Jump to ratings and reviews
Rate this book

Les Armes secrètes

Rate this book
«Les porteurs de torches marchaient les premiers, éclairant vaguement le passage aux murs humides et à la voûte si basse que les servants du prêtre devaient courber la tête. On l'emmenait maintenant, on l'emmenait, c'était la fin. Face contre ciel, à un mètre du plafond taillé à même le roc, et qui s'illuminait par instants d'un reflet de torche. Quand, à la place du plafond, surgiraient les étoiles et se dresserait devant lui le grand escalier incendié de cris et de danses, ce serait la fin.»

240 pages, Pocket Book

First published January 1, 1959

206 people are currently reading
3709 people want to read

About the author

Julio Cortázar

734 books7,250 followers
Julio Cortázar, born Julio Florencio Cortázar Descotte, was an Argentine author of novels and short stories. He influenced an entire generation of Latin American writers from Mexico to Argentina, and most of his best-known work was written in France, where he established himself in 1951.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
2,276 (41%)
4 stars
2,100 (38%)
3 stars
892 (16%)
2 stars
141 (2%)
1 star
32 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 346 reviews
Profile Image for Orsodimondo.
2,458 reviews2,430 followers
December 22, 2025
L'ALTRO LATO DELLA VITA

description
Hiroshi Sugimoto

Ricordo che quando ero piccolo, la sera mio padre mi leggeva una storia, o forse se la inventava, perché io non sapevo ancora leggere e non potevo controllare le parole.
Ma i disegni sì, e quelli partecipavano alla storia di mio padre. Di che parlavano quelle storie? Questo non lo ricordo più. Ma ricordo che mi piacevano.

Come mi è piaciuto molto presto andare al cinema: anche lì storia e disegni animati, poi i disegni sono diventati immagini in movimento.
Al buio ero solo come quando ascoltavo le storie di mio padre, e come allora, non avevo affatto paura: alla fine le luci si accendevano e accanto a me ritrovavo le persone che mi volevano bene. Così succedeva alla fine della storia, quando mio padre ricominciava a parlare direttamente a me, e io mi sentivo sicuro e protetto, anche se durante il viaggio della narrazione ero stato magnificamente solo.

description
Nina Leen

A mio figlio le storie le leggevo, ma soprattutto le inventavo, erano quelle le sue preferite.
C'era sempre un bambino protagonista dell'età di mio figlio, lo ricordo bene, e ricordo che questo fatto a lui piaceva molto.
Il bambino poteva avere un padre e una madre, ma sicuramente aveva un animale amico che gli schiudeva il mondo misterioso della vita.
C'erano lupi e orsi e cani, feroci e teneri e saggi e protettivi.
C'era spesso la neve (ovvio, difficile inventare una storia di mare e sole con un lupo o un orso), boschi, freddo.
E alla fine, calore e affetto e scoperta di qualcosa di nuovo.
Mio figlio mi chiedeva spesso “papà mi racconti una storia con Andrea”, perché il bambino si chiamava sempre Andrea, che non è certo il nome di mio figlio.

description
Sigurd Grünberger

Adesso, mio figlio è cresciuto e non mi chiede più storie, le cerca da solo.

Anch'io sono cresciuto - eppure adesso ho trovato qualcuno che mi sa coinvolgere nel mondo fantastico magico e avvolgente delle storie: si chiama Giulio. No, il suo vero nome è Julio.

Cortazar è colpevole di letteratura, di architetture irreali. Niente gli piace di più dell'immaginare eccezioni, individui fuori della specie, mostri non sempre ripugnanti.
La sua arte è invito all'invenzione, dando forse le chiavi sufficienti per scoprire la verità.


Edward Weston

Questi racconti sono splendidi: mutano a seconda di chi li legge, si presentano irreali, ma invece appaiono molto reali ai loro protagonisti.
L'augurio è che siano a buon fine per tutti.

Naturalmente, questo lo sto leggendo domani.

description
Vivian Maier.
Profile Image for Guille.
1,004 reviews3,271 followers
August 1, 2020
“Las armas secretas” contiene dos de mis cuentos esenciales de Cortázar. Uno es “Cartas de mamá”, que comento a continuación, y el otro es El perseguidor, un relato que merece entrada aparte. También comento el relato que da título al libro y que tiene en común con “Cartas de mamá” un pasado que vuelve.

Cartas de mamá

Un relato sobre la culpa y el silencio.

Una culpa irracional, aunque no por ello menos real ni menos aplastante.
“Se hubiera entendido mejor con Nico que con él, y los dos lo venían sabiendo desde el día de su casamiento.”
Una culpa rodeada del silencio de Luis, de Laura, de mamá, y que la ha ido emponzoñando hasta hacerla irrespirable.
“Laura seguía sin nombrarlo, y él se plegaba a su silencio por cobardía, sabiendo que en el fondo ese silencio lo agraviaba por lo que tenía de reproche, de arrepentimiento, de algo que empezaba a parecerse a la traición.”
Un silencio que es finalmente roto por un nombre escrito sin sentido en una carta llena de pequeñas noticias irrelevantes y que, como una piedra arrojada en el agua podrida de un estanque, remueve la vida aparentemente tranquila de Luis y de Laura.
“Habían tenido suerte, la vida era sorprendentemente fácil, el trabajo pasable, el departamento bonito, las películas excelentes. Entonces llegaba carta de mamá.”
Pese a todo, el final del cuento tiene una lectura esperanzadora… aunque, ¿será suficiente? (no es una pregunta, pero cómo decirlo de otro modo).

Lar armas secretas

También aquí lo cotidiano se funde con lo fantástico para que el pasado vuelva al presente a arreglar cuentas.

Desde el principio Cortázar nos avisa: “todo es excepcional”. No puede ser mera casualidad las relaciones existentes entre los personajes, aunque tendamos siempre a creer que no hay misterio en los que nos rodean.

Pero ese misterio aparece, y lo hace aquí mezclado entre cervezas, salchichas o cafés en lo de León. Todo nos va avisando de que estamos leyendo otra cosa, donde hay una escopeta de doble caño, una bola de vidrio en el pasamanos de una escalera (te confundes con…), Enghien, hojas secas como un mordisco negro.

Es uno de esos cuentos casi cinematográfico, repleto de potentes imágenes, las hojas en la cara, la parada en seco ante el semáforo, la propia escopeta o la bola de cristal, el subir por las escaleras (sospecha), la puerta cerrada... para hablarnos de una transformación, de algo que va poseyendo completamente a uno de los personajes, como parece que le pasaba al propio Cortázar:
“En mi caso, la gran mayoría de mis cuentos fueron escritos -cómo decirlo- al margen de mi voluntad, por encima o por debajo de mi conciencia razonante, como si yo no fuera más que una médium por el cual pasaba y se manifestaba una fuerza ajena.”
October 8, 2017
«Τα μυστικά όπλα» είναι τέσσερα διηγήματα που διαπνέονται απο μια συγκλονιστική ασάφεια.
Κάπου ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
Σε ένα όνειρο γλυκό και έναν εφιάλτη.
Σε μια φαντασίωση του μυαλού και μια σκληρή πραγματικότητα.

