ลิขิตนำพา

喜龍套 #1

by Yu Qing, 于晴, อวี๋ฉิง

กำลังภายในร้อยปีอันล้ำค่า เล่าลือกันว่าผู้ซึ่งครอบครองมันอยู่คือ ‘เฟิ่งหมิงเสียง’ แห่งเคหาสน์ธารฟ้า ด้วยวิชานี้มิถ่ายทอดแก่บุรุษ หากอยากได้มันมามีเพียงต้อง ‘ประสานหยินหยาง’กับสตรีที่ฝึกปรือ นี่เป็นเหตุให้เคหาสน์ธารฟ้ามีแขกไม่ได้รับเชิญแวะเวียนไม่ขาด ทว่ากลับมิเคยมีคำลือถึงรูปโฉมของสตรีแซ่เฟิ่งหลุดลอยออกมา

แม้มิใช่นิสัย แต่ ‘โม่ปู้เฟย’จำต้องกระทำตนเยี่ยงโจรราคะ ลอบเข้าเคหาสน์หวังหยั่งเชิง แล้วความจริงที่พบก็ทำให้เขาถึงกับแตกตื่น เมื่อเฟิ่งหมิงเสียงผู้นั้นพิศมองท่าไหนก็เป็นชายชัดๆ!ต่อให้นำชุดผู้หญิงมาสวมทับยังเป็นได้แค่ชายแต่งหญิง!!

โม่ปู้เฟยถูกสั่งให้มาช่วงชิงกำลังภายในร้อยปี แต่...แต่ว่า...จะให้เขาทำการ ‘ประสานหยางหยาง’นั้นมันไม่ฝืนธรรมชาติไปหน่อยหรือ! จิตใจด้านตรรกะเหตุผลคัดค้าน หากด้านที่เป็นอารมณ์ความรู้สึกกลับคอยแต่จะชักพาให้ออกนอกลู่นอกทาง ทำไมนะ...เขาถึงได้เกิด ‘ความคิดไม่ดี’ กับผู้ชายด้วยกันเอง!!

Genres: China

232 pages, Paperback

First published September 1, 2000

About the author

Associated Names:
* Yu Qing (English)
* 于晴 (Chinese)
* อวี๋ฉิง (Thai)

Reviews

[Polyj · Rating 4 out of 5]

ชอบอะ เรื่องนี้มันฮามาก

โม่ปู้เฟย vs เฟิ่งหมิงเสียง


เป็นเรื่องที่ผิดคาดค่ะ เปิดบทนำมาดูเหมือนมันจะต้องดราม่าแน่ๆ แต่พอเข้าเรื่องจริงๆ มันกลับเป็นสายฮา
เพราะว่าพระเอก โม่ปู้เฟย เป็นหนุ่มหล่อกระชากใจสาว หูตาแพรวพราว
แต่ว่าเจอนางเอกปุ๊บความเซ่อและซื่อจะเข้าครอบงำ น่ารักมากๆ ค่ะ
ฮีเก่งนะ แต่ท่าทางไม่ค่อยเต็มเต็งอะ

ส่วนนางเอกนี่ เกิดมาหน้าตาคล้ายผู้ชาย พูดง่ายๆ ว่าไม่ได้สวยงามเหมือนนางเอกทั่วไป
แต่ก็มีคนจ้องจะมา ‘ประสานหยินหยาง’ กับนางตลอด
ที่ร้ายกว่านั้น บางคนมาเจอนางแล้วก็คิดว่าเป็นผู้ชายต้องผิดหวังไปซะงั้น
ขำมาก

ชอบค่ะ สนุกดี อ่านแล้วคลายเครียดได้เลยค่ะ

[Papelaa Ri · Rating 4 out of 5]

ด้วยความเป็นแฟนคลับอวี๋ฉิงและนิยายจีนลยจำเป็นต้องสั่งมาจากเว็บ รอช้าไม่ได้เลย แต่พอได้มาแล้วก็ไม่ว่างอ่าน จนวันหยุดยาวก็ได้มาอ่านค่ะ
เรื่องสั้นๆ พระเอกโดนลุงที่รู้จักบังคับให้มาชิงกำลังภายใน จากนางเอก ที่ต้องทำการประสานหยินหยางกันก่อน ไปๆ มาๆ ระหว่างทางก็เจอนางเอก แต่ดันคิดว่านางเอกเป็นผู้ชาย สุดท้ายก็ร่วมเดินทางกันมารู็สึกถูกชะตา เจอกันอีกทีที่เคหาสน์ธารฟ้า พระเอกก็บังเอิญได้ช่วยคนในเคหาสน์ไว้ นางเอกให้อยู่ต่อ คิดจะจับคู่ให้กับแม่ม่ายในเคหาสน์ แต่ไปๆมาๆ โม่ปู้เฟย ดันหลังรักนางซะงั้น !

