What do you think?
Rate this book
La Cache
« Nous avions peur. De tout, de rien, des autres, de nousmemes. De la petite comme de la grande histoire. Des honnetes gens qui, selon les circonstances, peuvent se muer en criminels. De la reversibilite des hommes et de la vie. Du pire, car il est toujours sur. Cette apprehension, ma famille me l'a transmise tres tot, presque a la naissance. »
Que se passe-t-il quand on tete au biberon a la fois le genie et les nevroses d'une famille pas comme les autres, les Boltanski ? Que se passe-t-il quand un grand-pere qui se pensait bien francais, mais voila la guerre qui arrive, doit se cacher des siens, chez lui, en plein Paris, dans un « entredeux », comme un clandestin ? Quel est l'heritage de la peur, mais aussi de l'excentricite, du talent et de la liberte boheme ? Comment transmet-on le secret familial, le noyau d'ombre
qui aurait pu tout engloutir ?
La Cache est le roman-vrai des Boltanski, une plongee dans les arcanes de la creation, une education insolite « Rue-de-Grenelle », de la Seconde Guerre mondiale a aujourd'hui. Et la revelation d'un auteur.
Que se passe-t-il quand on tete au biberon a la fois le genie et les nevroses d'une famille pas comme les autres, les Boltanski ? Que se passe-t-il quand un grand-pere qui se pensait bien francais, mais voila la guerre qui arrive, doit se cacher des siens, chez lui, en plein Paris, dans un « entredeux », comme un clandestin ? Quel est l'heritage de la peur, mais aussi de l'excentricite, du talent et de la liberte boheme ? Comment transmet-on le secret familial, le noyau d'ombre
qui aurait pu tout engloutir ?
La Cache est le roman-vrai des Boltanski, une plongee dans les arcanes de la creation, une education insolite « Rue-de-Grenelle », de la Seconde Guerre mondiale a aujourd'hui. Et la revelation d'un auteur.
344 pages, Paperback
First published August 19, 2015
31 people are currently reading
563 people want to read
About the author
Christophe Boltanski
20 books11 followersChristophe Boltanski is a French journalist, writer and chronicler, laureate of the Prix Femina 2015 for his novel La Cache.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 43 reviews
September 19, 2018
Rue de Grenelle
Negli ultimi anni capita spesso di imbattersi in libri di un genere inclassificabile, un ibrido fra narrativa, storia, biografia o autobiografia, saggistica, una caratteristica in cui gli autori francesi sembrano muoversi particolarmente a loro agio, da Pierre Michon a Laurent Binet, da Patrick Deville al più noto Emmanuel Carrère. Christophe Boltanski, giornalista e saggista, si inscrive a pieno titolo in questa tendenza con un’opera dedicata alla propria famiglia e all’edificio nel centro di Parigi che ha ospitato per decenni alcune generazioni di Boltanski.
Il libro si giova del divertente espediente di introdurre ognuno dei dieci capitoli con uno schizzo planimetrico che man mano si allarga, esplora ed aggiunge nuovi vani, e quindi nuove storie e nuovi personaggi, all’albero genealogico dell’autore. Un’opera autoreferenziale quindi, nella quale Boltanski sa creare bozzetti e svariate figure ripescate dalla memoria, benché tutta la famiglia sia di fatto dominata dall’eccentrica forte personalità della nonna paterna scrittrice, che finisce a sua volta per monopolizzare gran parte del libro.
La famiglia, per una metà di origine ebrea ucraina (Odessa) per l’altra cattolica di derivazione corsa, attraversa varie vicissitudini soprattutto nel periodo dell’occupazione nazista di Parigi quando il nonno Etienne viene letteralmente murato e nascosto dai parenti in un anfratto per oltre un anno fino alla Liberazione (episodio che ispira il titolo del libro).
Dopo aver suscitato un’iniziale curiosità l’opera di Boltanski diviene a lungo andare ripetitiva, la qualità dell’autore si rivela più propensa al giornalismo che alla narrativa e questo fa perdere spessore e poesia, rimanendo comunque un interessante documento di vita parigina e non solo, che lascia nella memoria una serie di malinconiche immagini “virate seppia” che si intuiscono preziose ma non riescono a diventare le nostre, non ci trasmettono cioè il senso di intima comunanza che ad esempio Natalia Ginzburg ha saputo conferire al suo “Lessico famigliare”.
Negli ultimi anni capita spesso di imbattersi in libri di un genere inclassificabile, un ibrido fra narrativa, storia, biografia o autobiografia, saggistica, una caratteristica in cui gli autori francesi sembrano muoversi particolarmente a loro agio, da Pierre Michon a Laurent Binet, da Patrick Deville al più noto Emmanuel Carrère. Christophe Boltanski, giornalista e saggista, si inscrive a pieno titolo in questa tendenza con un’opera dedicata alla propria famiglia e all’edificio nel centro di Parigi che ha ospitato per decenni alcune generazioni di Boltanski.
Il libro si giova del divertente espediente di introdurre ognuno dei dieci capitoli con uno schizzo planimetrico che man mano si allarga, esplora ed aggiunge nuovi vani, e quindi nuove storie e nuovi personaggi, all’albero genealogico dell’autore. Un’opera autoreferenziale quindi, nella quale Boltanski sa creare bozzetti e svariate figure ripescate dalla memoria, benché tutta la famiglia sia di fatto dominata dall’eccentrica forte personalità della nonna paterna scrittrice, che finisce a sua volta per monopolizzare gran parte del libro.
