What do you think?
Rate this book
قدرت پنهان زیبایی: چرا خوشبختی در نگاه تماشاگر نهفته است؟
چرا خوشبختی در نگاه تماشاگر نهفته است؟ استاندال میگوید زیبایی نوید خوشبختی است. اما مفهوم زیبایی مبهم است. تعریف زیبایی یا شرح دلیل اهمیت آن برای ما کار دشواری است. راز زیبایی چیست؟ قدرت زیبایی چیست؟ این سؤالهای کلی یک پاسخ متعارف دارند: زیبایی در چشم تماشاگر معنا مییابد. این تعریف سنتی ممکن است خاستگاه سؤالهای دیگری باشد. وقتی چیزی به چشم کسی زیبا میآید چه اتفاقی رخ میدهد؟ یا چه چیز موجب میشود کسی در شیئی که بر دیگران هیچ تأثیری نمیگذارد زیبایی بیابد. اما این عبارت جایی بر تفکر فلسفی باقی نمیگذارد و به جای آغاز کردن بحث به آن پایان میدهد.
جان آرمسترانگ در کتاب قدرت پنهان زیبایی به پرسشهایی پاسخ میدهد که اهمیت و زیبایی را در زندگی ما عیان میکند و ما را به دقت در جهان پیرامون و بازنگری در آن چیزهایی که از کنارشان میگذریم فرا میخواند.
جان آرمسترانگ در کتاب قدرت پنهان زیبایی به پرسشهایی پاسخ میدهد که اهمیت و زیبایی را در زندگی ما عیان میکند و ما را به دقت در جهان پیرامون و بازنگری در آن چیزهایی که از کنارشان میگذریم فرا میخواند.
216 pages, Paperback
First published January 27, 2005
12 people are currently reading
638 people want to read
About the author
John Armstrong
557 books85 followersJohn Armstrong is a British philosopher living in Melbourne, Australia. He was born 1966 in Glasgow and worked as a research fellow at the University of London. Armstrong works currently as the Philosopher-in-Residence at the Melbourne Business School at the Melbourne University. He is author of several books on philosophical themes.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
June 6, 2020
کتاب در مجموع مفید و آموزنده بود
اما به علت ترجمه نسبتاً ضعیف مجبور شدم نمره پایینی بهش بدم
اما به علت ترجمه نسبتاً ضعیف مجبور شدم نمره پایینی بهش بدم
November 18, 2023
جان آرمسترانگ، فیلسوف معاصر انگلیسیتبار و دانشآموخته دانشگاه آکسفورد لندن که در موضوعات هنر، زیباییشناسی و فرهنگ فعالیت میکنه و کتاب «art as therapy» رو با همکاری آلن دوباتن نوشته که اون کتاب با دو ترجمه در بازار کتاب ایران موجوده، یکی با عنوان «هنر همچون درمان» و یکی هم «هنر چگونه میتواند زندگی شما را دگرگون کند» که نسخه اول با عکسهای سیاه و سفید و دومی با عکسهای رنگی چاپ شدن. من این کتابی که میخوام دربارهش صحبت کنم رو به اعتبار همون کتابی که با آلن دوباتن نوشته انتخاب کردم چون اون واقعا کتاب خوندنی و با ارزشی هست.
کتابی که اینجا میخوام دربارهش توضیح بدم متاسفانه ترجمه بسیار بدی داره و امیدوارم هر چه زودتر با ترجمه بهتری منتشر بشه اما حسی که موقع خوندن این کتاب داشتم این بود که بهتره یه جمعبندی و خلاصه برای خودم از این کتاب دربیارم و ساده ازش نگذرم، در نهایت فراموش نشه که این خوانش من از این کتاب هست و ممکنه دیگران نظر متفاوتی داشته باشن.
این کتاب با یک مسئله مهم شروع میکنه: «راز زیبایی چیست؟»، در واقع «چه عامل مشترکی بین تمام زیباییها هست که باعث میشه در نظر ما زیبا جلوه کنن؟».
این کتاب چندان خودش رو درگیر نگاه علمیای که مثلاً با اسکن مغز موقع احساس زیبایی کار میکنه نمیکنه و بیشتر به نوشتهها و نظرات فیلسوفها، هنرمندها و منتقدان حوزه هنر و زیباییشناسی میپردازه و اونا رو تحلیل میکنه. برای مثال هگل و پالادیو (معمار ایتالیایی) از مشهورترین کسانی هستن که بهشون پرداخته.
