What do you think?
Rate this book
Mijn kleine oorlog
Weinig boeken over de Tweede Wereldoorlog zijn zo aangrijpend als Mijn kleine oorlog. Een rapsodische aaneenschakeling van beklijvende beelden, navrante geschiedenissen en ogenschijnlijk banale scènes dompelt de lezer onder in een sfeer van vunzigheid, geweld en dreigende ondergang. Louis Paul Boon kant zich systematisch tegen elke poging om een hogere betekenis te geven aan wat hij registreert. Want oorlog is in zijn opvatting onbeschrijflijk zinloos. `Schop de menschen tot zij een geweten krijgen [ ] wat heeft het alles voor zin? Mijn kleine oorlog is de spiegel van een kapotte tijd.
80 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1947
17 people are currently reading
642 people want to read
About the author
Louis Paul Boon
123 books103 followersLodewijk Paul Albrecht (Louis Paul) Boon was een Vlaams schrijver, dichter en kunstschilder.
Louis Paul Boon in de Nederlandstalige Wikipedia
Louis Paul Boon in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Louis Paul Boon bij "Schrijversgewijs"
Lodewijk Paul Albrecht (Louis Paul) Boon was a Flemish writer, poet and painter.
Louis Paul Boon in the English Wikipedia
Biography in English on NLPVF
Louis Paul Boon in de Nederlandstalige Wikipedia
Louis Paul Boon in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Louis Paul Boon bij "Schrijversgewijs"
Lodewijk Paul Albrecht (Louis Paul) Boon was a Flemish writer, poet and painter.
Louis Paul Boon in the English Wikipedia
Biography in English on NLPVF
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 73 reviews
Read
March 2, 2017
Louis Paul Boon (1912-1979)
KICK PEOPLE HARD TILL THEY GET A CONSCIENCE
Twice during his lifetime the Flemish journalist and author Louis Paul Boon had to endure a German invasion of his country; as a little boy he witnessed the murder of a prisoner by German soldiers and as a grown man he himself became a prisoner of war of the Germans almost immediately after the commencement of the Blitzkrieg. Are there traces of that childhood trauma in his eyes?
Boon as prisoner of war (1940)
Fortunately, he was released alive and relatively quickly - I suppose the Germans didn't know he was a leftist, and they certainly didn't know that he was to be, briefly, editor of the De roode Vaan, the central organ of the Dutch speaking communists.(*)
Early in 1944 he started writing stories about his imprisonment and the occupation and published the first book version of Mijn kleine oorlog (My Little War) in 1947. Apparently the initial reception was not overwhelming, so thirteen years later Boon published a revised and further expanded version in the Netherlands. This version was much better received, but also by that time Boon was beginning to be recognized as one of the leading Dutch language authors of the 20th century. In the 70's he was in the running for the Nobel Prize.
Self-avowedly influenced by John Dos Passos, Boon was not interested in composing a linear, chronological novel about the war. In fact, what he wanted was to "Sling it in our faces, hurl it at our dismayed consciences." And so what one gets in Mijn kleine oorlog is highly compressed bits and pieces of chaos, carnage, fear, opportunism, death and naked survival held together by bitter irony and black humor. No real stories, just vignettes, impressions, snapshots.
An additional, unexpected layer of irony - and I don't know how much of this was added in 1960 - is provided by Boon's post-modern meta-fictional contortions. For example, many of the characters are called "What’s-his-name", at one point one of the "What’s-her-name"'s name is remembered with some tongue in cheek relief, and later Boon tells us “There are 36 people who think they’re What’s-his-name, and eleven gentlemen who give this particular writer angry looks whenever they walk by because they recognize themselves in Mr. Swaem—although he had only a symbolic Mr. Swaem in mind.” The post-modern irony is laid on with a trowel in a section called "Self-Defense" in which he turns upon the reader, encourages him to write his own "Little War" and then offers him advice like
First and foremost the writer of a Little War has to believe that books are a form of public entertainment in which there can be no swearing or spitting on the ground and in which no one’s sleeping conscience is ever startled awake. And then he has to remember that he needs to keep his eyes open at all times yet never write anything down as he actually sees it, because that isn’t art—so the literary people tell us—that’s just making yourself into a camera. And a writer has to be particularly careful not to walk down any dark alleys, since he might bump into someone who thinks he recognizes himself in Mr. Swaem the profiteer or that gentleman from the meat-inspection board or Proske or even What’s-his-name himself.
Some of the would-be Mr. Boone's in the imaginary readership have gotten surly to the author's wife, upon which "I threatened to come and personally drag him out from behind his desk."
OK, then...
Mijn kleine oorlog is a discomfiting text. Horrors are described, some of humanity's worse sides are displayed, and these (admittedly partial) glimpses of reality are nearly negated by mischievous authorial poses and metafictions. Since I expect that the latter were not to be found in the chronicles published in installments late in 1944 (the earliest version of this text) and probably not in the reportedly raw 1947 version, it seems clear that they were not a necessary distancing device for the author in order to cope with the lacerating material. So, why? That is an honest question, not a veiled criticism,(**) and one I cannot answer now. But I am intrigued by this surprising little text and have not done with Louis Paul Boon at all.
(*) Apparently, he couldn't toe the rapidly changing official party line.
(**) Although this question is not addressed, you might be interested in reading an interview with Boon at: http://www.dalkeyarchive.com/intervie...
March 10, 2025
Pues esta es de las veces que te alegras de equivocarte. El libro va creciendo poco a poco para acabar en todo lo alto.
"La "pequeña guerra" de Boon, no es otra cosa que la "guerra a la guerra" ". De acuerdo al 100% con el prologuista.
Lo que nos cuenta aquí este escritor belga del cual no conocía nada antes de este libro, son pequeñas intrahistorias que confluyen con la II GM: cosas del día a día que se ven alteradas por la guerra. P.e: antes pensabas en como pagar la hipoteca de la casa, como salías adelante, mejor o peor, en función del trabajo y esa escala de valores la guerra la elimina.
"(...) pensé, dios mío, mecagüendios, que no mueran ellos, que los vuelva a ver una vez más ¿QUE ES ESO DE TENER UN HIJO Y LUEGO MORIR SIN HABERLO VISTO?".
La forma y estilo es lo más llamativo y novedoso con mucha diferencia del libro. Debes estar en guardia continuamente: alteración o inexistencia de los signos de puntuación, desaparecen las mayúsculas en los nombres propios y ciudades, uso de numeración sin letra. Uso de vulgarismos a cada poco, la opinión personal del autor la vuelca en boca de los personajes de que se vale.
"ME REPATEA LA PATRIA AUNQUE TODO EL MUNDO ESTE A FAVOR, solo soy un hombre que desea algo de comer en el plato y un poco de carbón en la estufa, que desea el calor de la cama y el cuerpo de su mujer y la mirada de su hijo, que no se cree el ombligo del mundo sino un hombre entre los hombres, que ama a los HOMBRES y no a las PATRIAS"
Otra cosa peculiar es la forma de entrar y salir de la guerra, parece que con el uso de los textos en cursiva. El autor fue testigo de excepción y prisionero de guerra en esta II GM.
"alguien que movido por la pobreza se fue a trabajar a alemania afirma que EN ALEMANIA SE ESTÁ BIEN, las mujeres llevan medias de seda y la gente come chocolate y toma café de verdad y HAY SEGURIDAD SOCIAL -hay gente a la que habría que cortarle la cabeza y luego decirle : mírala bien, esta es tu propia cabeza de burro".
En definitiva es un libro cuanto menos interesante y curioso para el lector un poco inquieto y el estilo, que indudablemente es muy bueno. Sus editores venden el producto calificándolo de candidato al Nobel del 79. No lo sé, pero no esta mal, es distinto.
El gran mensaje-fuerza del libro: "DA PATADAS A LA GENTE HASTA QUE TENGA CONCIENCIA".
"La "pequeña guerra" de Boon, no es otra cosa que la "guerra a la guerra" ". De acuerdo al 100% con el prologuista.
Lo que nos cuenta aquí este escritor belga del cual no conocía nada antes de este libro, son pequeñas intrahistorias que confluyen con la II GM: cosas del día a día que se ven alteradas por la guerra. P.e: antes pensabas en como pagar la hipoteca de la casa, como salías adelante, mejor o peor, en función del trabajo y esa escala de valores la guerra la elimina.
"(...) pensé, dios mío, mecagüendios, que no mueran ellos, que los vuelva a ver una vez más ¿QUE ES ESO DE TENER UN HIJO Y LUEGO MORIR SIN HABERLO VISTO?".
La forma y estilo es lo más llamativo y novedoso con mucha diferencia del libro. Debes estar en guardia continuamente: alteración o inexistencia de los signos de puntuación, desaparecen las mayúsculas en los nombres propios y ciudades, uso de numeración sin letra. Uso de vulgarismos a cada poco, la opinión personal del autor la vuelca en boca de los personajes de que se vale.
"ME REPATEA LA PATRIA AUNQUE TODO EL MUNDO ESTE A FAVOR, solo soy un hombre que desea algo de comer en el plato y un poco de carbón en la estufa, que desea el calor de la cama y el cuerpo de su mujer y la mirada de su hijo, que no se cree el ombligo del mundo sino un hombre entre los hombres, que ama a los HOMBRES y no a las PATRIAS"
Otra cosa peculiar es la forma de entrar y salir de la guerra, parece que con el uso de los textos en cursiva. El autor fue testigo de excepción y prisionero de guerra en esta II GM.
"alguien que movido por la pobreza se fue a trabajar a alemania afirma que EN ALEMANIA SE ESTÁ BIEN, las mujeres llevan medias de seda y la gente come chocolate y toma café de verdad y HAY SEGURIDAD SOCIAL -hay gente a la que habría que cortarle la cabeza y luego decirle : mírala bien, esta es tu propia cabeza de burro".
En definitiva es un libro cuanto menos interesante y curioso para el lector un poco inquieto y el estilo, que indudablemente es muy bueno. Sus editores venden el producto calificándolo de candidato al Nobel del 79. No lo sé, pero no esta mal, es distinto.
El gran mensaje-fuerza del libro: "DA PATADAS A LA GENTE HASTA QUE TENGA CONCIENCIA".
August 27, 2022
This Dutch book, which is also published and available in English and thus called "My Little War", by the late Flemish author, L.P. Boon (1912-1979), is in my opinion a very likeable retelling of the author's personal experiences and observations during WWII.
Storytelling is of a superb quality, direct, raw and with an honesty that is to be congratulated, while the atmosphere and depredations that this war will bring are wonderfully described by the author, as well as the author's hardship to survive these terrible life dangers of war.
This story is told with a certain roughness, directness and dedication, and it will bring the author's domestic troubles and despairing times as a Belgian military man with all its beauty and horrors very much to the forefront.
All in all, this is an amazing book that has been undervalued for a very long time but has now been recognised as one of Dutch literary jewels, that's absolutely worthy to be read and cherished.
Recommended to anyone who likes an outspoken book about WWII, that is told from the honest perspective from an author who hates war and the suffering of the (common) people, and who dearly wants peace between all people, whether they are high or low born, and that's why I like to call this: "A Very Memorable War Chronicle"!
Storytelling is of a superb quality, direct, raw and with an honesty that is to be congratulated, while the atmosphere and depredations that this war will bring are wonderfully described by the author, as well as the author's hardship to survive these terrible life dangers of war.
This story is told with a certain roughness, directness and dedication, and it will bring the author's domestic troubles and despairing times as a Belgian military man with all its beauty and horrors very much to the forefront.
All in all, this is an amazing book that has been undervalued for a very long time but has now been recognised as one of Dutch literary jewels, that's absolutely worthy to be read and cherished.
Recommended to anyone who likes an outspoken book about WWII, that is told from the honest perspective from an author who hates war and the suffering of the (common) people, and who dearly wants peace between all people, whether they are high or low born, and that's why I like to call this: "A Very Memorable War Chronicle"!
February 18, 2010
KICK 'EM HARD
"My Little War" is a fictionalized account of the Flemish writer Louis Paul Boon's travails as a frontline soldier during World War II. But don't mistake it for a hero's journey. Boon was captured after just three days of action, sent to a German prisoner-of-war camp and eventually allowed to return to his village in occupied Belgium. This slender volume, originally published in 1947 but only now available in English for the first time, is an anti-epic. Boon is less interested in his own misfortunes than in those of the people he encounters along his way.
Each chapter in "My Little War" takes the form of a short vignette that introduces a new character. We meet a malnourished woman "with the eyes of a thirty-year-old and the mouth of an eighty-year-old" who dies of cancer on the day the liberation forces arrive. A starving POW goes to the latrine in search of a piece of bread that came to him in a dream. Then there's the soldier who thoughtfully replaces the water in a goldfish bowl while occupying a dairy farmer's house in the countryside -- after smashing in the windows and bashing down the door.
If such stories seem equal parts comic and grotesque, it's because they're riddled with truth. In fact, many of them were originally published in newspapers. But on their own, Boon realizes, they may seem too anecdotal. So he gives each episode an italicized addendum that alternately expands and comments on it.
Here, Boon follows up on the fates of the people who shuffle through the deck of his narrative, adds details about people who suffered in similar situations or simply throws up his hands in despair at trying to pay tribute to them all.
During these meta-fictional asides, Boon's outrage pierces the decorum of the more anecdotal main accounts. It's as if he were reprimanding himself: How dare you tidy up this monstrousness with your pen? What right do you have to turn these crimes against humanity into a story?
In many ways, such a style is similar to that of Kenneth Patchen, the American poet and novelist who influenced the Beats and whose aphoristic prose constructions incorporated images, cut-up narratives and multiple type sizes and styles to get his antiwar message across.
Boon's pervasive nihilism also calls to mind the darker novels of another Belgian, the crime writer Georges Simenon. Yet the most distinctive feature of his narrative is its mode of address, which shuttles back and forth between the easy intimacy of war gossip and the hysterical ravings of someone confessing to things that will get him ostracized or shot or worse.
Boon exposes the myth of the combat narrative involving a group of protagonists who grow up together, fight together and die together. Instead, "My Little War" offers a nightmarish parade of strangers who try to do the narrator harm, either by sending him into battle or shooting him when he gets there. The situation worsens at home, where his countrymen and women are desperate to sell anything they can find -- a lump of coal, a malicious rumor, their dignity -- for the price of a bowl of soup.
Everyone has a part to play, and everyone is guilty of something, Boon concludes. But with so many atrocities suffered and indignities endured, the victims pile up, and each demands a testimonial. Boon does what he can, in his own inimitable style.
Or, as he writes toward the end of the novel:
"A last cry:
KICK PEOPLE HARD
TILL THEY GET A CONSCIENCE"
This review orginally appeared in the L.A. Times.
"My Little War" is a fictionalized account of the Flemish writer Louis Paul Boon's travails as a frontline soldier during World War II. But don't mistake it for a hero's journey. Boon was captured after just three days of action, sent to a German prisoner-of-war camp and eventually allowed to return to his village in occupied Belgium. This slender volume, originally published in 1947 but only now available in English for the first time, is an anti-epic. Boon is less interested in his own misfortunes than in those of the people he encounters along his way.
Each chapter in "My Little War" takes the form of a short vignette that introduces a new character. We meet a malnourished woman "with the eyes of a thirty-year-old and the mouth of an eighty-year-old" who dies of cancer on the day the liberation forces arrive. A starving POW goes to the latrine in search of a piece of bread that came to him in a dream. Then there's the soldier who thoughtfully replaces the water in a goldfish bowl while occupying a dairy farmer's house in the countryside -- after smashing in the windows and bashing down the door.
If such stories seem equal parts comic and grotesque, it's because they're riddled with truth. In fact, many of them were originally published in newspapers. But on their own, Boon realizes, they may seem too anecdotal. So he gives each episode an italicized addendum that alternately expands and comments on it.
Here, Boon follows up on the fates of the people who shuffle through the deck of his narrative, adds details about people who suffered in similar situations or simply throws up his hands in despair at trying to pay tribute to them all.
During these meta-fictional asides, Boon's outrage pierces the decorum of the more anecdotal main accounts. It's as if he were reprimanding himself: How dare you tidy up this monstrousness with your pen? What right do you have to turn these crimes against humanity into a story?
In many ways, such a style is similar to that of Kenneth Patchen, the American poet and novelist who influenced the Beats and whose aphoristic prose constructions incorporated images, cut-up narratives and multiple type sizes and styles to get his antiwar message across.
Boon's pervasive nihilism also calls to mind the darker novels of another Belgian, the crime writer Georges Simenon. Yet the most distinctive feature of his narrative is its mode of address, which shuttles back and forth between the easy intimacy of war gossip and the hysterical ravings of someone confessing to things that will get him ostracized or shot or worse.
