What do you think?
Rate this book
How to Be an Imperfectionist: The New Way to Fearlessness, Confidence, and Freedom from Perfectionism
What’s the New Way to Cure Perfectionism?
From an early age, kids are taught to color inside the lines, and any color that strays outside the lines is considered to be a mistake that must be avoided. Perfectionism is a naturally limiting mindset. Imperfectionism, however, frees us to live outside the lines, where possibilities are infinite, mistakes are allowed, and self-judgment is minimal.
The old way to approach perfectionism was to inspire people to “let go” of their need for perfection and hope they could do it. The new way is to show people how simple but highly strategic "mini actions” can empower them to gradually and effortlessly “let go" of perfectionism.
This book applies the science of behavior modification directly to the roots of perfectionism, resulting in a new and superior method for change. Imperfectionists aren’t so ironic as to have perfect lives: they’re just happier, healthier, and more productive at doing what matters.
***
Stephen Guise has been writing about and researching personal growth strategies since 2004. His first book, Mini Habits, has become an international bestseller and is being translated into more than a dozen languages. Stephen enjoys minimalism, playing basketball, and exploring the world.
From an early age, kids are taught to color inside the lines, and any color that strays outside the lines is considered to be a mistake that must be avoided. Perfectionism is a naturally limiting mindset. Imperfectionism, however, frees us to live outside the lines, where possibilities are infinite, mistakes are allowed, and self-judgment is minimal.
The old way to approach perfectionism was to inspire people to “let go” of their need for perfection and hope they could do it. The new way is to show people how simple but highly strategic "mini actions” can empower them to gradually and effortlessly “let go" of perfectionism.
This book applies the science of behavior modification directly to the roots of perfectionism, resulting in a new and superior method for change. Imperfectionists aren’t so ironic as to have perfect lives: they’re just happier, healthier, and more productive at doing what matters.
***
Stephen Guise has been writing about and researching personal growth strategies since 2004. His first book, Mini Habits, has become an international bestseller and is being translated into more than a dozen languages. Stephen enjoys minimalism, playing basketball, and exploring the world.
219 pages, Paperback
First published May 22, 2015
2270 people are currently reading
6851 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 355 reviews
February 6, 2017
I'm a perfectionist, and that's a sad thing to be. It does not mean I do everything perfectly; it means that I freeze instead of taking action for fear that I might do things wrong. This book opened my eyes to parts of my mindset that are keeping me from achieving my goals. The solutions are very concrete and actionable, which makes it all the better. Now I'm on my way to becoming an imperfectionist and actually getting stuff done!
February 1, 2016
I listened to this on audiobook, and when I was done I did something I've never done before. I started back at the beginning. This is an incredible book. It is well written, concise, and helpful. After reading many books on the topics of motivation and productivity, I have to say this book stands out. The concepts are cogent and get to the heart of the matter rather than just sighting this or that useful study. I found it to be a combination of meaningful shifts in thinking and practical methods for carrying those out.
It's already helping me to appreciate the small steps I make in the right direction instead of creating huge expectations for myself that only feed procrastination. I'm getting more done and enjoying getting things done. After reading this book, I really believe perfectionism is a destructive force that has made me less productive and less happy. It also seems to me that everyone has at least a little perfectionism, but probably a lot. Can't recommend the book highly enough.
It's already helping me to appreciate the small steps I make in the right direction instead of creating huge expectations for myself that only feed procrastination. I'm getting more done and enjoying getting things done. After reading this book, I really believe perfectionism is a destructive force that has made me less productive and less happy. It also seems to me that everyone has at least a little perfectionism, but probably a lot. Can't recommend the book highly enough.
March 9, 2022
«شکست، هرگز به اندازه (هیچ کاری انجام ندادن)، ناامیدکننده نیست.»
به این کتاب نیاز داشتم، از فیدیبو به صورت صوتی شنیدمش، خوانش گوینده و موسیقی پس زمینه، میتونست بهتر باشه اما مطالب کتاب بهم کمک کرد. اینکه دنبال نشونه و موقعیت فوق العاده برای شروع و ادامه کارها نباشم، جرئت این رو داشته باشم که معمولی باشم و بدونم چیزی که مهمه اینه که کم کم پیشرفت کنم و از خودم انتظارات خارقالعاده نداشته باشم. انجام دادن کاری که دوستش دارم و برام مفیده، در وضعیت یا ساعت یا مکانی که چندان خوشایند نیست بهتر از انجام ندادنشه. باید سعی کنم مدام بهتر بشم، هر چند کم، اما تلاش برای کامل بودن بی فایده است. نتیجه کار مهمه اما معمولا تحت کنترل من نیست، من فقط باید در فرایند و مسیر انجام کار تلاش کنم. اینکه بقیه در موردم چه فکری میکنن به اندازه اینکه خودم میخوام چطور باشم، مهم نیست. کمالگرایی یکی از مهمترین عوامل ایجاد استرس در ماست. استرسی که نه تنها به ما کمک نمیکنه بلکه باعث اختلال تو فعالیت های روزانه میشه. از یه کتاب نمیشه انتظار معجزه داشت و نباید همه راهکارها و نوشته هاش رو چشمبسته قبول کرد اما اگر اعتماد به نفس کافی ندارید، مشکل تصمیم گیری دارید، برنامه های عجیب و غریب میریزید و نمیتونید اجراش کنید، مدام کارهاتون رو عقب میندازید، از خودتون ناراضی هستید، احتمالاً این کتاب میتونه کمی به شما کمک کنه.
به خودت احترام بذار و از خودت انتظارات عجیب و غریب نداشته باش و برای بهترشدن تلاش کن نه برای کامل بودن.
به این کتاب نیاز داشتم، از فیدیبو به صورت صوتی شنیدمش، خوانش گوینده و موسیقی پس زمینه، میتونست بهتر باشه اما مطالب کتاب بهم کمک کرد. اینکه دنبال نشونه و موقعیت فوق العاده برای شروع و ادامه کارها نباشم، جرئت این رو داشته باشم که معمولی باشم و بدونم چیزی که مهمه اینه که کم کم پیشرفت کنم و از خودم انتظارات خارقالعاده نداشته باشم. انجام دادن کاری که دوستش دارم و برام مفیده، در وضعیت یا ساعت یا مکانی که چندان خوشایند نیست بهتر از انجام ندادنشه. باید سعی کنم مدام بهتر بشم، هر چند کم، اما تلاش برای کامل بودن بی فایده است. نتیجه کار مهمه اما معمولا تحت کنترل من نیست، من فقط باید در فرایند و مسیر انجام کار تلاش کنم. اینکه بقیه در موردم چه فکری میکنن به اندازه اینکه خودم میخوام چطور باشم، مهم نیست. کمالگرایی یکی از مهمترین عوامل ایجاد استرس در ماست. استرسی که نه تنها به ما کمک نمیکنه بلکه باعث اختلال تو فعالیت های روزانه میشه. از یه کتاب نمیشه انتظار معجزه داشت و نباید همه راهکارها و نوشته هاش رو چشمبسته قبول کرد اما اگر اعتماد به نفس کافی ندارید، مشکل تصمیم گیری دارید، برنامه های عجیب و غریب میریزید و نمیتونید اجراش کنید، مدام کارهاتون رو عقب میندازید، از خودتون ناراضی هستید، احتمالاً این کتاب میتونه کمی به شما کمک کنه.
به خودت احترام بذار و از خودت انتظارات عجیب و غریب نداشته باش و برای بهترشدن تلاش کن نه برای کامل بودن.
August 6, 2024
خیلی سعی کردم تمومش کنم اما به لطف گوگل ترنسلیت، آخ نه ببخشید، به لطف مترجم عزیز نشد!
...
نمیخوام بگم ترجمه اونقدر بد بود که نمیشد خوندش، میخوام بگم که واقعا انتظار نداشتم یه کتاب توسعه فردی که البته بیشتر رپورتاژ و تبلیغ کتاب خرده عادت های نویسنده ست، اینقدر عجیب و سخت بوده باشه که این حجم از غلط املایی، انشایی، ادبیاتی خلاصه هر نوعی از غلط رو در خودش جا داده؟
شاید بگم فقط ۲۰ صفحه اول کتاب خوبه دروغ نگفتم. احتمالا بسیاری هم مثل من فقط با خوندن ۲۰ صفحه اول فکر کردند کتاب خوب ترجمه شده یا در کل سطح دیگه ای از توسعه فردیه.
کل کتاب همش میگه فقط انجام بده. کم باشه ولی انجام بده و طبق کتاب خرده عادت هام، فقط انجام بده.
آره عزیز، اگر کمال گرا هستی پیشنهاد میکنم این کتاب رو نخونی، مخصوصا با این ترجمه، چون کمالگراییت رو خوب که نمیکنه هیچ، بدترش هم میکنه.
...
امتیاز اصلی هم ۰/۵ بابت ۲۰ صفحه اولش فقط.
...
نمیخوام بگم ترجمه اونقدر بد بود که نمیشد خوندش، میخوام بگم که واقعا انتظار نداشتم یه کتاب توسعه فردی که البته بیشتر رپورتاژ و تبلیغ کتاب خرده عادت های نویسنده ست، اینقدر عجیب و سخت بوده باشه که این حجم از غلط املایی، انشایی، ادبیاتی خلاصه هر نوعی از غلط رو در خودش جا داده؟
شاید بگم فقط ۲۰ صفحه اول کتاب خوبه دروغ نگفتم. احتمالا بسیاری هم مثل من فقط با خوندن ۲۰ صفحه اول فکر کردند کتاب خوب ترجمه شده یا در کل سطح دیگه ای از توسعه فردیه.
کل کتاب همش میگه فقط انجام بده. کم باشه ولی انجام بده و طبق کتاب خرده عادت هام، فقط انجام بده.
آره عزیز، اگر کمال گرا هستی پیشنهاد میکنم این کتاب رو نخونی، مخصوصا با این ترجمه، چون کمالگراییت رو خوب که نمیکنه هیچ، بدترش هم میکنه.
...
امتیاز اصلی هم ۰/۵ بابت ۲۰ صفحه اولش فقط.
August 5, 2017
The premise of this book was good and some of the tips are helpful, but overall the message seemed unrealistic and somewhat self-righteous. I really liked Mini Habits, by the same author, as it described a practical, loose-fitting, and even fun way to develop habits in areas you're not used to taking consistent action in. The Imperfectionist book felt like an opposite approach: an over-thought-out series of steps on how to think, relate to others, and feel on a daily basis. I agree with the idea that perfectionism often causes a lot of woes for people and stifles their potential and creativity. What was hard to read about was the suggestion of a confident, happy, and socially savvy "Imperfectionist" group that is juxtaposed with a supposed "Perfectionist" group of people who lack confidence, seek approval from others, feel relatively unhappy overall, and are at the bottom of the totem pole in socializing with others. Seeking approval from others? Gauging from reality T.V. shows, social media, and even politics, seeking approval is a nation-wide obsession and not just a shortcoming of perfectionists. The book seems to say, "Join our team and you'll discover what living really is!" Now buy all this stuff marketed at the end of the book too. The advice is just too seamless and chipper for me. There is a suggestion to wear a fanny pack to show you don't care what others think about you. The book also included a comment about Kurt Cobain's perfectionism that I didn't like, because no one knows what he went through and can't perfectly assume things about him. Finally, all the lists of advice are repeated again and again in the last part of the book. I'd recommend reading Mini Habits, and skipping the Imperfectionist book.