همچنین رویکردهای متنوعی که سعی کردن برای این مسئله پاسخی جهان شمول و استاندارد پیدا کنن مثل «کارکردگرایی»، «شکلگرایی»، «تکاملگرایی» و «نمادگرایی» و حتی سبکهای هنری مثل «روکوکو» در این کتاب بررسی و همگی رو رد میکنه چون به نظرش همشون نگاههایی تقلیلگرایانه به زیبایی دارن و خیلی از افراد رو شامل نمیشن، یعنی خیلی از مردم اصلاً آثار و پدیدههایی رو زیبا میدونن که از چهارچوبی که این استانداردسازیها ترسیم میکنن خارج هستن.
تنها رویکردی به زیبایی که آرمسترانگ اون رو تایید میکنه، رويکرد «کلگرایی» هست، یعنی رویکردی که اساس زیبایی رو بر «همنشینیِ» تمام اجزا با کلیتِ اون پدیده میدونه. درواقع اینطور توضیح میده که: «ما به عناصری تکیه میکنیم که تنها در مکانی خاص زیبا بوده، و به غلط فرض میکنیم که در هر جای دیگری نیز و با هر کمیتی به همین زیبایی خواهد بود که این خطایی منطقی است»، مثالی که میزنه یک صحنه سینماییه که موسیقی متنش به درکِ بهتر و عمیقترِ تصاویر کمک میکنه و همینطور تصاویر هم به درک زیباییِ اون موسیقی کمک میکنن و مخاطب رو همزمان نسبت به تصویر و موسیقی هشیارتر میکنن.
آرمسترانگ، کانت (فیلسوف آلمانی) رو قهرمان حوزه زیباییشناسی میدونه چون برای اولین بار گفته به جای گشتن دنبال زیبایی در جهان، باید به واکنش آدمها توجه کنیم که زیبایی رو چطور درک و تجربه میکنن. کتاب توضیح میده که طبق نظر کانت، اون عامل مشترک بین تجربه و درک مردم از زیباییشناسی، یک نوعِ خاص از لذت هست که اسمش رو میذاریم «لذت زیباییشناسانه»، لذت خاصی که با لذتهایی مثل لذت حاصل از سیر شدن شکم فرق داره و خاصتره، زیباییای که از مفاهیم اخلاقی و سیاسی جداست. مثالی که کتاب میزنه یک خیابانِ بسیار زیبایی هست که برای استفاده یک دیکتاتور ساخته شده و اینطور توضیح میده که واقعیتِ سیاسی و تلخی که نسبت به اون خیابون وجود داره (طبق نظر کانت) نمیتونه و نباید جلوی دیدن و درکِ زیباییِ اون خیابون رو بگیره. لذتِ زیبایی، لذتی هست که به نوعی آدم رو از نیازهای متفاوت مثل نیاز و انگیزه جنسی رها میکنه، چون طبق نظر کانت، تمام امیال و نیازها نوعی تمنا و خواهشِ دائمی هستن که فقط تجربه و لذتِ حاصل از زیبایی میتونه انسان رو ازشون رها کنه.
با این حساب و طبق این تعریف، تجربه زیبایی ممکنه نه تنها موجب شادی نشه، بلکه ممکنه آدم رو به گریه بندازه! برای درک بهتر این مطلب من کتاب «اشکها و لبخندها» رو گرفتم که درباره تجربه آدمها از مواجه شدن با آثاریه که اونارو به گریه انداخته تا بعد از این کتاب بخونم و ببینم دقیقاً اینجا منظورش چیه و این نگاه رو بهتر درک کنم.
کتاب برای تایید نظر کانت این موضوع رو مطرح میکنه که نباید توقع داشته باشیم همیشه «زیبا» و «خوب» با هم منطبق بشن و باید قبول کنیم که ما در یک آرمانشهر یا بهشت زندگی نمیکنیم که چنین اتفاقی همیشه بیفته.
بعد از تعریف «زیبایی» و «تجربه زیباشناسانه» نوبت به بیان ارزش زیبایی میرسه، جایی که آرمسترانگ با اشاره به بخشی از «جنگ و صلح» اثر «تولستوی» که یک سرباز در اوج لحظات جنگ که هر لحظه ممکنه کشته بشه و تازه در اون لحظات «زیبایی» رو در طبیعتِ اطرافش میبینه و نوعی «مکاشفه» براش اتفاق میفته برای بهیاد داشتنِ دائمیِ ارزشِ زیبایی و نجاتبخشیِ اون، این طور توضیح میده: «باید همواره این تصور را که اینجا پر از ناله و رنج است در نظر داشته باشیم تا اهمیتِ زیبایی را هرگز از یاد نبریم و مثل اون سرباز، وقتی خیلی دیر شده متوجهش نشیم».