Είναι συναρπαστικά ψυχογραφήματα καθημερινών ανθρώπων που θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν τον καθέναν μας.
Όλοι μπορούμε να βρούμε μια θέση στις σελίδες αυτής της μαγικής λογοτεχνίας και μάλιστα σε πρώτο πλάνο.

Ο Κορτάσαρ διαμορφώνει τη λογοτεχνία, ανάμεσα στον φανταστικό κόσμο που αναδύεται με περισσή ιδιομορφία και σου βάζει φτερούγες στην ψυχή και στη δύναμη του υπερφυσικού, του συμβολικού, του ακραίως αληθινού.

Ανοίγει μια πόρτα, μας υποδέχεται και με την τέχνη του παραβιάζει σεμνά και γλυκά την ψυχολογία μας.
Αρχίζει να αναπνέει μέσα στις σκέψεις μας,
να κατασταλάζει δύναμη λατινοαμερικανικής έμπνευσης και ζωτικών ονείρων μες την ψυχή μας.

Τέσσερα διηγήματα που σαν κύματα σε άγρια θάλασσα σε παρασέρνουν εκεί που περιμένει η ζωή, σε διαφορετικούς σχηματικούς κόσμους μαύρους και πολύχρωμους.

Ο Κορτάσαρ σου κλείνει το μάτι και σε προκαλεί να κυνηγήσετε μαζί χίμαιρες.
Ξύνει το σκοτάδι και σε προτρέπει να προστατευτείς απο τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αν ταιριάξεις μαζί του το ταξίδι ξεκινάει, πέφτεις μέσα στη χίμαιρα και δεν υπάρχει υπόσχεση προσμονής.

Αν όχι,δεν είσαι για αυτόν, δεν τον συνάντησες ποτέ.

Έρωτας - ασάφεια - εμμονή.

Και ξαφνικά μια μητέρα και ένα ζευγάρι ενοχικών εραστών βασανίζονται απο το θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Ήταν συγγενής και λατρεμένος τους. Είναι νεκρός χρόνια μα τίποτα δεν τον εμποδίζει να φεύγει απο Μπουένος Άιρες και να ταξιδεύει στο Παρίσι για να συναντήσει τον αδελφό του και τη γυναίκα του ( κάποτε δική του).

Μια άλλη μεσόκοπη κυρία πληρώνεται για να υποδυθεί το ρόλο της μητέρας ενός νεκρού. Στην κηδεία δεν πρέπει να δημιουργηθεί σκάνδαλο.

Ένας φωτογράφος καταφέρνει να απαθανατίσει τα σάλια του διαβόλου και να σταματήσει το κακό που εξυφαίνεται ύπουλα, βιωματικά και τραυματικά για ένα αγοράκι... ή και όχι.

Στο τελευταίο και ομώνυμο διήγημα μας συγκλονίζει η ιστορία ενός ζευγαριού μετά το Β´Παγκόσμιο Πόλεμο. Ερωτικό θρίλερ. Πολιτική ιστορία παράκρουσης και τρόμου.

Απόλυτα συναρπαστικό και αλησμόνητο τούτο το βιβλίο.

*Οφείλω να επαναλάβω πως δεν είμαι αντικειμενική με τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς καθώς θα είναι πάντα οι αξέχαστοι λογοτεχνικοί μου εραστές. Η σαγήνη της ψυχής και της σκέψης μου. 💘🖤💘


Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!
Profile Image for Gabriel.
901 reviews1,136 followers
October 4, 2022
Las armas secretas es una colección de 5 relatos soberbiamente narrados, con temáticas distintas y con un estilo narrativo muy indistinguible. Julio Cortázar es rotundamente una voz narrativa potente y que me ha dejado embebido en cada una de las historias que conforman esta antología. La verdad solo me queda recomendarlo y desde ahora mismo con ganas de seguir leyéndolo y que me conquiste con otras producciones suyas.

💌Cartas de mamá:

«La mentira de Laura ya no importaba, una más entre tantos besos ajenos, tantos silencios donde todo era Nico, donde no había nada en ella o en él que no fuera Nico.»

La trama de esta historia es la culpabilidad, una constante que se mueve en la vida del protagonista y su esposa Laura. «Cartas de mamá» es el tormento, la pesadilla, el mal sueño que no los deja dormir bien por las noches y el lento y enloquecedor quiebre de un matrimonio. Y aunque los personajes vivan al otro lado del océano, lejos de Buenos Aires, las cartas y esas palabras inofensivas (o no) escritas en un papel son la cruda verdad que no quieren enfrentar y de la que huyen por medio del silencio en la más pura libertad condicional. Los fantasmas del pasado no los dejan en paz y más aun con esas no deseadas (¿o sí?) cartas de mamá.

🙇🏻‍♀️Los buenos servicios:

«A veces no me doy cuenta con quién estoy hablando. Sólo cuando voy a casa de una señora me contengo y hablo como una criada. Debe ser porque en mi casa no soy criada de nadie [...]»

Hay dos puntos que me llamaron fuertemente la atención de este relato. Por un lado está su parte sociológica, como retrata los dos lados de la moneda, el de la protagonista que sobrevive como puede con diversos trabajos domésticos y el de la casa riquilla con gente clasista y burguesa. Solo hay que ver y comparar la cruel ironía de que la protagonista tenga que hacer de niñera de unos perros para darse cuenta que hasta las mascotas tienen mejor vida que ella.

«No estaba bien que yo hiciera eso [...] ahora iba a tener diez mil nada más que por llorar un poco, por lamentar la muerte de ese señor que iba a ser mi hijo hasta que lo enterraran.»

Lo segundo es su parte profundamente emocional, no sé, pero a mí me pasaba que me sentía muy dentro de la historia que parecía que estaba en el escenario y me creía todo aunque me pareciera una buena obra de teatro (que en realidad al final sí lo es); me creí el sufrimiento y las lágrimas por un completo desconocido, porque Madame Francinet me parece un personaje complejo y entendible en un mundo que la ignora y no le da importancia por su estrato social. Además de que aquel posible instinto maternal viene de un muy minúsculo afecto recibido.

📸Las babas del diablo:

«Que yo sepa nadie ha explicado esto, de manera que lo mejor es dejarse de pudores y contar, [...] Siempre contarlo, siempre quitarse esa cosquilla molesta del estómago.»

