Մ.թ.ա. առաջին դարում համաշխարհային տիրապետության ձգտող Հռոմը ցանկանում էր զավթել Փոքր Ասիան, բայց հռոմեական նվաճումների շղթան չէր ամբողջանում, որովհետև իրենց անկախության ու ազատության համար հերոսական պայքարի են ելնում Պոնտոսը, Հայաստանը և Պարթևստանը: Հայրենի երկիրը հռոմեական ավարառուներից պաշտպանելու համար ոտքի է կանգնում նաև հայ ժողովուրդը և ապրելու ու գոյատևելու իր իրավունքը պաշտպանում զենքի ուժով: Արքայից արքա Տիգրան Բ Մեծի գլխավորությամբ Հայաստանը դառնում է աշխարհի հզոր տիրություններից մեկը: Այդ դարաշրջանի գեղարվեստական պատկերն է արտացոլվում Հայկ Խաչատրյանի «Տիգրան Մեծ» պատմավեպում:
Ավարտել է Երևանի համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը (1950)։ Եղել է Ղափանի ժողկրթբաժվար (1952 - 1954), Արմենպրեսի գլխավոր խմբագիր (1964 - 65), «Հայրենիքի ձայն» թերթի խմբագրի տեղակալ (1965 - 1971)։ 1971-ից աշխատում է Հայկական սովետական հանրագիտարանի գլխավոր խմբագրությունում 1976-ից՝ պատասխանատու քարտուղարգլխավոր խմբագրի տեղակալ։ Մահացել է 2001 թվականի վերջին 75 տարեկանում։
Չեմ ուզում գրքի մասին գրել գրական տեսանկյունից, այս կամ այն դրվագի կարևորությունը ընդգծել, վեպին մոտենում եմ լոկ որպես վավերագրություն, մեր ամենահզոր արքայի մասին պատմող մի վեպ, որը կարդալուց հույս ու լույս է ծնվում, որ դեռ ամեն ինչ կորած չէ... Կարծում եմ, պիտի յուրաքանչյուր հայ կարդա և որքան փոքր տարիքում, այնքան լավ, գոնե կպատկերացնի` որտեղից ենք գալիս, ինչ արյուն է հոսում մեր երակներում։
Վեպը կարդացել էի դպրոցական հասակում, բայց ոչ մի բան չէի հիշում, հավանաբար ոչ էլ հասկացել էի: Փորձեցի հասկանալ Տիգրան Մեծին: Հիմա շատ հեշտ է նստել ու կարմիր գրիչով նշել որտեղ է թերացել Հայքի տիրակալը: Մենք միշտ ընդունել ենք իրեն հզոր, անվախ, խելացի, հայրենասեր, բայց բաց ենք թողել դաժանը: Հավանաբար, եթե դաժան չլիներ, չէր կարող միավորել Հայքը: Քչերը կկարողանային սեփական որդիներին սպանել: Ինչքան հետաքրքիր կարող էր շարունակվել պատմությունը, եթե գահին նստեր Կրտսերը՝ Արքայից արքայի որդին ու Մեծն Ալեքսանդրի ծոռը:
Շատ դանդաղ էր առաջ գնում. պատճառը երևի այն էր, որ Տիգրան Մեծի կենսագրությունը մանրամասն գիտեի, դրա համար էլ անհետքրքիր էր։ Ուշադրություն եմ ուզում հրավիրեմ այն փաստի վրա, որ գեղարվեստականությանը զուգահեռ հեղինակը ոչ մի վայրկյան չշեղվեց պատմական իրականությունից։ Գեղարվեստականությանը զուգահեռ ճիշտ վերլուծություններ էր կատարվում նաև Տիգրան Մեծի ճիշտ և սխալ քայլերի մասին։
Այնուամենայնիվ, այն գրքերից է, որը պետք է կարդա ամեն հայ։
մանկությանս ու դպրոցական տարիների սեղանի գիրքն է եղել, հավանաբար կարդացել եմ տասից ավել անգամ, այո նվազագույնը տաս, եթե ոչ ավել: Ճիշտ է պատմական դեպքերը ու դեմքերը ներկայացված են գեղարվեստական ֆոնային երանգներով և տարամեկնություններով, սակայն այդ տարիքի համար ուսուցանող, ուղղորդող, դաստիարակող և զգացմունքային աշխատանք է ստացվել: Հուսով եմ երեխաներս նույնպես այն կկարդան: