What do you think?
Rate this book
The Dwarf
"I have noticed that sometimes I frighten people; what they really fear is themselves. They think it is I who scare them, but it is the dwarf within them, the ape-faced manlike being who sticks up his head from the depths of their souls."
Pär Lagerkvist's richly philosophical novel The Dwarf is an exploration of individual and social identity. The novel, set in a time when Italian towns feuded over the outcome of the last feud, centers on a social outcast, the court dwarf PIccoline. From his special vantage point Piccoline comments on the court's prurience and on political intrigue as the town is gripped by a siege. Gradually, Piccoline is drawn deeper and deeper into the conflict, and he inspires fear and hate around him as he grows to represent the fascination of the masses with violence.
Pär Lagerkvist's richly philosophical novel The Dwarf is an exploration of individual and social identity. The novel, set in a time when Italian towns feuded over the outcome of the last feud, centers on a social outcast, the court dwarf PIccoline. From his special vantage point Piccoline comments on the court's prurience and on political intrigue as the town is gripped by a siege. Gradually, Piccoline is drawn deeper and deeper into the conflict, and he inspires fear and hate around him as he grows to represent the fascination of the masses with violence.
228 pages, Paperback
First published January 1, 1944
189 people are currently reading
6847 people want to read
About the author
Pär Lagerkvist
177 books320 followersLagerkvist was born in 1891 in southern Sweden. In 1910 he went to Uppsala as a student and in 1913 he left for Paris, where he was exposed to the work of Pablo Picasso. He studied Middle Age Art, as well as Indian and Chinese literature, to prepare himself for becoming a poet. His first collection of poetry was published in 1916. In 1940 Lagerkvist was chosen as one of the "aderton" (the eighteen) of the Swedish Academy.
Lagerkvist wrote poetry, novels, plays, short stories and essays. He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1951 "for the artistic vigour and true independence of mind with which he endeavours in his poetry to find answers to the eternal questions confronting mankind."
Lagerkvist wrote poetry, novels, plays, short stories and essays. He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1951 "for the artistic vigour and true independence of mind with which he endeavours in his poetry to find answers to the eternal questions confronting mankind."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 592 reviews
September 11, 2025
Un mic roman istoric, publicat în 1944, și considerat cea mai bună carte a lui Pär Fabian Lagerkvist (1891 – 1974), premiul Nobel în 1951. Mie mi-a plăcut mult și Barraba, un roman despre un om chinuit, ars de îndoială și scepticism, care ar vrea să creadă în Iisus Christos și nu poate.
Naratorul este chiar personajul „eponim”, Piticul / Piccolino. Acțiunea se petrece, probabil, în a doua jumătate a secolului al XV-lea, în Renaștere. Piticul este un observator și un judecător nemilos al tuturor celorlalți, al prințului Leone, al prințesei Teodora, al fiicei lor Angelica, al maestrului Bernardo (pictor și savant din stirpea scepticilor), al tuturor.
Firește, pe el nu se pune niciodată la socoteală: el este desăvîrșit, face parte dintr-o specie diferită de aceea a oamenilor, e un ales. Se consideră pur și simplu un „personaj necesar, inevitabil”. Dacă n-ar exista El, istoria s-ar opri brusc. Privește lumea de la mare înălțime, cu un ochi necruțător. Vede în juru-i numai păcătoși. Prințesa este o femeie „proastă”, o „căzătură”, o „tîrfă” (acestea sînt epitetele naratorului); prințul este un individ dubios, un adulter și un ucigaș; maestrul Bernardo este un pierde-vară, lipsit de perseverență, un aiurit. Așadar, nimeni nu se ridică la înălțimea amețitoare a piticului (sic!), la inteligența și puritatea lui morală.
Uneori, observațiile sale de un cinism intens devin amuzante prin exagerare. Are o părere lamentabilă despre poeți, pe astronomi nu-i înghite deloc, pe cărturari îi disprețuiește, nimeni nu-i demn de admirația lui. Toți sînt niște paraziți, niște loseri. Ofer un exemplu dintr-o sută:
„La curte forfotesc tot felul de oameni ciudaţi, înţelepţi care stau cu capul în palme ca să găsească rostul vieţii, învăţaţi care îşi închipuie că pot urmări drumul stelelor cu ochii lor bătrîni înlăcrimaţi şi că pot vedea în ele soarta oamenilor de pe pămînt. Şarlatani şi aventurieri care-şi citesc poemele
languroase doamnelor de la curte, după care dorm prin şanţuri... Pictori care duc o viaţă deşănţată şi umplu bisericile cu imagini evlavioase ale sfinţilor; sculptori şi desenatori care vor ridica o nouă clopotniţă lîngă catedrală, visători şi escroci de toate felurile... E un du-te-vino permanent de oameni din ăştia fără căpătîi, dar unii stau timp îndelungat, ca şi cum aici s-ar fi născut, şi profită de ospitalitatea prinţului...”.
Condiția l-a transformat pe narator într-un exclus, iar frustrarea a făcut din el un individ rigid (o marionetă a urii), aproape inuman (v-am spus că se crede dintr-o specie de semi-zei), un anti-erou incapabil de bucurie, incapabil de înțelegere, o întrupare a răului. Este „omul resentimentului”, descris cîndva de Max Scheler. Pentru pitic, iubirea e un sentiment animalic, bunăvoința - o formă de ipocrizie, credința - o manifestarea a prostiei. Locul omului e în iad.
Piccolino mi-a adus aminte de Jean-Baptiste Grenouille, personajul din Parfumul (1985) lui Patrick Süskind. Dar dacă Grenouille caută afecțiunea celorlalți și ucide pentru a o obține, eroul lui Lagerkvist este o creatură care suferă de frigiditate. El nu-și dorește nici simpatie, nici înțelegere. Visează să fie temut. Atîta tot.
Un roman, altminteri, excelent...
Naratorul este chiar personajul „eponim”, Piticul / Piccolino. Acțiunea se petrece, probabil, în a doua jumătate a secolului al XV-lea, în Renaștere. Piticul este un observator și un judecător nemilos al tuturor celorlalți, al prințului Leone, al prințesei Teodora, al fiicei lor Angelica, al maestrului Bernardo (pictor și savant din stirpea scepticilor), al tuturor.
Firește, pe el nu se pune niciodată la socoteală: el este desăvîrșit, face parte dintr-o specie diferită de aceea a oamenilor, e un ales. Se consideră pur și simplu un „personaj necesar, inevitabil”. Dacă n-ar exista El, istoria s-ar opri brusc. Privește lumea de la mare înălțime, cu un ochi necruțător. Vede în juru-i numai păcătoși. Prințesa este o femeie „proastă”, o „căzătură”, o „tîrfă” (acestea sînt epitetele naratorului); prințul este un individ dubios, un adulter și un ucigaș; maestrul Bernardo este un pierde-vară, lipsit de perseverență, un aiurit. Așadar, nimeni nu se ridică la înălțimea amețitoare a piticului (sic!), la inteligența și puritatea lui morală.
Uneori, observațiile sale de un cinism intens devin amuzante prin exagerare. Are o părere lamentabilă despre poeți, pe astronomi nu-i înghite deloc, pe cărturari îi disprețuiește, nimeni nu-i demn de admirația lui. Toți sînt niște paraziți, niște loseri. Ofer un exemplu dintr-o sută:
„La curte forfotesc tot felul de oameni ciudaţi, înţelepţi care stau cu capul în palme ca să găsească rostul vieţii, învăţaţi care îşi închipuie că pot urmări drumul stelelor cu ochii lor bătrîni înlăcrimaţi şi că pot vedea în ele soarta oamenilor de pe pămînt. Şarlatani şi aventurieri care-şi citesc poemele
languroase doamnelor de la curte, după care dorm prin şanţuri... Pictori care duc o viaţă deşănţată şi umplu bisericile cu imagini evlavioase ale sfinţilor; sculptori şi desenatori care vor ridica o nouă clopotniţă lîngă catedrală, visători şi escroci de toate felurile... E un du-te-vino permanent de oameni din ăştia fără căpătîi, dar unii stau timp îndelungat, ca şi cum aici s-ar fi născut, şi profită de ospitalitatea prinţului...”.
Condiția l-a transformat pe narator într-un exclus, iar frustrarea a făcut din el un individ rigid (o marionetă a urii), aproape inuman (v-am spus că se crede dintr-o specie de semi-zei), un anti-erou incapabil de bucurie, incapabil de înțelegere, o întrupare a răului. Este „omul resentimentului”, descris cîndva de Max Scheler. Pentru pitic, iubirea e un sentiment animalic, bunăvoința - o formă de ipocrizie, credința - o manifestarea a prostiei. Locul omului e în iad.
Piccolino mi-a adus aminte de Jean-Baptiste Grenouille, personajul din Parfumul (1985) lui Patrick Süskind. Dar dacă Grenouille caută afecțiunea celorlalți și ucide pentru a o obține, eroul lui Lagerkvist este o creatură care suferă de frigiditate. El nu-și dorește nici simpatie, nici înțelegere. Visează să fie temut. Atîta tot.
Un roman, altminteri, excelent...
April 13, 2017
Ανώνυμε Πρίγκιπα- νάνε λυπάμαι ειλικρινά που ανήκεις σε αυτή τη διακεκαυμένη ζώνη της λογοτεχνίας η οποία δεν καταφέρνει να μου εγείρει κανένα συναίσθημα,κανένα προβληματισμό,κανένα ενδιαφέρον. Μου νέκρωσες και την τελευταία ικμάδα ελπίδας για μια υπαρξιακή αναζήτηση στο ευρύτερο ανθρώπινο πεδίο.
Διαβάζοντας το ημερολόγιο σου,το οποίο μάλλον φιλοδοξούσε να αναμετρηθεί με τη νύχτα του ψυχισμού,κατέρρευσε και ακυρώθηκε κάθε συναισθηματικό ρήγμα,κάθε λατρευτή μοναδικότητα που συνήθως αντιμετωπίζω διαβάζοντας.
Κατόρθωσες βέβαια να μου προκαλέσεις κάτι που σπάνια αισθάνομαι όταν διαβάζω για πλάσματα θαυμάσια ή φριχτά τα οποία κατάγονται απο το μύθο. Κατέκτησες επάξια την πλήρη αδιαφορία μου.
Δεν σε αγάπησα, δεν σε μίσησα, δεν ένιωσα τίποτα άλλο πέρα απο πλήρη,τέλεια και παντελώς ψυχρή αδιαφορία.
Σε απαξίωσα για όλα τα παρωχημένα ιστορικά-κοινωνικά-πολιτικά-πολεμικά γεγονότα που αφηγείσαι με περισσή κακία και μίσος.
Είσαι ένα ανθρωποειδές τερατούργημα. Ένας διφορούμενος και αναξιόπιστος αφηγητής που σηκώνει κεφάλι για να φοβίσει,για να βγει απο την αφάνεια,για να καταστρέψει ό,τι η κοσμική νομοτέλεια έχει χαρίσει στον άνθρωπο. Απο τον Έρωτα μέχρι το θάνατο. Απέτυχες.
Προσπάθησες να ταυτιστείς με την αλληγορική μεταφορά του Κακού που κρύβεται και παραμονεύει την κατάλληλη στιγμή για να δράσει και να τραφεί με τη σαπίλα στον εκάστοτε ψυχικό σκουπιδότοπο.
Ούτε αυτό κατάφερες.
Απωθείς τον αναγνώστη που συνεχίζει να σε διαβάζει μέχρι τέλους απλά και μόνο επειδή η επίκληση για επιβίωση του Εγώ Σου είναι μανιακή,αρρωστημένη,
εσκεμμένα διττή μέσα απο την μοχθηρία και υπερβολικά παθιασμένη. Τόσο πολύ που καταντάει αδιάφορη.