Boon exposes the myth of the combat narrative involving a group of protagonists who grow up together, fight together and die together. Instead, "My Little War" offers a nightmarish parade of strangers who try to do the narrator harm, either by sending him into battle or shooting him when he gets there. The situation worsens at home, where his countrymen and women are desperate to sell anything they can find -- a lump of coal, a malicious rumor, their dignity -- for the price of a bowl of soup.
Everyone has a part to play, and everyone is guilty of something, Boon concludes. But with so many atrocities suffered and indignities endured, the victims pile up, and each demands a testimonial. Boon does what he can, in his own inimitable style.
Or, as he writes toward the end of the novel:
"A last cry:
KICK PEOPLE HARD
TILL THEY GET A CONSCIENCE"
This review orginally appeared in the L.A. Times.
March 26, 2018
Senryu Review:
Postwar postmodern
take on wartime ennui in
beguiling vignettes.
Postwar postmodern
take on wartime ennui in
beguiling vignettes.
July 13, 2020
Ge hept mijn kleine oorlog van boon gelezen wat vinder nu van?
Awel, om eerlijk te zijn, ’t viel danig tegen. Aan goede bedoelingen mankeert het de schrijver niet. Het klein boekske is een groot statement. Mijn kleine oorlog is een aanklacht tegen de oorlog vanuit verschillende perspectieven, maar altijd vanuit de kant van de gewone mens.
Maar het blijft een bundeling klein stukskes en die zijn dan nog van wisselende kwaliteit ook. Hoewel het allesbehalve dik is, duurde het toch een wijl voor ik erdoor was.
Mijn kleine oorlog is gegoten in een vorm die zowel volks als experimenteel is. Het negeren van leestekens, hoofdtekens en dergelijke is punk avant la lettre en loopt vooruit op de (literair-elitaire) nieuwe roman van later. Dat is zeer interessant voor literatuurwetenschappers, maar bij mij pakte dat niet.
De barokke vlaamsigheid komt bij mij (misschien niet bij u) gekunsteld over. Het werkt als cursiefje in een krant, maar in boekvorm, ik weet het niet. In vergelijking met het sappig Liers van Felix Timmermans, het gezongen Antwerps van Wannes Van de Velde of – allez vooruit, waarom niet – het Vlaams van Guido Gezelle, komt Boons dialect (als het dat al is) mij weinig authentiek over. Misschien ligt dat aan mij, ik herhaal: ik weet dat niet.
Maar alleen voor de goede bedoelingen twee sterren geven, dat zou kleinerend zijn, dus dat doe ik niet.
De eerste ster valt voor de tijdloze slotslogan (waarvan ik zelfs niet wist dat die uit dit boekje kwam):
De tweede ster valt – met mijn excuses aan Boon – voor de sublieme inleiding van Willem Elsschot die in de jury van een schrijfwedstrijd zat en vond dat Boons debuutroman “het best gebakken broodje” was dat er was ingezonden. Het heerlijk helder en tijdloos sprankelend Nederlands van Elsschot vormt een groot contrast met het geforceerde volksvlaams van Boon.
Enfin, da’s mijn gedacht.
Vernielingen, buurt Zeebergbrug, Aalst (1940) Collectie Dirk Meert, madeinaalst.be.
Awel, om eerlijk te zijn, ’t viel danig tegen. Aan goede bedoelingen mankeert het de schrijver niet. Het klein boekske is een groot statement. Mijn kleine oorlog is een aanklacht tegen de oorlog vanuit verschillende perspectieven, maar altijd vanuit de kant van de gewone mens.
Maar het blijft een bundeling klein stukskes en die zijn dan nog van wisselende kwaliteit ook. Hoewel het allesbehalve dik is, duurde het toch een wijl voor ik erdoor was.
Mijn kleine oorlog is gegoten in een vorm die zowel volks als experimenteel is. Het negeren van leestekens, hoofdtekens en dergelijke is punk avant la lettre en loopt vooruit op de (literair-elitaire) nieuwe roman van later. Dat is zeer interessant voor literatuurwetenschappers, maar bij mij pakte dat niet.
De barokke vlaamsigheid komt bij mij (misschien niet bij u) gekunsteld over. Het werkt als cursiefje in een krant, maar in boekvorm, ik weet het niet. In vergelijking met het sappig Liers van Felix Timmermans, het gezongen Antwerps van Wannes Van de Velde of – allez vooruit, waarom niet – het Vlaams van Guido Gezelle, komt Boons dialect (als het dat al is) mij weinig authentiek over. Misschien ligt dat aan mij, ik herhaal: ik weet dat niet.
Maar alleen voor de goede bedoelingen twee sterren geven, dat zou kleinerend zijn, dus dat doe ik niet.
De eerste ster valt voor de tijdloze slotslogan (waarvan ik zelfs niet wist dat die uit dit boekje kwam):
Schop de mensen tot zij een geweten krijgen!Dat lijkt me actueel in deze dagen waarin een kleine, maar luide groep “woke” jongeren sociaal-politiek ontwaakt.
De tweede ster valt – met mijn excuses aan Boon – voor de sublieme inleiding van Willem Elsschot die in de jury van een schrijfwedstrijd zat en vond dat Boons debuutroman “het best gebakken broodje” was dat er was ingezonden. Het heerlijk helder en tijdloos sprankelend Nederlands van Elsschot vormt een groot contrast met het geforceerde volksvlaams van Boon.
Enfin, da’s mijn gedacht.
Vernielingen, buurt Zeebergbrug, Aalst (1940) Collectie Dirk Meert, madeinaalst.be.
