What do you think?
Rate this book
Los perales tienen la flor blanca
Los gemelos Klaas y Kees y su hermano menor Gerson juegan a menudo a «Negro», cuya principal regla es no abrir los ojos.
Un día Gerson, en un accidente de coche, pierde la visión y se verá obligado a jugar a «Negro» el resto de su vida.
¿Será Gerson capaz de adaptarse a su nueva vida con la ayuda de su perro? La vida también ha cambiado considerablemente para su padre y sus hermanos. Pero lo que nunca va a cambiar es la calidez de la familia. Esta conmovedora historia es contada a través de tres perspectivas diferentes, la de los gemelos, Gerson y el perro.
Un día Gerson, en un accidente de coche, pierde la visión y se verá obligado a jugar a «Negro» el resto de su vida.
¿Será Gerson capaz de adaptarse a su nueva vida con la ayuda de su perro? La vida también ha cambiado considerablemente para su padre y sus hermanos. Pero lo que nunca va a cambiar es la calidez de la familia. Esta conmovedora historia es contada a través de tres perspectivas diferentes, la de los gemelos, Gerson y el perro.
160 pages, Paperback
First published January 1, 1999
17 people are currently reading
832 people want to read
About the author
Gerbrand Bakker
36 books180 followersGerbrand Bakker werd geboren op 28 april 1962 in Wieringerwaard, als derde zoon in een boerengezin van zeven kinderen. Heeft van 1967 tot 1992 'op school' gezeten: kleuterschool; lagere school; havo; vwo; agogische akademie in Leeuwarden en Nederlandse taal- en letterkunde aan de universiteit van Amsterdam.
Van 1995 tot 2002 was hij ondertitelvertaler, waarbij hij een voorkeur ontwikkelde voor natuurfilms die vrijwel allemaal in scène gezet worden: na een flink aantal documentaires zag hij regelmatig dezelfde beelden terugkomen.
Aangezien die kwarteeuw school blijkbaar nog niet voldoende was, begon hij in september 2003 een avondopleiding tot hovenier aan de Groene Campus in Alkmaar. In juli 2006 sloot hij die opleiding succesvol af en vanaf dat moment is hij - als 'vakbekwaam hovenier' - in te huren voor tuinontwerp en -onderhoud.
Omdat hij tijdens zijn studie Nederlands nogal wat aan etymologie had gedaan, en eerste pogingen tot het schrijven van kinderboeken faliekant mislukten, besloot hij een etymologisch woordenboek voor kinderen te gaan schrijven.
Van 1995 tot 2002 was hij ondertitelvertaler, waarbij hij een voorkeur ontwikkelde voor natuurfilms die vrijwel allemaal in scène gezet worden: na een flink aantal documentaires zag hij regelmatig dezelfde beelden terugkomen.
Aangezien die kwarteeuw school blijkbaar nog niet voldoende was, begon hij in september 2003 een avondopleiding tot hovenier aan de Groene Campus in Alkmaar. In juli 2006 sloot hij die opleiding succesvol af en vanaf dat moment is hij - als 'vakbekwaam hovenier' - in te huren voor tuinontwerp en -onderhoud.
Omdat hij tijdens zijn studie Nederlands nogal wat aan etymologie had gedaan, en eerste pogingen tot het schrijven van kinderboeken faliekant mislukten, besloot hij een etymologisch woordenboek voor kinderen te gaan schrijven.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 241 reviews
January 9, 2022
Hay libros que son para subrayar frases y otros que son para subrayar escenas. Este es del segundo grupo.
Es la historia de una pérdida que se va gestando de forma paulatina hasta volverse definitiva, es la historia de un otro que se desintegra, que se desvanece.
El pasaje entre las escenas es tan delicado y a la vez lo que se cuenta es un cambio tan violento que la historia logra un equilibro que, en mi opinión, es lo que la vuelve tan recomendable.
Me encantó.
Es la historia de una pérdida que se va gestando de forma paulatina hasta volverse definitiva, es la historia de un otro que se desintegra, que se desvanece.
El pasaje entre las escenas es tan delicado y a la vez lo que se cuenta es un cambio tan violento que la historia logra un equilibro que, en mi opinión, es lo que la vuelve tan recomendable.
Me encantó.
August 6, 2015
Mooi, ingetogen en triest. Een kort jeugdverhaal met de emotionele zeggingskracht van een mokerslag. Huilen doe ik nooit als ik lees, maar deze keer heeft het niet veel gescheeld.