July 27, 2021
خیلی دوست داشتم کتابش رو. راهکارها ساده و عملیاتی هستن. نویسنده خیلی علاقه نداره غور کنه توی تعریف یه انسان کمالگرا. اون چیزی که بیشتر براش اهمیت داره راهکاره برای تغییر از یه انسان کمالگرا به یک انسان معمولی... و این معمولگرایی کمک میکنه که بیشتر از اینکه به هدف نگاه کنیم دنبال پیشروی باشیم.
November 21, 2021
یکی از کتاب هایی بود که خیلی به دردم خورد اما اگر با کمالگرایی درگیر نیستید احتمالا چندان براتون سودمند نخواهد بود.
نکته ی خوبش متن و ترجمه ی روانش بود. البته که طرح جلد می تونست بهتر باشه ولی خب چندان مهم نیست.
این کتاب در مقایسه با کتاب موهبت کامل نبودن که اون هم درباره ی کمالگراییه، کتاب بهتریه. مهم ترین مزیتش هم اینه که بیشتر از شعار، راهکار میده.
چگونه کمالگرا نباشیم ده فصل داره که در نه فصلش کمالگرایی و معایبش رو توضیح میده، راهکارهایی ارائه میده و تمرین هایی رو پیشنهاد می کنه. در فصل آخر هم همه ی راهکارها رو جمع بندی می کنه و یک چکیده ی تقریبی از کتاب رو به مخاطب میده.
دلیل کم کردن اون یک ستاره هم ارجاعات پیدرپی نویسنده به کتاب دیگرش (خرده عادتها) بود. البته مطلب رو توضیح میداد. جوری نبود که متوجه نشم داره از چی حرف میزنه یا ندونم باید چی کار کنم ولی ترجیح میدادم انقدر رفرنس نده. احتمالا اگر اون کتاب رو بخوانم، بهتر میتونم راهکارهای این رو اجرا کنم.
بخش شخصی:
چون این مشکل چیزیه که خود نویسنده هم باهاش درگیر بوده، خیلی خوب تونسته احساسات یک آدم کمالگرا در موقعیت های گوناگون رو شرح بده؛ در حدی که گاهی احساس می کردم داره درباره ی خودِ خودِ من حرف می زنه. گایز اصلا تلاش نکرده وانمود کنه که ترک این عادت ساده است و فقط به کمی اراده نیاز داره. وارون بعضی از نویسنده های کتاب های خودیاری، تلاش هم نکرده که اثبات کنه آدم های کمالگرا از این ویژگی لذت می برند و اگر بخوان می تونن خیلی آسون رهاش کنند.
استیون گایز خیلی واقع بینانه گفته که کمالگرایی هیچ جا به درد نمی خوره. پذیرفته که نمیشه ساده ازش رها شد ولی میشه تلاش کرد. ادعا نمی کنه که خودش خیلی می فهمه و قراره راهکارهاش زندگیمون رو زیر و رو کنه. حتی اعتراف می کنه که موقع نوشتن این کتاب هم با نشخوار ذهنی ناشی از کمالگرایی درگیر شده.
این موجب آرامشه. وقتی می بینم دارم کتابی رو می خونم که نویسنده ش مشکل من رو داره، درکم می کنه و تلاش نمی کنه مشکلات رو کوچک جلوه بده انگیزه ی بیشتری برای به کار بردن راهکارهایی که ارائه داده پیدا می کنم.
یکی از مثال های جالبی که مدام در کتاب بهش اشاره می کنه، کمالگرایی در نویسنده هاست. این دقیقا چیزی بود که مدتیه به شدت باهاش درگیر هستم و مهم ترین دلیلی که تصمیم گرفتم سراغ مشاور و کتاب های خودیاری برم هم همینه که دست از کمالگرایی در نوشتن و نشر کتاب هام بردارم. استیون گایز در این زمینه خیلی بهم امید داد. هر چند که هنوز جرات لازم برای ادامه ی راهم رو ندارم و هر بار تلفن رو برمی دارم تا با ناشری تماس بگیرم، تردید می کنم اما مطمئنم که می تونم روی خودم کار کنم و بهتر بشم. ( دست کم امیدوارم!!)
نکته ی پایانی:
پیشنهاد می کنم موقع خواندن کتاب کاغذ و خودکار کنارتون باشه و یادداشت برداری کنید.
نکته ی خوبش متن و ترجمه ی روانش بود. البته که طرح جلد می تونست بهتر باشه ولی خب چندان مهم نیست.
این کتاب در مقایسه با کتاب موهبت کامل نبودن که اون هم درباره ی کمالگراییه، کتاب بهتریه. مهم ترین مزیتش هم اینه که بیشتر از شعار، راهکار میده.
چگونه کمالگرا نباشیم ده فصل داره که در نه فصلش کمالگرایی و معایبش رو توضیح میده، راهکارهایی ارائه میده و تمرین هایی رو پیشنهاد می کنه. در فصل آخر هم همه ی راهکارها رو جمع بندی می کنه و یک چکیده ی تقریبی از کتاب رو به مخاطب میده.
دلیل کم کردن اون یک ستاره هم ارجاعات پیدرپی نویسنده به کتاب دیگرش (خرده عادتها) بود. البته مطلب رو توضیح میداد. جوری نبود که متوجه نشم داره از چی حرف میزنه یا ندونم باید چی کار کنم ولی ترجیح میدادم انقدر رفرنس نده. احتمالا اگر اون کتاب رو بخوانم، بهتر میتونم راهکارهای این رو اجرا کنم.
بخش شخصی:
چون این مشکل چیزیه که خود نویسنده هم باهاش درگیر بوده، خیلی خوب تونسته احساسات یک آدم کمالگرا در موقعیت های گوناگون رو شرح بده؛ در حدی که گاهی احساس می کردم داره درباره ی خودِ خودِ من حرف می زنه. گایز اصلا تلاش نکرده وانمود کنه که ترک این عادت ساده است و فقط به کمی اراده نیاز داره. وارون بعضی از نویسنده های کتاب های خودیاری، تلاش هم نکرده که اثبات کنه آدم های کمالگرا از این ویژگی لذت می برند و اگر بخوان می تونن خیلی آسون رهاش کنند.
استیون گایز خیلی واقع بینانه گفته که کمالگرایی هیچ جا به درد نمی خوره. پذیرفته که نمیشه ساده ازش رها شد ولی میشه تلاش کرد. ادعا نمی کنه که خودش خیلی می فهمه و قراره راهکارهاش زندگیمون رو زیر و رو کنه. حتی اعتراف می کنه که موقع نوشتن این کتاب هم با نشخوار ذهنی ناشی از کمالگرایی درگیر شده.
این موجب آرامشه. وقتی می بینم دارم کتابی رو می خونم که نویسنده ش مشکل من رو داره، درکم می کنه و تلاش نمی کنه مشکلات رو کوچک جلوه بده انگیزه ی بیشتری برای به کار بردن راهکارهایی که ارائه داده پیدا می کنم.
یکی از مثال های جالبی که مدام در کتاب بهش اشاره می کنه، کمالگرایی در نویسنده هاست. این دقیقا چیزی بود که مدتیه به شدت باهاش درگیر هستم و مهم ترین دلیلی که تصمیم گرفتم سراغ مشاور و کتاب های خودیاری برم هم همینه که دست از کمالگرایی در نوشتن و نشر کتاب هام بردارم. استیون گایز در این زمینه خیلی بهم امید داد. هر چند که هنوز جرات لازم برای ادامه ی راهم رو ندارم و هر بار تلفن رو برمی دارم تا با ناشری تماس بگیرم، تردید می کنم اما مطمئنم که می تونم روی خودم کار کنم و بهتر بشم. ( دست کم امیدوارم!!)
نکته ی پایانی:
پیشنهاد می کنم موقع خواندن کتاب کاغذ و خودکار کنارتون باشه و یادداشت برداری کنید.
September 22, 2025
من فکر نمیکردم که کمالگرا باشم، اما کتاب رو که میخوندم، هی "عه آره اینجوری هم هستم" بودم. و تو این کتاب برای این رفتارها راهکار حسابی پیدا نکردم. بیشتر شبیه تسلی دادن بود که "عزیزم، امیدوارم سعی کنی اینطور نباشی" یا "چقدر داری سختش میکنی".
اگه کمالگرای شدید و پرحوصله باشین، احتمالا کتاب مفیدی باشه. اما یه خلاصهی چندخطی از هرفصل هم کافیه و به اینهمه داستانگویی و ارجاع و تبلیغ کتاب قبلی نویسنده "خردهعادتها" نیاز نبود.
اگه کمالگرای شدید و پرحوصله باشین، احتمالا کتاب مفیدی باشه. اما یه خلاصهی چندخطی از هرفصل هم کافیه و به اینهمه داستانگویی و ارجاع و تبلیغ کتاب قبلی نویسنده "خردهعادتها" نیاز نبود.
May 5, 2021
“اگر همه چیز را در حد کمال میخواهی، هرگز راضی نخواهی شو.”
تولستوی
چه کارهایی که بین گزینه در بهترین حالت ممکن انجام شدن یا هرگز انجام نشدن هیچوقت عملی نشدند
چه کتاب هایی که برای خواندن در بهترین زمان ( فارغ از دغدغه های روزمره و با تمرکز ) خوانده نشدند.
فرد کمال گرا کیفیت را میخواهد آن هم در بالاترین سطح،
اگر اطمینان نداشته باشد که بتواند کاری را در سطح عالی انجام دهد سراغش نمیرود
در واقع ترس از اشتباه انجام دادن باعث میشود راه جدیدی را امتحان نکند.
اگر از کمال گرایی شدید رنج میبرید ابتدا خواندن کتاب خرده عادت ها و بعد این کتاب رو پیشنهاد میکنم.
۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۰
تولستوی
چه کارهایی که بین گزینه در بهترین حالت ممکن انجام شدن یا هرگز انجام نشدن هیچوقت عملی نشدند
چه کتاب هایی که برای خواندن در بهترین زمان ( فارغ از دغدغه های روزمره و با تمرکز ) خوانده نشدند.
