آمده یا چطور از شرش خلاص شیم؟

by Eugène Ionesco, پری صابری (Translator)

آمده، یا، چطور از شرش خلاص شیم؟ کمدی در سه پرده

Genres: Plays, Theatre

136 pages, Paperback

First published January 1, 1954

About the author

Eugène Ionesco, born Eugen Ionescu, was a Romanian playwright and dramatist; one of the foremost playwrights of the Theatre of the Absurd. Beyond ridiculing the most banal situations, Ionesco's plays depict in a tangible way the solitude and insignificance of human existence.

Excerpted from Wikipedia.

Reviews

[Negar Safari · Rating 3 out of 5]

تا پرده‌ی دوم خیلی جذاب بود به خصوص که تعلیق خوبی داشت و خواننده را در دیالوگ‌های رئال خودش که در عین زمینه‌ی سورئال نمایشنامه پیش می‌رفت گیج می‌کرد.
اما پرده‌ی سه از خط داستانی نمایشنامه فاصله گرفت و در آخر پرده‌ی ۳ و پرده‌ی چهار ریتم نمایشنامه تند شد و حادثه پشت حادثه.
نمایش نامه رئالیسم جادویی خاصی داره که ناشی تاثیر تجربه‌ی زیستی یونسکو از فضای جادویی کشورش، رومانی و فضای رئالیتکه‌ی فرانسه و دغدغه های فکری و فلسفی چگونگی معنای زیستن انسان مدرن پس از جنگ در قرن ۲۰ هست.
از معدود نمایش نامه ‌هایی نیز هست که دو پایان برای آن نوشته شده. که در واقع پایان دوم برای اجرا پیشنهاد شده.
در ضمن ترجمه ‌ی خوبی هم داشت ؛)

[Amirsaman · Rating 2 out of 5]

به راحتی می‌توان مضامین همیشگی یونسکو را در این نمایش پیدا کرد؛ این بار حتی تکنیک‌های صحنه‌ای نیز مشابه نمایش‌های دیگر یونسکو هستند. نمایش‌هایی که با مکالمه‌ی نه چندان دوستانه‌ی زن و مرد آغاز می‌شوند و بعد صحنه کم‌کم می‌پُکد (هذیان دو نفره: خود خانه طی جنگ نابود می‌شود؛ صندلی‌ها: صندلی‌ها صحنه را پر می‌کنند). یونسکو تاکید می‌کند که شلوغی صحنه نباید منظم شود، و آدم‌ها محصورِ وسایل صحنه یا جسدِ روبه‌رشد می‌شوند (در مستاجر جدید: وسایل خانه). ناگهان زنگ در به صدا در می‌آید و دعوای زن و شوهر را متوقف می‌کند؛ پستچی وارد می‌شود (در آوازخوان طاس: آتش‌نشان؛ در بداهه‌گویی آلما: منتقدان ادبی). یک چیز عجیب در صحنه پیدا می‌شود و باقی نمایش حول آن می‌چرخد (کرگدن).

نقطه‌ی مشترک همه‌ی نمایش‌های یونسکو، آن چیزی که به کل این مضامین و تمهیدات صحنه‌ای جنبه‌ای ابسورد می‌دهد، شلختگی دیالوگ‌ها، بی‌مخاطب بودن جملات، پرتاب شدن کلمات در هوا، همزمان حرف زدن‌های بدون هدف، و پوچی هر کنشی است که نویسنده ظاهرا برای دراماتیزه کردن قضیه در اثر قرار داده. مثلا در «قاتل بدون مواجب»، قتل‌ها هیچ معنی خاصی ندارند، هیچ انگیزه‌ای پشت‌شان نیست. این‌جا هم نویسنده‌ی تئاتر ما (یعنی آمده)، نمایشی که در حال نوشتنش بود را تمام نمی‌کند، حتی در به-هوا-رفتن‌اش هم هدفی ندارد، برخلاف «پیاده در هوا» که مثلا یک جهان‌بینی به این عابرِ هوایی اضافه شده بود. این است جهانِ ابسوردِ یونسکو.

[°•.Melina°•. · Rating 3 out of 5]

داستان این نمایشنامه درباره‌ی زن و شوهری است که در اتاق خواب خانه‌ خود جسدی را پیدا می‌کنند که نمی‌دانند این جسد از کجا به اتاق آن‌ها آمده و یا چه فردی آن را درون اتاق آن‌ها آورده است. جسد هر لحظه بزرگ‌تر می‌شود، مثل بادبادکی که شخصی آن را باد می‌کند. به گونه‌ای که دست و پای جسد از پنجره‌ها بیرون می‌زند. آقای «آمده» و همسرش «مادلن» بر سر اینکه چه باید با آن کرد به بحث می‌پردازند.

درواقع این جسد نمادِ مشکلاتیست که در زندگی‌ داریم اما آن ها را نادیده میگیریم و میگذرایم یک گوشه مثل یک جسد بزرگ بشوند و بوی گند بگیرند.

