What do you think?
Rate this book
Khomeini, Sade en ik
Abnousse Shalmani is acht jaar wanneer ze haar hijab uittrekt op het schoolplein in Iran. Korte tijd later vlucht ze met haar familie naar Parijs, waar ze verlost denkt te zijn van beperkende kledingvoorschriften. Niets blijkt echter minder waar. Salman Rushdie publiceert zijn Duivelsverzen en de hijab staat opnieuw in het centrum van de belangstelling. Abnousse vecht voor haar vrijheid, die ze uiteindelijk vindt door het werk van Marquis de Sade en andere achttiende-eeuwse libertijnse schrijvers.
316 pages, Hardcover
First published April 30, 2014
7 people are currently reading
245 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 32 reviews
February 14, 2015
Ce livre est à la fois une biographie et un pamphlet politique et féministe écrit par une française d'origine iranienne. Le principal sujet est de dénoncer la pression injuste de la phallocratie telle qu'elle l'a rencontrée dans son enfance en Iran, mais surtout en France depuis qu'elle y vit. Pour répondre aux invectives, aux intimidations, voir aux violences qui stigmatisent les femmes, elle affirme sa féminité, sa détermination et son indépendance. Elle explique le rôle joué par la lecture, en particulier la littérature libertine du XVIIIe, pour puiser la force et le courage de résister à la peur et à la soumission.
Cette partie m'a intéressée, car elle a beau louer avec force Encore un effort si vous voulez être Républicain, ou Thérèse philosophe, ces livres ne m'ont jamais inspiré que du dégout et de l'horreur. Pour moi, on y trouve toujours un rapport de domination et de persécution des faibles qui m'horripile jusqu'au fond de l'âme. L'athéisme de leurs auteurs, que je partage, ne m'a jamais fait regarder avec indulgence leurs écrits, et l'engouement qu'ils provoquaient était pour moi un mystère. Leur philosophie me semble sophistique, le style est certes exotique car ancien, mais inférieur à d'autres de leurs contemporains. De cette époque, je préfère un athée comme d'Holbach, un déiste comme Voltaire ou un catholique comme l'Abbé Grégoire, à n'importe lequel de ces libertins comme d'Agens ou Sade.
Mais cet engouement, je l'avais déjà rencontré chez une connaissance qui y avait trouvé de la matière et de l'énergie pour rejeter une éducation catholique étouffante. Je me demande si finalement ces écrits ne sont pas les croques-mitaines qui viennent pour en chasser d'autres, car je ne doute pas que, lorsqu'il est de sang-froid, chacun soit assez sain pour être fortement rebuté par le fait de lire des horreurs, et qu'il ne sera en aucun cas entrainé à les imiter, ainsi qu'elle le dit elle-même. Il me semble aussi fort improbable que la lecture d'ouvrages de ce genre puisse à elle seule provoquer une révolution de mœurs et d'opinion chez une pudique ou une déiste, surtout si l'on se sent parfaitement bien d'être pudique ou déiste: il lui inspirera plutôt de la répulsion, à moins qu'elle n'ai déjà un germe de révolte qui cherche un aliment pour se développer. Enfin cette question des Lumières noires continue de piquer ma curiosité: après tout, un Don Juan me fascine bien. Peut-être qu'en lisant plus, j'en viendrai à voir les choses autrement?
July 3, 2014
Shalmani is pro-liberty, pro-women, and anti-ignorance. There were parts of this book that I greatly appreciated. Unfortunately for me, my feminism is of a different strain, and I am not the francophile I used to be. In this book, France is the great saviour, the Promised Land, the world of liberté, égalité, and fraternité, and secularism--laïcité--is the only SANE and INTELLIGENT option for a free country.
I disagree. On the one hand, Shalmani talks about how people should be believers in the home and citizens in the street; on the other, she abhors the wearing of the veil, saying that it is an imposition upon women and their bodies, which should be theirs to control. In other words, no one has the right to impose the veil on people (agreed), but the State should be allowed to force people to downplay or hide their religion? No one's ever been able to convince me that this is as free-thinking as France likes to think it is. Having been raised American Southern Baptist, and having left my native South, to some degree I do understand the extreme frustration with religion that an intelligent woman might have after escaping Khomeiny's Iran, but I think that pinning all of society's problems--and especially the problems of women--on religion is too easy. I think it's possible to be feminist and Muslim. (And to be fair, Shalmani doesn't always do this: ignorance is the main problem, she says. And, oh, yes, both religious men and atheists can be ignorant.)
The other thing that really bothered me was a sentence I discovered early in the book, coloring the rest of my reading. After idolizing the openness and intelligence of her father, she begins like this: "Je ne milite pas contre les hommes, je milite contre les barbus. Contre tous les barbus. Et les corbeaux aussi. Je dois trop à mon père et à mon grand-père pour leur faire l'injure de croire que tous les hommes sont des barbus." Good so far. Les "barbus" are religious men, specifically Muslim (bearded), who are small-minded and dictatorial; she's not against all men, just those. "Corbeaux," or crows (because of their veil and their black dress), are the women who follow the bearded men, who make their life work the suppression of other, freer, women (i.e., "whores"). So, ok--anti-smallness. But then she follows this (and ends the chapter) with, "Mais il y a toujours chez la femme, la tentation du corbeau." What the hell...? In all women is the temptation to become a crow. You can't just say something like that and disappear. How is a sentence like that any different from also suppressing and degrading women? Men are just as likely to be small-minded idiots as women are, no?
The sentence is an unexplained anomaly, really. Shalmani loves women, wants to liberate them from the domination of men, tradition, etc. Her feminism is the feminism of the sexual revolution, of love of the female body, of Slut Walks, of wearing heels and skirts and lipstick to assert that she is not apologetic for who she is--that she can be both female and an intellectual. The equivalent of the woman whose picture I saw on the internet after the recent shooting in Santa Barbara, wearing only underwear and with the words "Still Not Asking For It" painted across her torso. Shalmani is essentially reacting against Islam's notion of the female body as fitna--a stumbling block that causes men to sin and that must, at all costs, be shrouded in fabric for the protection of the unsuspecting public. It makes sense that this is the femininity she's chosen. I just worry sometimes that women don't seem to notice that baring all in a gesture of liberty still plays to the male gaze--still plays to a male-dominated worldview. Why does Beyonce need to be braless and provocative to say that women run the world? It's for the profit of the men who produce, watch, and buy (and who still reduce so-called liberated pop icons like Beyonce, Madonna, and Lady Gaga, to the sum total of their body parts). Is there some way to own our femininity, and to be intelligent and content... but for ourselves? Of course, there is a range of feminisms, stretching from feminist (veiled) Muslim to Shalmani's beloved 18th-century courtisans. What mostly bothers me here is that Shalmani really only seems to validate her own version.
I disagree. On the one hand, Shalmani talks about how people should be believers in the home and citizens in the street; on the other, she abhors the wearing of the veil, saying that it is an imposition upon women and their bodies, which should be theirs to control. In other words, no one has the right to impose the veil on people (agreed), but the State should be allowed to force people to downplay or hide their religion? No one's ever been able to convince me that this is as free-thinking as France likes to think it is. Having been raised American Southern Baptist, and having left my native South, to some degree I do understand the extreme frustration with religion that an intelligent woman might have after escaping Khomeiny's Iran, but I think that pinning all of society's problems--and especially the problems of women--on religion is too easy. I think it's possible to be feminist and Muslim. (And to be fair, Shalmani doesn't always do this: ignorance is the main problem, she says. And, oh, yes, both religious men and atheists can be ignorant.)
