What do you think?
Rate this book
The Chairs
In a house on an island a very old couple pass their time with private games and half-remembered stories. With brilliant eccentricity, Ionesco's 'tragic farce' combines a comic portrait of human folly with a magical experiment in theatrical possibilities.
60 pages, Paperback
First published January 1, 1951
27 people are currently reading
1804 people want to read
About the author
Eugène Ionesco
455 books953 followersEugène Ionesco, born Eugen Ionescu, was a Romanian playwright and dramatist; one of the foremost playwrights of the Theatre of the Absurd. Beyond ridiculing the most banal situations, Ionesco's plays depict in a tangible way the solitude and insignificance of human existence.
Excerpted from Wikipedia.
Excerpted from Wikipedia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 142 reviews
May 25, 2022
الكراسي ليوجين يونسكو
قيل أن مسرح العبث يبدو وكأنه مخلوقا فرنسيا
فرواده أداموف و يونسكو و بيكيت برغم أصولهم المختلفة
كتبوا أغلب نصوصهم بالفرنسية
مما يثير حيرة وتعجب البعض
والكراسي لا تشذ عن هذه القاعدة
فقد كتبها يونسكو بالفرنسية ونشرها لأول مرة عام 1951
وهي واحدة من أشهر مسرحيات العبث في تاريخ الأدب
ومن أكثرها جمالا كذلك
;;;;;;;
في ظاهرها تبدو المسرحية بلا معنى من أي نوع
مجرد هذيان كتابي لا تخرج منه بشيء
وفي الحقيقة الأمر بعيد كل البعد عن ذلك
والمتعة العقلية التي ننالها من مسرحية كهذه ليست بالهينة
تحكي المسرحية عن زوجين يمضيان معا عقودًا من الملل والعزلة
يعيشان في قلعة مهجورة
تحيط بها المياه من كل جانب
ينقطعان فيها كليا عن العالم الواقعي
يعيشان فيها عالمهما الخاص
الزوج العجوز يحلم طوال الوقت بأنه
دون رسالة عظيمة لإنقاذ البشرية المعذبة
ويقول أنه قد اتفق مع خطيب "مفوه" لإبلاغ الناس بهذه الرسالة المصيرية
ودعي إلى الحضور جمعاً من الناس لهذه المناسبة السعيدة
وطوال هذا الوقت نرى يونسكو وقد دمر البنية الحوارية الاعتيادية تماما
حتى البنية اللغوية نجدها مفككة
وكما يمكن أن يحدث ويقول الزوج لزوجته اشربي الشاي
رغم عدم وجود شاي أمامهما من الأصل
فإن الحوار يمكن أن يكون كالتالي
الزوجة: احك لي الحكاية. ها.. الحكاية.
الزوج: مرة أخرى؟… ألم تشبعي؟ تريدين حكاية؟ … إنك تطلبين مني دائما نفس الحكاية! … إذن فقد واصلنا الضحك ولكن هذا شيء رتيب ممل… منذ خمسة وسبعين عاما، أي منذ زواجنا، وأنت في كل ليلة، في كل ليلة بلا استثناء، تطلبين مني أن أقلد لك نفس الأشخاص، ونفس الشهور… شيء واحد لا يتغير، لماذا لا نتحدث في شيء آخر؟
الزوجة: حبيبي، أنا شخصيا لا أمل ذلك… فهي قصة حياتك، وأنا شغوف بمعرفتها…
الزوج: ولكنك تعرفينها عن ظهر قلب.
الزوجة: ولكنني في كل مرة أشعر وكأنني نسيت كل شيء بمجرد الاستماع إليها، وأجد ذهني خاليا متجددا كل مساء … ولكن الحقيقة، يا حبيبي أنني أفعل ذلك عامدة متعمدة، فأنا أتناول المسهلات… فأعود كما كنت من جديد، خالية الذهن، من أجلك أنت يا حبيبي، كل مساء، هيا ابدأ الحكاية أرجوك…
الزوج: كما تشائين.
الزوجة:هيا، ابدأ قصتك، فهي أيضا قصتي، فكل ما يخصك يخصني! إذن، فقد واصلنا الضحك… الضحك
مجرد دوران في حلقات مفرغة..
لقد خلق يونيسكو عالما لغويا "أشبه بالتنويم المغنطيسي"
عالم يقصينا عن كل العبث والشر والسخافة والأحلام الضائعة
عالم ينقذنا من الخواء الإنساني
فلربما نعثر على أنفسنا "في ألفاظنا الخاصة"
;;;;;;;
يبدأ الزوجان في صف الكراسي استعدادا لاستقبال الحضور
غير أن الجمهور الغقير الذي يستقبلونه بآيات الترحيب جمهورا وهميا
الآن لدينا حوار غير مفهوم
وكراسي خالية يرحب العجوزان بجالسيها
ثم يظهر الخطيب
وحين يبدو على الخطيب أنه على وشك إلقاء خطابه
يتوجه الزوجان معا نحو النافذة
ويلقيان بنفسيهما إلى البحر منتحرين
!
طيب
الآن لدينا عجوزين منتحرين
وكراسي خالية
وخطيب من المفترض أن يتلو رسالة العجوز المنتحر
على الجمع الغفير الغير مرئي
يفتح الخطيب فمه
فلا يخرج شيئاً سوى أصوات لا معنى لها مممممم ممممم
!
نعم الخطيب أخرس
وفي قول آخر مصاب بحبسة كلامية
"إنه لم يتمكن من تخطي الحقيقة الواقعية التضليلية إلى الحقيقة الأسمى"
طيب
الآن لدينا عجوزين منتحرين
وكراسي خالية
ورسالة خلاص البشرية
وخطيب مفوه وأخرس
يتقدم الخطيب فجأة نحو السبورة الموجودة في الغرفة
ويكتب بخط واضح : وداعاً!
