گزین گویه های ویرجینیا وولف

by Virginia Woolf, ویرجینیا وولف, لیو بانرات (گردآوری)

سال نشر: 1388

جملات و بندهای برگزیده از آثار داستانی و غیر داستانی - من جمله خاطرات - وولف

119 pages, Unknown Binding

First published August 18, 1996

About the author

(Adeline) Virginia Woolf was an English novelist and essayist regarded as one of the foremost modernist literary figures of the twentieth century.

During the interwar period, Woolf was a significant figure in London literary society and a member of the Bloomsbury Group. Her most famous works include the novels Mrs. Dalloway (1925), To the Lighthouse (1927), and Orlando (1928), and the book-length essay A Room of One's Own (1929) with its famous dictum, "a woman must have money and a room of her own if she is to write fiction."

Reviews

[°•.Melina°•. · Rating 4 out of 5]

نمیدونم چرا همیشه از خوندن نامه‌ها و خاطرات و تفکرات نویسنده‌ها حتی بیشتر از کتاباشون لذت میبرم.
اون احساس نزدیکی لعنتی و اینکه چقدر حتی ۱۰۰ سال پیش همشون مثل ما بودن...خیلی برام شیرینه.
این کتاب هم درواقع یه سری جملات و گویه‌های برجسته‌ی ویرجینیا از کتاب‌ها و یادداشت‌هاشو توسط موضوع تقسیم بندی کرده و نوشته و میدونین انگار فقط برای این خوبه که باعث شه هرچه زودتر کتاباشو بخونین و جذب نویسنده بشید مگرنه همشو قراره بالاخره تو کتاب‌هاش بخونین و من اواسطش احساس اتلاف وقت کردم ولی خب امتیاز خود مطالب و لذتی که ازشون بردم ۴ عه

[Ellie · Rating 3 out of 5]

از این اقدام بسیار دلگیرم. یه کم از حرف‌های ویرجینیا وولف در کتاب‌هاش، از این‌جا و اون‌جا رو جمع کردن و چند صفحه‌ای که شده، چاپش کردن. دردناک نیست؟ چون من که کتاب‌های وولف رو خوندم این گزین‌گویه‌های پراکنده و بریده شده به چه دردم می‌خوره؟ کپشن اینستاگرام؟ توییت فاخری در توییتر؟ غمگینم کرد.

[مِستر کثافت درونگرا · Rating 2 out of 5]

یه سری جملات قصار و کوتاه از ویرجینیای عزیز رو سرهم کردن

من باهاش مشکلی جدی ندارم ولی اگه دنبال شناخت ادبی و فکری ویرجینیا هیچ چیزی از ویرجینیا دستتون نمیاد

[Farnaz · Rating 1 out of 5]