Σε κάποιο πριγκιπάτο της Ιταλίας του 16ου αιώνα ο νάνος της αλαζονείας,της χαιρεκακίας,της απανθρωπιάς και του κυνικού μίσους για τα πάντα, μας μεταφέρει πίσω χρονικά,θέλοντας μας οδηγήσει στο μέλλον ή στη διηνεκή επανάληψη της ανθρώπινης κοσμοιστορίας. Είναι ο κρυφός-εαυτός,φίλος του Πρίγκιπα.
Πόλεμος,αίμα,βασιλικές αυλές,γελωτοποιοί,καλλιτέχνες,
ηγεμόνες,σύμβουλοι,στρατός,μάχες,αρρώστειες,λιμοί, πάθη,μίση,δολοπλοκίες. Όλα γίνονται επιλογές που κυριεύουν το ανθρώπινο μυαλό. Που κατακτούν την ψυχή.
(ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ).
Ο νάνος ενσαρκώνει την κατάρα. Το φερέφωνο των στοιχειωμένων με αίμα αιώνων.
Και ποιος άνθρωπος δεν γνωρίζει τα βαθειά θέματα της ψυχικής του κατάστασης;
Ποιος αναρωτιέται αν κρύβει έναν νάνο μέσα του όταν αυτό συνάδει με το σκοτάδι της ψυχής,επομένως συνεπάγεται τη φύση του ανθρώπινου γένους;
Τι νέο μας αποκαλύπτει για τα ερεβώδη λαγούμια που κρύβονται και καιροφυλακτούν για λάθη και πάθη;
Θεωρώ πως πρέπει να είναι μπαζωμένη η θάλασσα του μυαλού μας για να μην αδιαφορήσουμε για το νάνο.
Ένα βιβλίο γραμμένο εν έτει 1944.
Αλήθεια τώρα;
Παρασκευάζει και το προφανές; Νάνος-Χίτλερ.
Με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση προς όλους όσοι το θεώρησαν -συγγραφέας τιμημένος με βραβείο Νόμπελ-
αριστούργημα, διαφωνώ απόλυτα και εξανίσταμαι όταν πάρα πολλά χρόνια πριν γράφτηκαν διαχρονικά αριστουργήματα προφητικά και με δραματική διορατικότητα.
Πολλούς ασπασμούς!
Καλή ανάγνωση (μη παραινετική)✔️
Διαβάζοντας το ημερολόγιο σου,το οποίο μάλλον φιλοδοξούσε να αναμετρηθεί με τη νύχτα του ψυχισμού,κατέρρευσε και ακυρώθηκε κάθε συναισθηματικό ρήγμα,κάθε λατρευτή μοναδικότητα που συνήθως αντιμετωπίζω διαβάζοντας.
Κατόρθωσες βέβαια να μου προκαλέσεις κάτι που σπάνια αισθάνομαι όταν διαβάζω για πλάσματα θαυμάσια ή φριχτά τα οποία κατάγονται απο το μύθο. Κατέκτησες επάξια την πλήρη αδιαφορία μου.
Δεν σε αγάπησα, δεν σε μίσησα, δεν ένιωσα τίποτα άλλο πέρα απο πλήρη,τέλεια και παντελώς ψυχρή αδιαφορία.
Σε απαξίωσα για όλα τα παρωχημένα ιστορικά-κοινωνικά-πολιτικά-πολεμικά γεγονότα που αφηγείσαι με περισσή κακία και μίσος.
Είσαι ένα ανθρωποειδές τερατούργημα. Ένας διφορούμενος και αναξιόπιστος αφηγητής που σηκώνει κεφάλι για να φοβίσει,για να βγει απο την αφάνεια,για να καταστρέψει ό,τι η κοσμική νομοτέλεια έχει χαρίσει στον άνθρωπο. Απο τον Έρωτα μέχρι το θάνατο. Απέτυχες.
Προσπάθησες να ταυτιστείς με την αλληγορική μεταφορά του Κακού που κρύβεται και παραμονεύει την κατάλληλη στιγμή για να δράσει και να τραφεί με τη σαπίλα στον εκάστοτε ψυχικό σκουπιδότοπο.
Ούτε αυτό κατάφερες.
Απωθείς τον αναγνώστη που συνεχίζει να σε διαβάζει μέχρι τέλους απλά και μόνο επειδή η επίκληση για επιβίωση του Εγώ Σου είναι μανιακή,αρρωστημένη,
εσκεμμένα διττή μέσα απο την μοχθηρία και υπερβολικά παθιασμένη. Τόσο πολύ που καταντάει αδιάφορη.
Σε κάποιο πριγκιπάτο της Ιταλίας του 16ου αιώνα ο νάνος της αλαζονείας,της χαιρεκακίας,της απανθρωπιάς και του κυνικού μίσους για τα πάντα, μας μεταφέρει πίσω χρονικά,θέλοντας μας οδηγήσει στο μέλλον ή στη διηνεκή επανάληψη της ανθρώπινης κοσμοιστορίας. Είναι ο κρυφός-εαυτός,φίλος του Πρίγκιπα.
Πόλεμος,αίμα,βασιλικές αυλές,γελωτοποιοί,καλλιτέχνες,
ηγεμόνες,σύμβουλοι,στρατός,μάχες,αρρώστειες,λιμοί, πάθη,μίση,δολοπλοκίες. Όλα γίνονται επιλογές που κυριεύουν το ανθρώπινο μυαλό. Που κατακτούν την ψυχή.
(ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ).
Ο νάνος ενσαρκώνει την κατάρα. Το φερέφωνο των στοιχειωμένων με αίμα αιώνων.
Και ποιος άνθρωπος δεν γνωρίζει τα βαθειά θέματα της ψυχικής του κατάστασης;
Ποιος αναρωτιέται αν κρύβει έναν νάνο μέσα του όταν αυτό συνάδει με το σκοτάδι της ψυχής,επομένως συνεπάγεται τη φύση του ανθρώπινου γένους;
Τι νέο μας αποκαλύπτει για τα ερεβώδη λαγούμια που κρύβονται και καιροφυλακτούν για λάθη και πάθη;
Θεωρώ πως πρέπει να είναι μπαζωμένη η θάλασσα του μυαλού μας για να μην αδιαφορήσουμε για το νάνο.
Ένα βιβλίο γραμμένο εν έτει 1944.
Αλήθεια τώρα;
Παρασκευάζει και το προφανές; Νάνος-Χίτλερ.
Με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση προς όλους όσοι το θεώρησαν -συγγραφέας τιμημένος με βραβείο Νόμπελ-
αριστούργημα, διαφωνώ απόλυτα και εξανίσταμαι όταν πάρα πολλά χρόνια πριν γράφτηκαν διαχρονικά αριστουργήματα προφητικά και με δραματική διορατικότητα.
Πολλούς ασπασμούς!
Καλή ανάγνωση (μη παραινετική)✔️
September 4, 2017
"Look on my works ye mighty and despair!"
Anno Diaboli 1944, Pär Lagerkvist wrote a tale of destruction and pain, a study in hatred and hubris.
Set at a splendid, powerful court in Renaissance Italy, it shows human culture and civilisation in its most exquisite form. Led by a charismatic and strong prince, the courtiers live a life filled with festivities, art, science, fashion and sexual adventures. The court artist is a thinly veiled portrait of Renaissance genius Leonardo da Vinci.
Underneath the liberal, civilised surface however, evil reigns. The hateful narrator, a court dwarf, tells the story of the community from the perspective of the badly treated, violently ridiculed and bullied outsider. Never part of the homogeneous and privileged caste of courtiers, the dwarf secretly nurtures his hatred towards human happiness and pleasure, especially in the form of physical love, which is denied him due to his different body. His feeling of humiliation and inferiority fuels his hatred for humanity, and he begins to spin a web of intrigue that leads to disaster.
Slowly but steadily, life in the city dissolves into chaos. A disastrous military adventure ends in defeat, and an attempt to take back control through a treacherous and murderous trick ends in a siege of the city which causes famine, starvation, and ultimately plague and death. The inner circle of the court is similarly affected by the destruction, and the dwarf uses every opportunity to stifle any feeling of love and compassion, and to instill hatred and jealousy in the family he serves. He leaves a trail of death and despair.
As suffering replaces pleasure, the dwarf's clever abuse of religious doctrine leads to fanatic belief and self-castigation. Is the plague a sign of divine punishment? Is the death of a lover caused by sinful sexual liberality? Insanity, grief and mourning gain power over all protagonists, and they stumble ever deeper into the maelstrom of violent self-destruction, until they face the ruins of their once beautiful court.
The dwarf, confiding to his journal that he is applauding each step deeper into the abyss and celebrating the power he has over the lives of the people he betrays, is finally detected and brought to a dungeon, where he ends up chained to a wall - biding his time, waiting for his services to be needed again.
"Nothing besides remains..."
The allegory on the ugly face of fascism closes with the revitalised people, building a new campanile and celebrating a new start after years of death and destruction. But the dwarf is still alive, and his poisonous tongue is still effectively at work. After all, he has managed to get his simple-minded jailer to bring his journal, so he can continue his account of all-consuming hatred.
Fascism might have been chained to a dungeon wall in 1945, Lagerkvist seems to reflect, but it is not dead, and it has not lost its venomous tongue and its will to annihilate whoever celebrates freedom of thought and liberal pleasure in life and art.
I read this novel many, many years ago, and it left me puzzled. I picked it up again this week as one of my sons is reading it for class, and I was stunned at the chilling combination of the flawless, perfectly beautiful Swedish prose and the absolute negativity of the message it contains. The beauty of culture, symbolised in Lagerkvist's language, contains the ugliness of fascist thought. At the most powerful and civilised court, hatred can spread when inequality, bullying and social distinctions are the norm.
When ancient codes of honour guide military action, any populist whisperer can cause destruction, followed by a flood of refugees and victims of hunger and disease.
Beware of unchained hatred!
Must-read! A true Nobel Laureate with an eternally relevant message.
Anno Diaboli 1944, Pär Lagerkvist wrote a tale of destruction and pain, a study in hatred and hubris.
Set at a splendid, powerful court in Renaissance Italy, it shows human culture and civilisation in its most exquisite form. Led by a charismatic and strong prince, the courtiers live a life filled with festivities, art, science, fashion and sexual adventures. The court artist is a thinly veiled portrait of Renaissance genius Leonardo da Vinci.
Underneath the liberal, civilised surface however, evil reigns. The hateful narrator, a court dwarf, tells the story of the community from the perspective of the badly treated, violently ridiculed and bullied outsider. Never part of the homogeneous and privileged caste of courtiers, the dwarf secretly nurtures his hatred towards human happiness and pleasure, especially in the form of physical love, which is denied him due to his different body. His feeling of humiliation and inferiority fuels his hatred for humanity, and he begins to spin a web of intrigue that leads to disaster.
Slowly but steadily, life in the city dissolves into chaos. A disastrous military adventure ends in defeat, and an attempt to take back control through a treacherous and murderous trick ends in a siege of the city which causes famine, starvation, and ultimately plague and death. The inner circle of the court is similarly affected by the destruction, and the dwarf uses every opportunity to stifle any feeling of love and compassion, and to instill hatred and jealousy in the family he serves. He leaves a trail of death and despair.
As suffering replaces pleasure, the dwarf's clever abuse of religious doctrine leads to fanatic belief and self-castigation. Is the plague a sign of divine punishment? Is the death of a lover caused by sinful sexual liberality? Insanity, grief and mourning gain power over all protagonists, and they stumble ever deeper into the maelstrom of violent self-destruction, until they face the ruins of their once beautiful court.