Lo que comienza con un hombre narrando una cotidianidad en la que observa como testigo lo que sucede a su alrededor se transforma rápidamente en una metáfora sobre distintas y múltiples realidades o sucesos. El hombre en cuestión es fotógrafo y asiste al mundo como alguien que narra su propio relato pero que también nos cuenta de lo que pasa en el entorno fotograma por fotograma. La pregunta que se cruza en la cabeza es si su realidad es la única que vale o si también la realidad que se ve por medio de sus fotografías es válida. ¿Cuál es la realidad? ¿La que él vive o la que muestra una imagen capturada por una foto? ¿Pueden coexistir o solo una imita a la otra?

Es el más corto pero también uno de los más espectaculares. «Las babas del diablo» es arte para mí, de esas historias que perduran siempre y de una u otra forma las recuerdas con dulzura. Me encanta porque te hace dudar y pone en tela de juicio los hechos narrados, las fronteras entre el punto de vista del narrador con las imágenes captadas por su cámara, lo que da pie a muchas interpretaciones. Te incomoda y te hace custionarte todo el tiempo entre los límites de lo real y lo fantástico.

🎼El perseguidor:

«Ahora sé que no es así, que Johnny persigue en vez de ser perseguido, que todo lo que le está ocurriendo en la vida son azares del cazador y no del animal acosado.»

Uno de los más famosos del autor y aunque también me ha fascinado de todos es el que menos me ha gustado. Eso sí, sin duda se merece una leída, tiene mucho contenido interesante por reflexionar, aunque yo no le encuentre un punto a nivel narracional por destacar las temáticas y los hechos desvelan mucho de las relaciones que entablan los personajes y las espirales llenas de dolor y silencios atronadores que los embargan.

Un cóctel en el que se reúnen las diferencias entre los protagonistas y temas recurrentes como la música, las drogas y las adicciones, la obsesión por una elongación del tiempo que no es terrenal y no se puede medir con nuestras leyes y por último, esa otredad; fuertemente irrumpida por lo fantástico. Creo que es bastante experimental por lo que es normal que quede uno con más preguntas que respuestas, que uno se cuestione si solo son alucinaciones y el relato autodestructivo de un músico o si por el contrario hay algo de verdad en sus palabras.

🍂Las armas secretas:

«Tengo que encontrar un sitio donde pensar», se dice Pierre. «Ahora mismo tengo que encontrar un sitio y esconderme a pensar»

La historia al principio parece normal, de esa común y corriente sobre un hombre aburrido de la monotonía y en la espera de su amada. Luego, los detalles se sirven de manera que el relato se vuelve más experimental e inquietante en la medida que avanzas por medio de frases que se repiten y los delirios de alguien mentalmente inestable. Este es de mis favoritos porque intercala muy bien los pensamientos y divagaciones del protagonista, dándole un enfoque psicológico muy complejo hasta que al final se revelan las sospechas y quedas profundamente asombrado del tema que subyace detrás de todo el enredo.

«Yo creo que me perdonará», piensa Pierre. «Los dos somos tan absurdos, es necesario que comprenda, que comprenda, que comprenda, nada se sabe de verdad hasta no haberse amado, quiero su pelo entre mis manos, su cuerpo, la quiero, la quiero…»

Un cuento que empieza bien, va tomando un rumbo espeluznante y tiene un final satisfactorio cuando la niebla se aclara y te da todas las explicaciones. Sin duda un poco exigente con el lector pero buenísimo.

En conclusión: que me la pasé de maravilla y deseoso de leer más del autor.
Profile Image for Fernando.
721 reviews1,057 followers
June 5, 2019
Uno de los libros que más quiero de Cortázar. Si bien, este libro tiene el famoso homenaje a Charlie Parker en el cuento "El Perseguidor" (dónde podemos encontrar diálogos y situaciones que usará en "Rayuela"), mi preferido es "Las babas del diablo" por el uso de superposición de planos y realidades.
Profile Image for Emilio Gonzalez.
185 reviews109 followers
July 3, 2020
Excelente. Es un libro de cinco cuentos, todos de gran nivel, en donde el realismo le gana lugar a lo fantástico si lo comparamos con el libro previo de Cortazar que fue Bestiario, y los cuentos son en general mas largos y claramente se nota una gran madurez en cuanto al acabado final de cada cuento.
Si tengo que ordenar los cuentos de menos a mas según mi preferencia, quedaría así:
Los buenos servicios, que cuenta la historia de una modesta empleada domestica a quien le va a ser solicitado un trabajo un tanto particular.
Cartas de mamá es sobre una pareja argentina que vive en Paris, una traición y un pasado que no pueden dejar atrás..
El perseguidor es posiblemente el mas famoso del libro, bastante mas extenso que el resto, narra la historia de un saxofonísta y sus conflictos existenciales- “Estoy solo como ese gato, y mucho más solo porque lo sé y él no” - Esta extraordinariamente escrito y esta inspirado en la historia de Charlie Parker.
Las babas del diablo me parece una verdadera joya principalmente por como esta contado y por su estructura, es un cuento genial por donde se lo mire.
Las armas secretas es el que más me gustó, un cuento donde Cortazar juega con algo que le sale muy bien que es una especie de doble o juego entre dos planos diferentes que se superponen.
Admirable trabajo, sobre todo en cuanto a la solidez en la estructura de todos los cuentos.
4.5