وينسحب ببطء
بينما نسمع ضجيج الجمهور الذي لم يحضر ويسدل الستار شيئا فشيئا
;;;;;;;
يبدو أن هم المؤلف الأول هو إقناع الجمهور بعدم وجود حقيقة مطلقة
فكله خواء
فمن يعرف لا يتكلم
أو انتحر وغادر الدنيا
وأثناء وجوده لم يكن غير ذي شأن
ومن يرتجى سماعهم للرسالة غير مرئيين أو مسموعيين
يقول يونسكو في إحدى مقالاته:
"أوان الإبداع عندي، هو الوقت الذي أكون فيه تحت تأثير تفاعل ذهني غريب، وتفكير مشوش مضطرب، في هذه اللحظات أجد كل شيء، ولا أدري من أين يتأتى ذلك… وما أن تسجل هذه الأشياء، ويطرأ عليها نوع من التلاحم بحكم تجميعها، وترابط بعضها بالبعض الآخر، حينئذ أستطيع أن أفكر كما يقولون طبقا للقواعد الوضعية"
"أجد مادتي مسرحياتي في أحلامي.. في رغباتي الغامضة.. وتناقضاتي الباطنية الدفينة.. ومخاوفي"
فالواقع المعاش لا معنى له
وكي نعبر عنه لابد لنا من الانتقال إلى لاوعينا الخاص
ومنه نستقي بقايا الحقيقة التي يحاول الجميع طمسها بكل الخراب الذي يسود العالم
;;;;;;;
المسرحية قرأتها مرتين
بترجمة إنجليزية وبأخرى عربية
ستجدون العربية ضمن الأعمال الكاملة ليونسكو
الصادرة عن الهيئة المصرية العامة للكتاب
وأيضا موجودة من إصدار
دار الحرف العربي
December 12, 2025
Memory as a game; played even after the rules are long forgotten. The overall feeling is one of abandonment; trying to remember what once connected us to the places we tried to find answers from. Ionesco is a master of (what I call) 'existential horror' - that 'Bohemian Rhapsodic' feeling that nothing really matters... anyone can see...just open your eyes.
September 1, 2019
Farce tragique!
It strikes me that the definition Ionesco chose for his play makes for a good summary of life in general - especially at this time in history!
And of course the dramatic action is worthy of the master of creepy reality: two protagonists with a message to deliver to humanity, an increasing number of chairs with invisible guests, and to complete the isolation: a deaf-mute and helpless deus-ex-machina struggling to make himself understood.
Message: returned to sender! In an anti-cathartic act of brilliantly disconnected dialogue.
To pair this bleak vision with another short play featuring Ionesco himself in the lead role, being brain-washed by three scientific critics, is a wonderful choice by Folio.
Their message to the readers: we never get through to each other in the true sense of understanding. Except when we do: via Ionesco!
When "tragic farce" is not an oxymoron, but life as we know and play it, we most likely are in an Ionesco play. The empty chairs are for those who don't realise it and live life as if it weren't the saddest joke on Earth!
It strikes me that the definition Ionesco chose for his play makes for a good summary of life in general - especially at this time in history!
And of course the dramatic action is worthy of the master of creepy reality: two protagonists with a message to deliver to humanity, an increasing number of chairs with invisible guests, and to complete the isolation: a deaf-mute and helpless deus-ex-machina struggling to make himself understood.
Message: returned to sender! In an anti-cathartic act of brilliantly disconnected dialogue.
To pair this bleak vision with another short play featuring Ionesco himself in the lead role, being brain-washed by three scientific critics, is a wonderful choice by Folio.
Their message to the readers: we never get through to each other in the true sense of understanding. Except when we do: via Ionesco!
When "tragic farce" is not an oxymoron, but life as we know and play it, we most likely are in an Ionesco play. The empty chairs are for those who don't realise it and live life as if it weren't the saddest joke on Earth!
September 9, 2019
اوژن یونسکو نا_دیدن را به تصویر میکشد.صداهایی مخدوش در حافظه.زندگی در تمامیتی رو به مرگ،زنده بودن را از نو طلب میکند.
June 5, 2019
مسرحية الكراسي للأديب الفرنسي العبثي الشهير يوجين يونسكو
ويا إلهي ! هل هناك تجسد للوحدة، والعبثية، والفراغ، والسأم أكثر من هذا ؟
كيف استطاع يونسكو أن يضع الإنسانية في هذا المأزق .. هذا الوضع المُحرج، المؤلم، الذي يجعلها مجرد ستارة وهمية تُخفي خلفها ماهو أكثر وهما منها
!
فالأصوات وهمية، والحوار وهمي، والحال أقرب إلي الجنون منه إلي اليأس، أو قل هو يأس أفضي إلي جنون إرادي
فكل منهما جُن بنفس الإسلوب .. ونفس الحوار .. ونفس الأفكار، وكأنهما أتفقا سويا علي نهاية واحدة لا بديل عنها هي السبب والنتيجة معاً
فهي البداية والنهاية .. فلقد تساوي اليأس والأمل
وتساوي إحساس الوحدة، مع إحساس الجموع
وتساوي الصوت مع الصمت
وكل يتجه نحو مصير محتوم علي الإنسان أن يغرق فيه أكثر وأكثر
فمصيرك هنا هو عقابك، والنجاة منه لا تختلف كثيراً عن الوقوع فيه
تخيل أن تكون الجريمة هي العقاب ! أو أن يكون الحل هو نفسه أصل المشكلة
!
فالأمل مُمتنع .. والحل مع خطيب مفوه، بارع، لكنه للأسف أخرس !
نعم، الخطيب أخرس !! والحكمة مُجمدة علي لسان لن ينطق ! والصوت مات فوق أحبال صوتية مُهلهلة
!
فالحقيقة ضائعة، والمعرفة مُمتنعة في وهم عمره مائة عام، هو تقريبا عمر الزوجين، ولا سؤال ولا إجابه، ولا انتظار إلا لصوت صامت في فم خطيب بارع، يخطب أمام حضور وهمي، جالس فوق الكراسي الفراغة، يراه جمهور لم يحضر المسرحية
!
فالحال لن يتغير .. فسواء عليك سألت أم لم تسأل، عرفت أم لم تعرف، ضحكت أم بكيت، لن يتغير الحال
فالبداية أخت النهاية .. وبينهما حيرة وفراغ وصمت .. وانتظار بثرثرة فارغة لا تتوقف
أما حالك أنت القارئ .. فعليك بالصبر الطويل .. وتذكر أنك تتعامل مع اثنين بلغا من اليأس والوحدة والفراغ حداً يجعل من الموت أملاً ، ومن العدم رغبةً، ومن الفناء رفاهية لا تُطال
فاختبر صبرك مع يونسكو .. ونصيحة لك اقرأها ولا تستمع إليها .. فلقد حاولت الاستماع إليها، فأصابني غيظ لا يُحتمل ]:
يونسكو .. كنت اظن صمويل بيكت مُتعِبا، صدقني، هو بمثابة النسمة الهادئة مقارنة بك
🤕
February 17, 2017
از بین آثار یونسکو نمایشنامه ی صندلی ها بیشتر از سایر نمایش نامه هایش برایم دلنشین بوده است.
صندلی ها در 70 صفحه هیچ را به طرز دلنشین و ملموسی به شما نشان می دهند.
پیرمردی که سال ها برای دلخوش کردن خود، خود را فرمانده می خواند. بی آنکه خودش از جهل خودش آگاه باشد. تنها این خواننده است که می داند مرد در جزیره ای به همراه همسرش تنها زندگی می کند. و فرمانده ی هیچ است.
یونسکو در این کتاب روابط انسانی را هیچ می خواندو نه پوچ.
زبان و کلمات در صفحات کتاب مدام و مدام پست می شوند. بارها و بارها به چشم می آید که کلمات توسط یونسکو به سخره گرفته می شوند. همان طور که در آوازخوان تاس می خوانیم.