The other thing that really bothered me was a sentence I discovered early in the book, coloring the rest of my reading. After idolizing the openness and intelligence of her father, she begins like this: "Je ne milite pas contre les hommes, je milite contre les barbus. Contre tous les barbus. Et les corbeaux aussi. Je dois trop à mon père et à mon grand-père pour leur faire l'injure de croire que tous les hommes sont des barbus." Good so far. Les "barbus" are religious men, specifically Muslim (bearded), who are small-minded and dictatorial; she's not against all men, just those. "Corbeaux," or crows (because of their veil and their black dress), are the women who follow the bearded men, who make their life work the suppression of other, freer, women (i.e., "whores"). So, ok--anti-smallness. But then she follows this (and ends the chapter) with, "Mais il y a toujours chez la femme, la tentation du corbeau." What the hell...? In all women is the temptation to become a crow. You can't just say something like that and disappear. How is a sentence like that any different from also suppressing and degrading women? Men are just as likely to be small-minded idiots as women are, no?
The sentence is an unexplained anomaly, really. Shalmani loves women, wants to liberate them from the domination of men, tradition, etc. Her feminism is the feminism of the sexual revolution, of love of the female body, of Slut Walks, of wearing heels and skirts and lipstick to assert that she is not apologetic for who she is--that she can be both female and an intellectual. The equivalent of the woman whose picture I saw on the internet after the recent shooting in Santa Barbara, wearing only underwear and with the words "Still Not Asking For It" painted across her torso. Shalmani is essentially reacting against Islam's notion of the female body as fitna--a stumbling block that causes men to sin and that must, at all costs, be shrouded in fabric for the protection of the unsuspecting public. It makes sense that this is the femininity she's chosen. I just worry sometimes that women don't seem to notice that baring all in a gesture of liberty still plays to the male gaze--still plays to a male-dominated worldview. Why does Beyonce need to be braless and provocative to say that women run the world? It's for the profit of the men who produce, watch, and buy (and who still reduce so-called liberated pop icons like Beyonce, Madonna, and Lady Gaga, to the sum total of their body parts). Is there some way to own our femininity, and to be intelligent and content... but for ourselves? Of course, there is a range of feminisms, stretching from feminist (veiled) Muslim to Shalmani's beloved 18th-century courtisans. What mostly bothers me here is that Shalmani really only seems to validate her own version.
March 20, 2016
Výtečné! Kniha je eklektickým mixem vyprávění o životě malé holčičky v Iránu před, během a krátce i po nástupu Chomejního. Tak trošku jako slavný komiks/film Persepolis. Dál autorka líčí své zážitky z dětského i dospělého života ve Francii. Velkou část knihy zaujímá i opěvování literatury a čtení. A už klasické francouzské nebo té specifičtější litertinské s de sadem v čele. A jako andrianina niť se knihou táhne boj za svobodu. Za svobodu nejen politickou, ale i náboženskou a za rovnost pohlaví. Autorka si nebere servítky a kritizuje obě strany barikády. Ukazuje, že blbce, pokrytce, násilníky, buřiče, lidi s otevřeným srdcem je možno najít všude napříč státy, kulturami, náboženstvími a politickým přesvědčením.
May 30, 2017
Shalmani ne fait pas dans la douceur, elle est crue comme les écrits de Sade, elle écrit parceque c'est nécessaire pour elle, elle écrit pour condamner les barbus ( les extrémistes dans toutes religions), elle écrit pour la liberté et le féminisme, mais elle en fait un peu trop à mon goût, chose que je comprends parfaitement, elle a vécue le pire en Iran, elle a été marquée à vie par la république islamique de Khomeiny, c'était l'horreur tout simplement pour toute femme libre d'esprit, mais ce n'est point une raison pour juger chaque personne qui porte un voile ou fait l'éloge d'un quelconque Dieu, il faut accepter les autres comme on s'accepte soi même, elle a fait l'éloge de la littérature libertine, un goût que je ne partage pas avec l'auteur ayant moi même essayer un jour de lire Sade, je l'ai trouvé juste insupportable et pas fait pour moi, ceci ne m'empêche pas de dire que ce livre est magnifique, que j'ai noté 4/5 sur Goodreads!
October 15, 2019
Het boek van Shalmani biedt een goede kijk voor wie geïnteresseerd is op hoe het is om vrouw te zijn in een niet-westerse cultuur. Maar daar moet ik wel aan toevoegen dat dit een zeer eenzijdige kijk is. Shalmani is ongeveer net zo intolerant voor andere meningen als de door haar zo beschimpte baardmannen, die haar volgens haar haar vaderland hebben ontnomen en wat ze hen nooit zal vergeven.
De hoofdstukindeling is volstrekt uit de lucht gegrepen, al werkt het niet geheel storend. De opdeling in hoofdstukken brengt immers nog enige leesbaarheid aan in Shalmani’s tirade tegen alles wat niet-republikeins en vrouwenhater is. De titel van het boek daarentegen is enigszins misleidend; Khomeini fungeert als stroman van haar woede, Sade komt er misschien maar 10% van het boek in voor en voor de rest gaat het vooral om ik, ik, ik.
Het probleem daarbij is dat Shalmani een visie hanteert die zichzelf nogal tegenspreekt. Ze aanbidt courtisanes uit de oude literatuur, maar beschimpt vrouwen die hun lichaam commercialiseren. Ze is voor de vrijheid van het vrouwenlijf in de publieke ruimte, maar gebruikt vervolgens wel dezelfde clichés in haar beschrijvingen die het vrouwenlijf reduceren tot niet meer dan een uiterlijke verschijning. Zo kan ze het niet laten om haar ‘bloedmooie vriendin’ of knappe tantes te noemen. Iemand die zo strijd tegen gelijke behandeling voor vrouwen zou niet moeten vervallen in het (al dan niet onbewust) beoordelen van vrouwen op hun uiterlijk. Is het verhaal dat zij beschrijft over haar vriendin anders als deze niet bloedmooi zou zijn? Vrouwen hebben toch immers allemaal een kut, of ze nou mooi of lelijk zijn?
Maar het grootste probleem van het boek laat zich blijken uit het volgende citaat (blz. 250): ‘Maar wat is dat toch voor een waanzin altijd de Ander uit te sluiten en nooit een stap in de richting van de Ander te doen?’
Vertel jij het maar, Abnousse. Jouw hele verhaal is een getuigenis van deze waanzin. Nergens in jouw verhaal doe jij een stap in de richting van de baardmannen en zwartrokken, de Franse meisjes die sympathiseren met traditionele moslima’s na 11 september en jouw trotskiistische vrienden. Volledig overtuigd zijn van je eigen gelijk en jezelf afzetten als een strijder tegen Khomeini en de baardmannen is precies wat de schrijfster van dit boek op één lijn plaatst met haar zelfverklaarde aartsvijanden.
En dat is misschien wel de belangrijkste les di ik uit dit boek haal: intolerantie wekt alleen maar intolerantie op. Daar is geen onderscheid tussen mannen en vrouwen in te bekennen.
De hoofdstukindeling is volstrekt uit de lucht gegrepen, al werkt het niet geheel storend. De opdeling in hoofdstukken brengt immers nog enige leesbaarheid aan in Shalmani’s tirade tegen alles wat niet-republikeins en vrouwenhater is. De titel van het boek daarentegen is enigszins misleidend; Khomeini fungeert als stroman van haar woede, Sade komt er misschien maar 10% van het boek in voor en voor de rest gaat het vooral om ik, ik, ik.