نهایتاً پرورش زیباییشناسیِ انسان رو اینطور تعریف میکنه: «شناختِ ماهیتِ منحصر به فردِ نیازهای زیباییشناختیِ خودمان» و «دور شدن از واکنشهای کلّی و نزدیک شدن به درکِ ماهیتِ منحصر به فردِ هر شئ». همچنین درباره قضاوتِ «زیبایی»، مفهوم دیگهای رو مطرح میکنه به اسم «کیفیتِ مواجه شدن با پدیدهها»، به این صورت که اگر مواجهه و درگیری با پدیدهها و آثار، جستجوگرانه و آمیخته به تخیل باشه، مواجههای با کیفیت و خوب خواهد بود و ارزش اون از مواجهههای عجولانه و پرشتاب بیشتره.
حالا چرا پرورشِ قدرتِ زیباییشناسی خیلی مهمه؟ چون اگر در این زمینه ناتوان باشیم، هر کسی میتونه هر آشغالی رو بعنوان اثر «زیبا» بهمون قالب کنه، اما با این توانایی، میتونیم با خیال راحت از پدیدهای که تشخیص دادیم «زیباست»، با قاطعیت و عمقِ بیشتر، «تجربهای زیباییشناسانه» داشته باشیم.
تعریفی هم که کتاب از ابتذال ارائه میده به این صورته: «اشیاءِ مبتذل، با زیبایی در تضاد قرار ندارند، بلکه نخستین طرحهای ناپختهٔ کمالاند».
نهایتاً هر پدیده و امری میتونه به نحوی متفاوت و خاص زیبا باشه اما نباید فراموش کنیم که «زیبایی» و «قدرت زیبایی شناسی» درجات متنوعی داره و سلیقه و قضاوتِ همه مردم ارزش یکسانی نداره، حالا سلیقه چه کسی ارزشمندتره؟ کسی که در ماهیتِ اشیاء و ماهیتِ نیازهای زیباییشناختی ِ خودش بیشتر و درستتر تحقیق کرده باشه و مواجهه ارزشمندتر و درستتری با اشیاء داشته باشه.
کتابی که اینجا میخوام دربارهش توضیح بدم متاسفانه ترجمه بسیار بدی داره و امیدوارم هر چه زودتر با ترجمه بهتری منتشر بشه اما حسی که موقع خوندن این کتاب داشتم این بود که بهتره یه جمعبندی و خلاصه برای خودم از این کتاب دربیارم و ساده ازش نگذرم، در نهایت فراموش نشه که این خوانش من از این کتاب هست و ممکنه دیگران نظر متفاوتی داشته باشن.
این کتاب با یک مسئله مهم شروع میکنه: «راز زیبایی چیست؟»، در واقع «چه عامل مشترکی بین تمام زیباییها هست که باعث میشه در نظر ما زیبا جلوه کنن؟».
این کتاب چندان خودش رو درگیر نگاه علمیای که مثلاً با اسکن مغز موقع احساس زیبایی کار میکنه نمیکنه و بیشتر به نوشتهها و نظرات فیلسوفها، هنرمندها و منتقدان حوزه هنر و زیباییشناسی میپردازه و اونا رو تحلیل میکنه. برای مثال هگل و پالادیو (معمار ایتالیایی) از مشهورترین کسانی هستن که بهشون پرداخته.
همچنین رویکردهای متنوعی که سعی کردن برای این مسئله پاسخی جهان شمول و استاندارد پیدا کنن مثل «کارکردگرایی»، «شکلگرایی»، «تکاملگرایی» و «نمادگرایی» و حتی سبکهای هنری مثل «روکوکو» در این کتاب بررسی و همگی رو رد میکنه چون به نظرش همشون نگاههایی تقلیلگرایانه به زیبایی دارن و خیلی از افراد رو شامل نمیشن، یعنی خیلی از مردم اصلاً آثار و پدیدههایی رو زیبا میدونن که از چهارچوبی که این استانداردسازیها ترسیم میکنن خارج هستن.
تنها رویکردی به زیبایی که آرمسترانگ اون رو تایید میکنه، رويکرد «کلگرایی» هست، یعنی رویکردی که اساس زیبایی رو بر «همنشینیِ» تمام اجزا با کلیتِ اون پدیده میدونه. درواقع اینطور توضیح میده که: «ما به عناصری تکیه میکنیم که تنها در مکانی خاص زیبا بوده، و به غلط فرض میکنیم که در هر جای دیگری نیز و با هر کمیتی به همین زیبایی خواهد بود که این خطایی منطقی است»، مثالی که میزنه یک صحنه سینماییه که موسیقی متنش به درکِ بهتر و عمیقترِ تصاویر کمک میکنه و همینطور تصاویر هم به درک زیباییِ اون موسیقی کمک میکنن و مخاطب رو همزمان نسبت به تصویر و موسیقی هشیارتر میکنن.
