What do you think?
Rate this book
ययाति
The story of Yayati is perhaps one of the most intriguing and fascinating episodes of Mahabharata .
Yayati was a great scholar and one of the noblest rulers of olden times. He followed the shastras and was devoted to the welfare of his subjects. Even the King of Gods, Indra, held him in high esteem. Married to seductively beautiful Devyani, in love with her maid Sharmishtha, and father of five sons from two women, yet Yayati unabashedly declares, 'My lust for pleasure is unsatisfied...'
.His quest for the carnal continued, sparing not even his youngest son, and exchanging his old age for his son's youth...
Winner of the Jnanpith and Sahitya Akademi Awards.
Yayati was a great scholar and one of the noblest rulers of olden times. He followed the shastras and was devoted to the welfare of his subjects. Even the King of Gods, Indra, held him in high esteem. Married to seductively beautiful Devyani, in love with her maid Sharmishtha, and father of five sons from two women, yet Yayati unabashedly declares, 'My lust for pleasure is unsatisfied...'
.His quest for the carnal continued, sparing not even his youngest son, and exchanging his old age for his son's youth...
Winner of the Jnanpith and Sahitya Akademi Awards.
432 pages, Paperback
First published February 1, 1963
1105 people are currently reading
10752 people want to read
About the author
Vishnu Sakharam Khandekar
142 books265 followersIn 1920, Khandekar started working as a school teacher in a small town.He worked in that school until 1938.While working as a teacher,Khandekar produced in his spare time abundant Marathi literature in various forms. In his lifetime, he wrote sixteen novels, six plays, around 250 short stories, 50 allegorical stories, 100 essays, and over 200 critiques.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 364 reviews
February 25, 2016
I grew up, like most kids in India, on a steady diet of tales from Ramayana and Mahabharata and their allied tales. I still remember going up to my grandfather once he had finished listening to the news at 9 and asking him to continue with these tales. He must have told them to me innumerable times and yet I never got tired of listening to his soft melodic voice reciting it, so much so that even today when I read a tale from either of these two mythological stories, I remember him and miss him a lot.
However, despite him telling me all about these two mythological sagas, I don’t remember the name Yayati. Of course, having read the book now when I am older, it is possible that he would have thought that I was too young for it, especially as I was pretty naïve in those days. I first heard the name of this book some 14 years ago when my father started talking to one of my husband’s uncles about it. He was waxing poetic about this book and I was naturally curious. Apparently, my father had read the Tamil translation of this book, which used to appear like a series in one of the Tamil magazines that he used to subscribe to. He loved it so much that he wanted to read the original Marathi version of the book. Seeing his enthusiasm, my husband’s uncle gifted him with a copy of the book in Marathi about the same time as my marriage. That copy is still at my father’s and I hope that one day I would find time to read the original soon.
Recently, when I subscribed to Kindle Unlimited, one of the first books to garner my interest was this same book, albeit an English translation this time. I got it immediately and started reading it as well. However, as all of you know, I am someone who gets distracted by newer and shinier books and it was the same with this book. I abandoned it in favour of others, only to have it silently remind me of its presence. This New Year, I promised myself that I would first finish all the pending books before starting something new and so I began this one and I have to say that I was amazed by it.
In a nutshell, this is a story of Yayati, the King of Hastinapur, and his insatiable lust for women. However, like most tales in the Maharabharata, this too cannot be isolated and reviewed under a single theme. Yayati’s saga has myriad motifs, several hidden nuggets of philosophy and wonderful caricature of the psychology of men and women of those times, be it as a princess or a maid or a king or an ascetic, which can be easily discerned in this wonderfully translated version. The tapestry created by the words of the author and the translator is spectacular and brings forth the beauty of the tale in its resplendent form.
Who was Yayati? Was he a prince, a son, a friend, a husband or a king? What were his motivations for living? What kind of life did he live or rather what kind of lives did people in those times live? All this and more can be sought from this short book. Yayati’s character is as simple as a gentle stream whilst also being as mighty as the ocean itself. Having made a promise to his mother that he won’t become a sage, Yayati turns his life into one of insatiable demands of lust, which is both his redemption as well as his fall. Yayati’s character as brought out by the author shows that a man cannot be or rather should not be identified by a single virtue or vice. Human beings are complicated, they are as different as different personalities exist and yet there is a core that connects them to each other. It could be pride, love, lust, ego, faith or just about anything and this is what Yayati’s story talks about. It talks about the depths to which mankind can fall and yet when humans repent, the heights that they achieve through it, despite having fallen into an abyss. Don’t get me wrong, this repentance is not necessarily religious but more of a spiritual kind, where you accept the rights and wrongs that humans as themselves have committed to both their own person as well as others and when this repentance is strong then according to the tale of Yayati, there is no stopping you from living life in a healthy and happy manner.
Friendship is another motif that is strongly present in this narrative. Be it the friendship between Kacha and Yayati or between Madhav and Yayati or even that between Kacha and Sharmishta. Beautiful words are used to show the love one had for the other. These friendships bring to light the basic need of human beings for a shoulder, even if it is one that is not present at that time. Friendship, good ones, guide the person into attempting to lead a better life and this has been beautifully highlighted by the author throughout this tale.
Women in this story are depicted mostly as objects of lust, especially when seen through the eyes of Yayati. However, there is an innate strength in them which shines through despite his attempt to classify them otherwise. Whether it is his wife Devyani, or his lover, Sharmishta, or his first crush or even his mother; women play a very important role in creating Yayati’s image, such as it is. These are not women who will simply crawl at the first sign of danger but these are women who will stand straight and face it. What lends more beauty to this book is the caricatures of the different women, whether it is the self centred and capricious Devyani, or the splendidly serene Sharmishta or the nubile Alaka or the servient Mukulika; women have shaped Yayati in different ways with their own charms and vile but they are not to blame for what becomes of Yayati.
V. S. Khandekar beautifully sums up this eternal and unappeasable hunger for lust in Yayati in these few words;
I think this quote also serves to teach us that while a little indulgence is good, anything in extreme can and will be harmful. This is the best takeaway that I have from this book and it is a lesson I feel that all of us should learn and practice.
Closing this book, I felt as if it were my grandfather who was narrating the tale to me and who took me through this various motifs and learnings in this book. This feeling made the book more precious than it would have otherwise been. While I go and get the Marathi version of this book from my father and read it in the original, why don’t you give this small book that packs a punch in terms of learning? I will definitely say that this is worth all the effort one puts to read it and it will definitely not be time wasted. Happy reading!
However, despite him telling me all about these two mythological sagas, I don’t remember the name Yayati. Of course, having read the book now when I am older, it is possible that he would have thought that I was too young for it, especially as I was pretty naïve in those days. I first heard the name of this book some 14 years ago when my father started talking to one of my husband’s uncles about it. He was waxing poetic about this book and I was naturally curious. Apparently, my father had read the Tamil translation of this book, which used to appear like a series in one of the Tamil magazines that he used to subscribe to. He loved it so much that he wanted to read the original Marathi version of the book. Seeing his enthusiasm, my husband’s uncle gifted him with a copy of the book in Marathi about the same time as my marriage. That copy is still at my father’s and I hope that one day I would find time to read the original soon.
Recently, when I subscribed to Kindle Unlimited, one of the first books to garner my interest was this same book, albeit an English translation this time. I got it immediately and started reading it as well. However, as all of you know, I am someone who gets distracted by newer and shinier books and it was the same with this book. I abandoned it in favour of others, only to have it silently remind me of its presence. This New Year, I promised myself that I would first finish all the pending books before starting something new and so I began this one and I have to say that I was amazed by it.
In a nutshell, this is a story of Yayati, the King of Hastinapur, and his insatiable lust for women. However, like most tales in the Maharabharata, this too cannot be isolated and reviewed under a single theme. Yayati’s saga has myriad motifs, several hidden nuggets of philosophy and wonderful caricature of the psychology of men and women of those times, be it as a princess or a maid or a king or an ascetic, which can be easily discerned in this wonderfully translated version. The tapestry created by the words of the author and the translator is spectacular and brings forth the beauty of the tale in its resplendent form.
Who was Yayati? Was he a prince, a son, a friend, a husband or a king? What were his motivations for living? What kind of life did he live or rather what kind of lives did people in those times live? All this and more can be sought from this short book. Yayati’s character is as simple as a gentle stream whilst also being as mighty as the ocean itself. Having made a promise to his mother that he won’t become a sage, Yayati turns his life into one of insatiable demands of lust, which is both his redemption as well as his fall. Yayati’s character as brought out by the author shows that a man cannot be or rather should not be identified by a single virtue or vice. Human beings are complicated, they are as different as different personalities exist and yet there is a core that connects them to each other. It could be pride, love, lust, ego, faith or just about anything and this is what Yayati’s story talks about. It talks about the depths to which mankind can fall and yet when humans repent, the heights that they achieve through it, despite having fallen into an abyss. Don’t get me wrong, this repentance is not necessarily religious but more of a spiritual kind, where you accept the rights and wrongs that humans as themselves have committed to both their own person as well as others and when this repentance is strong then according to the tale of Yayati, there is no stopping you from living life in a healthy and happy manner.
Friendship is another motif that is strongly present in this narrative. Be it the friendship between Kacha and Yayati or between Madhav and Yayati or even that between Kacha and Sharmishta. Beautiful words are used to show the love one had for the other. These friendships bring to light the basic need of human beings for a shoulder, even if it is one that is not present at that time. Friendship, good ones, guide the person into attempting to lead a better life and this has been beautifully highlighted by the author throughout this tale.
Women in this story are depicted mostly as objects of lust, especially when seen through the eyes of Yayati. However, there is an innate strength in them which shines through despite his attempt to classify them otherwise. Whether it is his wife Devyani, or his lover, Sharmishta, or his first crush or even his mother; women play a very important role in creating Yayati’s image, such as it is. These are not women who will simply crawl at the first sign of danger but these are women who will stand straight and face it. What lends more beauty to this book is the caricatures of the different women, whether it is the self centred and capricious Devyani, or the splendidly serene Sharmishta or the nubile Alaka or the servient Mukulika; women have shaped Yayati in different ways with their own charms and vile but they are not to blame for what becomes of Yayati.
V. S. Khandekar beautifully sums up this eternal and unappeasable hunger for lust in Yayati in these few words;
”The senses are never satisfied by indulgence. As the fire blazes with an offering, so do the senses get incensed the more by indulgence.”
I think this quote also serves to teach us that while a little indulgence is good, anything in extreme can and will be harmful. This is the best takeaway that I have from this book and it is a lesson I feel that all of us should learn and practice.
Closing this book, I felt as if it were my grandfather who was narrating the tale to me and who took me through this various motifs and learnings in this book. This feeling made the book more precious than it would have otherwise been. While I go and get the Marathi version of this book from my father and read it in the original, why don’t you give this small book that packs a punch in terms of learning? I will definitely say that this is worth all the effort one puts to read it and it will definitely not be time wasted. Happy reading!
April 28, 2012
This is the sad part about reading "Mrutyunjay"! you just don't seem to like any other Marathi kadambari as much.! :(
November 21, 2023
С одной стороны, данный роман восхищает тем, что дает возможность прикоснуться к древнеиндийской мифологии, ведь легенда о Яяти является частью Махабхараты, созданной в первом тысячелетии до нашей эры. Конечно, читать первоисточники лучше, но за неимением их, можно прочитать роман классика маратхской литературы Кхандекара Вишну Сахарама «Король Яяти», написанный в 1959 году и ставшим национальным бестселлером, с другой стороны, нужно иметь в виду, что это переосмысленный миф, поэтому автор заложил в него новые смыслы.
Роман структурирован так, что об одних и тех же событиях рассказывают разные герои, поэтому читатель видит ситуацию с разных точек зрения. Имея прочную связь с древнеиндийской философией о дхарме, карме, перевоплощении душ в последующих жизнях, роман знакомит читателя с отдельными воззрениями, в частности, сандживани - способности возвращать жизнь мертвым.
Герои сложны, они совершают ошибки, поступают когда-то правильно, когда-то безнравственно, они живые люди со всеми их достоинствами и недостатками. Главный герой Яяти в молодости проявил себя как смелый воин, он не пожелал подчиниться желанию матери найти ему невесту и выбрал ее сам, он сластолюбец, и потеряв веру в возможность наладить отношения в браке и обманутый лже-гуру, нашел успокоение в пьянстве и разврате. Ключевым сюжетообразующим моментом является его эгоистичное желание вернуть себе молодость после насланного на него проклятия за счет превращения его юного сына в старика. После встречи с рыдающей Шармиштой, воскликнувшей, что ей нужны «оба глаза», он прозревает, что он наделал. Проклятие можно снять, но тогда умрет он. Яяти решает все исправить, но не успел он произнести заклятье в третий раз, как появился Кача, который всех спасает и все исправляет. Яяти, его злодейка-жена Деваяни и мать его сына Шармишта становятся на духовный путь, отрекаясь от мирского. Тут и сказке конец.
Вот этот счастливый конец мне показался сильно ослабляющим развернувшуюся драму, как в семейном противостоянии, так и в части борьбы добра и зла. Мне кажется, трагический конец был бы более сильным, эмоционально затрагивающим и разрядил бы накопленный драматизм. Четыре балла немного натянуты, но меня вдохновило прикосновение к древнеиндийскому эпосу.
Некоторые второстепенные герои, такие как Шукра, Кача и Яти раскрывают богатые традиции индийского йогического мира, причем первый использует полученные знания и мощь в разрушительных целях, что приводит его к периодической утрате силы.
«Конечно, мир двойственен только в восприятии смертных, и ограниченность нашего восприятия преодолима. Не в том ли смысл суровых испытаний, которым подвергают себя отказывающиеся от земных радостей во имя высшего блаженства — достижения гармонии духа? Действительно, путь к постижению высшей истины тяжел и требует великих жертв от идущего. Но путь ведет к осознанию смысла противоречий и двойственности. Ведь только с помощью тела обнаруживает себя дух — если нет телесной сути, нет и проявлений духа. Как появится на свет человек, если мать не носила его девять месяцев во чреве своем? Все это очень просто! Человек — частица вселенной и приемлет ее законы.»
Как и всякий миф, этот миф призван иметь нравоучительный посыл, и он есть и не один. Столкновение желаний, вожделений и долга является краеугольным камнем в этической системе мифа. Долг – супружеский, отцовский, сыновний, государственный – должен быть превыше всего. Миф также учит исправлять ошибки, искуплять их, отрабатывать карму. Так, королевская дочь Шармишта, признав свои ошибки – то, что одела чужое сари, оскорбила подругу и ее могущественного отца, состязалась с ней в негласном соперничестве «кто лучше, красивее», таком частом среди близких подруг, и оставила ее без помощи, когда Девияна упала в колодец, преодолев гордыню, согласилась принять условие стать прислужницей. Здесь не столько желание исправить ситуацию, идя на поводу у злобной Деваяни, сколько самопожертвование, долг перед страной. Также в счастливом конце все тоже признали свои ошибки и старшее поколение отказались от мирского.
Что интересно, большинство женщин в романе – сильные женщины, с характером, были ли такими женщины в первом тысячелетии до нашей эры?
Роман структурирован так, что об одних и тех же событиях рассказывают разные герои, поэтому читатель видит ситуацию с разных точек зрения. Имея прочную связь с древнеиндийской философией о дхарме, карме, перевоплощении душ в последующих жизнях, роман знакомит читателя с отдельными воззрениями, в частности, сандживани - способности возвращать жизнь мертвым.