فرد کمال گرا کیفیت را میخواهد آن هم در بالاترین سطح،
اگر اطمینان نداشته باشد که بتواند کاری را در سطح عالی انجام دهد سراغش نمیرود
در واقع ترس از اشتباه انجام دادن باعث میشود راه جدیدی را امتحان نکند.
اگر از کمال گرایی شدید رنج میبرید ابتدا خواندن کتاب خرده عادت ها و بعد این کتاب رو پیشنهاد میکنم.
۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۰
June 9, 2022
من این کتاب رو از فیدیبو با گویندگی به شدت افتضاححححححِ مهدیه صنعتی گوش دادم. داغون بود!!! مدام اشتباه میخوند، برمیگشت از اول خط میخوند و...
و جالبیش هم اینه که این موسسهی مزخرف پخش اودیوبوک یه زحمت به خودش نداده یه بار متن اصلی کتاب رو ویراست کنه بده دست گوینده و حتی بعد از این ضبط درب و داغون یه بار گوش بده و ادیت بزنه. خود گوینده هم ماشالا یه دفعه قبل از ضبط نخونده متنو که بفهمه چی هست موضوع کتاب.
و جالبیش هم اینه که این موسسهی مزخرف پخش اودیوبوک یه زحمت به خودش نداده یه بار متن اصلی کتاب رو ویراست کنه بده دست گوینده و حتی بعد از این ضبط درب و داغون یه بار گوش بده و ادیت بزنه. خود گوینده هم ماشالا یه دفعه قبل از ضبط نخونده متنو که بفهمه چی هست موضوع کتاب.
February 6, 2024
کتاب خوب و کاربردی ای بود. کتاب های دیگه ای تو بازار موجوده و زرد به حساب میان و هیچ گونه کمک و راه حلی برای مشکل پیشنهاد نمیکنن. ولی این کتاب اینطوری نبود و کاملا علمی نوشته شده کمک میکنه اول کمال گرایی رو بشناسی بعد قدم به قدم بهت راه حل پیشنهاد میکنه.
به من که تا حد خیلی زیادی تونست کمک بکنه.
به من که تا حد خیلی زیادی تونست کمک بکنه.
September 23, 2021
تعریف DSM از کمال طلبی (با عنوان Rigid Perfectionism)
تلاش پیوسته و انعطافناپذیر برای اینکه همه چیز بدون ایراد بوده و هیچ مشکل و خطایی وجود نداشته باشد؛ و بهکارگیری این قضاوت سختگیرانه در مورد خود و دیگران.
قربانی کردن به موقع بودن به نفع کامل و بی نقص بودن.
باور به اینکه فقط یک راه درست برای انجام هر کاری وجود دارد.
سرسختی تغییر دیدگاه های خود و توجه افراطی به جزییات و نظم و ساختار.
-----
نظر شخصی: در مجموع کتاب خوبی و ارزشمندیه. در چند بخش اول میاد راجع به کمالگرایی یا کمالطلبی صحبت میکنه و ویژگیهای این این افراد رو برای خواننده شرح میده. و در بخش آخر یه جمعبندی کلی از کتاب میکنه و ۲۲ راهحل به شما معرفی میکنه.
نکته مثبت: این کتاب برخلاف خیلی از کتابهای خودیاری به خواننده راهحل(کاربردی بودن یا نبودنش به خودتون بستگی داره!) ارائه میده.
نکته منفی: چیزی که خیلی با اعصابم بازی میکرد (از اولین حرف تا نقطه آخر کتاب!)، این بود که نویسنده بارها حرفاشو ارجاع میداد به کتابِ قبلیش «خرده عادتها» و من از همون اول یجورایی ناراحت و پشیمون شدم که چرا اون یکی کتاب رو قبل از این نخوندم.
پ.ن: اگر شما هم از کمالگرایی رنج میکشید یا در زمانی میکشیدید، خوشحال میشم نظرات، پیشنهادات و ... بخونم.
تلاش پیوسته و انعطافناپذیر برای اینکه همه چیز بدون ایراد بوده و هیچ مشکل و خطایی وجود نداشته باشد؛ و بهکارگیری این قضاوت سختگیرانه در مورد خود و دیگران.
قربانی کردن به موقع بودن به نفع کامل و بی نقص بودن.
باور به اینکه فقط یک راه درست برای انجام هر کاری وجود دارد.
سرسختی تغییر دیدگاه های خود و توجه افراطی به جزییات و نظم و ساختار.
-----
نظر شخصی: در مجموع کتاب خوبی و ارزشمندیه. در چند بخش اول میاد راجع به کمالگرایی یا کمالطلبی صحبت میکنه و ویژگیهای این این افراد رو برای خواننده شرح میده. و در بخش آخر یه جمعبندی کلی از کتاب میکنه و ۲۲ راهحل به شما معرفی میکنه.
نکته مثبت: این کتاب برخلاف خیلی از کتابهای خودیاری به خواننده راهحل(کاربردی بودن یا نبودنش به خودتون بستگی داره!) ارائه میده.
نکته منفی: چیزی که خیلی با اعصابم بازی میکرد (از اولین حرف تا نقطه آخر کتاب!)، این بود که نویسنده بارها حرفاشو ارجاع میداد به کتابِ قبلیش «خرده عادتها» و من از همون اول یجورایی ناراحت و پشیمون شدم که چرا اون یکی کتاب رو قبل از این نخوندم.
پ.ن: اگر شما هم از کمالگرایی رنج میکشید یا در زمانی میکشیدید، خوشحال میشم نظرات، پیشنهادات و ... بخونم.
March 13, 2023
کتاب رو که تموم کردم فقط یه جمله به خودم گفتم: "دختر تو چقدر زندگی رو برای خودت الکی الکی سخت کرده بودی!"
July 16, 2018
The book offers some nice insights and tactics. My three problems with it:
1- It only takes into account perfectionism about one's own state and actions, and turns the whole thing into a motivational discourse within the success-failure axis. ("What you do doesn't have to be perfect – just do something.") It says next to nothing about one's perfectionist expectations about the state of the world and about other people, which can be very troublesome for perfectionists. (I can even say that this is the more tiring part of my perfectionism, and the book left me in the dark there.)
2- Most of the examples (from the author's own life) are about talking to "attractive women" and getting physical exercise, which sustained an alienating effect on me. I kept thinking to myself "He seems like an intelligent person from the way he writes, but the examples seem like written by somebody else."
3- The design of the book is terrible. Nevermind the cover, I'm talking about the layout and the typography of the 166 pages flowing like a term paper in Microsoft Word. It was obviously done by an amateur – maybe the author himself. I'm guessing this was the result of a combination of monetary/visionary issues and an attempt to demonstrate the book's message, but it is way over "imperfect" and bordering on disaster, greatly diminishing the credibility of the text. A bad reading experience can ruin good content.
1- It only takes into account perfectionism about one's own state and actions, and turns the whole thing into a motivational discourse within the success-failure axis. ("What you do doesn't have to be perfect – just do something.") It says next to nothing about one's perfectionist expectations about the state of the world and about other people, which can be very troublesome for perfectionists. (I can even say that this is the more tiring part of my perfectionism, and the book left me in the dark there.)
2- Most of the examples (from the author's own life) are about talking to "attractive women" and getting physical exercise, which sustained an alienating effect on me. I kept thinking to myself "He seems like an intelligent person from the way he writes, but the examples seem like written by somebody else."
3- The design of the book is terrible. Nevermind the cover, I'm talking about the layout and the typography of the 166 pages flowing like a term paper in Microsoft Word. It was obviously done by an amateur – maybe the author himself. I'm guessing this was the result of a combination of monetary/visionary issues and an attempt to demonstrate the book's message, but it is way over "imperfect" and bordering on disaster, greatly diminishing the credibility of the text. A bad reading experience can ruin good content.
September 1, 2022
بنظرم بدترین عیب کمال گرا بودن هرگز شروع نکردن کاری هست که در ذهنمون میخوایم انجام بدیم. این کتاب کمک میکنه که کمال گرا نباشیم
January 9, 2018
A little basic and too many examples using "asking a girl out" or "going to the gym" - but had some new ways to think of things that I liked. Read this on a whim, discovered I am NOT a perfectionist by this author's definition, just an organized over-achiever.
April 23, 2020
در دنیا دو جور کمال گرا هست.اولیها آن دسته که از ترس ایده آل درنیامدن نتیجه، اصلا هیچ کاری را شروع نمی کنند و دوم، افرادی که از کمال گرایی بیشتر از برای عمل و رسیدن به نتیجه برای اندازه زدن عملکرد دیگران استفاده میکنند. هر دو گروه به خودشان و دیگران با این نوع کمال گرایی آسیب می رسانند و بهتر است راهی برای درمان آن پیدا کنند. منتهی شاید انتخاب کتاب چگونه کمال گرا نباشیم به عنوان راه حل خیلی مفید نباشد.
کتاب طولانی ای است که بخش زیادی از آن در تبلیغ کتاب قبلی نویسنده یعنی خرده عادت های می گذرد جوری که اواسط کتاب به این نتیجه رسیدم کاش آن یکی را شروع کرده بودم. انتظار زیادی از این کتاب نباید داشت در واقع بسطی است بر ایده مثبتی که نویسنده قبلا در کتاب پرفروشی بررسی کرده و حالا سعی دارد با بررسی همان راهکارها برای حل کمال گرایی کتاب پرفروش دیگری بنویسد.
اگر از کمال گرایی شدید رنج می برید یا اطرافیانتان را رنج می دهید کتاب خرده عادت ها از همین نویسنده را مطالعه کنید.
کتاب طولانی ای است که بخش زیادی از آن در تبلیغ کتاب قبلی نویسنده یعنی خرده عادت های می گذرد جوری که اواسط کتاب به این نتیجه رسیدم کاش آن یکی را شروع کرده بودم. انتظار زیادی از این کتاب نباید داشت در واقع بسطی است بر ایده مثبتی که نویسنده قبلا در کتاب پرفروشی بررسی کرده و حالا سعی دارد با بررسی همان راهکارها برای حل کمال گرایی کتاب پرفروش دیگری بنویسد.
اگر از کمال گرایی شدید رنج می برید یا اطرافیانتان را رنج می دهید کتاب خرده عادت ها از همین نویسنده را مطالعه کنید.
July 20, 2021
What a great perspective on perfectionism. If you're the kind of person who needs to be in the perfect chair, with your favourite journal and your lucky pen, for no less than one full hour, in order to write - then you're probably a perfectionist. Same if you need to be in the ideal workout gear, at the gym, for 30 minutes minimum, in order to even think about working out. Both examples allude to the need for motivation to take the steps to achieve goals. The problem is, motivation is highly overrated. Habits - better yet, *bite-sized habits*, will help us make progress, no matter how small. The author advises us to just do it! Write for 10 minutes on a piece of scrap paper, standing at the kitchen counter. Do one pushup. Literally anywhere. In the grocery store, in the parking lot. Rather than being paralyzed by fear of failure to be perfect, make progress in small, measurable ways and achieve satisfaction and goals. The narrator was perfect, too.