The dwarf, confiding to his journal that he is applauding each step deeper into the abyss and celebrating the power he has over the lives of the people he betrays, is finally detected and brought to a dungeon, where he ends up chained to a wall - biding his time, waiting for his services to be needed again.
"Nothing besides remains..."
The allegory on the ugly face of fascism closes with the revitalised people, building a new campanile and celebrating a new start after years of death and destruction. But the dwarf is still alive, and his poisonous tongue is still effectively at work. After all, he has managed to get his simple-minded jailer to bring his journal, so he can continue his account of all-consuming hatred.
Fascism might have been chained to a dungeon wall in 1945, Lagerkvist seems to reflect, but it is not dead, and it has not lost its venomous tongue and its will to annihilate whoever celebrates freedom of thought and liberal pleasure in life and art.
I read this novel many, many years ago, and it left me puzzled. I picked it up again this week as one of my sons is reading it for class, and I was stunned at the chilling combination of the flawless, perfectly beautiful Swedish prose and the absolute negativity of the message it contains. The beauty of culture, symbolised in Lagerkvist's language, contains the ugliness of fascist thought. At the most powerful and civilised court, hatred can spread when inequality, bullying and social distinctions are the norm.
When ancient codes of honour guide military action, any populist whisperer can cause destruction, followed by a flood of refugees and victims of hunger and disease.
Beware of unchained hatred!
Must-read! A true Nobel Laureate with an eternally relevant message.
November 17, 2014
The Dwarf is a strange little book written by a Swedish Nobel Prize winner some time during WWII. It’s a rather allegoric story narrated by a dwarf living on the court in an unnamed Italian city probably in the 15th century, but actually all the hints point us in the same direction as Machiavelli’s Prince who was modelled on Cesare Borgia. In The Dwarf we also find Master Bernardo who is obviously Leonardo da Vinci (and who coincidentally also resided in Cesare Borgia’s court often.)
The plot is rather simple and fable-like, it consists of war, tragic romance and a plague, so really all your renaissance staples. The twist is our little narrator, though. He is so unabashedly evil and full of hate for almost everything and everyone, that I must admit I found it occasionally laughable. The unnamed dwarf finds excitement in conflict and battle. It’s only then that he can achieve a state that could be described as happiness. He takes no joy in food and finds the idea of sex absolutely repulsive. He is the agent provocateur and the catalyst for all the terrible decisions that the Prince (and some other characters) make. He schemes and plots always aiming for the worst possible outcome.
Of course, you don’t need a PhD in literature to figure out that this is all a metaphor for a little dwarf that lives inside all of us. That little creature that pushes us to do despicable things for the thrill of it (apparently). It’s what's little in us that really rules, the smallest and pettiest. It’s not even the sophisticated kind of Machiavellian evildoing; his outbursts are more like toddler tantrums – "I don’t understand it therefore I hate it and want it gone". Generally, it’s a rather sad summary of human condition but then it was written when it still looked like Hitler might win, so who could blame Lagerkvist for being a little disillusioned with the humanity.
Personally, I found this metaphor rather heavy-handed and not particularly original or thought-provoking. Someone at my book club mentioned that it was quite representative of Swedish (or Scandinavian in general) fiction not to strive for ambitious symbolism but settle for the very obvious. This, of course, is completely anecdotal so do not argue with me in the comments, but apparently it’s perfectly acceptable and apparently lauded even by critics (hence the Nobel Prize).
Having said all that, I must admit some of the paragraphs were quite amusing and I wish I could quote them. Alas, I read the book in its Polish translation and if I translated it to English now we would probably end up with something spectacularly different from what it was originally in Swedish. Overall, the narrator finds humans confusing and most of the time simply idiotic. His observations could be compared to those of a child trying to understand an adult world by herself or an alien trying to make sense of the life of on Earth. The Dwarf doesn’t understand why humans are convinced there is some greatness to life, he is bemused by how quickly people move between enthusiasm and joy and hopelessness and despair and he is forever baffled by the idea of physical love or any other kind of love for that matter. And what he doesn't understand, he hates. Simple as that.
And now, to wrap it up, let me get all PC on you. Was I really the only person made slightly uncomfortable by this idea that ‘dwarves’ are some sort different non-human species and representing all the evil inside all of us? Yes, a metaphor of course. But if I were a little person reading this book, I think I would be pretty damn pissed off to be the butt of that metaphor. This was written during the reign of Hitler and let’s not forget what he had in store for people with disabilities.
The plot is rather simple and fable-like, it consists of war, tragic romance and a plague, so really all your renaissance staples. The twist is our little narrator, though. He is so unabashedly evil and full of hate for almost everything and everyone, that I must admit I found it occasionally laughable. The unnamed dwarf finds excitement in conflict and battle. It’s only then that he can achieve a state that could be described as happiness. He takes no joy in food and finds the idea of sex absolutely repulsive. He is the agent provocateur and the catalyst for all the terrible decisions that the Prince (and some other characters) make. He schemes and plots always aiming for the worst possible outcome.
Of course, you don’t need a PhD in literature to figure out that this is all a metaphor for a little dwarf that lives inside all of us. That little creature that pushes us to do despicable things for the thrill of it (apparently). It’s what's little in us that really rules, the smallest and pettiest. It’s not even the sophisticated kind of Machiavellian evildoing; his outbursts are more like toddler tantrums – "I don’t understand it therefore I hate it and want it gone". Generally, it’s a rather sad summary of human condition but then it was written when it still looked like Hitler might win, so who could blame Lagerkvist for being a little disillusioned with the humanity.
Personally, I found this metaphor rather heavy-handed and not particularly original or thought-provoking. Someone at my book club mentioned that it was quite representative of Swedish (or Scandinavian in general) fiction not to strive for ambitious symbolism but settle for the very obvious. This, of course, is completely anecdotal so do not argue with me in the comments, but apparently it’s perfectly acceptable and apparently lauded even by critics (hence the Nobel Prize).
Having said all that, I must admit some of the paragraphs were quite amusing and I wish I could quote them. Alas, I read the book in its Polish translation and if I translated it to English now we would probably end up with something spectacularly different from what it was originally in Swedish. Overall, the narrator finds humans confusing and most of the time simply idiotic. His observations could be compared to those of a child trying to understand an adult world by herself or an alien trying to make sense of the life of on Earth. The Dwarf doesn’t understand why humans are convinced there is some greatness to life, he is bemused by how quickly people move between enthusiasm and joy and hopelessness and despair and he is forever baffled by the idea of physical love or any other kind of love for that matter. And what he doesn't understand, he hates. Simple as that.
And now, to wrap it up, let me get all PC on you. Was I really the only person made slightly uncomfortable by this idea that ‘dwarves’ are some sort different non-human species and representing all the evil inside all of us? Yes, a metaphor of course. But if I were a little person reading this book, I think I would be pretty damn pissed off to be the butt of that metaphor. This was written during the reign of Hitler and let’s not forget what he had in store for people with disabilities.
May 14, 2018
Ενα πολυ ενδιαφερον βιβλιο που βασιζεται πανω σε μια αλληγορια.ηρωας ενας "νανος" , ενα μισανθρωπο πλασμα που συγκεντρωνει ολο το σκοταδι και τα αρνητικα στοιχεια που ολοι εχουμε μεσα μας.που καποιες φορες , οταν το εδαφος ειναι προσφορο, γινεται απο νανος , γιγαντας και τοτε οι συνεπειες ειναι τρομερες.τοτε ομως ερχεται η αιωνια μαχη καλου και κακου να δωσει το ελπιδοφορο τελος..ή μηπως οχι? ισως τελικα το κακο απλα περιμενει δεσμιο στις αλυσιδες που εμεις του βαζουμε, την καταλληλη στιγμη που θα του αφεθουμε και παλι..
October 22, 2018
Το βιβλίο είναι μικρό λογοτεχνικό διαμάντι, απο αυτά που τόσο απολαμβάνω το διάβασμά τους!!
Ο νάνος είναι μισάνθρωπος, μισογύνης (ή μήπως όχι) και κακός! Κακός και μοχθηρός.. Φθονεί τους πάντες και "χύνει" συνεχώς το δηλητήριο του.
Μέσα απο τον μονόλογο του νάνου ο συγγραφέας μιλάει για την ανθρώπινη κακία, τα κρυμμένα πάθη αλλά και την ηθική κατάπτωση της αριστοκρατείας...
Διάφορα πρόσωπα περνάν από τις σελίδες του βιβλίου. Πρίγκιπες, μισθοφόροι, γελοτοποιοί και πόρνες. Ο ζωγράφος/επιστήμονας της αυλής του παλατιού είναι ο Μπερνάρντο, ο οποίος θυμίζει τον Ντα Βίντσι ...
Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και δίνει πολλές αφορμές για να προβληματιστεί ο αναγνώστης..
4,5*
Ο νάνος είναι μισάνθρωπος, μισογύνης (ή μήπως όχι) και κακός! Κακός και μοχθηρός.. Φθονεί τους πάντες και "χύνει" συνεχώς το δηλητήριο του.
Μέσα απο τον μονόλογο του νάνου ο συγγραφέας μιλάει για την ανθρώπινη κακία, τα κρυμμένα πάθη αλλά και την ηθική κατάπτωση της αριστοκρατείας...
Διάφορα πρόσωπα περνάν από τις σελίδες του βιβλίου. Πρίγκιπες, μισθοφόροι, γελοτοποιοί και πόρνες. Ο ζωγράφος/επιστήμονας της αυλής του παλατιού είναι ο Μπερνάρντο, ο οποίος θυμίζει τον Ντα Βίντσι ...
Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και δίνει πολλές αφορμές για να προβληματιστεί ο αναγνώστης..
4,5*
August 26, 2017
Pär Lagerkvist (1891 – 1974)
Contém Alguns Spoilers
O sueco Pär Lagerkvist (1891 – 1974), poeta, dramaturgo, ensaísta e romancista, publicou “O Anão” em 1944 e foi galardoado com o Premio Nobel da Literatura em 1951.
Piccolino, o narrador, é um “Anão” de vinte e seis polegadas (cerca de sessenta e seis centímetros) de altura, na corte de um príncipe italiano, no período da Renascença, que mantém um diário onde anota e descreve em retrospectiva as suas vivências e as suas emoções, sobre factos e acontecimentos “reais”, que ocorreram minutos, horas, semanas, meses ou anos antes.
O “Anão” é um ser desprezível, uma personagem maquiavélica, profundamente misantrópica - “Nada há como a solidão para nos dar contentamento.”, odiosa e execrável, uma serpente venenosa, um psicopata, que inspira um enorme temor e que despreza toda a gente na corte, excepto o seu amo, que adora a guerra, mesmo não podendo participar nela, que faz do ressentimento e da raiva implacável um “modo de vida”, que não conhece a angústia ou o remorso, excepto quando algo interfere com o seu imenso e frustrado ego, que abomina o contacto físico e o amor - ”O amor é sempre repugnante.”, o sexo é absolutamente repulsivo, detesta os vícios, mas que empreende profundas reflexões sobre a religiosidade, a avareza, a infâmia, a traição, a humilhação, a amargura, o despeito, o heroísmo,…
Nesta leitura há duas “referências” que me suscitaram algumas interrogações: a primeira, sobre o facto de o “Anão” servir um príncipe italiano, no século XV, no período da Renascença, com a inclusão de inúmeros detalhes históricos “ficcionados” ou não, que se consumam numa analogia evidente entre a personagem do pintor Bernardo e Leonardo da Vinci, que o primeiro pintou a “Ceia” no Convento de Santa-Groce e o segundo a “Última Ceia” na igreja/convento de Santa Maria delle Grazie; a segunda, numa “evidente” similitude, à medida que a narrativa avança, entre o comportamento de o “Anão” que vai alcançando um progressivo poder místico, impregnado de uma violência espiritual, pura e inexplicável, e a personagem do Juiz Holden do “Meridiano de Sangue” de Cormac McCarthy.