Герои сложны, они совершают ошибки, поступают когда-то правильно, когда-то безнравственно, они живые люди со всеми их достоинствами и недостатками. Главный герой Яяти в молодости проявил себя как смелый воин, он не пожелал подчиниться желанию матери найти ему невесту и выбрал ее сам, он сластолюбец, и потеряв веру в возможность наладить отношения в браке и обманутый лже-гуру, нашел успокоение в пьянстве и разврате. Ключевым сюжетообразующим моментом является его эгоистичное желание вернуть себе молодость после насланного на него проклятия за счет превращения его юного сына в старика. После встречи с рыдающей Шармиштой, воскликнувшей, что ей нужны «оба глаза», он прозревает, что он наделал. Проклятие можно снять, но тогда умрет он. Яяти решает все исправить, но не успел он произнести заклятье в третий раз, как появился Кача, который всех спасает и все исправляет. Яяти, его злодейка-жена Деваяни и мать его сына Шармишта становятся на духовный путь, отрекаясь от мирского. Тут и сказке конец.
Вот этот счастливый конец мне показался сильно ослабляющим развернувшуюся драму, как в семейном противостоянии, так и в части борьбы добра и зла. Мне кажется, трагический конец был бы более сильным, эмоционально затрагивающим и разрядил бы накопленный драматизм. Четыре балла немного натянуты, но меня вдохновило прикосновение к древнеиндийскому эпосу.
Некоторые второстепенные герои, такие как Шукра, Кача и Яти раскрывают богатые традиции индийского йогического мира, причем первый использует полученные знания и мощь в разрушительных целях, что приводит его к периодической утрате силы.
«Конечно, мир двойственен только в восприятии смертных, и ограниченность нашего восприятия преодолима. Не в том ли смысл суровых испытаний, которым подвергают себя отказывающиеся от земных радостей во имя высшего блаженства — достижения гармонии духа? Действительно, путь к постижению высшей истины тяжел и требует великих жертв от идущего. Но путь ведет к осознанию смысла противоречий и двойственности. Ведь только с помощью тела обнаруживает себя дух — если нет телесной сути, нет и проявлений духа. Как появится на свет человек, если мать не носила его девять месяцев во чреве своем? Все это очень просто! Человек — частица вселенной и приемлет ее законы.»
Как и всякий миф, этот миф призван иметь нравоучительный посыл, и он есть и не один. Столкновение желаний, вожделений и долга является краеугольным камнем в этической системе мифа. Долг – супружеский, отцовский, сыновний, государственный – должен быть превыше всего. Миф также учит исправлять ошибки, искуплять их, отрабатывать карму. Так, королевская дочь Шармишта, признав свои ошибки – то, что одела чужое сари, оскорбила подругу и ее могущественного отца, состязалась с ней в негласном соперничестве «кто лучше, красивее», таком частом среди близких подруг, и оставила ее без помощи, когда Девияна упала в колодец, преодолев гордыню, согласилась принять условие стать прислужницей. Здесь не столько желание исправить ситуацию, идя на поводу у злобной Деваяни, сколько самопожертвование, долг перед страной. Также в счастливом конце все тоже признали свои ошибки и старшее поколение отказались от мирского.
Что интересно, большинство женщин в романе – сильные женщины, с характером, были ли такими женщины в первом тысячелетии до нашей эры?
December 23, 2016
This has been a book seeking my attention for almost a couple of years due to its title and mythological connection.
And how I loved unwrapping this sub-story from Mahaharata - even as a stand alone tale.
Lots of food for thought. Especially in Kacha's wise words about controlling youre senses and abstaining from materialistic desires...
Which was in contrast to Mandar's hedonist philosophy of indulging in all kinds of pleasures as you have only one life.
The underplaying dilemma on Yayati's mind about duty & family vs lust & pleasure was very enjoyable.
Other things I liked:
Improvisation to create focus on the story by omitting Yayati's other brothers and sons.
Shifting first person narratives of Yayati, Sharmishta and Devyani giving deeper insights into these characters.
All of Kacha's conversations.
Still pondering:
Why is it always someone else taking a major decision and putting a person's life at stake? [What Sharmishtha's father does here in this tale... What Yudhishthir did in that infamous gambling episode..... Dashrath to Rama... etc etc ]
There are countless examples of this which is quite understandable. But what I don't understand is the lack of a counter-example wherein someone stood up against this!
And how I loved unwrapping this sub-story from Mahaharata - even as a stand alone tale.
Lots of food for thought. Especially in Kacha's wise words about controlling youre senses and abstaining from materialistic desires...
Which was in contrast to Mandar's hedonist philosophy of indulging in all kinds of pleasures as you have only one life.
The underplaying dilemma on Yayati's mind about duty & family vs lust & pleasure was very enjoyable.
Other things I liked:
Improvisation to create focus on the story by omitting Yayati's other brothers and sons.
Shifting first person narratives of Yayati, Sharmishta and Devyani giving deeper insights into these characters.
All of Kacha's conversations.
Still pondering:
Why is it always someone else taking a major decision and putting a person's life at stake? [What Sharmishtha's father does here in this tale... What Yudhishthir did in that infamous gambling episode..... Dashrath to Rama... etc etc ]
There are countless examples of this which is quite understandable. But what I don't understand is the lack of a counter-example wherein someone stood up against this!
December 19, 2020
Yayati is a sparkling jewel in Marathi's crown. मराठीतला अत्यंत अमुल्य ठेवा . प्रत्येकाने एकदा तरी वाचावी अशी सुंदर कादंबरी. कचाचे संवाद आणि विचार मन मोहवून टाकतात त्याच वेळी अंतर्मुख सुद्धा करतात. प्रेम म्हणजे नक्की काय हे याचे नितांत सुंदर वर्णन आहे. शर्मिष्ठेचे निष्पाप प्रेम अप्रतिम आहे. मानवाच्या मनातील भौतिक सुखांच्या ओढीचे प्रतिक म्हणजेच ययाती. An excellent pick to satisfy the devouring quench for classics.
December 29, 2017
Tales from Mahabharatha are an unending source for philosophers for a reason. They feature faulty humans in an imperfect world which is much closer to real world. So when I picked this book, I had high hopes and maybe an expectation of characters with hues of moral conflicts.
It turns out it was much ado about nothing. Yayati was a book I almost shelved at 25% after it pulled me down almost a year ago. I picked it up again after reading a blog of Devdutt Patnaik that talked of Yayati complex. Unfortunately the book was too monochromatic. The author has modified the story a bit but somehow I found the book not compelling.
Yayati the king who lusts for sensory pleasures, whose actions are based on anger or indulgence is not a typical hero. Devayani is a character you start disliking due to almost no redeeming qualities - the spoiled daughter of Sukracharya who is spiteful and impulsive is no victim. Sharmishta who just doesn't put up any fight to the events in her life, is more defeatist than a beacon of sacrifice. The only sane character Kachcha whom almost all the 3 characters seem to love is almost the essence of everything good. He too talks in long sentences that are too preachy.
As it turns out, I could not feel sorry for any of the characters. And then after all the years of sufferings, they just seem to fall-out of the character and turn a new leaf. Somehow didn't work for me.
Came across many rave reviews on GR. Just did not work for me and found it boring.
It turns out it was much ado about nothing. Yayati was a book I almost shelved at 25% after it pulled me down almost a year ago. I picked it up again after reading a blog of Devdutt Patnaik that talked of Yayati complex. Unfortunately the book was too monochromatic. The author has modified the story a bit but somehow I found the book not compelling.
Yayati the king who lusts for sensory pleasures, whose actions are based on anger or indulgence is not a typical hero. Devayani is a character you start disliking due to almost no redeeming qualities - the spoiled daughter of Sukracharya who is spiteful and impulsive is no victim. Sharmishta who just doesn't put up any fight to the events in her life, is more defeatist than a beacon of sacrifice. The only sane character Kachcha whom almost all the 3 characters seem to love is almost the essence of everything good. He too talks in long sentences that are too preachy.
As it turns out, I could not feel sorry for any of the characters. And then after all the years of sufferings, they just seem to fall-out of the character and turn a new leaf. Somehow didn't work for me.
Came across many rave reviews on GR. Just did not work for me and found it boring.
March 25, 2021
Ugh Overrated...!
November 9, 2021
Yayati is the prominent character that appears in the core stories of Mahabharata. Humans are revered as a god for their acts of righteousness, But Yayati is remembered for his extreme indulgence in pleasure life can offer. Yayati is close to being a representative of modern human beings than righteous ones of the past. As humans we dance till we wither like fallen leaves for the pleasure life can offer despite knowing pain is the twin sister of pleasure. Yayati stands like mountains to express all the turmoil's of human life throughout the story. He is also dissatisfied with everything in life even when all joys grab his neck day and night. as the story builds up Temporary happiness and lust have overtaken his duty and responsibility, Grief and tragedies emptying his humanity withering in the corner of his dark heart.
In his emotional universe, There is no place for anything except the need for pleasure. Seeking pleasure became his religion, despite it throwing fireballs of tragedy on him. This behavior makes him more relatable to Modern human beings, He represented our tragedy at the beginning of creation. Maybe we evolved technologically, but Yayati still thrives with our tragedy.
Though it was translated from Marathi to Kannada, Translator has done magnificent works in terms of translation. Since dialogues and narration is poetic, You can feel the alteration of emotions in characters. Yayati, Devayani, Shamiste, and Kacha are representative of different stages of love. You can see the lower layer of love and the highest layer of love in one book.
Though the book is based on one part of epic, the Story dances in multiple directions. When you read about Yayati it is a story of lust and pleasure, In the eyes of Devayani it is a story of family and ego, In Shamiste it is a story of love and sacrifice, and In Kacha, it is a story of pure Devotion.
A story carried with poetic touch along with the inner need to find the truth of life, You need more patience to read this work. There are so many Upanishad and Vedic philosophies included in story, if you don't have the background of Vedic philosophy you might feel lost in most of the chapters.
In his emotional universe, There is no place for anything except the need for pleasure. Seeking pleasure became his religion, despite it throwing fireballs of tragedy on him. This behavior makes him more relatable to Modern human beings, He represented our tragedy at the beginning of creation. Maybe we evolved technologically, but Yayati still thrives with our tragedy.
Though it was translated from Marathi to Kannada, Translator has done magnificent works in terms of translation. Since dialogues and narration is poetic, You can feel the alteration of emotions in characters. Yayati, Devayani, Shamiste, and Kacha are representative of different stages of love. You can see the lower layer of love and the highest layer of love in one book.
Though the book is based on one part of epic, the Story dances in multiple directions. When you read about Yayati it is a story of lust and pleasure, In the eyes of Devayani it is a story of family and ego, In Shamiste it is a story of love and sacrifice, and In Kacha, it is a story of pure Devotion.
A story carried with poetic touch along with the inner need to find the truth of life, You need more patience to read this work. There are so many Upanishad and Vedic philosophies included in story, if you don't have the background of Vedic philosophy you might feel lost in most of the chapters.
August 7, 2023
ಜ್ಞಾನಪೀಠ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕೃತ "ಯಯಾತಿ" ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಮೂಲ ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿ ವಿ. ಎಸ್. ಖಾಂಡೇಕರ್ ಅವರು ರಚಿಸಿದ್ದು, ವಿ.ಎಂ. ಇನಾಂದಾರ್ ಅವರು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಯಯಾತಿ ಎಂದೊಡನೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ನೆನಪಾಗುವುದು ಮಹಾಭಾರತ, ಇದೊಂದು ಪೌರಾಣಿಕ ಕಾದಂಬರಿ ಇರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಲೂ ಸಾಧ್ಯ. ಆದರೆ ಯಯಾತಿ ಶುದ್ಧ ಪೌರಾಣಿಕ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲ. ಪುರಾಣದಲ್ಲಿಯ ಒಂದು ಉಪಖ್ಯಾನದ ಕಥೆಯನ್ನಾಧರಿಸಿ ಹೆಣೆದಿರುವ ಸ್ವತಂತ್ರ ಕಾದಂಬರಿ.
ಕಾದಂಬರಿಯ ಪಾತ್ರಗಳಾದ ಯಯಾತಿ, ದೇವಯಾನಿಯವಂತವರು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಸ್ತುತ, ಶಮ್ರಿಷ್ಟೆ ಮತ್ತು ಕಚನಂತವರು ಬಹಳ ವಿರಳ. ಇಂದ್ರಿಯ ಸುಖಗಳ ಬಗೆಯಲ್ಲಿನ ಅತೃಪ್ತಿ, ಸುಖ ಮತ್ತು ಆನಂದದ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ತಿಳಿಯದ ಯಯಾತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಂದಿನ ಮನುಷ್ಯನ ಪುರಾಣ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ದೇವಾಯನಿಯ ಅತಿಯಾದ ಅಧಿಕಾರದ ಬಯಕೆ, ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆಯ ನಿರಪೇಕ್ಷ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಬದುಕು ನೆಡೆಸಿದ ರೀತಿ, ಕಚನ ಅಗಾಧ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ನೈತಿಕತೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬದುಕಿನ ಪಾಠಗಳಾಗಿವೆ.
ಕಾದಂಬರಿಯ ಕುರಿತು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಿದರೆ ಜೋಗದ ಮುಂದೆ ಬೊಗಸೆ ನೀರು ಹಿಡಿದು ನಿಂತಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಓದಲೇಬೇಕಾದ ಕೃತಿ ಇದು.
"ಸುಖದಲ್ಲಿ, ದುಃಖದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಮನಸಿನಲ್ಲಿರಿಸಿಕೋ. ಕಾಮ ಮತ್ತು ಧರ್ಮ ಇವು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳು. ಪ್ರೇರಕಶಕ್ತಿಯನ್ನುಳ್ಳ ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳು. ಜೀವನಕ್ಕೆ ಪೋಷಕವಾದವುಗಳು. ಆದರೆ ಅವು ಸ್ವೈರವಾಗಿ ನೆಗೆದು ದಾರಿಗೆಡಿಸಬಲ್ಲವು. ಅವು ಯಾವಾಗ ಕುರುಡಾಗುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಕಡಿವಾಣವನ್ನು ದಿನದ ಎಂಟು ಪ್ರಹಾರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಧರ್ಮದ ಕೈಯಲ್ಲಿರಿಸು." - ಯಯಾತಿ
ಕಾದಂಬರಿಯ ಪಾತ್ರಗಳಾದ ಯಯಾತಿ, ದೇವಯಾನಿಯವಂತವರು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಸ್ತುತ, ಶಮ್ರಿಷ್ಟೆ ಮತ್ತು ಕಚನಂತವರು ಬಹಳ ವಿರಳ. ಇಂದ್ರಿಯ ಸುಖಗಳ ಬಗೆಯಲ್ಲಿನ ಅತೃಪ್ತಿ, ಸುಖ ಮತ್ತು ಆನಂದದ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ತಿಳಿಯದ ಯಯಾತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಂದಿನ ಮನುಷ್ಯನ ಪುರಾಣ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ದೇವಾಯನಿಯ ಅತಿಯಾದ ಅಧಿಕಾರದ ಬಯಕೆ, ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆಯ ನಿರಪೇಕ್ಷ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಬದುಕು ನೆಡೆಸಿದ ರೀತಿ, ಕಚನ ಅಗಾಧ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ನೈತಿಕತೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬದುಕಿನ ಪಾಠಗಳಾಗಿವೆ.