آرمسترانگ، کانت (فیلسوف آلمانی) رو قهرمان حوزه زیباییشناسی میدونه چون برای اولین بار گفته به جای گشتن دنبال زیبایی در جهان، باید به واکنش آدمها توجه کنیم که زیبایی رو چطور درک و تجربه میکنن. کتاب توضیح میده که طبق نظر کانت، اون عامل مشترک بین تجربه و درک مردم از زیباییشناسی، یک نوعِ خاص از لذت هست که اسمش رو میذاریم «لذت زیباییشناسانه»، لذت خاصی که با لذتهایی مثل لذت حاصل از سیر شدن شکم فرق داره و خاصتره، زیباییای که از مفاهیم اخلاقی و سیاسی جداست. مثالی که کتاب میزنه یک خیابانِ بسیار زیبایی هست که برای استفاده یک دیکتاتور ساخته شده و اینطور توضیح میده که واقعیتِ سیاسی و تلخی که نسبت به اون خیابون وجود داره (طبق نظر کانت) نمیتونه و نباید جلوی دیدن و درکِ زیباییِ اون خیابون رو بگیره. لذتِ زیبایی، لذتی هست که به نوعی آدم رو از نیازهای متفاوت مثل نیاز و انگیزه جنسی رها میکنه، چون طبق نظر کانت، تمام امیال و نیازها نوعی تمنا و خواهشِ دائمی هستن که فقط تجربه و لذتِ حاصل از زیبایی میتونه انسان رو ازشون رها کنه.
با این حساب و طبق این تعریف، تجربه زیبایی ممکنه نه تنها موجب شادی نشه، بلکه ممکنه آدم رو به گریه بندازه! برای درک بهتر این مطلب من کتاب «اشکها و لبخندها» رو گرفتم که درباره تجربه آدمها از مواجه شدن با آثاریه که اونارو به گریه انداخته تا بعد از این کتاب بخونم و ببینم دقیقاً اینجا منظورش چیه و این نگاه رو بهتر درک کنم.
کتاب برای تایید نظر کانت این موضوع رو مطرح میکنه که نباید توقع داشته باشیم همیشه «زیبا» و «خوب» با هم منطبق بشن و باید قبول کنیم که ما در یک آرمانشهر یا بهشت زندگی نمیکنیم که چنین اتفاقی همیشه بیفته.
بعد از تعریف «زیبایی» و «تجربه زیباشناسانه» نوبت به بیان ارزش زیبایی میرسه، جایی که آرمسترانگ با اشاره به بخشی از «جنگ و صلح» اثر «تولستوی» که یک سرباز در اوج لحظات جنگ که هر لحظه ممکنه کشته بشه و تازه در اون لحظات «زیبایی» رو در طبیعتِ اطرافش میبینه و نوعی «مکاشفه» براش اتفاق میفته برای بهیاد داشتنِ دائمیِ ارزشِ زیبایی و نجاتبخشیِ اون، این طور توضیح میده: «باید همواره این تصور را که اینجا پر از ناله و رنج است در نظر داشته باشیم تا اهمیتِ زیبایی را هرگز از یاد نبریم و مثل اون سرباز، وقتی خیلی دیر شده متوجهش نشیم».
نهایتاً پرورش زیباییشناسیِ انسان رو اینطور تعریف میکنه: «شناختِ ماهیتِ منحصر به فردِ نیازهای زیباییشناختیِ خودمان» و «دور شدن از واکنشهای کلّی و نزدیک شدن به درکِ ماهیتِ منحصر به فردِ هر شئ». همچنین درباره قضاوتِ «زیبایی»، مفهوم دیگهای رو مطرح میکنه به اسم «کیفیتِ مواجه شدن با پدیدهها»، به این صورت که اگر مواجهه و درگیری با پدیدهها و آثار، جستجوگرانه و آمیخته به تخیل باشه، مواجههای با کیفیت و خوب خواهد بود و ارزش اون از مواجهههای عجولانه و پرشتاب بیشتره.
حالا چرا پرورشِ قدرتِ زیباییشناسی خیلی مهمه؟ چون اگر در این زمینه ناتوان باشیم، هر کسی میتونه هر آشغالی رو بعنوان اثر «زیبا» بهمون قالب کنه، اما با این توانایی، میتونیم با خیال راحت از پدیدهای که تشخیص دادیم «زیباست»، با قاطعیت و عمقِ بیشتر، «تجربهای زیباییشناسانه» داشته باشیم.