“Te estaba diciendo que cuando empecé a tocar de chico me di cuenta de que el tiempo cambiaba. Esto se lo conté una vez a Jim y me dijo que todo el mundo se siente lo mismo, y que cuando uno se abstrae... Dijo así, cuando uno se abstrae. Pero no, yo no me abstraigo cuando toco. Solamente que cambio de lugar. Es como en un ascensor, tú estás en el ascensor hablando con la gente, y no sientes nada raro, y entre tanto pasa el primer piso, el décimo, el veintiuno, y la ciudad se quedó ahí abajo, y tú estás terminando la frase que habías empezado al entrar, y entre las primeras palabras y las últimas hay cincuenta y dos pisos. Yo me di cuenta cuando empecé a tocar que entraba en un ascensor, pero era un ascensor de tiempo, si te lo puedo decir así.”
Profile Image for Joni.
815 reviews46 followers
February 28, 2024
Cortázar va alcanzando su madurez y se nota mucho en este libro, cinco cuentos y uno solo con toque fantástico, el mejor por lejos. Las babas del diablo tiene una tensión in crescendo impresionante resultando en un relato de terror suspense. La oda a Charly Parker, El perseguidor es una vorágine de ritmo y frenesí donde siento que Bolaño más pescó de uno de sus máximos influyentes. Cartas de mamá y Los buenos servicios son dos buenos relatos con lo que me resultaron finales interruptus, o sea sin darle un cierre shockeante como sí tienen las babas del diablo y el último, Las armas secretas. Un común denominador en los cinco es París. Tema aparte el manejo pulido de su prosa que fluye como nunca,,, o como siempre,, un verdadero prestidigitador de las palabras.
Era para cuatro porque a los grandes se les exige un poco más pero donde esté Las babas del diablo es injusto no fijar la máxima puntuación.
Profile Image for César Ojeda.
323 reviews8 followers
April 25, 2025
“Apenas un minuto y medio por tu tiempo, por el tiempo de ésa –ha dicho rencorosamente Johnny-. Y también por el del métro y el de mi reloj, malditos sean. Entonces, ¿cómo puede ser que yo haya estado pensando un cuarto de hora, eh, Bruno? ¿Cómo se puede pensar un cuarto de hora en un minuto y medio? […] Bruno, si yo pudiera solamente vivir como en esos momentos, o como cuando estoy tocando y también el tiempo cambia… Te das cuenta de lo que podría pasar en un minuto y medio… Entonces un hombre, no solamente yo sino ésa y tú y todos los muchachos, podrían vivir cientos de años, si encontráramos la manera podríamos vivir mil veces más de lo que estamos viviendo por culpa de los relojes, de esa manía de minutos y de pasado mañana.”
Profile Image for Dimitri.
176 reviews72 followers
July 13, 2022
“Chiunque non legga Cortazar è condannato.” (Pablo Neruda)

Lettere di mamma *****
I buoni servigi ****
Le bave del diavolo ***
Il persecutore *****
Le armi segrete *****

“La mia concezione del fantastico non è poi così differente da quella del reale, perché nella mia realtà il fantastico e il reale si confondono quotidianamente.” (Julio Cortazar)

Dal racconto “Il persecutore”:

Per il momento va tutto bene, ed è curioso (è inquietante) che appena le cose vanno bene dal lato di Johnny io mi sento immensamente contento. Non sono così ingenuo da credere che si tratti di una semplice reazione d’amicizia. E’ piuttosto come una proroga, un respiro. Non ho bisogno di cercare di spiegarmelo, dal momento che lo sento altrettanto chiaramente come posso sentire il naso appiccicato alla faccia. Mi fa rabbia essere l’unico che sente questo, che lo soffre continuamente. Mi fa rabbia che Art Boucaya, Tica o Dedee non si rendano conto del fatto che ogni volta che Johnny soffre, va in prigione, vuole ammazzarsi, dà fuoco a un materasso o corre nudo per i corridoi di un albergo, sta pagando qualcosa per loro, sta morendo per loro. Senza saperlo, e non come quelli che pronunciano grandi discorsi sul patibolo o scrivono libri per denunciare i mali dell’umanità o suonano il piano con l’aria di chi sta lavando i peccati del mondo. Senza saperlo, povero sassofonista, con tutto il ridicolo che ha in sé questa parola, col poco che è, come uno che è fra i tanti poveri sassofonisti.
Il brutto è che se continuo così finirò con lo scrivere piuttosto su di me che su Johnny. Comincio a somigliare a un evangelista, e non ne sono per niente soddisfatto. Mentre tornavo a casa ho pensato, col cinismo necessario per recuperare la fiducia, che nel mio libro su Johnny alludo appena di passata, molto discretamente, al lato patologico della sua persona. Non mi è parso necessario spiegare alla gente che Johnny crede di andare a spasso per campi pieni di urne funebri, o che le pitture si animano quando lui le guarda; fantasmi della marijuana dopo tutto, che spariscono quando si sottopone alla cura di disintossicazione. Ma si direbbe che Johnny mi lasci in pegno questi fantasmi, me li infili in tasca come altrettanti fazzoletti, finché viene l’ora di riprenderseli. E credo di essere l’unico che li sopporta, ci vive insieme e li teme; e nessuno lo sa, nemmeno Johnny. Non si può confessare a Johnny cose del genere, come si confesserebbero a un uomo realmente grande, al maestro al cui cospetto ci umiliamo in cambio di un consiglio. Che mondo è questo che mi tocca sostenere come un fardello? Che razza di evangelista sono io? In Johnny non c’è la minima grandezza, l’ho saputo da quando l’ho conosciuto, da quando ho cominciato ad ammirarlo.
Dico ciò perché i tentativi che ha fatto Johnny per cambiar vita, dal suo mancato suicidio alla marijuana, sono quelli che ci si poteva aspettare da uno così privo di grandezza come lui. Credo di ammirarlo ancora di più per questo, perché è realmente lo scimpanzé che vuole imparare a leggere, un povero tipo che sbatte la faccia contro le pareti, e non si convince, e torna a cominciare.
Ah, ma se un giorno lo scimpanzé si mette a leggere, che fallimento in massa, che sbandamento, che fuggi fuggi generale, io per primo. E’ terribile che un uomo senza alcuna grandezza si getti in quel modo contro il muro. Ci denuncia tutti con il tonfo delle sue ossa, ci riduce in briciole con la prima frase della sua musica.
Profile Image for Pedro.
825 reviews331 followers
July 20, 2025
El tercer libro de Cortázar (1959) y en este caso se destaca la (casi) paridad de calidad de los cinco cuentos que incluye, todo excelentes.

Los que más me han impresionado, y sobre los que he vuelto en numerosas ocasiones, han sido la casi novela El perseguidor y uno de los cuentos más vaciados por el cine, Las babas del diablo.

En El perseguidor, Bruno cuenta, muchas veces sin comprender, la deriva del saxofonista genial y atormentado Johnnie Carter (un homenaje a Charlie Parker). ¿Qué persigue Johnnie en su permanente mutación? ¿O será que huye de algo que lo persigue? Johnnie muchas veces habla de sus percepciones, algunas muy impresionantes, que Bruno toma como simples delirios ("Estoy lo estoy tocando mañana", o un sueño con un campo sembrado de urnas). En cierto sentido podría ser que tiene una sensibilidad que su limitada inteligencia y educación le impide expresar adecuadamente, como afirma Bruno. Otras frases perdurables del práctico Bruno: "No hay que enojarse con el viento porque te despeina" o "Cuando no se sabe muy bien que hacer, lo mejor es inventarse obligaciones". Y la vertiginosa persecución de sueños, o fuga hacia adelante de Johnnie, con destino de Ícaro.

