Τον άφησε γυμνό στο έλεος του αέρα. Και εκείνος τον σμίλεξε [sic] με τις πνοές και την υπομονή του. Εδώ φυτρώνουν μόνο τα στοιχεία της φύσης και η δύναμή τους. Οποιαδήποτε αισθητική παρέμβαση είναι περιττή, δεν μπορεί να προσθέσει κάτι, η φύση φρόντισε για όλα. Ο άνθρωπος ήρθε αργότερα» (σελ. 422).

«Ο Έλμερ είχε φτάσει με το πρώτο κύμα της νύχτας, που τώρα πια -Μάρτης, βλέπεις- λες και το έκανε επίτηδες, έγλειφε απαλά την ακρογιαλιά του κόσμου, δεν έπεφτε απότομα όπως το συνήθιζε τους πέντε χειμερινούς μήνες. Αργούσε η άνοιξη ακόμη σ’ εκείνο τον τόπο, η γης ήταν πετρωμένη από το ψύχος, τα γυμνά κλαριά των δέδνρων ούρλιαζαν την ορφάνια τους και ο Ερτζιές, μόνιμα σκεπασμένος από χιόνια όλο τον χειμώνα, ήταν κρυμμένος πίσω από μαύρα σύννεφα» (σελ. 493-494).

«Πατρίδαμ’ αγαπημένη, βουνά και ποτάμια μου, ψυχές των γονιών και των παππούδωνμ’, πώς να σας λατρέψω σε ξένα χώματα; Πού να προσκυνήσω τη σκιά σας, σε ποιον αγέρα να ψιθυρίσω το όνομά σας και να το ξέρει; Ποιο σπίτι θα βρω που θα κουβαλάει το χρώμα της φωνής σας, το φέγγος των ματιών σας, το άγγιγμα των δουλευτάρικων χεριών σας!» (σελ. 535)

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 5 out of 5]

Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας, η συγγραφέας επικεντρώνεται, όσον αφορά την παρελθοντική της αφήγηση, στα παιδιά της οικογένειας Χατζηαβράμογλου, με τους γονείς να μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως μένουν εκτός αφήγησης. Απλά, καλούνται να παίξουν τώρα πια το ρόλο που τους αναλογεί, σύμφωνα με το ότι οι απόγονοί τους καλούνται να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ζωής, της κληρονομιάς, ίσως και του πεπρωμένου τους. Ακόμα και ο έρωτα�� της Έλσας και του Άλεξ μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας τη θέση του σε έναν άλλον, που προσωπικά μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον και με καθήλωσε μέχρι να δω το που θα καταλήξει. Κακά τα ψέματα, οι έρωτας αλλοτινών εποχών, που οι δυσκολίες ήταν πραγματικές, ουσιαστικές και πηγαίες, είναι πιο δυνατοί από τους σύγχρονους, γιατί αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα. Η συγγραφέας καταφέρνει για μία ακόμα φορά να μας ταξιδέψει με τη δύναμη και τη χάρη της πένας της, και παρά που στο βιβλίο υπάρχουν αρκετές επαναλήψεις, δεν νιώθεις να σε κουράζουν, αφού εξυπηρετούν την αφήγηση χτίζοντας γέφυρες εκεί όπου χρειάζεται και κυρίως, όσο χρειάζεται. Αυτό, όμως, που θεωρώ το μεγάλο ατού του βιβλίου αυτού -που είναι και το καλύτερο της τριλογίας-, είναι η δυναμική του όσον αφορά τα συναισθήματα που προκαλεί. Χωρίς να αναλωθεί σε αιματηρές περιγραφές στα γεγονότα της Σμύρνης, κάτι που έχουμε χιλιοδιαβάσει, καταφέρνει να μας συγκινήσει με τον ξεριζωμό των Ελλήνων με έναν τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερο, κάτι που αποδεικνύει πως γνωρίζει το πως πρέπει να χειριστεί την πένα της προκειμένου να αποδώσει αυτό που θέλει, έτσι όπως το θέλει και τελικά, έτσι όπως πρέπει. Όμως αυτή δεν είναι η μοναδική στιγμή που το βιβλίο αυτό θα σας συγκινήσει, αφού προσφέρει πολλές δυνατές, συναισθηματικά έντονα φορτισμένες στιγμές, που θα χαραχτούν στη μνήμη σας με αγάπη και τρυφερότητα.