La famiglia, per una metà di origine ebrea ucraina (Odessa) per l’altra cattolica di derivazione corsa, attraversa varie vicissitudini soprattutto nel periodo dell’occupazione nazista di Parigi quando il nonno Etienne viene letteralmente murato e nascosto dai parenti in un anfratto per oltre un anno fino alla Liberazione (episodio che ispira il titolo del libro).
Dopo aver suscitato un’iniziale curiosità l’opera di Boltanski diviene a lungo andare ripetitiva, la qualità dell’autore si rivela più propensa al giornalismo che alla narrativa e questo fa perdere spessore e poesia, rimanendo comunque un interessante documento di vita parigina e non solo, che lascia nella memoria una serie di malinconiche immagini “virate seppia” che si intuiscono preziose ma non riescono a diventare le nostre, non ci trasmettono cioè il senso di intima comunanza che ad esempio Natalia Ginzburg ha saputo conferire al suo “Lessico famigliare”.
November 26, 2019
At times I was super engaged as I read; at other times I lost the thread & had a hard time getting back into it. This book would probably best be read in one long sitting, or anyway over the course of just 2-3 days. But the immense eccentricity of the Boltanskis could be said to make a kind of sense as a different effect of World War II & anti-Semitism--these folks weren't sent off in trains to camps but barely survived as a Jewish-gentile family in Paris. And one of them had to live in a cramped hiding place for an extended time. What does that do to people? This family developed its own odd circled-wagons culture, withdrawing from the outside world as much as possible. They needed each other desperately & trusted only each other, but they couldn't express much emotion even to each other beyond occasional angry outbursts.
Worth reading as a study in the effects of trauma on one family system--& of course the real madness was outside, taking over nearly all of Europe.
Worth reading as a study in the effects of trauma on one family system--& of course the real madness was outside, taking over nearly all of Europe.
March 11, 2018
The author writes skillfully about the appallingly casual anti-Semitism that his grandfather, Etienne Boltanski, encountered while living in Paris during WWI and WWII. Etienne and his wife, the author's grandmother, devised a clever way to hide him and save his life during the German occupation. But his enemies were not only Nazis; they were his prejudiced French co-workers, in-laws, and neighbors who were still present when he resumed his life after the war ended. It is easy to find fault with France and the rest of Europe for their anti-Semitism but one finds it here in the US as well.
June 17, 2020
Een obscure familie vergroeid met de muren van hun herenhuis
Christophe Boltanski (Boulogne-Billancourt, 1962), Frans auteur en journalist, debuteerde in 2015 met zijn autobiografische en wereldwijd vertaalde tragi-komische roman De schuilplaats. Hierin zet hij het Parijse herenhuis van zijn Joodse grootouders - aan de Rue de Grenelle - centraal. Niet alleen beschrijft hij zijn herinneringen en anekdotes uit zijn eigen jeugd - hij trekt op dertienjarige leeftijd bij zijn grootouders in - maar duikt dieper de geschiedenis in van deze symbiotische familie, die uiterst zonderling te noemen is.
'Ik werk de Rue-de-Grenelle door alsof ik Cluedo aan het spelen ben. Door een gelukkig toeval zijn er evenveel pionnen als protagonisten. [...] Ik hoef geen dobbelstenen te gooien. Ik kan eigenlijk maar één kant opgaan en ik verplaats me maar met één hokje tegelijk, eventueel twee als ze dezelfde functie hebben, zoals de keuken en de voormalige eetkamer. De vertrekken, die in elkaars verlengde liggen – hun grootste nadeel trouwens –, maken gangen overbodig en bieden geen zijwaartse ontsnappingsmogelijkheden. Bij elke ronde ontdek ik een nieuwe ruimte. [...] In elke kamer van het huis roep ik een of meerdere personages op, ik trek hun alibi’s na, kom tot een hypothese en raak zo telkens weer een beetje dichter bij de waarheid.'
Het blijkt een behoorlijke zoektocht te worden, waarbij hij - het kleinkind - alleen beschikt over enkele foto's en oude, verstofte boeken; de boeken die zijn grootmoeder onder het pseudoniem Annie Lauran schreef. De puzzel die de auteur op moet lossen is die van de namen en hun afkomst. Allereerst ontdekt hij dat er vele namen zijn voor dezelfde personen en ook over de juiste schrijfwijze van hun achternaam tast hij in het duister. De overlevering vertelt dat de Franse immigratiedienst het cyrillische schrift niet begreep, toen David rond 1895 vanuit Odessa, Rusland naar Frankrijk emigreerde.
Grootvader Étienne Alexandre wordt geboren in 1896 als enige zoon van David en Elena Boltanski, en weet zich op te werken tot vooraanstaand arts, met een geduldig luisterend oor, maar een week hart. Een prater is hij ook thuis niet.
Zijn twaalf jaar jongere, trotse en volhardende vrouw wordt als zevende kind en nakomertje geboren in een conservatief, armlastig gezin uit Bretagne.