شگفتیِ صندلی ها در صفحات انتهایی دیده می شود. وقتی ناطق شروع به صحبت می کند. اگر در کلمات فرو رفته باشی مطمینا سنگینی چیزی را حس خواهی کرد. سنگینی هیچ بودن. سنگینی مهمل بودنِ امید. بیهوده بودن کلماتی که هر روز از آن ها استفاده می کنی.
این کتاب به خوبی می تواند در دقایق کوتاهی خواننده را درگیر و تحت تاثیر خود قرار دهد.
خواندنش را توصیه می کنم.
جمله ی انتهایی را از یادداشت ابتدای کتاب انتخاب کرده ام.
"عظمت انسان برای عده ای، بر شعور و ترحم بر فلاکت خود بنا شده است. "
میشل لوور، یادداشتی بر صندلی ها اثر اوژن یونسکو
صندلی ها در 70 صفحه هیچ را به طرز دلنشین و ملموسی به شما نشان می دهند.
پیرمردی که سال ها برای دلخوش کردن خود، خود را فرمانده می خواند. بی آنکه خودش از جهل خودش آگاه باشد. تنها این خواننده است که می داند مرد در جزیره ای به همراه همسرش تنها زندگی می کند. و فرمانده ی هیچ است.
یونسکو در این کتاب روابط انسانی را هیچ می خواندو نه پوچ.
زبان و کلمات در صفحات کتاب مدام و مدام پست می شوند. بارها و بارها به چشم می آید که کلمات توسط یونسکو به سخره گرفته می شوند. همان طور که در آوازخوان تاس می خوانیم.
شگفتیِ صندلی ها در صفحات انتهایی دیده می شود. وقتی ناطق شروع به صحبت می کند. اگر در کلمات فرو رفته باشی مطمینا سنگینی چیزی را حس خواهی کرد. سنگینی هیچ بودن. سنگینی مهمل بودنِ امید. بیهوده بودن کلماتی که هر روز از آن ها استفاده می کنی.
این کتاب به خوبی می تواند در دقایق کوتاهی خواننده را درگیر و تحت تاثیر خود قرار دهد.
خواندنش را توصیه می کنم.
جمله ی انتهایی را از یادداشت ابتدای کتاب انتخاب کرده ام.
"عظمت انسان برای عده ای، بر شعور و ترحم بر فلاکت خود بنا شده است. "
میشل لوور، یادداشتی بر صندلی ها اثر اوژن یونسکو
October 5, 2022
پیرمرد: من یک نظام ایجاد کردم... میخوام باهاش دنیا رو نجات بدم. (پیرزن کلمات آخر مرد را اکو میکند.)
محمدمهدی اردبیلی، سمیرا رشیدپور.
مراد فرهادپور، صالح نجفی.
*
علاوه بر مضمون بالا، درونمایهی دیگر اثر، چیزی بود شبیه به طبیعت بیجان شهید ثالث. افرادی که یک عمر برای این رئیس و آن رئیس کار کردهاند و حالا دیگر برای خودشان «شاهِ نوکری» شدهاند. هیچکس به آنها گوش نداده و این آخرین فرصت آنها برای وصیت است؛ برای آنکه معنای زندگی خود را به گوش بقیه برسانند. از آنجا که این زندگی مدرن، پیشاپیش توخالی و بیمعنا بوده، پس مسلما نه بازیگران اصلی و نه سخنران، قادر به انتقال پیام زندگی زوج سالخورده نیستند: چون اصلا پیامی وجود ندارد. یک هیچ بزرگ که برای هیچهای دیگر اجرا میشود. زندگی زوج، همچون همین مراسم است: همهاش «آماده شدن» برای چیزی و نه خود آن چیز. برای یک هیچ، البته که میتوان مراسم جشن یا ترحیم گرفت، اما دربارهی خود آن هیچ نمیتوان هیچ گفت.
محمدمهدی اردبیلی، سمیرا رشیدپور.
مراد فرهادپور، صالح نجفی.
*
علاوه بر مضمون بالا، درونمایهی دیگر اثر، چیزی بود شبیه به طبیعت بیجان شهید ثالث. افرادی که یک عمر برای این رئیس و آن رئیس کار کردهاند و حالا دیگر برای خودشان «شاهِ نوکری» شدهاند. هیچکس به آنها گوش نداده و این آخرین فرصت آنها برای وصیت است؛ برای آنکه معنای زندگی خود را به گوش بقیه برسانند. از آنجا که این زندگی مدرن، پیشاپیش توخالی و بیمعنا بوده، پس مسلما نه بازیگران اصلی و نه سخنران، قادر به انتقال پیام زندگی زوج سالخورده نیستند: چون اصلا پیامی وجود ندارد. یک هیچ بزرگ که برای هیچهای دیگر اجرا میشود. زندگی زوج، همچون همین مراسم است: همهاش «آماده شدن» برای چیزی و نه خود آن چیز. برای یک هیچ، البته که میتوان مراسم جشن یا ترحیم گرفت، اما دربارهی خود آن هیچ نمیتوان هیچ گفت.
April 14, 2025
به سه ستارهم توجهی نکنید. همین که نیم ساعته دارم با خودم کلنجار میرم که چی دربارهش بنویسم و آخرش هم میزنم به درِ پرتوپلا گفتن، یعنی اینکه بیشتر از این حرفا من رو درگیر خودش کرده.
April 25, 2016
The play, written by Eugène Ionesco, consists of an Old Man and an Old Woman, moving around many chairs. It's one of the plays that became the foundation for a theatrical movement called Théâtre de l'Absurde.
There are only two people in the play, except the orator that make an entrance later. The other characters are invisible. Perhaps the Old Man och Old Women are the only ones left in the world. Perhaps an apocalypse has destroyed the earth, leaving nothing behind. They say that there is no Paris anymore, and talk about an old memory repeatedly. The chairs might symbolise their long lost friends. Another explanation is that the imaginary guests are real people, but with an absent mind. They are there, but at the same time not. However, despite being invisible, they seem more alive than the strange orator, who seems more like a robot than a human being. Are they in the future?
There are many themes in the play. The need to be remembered is easy to identify with. No one wants to be forgotten forever. When finding the meaning of life, or whatever discovery the Old Man has made, will garantee it. Perhaps the chairs symbolise the importance to not forget people. Or perhaps the couple might have dementia? Or being prisoners, bored and wanting to entertain themselves? It doesn't really matter. The play is about memories, and the ability to remember a past that was better than the present. It is about regret. The Old Woman often tells her husband what he could have become if he only were more ambitious. Now, when he has the answer to everything, and will reveal the secret to the world, he will finally be someone. He will be remembered.
