„Кратка теория за пътуването и пустинята” (изд. „Персей“) e спечелила Наградата за литература на Европейския съюз. Това е книга с много вкусове - и горчивина, и сладост, и забрава, и надежда... Тези шест творби представят един нов поглед към самия литературен жанр на разказа. Имат в себе си фолклора на приказката, но заедно с това притежават магията на мита. И въпреки това разказват за съвременни хора, за нещата, които и на нас се случват. Героят от „Частици” живее с двете си възлюбени в каравана. „Насърчаване на читателя да разказва” пък е за двама братя, които делят една жена. Любов има и в „Алиен” – стопила се обаче в страха от грешка, от прегрешение. Хайки си има проститутката Тина. Риа е на 81, но кой казва, че жените не живеят на тази възраст! Съблазнителките и сънищата, също пустинята – това са образите, които сглобяват цяла картина от шестте разказа в „Кратка теория за пътуването и пустинята”. Вместо сюжети обаче на преден план излизат емоциите на всеки един от героите. Затова и пустинята се превръща в символ на сантименталната ни пустота. Морето пък е непрекъснатото движение на света, бягството му от силата на идеята. Шестте разказа на Крусат сканират човека и се превръщат в карта на нашите емоции. Но е важно как я разчитаме. На всяка истина противостои съновидение, илюзия. Кой е нашият свят, сякаш пита този испанец на 32. Кристиан Крусат усеща вкуса на литературата – учил е приложна лингвистика, посветил е доктората си на сравнителната литература, като го завършва в Амстердам, защото има и холандска кръв в жилите си. Може би именно от този докторат идва и самочувствието му да си играе така с думите, да ги вдъхновява да проявяват различни състояния. Нагрети от слънцето, разтопени от любовта. По същия начин и хората имат много състояния в „Кратка теория за пътуването и пустинята” – всяко чувство се разтапя, за да се роди следващото. А истината идва, когато си в движение, когато нямаш време да мислиш, само чувстваш... Раздялата се превръща в път за постигане. На себе си, на любовта, на това „сега”, което винаги така ни липсва... „Кратка теория за пътуването и пустинята” е за всички, които искат да променят нещо в себе си. Чрез съновиденията води към живота. Помага ни да открием себе си. А с това – и любовта към просто написаните, но изящни думи. Те са в основата на тази книга, която е част от поредицата на ИК „Персей“, подкрепена от програма „Творческа Европа“ на ЕС и представяща обещаващите нови литературни гласове в европейската литература. Преводът е на доказалия професионализма си преводач от испански и френски език.
Zapowiadało się coś ciekawego i nietypowego, wyszło niestety rozczarowanie. Sam koncept opowiadań ściśle związanych z czasem i przestrzenią wydaje się interesujący, w praktyce jednak okazał się mało angażujący, wręcz nużący. Pierwsze opowiadanie (a może pierwsza narracja?) podobało mi się najbardziej i postawiło poprzeczkę wysoko, niestety im dalej, tym było coraz gorzej, bardzo powierzchownie.
No nie był to najlepszy zbiór opowiadań jakie czytałam. Mam trzy ulubione historie, niestety spodziewałam się że od pozostałych również będzie bił ten pustynny klimat, a trochę mi go zabrakło. Ale ze zbiorami opowiadań chyba zawsze jest tak, że są nierówne.
Barely bearable, and barely rate 2, because this book is barely comprehended. There is like one or two good stories, and even them are not that special, but thing is, it is written in a way you are just baffled what is even the point on the story, or lack of it. Randomly took the book from the library, can't say I am happy with my choice. "Some books are to be tasted, others to be swallowed, and some few to be chewed and digested essay." Pretty sure you can guess in what category this one fits in.
Facia. “Nasıl öykü yazılmaz”ın örneklemesi gibi olmuş bu. Bir süredir bu kadar irite olduğum, bana yukarıdan bakılıyormuş gibi hissettiğim bir şey okumamıştım. 70 sayfaydı ama zar zor sonunu getirdim. İlk öyküyü biraz okuduktan sonra gelip burada puanlara/yorumlara bakınca, hiç de şaşırmadım bu kadar az sevildiğine.
Kratka teorija putovanja i jedna pustinja Naklada Ljevak, 2015.
