What do you think?
Rate this book
Mapuche
Rubén, fils du célèbre poète Calderón assassiné dans les geôles de la dictature argentine, est un rescapé de l’enfer. Trente ans plus tard, il se consacre à la recherche des disparus du régime de Videla. Quand sa route croise celle de Jana, une jeune sculptrice mapuche qui lui demande d’enquêter sur le meurtre de son amie Luz, la douleur et la colère les réunissent. Mais en Argentine hier comme aujourd’hui, il n’est jamais bon de poser trop de questions, les bourreaux et la mort rôdent toujours...
541 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2012
42 people are currently reading
804 people want to read
About the author
Caryl Férey
67 books147 followersCaryl Férey’s novel Utu won the Sang d’Encre, Michael Lebrun, and SNCF Crime Fiction Prizes. Zulu, his first novel to be published in English, was the winner of the Nouvel Obs Crime Fiction and Quais du Polar Readers Prizes. In 2008, it was awarded the French Grand Prix for Best Crime Novel. He lives in France.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 115 reviews
August 26, 2025
QUE SE VAYAN TODOS! Y QUE NO SE QUEDE NINGUNO!
Jana, la mapuche.
Una giovane coppia di sposi abbandona il Cile alla fine del 1973, dopo che l’11 settembre di quell’anno i militari al comando di Pinochet hanno rovesciato il potere, ucciso il legittimo presidente, Salvador Allende, rinchiuso oppositori e dissidenti nei campi lager, iniziato l’epoca della dittatura e della tortura.
La giovane coppia si trasferisce a Buenos Aires per fuggire e rifarsi una vita.
Ma anche lì, tre anni dopo, succede la stessa cosa: colpo di stato, militari al potere, arresti, sparizioni, detenzioni illegali, tortura. La giovane coppia finisce nel tritacarne, sono di ‘sinistra’, quindi, schedati, vanno eliminati.
La giovane donna è incinta, la tengono in vita fino al parto, così che il neonato possa finire nelle mani di coppie di apropriadores vicine al potere, coppie che non potevano avere figli. L’adozione secondo lo standard argentino anni Settanta.
Il Rio de la Plata divide l’Argentina, e la sua capitale Buenos Aires, adagiata sulla riva sud-ovest, dall’Uruguay e la sua capitale, Montevideo, sulla riva nord-est. Più che un vero e proprio fiume, è l’estuario di altri due fiumi dopo la loro congiunzione, il Paranà e l’Uruguay. È lungo solo 290 km, ma alla foce nell’Oceano Atlantico è largo ben 220!
Questo è l’antefatto della lunga cavalcata, forte e feroce, nella quale Ferey ci trascina fino ai giorni nostri, e lo si scopre molto avanti nel racconto.
Racconto che è prima di tutto una struggente storia d’amore.
Racconto e romanzo che è il migliore dei quattro di Ferey che ho letto, finalmente qui centra il bersaglio, bello e avvincente e appassionante.
Il francese (Caryl Ferey è nato a Caen, nel Calvados, cinquantuno anni fa) si concede comunque qualche sbavatura, tipo descrivere un amplesso con parole così:
…il dardo incandescente che affondava nella seta…
Ma, nonostante qualche caduta come questa, si tratta di quattrocentocinquantaquattro pagine di viaggio nella violenza della storia recente, trasformate in puro intrattenimento, brividi ed emozioni.
Plaza de Mayo e la Casa Rosada.
Rubén Calderón ci conduce nel buco nero della dittatura argentina, nell’orrore dell’ESMA, la Escuela Superior de Mecánica de la Armada, dove, quando aveva quindici anni, anche lui è stato rinchiuso, e torturato per mesi – qui ha perso il padre e la sorellina di dodici anni (scena che lascia senza parole per l’orrore), per poi essere inspiegabilmente rilasciato.
Rubén sa perché l’hanno liberato: perché potesse raccontare quello che succedeva in quel luogo a chi si opponeva al potere, e così aumentare la paura di chi era ancora fuori e temeva di poter finire dentro. Terrorismo di stato.
Adesso che di mestiere fa il detective privato, la sua indagine porta dritto dritto nel cuore nero di quegli anni.
Una delle location del romanzo, Aconcagua Puente del Inca, con le rovine dell’impianto termale. Qui è ambientata una cruenta sparatoria.
Ma la vera protagonista di questo crime thriller è Jana Wenchwn, indiana mapuche.
Aveva solo dodici anni quando ha assistito a una tremenda scena di violenza sulla madre da parte della polizia: da quel giorno il suo seno ha smesso di crescere.
E adesso che è adulta, le è rimasto questo segno dell’infanzia, e lei riversa la sua rabbia e il suo odio in sculture fatte di ferro e materiali riciclati che prende a martellate.
E Jana alla fine torna alle sue radici indiane e avvia la mattanza.
Sono due sopravvissuti.
Entrambi lottano contro fantasmi, ciascuno ha i suoi.
S’incontrano per caso, si perdono subito, ma solo per incrociarsi subito dopo e decidere di non lasciarsi più. Un amore nato sul riconoscimento istantaneo, sulla condivisione della comune disperazione.
Ma, i fantasmi possono anche trasformarsi in demoni.
Un’altra ambientazione del romanzo, il Cerro de lo Siete Colores, vicino a Uspallata.
Ferey ci fa ripercorrere la storia di tutti quegli anni, la cosiddetta “guerra sucia” sporca (come se ne esistessero di pulite), il programma per reprimere il dissenso interno, ritenuto sovversione, rappresentata da gruppi guerriglieri marxisti (per esempio, i montoneros) o peronisti attivi dall’inizio degli anni Settanta, nati per reagire alla crisi economica e alla spoliazione messa in atto dal ceto capitalista. Il colpo di stato, la giunta militare, la nuova definizione, “Processo di riorganizzazione nazionale”, con la quale trentamila persone furono sequestrate, fatte sparire eccetera.
I torturatori argentini, come quelli cileni prima di loro, avevano imparato le tecniche dagli USA, ma molto anche da istruttori francesi ex agenti dell’OAS, esperti nell’uso della fiamma ossidrica e delle scariche elettriche (la picana, nata per controllare il bestiame). Poi, i torturatori argentini aggiunsero elementi di creatività nazionale, come la banderilla, che invece che sui tori veniva infilzata o martellata nelle parti vitali dei prigionieri politici.
I laghi nella riserva naturale di San Carlos de Barriloque: da queste parti si svolge il lungo finale.
Nel 1977, in piena dittatura, le madri dei sequestrati e degli scomparsi, le madri dei desaparecidos, cominciano a riunirsi in Plaza de Mayo davanti alla Casa Rosada, la sede del governo: all’inizio sono solo sedici e rischiano la loro stessa vita. Poco dopo scendono in piazza a manifestare anche le abuelas, le nonne di Plaza de Mayo (Estela Carlotto è la presidente di questa organizzazione, parente del nostro scrittore, che a quell’epoca ha dedicato il suo imperdibile “Le irregolari”).