´Bij haar doop huilde haar vader, Adrien. Wist hij toen al dat hij geen overgangsrite bijwoonde maar een overdracht? Hij had iemand voor haar gevonden die veel meer was dan een simpele stiefmoeder – een voogdes, een gefortuneerde vriendin die bereid was haar op te voeden en die haar later tot erfgenaam zou benoemen. Met de overdracht aan haar stiefmoeder wachtte hij tot ze de leeftijd had om naar school te gaan, zodat ze, ook al kon ze het niet begrijpen, zich bewust zou zijn van wat er gebeurde. Ze werd weggerukt bij haar familie, uit de kamer die ze met haar zussen deelde, uit haar stad met de granieten muren, weg van alles wat haar vertrouwd was, zelfs van de naam die haar bij de doop was gegeven. Haar adoptief moeder herdoopte haar, zoals je zou doen met een huisdier. Marie-Elise werd Myriam.´
Over haar leeftijd weigert zijn liefdevolle, maar dominante grootmoeder te praten. Als studente viel ze als een blok voor haar docent en is op heel jonge leeftijd met hem in het huwelijksbootje gestapt. Dan wordt ze door polio getroffen, waarna ze zich met krukken moet voortbewegen. Ze kan niet accepteren dat ze haar autonomie kwijt is en doet er alles aan om haar handicap te verbergen. Om zich te verplaatsen heeft ze een aangepaste Fiat 500, waarmee ze haar man naar zijn patiënten brengt en ze met zijn vijven op vakantie gaan. Ze slapen zelfs in de auto en voor Christopher is alleen de kofferbak nog beschikbaar, met de achterklep open voor de frisse lucht.
Grootvader zit tijdens de Duitse bezetting twee jaar ondergedoken in hun eigen huis, maar niet voordat hij - voor de schijn - van zijn vrouw is gescheiden en hij daarna ´verdwijnt´ met zijn koffertje. Deze jaren van gedwongen binnen zitten hebben ertoe geleid dat hij daarna ook liever binnenblijft. De oorlog ligt als een deken van collectief trauma over de familie heen. Dit leidt tot angst voor de buitenwereld en het gezin leeft - nogal onaangepast en teruggetrokken -, met zijn allen in één kamer. De hygiëne en kwaliteit van hun voedsel laat nogal te wensen over en de kinderen krijgen thuisonderwijs, wat hen bepaald geen windeieren heeft gelegd en grote talenten heeft ontwikkeld.
Boltanski heeft met dit journalistieke familieverhaal de geschiedenis gereconstrueerd en een heel rijk, gedetailleerd en visueel boek geschreven, met het huis als protagonist. Stilistisch heeft hij zich duidelijk laten inspireren door het experimentele en plotloze Het leven een gebruiksaanwijzing van Georges Perec, die de lezer labyrintisch, kamer voor kamer, door een flatgebouw leidt en zo steeds meer puzzelstukjes verzamelt. Het eerste citaat hierboven laat duidelijk de Pereciaanse invloed zien. De stijl en thematiek van Patrick Modiano, die zijn bewondering voor Perec niet onder stoelen of banken steekt, is ook terug te vinden. In zijn werk spelen herinneringen en de zoektocht naar het eigen verleden een grote rol.
De schuilplaats is geen boek om met tussenpozen te lezen, omdat de verandering van namen en de uitwaaierende geschiedenis voor verwarring kunnen zorgen. Het bij de hand houden van aantekeningen is hierbij een handig hulpmiddel.
Boltanski is er, met hilarische toetsen, maar zonder vals sentiment, in geslaagd om een boeiende en toegenegen vertelling te schrijven over de dramatiek en de ontwrichtende effecten van de Tweede Wereldoorlog.
Christophe Boltanski (Boulogne-Billancourt, 1962), Frans auteur en journalist, debuteerde in 2015 met zijn autobiografische en wereldwijd vertaalde tragi-komische roman De schuilplaats. Hierin zet hij het Parijse herenhuis van zijn Joodse grootouders - aan de Rue de Grenelle - centraal. Niet alleen beschrijft hij zijn herinneringen en anekdotes uit zijn eigen jeugd - hij trekt op dertienjarige leeftijd bij zijn grootouders in - maar duikt dieper de geschiedenis in van deze symbiotische familie, die uiterst zonderling te noemen is.
'Ik werk de Rue-de-Grenelle door alsof ik Cluedo aan het spelen ben. Door een gelukkig toeval zijn er evenveel pionnen als protagonisten. [...] Ik hoef geen dobbelstenen te gooien. Ik kan eigenlijk maar één kant opgaan en ik verplaats me maar met één hokje tegelijk, eventueel twee als ze dezelfde functie hebben, zoals de keuken en de voormalige eetkamer. De vertrekken, die in elkaars verlengde liggen – hun grootste nadeel trouwens –, maken gangen overbodig en bieden geen zijwaartse ontsnappingsmogelijkheden. Bij elke ronde ontdek ik een nieuwe ruimte. [...] In elke kamer van het huis roep ik een of meerdere personages op, ik trek hun alibi’s na, kom tot een hypothese en raak zo telkens weer een beetje dichter bij de waarheid.'
Het blijkt een behoorlijke zoektocht te worden, waarbij hij - het kleinkind - alleen beschikt over enkele foto's en oude, verstofte boeken; de boeken die zijn grootmoeder onder het pseudoniem Annie Lauran schreef. De puzzel die de auteur op moet lossen is die van de namen en hun afkomst. Allereerst ontdekt hij dat er vele namen zijn voor dezelfde personen en ook over de juiste schrijfwijze van hun achternaam tast hij in het duister. De overlevering vertelt dat de Franse immigratiedienst het cyrillische schrift niet begreep, toen David rond 1895 vanuit Odessa, Rusland naar Frankrijk emigreerde.