Het probleem daarbij is dat Shalmani een visie hanteert die zichzelf nogal tegenspreekt. Ze aanbidt courtisanes uit de oude literatuur, maar beschimpt vrouwen die hun lichaam commercialiseren. Ze is voor de vrijheid van het vrouwenlijf in de publieke ruimte, maar gebruikt vervolgens wel dezelfde clichés in haar beschrijvingen die het vrouwenlijf reduceren tot niet meer dan een uiterlijke verschijning. Zo kan ze het niet laten om haar ‘bloedmooie vriendin’ of knappe tantes te noemen. Iemand die zo strijd tegen gelijke behandeling voor vrouwen zou niet moeten vervallen in het (al dan niet onbewust) beoordelen van vrouwen op hun uiterlijk. Is het verhaal dat zij beschrijft over haar vriendin anders als deze niet bloedmooi zou zijn? Vrouwen hebben toch immers allemaal een kut, of ze nou mooi of lelijk zijn?
Maar het grootste probleem van het boek laat zich blijken uit het volgende citaat (blz. 250): ‘Maar wat is dat toch voor een waanzin altijd de Ander uit te sluiten en nooit een stap in de richting van de Ander te doen?’
Vertel jij het maar, Abnousse. Jouw hele verhaal is een getuigenis van deze waanzin. Nergens in jouw verhaal doe jij een stap in de richting van de baardmannen en zwartrokken, de Franse meisjes die sympathiseren met traditionele moslima’s na 11 september en jouw trotskiistische vrienden. Volledig overtuigd zijn van je eigen gelijk en jezelf afzetten als een strijder tegen Khomeini en de baardmannen is precies wat de schrijfster van dit boek op één lijn plaatst met haar zelfverklaarde aartsvijanden.
En dat is misschien wel de belangrijkste les di ik uit dit boek haal: intolerantie wekt alleen maar intolerantie op. Daar is geen onderscheid tussen mannen en vrouwen in te bekennen.
May 2, 2021
The book as a whole was kind of scattered and untidy mix of thoughts without clear development. The chapters are marked with time periods and places but it seems to be irrelevant since the content of the chapters is rather a mix of author's overall views without clear connection to the date and time. The extensive literature reviews are absolutely not necessary. I liked some of the author's views on education and gender, nevertheless the form I did not. I gave myself some time to swallow the words but I just don't think this book was my cup of tea and it would need some more editing.
Read
January 31, 2016J'ai adoré!! Savouré chaque mot, chaque situation cocasse, chaque coup de gueule, chaque cri du coeur, chaque émotion, chaque crainte, chaque espoir! Shalmani porte sa féminité comme un sacerdoce, elle écrit non pas un essai autobiographique, l'histoire d'une petite fille condamnée à l'exil à l'arrivée des "barbus" au pouvoir, mais un Hymne à la liberté et au féminisme! A lire, absolument!
September 27, 2016
I strongly disagree with some of Abnousse's opinions, but it's a great read despite of that.
May 11, 2018
Hoe zo’n interessant onderwerp zo saai en langdradig kan verteld worden...
October 13, 2017
2.5*
I liked the second part of the book more than the first one. Actually, I didn't like the first part at all. After few chapters I was pretty sure how I am going to start my review: "Too rough for my tastes." And it has nothing to do with Sade (there are actually only some two short chapters devoted to his literature and there are mentioned only selected thoughts). It is the language of the author herself. Vulgar, often way too expressive and even bordering with mincing. I know, I got it that one of her intentions is to have an absolute liberty of speech, meaning that even women should be allowed to use crude words openly without being considered of loose morals. That there should be no such rules for speech. I have my own opinion on this but let this just be a review of the book.
And still, I can't even say that I liked the second part of the book. I liked those parts where she grounds her convictions in the literature she has read. I also appreciated her stances on the events that shook up the world in the last 20 years. I also enjoyed some really beautiful, in-depth thoughts on womanhood, the power of written word against oppression and respect for others. Sadly these were too few for a book of this size.
However, I think that the book required much more editing before it was published. It felt somehow allover the place. Even though it is divided into time periods, the author does not follow them and keeps returning and describing events that happened earlier. I was also missing some clear line in development of thoughts, a kind of an intellectual journey from her childhood in Iran and throughout her exile in France. Her thoughts were way too scattered allover the book.
And before wrapping this up, one more thing that shocked me comes to my mind. And since I've read this book in English translation, I am not sure whom to blame for, whether the author or the translator. In one section, she mentions Roma people and it reads like being Roma means being a national of Romania. I know that there are mostly Romani from Romania living in France. But coming from Romania, does not mean being Romani, there are Roma people in Slovakia and other countries as well and they are nationals of these countries. The correct term for a national of Romania is Romanian, not Roma. Roma is an ethnic group not a nationality, so maybe that's the reason why there's nobody protesting outside the Romanian embassy ;)
I bought this book to be part of my personal studies of Arab world from different viewpoints. And this was indeed one of the many viewpoints. However, I expected something more sophisticated, flowing and less crude and scattered. This wasn't exactly my cup of tea. I really struggled with giving it only 2* but I simply couldn't make myself to give it 3*.
I liked the second part of the book more than the first one. Actually, I didn't like the first part at all. After few chapters I was pretty sure how I am going to start my review: "Too rough for my tastes." And it has nothing to do with Sade (there are actually only some two short chapters devoted to his literature and there are mentioned only selected thoughts). It is the language of the author herself. Vulgar, often way too expressive and even bordering with mincing. I know, I got it that one of her intentions is to have an absolute liberty of speech, meaning that even women should be allowed to use crude words openly without being considered of loose morals. That there should be no such rules for speech. I have my own opinion on this but let this just be a review of the book.
And still, I can't even say that I liked the second part of the book. I liked those parts where she grounds her convictions in the literature she has read. I also appreciated her stances on the events that shook up the world in the last 20 years. I also enjoyed some really beautiful, in-depth thoughts on womanhood, the power of written word against oppression and respect for others. Sadly these were too few for a book of this size.
However, I think that the book required much more editing before it was published. It felt somehow allover the place. Even though it is divided into time periods, the author does not follow them and keeps returning and describing events that happened earlier. I was also missing some clear line in development of thoughts, a kind of an intellectual journey from her childhood in Iran and throughout her exile in France. Her thoughts were way too scattered allover the book.
And before wrapping this up, one more thing that shocked me comes to my mind. And since I've read this book in English translation, I am not sure whom to blame for, whether the author or the translator. In one section, she mentions Roma people and it reads like being Roma means being a national of Romania. I know that there are mostly Romani from Romania living in France. But coming from Romania, does not mean being Romani, there are Roma people in Slovakia and other countries as well and they are nationals of these countries. The correct term for a national of Romania is Romanian, not Roma. Roma is an ethnic group not a nationality, so maybe that's the reason why there's nobody protesting outside the Romanian embassy ;)
I bought this book to be part of my personal studies of Arab world from different viewpoints. And this was indeed one of the many viewpoints. However, I expected something more sophisticated, flowing and less crude and scattered. This wasn't exactly my cup of tea. I really struggled with giving it only 2* but I simply couldn't make myself to give it 3*.
January 16, 2015
Nata a Teheran alla fine degli anni Settanta, Abnousse è solo una bambina quando si scontra con una realtà fatta di regole da seguire e di donne costrette a portare il velo per non essere considerate provocanti agli occhi degli uomini. È un mondo che non le appartiene, una realtà che la fa sentire straniera a casa sua. Il velo rende ogni donna più attraente e desiderabile, e ogni bambina diventa subito adulta. Un pezzetto di pelle che sfugge dal velo è più seducente di un corpo nudo. Abnousse è fermamente decisa a non sottomettersi a questa schiavitù. Fin da bambina lotta per la sua libertà e lo fa tirandosi giù i pantaloni nel cortile della scuola ogni volta che può: nuda, eppure più coperta di quando è vestita. Nuda per liberare il suo corpo.