I Mondiali di Calcio del 1978, organizzati e controllati dai militari, per guadagnare il consenso internazionale. La fine della dittatura, l’éscamotage della guerra delle Malvine contro l’Inghilterra per ricompattare lo spirito nazionale, la bruciante sconfitta, i soldati morti, la crisi economica, la svalutazione, la bancarotta di Stato mentre chi già aveva si arricchiva ancora di più (la cosiddetta forbice, che si allarga sempre in tempo di crisi, e da una parte ci sono tanti, quasi tutti, dall’altra pochi)
La terra dei Mapuche prima dell’arrivo dei conquistadores.
I Mapuche sono il popolo della terra: Mapu=terra e Che=popolo.
La loro terra era una fascia che dall’Oceano Atlantico arrivava fino a quello Pacifico, attraversando la Patagonia e le Ande. Erano i padroni della Patagonia.
Sono stati spazzati via dagli argentini che li hanno usati come bersagli per il tiro a segno. Sparati a vista, e pressoché sterminati.
Quello che non sono riusciti a completare gli assassini argentini è in parte riuscito a Benetton che nel 1991 ha comprato 900 mila ettari della loro terra, ma non da loro, i soldi li ha presi qualcun altro, la compagnia Tierras De Sur Argentino.
Acquisite le terre, la Benetton ha proceduto allo sfollamento dei Mapuche, che non andavano d’accordo con il loro progetto economico: allevare 260mila capi di bestiame, tra pecore e montoni, che producono circa 1 milione 300mila chili di lana all’anno, i quali sono interamente esportati in Europa per fare i maglioncini colorati.
Già che c’era, Benetton ha messo anche 16.000 bovini destinati al macello.
Evidentemente United Colors sì, ma non tutti i colori vanno bene, non tutti sono così uniti: il colore dei Mapuche va mica tanto bene.
Varie ong, tra cui Amnesty International, sono scese in campo per difendere i diritti dei Mapuche. Ma per ora il punteggio è a vantaggio dei Benetton. True Colors of Benetton.
La passività non aiuta a sopravvivere.
Nella Fontana dei Quattro Fiumi di Gian Lorenzo Bernini (1651) che troneggia al centro di piazza Navona a Roma, uno dei quattro fiumi rappresentati dall’architetto scultore è il Rio de la Plata, il fiume dell’argento. Anche Argentina deriva da argento, dalla speranza delle miniere dell’Eldorado.
Jana, la mapuche.
Una giovane coppia di sposi abbandona il Cile alla fine del 1973, dopo che l’11 settembre di quell’anno i militari al comando di Pinochet hanno rovesciato il potere, ucciso il legittimo presidente, Salvador Allende, rinchiuso oppositori e dissidenti nei campi lager, iniziato l’epoca della dittatura e della tortura.
La giovane coppia si trasferisce a Buenos Aires per fuggire e rifarsi una vita.
Ma anche lì, tre anni dopo, succede la stessa cosa: colpo di stato, militari al potere, arresti, sparizioni, detenzioni illegali, tortura. La giovane coppia finisce nel tritacarne, sono di ‘sinistra’, quindi, schedati, vanno eliminati.
La giovane donna è incinta, la tengono in vita fino al parto, così che il neonato possa finire nelle mani di coppie di apropriadores vicine al potere, coppie che non potevano avere figli. L’adozione secondo lo standard argentino anni Settanta.
Il Rio de la Plata divide l’Argentina, e la sua capitale Buenos Aires, adagiata sulla riva sud-ovest, dall’Uruguay e la sua capitale, Montevideo, sulla riva nord-est. Più che un vero e proprio fiume, è l’estuario di altri due fiumi dopo la loro congiunzione, il Paranà e l’Uruguay. È lungo solo 290 km, ma alla foce nell’Oceano Atlantico è largo ben 220!
Questo è l’antefatto della lunga cavalcata, forte e feroce, nella quale Ferey ci trascina fino ai giorni nostri, e lo si scopre molto avanti nel racconto.
Racconto che è prima di tutto una struggente storia d’amore.
Racconto e romanzo che è il migliore dei quattro di Ferey che ho letto, finalmente qui centra il bersaglio, bello e avvincente e appassionante.
Il francese (Caryl Ferey è nato a Caen, nel Calvados, cinquantuno anni fa) si concede comunque qualche sbavatura, tipo descrivere un amplesso con parole così:
…il dardo incandescente che affondava nella seta…
Ma, nonostante qualche caduta come questa, si tratta di quattrocentocinquantaquattro pagine di viaggio nella violenza della storia recente, trasformate in puro intrattenimento, brividi ed emozioni.
Plaza de Mayo e la Casa Rosada.
Rubén Calderón ci conduce nel buco nero della dittatura argentina, nell’orrore dell’ESMA, la Escuela Superior de Mecánica de la Armada, dove, quando aveva quindici anni, anche lui è stato rinchiuso, e torturato per mesi – qui ha perso il padre e la sorellina di dodici anni (scena che lascia senza parole per l’orrore), per poi essere inspiegabilmente rilasciato.
Rubén sa perché l’hanno liberato: perché potesse raccontare quello che succedeva in quel luogo a chi si opponeva al potere, e così aumentare la paura di chi era ancora fuori e temeva di poter finire dentro. Terrorismo di stato.
Adesso che di mestiere fa il detective privato, la sua indagine porta dritto dritto nel cuore nero di quegli anni.
Una delle location del romanzo, Aconcagua Puente del Inca, con le rovine dell’impianto termale. Qui è ambientata una cruenta sparatoria.
Ma la vera protagonista di questo crime thriller è Jana Wenchwn, indiana mapuche.
Aveva solo dodici anni quando ha assistito a una tremenda scena di violenza sulla madre da parte della polizia: da quel giorno il suo seno ha smesso di crescere.
E adesso che è adulta, le è rimasto questo segno dell’infanzia, e lei riversa la sua rabbia e il suo odio in sculture fatte di ferro e materiali riciclati che prende a martellate.
E Jana alla fine torna alle sue radici indiane e avvia la mattanza.
Sono due sopravvissuti.
Entrambi lottano contro fantasmi, ciascuno ha i suoi.
S’incontrano per caso, si perdono subito, ma solo per incrociarsi subito dopo e decidere di non lasciarsi più. Un amore nato sul riconoscimento istantaneo, sulla condivisione della comune disperazione.
Ma, i fantasmi possono anche trasformarsi in demoni.
Un’altra ambientazione del romanzo, il Cerro de lo Siete Colores, vicino a Uspallata.
Ferey ci fa ripercorrere la storia di tutti quegli anni, la cosiddetta “guerra sucia” sporca (come se ne esistessero di pulite), il programma per reprimere il dissenso interno, ritenuto sovversione, rappresentata da gruppi guerriglieri marxisti (per esempio, i montoneros) o peronisti attivi dall’inizio degli anni Settanta, nati per reagire alla crisi economica e alla spoliazione messa in atto dal ceto capitalista. Il colpo di stato, la giunta militare, la nuova definizione, “Processo di riorganizzazione nazionale”, con la quale trentamila persone furono sequestrate, fatte sparire eccetera.