เรื่องนี้ชอบตัวละครที่ดูแตกต่างมาก นางเอกไม่ได้สวย งาม ล้ำเลิศ แต่ฉลาดหลักแหลม สุขุม เยือกเย็น สงบนิ่ง กำลังภายในล้ำเลิศแต่ควบคุมไม่ได้ ที่สำคัญหน้านางค่อนไปทางผู้ขายมากๆ ชนิดที่ปลอมตัวเป็นชายแล้วก็เนียนสุดๆ พอบอกว่าเป็นผู้หญิงพระเอกยังไม่เชื่อเลยจ้า

พระเอกก็บื้อๆ ซื่อๆ น่ารักแบบ ซื่อตรง ผู้ชายไร้เล่ห์กล (เหรอ) ขี้อาย ทั้งๆที่เป็นผู้ชายที่มีลักษณะดอกท้อ (เสน่ห์แรงเหลือล้น) แถมยังหัวโบราณ ก่อนแต่งงานห้ามร่วมหอ ชายโสดหญิงสาวห้ามอยู่ด้วยกันสองต่อสอง และอีกมากมาย(ทั้งๆที่ ตัวเองก็ชอบตามแจนางเอก)

ความรักน่ารัก ฮาๆ เบาๆ กว่าเรื่องอื่นๆ ของอวี๋ฉิง เว้นที่จะหนักก็เห็นจะเป็นนิสัยและอดีตของนางเอก พ่อบุญธรรมของนางเอกที่เก็บนางเอกมาเลี้ยง คิดหวังจะวางแผนอะไรบางอย่างที่ ...ไม่สปอยล์ดีกว่า

ไม่ดราม่า หนักเท่าเรื่องอื่น อย่างหลงเงานาง มายานาง ชุดเคหาสน์ ที่อ่านแล้วยังไงก็อึน
เรื่องนี้ค่อนข้างชัดเจนทั้งพระเอกและนางเอก ชอบมากตอนพระเอกรู้ว่านางเอกเป็นผู้หญิงแล้วก็ประกาศลั่นว่า "ข้าชอบเจ้า! ข้าชอบเจ้า!"
ตล๊กตลก เวลาพระเอกไม่มั่นใจในตัวเอง แบบว่าทำไมหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้น่ะเนี่ย! น่าแดง เขิน ไม่อยากให้นางเอกเห็นตัวเองเปลือยท่อนบน

แถมยังขี้หึง หึงนางเอกกับเด็กสิบขวบ หึงนางเอกกับพี่ชายบุญธรรม ให้อารณ์เหมือนซูเฉินเช่อ ในเรื่องเพียงแรกพบ ที่ตามตื๊อนางเอกสุดๆ (แต่ยังไม่หน้าด้านเท่าคุณชายสือเอ้อเย่ ขนาดนั้น) ยังให้บรรยากาศคล้ายๆ ชุดวิวาห์อสูร ที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของพระเอก แต่จริงๆแล้วเขา..... (อ่านต่อในเล่ม 555)

ปมหลักแล้วก็คือ ข่าวลือที่ว่าต้องประสานหยินหยางกับนางเอก แล้วจะได้กำลังภายในร้อยปีมานั่นแหละ+เรื่องของพ่อบุญธรรมของนางเอกที่ตายไแล้ว กับศิษย์พี่ของพระเอกที่ตามมาจนเจอพระเอก ที่เดาว่าจะต้องมีส่วนร่วมในเรื่องอื่นๆ ในชุดนี้ และคนอื่นๆ ในเคหาส์ธารฟ้านี้อีกด้วย เดาว่าจะต้องมีเรื่องของน้องสาวบุญธรรมของหมิงเสียง.. มั้ง