Read
April 8, 2025Ik heb zo weinig begrepen van dit boek dat ik het niet eens kan raten
January 8, 2025
“de hardste strijd in het leven is immers de strijd om niet bitter te moeten worden”
Ik ga nog wat van Boon lezen denk ik (en bovendien ook wat van Elsschot, want jongens wat een mooi voorwoord)
Ik ga nog wat van Boon lezen denk ik (en bovendien ook wat van Elsschot, want jongens wat een mooi voorwoord)
January 10, 2025
Totaaal niet iets dat ik normaal zou lezen, maar het heeft me wel positief verrast.
Deze man kent totaal geen genade en doet gewoon zijn eigen goesting bij het schrijven, slay.
Ik ben toch een klein beetje trots om Vlaming te zijn..
Deze man kent totaal geen genade en doet gewoon zijn eigen goesting bij het schrijven, slay.
Ik ben toch een klein beetje trots om Vlaming te zijn..
April 10, 2025
Ik snap waarom dit vernieuwend was, maar mij deed het bitter weinig
September 26, 2021
Mooie collage van het dagelijkse leven tijdens en na WOII in België. Boontje vat het allemaal samen in de laatste woorden van het boek, geschreven in kapitalen: “wat heeft het alles voor zin?”
December 24, 2025
Geen idee wat ik hier van vond, ik ben zo belachelijk in de war. Langs de ene kant vond ik het übeeeeer saai en dwaalden mijn gedachten na 5 zinnen alweer af. Het hak-op-tak springen is niets voor mij; over wat heb je het man? Tegelijk, vond ik het prachtig en lyrisch hoe ik mij zo betrokken voelde bij deze kleine oorlog. Het toonde hoe het simpele leven wel gewoon verder probeert te gaan, ook al bombarderen ze alles plat; dat zijn de factoren waar je niet over leert in de les geschiedenis. Omdat het zo ellendig en akelig is, durf ik het niet slecht te beoordelen maar ik vond het wel nog altijd saai ngl. Love naar die laatste quote tho: "Schop de mensen tot zij een geweten krijgen" PREACH BOON
August 28, 2022
Aandoenlijk
August 3, 2025
Na 33 jaar herlezen: het boek van de kleine man en de grooten oorlog.
“ge schrijft uw “kleine oorlog”
ge zoudt liever een ander boek schrijven - groot schoon woelig juist - ge zoudt het dan noemen “dit zijn de vloeken en gebeden van den kleinen man tegenover den grooten oorlog, dit zijn zangen, dit is DE BIJBEL VAN DEN OORLOG” - op een anderen dag wenscht ge echter niets liever dan uw pen stuk te stampen op het vlak van uw schrijftafel - het is zeer plezierig zooiets, maar gij zijt verplicht u den dag daarna een nieuwe pen te koopen - want schrijven doet ge toch, het is een natuurlijke behoefte - de eene mensch vloekt zich dood, de andere loopt zijn kop op de muren stuk
Gij schrijft uw Kleine Oorlog”
“ge schrijft uw “kleine oorlog”
ge zoudt liever een ander boek schrijven - groot schoon woelig juist - ge zoudt het dan noemen “dit zijn de vloeken en gebeden van den kleinen man tegenover den grooten oorlog, dit zijn zangen, dit is DE BIJBEL VAN DEN OORLOG” - op een anderen dag wenscht ge echter niets liever dan uw pen stuk te stampen op het vlak van uw schrijftafel - het is zeer plezierig zooiets, maar gij zijt verplicht u den dag daarna een nieuwe pen te koopen - want schrijven doet ge toch, het is een natuurlijke behoefte - de eene mensch vloekt zich dood, de andere loopt zijn kop op de muren stuk
Gij schrijft uw Kleine Oorlog”
April 9, 2025
en jan die deze bladzijden eens leest en mij vraagt of er geen hoofdletters op mijn schrijfmachien staan - welja zeg ik - waarom doet ge dat dan vraagt hij
December 1, 2020
Onze vriend Boontje neemt je in een hoop kortverhalen mee doorheen België in de oorlogsjaren. Grotendeels autobiografisch, hoewel hier en daar een naam is aangepast. Zoals steeds leest het ongelooflijk vlot, geschreven in Boon z'n gekende stijl; vlot en verstaanbaar, met een humoristische ondertoon ondanks de ernst van het onderwerp. In feite schrijft hij zoals je verwacht dat mensen op straat spreken, wat bijdraagt tot het inlevingsvermogen. In de korte cursiefjes aan het eind van elk verhaal neemt hij afstand en besluit hij meesterlijk wat hij daarvoor vertelde. En helemaal aan het eind munt hij nog even een uitdrukking die sindsdien in onze taal veelvuldig gebruikt wordt. Schop de mensen een geweten, opdat het zich nooit meer kan herhalen. En zoals wel vaker heeft onze vriend Boontje gelijk.
July 6, 2025
“Schop de mensen tot ze een geweten krijgen.”
“Veel mensen hebben tot mij gesproken maar weinigen hebben mij iets gezegd.”
Een kleine oorlog om de oorlog - uit goede bedoelingen en in barok Vlaams. Een aanklacht over de oorlog in een stijl die je aan zo'n zelfde strijd doet denken, geschreven vanuit verschillende (soms onbegrijpelijke) perspectieven, maar ook altijd vanuit de gewone mens.
Mijn kleine oorlog wordt, echter, nooit méér dan een verzameling van kleine stukken, kleine soms ongrammaticale en onnavolgbare fragmenten in volkstaal Vlaams, en soms niet eens van hele hoge kwaliteit. Het duurde een eeuwigheid voor ik door dit boek heen was gekomen, en zoveel bladzijdes heeft het niet eens!
Ik beaam dat Louis Paul Boon zijn novelle in een vorm heeft gegoten die zowel recht doet aan de volkstaal als aan een opkomende, experimentele stijl. Het negeren van leestekens (ik miste vooral komma's) en hoofdletters verraad dat het boek vooruit loopt op zijn tijd. Taalkundig zou dit boek daarom als een verademing gezien kunnen worden: zo sprak men vroeger, zo was het echt. Voor mij werkte die versnippering echter niet.
Het taalgebruik werkte voor mij gekunsteld. Boons volksvlaams doet je ergeren, maar meer ook niet. Misschien hadden deze verhalen beter gepast in een column in de krant. Maar gebundeld? Niets lijkt tot zijn recht te komen, het tempo is doodgeslagen en de thema's zijn onbegrijpelijk. Als je op zoek bent naar de nieuwe grote Vlaamse roman, ben je misschien beter af met Het verdriet van België van Hugo Claus of het veel recentere Het smelt van Lize Spit.
Voor mij is het toch nog twee sterren (in plaats van één) vanwege niet alleen Boons goede bedoelingen, maar ook de boodschap van het boek: schop de mensen tot ze een geweten krijgen. Al met al is dit werkje namelijk een ode aan de frustratie en onbuigzaamheid van de toeschouwer. Een verhaal over kleinmenselijke dingen, over fouten maken en actie ondernemen.
-
“Hit them until they develop a conscience.”
“Many spoke to me, but very few have told me something.”
A little war for the sake of war - from a well-meaning human and written in baroque Flemish. An indictment about the war in a style that reminisces a battle exactly like that. The book is written in many (sometimes unintelligible) perspectives, but also from the viewpoint of normal people.
My Little War never becomes more than a mere collection of tiny pieces, tiny and sometimes ungrammatical and unintelligible fragments in common speech Flemish, and not all of them are of the same quality. It took ages for me to get through this book, and it doesn't even have that many pages!
I acknowledge that Louis Paul Boon experimented with form in this novella, and paid tribute to both the common tongue and the upcoming, much more experimental style. Ignoring punctuation (I missed my friend the comma dearly) and capitalisation, the book betrays being written with a future style in mind. Linguistically speaking, this book could therefore potentially be seen as a breath-of-fresh air: this is how people used to speak, this is how things were really said. For me, the fragmentisation did not work.
The use of language felt forced to me. Boons common tongue makes you annoyed, and nothing more. Perhaps these stories would have fitted better within a column in the newspaper. But bundled? Nothing seems to fall into place, the tempo is killing and the topics are not to be understood. If you're looking for the next great Flemish novel, you're much more likely to find it in Het verdriet van België ("The Sorrow of Belgium") by Hugo Claus or the much more recent Het smelt ("It's Melting") by Lize Spit.
I still give this work two stars (instead of one) not only because Boon meant well, but also because of the book's message: Hit them until they develop a conscience. Because in the end, this work is an ode to frustration and the sternness of those watching. A story about individuals, about making mistakes and doing something about it.
“Veel mensen hebben tot mij gesproken maar weinigen hebben mij iets gezegd.”
Een kleine oorlog om de oorlog - uit goede bedoelingen en in barok Vlaams. Een aanklacht over de oorlog in een stijl die je aan zo'n zelfde strijd doet denken, geschreven vanuit verschillende (soms onbegrijpelijke) perspectieven, maar ook altijd vanuit de gewone mens.
Mijn kleine oorlog wordt, echter, nooit méér dan een verzameling van kleine stukken, kleine soms ongrammaticale en onnavolgbare fragmenten in volkstaal Vlaams, en soms niet eens van hele hoge kwaliteit. Het duurde een eeuwigheid voor ik door dit boek heen was gekomen, en zoveel bladzijdes heeft het niet eens!
Ik beaam dat Louis Paul Boon zijn novelle in een vorm heeft gegoten die zowel recht doet aan de volkstaal als aan een opkomende, experimentele stijl. Het negeren van leestekens (ik miste vooral komma's) en hoofdletters verraad dat het boek vooruit loopt op zijn tijd. Taalkundig zou dit boek daarom als een verademing gezien kunnen worden: zo sprak men vroeger, zo was het echt. Voor mij werkte die versnippering echter niet.
Het taalgebruik werkte voor mij gekunsteld. Boons volksvlaams doet je ergeren, maar meer ook niet. Misschien hadden deze verhalen beter gepast in een column in de krant. Maar gebundeld? Niets lijkt tot zijn recht te komen, het tempo is doodgeslagen en de thema's zijn onbegrijpelijk. Als je op zoek bent naar de nieuwe grote Vlaamse roman, ben je misschien beter af met Het verdriet van België van Hugo Claus of het veel recentere Het smelt van Lize Spit.
Voor mij is het toch nog twee sterren (in plaats van één) vanwege niet alleen Boons goede bedoelingen, maar ook de boodschap van het boek: schop de mensen tot ze een geweten krijgen. Al met al is dit werkje namelijk een ode aan de frustratie en onbuigzaamheid van de toeschouwer. Een verhaal over kleinmenselijke dingen, over fouten maken en actie ondernemen.
-
“Hit them until they develop a conscience.”
“Many spoke to me, but very few have told me something.”
A little war for the sake of war - from a well-meaning human and written in baroque Flemish. An indictment about the war in a style that reminisces a battle exactly like that. The book is written in many (sometimes unintelligible) perspectives, but also from the viewpoint of normal people.
My Little War never becomes more than a mere collection of tiny pieces, tiny and sometimes ungrammatical and unintelligible fragments in common speech Flemish, and not all of them are of the same quality. It took ages for me to get through this book, and it doesn't even have that many pages!
I acknowledge that Louis Paul Boon experimented with form in this novella, and paid tribute to both the common tongue and the upcoming, much more experimental style. Ignoring punctuation (I missed my friend the comma dearly) and capitalisation, the book betrays being written with a future style in mind. Linguistically speaking, this book could therefore potentially be seen as a breath-of-fresh air: this is how people used to speak, this is how things were really said. For me, the fragmentisation did not work.
The use of language felt forced to me. Boons common tongue makes you annoyed, and nothing more. Perhaps these stories would have fitted better within a column in the newspaper. But bundled? Nothing seems to fall into place, the tempo is killing and the topics are not to be understood. If you're looking for the next great Flemish novel, you're much more likely to find it in Het verdriet van België ("The Sorrow of Belgium") by Hugo Claus or the much more recent Het smelt ("It's Melting") by Lize Spit.
I still give this work two stars (instead of one) not only because Boon meant well, but also because of the book's message: Hit them until they develop a conscience. Because in the end, this work is an ode to frustration and the sternness of those watching. A story about individuals, about making mistakes and doing something about it.
August 12, 2023
Elk "stukje" vertelt een verhaal van de KLEINE man tijdens de tweede GROTE oorlog. Prachtig hoe Boon dit tot een roman heeft gebundeld en daarbij bewust hier en daar een komma heeft weggelaten.
Het gaat over niets en tegelijkertijd toch weer wel.
Het gaat over niets en tegelijkertijd toch weer wel.
January 5, 2025
Moeilijk om in te geraken omdat de schrijfstijl wel wat verouderd is. Stilistisch heel sterk. Intens hoe de oorlog zo fragmentarisch wordt weergegeven, heel indrukwekkend.
November 4, 2025
audioboek met een half oor beluisterd idk what happened waarschijnlijk een oorlog
February 8, 2022
Het meest grootse van alle kleine boeken, ook bij herlezing 15 jaar later.
August 1, 2025
Eerste leesbeurt lang geleden: 3/5
Tweede (derde?) leesbeurt 2025: 4.75/5
In korte hoofdstukjes van elk twee à drie bladzijden presenteert Boon ons een versplinterd beeld van de Tweede Wereldoorlog, gezien door de ogen van de gewone, kleine mens. De ik-figuur - een alter ego van de auteur - vertelt in een ruwe, spreektalige stijl wat hij zelf meemaakt en wat hij rond zich hoort en die sappige taal - samen met de treurige humor - is wat Boon in deze fase van zijn carrière zo goed maakt. Ook vormelijk is "Mijn kleine oorlog" interessant: de roman wordt hier, zoals later in "De Kapellekensbaan" en "Menuet", ontwricht: aan het einde van elk stukje zijn enkele losse, fragmentarische notities toegevoegd, meestal korte anekdotes of flarden verhalen van horen zeggen. Ik snap niet goed waarom ik dit ooit maar drie sterren heb gegeven, want dit is de LPB die ik graag heb!
"Dit was in hoofdzaak haar taak zoals het van alle oorlogskinderen was: te ondergraven, te ondermijnen, stuk te maken."
"En dat het net is of iedereen staat naar iets te wachten, zegt mijn zwager - die nog nooit wat anders deed dan staan wachten naar iets."
"[...] de hardste strijd in het leven is immers de strijd om niet bitter te moeten worden."
"Filosofie van de kleine arme bedrogen man: och godomme almeteens beschijt ge u en zijt ge tóch dood."
Tweede (derde?) leesbeurt 2025: 4.75/5
In korte hoofdstukjes van elk twee à drie bladzijden presenteert Boon ons een versplinterd beeld van de Tweede Wereldoorlog, gezien door de ogen van de gewone, kleine mens. De ik-figuur - een alter ego van de auteur - vertelt in een ruwe, spreektalige stijl wat hij zelf meemaakt en wat hij rond zich hoort en die sappige taal - samen met de treurige humor - is wat Boon in deze fase van zijn carrière zo goed maakt. Ook vormelijk is "Mijn kleine oorlog" interessant: de roman wordt hier, zoals later in "De Kapellekensbaan" en "Menuet", ontwricht: aan het einde van elk stukje zijn enkele losse, fragmentarische notities toegevoegd, meestal korte anekdotes of flarden verhalen van horen zeggen. Ik snap niet goed waarom ik dit ooit maar drie sterren heb gegeven, want dit is de LPB die ik graag heb!
"Dit was in hoofdzaak haar taak zoals het van alle oorlogskinderen was: te ondergraven, te ondermijnen, stuk te maken."
"En dat het net is of iedereen staat naar iets te wachten, zegt mijn zwager - die nog nooit wat anders deed dan staan wachten naar iets."
"[...] de hardste strijd in het leven is immers de strijd om niet bitter te moeten worden."
"Filosofie van de kleine arme bedrogen man: och godomme almeteens beschijt ge u en zijt ge tóch dood."
May 14, 2017
Verzameling van verhalen en anekdoten over de oorlog. De meeste ervan zijn geschreven voor Zondagspost, aangevuld met moraliserende notities en enkele voor en nabeschouwingen.
De aanloop is vrij zwak, maar vanaf "De twee blinden" (p 63) komt er meer niveau in de verhaaltjes. Dat verhaaltje zelf is trouwens het pareltje.
Uit de verhaaltjes spreekt het leven van de kleine man in de oorlog, met zijn eigen kleine ongemakken en zijn groot leed. De zelfzekere en idealistische Boon van "de Voorstad groeit", verdwijnt geleidelijk op de achtergrond.
De aanloop is vrij zwak, maar vanaf "De twee blinden" (p 63) komt er meer niveau in de verhaaltjes. Dat verhaaltje zelf is trouwens het pareltje.
Uit de verhaaltjes spreekt het leven van de kleine man in de oorlog, met zijn eigen kleine ongemakken en zijn groot leed. De zelfzekere en idealistische Boon van "de Voorstad groeit", verdwijnt geleidelijk op de achtergrond.