Grootvader Étienne Alexandre wordt geboren in 1896 als enige zoon van David en Elena Boltanski, en weet zich op te werken tot vooraanstaand arts, met een geduldig luisterend oor, maar een week hart. Een prater is hij ook thuis niet.
Zijn twaalf jaar jongere, trotse en volhardende vrouw wordt als zevende kind en nakomertje geboren in een conservatief, armlastig gezin uit Bretagne.
´Bij haar doop huilde haar vader, Adrien. Wist hij toen al dat hij geen overgangsrite bijwoonde maar een overdracht? Hij had iemand voor haar gevonden die veel meer was dan een simpele stiefmoeder – een voogdes, een gefortuneerde vriendin die bereid was haar op te voeden en die haar later tot erfgenaam zou benoemen. Met de overdracht aan haar stiefmoeder wachtte hij tot ze de leeftijd had om naar school te gaan, zodat ze, ook al kon ze het niet begrijpen, zich bewust zou zijn van wat er gebeurde. Ze werd weggerukt bij haar familie, uit de kamer die ze met haar zussen deelde, uit haar stad met de granieten muren, weg van alles wat haar vertrouwd was, zelfs van de naam die haar bij de doop was gegeven. Haar adoptief moeder herdoopte haar, zoals je zou doen met een huisdier. Marie-Elise werd Myriam.´
Over haar leeftijd weigert zijn liefdevolle, maar dominante grootmoeder te praten. Als studente viel ze als een blok voor haar docent en is op heel jonge leeftijd met hem in het huwelijksbootje gestapt. Dan wordt ze door polio getroffen, waarna ze zich met krukken moet voortbewegen. Ze kan niet accepteren dat ze haar autonomie kwijt is en doet er alles aan om haar handicap te verbergen. Om zich te verplaatsen heeft ze een aangepaste Fiat 500, waarmee ze haar man naar zijn patiënten brengt en ze met zijn vijven op vakantie gaan. Ze slapen zelfs in de auto en voor Christopher is alleen de kofferbak nog beschikbaar, met de achterklep open voor de frisse lucht.
Grootvader zit tijdens de Duitse bezetting twee jaar ondergedoken in hun eigen huis, maar niet voordat hij - voor de schijn - van zijn vrouw is gescheiden en hij daarna ´verdwijnt´ met zijn koffertje. Deze jaren van gedwongen binnen zitten hebben ertoe geleid dat hij daarna ook liever binnenblijft. De oorlog ligt als een deken van collectief trauma over de familie heen. Dit leidt tot angst voor de buitenwereld en het gezin leeft - nogal onaangepast en teruggetrokken -, met zijn allen in één kamer. De hygiëne en kwaliteit van hun voedsel laat nogal te wensen over en de kinderen krijgen thuisonderwijs, wat hen bepaald geen windeieren heeft gelegd en grote talenten heeft ontwikkeld.
Boltanski heeft met dit journalistieke familieverhaal de geschiedenis gereconstrueerd en een heel rijk, gedetailleerd en visueel boek geschreven, met het huis als protagonist. Stilistisch heeft hij zich duidelijk laten inspireren door het experimentele en plotloze Het leven een gebruiksaanwijzing van Georges Perec, die de lezer labyrintisch, kamer voor kamer, door een flatgebouw leidt en zo steeds meer puzzelstukjes verzamelt. Het eerste citaat hierboven laat duidelijk de Pereciaanse invloed zien. De stijl en thematiek van Patrick Modiano, die zijn bewondering voor Perec niet onder stoelen of banken steekt, is ook terug te vinden. In zijn werk spelen herinneringen en de zoektocht naar het eigen verleden een grote rol.
De schuilplaats is geen boek om met tussenpozen te lezen, omdat de verandering van namen en de uitwaaierende geschiedenis voor verwarring kunnen zorgen. Het bij de hand houden van aantekeningen is hierbij een handig hulpmiddel.
Boltanski is er, met hilarische toetsen, maar zonder vals sentiment, in geslaagd om een boeiende en toegenegen vertelling te schrijven over de dramatiek en de ontwrichtende effecten van de Tweede Wereldoorlog.
October 1, 2017
"Avevamo paura. Di tutto, di niente, degli altri, di noi stessi. […] Della piccola come della grande storia. Delle gioie ingannevoli. Del bianco che presupponeva il nero. Delle persone oneste che, a seconda delle circostanze, potevano trasformarsi in criminali. […] Della reversibilità degli uomini e della vita. Del peggio, perché è assicurato." (p. 48)
"Noi che fluttuavamo senza appigli, senza radici, noi che per le nostre origini bizzarre, per le nostre abitudini particolari, per il nostro rifiuto o la nostra incapacità di far parte di un qualsiasi gruppo etichettabile, pensavamo di essere diversi dagli altri, al punto di vivere ripiegati su noi stessi, in fin dei conti assomigliavamo a tutto il resto del mondo." (p. 255)
"Noi che fluttuavamo senza appigli, senza radici, noi che per le nostre origini bizzarre, per le nostre abitudini particolari, per il nostro rifiuto o la nostra incapacità di far parte di un qualsiasi gruppo etichettabile, pensavamo di essere diversi dagli altri, al punto di vivere ripiegati su noi stessi, in fin dei conti assomigliavamo a tutto il resto del mondo." (p. 255)
May 26, 2017
Centraal in de roman staat een huis met vele vertrekken, vele kleurrijke familieleden en veel historie. Aan de hand van de verschillende ruimtes worden de verhalen verteld. Af en toe raak ik de draad kwijt. Familieleden worden regelmatig met meerdere namen aangeduid. En welke gebeurtenis hoort nu bij wie? Niettemin leest het makkelijk en krijg je als lezer 'een tijdsbeeld van een tumultueuze eeuw' voorgeschoteld.