I torturatori argentini, come quelli cileni prima di loro, avevano imparato le tecniche dagli USA, ma molto anche da istruttori francesi ex agenti dell’OAS, esperti nell’uso della fiamma ossidrica e delle scariche elettriche (la picana, nata per controllare il bestiame). Poi, i torturatori argentini aggiunsero elementi di creatività nazionale, come la banderilla, che invece che sui tori veniva infilzata o martellata nelle parti vitali dei prigionieri politici.
I laghi nella riserva naturale di San Carlos de Barriloque: da queste parti si svolge il lungo finale.
Nel 1977, in piena dittatura, le madri dei sequestrati e degli scomparsi, le madri dei desaparecidos, cominciano a riunirsi in Plaza de Mayo davanti alla Casa Rosada, la sede del governo: all’inizio sono solo sedici e rischiano la loro stessa vita. Poco dopo scendono in piazza a manifestare anche le abuelas, le nonne di Plaza de Mayo (Estela Carlotto è la presidente di questa organizzazione, parente del nostro scrittore, che a quell’epoca ha dedicato il suo imperdibile “Le irregolari”).
I Mondiali di Calcio del 1978, organizzati e controllati dai militari, per guadagnare il consenso internazionale. La fine della dittatura, l’éscamotage della guerra delle Malvine contro l’Inghilterra per ricompattare lo spirito nazionale, la bruciante sconfitta, i soldati morti, la crisi economica, la svalutazione, la bancarotta di Stato mentre chi già aveva si arricchiva ancora di più (la cosiddetta forbice, che si allarga sempre in tempo di crisi, e da una parte ci sono tanti, quasi tutti, dall’altra pochi)
La terra dei Mapuche prima dell’arrivo dei conquistadores.
I Mapuche sono il popolo della terra: Mapu=terra e Che=popolo.
La loro terra era una fascia che dall’Oceano Atlantico arrivava fino a quello Pacifico, attraversando la Patagonia e le Ande. Erano i padroni della Patagonia.
Sono stati spazzati via dagli argentini che li hanno usati come bersagli per il tiro a segno. Sparati a vista, e pressoché sterminati.
Quello che non sono riusciti a completare gli assassini argentini è in parte riuscito a Benetton che nel 1991 ha comprato 900 mila ettari della loro terra, ma non da loro, i soldi li ha presi qualcun altro, la compagnia Tierras De Sur Argentino.
Acquisite le terre, la Benetton ha proceduto allo sfollamento dei Mapuche, che non andavano d’accordo con il loro progetto economico: allevare 260mila capi di bestiame, tra pecore e montoni, che producono circa 1 milione 300mila chili di lana all’anno, i quali sono interamente esportati in Europa per fare i maglioncini colorati.
Già che c’era, Benetton ha messo anche 16.000 bovini destinati al macello.
Evidentemente United Colors sì, ma non tutti i colori vanno bene, non tutti sono così uniti: il colore dei Mapuche va mica tanto bene.
Varie ong, tra cui Amnesty International, sono scese in campo per difendere i diritti dei Mapuche. Ma per ora il punteggio è a vantaggio dei Benetton. True Colors of Benetton.
La passività non aiuta a sopravvivere.
Nella Fontana dei Quattro Fiumi di Gian Lorenzo Bernini (1651) che troneggia al centro di piazza Navona a Roma, uno dei quattro fiumi rappresentati dall’architetto scultore è il Rio de la Plata, il fiume dell’argento. Anche Argentina deriva da argento, dalla speranza delle miniere dell’Eldorado.
November 13, 2018
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη! Πρώτη φορά διάβασα τον Caryl Ferey και ομολογώ τον ενθουσιασμό μου. Αδικείται από το γεγονός πως το βιβλίο αυτό κατατάσσεται στην αστυνομική λογοτεχνία. Δεν είναι αστυνομικό, έστω κι αν έχει τα χαρακτηριστικά ενός αστυνομικού βιβλίου. Είναι ένα δοκίμιο για την πολιτική ιστορία της Αργεντινής των τελευταίων δεκαετιών με αποκορύφωμα βέβαια την στρατιωτική χούντα.
Οπότε πάμε στον επόμενο Ferey....
Οπότε πάμε στον επόμενο Ferey....
February 17, 2016
Παρά τις περγαμηνές του και τα πολλά αστέρια του, το βιβλίο για μένα δεν άξιζε τον τόσο ντόρο.
Μου έδωσε την εντύπωση ότι γράφτηκε με συνταγή δημιουργίας ντόρου. Πλην τούτου δεν διέκρινα ουδεμία αρετή. Η γραφή δεν έλεγε τίποτα. Οι περισσότερες σκηνές ήταν αδικιολόγητα σκληρές. Και οι 2 ήρωες βουτηγμένοι στα κλισέ. Ο παν-έμορφος, παν-έξυπνος, παν-σικ ντυμένος, πάν-καλος, παν-αρρενωπός και παν-ευαίσθητος βασανισμένος ήρωας, αρκούντως σιτεμένος, θα ερωτευτεί την ινδιάνα παν-έμορφη εν είδει γαζέλας, παν-νεότερη του, παν-θαρραλέα και παν-αποφασισμένη μαχήτρια με μόνο ένα της μειονέκτημα : την έλλειψη στήθους! Το ζεύγος περνάει δια πυρός και σιδήρου μέχρι το τέλος, στο οποίο αποκαλύπτεται ότι ο παν-προσοντούχος ήρωας έχει και μία δεινή ποιητική φλέβα! Τι τέλειο!
Χωρίς καμία συγγραφική αρετή, οι σελίδες κυλούν το μάλλον ή ήττον βαρετά, διανθιζόμενες με τολμηρές λέξεις και περιγραφές, που -εννοείται- δεν με σόκαραν αλλά με ξενέρωσαν εντελώς. Οι σκληρές περιγραφές αρχικά με ξένισαν και στη συνέχεια, μέσα στο όλο κλίμα του βιβλίου, με ξενέρωσαν και αυτές.
Από όλο το βιβλίο εκείνο που μένει είναι η ενδιαφέρουσα ματιά στην πονεμένη ιστορία της Αργεντινής, ιστορία που αρχίζει να συσσωρεύει επικίνδυνα πολλές ομοιότητες με τη δική μας σύγχρονη πραγματικότητα και κάνει το στομάχι να σφίγγεται ακόμη περισσότερο. Η κατάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας περιγράφεται με ακρίβεια και ωμότητα και αποτελεί τη μόνη, κατ΄εμέ, αρετή του βιβλίου.
Μου έδωσε την εντύπωση ότι γράφτηκε με συνταγή δημιουργίας ντόρου. Πλην τούτου δεν διέκρινα ουδεμία αρετή. Η γραφή δεν έλεγε τίποτα. Οι περισσότερες σκηνές ήταν αδικιολόγητα σκληρές. Και οι 2 ήρωες βουτηγμένοι στα κλισέ. Ο παν-έμορφος, παν-έξυπνος, παν-σικ ντυμένος, πάν-καλος, παν-αρρενωπός και παν-ευαίσθητος βασανισμένος ήρωας, αρκούντως σιτεμένος, θα ερωτευτεί την ινδιάνα παν-έμορφη εν είδει γαζέλας, παν-νεότερη του, παν-θαρραλέα και παν-αποφασισμένη μαχήτρια με μόνο ένα της μειονέκτημα : την έλλειψη στήθους! Το ζεύγος περνάει δια πυρός και σιδήρου μέχρι το τέλος, στο οποίο αποκαλύπτεται ότι ο παν-προσοντούχος ήρωας έχει και μία δεινή ποιητική φλέβα! Τι τέλειο!