July 6, 2021
"بیایید مردمانی شیفته و تشنه زندگی باشیم که عقب نمیکشند..".
کتاب واقعا خوبی هست. به نظرم حتی اگر کمالگرا نیستید یا فکر میکنید نیستید هم ارزش یکبار خوندن داره..
مثل کتاب های انگیزشی چهارتا حرف قشنگ نمیزنه و رد نمیشه
و پیشنهاد هایی که میده قابل اجراست و قبل پیشنهاد دادن اون باگ رو ریشه یابی میکنه که این نقطه عطف کتابه و باعث میشه کتاب زرد نباشه.
داخل از ازمایش ها و امار ها و مطالعات روانشناسی و پزشکی انجام شده میگه و خیلی میتونه تاثیرگذار باشه.
بار دومی که رفتم سمتش یع ریویوو مفصل براش مینویسم..
اردیبهشت۱۴۰۰
کتاب واقعا خوبی هست. به نظرم حتی اگر کمالگرا نیستید یا فکر میکنید نیستید هم ارزش یکبار خوندن داره..
مثل کتاب های انگیزشی چهارتا حرف قشنگ نمیزنه و رد نمیشه
و پیشنهاد هایی که میده قابل اجراست و قبل پیشنهاد دادن اون باگ رو ریشه یابی میکنه که این نقطه عطف کتابه و باعث میشه کتاب زرد نباشه.
داخل از ازمایش ها و امار ها و مطالعات روانشناسی و پزشکی انجام شده میگه و خیلی میتونه تاثیرگذار باشه.
بار دومی که رفتم سمتش یع ریویوو مفصل براش مینویسم..
اردیبهشت۱۴۰۰
July 18, 2016
A number of excellent points, but with a lot of repetition and self promotion too.
3.5 stars
3.5 stars
August 23, 2022
It’s sad to give 3 stars because this was a great book and contained a lot of sound advice for being less hard on yourself, and probably achieving more as a result due to being less paralysed by high standards.
However, the author often illustrated how he had applied the techniques personally, and this usually seemed to involve approaching attractive women at the gym and asking for their number. This was declared a victory even when they said no, because as the author is now an ‘imperfectionist,’ he no longer focuses on the failure of rejection, but the success of having tried. This is a useful mindset but I’m not sure it was the best context for application. The question of whether these women want to be self-improvement fodder - or in fact just left alone at the gym - wasn’t addressed.
In fact the whole book explored quite a self-focused mindset - I’M no longer a perfectionist so I’M not going to crave people’s approval and I’M only going to set minimum achievable standards for myself - which again, has benefits for mental health and resilience, but again, the question wasn’t addressed of what happens when other people have expectations of you that are burning you out, or when letting go of unrealistic standards involves making hard decisions to step back that might attract criticism at work, for example.
It was a consciousness of other people, and how to deal with them in this equation, that was missing for me.
However, the author often illustrated how he had applied the techniques personally, and this usually seemed to involve approaching attractive women at the gym and asking for their number. This was declared a victory even when they said no, because as the author is now an ‘imperfectionist,’ he no longer focuses on the failure of rejection, but the success of having tried. This is a useful mindset but I’m not sure it was the best context for application. The question of whether these women want to be self-improvement fodder - or in fact just left alone at the gym - wasn’t addressed.
In fact the whole book explored quite a self-focused mindset - I’M no longer a perfectionist so I’M not going to crave people’s approval and I’M only going to set minimum achievable standards for myself - which again, has benefits for mental health and resilience, but again, the question wasn’t addressed of what happens when other people have expectations of you that are burning you out, or when letting go of unrealistic standards involves making hard decisions to step back that might attract criticism at work, for example.
It was a consciousness of other people, and how to deal with them in this equation, that was missing for me.
Read
March 6, 2024من یه مشکل همیشگی با کتابهای خودیاری(؟) داشتم. اینکه فکر نمیکنم هیچ راهکار جامعی وجود داشته باشه برای زندگی. و ازشون خوشم نمیومد.
این کتاب ولی واسهی من اوکی بود. حتی میتونم بگم کمک کرد و موثر بود.
چرا؟
خب فکر میکنم همهی ما بارها و بارها درمورد این مسائل با دوستان و نزدیکانمون بحث کردیم. مشورت گرفتیم و دیدگاه اونها رو برای هندل کردن شرایط دیدیم و امتحان کردیم.
شاید همه نتونن با بیان منسجمی چیزی که توی ذهنشونه رو بهتون انتقال بدن. اما اگر بتونن میتونه تجربهی جذابی باشه.
تو این کتاب هم استفان گایز خیلی معمولی مجموعه دانش و تجربیاتش رو بسیار منسجم به من ارائه کرد. برای همین لذت بردم =)
احتمالا قراره یوقتایی برم ورق بزنم و یه جاهاییش رو دوباره بخونم
این کتاب ولی واسهی من اوکی بود. حتی میتونم بگم کمک کرد و موثر بود.
چرا؟
خب فکر میکنم همهی ما بارها و بارها درمورد این مسائل با دوستان و نزدیکانمون بحث کردیم. مشورت گرفتیم و دیدگاه اونها رو برای هندل کردن شرایط دیدیم و امتحان کردیم.
شاید همه نتونن با بیان منسجمی چیزی که توی ذهنشونه رو بهتون انتقال بدن. اما اگر بتونن میتونه تجربهی جذابی باشه.
تو این کتاب هم استفان گایز خیلی معمولی مجموعه دانش و تجربیاتش رو بسیار منسجم به من ارائه کرد. برای همین لذت بردم =)
احتمالا قراره یوقتایی برم ورق بزنم و یه جاهاییش رو دوباره بخونم
June 9, 2022
کتاب بسیار خوبی هست، من سالهاست که از کمالگرایی رنج میبرم و کمالگرایی به من خیلی خیلی آسیب زده، خوندن این کتاب حتی اگر در عمل هم راهکارهاش را به کار نگیریم باز هم خیلی مفید هست و واقعیتهای ذهن کمالگرا را به ما نشون میده. در واقع کمترین کاری که این کتاب میکند این است که باعث میشود دیگر کمالگرایی را یک ویژگی مثبت ندانیم و آن را به عنوان یک بیماری بشناسیم به دنبال درمان آن برویم. همین یک گام بسیار بسیار بزرگ و مفید است. ضمنا راهکارهای خیلی خوبی هم داره و در عمل هم میتونه خیلی مفید باشه.
July 4, 2020
در سه کلمه
آموزنده، محشر و کاربردی
آموزنده، محشر و کاربردی
June 21, 2022
کاربردی، عملیاتی و قابل توصیه برای همه اونهایی که وقتی میخوان کاری انجام بدن و از روی چیزی بپرن اینقدر عقب عقب میان که در نهایت بیخیال پریدن میشن!
April 10, 2024
یک کتاب بسیار کاربردی برای حل مشکل کمالگرایی. ترجمه و ویراستاری ایراد داشت و باعث میشد فهم بعضی جملات مشکل باشه و به طور کلی از لذت خوندن کتاب کم میکرد.
در این کتاب استفن گایز اول توضیح میده که چرا کمالگرایی یک مشکله که خب اگه انتخاب کردید این کتاب رو بخونید به احتمال زیاد فهمیدید یه مشکلی در کمالگرا بودن وجود داره. بعدش افکار و ترسهای پنهان پشت تفکر کمالگرا رو توضیح میده و برای هر کدوم چند راه حل ارائه میده و در نهایت لینکش میکنه به کتاب خرده عادتها و اینکه چطور میشه این مهارتها رو هر روز تمرین کرد.
به نظرم مثالهایی که در کتاب زده بود میتونست کاربردیتر باشه. اولش خوشم اومد که مثالهایی از تجربههای خودش زده بود ولی از یه جایی به بعد تکراری شد و به نظرم برای بعضی از راه حلها میتونست مثالهای مرتبطتر و مهمتری بزنه.
در این کتاب استفن گایز اول توضیح میده که چرا کمالگرایی یک مشکله که خب اگه انتخاب کردید این کتاب رو بخونید به احتمال زیاد فهمیدید یه مشکلی در کمالگرا بودن وجود داره. بعدش افکار و ترسهای پنهان پشت تفکر کمالگرا رو توضیح میده و برای هر کدوم چند راه حل ارائه میده و در نهایت لینکش میکنه به کتاب خرده عادتها و اینکه چطور میشه این مهارتها رو هر روز تمرین کرد.
به نظرم مثالهایی که در کتاب زده بود میتونست کاربردیتر باشه. اولش خوشم اومد که مثالهایی از تجربههای خودش زده بود ولی از یه جایی به بعد تکراری شد و به نظرم برای بعضی از راه حلها میتونست مثالهای مرتبطتر و مهمتری بزنه.
August 30, 2022
به نام خدا
۱۴۰۱/۰۶/۰۸
آقای آبنوس چند روز پیش جایی در دنیای مجازی پرسیده بودند که «کتابها باید با ما چه کار کنند؟»
زیر مطلبشان نظر گذاشتم که:
«کران بالا:
چیزی به ما اضافه کنند، نیازی رو برطرف کنند، ابزاری به ما بدهند که در ادامه زندگی به کار بیاید
کران پایین:
ما را به دنیای خودشان ببرند و غرق کنند، لذت ببخشند و لبریزمان کنند.»
این کتاب تمام مؤلفههایِ کرانِ بالای کذا را دارد. چیزهایی به ما اضافه میکند، نارضایتی دائمی از خودمان و عملکردمان را کم میکند، به حس ناکافی بودنی که از خودمان داریم میتازد و برای زندگی بهتر در ادامهی مسیر، بهمان ابزار میدهد. این کتاب برای یک کمالگرا آب گواراییست که موقع تشنگی در کویر پیدا کرده و دوست دارد قلپقلپ با ولع از آن بنوشد. اگر از این مشکل رنج ببرید در بندهای مختلف به خودتان میگویید: «عه من، عه مشکل من، عه منم همینطوریم.»
نویسنده که خودش سابقا کمالگرا بوده میخواهد یادمان دهد که چگونه با استفاده از قدمهای کوچک به سمت رهایی از کمالگرایی حرکت کنیم و این مریضیِ باکلاسِ در عرف را تبدیل به معمولگرایی کنیم. تبدیلِ کیفی انجام دادنِ کارها به صفر و یکِ انجام و عدم انجام کار، نشخوار ذهنی نکردن و راه افتادن در مسیر به جای فکر و فکر و فکر بدون عمل، یک سری از راهحلهاییه که نویسنده میده. مسیری هم که پیش روی مخاطب میذاره مسیر سختِ مبتنی بر انگیزش شخصی و «من میتونم»های داغ ولی نپخته نیست.
