De eigenzinnige journaliste Tara Linders vertrekt naar Aruba voor een commerciële reportage over jonge succesvolle carrièrejagers. Als ze een Vlaams meisje ontmoet dat in nood verkeert, stuit ze op een compleet ander verhaal. Met hulp van haar collega Diego Martinez gaat Tara op onderzoek uit en ontdekt ze dat het eiland ook duistere kanten herbergt. Samen trekken ze een grotere beerput open dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden: het luxe eilandleven blijkt niet meer dan een zeepbel. Als de bewoners zich tegen haar keren, zal ze moet vechten voor haar leven.
Nathalie Pagie is thrillerauteur en communicatieadviseur. Ze woont met haar man en twee kinderen in Breda. In 2013 debuteerde zij met De Toneelclub en een jaar later verscheen De Campus, waarvan inmiddels al meer dan 15.000 exemplaren zijn verkocht. Paradijsvogels is de eerste in een serie over journalistenduo Tara Linders en Diego Martinez.
Vlot lezend verhaal waarbij de spanning langzaam aan wordt opgebouwd. Het zonnige Aruba, voor velen een paradijs. Maar is dat wel zo? Ontdek het snel door het boek te lezen.
Een opbouwende thriller die met de bladzijde mysterieuzer wordt. De laatste 100 blz wilde ik vlot doorlezen, aangezien het ontzettend spannend werd. Ik vond het gerommel in de verhaallijnen wel wat verwarrend aangezien er geen tijdlijn bij stond. Uiteindelijk, na de clue, begrijp je wat er aan de hand was. Prima boek
Vermakelijk, maar meer ook niet. Binnen 3 blz wordt iemand gevangen genomen, ontsnapt, en vliegt en passant nog even op en neer naar Aruba. 3x knipperen en je bent zo een verhaallijn verder, jammerrrrrr
Samenvatting van het verhaal Diego Martinez en Tara Linders werken al drie jaar samen op de redactie van dagblad “De Dageraad”. De krant moet het hoofd boven water zien te houden en op diverse divisies is reeds bezuinigd. Op pad gaan voor een verhaal is te duur en te tijdrovend. Ze zouden er liever op uit trekken om een goed verhaal te bemachtigen maar dat laat de redacteur Benno niet toe. Ook al zijn ze collega’s, ze verschillen heel veel van elkaar. Tara is een echte sloddervos en een eigenzinnig type dat haar eigen gang gaat en zich door niemand iets laat vertellen. Diego daarentegen is het tegenovergestelde maar op de een of andere manier hebben ze toch respect voor elkaar. In haar loopbaan bij de krant had ze al zeven verzoeken ingediend om een serie verhalen te doen in het buitenland maar ze werden alle geweigerd. Nu out of the blue vertelt haar chef Benno dat ze twee weken naar Aruba moet gaan om een reportage te maken over het Caraïbisch gebied. Benno heeft een deal kunnen sluiten met het verkeersbureau op Aruba dat de krant kan redden uit de rode cijfers. Tara moet daar een soort van advertentiecampagne doen en acht positieve verhalen schrijven. Tara ziet dit niet goed zitten maar ze gaat er uiteindelijk mee akkoord omwille van Marieke. Zij is de enige vriendin die ze ooit had en nu al twee jaar op Aruba woont. Marieke neemt Tara mee naar een bar en als ze naar het toilet gaat ziet ze daar een jong meisje dat over haar toeren is. Tara ziet de angst in de ogen van het meisje en vraagt haar wat er scheelt. Het meisje staat te trillen op haar benen. Voordat ze ervandoor gaat zegt ze: “Ik … wil niet meer vast … ik ben bang, ik wil naar huis” Tara kan het meisje niet uit haar hoofd krijgen en opeens beseft ze dat het meisje Vlaams sprak. Ze vraagt aan Marieke of ze het meisje kent maar dat is niet het geval. Ze kent geen Belgen op het eiland, tenslotte zit ze in de Hollandse kliek. Tara trekt het binnenland in om een verhaal te kunnen schrijven maar ze kan het Vlaamse meisje niet los laten en gaat op onderzoek uit, met alle gevolgen van dien. Ze beseft dat ze dit niet alleen aan kan en vraagt Diego om hulp. In Nederland zegt Benno dat hij zich zorgen maakt om Tara. Hij heeft immers nog niets vernomen van haar. Diego, bezorgd als hij is, stuurt een mail naar haar. Kan ze het Vlaamse meisje vinden en ten koste van wat? En wat is er eigenlijk gaande met haar vriendin Marieke die ze niet meer herkent?