January 15, 2021
Primera lectura terminada de este 2021 y lo que me movilizó esta corta novela de 155 páginas no tiene nombre. Una novela donde la hermandad es protagonista y donde el abandono y lo inesperado también lo son. Este libro es sensibilidad y sentimiento en estado puro, con gran destreza y poesía el autor transmite mucho con su prosa, con sus detalles y con su particular atención a lo cotidiano, a lo hogareño y a aquello a lo que accedemos a través de los sentidos.
Me cautivó desde la primera página, desde el relato del juego llamado “Negro” al que los hermanos Klaaus, Kees y Gerson jugaban en su infancia. No hay detalles librados al azar y con el correr de los capitulos el negro y el blanco, como las dos caras de una misma cosa, cobran gran protagonismo y le hablan al lector de los vaivenes y los claroscuros de la vida misma. Como cualquier lector que se acerca a este libro, supe y sentí desde el principio y con un nudo en la garganta que hay algo triste que se avecina, pero igualmente me encontré devorando esta novela para llegar a ese desenlace, para abrazar con la lectura a esta familia, y para emocionarme hasta las lágrimas con la forma tan particular en la que el autor decide contarnos aquello que sucede.
Me cautivó desde la primera página, desde el relato del juego llamado “Negro” al que los hermanos Klaaus, Kees y Gerson jugaban en su infancia. No hay detalles librados al azar y con el correr de los capitulos el negro y el blanco, como las dos caras de una misma cosa, cobran gran protagonismo y le hablan al lector de los vaivenes y los claroscuros de la vida misma. Como cualquier lector que se acerca a este libro, supe y sentí desde el principio y con un nudo en la garganta que hay algo triste que se avecina, pero igualmente me encontré devorando esta novela para llegar a ese desenlace, para abrazar con la lectura a esta familia, y para emocionarme hasta las lágrimas con la forma tan particular en la que el autor decide contarnos aquello que sucede.
January 18, 2023
“A veces, los sucesos de la vida cambian de tal modo que nos orientan hacia rumbos ineludibles.”
No encontraba la razón del título, hasta que llegué a la página donde aparece y entendí lo trascendental de una oración. El instante que antecede a un momento que cambia la vida de una familia para siempre.
Hay algo de lo depurado de su tono, cálido pero melancólico, y su temática en relación a los vínculos entre hermanos lo que me conectó con su lectura.
No encontraba la razón del título, hasta que llegué a la página donde aparece y entendí lo trascendental de una oración. El instante que antecede a un momento que cambia la vida de una familia para siempre.
Hay algo de lo depurado de su tono, cálido pero melancólico, y su temática en relación a los vínculos entre hermanos lo que me conectó con su lectura.
January 3, 2023
Impecable, hermoso, profundo, sencillo.
Disfruté muchísimo esta lectura aunque me haya dejado sin aliento.
Una historia bien situada y con descripciones muy logradas que provoca poder visualizar esa zona rural donde viven 3 hermanos, su padre y su mascota
Habla de la hermandad y de lo potente de ese vínculo, de los momentos difíciles de una vida familiar .
Además logra muy bien generar la sensación de qué hay algo que no se sabe, o que no se dice pero también que algo sucederá pero no sabemos de que se trata.
“En todo caso a Gerson el paisaje no le servía de nada, para él los paisajes eran cosa del pasado.”
“Cuando puedes decir que te has acostumbrado a algo?”
Disfruté muchísimo esta lectura aunque me haya dejado sin aliento.
Una historia bien situada y con descripciones muy logradas que provoca poder visualizar esa zona rural donde viven 3 hermanos, su padre y su mascota
Habla de la hermandad y de lo potente de ese vínculo, de los momentos difíciles de una vida familiar .
Además logra muy bien generar la sensación de qué hay algo que no se sabe, o que no se dice pero también que algo sucederá pero no sabemos de que se trata.
“En todo caso a Gerson el paisaje no le servía de nada, para él los paisajes eran cosa del pasado.”
“Cuando puedes decir que te has acostumbrado a algo?”
July 16, 2022
Korte mooi gestileerde zinnen, eenvoudige taal. Past goed bij het vertelperspectief. Over motieven van de hoofdpersonen geen enkel woord. Dat is te weinig.
