What do you think?
Rate this book
Бар Флобер
“Бар Флобер” е осмият роман на гръцкия писател Алексис Стаматис и досега е преведен на седем езика. Стаматис е автор и на стихосбирки и детски книжки, сътрудничи на различни издания с публикации за литература и култура, представя Гърция на много международни литературни форуми. Преподава творческо писане в Атинския колеж и в музея “Ираклидон”.
Алексис Стаматис казва, че "никой никога не е пилл питие в бар "Флобер". Защото това не е бар. Това е място на една съдбовна среща и същевременно началото на едно пътуване. Ако десетата муза е пътуването, то единайсетата е себепознанието".
Един странен обаятелен мъж, друг по-млад мъж в състояние на житейска и творческа криза, една картина от Пусен, четирима Евангелисти, европейска панорама от края на двайсети век, ретроспективни препратки към битническото поколение, архитектурният модернизъм на Антонио Гауди, филмите на Фасбиндер, списанията за лайф-стайл, архетипният образ на бащата, женското изкусителство, страхът да бъдеш обичан... На фокус са алиенацията, усещането, че едновременно се намираш вътре в нещата и ги наблюдаваш отстрани, теориите за развитието на романовата структура, творческото "затлачване" на писателя, взаимопроникването на митотворчество и реалност... Герои, които добиват психологическа плътност в атмосферата на разплитаща се загадка, докато издирват автора на една загадъчна книга.
Алексис Стаматис казва, че "никой никога не е пилл питие в бар "Флобер". Защото това не е бар. Това е място на една съдбовна среща и същевременно началото на едно пътуване. Ако десетата муза е пътуването, то единайсетата е себепознанието".
Един странен обаятелен мъж, друг по-млад мъж в състояние на житейска и творческа криза, една картина от Пусен, четирима Евангелисти, европейска панорама от края на двайсети век, ретроспективни препратки към битническото поколение, архитектурният модернизъм на Антонио Гауди, филмите на Фасбиндер, списанията за лайф-стайл, архетипният образ на бащата, женското изкусителство, страхът да бъдеш обичан... На фокус са алиенацията, усещането, че едновременно се намираш вътре в нещата и ги наблюдаваш отстрани, теориите за развитието на романовата структура, творческото "затлачване" на писателя, взаимопроникването на митотворчество и реалност... Герои, които добиват психологическа плътност в атмосферата на разплитаща се загадка, докато издирват автора на една загадъчна книга.
456 pages, Paperback
First published January 1, 2000
4 people are currently reading
254 people want to read
About the author
Alexis Stamatis
31 books150 followersAlexis Stamatis (Greek: Αλέξης Σταμάτης) is a Greek novelist.
He studied Architecture at the National Technical University of Athens and earned postgraduate degrees in Architecture and Cinematography in London.
He has published nine novels, several of which have been translated and published in Europe and the USA.
Alexis Stamatis has also published six books of poetry. His second collection, The Architecture of Interior Spaces, was awarded the Nikiforos Vrettakos Prize in 1994. Τwo collections of his poems have been translated in Great Britain.
In 2004 he participated in the renowned International Writing Program of the University of Iowa courtesy of a Fulbright Artists & Art-Scholars Award. In 2007 Etruscan Press won the U.S. National Endowment for the Arts' first International Literary Award for the translation of the novel American Fugue.
In 2009 Alexis Stamatis was writer in residence in Shanghai, invited by the Shanghai Writers Association. He has represented Greece in numerous international book festivals and seminars.
His writing appears regularly in major Greek newspapers and magazines.
He studied Architecture at the National Technical University of Athens and earned postgraduate degrees in Architecture and Cinematography in London.
He has published nine novels, several of which have been translated and published in Europe and the USA.
Alexis Stamatis has also published six books of poetry. His second collection, The Architecture of Interior Spaces, was awarded the Nikiforos Vrettakos Prize in 1994. Τwo collections of his poems have been translated in Great Britain.
In 2004 he participated in the renowned International Writing Program of the University of Iowa courtesy of a Fulbright Artists & Art-Scholars Award. In 2007 Etruscan Press won the U.S. National Endowment for the Arts' first International Literary Award for the translation of the novel American Fugue.
In 2009 Alexis Stamatis was writer in residence in Shanghai, invited by the Shanghai Writers Association. He has represented Greece in numerous international book festivals and seminars.
His writing appears regularly in major Greek newspapers and magazines.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 38 reviews
September 27, 2020
Ξεκινώντας το βιβλίο αυτό δεν είχα πολλές προσδοκίες... Έχοντας ακούσει πολλά διθυραμβικά σχόλια για το συγγραφέα και έχοντας μάθει εδώ και χρόνια να κρατάω πολύ μικρό καλάθι σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν περίμενα να διαβάσω κάτι ιδιαίτερο. Στις πρώτες κιόλας σελίδες όμως κατάλαβα ότι το "Μπαρ Φλωμπέρ" και ο συγγραφέας του αξίζουν κάθε έπαινο που γράφτηκε και ακόμα περισσότερους.
Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που σε "πιάνει" ανεπαίσθητα, αθόρυβα και μέχρι να το συνειδητοποιήσεις έχεις γίνει ολοκληρωτικά δέσμιός του. Είναι μια ιστορία με ευρωπαϊκό αέρα και γραφή, γεμάτο μυστήριο, σασπένς, έρωτα και βιβλιοφιλικές αναφορές που με έκαναν να ανατρέχω συνεχώς σε google και wikipedia για να αναπληρώσω τις λειψές όπως διαπίστωσα γνώσεις μου για τη λογοτεχνία του 20ου αιώνα και τους ανθρώπους που κινούσαν τα νήματά της (πραγματικά το "Μπαρ Φλωμπέρ" είναι εκπληκτική κινητήρια δύναμη και σημείο αναφοράς για να ξεκινήσετε ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό ταξίδι στην εγχώρια αλλά και διεθνή βιβλιογραφία!).
Κάθε σελίδα που διάβαζα με μάγευε όλο και περισσότερο. Οι χαρακτήρες, τα πανέξυπνα στοιχεία του μυστηρίου, η ιστορία... κάθε πλευρά του βιβλίου με είχε συναρπάσει. Ειδικά οι περιγραφές των διάφορων τόπων που επισκέπτεται ο ήρωας με άφησαν άφωνη!Ήταν τόσο ακριβείς με τις εικόνες που είχα σχηματίσει εγώ για κάποια απο αυτά τα μέρη που θα νόμιζε κανείς ότι ο συγγραφέας βούτηξε την πένα του στο μυαλό μου και μετέφερε τις σκέψεις μου με τον ομορφότερο τρόπο στο χαρτί.
Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ακόμα πράγματα για αυτό το μυθιστόρημα αλλά θα υπήρχε ο κίνδυνος να αποκαλύψω ζωτικές πληροφορίες για την εξέλιξη και κυρίως το τέλος της ιστορίας! Το συμπέρασμα όμως είναι ένα: το "Μπαρ Φλωμπέρ" είναι αριστουργηματικό και έχει στοιχεία που θα ικανοποιούσαν μεγάλη μερίδα αναγνωστών, ανεξάρτητα από διαφορές στις αναγνωστικές τους προτιμήσεις.
Ανυπομονώ να το ξαναδιαβάσω και να βρω όσα κρυμμένα διαμάντια ίσως προσπέρασα στην πρώτη ανάγνωση!
Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που σε "πιάνει" ανεπαίσθητα, αθόρυβα και μέχρι να το συνειδητοποιήσεις έχεις γίνει ολοκληρωτικά δέσμιός του. Είναι μια ιστορία με ευρωπαϊκό αέρα και γραφή, γεμάτο μυστήριο, σασπένς, έρωτα και βιβλιοφιλικές αναφορές που με έκαναν να ανατρέχω συνεχώς σε google και wikipedia για να αναπληρώσω τις λειψές όπως διαπίστωσα γνώσεις μου για τη λογοτεχνία του 20ου αιώνα και τους ανθρώπους που κινούσαν τα νήματά της (πραγματικά το "Μπαρ Φλωμπέρ" είναι εκπληκτική κινητήρια δύναμη και σημείο αναφοράς για να ξεκινήσετε ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό ταξίδι στην εγχώρια αλλά και διεθνή βιβλιογραφία!).