Χωρίς καμία συγγραφική αρετή, οι σελίδες κυλούν το μάλλον ή ήττον βαρετά, διανθιζόμενες με τολμηρές λέξεις και περιγραφές, που -εννοείται- δεν με σόκαραν αλλά με ξενέρωσαν εντελώς. Οι σκληρές περιγραφές αρχικά με ξένισαν και στη συνέχεια, μέσα στο όλο κλίμα του βιβλίου, με ξενέρωσαν και αυτές.
Από όλο το βιβλίο εκείνο που μένει είναι η ενδιαφέρουσα ματιά στην πονεμένη ιστορία της Αργεντινής, ιστορία που αρχίζει να συσσωρεύει επικίνδυνα πολλές ομοιότητες με τη δική μας σύγχρονη πραγματικότητα και κάνει το στομάχι να σφίγγεται ακόμη περισσότερο. Η κατάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας περιγράφεται με ακρίβεια και ωμότητα και αποτελεί τη μόνη, κατ΄εμέ, αρετή του βιβλίου.
August 21, 2020
Κάπου στα μέσα του βιβλίου και όσο πλησίαζα το τέλος, ήμουν αποφασισμένος για τον βαθμό που θα έβαζα: Δύο. Καθαρό και ξάστερο. Γιατί; Πρωτίστως, γιατί δεν υπάρχει 2.5. Την βάση θα του έδινα, κυρίως για την πολυλογία του που με κούρασε. Η εξέλιξη ενώ κάποια στιγμή κορυφώνεται και ο αναγνώστης παρακολουθεί το νήμα τον αποκαλύψεων να ξετυλίγεται, ακολουθεί μια αναγνωστική αγγαρεία εξελίξεων των οποίων προσδοκίες ουδέποτε καλλιέργησε ο συγγραφέας, τουλάχιστον σε εμένα. Οι δε χαρακτήρες ακολουθούν την οδό των νουάρ δημιουργιών - εξοργιστικ�� γοητευτικοί και ξεχωριστοί. Η γκόμενα κατατρεγμένη, ατίθασο άτι, ως άλλη Λίσμπετ Σαλάντερ, εννοείται ερωτεύεται κατάφορα τον πρωταγωνιστή. Ο οποίος περιφέρεται γόης και δυσπρόσιτος, γλυκανάλατα χαραγμένος από την μοίρα. Ωραίος, μποέμ και σκληρόπετσος μαζί. Και ακούει ποστ ροκ, η αναφορά του οποίου προσεγγίζει τα όρια της διαφήμισης.
Όμως, έμαθα πολλά από το βιβλίο. Η Αργεντινή έναι κουφάρι ασυδοσίας, βιασμένη γη, μαζί με τις υπόλοιπες Λατινοαμερικάνικες χώρες, από τα σκληρόπετσα καθεστώτα που βασάνιζαν, απήγαγαν, εξολόθρευαν ζωές και έκαιγαν όνειρα, προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μα ακόμα λυμαίνεται από τα απομεινάρια εκείνης της εποχής. Και η εξουσία είναι στα χέρια των απογόνων των δυναστών. Γι' αυτο, όπως και επίσης πως τελικά είναι ένα αξιοπρεπώς γραμμένο βιβλίο, με αρκετό κόπο και έρευνα από την πλευρά του συγγραφέα, του βάζω ένα 3αρι.
Τελικά, να διαβαστεί; Ναι, γιατί όχι. Είναι μια άλλη λογοτεχνία αστυνομική, που προβληματίζει, έχει ιδεολογία. Αλλά είναι αμετροεπής και κλισέ στην ανάπτυξη των χαρακτήρων - ένα όχημα για να απλώσει ο συγγραφέας την ιδεολογία του, τις μελέτες του και την αισθητική του (βλ. μουσική).
Εγώ δεν θα πάρω άλλο.
Όμως, έμαθα πολλά από το βιβλίο. Η Αργεντινή έναι κουφάρι ασυδοσίας, βιασμένη γη, μαζί με τις υπόλοιπες Λατινοαμερικάνικες χώρες, από τα σκληρόπετσα καθεστώτα που βασάνιζαν, απήγαγαν, εξολόθρευαν ζωές και έκαιγαν όνειρα, προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μα ακόμα λυμαίνεται από τα απομεινάρια εκείνης της εποχής. Και η εξουσία είναι στα χέρια των απογόνων των δυναστών. Γι' αυτο, όπως και επίσης πως τελικά είναι ένα αξιοπρεπώς γραμμένο βιβλίο, με αρκετό κόπο και έρευνα από την πλευρά του συγγραφέα, του βάζω ένα 3αρι.
Τελικά, να διαβαστεί; Ναι, γιατί όχι. Είναι μια άλλη λογοτεχνία αστυνομική, που προβληματίζει, έχει ιδεολογία. Αλλά είναι αμετροεπής και κλισέ στην ανάπτυξη των χαρακτήρων - ένα όχημα για να απλώσει ο συγγραφέας την ιδεολογία του, τις μελέτες του και την αισθητική του (βλ. μουσική).
Εγώ δεν θα πάρω άλλο.
October 4, 2025
Πρώτη επαφή με Férey και αν όντως κινούνται όλα του τα βιβλία σε αυτό το πλαίσιο μάλλον θα εξαντλήσω όλη του τη βιβλιογραφία.
Αστυνομική περιπέτεια με ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο στη συγκεκριμένη περίπτωση στην Αργεντινή την περίοδο της δικτατορίας. O Férey βρίσκει τον τρόπο να περνάει μέσα στην ιστορία του την ιστορία. Να μας βάζει στο πλαίσιο που διαδραματίζεται η πλοκή που είναι φυσικά επακόλουθο ιστορικών γεγονότων.
Λατρεύω αυτού του είδους τα βιβλία και αν στο δεύτερο μισό δεν έκανε κοιλιά μέχρι να κορυφωθεί θα ήταν το απόλυτο για μένα.
Αστυνομική περιπέτεια με ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο στη συγκεκριμένη περίπτωση στην Αργεντινή την περίοδο της δικτατορίας. O Férey βρίσκει τον τρόπο να περνάει μέσα στην ιστορία του την ιστορία. Να μας βάζει στο πλαίσιο που διαδραματίζεται η πλοκή που είναι φυσικά επακόλουθο ιστορικών γεγονότων.
Λατρεύω αυτού του είδους τα βιβλία και αν στο δεύτερο μισό δεν έκανε κοιλιά μέχρι να κορυφωθεί θα ήταν το απόλυτο για μένα.
September 1, 2013
Δυναμικὸ κοκταίηλ Manchette (στὰ καλύτερά του) & Ellroy (πάντα εἶναι στὰ καλύτερά του), μὲ κάμποσο κόπυ πέιστ ἀπὸ τὸν Ἀρχηγὸ Σουηδό. Ὅ,τι πέφτει στὰ χέρια μου δικό του, τοῦ Caryl Ferey ἐννοῶ, θὰ τὸ διαβάζω.