ಕಾದಂಬರಿಯ ಕುರಿತು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಿದರೆ ಜೋಗದ ಮುಂದೆ ಬೊಗಸೆ ನೀರು ಹಿಡಿದು ನಿಂತಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಓದಲೇಬೇಕಾದ ಕೃತಿ ಇದು.
"ಸುಖದಲ್ಲಿ, ದುಃಖದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಮನಸಿನಲ್ಲಿರಿಸಿಕೋ. ಕಾಮ ಮತ್ತು ಧರ್ಮ ಇವು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳು. ಪ್ರೇರಕಶಕ್ತಿಯನ್ನುಳ್ಳ ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳು. ಜೀವನಕ್ಕೆ ಪೋಷಕವಾದವುಗಳು. ಆದರೆ ಅವು ಸ್ವೈರವಾಗಿ ನೆಗೆದು ದಾರಿಗೆಡಿಸಬಲ್ಲವು. ಅವು ಯಾವಾಗ ಕುರುಡಾಗುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಕಡಿವಾಣವನ್ನು ದಿನದ ಎಂಟು ಪ್ರಹಾರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಧರ್ಮದ ಕೈಯಲ್ಲಿರಿಸು." - ಯಯಾತಿ
January 1, 2011
Yayati....a different type of loves described so beautifully!!! Yayati's selfish love,Devayani's ego filled love n Sharnishtha's unconditional love.Three different people's lives n views.Most beautifully
potraited complicated relations.Every character will carry bad n good qualities,there is space for each character that is what i liked most.
potraited complicated relations.Every character will carry bad n good qualities,there is space for each character that is what i liked most.
December 29, 2020
Yayaati is a Marathi work written by Sri V S Khandekar which won him Jnaanapeet award. Sri V M Inamdar has done a tremendous work by beautifully translating it to Kannada. There were times where I was so completely immersed into this book that I used to forget that it's the first Marathi book translation I'm reading. In the foreword itself the author reminds the readers that this novel is written more like an unparalleled narration out of the framework of The Mahabharata. We all have heard of the story of Yayaati, the son of King Nahusha whose lust made him witness his fall under the curse of a rishi. Yayaati is someone who could never see satisfaction in almost everything despite the fact that he had everything with him. His son ends up giving his youth to his father.
On the same line of the curse 'Never do the offsprings of Nahusha find happiness and Satisfaction' Khandekar frames a beautiful narration.
It's not a tale of the ancestors of Lord Krishna, Pandavas and Kauravas. It's a tale of an emperor and his family around whom the poisonous vine strung with immense tightness. The novel begins with Yayaati questioning life and first part is more of a philosophical approach as he retells his childhood memories and how his elder brother Yati runs away from home at a very young age having eavesdropped upon the talks on the curse. Yayaati further narrates how he had to lose a few important persons in his life due to the familial issues over reputation. All I could see was the psychological reasons behind them and Yayaati could never find his peace amidst all the riches he was surrounded with. In further parts the novel gets narrated by both Devyani and Sharmistha. Devyani exhibits her narcissistic personality negatively impacting upon Yayaati and Sharmishta. Sharmishta, despite having born to a royal clan lives her life through minimalistic approach being forced into a servant's life. The author has made beautiful constrasting characters, out of all, my favourite was the visible differences between Shukracharya and Kacha. Kacha stands as this water drop on the lotus leave who doesn't get affected by any of the materialistic desires nor acts under anger and impatience, in fact he loves deeply and cares for the kalyan of the world as a whole which makes him ascend to the higher place than Shukracharya in the readers' eyes. Personally, I found Devyani's sadistic and self centred personality bit harassing although I appreciate the way the writer constructed her character. The familial constructions happen not due to the voices of hearts but due to the oozing strive for revenge and self avenge which leads to the fall of good connections. This story isn't just about a prince who's preoccupied by his father's curse but also the story of lust, greed and hunger for revenge. The last part of the novel was bit hard to digest however as a mirror to the first part, now the elder and much experienced Yayaati starts finding the answers for the questions he had raised in the first part. The devotion of Puru towards his father and his sacrificial approach makes anyone tear up. Overall, it's a story of the royal family entwined with curse, humane elements of both positive and negative energies. Yayaati, yet doesn't find anything or anyone that satisfies him which finally propels him to take refugee under the Adhyatmik vaanaprastha which his own brother and friend Yati and Kacha held in the highest regard. This book was a nice read and I really loved the presentation of the translator. Khandekar wanted none but Inamdar to translate his work and I understand now why. This book should be read as a reading but no significant conclusions are to be drawn with the original Mahabharata. I love the way the author reminds the readers about it. It's a beautiful book about love and loss, life and death and bliss and sorrow. It's a book full of questions indicating us when life happens become Kacha, live and love like Kacha and be for the world like Kacha.
On the same line of the curse 'Never do the offsprings of Nahusha find happiness and Satisfaction' Khandekar frames a beautiful narration.
It's not a tale of the ancestors of Lord Krishna, Pandavas and Kauravas. It's a tale of an emperor and his family around whom the poisonous vine strung with immense tightness. The novel begins with Yayaati questioning life and first part is more of a philosophical approach as he retells his childhood memories and how his elder brother Yati runs away from home at a very young age having eavesdropped upon the talks on the curse. Yayaati further narrates how he had to lose a few important persons in his life due to the familial issues over reputation. All I could see was the psychological reasons behind them and Yayaati could never find his peace amidst all the riches he was surrounded with. In further parts the novel gets narrated by both Devyani and Sharmistha. Devyani exhibits her narcissistic personality negatively impacting upon Yayaati and Sharmishta. Sharmishta, despite having born to a royal clan lives her life through minimalistic approach being forced into a servant's life. The author has made beautiful constrasting characters, out of all, my favourite was the visible differences between Shukracharya and Kacha. Kacha stands as this water drop on the lotus leave who doesn't get affected by any of the materialistic desires nor acts under anger and impatience, in fact he loves deeply and cares for the kalyan of the world as a whole which makes him ascend to the higher place than Shukracharya in the readers' eyes. Personally, I found Devyani's sadistic and self centred personality bit harassing although I appreciate the way the writer constructed her character. The familial constructions happen not due to the voices of hearts but due to the oozing strive for revenge and self avenge which leads to the fall of good connections. This story isn't just about a prince who's preoccupied by his father's curse but also the story of lust, greed and hunger for revenge. The last part of the novel was bit hard to digest however as a mirror to the first part, now the elder and much experienced Yayaati starts finding the answers for the questions he had raised in the first part. The devotion of Puru towards his father and his sacrificial approach makes anyone tear up. Overall, it's a story of the royal family entwined with curse, humane elements of both positive and negative energies. Yayaati, yet doesn't find anything or anyone that satisfies him which finally propels him to take refugee under the Adhyatmik vaanaprastha which his own brother and friend Yati and Kacha held in the highest regard. This book was a nice read and I really loved the presentation of the translator. Khandekar wanted none but Inamdar to translate his work and I understand now why. This book should be read as a reading but no significant conclusions are to be drawn with the original Mahabharata. I love the way the author reminds the readers about it. It's a beautiful book about love and loss, life and death and bliss and sorrow. It's a book full of questions indicating us when life happens become Kacha, live and love like Kacha and be for the world like Kacha.
April 18, 2017
Yayati is a beautifully crafted masterpiece by VS Khandekar. This is Yayti's story and the three central characters in his life, and what drives them. Each of the four characters are driven by either lust, ambition, love or sacrifice, and how their actions culminate into Yayati's infamy. His shame in taking his son's youth to sate his lust.
The whole story is so poetic, so mesmerizing that I did not want it to end. And after I finished it, I was thinking if only I could read it in Marathi, the language its written in originally.
The whole story is so poetic, so mesmerizing that I did not want it to end. And after I finished it, I was thinking if only I could read it in Marathi, the language its written in originally.
May 16, 2020
Yayatis' character took the rest of 2 stars.
August 20, 2014
Momentary pleasure cannot bring us true happiness. Get it? No? Well, let me repeatedly beat it over your head with 250 pages of bad writing, flat characters and cliched philosophy.
April 19, 2021
||• ಯಯಾತಿ •||
ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಪಾಂಡವರ ಮೂಲಪುರುಷರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೆಂದು ಬಿಂಬಿತವಾದ, ಇಂದ್ರನನ್ನೇ ಸೋಲಿಸಿದ ನಹುಷ ರಾಜನ ಮಗ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಚಿರಪರಿಚಿತ. ಅಂತಹ ಸಾಮ್ರಾಟನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಲೋಭಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವ ಹಂತಕ್ಕಾದರೂ ಇಳಿದುಹೋಗುವಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣವಾದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲಾಗಿದೆ.
ಯಯಾತಿ ಕಾದಂಬರಿಯು ೧೯೫೯ರ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ಮರಾಠಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಣ ಕಂಡು ಹಲವಾರು ಭಾಷೆಗೆ ತರ್ಜುಮೆಯಾದ ಕ್ಲಾಸಿಕ್ ಪುಸ್ತಕ. ಇದರ ಲೇಖಕರಾದ ವಿ ಎಸ್ ಖಾಂಡೇಕರ್ ಅವರಿಗೆ ಜ್ಞಾನಪೀಠವನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟ ಅಪ್ರತಿಮ ಕಾದಂಬರಿ. ಭಾರತೀಯ ಸಾರಸ್ವತ ಲೋಕದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದ ಪುಸ್ತಕವೆಂದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ತೆರನಾದ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿತ್ತು. ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಜೀವಿಸಿತು.
ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ಓದುವ ಮುನ್ನ ನಹುಷ ರಾಜನ ಕಥೆ ಮತ್ತು ಆತನಿಗೆ ಅಗಸ್ತ್ಯ ಮಹಾಮುನಿಗಳು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಶಾಪವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಹುಷನ ಮಕ್ಕಳು ಎಂದು ಸುಖವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಶಪಿಸಿ ಹೋಗುವ ಅಗಸ್ತ್ಯರ ಮಾತು ನಹುಷನ ಪರಿವಾರದ ಮೇಲೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರಿತ್ತು ಮತ್ತು ಆತಂಕವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರಿವು ಕೂಡ ಆಗಬೇಕು. ನಂತರ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವೆನಿಸುತ್ತಾನೆ
ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲದ ಹೊರತು ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಉನ್ನತಿ ಸಾಧಿಸಲಾರ, ಅವುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹೇಗೆ ಆತನ ಅವನತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಲ್ಲವು ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ಸತ್ಯ. ಹಾಗೇ ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳನ್ನೇ ಒಡಲಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಯಯಾತಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಶರ್ಮಿಶ್ಟೆ ಮತ್ತು ದೇವಯಾನಿ ಎಂಬ ಮೂರು ಮುಖ್ಯ ಮಾತ್ರಗಳಿವೆ. ಮೊದಲ ಪುಟದಲ್ಲೇ ಯಯಾತಿಯ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪದ ಛಾಯೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಸಾಮ್ರಾಟನಿಗೆ ಯಾವ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪಗಳಿದ್ದಾವು ಎಂಬ ಕುತೂಹಲದೊಂದಿಗೆ ಮೊದಲುಗೊಳ್ಳುವ ಪುಸ್ತಕದ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಮಾತ್ರದವನ ಹೇಯ ಮುಖಗಳನ್ನು ತೋರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಅಗಸ್ತ್ಯರ ಶಾಪದಿಂದ ಆತಂಕಗೊಳ್ಳುವ ಯಯಾತಿಯ ತಾಯಿಗೆ ಯಯಾತಿ ತಾನು ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾಷೆ ನೀಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಅದರಂತೆಯೇ ಬದುಕಲು ಹೊರಟಾಗ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಹಲವು ವಿಷಯಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ "ಆಧುನಿಕ" ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. "ದೇಹ ಸುಖ ಮತ್ತು ಆತ್ಮದ ನೆಮ್ಮದಿ (ಮನಃ ಸಾಕ್ಷಿ) ಎರಡೂ ಬೇರೆಯ ಆಯಾಮಗಳೇ ಆದರೂ ಎರಡಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧವಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ದೇಹ ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ ಆತ್ಮವಂಚನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಆತ್ಮದ ನೆಮ್ಮದಿಗಾಗಿ ದೇಹದಂಡನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ". ಯಯಾತಿ ತನ್ನ ದೇಹ ಸುಖವೇ ಮೊದಲೆಂದುಕೊಂಡನಾ? ಆತ್ಮ ಮೊದಲೆಂದುಕೊಂಡನಾ? ಪಾಪಪುಣ್ಯಗಳೆಲ್ಲಾ ಮನುಷ್ಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳು, ಸುಖ ದುಃಖಗಳಷ್ಟೇ ಸತ್ಯವೆಂದು ತೀರಾ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಇಳಿದು ಕೊನೆಗೆ ಕರ್ಮಫಲ ಅನುಭವಿಸಿದನಾ? ಉತ್ತರ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ!!!
ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದಂತೆ ಮೂರು ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರಗಳಿವೆ. ಅವರೇ ಕಥೆಯ ನಿರೂಪಕರು ಕೂಡ. ಮನುಷ್ಯನೊಬ್ಬನ ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳಿಗೆ ತಾನು ಎಷ್ಟು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತಾನೋ ಅಷ್ಟೇ ತನ್ನ ಒಡನಾಡಿಗಳು ಕಾರಣರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ದೇವಯಾನಿ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯರು ಯಯಾತಿಯ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ತಿರುವುಗಳಿಗೆ ಪರೋಕ್ಷ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದರು ಅನಿಸಿತು.
ಸಾವು ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಎಂಬ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳು ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪಾತಾಳಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ವಿಲಾಸಿ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಆತ ಮಾಡಿದ ಕೆಲ ಕೃತ್ಯಗಳು ಎಂದಿಗೂ ಅಕ್ಷಮ್ಯ!!!
ಮೂರು ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲದೇ, ಕಚದೇವ ಮತ್ತು ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರು ಒಳಿತು ಕೆಡುಕುಗಳ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶಕ್ತರಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಹಿರಿಯರಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಜ್ಞಾನಿಗಳಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಹಿರಿಮೆ ಗರಿಮೆಗಳೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಪ್ರವಹಿಸುವ ರೀತಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಸಾನಿಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುವ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಚದೇವರು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕತೆಯನ್ನು ಸಾತ್ವಕತೆಯನ್ನು ಸಾರುತ್ತಾರೆ. ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರು ಸ್ವಾರ್ಥದ ಕುರುಹಾದರೂ ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿದ್ದಾರೆ.
ಮಾಧವನೆಂಬ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಇರಬೇಕು. ಅವನಿಗೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿದ್ದು ವಿಧಿಯ ಕ್ರೂರ ಆಟವೇ ಸರಿ. ಯಯಾತಿಯ ತಾಯಿಯ ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಅಸಹಾಯಕತೆಯೆಡೆಗೆ ಕರುಣೆ ಮೂಡಿದರೂ ಕುರುಡಪ್ರೇಮವೆಂಬುದು ಆಕೆಯೆಡೆಗೂ ದ್ವೇಷ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ.
ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ, ದೇವಯಾನಿಯರಿಗಿಂತ ಮಂದಾರ ಮತ್ತು ಮುಕುಲಿಕೆ ಎಂಬ ಪಾತ್ರಗಳು ಇರುವಿಕೆ ಬಹಳ ಕನಿಷ್ಠವಾದರೂ ಯಯಾತಿಯ ಮೇಲೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ಪರಿಣಾಮ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಹೇಗೆ?
ವಿಲಾಸಿ ಬದುಕು, ಅಧಿಕಾರ, ಮದ, ದ್ವೇಷ, ಅಸೂಯೆ, ಮಾತ್ಸರ್ಯಗಳು ಅಧಃಪತನಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಎಡೆಮಾಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ಯಯಾತಿ ಕಥೆ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದು ಅಪರಾಧಿ ಭಾವವಿಲ್ಲದ ಅಪರಿಪೂರ್ಣವೆನಿಸದ ಬದುಕಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಕೇನೋಪನಿಷದ್ನಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಂತೆ ನಶ್ವರವೂ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ, ಅತಿಯಾದ ತಲ್ಲೀನತೆಯೂ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸರಿದೂಗಿಸಿ ವಂಚನೆಗಳಿರದ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಯಯಾತಿ ಬದುಕಿನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಸಮಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಓದಿ.
ಒಟ್ಟಾರೆ, ಲೇಖಕರು ಪೌರಾಣಿಕ ಕಥೆಯ ಪಾತ್ರವಾದರೂ ಯಯಾತಿ ಆಧುನಿಕ ಮನುಷ್ಯನ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಯಯಾತಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಆತನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಪಾತ್ರಗಳೂ ಕೂಡ ಆಧುನಿಕರ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾದದ್ದು ವಿಶೇಷ.
ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿ ಕನ್ನಡದ ಸ್ವಂತ ಕೃತಿಯೇ ಎನಿಸಿದ ವಿ ಎಂ ಇನಾಂದಾರ್ರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.
ಶುಭವಾಗಲಿ...
ಅಭಿ...
ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಪಾಂಡವರ ಮೂಲಪುರುಷರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೆಂದು ಬಿಂಬಿತವಾದ, ಇಂದ್ರನನ್ನೇ ಸೋಲಿಸಿದ ನಹುಷ ರಾಜನ ಮಗ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಚಿರಪರಿಚಿತ. ಅಂತಹ ಸಾಮ್ರಾಟನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಲೋಭಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವ ಹಂತಕ್ಕಾದರೂ ಇಳಿದುಹೋಗುವಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣವಾದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲಾಗಿದೆ.
ಯಯಾತಿ ಕಾದಂಬರಿಯು ೧೯೫೯ರ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ಮರಾಠಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಣ ಕಂಡು ಹಲವಾರು ಭಾಷೆಗೆ ತರ್ಜುಮೆಯಾದ ಕ್ಲಾಸಿಕ್ ಪುಸ್ತಕ. ಇದರ ಲೇಖಕರಾದ ವಿ ಎಸ್ ಖಾಂಡೇಕರ್ ಅವರಿಗೆ ಜ್ಞಾನಪೀಠವನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟ ಅಪ್ರತಿಮ ಕಾದಂಬರಿ. ಭಾರತೀಯ ಸಾರಸ್ವತ ಲೋಕದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದ ಪುಸ್ತಕವೆಂದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ತೆರನಾದ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿತ್ತು. ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಜೀವಿಸಿತು.
ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ಓದುವ ಮುನ್ನ ನಹುಷ ರಾಜನ ಕಥೆ ಮತ್ತು ಆತನಿಗೆ ಅಗಸ್ತ್ಯ ಮಹಾಮುನಿಗಳು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಶಾಪವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಹುಷನ ಮಕ್ಕಳು ಎಂದು ಸುಖವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಶಪಿಸಿ ಹೋಗುವ ಅಗಸ್ತ್ಯರ ಮಾತು ನಹುಷನ ಪರಿವಾರದ ಮೇಲೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರಿತ್ತು ಮತ್ತು ಆತಂಕವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರಿವು ಕೂಡ ಆಗಬೇಕು. ನಂತರ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವೆನಿಸುತ್ತಾನೆ
ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲದ ಹೊರತು ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಉನ್ನತಿ ಸಾಧಿಸಲಾರ, ಅವುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹೇಗೆ ಆತನ ಅವನತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಲ್ಲವು ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ಸತ್ಯ. ಹಾಗೇ ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳನ್ನೇ ಒಡಲಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಯಯಾತಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಶರ್ಮಿಶ್ಟೆ ಮತ್ತು ದೇವಯಾನಿ ಎಂಬ ಮೂರು ಮುಖ್ಯ ಮಾತ್ರಗಳಿವೆ. ಮೊದಲ ಪುಟದಲ್ಲೇ ಯಯಾತಿಯ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪದ ಛಾಯೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಸಾಮ್ರಾಟನಿಗೆ ಯಾವ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪಗಳಿದ್ದಾವು ಎಂಬ ಕುತೂಹಲದೊಂದಿಗೆ ಮೊದಲುಗೊಳ್ಳುವ ಪುಸ್ತಕದ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಮಾತ್ರದವನ ಹೇಯ ಮುಖಗಳನ್ನು ತೋರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಅಗಸ್ತ್ಯರ ಶಾಪದಿಂದ ಆತಂಕಗೊಳ್ಳುವ ಯಯಾತಿಯ ತಾಯಿಗೆ ಯಯಾತಿ ತಾನು ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾಷೆ ನೀಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಅದರಂತೆಯೇ ಬದುಕಲು ಹೊರಟಾಗ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಹಲವು ವಿಷಯಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ "ಆಧುನಿಕ" ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. "ದೇಹ ಸುಖ ಮತ್ತು ಆತ್ಮದ ನೆಮ್ಮದಿ (ಮನಃ ಸಾಕ್ಷಿ) ಎರಡೂ ಬೇರೆಯ ಆಯಾಮಗಳೇ ಆದರೂ ಎರಡಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧವಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ದೇಹ ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ ಆತ್ಮವಂಚನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಆತ್ಮದ ನೆಮ್ಮದಿಗಾಗಿ ದೇಹದಂಡನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ". ಯಯಾತಿ ತನ್ನ ದೇಹ ಸುಖವೇ ಮೊದಲೆಂದುಕೊಂಡನಾ? ಆತ್ಮ ಮೊದಲೆಂದುಕೊಂಡನಾ? ಪಾಪಪುಣ್ಯಗಳೆಲ್ಲಾ ಮನುಷ್ಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳು, ಸುಖ ದುಃಖಗಳಷ್ಟೇ ಸತ್ಯವೆಂದು ತೀರಾ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಇಳಿದು ಕೊನೆಗೆ ಕರ್ಮಫಲ ಅನುಭವಿಸಿದನಾ? ಉತ್ತರ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ!!!
ಯಯಾತಿಯ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದಂತೆ ಮೂರು ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರಗಳಿವೆ. ಅವರೇ ಕಥೆಯ ನಿರೂಪಕರು ಕೂಡ. ಮನುಷ್ಯನೊಬ್ಬನ ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳಿಗೆ ತಾನು ಎಷ್ಟು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತಾನೋ ಅಷ್ಟೇ ತನ್ನ ಒಡನಾಡಿಗಳು ಕಾರಣರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ದೇವಯಾನಿ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯರು ಯಯಾತಿಯ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ತಿರುವುಗಳಿಗೆ ಪರೋಕ್ಷ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದರು ಅನಿಸಿತು.
ಸಾವು ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಎಂಬ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳು ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪಾತಾಳಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ವಿಲಾಸಿ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಆತ ಮಾಡಿದ ಕೆಲ ಕೃತ್ಯಗಳು ಎಂದಿಗೂ ಅಕ್ಷಮ್ಯ!!!
ಮೂರು ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲದೇ, ಕಚದೇವ ಮತ್ತು ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರು ಒಳಿತು ಕೆಡುಕುಗಳ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶಕ್ತರಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಹಿರಿಯರಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಜ್ಞಾನಿಗಳಾದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಹಿರಿಮೆ ಗರಿಮೆಗಳೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಪ್ರವಹಿಸುವ ರೀತಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಸಾನಿಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುವ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಚದೇವರು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕತೆಯನ್ನು ಸಾತ್ವಕತೆಯನ್ನು ಸಾರುತ್ತಾರೆ. ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರು ಸ್ವಾರ್ಥದ ಕುರುಹಾದರೂ ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿದ್ದಾರೆ.
ಮಾಧವನೆಂಬ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಇರಬೇಕು. ಅವನಿಗೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿದ್ದು ವಿಧಿಯ ಕ್ರೂರ ಆಟವೇ ಸರಿ. ಯಯಾತಿಯ ತಾಯಿಯ ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಅಸಹಾಯಕತೆಯೆಡೆಗೆ ಕರುಣೆ ಮೂಡಿದರೂ ಕುರುಡಪ್ರೇಮವೆಂಬುದು ಆಕೆಯೆಡೆಗೂ ದ್ವೇಷ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ.
ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ, ದೇವಯಾನಿಯರಿಗಿಂತ ಮಂದಾರ ಮತ್ತು ಮುಕುಲಿಕೆ ಎಂಬ ಪಾತ್ರಗಳು ಇರುವಿಕೆ ಬಹಳ ಕನಿಷ್ಠವಾದರೂ ಯಯಾತಿಯ ಮೇಲೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ಪರಿಣಾಮ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಹೇಗೆ?
ವಿಲಾಸಿ ಬದುಕು, ಅಧಿಕಾರ, ಮದ, ದ್ವೇಷ, ಅಸೂಯೆ, ಮಾತ್ಸರ್ಯಗಳು ಅಧಃಪತನಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಎಡೆಮಾಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ಯಯಾತಿ ಕಥೆ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದು ಅಪರಾಧಿ ಭಾವವಿಲ್ಲದ ಅಪರಿಪೂರ್ಣವೆನಿಸದ ಬದುಕಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಕೇನೋಪನಿಷದ್ನಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಂತೆ ನಶ್ವರವೂ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ, ಅತಿಯಾದ ತಲ್ಲೀನತೆಯೂ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸರಿದೂಗಿಸಿ ವಂಚನೆಗಳಿರದ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಯಯಾತಿ ಬದುಕಿನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಸಮಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಓದಿ.
ಒಟ್ಟಾರೆ, ಲೇಖಕರು ಪೌರಾಣಿಕ ಕಥೆಯ ಪಾತ್ರವಾದರೂ ಯಯಾತಿ ಆಧುನಿಕ ಮನುಷ್ಯನ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಯಯಾತಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಆತನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಪಾತ್ರಗಳೂ ಕೂಡ ಆಧುನಿಕರ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾದದ್ದು ವಿಶೇಷ.
ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿ ಕನ್ನಡದ ಸ್ವಂತ ಕೃತಿಯೇ ಎನಿಸಿದ ವಿ ಎಂ ಇನಾಂದಾರ್ರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.
ಶುಭವಾಗಲಿ...
ಅಭಿ...
May 29, 2015
This was my summer-holiday read, & oh gosh, did it take up a lot of time! I'm sure I missed out a lot by reading the English translation instead of the original Marathi version, hence my review is solely based on the book I read. Khandekar informs the average Indian reader about the myth of Yayati, & then embarks upon his re-telling of the same. His chapter divisions are based upon the psychological make-up of each character. One is made to understand the viewpoint of all the pieces on the chessboard; Khandekar ensures that there are no good or bad characters created, but instils upon us the understanding that, as humans we all are slaves to our passions. Any feminist though, would find Yayati's monologues a bit too masochistic in nature. Khandekar appeases the women readers by contrasting Yayati with Kacha. The language is very basic with the raw emotions being addressed as they are. The thoughts and emotions of each character make for quite complex reading, with one having to re-read a chapter several times. Final comment- A-; beautiful prose, but intended for heavy-reading.
April 18, 2016
ജീവനുള്ള പുസ്തകം.
ഒരു പക്ഷെ മലയാളത്തിലെ എറ്റവും മികച്ച തർജ്ജമ. ഇത് മലയാളം പുസ്തകമല്ല എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസം!
It's a magical book. Recommended to everyone who loves to read sensible fictions. Special appreciation to P Madhavan Pillai, who translated to Malayalam. Without any doubt, this is THE finest translation work Malayalam had ever seen.
ഒരു പക്ഷെ മലയാളത്തിലെ എറ്റവും മികച്ച തർജ്ജമ. ഇത് മലയാളം പുസ്തകമല്ല എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസം!
It's a magical book. Recommended to everyone who loves to read sensible fictions. Special appreciation to P Madhavan Pillai, who translated to Malayalam. Without any doubt, this is THE finest translation work Malayalam had ever seen.
July 11, 2025
I didn't like the characters at all... because of which I had to give it a 1 star:(
September 3, 2022
ಪೌರಾಣಿಕ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದುವ ಮಜವೇ ಬೇರೆ. ಆದರೆ ಆ ಪೌರಾಣಿಕ ಕಥೆ ಬಹಳ ಆದರ್ಶಣೀಯವಾಗಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲೋ ಸ್ವಲ್ಪ ನಮಗೆ bore ಆಗಬಹುದು. ಈಗ ಉದಾಹರಣೆ ಕೊಡುವುದಾದರೆ ಬಹಳ ಜನರಿಗೆ ರಾಮಾಯಣಕ್ಕಿಂತ ಇಷ್ಟ ಆಗುವುದು ಮಹಾಭಾರತ. ಕಾರಣ ಅದರಲ್ಲಿಯ ಉಪಕಥೆಗಳು ಮತ್ತು ಎಷ್ಟೋ ಸಂಬಂಧಿತ ಕಲಾಪಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ಪುಸ್ತಕವು ಹಾಗೆಯೇ. ಕುರುವಂಶದ ಪೂರ್ವಜ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವನ್ನಾಗಿಸಿದ ಕಾದಂಬರಿ. ಕೇವಲ ಯಯಾತಿಯಲ್ಲದೆ ಅವನ ಮಡದಿ ದೇವಯಾನಿ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಯಸಿ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ, ಮೂವರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿ ಬರೆದಂತಹ ಕಾದಂಬರಿ.