En Las babas del diablo bajamos la escalera hasta el domingo, una semana atrás, cuando Roberto Michel decide recorrer el lindo día, e ir fotografiando lo que le parece interesante (un gato), hasta que decide fotografiar a una bella mujer tratando de seducir a un adolescente (Michel, en el fondo es un puritano), y su intervención desarma la escena, para enojo de la mujer. Ya en su casa, se obsesiona ampliando cada vez más la foto, hasta que toma vida y la escena interrumpida en su momento, continúa, y ante el horror de Michel, se descubre un trasfondo escabroso (que no es un cadáver como en la película Blow up). La narración juega con el tiempos y la elección del narrador "Nunca se sabrá como hay que contar esto, si en primera persona o segunda, o inventando conituamente formas que no servirán de nada. Si se pudiera decir: tú la mujer rubia eran las nubes que siguen corriendo delante de mis tus nuestros vuestros ojos." Fue mi primer Cortázar, leído para la Facultad, y a los diecinueve años me hizo explotar la cabeza, y hasta hoy me parece magnífico.

Como si esto fuera poco, incluye también los conmovedores Cartas de Mamá, y Los buenos servicios y el inquietante Las armas secretas, que me pareció que estaba un escalón más abajo de los demás cuentos.

Un libro para leer y releer. Excelente.
Profile Image for Alex.
213 reviews14 followers
August 29, 2018
If I could give this book 10 stars, I would. It was my first incursion into Julio Cortazar (thank you Juan!) and oh boy did it blew my mind. I don't know where to start with Cortazar but to say it's a big depart from traditional literature. This, more than anything, might have prevented him from winning the Nobel Prize. A prize he deserves.

Cortazar's stories read as a blend between Edgar A. Poe and Borges. He retains that grim and scary shade within Poe's stories but infuses them of a creativity in pure Borges style. But he's way more than that. His psychological depictions of his characters, his capacity to capture their fears, their terrors, their desires, in a essence, their soul, is formidable.

He's also a master of the narrative time. He subverts and twists and perverts time on a regular basis. The true sign of genius is that, despite this travesty, he manages to retain the coherence of the story and immerse you in an absolute surrealistic nightmare. And above all, that's his personal imprint, that absurd, surrealistic and ambiguous reality he builds with such amazing ease.

These stories are, by far, some of the best written and amazingly done stories I've ever read. Not only do they rival with Borges' ones, but they might even surpass them in several instances.

A worthwhile read that I promise, will never leave you. These stories will get engraved in your brain and won't come out.
Profile Image for Bohdan Shkabarnia.
93 reviews12 followers
February 28, 2025
Ох вже ці завищені очікування😮‍💨

Це безперечно стильно, гарно, майстерно, а місцями й вишукано, але я трохи розчарований, бо з 5 оповідань сподобались тільки 2😔
В мене це той випадок, коли форма і стиль перемогли зміст

Мамині листи - про непроговорені проблеми, про втрату і почуття провини (це сподобалось найбільше)

Добрі послуги - взагалі не зрозумів для чого воно було і про що, можливо про зневажливе ставлення багатих до бідних? Не знаю, дивні відчуття

Слина диявола - про безліч трактувань, які видно з різних точок зору. Це десь 50/50, бо ця проблематика не є зараз до мене дотичною

Переслідувач - про талант і обдарованість митця та його одночасну відірваність від «нормального» світу (друге, яке сподобалось)

Таємна зброя - тут вже магічний реалізм у всій красі. Лиш з останніх сторінок прийшло певне розуміння, що це про переживання дівчиною травматичного сексуально досвіду (Тут теж 50/50, майстерно і по-магічному моторошно)
Profile Image for Matias Cerizola.
569 reviews33 followers
July 1, 2021
Las Armas Secretas.- Julio Cortázar⁣


"Pero de tonto solo tengo la suerte, y sé que si me voy, esta Rémington se quedará petrificada sobre la mesa con ese aire de doblemente quietas que tienen las cosas movibles cuando no se mueven."⁣


Las Armas Secretas es la tercera antología de cuentos escritos por Julio Cortázar (1914-1984) y su publicación original fue en el año 1959. El libro está compuesto por cinco relatos:⁣


Cartas de mamá: un matrimonio de argentinos viviendo en París descubre que el pasado a veces  es difícil de superar.⁣

Los buenos servicios: una gran crítica hacia la clase más acomodada.⁣

Las babas del diablo: genial relato contado desde distintos ángulos y puntos de vista. El cuento tiene una gran adaptación cinematográfica, Blow-Up del año 1966.⁣

El perseguidor: mí favorito de la antología. Un homenaje con todas las letras a Charlie Parker, al jazz y a los artistas adelantados a su época.⁣


Las armas secretas: Quizá el más complejo de la antología, pero tampoco indescifrable ni mucho menos.⁣


Cada uno de los cuentos incluidos tienen una temática y estilo distinto al otro, además de distintas capas de lectura, lo que redunda en una antología muy variada y muy recomendable para quien quiera adentrarse y descubrir a Cortázar, uno de los grandes autores argentinos al que es indispensable visitar y revisitar.⁣


🤘🤘🤘🤘🤘
Profile Image for What Ever Happened to baby Sophie.
64 reviews16 followers
July 13, 2020
Οι πράξεις και σκέψεις των ηρώων υπάγονται λίγο στην σφαίρα του υπερρεαλισμού. Σκέψεις που δεν τις συναντάς στην καθημερινότητα σου. Η γραφή του Κορτασαρ ήταν μεγάλη έκπληξη. Ήμουν ανάμεσα στο 4 & 5, αλλά τελικά με κέρδισε το 5 (κυρίως για την ανατροπή στην τελευταία ιστοριούλα)
Profile Image for Marlen Leiva.
150 reviews50 followers
December 3, 2016
Estoy enamorada de Cortazar. De este libro destaco dos cuentos El perseguidor y Las armas secretas. Que genio Cortazar, no puedo dejar de leerlo.
Profile Image for Eternauta.
250 reviews20 followers
October 28, 2025
Η παρούσα συλλογή είνα χρονολογικά η τρίτη που εξέδωσε ο Cortazar. Η πρόζα μού φάνηκε κάπως φλύαρη σε σχέση με το πιο μεστό ύφος που βρίσκει κανείς σε ύστερα διηγήματα. Η συνταγή της εθιστικής μαγείας όμως είναι ήδη διαμορφωμένη εδώ. Το παράλογο και το εφιαλτικό εισβάλλουν στην καθημερινότητα, και η αίσθηση της αβεβαιότητας για το νόημα και την συνοχή των πραγμάτων υποσκάπτει την αντίληψή τόσο του αφηγητή όσο και του αναγνώστη. Περισσότερο από την αινιγματική δομή της κάθε ιστορίας, αυτό που αποτυπώνεται και αντηχεί στο τέλος είναι η ευθραυστότητα του εγώ, μια υπαρξιακή αβεβαιότητα χωρίς λύση.
Ένα απο τα τέσσερα διηγήματα, "τα σάλια του διαβόλου", έδωσε την έμπνευση στο αριστούργημα του Antonioni "Blow up". Πολύ βαθύτερο και πολύπλοκο από την κινηματογραφική του μετάλλαξη, το διήγημα λειτουργεί τόσο ως "ιστορία μυστηρίου" όσο και ως δοκίμιο πάνω στην δύναμη των αναπαραστάσεων αλλά και την αδυναμία του ίδιου του δημιουργού απέναντι τους.
Profile Image for Maritza Buendía.
261 reviews29 followers
October 24, 2018
Cinco cuentos fascinantes de Julio Cortázar con algunos temas recurrentes: las palabras que suenan vacías y que no logran expresar la verdad, la enorme disparidad entre lo aparente y cotidiano y lo extraño y surrealista de nuestro mundo interior, pero ante todo creo que habla de ese anhelo imposible que tenemos de conectar emocionalmente a un nivel profundo con otros y que nunca podemos lograr. El tiempo mientras tanto, corre implacable, derrumbando cualquier noción de certeza en un mundo sombrío y casi nunca feliz. Fue un placer leer algo de Cortázar.