Dalla sua, Abnousse ha una famiglia sempre pronta a sostenerla e l’amore per le opere di De Sade, che saranno fondamentali nel corso della sua crescita.
La narrazione non rispetta né l’ordine cronologico, né spaziale: è il racconto della vita di una giovane donna nata a Teheran e cresciuta a Parigi con la famiglia. È il racconto di due Paesi e due culture diverse e del loro diverso modo di guardare l’alterità.
Dalla sua, Abnousse ha una famiglia sempre pronta a sostenerla e l’amore per le opere di De Sade, che saranno fondamentali nel corso della sua crescita.
La narrazione non rispetta né l’ordine cronologico, né spaziale: è il racconto della vita di una giovane donna nata a Teheran e cresciuta a Parigi con la famiglia. È il racconto di due Paesi e due culture diverse e del loro diverso modo di guardare l’alterità.
July 9, 2016
Abnousse Shalmani’s childhood as the carefree daughter of a leftist, educated, bourgeois family in Tehran ended with her starting Primary School in the early 1980s. Iran had just undergone a fundamentalist Islamic revolution forcing the Shah into exile and installing Muslim cleric Ayatollah Khomeini as Iran’s supreme leader. For Shalmani, being suddenly forced to wear the headscarf and cover up for the classroom triggered what would turn out to become a lifelong rebellion against Islam’s denial of the female flesh .....
You can read my full review on www.thetranslatedworld.wordpress.com
You can read my full review on www.thetranslatedworld.wordpress.com
January 4, 2015
Abnousse Shalmani è una regista e giornalista iraniana, nata a Teheran nel 1977. Nel settembre del 1978, l’Iran fu scosso da un’ondata di scontri e rivolte incoraggiati dall’ayatollah Khomeini, in esilio a Parigi. Una volta tornato in patria, Khomeini fu accolto da una serie di manifestazioni in suo favore.
Continua a leggere su http://www.leggereacolori.com/letti-e...
Continua a leggere su http://www.leggereacolori.com/letti-e...
December 11, 2017
must read for every ... father, mother and family member coming from a tight society. I want to distribute this illegally as a leaflet in front of schools in orthodox regions of the world.
October 13, 2016
I read this book in an Oxfam Novib edition (Dutch translation). What a powerful mix of extended essay and life story. A necessary read, highly recommended.
(October 2016)
(October 2016)
January 28, 2025
Als nog maar zesjarig meisje had Abnousse Shalmani al iets opstandigs, of misschien zelfs wel activistisch, over zich. Ze woonde toen nog in Teheran en was verplicht om zich aan de voor vrouwen geldende kledingvoorschriften te houden die het toenmalige regime onder leiding van ayatollah Khomeini hen voorschreef. Omdat ze dit niet wilde, trok ze meteen na afloop van de laatste lessen haar hijab uit en rende – meestal in haar blote kont – over het schoolplein naar de auto toe die haar ophaalde. Dit alles tot grote ergernis en ontzetting van de leerkrachten (de zwartrokken), die haar telkens achterna zaten. Twee jaar later, het was 1985, vluchtte ze met haar familie naar Parijs, in de hoop van alle ellende in Iran verlost te zijn, waaronder ook die vermaledijde kledingregels.
In haar in 2014 verschenen debuut Khomeini, Sade en ik vertelt de auteur hoe het haar sindsdien vergaan is, maar waarbij ze eveneens regelmatig terugblikt naar het verleden. Wat ze echter vooral wil aantonen, is dat mannen – ze noemt ze steevast baardmannen – ook in haar nieuwe thuisland Frankrijk de dienst uitmaken en vrouwen niet als volwaardige mensen zien. In het boek is ze een vurig en fanatiek pleitbezorger van vrijheid voor vrouwen, en eigenlijk, zo blijkt uit de vele terugblikken, is ze dat haar hele leven al geweest. Als jong meisje, als student en in feite nu nog steeds. Hierbij haalt ze diverse voorbeelden aan hoe de vrouw onderdrukt werd, maar eveneens dat ze ooit wel ongesluierd door het leven konden gaan.
Ze illustreert dit zo nu en dan door middel van fragmenten uit de literatuur, met name de libertijnse en geeft hierbij aan dat de Franse schrijver en dichter Pierre Louÿs een van degenen was die haar ogen opende en waardoor ze op zoek ging naar haar eigen vrijheid, die ze uiteindelijk vond dankzij het werk van Markies De Sade. Niet alles wat Shalmani hierover naar voren brengt, is boeiend of inspirerend, en flinke lappen tekst zijn zelfs ronduit saai. Grote delen van het boek lezen erg moeizaam, wat in feite al vrij snel begint. Het meest interessant zijn de persoonlijke ervaringen van de auteur, onder andere toen ze nog in Iran verbleef. Zo nu en dan betrekt ze de politiek ook in haar relaas en daardoor krijgt de lezer – voor zover hij hier nog niet van op de hoogte is – iets meer inzicht in onder andere de staatkundige omstandigheden van zowel Iran als Frankrijk zoals deze in een groot aantal jaren is geweest.
De schrijfstijl van de auteur is nogal wisselend, want de ene keer erg toegankelijk en vlot, terwijl het niet veel later erg droog en theoretisch kan zijn. Shalmani maakt zonder meer, en regelmatig in niet mis te verstane bewoordingen, duidelijk hoe ze tegenover de vrijheid van de vrouw staat en uit de toonzetting van wat ze schrijft, en vooral de manier waarop, is haar woede erg goed merkbaar. Het is jammer dat anderen geen stem in dit boek hebben gekregen, want nu is Khomeini, Sade en ik een behoorlijk eenzijdige beschouwing, wat uiteraard wel het goed recht van de auteur is.
In haar in 2014 verschenen debuut Khomeini, Sade en ik vertelt de auteur hoe het haar sindsdien vergaan is, maar waarbij ze eveneens regelmatig terugblikt naar het verleden. Wat ze echter vooral wil aantonen, is dat mannen – ze noemt ze steevast baardmannen – ook in haar nieuwe thuisland Frankrijk de dienst uitmaken en vrouwen niet als volwaardige mensen zien. In het boek is ze een vurig en fanatiek pleitbezorger van vrijheid voor vrouwen, en eigenlijk, zo blijkt uit de vele terugblikken, is ze dat haar hele leven al geweest. Als jong meisje, als student en in feite nu nog steeds. Hierbij haalt ze diverse voorbeelden aan hoe de vrouw onderdrukt werd, maar eveneens dat ze ooit wel ongesluierd door het leven konden gaan.
Ze illustreert dit zo nu en dan door middel van fragmenten uit de literatuur, met name de libertijnse en geeft hierbij aan dat de Franse schrijver en dichter Pierre Louÿs een van degenen was die haar ogen opende en waardoor ze op zoek ging naar haar eigen vrijheid, die ze uiteindelijk vond dankzij het werk van Markies De Sade. Niet alles wat Shalmani hierover naar voren brengt, is boeiend of inspirerend, en flinke lappen tekst zijn zelfs ronduit saai. Grote delen van het boek lezen erg moeizaam, wat in feite al vrij snel begint. Het meest interessant zijn de persoonlijke ervaringen van de auteur, onder andere toen ze nog in Iran verbleef. Zo nu en dan betrekt ze de politiek ook in haar relaas en daardoor krijgt de lezer – voor zover hij hier nog niet van op de hoogte is – iets meer inzicht in onder andere de staatkundige omstandigheden van zowel Iran als Frankrijk zoals deze in een groot aantal jaren is geweest.