“O Anão” é um livro muito estranho, perturbador e inesquecível, ambicioso, uma fábula, uma verdadeira alegoria, com inúmeras interrogações e “poucas” respostas, em que a narrativa vai progredindo numa lógica de inevitabilidade para uma terrífica destruição, promovida e incentivada pelo “Anão”, onde as situações completamente anedóticas alternam com outras de violência extrema, sem nenhuma explicação plausível.
O final é emblemático…
”O amor é uma coisa que morre. Uma vez morto, apodrece, mas pode servir de húmus a um novo amor. O amor defunto continua a viver secretamente no novo, de modo que na realidade o amor é imortal.” (Pág. 18)
”Ser homem é uma coisa grande e maravilhosa, mas deveremos regozijar-nos por sê-lo? Ser homem é uma coisa destituída de sentido, mas deveremos afligir-nos, cheios de desespero? Como responder a tais perguntas?” (Pág. 43)
”Será,… , o amor um belo poema sem qualquer conteúdo, pelo menos sem nada de definido, mas que agrada ouvir quando é recitado com perfeição e com fervor? Não me parece isso impossível. Os homens são uns estranhos mistificadores!” (Pág. 79)
”Reli as minhas notas desde o começo, um pouco cada dia, e experimentei uma certa satisfação em reviver a minha vida e as dos outros e em reflectir longamente a tal respeito durante estas horas silenciosas.” (Pág. 166)
”Os seres humanos são demasiadamente fracos e exaltados para forjarem o seu próprio destino.” (Pág. 169)
”Os homens gostam de se ver reflectidos em espelhos turvos.” (Pág. 176)
”A minha existência é tão monótona que não tenho o desejo de escrever.” (Pág. 177)
December 5, 2016
Οι προσωπικές σημειώσεις ενός Νανου σε κάποιο ιταλικό βασίλειο. Ένα καλογραμμένο εγκώμιο για την κακία που μπορεί να χωρέσει σε ένα μυαλό. Μικρές προτάσεις, εύστοχες περιγραφές.
Σε πολλά σημεία κατάφερε να με εκνευρίσει ο ήρωας,αλλα αυτή νομίζω ειναι η γοητεία του βιβλίου:Να ερεθίσει το μυαλό σου και ίσως να χάσεις την ηρεμία σου.
Θες να δεις πόση ακόμη κακια χωράει σ´αυτό το μικρό κορμί με το πανούργο μυαλό.
Σε πολλά σημεία κατάφερε να με εκνευρίσει ο ήρωας,αλλα αυτή νομίζω ειναι η γοητεία του βιβλίου:Να ερεθίσει το μυαλό σου και ίσως να χάσεις την ηρεμία σου.
Θες να δεις πόση ακόμη κακια χωράει σ´αυτό το μικρό κορμί με το πανούργο μυαλό.
June 20, 2021
کوتوله آیینه تمام نمای خود ماست، این اولین جمله ای بود که بعد از خواندن کتاب به ذهنم آمد، در ابتدا شاید رفتار کوتوله عجیب و غیر انسانی بود ولی بعد از کمی دقت و تلطیف ماجرا ها به این نتیجه میرسیدم که این خود انسان است با همان پستی ها و لئامتهای وجودش.
کتاب به شدت خواندنیست و پایان بندی محکمی دارد پرلاگرکویست به حق از پس نمایش فرومایگی انسان بر آمده است
کتاب به شدت خواندنیست و پایان بندی محکمی دارد پرلاگرکویست به حق از پس نمایش فرومایگی انسان بر آمده است
August 9, 2017
Αυτό το βιβλίο το λάτρεψα. Μέσα από τα μάτια ενός περιθωριακού ατόμου, βλέπουμε βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων (γιατί μπροστά σε κάποιον που δεν υπάρχει, όλοι γδύνονται εύκολα).
February 13, 2016
May be 4 and half stars.
I can speak much about this novel. That itself is a warning I give to myself. For I will be tending to blabber and bore the hell out of the reader. So instead, let me try to be precise with my observations and impressions by ordering them in neat points.
1. This is my fifth book by Lagerkvist. And unlike the other books, the theme of religion is not extensively treated in this one. I love Lagerkvist for his thoughts on religion. This novel bears some jottings on religion. But then when compared with his other works, the jottings are bare minimum.
2. This is a book that contains many allusions.
3. For instance, this book was written when the World War II was at its peak. This novel can be seen as an allegory of the World Wars.
Here is an excerpt on the war by the dwarf, who also likes to record everything. In fact, the whole novel is in the form of dwarf's recording of events. Here it goes: "And so, the plague has put an end to the war as nothing else could have done. Both countries are pillaged, particularly our own. The populations are probably too exhausted after two wars to be able to go on." Though simple in its observation, at the end of this novel reading such comment invariably reminds the reader of the two World Wars in quick succession and its horrific effects.
4. As it is said in the spoiler, the king of the place is always addressed as the Prince with the capital P. That is another important allusion to Niccolo Machiavelli's The Prince. It seems to be a political book that alludes to Hitler in Nazi Germany. This allusion lends the work all the more historically important.
5. It is at this stage important to note that the dwarf who is the servant of the Prince is also alluded to be the dark side of the Prince. The dwarf stands for the dark secret of any human being in general. What is the dark secret? Or that which every human being harbours in his inner most self? Lagerkvist states that it is the hatred for one's own race and love of violence. Now, once again connect the figure of Hitler with the Prince and Hitler's desire to rule over the world with the Prince's waging war to destroy his enemy. The picture is complete. On war, the following is the dwarf's opinion: "Enemy country is enemy country and must be treated as such. That is the law of war. It may be cruel, but war and cruelty go together; there is no getting away from it. One must exterminate the people against whom one is fighting and ravage the land so that it cannot rise again. It can be very dangerous t leave a few opposition centres in the rear; one must know that one's back is free."
It is also to be noted that whenever the dwarf records the events of war, he records it with such ecstasy.
6. This is also a novel about the psychological id - the base desire. The base desire is the desire to kill the other, especially the one belonging to your race. The Id is present in everyone. Only that everyone likes to hide it at the innermost dungeons of his/her soul. That is what happens at last to the dwarf in the novel. He is feared by everyone and held to be responsible for all the events in the city. So he is arrested and taken to the deepest cell in the dungeon of the castle and is fastened to the wall by chains. Here is the best ever monologue of the dwarf at this time:
"What does it matter if I sit here in the dungeon? What good does it do if they clap me in irons? I still belong to the castle just as much as before! To prove it they have even welded me to it! We are forged together, it and I! We cannot escape from each other, my master and I! If I am imprisoned, then he is imprisoned too! If I am linked to him, then he too is linked to me! Here I am in my hole, living my obscure mole life, while he goes about in his fine handsome halls. But my life is also his, and his noble highly respectable life up there really belongs to me."
Final Statement: A powerful novel with many number of allusions. Let the reader also be aware that I have left unsaid many other aspects of this book. For instance, the dwarf's sarcastic take on love and peace; and religion and faith.
I can speak much about this novel. That itself is a warning I give to myself. For I will be tending to blabber and bore the hell out of the reader. So instead, let me try to be precise with my observations and impressions by ordering them in neat points.
1. This is my fifth book by Lagerkvist. And unlike the other books, the theme of religion is not extensively treated in this one. I love Lagerkvist for his thoughts on religion. This novel bears some jottings on religion. But then when compared with his other works, the jottings are bare minimum.
2. This is a book that contains many allusions.
3. For instance, this book was written when the World War II was at its peak. This novel can be seen as an allegory of the World Wars.
Here is an excerpt on the war by the dwarf, who also likes to record everything. In fact, the whole novel is in the form of dwarf's recording of events. Here it goes: "And so, the plague has put an end to the war as nothing else could have done. Both countries are pillaged, particularly our own. The populations are probably too exhausted after two wars to be able to go on." Though simple in its observation, at the end of this novel reading such comment invariably reminds the reader of the two World Wars in quick succession and its horrific effects.
4. As it is said in the spoiler, the king of the place is always addressed as the Prince with the capital P. That is another important allusion to Niccolo Machiavelli's The Prince. It seems to be a political book that alludes to Hitler in Nazi Germany. This allusion lends the work all the more historically important.
5. It is at this stage important to note that the dwarf who is the servant of the Prince is also alluded to be the dark side of the Prince. The dwarf stands for the dark secret of any human being in general. What is the dark secret? Or that which every human being harbours in his inner most self? Lagerkvist states that it is the hatred for one's own race and love of violence. Now, once again connect the figure of Hitler with the Prince and Hitler's desire to rule over the world with the Prince's waging war to destroy his enemy. The picture is complete. On war, the following is the dwarf's opinion: "Enemy country is enemy country and must be treated as such. That is the law of war. It may be cruel, but war and cruelty go together; there is no getting away from it. One must exterminate the people against whom one is fighting and ravage the land so that it cannot rise again. It can be very dangerous t leave a few opposition centres in the rear; one must know that one's back is free."
It is also to be noted that whenever the dwarf records the events of war, he records it with such ecstasy.
6. This is also a novel about the psychological id - the base desire. The base desire is the desire to kill the other, especially the one belonging to your race. The Id is present in everyone. Only that everyone likes to hide it at the innermost dungeons of his/her soul. That is what happens at last to the dwarf in the novel. He is feared by everyone and held to be responsible for all the events in the city. So he is arrested and taken to the deepest cell in the dungeon of the castle and is fastened to the wall by chains. Here is the best ever monologue of the dwarf at this time:
"What does it matter if I sit here in the dungeon? What good does it do if they clap me in irons? I still belong to the castle just as much as before! To prove it they have even welded me to it! We are forged together, it and I! We cannot escape from each other, my master and I! If I am imprisoned, then he is imprisoned too! If I am linked to him, then he too is linked to me! Here I am in my hole, living my obscure mole life, while he goes about in his fine handsome halls. But my life is also his, and his noble highly respectable life up there really belongs to me."
Final Statement: A powerful novel with many number of allusions. Let the reader also be aware that I have left unsaid many other aspects of this book. For instance, the dwarf's sarcastic take on love and peace; and religion and faith.
May 3, 2018
Είναι το ριζικό μου να μισώ τους δικούς μου ανθρώπους. Τη ράτσα μου τη βρίσκω σιχαμερή. Αλλά και τον εαυτό μου τον μισώ. Τρώω τις χολεριασμένες σάρκες μου. Ρουφάω το δηλητηριασμένο αίμα μου. Κάθε μέρα κοινωνώ μόνος μου από τον εαυτό μου, σαν σκληρός μέγας ιερέας του λαού μου.
-----------
Θέλω να πολεμήσω, θέλω να σκοτώσω! Όχι για την δόξα, αλλά για την ίδια την πράξη! Θέλω να δω τον θάνατο και τον αφανισμό γύρω μου.Διψάω για αίμα!