-Cartas a mamá: El matrimonio de Luis y Laura viajan a París después de la muerte de Nico, el hermano de Luis y quien fuera también el enamorado de Laura antes de su muerte. Las cartas de la madre de Luis logra mantenerlos atados al pasado (la vida en Argentina) y al recuerdo del origen de su relación. El fracaso del matrimonio es aparente e inevitable, pero entre tanto la mentira se impone y los mantiene juntos.

-Los buenos servicios: Francinet es una sirvienta que nos expone a la falsedad y superficialidad del mundo de los de "arriba". Ella, a quien contratan para actuar como la madre de Monsieur Bébé en su funeral nos demuestra que la mentira puede tener algo de sincero, de verdad.

-Las barbas de diablo: Michel, escritor y fotógrafo capta con su cámara a una mujer que intenta seducir a un joven contratada por un hombre que los espera en un auto. Michel, pasa de ser observador a participe de una historia que cambia según la perspectiva de cada personaje.

-El perseguidor: Un homenaje a Charlie Parker (Johnny), saxofonista de jazz famoso (1920-1955). Bruno escribe una biografía de Johnny, tan admirado por todos por su talento, pero que lucha contra sus adicciones y "demonios" interiores. Una contradicción para todos y un enigma hasta para él mismo. Trágico final de una vida sin sentido, sombría e infeliz.

-Las armas secretas: Pierre quiere seducir a Michele, quien guarda un terrible secreto del pasado. Cuando Michele era muy joven la violó un soldado alemán que se parecía físicamente a Pierre. El soldado alemán fue asesinado por su crimen. Nadie es lo que aparenta y el pasado siempre está latente en nuestras vidas.
Profile Image for Julio Bernad.
486 reviews195 followers
September 4, 2022
1001 Libros que hay que leer antes de morir: N.º 173 de 1001

Me gustan los cuentos de Julio Cortazar, aunque, muy a mi pesar, la mayoría de las veces no los entienda. Axolotl, Casa tomada, Carta a una señorita de Paris... todas esos cuentos me maravillaron, esa mezcla de realismo mágico con terror y surrealismo hace que su abierta ambigüedad no resulte desagradable, sino que refuerza su atmosfera enrarecida. Sin embargo, en esta colección de cinco relatos no he encontrado ese realismo mágico, ese surrealismo oscuro que tanto me hizo disfrutar los cuentos anteriormente citados. No digo que sean malos relatos, en absoluto, dos de ellos, Los buenos servicios y Las armas secretas, me han encantado, precisamente porque sí aprecio en ellos esa historia soterrada que se entrevé en lo anecdótico de sus premisas. Porque, en varios de estos relatos, sus argumentos son muy sencillos, anécdotas: una carta de una madre a su hijo en la que aparece el nombre de su hermano muerto, una anciana trabajadora a la que contratan para cuidar los perros durante una fiesta, una pareja que no se atreve a llegar a la segunda base... etc.

El más destacable por su extensión -también por su calidad, aunque a mi no me haya entusiasmado- sería El perseguidor, una semblanza encubierta de Charlie Parker -aquí llamado Johnny Carter- en sus peores años, buscándose la vida en los garitos de París medio alucinado por la droga. Es un relato verborreico, sostenido por la visión trastornada de una personalidad autodestructiva como era la del célebre saxofonista y el análisis freudiano que de él hace el narrador a partir de su música. Quizá sea porque tengo la sensibilidad del papel de estraza, quizá, muy seguramente, no haya comprendido todo el calado intelectual de las muchas reflexiones pergeñadas por Cortázar, pero me ha parecido un relato árido, oscuro y aburrido. Conozco la historia de Charlie Parker, no por ser un entendido en jazz -no me entusiasma-, sino por la soporífera cinta de Clint Eastwood, con ese soberbio y muy alucinado Forest Whitaker, lo que me ha ayudado a reconocer varios episodios relatados por Cortázar; bastante bien relatados, he de decir. Es muy llamativo el poco conocimiento que mi tocayo tenía sobre drogas y fármacos, pues aquí se describe a la marihuana con unos efectos más destructivos de los que en realidad tiene. Charlie Parker fue un politoxicómano reconocido, fumaba marihuana, sí, pero si le mató algo fue la heroína, sustancia muy popular en Estados Unidos por aquel entonces y que dejó un reguero de muerte a su paso, con tasas de mortalidad particularmente altas en la marginal escena jazzística, fácil de rastrear para un aficionado a este género musical como era Cortázar. Tampoco quiero con esta corrección vapulear el cuento del argentino; con esto solo pretendo señalar cómo puede escribirse un buen cuento, respetado y reverenciado por crítica y público, sin una exhaustiva documentación.

En fin, me voy por las ramas. Seguiré leyendo a Cortázar con la esperanza de encontrar más de sus cuentos fantásticos, aunque me tenga que encontrar muchas historias que no me digan absolutamente nada. Problema mío.
Profile Image for JC.
186 reviews16 followers
August 21, 2022
Me gustó, aunque no está a la altura de Bestiario o Final del juego. Siendo pocos los cuentos que componen esta obra, va una breve review de cada uno:

-Cartas de mamá me pareció excelente. Se palpa el estupor del protagonista cuando lee aquel nombre tácitamente recluido en el silencio y se termina de consolidar a partir de allí una presencia alimentada a base de culpa, ausencias y silencios delatores. Es un cuento muy cortazariano, que quizás podría haber tenido un final mas pulido.