De schrijfstijl van de auteur is nogal wisselend, want de ene keer erg toegankelijk en vlot, terwijl het niet veel later erg droog en theoretisch kan zijn. Shalmani maakt zonder meer, en regelmatig in niet mis te verstane bewoordingen, duidelijk hoe ze tegenover de vrijheid van de vrouw staat en uit de toonzetting van wat ze schrijft, en vooral de manier waarop, is haar woede erg goed merkbaar. Het is jammer dat anderen geen stem in dit boek hebben gekregen, want nu is Khomeini, Sade en ik een behoorlijk eenzijdige beschouwing, wat uiteraard wel het goed recht van de auteur is.
July 5, 2021
Autobiografia di Abnousse Shalmani, nata in Iran nel 1977 e scappata in Francia all'età di 8 anni. Il libro racconta come la vita della scrittrice sia stata segnata in maniera indelebile dalla presa del potere dell'ayatollah Khomeini e dall'istituzione di un regime teocratico.
In particolare Abnousse non accetta l'imposizione del velo che deve subire per poter frequentare la scuola e quindi si ribella spogliandosi completamente e correndo nuda nel cortile della scuola. Ha solo 6 anni ma il velo le fa già paura, la soffoca, la nasconde fino a renderla invisibile mentre lei rivendica il proprio diritto ad essere viva e libera.
Per tutta la vita prima in Iran e poi in Francia Abnousse ricorda le sue corse a "culo nudo" che diventano metafora di tutte le battaglie per la libertà e per l'espressione e l'emancipazione delle donne.
Il libro racconta altri aneddoti della vita della scrittrice come l'inizio della scuola in Francia, le difficoltà economiche dei genitori ma anche la scoperta della letteratura libertina e avvenimenti storici come l'11 settembre e la Primavera Araba.
Attraverso questi racconti la scrittrice ci fornisce il suo punto di vista sulla condizione della donna nei paesi occidentali e in quelli orientali, sul corpo e sulla sua espressione, sulla pena di morte, sull'importanza della democrazia, sul razzismo, sul concetto di patriottismo opposto a quello di nazionalismo.
La lettura non è stata sempre scorrevole, alle volte ho avuto difficoltà nel seguire la scrittrice nei suoi ragionamenti e nelle sue analisi, tuttavia è sicuramente una lettura che arricchisce perché mi ha permesso di approfondire eventi storici che conoscevo solo superficiale e soprattutto perché mi ha permesso di sentire la voce di una donna formalmente musulmana ma atea che spiega la sua visione dell'Islam. Un libro pieno di spunti di riflessione e che apre la mente.
In particolare Abnousse non accetta l'imposizione del velo che deve subire per poter frequentare la scuola e quindi si ribella spogliandosi completamente e correndo nuda nel cortile della scuola. Ha solo 6 anni ma il velo le fa già paura, la soffoca, la nasconde fino a renderla invisibile mentre lei rivendica il proprio diritto ad essere viva e libera.
Per tutta la vita prima in Iran e poi in Francia Abnousse ricorda le sue corse a "culo nudo" che diventano metafora di tutte le battaglie per la libertà e per l'espressione e l'emancipazione delle donne.
Il libro racconta altri aneddoti della vita della scrittrice come l'inizio della scuola in Francia, le difficoltà economiche dei genitori ma anche la scoperta della letteratura libertina e avvenimenti storici come l'11 settembre e la Primavera Araba.
Attraverso questi racconti la scrittrice ci fornisce il suo punto di vista sulla condizione della donna nei paesi occidentali e in quelli orientali, sul corpo e sulla sua espressione, sulla pena di morte, sull'importanza della democrazia, sul razzismo, sul concetto di patriottismo opposto a quello di nazionalismo.
La lettura non è stata sempre scorrevole, alle volte ho avuto difficoltà nel seguire la scrittrice nei suoi ragionamenti e nelle sue analisi, tuttavia è sicuramente una lettura che arricchisce perché mi ha permesso di approfondire eventi storici che conoscevo solo superficiale e soprattutto perché mi ha permesso di sentire la voce di una donna formalmente musulmana ma atea che spiega la sua visione dell'Islam. Un libro pieno di spunti di riflessione e che apre la mente.
December 31, 2024
Je n’ai vraiment pas aimé ce livre. Le discours de l’autrice semble davantage servir à alimenter les dérives islamophobes bien ancrées en France qu’à véritablement défendre une liberté universelle. Si je peux comprendre la colère et le point de vue d’une exilée ayant fui un régime oppressif, je trouve que son argumentation tombe souvent dans des généralisations simplistes et problématiques.
Shalmani se positionne comme une féministe défendant la liberté des femmes, mais elle s’oppose pourtant au droit d’une femme musulmane de porter le voile lorsque c’est son choix. Cette contradiction décrédibilise son discours. Comment peut-on prôner la liberté tout en refusant à certaines femmes celle d’exprimer leur spiritualité ou leur identité comme elles l’entendent ?
Le livre idéalise une France laïque vue comme le sommet de la rationalité et de l’émancipation, tout en diabolisant la religion – seulement l’islam – comme la source principale de l’oppression des femmes. Ce manichéisme est non seulement injuste, mais aussi dangereux, car il renforce une vision stigmatisante des femmes voilées, déjà marginalisées dans le contexte français actuel.
Ce qui m’a le plus dérangée, c’est cette incapacité à envisager qu’il peut exister plusieurs formes de féminisme. En élevant son propre modèle – basé sur le dévoilement, la sexualité et le rejet des traditions – comme le seul valable, Shalmani occulte des expériences féminines tout aussi légitimes. Oui, le patriarcat est un problème universel, mais réduire ce combat à une guerre contre la religion me semble simpliste et contre-productif.
En fin de compte, ce livre manque de nuance et ne m’a pas convaincue. Plutôt que de libérer les femmes, son discours risque d’en exclure encore davantage. Une grosse déception.
Shalmani se positionne comme une féministe défendant la liberté des femmes, mais elle s’oppose pourtant au droit d’une femme musulmane de porter le voile lorsque c’est son choix. Cette contradiction décrédibilise son discours. Comment peut-on prôner la liberté tout en refusant à certaines femmes celle d’exprimer leur spiritualité ou leur identité comme elles l’entendent ?
Le livre idéalise une France laïque vue comme le sommet de la rationalité et de l’émancipation, tout en diabolisant la religion – seulement l’islam – comme la source principale de l’oppression des femmes. Ce manichéisme est non seulement injuste, mais aussi dangereux, car il renforce une vision stigmatisante des femmes voilées, déjà marginalisées dans le contexte français actuel.
Ce qui m’a le plus dérangée, c’est cette incapacité à envisager qu’il peut exister plusieurs formes de féminisme. En élevant son propre modèle – basé sur le dévoilement, la sexualité et le rejet des traditions – comme le seul valable, Shalmani occulte des expériences féminines tout aussi légitimes. Oui, le patriarcat est un problème universel, mais réduire ce combat à une guerre contre la religion me semble simpliste et contre-productif.
En fin de compte, ce livre manque de nuance et ne m’a pas convaincue. Plutôt que de libérer les femmes, son discours risque d’en exclure encore davantage. Une grosse déception.