می‌گوید: آن فرشته ی نایاب منقرض شده است. زن که تا آت زمان موجودی فداکار و جان‌سپار بود و خانه را اداره می کرد، به نیروی کار پیوسته است
____________________________________________________________
از اینکه گذاشتم خیلی چیزها و اتفاق ها بدون اینکه فرصتی برای یادداشت داشته باشم از چنگم در برود بسیار مکدر و تقصصیر کارم. صلح مثل یک سنگ بزرگ در مداب شخی من افتاد و امواج آن حتی تا سواحل آن سو هم ادامه یافت
____________________________________________________________
حقیقت این است که من به عنوان یک نویسنده موفق نبودم. روش نگارش من کهنه شده. پیر شده ام، هیچ پیشرفتی ندارم، ذهنم کند شده، بهار شده و کتاب من به صورت نارس متولد می شود و در واقع در نطفه می میرد. مثل فشنگی که آب دیده باشد و نترکد
____________________________________________________________
گه گاه مدت زمان درازی به هم خیره می شدیم، جسما از هم جدا بودیم، اما این نگاه ها حاکی از پیوستگی و ارتباطی عمیق و ماندنی بین ما بود
____________________________________________________________
ویرجینیا خود از نظر داشتن روحیه ی طبقه حاکم ، علاقه به برگزیدگان و خلاصه امپراتوری بریتانیا به خانم دالووی شباهت دارد. او نیز مانند زنان بسیاری در چرخ دنده های انعطاف ناپذیر مهمانی های شبانه و انبوه کارت های فرستاده شده آرام آرام خرد و له می شود
____________________________________________________________
هر یک از ما به تنهایی فنا شدیم
____________________________________________________________
برای گریز از درماندگی ام به مفری نیاز دارم، و برای گریز از پریشانی روحی ام
____________________________________________________________
احساس می کنم مثل حبابی از عمق یک بطری به بالا صعود می کنم
____________________________________________________________
این مرگ، به منزله ی پایان، چیزی آن دوردست ها، در چین، و من نشسته ام و درباره ی او می نویسم. چقدر فرار و چقدر واقعی... ذهنیتی متعادل که در پس آن چه رنج ها که پنهان بود. مرگ او مانند مرگ منسفیلد سرکوفتی است به من. من ادامه می دهم ولی آن ها تسلیم شدند
____________________________________________________________
مغز من امروز بح خالی شده و من فقط می توانم به عنوان بالش زیر سر از آن استفاده کنم
____________________________________________________________
هیتلر اتریش را تصرف می کند.
ویرجینیا خطاب به مردان می نویسد: مادران شما با همان دستانی می جنگند که شما می جنگید و به همان دلایل. مادران شما علیه استبدادِ سلطه ی پدرسالاری مبارزه کردند همانطور که شما در مقابل سلطه ی فاشیست ها...و امروز با آزادی های شما مخالف هستند. آن ها می خواهند برای شما در زندگی تعیین تکلیف کنند. آن ها اکنون فقط بین زن و مرد تفاوت قائل نیستند، بلکه بین نژادها تفاوت قائل می شوند. شما در درونتان چیزی را احساس می کنید که مادرانتان وقتی حذف شدند احساس می کردند. وقتی به عنوان زن مجبور به سکوت شدند
____________________________________________________________
بحران بیماری آغاز می شود. او در دفتر خاطراتش به تاریخ 29 مارس، تقریبا یک سال قبل از خودکشی چنین می نویسد: من حالا بیشتر احساس قبل از وقوع حالتی تسکسن دهنده را تجربه می کنم، نه احساس ایده و فکر... خواب نشر یک کتاب شاعرانه را می بینم. شاید هم گه گاه یک شیرینی بپزم. چون خدا می داند که من وظیفه ام را در مقابل یک انسان با یک قلم و مرکب انجام داده ام. نویسندگان جوان بدون کمک من هم گلیم خودشان را از آب بیرون می کشند. بله، من استحقاق بهار را دارم و حالا غرقه در زیر امواج آب های آزاد تا وقت ناهار کتاب خواهم خواند
____________________________________________________________
خانم لاتروب بعد از اینکه تماشاگران متفرق می شوند، تنها می ماند. او دیگر نخواهد توانست پرده ای را که قرار خواهد بود در عمق صحنه بین درخت ها بیاویزد تا گاوها، چلچله ها و زمان حال دیده شوند، از یاد ببرد. صحنه عریان است. خانم لاتروب از پای درآمده، به درختی تکیه می دهد. توانش را از دست داده است. با خود زمزمه می کند «این خود مرگ است، مرگ» چند ماهی بیشتر به پایان زندگی ویرجینیا باقی نمانده است. 2 مارس در حالی که جیب های کتش را از سنگ های بزرگ پر کرده خود را در رودخانه ی اوز می اندازد و خودکشی می کند
____________________________________________________________
چه افسرده زاده شده ام من، تنها چیزی که مرا روی آب نگه می دارد کار کردن است... تا از کار دست می کشم، احساس می کنم که دارم غرق می شوم، غرق
____________________________________________________________
عشقم به دوستانم، شور و شوقم، حس ضروری مهم بودن، قدت دوست داشتن و اشتیاقم به زندگی بشری را از من بگیرید و آنگاه هیچ چیز نخواهم بود، جز یک پوسته، یک نخ بی رنگ و پوسیده که باید مانند هر آشغال دیگری بیرون انداخته شود
____________________________________________________________
پیرتر از آن هستم که بتوانم زندگی خودم را بنویسم،اما خیلی چیزها را به یاد می آورم
____________________________________________________________
آیا زمانی خواهد رسید که بتوانم طاقت بیاورم و کارهای خودم را بدون احساس شرمندگی، لرزیدن و اینکه جایی پنهان شوم، بخوانم؟
____________________________________________________________
دیگر هیچ تردیدی در ذهنم وجود ندارد که در چهل سالگی فهمیده ام چگونه گفتن چیزی را با دای خود آغاز کنم؛ و این مرا سر ذوق آورده، آنقدر که احساس می کنم می توانم بدون تحسین پیش بروم
____________________________________________________________
میل سیراب نشدنی نوشتن چیزی قبل از مرگم، این حس ویران کننده ی کوتاهی و سرآسیمگی زندگی، مرا وادار می کند که مانند انسانس در معرض خطر، محکم به تکیه گاهم بچسبم
____________________________________________________________
چیزی که ازش ترسیده بودم، این بود که مثل یک آدم ناچیز فراموش شده باشم
____________________________________________________________
من مشهور و درخشان نخواهم شد. من به کار کردن، تغییر دادن، گشودن ذهن و چشمانم ادامه خواهم داد، و انگ خوردن و قالبی بودن را نخواهم پذیرفت
____________________________________________________________
ما متفکرین به هیچ طبقه ای تعلق نداریم
____________________________________________________________
همه چیز به ورتی یکنواخت جاری بود