The reason that the orator doesn't succeed to reveal the Old Man's discovery is perhaps because of the Old Man. He doesn't dare to reveal his discovery himself. Instead he escapes. If not believing in oneself, no one else does. He seems to have escaped many things in his life. He denies having a son and he admits having abandoned his dying mother. Is the empty room a form of escapism? The lack of responsibility is a great theme. By the way, perhaps the orator really tells the audience the meaning of life. They are just unable to understand it, because it's impossible to understand.
What's good about this play is that it makes you think. There are many interpretations possible, and the story surely means different things to different people.
There are only two people in the play, except the orator that make an entrance later. The other characters are invisible. Perhaps the Old Man och Old Women are the only ones left in the world. Perhaps an apocalypse has destroyed the earth, leaving nothing behind. They say that there is no Paris anymore, and talk about an old memory repeatedly. The chairs might symbolise their long lost friends. Another explanation is that the imaginary guests are real people, but with an absent mind. They are there, but at the same time not. However, despite being invisible, they seem more alive than the strange orator, who seems more like a robot than a human being. Are they in the future?
There are many themes in the play. The need to be remembered is easy to identify with. No one wants to be forgotten forever. When finding the meaning of life, or whatever discovery the Old Man has made, will garantee it. Perhaps the chairs symbolise the importance to not forget people. Or perhaps the couple might have dementia? Or being prisoners, bored and wanting to entertain themselves? It doesn't really matter. The play is about memories, and the ability to remember a past that was better than the present. It is about regret. The Old Woman often tells her husband what he could have become if he only were more ambitious. Now, when he has the answer to everything, and will reveal the secret to the world, he will finally be someone. He will be remembered.
The reason that the orator doesn't succeed to reveal the Old Man's discovery is perhaps because of the Old Man. He doesn't dare to reveal his discovery himself. Instead he escapes. If not believing in oneself, no one else does. He seems to have escaped many things in his life. He denies having a son and he admits having abandoned his dying mother. Is the empty room a form of escapism? The lack of responsibility is a great theme. By the way, perhaps the orator really tells the audience the meaning of life. They are just unable to understand it, because it's impossible to understand.
What's good about this play is that it makes you think. There are many interpretations possible, and the story surely means different things to different people.
May 21, 2020
صندلی ها، اولین نمایشنامه ای بود که از یونسکو میخوندم. البته قبل تر هم تئاتر صندلی ها و هم آوازه خوان تاس رو دیده بودم ولی هنوز چیزی ازش نخونده بودم.
نمایشنامه صندلی ها درست مثل تئاترش که سالها قبل دیده بودم فوق العاده بود. داستان درباره ی یک پیرزن و پیرمرده که آخرای عمرشونه و از مهمانان خیالی زیادی دعوت کردن تا پیامشون رو توسط سخنرانی که انتظارش رو میکشن به گوش دنیا برسونن. اما...
طبق گفته ی خود یونسکو"موضوع نمایشنامه نیستی بوده است نه شکست. غیبت کامل بود: صندلی ها بدون هیچکس.
"صندلی ها نماد شرایط غمبار زندگی انسانی، نمایش عدم امکان تفهیم خود به وسیله ی زبان و همچنین نمادی است لزوم امید و انتظار برای نوع بشر."
من نمایشنامه رو با ترجمه ی دکتر احمد کامیابی مسک چاپ انتشارات دانشگاه تهران خوندم. در آخر کتاب بعد از نمایشنامه، مترجم نقد طولانی و کاملی بر این نمایش نوشته که به خوبی نمایشنامه رو تشریح و نقد کرده و همه ی گفتنی ها رو گفته.
نمایشنامه صندلی ها درست مثل تئاترش که سالها قبل دیده بودم فوق العاده بود. داستان درباره ی یک پیرزن و پیرمرده که آخرای عمرشونه و از مهمانان خیالی زیادی دعوت کردن تا پیامشون رو توسط سخنرانی که انتظارش رو میکشن به گوش دنیا برسونن. اما...
طبق گفته ی خود یونسکو"موضوع نمایشنامه نیستی بوده است نه شکست. غیبت کامل بود: صندلی ها بدون هیچکس.
"صندلی ها نماد شرایط غمبار زندگی انسانی، نمایش عدم امکان تفهیم خود به وسیله ی زبان و همچنین نمادی است لزوم امید و انتظار برای نوع بشر."
من نمایشنامه رو با ترجمه ی دکتر احمد کامیابی مسک چاپ انتشارات دانشگاه تهران خوندم. در آخر کتاب بعد از نمایشنامه، مترجم نقد طولانی و کاملی بر این نمایش نوشته که به خوبی نمایشنامه رو تشریح و نقد کرده و همه ی گفتنی ها رو گفته.
December 15, 2015
تئاتر، معماری متحرک است.
Read
April 24, 2022Затруднительно дать оценку, поскольку есть ощущение, что мной до конца не понята пьеса. В детстве все играли в такие пантомимные воображаемые гости. Если у детей это просто игра, развивающая социальные навыки и роли, то эти одинокие престарелые супруги создают иллюзию полноты жизни и востребованности. Но почему после того, как «пришли все гости, включая императора», старики совершают суицид? В чем роль глухонемого оратора? Абсурд, да и только.
November 28, 2017
A tragic play written by Ionesco about the relationship between a very old couple after being married for more than 70 years, their love for one another, their what ifs and would have been-s, their reminiscences and disappointments over lost opportunities.
January 26, 2019
بعيداً عن أدب الواقعية و الكلاسكية و الخيال و الرعب و المغامرات ألتقيت صدفة كعادتي من خلال مشاهدتي لقناة البرنامج الثقافي للإذاعة المصرية على اليوتيوب برواد مسرح العبث...مدرسة أدبية ثاروا من فيها على كل شئ على الأوضاع الإجتماعية و السياسية و الأدبية أيضاً
و كانت هذه المسرحية هى ثاني تجاربي مع يوجين يونسكو بعد مسرحيته الأولى الدرس
عشت أجواء أدبية جديدة لم أتذوقها من قبل في أي أدب قط..ربما قرأت روايات رمزية تحمل بين طياتها معاني فلسفية و بين أحداثها تفصيلات دقيقة لكن تكمن براعة هذا الأدب (مسرح العبث) في توظيف مشهد واحد بشخصتين أو ثلاثة يحكي فكرة كاملة بغموض تام
..................
القصة :
تقع أحداث الرواية في غرفة تحتوي على عدد من الكراسي وتحكى عن حوار يدور بين زوجين عجوزين الرجل كان مارشالاً و المراة العجوزة كانت ذات قيمة يتذكران معاً أيامهما الخوالي هو يتذكر قوته السابقة و هى تتذكر مجدها الغائب يستقبلان ضيوفاً وهميين لعلهما يستعيدان ما فقدوه من كبرياء و عزة ثم يعلنون و هم يذرفون الدموع
خضوعهما للإمبراطور الجديد الذي جاء عندما إستطاع أبناء الطبقة المتوسطة والعاملة و الفقيرة من الشعب تغيير أماكن الكراسي
...................