July 8, 2025
Net zoals “Autobiografie van een flat” van Otto de Kat en “Plattegrond van een jeugd” van Wanda Reisel is “De schuilplaats” van Christophe Boltanski (1962) opgehangen aan een specifieke woning. In dit laatste geval gaat het om een eeuwenoud herenhuis aan de Rue de Grenelle te Parijs. Op de fraaie omslag van Boltanski’s boek staat dit, of een dergelijk, huis afgebeeld, naast de aanduiding dat men als lezer een roman in handen heeft. Het autobiografisch gehalte van “De schuilplaats” is echter evident, het hele boek draait om drie of vier generaties Boltanski die in het huis hebben gewoond (meer in het bijzonder dus de familie van vaderskant, de moeder van de auteur schittert door afwezigheid in dit boek; aan haar heeft Christophe Boltanski een paar jaar later “De voyeur” gewijd).
Het is een enigszins gecompliceerde familiegeschiedenis die de lezer krijgt voorgeschoteld, en het wordt hem niet gemakkelijk gemaakt om die te savoureren. Voor een deel is dit terug te voeren op de gekunstelde constructie van “De schuilplaats”, met fragmentarische schetsen waarin de verschillende leden van de familie Boltanski opduiken en die zijn gekoppeld aan vertrekken en andere ruimtes in het herenhuis (en in het openingshoofdstuk aan de auto van de familie). Een en ander wordt geïllustreerd door middel van een tiental plattegronden. Deze dragen weliswaar bij aan het begrip van “De schuilplaats”, maar iets waaraan ik minstens zoveel plezier of gemak zou hebben ontleend is een stamboom. Helaas ontbreekt die ten enenmale; achteraf bezien had ik er verstandig aan gedaan al tijdens het lezen met behulp van Google de diverse familieleden en –relaties globaal in beeld te brengen.
Boltanski’s roman laat zich dus niet gemakkelijk lezen – niet zo gemakkelijk als bijvoorbeeld “Het zwijgen van Maria Zachea” van Judith Koelemeijer, eveneens een familiegeschiedenis die pas echt in volle glorie oprijst uit het geheel der beschrijvingen van afzonderlijke levens. Desalniettemin zal menigeen die “De schuilplaats” heeft uitgelezen tot de conclusie komen dat het een rijk en interessant werk is, dat vele roerige decennia bestrijkt en dat bovendien duidelijk maakt welk een warm hart de auteur zijn familie al met al toedraagt.
Het is een enigszins gecompliceerde familiegeschiedenis die de lezer krijgt voorgeschoteld, en het wordt hem niet gemakkelijk gemaakt om die te savoureren. Voor een deel is dit terug te voeren op de gekunstelde constructie van “De schuilplaats”, met fragmentarische schetsen waarin de verschillende leden van de familie Boltanski opduiken en die zijn gekoppeld aan vertrekken en andere ruimtes in het herenhuis (en in het openingshoofdstuk aan de auto van de familie). Een en ander wordt geïllustreerd door middel van een tiental plattegronden. Deze dragen weliswaar bij aan het begrip van “De schuilplaats”, maar iets waaraan ik minstens zoveel plezier of gemak zou hebben ontleend is een stamboom. Helaas ontbreekt die ten enenmale; achteraf bezien had ik er verstandig aan gedaan al tijdens het lezen met behulp van Google de diverse familieleden en –relaties globaal in beeld te brengen.
Boltanski’s roman laat zich dus niet gemakkelijk lezen – niet zo gemakkelijk als bijvoorbeeld “Het zwijgen van Maria Zachea” van Judith Koelemeijer, eveneens een familiegeschiedenis die pas echt in volle glorie oprijst uit het geheel der beschrijvingen van afzonderlijke levens. Desalniettemin zal menigeen die “De schuilplaats” heeft uitgelezen tot de conclusie komen dat het een rijk en interessant werk is, dat vele roerige decennia bestrijkt en dat bovendien duidelijk maakt welk een warm hart de auteur zijn familie al met al toedraagt.
December 14, 2019
#lesejahr2019 #prixfemina2015 #christopheboltanski schreibt über seine Familie. Insbesondere über seine Großmutter, eine behinderte junge Frau, die ihre Behinderung verleugnet, von ihrer Familie ausgesetzt wird, von einer reichen Philanthropin adoptiert und dadurch zu Vermögen kommt. Sie heiratet den Juden Boltanski, aus einer großen ukrainischen ( #odessa ) Familie stammend, versteckt ihn während des #holocaust im großen Pariser Stadthaus, die Söhne gehen unterschiedliche Wege, der Vater des Schriftstellers #lucboltanski wird Soziologe, der Onkel #christianboltanski bildender Künstler. Das Versteck ist die Geschichte dieser Familie, ist eine Geschichte des Überlebens bei Verfolgung, eine Geschichte der Flucht, eine Geschichte des familiären Zusammenhaltes trotz unterschiedlichster Charaktere und v.a. die Geschichte einer starken Frau.