____________________________________________________________
اما من قلبم را در سینه ام زیر و رو می کنم تا بلکه کوچکترین تفاله ای از شور عشق در آن بیابم ـ من وسط خاکسترها را هم می زنم تا شاید چیزی باشد، و هیچ چیز نمی یابم جز احسان و کسالت
____________________________________________________________
تور اینکه فاصله های اجتماعی ناپدید شده اند، بی فایده است. ممکن است آدم تطاهر کند که چنین موانعی را نمی شناسد و این کوپه ای که در آن زندگی می کند، به او اجازه می دهد تا سراسر دنیا را بپیماید، اما این یک توهم است
____________________________________________________________
او نمی تواند از مکان خاصی که در آن بار آمده بگریزد
____________________________________________________________
نویسندگان از طبقه ی متوسط برمی خیزند. برای این که فقط در طبقه ی متوسط است که عادت نوشتن کاری طبیعی و عادی، مانند بیل زدن زمین و ساختن خانه است
____________________________________________________________
در زمان تنگدستی، هنر اولین تجملی است که کنار گذاشته می شود، و هنرمند اولین تولیدکننده ای است که صدمه می بیند. اما به طور منطقی او نیز به جامعه وابسته است. جامعه تنها اجیرکننده ی او نیست، ولی نعمتش هم هست
____________________________________________________________
منظورشان از عدالت و آزادی چیست؟
او فکر کرد یک جای کار می لنگد. یک جا شکافی هست، یک جدایی بین کلمه و واقعیت. اگر آنها می خواهند جهان را اصلاح کنند... چرا از همان جا شروع نمی کنند، از مرکز، بین خودشان؟
____________________________________________________________
تصویر دیگری خودش را تحمیل کرد. تویر یک مرد بود. بعضی می گفتند او مرد است و بعضی انکار می کردند. جوهر رجولیت، نمونه ی کاملی از آن چیزی که دیگران طرحی ناتمام از آن هستند. او مطمئنا یک مرد است. چشمانش برق می زنند. چشمانش خیره اند. بدن او که در حالتی غیرطبیعی ست محکم بسته بندی شده، به تنگی در اونیفرمش قالب گیری شده است.
روی سینه ی اونیفرمش چند مدال و چند نشان مرموز دوخته شده است. دستش روی قبضه ی شمشیرش است. او در آلمان یا ایتالیا فورر یا دوچه نامیده می شود. و پشت سر او خانه های ویران و بدن های مرده ـ مرد، زن و بچه ـ بر زمین نقش بسته اند. دنیای آشکار و پنهان به طور جدایی ناپذیری با هم در ارتباط اند... دیکتاتوری و بردگی یکی از آن ها، دیکتاتوری و بردگی دیگری ست.
اما تصویر انسان، حتی درون یک عکس به چیز دیگری، به عواطفی بغرنج تر اشاره دارد. به این اشاره دارد که ما نمی توانیم خودمان را از تصویر جدا کنیم، که ما خودمان تویر هستیم، این نشان می دهد که ما تماشاگرانی منفعل و محکوم به فرمان برداری محض نیستیم، بلکه با افکار و کردارمان می توانیم آن شکل را تغییر بدهیم
____________________________________________________________
زخم هایش را مثل ستاره هایی به گردن انداخته
____________________________________________________________
او (کلاریسا) فکر می کرد خدایان وجود ندارند. هیچ کس را نباید ملامت کرد. و بدین ترتیب با خوبی کردن به خاطر خوبی، این مذهب ملحدانه را کامل کرد
____________________________________________________________
ما همه نقش بازی می کنیم. بله، اما در نمایشنامه ی چه کسی؟
____________________________________________________________
این حقیق ندارد که مرگ جوانان غم انگیزترین چیز زندگی ست ـ آن ها از خیلی چیزها نجات یافته اند، آن ها خیلی چیزها به دست آورده اند
____________________________________________________________
انسان تنها بود. در مرگ نوعی پذیرش بود
____________________________________________________________
زندگی های حقیر ما، به همین ناخوشایندی که هستند، تنها زمانی شکوه و معنی می یابند که زیر چشمان عشق اند
____________________________________________________________
آن ها حواسشان به همدیگر است، در وجود یکدیگر زندگی می کنند، عشق غیر از این چیست...
____________________________________________________________
درگیر ازدواج شدن با کسی که عاشقش نیستی مثل این است که به ناچار قدم به دنیایی بگذاری که در آن اشتیاق، فقط داستان مسافری ست که از قلب جنگل ها می گوید و به ندرت کسی به او گوشزد می کند کهمردم عاقل به حقیقی بودن داستانش شک دارند
____________________________________________________________
کلمه ی جامعه در ذهن چنان طنین می اندازد که زنگ های پریشان کننده ی یک موسیقی خشن: نباید، نباید، نباید، نباید، بیاموزی، نباید به دست بیاوری، نباید داشته باشی
____________________________________________________________
چرا زندگی اینقدر تراژدی است، درست مثل تکه ای باریک از سنگفرش روی گودالی عمیق
____________________________________________________________
زندگی ردیفی از چراغ های درشکه نیست که قرینه ی هم چیده شده باشد. زندگی هاله ای نورانی است، پوششی نیمه شفاف که از ابتدای آگاهی تا انتهای آن دور ما را فرا گرفته است
____________________________________________________________
و هنوز تنها زندگی هیجان انگیز، زندگی خیالی ست
____________________________________________________________
ما بدون آینده زندگی می کنیم. این خنده دار است... با درهایی که به رویمان بسته است
____________________________________________________________
وقتی قادر نیستم ببینم که کلمات مثل حلقه ای از دود دور سرم حلقه زده اند، در تاریکی هستم، هیچ چیز نیستم
____________________________________________________________
وقتی پستچی در می زند و نامه می آید همیشه انگار معجزه ای تکرار می شود ـ حرف زدن بی حال است. نامه ها مقدس، بی نهایت شجاع، سرگردان و پریشان اند
زندگی بدون آن ها تکه تکه خواهد شد
____________________________________________________________
آثار ویرجینیا وولف اتاقی است مملو از پژواک ها که هرچه بیشتر خوانده شود، بیشتر شنیده می شود
____________________________________________________________
نیمه تاریک روح او دمساز با نیمه ی ـآفتابی می زیست. نیمه ای که با عشق پرشور به زنذگی و دوستان همراه بود. او نسبت به شیرینی و لذت های ملموس زندگی همان قدر حساس بود که به ظلم و جور آن. در حقیقت توانایی او برای لذت بردن بی کران بود. نوشته های او، حساسیت شگفت آور او را نسبت به تک تک تاثرات و از میان آن ها، تاثراتی که از دنیای طبیعت می آیند و در جسم او ثبت و ذخیره می شوند، نشان می دهد