تعریفی هم که کتاب از ابتذال ارائه میده به این صورته: «اشیاءِ مبتذل، با زیبایی در تضاد قرار ندارند، بلکه نخستین طرحهای ناپختهٔ کمالاند».
نهایتاً هر پدیده و امری میتونه به نحوی متفاوت و خاص زیبا باشه اما نباید فراموش کنیم که «زیبایی» و «قدرت زیبایی شناسی» درجات متنوعی داره و سلیقه و قضاوتِ همه مردم ارزش یکسانی نداره، حالا سلیقه چه کسی ارزشمندتره؟ کسی که در ماهیتِ اشیاء و ماهیتِ نیازهای زیباییشناختی ِ خودش بیشتر و درستتر تحقیق کرده باشه و مواجهه ارزشمندتر و درستتری با اشیاء داشته باشه.
August 2, 2007
John Armstrong writes philosophy books, but reading his books is more like listening to an interesting friend than like "reading philosophy." His ideas often strike me as thoughts I've had before in some vague form; what's great about Armstrong is that he's taken the time to make the thoughts whole and to write them down in a clear, engaging way. (More than once in The Secret Power of Beauty, he laments the inaccessibility of the writings of philosophers like Hegel, so being readable is clearly a priority for him.)
Armstrong is at his best when he's writing about art -- in addition to being a philosopher, he's an art dealer and art professor. (Everyone with even a mild interest in art should read Move Closer: An Intimate Philosophy of Art. In writing passionately about how he interprets specific works of art and about how art interacts with our lives, he inspires readers to respond to art in a more personal, more fulfilling way.) Lucky for me, he would always seem to drift back to talking about paintings and buildings in this book, and I can't get enough of it.
But The Secret Power of Beauty, though enjoyable, is less inspiring than Move Closer. Armstrong gives plenty of attention to how humans have sought to define exactly what beauty is and why we might have use for it -- and why all of those past interpretations miss the mark -- but somehow his conclusion that our need for beauty is tied directly to our need to find happiness doesn't seem like enough; after my initial response of "well, yeah, duh," I just had more questions. (I wonder if he's going to write a book about happiness next.) I guess when it comes to topics that seem (to me) essentially biological/neurological/evolution-y, I can't expect to find satisfying answers from an interesting art professor. Still, it's nice to hear his take on it all.
Armstrong is at his best when he's writing about art -- in addition to being a philosopher, he's an art dealer and art professor. (Everyone with even a mild interest in art should read Move Closer: An Intimate Philosophy of Art. In writing passionately about how he interprets specific works of art and about how art interacts with our lives, he inspires readers to respond to art in a more personal, more fulfilling way.) Lucky for me, he would always seem to drift back to talking about paintings and buildings in this book, and I can't get enough of it.
But The Secret Power of Beauty, though enjoyable, is less inspiring than Move Closer. Armstrong gives plenty of attention to how humans have sought to define exactly what beauty is and why we might have use for it -- and why all of those past interpretations miss the mark -- but somehow his conclusion that our need for beauty is tied directly to our need to find happiness doesn't seem like enough; after my initial response of "well, yeah, duh," I just had more questions. (I wonder if he's going to write a book about happiness next.) I guess when it comes to topics that seem (to me) essentially biological/neurological/evolution-y, I can't expect to find satisfying answers from an interesting art professor. Still, it's nice to hear his take on it all.
December 11, 2007
Like Alain de Botton, John Armstrong writes accessible philosophy books which are enjoyable even for those who are not of a philosophical, logical or abstract bent. In this highly discursive treatise he traces the nature of beauty and our response to it through such things as Hogarth's shapely curves, Pythagoras' theories on harmony, Palladio's ideas on well-proportioned architecture, Kant's meaning of pleasure and so on. It stays on the surface and doesn't lead to any profound insights or conclusions, but in all its meandering grace it's a pleasant enough, occasionally enlightening read. I think I prefer Alain de Botton, though.