Κάθε σελίδα που διάβαζα με μάγευε όλο και περισσότερο. Οι χαρακτήρες, τα πανέξυπνα στοιχεία του μυστηρίου, η ιστορία... κάθε πλευρά του βιβλίου με είχε συναρπάσει. Ειδικά οι περιγραφές των διάφορων τόπων που επισκέπτεται ο ήρωας με άφησαν άφωνη!Ήταν τόσο ακριβείς με τις εικόνες που είχα σχηματίσει εγώ για κάποια απο αυτά τα μέρη που θα νόμιζε κανείς ότι ο συγγραφέας βούτηξε την πένα του στο μυαλό μου και μετέφερε τις σκέψεις μου με τον ομορφότερο τρόπο στο χαρτί.
Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ακόμα πράγματα για αυτό το μυθιστόρημα αλλά θα υπήρχε ο κίνδυνος να αποκαλύψω ζωτικές πληροφορίες για την εξέλιξη και κυρίως το τέλος της ιστορίας! Το συμπέρασμα όμως είναι ένα: το "Μπαρ Φλωμπέρ" είναι αριστουργηματικό και έχει στοιχεία που θα ικανοποιούσαν μεγάλη μερίδα αναγνωστών, ανεξάρτητα από διαφορές στις αναγνωστικές τους προτιμήσεις.
Ανυπομονώ να το ξαναδιαβάσω και να βρω όσα κρυμμένα διαμάντια ίσως προσπέρασα στην πρώτη ανάγνωση!
April 30, 2020
https://www.vintagestories.gr/bar-flo...
Το Μπαρ Φλωμπέρ (εκδόσεις Καστανιώτη, 2012) του Αλέξη Σταμάτη ήταν ένα βιβλίο που με εξέπληξε ιδιαίτερα. Και βέβαια είχα ακούσει τα εγκωμιαστικά σχόλια πολλών αναγνωστών, ότι είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο του Σταμάτη… κτλ. Το συνειδητοποίησα όμως διαβάζοντάς το, μου έβγαλε κάτι το ολοκληρωμένο και κοσμοπολιτίκα ευρωπαϊκό. Η έκδοση αυτή είναι η πιο πρόσφατη που επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Είναι το δεύτερο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη που διαβάζω. Πριν από μερικούς μήνες είχα διαβάσει τη νουβέλα του Ζωή (εκδόσεις Μίνωας, 2014) που διαβάζεται με μια ανάσα και έχει καθαρά θεατρική δομή. Αντίθετα, το Μπαρ Φλωμπέρ είναι χορταστικό (πόσο ωραίο αυτό το συναίσθημα να έχεις βρει ένα βιβλίο που έχει αρκετές σελίδες και σε ενθουσιάζει ο τρόπος που είναι δομημένο αλλά και η ιστορία του).
Πάντα με τα βιβλία που είχαν ως κύριο θέμα τους άλλα βιβλία, αλλά και τη βιβλιοφιλία γενικότερα είχα μια ιδιαίτερη σχέση καθώς έχουν έναν τρόπο να αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον μου για την ανάγνωση. Αυτό μπορεί να το δει κάποιος διαβάζοντας βιβλία του αγαπημένου μου Ενρίκε Βίλα-Μάτας, αλλά και στο βιβλίο Η ζωή όταν ήταν δική μας/La vida cuando era nuestra της Marian Izaguire (Εκδόσεις Lumen, 2013) που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί ακόμη στα ελληνικά. Και βέβαια στο Dreamers & Co. είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα βιβλίων που μιλούσαν για βιβλία.
Έτσι έγινε και με το Μπαρ Φλωμπέρ που στον πυρήνα της ιστορίας του βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μυστικό χειρόγραφο που δεν ήρθε ποτέ στη δημοσιότητα και έδωσε την αφορμή στον κεντρικό χαρακτήρα Γιάννη Λουκά, να ψάξει το νήμα που θα τον οδηγήσει στην αλήθεια μέσα από ένα ταξίδι σε τρεις χώρες της Ευρώπης.
Συνέχεια στο : https://www.vintagestories.gr/bar-flo...
Το Μπαρ Φλωμπέρ (εκδόσεις Καστανιώτη, 2012) του Αλέξη Σταμάτη ήταν ένα βιβλίο που με εξέπληξε ιδιαίτερα. Και βέβαια είχα ακούσει τα εγκωμιαστικά σχόλια πολλών αναγνωστών, ότι είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο του Σταμάτη… κτλ. Το συνειδητοποίησα όμως διαβάζοντάς το, μου έβγαλε κάτι το ολοκληρωμένο και κοσμοπολιτίκα ευρωπαϊκό. Η έκδοση αυτή είναι η πιο πρόσφατη που επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Είναι το δεύτερο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη που διαβάζω. Πριν από μερικούς μήνες είχα διαβάσει τη νουβέλα του Ζωή (εκδόσεις Μίνωας, 2014) που διαβάζεται με μια ανάσα και έχει καθαρά θεατρική δομή. Αντίθετα, το Μπαρ Φλωμπέρ είναι χορταστικό (πόσο ωραίο αυτό το συναίσθημα να έχεις βρει ένα βιβλίο που έχει αρκετές σελίδες και σε ενθουσιάζει ο τρόπος που είναι δομημένο αλλά και η ιστορία του).
Πάντα με τα βιβλία που είχαν ως κύριο θέμα τους άλλα βιβλία, αλλά και τη βιβλιοφιλία γενικότερα είχα μια ιδιαίτερη σχέση καθώς έχουν έναν τρόπο να αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον μου για την ανάγνωση. Αυτό μπορεί να το δει κάποιος διαβάζοντας βιβλία του αγαπημένου μου Ενρίκε Βίλα-Μάτας, αλλά και στο βιβλίο Η ζωή όταν ήταν δική μας/La vida cuando era nuestra της Marian Izaguire (Εκδόσεις Lumen, 2013) που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί ακόμη στα ελληνικά. Και βέβαια στο Dreamers & Co. είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα βιβλίων που μιλούσαν για βιβλία.
Έτσι έγινε και με το Μπαρ Φλωμπέρ που στον πυρήνα της ιστορίας του βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μυστικό χειρόγραφο που δεν ήρθε ποτέ στη δημοσιότητα και έδωσε την αφορμή στον κεντρικό χαρακτήρα Γιάννη Λουκά, να ψάξει το νήμα που θα τον οδηγήσει στην αλήθεια μέσα από ένα ταξίδι σε τρεις χώρες της Ευρώπης.
Συνέχεια στο : https://www.vintagestories.gr/bar-flo...
October 16, 2018
A primeira frase "assustou-me" porque pensei ser mais um daqueles romances delambidos tipo "Milhões de Sombras de Grey", mas não... foi só uma pequena introdução.
Um escritor, filho de um escritor, encontra um manuscrito de um escritor e inicia uma demanda por Barcelona, Florença, Berlim e aldeias gregas em busca desse autor desconhecido.
A construção do enredo está bem conseguida, mantendo o interesse na leitura e a curiosidade do leitor até ao deslindar do imbróglio. A escrita é boa, com algumas referências culturais no momento certo e sem óbvia intenção de armar ao pingarelho. Gostei muito da forma subtil como, no final, é desvendado o mistério, que não é mais do que a confirmação dada por alguns pormenores revelados ao longo do livro; ou seja, o autor confiou na perspicácia e atenção do leitor e poupou-o a explicações desnecessárias. O único defeito que encontrei foi quando o narrador se pôs com metáforas e saíram coisas esquisitas, como estas:
— Coisa nº 1: "lançou-me um olhar que, se fosse uma flor, seria uma daquelas que crescem nas fendas das rochas depois da chuva"
— Coisa nº 2: "Olhei para ela enquanto dormia, e só então senti que estava aninhado dentro dela; foi então que o meu amor se destrancou e lhe falei."
— Coisa nº 3: "E então, de repente, compreendemos o que é que nos fascina tanto naquele rosto. É o prolongamento da influência da paisagem, o reflexo do infinito dentro da sua própria existência. Mas não é isso o que a beleza é numa pessoa? Quando o inefável segrega minúsculas gotículas explanatórias?"
Certas partes do enredo lembraram-me de A Sombra do Vento, do Zafón (o que é bom); as páginas sobre a Arcádia (*) e as várias interpretações do quadro (**) de Nicolas Poussin são muito interessantes.
(*) Arcádia é uma zona na Grécia. Na Arte corresponde a um lugar imaginário onde as pessoas viviam em comunhão com a natureza e em paz e harmonia.
(**) Et in Arcadia ego (1638 - Museu do Louvre)
=================================
"Eu leio para me reencontrar e repensar o meu lugar no mundo."
— Alexis Stamatis (Entrevista)
Alexis Stamatis nasceu em Atenas, Grécia, em 1958.
Um escritor, filho de um escritor, encontra um manuscrito de um escritor e inicia uma demanda por Barcelona, Florença, Berlim e aldeias gregas em busca desse autor desconhecido.
A construção do enredo está bem conseguida, mantendo o interesse na leitura e a curiosidade do leitor até ao deslindar do imbróglio. A escrita é boa, com algumas referências culturais no momento certo e sem óbvia intenção de armar ao pingarelho. Gostei muito da forma subtil como, no final, é desvendado o mistério, que não é mais do que a confirmação dada por alguns pormenores revelados ao longo do livro; ou seja, o autor confiou na perspicácia e atenção do leitor e poupou-o a explicações desnecessárias. O único defeito que encontrei foi quando o narrador se pôs com metáforas e saíram coisas esquisitas, como estas:
— Coisa nº 1: "lançou-me um olhar que, se fosse uma flor, seria uma daquelas que crescem nas fendas das rochas depois da chuva"
— Coisa nº 2: "Olhei para ela enquanto dormia, e só então senti que estava aninhado dentro dela; foi então que o meu amor se destrancou e lhe falei."
— Coisa nº 3: "E então, de repente, compreendemos o que é que nos fascina tanto naquele rosto. É o prolongamento da influência da paisagem, o reflexo do infinito dentro da sua própria existência. Mas não é isso o que a beleza é numa pessoa? Quando o inefável segrega minúsculas gotículas explanatórias?"
Certas partes do enredo lembraram-me de A Sombra do Vento, do Zafón (o que é bom); as páginas sobre a Arcádia (*) e as várias interpretações do quadro (**) de Nicolas Poussin são muito interessantes.
(*) Arcádia é uma zona na Grécia. Na Arte corresponde a um lugar imaginário onde as pessoas viviam em comunhão com a natureza e em paz e harmonia.
(**) Et in Arcadia ego (1638 - Museu do Louvre)
=================================
"Eu leio para me reencontrar e repensar o meu lugar no mundo."
— Alexis Stamatis (Entrevista)
Alexis Stamatis nasceu em Atenas, Grécia, em 1958.
March 29, 2020
Αν μου το επέτρεπε ο χρόνος θα το διάβαζα απνευστί .
Αν μπορούσα να πω κάτι γι 'αυτό το βιβλίο είναι ότι είναι από τα πιο ταξιδιάρικα που έχω διαβάσει ποτέ.
3 ευρωπαϊκές πόλεις και τι αντιπροσωπεύει η καθεμία;
Ο τρόπος γραφής και η ταξινόμηση των κεφαλαίων ήταν όπως έπρεπε.Η απόλυτη αρμονία.
Η πλοκή συγκλονιστική αν και είχε τα κλισέ της ,δυστυχώς.
4 αστέρια και όχι λιγότερο γιατί ο λόγος έρεε σαν ρυάκι σε fast-forward (okay what?) και γιατί κάθε κεφάλαιο ήταν πιο αγωνιώδες από το προηγούμενο.
4 αστέρια και όχι περισσότερο γιατί αντιπάθησα σφόδρα τον πρωταγωνιστή.Και ναι στο τέλος του βιβλίου δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν στην αρχή, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δικαιολογούνται οι πράξεις του.Επίσης ,σε ορισμένα αποσπάσματα το βρήκα κάπως φλύαρο σε σύγκριση με το υπόλοιπο βιβλίο.
Το βιβλίο όμως είναι για 5 .Είναι για όλους.Γι αυτούς που αγαπούν την ιστορία, τις ξένες γλώσσες,τις ανατροπές ,το μυστήριο.Το 4 είναι μια βαθμολογια καθαρά υποκειμενική και αποτέλεσμα του ψυχαναγκασμού μου ως προς το πώς πρέπει να ειναι το βιβλίο 5άρι.
ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ! ΤΟ ΣΥΣΤΗΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Αν μπορούσα να πω κάτι γι 'αυτό το βιβλίο είναι ότι είναι από τα πιο ταξιδιάρικα που έχω διαβάσει ποτέ.
3 ευρωπαϊκές πόλεις και τι αντιπροσωπεύει η καθεμία;
Ο τρόπος γραφής και η ταξινόμηση των κεφαλαίων ήταν όπως έπρεπε.Η απόλυτη αρμονία.
Η πλοκή συγκλονιστική αν και είχε τα κλισέ της ,δυστυχώς.
4 αστέρια και όχι λιγότερο γιατί ο λόγος έρεε σαν ρυάκι σε fast-forward (okay what?) και γιατί κάθε κεφάλαιο ήταν πιο αγωνιώδες από το προηγούμενο.
4 αστέρια και όχι περισσότερο γιατί αντιπάθησα σφόδρα τον πρωταγωνιστή.Και ναι στο τέλος του βιβλίου δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν στην αρχή, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δικαιολογούνται οι πράξεις του.Επίσης ,σε ορισμένα αποσπάσματα το βρήκα κάπως φλύαρο σε σύγκριση με το υπόλοιπο βιβλίο.
Το βιβλίο όμως είναι για 5 .Είναι για όλους.Γι αυτούς που αγαπούν την ιστορία, τις ξένες γλώσσες,τις ανατροπές ,το μυστήριο.Το 4 είναι μια βαθμολογια καθαρά υποκειμενική και αποτέλεσμα του ψυχαναγκασμού μου ως προς το πώς πρέπει να ειναι το βιβλίο 5άρι.
ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ! ΤΟ ΣΥΣΤΗΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
January 29, 2022
Αξιοπρεπες αλλά με έναν μέτριο τρόπο. Νομίζω ότι ο Αλέξης Σταμάτης ασχολήθηκε υπερβολικά με την πλοκή και το αποτέλεσμα είναι ένα σχεδόν παιδικό παζλ χωρίς καμια αληθοφάνεια. Ένα μείγμα Πολυράκη και Νταν Μπράουν (με την κακη έννοια {οχι οτι υπάρχει και καλή βέβαια} που φωνάζει 90s και early 00s.
August 5, 2020
Βιβλίο που έχω λατρέψει, βγάζω το καπέλο μου στον συγγραφέα!
August 28, 2015
„Каквото бъде декодирано, умира.“
bar flober
Послесловът на романа „Бар Флобер“ (изд. „Панорама“, 2015; превод Здравка Михайлова) от гръцкия автор Алексис Стаматис оставя читателя там, където го е открил – на Итака на очакванията, Итака като метаобраз на реалността, Итака като начало и край.
Пътуването е ключовата дестинация – започва още из картата на корицата, а дестинациите са невидимият контур на себеосъществяването. Нощното лятно небе прерязва действителността, оставя огромна цепнатина в собствената атмосфера и историята на Лукас Матеу засмуква въздуха в нежни водовъртежи.
„Бар Флобер“ не е велика книга, но е интелигентно и очарователно четиво (с уговорката, че преводът на места може би излишно полира специфичните авторови грапавини) – жанрова литература, която доближава един писател до читателя, оказвайки се безболезнена инжекция живот; „редакция на хаоса“.
http://knijno.blogspot.com/2015/07/bl...
“Bar Flaubert” by Alexis Stamatis – the Ithaca of self-fulfillment
“Whatever is decoded dies.”
The afterword of the novel “Bar Flaubert” (publisher: “Panorama”, 2015; translator: Zdravka Mihaylova) by the Greek author Alexis Stamatis leaves the reader there where it has found it – in the Ithaca of expectations, Ithaca as a meta image of reality, Ithaca as a beginning and an end.
Travelling is the key destination – it starts within the map of the cover, and destinations are the invisible contour of self-fulfillment. The night summer sky slices through reality, leaves a vast slit in the personal atmosphere and story of Loukas Matthaiou, and sucks the air in gentle whirlpools.
“Bar Flaubert” is not a great book, but it’s intelligent and charming reading (on condition that there are places where perhaps the translation polishes needlessly the specific crudities of the author) – genre literature that draws one writer nearer to the reader, proving to be painless injection of life; “editing chaos.”
Midway upon the journey of our life
I found myself within a forest dark,
For the straightforward pathway had been lost.
Dante, “Divine Comedy”
The protagonist Yannis Loukas is a freelance journalist with a father who is a famous writer and friends who are journalists and poets. Yannis has a flaw that has marked his personal life from end to end, a relationship of many years that has been passionless for a long time, and a life under whose fingertips the Muse is irrevocably slipping away. The latter is found to be the landmark on the road to accepting the “voluntary wandering” of Yannis. When tracking down a Greek author immersed in obscurity, whose manuscript has accidentally fallen into the hands of the journalist in the Blue Library of his father, he starts threading the path of his own odyssey to oneself.
The motif of Picasso’s stolen paintings (for which you will find out as early as Barcelona) and the text in the text frames combine in a pleasant manner devices known from books as “The Name of the Rose” by Umberto Eco, through the “The Shadow of the Wind” by Carlos Ruiz Zafón to genre and much lighter literature like the “The Da Vinci Code” by Dan Brown.
Weaving in philosophical, criminal, mythical and realistic elements, the novel divides the roaming of the protagonist into five chapters: between five cities – Barcelona, Florence, Berlin, Arcadia and Athena – the narration turns cyclically the road, the Zarzuela, the loneliness, the downfall, the wandering in Hell and ascending into Heaven. The literature references – the beatnik movement, names like Beckett, Burroughs, Kerouac, the quotations from Dante’s “Divine Comedy”, the symbolism of the four stolen Picasso paintings (The Omen, The Delirium, Zone, Great Lent) and the heroes’ names (Christ, Loukas, Letò, Matthaiou, Yannis) are not randomly chosen. The readers finds themselves in the middle of a labyrinth out of which they can only escape by solving the Rubik cube, and word turns into a wild animal, whose taming transmutes oneself into a slave of instincts.
“Whatever is decoded dies.”
“There is nothing except language that created you to devour you.”
Although gravitating around old motifs – the dilemma between destiny and pure chance and finding oneself when one is lost in habit – “Bar Flaubert” proves to be so multilayered that the reader loses themselves into this poetics of searching only to find themselves in The Garden of Matthaiou (repeating “The Garden of the Finzi-Continis” by Giorgio Bassani where two people meet in an inappropriate place, and in inopportune time and separate.)
The male images that saturate this European geography of literature are dense, distant to the reader, but tangibly breathing, and the key female characters (Catherine and Letò) are more ethereal and aerial, locking in themselves the concept for the Muse. The language of Stamatis combines the poetic melancholy of Greek literature, the aesthetics of the Hellenistic period and the cult towards individuality with the universality and neatness of Latin literature. Stamatis was one creative contraction away from creating really astounding literature (the predominant petrifying of the novel in the maze of criminal motifs is the thing that shoves the rating back to “intelligent literary thriller.”)
However, you find yourself with “Bar Flaubert.” Not in the novel. But in reality. It is the place where you infuse yourself into the hues that surround you. You spill on the paper before you crack on sail for another departure from that Ithaca you have turned into. Although genre this book is quite more amazing reading than the mass bestsellers and I can only recommend it strongly. As a Pandora and with a risk of inner Apocalypse. In the afterword it will become clear whether the blizzard will leave you, whether the wind will go away and whether you will relax back into your home’s embrace, or you will set sail at sunset. From and towards Ithaca. Towards “Bar Flaubert.”
Translator: Nataliya Yaneva
bar flober
Послесловът на романа „Бар Флобер“ (изд. „Панорама“, 2015; превод Здравка Михайлова) от гръцкия автор Алексис Стаматис оставя читателя там, където го е открил – на Итака на очакванията, Итака като метаобраз на реалността, Итака като начало и край.
Пътуването е ключовата дестинация – започва още из картата на корицата, а дестинациите са невидимият контур на себеосъществяването. Нощното лятно небе прерязва действителността, оставя огромна цепнатина в собствената атмосфера и историята на Лукас Матеу засмуква въздуха в нежни водовъртежи.
„Бар Флобер“ не е велика книга, но е интелигентно и очарователно четиво (с уговорката, че преводът на места може би излишно полира специфичните авторови грапавини) – жанрова литература, която доближава един писател до читателя, оказвайки се безболезнена инжекция живот; „редакция на хаоса“.
http://knijno.blogspot.com/2015/07/bl...
“Bar Flaubert” by Alexis Stamatis – the Ithaca of self-fulfillment
“Whatever is decoded dies.”
The afterword of the novel “Bar Flaubert” (publisher: “Panorama”, 2015; translator: Zdravka Mihaylova) by the Greek author Alexis Stamatis leaves the reader there where it has found it – in the Ithaca of expectations, Ithaca as a meta image of reality, Ithaca as a beginning and an end.
Travelling is the key destination – it starts within the map of the cover, and destinations are the invisible contour of self-fulfillment. The night summer sky slices through reality, leaves a vast slit in the personal atmosphere and story of Loukas Matthaiou, and sucks the air in gentle whirlpools.
“Bar Flaubert” is not a great book, but it’s intelligent and charming reading (on condition that there are places where perhaps the translation polishes needlessly the specific crudities of the author) – genre literature that draws one writer nearer to the reader, proving to be painless injection of life; “editing chaos.”
Midway upon the journey of our life
I found myself within a forest dark,
For the straightforward pathway had been lost.
Dante, “Divine Comedy”
The protagonist Yannis Loukas is a freelance journalist with a father who is a famous writer and friends who are journalists and poets. Yannis has a flaw that has marked his personal life from end to end, a relationship of many years that has been passionless for a long time, and a life under whose fingertips the Muse is irrevocably slipping away. The latter is found to be the landmark on the road to accepting the “voluntary wandering” of Yannis. When tracking down a Greek author immersed in obscurity, whose manuscript has accidentally fallen into the hands of the journalist in the Blue Library of his father, he starts threading the path of his own odyssey to oneself.
The motif of Picasso’s stolen paintings (for which you will find out as early as Barcelona) and the text in the text frames combine in a pleasant manner devices known from books as “The Name of the Rose” by Umberto Eco, through the “The Shadow of the Wind” by Carlos Ruiz Zafón to genre and much lighter literature like the “The Da Vinci Code” by Dan Brown.
Weaving in philosophical, criminal, mythical and realistic elements, the novel divides the roaming of the protagonist into five chapters: between five cities – Barcelona, Florence, Berlin, Arcadia and Athena – the narration turns cyclically the road, the Zarzuela, the loneliness, the downfall, the wandering in Hell and ascending into Heaven. The literature references – the beatnik movement, names like Beckett, Burroughs, Kerouac, the quotations from Dante’s “Divine Comedy”, the symbolism of the four stolen Picasso paintings (The Omen, The Delirium, Zone, Great Lent) and the heroes’ names (Christ, Loukas, Letò, Matthaiou, Yannis) are not randomly chosen. The readers finds themselves in the middle of a labyrinth out of which they can only escape by solving the Rubik cube, and word turns into a wild animal, whose taming transmutes oneself into a slave of instincts.
“Whatever is decoded dies.”
“There is nothing except language that created you to devour you.”
Although gravitating around old motifs – the dilemma between destiny and pure chance and finding oneself when one is lost in habit – “Bar Flaubert” proves to be so multilayered that the reader loses themselves into this poetics of searching only to find themselves in The Garden of Matthaiou (repeating “The Garden of the Finzi-Continis” by Giorgio Bassani where two people meet in an inappropriate place, and in inopportune time and separate.)
The male images that saturate this European geography of literature are dense, distant to the reader, but tangibly breathing, and the key female characters (Catherine and Letò) are more ethereal and aerial, locking in themselves the concept for the Muse. The language of Stamatis combines the poetic melancholy of Greek literature, the aesthetics of the Hellenistic period and the cult towards individuality with the universality and neatness of Latin literature. Stamatis was one creative contraction away from creating really astounding literature (the predominant petrifying of the novel in the maze of criminal motifs is the thing that shoves the rating back to “intelligent literary thriller.”)
However, you find yourself with “Bar Flaubert.” Not in the novel. But in reality. It is the place where you infuse yourself into the hues that surround you. You spill on the paper before you crack on sail for another departure from that Ithaca you have turned into. Although genre this book is quite more amazing reading than the mass bestsellers and I can only recommend it strongly. As a Pandora and with a risk of inner Apocalypse. In the afterword it will become clear whether the blizzard will leave you, whether the wind will go away and whether you will relax back into your home’s embrace, or you will set sail at sunset. From and towards Ithaca. Towards “Bar Flaubert.”
Translator: Nataliya Yaneva
July 24, 2014
Μπαρ Φλωμπέρ. Βαρκελώνη, Φλωρεντία, Βερολίνο. Ένας συγγραφέας ταξιδεύει στην Ευρώπη για να ανακαλύψει τον εαυτό του. Κι ο εαυτός του είναι ήδη μέσα του. Στην τελευταία σελίδα η αποκάλυψη. Παιδιά, δείχνει κουραστικό αλλά δώστε του μια ευκαιρία. Αξίζει πραγματικά.
November 29, 2014
Ένα μοναδικό ταξίδι αυτογνωσίας. Τι κρύβει η φράση 'Et in Arcadia ego'? Ποιό είναι το κλάσμα της ζωής? Ποιος είναι ο αριθμητής, ποιος ο παρονομαστής και ποιος ο Μέγιστος Κοινός Διαιρέτης? Ένα αληθινά εμπνευσμένο βιβλίο που διαβάζεται σε πολλαπλά επίπεδα.!!
July 8, 2015
„Мотото на една книга е игра, мотото на един живот е нещо невъобразимо по-сложно.“
Книга за пътуването навътре в себе си, оригинална в опита си да редактира хаоса на човешкото битие чрез себепознанието, да навлезе в дебрите на европейската антропогеография, кодирайки пътя си с анаграми. Пътуването по следите на един ръкопис лесно отвежда читателя до асоциация с „Името на розата“, но крие многопластовост и дълбочина на внушенията като успява да събере в един хармоничен текст поетичната меланхолия на гръцката литература, естетиката на елинизма и култа му към индивидуалността и да ги допълни с универсалността на латинската литература в Средновековна Европа, с цялата й жанрова многоликост и отдаденост на философията и религиозността. Интересен роман на Алексис Стаматис, в чиито страници рискуваш да намериш или да изгубиш себе си. Мисля, че послесловът в книгата помага да направиш по-скоро първото.
Още в началото Стаматис прокарва темата за взаимното формиране на писател и текст и вплита нишката й като лайтмотив през целия роман.
„Единственият истински сблъсък в литературата е този на писателя със света.“
Рамкирайки текст в текста, роман в романа, авторът играе с читателя, увличайки го към добре маскираната клопка в поветствованието. Изобилието от диалози около писането струпва още в началото различни гледни точки с цел разсейване на читателя и представлява своеобразна интродукция в темата с разговорите на главния герой Янис Лукас - журналист на свободна практика, и баща му – известен писател, и онези с приятелите му журналисти и поети. По-късно темата се развива при срещите му с други хора на изкуството по време на доброволното скиталчество на героя в Европа.
Повече в 'Книжка с мишка': http://knizhka-s-mishka.eu/index.php/...
Книга за пътуването навътре в себе си, оригинална в опита си да редактира хаоса на човешкото битие чрез себепознанието, да навлезе в дебрите на европейската антропогеография, кодирайки пътя си с анаграми. Пътуването по следите на един ръкопис лесно отвежда читателя до асоциация с „Името на розата“, но крие многопластовост и дълбочина на внушенията като успява да събере в един хармоничен текст поетичната меланхолия на гръцката литература, естетиката на елинизма и култа му към индивидуалността и да ги допълни с универсалността на латинската литература в Средновековна Европа, с цялата й жанрова многоликост и отдаденост на философията и религиозността. Интересен роман на Алексис Стаматис, в чиито страници рискуваш да намериш или да изгубиш себе си. Мисля, че послесловът в книгата помага да направиш по-скоро първото.
Още в началото Стаматис прокарва темата за взаимното формиране на писател и текст и вплита нишката й като лайтмотив през целия роман.
„Единственият истински сблъсък в литературата е този на писателя със света.“
Рамкирайки текст в текста, роман в романа, авторът играе с читателя, увличайки го към добре маскираната клопка в поветствованието. Изобилието от диалози около писането струпва още в началото различни гледни точки с цел разсейване на читателя и представлява своеобразна интродукция в темата с разговорите на главния герой Янис Лукас - журналист на свободна практика, и баща му – известен писател, и онези с приятелите му журналисти и поети. По-късно темата се развива при срещите му с други хора на изкуството по време на доброволното скиталчество на героя в Европа.
Повече в 'Книжка с мишка': http://knizhka-s-mishka.eu/index.php/...
December 15, 2015
Енигмата на едно пътуване
Цялото ревю тук: http://knijenpetar.blogspot.bg/2015/1...
Ако човек привикне към малките мащаби на човешкото его, едва ли ще може да разгърне изцяло картата на живота. Тогава ще се наложи винаги да търси себе си и да се оглежда в едно и също огледало – образ на еднаквостта, сътворен, за се опива от еднородната си същност. Стаматис се заема с нелеката задача да обрисува сложен образ в лицето на Янис Лукас – журналист със значителни умения в професията си, но изпаднал в мрачно и нелицеприятно сриване в бездната на самосъжалението. Нелека книга, стъпила на пиедестал в гръцки стил и заобиколена от познатите имена на европейската и световната литературна сцена. Изненадата ми е абсолютна, защото съвременната гръцка проза така и не намира широк път към нашия пазар, а тук имаме една потенциална бомба с неустановена мощност.
„Бар Флобер“ („Панорама“, 2015, с превод на Здравка Михайлова) е идеен и сложен мисловен проект, оплетен в мрежата на фрагментарността и наситен с тайни и кодирани препратки. Самата корица подсказва, че пътуването в енигматичния свят на Стаматис ще е съпроводено с разбиване на шифри и разбулване на тайни. Тръгваме по стъпките на един писател, на тайнствен ръкопис и една цяла нова вселена, скрита зад прозиращите библейски имена на персонажите, магнетични картини на известни художници, постоянно присъстващи обаятелни женски образи, градове с хилядолетна история, цяла палитра от литератори, поети, мастити бизнесмени и други изтънчени господа. (Продължава в блога: http://knijenpetar.blogspot.bg/2015/1...)
Цялото ревю тук: http://knijenpetar.blogspot.bg/2015/1...
Ако човек привикне към малките мащаби на човешкото его, едва ли ще може да разгърне изцяло картата на живота. Тогава ще се наложи винаги да търси себе си и да се оглежда в едно и също огледало – образ на еднаквостта, сътворен, за се опива от еднородната си същност. Стаматис се заема с нелеката задача да обрисува сложен образ в лицето на Янис Лукас – журналист със значителни умения в професията си, но изпаднал в мрачно и нелицеприятно сриване в бездната на самосъжалението. Нелека книга, стъпила на пиедестал в гръцки стил и заобиколена от познатите имена на европейската и световната литературна сцена. Изненадата ми е абсолютна, защото съвременната гръцка проза така и не намира широк път към нашия пазар, а тук имаме една потенциална бомба с неустановена мощност.
„Бар Флобер“ („Панорама“, 2015, с превод на Здравка Михайлова) е идеен и сложен мисловен проект, оплетен в мрежата на фрагментарността и наситен с тайни и кодирани препратки. Самата корица подсказва, че пътуването в енигматичния свят на Стаматис ще е съпроводено с разбиване на шифри и разбулване на тайни. Тръгваме по стъпките на един писател, на тайнствен ръкопис и една цяла нова вселена, скрита зад прозиращите библейски имена на персонажите, магнетични картини на известни художници, постоянно присъстващи обаятелни женски образи, градове с хилядолетна история, цяла палитра от литератори, поети, мастити бизнесмени и други изтънчени господа. (Продължава в блога: http://knijenpetar.blogspot.bg/2015/1...)
September 27, 2012
I think one of the best contemporary novels written by a Greek writer. Although one of his first books, Stamatis here finds excellent balance between action and spirituality. Book is based on a motive (son-father relationship) that repeats itself in his next books, but here is spread out in writer's most original way. To me a pageturner - though not a book of hammering action.
April 21, 2016
Κανονικά έπρεπε να γραφτούν σελίδες επί των σελίδων για τον αγαπημένο Αλέξη Σταμάτη καθώς το συγγραφικό του ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο και ανεξάντλητο. Είναι από τους λίγους συγγραφείς που, και 1000 βιβλία ακόμη να βγάλει, τον διαβεβαιώνω ότι θα τα αγοράσω ένα προς ένα και θα τα διαβάσω με αμείωτο ενδιαφέρον το καθένα ξεχωριστά. Μπορεί να φαίνεται υπερβολική η αντίδραση μου αλλά τον θεωρώ αφενός έναν εξαιρετικά ταλαντούχο συγγραφέα που ξέρει όχι μόνο να γράφει αλλά και να διαβάζει- ο νοών νοείτο-και αφετέρου νομίζω ότι μπορεί να γρ��ψει τα πάντα με την ίδια επιτυχία. Μπορεί να μη τον πρωτογνώρισα συγγραφικά με το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι αυτό όμως που θεωρώ το πιο ιδιαίτερο, το πιο πολύπλοκο αλλά συνάμα και το πιο συναρπαστικό απ’ όλα όσα έχει γράψει.