[Constantina · Rating 3 out of 5]

Αυτό το μέρος ίσως είναι λίγο πιο φλύαρο απ'ότι χρειάζεται.

Οι σκηνές που αφορούν την ανταλλαγή πληθυσμών είναι απλώς υποδειγματικές.

[Μάρω Ζαχαράκη · Rating 5 out of 5]

Καλυτερο απο το προγουμενο καθως εστιασε κυριως στην ιστορια του παρελθοντος που ειναι συναρπαστικη

[Evdoxia · Rating 5 out of 5]

Πίστευα ότι μετά την τριλογία των «Μεσημβρινών της ζωής», δύσκολα θα μπορούσε άλλο αφήγημα, και δη τριλογία επίσης, (η συμπλήρωση της οποίας αναμένεται σύντομα), να ξεπεράσει τη συγγραφική δεινότητα της ίδιας της συγγραφέως, και μάλιστα σε τέτοια έκταση και βάθος, πολύ περισσότερο, που η επιλογή του θέματος, ο τόπος και ο χρόνος εξέλιξης της πλοκής, φέρουν ειδικό ιστορικό και συναισθηματικό βάρος (και προσωπικά για εμένα ακόμα μεγαλύτερο, γιατί έλκω εκ μητρός καταγωγή από την περιοχή της Νίγδης). Η θεματολογία του (για τις χαμένες πατρίδες που σε κάποιο σημείο του δεύτερου μέρους, πολύ σωστά, αναφέρεται χαρακτηριστικά, είναι μόνο οι «λησμονημένες» πατρίδες), ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί σύνηθης, όμως δεν είναι, και τούτο διότι, αναφέρεται όχι απλώς στην τραγική ιστορία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και στις συνέπειες της Καταστροφής, με μυθοπλαστικό τρόπο, αλλά η συγγραφέας, εξιστορεί με ακρίβεια, ρεαλισμό και πιστότητα στις πηγές και στην έρευνα που προηγήθηκε, την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση και πορεία των Ελλήνων της Καππαδοκίας, «στα έσχατα της Ανατολίας», τιμώντας με μοναδικό τρόπο όσους ευτύχησαν να ζήσουν και να δημιουργήσουν, είτε ατομικά είτε κοινωνικά, σε εκείνα τα μέρη, και να βιώσουν τελικά με σκληρό τρόπο και απάνθρωπες συνθήκες τον εξοβελισμό τους, ως «παράπλευρες απώλειες» των αποφάσεων που ελήφθησαν ερήμην τους. Τα εκφραστικά μέσα της αφήγησης, είναι εξίσου άρτια, είτε με τη χρησιμοποίηση τοπικών διαλέκτων ή γλωσσικών ιδιωμάτων εκείνης της περιόδου, όπου αυτό ήταν απαραίτητο, είτε με τις άψογες περιγραφές των κωμοπόλεων και των περιοχών, στις οποίες εξελίσσεται η πλοκή, είτε με την παράθεση ιστορικών στοιχείων που κορυφώνουν την ένταση και το ενδιαφέρον, σε συνδυασμό πάντα με την τεχνική της αναδρομής, και τις εναλλαγές παρελθόντος και παρόντος, που προσδίδουν χρονικό βάθος σε όλο το κείμενο, αφού φωτίζονται γεγονότα και καταστάσεις που η αιτία τους ανάγεται στο παρελθόν και όχι στο «τώρα» του αφηγηματικού μύθου, δημιουργούν ένα άψογο (κατά τη γνώμη μου πάντα) αποτέλεσμα.
Αναμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία (ομολογώ), το τρίτο και τελευταίο μέρος, για το τέλος και (κατά κάποιο τρόπο) «ταυτόχρονα» την αρχή της ιστορίας, και εύχομαι το νοερό ταξίδι στις «υπόγειες πολιτείες, στις απόκρυφες εκκλησιές, και στο μοναστήρι με τη Χαμογελαστή Παναγιά» να συνεχισθεί εξίσου επιτυχημένα. Προσωπικά, ευχαριστώ τη συγγραφέα, για τις μνήμες που ανακίνησε και τη συγκίνηση που (πολλές φορές) μου προκάλεσε, καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, με το «ταξίδι» της στον τόπο των προγόνων μου.
Και δύο χρακτηριστικά αποσπάσματα, τα οποία, αποδίδουν, κατά έναν τρόπο (και κατά την ταπεινή μου γνώμη) το νόημα ή και τα μηνύματα της ιστορίας :
«Πατρίδα μου, ποιος ξέρει αν θα σε ξαναδώ, σπάραζε η καρδιά μου, φίλησα και τα χώματα όξω από το σπίτι μας, πήρα μια τζούρα χώμα μαζί μου και ορκίστηκα εκεί που θα πήγαινα να μην ξεχνούσα ποτές, το χωριό μου και τις ομορφιές του, να μην ξεχνούσα τους προγόνους και την ιστορία μας….»
«Αν δεν τιμήσεις το παρελθόν, ποτέ δεν θα αξιωθείς το μέλλον, ούτε το παρόν θα χαρείς. Το χθες είναι το χτήμα και τα θεμέλιά μας. Χωρίς αυτό δεν χτίζεται το σπίτι της ζωής μας. Κανένα σήμερα, κανένα αύριο δεν μας ανήκει αδελφή μου….».