یکی از معنادارترین نمایشنامه‌هایی بود که تاالان خوندم و از اونجایی که صوتی گوش دادمش هنوزم صدای شخصیت‌ها تو گوشم مونده.بعضی جاها خیلی حوصلم سرمیرفت اما ارزش به یاد داشتن مضمونش رو داشت.

[Pooya Kiani · Rating 4 out of 5]

پیرنگ آمِده رو توی کتاب دیگه ای خونده بودم و دیوانه ش شده بودم: مرد و زنی محبوس در خانه شان، و مرده ای که از اتاق مجاور به درون فضای زندگی شان رشد می‌کند.
نوشته های یونسکو اغلب نمایشی تر از ادبیات صرف هستن.
نمایشنامه های یونسکو دراماتیزه شده، و آماده به اجراست. یونسکو نه قدرت و نه وسواس ادبی امثال بکت یا شکسپیر رو نداره، اما شاید این فرد از هر آدمیزاد دیگه ای، حتی از برشت، نمایش رو بهتر فهمیده و آثار بسیار پرجذبه ای پدید آورده.

[Pooya Kiani · Rating 3 out of 5]

مرتبه‌ی دومی بود که این نمایشنامه رو می‌خوندم.
دو پرده‌ی اولش سرشار از نبوغه و حیرت‌انگیز، ولی بعد از اون روایت به سمتی می‌ره که به چشم من ضرورت فرمی مشخصی نداره.
ترجمه‌ی پری صابری کیفیت خوبی داره.

[Tina · Rating 2 out of 5]

مادلن: مرده ها از زنده ها زودتر پیر میشن...همه می دونن.

[Amene · Rating 3 out of 5]

یونسکو نابغه است و هرچی می نویسه واقعا متفاوته!

[Hamid Isfahani · Rating 3 out of 5]

من از نشر قطره نخوندم. نشر تئاتر فردا، بیدقتترین نشری بود که تا حالا ازش کتابی خوندم. حتا لهجه رُ «لحجه» نوشته بود، دیگه بقیه شُ نمیگم..

[Parham Maleki · Rating 3 out of 5]

نمایشنامه عجیبی بود

[Serkan Kasapoglu · Rating 1 out of 5]

The first absurd drama I have read. It drew my attention to a debate between Ionesco and Kenneth Tynan (a social realist critic of the era), about the role of artwork. While Tynan favors art to be a way of bettering reality by explaining and criticizing it, Ionesco is rather trying to radically change it by emphasizing and searching for other planes of realities. Tynan thinks that this intention leads to the creation of characters that are like isolated robots. Isolated in the sense that they are blind to the social reality they inhabit. And robots in the sense that they are dehumanized characters, lack the very humane feature of being "parasitic" of life. For him, art must be parasitic of life. It should be realistic while interpreting and criticizing life. Any attempts of hiding behind the "subjectivity" or "personal affective testimony" is an exemption of the self from any kind of value-judgment. We should all be in some sense critics. Being receptive to the social surrounding and truthfully criticizing it is a must. Otherwise, subjective getaways put the artist in danger of being locked in a "hall of mirrors" and lead to solipsism. Thus, art and ideology must interact with each other because they both spring from a common source, which is the human experience. This way, the play-writers can explain mankind to itself.
Ionesco approaches more radically, demands an overall change, which is also understandable. Maybe it is a debate of evolution vs. revolution? If so, Kenneth has the right to critisize Ionesco about being blind to the reality, just as Ionesco has the right to suggest that the ones like Kenneth are so burdened with overestimated problems. Overestimated in regards to the role of art. Ionesco argues that art simply interprets realities and communicates perspectives. Doing so, presents alternatives to the realities, which is in itself full of ideas even if not ideological. Kenneth, on the other hand, sees art as a way of directly critisizing the social problems to awaken the audience.
For me, I feel closer to Tynan especially in regards to approaching art as a way of interpreting and critisizing existence with an aim of bettering it. Ofc w/ the acknowledgment that every art has its own version of the good and its own ways of struggling for it.

[Aae Aae · Rating 2 out of 5]

θεατρο του παραλογου. κουραστικο,ακατανοητο

[كريم الخالق · Rating 1 out of 5]

يونسكو ده فاشل تماما

[Arian · Rating 2 out of 5]

نمایشنامه ی
عجیب و ترسناک
یونسکو
خواندنی ست
دُرُست همانطور است که خودش به
زندگی و ادبیات که زندگی اش
است نگاه میکند
...

ادبیات زاییده ی اختلال سلسله ی
اعصاب است ، زیرا سلامتی نه
شاعرانه است و نه ادبی و
در ضمن باعث هیچ پیشرفتی هم
نمیشود 👌
!...پ.ن : از انتشارات فردا خوندم ، ترجمه ی خوبی نبود