September 7, 2021
Een van de meest onleesbare boeken die ik de afgelopen tijd heb gelezen. Misschien dat dit komt door dat het een vertaling uit het Frans is, maar ik denk ook dat de algemene schrijfstijl en het gebrek aan structuur hier aan bijdragen. De indeling van de hoofdstukken slaat helemaal nergens op en brengt ook absoluut geen structuur in dit boek, wat nog het meest leest als een constante gedachtenstroom die af en toe volledig van de hak op de tak springt. Verder gaat het boek vrij weinig over Khomeini of Sade en voornamelijk over de ik van Shalmani. Tegen het einde van het boek werd alles enigszins meer leesbaar en begrijpelijk, maar toch was ik nergens volledig overtuigd van het betoog dat hier gevoerd werd.
Grappig is dat de schrijfster zich gedurende het boek uitspreekt met irritatie tegenover de mensen die haar sterke mening afschrijven als een reflectie van een jeugdtrauma met de politieke Islam, terwijl dat toch ook wel de bijsmaak is die dit boek heeft. Hoewel er af en toe sterke argumenten tegen de sluier en voor het bevrijden van het vrouwelijk lichaam worden gemaakt, spreekt wat mij betreft toch ook enorm veel intolerantie uit dit hele verhaal. Gedurende het boek worden Islamisten en politici bekritiseerd als bekrompen ‘baardmannen’ en ‘zwartrokken’, maar tegelijkertijd is de schrijfster zelf niet in staat de ander in haar waarde te laten of een stap in haar richting te maken.
Boek wat zeker aanzet tot denken, maar, door de ogen van de schrijfster, met weinig ruimte voor discussie.
Grappig is dat de schrijfster zich gedurende het boek uitspreekt met irritatie tegenover de mensen die haar sterke mening afschrijven als een reflectie van een jeugdtrauma met de politieke Islam, terwijl dat toch ook wel de bijsmaak is die dit boek heeft. Hoewel er af en toe sterke argumenten tegen de sluier en voor het bevrijden van het vrouwelijk lichaam worden gemaakt, spreekt wat mij betreft toch ook enorm veel intolerantie uit dit hele verhaal. Gedurende het boek worden Islamisten en politici bekritiseerd als bekrompen ‘baardmannen’ en ‘zwartrokken’, maar tegelijkertijd is de schrijfster zelf niet in staat de ander in haar waarde te laten of een stap in haar richting te maken.
Boek wat zeker aanzet tot denken, maar, door de ogen van de schrijfster, met weinig ruimte voor discussie.
March 2, 2017
Over de symbolische relatie die de schrijfster heeft met de twee mannen uit de titel: Ayatollah Komeini en Markies de Sade. Abnousse Shalmani schetst met een bitter ironische toon haar vormende momenten. Opgroeien als meisje tijdens de Iraanse Revolutie (1977-1979), toen 'de in zwart & wit geklede oude man' (Khomeini) fatwa's uitriep over Iran en het islamiseren gevolgen had voor het straatbeeld. Over hoe zij als achtjarige haar kleding afwierp om 'baardmannen' en 'zwartrokken' (lees: de starre uitdragers van het islamitische regime) te provoceren. Vooral de 'zwartrokken' moeten het ontgelden, want die waren - volgens de auteur- valser in het opleggen van fatsoensnormen: hun starende blikken oordeelden harder en er klonk vaker roddel en achterklap uit hun monden.
De sterkste passages in de roman zijn beklemmende beschrijvingen van hoe Abnousse Shalmani terugkijkt op haar jeugd in Iran. Ze kijkt terug naar haar jongere ik met een mengeling van trots om haar onverzettelijkheid en bitterheid omdat ze meer wil zijn dan een politieke vluchtelinge: een sterke vrijgevochten vrouw, een Française. Hoe anders dan met Khomeini is haar relatie namelijk met de andere man uit de titel: Marquis de Sade. Eerlijk gezegd heb ik zelf niks met de figuur, anders dan dat ik na een fragment gezien te hebben uit ‘Salò’ (1975) van Pier Paolo Pasolini, die bewuste verfilming in ieder geval oversla. Toch weet Shalmani ook bij mij enigszins het vuur te ontsteken voor haar passie naar de libertijnse literatuur in het algemeen en de oersadist in het bijzonder. Over hoe zij vrijheid, gelijkheid en broederschap weerspiegeld ziet in de Franse verlichtingsidealen, die in haar ogen diametraal zouden staan tegenover de beklemmende ideologie van de politieke islam.
'Khomeiny, Sade et Moi' (2014) slaat de plank voor mij mis in hoe het meer dan alleen een verwordingsgeschiedenis poogt te zijn, het is ook een enigszins boude politieke en culturele analyse van ontwikkelingen in het hedendaagse Frankrijk. Haar ongezouten en ongefilterde tirade tegen 'baardmannen' en 'zwartrokken' is sympathiek als ze daarmee het proces beschrijft om zelf los te komen van de gedwongen islam uit haar jeugd, maar het wordt irritant als ze dezelfde gechargeerde terminologie loslaat op migranten uit andere moslimlanden. Niet op hun ras of etniciteit (dat nuanceert ze gelukkig wel) maar de islamitische geloofspraktijk blijft ze torpederen met eigen (voor-) oordelen en toetst ze aan eigen heilige huisjes. In een nare passage stelt ze een goedkope gemeenplaats dat ze elke vrouw die vrijwillig voor een hoofddoek kiest, niet meer serieus kan nemen omdat die zichzelf buitenspel zetten door hun verhullende kleding.
Daarnaast blijken de typeringen als 'baardman' en 'zwartrok' breed inzetbaar, want alles en iedereen die niet kiest voor wat zij ziet als Franse waarden, zoals het libertijnse gedachtegoed waaraan Abnousse zich steeds zelf spiegelt, is er eigenlijk ook één van. Of het gaat om extreemlinks, om extreemrechts, om feministen, om de intellectuele elite of eigenlijk om iedereen die niet redeneert zoals Shalmani dat zelf doet. Het onevenwichtige in haar gekozen terminologie zwakt uiteindelijk de kern van een betoog af dat meer diepte had verdiend: er is overal seksisme te overwinnen, ook in het Frankrijk waar ze met trots een onderdeel van mag zijn. Daarmee wordt de roman veel schieten in de rondte met passages die soms vlijmscherp hun doel raken, maar die vaak ergerlijk belerend voelen.De invloed van de islam uit haar jeugd mag Abnousse Shalmani dan verworpen hebben, maar geloven doet ze nog volop, namelijk in een conservatief idee van één Frankrijk dat een samenhangend geheel van gelijkgestemden zou moeten zijn. Hopeloos uit de tijd, en een beetje vals sentimenteel.
De sterkste passages in de roman zijn beklemmende beschrijvingen van hoe Abnousse Shalmani terugkijkt op haar jeugd in Iran. Ze kijkt terug naar haar jongere ik met een mengeling van trots om haar onverzettelijkheid en bitterheid omdat ze meer wil zijn dan een politieke vluchtelinge: een sterke vrijgevochten vrouw, een Française. Hoe anders dan met Khomeini is haar relatie namelijk met de andere man uit de titel: Marquis de Sade. Eerlijk gezegd heb ik zelf niks met de figuur, anders dan dat ik na een fragment gezien te hebben uit ‘Salò’ (1975) van Pier Paolo Pasolini, die bewuste verfilming in ieder geval oversla. Toch weet Shalmani ook bij mij enigszins het vuur te ontsteken voor haar passie naar de libertijnse literatuur in het algemeen en de oersadist in het bijzonder. Over hoe zij vrijheid, gelijkheid en broederschap weerspiegeld ziet in de Franse verlichtingsidealen, die in haar ogen diametraal zouden staan tegenover de beklemmende ideologie van de politieke islam.