في إعتقادي الشخصي:
الرجل العجوز هو الجنرالات
المرأة العجوزة هى الملكية الفرنسية
الضيوف الوهميون هم الطبقة الملكية الأوروبية التي وقفت بالمرصاد ضد الثورة الفرنسية و التي ناصرت الملكية الفرنسية و جنرالات الحرب أملاً منها في سقوط الثورة
الإمبراطور الجديد هى الثورة الفرنسية حاملة شعارات المساواة و الحق و العدالة و الحرية
تغيير الكراسي هى رمز لتغيير الأحداث من الديكتاورية إلى الديموقراطية و من الجهل و الطبقية إلى العلم و المساواة
أمّا الشعب الفرنسي فجاء ذكره واضحاً دون الإشارة إليه برمز فهو محرك الأحداث و صانعها
و
كما أظنها : القصة تحكي عن الحقبة الحساسة في التاريخ الفرنسي في الفترة ما بعد سقوط الملكية و صعود الجنرالات بإتحاد الملكية مع الجيش معاً محاولةً منهم في الحفاظ على سابق عهدهم و طمعاً في إفشال الثورة (بونابرت مثلاً كان قائداً عسكرياً في صفوف الملك لويس 16) و إقامة حكم ديكتاتوري ثم أخيراً إنتصار الشعب الفرنسي و ثورته و سقوط الديكتاتورية بوجهيها الملكي و العسكري و إقامة نظام عادل يحترم العلم ويعلي قيمة الحق و المساواة وكل هذا بفضل أبناء الطبقات العاملة و المتوسطة الذين كانوا قد صنعوا الكراسي من قبل ثم إستطاعوا تغييرها من جديد
حقبة حساسة لم أصادفها كثيراً في كتابات الفرنسيين لأن البعض منهم يعتبرون حملات نابليون العسكرية مجداً للدولة الفرنسية فيتغاضون عن حقيقة صعوده لعرش فرنسا و يغمضون أعينهم عمّا إقترفت يداه من جرائم
........................
الوصف :
تعاقب الأحداث دقيق للغاية كان الوصف كافياً دون تقصير بإخلال أو إطالة بملل
الشخصيات :
بناء الشخصيات رائع
إكتفى الكاتب بالإشارة إلى الملكية الفرنسية بالسيدة العجوز والجنرلات بالسيد العجوز كما أشار إلى الطبقة الملكية الأوروبية
بالضيوف الوهميين (لأن الوهمي لن يستطيع تغيير الأحداث و هم لم يستطيعوا إسقاط ثورة الفرنسيين) أما الشعب الفرنسي فجاء ذكره واضح فهو الشمس الذي لن يستطيع أحد إغفالها مهما حاول
الفلسفة :
أعجز عن توصيفها لكنها أبهرتني
.............................
لست ملمة تماماً بالتاريخ الفرنسي لكي أشرح ما قصده الكاتب شرحاً وافياً
لكنني أستمعت بهذا الأدب الفريد حقاً
و لأول مرة أفقدتني اللهجة المصرية متعة الإستمتاع بالمسرحية ...أو حتى محاولة الحصول على إقتاباسات منها برغم وفرة محتواها الفلسفي
لم تكن اللهجة المصرية هى المشكلة لكن ركاكة الأسلوب أفقد المسرحية معناها و القصة جمالها
أتمنى أن يعيد البرنامج الثقافي إنتاجها مرة أخرى باللغة العربية
لا أعلم أين هى إصدارات يوجين يونسكو بالعربية هل طبعت أم لا ؟؟
لكنني سأحاول البحث عنها
إستمعت إليها من خلال الرابط التالي:
https://www.youtube.com/watch?v=0yZqS...
الرواية 5/5
المسرحية 2/5
و كانت هذه المسرحية هى ثاني تجاربي مع يوجين يونسكو بعد مسرحيته الأولى الدرس
عشت أجواء أدبية جديدة لم أتذوقها من قبل في أي أدب قط..ربما قرأت روايات رمزية تحمل بين طياتها معاني فلسفية و بين أحداثها تفصيلات دقيقة لكن تكمن براعة هذا الأدب (مسرح العبث) في توظيف مشهد واحد بشخصتين أو ثلاثة يحكي فكرة كاملة بغموض تام
..................
القصة :
تقع أحداث الرواية في غرفة تحتوي على عدد من الكراسي وتحكى عن حوار يدور بين زوجين عجوزين الرجل كان مارشالاً و المراة العجوزة كانت ذات قيمة يتذكران معاً أيامهما الخوالي هو يتذكر قوته السابقة و هى تتذكر مجدها الغائب يستقبلان ضيوفاً وهميين لعلهما يستعيدان ما فقدوه من كبرياء و عزة ثم يعلنون و هم يذرفون الدموع
خضوعهما للإمبراطور الجديد الذي جاء عندما إستطاع أبناء الطبقة المتوسطة والعاملة و الفقيرة من الشعب تغيير أماكن الكراسي
...................
في إعتقادي الشخصي:
الرجل العجوز هو الجنرالات
المرأة العجوزة هى الملكية الفرنسية
الضيوف الوهميون هم الطبقة الملكية الأوروبية التي وقفت بالمرصاد ضد الثورة الفرنسية و التي ناصرت الملكية الفرنسية و جنرالات الحرب أملاً منها في سقوط الثورة
الإمبراطور الجديد هى الثورة الفرنسية حاملة شعارات المساواة و الحق و العدالة و الحرية
تغيير الكراسي هى رمز لتغيير الأحداث من الديكتاورية إلى الديموقراطية و من الجهل و الطبقية إلى العلم و المساواة
أمّا الشعب الفرنسي فجاء ذكره واضحاً دون الإشارة إليه برمز فهو محرك الأحداث و صانعها
و
كما أظنها : القصة تحكي عن الحقبة الحساسة في التاريخ الفرنسي في الفترة ما بعد سقوط الملكية و صعود الجنرالات بإتحاد الملكية مع الجيش معاً محاولةً منهم في الحفاظ على سابق عهدهم و طمعاً في إفشال الثورة (بونابرت مثلاً كان قائداً عسكرياً في صفوف الملك لويس 16) و إقامة حكم ديكتاتوري ثم أخيراً إنتصار الشعب الفرنسي و ثورته و سقوط الديكتاتورية بوجهيها الملكي و العسكري و إقامة نظام عادل يحترم العلم ويعلي قيمة الحق و المساواة وكل هذا بفضل أبناء الطبقات العاملة و المتوسطة الذين كانوا قد صنعوا الكراسي من قبل ثم إستطاعوا تغييرها من جديد
حقبة حساسة لم أصادفها كثيراً في كتابات الفرنسيين لأن البعض منهم يعتبرون حملات نابليون العسكرية مجداً للدولة الفرنسية فيتغاضون عن حقيقة صعوده لعرش فرنسا و يغمضون أعينهم عمّا إقترفت يداه من جرائم
........................