August 2, 2020
"Για τα βιβλία μου, επιλέγω ήρωες που η ιστορία τους τις βαραίνει..
Μαπου, σημαίνει γη. Τσε, σημαίνει άνθρωποι."
ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΌ. Ένα βιβλίο που διαβάζεις με μια ανάσα, αφήγηση εκρηκτική, με βασανιστήρια που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Κι ένα έγκλημα, που ήταν η αρχή για να ξεδιπλωθεί το πιο αποτρόπαιο παρελθόν. Ένα παρελθόν που μυρίζει θάνατο, φόβο και μπαρούτι. Πραγματικά ο συγγραφέας έχει κάνει τρομερή έρευνα για την ιστορία της Αργεντινής, για τη δικτατορία, για τους αγνοούμενους. Για τη φυλή των Μαπούτσε που σφαγιάστηκαν ομαδικά τον 19ο αιώνα. Υπήρχαν σκηνές τόσο σκληρές, που πραγματικά δεν άντεχα να διαβάσω. Η απόλυτη φρίκη. Λέξεις που κατάφεραν να κάνουν τα μάτια μου να βουρκωσουν. Εξελίξεις καταιγιστικες, που ο Caryl Ferey κατάφερε να δέσει τόσο αρμονικά, με μια αριστοτεχνικά δομημένη αφήγηση. Τους πρωταγωνιστές, Ζανα και Ρουμπεν, τους λάτρεψα. Πόνεσα μαζί τους. Και λυτρωθηκα.
Ένα βιβλίο που πραγματικά χαίρομαι που έχω στη βιβλιοθήκη μου.. θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα...
Μαπου, σημαίνει γη. Τσε, σημαίνει άνθρωποι."
ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΌ. Ένα βιβλίο που διαβάζεις με μια ανάσα, αφήγηση εκρηκτική, με βασανιστήρια που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Κι ένα έγκλημα, που ήταν η αρχή για να ξεδιπλωθεί το πιο αποτρόπαιο παρελθόν. Ένα παρελθόν που μυρίζει θάνατο, φόβο και μπαρούτι. Πραγματικά ο συγγραφέας έχει κάνει τρομερή έρευνα για την ιστορία της Αργεντινής, για τη δικτατορία, για τους αγνοούμενους. Για τη φυλή των Μαπούτσε που σφαγιάστηκαν ομαδικά τον 19ο αιώνα. Υπήρχαν σκηνές τόσο σκληρές, που πραγματικά δεν άντεχα να διαβάσω. Η απόλυτη φρίκη. Λέξεις που κατάφεραν να κάνουν τα μάτια μου να βουρκωσουν. Εξελίξεις καταιγιστικες, που ο Caryl Ferey κατάφερε να δέσει τόσο αρμονικά, με μια αριστοτεχνικά δομημένη αφήγηση. Τους πρωταγωνιστές, Ζανα και Ρουμπεν, τους λάτρεψα. Πόνεσα μαζί τους. Και λυτρωθηκα.
Ένα βιβλίο που πραγματικά χαίρομαι που έχω στη βιβλιοθήκη μου.. θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα...
December 12, 2022
Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο, με πολλά ιστορικά, κοινωνικά, γεωγραφικά στοιχεία για την Αργεντινή και αρκετές σκηνές ωμής βίας. Κλασικό νουάρ, με τον υπέροχο, βασανισμένο πρωταγωνιστή που ερωτεύεται μια νέα βασανισμένη κοπέλα που τον τραβάει πίσω στη ζωή. Κλισέ και απίθανες καταστάσεις αλλά όμορφα γραμμένο. Η μετάφραση χάνει λίγο, η φράση "άσπρος σαν χασές" χιλιογραμμενη, και τι είναι τελικά αυτός ο ρημαδοχασές;
August 16, 2013
Αρκετά δυνατό. Με κράτησε από την αρχή. Κάπου βέβαια οι σκηνές δράσης είναι λίγο υπερβολικές. Αλλά ο συνδυασμός μυθιστορήματος με στοιχεία της βαρβαρότητας της χούντας της Αργεντινής (30.000 αγνοούμενοι) σε κάνει να μην κοιμάσαι καλά τα βράδια. Σε μερικά σημεία είναι η περιγραφή βασανιστηρίων είναι πολύ ωμή για όσους/ες έχουν ευαίσθητο στομάχι...
May 9, 2019
Οι περιγραφές τραβάνε όσο δεν πάει, η πλοκή αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, οι απόπειρες σε διάφορα σημεία για μια πιο ποιητική γραφή έχουν μάλλον απογοητευτικά αποτελέσματα... και όμως δε μπορούσα να ξεκολλήσω.
Το μυστικό του? Η αγάπη του συγγραφέα για τον τόπο και τους ανθρώπους, ιδιαίτερα αυτούς που περίσσεψαν στο διάβα της "χαρωπής" φιλελεύθερης ανασυγκρότησης της Αργεντινής μετά την δικτατορία. Ο Fėrey έχει ζήσει και έχει μπολιάσει τη γραφή του στις γειτονιές και τα τοπία που περιγράφει, και αυτό φαίνεται στο πόσο ζωντανοί αναδύονται οι χαρακτήρες του• όταν γύρισα και την τελευταία σελίδα ένιωσα πιο μόνος χωρίς τη συντροφιά τους. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι ένα μυθιστόρημα έκανε καλά τη δουλειά του?
Το μυστικό του? Η αγάπη του συγγραφέα για τον τόπο και τους ανθρώπους, ιδιαίτερα αυτούς που περίσσεψαν στο διάβα της "χαρωπής" φιλελεύθερης ανασυγκρότησης της Αργεντινής μετά την δικτατορία. Ο Fėrey έχει ζήσει και έχει μπολιάσει τη γραφή του στις γειτονιές και τα τοπία που περιγράφει, και αυτό φαίνεται στο πόσο ζωντανοί αναδύονται οι χαρακτήρες του• όταν γύρισα και την τελευταία σελίδα ένιωσα πιο μόνος χωρίς τη συντροφιά τους. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι ένα μυθιστόρημα έκανε καλά τη δουλειά του?
March 1, 2018
ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ!!!
Αυτά ήταν τα συναισθήματα μου διαβάζοντας αυτό το βιβλίο!
Μια άγρια δολοφονία μιας τραβεστί...μια εξαφάνιση μιας φωτογράφου, κόρη ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες της χώρας. Δύο υποθέσεις που φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, οι οποίες θα φέρουν κοντά την Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνη της φυλής των Μαπούτσε και τον Ρουμπέν, έναν οργισμένο ντετέκτιβ που κουβαλάει τους δικούς του δαίμονες από την εποχή της δικτατορίας. Σας φαίνεται σαν ένα βιβλίο όπως όλα τα υπόλοιπα; Λάθος!
Η συνάντηση των δύο, θα μας οδηγήσει σε μια κάθοδο στην κόλαση της δικτατορίας της Αργεντινής...Βασανιστήρια, εξαφανίσεις, δολοφονίες, πράγματα που δεν τα χωράει το ανθρώπινο μυαλό! Εκεί στηρίζεται και η αρχική μου δήλωση, ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ!