-----------
Ποιος ξέρει τι εγώ, ο νάνος κρύβω στα κατάβαθα της ψυχής μου, όπου απολύτως κανένας δεν έχει την παραμικρή πρόσβαση. Ποιος ξέρει τι κρύβει η ψυχή του νάνου, η πιο κλειδωμένη απ’ όλες τις ψυχές; Ποιος μπορεί να μαντέψει την αληθινή μου ταυτότητα; Καλύτερα γι’ αυτούς που δεν το μπορούν, γιατί αν μάθαιναν, θα πέθαιναν από τον τρόμο τους. Αν μάθαιναν, το χαμόγελο θα έσβηνε για πάντα από τα πρόσωπα και τα χείλη τους, θα μαραζώνανε για πάντα…
-----------
Ο Περ Λάγκερκβιστ (1891-1974) [Νόμπελ 1951] δημοσιεύει το 1944 τη νουβέλα «Ο Νάνος» (Dvärgen) και μας συστήνει έναν χαρακτήρα που θα λέγαμε πως είναι η καθαρή ουσία του κακού που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Σε ένα πριγκιπάτο της Ιταλίας την περίοδο της Αναγέννησης ζει ένας Νάνος, που έχει ύψος μόλις 66 εκατοστά, κόκκινα μαλλιά και φρύδια που σμίγουν, όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος. Μισεί τους πάντες και τα πάντα, την ανθρώπινη ράτσα αλλά και τη δική του, τον έρωτα, το γέλιο και οτιδήποτε μπορεί να δώσει χαρά σε κάποιον, καθώς ο ίδιος δε γνωρίζει το αίσθημα. Ουσιαστικά, το βιβλίο είναι οι σημειώσεις του, το προσωπικό του ημερολόγιο, η ζωή του στην Αυλή του Πρίγκιπα. Εκεί ζει μόνος του αφού στραγγάλισε τον Ιωασαφάτ, τον έτερο νάνο.
Ο χαρακτήρας του νάνου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων καθώς ενσαρκώνει το καθαρό κακό. Είναι η απόλυτη μνησικακία, η δίψα για αίμα, η απέχθεια και κάθε αρνητικό και θανάσιμο συναίσθημα. Παράλληλα, επιδεικνύει και μια παγερή αδιαφορία, έλλειψη ενσυναίσθησης, και δεν μπορεί να καταλάβει τον έρωτα και οτιδήποτε είναι εκτός του ιοβόλου του κόσμου.
Η δίψα για πόλεμο προδίδει βέβαια και την ταύτιση του νάνου με το Ναζισμό και το καθαρό κακό. Ο Νάνος-Χίτλερ δεν ανέχεται το διαφορετικό, αρέσκεται στο αίμα και λατρεύει -το μόνο θετικό αίσθημα που έχει- τον αφανισμό οποιουδήποτε απεχθάνεται.
Ο Νάνος που έπλασε ο Λάγκερκβιστ με γοήτευσε τρομερά γιατί είδα ένα μέρος του εαυτού μου μέσα του. Το μέρος που είναι βαθιά κρυμμένο στον άνθρωπο σαν σπόρος που με τις κατάλληλες συνθήκες φρίκης και απανθρωπιάς μπορεί και να καρπίσει. Ίσως για αυτό σιχαινόμαστε και, σίγουρα, φοβόμαστε τον Νάνο.
Έχω παρατηρήσει ότι μερικές φορές προκαλώ το φόβο στους άλλους· όμως αυτό που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Νομίζουν ότι εγώ τους τρομάζω, αλλά αυτό που τους τρομάζει είναι ο νάνος μέσα τους, το πιθηκόμορφο ανθρωποειδές που σηκώνει το κεφάλι του απ’ τα βάθη της ψυχής τους. Φοβούνται διότι αγνοούν ότι κρύβουν μέσα τους κι ένα άλλο ον. Τρομάζουν όταν κάτι αναδύεται στην επιφάνεια από μέσα τους, από κάποιο βόθρο της ψυχής τους, κάτι το οποίο ούτε αναγνωρίζουν ούτε είναι μέρος της συνειδητής ζωής τους. Όταν δε βγαίνει τίποτα στην επιφάνεια, είναι εντελώς άφοβοι. Τριγυρίζουν εδώ κι εκεί ψηλοί κι ανέμελοι, με τα λεία κι ανέκφραστά τους πρόσωπα. Αλλά πάντοτε υπάρχει κάτι μέσα τους που αγνοούν, γι’ αυτό, χωρίς να το ξέρουν, ζουν συνεχώς πολλές ζωές. Είναι τόσο περίεργα μυστικοπαθείς και ανερμάτιστοι. Και είναι παραμορφωμένοι, άλλο αν αυτό δεν φαίνεται εξωτερικά.
-----------
Θέλω να πολεμήσω, θέλω να σκοτώσω! Όχι για την δόξα, αλλά για την ίδια την πράξη! Θέλω να δω τον θάνατο και τον αφανισμό γύρω μου.Διψάω για αίμα!
-----------
Ποιος ξέρει τι εγώ, ο νάνος κρύβω στα κατάβαθα της ψυχής μου, όπου απολύτως κανένας δεν έχει την παραμικρή πρόσβαση. Ποιος ξέρει τι κρύβει η ψυχή του νάνου, η πιο κλειδωμένη απ’ όλες τις ψυχές; Ποιος μπορεί να μαντέψει την αληθινή μου ταυτότητα; Καλύτερα γι’ αυτούς που δεν το μπορούν, γιατί αν μάθαιναν, θα πέθαιναν από τον τρόμο τους. Αν μάθαιναν, το χαμόγελο θα έσβηνε για πάντα από τα πρόσωπα και τα χείλη τους, θα μαραζώνανε για πάντα…
-----------
Ο Περ Λάγκερκβιστ (1891-1974) [Νόμπελ 1951] δημοσιεύει το 1944 τη νουβέλα «Ο Νάνος» (Dvärgen) και μας συστήνει έναν χαρακτήρα που θα λέγαμε πως είναι η καθαρή ουσία του κακού που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Σε ένα πριγκιπάτο της Ιταλίας την περίοδο της Αναγέννησης ζει ένας Νάνος, που έχει ύψος μόλις 66 εκατοστά, κόκκινα μαλλιά και φρύδια που σμίγουν, όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος. Μισεί τους πάντες και τα πάντα, την ανθρώπινη ράτσα αλλά και τη δική του, τον έρωτα, το γέλιο και οτιδήποτε μπορεί να δώσει χαρά σε κάποιον, καθώς ο ίδιος δε γνωρίζει το αίσθημα. Ουσιαστικά, το βιβλίο είναι οι σημειώσεις του, το προσωπικό του ημερολόγιο, η ζωή του στην Αυλή του Πρίγκιπα. Εκεί ζει μόνος του αφού στραγγάλισε τον Ιωασαφάτ, τον έτερο νάνο.
Ο χαρακτήρας του νάνου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων καθώς ενσαρκώνει το καθαρό κακό. Είναι η απόλυτη μνησικακία, η δίψα για αίμα, η απέχθεια και κάθε αρνητικό και θανάσιμο συναίσθημα. Παράλληλα, επιδεικνύει και μια παγερή αδιαφορία, έλλειψη ενσυναίσθησης, και δεν μπορεί να καταλάβει τον έρωτα και οτιδήποτε είναι εκτός του ιοβόλου του κόσμου.
Η δίψα για πόλεμο προδίδει βέβαια και την ταύτιση του νάνου με το Ναζισμό και το καθαρό κακό. Ο Νάνος-Χίτλερ δεν ανέχεται το διαφορετικό, αρέσκεται στο αίμα και λατρεύει -το μόνο θετικό αίσθημα που έχει- τον αφανισμό οποιουδήποτε απεχθάνεται.
Ο Νάνος που έπλασε ο Λάγκερκβιστ με γοήτευσε τρομερά γιατί είδα ένα μέρος του εαυτού μου μέσα του. Το μέρος που είναι βαθιά κρυμμένο στον άνθρωπο σαν σπόρος που με τις κατάλληλες συνθήκες φρίκης και απανθρωπιάς μπορεί και να καρπίσει. Ίσως για αυτό σιχαινόμαστε και, σίγουρα, φοβόμαστε τον Νάνο.
Έχω παρατηρήσει ότι μερικές φορές προκαλώ το φόβο στους άλλους· όμως αυτό που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Νομίζουν ότι εγώ τους τρομάζω, αλλά αυτό που τους τρομάζει είναι ο νάνος μέσα τους, το πιθηκόμορφο ανθρωποειδές που σηκώνει το κεφάλι του απ’ τα βάθη της ψυχής τους. Φοβούνται διότι αγνοούν ότι κρύβουν μέσα τους κι ένα άλλο ον. Τρομάζουν όταν κάτι αναδύεται στην επιφάνεια από μέσα τους, από κάποιο βόθρο της ψυχής τους, κάτι το οποίο ούτε αναγνωρίζουν ούτε είναι μέρος της συνειδητής ζωής τους. Όταν δε βγαίνει τίποτα στην επιφάνεια, είναι εντελώς άφοβοι. Τριγυρίζουν εδώ κι εκεί ψηλοί κι ανέμελοι, με τα λεία κι ανέκφραστά τους πρόσωπα. Αλλά πάντοτε υπάρχει κάτι μέσα τους που αγνοούν, γι’ αυτό, χωρίς να το ξέρουν, ζουν συνεχώς πολλές ζωές. Είναι τόσο περίεργα μυστικοπαθείς και ανερμάτιστοι. Και είναι παραμορφωμένοι, άλλο αν αυτό δεν φαίνεται εξωτερικά.
October 10, 2018
Perfido, malvagio, cattivissimo
Romanzo ambientato in una corte rinascimentale italiana, in cui l’io narrante – assolutamente inaffidabile – è il nano di corte.
Il Rinascimento descritto da Lagerkvist è, in realtà, un’efficace rappresentazione degli orrori del secondo conflitto mondiale e il nano è la personificazione della malvagità umana.
Breve e molto bello.
Romanzo ambientato in una corte rinascimentale italiana, in cui l’io narrante – assolutamente inaffidabile – è il nano di corte.
Il Rinascimento descritto da Lagerkvist è, in realtà, un’efficace rappresentazione degli orrori del secondo conflitto mondiale e il nano è la personificazione della malvagità umana.
Breve e molto bello.
June 6, 2025
This novel, set against the backdrop of a veiled Italian Renaissance court, explores the shadows lurking within humanity through the eyes of a dwarf. Serving a prince as morally bankrupt as he is powerful, the dwarf becomes an observer to the court's sordid underbelly, offering his convolued take on the world.
Warfare, for the dwarf, is a twisted ballet, a natural state preferable to the suffocating tedium of peace. When a peace summit threatens to end the thrill of battle, the dwarf's despair is only eclipsed by the revelation of a wicked plot whispered by the prince.
The dwarf himself exists outside the realm of "normal" humanity. He finds their concerns petty and their displays of affection a sham, a mask hiding the darker truths of their nature. Everywhere he turns, he sees corruption, but it's the layers of hypocrisy that truly grate on him. The ideals of love and peace are anathema to him, a denial of the violence that he sees as the core of human existence.
Lagerkvist's masterpiece is a stark exploration of evil, rendered in a concise, almost brutal prose. The bleakness here rivals Camus' "The Plague," yet somehow manages to be even more unsettling. This is a novel that undoubtedly holds its place among the works that earned Lagerkvist the Nobel Prize.
Warfare, for the dwarf, is a twisted ballet, a natural state preferable to the suffocating tedium of peace. When a peace summit threatens to end the thrill of battle, the dwarf's despair is only eclipsed by the revelation of a wicked plot whispered by the prince.
The dwarf himself exists outside the realm of "normal" humanity. He finds their concerns petty and their displays of affection a sham, a mask hiding the darker truths of their nature. Everywhere he turns, he sees corruption, but it's the layers of hypocrisy that truly grate on him. The ideals of love and peace are anathema to him, a denial of the violence that he sees as the core of human existence.
Lagerkvist's masterpiece is a stark exploration of evil, rendered in a concise, almost brutal prose. The bleakness here rivals Camus' "The Plague," yet somehow manages to be even more unsettling. This is a novel that undoubtedly holds its place among the works that earned Lagerkvist the Nobel Prize.