الوصف :
تعاقب الأحداث دقيق للغاية كان الوصف كافياً دون تقصير بإخلال أو إطالة بملل
الشخصيات :
بناء الشخصيات رائع
إكتفى الكاتب بالإشارة إلى الملكية الفرنسية بالسيدة العجوز والجنرلات بالسيد العجوز كما أشار إلى الطبقة الملكية الأوروبية
بالضيوف الوهميين (لأن الوهمي لن يستطيع تغيير الأحداث و هم لم يستطيعوا إسقاط ثورة الفرنسيين) أما الشعب الفرنسي فجاء ذكره واضح فهو الشمس الذي لن يستطيع أحد إغفالها مهما حاول
الفلسفة :
أعجز عن توصيفها لكنها أبهرتني
.............................
لست ملمة تماماً بالتاريخ الفرنسي لكي أشرح ما قصده الكاتب شرحاً وافياً
لكنني أستمعت بهذا الأدب الفريد حقاً
و لأول مرة أفقدتني اللهجة المصرية متعة الإستمتاع بالمسرحية ...أو حتى محاولة الحصول على إقتاباسات منها برغم وفرة محتواها الفلسفي
لم تكن اللهجة المصرية هى المشكلة لكن ركاكة الأسلوب أفقد المسرحية معناها و القصة جمالها
أتمنى أن يعيد البرنامج الثقافي إنتاجها مرة أخرى باللغة العربية
لا أعلم أين هى إصدارات يوجين يونسكو بالعربية هل طبعت أم لا ؟؟
لكنني سأحاول البحث عنها
إستمعت إليها من خلال الرابط التالي:
https://www.youtube.com/watch?v=0yZqS...
الرواية 5/5
المسرحية 2/5
April 30, 2020
The pinnacle of the theater of absurdity, which touches dehumanization of a man in an unusual way (as if anyone would expect any less than that, if they already read some of his previous works). What is so special about it is the plot: an old couple preparing themselves for a spectacular welcome of man who will spread the word of their deeds to the spectators and the whole world afterword. This is where the tragedy and comedy meet one another on a stage. The complete lose of the touch with the world is presented both literally and figuratively, while the old couple act like they're having the time of their life, by expression of their emotions through gesticulating, moving and giving a speech (it's a quite impressive one, to be honest). The ending is a story of it's own, as it leaves one side angry and offended, the other cheering and applauding, while the third (the reader) may ask themselves: ''What just happened??? (with a huge question marks above their heads)''. ''The Chairs'' is one of those works which a reader discovers something new with each repeated reading, as it's full of symbolism and a great testament of the 20th century to the new generations. A high recommendation to everyone.
January 14, 2016
تئاتر نو را بايد به فرانسه خواند! و يونسكو را فرانسوي تر!
January 28, 2023
Ionesco himself called this play a "tragic farce" and he was absolutely right about that. There is a certain sadness in the elderly couple who are welcoming more and more guests in their home for a speech - guests that are all invisible and just exist in the empty chairs the couple carries on stage for them. It is as absurd and (partly) funny as you would expect from an Ionesco play, but also more melancholic in its reflection of ageing and how to deal with a life reaching its end. At times I felt outright sad and that is definitely a new experience reading Ionesco for me. But it was one that I enjoyed. I'm already looking forward to what he'll throw at me the next time!
Read
June 2, 2021Oké. Eugène, ça va ? 😟
November 27, 2020
Victor Hugo disait: ‘’ Une pièce de théâtre, c'est quelqu'un. C'est une voix qui parle, c'est un esprit qui éclaire, c'est une conscience qui avertit.’’
C’est le cas pour ‘’ Les chaises’’, une pièce de théâtre parue en 1954 par le dramaturge roumano-français Eugène Ionesco. Une farce tragique dont est mis en lumière la solitude, les souvenirs et la terreur.
LA VIEILLE : Dis-moi l'histoire, tu sais, l'histoire : Alors on a ri...
LE VIEUX : Encore?... J'en ai assez... Alors, on a ri} encore celle-là... tu me demandes toujours la même chose!... « Alors on a ri... » Mais c'est monotone... Depuis soixante-quinze ans que nous sommes mariés, tous les soirs, absolument tous les soirs, tu me fais raconter la même histoire, tu me fais imiter les mêmes personnes, les mêmes mois... toujours pareil... parlons d'autre chose...
LA VIEILLE : Mon chou, moi je ne m'en lasse pas... C'est ta vie, elle me passionne.
LE VIEUX : Tu la connais par cœur.
LA VIEILLE : C'est comme si j'oubliais tout, tout de suite... J'ai l'esprit neuf tous les soirs... Mais oui, mon chou, je le fais exprès, je prends des purges... je redeviens neuve, pour toi, mon chou, tous les soirs... Allons, commence, je t'en prie.
C’est le cas pour ‘’ Les chaises’’, une pièce de théâtre parue en 1954 par le dramaturge roumano-français Eugène Ionesco. Une farce tragique dont est mis en lumière la solitude, les souvenirs et la terreur.
LA VIEILLE : Dis-moi l'histoire, tu sais, l'histoire : Alors on a ri...
LE VIEUX : Encore?... J'en ai assez... Alors, on a ri} encore celle-là... tu me demandes toujours la même chose!... « Alors on a ri... » Mais c'est monotone... Depuis soixante-quinze ans que nous sommes mariés, tous les soirs, absolument tous les soirs, tu me fais raconter la même histoire, tu me fais imiter les mêmes personnes, les mêmes mois... toujours pareil... parlons d'autre chose...
LA VIEILLE : Mon chou, moi je ne m'en lasse pas... C'est ta vie, elle me passionne.
LE VIEUX : Tu la connais par cœur.
LA VIEILLE : C'est comme si j'oubliais tout, tout de suite... J'ai l'esprit neuf tous les soirs... Mais oui, mon chou, je le fais exprès, je prends des purges... je redeviens neuve, pour toi, mon chou, tous les soirs... Allons, commence, je t'en prie.
July 18, 2023
Takové jemně apokalyptické Čekání na Godota, byť vyústění, že po lidstvu zůstanou vlastně jen hůře identifikovatelné zvuky, se mi jeví poměrně šťastně. Líbí se mi, že téma nedorozumění (všemožné papouškování, destrukce řeči na ozvěny a odštěpky, stereotypní promluvy, zkomolená přísloví, prázdné floskule, ztrácení se ve vlastním domě) lehce proniká i do scénických poznámek, jako by sám Ionesco neměl slovo pevně pod rukama – moře zapomnění, kam herecká dvojice na konci mizí, jako by tu bylo pro všechny.