Ο Γιάννης Λουκάς είναι ένας επίδοξος συγγραφέας που καθώς επιμελείται την αυτοβιογραφία του λογοτέχνη πατέρα του, θα ανακαλύψει τυχαία στο υπόγειο του σπιτιού του ένα χειρόγραφο με τίτλο «Μπαρ Φλωμπέρ», ενός αγνώστου συγγραφέα, του Λουκά Ματθαίου. Καθώς το κείμενο τον συγκλονίζει, αποφασίζει να αναζητήσει τον μυστηριώδη άντρα σε ένα οδοιπορικό στην Ευρώπη του τέλους του 20ου αιώνα αλλά και σε μια καταβύθιση στον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι δύσκολο να πεις πολλά για το συγκεκριμένο έργο καθώς είναι μεγάλος ο κίνδυνος να αποκαλύψεις άθελα σου στοιχεία που οδηγούν στη λύση του μυστηρίου. Γιατί το συγκεκριμένο έργο είναι όλο ένα μυστήριο. Όπως ο ιστός της αράχνης που υφαίνεται και παγιδεύει ό, τι υπάρχει γύρω του, έτσι και το Μπαρ Φλωμπέρ δε σου αφήνει περιθώριο ξεφύγεις από τις σελίδες του ούτε για μια στιγμή και να βαρεθείς στο ελάχιστο. Σε κρατάει δέσμιο μαζί του μέχρι και τη τελευταία σελίδα Είναι από τα λίγα νομίζω βιβλία που συνδυάζει τα πάντα, μυστήριο, αγωνία, συναίσθημα αλλά και απίστευτες γνώσεις πάνω στη λογοτεχνία-στη πραγματική λογοτεχνία-έτσι που κανείς τελικά, διαβάζοντας τα, δε θα μείνει απογοητευμένος. Οι σελίδες κυλούν σα νερό και δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στη γραφή αλλά και στη πολυπλοκότητα της ιστορίας που όμως δε κουράζει στο ελάχιστο.
[the_ad id="24722"]Όπως προείπα έχει απίστευτες αναφορές σε λογοτεχνικά αποφθέγματα που δεν παρουσιάζονται με τρόπο που να φαίνεται ο συγγραφέας επηρμένος ή ότι έχει διαβάσει 10 βιβλία και προσπαθεί να δείξει ότι κάποιος είναι-γιατί υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις-, αντιθέτως παρουσιάζονται με τρόπο που να γίνονται κομμάτι της υπόθεσης και βήμα βήμα να σε οδηγούν να ανακαλύψεις την αλήθεια. Σα γρίφοι που σου τους δίνει ο συγγραφέας καλώντας σε να τους λύσεις. Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα πλέον τελείωσαν, όταν όλα έχουν αποκαλυφθεί και δρομολογούνται τα γεγονότα προς την εξιλέωση, έρχεται η τελευταία παράγραφος και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Βέβαια υπάρχει περίπτωση και να μη σε αφήσει αν δε καταλάβεις τι ακριβώς λέει-εγώ το κατάλαβα με τη πρώτη, η μητέρα μου και μια φίλη μου που το διάβασαν δε το κατάλαβαν και έχασαν τη μισή μαγεία αλλά δε πειράζει-κι αυτό είναι άλλο ένα έξυπνο κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη που σε κάνει να φαντάζεσαι τι θα γίνει στη συνέχεια αλλά και τι θα έπρεπε να είχε γίνει και ίσως να ξαναδιαβάσεις ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο υπό νέα οπτική γωνία πλέον για να το κατανοήσεις περισσότερο.
Με δυο λόγια, όχι μόνο το συγκεκριμένο αλλά όλα τα βιβλία του Αλέξη Σταμάτη τα χαρακτηρίζω ως πραγματική λογοτεχνία και αξίζουν να διαβαστούν για το ταξίδι που θα προσφέρουν αλλά και για το ότι σίγουρα, μετά το τέλος της ανάγνωσης, θα είσαι πιο πλήρης σαν αναγνώστης και όχι μόνο. Η λογοτεχνική αξία άλλωστε ενός βιβλίου μετράει στο τι αφήνει μετά το κλείσιμο της τελευταίας σελίδας.
Ο Γιάννης Λουκάς είναι ένας επίδοξος συγγραφέας που καθώς επιμελείται την αυτοβιογραφία του λογοτέχνη πατέρα του, θα ανακαλύψει τυχαία στο υπόγειο του σπιτιού του ένα χειρόγραφο με τίτλο «Μπαρ Φλωμπέρ», ενός αγνώστου συγγραφέα, του Λουκά Ματθαίου. Καθώς το κείμενο τον συγκλονίζει, αποφασίζει να αναζητήσει τον μυστηριώδη άντρα σε ένα οδοιπορικό στην Ευρώπη του τέλους του 20ου αιώνα αλλά και σε μια καταβύθιση στον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι δύσκολο να πεις πολλά για το συγκεκριμένο έργο καθώς είναι μεγάλος ο κίνδυνος να αποκαλύψεις άθελα σου στοιχεία που οδηγούν στη λύση του μυστηρίου. Γιατί το συγκεκριμένο έργο είναι όλο ένα μυστήριο. Όπως ο ιστός της αράχνης που υφαίνεται και παγιδεύει ό, τι υπάρχει γύρω του, έτσι και το Μπαρ Φλωμπέρ δε σου αφήνει περιθώριο ξεφύγεις από τις σελίδες του ούτε για μια στιγμή και να βαρεθείς στο ελάχιστο. Σε κρατάει δέσμιο μαζί του μέχρι και τη τελευταία σελίδα Είναι από τα λίγα νομίζω βιβλία που συνδυάζει τα πάντα, μυστήριο, αγωνία, συναίσθημα αλλά και απίστευτες γνώσεις πάνω στη λογοτεχνία-στη πραγματική λογοτεχνία-έτσι που κανείς τελικά, διαβάζοντας τα, δε θα μείνει απογοητευμένος. Οι σελίδες κυλούν σα νερό και δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στη γραφή αλλά και στη πολυπλοκότητα της ιστορίας που όμως δε κουράζει στο ελάχιστο.
[the_ad id="24722"]Όπως προείπα έχει απίστευτες αναφορές σε λογοτεχνικά αποφθέγματα που δεν παρουσιάζονται με τρόπο που να φαίνεται ο συγγραφέας επηρμένος ή ότι έχει διαβάσει 10 βιβλία και προσπαθεί να δείξει ότι κάποιος είναι-γιατί υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις-, αντιθέτως παρουσιάζονται με τρόπο που να γίνονται κομμάτι της υπόθεσης και βήμα βήμα να σε οδηγούν να ανακαλύψεις την αλήθεια. Σα γρίφοι που σου τους δίνει ο συγγραφέας καλώντας σε να τους λύσεις. Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα πλέον τελείωσαν, όταν όλα έχουν αποκαλυφθεί και δρομολογούνται τα γεγονότα προς την εξιλέωση, έρχεται η τελευταία παράγραφος και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Βέβαια υπάρχει περίπτωση και να μη σε αφήσει αν δε καταλάβεις τι ακριβώς λέει-εγώ το κατάλαβα με τη πρώτη, η μητέρα μου και μια φίλη μου που το διάβασαν δε το κατάλαβαν και έχασαν τη μισή μαγεία αλλά δε πειράζει-κι αυτό είναι άλλο ένα έξυπνο κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη που σε κάνει να φαντάζεσαι τι θα γίνει στη συνέχεια αλλά και τι θα έπρεπε να είχε γίνει και ίσως να ξαναδιαβάσεις ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο υπό νέα οπτική γωνία πλέον για να το κατανοήσεις περισσότερο.
Με δυο λόγια, όχι μόνο το συγκεκριμένο αλλά όλα τα βιβλία του Αλέξη Σταμάτη τα χαρακτηρίζω ως πραγματική λογοτεχνία και αξίζουν να διαβαστούν για το ταξίδι που θα προσφέρουν αλλά και για το ότι σίγουρα, μετά το τέλος της ανάγνωσης, θα είσαι πιο πλήρης σαν αναγνώστης και όχι μόνο. Η λογοτεχνική αξία άλλωστε ενός βιβλίου μετράει στο τι αφήνει μετά το κλείσιμο της τελευταίας σελίδας.
August 21, 2023
Είχα διαβάσει τον 7ο ελέφαντα του Σταμάτη και δεν μου άρεσε καθόλου. Αλλά στο συγκεκριμένο βιβλίο με ώθησε η αναζήτηση που διάβασα στο οπισθόφυλλο: Βαρκελώνη, Φλωρεντία, Βερολίνο, Αρκαδία... Το πρόσχημα της αναζήτησης όχι ιδιαίτερα πειστικό, αλλά ο συγγραφέας καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη για την αλήθεια του! Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, όπου αν ο ήρωας ήταν λιγότερο ατσαλάκωτος, θα ήταν ακόμα καλύτερο.