November 9, 2020
*** 4 ***
June 16, 2025
Dolorosamente bello
Aunque todavía trato de encontrar la belleza en este dolor.
Familia, vínculos
Un padre, tres hermanos, un perro y una tragedia
Cómo rearmarse?
A veces el amor no es suficiente
Un libro para pensar.
Aunque todavía trato de encontrar la belleza en este dolor.
Familia, vínculos
Un padre, tres hermanos, un perro y una tragedia
Cómo rearmarse?
A veces el amor no es suficiente
Un libro para pensar.
February 18, 2017
Ressenya completa ací: http://www.luckybuke.com/2017/02/les-...
Les pereres fan la flor blanca és una novel·la curtíssima plena de tendresa, estima i tristesa. Bakker ens narra un fet dramàtic, combinat amb un llenguatge senzill i uns diàlegs i unes descripcions aparentment simples, però plenes de significat. Una joieta que us trencarà el cor.
Les pereres fan la flor blanca és una novel·la curtíssima plena de tendresa, estima i tristesa. Bakker ens narra un fet dramàtic, combinat amb un llenguatge senzill i uns diàlegs i unes descripcions aparentment simples, però plenes de significat. Una joieta que us trencarà el cor.
May 3, 2020
Perenbomen bloeien wit is het meest emotionele boek dat ik dit jaar gelezen heb.
Het gaat over Kees en Klaas, een tweeling, hun vader, hun jongere broertje Gerson en hun hondje Daan. Al sinds dat ze klein zijn spelen de kinderen "zwart". Een spel waarbij ze een doel afspreken, dan hun ogen dichtdoen en proberen om bij dat doel te komen. Degene die daar als eerste is, heeft gewonnen.
Wanneer Kees, Klaas, Gerson, Vader en Daan op een gewone zondagmorgen met de auto naar opa en oma gaan, gebeurt het ondenkbare ... Ze verongelukken. Dat is het moment waarop voor Gerson de wereld voorgoed "zwart" blijft. Hij kan niks meer zien en moet leren om hiermee te dealen.
SPOILER ALERT:
Door de wisselende perspectieven van Kees en Klaas, Gerson zelf en hun hondje Daan krijg je een goed beeld van hoe iedereen met deze conditie omgaat.
Het boek was erg ontroerend en ik raad deze ook zeer zeker aan, ondanks dat het een jeugdboek is.
Het gaat over Kees en Klaas, een tweeling, hun vader, hun jongere broertje Gerson en hun hondje Daan. Al sinds dat ze klein zijn spelen de kinderen "zwart". Een spel waarbij ze een doel afspreken, dan hun ogen dichtdoen en proberen om bij dat doel te komen. Degene die daar als eerste is, heeft gewonnen.
Wanneer Kees, Klaas, Gerson, Vader en Daan op een gewone zondagmorgen met de auto naar opa en oma gaan, gebeurt het ondenkbare ... Ze verongelukken. Dat is het moment waarop voor Gerson de wereld voorgoed "zwart" blijft. Hij kan niks meer zien en moet leren om hiermee te dealen.
SPOILER ALERT:
Door de wisselende perspectieven van Kees en Klaas, Gerson zelf en hun hondje Daan krijg je een goed beeld van hoe iedereen met deze conditie omgaat.
Het boek was erg ontroerend en ik raad deze ook zeer zeker aan, ondanks dat het een jeugdboek is.
October 19, 2015
3.5/5
Una historia que “deslumbra y emociona”, que te toca en lo más hondo. Su poderoso mensaje subyaciente lo convierte en una obra muy adecuada para leer en la juventud. No obstante, la sutileza de la prosa de Bakker (esos diálogos que “dicen más de lo que se habla”), hacen de Los perales tienen la flor blanca un libro que sólo se puede apreciar en toda su extensión con cierta madurez. Reseña completa:
http://www.libros-prohibidos.com/gerb...
Una historia que “deslumbra y emociona”, que te toca en lo más hondo. Su poderoso mensaje subyaciente lo convierte en una obra muy adecuada para leer en la juventud. No obstante, la sutileza de la prosa de Bakker (esos diálogos que “dicen más de lo que se habla”), hacen de Los perales tienen la flor blanca un libro que sólo se puede apreciar en toda su extensión con cierta madurez. Reseña completa:
http://www.libros-prohibidos.com/gerb...