'Khomeiny, Sade et Moi' (2014) slaat de plank voor mij mis in hoe het meer dan alleen een verwordingsgeschiedenis poogt te zijn, het is ook een enigszins boude politieke en culturele analyse van ontwikkelingen in het hedendaagse Frankrijk. Haar ongezouten en ongefilterde tirade tegen 'baardmannen' en 'zwartrokken' is sympathiek als ze daarmee het proces beschrijft om zelf los te komen van de gedwongen islam uit haar jeugd, maar het wordt irritant als ze dezelfde gechargeerde terminologie loslaat op migranten uit andere moslimlanden. Niet op hun ras of etniciteit (dat nuanceert ze gelukkig wel) maar de islamitische geloofspraktijk blijft ze torpederen met eigen (voor-) oordelen en toetst ze aan eigen heilige huisjes. In een nare passage stelt ze een goedkope gemeenplaats dat ze elke vrouw die vrijwillig voor een hoofddoek kiest, niet meer serieus kan nemen omdat die zichzelf buitenspel zetten door hun verhullende kleding.
Daarnaast blijken de typeringen als 'baardman' en 'zwartrok' breed inzetbaar, want alles en iedereen die niet kiest voor wat zij ziet als Franse waarden, zoals het libertijnse gedachtegoed waaraan Abnousse zich steeds zelf spiegelt, is er eigenlijk ook één van. Of het gaat om extreemlinks, om extreemrechts, om feministen, om de intellectuele elite of eigenlijk om iedereen die niet redeneert zoals Shalmani dat zelf doet. Het onevenwichtige in haar gekozen terminologie zwakt uiteindelijk de kern van een betoog af dat meer diepte had verdiend: er is overal seksisme te overwinnen, ook in het Frankrijk waar ze met trots een onderdeel van mag zijn. Daarmee wordt de roman veel schieten in de rondte met passages die soms vlijmscherp hun doel raken, maar die vaak ergerlijk belerend voelen.De invloed van de islam uit haar jeugd mag Abnousse Shalmani dan verworpen hebben, maar geloven doet ze nog volop, namelijk in een conservatief idee van één Frankrijk dat een samenhangend geheel van gelijkgestemden zou moeten zijn. Hopeloos uit de tijd, en een beetje vals sentimenteel.
February 3, 2019
Ik vond het een verwarrend boek. Het begint met een jong meisje, Abnousse zelf, die zich verzet tegen het regime van Khomeini zoals een kind dat alleen kan met de argumenten van een kind: ik wil geen chador, het knelt, te warm. Dit stuk van het boek lees ik met plezier. Maar na haar vlucht naar Frankrijk vind ik het boek te veel ontsporen in een wrokkig ecodocument. Iedere dag is de schrijfster bezig met haar strijd tegen de baardmannen. Ze verliest veel vrienden je krijgt de neiging te denken: logisch! Mag het iets minder star?
Dat neemt niet weg dat sommige hoofdstukken fascinerend zijn omdat het een aardige inkijk geeft in de geschiedenis van de opkomst van extreem rechts en de geschiedenis van Frankrijk in het algemeen.
Dat neemt niet weg dat sommige hoofdstukken fascinerend zijn omdat het een aardige inkijk geeft in de geschiedenis van de opkomst van extreem rechts en de geschiedenis van Frankrijk in het algemeen.
August 8, 2025
Après avoir fui avec ses parents une théocratie autoritaire et misogyne, Abnousse Shalmani se retrouve face aux voiles dans son pays d’accueil, à Paris, en même temps qu’elle y découvre Sade.
Avec cette biographie (ou ce manifeste), elle dénonce la mainmise des religieux sur le corps de femmes.
Et c’est plein de fougue, d’amour et de colère. Ça part dans tous les sens, la famille, les barbus, les corbeaux, l’érotisme et le corps de femmes. C’est plein d’érudition et de politique, c’est anticlérical et porté par la France des lettres et des Lumières.
Magnifique ! Mais depuis sa parution en 2014, les extrémismes religieux continuent de gagner du terrain… Une lecture qui reste tristement d’actualité
https://www.noid.ch/khomeiny-sade-et-...
Avec cette biographie (ou ce manifeste), elle dénonce la mainmise des religieux sur le corps de femmes.
Et c’est plein de fougue, d’amour et de colère. Ça part dans tous les sens, la famille, les barbus, les corbeaux, l’érotisme et le corps de femmes. C’est plein d’érudition et de politique, c’est anticlérical et porté par la France des lettres et des Lumières.
Magnifique ! Mais depuis sa parution en 2014, les extrémismes religieux continuent de gagner du terrain… Une lecture qui reste tristement d’actualité
https://www.noid.ch/khomeiny-sade-et-...
November 11, 2023
,,Vybavila jsem si tehdy historku, kterou mi vyprávěla matka, o jedné staré, velmi pobožné paní, jež bydlela kousek od nich v Malayeru. Jednou prala na zahradě prádlo s nezakrytými vlasy a zrovna tam přišla matka se svým otcem. Když pobožná žena uviděla mého dědečka, zpanikařila a zvedla si sukni, aby si s ní zakryla hlavu, čímž zároveň odhalila zadek. A takhle, s vystrčeným zadkem, utíkala do domu, aby uchránila svou čest. Absurdita zneuznaného těla, těla pod zámkem, které je natolik podrobeno rozumově neuchopitelné cenzuře, že zapomíná, co je vhodné ukazovat a co ne."
December 17, 2020
Donna, spirito ribelle e assetata di sapere. Fin qui niente di strano se non fosse che lei é iraniana e vive durante la rivoluzione di Khomeini.
L'esilio é l'unica cammino per vivere in libertá.
Lei, Abnousse racconta la sua storia e a colpi di letteratura sceglie di combattare quella strana morale che cerca di rendere la donna invisibile.
L'ho adorata, da ispirazione, da forza, da speranza.
L'esilio é l'unica cammino per vivere in libertá.
Lei, Abnousse racconta la sua storia e a colpi di letteratura sceglie di combattare quella strana morale che cerca di rendere la donna invisibile.
L'ho adorata, da ispirazione, da forza, da speranza.
May 11, 2025
Although I disagree with a lot of what Shalmani says - about how every woman wearing a hidjab is per definition repressed etc., this book did make me reflect on my own Persian background. It made me realize that I should be grateful that my grandparents and mother left while my mother was still young, so that she did not have to carry a trauma
March 4, 2018
Kniha povinná pro všechny bez jakýchkoliv rozdílů.
April 13, 2019
Het heeft even geduurd voordat ik onder woorden kon brengen wat mijn probleem is met dit boek en hoe langer ik erover nadenk, hoe meer me is gaan storen.
Laat ik voorop stellen dat het boek geen enkele verhaallijn bevat, maar bestaat uit losse dagboekflodders, die elkaar onlogisch opvolgen en waarin eigenlijk niets gebeurd. Moet ik dit dan lezen als een pamflet? Dan komt Salmani totaal niet tot een consistente mening, laat staan tot een punt.
Het hele boek lang hangt het libertijnse standpunt dat alles geschreven mag worden in de lucht, maar zodra iets de schrijver niet zint, mag dat standpunt niet verdedigd worden. Mogen vrouwen nou wel of geen sluier dragen als ze dat zelf verkiezen?
Ieder personage spreekt haar tegen en de rancune tegen alle andere mening neemt dictatoriale vormen aan. Zij weet beter hoe iedereen in Frankrijk zich mag gedragen en tot welke identiteit een ander gerekend moet worden, maar anderen mogen haar niet in een hokje plaatsen. Het meest tenenkrommende voorbeeld is wanneer mevrouw te lui is zich in te spannen voor het verkrijgen van de Franse nationaliteit, maar ze anderen opjaagt om van hun stemrecht gebruik te maken, terwijl zij geen (goed geïnformeerde) mening hebben! Onderwijl probeert ze niet om ons op subtiele wijze aan literaire meesterwerken te herinneren, maar geeft ons haar eigen samenvattingen van het boek zonder enig literair gevoel.