"Πώς είναι δυνατόν όμως να αγαπήσει κάποιος που δεν αντέχει ούτε τον εαυτό του; Πόσο φοβούνται οι άνθρωποι τον έρωτα! Όταν τα βρεις σκούρα, ξαναγυρνάνε στη σιγουριά, κρύβονται πάλι εκεί που πριν..."
"Εγώ έναν ίλιγγο αισθανόμουν που σκόρπιζε στα σπλάχνα η αδυναμία. Γιατί ήταν αδυναμία που έφερνε ο έρωτας αυτός και έπρεπε να αμυνθώ."
"Αν σήμερα δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις πόλεις μας, είναι γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις κοινωνίες που στηρίζουν αυτές τις πόλεις. Το έδαφος το οποίο πρέπει να δουλεύει ο σύγχρονος αρχιτέκτονας είναι το έδαφος της μνήμης. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχουμε. Ζω σημαίνει 'θυμάμαι'."
"Η ομορφιά από μόνη της δεν είναι τίποτα. Είναι ένα κενό γράμμα. Την αναγνωρίζεις, την πολιορκείς, παλεύεις μαζί της, και αν είσαι τυχερός την κατακτάς. Εκεί σου δίνεται το απόλυτο δικαίωμα να τη χαϊδέψεις, να τη δαγκώσεις, να την διαπεράσεις... Μα όταν όλα αυτά τελειώνουν, η ομορφιά δεν παθαίνει τίποτα. Εσύ είσαι που παθαίνεις..."
"Επέλεξα μία καινούργια αγάπη. Ποια αγάπη όμως επιλέγεται;"
"Η στιγμή είναι οχιά, δαγκωματιά στο χρόνο."
"Υπάρχει κάτι τελεσίδικα βέβαιο στον έρωτα. Είναι η σφραγίδα της στιγμής και μαζί σύνοψη όλων των προηγούμενων. Αυτό είναι το σύνηθες. Σε μερικούς ανθρώπους όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Για εκείνους που η ψυχή τους δεν είναι ποτέ δεδομένη, που αναγκάστηκαν από μικροί ν' αναρωτηθούν για το αυτονόητο, για αυτούς που ο κόσμος ο κόσμος τους ήταν το υποθαλάσσιο μέρος του παγόβουνου, ο έρωτας δεν ήταν πάντοτε υπόθεση μόνο δύο ατομων. Υπήρχε μία επιπλέον παρουσία, κάποιος άλλος που παρευρισκόταν ανάμεσα στον αγαπημένο άνθρωπο και σ' ότι πιο αληθινό φέρνει στη σχέση ερωτευμένος: στον ίδιο του τον εαυτό."
"Υπάρχουν πράγματα που είτε θα θέλαμε να γίνουν και δεν τα τολμήσαμε είτε δεν έγιναν επειδή δεν ήταν δυνατόν να γίνουν."
"Οι άνθρωποι δεν είναι παρά εικόνες, αντανακλάσεις. Παίρνουν ζωή μόνο όταν τους αγγίζουμε. Υπάρχουν μόνο όταν υπάρχουμε και εμείς -και ο ίδιος εκείνη τη στιγμή υπήρχε όσο ποτέ
"Πώς είναι δυνατόν όμως να αγαπήσει κάποιος που δεν αντέχει ούτε τον εαυτό του; Πόσο φοβούνται οι άνθρωποι τον έρωτα! Όταν τα βρεις σκούρα, ξαναγυρνάνε στη σιγουριά, κρύβονται πάλι εκεί που πριν..."
"Εγώ έναν ίλιγγο αισθανόμουν που σκόρπιζε στα σπλάχνα η αδυναμία. Γιατί ήταν αδυναμία που έφερνε ο έρωτας αυτός και έπρεπε να αμυνθώ."
"Αν σήμερα δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις πόλεις μας, είναι γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις κοινωνίες που στηρίζουν αυτές τις πόλεις. Το έδαφος το οποίο πρέπει να δουλεύει ο σύγχρονος αρχιτέκτονας είναι το έδαφος της μνήμης. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχουμε. Ζω σημαίνει 'θυμάμαι'."
"Η ομορφιά από μόνη της δεν είναι τίποτα. Είναι ένα κενό γράμμα. Την αναγνωρίζεις, την πολιορκείς, παλεύεις μαζί της, και αν είσαι τυχερός την κατακτάς. Εκεί σου δίνεται το απόλυτο δικαίωμα να τη χαϊδέψεις, να τη δαγκώσεις, να την διαπεράσεις... Μα όταν όλα αυτά τελειώνουν, η ομορφιά δεν παθαίνει τίποτα. Εσύ είσαι που παθαίνεις..."
"Επέλεξα μία καινούργια αγάπη. Ποια αγάπη όμως επιλέγεται;"
"Η στιγμή είναι οχιά, δαγκωματιά στο χρόνο."
"Υπάρχει κάτι τελεσίδικα βέβαιο στον έρωτα. Είναι η σφραγίδα της στιγμής και μαζί σύνοψη όλων των προηγούμενων. Αυτό είναι το σύνηθες. Σε μερικούς ανθρώπους όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Για εκείνους που η ψυχή τους δεν είναι ποτέ δεδομένη, που αναγκάστηκαν από μικροί ν' αναρωτηθούν για το αυτονόητο, για αυτούς που ο κόσμος ο κόσμος τους ήταν το υποθαλάσσιο μέρος του παγόβουνου, ο έρωτας δεν ήταν πάντοτε υπόθεση μόνο δύο ατομων. Υπήρχε μία επιπλέον παρουσία, κάποιος άλλος που παρευρισκόταν ανάμεσα στον αγαπημένο άνθρωπο και σ' ότι πιο αληθινό φέρνει στη σχέση ερωτευμένος: στον ίδιο του τον εαυτό."
"Υπάρχουν πράγματα που είτε θα θέλαμε να γίνουν και δεν τα τολμήσαμε είτε δεν έγιναν επειδή δεν ήταν δυνατόν να γίνουν."
"Οι άνθρωποι δεν είναι παρά εικόνες, αντανακλάσεις. Παίρνουν ζωή μόνο όταν τους αγγίζουμε. Υπάρχουν μόνο όταν υπάρχουμε και εμείς -και ο ίδιος εκείνη τη στιγμή υπήρχε όσο ποτέ
December 3, 2012
Φλυαρία διαλόγων, το παράτησα στην μέση. Δεν μου δημιούργησε κανένα ενδιαφέρον να μάθω την ιστορία του ήρωα, κι αυτό γιατί το κεντρικό σημείο της ιστοριάς που είναι το περίφημο κείμενο "Μπαρ Φλωμπέρ" του άσημου συγγραφέα, δεν μου κέντρισε την περιέργεια. Οι αναφορές σ' αυτό στην αρχή της ιστορίας είναι στεγνές χωρίς κάτι συναρπαστικό.
October 2, 2018
Στην επιφάνεια θα βρείτε μια συναρπαστική αστυνομική ιστορία. Στην αμέσως επόμενη στρώση, ένα υπέροχο οδοιπορικό σε Ευρωπαϊκές πόλεις αλλά και στην Ελλάδα, με γλαφυρότατη περιγραφή των τοπίων, της ιστορίας, της αρχιτεκτονικής και κυρίως των ανθρώπων. Και στον πυρήνα, φιλοσοφία, ψυχολογία, τέχνη και βεβαίως έρωτα, αρμονικά πλεγμένα και δοσμένα με λόγο ρέοντα. Διαβάζεται απνευστί.
June 19, 2015
Um livro incrivel! Terminei hoje a sua leitura e ,de imediato, me apetecia começar a lê-lo novamente.
August 14, 2016
Enjoyed this book and found an interesting new
voice
voice
July 10, 2016
One of the best books I've ever read.
October 24, 2022
Σε audiobook μέσω του Jukebooks. Υπέροχο μυθιστόρημα με πολύ έξυπνη και ασυνήθιστη ιστορία, πλοκή που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και εξαιρετική αφήγηση. Πραγματικά το απόλαυσα πολύ!