Το βιβλίο μας προϊδεάζει από τον πρόλογο ότι θα είναι κάτι δυνατό...στις επόμενες σελίδες μας πηγαίνει κάπως χαλαρά, μέχρι να γνωρίσουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες, και από ένα σημείο και μετά ανεβάζει στροφές και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα! Η ένταση κλιμακώνεται σταδιακά και φτάνει στο απόγειο της περίπου 100 σελίδες πριν το τέλος...μετά κάπως πέφτει, κάτι που με χάλασε λίγο, αλλά και πάλι δεν σε αφήνει να το αφήσεις από τα χέρια σου!
Το Μαπούτσε είναι ένα βιβλίο με πολλά ιστορικά στοιχεία (που κάποιους μπορεί να τους ξενίσει, αλλά που εγώ προσωπικά το λατρεύω!) που προκαλεί τα (συν)αισθήματα του αναγνώστη! Νιώθεις οργή, αηδία και θλίψη για την κατάντια του ανθρώπινου είδους, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια ακτίνα ελπίδας μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι. Στις σελίδες 299-308 (Το Λυπητερό Τετράδιο) τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ήταν πρωτόγνωρα για μένα και δεν τα έχω ξαναζήσει διαβάζοντας κάποιο βιβλίο!
Βαθμολογία : 9.9/10
Αυτά ήταν τα συναισθήματα μου διαβάζοντας αυτό το βιβλίο!
Μια άγρια δολοφονία μιας τραβεστί...μια εξαφάνιση μιας φωτογράφου, κόρη ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες της χώρας. Δύο υποθέσεις που φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, οι οποίες θα φέρουν κοντά την Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνη της φυλής των Μαπούτσε και τον Ρουμπέν, έναν οργισμένο ντετέκτιβ που κουβαλάει τους δικούς του δαίμονες από την εποχή της δικτατορίας. Σας φαίνεται σαν ένα βιβλίο όπως όλα τα υπόλοιπα; Λάθος!
Η συνάντηση των δύο, θα μας οδηγήσει σε μια κάθοδο στην κόλαση της δικτατορίας της Αργεντινής...Βασανιστήρια, εξαφανίσεις, δολοφονίες, πράγματα που δεν τα χωράει το ανθρώπινο μυαλό! Εκεί στηρίζεται και η αρχική μου δήλωση, ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ!
Το βιβλίο μας προϊδεάζει από τον πρόλογο ότι θα είναι κάτι δυνατό...στις επόμενες σελίδες μας πηγαίνει κάπως χαλαρά, μέχρι να γνωρίσουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες, και από ένα σημείο και μετά ανεβάζει στροφές και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα! Η ένταση κλιμακώνεται σταδιακά και φτάνει στο απόγειο της περίπου 100 σελίδες πριν το τέλος...μετά κάπως πέφτει, κάτι που με χάλασε λίγο, αλλά και πάλι δεν σε αφήνει να το αφήσεις από τα χέρια σου!
Το Μαπούτσε είναι ένα βιβλίο με πολλά ιστορικά στοιχεία (που κάποιους μπορεί να τους ξενίσει, αλλά που εγώ προσωπικά το λατρεύω!) που προκαλεί τα (συν)αισθήματα του αναγνώστη! Νιώθεις οργή, αηδία και θλίψη για την κατάντια του ανθρώπινου είδους, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια ακτίνα ελπίδας μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι. Στις σελίδες 299-308 (Το Λυπητερό Τετράδιο) τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ήταν πρωτόγνωρα για μένα και δεν τα έχω ξαναζήσει διαβάζοντας κάποιο βιβλίο!
Βαθμολογία : 9.9/10
March 4, 2022
Απίστευτη πλοκή , η Αργεντινή με τη χούντα , η Αργεντινή της κρίσης .
Πολύ καλό !
Με δράση , ιστορικά στοιχεία , δυνατούς χαρακτήρες
Πολύ καλό !
Με δράση , ιστορικά στοιχεία , δυνατούς χαρακτήρες
December 13, 2019
“Non ci sono prigioni tra i mapuche, solo vendette”
Autore normanno, Caryl Ferey è definito dalle note biografiche “grand voyageur”, poiché la sua esistenza e la sua bibliografia sono caratterizzate da una particolare impronta errabonda che lo ha portato ad ambientare le sue opere maggiori nei luoghi più remoti, con particolare predilezione per il Sud del mondo: la Nuova Zelanda per Haka e Utu, il Sudafrica per Zulu, l’Argentina per Mapuche, il Cile per Condor, la Colombia per Paz. E’ da sottolineare il fatto che tali “locations” non sono state individuate dall’autore per un superficiale e snobistico approccio volto a un esotismo fine a sé stesso, ma con la cognizione di causa di chi vi ha soggiornato a lungo, alla ricerca dei mondi dove contrasti razziali e crisi politico-sociali fossero maggiormente evidenti, laceranti e bisognose di testimonianza. Ed i suoi romanzi, sebbene basati sugli stilemi del thriller, dimostrano quanto sia solida la conoscenza da parte di Ferey della storia, dei costumi e delle violente contraddizioni delle regioni scelte.
Questa premessa bio-bibliografica si rende necessaria per inquadrare meglio Mapuche, terzo romanzo di Ferey che leggo dei 4 pubblicati in Italia (dopo il bellissimo Zulu e il più convenzionale Utu) ed ultimo ad essere stato pubblicato in Italia, nel 2012.
Il teatro in cui si svolge Mapuche, termine che si riferisce ad una popolazione amerinda della Patagonia sottoposta a secolari vessazioni da parte dei cristiani, è dunque l’Argentina delle grandi crisi nazionali della fine del XX° secolo: dopo il peronismo, l’atroce dittatura militare di Videla con il corteo della tragedia dei “desaparecidos”, la catastrofe della guerra presso le isole Falkland/Malvine, la spaventosa crisi economica culminata nel 2001. Più precisamente la vicenda si svolge negli anni in cui la dittatura Videla si è conclusa ma le alte sfere del clero e dei militari, profondamente implicati nel regime, sono ancora potenti e impegnati a detenere il potere e ad insabbiare le inchieste che la vicenda dei desaparecidos sta portando alla luce sotto gli occhi del mondo intero.
Come premesso, si tratta fondamentalmente di un thriller politico in cui i “buoni”, soprattutto il bel personaggio della protagonista di origine mapuche, si adoperano per smascherare gli autori delle stragi e dei delitti, ancora al potere o comunque ben protetti, e documentarne le azioni al fine di giungere ad ottenere una giustizia, ancorché per molti come le “madri de plaza de Mayo” e le “abuelas” (nonne), ormai postuma.
Alcuni luoghi comuni, forse inevitabili in questo tipo di trama non certo inedito, e qualche sbandamento nel “rambismo” e nel truculento non inficiano la buona riuscita complessiva del romanzo, che per certi aspetti mi ha ricordato il massimalismo espressivo dei romanzi più famosi di Jean Christophe Grangé. Ma la solidità dell’impianto e del retroterra storico e politico contribuisce a rendere molto interessante il quadro della società argentina in un periodo di massima crisi e, a tratti, sanno creare emozioni e suggestioni corroborate dal puntuale riscontro tramite Google Map (una mia personale debolezza cui non so rinunciare…!) di luoghi di uno straordinario fascino quasi lunare, come le sterminate pietraie nel territorio andino prossimo all’Aconcagua.