Ik vraag me oprecht af waarom zij de lezer vermoeit met een boek, als ze ons geen verhaal heeft, niets meemaakt en geen consistente mening kan propageren.
Laat ik voorop stellen dat het boek geen enkele verhaallijn bevat, maar bestaat uit losse dagboekflodders, die elkaar onlogisch opvolgen en waarin eigenlijk niets gebeurd. Moet ik dit dan lezen als een pamflet? Dan komt Salmani totaal niet tot een consistente mening, laat staan tot een punt.
Het hele boek lang hangt het libertijnse standpunt dat alles geschreven mag worden in de lucht, maar zodra iets de schrijver niet zint, mag dat standpunt niet verdedigd worden. Mogen vrouwen nou wel of geen sluier dragen als ze dat zelf verkiezen?
Ieder personage spreekt haar tegen en de rancune tegen alle andere mening neemt dictatoriale vormen aan. Zij weet beter hoe iedereen in Frankrijk zich mag gedragen en tot welke identiteit een ander gerekend moet worden, maar anderen mogen haar niet in een hokje plaatsen. Het meest tenenkrommende voorbeeld is wanneer mevrouw te lui is zich in te spannen voor het verkrijgen van de Franse nationaliteit, maar ze anderen opjaagt om van hun stemrecht gebruik te maken, terwijl zij geen (goed geïnformeerde) mening hebben! Onderwijl probeert ze niet om ons op subtiele wijze aan literaire meesterwerken te herinneren, maar geeft ons haar eigen samenvattingen van het boek zonder enig literair gevoel.
Ik vraag me oprecht af waarom zij de lezer vermoeit met een boek, als ze ons geen verhaal heeft, niets meemaakt en geen consistente mening kan propageren.
May 22, 2024
Éclairant, engagé et féministe
November 20, 2023
Vynikající kniha pojednávající o síle ženství a snaze vymanit se z područí politického islámu, který bohužel autorka nespatřuje jen ve své rodné zemi, ale postava Chomejního a toho, co představoval a nadále představuje ji dohání i v západní Evropě.
Autorčina vnitřní zpověď je mi velice sympatická. Začíná dětstvím prožitým v Íránu a popisem dění před a po revoluci v 79. Následují roky po emigraci do Francie, učení se jazyka, zvyků a pronikání do historie a kultury adoptivní vlasti. Autorka klade veliký důraz na vzdělání a celá kniha je protkaná zejména jejími oblíbenými autory libertinské literatury. Jak už název napovídá, své místo zde má i markýz de Sade, který krom toho, že byl sexuálním deviantem, prosazoval také volnost a rovnost všech lidí, a to bez ohledu na pohlaví či ekonomicko-sociálního zázemí jedince.
Autorka uchopuje věci v kontextu a nestranně popisuje dění v rodné zemi i adoptivní domovině. Byla jsem velmi překvapená a naprosto unešená, že se nejednalo o plytký feministický román/životopis, jakých je v dnešní době mraky, ale o text, který opravdu dává smysl a není pouze jakýmisi výkřiky do tmy plný prázdných neustále dokola omílaných hesel a frází. Dostává se i k událostem po 11. září 2001 a k tzv. Arabskému jaru, přičemž popisuje chování a reakce jak rodilých Francouzů, tak imigrantů na tyto skutečnosti. Popisuje francouzský vzdělávací systém, který je v mnoha ohledech také zkostnatělý a hlavní ženské postavy v literatuře či historii v něm bývají často podhodnocené. Absence ženských vzorů a vyobrazení ženských postav v kultuře bývá, dle autorky, často do nebe volající. Autorka staví na odiv svůj francouzský patriotismus a jakousi potřebu sdělit komukoliv kdo je ochoten poslouchat (a dle povahy autorky soudě, i těm kteří nejsou …:) ), že ženy jsou rovnoprávnými členy společnosti a není možné jim upírat jejich práva.
“Svobodě je potřeba se naučit. Stejně tak nezávislosti.”
“Nevědomost svádí z cesty, představuje nebezpečí, zabíjí.”
Autorčina vnitřní zpověď je mi velice sympatická. Začíná dětstvím prožitým v Íránu a popisem dění před a po revoluci v 79. Následují roky po emigraci do Francie, učení se jazyka, zvyků a pronikání do historie a kultury adoptivní vlasti. Autorka klade veliký důraz na vzdělání a celá kniha je protkaná zejména jejími oblíbenými autory libertinské literatury. Jak už název napovídá, své místo zde má i markýz de Sade, který krom toho, že byl sexuálním deviantem, prosazoval také volnost a rovnost všech lidí, a to bez ohledu na pohlaví či ekonomicko-sociálního zázemí jedince.
Autorka uchopuje věci v kontextu a nestranně popisuje dění v rodné zemi i adoptivní domovině. Byla jsem velmi překvapená a naprosto unešená, že se nejednalo o plytký feministický román/životopis, jakých je v dnešní době mraky, ale o text, který opravdu dává smysl a není pouze jakýmisi výkřiky do tmy plný prázdných neustále dokola omílaných hesel a frází. Dostává se i k událostem po 11. září 2001 a k tzv. Arabskému jaru, přičemž popisuje chování a reakce jak rodilých Francouzů, tak imigrantů na tyto skutečnosti. Popisuje francouzský vzdělávací systém, který je v mnoha ohledech také zkostnatělý a hlavní ženské postavy v literatuře či historii v něm bývají často podhodnocené. Absence ženských vzorů a vyobrazení ženských postav v kultuře bývá, dle autorky, často do nebe volající. Autorka staví na odiv svůj francouzský patriotismus a jakousi potřebu sdělit komukoliv kdo je ochoten poslouchat (a dle povahy autorky soudě, i těm kteří nejsou …:) ), že ženy jsou rovnoprávnými členy společnosti a není možné jim upírat jejich práva.
“Svobodě je potřeba se naučit. Stejně tak nezávislosti.”
“Nevědomost svádí z cesty, představuje nebezpečí, zabíjí.”
Read
January 30, 2017Nikdy nevěř názvu aneb i rychločetba byla očistec.
Spisovatelka musí být fakt strašně smutná a zapšklá ženská. Knih s íránskou exilovou tématikou jsem protrpěla mnoho, ale toto byl vrchol, kde mi absolutně uniká význam vzniku knihy. Nepřináší překvapivé postřehy ani z porevolučního Íránu ani ze zvykání si na život v pařížském exilu. Celé to hašteření se přitom točí kolem hrdinky, která je možna femi, možná homo, ale určitě je k uzoufání ukňouraná a nudná.
Co mě na knize překvapilo byla snad jen zamyšlení nad současným euroislámem.
Známkování při rychločetbě by nebylo fér.
Spisovatelka musí být fakt strašně smutná a zapšklá ženská. Knih s íránskou exilovou tématikou jsem protrpěla mnoho, ale toto byl vrchol, kde mi absolutně uniká význam vzniku knihy. Nepřináší překvapivé postřehy ani z porevolučního Íránu ani ze zvykání si na život v pařížském exilu. Celé to hašteření se přitom točí kolem hrdinky, která je možna femi, možná homo, ale určitě je k uzoufání ukňouraná a nudná.
Co mě na knize překvapilo byla snad jen zamyšlení nad současným euroislámem.
Známkování při rychločetbě by nebylo fér.
Displaying 1 - 30 of 32 reviews