March 12, 2011
A crazy crazy play to say the least. Try ot understand it if you dare. There are so many ways to interpret this play but ultimately I think I would LOVE LOVE LOVE to see it staged. I think that with Absurd drama that is the only way to get SOME grasp of what is really going on, or the true feel of the play. Two old people going in and out of many doors bringing hundreds of chairs into a room full of visitors that are not there. You try to understand. Honestly earth shattering stuff...... Love this play. Probably it is one of my new favourites.
January 14, 2014
Les Chaises is, so far, my favorite play of Ionesco's.
It took me an absurdly (...i love puns) long time to read it, mainly because I only found it in French and had to first brush up what French I used to know 7 years ago, but every single damn unknown word was worth it.
Plus, I can read in French again, so double win.
It took me an absurdly (...i love puns) long time to read it, mainly because I only found it in French and had to first brush up what French I used to know 7 years ago, but every single damn unknown word was worth it.
Plus, I can read in French again, so double win.
Read
January 21, 2015Les Chaises est tout simplement ma pièce préféré parmi celles de mon auteur préféré. Je crois que tout est dit. Si vous en avez l'occasion, allez la voir. C'est une pièce qu'il faut lire, mais c'est surtout je crois une pièce qu'il faut vivre.
September 7, 2021
Existence shattering.
*
ऐसा लगा धोखा दिया हो उन्होंने अंत में। पढ़ने के बाद चुप रहा बहुत देर तक। आखिरी के पलो में ऐसा लगा जैसे बहुत कुछ हाथ आया था और एक दम से छूट गया। जीवन के इतना समीप। ऐसा लगा जैसे godot एक बार फिर आने का वादा करके चला गया और Ionesco वो बच्चा हैं जो पहले बताने आए थे कि Godot आएगा पर फिर झूठ निकला।
एक बूढ़ा जोड़ा है। बिखरा सा। अधूरा सा। अपने पुराने दिनों को याद करता हुआ। वो इंतजार करते हैं बहुत से लोगों का। बूढ़े के पास सारी दुनिया के लिए एक मैसेज है। कुछ ऐसा जिसे उसने पूरे जीवन समझा है, जिससे सब बदल सकता है। उसके कंधों पर उसके ज्ञान की जिम्मेदारी है।
लोग आते हैं। जैसे कि लोग होते हैं, अदृश्य। पर अपना प्रभाव के साथ, वो आते हैं। पूरी दुनिया के लोग असल में ठोस नहीं हैं, बस एक असीम दवाब है अदृश्य जिसे महसूस किया जा सकता है। असल में किसी की identity है क्या? बूढ़ा जोड़ा बात करता है, react करता है। एक के बाद एक आते हैं, इतना कि पूरा मंच भर जाता है। बूढ़ा बूढ़ी एक दूसरे से बहुत दूर हो जाते हैं। कुछ नहीं है पर इतना कुछ है कि एक दूसरे को सुन नहीं पाते। पैर रखने की जगह नहीं। अदृश्य की भीड़ दोनों के बीच। तभी सम्राट आता है। बूढ़ा बहुत खुश है कि उसका मैसेज सुनने कोई आया है। जगह और भर्ती है। कुर्सियां ही कुर्सियां। कुर्सियों पर अदृश्य लोग जो सिर्फ मुझे दिख रहे हैं। जीवंत। मेरे लिए कुर्सियां भरी हैं। बूढ़े जोड़े को एक दूसरे से अलग करने में मेरा अपना दिमाग भी शामिल है।
और फिर आता है orator, जिसका इंतजार बूढ़ा कबसे कर रहा है। ओरेटर के पास बूढ़े का मैसेज है जो वो दुनिया को सुनाना चाहता है। जीवन का रहस्य। जीवन का अर्थ, जिसके बाद सब बदल जाएगा। बूढ़े का नाम इतिहास में लिखा जायेगा।
बूढ़ा अपने काम की जिम्मेदारी देकर वहां से चला जाता है। मेरी नजरें कुर्सियों पर बैठी अदृश्य जनता से उठकर ठोस ऑरेटर पर जाती हैं जिसके पास जवाब है, जीवन का। मैं पूरी आशा से उसे देखता हूं। महसूस होता है कि मैं उस मैसेज के सामने कुछ नहीं। अदृश्य हूं। कुर्सी पर बैठा हुआ। हाथ आगे करके orator को छूने का मन करता है कि ये बताएगा जीवन का रहस्य। और धोखा...
ऐसा धोखा जिसकी कल्पना नहीं की थी। ये godot के ना आने से ज्यादा तकलीफदेह है। अगर godot ऐसा निकला ��ो? इससे बेहतर तो ये होता Godot आता ही नहीं। और उस धोखे के तुरंत बाद सुनाई पड़ती है खाली पड़ी अदृश्य कुर्सियों की हंसी। वो सब मिलकर मेरी खिल्ली उड़ा रहे हैं।
खाली मंच पर अब सिर्फ कुर्सियां हैं। फर्श पर पड़े खुशी के कागजी चमकीले टुकड़े हैं और वो सब मुझ पर हंस रहे हैं कि जीवन का अर्थ समझने आए थे? मैं मंच पर नहीं हूं, वो कुर्सियां मेरी खिल्ली, मेरे सवाल और मेरे जवाब की आशा की खिल्ली उड़ाने के लिए रखी हैं। वो जिंदा हैं। बूढ़ा सही था, इन कुर्सियों पर वो सब लोग बैठे हैं जिन्होंने सवालों की खिल्लियां उड़ाई। मुझे बूढ़े को रोक लेना चाहिए था। मैंने नहीं रोका ये सोचकर कि इसका मैसेज तो मेरे पास है। पर कहां से लाऊं वो भाषा जो मुझे उसका मैसेज समझा सके।
धोखा किसने दिया है? बूढ़े ने, उस orator ने या फिर मेरी भाषा की कमी ने? और मेरे आस पास की अदृश्य कुर्सियां? वो चुप हैं, मुझ पर हंसती हुई।
हम सारा जीवन Godot का इंतजार करते हैं। पर सोचते हैं क्या कि godot आया और उसकी भाषा हम समझ नहीं पाए तो? तब क्या? या फिर godot गूंगा बहरा निकला तो?