May 9, 2025
J'avais vraiment envie de commencer ce livre. Le thème m'intéressait, la structure du livre paraissait intrigante.
Et puis j'ai trouvé le livre désordonné, je n'arrivais pas à m'y retrouver.
En reprenant le livre après un jour ou deux, je n'arrivais plus à raccrocher le fil de ma lecture précédente. Beaucoup de noms, qui justifieraient dessiner un arbre généalogique pour avoir une référence.
Malgré tout, le livre raconte des épisodes de l'histoire vraiment marquants et intéressants et l'histoire de la famille Boltanski est assez extraordinaire.
Cela mériterait une seconde lecture plus attentive mais pas tout de suite!
Et puis j'ai trouvé le livre désordonné, je n'arrivais pas à m'y retrouver.
En reprenant le livre après un jour ou deux, je n'arrivais plus à raccrocher le fil de ma lecture précédente. Beaucoup de noms, qui justifieraient dessiner un arbre généalogique pour avoir une référence.
Malgré tout, le livre raconte des épisodes de l'histoire vraiment marquants et intéressants et l'histoire de la famille Boltanski est assez extraordinaire.
Cela mériterait une seconde lecture plus attentive mais pas tout de suite!
February 6, 2021
Debuutroman van de Franse journalist Christophe Boltanski (neef van de kunstenaar Christian Boltanski). Het hoofdpersonage van dit boek is een huis dat langzaam zijn geheimen en verhalen prijs geeft. Het geeft je een beeld van Frankrijk tijdens het Vichy regime. Maar bovenal geeft het je in een inkijk in het leven van een liefhebbende bizarre familie. Soms hilarisch maar vooral menselijk en vol liefde. Het doet je stil staan bij het menselijke vermogen om te overleven,lief te hebben en jezelf te ontwikkelen. Een aanrader
February 18, 2024
This was not a bad book and it certainly had its moments; but it didn't quite work for me. It is billed as a novel, but also as a memoir, making it hard to tell what is truth and what is fiction. Boltanski tells the story of his rather eccentric family by the rooms of the family home each was associated with. An interesting conceit, although it makes for a rather disconnected narrative. By the end I knew a lot about his family's history and their life during the second world war and after, but still did not feel like I knew or really engaged with the characters themselves.
August 14, 2017
Con coraggio e tenacia la ricostruzione della storia di una famiglia ucraina nella Francia del XX secolo diventa quella dell'Europa. Le due guerre mondiali sono il collante tragico alle personali traversie di personaggi bizzarri e folli. La nonna poliomielitica incarna nella sua testarda indipendenza la necessità insopprimibile di non fidarsi mai di nessuno. E di tenere strettissimi i propri cari.
December 21, 2025
Le portrait d’une famille fusionnelle à travers une description progressive de la maison (un chapitre par pièce). C’est un espace ultra confiné qui est décrit, et qu’on comprend par l’historique familial : le grand-père juif avait dû se planquer dans la cache, une toute petite pièce de la maison pour échapper aux rafles.
Très original et sûrement marquant mais je mets 3 étoiles car j’ai trouvé que le début avait un peu de longueurs, j’ai mis du temps à rentrer dedans.
Très original et sûrement marquant mais je mets 3 étoiles car j’ai trouvé que le début avait un peu de longueurs, j’ai mis du temps à rentrer dedans.
May 10, 2018
this is a difficult read for someone like me who doesn't deal well with narratives that jump in time and space. i am a much more linear reader.
additionally, once i read the sentence describing the disappearance of the doctor, there was not much reason to read the rest of the novel/memoir/biography.
additionally, once i read the sentence describing the disappearance of the doctor, there was not much reason to read the rest of the novel/memoir/biography.
October 29, 2023
Wat een fijne pen, heeft die man! Mooie beschrijvingen van een familieleven, gesloten als een blok, beheerst door grootmoeder die door polio half verlamd is, maar een ongelooflijke levenslust heeft. Een ode aan de liefde van de kleine jongen voor zijn intrigerende grootmoeder en geheimzinnige grootvader
October 21, 2017
Lo mas original del libro es que con cada capitulo descubres una estancia de una casa que perteneció a una familia de judíos durante varias generaciones. Pero no me ha acabado de convencer no se si es por la traducción pero a veces desconectaba de lo que estaba leyendo.
September 17, 2018
Terrible. The fly leaf intrigued me, but the book was a major disappointment, Disjointed, too many characters. I quit after 20 pages tried again several times but could never get into the story. Save you time and eyes to read something that makes sense.
November 11, 2022
Not what I was expecting. The author's grandfather hid from the Nazis in his own house. I wanted to know, were there any close calls? Was there enough food to go around? So many unanswered questions, so many (to me) superfluous details. This book felt like it would make a great art film.
November 16, 2018
Extraordinary family memoir, trying to find out the truth from numerous fictions, well written
March 24, 2020
Livre très intéressant sur une histoire de famille qui l'est tout autant, mais ne m'a pas convaincue en tant que roman seul et n'a pas su trop me captiver.
Want to read
March 2, 2021Free this month (March 2021) from the University of Chicago Press: https://press.uchicago.edu/books/free...