December 13, 2025
من أقدم الأسئلة التي أرهقت الإنسان منذ البداية وجرت وراءها فلسفة وفنًا وذوقًا ونزاعات لا تنتهي:
ما هو الجمال؟
هل يسكن الجمال في ذات الشيء، أم يولد فقط حين نقارنه بغيره؟
هل الأجسام التي تملك منحنيات أكثر جميلة أكثر من غيرها؟
هل تزداد الأشياء جمالًا لأن لها وظيفة، أم لأننا نحب فكرة أنها مفيدة؟
هل مزاجنا يلون العالم فعلًا، فيجعل القبيح محتملًا والجميل ساطعًا؟
وهل هناك جمالٌ يعيش في زمنه فقط، ثم يشيخ؟
وهل يتغير الجمال من مكان إلى مكان كما تتغير اللهجات؟
ماذا لو كان اعترافنا بجمال شيءٍ ناجم عن ضغط اجتماعي؟
ماذا لو كنا نحتاج إلى مرشد ليعرفنا على الجمال؟
ثم السؤال الأكثر إرباكًا:
هل يمكن أن يكون انجذابنا لتمثال أو لوحة، مرتبطًا بشهوانيتنا أكثر مما نعترف؟
هذا الكتاب اللطيف لا يقدم أجوبة جاهزة بقدر ما يفتح بابًا من الأسئلة الذكية، ويتركك تمشي بين الفن والفلسفة والحياة اليومية وكأنك تكتشف معنى الجميل لأول مرة.
ما هو الجمال؟
هل يسكن الجمال في ذات الشيء، أم يولد فقط حين نقارنه بغيره؟
هل الأجسام التي تملك منحنيات أكثر جميلة أكثر من غيرها؟
هل تزداد الأشياء جمالًا لأن لها وظيفة، أم لأننا نحب فكرة أنها مفيدة؟
هل مزاجنا يلون العالم فعلًا، فيجعل القبيح محتملًا والجميل ساطعًا؟
وهل هناك جمالٌ يعيش في زمنه فقط، ثم يشيخ؟
وهل يتغير الجمال من مكان إلى مكان كما تتغير اللهجات؟
ماذا لو كان اعترافنا بجمال شيءٍ ناجم عن ضغط اجتماعي؟
ماذا لو كنا نحتاج إلى مرشد ليعرفنا على الجمال؟
ثم السؤال الأكثر إرباكًا:
هل يمكن أن يكون انجذابنا لتمثال أو لوحة، مرتبطًا بشهوانيتنا أكثر مما نعترف؟
هذا الكتاب اللطيف لا يقدم أجوبة جاهزة بقدر ما يفتح بابًا من الأسئلة الذكية، ويتركك تمشي بين الفن والفلسفة والحياة اليومية وكأنك تكتشف معنى الجميل لأول مرة.
February 8, 2014
After reading this book John Armstrong became my favourite author!! Very lucid prose, inspirational and highly persuasive. :)
April 7, 2023
I wish I had read this book when I was 16.
February 1, 2019
در اين كتاب نويسنده به توضيح جنبه هاي مختلف زيبايي شناختي و نظر فيلسوفان مختلف در اين باره پرداخته است، از شكل و تناسب گرفته تا لمس روح و آشنايي پنداري و دلنشين بودن سوژه مي تواند منجر به زيبا ديده شدن لن توسط بيننده گردد، نويسنده در جايي از كتاب مي گويد، گاهي انسان از توصيف زيبايي گريزان است چون مي ترسد كه با شرح ان زيبايي از بين برود
و عالي ترين زيبايي، زيبايي حقيقت است
و عالي ترين زيبايي، زيبايي حقيقت است
June 14, 2011
This book was a source for a research paper I was writing on Aesthetic Education. It was a thought-provoking read. I'd recommend it for creative people -- artists, writers. Not light reading.
August 22, 2022
Fun easy read, taken lightly and with humour. What is beauty, and how can we account for the power it has over us? From curves and serpentine lines to form and function.