तुम बस एक कुर्सी बन कर रह जाते हो। जिसका कोई अस्तित्व नहीं। बाकी कुर्सियों की हंसी में शामिल जिससे इस दुख से बच सको।
*
ऐसा लगा धोखा दिया हो उन्होंने अंत में। पढ़ने के बाद चुप रहा बहुत देर तक। आखिरी के पलो में ऐसा लगा जैसे बहुत कुछ हाथ आया था और एक दम से छूट गया। जीवन के इतना समीप। ऐसा लगा जैसे godot एक बार फिर आने का वादा करके चला गया और Ionesco वो बच्चा हैं जो पहले बताने आए थे कि Godot आएगा पर फिर झूठ निकला।
एक बूढ़ा जोड़ा है। बिखरा सा। अधूरा सा। अपने पुराने दिनों को याद करता हुआ। वो इंतजार करते हैं बहुत से लोगों का। बूढ़े के पास सारी दुनिया के लिए एक मैसेज है। कुछ ऐसा जिसे उसने पूरे जीवन समझा है, जिससे सब बदल सकता है। उसके कंधों पर उसके ज्ञान की जिम्मेदारी है।
लोग आते हैं। जैसे कि लोग होते हैं, अदृश्य। पर अपना प्रभाव के साथ, वो आते हैं। पूरी दुनिया के लोग असल में ठोस नहीं हैं, बस एक असीम दवाब है अदृश्य जिसे महसूस किया जा सकता है। असल में किसी की identity है क्या? बूढ़ा जोड़ा बात करता है, react करता है। एक के बाद एक आते हैं, इतना कि पूरा मंच भर जाता है। बूढ़ा बूढ़ी एक दूसरे से बहुत दूर हो जाते हैं। कुछ नहीं है पर इतना कुछ है कि एक दूसरे को सुन नहीं पाते। पैर रखने की जगह नहीं। अदृश्य की भीड़ दोनों के बीच। तभी सम्राट आता है। बूढ़ा बहुत खुश है कि उसका मैसेज सुनने कोई आया है। जगह और भर्ती है। कुर्सियां ही कुर्सियां। कुर्सियों पर अदृश्य लोग जो सिर्फ मुझे दिख रहे हैं। जीवंत। मेरे लिए कुर्सियां भरी हैं। बूढ़े जोड़े को एक दूसरे से अलग करने में मेरा अपना दिमाग भी शामिल है।
और फिर आता है orator, जिसका इंतजार बूढ़ा कबसे कर रहा है। ओरेटर के पास बूढ़े का मैसेज है जो वो दुनिया को सुनाना चाहता है। जीवन का रहस्य। जीवन का अर्थ, जिसके बाद सब बदल जाएगा। बूढ़े का नाम इतिहास में लिखा जायेगा।
बूढ़ा अपने काम की जिम्मेदारी देकर वहां से चला जाता है। मेरी नजरें कुर्सियों पर बैठी अदृश्य जनता से उठकर ठोस ऑरेटर पर जाती हैं जिसके पास जवाब है, जीवन का। मैं पूरी आशा से उसे देखता हूं। महसूस होता है कि मैं उस मैसेज के सामने कुछ नहीं। अदृश्य हूं। कुर्सी पर बैठा हुआ। हाथ आगे करके orator को छूने का मन करता है कि ये बताएगा जीवन का रहस्य। और धोखा...
ऐसा धोखा जिसकी कल्पना नहीं की थी। ये godot के ना आने से ज्यादा तकलीफदेह है। अगर godot ऐसा निकला ��ो? इससे बेहतर तो ये होता Godot आता ही नहीं। और उस धोखे के तुरंत बाद सुनाई पड़ती है खाली पड़ी अदृश्य कुर्सियों की हंसी। वो सब मिलकर मेरी खिल्ली उड़ा रहे हैं।
खाली मंच पर अब सिर्फ कुर्सियां हैं। फर्श पर पड़े खुशी के कागजी चमकीले टुकड़े हैं और वो सब मुझ पर हंस रहे हैं कि जीवन का अर्थ समझने आए थे? मैं मंच पर नहीं हूं, वो कुर्सियां मेरी खिल्ली, मेरे सवाल और मेरे जवाब की आशा की खिल्ली उड़ाने के लिए रखी हैं। वो जिंदा हैं। बूढ़ा सही था, इन कुर्सियों पर वो सब लोग बैठे हैं जिन्होंने सवालों की खिल्लियां उड़ाई। मुझे बूढ़े को रोक लेना चाहिए था। मैंने नहीं रोका ये सोचकर कि इसका मैसेज तो मेरे पास है। पर कहां से लाऊं वो भाषा जो मुझे उसका मैसेज समझा सके।
धोखा किसने दिया है? बूढ़े ने, उस orator ने या फिर मेरी भाषा की कमी ने? और मेरे आस पास की अदृश्य कुर्सियां? वो चुप हैं, मुझ पर हंसती हुई।
हम सारा जीवन Godot का इंतजार करते हैं। पर सोचते हैं क्या कि godot आया और उसकी भाषा हम समझ नहीं पाए तो? तब क्या? या फिर godot गूंगा बहरा निकला तो?
तुम बस एक कुर्सी बन कर रह जाते हो। जिसका कोई अस्तित्व नहीं। बाकी कुर्सियों की हंसी में शामिल जिससे इस दुख से बच सको।
February 24, 2024
first play of ionesco
i love the chairs analogy and the way of thinking existential anxiety. i started with this book because yıldız kenter, müşfik kenter and genco erkal played, just wonder why they choose this and i got it now
zaman bi tren hızıyla geçti, derimizin üzerine raylar çizdi (çev. fikret adil)
i love the chairs analogy and the way of thinking existential anxiety. i started with this book because yıldız kenter, müşfik kenter and genco erkal played, just wonder why they choose this and i got it now
zaman bi tren hızıyla geçti, derimizin üzerine raylar çizdi (çev. fikret adil)
August 24, 2025
Eins der besten Stücke des "Absurden" Theaters. Eine volle Bühne ohne anwesende Körper. Das Stück schwappt über vor Bedeutungslosigkeit und hat sogleich das für mich bedeutungsvollste Ende eines Werkes aus den 50er Jahren. Nachvollziehbar, dass Ionesco häufig mit Beckett verglichen wird. Doch stelle ich mir die Frage: Ist Ionescos "Die Stühle" wirklich ein absurdes Stück nach Beckett, oder ist Ionesco einfach der bessere Autor um mit der "absurden" umzugehen?
Na hoppala.
Na hoppala.
December 3, 2022
This was heavy in it’s own way. I liked it.
January 31, 2024
Soooo i was really going to give this only two stars but it literally ended as i expected it.
But still the boredom was killing me while i was reading it so it cant get anymore than 3 stars from me.
But still the boredom was killing me while i was reading it so it cant get anymore than 3 stars from me.
February 20, 2022
C'est un peu n'importe quoi, mais c'est drôle un peu
October 7, 2020
Maravilloso el uso del objeto de las sillas en esta obra. Es decir, en la lectura debemos imaginarlo pero no es nada difícil hacerlo. Una obra que considero movilizante, con un mensaje poderoso aunque eso parezca una paradoja en ella. Hay que tener en cuenta que pertenece a lo que se denomina "Teatro del absurdo" y conviene tener en cuenta algunas características para poder apreciarla aun más. Muy recomendable.
Displaying 1 - 30 of 142 reviews