از مهمترین دستاوردهای کتاب اینه که حس ناکافی بودنِ همیشگیِ کمالگراها رو کم میکنه و موفقیتهای کوچیک رو مایهی آرامش فکری و سوخت لازمِ انگیزش روزانه قرار میده. چون راهکارهاش هم عملگرایانهست، خیلی انگیزههه داخلش اثر نداره. در واقع اول عمله بعد انگیزه و نه بالعکس.
حین خوندن کتاب، شعار برند نایکی برام پررنگ بود و شاید بشه گفت اصلا ایدهی محوری کتاب همینه:
«فقط انجامش بده»
"Just do it"
توصیه میکنم به همهی کسانی که همهش میگن کافی نیست، استرس میگیرن، هیچ وقت از خودشون حس رضایت ندارند، میخوان همهچی تحت کنترل باشه، میخوان کارها در حد کمال انجام بشه و همهی اسیرانِ این سبک زندگی. بخونید که از نونِ شب برای شماها واجبتره. ممنون از دشمنِ دانای عزیزم که این کتاب رو اولْبار معرفی کرد.
گویا این کتاب و کتاب خردهعادتها مکمل همدیگرند.
۱۴۰۱/۰۶/۰۸
آقای آبنوس چند روز پیش جایی در دنیای مجازی پرسیده بودند که «کتابها باید با ما چه کار کنند؟»
زیر مطلبشان نظر گذاشتم که:
«کران بالا:
چیزی به ما اضافه کنند، نیازی رو برطرف کنند، ابزاری به ما بدهند که در ادامه زندگی به کار بیاید
کران پایین:
ما را به دنیای خودشان ببرند و غرق کنند، لذت ببخشند و لبریزمان کنند.»
این کتاب تمام مؤلفههایِ کرانِ بالای کذا را دارد. چیزهایی به ما اضافه میکند، نارضایتی دائمی از خودمان و عملکردمان را کم میکند، به حس ناکافی بودنی که از خودمان داریم میتازد و برای زندگی بهتر در ادامهی مسیر، بهمان ابزار میدهد. این کتاب برای یک کمالگرا آب گواراییست که موقع تشنگی در کویر پیدا کرده و دوست دارد قلپقلپ با ولع از آن بنوشد. اگر از این مشکل رنج ببرید در بندهای مختلف به خودتان میگویید: «عه من، عه مشکل من، عه منم همینطوریم.»
نویسنده که خودش سابقا کمالگرا بوده میخواهد یادمان دهد که چگونه با استفاده از قدمهای کوچک به سمت رهایی از کمالگرایی حرکت کنیم و این مریضیِ باکلاسِ در عرف را تبدیل به معمولگرایی کنیم. تبدیلِ کیفی انجام دادنِ کارها به صفر و یکِ انجام و عدم انجام کار، نشخوار ذهنی نکردن و راه افتادن در مسیر به جای فکر و فکر و فکر بدون عمل، یک سری از راهحلهاییه که نویسنده میده. مسیری هم که پیش روی مخاطب میذاره مسیر سختِ مبتنی بر انگیزش شخصی و «من میتونم»های داغ ولی نپخته نیست.
از مهمترین دستاوردهای کتاب اینه که حس ناکافی بودنِ همیشگیِ کمالگراها رو کم میکنه و موفقیتهای کوچیک رو مایهی آرامش فکری و سوخت لازمِ انگیزش روزانه قرار میده. چون راهکارهاش هم عملگرایانهست، خیلی انگیزههه داخلش اثر نداره. در واقع اول عمله بعد انگیزه و نه بالعکس.
حین خوندن کتاب، شعار برند نایکی برام پررنگ بود و شاید بشه گفت اصلا ایدهی محوری کتاب همینه:
«فقط انجامش بده»
"Just do it"
توصیه میکنم به همهی کسانی که همهش میگن کافی نیست، استرس میگیرن، هیچ وقت از خودشون حس رضایت ندارند، میخوان همهچی تحت کنترل باشه، میخوان کارها در حد کمال انجام بشه و همهی اسیرانِ این سبک زندگی. بخونید که از نونِ شب برای شماها واجبتره. ممنون از دشمنِ دانای عزیزم که این کتاب رو اولْبار معرفی کرد.
گویا این کتاب و کتاب خردهعادتها مکمل همدیگرند.
June 21, 2021
همه ی ما انسان ها کمالگرا هستیم و دلمان می خواهد کار ها را به بهترین نحو انجام دهیم یا به بهترین چیزها دست پیدا کنیم. اما برای اینکه بخواهیم به آن چه که در ذهن داریم و به هدفمان برسیم باید در ابتدا تلاش کنیم و اگر شروع به کاری کردیم و دیدیم خوب از آب در نیامده زود رهایش نکنیم.
معمولا کمالگرایی در هر کدام از ما درجه بندی دارد
اما یک عده به شدت درگیرند و این باعث می شود، حتی کاری را شروع هم نکنند.
ما باید باور کنیم که حتی بد انجام دادن کار ها بهتر از هرگز انجام ندادن است. همین اشتباه ها باعث تجربیاتی می شود و کم کم ما را رشد می دهد. کسی که هیچ کاری برای هدفش انجام نمی دهد و همیشه در حال تامل است که چگونه بهترین راه را انتخاب کند قطعا به هیچ جایی نمی رسد و خودش را بیشتر با این فکر کردن و عمل نکردن خسته می کند.
با خواندن این کتاب فهمیدم خیلی هم درگیر کمالگرایی نیستم ولی خب یک وقت هایی ممکن است آزارم دهد اما حالا که اطلاعاتی در این زمینه بدست آوردم دیگر آگاهانه با آن مقابله می کنم و برای اینکه فردی معمول گرا شوم بیشتر تلاش می کنم.
معمولا کمالگرایی در هر کدام از ما درجه بندی دارد
اما یک عده به شدت درگیرند و این باعث می شود، حتی کاری را شروع هم نکنند.
ما باید باور کنیم که حتی بد انجام دادن کار ها بهتر از هرگز انجام ندادن است. همین اشتباه ها باعث تجربیاتی می شود و کم کم ما را رشد می دهد. کسی که هیچ کاری برای هدفش انجام نمی دهد و همیشه در حال تامل است که چگونه بهترین راه را انتخاب کند قطعا به هیچ جایی نمی رسد و خودش را بیشتر با این فکر کردن و عمل نکردن خسته می کند.
با خواندن این کتاب فهمیدم خیلی هم درگیر کمالگرایی نیستم ولی خب یک وقت هایی ممکن است آزارم دهد اما حالا که اطلاعاتی در این زمینه بدست آوردم دیگر آگاهانه با آن مقابله می کنم و برای اینکه فردی معمول گرا شوم بیشتر تلاش می کنم.
April 8, 2025
«چطور معمولگرا باشیم»
(خلاصه)
کمالگرایی
وقتی اعدادی بزرگ را به عنوان هدف در نظر میگیرید و به احتمال زیاد به آن نمیرسید احساس گناه و شرم در شما برانگیخته میشود و به بیحرکتی دچار میشوید.
کمالگرایی ماشین بهانهتراشی است. بعد از آنکه هدفی کمالگرایانه برای خود تعیین کردید (به شما حس امنیتی کاذب میدهد) بنظر میرسد دیگر تلاش کردن برای رسیدن به آن بیفایده است.
به کمالگرایی چسبیدهایم نه به این دلیل که ممکن است احتمال شکست بالا برود بلکه به این دلیل که در صورت تظاهر به کمالگرا بودن پاداش ما در نظر مردم بیشتر میشود.
- تلاش برای برتری به شما انگیزه میدهد، تلاش برای رسیدن به حد کمال انگیزه را از شما میگیرد.
- تلاش برای برتری و سازماندهی کردن را با کمالگرایی اشتباه نگیرید.
کمالگرایی ریشه در عادت دارد و برای آنکه تغییر پایداری به وجود آید لازم است ذهن زمان کافی برای تکرار داشته باشد تا مسیرهای عصبی جدیدی ایجاد کند. وگرنه ذهن و رفتار شما به مسیرهای قبلی بازخواهد گشت.
وقتی کسی طوری از خود صحبت میکند گویا در حد کمال است حس تنفر به ما دست میدهد چون بنظرمان ریاکارانه بنظر آمده و میتواند تهدیدی بر نفس ما محسوب شود.
تواضع به لحاظ روانشناسی باعث میشود فوقالعاده بودن شخص حتی فوقالعادهتر بنظر برسد. معمولی بودن باعث میشود مردم بیشتر دوستتان بدارند.
.
.
.
معمولگرایی
کسانی که در پوست خود (بدون کمالگرایی) احساس امنیت میکنند توان مثبت اندیشی را بالا برده، باعث میشود قبل از تمرکز بر جنبههای منفی خصوصیات مثبت خود را ببینید.
معمولگرایی همان آزادی است، زیرا حالت طبیعی ماست.
معمولگرایی تنبلی، راضی شدن به شکست، استاندارد سطح پایین، بیعلاقگی به برتری و پیشرفت و دلمردگی نیست.
معمولگرایی یعنی انجام دادن بر عالی انجام دادن مقدم است.
چگونه معمولگرا شویم:
1. کمتر به نتایج اهمیت دهید، بیشتر به شروع کار اهمیت دهید.
2. کمتر به مشکلات اهمیت دهید، بیشتر به آن اهمیت دهید که با وجود آنها بتوانید پیشرفت کنید.
3. کمتر به اینکه مردم چه فکری میکنند اهمیت دهید، بیشتر به این اهمیت دهید که میخواهید چه کسی شوید یا چکاری انجام دهید.
4. کمتر به درست انجام دادن اهمیت دهید، بیشتر به خود انجام دادن کار اهمیت دهید.
5. کمتر به شکست اهمیت دهید، بیشتر به پیروزی اهمیت دهید.
6. کمتر به زمانبندی و کمیت اهمیت دهید، بیشتر به خود کار اهمیت دهید.
رضایتمندی غیر فعال بودن نیست؛ برنامهای از پیش تعیین شده برای رشد شخصی است: ذهنی عاری از هر گونه عامل بازدارنده و میلی بیقید و شرط برای انجام کاری ارزشمند برای خودتان یا بقیه است. رضایتمندی ما را از درماندگی و غیرفعال بودن نجات میدهد.
- هرگز کافی نیست: اضطراب، آشفتگی، ناامیدی، سکون
- نسبتاً کافی نیست: اشتیاق، هیجان، امید، تلاش بیشتر
زمینهای که در آن از خود انتظاراتی دارید را در نظر بگیرید و تصمیم بگیرید چه حد و چه چیز در آن زمینه برایتان حد کافی است. پس از آن که دیدید برایتان نسبتاً کافی نیست بیشتر تلاش کنید.