"Objects of beauty do not really fuse with principles of goodness and truth - although for a few dazzled moments we may feel that they do. We long to inhabit a world of that kind even though we know all too well that we do not. The power of beauty may derive from the fact that it ministers this longing..a spiritual home that reality does not provide" pg 33
"The mood of the background isn't just a way of expanding upon the character of the subject. It isn't just a way of trying to show us the mood of the man. It is a setting. It invites us into a particular frame of mind...It is a standard feature of life that we are often in the wrong frame of mind to get the best out of other people or to see what is good about them..This is, in fact, similar to the way friendships between people work. One aspect of friendship is the way in which friends can call into action the less obvious but most interesting aspects of each other" pg 43
"friendship - at its best - is not a jealous love' from C.S. Lewis 'in each of my friends there is something that only some other friend can bring out/by myself I am not enough to bring the whole man into activity" pg 45
"why does the discovery of friendship between apparently disparate elements move us? One of the central difficulties in life is of accurately expressing what we feel...we are inarticulate and obscure even to ourselves..This kind of composition [Tennyson poem] is on the cusp between obscurity and clarity. The swiftness and density of association is on the side of obscurity; the precision of bringing two elements together is on the side of clarity. The beautiful object of this type, pauses at the moment when we move from confusion to understanding...There is a special kind of pleasure that sometimes occurs in the moments just before we get what we want. With the objects we find most beautiful, we are always at this moment of discovery - we always feel that the object is just opening itself to us." pg 47
"Symbolic seeing, of this kind, makes the appreciation of beauty impossible. An object has the symbolic character it does irrespective of its particular visual details. Change a detail here or there and the symbolism stays the same. And yet it is precisely changing such details that makes a difference to the visual character of an object." pg 66
"The beauty of a physical object embodies purity, harmony, and order. And these are, precisely, the qualities that the soul strives to attain in itself...but these qualities are more fully realized in beautiful action, in beauty of character or of mind. When we encounter the beauty of another's mind or personality, we are presented with the real thing - of this, physical beauty is only an analogy, a pale reflection..." pg 72 // "When we find something beautiful, Plotinus suggests, we don't just want to keep it or own it. Rather, we want it to take possession of us. We want to be transformed by our encounter with it" pg 77
"What looks to the spectator or listener like an elegant, smooth and naturally developing sequence, probably had to be achieved by endless anxiety and doubt on the part of the artist. The artist is always aware of the possibility of getting it wrong; of putting the notes in an imperfect sequence. In life when we look at other people we are spectators. But when we look at ourselves we see from the inside - from the position of the artists. And this means that we are aware of the possibilities of getting it all wrong. Our lives, when seen this way, lack just the quality we admire in art and in certain other people. We cannot get an external view of ourselves" pg 84 // "compare a book to a writer's life. Even the most tedious life contains dozens of conflicting lines of development - and they keep on getting confused...it would, perhaps, be wonderful to be like a work of art - to live an edited life in which different themes did not get all tanged up, in which only a small number of strands would be apparent at any one time." pg 85
Any aspect of life can be drawn into the longing for beauty...for while we dream of the perfect kitchen or bathroom we are really trying to envisage the perfect life which will occur in that setting. And both of these visions - the setting and the life, which are so deviously intertwined - are potential sources of unhappiness. the more elaborate, the more refined and serious the longing, the harder it is to realize..." pg 92
"Objects of beauty do not really fuse with principles of goodness and truth - although for a few dazzled moments we may feel that they do. We long to inhabit a world of that kind even though we know all too well that we do not. The power of beauty may derive from the fact that it ministers this longing..a spiritual home that reality does not provide" pg 33
"The mood of the background isn't just a way of expanding upon the character of the subject. It isn't just a way of trying to show us the mood of the man. It is a setting. It invites us into a particular frame of mind...It is a standard feature of life that we are often in the wrong frame of mind to get the best out of other people or to see what is good about them..This is, in fact, similar to the way friendships between people work. One aspect of friendship is the way in which friends can call into action the less obvious but most interesting aspects of each other" pg 43
"friendship - at its best - is not a jealous love' from C.S. Lewis 'in each of my friends there is something that only some other friend can bring out/by myself I am not enough to bring the whole man into activity" pg 45
"why does the discovery of friendship between apparently disparate elements move us? One of the central difficulties in life is of accurately expressing what we feel...we are inarticulate and obscure even to ourselves..This kind of composition [Tennyson poem] is on the cusp between obscurity and clarity. The swiftness and density of association is on the side of obscurity; the precision of bringing two elements together is on the side of clarity. The beautiful object of this type, pauses at the moment when we move from confusion to understanding...There is a special kind of pleasure that sometimes occurs in the moments just before we get what we want. With the objects we find most beautiful, we are always at this moment of discovery - we always feel that the object is just opening itself to us." pg 47
"Symbolic seeing, of this kind, makes the appreciation of beauty impossible. An object has the symbolic character it does irrespective of its particular visual details. Change a detail here or there and the symbolism stays the same. And yet it is precisely changing such details that makes a difference to the visual character of an object." pg 66
"The beauty of a physical object embodies purity, harmony, and order. And these are, precisely, the qualities that the soul strives to attain in itself...but these qualities are more fully realized in beautiful action, in beauty of character or of mind. When we encounter the beauty of another's mind or personality, we are presented with the real thing - of this, physical beauty is only an analogy, a pale reflection..." pg 72 // "When we find something beautiful, Plotinus suggests, we don't just want to keep it or own it. Rather, we want it to take possession of us. We want to be transformed by our encounter with it" pg 77
"What looks to the spectator or listener like an elegant, smooth and naturally developing sequence, probably had to be achieved by endless anxiety and doubt on the part of the artist. The artist is always aware of the possibility of getting it wrong; of putting the notes in an imperfect sequence. In life when we look at other people we are spectators. But when we look at ourselves we see from the inside - from the position of the artists. And this means that we are aware of the possibilities of getting it all wrong. Our lives, when seen this way, lack just the quality we admire in art and in certain other people. We cannot get an external view of ourselves" pg 84 // "compare a book to a writer's life. Even the most tedious life contains dozens of conflicting lines of development - and they keep on getting confused...it would, perhaps, be wonderful to be like a work of art - to live an edited life in which different themes did not get all tanged up, in which only a small number of strands would be apparent at any one time." pg 85
Any aspect of life can be drawn into the longing for beauty...for while we dream of the perfect kitchen or bathroom we are really trying to envisage the perfect life which will occur in that setting. And both of these visions - the setting and the life, which are so deviously intertwined - are potential sources of unhappiness. the more elaborate, the more refined and serious the longing, the harder it is to realize..." pg 92
September 12, 2022
آرمسترانگ در این کتاب مصور، با زبان ساده و خودمانی با کمک گرفتن از مثالهای مختلف، اهمیت و جایگاه زیبایی را در زندگی عیان میکند و مخاطب را به دقت در جهان پیرامون و بازنگری در آنچیزهایی که از کنارشان عبور میکند، فرا میخواند.