June 25, 2021
Enigmatic, creative rendering of one's history.
March 6, 2022
Gradually unveils a family's history through a 'guided tour' of their house. Clever, and often powerful. It took me a while to find my bearings with the story, but once I did, I was hooked.
February 8, 2024
j’ai bien aimé mais j’ai eu du mal à comprendre tous les personnages et leurs liens, beaucoup d’informations et de personnes nommées
January 10, 2016
«En près d’un siècle, ce récit a dû être raconté quelques dizaines de fois, par un nombre limité de personnes, cinq ou six, au maximum. Avec le temps, il a acquis la force d’une légende, d’une fable débarrassée de ses défauts, lissée par des années de manipulation. Il s’est durci, comme de la pâte à modeler. Il a fini par se dessécher puis devenir friable. Je me dépêche de le transposer sur le papier avant qu’il ne s’émiette et ne disparaisse à jamais. Il renferme évidemment une part de vérité. »
Quand Christophe Boltanski entreprend de raconter l’histoire de sa famille, de remonter dans son arbre généalogique, il sait combien l’entreprise est aléatoire. Mais le romancier dispose d’un atout de taille : il peut construire un scénario qui lui permettra d’occulter certains trous de mémoire, voire de sélectionner les anecdotes les plus marquantes pour nous proposer l’un des premiers romans les plus réussis de la rentrée 2015.
Chapitre après chapitre, on ajoute une pièce à l’appartement Rue-de-Grenelle où se situe la cache qui donne son titre au livre, un peu comme dans La vie mode d’emploi de Georges Perec. Toutefois, avant d’entrer dans la maison, on commence par la fiat 500 garée devant l’entrée. Cette petite voiture dans laquelle s’entassent les membres de la famille livre d’emblée la caractéristique principale des Boltanski : ils sont soudés les uns aux autres, ne formant quasiment qu’un seul corps aux multiples tentacules. Et tant pis s’il est un peu difficile de respirer, car cela permet de conjurer la peur. Celle qui peut accompagner des personnes qui ont un jour quitté Odessa pour venir s’installer en France et qui doivent constamment lutter contre la mélancolie liée à l’exil et multiplier les efforts pour s’intégrer. Et ce depuis les grands-parents, Marie-Élise, rebaptisée Myriam et son mari Etienne, jusqu’à leurs trois fils et leur fille, dont l’artiste Christian et Luc, le père de Christophe. Etienne est fier d’être russe, mais pressent que s’il veut se fondre dans la foule, il lui faudra raboter quelques aspects de sa personnalité. Juif, il se convertit au catholicisme, mais n’hésitera pas à se cacher durant l'Occupation dans un réduit, de crainte d’être raflé.
Tour à tour truculente, drôle, grave et formidablement attachante, la galerie de personnages nous permet de traverser le siècle tout en suivant les aventures quelquefois très rocambolesques, mais ô combien romanesques, qui nous sont ici proposées. Et si le drame est constamment sous-jacent, c’est d’abord la belle volonté et la formidable énergie qui dominent le récit : « Je n’ai jamais été aussi libre et heureux que dans cette maison. J’aimerais pouvoir la décrire avec la précision d’un entomologiste détaillant la vie d’une fourmilière, galerie après galerie, ce faisant, je passerais à côté de tout ce qui ne se voit pas à la loupe : l’incroyable appétit de vivre, les moments d’ivresse, d’euphorie même. »
Il n’y a pas mieux pour conjurer les mauvais jours !
http://urlz.fr/2UM5
Quand Christophe Boltanski entreprend de raconter l’histoire de sa famille, de remonter dans son arbre généalogique, il sait combien l’entreprise est aléatoire. Mais le romancier dispose d’un atout de taille : il peut construire un scénario qui lui permettra d’occulter certains trous de mémoire, voire de sélectionner les anecdotes les plus marquantes pour nous proposer l’un des premiers romans les plus réussis de la rentrée 2015.
Chapitre après chapitre, on ajoute une pièce à l’appartement Rue-de-Grenelle où se situe la cache qui donne son titre au livre, un peu comme dans La vie mode d’emploi de Georges Perec. Toutefois, avant d’entrer dans la maison, on commence par la fiat 500 garée devant l’entrée. Cette petite voiture dans laquelle s’entassent les membres de la famille livre d’emblée la caractéristique principale des Boltanski : ils sont soudés les uns aux autres, ne formant quasiment qu’un seul corps aux multiples tentacules. Et tant pis s’il est un peu difficile de respirer, car cela permet de conjurer la peur. Celle qui peut accompagner des personnes qui ont un jour quitté Odessa pour venir s’installer en France et qui doivent constamment lutter contre la mélancolie liée à l’exil et multiplier les efforts pour s’intégrer. Et ce depuis les grands-parents, Marie-Élise, rebaptisée Myriam et son mari Etienne, jusqu’à leurs trois fils et leur fille, dont l’artiste Christian et Luc, le père de Christophe. Etienne est fier d’être russe, mais pressent que s’il veut se fondre dans la foule, il lui faudra raboter quelques aspects de sa personnalité. Juif, il se convertit au catholicisme, mais n’hésitera pas à se cacher durant l'Occupation dans un réduit, de crainte d’être raflé.