December 21, 2012
This sure feels like the type of book I would love: incredibly dark, misanthropic, (pseudo)philosophical. The dwarf Piccoline is one of the most miserably hateful characters I have encountered. Yet rather than luxuriating in his own hate, and allowing the reader to do the same, his evil is more a lack of humanity, his motivation as utilitarian as the author’s prose. Far from the anti-hero Underground Man, or the delicious villain Iago, Piccoline is somehow evil and completely indifferent. And perhaps that’s why I felt I couldn’t really sink my teeth into this short novel. Personally, I love characters that kill kittens, commit murders, and talk people into offing themselves, yet somehow the Dwarf just doesn’t do it for me. But maybe it's just me?
August 19, 2020
”Agli uomini piace specchiarsi in specchi appannati”.
Romanzo ambientato in una corte rinascimentale italiana in cui l’io narrante è un perfido nano di corte, misogino, razzista, arrogante, cinico, violento, maligno, alla perenne ricerca del male in tutto ciò che lo circonda; un personaggio inquietante, estremo, un narratore totalmente inaffidabile. Attraverso il suo sguardo allucinato assistiamo (con angoscia) e partecipiamo (con orrore) alla vita di corte: amori, tradimenti, amicizie, invidie, guerre e strategie di conquista. Un insolito romanzo storico che può piacere anche a chi non frequenta il genere.
Romanzo ambientato in una corte rinascimentale italiana in cui l’io narrante è un perfido nano di corte, misogino, razzista, arrogante, cinico, violento, maligno, alla perenne ricerca del male in tutto ciò che lo circonda; un personaggio inquietante, estremo, un narratore totalmente inaffidabile. Attraverso il suo sguardo allucinato assistiamo (con angoscia) e partecipiamo (con orrore) alla vita di corte: amori, tradimenti, amicizie, invidie, guerre e strategie di conquista. Un insolito romanzo storico che può piacere anche a chi non frequenta il genere.
February 24, 2016
"Os homens gostam de se ver reflectidos em espelhos turvos."
Que livro tão estranho...
Nem sei se gostei, ou não. Devo ter gostado, porque o li sem qualquer tentação de o abandonar ou ler em diagonal.
Picolino é um anão que se alimenta do ódio que sente por tudo e por todos. Apenas gosta de duas coisas: de guerra e de si próprio. Acha a morte natural e o amor uma aberração. "Ouvi em seguida os dois criminosos beijarem-se muitas vezes, afirmando o seu mútuo amor duma maneira infantil e um pouco balbuciante. Era de causar calafrios." Através de um diário, relata as suas traições, conspirações e os seus crimes; as vidas e amores dos que vivem na corte e que ele abomina e planeia destruir.
Por ser tão vil e perverso é uma criatura repelente, no entanto, torna-se fascinante pela sua coragem, coerência e orgulho em ser quem é.
"Os homens supõem sem razão que é por minha causa que andam inquietos. O que na realidade os aterroriza é o anão que se esconde neles, a caricatura humana de rosto simiesco que ergue por vezes a cabeça fora das profundezas do seu ser."
Pensando melhor, gostei deste livro. Gostei do Anão. Não sei é se gosto de me ver reflectida num espelho turvo...
Que livro tão estranho...
Nem sei se gostei, ou não. Devo ter gostado, porque o li sem qualquer tentação de o abandonar ou ler em diagonal.
Picolino é um anão que se alimenta do ódio que sente por tudo e por todos. Apenas gosta de duas coisas: de guerra e de si próprio. Acha a morte natural e o amor uma aberração. "Ouvi em seguida os dois criminosos beijarem-se muitas vezes, afirmando o seu mútuo amor duma maneira infantil e um pouco balbuciante. Era de causar calafrios." Através de um diário, relata as suas traições, conspirações e os seus crimes; as vidas e amores dos que vivem na corte e que ele abomina e planeia destruir.
Por ser tão vil e perverso é uma criatura repelente, no entanto, torna-se fascinante pela sua coragem, coerência e orgulho em ser quem é.
"Os homens supõem sem razão que é por minha causa que andam inquietos. O que na realidade os aterroriza é o anão que se esconde neles, a caricatura humana de rosto simiesco que ergue por vezes a cabeça fora das profundezas do seu ser."
Pensando melhor, gostei deste livro. Gostei do Anão. Não sei é se gosto de me ver reflectida num espelho turvo...
August 21, 2020
در فیلم صورت زخمی سکانسی وجود دارد که تونی مونتاتا در رستوران نشسته و در حالی که مست بوده به دیگران میگوید همه شما در درون خود بدی های دارید و نیاز به کسی مانند من دارید تا با انگشت او را نشان دهید و بگویید او آدم بده است . در رمان کوتوله هم شخصت اصلی یعنی همان کوتوله همان آدم بده است همان شخصی که همه ما کمی از آن را در وجودمان داریم.
کوتوله نماد شرارت و بدخواهیست که در همه انسان ها هست و اگر کنترل نشود یا در تقابل با نیمه خیر انسان پیروز نشود میتواند عواقب جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد .
به شخصه تصور میکنم که اول و آخر رمان خوب اما اواسط آن کمی کند و ملال آور بود و آن قدر برایم دلچسب نبود که بیشتر از ۳ ستاره به آن بدهم .
کوتوله نماد شرارت و بدخواهیست که در همه انسان ها هست و اگر کنترل نشود یا در تقابل با نیمه خیر انسان پیروز نشود میتواند عواقب جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد .
به شخصه تصور میکنم که اول و آخر رمان خوب اما اواسط آن کمی کند و ملال آور بود و آن قدر برایم دلچسب نبود که بیشتر از ۳ ستاره به آن بدهم .
September 5, 2016
Bleakly narrated by one of the more memorably nihilistic characters in modern literature, The Dwarf is a tale of struggles of an Italian medieval city-state as it withers from within. The plot points, war and intrigue, could come from any number of other works set in this period, and move the story briskly along, but the desolate philosophy underlying the action holds a singular fascination and weight. Filled with memorable epigrams for a doomed humanity. I'm not sure when this was written, but published in 1945, it seems apt that its composition seems to have coincided with WWII.
January 17, 2013
Διάβασα τον "Νάνο" και είναι, πράγματι, ένα πολύ καλό βιβλίο.
Πρόκειται για τον μονόλογο ενός νάνου, αυλικού κάποιου Ιταλού πρίγκιπα σε κάποια παρελθούσα εποχή. Ένας νάνος κακός και κυνικός που μας εξιστορεί για τον πρίγκιπα του και για έναν πόλεμο με ξεκινά με κάποιον γείτονα.
Σκέφτομαι πως όταν η φύση έχει φανεί κακιά μαζί σου είναι αρκετά λογικό να κακιώνεις κι εσύ και πράγματι αυτός ο νάνος μοιάζει να μισεί τα πάντα κι ιδιαίτερα τούς ανθρώπους και όλα όσα αυτοί συνηθίζουν όπως το γέλιο και τον έρωτα.
Ο κυνισμός τού νάνου είναι ανεκδιήγητος, για παράδειγμα:
«Ο έρωτας είναι πάντοτε αηδιαστικός, αλλά ο έρωτας μεταξύ αυτών των δύο, που είναι ακόμη αθώα παιδάρια, μου φάνηκε το πιο αντιπαθητικό θέαμα που έχω αντικρίσει στη ζωή μου. Μόνο που τους έβλεπα, φλεγόμουν από οργή και αγανάκτηση.»
Μέσα στους ήρωες υπάρχει κι ο Μπερνάρντο, που παραπέμπει ξεκάθαρα στον Λεονάρντο ντα Βίντση: είναι καλός ζωγράφος και παράλληλα μηχανικός που σχεδιάζει πολεμικές μηχανές και έχει και ένα ζωηρό ενδιαφέρον για την ανατομία. Ζωγραφίζει έναν Μυστικό Δείπνο και ένα γυναικείο πορτραίτο του έχει ένα μυστηριώδες χαμόγελο κτλ. Έτσι ίσως μπορέσουμε να τοποθετήσουμε την ιστορία καλύτερα κάπου στην Ιταλία τού 15ο αι.
«Όλα έχουν τη δική τους σημασία, όλα όσα συμβαίνουν και απασχολούν το ανθρώπινο είδος. Αλλά η ίδια η ζωή δεν είναι δυνατό να έχει σημασία. Αυτή είναι η δική μου άποψη.»
Δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος θα θελήσει να βρει αλληγορίες κτλ. μέσα στο βιβλίο, για εμένα είναι απλά ένας κακός, μισάνθρωπος νάνος, που περιγράφει τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια του.
«Τί θα ήταν η ζωή αν το καθετί δεν ήταν μάταιο; Η ματαιότητα είναι το θεμέλιο της ζωής.»
Το διάβασα όπως εκδόθηκε από την σειρά "Συλλογή Βραβεία Νόμπελ" τού Καστανιώτη. Η μετάφραση τού Ερρίκου Μπελιέ διαβάζεται στρωτά αν και, δυστυχώς, είναι από τα Αγγλικά και όχι από το σουηδικό πρωτότυπο, πράγμα κάπως παράξενο για ένα τέτοιο έργο από έναν μεγάλο οίκο όπως είναι ο Καστανιώτης. Μετάφραση κάπως γυαλισμένη κι έτσι μου έκανε ευχάριστη εντύπωση σαν έτυχα απρόσμενα ένα βορειοελλαδίτικο "να την κάνει παρέα" (σ. 86).
:)
[ πρώτη δημοσίευση στην Λέσχη του Βιβλίου ]
Πρόκειται για τον μονόλογο ενός νάνου, αυλικού κάποιου Ιταλού πρίγκιπα σε κάποια παρελθούσα εποχή. Ένας νάνος κακός και κυνικός που μας εξιστορεί για τον πρίγκιπα του και για έναν πόλεμο με ξεκινά με κάποιον γείτονα.
Σκέφτομαι πως όταν η φύση έχει φανεί κακιά μαζί σου είναι αρκετά λογικό να κακιώνεις κι εσύ και πράγματι αυτός ο νάνος μοιάζει να μισεί τα πάντα κι ιδιαίτερα τούς ανθρώπους και όλα όσα αυτοί συνηθίζουν όπως το γέλιο και τον έρωτα.
Ο κυνισμός τού νάνου είναι ανεκδιήγητος, για παράδειγμα:
«Ο έρωτας είναι πάντοτε αηδιαστικός, αλλά ο έρωτας μεταξύ αυτών των δύο, που είναι ακόμη αθώα παιδάρια, μου φάνηκε το πιο αντιπαθητικό θέαμα που έχω αντικρίσει στη ζωή μου. Μόνο που τους έβλεπα, φλεγόμουν από οργή και αγανάκτηση.»
Μέσα στους ήρωες υπάρχει κι ο Μπερνάρντο, που παραπέμπει ξεκάθαρα στον Λεονάρντο ντα Βίντση: είναι καλός ζωγράφος και παράλληλα μηχανικός που σχεδιάζει πολεμικές μηχανές και έχει και ένα ζωηρό ενδιαφέρον για την ανατομία. Ζωγραφίζει έναν Μυστικό Δείπνο και ένα γυναικείο πορτραίτο του έχει ένα μυστηριώδες χαμόγελο κτλ. Έτσι ίσως μπορέσουμε να τοποθετήσουμε την ιστορία καλύτερα κάπου στην Ιταλία τού 15ο αι.
«Όλα έχουν τη δική τους σημασία, όλα όσα συμβαίνουν και απασχολούν το ανθρώπινο είδος. Αλλά η ίδια η ζωή δεν είναι δυνατό να έχει σημασία. Αυτή είναι η δική μου άποψη.»
Δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος θα θελήσει να βρει αλληγορίες κτλ. μέσα στο βιβλίο, για εμένα είναι απλά ένας κακός, μισάνθρωπος νάνος, που περιγράφει τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια του.
«Τί θα ήταν η ζωή αν το καθετί δεν ήταν μάταιο; Η ματαιότητα είναι το θεμέλιο της ζωής.»