สรุป สนุกเรื่อยๆ อ่านเบาๆ สบายๆ ฮาๆ (ฮาพระเอก) ไม่เครียดไม่หนัก ไม่อึน ไม่ดราม่า เท่างานที่ผ่านๆ มาของอวี๋ฉิงค่ะ แต่ยังคงความแปลกใหม่ และสไตล์อวี๋ฉิงตามเคย คือการที่นักเขียนเค้าชอบ reflect เกี่ยวกับความรู้สึก ความนึกคิด และประวัตหรือปัจจัยที่ทำให้ตัวละครนั้นๆ คิดหรือรู้สึกแบบนั้น เลยทำให้ชอบอ่านงานเขียนของอวี๋ฉิงค่ะ ตัวอย่างก็เช่น นางเอกมาลองคิดดูเกี่ยวกับความรู้สึกตัวเอง ที่ชอบเอก ไม่ก็พูดถึงทำไม นางเอกถึงนิสัยแบบนีเพราะ นู่นนี่ นั่น รวมไปถึงบรรยาย อธิบาย ขบคิดถึงความสัมพันธ์ของตัวละคร อย่างเช่น หมิงเสียง(นางเอก) กับ อวี๋ชังหยวน ที่แค่มองตาก็รู้ใจกัน

ทิ้งท้าย
พอ "โม่ปู้เฟย" ปักใจแล้วว่าจะรับ "หมิงเสียง" เป็นภรรยาเท่านั้น ชาตินี้จะไม่ขอมีความสัมพันธ์ทางกายกับใคร จากชอบ กลายเป็นรัก ไม่ว่าหมิงเสียงจะเป็นดอกไม้ที่โดนเด็ดแล้วหรือไม่ เขาก็ยังตะโกนออกมาอย่างหนักแน่นว่า
"ข้ารักเจ้า ฉะนั้นเจ้าห้ามทิ้งข้า"

เสริม
มีฉากที่นางเอกบอกับพระเอกว่า คนอย่างเจ้าหาภรรยาไม่ยากหรอก เพราะ มีลักษณะดอกท้อ ใครๆก็พร้อมจะกระโจนใส่
พระเอกก็ถาม หญิงหรือชายก็ได้เหรอ นางเอกก็งงๆ สุดท้ายพระเอกก็ถามอีกรอบประมาณว่า จะมีผู้ชายมากระโจนใส่ข้าบ้างไหม ...(หมายถึงหมิงเสียงสินะ)
แอบฮาค่ะ

[J.Nida · Rating 2 out of 5]

ก็ได้อยู่ แต่ไม่ใช่แนวเรา

[Ning · Rating 4 out of 5]

เป็นเล่มเบาๆ ซึ่งเบาจริงๆ
เพราะดราม่าต้นเล่ม มันหนักเอาการ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถึง
และปมการไว้ใจใครไม่ได้ ก็เล่นไม่หนัก
เลยกลายเป็นเรื่องเบาๆ ปนฮาๆ ความซื่อของพระเอกไป
ก็อ่านได้เพลินๆ

[M · Rating 4 out of 5]

พระเอกน่ารัก 555 เป็นแนวที่ยังไม่เคยเจอ โม่ปู้เฟย เปิดตัวดูซื่อๆ ใจดีๆ กลางเรื่องดูต๊องๆ เขินอายแบบดัดจริต แต่มันทำได้น่าเอ็นดู๊วว ปลายเรื่องน่ารักและดูปัญญาอ่อน 55555 นี่ชมหรือด่า? แต่เป็นพระเอกที่น่ารักดีจริงๆ ตลก

พระเอกเป็นแบบนี้ดีละ เพราะนางเอกจะไม่เยอะเท่า จริงๆเป็นเด็กมีปม แต่พระเอกมาทลายให้

[Lily 百合花 · Rating 5 out of 5]

ชื่อเรื่อง – ลิขิตนำพา ชุดม่านรักเคหาสน์ธารฟ้า 1 (吉祥娘 ชุด 喜龍套 1)
ผู้แต่ง – อวี๋ฉิง (于晴) เขียน กระบี่หลงทิศ แปล


ตัวละคร
เฟิ่งหมิงเสียง, หลงปู้เสียง อายุ 23 ปี
โม่ปู้เฟย อายุ 24 ปี


รีวิวหลังอ่าน

เรื่องนี้ฮาหนักมาก ตั้งแต่ชื่อพระนางเลยทีเดียว ชื่อนางเอกบอกว่ามีหงส์ที่มีความเป็นสิริมงคล ประมาณนี้ใช่ป่ะ ตอนปลอมตัวเลยใช้ชื่อว่าหลงปู้เสียง เป็นมังกรที่ไม่มีความเป็นสิริมงคล ส่วนพระเอกนั้นชื่อโม่ปู้เฟย ประมาณว่าไม่บิน 555+ เหมือนเอามาแก้เคล็ดกับการที่นางเอกนั้นจะได้เจอผู้��ายที่เป็นอินทรีสยายปีกเข้ามาในชีวิตเธอ เราก็เลยขำตรงนี้แหละ

