"Το ότι ο Τάκης Σινόπουλος (πρώτο βιβλίο: "Μεταίχμιο", 1951), μεταφέρεται τώρα εδώ (σ.σ. στο υπό έκδοση βιβλίο του Μ. Μερακλή, "Σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία: ποίηση 1945-1980"), στο κεφάλαιο για την κοινωνική ποίηση, από το νεοϋπερρεαλιστικό κεφάλαιο της πρώτης έκδοσης, δεν οφείλεται σε λάθος ταξινόμηση. Η μεταφορά αυτή υπήρχε, δυνάμει, μέσα στον ίδιο, στην ποίησή του: υπήρχε ο σπόρος που έγινε καρπός: ολοένα σαφέστερα, πιο λίγο αινιγματικά, αποκάλυπτε το κοινωνικό περιεχόμενο η ποίησή του. Έτσι η μεταφορά του αυτή, στον τόμο τούτο, έχει, θα έλεγα, και μια συμβολική σημασία: θέλει να δείξει, άλλη μια φορά, αυτό που επαναλαμβάνω εδώ μέσα, ότι η εποχή είχε ή είταν ένα passe-par-tout, που πέρναγε, με τα γνωρίσματά της, σ΄όλα τα ποιητικά σπίτια, όχι μόνο στα ανοιχτά, αλλά και στα αμπαρωμένα. [...]" (από την εισαγωγή του Μιχάλη Μερακλή)
Takis Sinopoulos was a Greek poet and a leading figure among the so-called first postwar generation of Greek poets. A doctor by profession, he came of age at the beginning of perhaps the most terrible decade of Greece's recent history, running from the Metaxas dictatorship through war, occupation and the horrors of civil war, many of which he experienced at first hand. These experiences, and their exorcism, inform much of his work, as did the colonels' dictatorship of 1967-1974. Alongside his poetry, he was an astute and prolific critic as well as a talented painter, and his encouragement help launch the very much younger poets who became known as the generation of the seventies.
"Τοπίο θανάτου. Η πετρωμένη θάλασσα τα μαύρα κυπαρίσσια το χαμηλό ακρογιάλι ρημαγμένο από τ’ αλάτι και το φως τα κούφια βράχια ο αδυσώπητος ήλιος απάνω και μήτε κύλισμα νερού μήτε πουλιού φτερούγα μονάχα απέραντη αρυτίδωτη πηχτή σιγή."