August 28, 2018
«Αναζητώντας τον «Άλλον» ουσιαστικά αναζητάμε τον εαυτό μας. Μια και ο άλλος είναι ο καθρέφτης μας και τα κομμάτια που ανακαλύπτουμε σ’ εκείνον έχουν μια άμεση αντανάκλαση σε εμάς τους ίδιους». Έτσι και στο μυθιστόρημα «Μπαρ Φλωμπέρ», βλέπουμε τους δύο πρωταγωνιστές να ανακαλύπτουν κομμάτια του εαυτού τους ο ένας μέσα από τον άλλον. Υπάρχει μια αδιάκοπη επιθυμία για αλλαγές. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση και με πολλά αναπάντητα ερωτήματα κι αινίγματα μέχρι την επόμενη σελίδα. Η απόφαση για κάθε νέο ταξίδι ορίζει αυτο��άτως και την αφετηρία απεριόριστων αλλαγών στην προσωπική εξέλιξη εκείνου που το αποφασίζει για τον ίδιο του τον εαυτό. Οι ήρωές μας, ταξιδεύουν πολύ γνωρίζοντας νέα μέρη, ανθρώπους, μπλέκονται με πρόσωπα και καταστάσεις σε ανύποπτο χρόνο και χώρο, γίνονται θύματα σε ιστορίες τρίτων, αλλάζουν. Μαζί τους ταξιδεύουμε κι εμείς. Αλλάζουμε κι εμείς μέσα από τις σελίδες αυτής της ατελείωτης περιπέτειας ετών. Άλλωστε αν η κάθε αλλαγή δεν ήταν επιθυμία θα διατηρούταν μια διαρκή στασιμότητα γύρω μας. Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που βρέθηκε τυχαία στη συλλογή μου με τα αδιάβαστα κι έτσι ξαφνικά κατέληξε στα αγαπημένα μου. Ένα βιβλίο που μας επισημαίνει πως είναι όμορφες οι αλλαγές, αφού μέσα από αυτές συνειδητοποιούμε πόσο όμορφη είναι και η άλλη –καλύτερη- εκδοχή του εαυτού μας. Και κάθε φορά θα είναι όλο και καλύτερη, αφού θα είναι κάτι περισσότερο από την προηγούμενη. Το μόνο που με δυσαρέστησε αλλά δεν με εξέπληξε και τόσο είναι ο εγωισμός που κατέκλυσε εν τέλει ένα σημαντικό πρόσωπο της ιστορίας μας, αφήνοντάς το έρμαιο στην απόφαση μιας απέραντης μοναξιάς καθώς και του φόβου του για το συναίσθημα εκείνου του ανεκπλήρωτου έρωτα...
May 18, 2017
O nosso protagonista é Yannis Loukas, um jornalista freelancer, filho de um escritor de sucesso e que aceita ajuda-lo na sua autobiografia. Enquanto trabalha na autobiografia, Yannis descobre um manuscrito, com o título Bar Flaubert, e que o seu pai recusou a sua publicação, e fica fascinado com o livro.
Vamos então acompanhando, em paralelo, a vida e a busca de Yannis pelo autor de Bar Flaubert; como alguns excertos do próprio manuscrito.
Temos então, uma história sobre livros, e não só, que nos vai fazer viajar por várias cidades, como Atenas, Barcelona, Florença, Berlim e não só.
Sem vos revelar mais sobre o enredo, digo-vos que o livro foi uma boa surpresa. Gostei imenso da escrita, muito visual e da estrutura, que permite uma leitura muito fluída.
Se gostam de histórias com mistério, em torno de um livro, então dêem uma oportunidade ao livro, pois julgo que vos vai prender.
Vamos então acompanhando, em paralelo, a vida e a busca de Yannis pelo autor de Bar Flaubert; como alguns excertos do próprio manuscrito.
Temos então, uma história sobre livros, e não só, que nos vai fazer viajar por várias cidades, como Atenas, Barcelona, Florença, Berlim e não só.
Sem vos revelar mais sobre o enredo, digo-vos que o livro foi uma boa surpresa. Gostei imenso da escrita, muito visual e da estrutura, que permite uma leitura muito fluída.
Se gostam de histórias com mistério, em torno de um livro, então dêem uma oportunidade ao livro, pois julgo que vos vai prender.
November 4, 2021
Απροσδόκητα ενα όμορφο ταξίδι .Κι όσο για το ομώνυμο Μπαρ, που συναντάμε διαρκώς στο μυθιστόρημα με την διαφορά ότι πρόκειται για έναν τόπο όπου δεν ρέει σταγόνα αλκοόλ… Κι αυτό γιατί δε βρίσκεται παρά στην φαντασία ενός χαρισματικού μυαλού…
January 13, 2024
Ο συγγραφέας αυτός , πιστεύω, δούλεψε πολύ για να μπορέσει να γράψει αυτό το πολυεπίπεδο μυθιστόρημα. Το σίγουρο είναι ότι δε θα κουραστείς να ταξιδεύεις όσο διαβάζεις. Προσωπικά μου κίνησε το ενδιαφέρον να διαβάσω περισσότερα έργα του Α.Σ.
Το προτείνω,το προτείνω, το προτείνω!
Το προτείνω,το προτείνω, το προτείνω!
August 19, 2013
Reads like juvenilia in parts, but a it's nevertheless a worthwhile read.
December 28, 2018
Είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι επαληθεύτηκαν. Όχι πως δεν είναι ένα καλό βιβλίο. Το διάβασα ευχάριστα, αλλά στα κομμάτια της πλοκής με έχασε και δεν νομίζω άδικα.
March 12, 2019
Εξαιρετικό βιβλίο μου άρεσε πολύ. Και αν δεν είχα μαντέψει "το μυστικό" από την μέση του βιβλίου θα έδινα 5 αστέρια.
March 22, 2020
Αρκετά καλό. Μοναδικό αρνητικό το ότι ήταν κουραστικό σε κάποια μέρη.
Ωραία γραφή που προτρέπει τον αναγνώστη να εξερευνήσει περισσότερο την ευρωπαϊκή τέχνη και λογοτεχνία.
Ωραία γραφή που προτρέπει τον αναγνώστη να εξερευνήσει περισσότερο την ευρωπαϊκή τέχνη και λογοτεχνία.
March 16, 2025
3,5
Cercavo un romanzo greco quando mi sono imbattuta in questo libro di Alexis Stamatis.
La storia ha inizio con il ritrovamento di un manoscritto in uno scantinato: un’opera inedita di un autore sconosciuto, Lukàs Matheu. Si tratta di un romanzo autobiografico, scritto benissimo e con una trama coinvolgente e, a tratti, enigmatica. Tanto basta al protagonista per riconoscersi nei pensieri dell’autore e decidere di volerlo incontrare. Inizia così una ricerca che lo porta in diverse città europee seguendo le tracce suggerite dai labili indizi del manoscritto. Un viaggio che lo porterà alla scoperta di se stesso.
Una bella trama e una scrittura che cattura l’attenzione fin da subito, mentre gli enigmi disseminati nella trama danno quel quid in più. Alcune pagine le ho trovate alquanto complesse e cervellotiche. Nel complesso è stata una piacevolissima sorpresa.
Cercavo un romanzo greco quando mi sono imbattuta in questo libro di Alexis Stamatis.
La storia ha inizio con il ritrovamento di un manoscritto in uno scantinato: un’opera inedita di un autore sconosciuto, Lukàs Matheu. Si tratta di un romanzo autobiografico, scritto benissimo e con una trama coinvolgente e, a tratti, enigmatica. Tanto basta al protagonista per riconoscersi nei pensieri dell’autore e decidere di volerlo incontrare. Inizia così una ricerca che lo porta in diverse città europee seguendo le tracce suggerite dai labili indizi del manoscritto. Un viaggio che lo porterà alla scoperta di se stesso.
Una bella trama e una scrittura che cattura l’attenzione fin da subito, mentre gli enigmi disseminati nella trama danno quel quid in più. Alcune pagine le ho trovate alquanto complesse e cervellotiche. Nel complesso è stata una piacevolissima sorpresa.
November 19, 2016
Бар "Флобер" е както време, така и пространство. Това е светът на Алексис Стаматис, формално "заключен" между кориците на романа му. Страниците са изпълнени със сентенции, символика и харизматични персонажи, чиито образи са толкова наситени и пълнокръвни, че читателят "вижда" контурите на лицата, но и на душите им. Авторът залага на културния опит на своята аудитория, превеждайки я през сюжет привидно "лек" за прочит. Но на едно по-задълбочено ниво книгата е изпълнен с лутанията на главния герой, с шифри и символи, чертаещи пътят към себепознаването. Финалът на книгата повтаря нейното начало, създавайки впечатление както за намерен Смисъл, така и за притихнала Вечност.
Displaying 1 - 30 of 38 reviews