นอกจากนี้เรื่องยังฮาไปตลอดทาง ดูเหมือนจะเครียด เปิดฉากมาด้วยฉากโหดๆ กับการที่พ่อบ้านอวี๋ถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมโดยพ่อบุญธรรมของนางเอก แต่พอหลังจากนั้นเป็นช่วงพระนางได้เจอกันนี่คือฮาหนักมากจริงๆ อ่านไปหัวเราะไป สอดแทรกมุกมาเป็นระยะๆ เลยทีเดียว

ถือว่าเป็นการเปิดชุดด้วยความสนุกสนานจริงๆ ค่ะ ตอนอ่านไม่ได้รู้มาก่อนเลยว่าเรื่องจะเป็นยังไง และตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าอีก 3 เล่ม คือเรื่องของใครกัน

หลังจากอ่านต่อเนื่องมาจากเรื่อง “ภูตรักปาฏิหาริย์” ของอวี๋ฉิงเช่นกัน ให้ความรู้สึกคนละอารมณ์กันเลยจริงๆ เรื่องนี้อ่านแล้วไม่งง แล้วก็ขำจริงอะไรจริงนะ ถ้าใครยังไม่ได้อ่าน ก็อยากจะแนะให้อ่าน อ่านไปก็สงสัยว่านี่คือนิยายตลกเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ

แอบขำจากใจนักเขียนมีบอกว่า ปกติเรื่องอื่นจะเขียนตอนพิเศษเป็นช่วงเวลาย้อนไปสมัยวัยรุ่นของพระเอกงี้ ตอนแรกก็ว่าจะเขียน แต่พอมีเพื่อนทักท้วงมา เลยไม่เขียนก็ได้ เรื่องนี้เลยไม่มีตอนพิเศษให้อ่านกัน ก็แอบเสียดายนะ เพราะเราอ่านแล้วชอบโม่ปู้เฟยอ่ะ น่ารักดีจริงๆ

โม่ปู้เฟยเป็นพระเอกที่เก่งมากๆ นะ แต่ฮีไม่แสดงออกไง แล้วฮีก็มัดมือชกเก่งเป็นที่หนึ่ง ชอบพูดจาว่า ข้านี่โดนเฟิ่งหมิงเสียงกระทำ 555+ ตอนที่รู้ว่าเฟิ่งหมิงเสียงเป็นผู้หญิง ฮียังไม่เชื่อเลยเหอะ สงสัยเพราะเฟิ่งหมิงเสียงเหมือนผู้ชายมากเกินไป

แต่ประทับใจกับเรื่องนี้จริงๆ นะ พระเอกไม่สนว่านางเอกจะสวยไม่สวย แค่จิตใจข้างในสวยงาม เขาก็จะรักของเขา ใครจะทำไม 555+

อ่านคำโปรยท้ายเล่ม เจอคำว่า “ประสานหยางหยาง” เข้าไป คิดได้ไหมว่าข้าพเจ้านึกถึงใคร 555+ แน่นอนว่าเป็น “หยางหยาง หนึ่งยิ้มพิฆาตนารี” นั่นเอง ฮ่าๆๆๆๆ

[สปอยล์]

ฮาหนักมากกับฉากที่นางเอกตกน้ำ แล้วพระเอกกระโดดลงไปช่วย ทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น แล้วสุดท้ายนางเอกต้องช่วยไว้ ฮีเลยเสียจูบแรกไป กร๊ากกกกกก แถมตกใจว่าโดนผู้ชายจูบ พอตอนหลังรู้ว่านางเอกเป็นผู้หญิง ถึงได้รู้สึกดีใจ แล้วก็ตามตื๊อนางเอกต่อไป

จริงๆ แล้วโม่ปู้เฟยมีวรยุทธสูงส่งมากมาย แม้แต่ศิษย์พี่ห้าศิษย์พี่หกของเขายังสู้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องต้องการกำลังภายในของนางเอกนั้น จึงไม่ใช่ประเด็น