Tour à tour truculente, drôle, grave et formidablement attachante, la galerie de personnages nous permet de traverser le siècle tout en suivant les aventures quelquefois très rocambolesques, mais ô combien romanesques, qui nous sont ici proposées. Et si le drame est constamment sous-jacent, c’est d’abord la belle volonté et la formidable énergie qui dominent le récit : « Je n’ai jamais été aussi libre et heureux que dans cette maison. J’aimerais pouvoir la décrire avec la précision d’un entomologiste détaillant la vie d’une fourmilière, galerie après galerie, ce faisant, je passerais à côté de tout ce qui ne se voit pas à la loupe : l’incroyable appétit de vivre, les moments d’ivresse, d’euphorie même. »
Il n’y a pas mieux pour conjurer les mauvais jours !
http://urlz.fr/2UM5
March 1, 2017
Recensione completa su: https://emozioninfont.com/2017/02/17/...
Raccontare un evento storico importante non è mai facile. Narrare gli orrori della guerra e dei genocidi è una responsabilità. Boltanski nel suo romanzo d’esordio, che gli è valso la vittoria del Prix Fémina, non mostra l’orrore, non parla di sopravvissuti, ma mostra come sia difficile vivere il dopo.
Nel libro che la Sellerio ha portato in Italia, grazie alla traduzione di Marina Di Leo, quello che viene fuori è il racconto delle difficoltà che la famiglia dell’autore ha avuto a inserirsi nel mondo. Essere ebrei negli anni successivi all’occupazione nazista e alle leggi razziali per la famiglia Boltanski non significa essere salvi. Il nonno, che aveva vissuto per due anni in una botola “larga 1 metro e alta 1,20 metri”, quello che viene chiamato “il nascondiglio”, ha sviluppato nella famiglia, anche a distanza di tre generazioni, un terrore tale da rendere il mondo esterno estremamente pericoloso.
Raccontare un evento storico importante non è mai facile. Narrare gli orrori della guerra e dei genocidi è una responsabilità. Boltanski nel suo romanzo d’esordio, che gli è valso la vittoria del Prix Fémina, non mostra l’orrore, non parla di sopravvissuti, ma mostra come sia difficile vivere il dopo.
Nel libro che la Sellerio ha portato in Italia, grazie alla traduzione di Marina Di Leo, quello che viene fuori è il racconto delle difficoltà che la famiglia dell’autore ha avuto a inserirsi nel mondo. Essere ebrei negli anni successivi all’occupazione nazista e alle leggi razziali per la famiglia Boltanski non significa essere salvi. Il nonno, che aveva vissuto per due anni in una botola “larga 1 metro e alta 1,20 metri”, quello che viene chiamato “il nascondiglio”, ha sviluppato nella famiglia, anche a distanza di tre generazioni, un terrore tale da rendere il mondo esterno estremamente pericoloso.
August 16, 2024
In The Safe House, Christophe Boltanski uses the house on rue de Grenelles, in Paris, as a memory palace to recount his family’s saga from just before the turn of the twentieth century through the 1960s. It’s billed as fiction, but it contains a lot of the Boltanskis’ actual history—making this a work of auto fiction as well as historical fiction. It’s impossible to sort out what’s what, given the family’s penchant for falsifying documents and rewriting memories. But unlike other autofictional books, I don’t mind not knowing. The members of the Boltanski family are all drawn in spot-on psychological portraits. They all have so many eccentricities and phobias that it are so interesting, I don’t care if they’re not real...
Read the rest of my review at A Bookish Type.
Read the rest of my review at A Bookish Type.
January 21, 2016
The author tries to understand his atypical family and ancestors. To do so, he goes through and describes every room in the house where they lived, like in a game of Cluedo. Great reflection on the themes of identity and security, especially as the Jewish family has to take very special measures to survive persecution during WWII. Though the publisher classified it as a novel, it is more a biography of a family.
EN DEUX MOTS :
Un ouvrage à la structure originale qui nous dévoile les secrets d’une famille hors du commun, et ce qu’elle est entre autres amenée à faire pour survive à la persécution juive.
Lire la suite en français ici:
http://wordsandpeace.com/2016/01/21/b...
EN DEUX MOTS :
Un ouvrage à la structure originale qui nous dévoile les secrets d’une famille hors du commun, et ce qu’elle est entre autres amenée à faire pour survive à la persécution juive.
Lire la suite en français ici:
http://wordsandpeace.com/2016/01/21/b...
February 5, 2017
Leuk inzicht op de relaties van deze joodse familie waarin de gehandicapte grootmoeder de touwtjes in handen heeft. Het herenhuis speelt in dit verhaal een prominente rol, maar nog belangrijker als poort naar de buitenwereld is de kleine Fiat die op de binnenplaats van het herenhuis steeds klaarstaat. In zeer fijne, frisse taal beschrijft Christophe het herenhuis als veilige haven, waar alles gedeeld wordt, waar een hecht blok wordt gevormd tegen de bedreigende buitenwereld maar waar ook weinig plaats was voor individuele ontwikkeling.
December 28, 2015
This book is half a novel, half a biography of a family - the author's.
We discover the story of the Boltanskis through their house (a chapter matchs with a room). And it mingles with history (World War II, immigration from Russia to France...).
The family's members are very zany but endearing.
La Cache is a good first novel.
We discover the story of the Boltanskis through their house (a chapter matchs with a room). And it mingles with history (World War II, immigration from Russia to France...).
The family's members are very zany but endearing.
La Cache is a good first novel.
Displaying 1 - 30 of 43 reviews