Στους ξυλοδαρμούς ο αντίπαλος είναι πριν απ' όλα ένας παλιός γνώριμος. Όλα πάνω του θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Οι σπασμωδικές κινήσεις, ο θυμός που συνδαυλίζεται και κορώνει, το στόμα που χαλάει και ασχημονεί, η μανία της επίθεσης που καμιά φορά ολοκληρώνεται σε ανθρωποκτονία είναι πράγματα που ο καθένας, ακόμα κι αν έχει αγιάσει, τα βρίσκει καταχωνιασμένα στην καρδιά του. Συνεπώς ένα γραφτό αφιερωμένο στους "Ξυλοδαρμούς" το μόνο που φιλοδοξεί είναι να συνεχίσει κάποιες σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τίποτα περισσότερο.
Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου (πραγματικό ονοματεπώνυμο του Kωστή Παπαγιώργη) ήταν Έλληνας δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων.
Γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Kύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι, και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Το 1966 πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές νομικής και παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για σπουδές φιλοσοφίας και παρέμεινε εκεί ώς το 1975. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της¨ Βανσέν¨ με καθηγητές, τους Ντελέζ, Λιοτάρ και Σατελέ. Δεν ολοκλήρωσε ούτε τις σπουδές νομικής ούτε αυτές της φιλοσοφίας.
Το 1975 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και επιδόθηκε στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων, αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων και βιβλίων. Εξέδωσε και το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα». Υπήρξε στενός φίλος του Χρήστου Βακαλόπουλου, για τον οποίο έγραψε και το βιβλίο "Γειά σου Ασημάκη".
Είχε επίσης συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, διατηρώντας κατά καιρούς στήλες στην εφημερίδα Επενδυτής, στο περιοδικό Αθηνόραμα, και στην εφημερίδα Lifo.
Το 2002 τιμήθηκε με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο μαρτυρίας - χρονικού για τον Κανέλλο Δεληγιάννη.
Ζούσε με τη γυναίκα του, Ράνια Σταθοπούλου. Πέθανε στις 21 Μαρτίου 2014.
Τι να πείς για αυτόν τον Γίγαντα ; Τι να πρωτοθαυμάσεις; Το στύλ; τη γλώσσα; Θα πέρασουν πολλές δεκαετίες, εμείς δεν θα ζούμε, και Παπαγιώργης άλλος δεν θα ξαναβγεί.(κι αυτό μπορεί να μην είναι καλό, αλλά μπορεί και να ναι.
Εις υγείαν Μαέστρο μου
(κι όπως έλεγε ο Βαρβέρης:στην υγειά σας πεθαμένοι.
[...]Έξω από τη συλλογικότητα κανένας εγωισμός δεν ικανοποιήθηκε, καμιά γαλήνη δεν αποκτήθηκε.[...] [...]Και το σκανδαλώδες είναι ότι σε όσο μικρότερη κοινωνία ζεις, τόσο πιο ψευδολόγος πρέπει να είσαι, γιατί μέσα στο μεγάλο πλήθος κρύβεσαι, ενώ στους λίγους και στους μετρημένους πως να ξεφύγεις;[...] [...]Είναι παράδοση ο οπαδός να γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως.[...]
Υπέροχη γλώσσα, εξαιρετικό μυαλό, αδιάκοπη γκρίνια. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να σταθεί ανασταλτικός παράγοντας στην ανάγνωση. Αν θέλετε να σας χαϊδεύουνε τα αυτιά, διαλέξτε άλλο βιβλίο, πάρτε Κοέλο, Μπουσκάλια, Έλιο Ντ'Άννα και ό,τι άλλο βρίσκεται θαμένο στην κοπρώδη ιλύ της feelgood α-διανόησης.