และแท้จริงการประสานหยินหยางนั้น ไม่ใช่การมีอะไรกัน แต่การที่กำลังภายในได้ปะทะแล้วประสานเข้าด้วยกันต่างหาก (น่าจะใช่นะ ถ้าเข้าใจไม่ผิด)

ว่าแต่คนสกุลจ้าวที่พระเอกพูดถึง ตกลงคือใครฟระ 555+ อ่านไปอ่านมามัวแต่ขำพระนาง เลยลืมไปว่าสงสัยอะไรใครบ้าง แล้วจริงๆ พ่อบุญธรรมนางเอกอ่ะ ตายไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม ทำไมเราหวั่นใจว่ายังไม่ตายหว่า

แอบขำที่นางเอกมีคู่หมั้นอายุ 10 ขวบด้วย นางเอกก็พยายามจะจับคู่พระเอกให้เสิ่นฮูหยิน ส่วนเสิ่นฮูหยินก็อยากได้นางเอกเป็นลูกสะใภ้ แล้วลูกชายดันชื่อมีคำว่าอินทรีอยู่ ศิษย์พี่ของพระเอกก็เช่นกัน พอโผล่มาพระเอกก็กลัวสิ กลัวเป็นคนในดวงชะตาของนางเอก ฮีเลยต้องรีบร้อน กร๊ากๆๆ

จริงๆ ฮีเข้าใจผิดคิดว่านางเอกมีอะไรกับท่านอวี๋แล้ว (หลานของพ่อบ้านอวี๋) เลยรีบจัดการนางเอก แล้วก็มาพบว่าเข้าใจผิดไปเอง ฮ่าๆๆๆ

Start 17.46 น. Wed 14 Sep 2016
End 9.03 น. Sat 17 Sep 2016
Review Date 12.22 น. Mon 19 Sep 2016

[Or_O · Rating 4 out of 5]

โอรู้สึกว่าอวี๋ฉิงเขียนเล่มนี้ด้วยความเมามันสะใจ ฮ่าๆ

ตลอดระยะเวลาที่อ่าน รู้สึกเหมือนอ่านการ์ตูนมากกว่านิยาย ใส่ความล้น ความฮา ความสุดโต่งมาเต็มเปี่ยม การตัดฉากและเล่าเรื่องเร็วมาก

เปิดฉากแรก ดราม่ามาเลย นางเอกถูกเก็บมาเลี้ยง แต่ฉากหลังของพ่อบุญธรรมเต็มไปด้วยความดำมืด นางอยู่กับความหวาดระแวงมาตลอด จบบทด้วยกล่าวไม่กี่ประโยคว่า เลยรวมตัวกับพี่น้องร่วมมือฆ่าพ่อบุญธรรม ตัดฉับ!

สิบสองปีต่อมา (ก้าวพรวดเดียว นางเอกแก่จวนขึ้นคานเลย) นางเอกก็ได้พบพระเอกที่หน้าตาดูซื่อๆ ไม่มีพิษมีภัย แต่ความระแวดระวังที่สะสมมาตลอดระยะเวลาที่โตมากับพ่อบุญธรรมทำให้ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ

แต่ด้วยความซื่อปนบ้าของพระเอก ทำให้นางเอกผ่อนคลายขึ้นเรื่อยๆ จนก่อเกิดเป็นความรัก


โม่ปู้เฟยเป็นพระเอกที่โอให้คะแนนความซื่อปนแหลแบบน่าเอ็นดูเต็มเปี่ยม

คือซื่อ (จริง) และมีความเจ้าเล่ห์แสนกลปนอยู่ (จริง) แต่ก็ไม่ได้ใช้ในทางร้าย พอนึกภาพออกไหมคะ

โออธิบายเองยังงงเองเลย คนซื่อจะเจ้าแผนการได้อย่างไร แต่เรื่องนี้ พระเอกเป็นอย่างนี้จริงๆ ค่ะ แนวการ์ตูนล้นๆ ฮาๆ เลย ตั้ง ชง ตบมุกกันระวิง

เช่นเล่าว่าพระเอกเป็นคนถึก พละกำลังเปี่ยมล้น วิ่งเร็วมาก แต่ความรู้เรื่องทิศทางติดลบ หลงทางประจำ จะวิ่งมาหานางเอกก็หลงวิ่งรอบเคหาสน์อยู่เป็นวันกว่าจะหาเจอ ไม่ได้วิ่งอ้อมแบบธรรมดานะคะ วิ่งแบบวงกลมเป็นวงเข้ามาเรื่อยๆ จนเจอนางเอกอยู่ข้างในสุด