Το διάβασα όπως εκδόθηκε από την σειρά "Συλλογή Βραβεία Νόμπελ" τού Καστανιώτη. Η μετάφραση τού Ερρίκου Μπελιέ διαβάζεται στρωτά αν και, δυστυχώς, είναι από τα Αγγλικά και όχι από το σουηδικό πρωτότυπο, πράγμα κάπως παράξενο για ένα τέτοιο έργο από έναν μεγάλο οίκο όπως είναι ο Καστανιώτης. Μετάφραση κάπως γυαλισμένη κι έτσι μου έκανε ευχάριστη εντύπωση σαν έτυχα απρόσμενα ένα βορειοελλαδίτικο "να την κάνει παρέα" (σ. 86).
:)
[ πρώτη δημοσίευση στην Λέσχη του Βιβλίου ]
August 12, 2019
Ljudi su odveć slabi i tašti, da bi mogli sami biti kovači svoje sreće.
Kepec predstavlja portret sakaćenja i zavjeru civilizacije na svim nivoima u kojoj obitava. Ko će omraženiji i ogorčeniji pogled na svijet da ima do kepeca. Ismijavan i izrabljivan u svrhe dvorskih ludorija, gegavih kretnji i mrkog pogleda, kepec i sam mora da drugome nadomjesti muke koje on sam zadobija. Kepeci kada dođu na svijet oni su već prilično stari, kao da su već jednom živjeli, kao da su imali jednu davno zaboravljenu prošlost. Duh Kasija i Brutusa leži unutar kepeca. Princ italijanskog dvora mora će biti na oprezu, te će da uočava nepravilnosti kod samog kepeca i porodice. Lagerkvistov kepec svoju razboritost življenja jedino vidi u ratu. Rat je nešto gdje će on moći da iskali svu svoju mržnju kako prema običnim ljudima tako i prema poglavicama. U tom ratu nastaće primirje. Primirje će biti zatrovano. Kepec je mračnija strana zbivanja na raskošnim mjestima, strepnja u zavjeri, izdaja, i banalnost na svim nivoima postojanja.
March 6, 2019
Vinte e seis polegadas de altura , rosto imberbe , força física considerável sobretudo quando encolerizado. Voz profunda e taciturna . Língua mordaz. Sem pátria, sem pai, nem mãe , nascido secretamente entre os mais miseráveis. Nutre ódio por si mesmo. Devora a sua " carne embebida em fel", bebe o seu " sangue envenenado". Guarda segredos no fundo do seu ser , onde ninguém nunca penetrou. Excita-se com a guerra , sente nojo dos homens , repugna-o o amor , não se deixa influenciar pelo horror
"O que é na realidade"? Mefistófeles no meio de cortesãos ou um misantropo na corte. Outras vezes, a nossa faceta mais negra e inconfessável ou, nós, naqueles dias em que não devíamos ter acordado.
Ri-me do princípio ao fim com este ‘little devil ‘ presunçoso. Inesquecível!
"O que é na realidade"? Mefistófeles no meio de cortesãos ou um misantropo na corte. Outras vezes, a nossa faceta mais negra e inconfessável ou, nós, naqueles dias em que não devíamos ter acordado.
Ri-me do princípio ao fim com este ‘little devil ‘ presunçoso. Inesquecível!
July 9, 2015
Ένα αλληγορικό κείμενο πάνω στα όρια της κακίας, του νάνου, που ενυπάρχει σε όλους μας, μια βουτιά στο άδυτο της μισανθρωπίας και του μηδενισμού.
An allegorical text on the borders of malice, on the dwarf, which is inherent in all of us, a dip in the sanctuary of human misanthropy and nihilism.
An allegorical text on the borders of malice, on the dwarf, which is inherent in all of us, a dip in the sanctuary of human misanthropy and nihilism.
August 12, 2022
3,5 estrellas en realidad.
Buena novela de ficción histórica de Pär Langerkvist, ganador del premio nobel de literatura del siglo pasado.
La trama escrita en primera persona relata las vivencias de un enano extremadamente despreciable y malvado al servicio de un príncipe en una corte italiana que de a poco irá manejando los hilos para hacer valer su retorcido juicio y puntos de vista.
Esta novela la leí durante mi adolescencia y la verdad es que me resultó bastante chocante, al menos para esa edad. Nunca había leído ni he vuelto a leer sobre un personaje tan malvado y despreciable como Piccolino que valiéndose de artimañas busca satisfacer sus propios objetivos y hacer valer sus propios puntos de vista o hacer prevalecer lo que él erradamente cree que es correcto. El gran problema es que el personaje tiene un alma tan corrupta y torcida que por supuesto termina haciendo que las cosas no salgan muy bien para él lo que podría hacernos pensar que aquello le dará una lección o le hará cambiar de parecer de alguna forma, hacerlo mejor persona... pero no. Su forma de ver la vida es tan peculiar qué sigue convencido que todo es un simple impase y que pronto lo necesitarán de nuevo. Lo que nos hace cuestionarnos seriamente cuán mal tiene que estar una persona para terminar viendo las cosas de aquella manera.
En fin, una novela cruda, descarnada, que nos mete en la piel de un ser feo y despreciable por dentro y por fuera, pero que pese a ello logra mantenernos interesados haciéndonos preguntar hasta dónde puede llegar la maldad de un ser humano, o de un enano en este caso.
Libro no para cualquiera. Recomiendo leerlo más en la adultez cuándo busques una lectura corta en paginas, pero densa en contenido.
Buena novela de ficción histórica de Pär Langerkvist, ganador del premio nobel de literatura del siglo pasado.
La trama escrita en primera persona relata las vivencias de un enano extremadamente despreciable y malvado al servicio de un príncipe en una corte italiana que de a poco irá manejando los hilos para hacer valer su retorcido juicio y puntos de vista.
Esta novela la leí durante mi adolescencia y la verdad es que me resultó bastante chocante, al menos para esa edad. Nunca había leído ni he vuelto a leer sobre un personaje tan malvado y despreciable como Piccolino que valiéndose de artimañas busca satisfacer sus propios objetivos y hacer valer sus propios puntos de vista o hacer prevalecer lo que él erradamente cree que es correcto. El gran problema es que el personaje tiene un alma tan corrupta y torcida que por supuesto termina haciendo que las cosas no salgan muy bien para él lo que podría hacernos pensar que aquello le dará una lección o le hará cambiar de parecer de alguna forma, hacerlo mejor persona... pero no. Su forma de ver la vida es tan peculiar qué sigue convencido que todo es un simple impase y que pronto lo necesitarán de nuevo. Lo que nos hace cuestionarnos seriamente cuán mal tiene que estar una persona para terminar viendo las cosas de aquella manera.
En fin, una novela cruda, descarnada, que nos mete en la piel de un ser feo y despreciable por dentro y por fuera, pero que pese a ello logra mantenernos interesados haciéndonos preguntar hasta dónde puede llegar la maldad de un ser humano, o de un enano en este caso.
Libro no para cualquiera. Recomiendo leerlo más en la adultez cuándo busques una lectura corta en paginas, pero densa en contenido.
August 28, 2022
“Сва та сворења која се зову људи и која ме испуњавају гнушањем и одвратношћу! Шта ће они на овој земљи?”
Крвожедни, никад насмејан, асексуални мизантроп, злостављани злостављач. Стигматизована другост као бумеранг. Црно-бела бајка за одрасле суптилно смешана у сивило – човек ниског раста потискује кривицу, али му грижа савест избија у халуцинацији жртве. “Страшна моћ” коју је постигао му “није чинила задовољство”, већ је оставила “тугу и празнину”. Иако мајке више не продају децу инвалиде да би купиле пса, а шишке испод мишке и јуродивост нису у тренду, злодух мрачног средњег века и даље лебди. Зато ова парабола са (типским) ликовима одурних карактерних црта остаје актуелна.
“Приметио сам да каткад уливам страх. Али се људи плаше самих себе. Они замишљају да их ја плашим, међутим, њих плаши кепец који се крије у њима – људска карикатура мајмунског лица која промаља главу из дубине њихове душе.”
“Ноћас су седели обојица до после поноћи и разговарали, разговарали дуже него икад досад. Разговор их је све више распаљивао. Говорили су о природи, о њеној величини, о њеном бескрајном богатству. О савршеној складности која влада у природи, о њеној бесконачној лепоти. Кроз жиле тече крв као вода кроз подземне цеви; плућа дишу као океан, са његовом плимом и осеком; костур држи тело исто као што слој стена одржава тле, чија глина представља месо. (…) [В]атра, проистекла из сунца (…), тог извора свеколиког живота и светлости која обасјава сва небеска тела васионе. Јер наш свет је само један од хиљаду других у васиони.”
Пост-антропоцентризам: “Продрети у суштину природе! Какво је задовољство у томе? Кад би то заиста било могуће! Такав призор би им натерао страх у кости. Људи уображавају да је природа створена за њих, замишљају да је све то због њих, ради њиховог благостања и њихове среће, како би им живот био велик и леп. Шта они знају о томе? Како знају да она брине о њима и њиховим тако смешним и чудним жељама? // Они мисле да књига природе стоји отворена пред њиховим очима и да могу да преврћу њене листове по својој вољи, чак и онде где нема ништа написано и где се налазе само чисте странице. Баш су луди и уображени! Њихова таштина је збиља бескрајна. (…) [Њихова] мисао хтела би неограничено да влада једним светом који [им] не припада.”
“Тако је цела људска култура само један покушај. Све стоји осакаћено, трагично, као торзо. Зар није и сам људски дух један торзо?”
Апсурдизам: “[М]оже се рећи да је живот мали. Да је безначајан, бесмислен – бубица коју можеш ноктом смрвити, а да и не помисли да се томе успротиви. (…) С извесног гледишта можда све има свој смисао, све што се догађа и што занима људе. Али сам живот нема никаквог смисла и не може га имати.”
Индивидуализам: “Зар могу други људи да поседују моје тело? Одвратно ми је и да помислим на то. (…) [Ј]а искључиво поседујем оно што је моје и што сачињава моју личност.”
“Песници пре свега опевају љубав, а то је и право, јер ничему није тако потребно као љубави да буде оно што уствари није. (…) Љубав је нешто што умире. И кад умре, она се претвори у трулеж која може да послужи као плодно тле за једну нову љубав. На тај начин мртва љубав наставља свој тајанствени живот у љубави која се рађа, тако љубав уствари постаје бесмртна. (…) Љубав је увек нешто одурно.”
Људи желе да буду вољени. Неколико пута расплаках такве залуђенике који мисле да се свет врти око њих. Не! Свет се врти око сваког понаособ, за сваког понаособ. “Свет није оно око мене, свет сам ја,” рече једна особа. Или “свак’ за себе,” каже један кинески филозоф.
“А кад светина која верује има да бира између истине и лажи, она увек изабере ово друго.”
(►__◄)
Крвожедни, никад насмејан, асексуални мизантроп, злостављани злостављач. Стигматизована другост као бумеранг. Црно-бела бајка за одрасле суптилно смешана у сивило – човек ниског раста потискује кривицу, али му грижа савест избија у халуцинацији жртве. “Страшна моћ” коју је постигао му “није чинила задовољство”, већ је оставила “тугу и празнину”. Иако мајке више не продају децу инвалиде да би купиле пса, а шишке испод мишке и јуродивост нису у тренду, злодух мрачног средњег века и даље лебди. Зато ова парабола са (типским) ликовима одурних карактерних црта остаје актуелна.
“Приметио сам да каткад уливам страх. Али се људи плаше самих себе. Они замишљају да их ја плашим, међутим, њих плаши кепец који се крије у њима – људска карикатура мајмунског лица која промаља главу из дубине њихове душе.”