ದೇವಲೋಕವನ್ನೇ ನಡುಗಿಸಿದ್ದ ನಹುಶನ ಮಗನಾದ ಯಯಾತಿಯು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೇ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಕಡೆ ತನ್ನ ಒಲವನ್ನು ನೀಡಿದವನು. ಆದರೆ ಆತನ ಅಣ್ಣ ಯತಿಯು ಮನೆಯನ್ನು ತೊರೆದು ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಮಗ ಹಾಗಾಗಬಾರದು ಅಂತ ಯಯಾತಿಯ ತಾಯಿ ಅವನನ್ನು ಹೇಗೋ ಉಪಾಯದಿಂದ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪರಿಸರಪ್ರೇಮಿ, ಪಶು ಪಕ್ಷಿಪ್ರೇಮಿಯಾಗಿದ್ದ ಯಯಾತಿ ಆಶ್ವಾಮೇಧಯಾಗಮಾಡಿ ಹೋದಲ್ಲೆಲ್ಲ ವಿಜಯಶಾಲಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಅಶ್ವದ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಿ ವಿಜಯಶಾಲಿಯಾಗಿ ಮರಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಬಿಡಾರ ಹೂಡಿದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಸನ್ಯಾಸಿಯನ್ನು ಸಂಧಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯಿತ್ತದೆ ಅವನೇ ತನ್ನ ಅಣ್ಣ ಯತಿಯೆಂದು.
ದೇವಯಾನಿಯು ರಾಕ್ಷಸರ ಗುರು ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರ ಮಗಳು. ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಮಗನ ಹಾಗೆಯೇ ತಂದೆಯ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ದೇವಯಾನಿಗೆ ತಂದೆಯ ಮೇಲೆ ಅಪಾರ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಹಾಗೆಯೇ ದರ್ಪವೂ ಕೂಡ. ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರ ಶಿಷ್ಯನ್ನಾಗಿದ್ದ ಕಚನ ಮೇಲೆ ದೇವಯಾನಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ, ಅವನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ. ಆದರೆ ಗುರುಗಳ ಮಗಳಾಗಿದ್ದ ದೇವಯಾನಿಯನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡದ ಕಚ. ದೇವಯಾನಿ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕಚನಿಗೆ ತೋರಿಸಿದಾಗ ಕಚ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದ ದೇವಯಾನಿ ಅವನಿಗೆ ಆಚಾರ್ಯರಿಂದ ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆಯು ಉಪಯುಕ್ತವಾಗದೆ ಹೋಗಲಿ ಎಂದು ಶಾಪ ನೀಡುತ್ತಾಳೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಕಚನು ಅವಳಿಗೆ ಅಬ್ರಾಹ್ಮಣನ್ನು ವರಿಸುವುದಾಗಿ ಶಾಪವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾನೆ.
ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ಅವಳ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಹಾಗೂ ದೈತ್ಯರ ರಾಜ ವೃಷಪರ್ವನ ಮಗಳು. ಒಂದು ದಿನ ಜಲಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಮನಸ್ತಾಪವುಂಟಾಗಿ ದೇವಯಾನಿಯು ಅಲ್ಲೇ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿದ್ದ ಭಾವಿಗೆ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಬೀಳುತ್ತಾಳೆ, ಅದು ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆಯ ಕುತಂತ್ರವೆಂದು ತಿಳಿದಿರುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಕೂಗಿಕೊಂಡಾಗ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿದ್ದ ಯಯಾತಿಯು ಅವಳ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಕೈನೀಡುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನನು ಪಾಣಿಗ್ರಹಣ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಲು ಒತ್ತಾಯಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯನ ಮೇಲಿನ ಭಕ್ತಿಯ ವಶದಿಂದ ಯಯಾತಿಯು ರ್ವಯಾನಿಯನ್ನು ಮನಸಿಲ್ಲದೇ ವರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ದೇವಯಾನಿಯ ದಾಸಿಯಾಗಿ ಹಾಸ್ತಿನಾಪುರಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ.
ಮೊದಲ ರಾತ್ರಿಯಿಂದಲೇ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತು ದೇವಯಾನಿಯ ನಡುವೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ಶುರುವಾಗುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ಯಯಾತಿ ತಮ್ಮ ಸಂಯಮವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ತಾನು ಎಷ್ಟು ವಿವೇಕದಿಂದ ಅವಳೊಂದಿಗಿದ್ದರೂ ತಾಳ್ಮೆಯನ್ನು ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮದ್ಯಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೂ ಅವರಿಗೆ ಯದು ಎಂಬ ಹುಡುಗನ ಜನನವಾಯಿತು.
ಇತ್ತ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ದಾಸಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ದೇವಯಾನಿ ಜೊತೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ ಆದರೂ ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದೈತ್ಯ ರಾಜನ ಪುತ್ರಿಯಾಗಿ ತಾನು ಹೀಗೆ ಬಾಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು ತುಂಬಾ ನೋವನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅವಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಸಂಗಾತಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಯಯಾತಿ. ಎಷ್ಟೇ ತಡೆದರೂ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಇಷ್ಟದ ಫಲವಾಗಿ ಜನಿಸಿದ್ದು ಪುರು. ಇದನ್ನು ತಿಳಿದು ದೇವಯಾನಿಯು ಅವಳನ್ನು ಬಂಧನದಲ್ಲಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಯಯಾತಿಯು ಉಪಾಯವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಮಾಧವನ ಸಹಾಯದಿಂದ ಗಡಿಪಾರು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆಯು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಪುರುವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ ವೀರನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ.
ಯದು ದೊಡ್ಡವನಾಗಿ ದಂಡಯಾತ್ರೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಶತ್ರುಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿರುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಕಾಪಾಡಿದ್ದು ಇದೇ ಪುರು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇತ್ತ ಯಯಾತಿಯು ಮದ್ಯಪ್ರೀಯನಾಗಿ ದೇವಯಾನಿಯನ್ನೇ ತೊರೆದಿರುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ಪರಹೆಂಗಸರ ಸಂಗಡ ಸುಖದಿಂದಿರುವಾಗ ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರ ಆಗಮನವಾಗಿ ಅವನ ಯೌವ್ವನ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಶಾಪ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಯಾರಾದರೂ ಇವನ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಅವರ ಯೌವ್ವನ ಇವನಿಗೆ ದೊರಕುವುದಾಗಿ ಮತ್ತು ಅವರ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಇವನ ಸಾವಿನ ನಂತರವೇ ಕೊನೆಗೂಳ್ಳುವುದೆಂದು ಹೇಳಿ ಮತ್ತೆ ತಪಸ್ಸಿಗೆ ಹೋರಾಡುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ತಿಳಿದು ಪುರುವು ತನ್ನ ಗುರುತು ಹೇಳಿ ಯಯಾತಿಯ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಯಯಾತಿಗೆ ಅದನ್ನು ನೋಡಲಾಗದೇ ತನ್ನ ಮರಣವನ್ನು ನೆನೆದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಬರುವನು ಕಚ!
ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರಿಂದ ಸಂಜೀವಿನಿಯನ್ನು ಕಲಿತು ಬಂದಿದ್ದ ಕಚನು ಇವನನ್ನು ಹೇಗೋ ಬದುಕಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇತ್ತ ದೇವಯಾನಿ ಪುರುವಿನ ತ್ಯಾಗವನ್ನು ಕಂಡು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಯಯಾತಿಯು ಕೂಡ! ಅಂದರೆ ಅವನಿಗೆ ಸಂಸಾರಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯೇ ಹೋಗಿರುತ್ತದೆ. ಮಹಾರಾಜನಾದ ತನಗೆ ದೇವಯಾನಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಗೌರವದಿಂದ ತುಂಬಾ ಬಳಲುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೇಯ ಪ್ರೀತಿಯು ಸಿಗದೇ ಮತ್ತು ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಲೋಭಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಉಪಯೋಗಿಸಿದಕ್ಕಾಗಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪುರುವನ್ನು ಪಟ್ಟಕ್ಕೇರಿಸಿ ತಾನು ಕಾಡನ್ನು ಸೇರುತ್ತಾನೆ.
ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬರೆದ ರೀತಿ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಅನುವಾದವು ಕೂಡ. ಮೂಲ ಪುರಾಣವಾಗಿರದೆ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಕಾದಂಬರಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದರೆ ತಪ್ಪಾಗದು.
ದೇವಲೋಕವನ್ನೇ ನಡುಗಿಸಿದ್ದ ನಹುಶನ ಮಗನಾದ ಯಯಾತಿಯು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೇ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಕಡೆ ತನ್ನ ಒಲವನ್ನು ನೀಡಿದವನು. ಆದರೆ ಆತನ ಅಣ್ಣ ಯತಿಯು ಮನೆಯನ್ನು ತೊರೆದು ಸನ್ಯಾಸಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಮಗ ಹಾಗಾಗಬಾರದು ಅಂತ ಯಯಾತಿಯ ತಾಯಿ ಅವನನ್ನು ಹೇಗೋ ಉಪಾಯದಿಂದ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪರಿಸರಪ್ರೇಮಿ, ಪಶು ಪಕ್ಷಿಪ್ರೇಮಿಯಾಗಿದ್ದ ಯಯಾತಿ ಆಶ್ವಾಮೇಧಯಾಗಮಾಡಿ ಹೋದಲ್ಲೆಲ್ಲ ವಿಜಯಶಾಲಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಅಶ್ವದ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಿ ವಿಜಯಶಾಲಿಯಾಗಿ ಮರಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಬಿಡಾರ ಹೂಡಿದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಸನ್ಯಾಸಿಯನ್ನು ಸಂಧಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯಿತ್ತದೆ ಅವನೇ ತನ್ನ ಅಣ್ಣ ಯತಿಯೆಂದು.
ದೇವಯಾನಿಯು ರಾಕ್ಷಸರ ಗುರು ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರ ಮಗಳು. ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಮಗನ ಹಾಗೆಯೇ ತಂದೆಯ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ದೇವಯಾನಿಗೆ ತಂದೆಯ ಮೇಲೆ ಅಪಾರ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಹಾಗೆಯೇ ದರ್ಪವೂ ಕೂಡ. ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರ ಶಿಷ್ಯನ್ನಾಗಿದ್ದ ಕಚನ ಮೇಲೆ ದೇವಯಾನಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ, ಅವನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ. ಆದರೆ ಗುರುಗಳ ಮಗಳಾಗಿದ್ದ ದೇವಯಾನಿಯನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡದ ಕಚ. ದೇವಯಾನಿ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕಚನಿಗೆ ತೋರಿಸಿದಾಗ ಕಚ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದ ದೇವಯಾನಿ ಅವನಿಗೆ ಆಚಾರ್ಯರಿಂದ ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆಯು ಉಪಯುಕ್ತವಾಗದೆ ಹೋಗಲಿ ಎಂದು ಶಾಪ ನೀಡುತ್ತಾಳೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಕಚನು ಅವಳಿಗೆ ಅಬ್ರಾಹ್ಮಣನ್ನು ವರಿಸುವುದಾಗಿ ಶಾಪವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾನೆ.
ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ಅವಳ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಹಾಗೂ ದೈತ್ಯರ ರಾಜ ವೃಷಪರ್ವನ ಮಗಳು. ಒಂದು ದಿನ ಜಲಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಮನಸ್ತಾಪವುಂಟಾಗಿ ದೇವಯಾನಿಯು ಅಲ್ಲೇ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿದ್ದ ಭಾವಿಗೆ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಬೀಳುತ್ತಾಳೆ, ಅದು ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆಯ ಕುತಂತ್ರವೆಂದು ತಿಳಿದಿರುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಕೂಗಿಕೊಂಡಾಗ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿದ್ದ ಯಯಾತಿಯು ಅವಳ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಕೈನೀಡುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನನು ಪಾಣಿಗ್ರಹಣ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಲು ಒತ್ತಾಯಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯನ ಮೇಲಿನ ಭಕ್ತಿಯ ವಶದಿಂದ ಯಯಾತಿಯು ರ್ವಯಾನಿಯನ್ನು ಮನಸಿಲ್ಲದೇ ವರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ದೇವಯಾನಿಯ ದಾಸಿಯಾಗಿ ಹಾಸ್ತಿನಾಪುರಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ.
ಮೊದಲ ರಾತ್ರಿಯಿಂದಲೇ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತು ದೇವಯಾನಿಯ ನಡುವೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ಶುರುವಾಗುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ಯಯಾತಿ ತಮ್ಮ ಸಂಯಮವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ತಾನು ಎಷ್ಟು ವಿವೇಕದಿಂದ ಅವಳೊಂದಿಗಿದ್ದರೂ ತಾಳ್ಮೆಯನ್ನು ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮದ್ಯಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೂ ಅವರಿಗೆ ಯದು ಎಂಬ ಹುಡುಗನ ಜನನವಾಯಿತು.
ಇತ್ತ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ದಾಸಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ದೇವಯಾನಿ ಜೊತೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ ಆದರೂ ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದೈತ್ಯ ರಾಜನ ಪುತ್ರಿಯಾಗಿ ತಾನು ಹೀಗೆ ಬಾಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು ತುಂಬಾ ನೋವನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅವಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಸಂಗಾತಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಯಯಾತಿ. ಎಷ್ಟೇ ತಡೆದರೂ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತು ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಇಷ್ಟದ ಫಲವಾಗಿ ಜನಿಸಿದ್ದು ಪುರು. ಇದನ್ನು ತಿಳಿದು ದೇವಯಾನಿಯು ಅವಳನ್ನು ಬಂಧನದಲ್ಲಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಯಯಾತಿಯು ಉಪಾಯವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಮಾಧವನ ಸಹಾಯದಿಂದ ಗಡಿಪಾರು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಶರ್ಮಿಷ್ಟೆಯು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಪುರುವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ ವೀರನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ.
ಯದು ದೊಡ್ಡವನಾಗಿ ದಂಡಯಾತ್ರೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಶತ್ರುಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿರುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಕಾಪಾಡಿದ್ದು ಇದೇ ಪುರು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇತ್ತ ಯಯಾತಿಯು ಮದ್ಯಪ್ರೀಯನಾಗಿ ದೇವಯಾನಿಯನ್ನೇ ತೊರೆದಿರುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ಪರಹೆಂಗಸರ ಸಂಗಡ ಸುಖದಿಂದಿರುವಾಗ ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರ ಆಗಮನವಾಗಿ ಅವನ ಯೌವ್ವನ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಶಾಪ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಯಾರಾದರೂ ಇವನ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಅವರ ಯೌವ್ವನ ಇವನಿಗೆ ದೊರಕುವುದಾಗಿ ಮತ್ತು ಅವರ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಇವನ ಸಾವಿನ ನಂತರವೇ ಕೊನೆಗೂಳ್ಳುವುದೆಂದು ಹೇಳಿ ಮತ್ತೆ ತಪಸ್ಸಿಗೆ ಹೋರಾಡುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ತಿಳಿದು ಪುರುವು ತನ್ನ ಗುರುತು ಹೇಳಿ ಯಯಾತಿಯ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಯಯಾತಿಗೆ ಅದನ್ನು ನೋಡಲಾಗದೇ ತನ್ನ ಮರಣವನ್ನು ನೆನೆದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಬರುವನು ಕಚ!
ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರಿಂದ ಸಂಜೀವಿನಿಯನ್ನು ಕಲಿತು ಬಂದಿದ್ದ ಕಚನು ಇವನನ್ನು ಹೇಗೋ ಬದುಕಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇತ್ತ ದೇವಯಾನಿ ಪುರುವಿನ ತ್ಯಾಗವನ್ನು ಕಂಡು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಯಯಾತಿಯು ಕೂಡ! ಅಂದರೆ ಅವನಿಗೆ ಸಂಸಾರಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯೇ ಹೋಗಿರುತ್ತದೆ. ಮಹಾರಾಜನಾದ ತನಗೆ ದೇವಯಾನಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಗೌರವದಿಂದ ತುಂಬಾ ಬಳಲುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಶರ್ಮಿಷ್ಟೇಯ ಪ್ರೀತಿಯು ಸಿಗದೇ ಮತ್ತು ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಲೋಭಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಉಪಯೋಗಿಸಿದಕ್ಕಾಗಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪುರುವನ್ನು ಪಟ್ಟಕ್ಕೇರಿಸಿ ತಾನು ಕಾಡನ್ನು ಸೇರುತ್ತಾನೆ.
ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬರೆದ ರೀತಿ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಅನುವಾದವು ಕೂಡ. ಮೂಲ ಪುರಾಣವಾಗಿರದೆ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಕಾದಂಬರಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದರೆ ತಪ್ಪಾಗದು.
June 1, 2021
ಯಯಾತಿ; ಕಾಮ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದ ನಡುವಿನ ಆಯ್ಕೆಯ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವ ಒಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾದಂಬರಿ
ಯಯಾತಿಯ ಮನಸ್ಸಿನ ಗೊಂದಲಗಳು ಆದುನಿಕ ಮನುಷ್ಯನ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ,
ಶರ್ಮಿಷ್ಠಾ , ದೇವಯಾನಿ ಮತ್ತು ಯಯಾತಿ ಎಲ್ಲರು ಅವರವರ ದೃಷ್ಠಿಕೋನದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯವರೆ,
ತಿರ್ಮಾನ ಓದುಗನ ದೃಷ್ಠಿಕೋನಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ ಇನಾಂದರ ಅವರ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಪರಿಶ್ರಮ ಅಗಣಿತ
ಯಯಾತಿಯ ಮನಸ್ಸಿನ ಗೊಂದಲಗಳು ಆದುನಿಕ ಮನುಷ್ಯನ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ,
ಶರ್ಮಿಷ್ಠಾ , ದೇವಯಾನಿ ಮತ್ತು ಯಯಾತಿ ಎಲ್ಲರು ಅವರವರ ದೃಷ್ಠಿಕೋನದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯವರೆ,
ತಿರ್ಮಾನ ಓದುಗನ ದೃಷ್ಠಿಕೋನಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ ಇನಾಂದರ ಅವರ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಪರಿಶ್ರಮ ಅಗಣಿತ
May 17, 2023
The book sheds light on the destructive power of uncontrolled lust:
The book vividly portrays how unchecked desires can lead to personal and societal ruin, showcasing the tragic consequences of Yayati's insatiable lust.
Yayati's journey serves as a powerful reminder of the need for individuals to reflect upon their actions and motivations, enabling personal growth and transformation.
The book vividly portrays how unchecked desires can lead to personal and societal ruin, showcasing the tragic consequences of Yayati's insatiable lust.
Yayati's journey serves as a powerful reminder of the need for individuals to reflect upon their actions and motivations, enabling personal growth and transformation.
March 26, 2022
*ಯಯಾತಿ ಕಾದಂಬರಿ*
*ಜ್ಞಾನಪೀಠ ಪುರಸ್ಕೃತ ಕಾದಂಬರಿ*
*ವಿ.ಎಸ್.ಖಾಂಡೇಕರ್*
*ಅನುವಾದ:ವಿ.ಎಂ.ಇನಾಂದರ್*
*_ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ಎಷ್ಟೋ ದಿವಸಗಳು ಸರದಿಹೋಗಿದೆ, ಆದರೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಯಯಾತಿ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯರನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾನು ಓದಿರುವಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕಾದಂಬರಿ ಇದು_*.ಲೇಖಕರನ್ನು ಎಷ್ಟು ಹೊಗಳಿದರೂ ಸಾಲದು, ಅನುವಾದ ಮಾಡಿರವ ಇನಾಂದಾರ್ ರವರಿಗೆ ನಮನಗಳು. ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಯಯಾತಿ ಬರಿ ಪೌರಾಣಿಕದ ಯಯಾತಿಯಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಹಲವಾರು ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಕಾಮವಾಸನೆ ಅನ್ನವಾಸನೆಯಷ್ಟೇ ಸ್ವಭಾವಿಕವಾದದ್ದು ಆದರೆ ವಿಪರೀತವಾದದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ವಿಷವೇ. ಯಯಾತಿ ಮಹಾರಾಜನೆ ಇರಬಹುದು ಆದರೆ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆತ ಎಂದಿಗೂ ಸುಖವಾಗಿರಲೇ ಇಲ್ಲ ತಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ಸುಖಗಳು ಕ್ಷಣಿಕ ಮಾತ್ರದ್ದು, ಇದೊಂದು ಪ್ರಣಯ ಕಥೆಯೇ ಇರಬಹುದು. ಮಗುವಾಗಿದ್ದ ಯಯಾತಿ, ಹುಡುಗನಾಗಿದ್ದಾಗ ಯಯಾತಿ, ಯೌವನದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿರುಸುತ್ತಿದ್ದ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತು ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವನಾದ ಯಯಾತಿ, ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬರೆ ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಆತ ಸುಖಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಯಾತಿ ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಆತನ ತಾಯಿಯ ಬಳಿ ಓರ್ವ ಜ್ಯೋತಿಷಿ ಹೇಳಿದ್ದನಂತೆ, ಈ ಹುಡುಗ ಭಾಗ್ಯವಂತನಾಗುತ್ತಾನೆ, ಅರಸನಾಗುತ್ತಾನೆ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸುಖಗಳೂ ಆತನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕುತ್ತವೆ ಆದರೆ ಆತನು ಸುಖಿಯಾಗಿರಲಾರನೆಂದು, ಅಲ್ಲ, ಎಲ್ಲಾ ಬಗೆಯ ಸುಖಗಳಿದ್ದರೂ ತಾನು ಸುಖಿಯಾಗಿರಲಾರನೆಂದರೆ ಅವನೊಬ್ಬ ಹುಚ್ಚನೆ ಆಗಿರಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡನು, ಆದರೆ ಋಷಿಯು ಹೇಳಿದ್ದು ಸತ್ಯವೂ ಹೌದು.
ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಯಯಾತಿಗೆ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಹೂಗಳೆಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ, ಅದರ ಮಕರಂದವನ್ನು ಹೀರುವುದರಲ್ಲಿರುವ ಸುಖ ಅದು ಅನುಭವಿಸುವವರಿಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ, ಬೆಂಕಿಯ ಕಿಡಿಗಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ಹೂವುಗಳು ಎಂದು ಎಷ್ಟು ಸಂತಸಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಅರಮನೆಯ ನಂದನವನದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಎಷ್ಟು ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಒಮ್ಮೆ ಜಿಂಕೆಗೆ ಗಾಯವಾಗಿ ಅದು ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಸಂಕಟಪಟ್ಟ, ಆಗ ಆ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಔಷಧಿ ಹಾಕಿ ಅದು ಪುನಃ ಜಿಗಿಯಲು ಹೊರಟಾಗ ಎಷ್ಟು ಆನಂದಪಟ್ಟ, ಆದರೆ ಅದೇ ಯಯಾತಿಯು ಯೌವನದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿರಿಸಿದಾಗ ಬಿಲ್ಲು ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಕೊಂದ, ತನ್ನ ಪರಾಕ್ರಮವನ್ನು ತನ್ನ ತಾಯಿ ತಂದೆ ಎಷ್ಟು ಮೆಚ್ಚಿದರು. ತಾನು ಕೊಂದ ಹಕ್ಕಿಯ ಮಾಂಸವನ್ನು ತಾಯಿ ಬೇಯಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಾಗ ತಂದೆಯು ತುತ್ತು ತುತ್ತಿಗೂ ಚಪ್ಪರಿಸುತ್ತಾ ಹೇಗೆ ಹೊಗಳಿದರು, ಆದರೆ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಸಂಕಟ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಆ ಪಕ್ಷಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಮುಂಚೆ ಅವಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಹಾಗೆ ಮಕ್ಕಳಿರುತ್ತವೆಯಲ್ಲವೇ, ತಾಯಿ ಹಿಂದುರುಗದಿದ್ದರೆ ಮಕ್ಕಳ ಗತಿಯೇನು, ಇದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಗುರುಗಳಿಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ, ಯುವರಾಜರೆ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಧರ್ಮ ಬೇಟೆಯಾಡುವುದೇ ಎಂದು ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜೀವಿಯ ಮ��ಲೂ ಮಮತೆ ಇರಬಾರದೆಂದರು. ಅದೇ ತಾನೊಂದು ಸಲ ತಾಯಿಯ ಮೇಲೆ ಕೋಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಆಕೆ ಎಷ್ಟು ಅತ್ತಳು, ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣೀರು ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಅರಿವಾಯಿತು, *ಮಾತಿಗಿಂತ ಸ್ಪರ್ಶ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಹೇಳಬಲ್ಲದು. ಆದರೆ ಅದು ಮನುಷ್ಯನ ಅಂತರಂಗವನ್ನು ತಟ್ಟಲಾರದು, ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕಣ್ಣೀರು ಮಾತ್ರ ಸಾಧಿಸಬಲ್ಲದು. ಎಷ್ಟಾದರೂ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವೆಂದರೆ ತಾಯಿಗೆ ಕಣ್ಣುಗೊಂಬೆಯಲ್ಲವೆ.ಅದು ಮನುಷ್ಯರೇ ಇರಲಿ, ಪ್ರಾಣಿಯೇ ಇರಲಿ, ಹಕ್ಕಿಯೇ ಇರಲಿ.* ಅರಮನೆಯಿಂದ ಆಚೆ ಹೋದ ತನ್ನನ್ನು ಎದರು ನೋಡುವ ತಾಯಿಯನ್ನು ನೆನೆದರೆ ಅಬ್ಬ ಮಕ್ಕಳೆಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಮಮತೆ, *ಮಗು ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾದರೂ ತಾಯಿಯ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಎಂದಿಗೂ ಚಿಕ್ಕದೇ*. ಇನ್ನೂ ಹಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳು. ದೇವಯಾನಿ ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯರಂಥ ಇಬ್ಬರು ಚಲುವೆಯರ ಸಹವಾಸದ ಸುಖ ಯಯಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದರೂ ಆತ ತೃಪ್ತಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ, ಯಯಾತಿಯ ಹಾಗೆ ಇಂದಿನ ಮನುಷ್ಯ ಕ್ಷಣಿಕ ಸುಖಗಳ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆ ಓಡುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಅದು ತನ್ನದಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಸುಖ ಮತ್ತು ಆನಂದ ಇವುಗಳ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಆತನಿಗೆ ತಿಳಿಯದಾಗಿದೆ. ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಯಯಾತಿಯ ಕಾಮದ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ, ದೇವಯಾನಿಯ ಸಂಸಾರದ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ, ಕಚನ ಭಕ್ತಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಯಯಾತಿ, ದೇವಯಾನಿ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ, ಕಚರನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು.
ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ಪಾತ್ರಗಳು ಕಚ, ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರು, ಮುಕುಲಿಕೆ,ಅಲಕಾ, ಮಾಧವ, ಅಂಗೀರಸ ಇವರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಚಿಕ್ಕ ವಿಮರ್ಶೆ ಸಾಲದೂ, ಆದರೂ ನಾನು ಬರೆದಿರುವಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಿದ್ದೇನೆ.
ಇಲ್ಲಿಗೇ ಓದುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಡಲೇಬೇಕು ಆದರೆ ಏನೋ ಒಂದು ತರಹ ದುಃಖ. ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಖಂಡಿತ ಓದಿ.
*ಕಾರ್ತಿಕೇಯ*
*ಜ್ಞಾನಪೀಠ ಪುರಸ್ಕೃತ ಕಾದಂಬರಿ*
*ವಿ.ಎಸ್.ಖಾಂಡೇಕರ್*
*ಅನುವಾದ:ವಿ.ಎಂ.ಇನಾಂದರ್*
*_ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ಎಷ್ಟೋ ದಿವಸಗಳು ಸರದಿಹೋಗಿದೆ, ಆದರೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಯಯಾತಿ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯರನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾನು ಓದಿರುವಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕಾದಂಬರಿ ಇದು_*.ಲೇಖಕರನ್ನು ಎಷ್ಟು ಹೊಗಳಿದರೂ ಸಾಲದು, ಅನುವಾದ ಮಾಡಿರವ ಇನಾಂದಾರ್ ರವರಿಗೆ ನಮನಗಳು. ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಯಯಾತಿ ಬರಿ ಪೌರಾಣಿಕದ ಯಯಾತಿಯಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಹಲವಾರು ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಕಾಮವಾಸನೆ ಅನ್ನವಾಸನೆಯಷ್ಟೇ ಸ್ವಭಾವಿಕವಾದದ್ದು ಆದರೆ ವಿಪರೀತವಾದದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ವಿಷವೇ. ಯಯಾತಿ ಮಹಾರಾಜನೆ ಇರಬಹುದು ಆದರೆ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆತ ಎಂದಿಗೂ ಸುಖವಾಗಿರಲೇ ಇಲ್ಲ ತಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ಸುಖಗಳು ಕ್ಷಣಿಕ ಮಾತ್ರದ್ದು, ಇದೊಂದು ಪ್ರಣಯ ಕಥೆಯೇ ಇರಬಹುದು. ಮಗುವಾಗಿದ್ದ ಯಯಾತಿ, ಹುಡುಗನಾಗಿದ್ದಾಗ ಯಯಾತಿ, ಯೌವನದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿರುಸುತ್ತಿದ್ದ ಯಯಾತಿ ಮತ್ತು ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವನಾದ ಯಯಾತಿ, ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬರೆ ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಆತ ಸುಖಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಯಾತಿ ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಆತನ ತಾಯಿಯ ಬಳಿ ಓರ್ವ ಜ್ಯೋತಿಷಿ ಹೇಳಿದ್ದನಂತೆ, ಈ ಹುಡುಗ ಭಾಗ್ಯವಂತನಾಗುತ್ತಾನೆ, ಅರಸನಾಗುತ್ತಾನೆ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸುಖಗಳೂ ಆತನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕುತ್ತವೆ ಆದರೆ ಆತನು ಸುಖಿಯಾಗಿರಲಾರನೆಂದು, ಅಲ್ಲ, ಎಲ್ಲಾ ಬಗೆಯ ಸುಖಗಳಿದ್ದರೂ ತಾನು ಸುಖಿಯಾಗಿರಲಾರನೆಂದರೆ ಅವನೊಬ್ಬ ಹುಚ್ಚನೆ ಆಗಿರಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡನು, ಆದರೆ ಋಷಿಯು ಹೇಳಿದ್ದು ಸತ್ಯವೂ ಹೌದು.
ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಯಯಾತಿಗೆ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಹೂಗಳೆಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ, ಅದರ ಮಕರಂದವನ್ನು ಹೀರುವುದರಲ್ಲಿರುವ ಸುಖ ಅದು ಅನುಭವಿಸುವವರಿಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ, ಬೆಂಕಿಯ ಕಿಡಿಗಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ಹೂವುಗಳು ಎಂದು ಎಷ್ಟು ಸಂತಸಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಅರಮನೆಯ ನಂದನವನದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಎಷ್ಟು ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಒಮ್ಮೆ ಜಿಂಕೆಗೆ ಗಾಯವಾಗಿ ಅದು ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಸಂಕಟಪಟ್ಟ, ಆಗ ಆ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಔಷಧಿ ಹಾಕಿ ಅದು ಪುನಃ ಜಿಗಿಯಲು ಹೊರಟಾಗ ಎಷ್ಟು ಆನಂದಪಟ್ಟ, ಆದರೆ ಅದೇ ಯಯಾತಿಯು ಯೌವನದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿರಿಸಿದಾಗ ಬಿಲ್ಲು ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಕೊಂದ, ತನ್ನ ಪರಾಕ್ರಮವನ್ನು ತನ್ನ ತಾಯಿ ತಂದೆ ಎಷ್ಟು ಮೆಚ್ಚಿದರು. ತಾನು ಕೊಂದ ಹಕ್ಕಿಯ ಮಾಂಸವನ್ನು ತಾಯಿ ಬೇಯಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಾಗ ತಂದೆಯು ತುತ್ತು ತುತ್ತಿಗೂ ಚಪ್ಪರಿಸುತ್ತಾ ಹೇಗೆ ಹೊಗಳಿದರು, ಆದರೆ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಸಂಕಟ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಆ ಪಕ್ಷಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಮುಂಚೆ ಅವಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಹಾಗೆ ಮಕ್ಕಳಿರುತ್ತವೆಯಲ್ಲವೇ, ತಾಯಿ ಹಿಂದುರುಗದಿದ್ದರೆ ಮಕ್ಕಳ ಗತಿಯೇನು, ಇದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಗುರುಗಳಿಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ, ಯುವರಾಜರೆ ಕ್ಷತ್ರಿಯ ಧರ್ಮ ಬೇಟೆಯಾಡುವುದೇ ಎಂದು ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜೀವಿಯ ಮ��ಲೂ ಮಮತೆ ಇರಬಾರದೆಂದರು. ಅದೇ ತಾನೊಂದು ಸಲ ತಾಯಿಯ ಮೇಲೆ ಕೋಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಆಕೆ ಎಷ್ಟು ಅತ್ತಳು, ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣೀರು ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಅರಿವಾಯಿತು, *ಮಾತಿಗಿಂತ ಸ್ಪರ್ಶ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಹೇಳಬಲ್ಲದು. ಆದರೆ ಅದು ಮನುಷ್ಯನ ಅಂತರಂಗವನ್ನು ತಟ್ಟಲಾರದು, ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕಣ್ಣೀರು ಮಾತ್ರ ಸಾಧಿಸಬಲ್ಲದು. ಎಷ್ಟಾದರೂ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವೆಂದರೆ ತಾಯಿಗೆ ಕಣ್ಣುಗೊಂಬೆಯಲ್ಲವೆ.ಅದು ಮನುಷ್ಯರೇ ಇರಲಿ, ಪ್ರಾಣಿಯೇ ಇರಲಿ, ಹಕ್ಕಿಯೇ ಇರಲಿ.* ಅರಮನೆಯಿಂದ ಆಚೆ ಹೋದ ತನ್ನನ್ನು ಎದರು ನೋಡುವ ತಾಯಿಯನ್ನು ನೆನೆದರೆ ಅಬ್ಬ ಮಕ್ಕಳೆಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಮಮತೆ, *ಮಗು ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾದರೂ ತಾಯಿಯ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಎಂದಿಗೂ ಚಿಕ್ಕದೇ*. ಇನ್ನೂ ಹಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳು. ದೇವಯಾನಿ ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯರಂಥ ಇಬ್ಬರು ಚಲುವೆಯರ ಸಹವಾಸದ ಸುಖ ಯಯಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದರೂ ಆತ ತೃಪ್ತಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ, ಯಯಾತಿಯ ಹಾಗೆ ಇಂದಿನ ಮನುಷ್ಯ ಕ್ಷಣಿಕ ಸುಖಗಳ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆ ಓಡುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಅದು ತನ್ನದಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಸುಖ ಮತ್ತು ಆನಂದ ಇವುಗಳ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಆತನಿಗೆ ತಿಳಿಯದಾಗಿದೆ. ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಯಯಾತಿಯ ಕಾಮದ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ, ದೇವಯಾನಿಯ ಸಂಸಾರದ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ, ಕಚನ ಭಕ್ತಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಯಯಾತಿ, ದೇವಯಾನಿ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ, ಕಚರನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು.
ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ಪಾತ್ರಗಳು ಕಚ, ಶುಕ್ರಾಚಾರ್ಯರು, ಮುಕುಲಿಕೆ,ಅಲಕಾ, ಮಾಧವ, ಅಂಗೀರಸ ಇವರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಚಿಕ್ಕ ವಿಮರ್ಶೆ ಸಾಲದೂ, ಆದರೂ ನಾನು ಬರೆದಿರುವಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಿದ್ದೇನೆ.
ಇಲ್ಲಿಗೇ ಓದುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಡಲೇಬೇಕು ಆದರೆ ಏನೋ ಒಂದು ತರಹ ದುಃಖ. ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಖಂಡಿತ ಓದಿ.
*ಕಾರ್ತಿಕೇಯ*
February 4, 2021
#ಪುಸ್ತಕ_ಪಯಣ_೨೦೨೧
ಕೃತಿ: ಯಯಾತಿ
ಲೇಖಕರು: ವಿ.ಎಸ್.ಖಾಂಡೇಕರ್/ವಿ.ಎಂ.ಇನಾಂದರ್
ಪ್ರಕಾಶಕರು: ಅಂಕಿತ ಪುಸ್ತಕ ಬೆಂಗಳೂರು
ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಯಯಾತಿಯ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಬರೆದ ಸ್ವತಂತ್ರ ಕಾದಂಬರಿ. ಮೂಲ ಕಾದಂಬರಿ ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿದ್ದು ವಿ.ಎಂ.ಇನಾಂದರ್ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮಹಾಭಾರತದ ಯಯಾತಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಚಿರಪರಿಚಿತ. ತನ್ನ ಕ್ಷಣಿಕವಾದ ಸುಖ ಲಾಲಸೆಗೆ ಬಲಿಯಾದ ದುರಂತ ನಾಯಕ. ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾದಂಬರಿಯ ಯಯಾತಿ, ದೇವಯಾನಿ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ ಮತ್ತು ಕಚ ಮೂಲ ಕಥೆಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ್ದಾರೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇವರುಗಳು ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮೊಳಗಿರುವ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಪಾತ್ರಗಳು!!!
ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಯಯಾತಿ ಕೇವಲ ಲಂಪಟನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿತನಾಗಿಲ್ಲ. ಅವನು ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸಿಲಾಗದ,ತನ್ನ ಇತಿಮಿತಿಗಳನ್ನು ತಿಳಿದು ಕೂಡ ಅರಿಯದ, ತನ್ನ ಸುಖ ಭೋಗದ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಜೀವನ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿದ ಸಾಮಾನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಾನೆ. ದೇವಯಾನಿಯ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ಹಠಮಾರಿತನ ಮೊದಲೇ ದುರ್ಬಲ ಮನಸ್ಸಿನ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅಧಃಪತನಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತನ್ನವರಿಗೋಸ್ಕರ ಸ್ವಂತ ಸುಖವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವ ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ ಹಾಗೂ ನಿರ್ಮಲ ಪ್ರೇಮಕ್ಕಿಂತ ಕರ್ತವ್ಯದ ಕರೆ ಮೇಲು ಎನ್ನುವ ಕಚ ಅವನನ್ನು ಉನ್ನತಿಯತ್ತ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನನಗಿಷ್ಟವಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಅಂಶ ಮನಸ್ಸಿನ ಹೊಯ್ದಾಟಗಳಿಗೆ ಲೇಖಕರು ಕೊಡುವ ಉಪಮೆಗಳು.. ಅವು ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿವೆಯೆಂದರೆ ಕೆಲವೊಂದು ಕಡೆ ನಾವು ಯಾವುದೋ ಕಾವ್ಯದ ಮಧ್ಯೆ ಕಳೆಹೋಗಿದ್ದೆವೆನೋ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.
ಹಾಗಾದರೆ ಇಷ್ಟಯೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿ?…. ಉಹುಂ….. ಅಲ್ಲ…...ಎಲ್ಲಾ ಪಾತ್ರಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಹುಡುಕಲು ತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ಹೊಯ್ದಾಟಗಳು, ತುಮುಲಗಳನ್ನು ಬಹಳ ರಸವತ್ತಾಗಿ ಹೆಣೆದಿದ್ದಾರೆ ಲೇಖಕರು. ಹುಟ್ಟು ಸಾವು ಏಕೆ ಬರುತ್ತದೆ?ಬದುಕು ಎಂದರೇನು? ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನುವುದು ಹೇಗೆ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯುತ್ತದೆ? ಹುಟ್ಟಿದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಇಲ್ಲಿಯೆ ಹೀಗೆಯೇ ಹುಟ್ಟಲು ಕಾರಣವೇನು?ಬದುಕು ಬರೀ ದುಃಖದಿಂದ ಮಾತ್ರ ಕೂಡಿದೆಯೇ? ನಶ್ವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವ ಮಾರ್ಗ ಯಾವುದು?ಈ ಜೀವನದ ಅಂತಿಮ ಸತ್ಯವೇನು? ಶರೀರ ಆತ್ಮಗಳ ಸಂಬಂಧವೇನು?ಮುಂತಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಇಲ್ಲಿನ ಪಾತ್ರಗಳು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತಾ ಸಾಗಿದಂತೆ ಒಂದು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳು ನಮ್ಮ ತುಮುಲಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾಗಿ ಕಾಡತೊಡಗುತ್ತವೆ.ಈ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುತ್ತವೆ. ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊರೆತು ಮಾಯವಾಗುವ ಶರೀರ ಸುಖದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತು ನಿಜವಾದ ಆನಂದವನ್ನು ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರವೂ ಸುಳಿಯದಂತೆ ಮಾಡಿ ನಾವು ಸಹ ಆಧುನಿಕ "ಯಯಾತಿ"ಯಾಗಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವೆವೆನೋ ಎಂಬ ವಿಷಾದ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತದೆ.
ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಕಥೆಯ ಮೂಲಕ,ಕಥನ ಶೈಲಿಯ ಮೂಲಕ ಗಮನ ಸೆಳೆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಕಥೆಗಿಂತ ಕಥಾಪಾತ್ರಗಳು ಎತ್ತುವ ವಿಚಾರಗಳು ಬಹಳ ಆಪ್ತವಾಗಿ ದೀರ್ಘಕಾಲ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ.
ನಮಸ್ಕಾರ,
ಅಮಿತ್ ಕಾಮತ್
ಕೃತಿ: ಯಯಾತಿ
ಲೇಖಕರು: ವಿ.ಎಸ್.ಖಾಂಡೇಕರ್/ವಿ.ಎಂ.ಇನಾಂದರ್
ಪ್ರಕಾಶಕರು: ಅಂಕಿತ ಪುಸ್ತಕ ಬೆಂಗಳೂರು
ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಯಯಾತಿಯ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಬರೆದ ಸ್ವತಂತ್ರ ಕಾದಂಬರಿ. ಮೂಲ ಕಾದಂಬರಿ ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿದ್ದು ವಿ.ಎಂ.ಇನಾಂದರ್ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮಹಾಭಾರತದ ಯಯಾತಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಚಿರಪರಿಚಿತ. ತನ್ನ ಕ್ಷಣಿಕವಾದ ಸುಖ ಲಾಲಸೆಗೆ ಬಲಿಯಾದ ದುರಂತ ನಾಯಕ. ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾದಂಬರಿಯ ಯಯಾತಿ, ದೇವಯಾನಿ, ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ ಮತ್ತು ಕಚ ಮೂಲ ಕಥೆಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ್ದಾರೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇವರುಗಳು ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮೊಳಗಿರುವ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಪಾತ್ರಗಳು!!!
ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಯಯಾತಿ ಕೇವಲ ಲಂಪಟನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿತನಾಗಿಲ್ಲ. ಅವನು ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸಿಲಾಗದ,ತನ್ನ ಇತಿಮಿತಿಗಳನ್ನು ತಿಳಿದು ಕೂಡ ಅರಿಯದ, ತನ್ನ ಸುಖ ಭೋಗದ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಜೀವನ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿದ ಸಾಮಾನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಾನೆ. ದೇವಯಾನಿಯ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ಹಠಮಾರಿತನ ಮೊದಲೇ ದುರ್ಬಲ ಮನಸ್ಸಿನ ಯಯಾತಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅಧಃಪತನಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತನ್ನವರಿಗೋಸ್ಕರ ಸ್ವಂತ ಸುಖವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವ ಶರ್ಮಿಷ್ಠೆ ಹಾಗೂ ನಿರ್ಮಲ ಪ್ರೇಮಕ್ಕಿಂತ ಕರ್ತವ್ಯದ ಕರೆ ಮೇಲು ಎನ್ನುವ ಕಚ ಅವನನ್ನು ಉನ್ನತಿಯತ್ತ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನನಗಿಷ್ಟವಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಅಂಶ ಮನಸ್ಸಿನ ಹೊಯ್ದಾಟಗಳಿಗೆ ಲೇಖಕರು ಕೊಡುವ ಉಪಮೆಗಳು.. ಅವು ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿವೆಯೆಂದರೆ ಕೆಲವೊಂದು ಕಡೆ ನಾವು ಯಾವುದೋ ಕಾವ್ಯದ ಮಧ್ಯೆ ಕಳೆಹೋಗಿದ್ದೆವೆನೋ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.
ಹಾಗಾದರೆ ಇಷ್ಟಯೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿ?…. ಉಹುಂ….. ಅಲ್ಲ…...ಎಲ್ಲಾ ಪಾತ್ರಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಹುಡುಕಲು ತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ಹೊಯ್ದಾಟಗಳು, ತುಮುಲಗಳನ್ನು ಬಹಳ ರಸವತ್ತಾಗಿ ಹೆಣೆದಿದ್ದಾರೆ ಲೇಖಕರು. ಹುಟ್ಟು ಸಾವು ಏಕೆ ಬರುತ್ತದೆ?ಬದುಕು ಎಂದರೇನು? ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನುವುದು ಹೇಗೆ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯುತ್ತದೆ? ಹುಟ್ಟಿದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಇಲ್ಲಿಯೆ ಹೀಗೆಯೇ ಹುಟ್ಟಲು ಕಾರಣವೇನು?ಬದುಕು ಬರೀ ದುಃಖದಿಂದ ಮಾತ್ರ ಕೂಡಿದೆಯೇ? ನಶ್ವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವ ಮಾರ್ಗ ಯಾವುದು?ಈ ಜೀವನದ ಅಂತಿಮ ಸತ್ಯವೇನು? ಶರೀರ ಆತ್ಮಗಳ ಸಂಬಂಧವೇನು?ಮುಂತಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಇಲ್ಲಿನ ಪಾತ್ರಗಳು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತಾ ಸಾಗಿದಂತೆ ಒಂದು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳು ನಮ್ಮ ತುಮುಲಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾಗಿ ಕಾಡತೊಡಗುತ್ತವೆ.ಈ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುತ್ತವೆ. ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊರೆತು ಮಾಯವಾಗುವ ಶರೀರ ಸುಖದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತು ನಿಜವಾದ ಆನಂದವನ್ನು ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರವೂ ಸುಳಿಯದಂತೆ ಮಾಡಿ ನಾವು ಸಹ ಆಧುನಿಕ "ಯಯಾತಿ"ಯಾಗಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವೆವೆನೋ ಎಂಬ ವಿಷಾದ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತದೆ.
ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಕಥೆಯ ಮೂಲಕ,ಕಥನ ಶೈಲಿಯ ಮೂಲಕ ಗಮನ ಸೆಳೆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಕಥೆಗಿಂತ ಕಥಾಪಾತ್ರಗಳು ಎತ್ತುವ ವಿಚಾರಗಳು ಬಹಳ ಆಪ್ತವಾಗಿ ದೀರ್ಘಕಾಲ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ.
ನಮಸ್ಕಾರ,
ಅಮಿತ್ ಕಾಮತ್
July 16, 2020
Loved the first half which was like a treatise on spirituality. The second half was the love-triangle of Yayati, Devayani and Sharmistha and I lost interest and just skimmed thru it.
April 19, 2019
मुझे यह एक सम्राट के जीवन का अत्यंत सजीव चित्रण लगा। एक श्रेष्ठ कुल में जन्मा एक राजकुमार जिसे अपने पूर्वजों के कृत्यों से बराबरी करनी है परंतु जिसे श्राप का भय भी है। जिसे महलों में सुख नहीं मिलता परंतु दूसरा मार्ग भी नहीं होने से मजबूर है। जो कामातुर है और अपनी पत्नी का अंकुश भी नहीं सह सकता। एक ऐसे मनुष्य की भावनाओं का श्रेष्ठ चित्रण लेखक विष्णु सखाराम खांडेकर ने किया है। उपन्यास में तीन प्रमुख चरित्रों के माध्यम से कहानी सुनाई गयी है। और मेरे विचार से तीनों की भावनाओं के साथ लेखक ने न्याय किया है। मैंने एक स्टार कम इसलिये किया कि देवयानी के अहंकार-खंडन का चित्रण मुझे पढ़ना था परंतु किसी कारणवश यह उपन्यास का भाग नहीं। आगे संक्षेप में कथा वर्णन है, अतः अपने जोखिम पर पढ़ें।
----English----
A prince born in a great dynasty must try to be an equal to his esteemed predecessors. He is frightened of curses. He can't find happiness in the palace and leaving it is not an option. He is lustful but can't tolerate his wife's restraints. Author Vishnu Sakharam Khandekar has expertly drawn the emotions of such a character in this novel. There are three main characters in the novel who tell their side of the story and all their emotions have been treated well by the author. I gave only 4 stars because I wanted to read how Devayani's ego was broken and her first reaction to it but novel skips that part. And, now comes a short description of the story, so read on your own risk.
----English----
A prince born in a great dynasty must try to be an equal to his esteemed predecessors. He is frightened of curses. He can't find happiness in the palace and leaving it is not an option. He is lustful but can't tolerate his wife's restraints. Author Vishnu Sakharam Khandekar has expertly drawn the emotions of such a character in this novel. There are three main characters in the novel who tell their side of the story and all their emotions have been treated well by the author. I gave only 4 stars because I wanted to read how Devayani's ego was broken and her first reaction to it but novel skips that part. And, now comes a short description of the story, so read on your own risk.
April 19, 2023
While the eponymous King Yayati is the main narrator of this novel, he is not the only one. Some chapters of Yayati are from the point of view of his first wife, Devyani, the daughter of the powerful sage Maharishi Shukra; others are from the point of view of Yayati's lover/'second wife', Sharmistha, a princess who had long been a friend of Devyani's until a bitter misunderstanding drove them apart. Through the voices of these three mythological characters, VS Khandekar tells a story of ambition, sacrifice, lust, and love.
Or at least that's what it's supposed to be.
Given that Yayati was critically acclaimed and won several prestigious awards, I was expecting something quite memorable. In that sense, this book was underwhelming for me. It's fairly average as an insight into people's minds and motivations, and there was just a little too much of meandering philosophizing for my liking. Plus, the 'lust' which seems to be so intrinsic a part of the book as to appear in the title itself, does not really come across so much - Yayati's long eighteen-year pursuit of carnal pleasure is something we're only told about in retrospect, when he's at the fag end of that womanizing - it's told, barely shown. (No, I don't mean I wanted sex scenes and sordid details; just that it would have been more convincing if his lascivious nature is shown from much earlier than it is).
And, one thing that puzzled me: how come Alaka is in love with Puroo (who must be at least twenty years younger than her) and is being described as a 'golden-haired maiden' near the end of the book? Am I missing something, or was this another Alaka? Alaka, reborn? Alaka, Junior? Who?
Perhaps this disappointment is in part because I read a translated version, and translations may not always do justice to a work. Perhaps, also, because I'm not very clued into Hindu mythology (with only a long-ago fleeting acquaintance with the story of Sharmistha), I failed to be deeply invested in this story. It wasn't bad, but it wasn't good enough for me to want to re-read it.
Or at least that's what it's supposed to be.
Given that Yayati was critically acclaimed and won several prestigious awards, I was expecting something quite memorable. In that sense, this book was underwhelming for me. It's fairly average as an insight into people's minds and motivations, and there was just a little too much of meandering philosophizing for my liking. Plus, the 'lust' which seems to be so intrinsic a part of the book as to appear in the title itself, does not really come across so much - Yayati's long eighteen-year pursuit of carnal pleasure is something we're only told about in retrospect, when he's at the fag end of that womanizing - it's told, barely shown. (No, I don't mean I wanted sex scenes and sordid details; just that it would have been more convincing if his lascivious nature is shown from much earlier than it is).
And, one thing that puzzled me: how come Alaka is in love with Puroo (who must be at least twenty years younger than her) and is being described as a 'golden-haired maiden' near the end of the book? Am I missing something, or was this another Alaka? Alaka, reborn? Alaka, Junior? Who?
Perhaps this disappointment is in part because I read a translated version, and translations may not always do justice to a work. Perhaps, also, because I'm not very clued into Hindu mythology (with only a long-ago fleeting acquaintance with the story of Sharmistha), I failed to be deeply invested in this story. It wasn't bad, but it wasn't good enough for me to want to re-read it.
April 10, 2022
This is an extraordinary piece of work by Vi Sa Khandekar. Wish I could give it more than 5 stars. The entire experience of reading this book was cathartic. Each and every word in this book is filled with timeless wisdom, which is even relevant today even though the story is based on a few characters from Mahabharat and beautifully extended, to depict that the basic human animalistic human tendencies have been the same through all the ages but what exactly makes human a human.
This is truly a masterpiece, not to be missed by anyone.
I read the original book which is in Marathi, so I am not sure how well it's translated in other languages.
This is truly a masterpiece, not to be missed by anyone.
I read the original book which is in Marathi, so I am not sure how well it's translated in other languages.
May 9, 2017
Indian Mythology is full of great stories. Yayati is one such tale-very interesting and thoroughly absorbing. Each character has shades and depth and that's what makes the story very profound. This book has been told by its characters in the first person. This is one of those books that keeps you thinking even after the book gets over.
May 26, 2018
अनुप्रास और रूपक अलंकारों से गूंदी हुई यह पाठमाला हस्तिनापुर के राजा ययाति के जीवन को बहुत विस्तृत रूप में दर्शाती है और केवल जीवन पतन नहीं, परंतु नैतिक मूल्यों को भी मनुष्य के जीवन से जोड़ कर, एक उत्कृष्ट उदाहरण देती है।
लेखक श्री विष्णु खांडेकर इस रचना के लिए ज्ञानपीठ पुरुस्कार से अलंकृत हुए एवम् वह प्रथम मराठी लेखक हुए जिन्होंने यह सिद्धि प्राप्त की।
लेखक श्री विष्णु खांडेकर इस रचना के लिए ज्ञानपीठ पुरुस्कार से अलंकृत हुए एवम् वह प्रथम मराठी लेखक हुए जिन्होंने यह सिद्धि प्राप्त की।
September 21, 2023
நான் ஏற்கனவே மாமலரை படித்திருந்ததால், காண்டேகரின் யயாதியை படிக்கும் போது, தொடக்கத்தில் மட்டும் சிறிது தடுமாற்றம் ஏற்பட்டது. மாமலரின் யயாதியும் தேவயானியும் சர்மிஷ்டையும் கசனும் ஏற்கனவே என் மனதில் நிறைந்திருந்தார்கள்.
ஆனால் அந்த சிறு தடுமாற்றத்திற்கு பிறகு, காண்டேகர் அவர்கள் உருவாக்கிய இவ்வுலகினுள் முழுமையாகவே ஒன்றிவிட்டேன். அதற்கு பெரிதும் உதவியாக இருந்தது கா.ஸ்ரீ.ஸ்ரீ.யின் மொழியாக்கம்.
வி.எஸ்.காண்டேகர் ஒரு ஆகூழன். எத்தனையோ பேராசான்களுக்கு கிடைக்காத கொடுப்பினை இவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது. மொழிப்பெயர்பாளர்களால் கொத்து புரோட்டா போடப்பட்ட எத்தனையோ படைப்புகளை பார்த்திருக்கிறேன், ஆனால் கா.ஸ்ரீ்.ஸ்ரீ.யின் இந்த மொழியாக்கம் தெள்ளத்தெளிவான மொழிநடையை கொண்டிருக்கிறது. ஒரு மொழிபெயர்ப்பை படிக்கிறேன் என்ற எண்ணமே உருவாகவில்லை, அவ்வளவு அருமையாக இருந்தது.
யயாதியின் தாயார் ஒரு அரிய கதாபாத்திரம். மென்மையாக தோன்றி பயங்கரமாக உருமாறுகிறாள். தன் கணவன் சாவுப்படுக்கையில் கிடக்கையில் உள்ளங்கலங்கி இருப்பவள், அவன் இறந்த பிறகு மிக விரைவாக மீண்டெழுந்து, புதிய மிடுக்கையும் முழு விடுதலையையும் அடைந்து, தன்னைத்தானே வளர்த்தெடுக்கிறாள்.
அவள் அலகாவுக்கு கொடுத்த தண்டனையை நான் எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை. என்னதான் மகன் வளர்ந்து பேரரசன் ஆனாலும் அவனுடைய சிண்டு இவள் கையில்தான் உள்ளது என்பதை யயாதியும் நானும் ஒரே நேரத்தில் உணர்ந்தோம்.
அதுமட்டுமல்லாமல் அரசிக்கு அலகா போன்ற சேடிப்பெண்கள் ஒரு பொருட்டே இல்லை என்பதை காண்டேகர் கூறிச்செல்லும் போது மன்னர் காலத்தில் எளியவர்களின் நிலை என்ன என்பதையும் உணர முடிந்தது.
காமம் தலைக்கேறி, கள்மயக்கில் யயாதி செய்யும் அட்டுழியங்கள் பெரும் அதிர்ச்சியை அளித்தன. தனக்காக உயிரை கொடுத்த நண்பனின் குடும்பத்தையே ஒற்றை ஆளாக சிதைக்கிறான். புருவின் அலகா கூட மயிரிழையில் தான் தப்பிக்கிறாள்.
தேவயானியின் மண்டக்கனம் பெரும் மன அழுத்தத்தை கொடுத்தது. சட்டென்று வெண்முரசின் குந்தி கண்முன் வந்துபோனாள்.
ஆக மொத்தத்தில், யயாதி நல்லதொரு நாவலை படித்த நிறைவை கொடுத்தது.
ஆனால் அந்த சிறு தடுமாற்றத்திற்கு பிறகு, காண்டேகர் அவர்கள் உருவாக்கிய இவ்வுலகினுள் முழுமையாகவே ஒன்றிவிட்டேன். அதற்கு பெரிதும் உதவியாக இருந்தது கா.ஸ்ரீ.ஸ்ரீ.யின் மொழியாக்கம்.
வி.எஸ்.காண்டேகர் ஒரு ஆகூழன். எத்தனையோ பேராசான்களுக்கு கிடைக்காத கொடுப்பினை இவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது. மொழிப்பெயர்பாளர்களால் கொத்து புரோட்டா போடப்பட்ட எத்தனையோ படைப்புகளை பார்த்திருக்கிறேன், ஆனால் கா.ஸ்ரீ்.ஸ்ரீ.யின் இந்த மொழியாக்கம் தெள்ளத்தெளிவான மொழிநடையை கொண்டிருக்கிறது. ஒரு மொழிபெயர்ப்பை படிக்கிறேன் என்ற எண்ணமே உருவாகவில்லை, அவ்வளவு அருமையாக இருந்தது.
யயாதியின் தாயார் ஒரு அரிய கதாபாத்திரம். மென்மையாக தோன்றி பயங்கரமாக உருமாறுகிறாள். தன் கணவன் சாவுப்படுக்கையில் கிடக்கையில் உள்ளங்கலங்கி இருப்பவள், அவன் இறந்த பிறகு மிக விரைவாக மீண்டெழுந்து, புதிய மிடுக்கையும் முழு விடுதலையையும் அடைந்து, தன்னைத்தானே வளர்த்தெடுக்கிறாள்.
அவள் அலகாவுக்கு கொடுத்த தண்டனையை நான் எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை. என்னதான் மகன் வளர்ந்து பேரரசன் ஆனாலும் அவனுடைய சிண்டு இவள் கையில்தான் உள்ளது என்பதை யயாதியும் நானும் ஒரே நேரத்தில் உணர்ந்தோம்.
அதுமட்டுமல்லாமல் அரசிக்கு அலகா போன்ற சேடிப்பெண்கள் ஒரு பொருட்டே இல்லை என்பதை காண்டேகர் கூறிச்செல்லும் போது மன்னர் காலத்தில் எளியவர்களின் நிலை என்ன என்பதையும் உணர முடிந்தது.
காமம் தலைக்கேறி, கள்மயக்கில் யயாதி செய்யும் அட்டுழியங்கள் பெரும் அதிர்ச்சியை அளித்தன. தனக்காக உயிரை கொடுத்த நண்பனின் குடும்பத்தையே ஒற்றை ஆளாக சிதைக்கிறான். புருவின் அலகா கூட மயிரிழையில் தான் தப்பிக்கிறாள்.
தேவயானியின் மண்டக்கனம் பெரும் மன அழுத்தத்தை கொடுத்தது. சட்டென்று வெண்முரசின் குந்தி கண்முன் வந்துபோனாள்.
ஆக மொத்தத்தில், யயாதி நல்லதொரு நாவலை படித்த நிறைவை கொடுத்தது.
Displaying 1 - 30 of 364 reviews