-Los buenos servicios es quizás el primer cuento de Cortázar que me parece decididamente malo. Falta justamente ese componente solapadamente oscuro que no necesita de lo explícito. Todo está dicho, todo está narrado y nada parece esconderse atrás. Lo sentí como correr una cortina jugando a las escondidas y no encontrar a nadie.

-Las babas del diablo es un buen cuento, original. Me recordó un poco a Dorian Gray porque se trastocan los límites entre imagen y realidad. Me pareció muy bueno el cierre, la mirada eternamente limitada a un único plano.

-El perseguidor era a priori el plato fuerte. Me gustó mucho aunque sin llegar a verlo como EL cuento de Cortázar. Me pareció genial cómo el cuento presenta la fachada de estar centrado en la vida de Johnny pero lo jugoso termina estando en el escritor-biógrafo y su relación con Johnny. Es muy buena esa oscilación de sentimientos que va experimentando y que finalmente se zanja en un cierre que me pareció fantásticamente sutil.

-Las armas secretas es directamente hollywoodense. Una película donde se va generando lentamente el terror allí donde se suponía sólo habitaba lo cotidiano, una burda relación amorosa, hasta llegar a un desenlace digno de las mejores películas de suspenso. El diálogo final me pareció podría haber aportado algo más (o algo menos).
Profile Image for Marysya.
362 reviews41 followers
February 22, 2021
Коротка психологічна проза в стилі Берґмана - з увагою до найнепомітніших дрібниць, акцентами на минулих травмах героїв, філософських роздумах про час та наше місце в ньому (нагадало "Алефа" Борхеса). Атмосфера дуже напружена, неспокійна, часом навіть моторошна. Париж тут не місто світла як вказано в анотації, а місто пошуку, небезпеки і тривоги. Оповідання дуже кінематографічні (а-ля Хічкок), не шукайте тут свята Гемінґвея ;)
Profile Image for Tõnis.
107 reviews14 followers
January 31, 2021
Omamoodi väga muljetavaldav raamat, aga selline, millest ei oska praegu vahetult pärast lugemise lõpetamist kergesti kirjutada.

Julio Cortázari stiil on suurepärane. Sõnastused on täpsed nagu žiletiga lõigatud, kujundid originaalsed ja vaimukad, psühholoogiliste kirjelduste detailsus hämmastav, sisekõne, intuitiivsete tundmuste edasiandmine tundlik, voolav, tark. Tekst elab, pulseerib, kord järgib tegelikkuse iga kurdu ja õnarust, siis eemaldub sellest suveräänselt. Ütleme nii, et vau-efekt tekkis korduvalt – isegi teatud imetlus-kadedus, et, pagan, ma võiks elu aeg harjutada, aga niiviisi kirjutamiseks oleks küll vaja mingit Fausti-diili.

Ometi kaalusin siin korra ka 4 tähekest. 150 lk raamatu kohta oli "Salarelvad" isegi üllatavalt tüütu. Kui rääkida puhtast tekstilisest kvaliteedist, siis ma annaksin 10/10. Aga kui peaks hindama lugusid, mida ta nende tõesti imeliste passaažide ja hämmastavate tähelepanekutega jutustas, siis need kippusid olema väheütlevad, vahel venivad, vahel segaste lõppudega. Ma ei tea, võib-olla olid mul mingid keskendumisraskused, võib-olla see teksti täpsus ja intensiivsus väsitas, nii et tähelepanu hajus, ma ei tea.

Kindlasti tahan teda veel lugeda.
Profile Image for Matias.
289 reviews15 followers
February 19, 2018
Digamos que el libro completo, como obra conjunta y con su coherencia, puede ser considerado una pieza maestra. Sin embargo, en mi opinión, hay en él dos cuentos que están por encima, que representan un par de momentos álgidos en la carrera de Cortázar, y estos son Cartas de Mamá y El Perseguidor. La primera es la historia de un hombre que le arrebató la novia a su hermano moribundo, impregnada de misterio y nostalgia y culpa y hasta un elemento fantástico que le da al cuento un vuelo inmortal. La segunda es una narración escrita por un biógrafo y amigo de Charlie Parker. Que es una jodida delicia, con gran carga ensayística, además de intensa como el jazz. Desarrollando una idea del tiempo que se debe sitúar en algún punto entre lo romántico y lo fantástico. Una pieza para leer varias veces en la vida.

Luego las babas del diablo y las armas secretas son también buenos cuentos fantásticos, fascinantes a nivel técnico, irreprochables, pero que no golpean igual que los otros, tienen todo el misterio y la prosa espectacular de Cortázar, pero me da la impresión de que hay mucha menos inversión emocional en ellos.

En resumen, calificada me queda algo así la playlist del cuento:

Cartas de mamá 5/5
Los buenos servicios 3/5
Las babas del diablo 4/5
El perseguidor 6/5 !
Las armas secretas 4/5


En fin, Cortázar es un monstruo, tengo intención de leer mucho más de él.
Profile Image for Sergio López Monterrubio.
127 reviews10 followers
May 13, 2022
Acá hay al menos 2 ½ cuentos inolvidables. “Cartas de mamá”, aunque su final tiene mucho de lo que ya le conocemos a Cortázar en cuentos mejores como, por ejemplo “Casa tomada”; “El perseguidor”; y el medio se lo doy a “Las babas del diablo” por su magnífico uso de la perspectiva subjetiva, con esa manera de darle al lector, a través de un procedimiento casi mágico, los ojos del narrador y el lente de la cámara del narrador («…largo rato se ve llover sobre la imagen, como un llanto al revés»). Me temo que en su adaptación cinematográfica Antonioni no consiguió el mismo efecto.

Sobre “El perseguidor” me gustaría detenerme en especial: sí, es quizá el mayor homenaje de ficción a la figura de Charlie Parker, pero Cortázar logra algo que me parece aun mayor: llevar el lenguaje de la improvisación jazzística al lenguaje literario. En ese sentido las cavilaciones sobre el tiempo son una exploración única, y un punto altísimo en la literatura de Cortázar, uno que moldea y estira la prosa para darnos líneas como «Esto ya lo toqué mañana» y «Por un rato no hubo más que siempre», haciendo alusión a la perpetua condición adelantada de la música de Parker.
Profile Image for Rodrigo Vigo.
69 reviews8 followers
June 12, 2018
3,5 de 5, me cuesta ponerle más a un libro tan breve. Intocable, Cortázar, en el Perseguidor.
Profile Image for lizzie.
90 reviews7 followers
September 26, 2024
Люди думають, що деякі речі є вершиною складності, і тому аплодують акробатам — або мені. Не знаю, що вони собі уявляють: що хтось зі шкури лізе, щоб добре зіграти, чи що акробат кожного разу розриває собі сухожилля під час стрибка? У дійсності направду складним є щось зовсім інше: все те, що люди, як вони думають, можуть робити щомиті. Дивитися, наприклад, чи розуміти пса або кота. Оце є складно, дуже складно. Учора ввечері мені спало на думку подивитися на себе в оце дзеркальце, і запевняю тебе: це було достобіса важко, я мало не скочив з ліжка. Уяви: ти бачиш самого себе; лиш цього досить, щоби заціпеніти на пів години.