August 20, 2012
Korte vertellingen en schetsen uit de Tweede Wereldoorlog, gezien door de ogen van de gewone man.
Het ruwe, krachtige en felle proza is doordrenkt van een ingehouden woede en verdriet dat schrijnende, troosteloze, kleinzielige, goudeerlijke en gewetenbeproevende verhalen oplevert, met een grote liefde voor de mens en een dito afkeer voor onrecht en onnadenkendheid. Een monument voor iedereen die die jaren heeft moeten meemaken. Petje af.
Het ruwe, krachtige en felle proza is doordrenkt van een ingehouden woede en verdriet dat schrijnende, troosteloze, kleinzielige, goudeerlijke en gewetenbeproevende verhalen oplevert, met een grote liefde voor de mens en een dito afkeer voor onrecht en onnadenkendheid. Een monument voor iedereen die die jaren heeft moeten meemaken. Petje af.
July 2, 2025
Echt, chaotisch, gruwelijk en bij momenten heel grappig en herkenbaar (nochtans geschreven in 1944-45).
August 18, 2025
Ik heb mij voorgenomen om mij meer te richten op tips (in podcasts, boekenbijlages etc) van oudere werken, en minder door nieuwigheden en de prijsuitreikingen van het jaar. Zo komen de klassiekers en mijn "tsundoku" collectie vanzelf aan bod en heb ik eindelijk nog eens een Boon ter hand genomen!
Dit boek is een bundeling van enkele tientallen korte teksten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in een weekblad verschenen zijn, aangevuld met twee latere teksten. Tegen de achtergrond van de oorlog komen telkens andere mensen in beeld met hun strijd. Ze heulen mee met de bezetter of zitten in het verzet. Ze stelen, smokkelen of prostitueren zich om te ontkomen aan honger en ellende. Daarbij wordt Boon nooit sentimenteel, integendeel: de woede spat van elke bladzijde in een vlammende, oervlaamse taal.
Dit boek toont aan dat wie in leven wil blijven in extreme situaties als oorlog en onderdrukking, bijna altijd zijn moreel kompas moet bijstellen. Toch komen mensen in de verleiding om daar achteraf of vanop de zijlijn een oordeel over te vellen. En dat heeft dit boek gemeen met "het land van Hrabal" (Rik Zaal) dat ik onlangs las.
Mijn favoriete stukje? "het eerste uur", over de bevrijding.
Dit boek is een bundeling van enkele tientallen korte teksten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in een weekblad verschenen zijn, aangevuld met twee latere teksten. Tegen de achtergrond van de oorlog komen telkens andere mensen in beeld met hun strijd. Ze heulen mee met de bezetter of zitten in het verzet. Ze stelen, smokkelen of prostitueren zich om te ontkomen aan honger en ellende. Daarbij wordt Boon nooit sentimenteel, integendeel: de woede spat van elke bladzijde in een vlammende, oervlaamse taal.
Dit boek toont aan dat wie in leven wil blijven in extreme situaties als oorlog en onderdrukking, bijna altijd zijn moreel kompas moet bijstellen. Toch komen mensen in de verleiding om daar achteraf of vanop de zijlijn een oordeel over te vellen. En dat heeft dit boek gemeen met "het land van Hrabal" (Rik Zaal) dat ik onlangs las.
Mijn favoriete stukje? "het eerste uur", over de bevrijding.
October 2, 2024
Intro door Elsschot
“Want de ene houdt van een glas bier en de andere van de meisjes die op hun fiets voorbijrijden, en ik van de avond met druppelende klanken van een piano - o dwaze romantiek waar ik mij nutteloos zou tegen verzetten.”
“En ze bleven zich voortwarmen aan hun illusie alsof het een kampvuur was.”
“Zij kan niet leven zonder wat romantiek maar zal niet nalaten te vragen: hoeveel kost mij dat beetje romantiek? (…) de hardste strijd in het leven is immers de strijd om niet bitter te moeten worden.”
“Want de ene houdt van een glas bier en de andere van de meisjes die op hun fiets voorbijrijden, en ik van de avond met druppelende klanken van een piano - o dwaze romantiek waar ik mij nutteloos zou tegen verzetten.”
“En ze bleven zich voortwarmen aan hun illusie alsof het een kampvuur was.”
“Zij kan niet leven zonder wat romantiek maar zal niet nalaten te vragen: hoeveel kost mij dat beetje romantiek? (…) de hardste strijd in het leven is immers de strijd om niet bitter te moeten worden.”
January 14, 2022
Een ode aan Jan en Jeanne met de pet, vaak vergeten of op de achtergrond geplaatst in vele grote verhalen over den oorlog. Soms tragi-komisch, soms gewoonweg droef. Hun anekdotes op LPB's typerende ruwe, chaotische maar toch charmante wijze neergepend.
July 30, 2023
Nogal rommelig en anekdotisch. Weinig samenhang. Wel vaak indringende getuigenissen/beschrijvingen. Accurate psychologie van veel personages. Geen hyperemogezeik, dat helaas tegenwoordig in alle media obligaat lijkt. Raar dat een schrijver die een heel boek lang goeie psychologische beschrijvingen geeft, zijn boek eindigt met de gekende slogan Schop de mensen tot ze een geweten krijgen. Alsof dat zou kunnen.
De stijl van Boon is nogal Vlaams-dialectisch, wat ik persoonlijk wel kan appreciëren.
De stijl van Boon is nogal Vlaams-dialectisch, wat ik persoonlijk wel kan appreciëren.
October 7, 2023
Felt a bit like a more good-natured Céline—with fewer (maybe no) ellipses.
Displaying 1 - 30 of 73 reviews