[Giouli Tsakalou · Rating 5 out of 5]

Δεν τολμώ να πώ ΜΟΝΟ μαγικό !! H κυρία Μαίρη Κόντζογλου ανεβάζει ψηλά τον πήχη!! Με ξεχωριστή λεκτική μαεστρία συνθέτει του καιρού τα γυρίσματα, ζωές περάσματα, ιστορίες φαντάσματα, χαμένες μες στου χρόνου τη σκόνη.. . Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζωγραφίζει με τις λέξεις και ταυτόχρονα να σου προκαλεί τόσο δυνατά συναισθήματα εκεί που η γραφή μοιάζει με χάδι; Τα Παλιά Ασήμια ειναι μια τριλογία μεγάλης συγγραφικής αξίας !! .Εντύπωση μου έκανε η γλώσσα που χρησιμοποιεί, λυρική και κατανοητή !!. Μακάρι ολοι οι νέοι να αντιληφθούν την αξία της. Καλογραμμένο, ιστορικά τεκμηριωμένο !! Απίστευτο ταξίδι σε τόπους, σκέψεις , λέξεις και αποφθέγματα με τοσα πολλά κοινωνικα και πολιτιστικά στοιχεία της τοτε εποχής !! Πραγματικά καθώς το διαβάζεις ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο και στην υπέροχη Καππαδοκία όπως μοναδικά εχει ζήσει και περιγράφει η συγγραφέα μας . Πρόκειται για ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα με εξαιρετική πλοκή και ζωντανούς χαρακτήρες. Μέσα από τις άψογες περιγραφές των ιστορικών γεγονότων παρακολουθούμε την πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών. Συμπάσχουμε με την λύπη τους, την αγωνία τους και νιώθουμε ανακουφισμένοι με την ευόδωση των στόχων τους και την ευτυχία τους. !!πραγματικά δεν ήθελα να τελειώσει. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα !! ανυπομονώ για το τρίτο μέρος της τριλογίας .

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ · Rating 5 out of 5]

Όσο αγάπησα το πρώτο μέρος της τριλογιας Τα παλία ασήμια της κυρίας Κόντζογλου,τοσο λάτρεψα το δευτερο μερος και ανυπομονώ για το τριτο και τελευταίο !Ίσως το γεγονός οτι και γω ειμαι απόγονος ξεριζωμένων Ελλήνων απο την ΄Πατρίδα΄ τους στη Μικρά Ασία μετά την ανταλλαγή,τα συναισθήματα που βίωσα διαβάζοντας το Μια προσευχή για τα Παλία ασήμια ήταν πολυ έντονα...στενοχώρια ,θυμός,λύπη,αγανάκτηση..κλάμα πολυ!Μπήκα στη θέση της Έλσας,έζησα τη λαχτάρα της να πατήσει στα εδάφη που πατούσαν οι προγονοι της και στα μέρη απο όπου αυτοι ειχαν γεννηθει,μεγαλώσει,διωχθεί....Βίωσα την ιστορία της έφηβης Σεβαστης που αναγκαστηκε να μεγαλώσει πριν την ώρα της,να γινει μάνα, αδερφή ,πατέρας,επιχειρηματιας ώστε να μπορέσει να κρατήσει την οικογένεια της ενωμένη μετά τις οικογενειακές τραγωδίες, βάζοντας σε δευτερη μοίρα τη δική της ζωή και ευτυχία!Τέλος θύμωσα γι αυτούς που πάτησαν πανω σε πτώματα για το προσωπικό τους όφελος και κέρδος!Περιμένω με ανυπομονησία το τρίτο και τελευταίο μερος ..και εύχομαι να λυτρωθούν τοτε οι ψυχές των νεκρών προγόνων της Έλσας και του Άλεξ αλλα και οι ιδιοι!!!!!!!!!!!!!

[Yanper · Rating 4 out of 5]

Στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, συνεχίζεται το οδοιπορικό στην Καππαδοκία και η αφήγηση των δύο παράλληλων ιστοριών έρωτα της παλιάς και συγχρονης εποχής. Δύο ζευγάρια διαφορετικών εποχών αλλά με τα ίδια έντονα και ζωντανά συναισθήματα που περιγράφονται πολύ ωραία από την συγγραφέα.Η σκηνή του πρώτου φιλιού στην εκκλησία στο Γκιοζρεμε και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα των εραστών περιγράφονται παραστατικά και αποτελούν μία πολύ δυνατή σκηνή του βιβλίου. Τέλος το αριστοτεχνικό πάντρεμα των ιστορικών στοιχείων , του ελληνοτουρκικού πολέμου, του ξεσηκωμού των Ποντίων, των συνθηκών των Σεβρών και της Λωζάνης, καθώς και η ανταλλαγή των χριστιανικών και μουσουλμανικών πληθυσμών με τις ιστορίες έρωτα και αγάπης βοηθάει ώστε να μην έχουμε ένα ακόμη βιβλίο του τύπου «βασανισμένη, ερωτευμένη ηρωϊδα που συναντάει όλα τα κακά της μοίρας της»

[Αnastasia Neraidoni · Rating 4 out of 5]

Μια υπέροχη αφήγηση το β'μερος της ιστορίας εκτός από δύο λάθη που με ξενισαν. 1. Η Μερόπη παρουσιαζεται ως μάγισσα που θυσιαζει στη σεληνη& έχει μια γάτα με όνομα Σατανας. Αλήθεια τωρα; Με λίγη περισσότερη έρευνα η συγγραφεας θ'ανακαλυπτε οτι καμιά μάγισσα ποτε δεν ασπαστηκε χριστιανικες πεποιθήσεις. Οταν δεν πιστευεις στον θεό του Χριστιανισμου δεν γίνεται να πιστεύεις ουτε στο αντίθετο του (satan). Ειναι σαν την Μερόπη να περιγραφεί μια αδαης και θεοφοβουμενη θειτσα. 2. Εμφανιζεται ένα μωρο κι ο Αποστολης ο παραγιος δεν αναρωτιεται από που ξεφυτρωσε ενω η κυρα του η Σεβαστη εχει δωσει άλλη εξηγηση για την εξαφανιση της Ελισσως; Πως ακριβως θα παρουν ενα ξένο μωρο μαζί χωρίς να υπάρχει μια δικαιολογια στην αφήγηση;Περιμένω να μου λυθούν οι αποριες στο γ' μερος καθώς περα απ'τα παραπανω, το βιβλίο ειναι αριστουργηματικο και καθηλωτικο.