Conclusie Het boek telt 87 hoofdstukken. Korte weliswaar maar zo leer je de personages beter kennen en hoe de verhaallijnen in elkaar lopen. Het duurt een tijdje voordat de spanning wordt opgebouwd maar dan wil je ook verder lezen en te weten komen hoe alles nu eigenlijk in elkaar steekt. Nathalie heeft een vlotte schrijfstijl en in een razend tempo heb je het boek uit. Pas tot aan de allerlaatste pagina’s weet je hoe het verhaal in elkaar steekt. Er zijn verschillende verhaallijnen en eentje ervan is een soort dagboekverhaal. Voor mij gaf dat eigenlijk geen meerwaarde aan het verhaal en het maakte me ook niet nieuwsgierig. Tara is een ietwat eigenzinnige meid die al een volle rugzak met zich meedraagt. Ze heeft een ellendige jeugd achter de rug en heeft een muur om zich heen gebouwd om zich te behoeden voor pijn en tegenslagen. Ze woont met haar hond in een appartement, heeft een leuke baan en dat wil ze zo houden. De band tussen haar en Diego is heel oppervlakkig maar Diego heeft zoiets als een zesde zintuig waar hij aanvoelt dat Tara hulp nodig heeft en nog geen klein beetje. Het is mooi om te lezen hoe hij de dingen opzij zet om er zeker van te zijn dat het met Tara in orde komt. De relatie tussen Tara en Marieke wordt ook uit de doeken gedaan. Hoe ze samen opgroeiden en ze als het ware zusjes voor elkaar waren. Deze innige band krijgt een flinke knauw in het verhaal. Ik moest voor enkele woorden de betekenis weten zoals “zwarte kistjes” wat zoveel betekent als een soort combat schoen maar in een moderne versie. Ik wist bij god niet waar Nathalie het over had en dat heb ik haar dan ook moeten vragen. Ook het woord ‘vruchtenslof met slagroom’ vond ik grappig. Ik heb me echter aan één woord gestoord en dat was ‘madam’. Waarschijnlijk wilde Nathalie daarmee aangeven dat een Vlaamse dit woord gebruikt in plaats van ‘mevrouw’. Dit woord zoals het in het boek wordt gespeld heeft een heel andere betekenis dan ‘madame’! Deze aanspreektitel (madame) wordt bij ons niet meer gebruikt. Het is een ouderwets woord en komt ook als neerbuigend of sarcastisch over. Mijn grootouders heb ik het nog weten gebruiken maar nu komt het als chique of verwaand over en is bovendien een Frans woord dat alleen jaren geleden werd gebruikt. “Bon bini op Aruba, one happy island” maar niet voor Tara !!
De spanning komt langzaam op gang. Via schuingedrukte hoofdstukken loopt er een tweede verhaallijn. Die roept veel vragen op. Het verhaal zelf word steeds spannender. De laatste 100 pagina's wil je in een ruk uitlezen. want hoe zit t nu eigenlijk in elkaar? Ik schrok toen ik las dat er een deel twee zou komen over Tara en Diego. Ik hou namelijk niet van een open einde. Gelukkig is het verhaal helemaal af en nu ben ik blij dat er nog een avontuur achteraan komt! Ik heb genoten van Paradijsvogels.
Paradijsvogels, mysterieuze thriller, Aruba One Happy Island? Schijn bedriegt! Wordt de redding van De Dageraad misschien wel haar eigen ondergang? Aanrader!
Ik kom helaas tot de conclusie dat dit niet het boek voor mij is. Knullige vertelstijl en dan dat gerommel met de tijdlijn. Gelijk in het tweede hoofdstuk al twee vreemde tijdlijnblunders. Nee, ik haak af.
Leuke kaft die goed past bij het verhaal. Vreemde titel voor een thriller maar in het verhaal komen we te weten wat deze titel betekent. Zeer veel beter dan de vuurduivel. Een echte thriller die begint met een gewone gebeurtenis. Een journalist die naar Aruba moet voor een artikel te schrijven. Zij ziet vreemde zaken/gebeurtenissen en de bal is aan het rollen. Zij denkt aan een primeur en gaat verder kijken met als gevolg dat zij in moeilijkheden komt. Het thuisfront kan tijdig ingrijpen en alles aan de oppervlakte brengen. Spannend vanaf het begin tot het einden. Leest vlot.
Wanneer dit het eerste boek zou zijn dat ik van Nathalie Pagie las, had ik verder geen boeken van haar gelezen. Maar dit is één van haar eerste boeken en ik heb betere gelezen. Dit eerste deel over Tara en Diego gaat nu eens over twee verslaggevers ipv rechercheurs, wat een leuke invalshoek geeft. Helaas vind ik het verhaal wat vluchtig en gehaast, te veel toevalligheden en af en toe slechte woordkeuzes
Een beetje spannend en vooral niet heel origineel, dit verhaal over een journaliste die voor een positief verhaal naar Aruba vertrekt maar al snel midden in een misdadige omgeving belandt. Uiteraard spelen drugs daar een grote rol in. Best aardig als makkelijk verteerbare kost.
Goed te lezen thriller. Korte hoofdstukken, niet te veel personages. Het verhaal is wel wat over de top en onwaarschijnlijk. Door de korte hoofdstukken en vlotte schrijfstijl is het prima te lezen tijdens het call werk.
Spannend boek die je wilt uitlezen, je blijft je afvragen hoe het gaat aflopen. Uiteindelijk vond ik het allemaal iets teveel van het goede met de verschillende verhaallijnen naast elkaar. Ook de waarom achter wat er gebeurt vond ik niet heel sterk. Met momenten rommelig.
This entire review has been hidden because of spoilers.
3,5 sterren. Geen topboek zoals Pagies nieuwere boeken IJsengel en Noordkaap, maar het leest vlot en soms is dat alles wat je wil tussen het werken door.
Prima boek. De boeken van Nathalie Pagie zijn eigenlijk altijd prima. Diego en Tess komen ook in andere boeken voor maar het is een op zichzelf staand verhaal en ook afgerond.
Ja Nee. Gelezen om een Goodreads challenge vol te maken, anders had ik het denk ik niet eens uitgelezen. Krukkige dialogen, hoofdpersoon die iets te veel van Stieg Larsson is afgekeken. Meh.