“Ноћас су седели обојица до после поноћи и разговарали, разговарали дуже него икад досад. Разговор их је све више распаљивао. Говорили су о природи, о њеној величини, о њеном бескрајном богатству. О савршеној складности која влада у природи, о њеној бесконачној лепоти. Кроз жиле тече крв као вода кроз подземне цеви; плућа дишу као океан, са његовом плимом и осеком; костур држи тело исто као што слој стена одржава тле, чија глина представља месо. (…) [В]атра, проистекла из сунца (…), тог извора свеколиког живота и светлости која обасјава сва небеска тела васионе. Јер наш свет је само један од хиљаду других у васиони.”
Пост-антропоцентризам: “Продрети у суштину природе! Какво је задовољство у томе? Кад би то заиста било могуће! Такав призор би им натерао страх у кости. Људи уображавају да је природа створена за њих, замишљају да је све то због њих, ради њиховог благостања и њихове среће, како би им живот био велик и леп. Шта они знају о томе? Како знају да она брине о њима и њиховим тако смешним и чудним жељама? // Они мисле да књига природе стоји отворена пред њиховим очима и да могу да преврћу њене листове по својој вољи, чак и онде где нема ништа написано и где се налазе само чисте странице. Баш су луди и уображени! Њихова таштина је збиља бескрајна. (…) [Њихова] мисао хтела би неограничено да влада једним светом који [им] не припада.”
“Тако је цела људска култура само један покушај. Све стоји осакаћено, трагично, као торзо. Зар није и сам људски дух један торзо?”
Апсурдизам: “[М]оже се рећи да је живот мали. Да је безначајан, бесмислен – бубица коју можеш ноктом смрвити, а да и не помисли да се томе успротиви. (…) С извесног гледишта можда све има свој смисао, све што се догађа и што занима људе. Али сам живот нема никаквог смисла и не може га имати.”
Индивидуализам: “Зар могу други људи да поседују моје тело? Одвратно ми је и да помислим на то. (…) [Ј]а искључиво поседујем оно што је моје и што сачињава моју личност.”
“Песници пре свега опевају љубав, а то је и право, јер ничему није тако потребно као љубави да буде оно што уствари није. (…) Љубав је нешто што умире. И кад умре, она се претвори у трулеж која може да послужи као плодно тле за једну нову љубав. На тај начин мртва љубав наставља свој тајанствени живот у љубави која се рађа, тако љубав уствари постаје бесмртна. (…) Љубав је увек нешто одурно.”
Људи желе да буду вољени. Неколико пута расплаках такве залуђенике који мисле да се свет врти око њих. Не! Свет се врти око сваког понаособ, за сваког понаособ. “Свет није оно око мене, свет сам ја,” рече једна особа. Или “свак’ за себе,” каже један кинески филозоф.
“А кад светина која верује има да бира између истине и лажи, она увек изабере ово друго.”
(►__◄)
April 6, 2020
"When I saw the Prince looking at me I met his eyes with serenity. They were strange. Human eyes are sometimes like that -a dwarf’s never. It was as though everything in his soul had floated to the surface and was watching me and my actions with mingled fear, anxiety, and desire; as though strange monsters had emerged from the depths, twisting and turning with their slimy bodies. An ancient being like myself never looks like that."
Very intriguing, unique and at times even scandalous. There were times when the descriptions of war or certain happenings were a bit too long and made me almost lose my pacing while reading, but it was always the dwarf's thoughts, so raw and ominous, at times even naive, that lured me right back in.
July 20, 2018
وقتی که یک به یک ما می شویم کوتوله های بی قواره ی روزگار. ثناگوی سلطان عالم جاهِ جلالت مآب، دیگر چه می فهمیم در گنداب زیست می کنیم یا در بوستان مصفا؟ ملکه را تقدیس می کنیم که روسپی ی بزرگواری ست در رکاب یکان یکان سردارانِ سلطان که همخوابه ی اویند و آن سوی ترک شلاق بر گرده ی ما می زنند که کوتوله هایی متنفریم از همه چیز و همه کس و چه خوش می گذرانیم که دیگر کوتوله ها را از بالای باروهای قصر به زیر انداخته ایم
شکنجه می شویم و تباه می شویم و در طاعون و بلا مرده ها می سوزانیم و هم چنان سرخوشیم که سلطان که سایه اش مستدام باد بندگی ی ما را فراموش نخواهد کرد. ما بندگانِ مزدورِ متظاهرِ فریب ساز... ما کوتوله های روشنفکر
1397/04/28 کلاردشت
شکنجه می شویم و تباه می شویم و در طاعون و بلا مرده ها می سوزانیم و هم چنان سرخوشیم که سلطان که سایه اش مستدام باد بندگی ی ما را فراموش نخواهد کرد. ما بندگانِ مزدورِ متظاهرِ فریب ساز... ما کوتوله های روشنفکر
1397/04/28 کلاردشت
May 26, 2020
رمانی فلسفی که موضوع اصلی آن پرداخت به موضوع هویت شخصی و اجتماعی است. نام کتاب به گمانم تا اندازه ای مشخص نموده است که داستان حول محور کوتوله ای می گردد.
September 16, 2011
En väldigt fin och välskriven, mörk, dyster och känslosam berättelse. Orden kommer från titelns dvärgs egen mun och består av dennes cyniska, bittra betraktelser av händelserna, intrigerna, lögnerna och prestigen inom det hov där denne tjänar samt mellan detta hov och det närliggande, rivaliserande furstedöme detta av och till ligger i krig med.
Historien lyckas på ganska få sidor få in alla möjliga aspekter: krig, heder, dödslängtan, förbjuden kärlek, pest och oärlighet, utan att för den sakens skull kännas plottrig och överfull av ämnen. Mitt i allt återfinns också en vetenskapsman och konstnär, en sann renässansman som uppenbarligen är en anspelning på Leonardo da Vinci, vid namn Bernardo. Bernardo samtalar med fursten och hjälper denne med utveckling av uppfinningar för krigföring.
Genom hela berättelsen återspeglas hovlivets depraverade dekadens med otrogenhet, prestige och andra världsliga ting. Dvärgen ser på allt detta med allra starkaste förakt. Det enda som verkar egga denne är strid, blodigt bekämpande av fienden. Inget utrymme för empati, kompromiss, fred eller förlåtelse finns hos honom. Det religiösa spelar en större roll senare i boken då misären tränger sig på mer och mer och bl.a. furstinnan tvingas konfronteras med sina enligt den kristna lärans synsätt tidigare begångna synder. Synder vilka hon försöker få förlåtelse för, med den ständiga misstanken om att just förlåtelse är vad hon inte förtjänar, en misstanke som dvärgen mer en villigt instämmer i och förstärker i sitt slutliga uttryck för det förakt mot furstinnan han så länge har burit på i tystnad.
Trots denna misär och och cynism visar dvärgen ändå tecken på ett övermänskligt stoiskt sinnelag vilket tillåter honom att uthärda plågor få skulle klara samtidigt som hans vägran att vika sig motiveras av någon slags grundläggande trohet till sina herrar samt vissa ideal, en trohet han själv uttrycker förvåning inför.
Här finns inga lyckliga slut eller (åtminstone inga övertydliga sådana) budskap, endast en känslosam, mörk berättelse om liv spenderade antingen i lidande eller med all kraft fokuserad på trivialiteter i stunder av förhållandevis högre grad av välmående.
Historien lyckas på ganska få sidor få in alla möjliga aspekter: krig, heder, dödslängtan, förbjuden kärlek, pest och oärlighet, utan att för den sakens skull kännas plottrig och överfull av ämnen. Mitt i allt återfinns också en vetenskapsman och konstnär, en sann renässansman som uppenbarligen är en anspelning på Leonardo da Vinci, vid namn Bernardo. Bernardo samtalar med fursten och hjälper denne med utveckling av uppfinningar för krigföring.
Genom hela berättelsen återspeglas hovlivets depraverade dekadens med otrogenhet, prestige och andra världsliga ting. Dvärgen ser på allt detta med allra starkaste förakt. Det enda som verkar egga denne är strid, blodigt bekämpande av fienden. Inget utrymme för empati, kompromiss, fred eller förlåtelse finns hos honom. Det religiösa spelar en större roll senare i boken då misären tränger sig på mer och mer och bl.a. furstinnan tvingas konfronteras med sina enligt den kristna lärans synsätt tidigare begångna synder. Synder vilka hon försöker få förlåtelse för, med den ständiga misstanken om att just förlåtelse är vad hon inte förtjänar, en misstanke som dvärgen mer en villigt instämmer i och förstärker i sitt slutliga uttryck för det förakt mot furstinnan han så länge har burit på i tystnad.
Trots denna misär och och cynism visar dvärgen ändå tecken på ett övermänskligt stoiskt sinnelag vilket tillåter honom att uthärda plågor få skulle klara samtidigt som hans vägran att vika sig motiveras av någon slags grundläggande trohet till sina herrar samt vissa ideal, en trohet han själv uttrycker förvåning inför.
Här finns inga lyckliga slut eller (åtminstone inga övertydliga sådana) budskap, endast en känslosam, mörk berättelse om liv spenderade antingen i lidande eller med all kraft fokuserad på trivialiteter i stunder av förhållandevis högre grad av välmående.
July 25, 2011
بيكولين قزم يعيش في بلاط أمير زمن القرون الوسطى حيث كانت العادة المتبعة اتخاذ أقزام للتسلية... لكن قزمنا لم يكن بهلولا مهرجا و لم يكن يملك روحا مرحة أصلا بل هو قزم بوجه متغضن لا يعرف الابتسام، وحيد بارد عميق التفكير... الرواية عبارة عن مذكراته حيث نسمع أحاديث نفسه و مشاعره و روايته للأحداث من وجهة نظره... الحقد و الشر و البغض و القرف من الجنس البشري بكل ما فيه، و اللامبالاة و العدمية و حب الدمار هي ما تدور حوله أفكاره و أحاسيسه... رواية منقوعة حتى الثمالة غضبا و كرها و احتقارا و اشمئزازا... و ترفعا عن البشر العاديين بحيواتهم المتناقضة... 0
و لكن للحقيقة فإن شخصيته الناقمة لا تخلو من ظرف و صدق، تذكرني بالحارس في حقل الشوفان لـ سالنجر أو برسائل من تحت الأرض (في قبوي) لدوستويفسكي
الروايةراقت لي حتى لو لم أتفق مع رؤياها السوداء و اللاجدوى فيها، إلا أني أستطيع فهمها تماما و الشعور بها فالمجتمع بسقمه لا مفر من أنه خالق أمثال هذه الأقزام في نفوس الكثيرين... و كأن الرواية تخاطب قزما يسكنني... إلا أنه لحسن حظي أني أكبله حاليا كما انتهى بيكولين مكبلا في قبو القلعة...0
---
هنا مقال مطول عن الكتاب
http://www.helali.net/salma/ar/books/...
و لكن للحقيقة فإن شخصيته الناقمة لا تخلو من ظرف و صدق، تذكرني بالحارس في حقل الشوفان لـ سالنجر أو برسائل من تحت الأرض (في قبوي) لدوستويفسكي
الروايةراقت لي حتى لو لم أتفق مع رؤياها السوداء و اللاجدوى فيها، إلا أني أستطيع فهمها تماما و الشعور بها فالمجتمع بسقمه لا مفر من أنه خالق أمثال هذه الأقزام في نفوس الكثيرين... و كأن الرواية تخاطب قزما يسكنني... إلا أنه لحسن حظي أني أكبله حاليا كما انتهى بيكولين مكبلا في قبو القلعة...0
---
هنا مقال مطول عن الكتاب
http://www.helali.net/salma/ar/books/...
Displaying 1 - 30 of 592 reviews