Autore normanno, Caryl Ferey è definito dalle note biografiche “grand voyageur”, poiché la sua esistenza e la sua bibliografia sono caratterizzate da una particolare impronta errabonda che lo ha portato ad ambientare le sue opere maggiori nei luoghi più remoti, con particolare predilezione per il Sud del mondo: la Nuova Zelanda per Haka e Utu, il Sudafrica per Zulu, l’Argentina per Mapuche, il Cile per Condor, la Colombia per Paz. E’ da sottolineare il fatto che tali “locations” non sono state individuate dall’autore per un superficiale e snobistico approccio volto a un esotismo fine a sé stesso, ma con la cognizione di causa di chi vi ha soggiornato a lungo, alla ricerca dei mondi dove contrasti razziali e crisi politico-sociali fossero maggiormente evidenti, laceranti e bisognose di testimonianza. Ed i suoi romanzi, sebbene basati sugli stilemi del thriller, dimostrano quanto sia solida la conoscenza da parte di Ferey della storia, dei costumi e delle violente contraddizioni delle regioni scelte.
Questa premessa bio-bibliografica si rende necessaria per inquadrare meglio Mapuche, terzo romanzo di Ferey che leggo dei 4 pubblicati in Italia (dopo il bellissimo Zulu e il più convenzionale Utu) ed ultimo ad essere stato pubblicato in Italia, nel 2012.
Il teatro in cui si svolge Mapuche, termine che si riferisce ad una popolazione amerinda della Patagonia sottoposta a secolari vessazioni da parte dei cristiani, è dunque l’Argentina delle grandi crisi nazionali della fine del XX° secolo: dopo il peronismo, l’atroce dittatura militare di Videla con il corteo della tragedia dei “desaparecidos”, la catastrofe della guerra presso le isole Falkland/Malvine, la spaventosa crisi economica culminata nel 2001. Più precisamente la vicenda si svolge negli anni in cui la dittatura Videla si è conclusa ma le alte sfere del clero e dei militari, profondamente implicati nel regime, sono ancora potenti e impegnati a detenere il potere e ad insabbiare le inchieste che la vicenda dei desaparecidos sta portando alla luce sotto gli occhi del mondo intero.
Come premesso, si tratta fondamentalmente di un thriller politico in cui i “buoni”, soprattutto il bel personaggio della protagonista di origine mapuche, si adoperano per smascherare gli autori delle stragi e dei delitti, ancora al potere o comunque ben protetti, e documentarne le azioni al fine di giungere ad ottenere una giustizia, ancorché per molti come le “madri de plaza de Mayo” e le “abuelas” (nonne), ormai postuma.
Alcuni luoghi comuni, forse inevitabili in questo tipo di trama non certo inedito, e qualche sbandamento nel “rambismo” e nel truculento non inficiano la buona riuscita complessiva del romanzo, che per certi aspetti mi ha ricordato il massimalismo espressivo dei romanzi più famosi di Jean Christophe Grangé. Ma la solidità dell’impianto e del retroterra storico e politico contribuisce a rendere molto interessante il quadro della società argentina in un periodo di massima crisi e, a tratti, sanno creare emozioni e suggestioni corroborate dal puntuale riscontro tramite Google Map (una mia personale debolezza cui non so rinunciare…!) di luoghi di uno straordinario fascino quasi lunare, come le sterminate pietraie nel territorio andino prossimo all’Aconcagua.
July 12, 2023
Ενδιαφέρον και "βαρύ" ανάγνωσμα, είτε λόγω των περιγραφών που περιέχει είτε λόγω του έντονου πολιτικού υποβάθρου, το Μαπούτσε είναι η πρώτη μου επαφή με το συγγραφέα. Με ένα μικρό ζόρισμα στην αρχή όπου και δίνονται λεπτομέρειες από την ιστορία της δικτατορίας στην Αργεντινή και κάποια γεγονότα που έλαβαν χώρα, το βιβλίο ξεκινά ιδιαίτερα δυνατά ως προς αυτό που υπόσχεται: ένα page-turner noir μυθιστόρημα. Ανθρωποκυνηγητά, σφαίρες, απαγωγές, ανατροπές, πλήθος λαογραφικών αναφορών για τη φυλή των Μαπούτσε, το βιβλίο έχει όλα όσα χρειάζεται μια ταινία δράσης και δεν είναι τυχαίο το ότι γράφτηκε σενάριο εν τέλει για μια.
Θα έβαζα και 4ο αστεράκι αλλά το βιβλίο στα μισά του αρχίζει να κάνει μια κοιλιά και να γίνεται προβλέψιμο (με κλισέ του τύπου ο πανέξυπνος/πανέμορφος ντετέκτιβ ερωτεύεται τη φτωχή πανέμορφη Ελενάλντα) χάνοντας την αρχική στόφα του, ενώ ενοχλητική βρήκα τη συνεχή χρήση αρσενικών αντωνυμιών για τις δυο trans ηρωίδες του βιβλίου ασχέτως του αν ευθύνεται για αυτό η μετάφραση ή όχι.
Θα έβαζα και 4ο αστεράκι αλλά το βιβλίο στα μισά του αρχίζει να κάνει μια κοιλιά και να γίνεται προβλέψιμο (με κλισέ του τύπου ο πανέξυπνος/πανέμορφος ντετέκτιβ ερωτεύεται τη φτωχή πανέμορφη Ελενάλντα) χάνοντας την αρχική στόφα του, ενώ ενοχλητική βρήκα τη συνεχή χρήση αρσενικών αντωνυμιών για τις δυο trans ηρωίδες του βιβλίου ασχέτως του αν ευθύνεται για αυτό η μετάφραση ή όχι.
July 28, 2025
Φοβερή η γραφή του Ferey. Κάθε του βιβλίο κυλάει αβίαστα κ κινηματογραφικά. Το συγκεκριμένο εστιάζει περισσότερο στο ιστορικοπολιτικό - κοινωνικό πλαίσιο της Αργεντινής. Δεν είναι αμιγώς βιβλίο noir. Αυτό νομίζω με κέρδισε ώστε να το διαβάσω. Η πλοκή σε κρατά σε αγωνία σε κάθε κεφάλαιο. Η αφήγηση ξεκινά με την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Αργεντινή από την περίοδο της δικτατορίας. Με έκδηλο τρόπο μας παρουσιάζεται η διαφθορά που επικρατεί σε αυτή τη χώρα. Φτωχογειτονιές, βία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, συμμορίες, απαγωγές, ψέματα, παρανομίες εναλλάσσονται κ συνθέτουν ένα εθιστικό ανάγνωσμα.
July 13, 2023
Η σύγχρονη ιστορία της Αργεντινής περίτεχνα μπλεγμένη με μυθοπλασία αστυνομικού περιεχομένου με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Βιβλίο που απαιτεί συγκέντρωση από τον αναγνώστη.
Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος.
Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος.
dnf
November 29, 2014Μάλλον είμαι μειοψηφία, αλλά μ' εξόργισε. Το θεωρώ μεγάλη απάτη το συγκεκριμένο.
Να, κάπως έτσι http://trollingstone.gr/?q=node/1705
Να, κάπως έτσι http://trollingstone.gr/?q=node/1705
August 7, 2023
plutôt un 3.75 à cause de la fin super longue et juste graphique, sinon c’était très intriguant et mon premier vrai polar que je lis, c’était dans un contexte historique donc ça rendant les « crimes » intéressants à suivre. on se situe dans les années 90 quelques année après la fin d’eau dictature en argentine, on suit une femme Mapuche, et un détective ayant perdu sa sœur et son père qui faisaient partis des « desaparecidos ». Hyper violent à certains moments
October 16, 2013
I thought this was a great book, but that maybe I wasn't really smart enough to read it. I have been to Argentina, so I loved everything he wrote about the history and the land and the places. I'm not sure I would have gone to Argentina if I'd read this book first. So, I'm glad that I have the reality of my experience to balance against his extremely negative view of this country's history and politics.
This books is dark, dark. But it also has a love story that I enjoyed.
I found the first hundred pages to be difficult... or maybe it was only fifty pages... but they felt like one hundred. It seemed that I disliked every character that was introduced more than the last. I mean the heroes were all so unlikeable. And then finally, he introduced Ruben and I had an anchor in this very complex suspense story.
Horrible, horrible things happen in this book and if you don't like to explore the darkest side of humanity, don't read this. But if you want to read the history of Argentina, it is made more interesting in novel form as you care how it has affected these characters.
This books is dark, dark. But it also has a love story that I enjoyed.
I found the first hundred pages to be difficult... or maybe it was only fifty pages... but they felt like one hundred. It seemed that I disliked every character that was introduced more than the last. I mean the heroes were all so unlikeable. And then finally, he introduced Ruben and I had an anchor in this very complex suspense story.
Horrible, horrible things happen in this book and if you don't like to explore the darkest side of humanity, don't read this. But if you want to read the history of Argentina, it is made more interesting in novel form as you care how it has affected these characters.
June 14, 2021
Πάγωσε το αίμα μου, αλλά το απόλαυσα.
December 30, 2021
Άντε, 3,5. Όχι για τις λογοτεχνικές αρετές του αλλά για το μάθημα Ιστορίας που όντως αξίζει.
September 23, 2020
Κάτι μεταξύ ενός κλασικού νουάρ με κλισέ χαρακτήρες και έρωτες και ιστορικού δοκιμίου για την πρόσφατη αιματοβαμμενη ιστορία της Αμερικής.
Άπειρες σκηνές ωμής βίας διανθιζονται με περιγραφές για τις ινδιανικες φυλές και την κουλτούρα τους και κοινωνικοπολιτικες αναλύσεις για την Αργεντινή, ενώ σε σημεία ο συγγραφέας προσπαθεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη με λίγο πιο ποιητική γραφή και επίκληση στο συναίσθημα.
Η γραφή του στο σύνολο της είναι καθημερινή και ρεαλιστική, οι χαρακτήρες σχετικά ρηχοί και κλισέ -αστυνομικό γαρ- και το βιβλίο διαβάζεται σχετικά άνετα.
Άπειρες σκηνές ωμής βίας διανθιζονται με περιγραφές για τις ινδιανικες φυλές και την κουλτούρα τους και κοινωνικοπολιτικες αναλύσεις για την Αργεντινή, ενώ σε σημεία ο συγγραφέας προσπαθεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη με λίγο πιο ποιητική γραφή και επίκληση στο συναίσθημα.
Η γραφή του στο σύνολο της είναι καθημερινή και ρεαλιστική, οι χαρακτήρες σχετικά ρηχοί και κλισέ -αστυνομικό γαρ- και το βιβλίο διαβάζεται σχετικά άνετα.
January 19, 2020
Πρώτη επαφή με Férey. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι ένα αστυνομικό με φόντο την νεώτερη ιστορία της Αργεντινής ή μια κριτική στην ιστορία της Αργεντινής με αφορμή μια αστυνομική ιστορία. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα βιβλίο με έντονη πολιτική κριτική που διαβάζεται εύκολα. Σε πολλά σημεία οι περιγραφές βίας γίνονται σκληρές και οριακές, αλλά δεν με ενόχλησε. Ίσως μάλιστα να λειτούργησε καταλυτικά η βία (σα να αποδόθηκε δικαιοσύνη ακόμα και σε επίπεδο σκληρότητας). Βρήκα ενδιαφέρουσα την αντιδιαστολή των δυο ηρώων του βιβλίου και πως δένουν τελικά μαζί. Η πλοκή είναι πυκνή και η ιστορία πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα. Θα αναζητησω και τα υπόλοιπα του συγγραφέα.
July 11, 2014
Loved Mapuche. It's violent - you have to be prepared for that, and you will learn a whole history lesson of a country within it's pages, but definitely worth a read.
August 27, 2015
Εξαιρετικό , αλλα αρρώστησα . Κατι που γενικά δε μου συμβαίνει , λάτρης του Ελρου γαρ
July 11, 2023
Férey écrit bien, Férey fait un travail de recherche incroyable, il y a de jolies tournures de phrases, une Histoire exhaustive des sujets qu'il traite, renseigné, impliqué, etc. Mais c'est toujours au dépend de ses personnages. C'est dommage, parce que si c'avait été le premier de lui que j'avais lu, j'aurais mis 4 étoiles - mais, entre Mapuche, Condor et Paz, je n'ai pas l'impression d'avoir vu des personnages réellement différents, des relations différentes, des schémas de personnages différents, même le type d'animaux domestique est le même à chaque fois.
February 24, 2021
Το ταξίδι στην ταλαιπωρημένη Αργεντινή έφτασε στο τέλος του,έχει αρκετά ιστορικά στοιχεία και η περιγραφή των βασανηστηρίων είναι πολύ ωμή 😱,η Ζάνα που ανήκει στην φυλή των Μαπουτσε κ ο Ρούμπενς ντετέκτιβ ταλαιπωρημένος από την εποχή της δικτατορίας έχουν 2 υποθέσεις,μια άγρια δολοφονία μιας τραβεστί που έκανε παρέα με την μοναδική φίλη τς γλύπτριας και την κόρη ενός επιχειρηματία που φέρνει τον έναν στο δρόμο του άλλου και δίνει χρώμα στην τόσο σκληρή ιστορία..
November 3, 2025
ένα συγγραφέας που σίγουρα ξέρει να σε ταξιδεύει όσο και να σε σοκάρει με τις σκηνές ομις βίας που υπάρχουν πάντα στο βιβλία του. ίσως αυτό να είναι το καλύτερό του, σίγουρα πρέπει να το διαβάσετε οπωσδήποτε
August 11, 2025
Άλλο ένα ωραίο βιβλίο από τον μετρ του είδους. συνιστάται για καλοκαιρινό (και όχι μόνο) ανάγνωσμα.
Displaying 1 - 30 of 115 reviews