مثالهایی درمورد چشمپوشی از اهمیت دادن به ��تایج:
- تقویت توانایی تست زنی بدون توجه به نمره
- ظاهر شدن با آرامش در موقعیتهای اجتماعی بدون توجه به احتمال رد شدن
- ارائه سخنرانی بدون توجه به احتمال خراب کردن آن
- بالا بردن کارآیی با کم توجهی به کمیت و میزان کار
تفاوت در دیدگاه شماست که باعث تغییر میشود:
معمولگرایان خودشان را معمولی میبینند و میپذیرند که همین باعث میشود موفقیتهایشان (هر موفقیتی) از نظرشان عالی بیاید.
کمالگرایان میکوشند تا تصویر ایدهآل و در حد کمالی از خود بسازند. همین باعث میشود که هر موفقیتی در نظرشان مثل چرک دست باشد.
معمولاً اگر نتوانید موفقیت خود را درونی سازی کنید ممکن است خود را شخصی وانمودگرا ببینید.
.
.
.
دیده شدن و گهگاه خجالت زده شدن بخشهای غیرقابل گریز از زندگی اند.
همانطور که وزنهبرداری با شکستن ماهیچه یک ماهیچه قویتر از قبل بازسازی میکند، ما هم در نتیجهی تلاش ها و شکستهایمان قویتر میشویم.
طبق عصبشناسی مغز در مقابل تجربه مداوم شکست و رنج انعطافپذیرتر میشود.
.
.
.
اقدام در برابر انگیزه: اراده در برابر احساس
- راه رسیدن به هدف عمل کردن است نه منتظر با انگیزه شدن بودن
- چاره کمالگرایی: بکار گیری راهکار «خرده عادت»
- خرده عادت: برداشتن قدمهای کوچک اما پیوسته و صعودی در جهتی درست
- پیشرویهای جزئی را پیشرفت تلقی کنید.
همیشه عشق باعث رفتار یا عملی رمانتیک نمیشود. بلکه رفتار و عمل رمانتیک منجر به افزایش عشق طرفین میشود.
در آزمایشی گرفتن ژست قدرتمندانه در مردان سطح تستسترون را ۲۰٪ افزایش و سطح کورتیزول را ۲۵٪ کاهش داد. (و ژست برعکس نیز نتیجهی برعکس داشت.)
تاثیر تغییرات احساسی که پس از اقدام به انجام کاری در فرد به وجود میاید دو برابر تاثیر احساسی در نتیجهی فکر و تلقین است.
وقتی به احساستان چنان بها دهید که عامل تصمیم گیرندهی انجام کاری باشد، بردهی آن میشوید.
کار انگیزهمحور با عادت ناسازگاری دارد.
افراد نسبت به رفتاری که بصورت عادت درآمده احساس کمتری دارند تا نسبت به رفتاری که بصورت عادت درنیامده.
با ادامه دادن یک رفتار ناخودآگاه ما الگوی آن را تشخیص میدهد، مسیر عصبی آن تقویت شده و احساسمان نسبت به آن رفتار کمتر میشود. (اولین پیتزایی که خورید خوشمزهترین بنظر میرسد، اولین بوسهای که داشتید هوش از سرتان برده، …)
ما از طریق تکرار چیز میآموزیم اما به محض از بین رفتن تازگی احساسمان نسبت به آن کمتر میشود.
اگر میخواهید تغییرات مطلوبتان پایدار بماند باید کم و بیش از انگیزه چشمپوشی کنید.
«با گذر زمان شیرینی لذتهای مداوم بیمزه میشود و سختیهای مداوم نیز تلخیشان را از دست میدهند.»
.
.
.
افکار منفی
هنگامی که افراد خود را از چیزی منع کنند یا سعی در خلاصی ذهنشان از چیزی دارند، آن چیز با استقامت و دوام بیشتری برمیگردد. باید راه افکار منفی را باز گذاشت اما به آنها اهمیت نداد.
هرچه تلاش کنید افکار منفی را سرکوب کنید، احتمال آنکه دچار افسردگی شوید بیشتر است.
.
.
.
اعتماد بنفس از طریق انتظارات کلی و جزئی
بهتر است انتظارات کلی بالا (برای اعتماد بنفس) و انتظارات خاص پایینی (برای استقامت) داشته باشید.
مطمئن هستید بطور کلی چیزهای خوبی در زندگیتاان اتفاق خواهد افتاد. اما انتظار خاصتان از موقعیتها پایین است (ممکن است اتفاقات ناکامل یا معمولی بسیاری در زندگیتان اتفاق بیفتد و هر ماجرای خاصی ممکن است بد پیش برود.)
اما کل هویت و حال و احوال یک شخص به یک ماجرا، یک مکالمه، یک لحظه مرتبط نمیشود.
در خود اعتماد بنفسی کلی ساخته و از مرتبط ساختن آن با اتفاقات متفرقه جلوگیری کنید.
.
.
.
نشخوار فکری
✅ راه حل نشخوار فکری درمورد مسائل غیر قابل حل: پذیرش اجباری
اگر اشتباهی مرتکب شدید که خارج از مرز پذیرش شماست، باید آن مرز را بردارید و مرزی جدید بگذارید.
✅ نشخوار فکری درمورد مسائل قابل حل: پذیرش و تلاش دوباره
مضحک است درمورد چیزی که میتوانید برایش چارهای بیندیشید و دوباره تلاش کنید، نشخوار فکری کنید.
هنگام نشخوار فکری که خود انتقادی است، دنبال دلیل انجام کار مورد نشخوار فکر کنید. همانطور که خود را جای دیگران گذاشته تا آنها را درک کنیم، سعی در درک خود کنید و با خود مهربان باشید.
بجای «باید اینچنین میکردم» = بگویید «میشد اینچنین کرد»
باید = امکان
.
.
.
شانس و شکست
برخلاف شانس، شکست یک تجربهی کاملاً قابل پیشبینی است.
وقتی چیزی مبتنی بر شانس است، سرسختانه مقاومت کنید. دلیلی وجود ندارد که از ریسک رایگانی که مبتنی بر شانس است دست بکشید. اگر هزینهای برایتان ندارد،دست کشیدن غیر منطقی است.
.
.
.
قانون پارکینسون
قانون پارکینسون میگوید کار با میزان زمانی که فرد برای انجامش در نظر میگیرد منقبض یا منبسط میشود تا زمان در نظر گرفته شده را پر کند. اکر به خود زمان زیادی برای استراحت داده و زمان کمی برای کار کردن در نظر گرفتهاید متوجه خواهید شد که سختتر کار خواهید کرد تا بازدهی کارتان را بالا ببرید. (انرژی بالا به دلیل استراحت خوب باعث تمرکز بهتر و دقت کار بالاتر میشود.
.
.
.
تجربه در برابر پیش بینی
❌پیشبینی نتیجه = سکون
✅اقدام به تجربه = فعالیت
بجای پیشبینی تجربه را انتخاب کنید.
یک ویژگی ذهن ناخودآگاه این است که تمایلی به تغییر ندارد و سعی میکند افکار آگاهتان را متمایل به وضعیت سکون کند و این کار را با ارائه دادن پیشبینیهای ناصحیح میکند.
هر موقع احساس کردید نسبت به انجام فعالیتی مفید مقاومت میکنید بدانید ناخودآگاه شما در تلاش است نتیجهی متعصبانهای پیش بینی کند تا بتواند در شما تردید ایجاد کرده و شما را به سکون وادارد.
سعی کنید بفهمید دقیقاً چه چیزی در مورد فلان فعالیت (مثلاً ورزش) آزارتان میدهد و با یک برنامهی منظم روزانه سعی کنید تاثیر آن عامل آزار دهنده را به حداقل برسانید.
اجازه ندهید وقتی ضرورتی ندارید بیش از حد تجزیه و تحلیل کنید.
اگر اجازه دهید هر مشکلی شما را از کاری باز بدارد، خود را از یک زندگی پر معنا محروم کردهاید. اما اگر تا جایی توان دارید برای رسیدن به هر آنچه که میخواهید تلاش کنید به نتایج بهتری نسبت به سکون خواهید رسید.
.
.
.
تکنیکهایی برای اقدام به کار:
1. آغازگر معکوسشمار: هنگامی که زمان در نظر گرفته شده به پایان رسید، باید فوراً کارتان را آغاز کنید.
2. شمارش معکوس تصمیمگیری: قبل از به پایان رسیدن زمان در نظر گرفته شده، یک تصمیم جدی بگیرید.
3. تایمر تمرکزی: برای مدت x دقیقه، باید بر کار انتخابی تمرکز کنید. (با وضع قوانین جدی بری جلوگیری از حواسپرتی)
4. تکنیک پومودورو: برای 25 دقیقه کار کنید، 5 دقیقه استراحت کنید. (تکرار شود.)
5. چرخ و فلک کار و بازی: برای 1 ساعت کار کنید و 1 ساعت استراحت کنید. (تکرار شود.)
(خلاصه)
کمالگرایی
وقتی اعدادی بزرگ را به عنوان هدف در نظر میگیرید و به احتمال زیاد به آن نمیرسید احساس گناه و شرم در شما برانگیخته میشود و به بیحرکتی دچار میشوید.
کمالگرایی ماشین بهانهتراشی است. بعد از آنکه هدفی کمالگرایانه برای خود تعیین کردید (به شما حس امنیتی کاذب میدهد) بنظر میرسد دیگر تلاش کردن برای رسیدن به آن بیفایده است.
به کمالگرایی چسبیدهایم نه به این دلیل که ممکن است احتمال شکست بالا برود بلکه به این دلیل که در صورت تظاهر به کمالگرا بودن پاداش ما در نظر مردم بیشتر میشود.
- تلاش برای برتری به شما انگیزه میدهد، تلاش برای رسیدن به حد کمال انگیزه را از شما میگیرد.
- تلاش برای برتری و سازماندهی کردن را با کمالگرایی اشتباه نگیرید.
کمالگرایی ریشه در عادت دارد و برای آنکه تغییر پایداری به وجود آید لازم است ذهن زمان کافی برای تکرار داشته باشد تا مسیرهای عصبی جدیدی ایجاد کند. وگرنه ذهن و رفتار شما به مسیرهای قبلی بازخواهد گشت.
وقتی کسی طوری از خود صحبت میکند گویا در حد کمال است حس تنفر به ما دست میدهد چون بنظرمان ریاکارانه بنظر آمده و میتواند تهدیدی بر نفس ما محسوب شود.
تواضع به لحاظ روانشناسی باعث میشود فوقالعاده بودن شخص حتی فوقالعادهتر بنظر برسد. معمولی بودن باعث میشود مردم بیشتر دوستتان بدارند.