January 28, 2025
Hele goede opbouw van een slecht onderbuikgevoel. Hartverscheurend. Het boek zette me soms echt aan het denken en wekte allerlei gevoelens bij mij op, die soms ook weer heel heel plotseling omsloegen. Echter stelde ik mij de hoofdpersoon voor als een jongen van zestien á zeventien jaar twijfel deze in werkelijkheid slechts dertien is... En het besef dat hij zo jong is maakt alles nog zo veel verschrikkelijker. Ik vond de manier van schrijven heel prettig lezen. De omgeving wordt heel goed omschreven en er worden herkenbare elementen genoemd waardoor je je de situatie goed kan voorstellen, zonder dat het onnodig ingewikkeld wordt gemaakt door overbodige pralerij van woorden. Het is een kort verhaal en hoewel ik het geen 'must-read' vind raad ik het zeker aan voor als je een kort verhaal wilt lezen dat makkelijk te lezen is en toch wel diepgang heeft.
May 30, 2025
Una història que et trenca el cor. Està tan ben escrita que tens la impressió que l'autor era allí i es va limitar a descriure les escenes així com les havia vist. Els personatges són d'allò més versemblants. I quan s'acosten les escenes més dures, l'autor no s'hi rabeja, i deixa que siga el lector qui ompli els buits. Una d'aquestes novel·les que es recorden al cap dels anys.
La traducció de na Maria Rosich és excel·lent. Uns escassíssims errors (parabrises per parabrisa, el va fer guardar silenci per li va fer guardar silenci, els hi va posar per les hi va posar) no la desllueixen en absolut.
La traducció de na Maria Rosich és excel·lent. Uns escassíssims errors (parabrises per parabrisa, el va fer guardar silenci per li va fer guardar silenci, els hi va posar per les hi va posar) no la desllueixen en absolut.
April 5, 2022
Los mellizos Klass y Kees, y su hermano menor Gerson viven en la granja con su padre Gerard. Su madre los abandonó cuando eran pequeños. Viven una buena vida, entre sus juegos infantiles y las visitas a sus abuelos Jan y Anna. Hasta que un accidente cambia sus vidas.
La historia está narrada por alguien que se refiere a "nosotros", aunque no es ninguno de los integrantes familiares, dando una sensación de cercanía y familiaridad con lo que va ocurriendo. En algunos momentos se intercalan con la narración de Gerson.
Como he encontrado en otras obras de Bakker (Todo está tranquilo arriba; Junio) la narración es fluida, y el estilo es sereno e intimista. Presenta a los personajes de manera en que se sienten muy cercanos, en especial a los niños. La escritura es amable, tal vez un poco triste, y con algunos giros dramáticos que enriquecen la obra.
Una muy buena novela, que se lee con gusto y agilidad, y que tiene una gran riqueza.
La historia está narrada por alguien que se refiere a "nosotros", aunque no es ninguno de los integrantes familiares, dando una sensación de cercanía y familiaridad con lo que va ocurriendo. En algunos momentos se intercalan con la narración de Gerson.
Como he encontrado en otras obras de Bakker (Todo está tranquilo arriba; Junio) la narración es fluida, y el estilo es sereno e intimista. Presenta a los personajes de manera en que se sienten muy cercanos, en especial a los niños. La escritura es amable, tal vez un poco triste, y con algunos giros dramáticos que enriquecen la obra.
Una muy buena novela, que se lee con gusto y agilidad, y que tiene una gran riqueza.
November 11, 2013
The twins Klaas and Kees and their brother Gerson always play 'Black', a game in which the boys have to find a specific target with their eyes closed. When Gerson becomes blind after an car-accident, the boys never play the game again.
The story about the struggle of the family to pick up their lifes again after Gerson's accident is written with such love and warmth that it really moved me. It's totally the opposite of his other book 'The Twin', which I found was written as cold as the days in Holland sometimes can be. Gerbrand is a master in creating sphere in a simple way, using no more words then necessary. Definitely his best book.
The story about the struggle of the family to pick up their lifes again after Gerson's accident is written with such love and warmth that it really moved me. It's totally the opposite of his other book 'The Twin', which I found was written as cold as the days in Holland sometimes can be. Gerbrand is a master in creating sphere in a simple way, using no more words then necessary. Definitely his best book.
May 2, 2023
De stijl van Gerbrand Bakker is hier al zo goed, dus ik ben benieuwd wat me verder te wachten staat. Dit was in ieder geval een prachtig boek - ingetogen, ontroerend en vooral wonderschoon geschreven.