https://taaghche.com/audiobook/77095/
https://taaghche.com/audiobook/77095/
September 27, 2018
Third time I try to read this book, and this time I think I'm giving up for good (having made it only halfway through). It's not that it's bad, or difficult, as much as it is... boring.
April 26, 2011
If only other philosophers could be half so lucid as Armstrong. He looks at various theories of beauty throughout the ages and shows their strengths and weaknesses. He discusses, and rejects (at least in part), the subjectivist theory, the Marxist theory, the evolutionary theory, the utilitarian theory etc. Since he gives his point of view so much more clearly than I could, here it is:
“The central error of the subjectivist position is not its stress on individual response but its implication that all responses are of equal standing. But the fact that a response is one person’s rather than another’s does not show anything at all about their relative merits. There is often a tendency to support the subjectivist position because it seems impossible to assert a universal or objective standard. But we do not need a universal standard in order to recognize that the quality of response is not always equal. We are not faced with the stark choice: either there is a single, permanent and final standard of taste or any response is as good as every other.” 129
and:
"We should not be surprised—though we might still be disappointed—that an increasing attachment to individual beautiful things should be accompanied by a hesitant uncertainty about the nature of beauty itself. Perhaps this is not a paradox. It is the same with people; to know and love a single individual may be the richest possible encounter that life affords; but this would preclude, rather than encourage, the thought that one could sum up that person’s nature—or human nature—in a line or two of prose.” 162
Just beautiful. (ahem) He gives clarity without over-simplicity. It's amazing what he manages to pack into such a short book. You can also see the beginnings of his latest book on civilization emerging here from his ideas on beauty.
“The central error of the subjectivist position is not its stress on individual response but its implication that all responses are of equal standing. But the fact that a response is one person’s rather than another’s does not show anything at all about their relative merits. There is often a tendency to support the subjectivist position because it seems impossible to assert a universal or objective standard. But we do not need a universal standard in order to recognize that the quality of response is not always equal. We are not faced with the stark choice: either there is a single, permanent and final standard of taste or any response is as good as every other.” 129
and:
"We should not be surprised—though we might still be disappointed—that an increasing attachment to individual beautiful things should be accompanied by a hesitant uncertainty about the nature of beauty itself. Perhaps this is not a paradox. It is the same with people; to know and love a single individual may be the richest possible encounter that life affords; but this would preclude, rather than encourage, the thought that one could sum up that person’s nature—or human nature—in a line or two of prose.” 162
Just beautiful. (ahem) He gives clarity without over-simplicity. It's amazing what he manages to pack into such a short book. You can also see the beginnings of his latest book on civilization emerging here from his ideas on beauty.
March 29, 2011
A fascinating discussion on the value we place on beauty in our cultural, historically and today. He has very interesting ideas, provides equally fascinating research and he has a beautiful (!) writing style which makes this a pleasant reading experience. It is an extremely interesting read.
January 5, 2013
Very well put, quite a lot of aphorisms (for sounds original but then maybe this needs to be verified)..... although the images should have been produced in colored as there were some explanation were it was required.
August 1, 2007
Although Armstrong's arguments are supported by numerous psychological research, its approach is too philosophical for me.
Currently reading
January 25, 2016Armstrong presents an organized, historical approach to understanding how we think about beauty (or should). JA begins with Hogarth's thoughts, elaborates by how Hogarth didn't solve the problem.
Read
June 27, 2016A nice, easy, philosophical read with some interesting points.
Displaying 1 - 18 of 18 reviews