.
.
.
معمولگرایی
کسانی که در پوست خود (بدون کمالگرایی) احساس امنیت میکنند توان مثبت اندیشی را بالا برده، باعث میشود قبل از تمرکز بر جنبههای منفی خصوصیات مثبت خود را ببینید.
معمولگرایی همان آزادی است، زیرا حالت طبیعی ماست.
معمولگرایی تنبلی، راضی شدن به شکست، استاندارد سطح پایین، بیعلاقگی به برتری و پیشرفت و دلمردگی نیست.
معمولگرایی یعنی انجام دادن بر عالی انجام دادن مقدم است.
چگونه معمولگرا شویم:
1. کمتر به نتایج اهمیت دهید، بیشتر به شروع کار اهمیت دهید.
2. کمتر به مشکلات اهمیت دهید، بیشتر به آن اهمیت دهید که با وجود آنها بتوانید پیشرفت کنید.
3. کمتر به اینکه مردم چه فکری میکنند اهمیت دهید، بیشتر به این اهمیت دهید که میخواهید چه کسی شوید یا چکاری انجام دهید.
4. کمتر به درست انجام دادن اهمیت دهید، بیشتر به خود انجام دادن کار اهمیت دهید.
5. کمتر به شکست اهمیت دهید، بیشتر به پیروزی اهمیت دهید.
6. کمتر به زمانبندی و کمیت اهمیت دهید، بیشتر به خود کار اهمیت دهید.
رضایتمندی غیر فعال بودن نیست؛ برنامهای از پیش تعیین شده برای رشد شخصی است: ذهنی عاری از هر گونه عامل بازدارنده و میلی بیقید و شرط برای انجام کاری ارزشمند برای خودتان یا بقیه است. رضایتمندی ما را از درماندگی و غیرفعال بودن نجات میدهد.
- هرگز کافی نیست: اضطراب، آشفتگی، ناامیدی، سکون
- نسبتاً کافی نیست: اشتیاق، هیجان، امید، تلاش بیشتر
زمینهای که در آن از خود انتظاراتی دارید را در نظر بگیرید و تصمیم بگیرید چه حد و چه چیز در آن زمینه برایتان حد کافی است. پس از آن که دیدید برایتان نسبتاً کافی نیست بیشتر تلاش کنید.
مثالهایی درمورد چشمپوشی از اهمیت دادن به ��تایج:
- تقویت توانایی تست زنی بدون توجه به نمره
- ظاهر شدن با آرامش در موقعیتهای اجتماعی بدون توجه به احتمال رد شدن
- ارائه سخنرانی بدون توجه به احتمال خراب کردن آن
- بالا بردن کارآیی با کم توجهی به کمیت و میزان کار
تفاوت در دیدگاه شماست که باعث تغییر میشود:
معمولگرایان خودشان را معمولی میبینند و میپذیرند که همین باعث میشود موفقیتهایشان (هر موفقیتی) از نظرشان عالی بیاید.
کمالگرایان میکوشند تا تصویر ایدهآل و در حد کمالی از خود بسازند. همین باعث میشود که هر موفقیتی در نظرشان مثل چرک دست باشد.
معمولاً اگر نتوانید موفقیت خود را درونی سازی کنید ممکن است خود را شخصی وانمودگرا ببینید.
.
.
.
دیده شدن و گهگاه خجالت زده شدن بخشهای غیرقابل گریز از زندگی اند.
همانطور که وزنهبرداری با شکستن ماهیچه یک ماهیچه قویتر از قبل بازسازی میکند، ما هم در نتیجهی تلاش ها و شکستهایمان قویتر میشویم.
طبق عصبشناسی مغز در مقابل تجربه مداوم شکست و رنج انعطافپذیرتر میشود.
.
.
.
اقدام در برابر انگیزه: اراده در برابر احساس
- راه رسیدن به هدف عمل کردن است نه منتظر با انگیزه شدن بودن
- چاره کمالگرایی: بکار گیری راهکار «خرده عادت»
- خرده عادت: برداشتن قدمهای کوچک اما پیوسته و صعودی در جهتی درست
- پیشرویهای جزئی را پیشرفت تلقی کنید.
همیشه عشق باعث رفتار یا عملی رمانتیک نمیشود. بلکه رفتار و عمل رمانتیک منجر به افزایش عشق طرفین میشود.
در آزمایشی گرفتن ژست قدرتمندانه در مردان سطح تستسترون را ۲۰٪ افزایش و سطح کورتیزول را ۲۵٪ کاهش داد. (و ژست برعکس نیز نتیجهی برعکس داشت.)
تاثیر تغییرات احساسی که پس از اقدام به انجام کاری در فرد به وجود میاید دو برابر تاثیر احساسی در نتیجهی فکر و تلقین است.
وقتی به احساستان چنان بها دهید که عامل تصمیم گیرندهی انجام کاری باشد، بردهی آن میشوید.
کار انگیزهمحور با عادت ناسازگاری دارد.
افراد نسبت به رفتاری که بصورت عادت درآمده احساس کمتری دارند تا نسبت به رفتاری که بصورت عادت درنیامده.
با ادامه دادن یک رفتار ناخودآگاه ما الگوی آن را تشخیص میدهد، مسیر عصبی آن تقویت شده و احساسمان نسبت به آن رفتار کمتر میشود. (اولین پیتزایی که خورید خوشمزهترین بنظر میرسد، اولین بوسهای که داشتید هوش از سرتان برده، …)
ما از طریق تکرار چیز میآموزیم اما به محض از بین رفتن تازگی احساسمان نسبت به آن کمتر میشود.
اگر میخواهید تغییرات مطلوبتان پایدار بماند باید کم و بیش از انگیزه چشمپوشی کنید.
«با گذر زمان شیرینی لذتهای مداوم بیمزه میشود و سختیهای مداوم نیز تلخیشان را از دست میدهند.»
.
.
.
افکار منفی
هنگامی که افراد خود را از چیزی منع کنند یا سعی در خلاصی ذهنشان از چیزی دارند، آن چیز با استقامت و دوام بیشتری برمیگردد. باید راه افکار منفی را باز گذاشت اما به آنها اهمیت نداد.
هرچه تلاش کنید افکار منفی را سرکوب کنید، احتمال آنکه دچار افسردگی شوید بیشتر است.
.
.
.
اعتماد بنفس از طریق انتظارات کلی و جزئی
بهتر است انتظارات کلی بالا (برای اعتماد بنفس) و انتظارات خاص پایینی (برای استقامت) داشته باشید.
مطمئن هستید بطور کلی چیزهای خوبی در زندگیتاان اتفاق خواهد افتاد. اما انتظار خاصتان از موقعیتها پایین است (ممکن است اتفاقات ناکامل یا معمولی بسیاری در زندگیتان اتفاق بیفتد و هر ماجرای خاصی ممکن است بد پیش برود.)
اما کل هویت و حال و احوال یک شخص به یک ماجرا، یک مکالمه، یک لحظه مرتبط نمیشود.
در خود اعتماد بنفسی کلی ساخته و از مرتبط ساختن آن با اتفاقات متفرقه جلوگیری کنید.
.
.
.
نشخوار فکری
✅ راه حل نشخوار فکری درمورد مسائل غیر قابل حل: پذیرش اجباری
اگر اشتباهی مرتکب شدید که خارج از مرز پذیرش شماست، باید آن مرز را بردارید و مرزی جدید بگذارید.
✅ نشخوار فکری درمورد مسائل قابل حل: پذیرش و تلاش دوباره
مضحک است درمورد چیزی که میتوانید برایش چارهای بیندیشید و دوباره تلاش کنید، نشخوار فکری کنید.
هنگام نشخوار فکری که خود انتقادی است، دنبال دلیل انجام کار مورد نشخوار فکر کنید. همانطور که خود را جای دیگران گذاشته تا آنها را درک کنیم، سعی در درک خود کنید و با خود مهربان باشید.
بجای «باید اینچنین میکردم» = بگویید «میشد اینچنین کرد»
باید = امکان
.
.
.
شانس و شکست
برخلاف شانس، شکست یک تجربهی کاملاً قابل پیشبینی است.
وقتی چیزی مبتنی بر شانس است، سرسختانه مقاومت کنید. دلیلی وجود ندارد که از ریسک رایگانی که مبتنی بر شانس است دست بکشید. اگر هزینهای برایتان ندارد،دست کشیدن غیر منطقی است.
.
.
.
قانون پارکینسون
قانون پارکینسون میگوید کار با میزان زمانی که فرد برای انجامش در نظر میگیرد منقبض یا منبسط میشود تا زمان در نظر گرفته شده را پر کند. اکر به خود زمان زیادی برای استراحت داده و زمان کمی برای کار کردن در نظر گرفتهاید متوجه خواهید شد که سختتر کار خواهید کرد تا بازدهی کارتان را بالا ببرید. (انرژی بالا به دلیل استراحت خوب باعث تمرکز بهتر و دقت کار بالاتر میشود.
.
.
.
تجربه در برابر پیش بینی
❌پیشبینی نتیجه = سکون
✅اقدام به تجربه = فعالیت
بجای پیشبینی تجربه را انتخاب کنید.
یک ویژگی ذهن ناخودآگاه این است که تمایلی به تغییر ندارد و سعی میکند افکار آگاهتان را متمایل به وضعیت سکون کند و این کار را با ارائه دادن پیشبینیهای ناصحیح میکند.
هر موقع احساس کردید نسبت به انجام فعالیتی مفید مقاومت میکنید بدانید ناخودآگاه شما در تلاش است نتیجهی متعصبانهای پیش بینی کند تا بتواند در شما تردید ایجاد کرده و شما را به سکون وادارد.
سعی کنید بفهمید دقیقاً چه چیزی در مورد فلان فعالیت (مثلاً ورزش) آزارتان میدهد و با یک برنامهی منظم روزانه سعی کنید تاثیر آن عامل آزار دهنده را به حداقل برسانید.
اجازه ندهید وقتی ضرورتی ندارید بیش از حد تجزیه و تحلیل کنید.
اگر اجازه دهید هر مشکلی شما را از کاری باز بدارد، خود را از یک زندگی پر معنا محروم کردهاید. اما اگر تا جایی توان دارید برای رسیدن به هر آنچه که میخواهید تلاش کنید به نتایج بهتری نسبت به سکون خواهید رسید.
.
.
.
تکنیکهایی برای اقدام به کار:
1. آغازگر معکوسشمار: هنگامی که زمان در نظر گرفته شده به پایان رسید، باید فوراً کارتان را آغاز کنید.
2. شمارش معکوس تصمیمگیری: قبل از به پایان رسیدن زمان در نظر گرفته شده، یک تصمیم جدی بگیرید.