Ne znam što me to točno privuklo ovoj knjizi, ali štogod to bilo, sasvim je pogrešno. Inače veoma volim kratke priče, jer smatram da zbilja treba talenta i vježbe da se na malo stranica izraze i kvalitetna radnja i dojmljivi likovi. Ne kažem da toga ovdje nema...radnje su zbilja... čudne i neobične, nesvakidašnje, neobjašnjive... Događaju se in medias res i prepune su tehničkih detalja, introspekcije, nedorečene su. Likovi su dobro opisani, čudni, svašta ih muči... Ali zbirka kao zbirka mi je bila strahovito teška za čitat, zamarala me, a zauzvrat mi nije donijela ništa interesantno.
Puste przeżywanie dnia po dniu. Błahe rozmowy, które mają zabić czas. Miłość i zemsta, które żyją obok siebie. Przyglądanie się innym, by przeżywać ich dzień i w ten sposób wypełnić własny. Czuć samotność bohaterów, pustkę ich życia czy codzienne lęki. A to w towarzystwie kilometrów piasku, lazurowych wód i życia w podróży.
Cristian Crusat opisuje świat w nieoczywisty sposób. Były momenty, gdy nie zrozumiałam zdania czy dwóch i momenty, gdzie zgubiłam się w akapicie, więc musiałam go przeczytać jeszcze raz. Nagłe pomieszanie jawy i snu również wybijało mnie z rytmu. Wydawnictwio twierdzi, że autor jest jednym z najważniejszych europejskich twórców poetyki XXI wieku i że „jest jednym z najbardziej oryginalnych autorów najnowszej literatury hiszpańskiej". Myślę, że to daje najlepsze wyobrażenie o tym, jak niecodzienna jest zawartość tych sześciu opowieści. Wszystkie są krótkie, ale wymagają sporo naszej uwagi. Łatwo może nam umknąć ich prawdziwa treść, która skryta jest pod codziennością (i kilka razy nie udało mi się jej odnaleźć, choć czułam, że jest na wyciągnięcie ręki), ale gdy już ją odczytamy... Potrafi to wzbudzić burzę myśli.
Nie wszystko zrozumiałam w tej poetyckiej prozie, ale czytanie było przyjemnym doświadczeniem. Mam mieszane odczucia co do treści, ale czuję się oczarowana stylem autora. W tym przypadku nie jestem ani na tak, ani na nie. Przyjemnie się czytało, ale nie jest to lektura dla każdego.
„Opowiadania nie zawsze dostarczają zakończeń, nawet jeśli wydaje się to dziwne. Czasami są równie nudne jak życie poza nimi."
Muszę jeszcze wspomnieć o jednej rzeczy! O papierze, na którym „Krótka teoria podróży i pustyni" została wydana. Jest tak gruby i przyjemny w dotyku... Jedynie garstka wydawnictw przykłada uwagę do tak często niedocenianego elementu książki, więc pochwalenie za to wydaje mi się konieczne. Brawo Format!
przekł. Tomasz Pindel
Paca otrzymała Literacką Nagrodę Uni Europejskiej.
Kalem Kültür Ajansın "Kısa Öykülerden Uzun Bir Köprü Projesi" kapsamında yayınlanan İspanya edebiyatından bu öykü kitabının ön sözünde sevgili Burhan Sönmez'in aşağıdaki satırları bulunuyor. Bu kitabı bu sözlerle anmak için paylaşıyorum.
"Yaşadıklarımız çoğu zaman başkasına anlatamayacağımız, anlatmaya çekineceğimiz bir hikayedir veya anlatmaya değer bulmayacağımız kadar sıradandır."
Pek hoşlanamadım. Keyifli okuma yaşayamadım. Belki orijinal kitap farklıdır, belki tercüme kitabı farklılaştırdı. Belki de içerik türü bana göre değildi.
Przyznam, że miałam trzy podejścia do tego zbioru. Z początku myślałam, że zabieram się za niego od złej strony - niestety - po prostu nie dostałam tego, czego oczekiwałam. Miałam nadzieję na historie, które mnie wciągną i nie będą chciały wypuścić, które na długo pozostaną w mojej głowie. Lecz opowiadania były nierówne, pomieszane z poplątaniem, bardzo często bez puenty. A szkoda, bo liczyłam na więcej, zwłaszcza po przeczytaniu "Nastoletnich troglodytów". Najwidoczniej seria Bez Tabu ma wysoko zawieszoną poprzeczkę, a "Krótka teoria podróży i pustyni" nie doskoczyła.