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 3 out of 5]

نمره ی واقعی: دو و نیم

بخش هایی که من بیشتر پسندیدم یکی سالشمار مفصل زندگی وولف بود ( یک زندگی کوبنده )، و دیگه بخش های "درباره ی خودش"، "زنان و مردان" و "مردم". البته جاهای دیگه هم چیزهای جذاب وجود داشتند. نکات ابهامی هم در بعضی نقل قول ها وجود داشت که معلوم نبود چقدرش به خاطر ترجمه است. ترجمه ترجمه ی بدی نیست ظاهرا اما جملات باید در جاهایی یه دستی به سر و روشون کشیده بشه - خصوصا ربط جمله ها با هم. در مورد تلفظ اسامی خاص هم من درگیری هایی داشتم - انقد که گفتم نکنه واقعا اینا تلفظ های بومی و درسته و من حالیم نیست

[Kat · Rating 4 out of 5]

A good introduction to Virginia Woolf. I’m ready to read some of her novels!

[Fatemeh · Rating 2 out of 5]

اولین تلاش برای یافتن نویسنده زن مورد علاقم که با خواندن یک جسارت عظیم و یک آبروریزی هولناک با شکست مواجه شد.

می دانی چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد؟
نویسندگان هم عصرش

[Bekah Ward · Rating 3 out of 5]

I don't know a whole lot about Virginia Woolf, although often my drama/english studies have skirted around her. I did enjoy her piece, Professions for Women.

It was really interesting to get an insight into what she thought about different topics and the world she lived in. And there was a short part dedicated to her quotes about food, which was great.

In the introduction it said that quotes had to be picked carefully so that they weren't taken out of context. However, I still felt that some of the quotes didn't make sense as they were.

This was a nice way to get insight into some of the things Woolf said.

[Shanna · Rating 4 out of 5]

This little thing made me want to read if not all, most, of Virginia Woolf's books, poems and biography.