Ця збірка містить п'ять дуже різнобарвних історій, які об'єднані хіба що абсурдністю того, що відбувається, і власне місцем дії - Парижем.

Історія #1 розказує про біль втрати і небажання прийняти дійсність. Про що розказує історія #2 я так і не зрозуміла, але з задоволенням прочитала про мес'є Бебе і його трагічну смерть. До сих пір цікаво, до чого це все було)

Надихаючись історією #3, "Слина Диявола", Антоніоні був знятий фільм Blow-up. Що взагалі не дивує, адже це сама кінематографічна історія, яку я колись читала.

Моя наулюбленіша - історія #4, "Переслідувач" - розказує про життя, геніальність, божевілля і смерть джазового музиканта, прототипом якого був Чарлі Паркер.

І найжахливіша з усіх, на честь якої і названа збірка - історія #5, "Таємна зброя". Тут то ми і бачимо магічний реалізм в усій красі, але це не той милий і затишний магічний реалізм, як в "Піранезі" або в "Крамничці..." Петровича. Від цього беруть дрижаки.

Кортасар дивує, як завжди.
Profile Image for LW.
357 reviews93 followers
August 5, 2023
Las armas secretas de Julio Cortázar

Il migliore della raccolta, il racconto più intenso, che ti "sequestra", ti incanta ,ti affascina e ti commuove ,è Il persecutore, dove musica, genio, vitalità , alcool e droghe, ossessioni, discorsi insensati ,allucinazioni e follia si mescolano nelle notti di Parigi .
Johnny ha un grande talento, è un artista innovativo uno che è passato per il jazz come una mano che volta pagina
uno che sembra adoperare la musica per esplorare, per mordere nella realtà che tutti i giorni gli sfugge. Incapace di soddisfarsi, vale come uno stimolo continuo, una costruzione infinita il cui piacere non sta nella conclusione , bensì nella reiterazione esploratrice

Bellissimo e angosciante Le armi segrete il più perturbante, con continui cambi di prospettiva nella narrazione, che quasi ti stordiscono.

Ne Le lettere di mamma ,Cartas de mamá c'è un riflesso di casa occupata di Bestiario...
Sentiva la casa come un pugno che si andasse stringendo

Molto bello anche Le bave del diavolo da cui è stato tratto Blow- Up di Antonioni

Allora devo scrivere. Uno di noi tutti deve scrivere, se tutto ciò deve essere raccontato. Meglio che lo faccia io che sono morto, che sono meno compromesso del resto; io che non vedo altro che le nubi e posso pensare senza distrarmi, scrivere senza distrarmi (ecco ne passa un'altra con un orlo grigio)e ricordarmi senza distrarmi, io che sono morto (e vivo, non si tratta di ingannare nessuno, lo si vedrà quando verrà il momento opportuno...)

☆☆☆☆☆
Profile Image for Comfortably.
127 reviews43 followers
December 1, 2016
"Είμαστε τόσο παράξενοι και οι δυο, πρέπει να καταλάβει, είναι απαραίτητο, τίποτε δε ξέρουμε στ' αλήθεια μέχρι να αγαπηθούμε.."

ο ήρωάς μου. my insides. my soul.
Profile Image for Emilia E.
45 reviews4 followers
November 22, 2020
A remarkable book that questions our relationship to reality.
Profile Image for Irving Sun ☀️.
86 reviews17 followers
December 16, 2020
¿Cómo hace un escritor para encontrar la sensibilidad en un infinito mundo de posibilidades? Con solo 5 cuentos, el maestro Julio Cortázar no adentra su mundo, a su estructura de concepción de la vida, a su imaginativo desarrollo de personajes que nos presenta en cada uno de estos cuentos. Siempre he pensado que justo para leer a Cortázar hay que ponerse en sus zapatos, aunque en la mayoría de las ocasiones esos zapatos nos queden tan grandes siempre es importante tratar de hacerlo para asì lograr entender cada uno de sus escritos. En este libro, Julito, nos muestra porque es tan delicada la literatura y a la vez tan extraordinaria, un libro que hay que leerlo despacito, como degustando un delicioso postre. En cada uno de estos cuentos existe una versatilidad que a muchos nos pondrá lo pelos de punta. Es un buen libro para llevarlo de viaje a un lugar solitario y degustar cada historia en un lugar cómodo. Lo más extraordinario de Cortázar es que nos obliga a pensar ya que sus historias suelen ser tan subjetivas y cada uno de nosotros le da el final que más se acorde a nuestro entendimiento.
Un libro recomendado para todos aquellos que aún no se animen a leer su novela cumbre, Rayuela, pero que quieran darle un espacio para conocerlo un poco más antes de adentrarse en Rayuela.
Si te interesa escuchar los 5 cuentos que contienen este libro, lo puedes encontrar de forma gratuita en el podcast de Spotify de Crónicas Lunares di Sun, ahí encontrarás estos y muchos cuentos más que diariamente se van publicando. https://open.spotify.com/show/4x2gFdK...
Profile Image for Nicoletta .
17 reviews
September 29, 2024
Purtroppo tale raccolta di racconti brevi non è riuscita a "catturarmi" più di tanto, se non nei racconti "Le bave del diavolo" (di cui devo ancora vedere la trasposizione cinematografica dal titolo BLOW-UP) e ne "Il persecutore" e solamente perché la trama di essi ruota attorno al mondo della fotografia e della musica jazz, di cui sono grande appassionata. Sono rimasta un po' delusa dal modo di narrare, dalle descrizioni e dai dialoghi estremamente ripetitivi e brevi... soprattutto, leggendo ho avuto la costante sensazione di non giungere mai a nulla. Ogni storia non mi ha portato in nessuna nuova realtà e non so se questo magari possa dipendere dalla traduzione italiana o sia diretta espressione del modo di narrare di Cortázar. È stata una lettura un po' sofferta, probabilmente anche perché sono abituata a indirizzarmi verso una letteratura più classica. Forse dovrò leggere altro prima di potermi fare un'idea del tutto chiara su questo autore e anche questo mio primo giudizio sembra essere ai miei stessi occhi troppo duro.
Displaying 1 - 30 of 346 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.