[Elena Vafiadou · Rating 4 out of 5]

Αρκετά ενδιαφέρον και το δεύτερο μέρος της τριλογίας και το πως εκτυλίσσεται η ιστορία αγάπης της Σεβαστής και του Ελμερ, παρά τις δύσκολες καταστάσεις που έζησε η οικογένεια, τον θάνατο του αγαπημένου τους Μποδοσακη αλλά και του πατέρα Αβραάμ Χατζηαβραμογλου καθώς και η ασθένεια της μητέρας τους, Μακρινας . Επίσης, ο καρμικος έρωτας της Ελσας και του Αλεξ στα χωματα που έζησαν και ερωτευτηκαν οι προγονοι τους.

[Zete · Rating 4 out of 5]

Ανατριχιαστικό!!!!! Η ιστορία μιάς δυνατής αγάπης που περνάει μέσα από το παρελθόν στ παρόν, από σκαμπαναβέσματα, δράματα και ξεριζωμό. Πώς να μπορέσεις να χαρείς τις απλές στιγμές της ζωής όταν σου αρπάζουν την κάθε σου ανάσα, το κάθε σου νόημα και στο τσαλαπατάνε; Όνειρα, φρούδες ελπίδες, κλεμμένες στιγμές και ζωές....

[Βίκυ · Rating 5 out of 5]

Ατμοσφαιρικό, σε συγκινεί, σε ταξιδεύει και σε γεμίζει εικόνες και μυρωδιές! Πολύ ωραία γραφή!!!!

[Maria Giannisi · Rating 4 out of 5]

Πολύ καλό το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Η ιστορία εξελίσσεται με αμείωτο ενδιαφέρον.

[Eleftherios Mandalianos · Rating 5 out of 5]

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Παλιών Ασημιών διαβάστηκε αργά και απολαυστικά. Υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου αλλά ήθελα τόσο πολύ να το κάνω για να διαβάσω χωρίς βιασύνες τη δυνατή συνέχεια του οικογενειακού έπους των Χατζηαβράμογλου.

Πρόκειται για ένα δυνατό ανάγνωσμα, με αρκετές ανατροπές αλλά και συγκλονιστικές περιγραφές που δεν αφήνουν αδιάφορο ούτε και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο αλλά και δοσμένο με ρεαλισμό το βιβλίο αυτό κινείται σε δυο διαφορετικές εποχές, με διαφορετικά ήθη, διαφορετικά έθιμα και καθημερινότητα.

Με μαεστρία η Μαίρη Κόντζογλου κατάφερε να μεταδόσει στον αναγνώστη την καθημερινότητα, τη ρουτίνα αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι του 20ου αιώνα, γεγονός που κατατάσσει το ανάγνωσμα στα πλέον καλύτερα του είδους. Με αρκετά ιστορικά γεγονότα τα οποία είναι δεμένα τεχνιέντως με τον ρου της ιστορίας του μύθου.

Κάθε χρόνο και ωριμότερη η συγγραφέας σε αυτό της το πόνημα χαρίζει στο αναγνωστικό κοινό μια γραφή πολυδιάστατη. Συναισθηματική και σκληρή ταυτόχρονα, ρεαλιστική και λυρική, χιουμοριστική και περιγραφική. Με τις αισθήσεις τις τεντωμένες στο ερευνητικό κομμάτι της συγγραφής σίγουρα, κατάφερε να καταγράψει με σαφήνεια, σεβασμό και ρεαλισμό κάθε γεγονός που στιγμάτισε τον ελληνισμό της Ανατολής χωρίς να μένει θεατής αλλά σαν να τα ζει και η ίδια.

Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με μια πλοκή σχεδόν κινηματογραφική που καθηλώνει τον αναγνώστη και τα τοπία που περιγράφονται με τέτοια δεινότητα δίνουν την εντύπωση πως πραγματικά διαβάζοντας το παρακολουθείς μια καλογυρισμένη ταινία. Αξίζει πραγματικά να διαβαστεί. Ένα ακόμα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στη συγγραφέα, αναμένοντας το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας.

[Georgette Nanou · Rating 5 out of 5]

Την κυρία Κόντζογλου (καταξιωμένη πλέον συγγραφέα)την γνώρισα μέσα από το πρώτο συγγραφικό της έργο και από τότε την ακολουθώ πιστά και στα υπόλοιπά της,γιατί με κέρδισε με την λογοτεχνική της πέννα και την μαεστρία γύρω από την γραφή και την πλοκή και γιατί έχει να δώσει πολλά ακόμη στον λογοτεχνικό περίγυρο.Διαβάζοντας το δεύτερο μέρος της τριλογίας ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ ταξίδευσα ακόμη μια φορά στα μονοπάτια ένός άλλου κόσμου και άλλη πατρίδας με τον μοναδικό τρόπο και την ποιότητα που διακρίνει την συγγραφέα ώστε η μεταφορά αυτή του ταξιδιού να σε κάνει να νιώθεις ρίγη και πάμπολλα συναισθήματα.Η έξοχη αποτύπωση εκείνης της εποχής με τον γλαφυρό τρόπο και με το δικό της ύφος και με ειλικρίνεια και σεβασμό τόσο στην ιστορία όσο και στου ήρωες μας δημιουργεί δέος ,νοσταλγία για τις αλησμόνητες πατρίδες, αλλά γινόμαστε και ποιο πλούσιοι πνευματικά και μαθαίνουμε γεγονότα και καταστάσεις που αγνοούσαμε κατά ένα τρόπο.Και για να αποτυπωθούν όλα αυτά και να μας μείνουν ,είναι γεγονός ότι χρειάσθηκαν έρευνα από διάφορες πηγές και πολλή μελέτη ώστε να βγεί αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα των βιβλίων που κατά την γνώμη μου,πρέπει να στολίζουν την βιβλιοθήκη μας.

[Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου · Rating 4 out of 5]

Και το ταξίδι της Έλσας και του Άλεξ συνεχίζεται… Η Καππαδοκία τους έχει στην αγκαλιά της, για να τους προσφέρει τη λύτρωση που τόσο πολύ αναζητούν και οι δύο… «Μία Προσευχή για τα Παλιά Ασήμια» και η Έλσα συνεχίζει να ψάχνει τις ρίζες της και μαθαίνει, μαζί με εμάς, την ιστορία της οικογένειάς της. Μαζί της και ο Άλεξ, ο οποίος ψάχνει κι αυτός τις δικές του ρίζες. Και οι δύο περπατάνε σε έναν τόπο γεμάτο ιστορία… Έναν τόπο ο οποίος ξεπηδά μπροστά μας μέσα από τη μαγική πένα της κυρίας Κόντζογλου.

Αναλυτικά η άποψή μου ...
http://aisthisis.gr/vivlioaisthiseis/...

[Anthi · Rating 5 out of 5]

Υπέροχο όπως και το πρώτο!

[Niki Karaoli · Rating 3 out of 5]

Πολύ καλή γραφή λλά λίγο αργό στην εξέλιξη της ιστορία. Πολλές λεπτομέρειες και κουραστικό το μπρος πίσω στο χρόνο με τρεις παράλληλες ιστορίες.

[Giota Spiliopoulou · Rating 5 out of 5]

Πολυ ωραιο βιβλιο!!ειναι σαν ταξιδιωτικος οδηγος!πολυ περιγραφικο και μου δημιουργησε νοσταλγικη διαθεση!ανυπομονω να ξεκινησω και το επομενο!!