เป็นคนบื้อๆ ที่บางทีก็มุทะลุ บางทีก็เจ้าแผนการ แต่ก็มีความละเอียดอ่อนอยู่ในตัว

ฉากที่โอชอบฉากหนึ่งคือตอนนางเอกระบายความทุกข์ให้พระเอกฟัง พระเอกก็ปลอบ "ข้ารู้" "ข้าเข้าใจ" สองประโยคนี้ธรรมดาแต่โอรู้สึกตื้นตันดีนะ คือพระเอกเหมือนไม่สนใจอะไร บ้าบอไปตามแบบฉบับตัวเอง (น่าจะมีคนแบบนี้คนเดียวในโลก) แต่จริงๆ จะคิดเผื่อนางเอกตลอด


เล่าถึงนางเอกบ้าง เฟิ่งหมิงเสียง นางเอกผู้มีเคล็ดกำลังภายในที่เป็นความลับอยู่ในตัวจนถูกคนทั่วไปพยายามแย่งชิง ภายนอกเหมือนเข้ากับคนอื่นง่าย แต่จริงๆ จะเก็บงำความคิดไว้กับตัว มีกำแพงขวางบุคคลภายนอกเสมอ ไม่มีดวงเรื่องความรัก

พระเอกเป็นคนแรกที่ข้ามกำแพงนางเอกเข้ามาได้ (ด้วยความบ้าๆ นั่นแหละ)

ที่ตลกคือ นางเอกเรื่องนี้หน้าเหมือนผู้ชายค่ะ พระเอกตอนรู้ว่านางเอกเป็นผู้หญิงก็ช็อกหนักมาก ตรงไหนนางเอกก็ไม่เหมือนผู้หญิง ไม่สวยไม่หล่อเลยด้วย แต่พระเอกก็รักของเขานะ

พระนางสองคนนี้เป็นแบบที่โอชอบค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดี ไม่หงุดหงิด

พระเอกที่บ้าบอ ชอบพูดคนเดียว ล้นๆ ยึดถือแนวคิดคติของตัวเองมาก หวงเนื้อหวงตัวยิ่งกว่าผู้หญิง มีรอยยิ้มซื่อๆ ชวนคนหลง แต่พอมีเรื่องก็พึ่งพาได้ เข้าใจนางเอกเสมอ

นางเอกที่ไม่จุกจิก เรื่อยๆ เย็นๆ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่ถือโทษโกรธใคร เข้าใจจิตใจผู้คน ตรงไปตรงมามากกว่าที่คิด นิสัยค่อนไปทางผู้ชายมากค่ะ

โอหลงรักรอยยิ้มกึ่งยิ้มกึ่งบึ้งของนางเอก อยากหยิกแก้ม


ส่วนการดำเนินเรื่องจะเดินเร็วมาก ไม่ค่อยใส่รายละเอียด โอแอบคิดนะว่าถ้าเล่าสร้างอารมณ์ ใส่มาหน่อยว่าอะไร ทำไม อย่างไร เล่าย้อนความ เล่าเปิดทาง เรื่องนี้จะสุดได้มากกว่านี้ พระเอกออกแนวพอรู้ว่ารักก็รักเลยแบบงงๆ แต่นางเอกทำไมถึงรักพระเอก อันนี้รู้ เพราะพระเอกเข้าไปในใจนางเอกได้ และพระเอกก็น่ารักจริงค่ะ


เป็นเรื่องหนึ่งที่โอชอบนะคะ อ่านแล้วไม่เครียด มีความสุข ติดตอนท้ายที่จบห้วนไปหน่อย โอยังอยากรู้เรื่องพระเอกและเรื่องนางเอกมากกว่านี้

[หลังอ่านของน้ำฝน · Rating 5 out of 5]

หลังอ่านของน้ำฝน : https://wp.me/p6yYEv-aP

[Kittenlittle · Rating 4 out of 5]

สนุกดีค่ะ ตอนอ่านแรกๆ คิดว่าจะดราม่า จริงๆไม่ดราม่ามาก ดราม่าช่วงนางเอกตอนเด็ก บุคลิกพระเอกฮาๆ ทำให้เรื่องดูมีสีสัน อ่านสบาย ไม่เครียด ออกจะหวานๆ ด้วย ชอบค่ะเล่มนี้