3. تایمر تمرکزی: برای مدت x دقیقه، باید بر کار انتخابی تمرکز کنید. (با وضع قوانین جدی بری جلوگیری از حواسپرتی)
4. تکنیک پومودورو: برای 25 دقیقه کار کنید، 5 دقیقه استراحت کنید. (تکرار شود.)
5. چرخ و فلک کار و بازی: برای 1 ساعت کار کنید و 1 ساعت استراحت کنید. (تکرار شود.)
February 26, 2016
In my book How to Be Free by Joe Blow I said that “the love of perfection is the root of all evil” and that “the key to happiness, mental health and being the most that we can be is absolute and unconditional self-acceptance.” That’s all well and good, but what practical steps can we take to break the hold that perfectionism may have on us and to become more self-accepting? When I was asked this I couldn’t come up with much in the way of practical exercises, but had to acknowledge that that is one of the things people quite reasonably look for in a self-help book. So imagine how excited I was when someone alerted me to the existence of this book which promises a “new way to self-acceptance, fearless living, and freedom from perfectionism.”
Stephen Guise’s book is what a self-help book should be - short, illuminating and practical. It is full of observations which seemed so obvious after he said them that I wondered why I hadn't thought of them before.
Some of us may not view ourselves as perfectionists, but on close examination some of our problems - shyness, procrastination, depression, addiction, rumination - may arise from perfectionistic thinking, from having unhelpfully high expectations of ourselves, of others or of situations or events. Shyness can arise from a feeling that we mustn’t make mistakes in our social interactions with others. Procrastination can come from wanting to hang onto a vision of perfect action rather than discover the imperfections involved in actually carrying it out, or it can arise from over-estimating the effort that may be required in the doing of something or the negative results which might result from it, an unhelpfully high negative expectation. Depression can be increased by fighting against negative thoughts, being intolerant of our deviations from positivity. The “never enough” feeling of psychological addiction is also a form of perfectionism, as is the intolerance towards our past mistakes which takes the form of ruminating over them.
The practical exercises suggested in the book are based around the idea of forming mini-habits - very small daily tasks (so small that there is no excuse not to do them) the purpose of which is to establish the groundwork for larger habits. The example Guise uses most often is his exercise plan of doing one push-up a day. This gradually led to full workouts five days a week. His earlier book on this topic - Mini-Habits: Smaller Habits, Bigger Results - is apparently a best-seller. (I haven’t read it.)
Guise’s approach is not about building up motivation. It’s about removing barriers. We are unlikely to be very good at anything the first time we try it, so becoming skilled and confident in any area of life means removing the barrier of high expectations. One way he suggests we can do that is to adopt a binary view of success. For instance, if we want to give a speech in front of an audience, we can forget about the issue of how well we do it, but count doing it, even incredibly badly, as a success. The only failure is to not give it a go. This isn’t just a trick. It’s being realistic, because the only way we become confident and skilled at public speaking is by being willing to do it badly until we learn to do it well. So doing it badly really is a success, because it gets us far closer to doing it well then not attempting it will.
Another idea I really like is that of replacing the phrase “I should have done…” with “I could have done…” It’s such a simple cognitive technique, but it turns us away from regrets about the past and towards a practical strategy for the future.
Need for approval from others can also be an area of unhelpfully high demands. Guise recommends ways we can break past this barrier and thus gain confidence to be more authentically ourselves. I’m not sure that singing at the supermarket is one of the suggestions of his that I will take up. (I don’t think that my authentic self is sadistic enough to inflict such suffering on others.) The principle is a good one though that, where fear stands as a barrier, liberation can come through the process of desensitisation. The more we do something potentially embarrassing or anxiety-provoking, the more those feelings will decrease.
As Guise points out, this is the problem with so many motivational books. We can build up a high level of motivation, but it too may tend to decrease over time. The beauty of his mini-habit idea is that it requires minimal motivation at the start. The habit, once established, then provides a framework within which motivation can grow, if the habit turns out to be a rewarding one. If you do one push-up a day for a few months, you may find you are curious to see if you can do a few more on your more energetic days. Eventually you are doing enough to feel stronger and more confident, and that is the motivation to join a gym, or whatever. If you write two sentences a day for six months, you may find that a really good idea for a novel is starting to emerge. Then the excitement of discovery is the motivation to keep going. But if you pumped yourself up with motivation, did as many push-ups as you could do before collapsing and said “I’m not going to do that again for awhile” or if you pumped yourself up with dreams of being the next J.K. Rowling and sat down to begin on your first novel and found you couldn’t think of a plot, you might give up before you’d had a chance to really begin. Think of Kevin Costner in Field of Dreams. Build the habit and the motivation will come.
Guise isn’t one of these self-help gurus who hands down his wisdom from on high. He’s the kind of self-help author who tells you about the embarrassing thing he accidentally said to the hot woman at the gym. He practices what he preaches not just in life but in the manner of his writing. He doesn’t try to avoid embarrassment. And that makes me feel all the more comfortable in listening to his advice.
I’d recommend this book to anyone. I don’t think there is anyone so perfect in their imperfectionism that they can’t learn something from it. Any book which can give us methods to increase our chances of success in any endeavour we choose to pursue, and provides us with strategies to avoid being hard on ourselves even if we fail at all of them, is definitely worth the short amount of time it takes to read.
Beyond self-help, though, there are ideas in this book which, if they were to take hold, could make all the difference to our chances of survival as a species. Our ecological and economic crises both rest upon our “‘never enough’ bias” (pg. 58). Our apathy arises from our inability to “focus on the process” (pg. 61). The breakdown in community (and thus the cooperative skills we need to work together on solving our social problems) arises from our “need for approval” (pg. 85). Chaos theory shows that small changes in a system can gradually lead to a complete change of that system. Who knows what could be unleashed by an imperfectionist revolution? When you consider how hampered so many of us have been by perfectionism in its many forms, that is an awful lot of potential energy and talent of which we have been deprived throughout the whole of our history (has there been a time not blighted by perfectionism?).
Stephen Guise’s book is what a self-help book should be - short, illuminating and practical. It is full of observations which seemed so obvious after he said them that I wondered why I hadn't thought of them before.
Some of us may not view ourselves as perfectionists, but on close examination some of our problems - shyness, procrastination, depression, addiction, rumination - may arise from perfectionistic thinking, from having unhelpfully high expectations of ourselves, of others or of situations or events. Shyness can arise from a feeling that we mustn’t make mistakes in our social interactions with others. Procrastination can come from wanting to hang onto a vision of perfect action rather than discover the imperfections involved in actually carrying it out, or it can arise from over-estimating the effort that may be required in the doing of something or the negative results which might result from it, an unhelpfully high negative expectation. Depression can be increased by fighting against negative thoughts, being intolerant of our deviations from positivity. The “never enough” feeling of psychological addiction is also a form of perfectionism, as is the intolerance towards our past mistakes which takes the form of ruminating over them.
The practical exercises suggested in the book are based around the idea of forming mini-habits - very small daily tasks (so small that there is no excuse not to do them) the purpose of which is to establish the groundwork for larger habits. The example Guise uses most often is his exercise plan of doing one push-up a day. This gradually led to full workouts five days a week. His earlier book on this topic - Mini-Habits: Smaller Habits, Bigger Results - is apparently a best-seller. (I haven’t read it.)
Guise’s approach is not about building up motivation. It’s about removing barriers. We are unlikely to be very good at anything the first time we try it, so becoming skilled and confident in any area of life means removing the barrier of high expectations. One way he suggests we can do that is to adopt a binary view of success. For instance, if we want to give a speech in front of an audience, we can forget about the issue of how well we do it, but count doing it, even incredibly badly, as a success. The only failure is to not give it a go. This isn’t just a trick. It’s being realistic, because the only way we become confident and skilled at public speaking is by being willing to do it badly until we learn to do it well. So doing it badly really is a success, because it gets us far closer to doing it well then not attempting it will.
Another idea I really like is that of replacing the phrase “I should have done…” with “I could have done…” It’s such a simple cognitive technique, but it turns us away from regrets about the past and towards a practical strategy for the future.
Need for approval from others can also be an area of unhelpfully high demands. Guise recommends ways we can break past this barrier and thus gain confidence to be more authentically ourselves. I’m not sure that singing at the supermarket is one of the suggestions of his that I will take up. (I don’t think that my authentic self is sadistic enough to inflict such suffering on others.) The principle is a good one though that, where fear stands as a barrier, liberation can come through the process of desensitisation. The more we do something potentially embarrassing or anxiety-provoking, the more those feelings will decrease.
As Guise points out, this is the problem with so many motivational books. We can build up a high level of motivation, but it too may tend to decrease over time. The beauty of his mini-habit idea is that it requires minimal motivation at the start. The habit, once established, then provides a framework within which motivation can grow, if the habit turns out to be a rewarding one. If you do one push-up a day for a few months, you may find you are curious to see if you can do a few more on your more energetic days. Eventually you are doing enough to feel stronger and more confident, and that is the motivation to join a gym, or whatever. If you write two sentences a day for six months, you may find that a really good idea for a novel is starting to emerge. Then the excitement of discovery is the motivation to keep going. But if you pumped yourself up with motivation, did as many push-ups as you could do before collapsing and said “I’m not going to do that again for awhile” or if you pumped yourself up with dreams of being the next J.K. Rowling and sat down to begin on your first novel and found you couldn’t think of a plot, you might give up before you’d had a chance to really begin. Think of Kevin Costner in Field of Dreams. Build the habit and the motivation will come.
Guise isn’t one of these self-help gurus who hands down his wisdom from on high. He’s the kind of self-help author who tells you about the embarrassing thing he accidentally said to the hot woman at the gym. He practices what he preaches not just in life but in the manner of his writing. He doesn’t try to avoid embarrassment. And that makes me feel all the more comfortable in listening to his advice.
I’d recommend this book to anyone. I don’t think there is anyone so perfect in their imperfectionism that they can’t learn something from it. Any book which can give us methods to increase our chances of success in any endeavour we choose to pursue, and provides us with strategies to avoid being hard on ourselves even if we fail at all of them, is definitely worth the short amount of time it takes to read.
Beyond self-help, though, there are ideas in this book which, if they were to take hold, could make all the difference to our chances of survival as a species. Our ecological and economic crises both rest upon our “‘never enough’ bias” (pg. 58). Our apathy arises from our inability to “focus on the process” (pg. 61). The breakdown in community (and thus the cooperative skills we need to work together on solving our social problems) arises from our “need for approval” (pg. 85). Chaos theory shows that small changes in a system can gradually lead to a complete change of that system. Who knows what could be unleashed by an imperfectionist revolution? When you consider how hampered so many of us have been by perfectionism in its many forms, that is an awful lot of potential energy and talent of which we have been deprived throughout the whole of our history (has there been a time not blighted by perfectionism?).
Displaying 1 - 30 of 355 reviews