Vondsten zoals “mijn hoofd voelt als een appel die wordt geschild, maar dan zonder mesje” (als er verband van een hoofd wordt gehaald) maken het boek af.
Vondsten zoals “mijn hoofd voelt als een appel die wordt geschild, maar dan zonder mesje” (als er verband van een hoofd wordt gehaald) maken het boek af.
April 5, 2022
Aangrijpende roman over hoe het lot (een ongeval) een jong leven, een hele familie kan verwoesten.
Geschreven voor jong en oud, in simpele, korte zinnen, rechtdoor, maar dan ook recht in de roos.
Zogenaamd een roman voor kinderen, maar in dat geval ben ik op mijn 62 nog altijd een kind.
Geschreven voor jong en oud, in simpele, korte zinnen, rechtdoor, maar dan ook recht in de roos.
Zogenaamd een roman voor kinderen, maar in dat geval ben ik op mijn 62 nog altijd een kind.
October 30, 2021
Qué sensación tan linda genera leer un libro hermoso y triste, pero sin golpes bajos. Se maneja una sutileza sin igual, que hace amar a los personajes y generar un vínculo con el lector. Lo leí de un tirón, sin pausas, desarmando cada frase ♥️
June 19, 2021
Cuanta tristeza y oscuridad puede caber en un relato, una linda historia y una gran manera de narrarla. 👏
Read
September 7, 2025Ik ben blij dat toen 13-jarige ik dit boek las ze er wat waardevols uit kon halen. Helaas zie ik haar visie echter helemaal niet (pun not intended).
Toen ik voor Nederlands op de middelbare school dit boek las, heeft me dat geïnspireerd om een verhaal te schrijven en deze voor het eerst te publiceren zowel online als in de schoolkrant. 'Zwart' heette dat verhaal, een duidelijke verwijzing naar dit boek. Nu, jaren later, ben ik toch wat minder te spreken over het boek.
Het is overduidelijk geen slecht boek. Hoe Bakker heeft gespeeld met het perspectief is bewonderingswaardig. Het boek is verder op een vlotte manier geschreven met een pakkende schrijfstijl.
Het is echter gewoon niet mijn soort boek meer. De leeservaring die ik had als tiener waarbij ik overrompeld werd door deze machtig interessante schrijfstijl en door het aangrijpende, heftige plot had ik nu niet meer. Wellicht ook omdat ik wist wat eraan zat te komen, maar dan nog. Bijvoorbeeld voelde de vooruitwijzingen in de laatste ~3 hoofdstukken voor de plottwist behoorlijk op de neus en puur alleen maar aanwezig omdat het plot zelf niet sterk genoeg was om spanning en interesse voor de lezer te creëren. Daarnaast voelde de karakters vlak en ongeloofwaardig. Het enige karakter dat je echt wat laat voelen, is de hond (en op wat voor een manier, wat een hoofdstuk was dat). Bijna is dat genoeg om het goed te maken, maar de rest van het boek is het overduidelijk een gezin vol met Nederlandse mannen waar we ons in bevinden: vrijwel altijd ongemakkelijk, direct en emotieloos in het gezicht van het tragische evenement waar dit boek om draait. Het boek is literaire fictie en doet precies wat literaire fictie bij mij zo vaak doet: het faalt erin om mij mee te laten leven met de karakters.
Ik vrees dat ik de rest van mijn leven nooit meer naar een perenboom in bloei zal kunnen kijken zonder aan dit boek te denken, net zoals deze titel al jaren door mijn hoofd blijft spoken. Een goed boek wat ooit veel indruk heeft gemaakt, maar die ervaring niet nog eens weet te geven.
Toen ik voor Nederlands op de middelbare school dit boek las, heeft me dat geïnspireerd om een verhaal te schrijven en deze voor het eerst te publiceren zowel online als in de schoolkrant. 'Zwart' heette dat verhaal, een duidelijke verwijzing naar dit boek. Nu, jaren later, ben ik toch wat minder te spreken over het boek.
Het is overduidelijk geen slecht boek. Hoe Bakker heeft gespeeld met het perspectief is bewonderingswaardig. Het boek is verder op een vlotte manier geschreven met een pakkende schrijfstijl.
Het is echter gewoon niet mijn soort boek meer. De leeservaring die ik had als tiener waarbij ik overrompeld werd door deze machtig interessante schrijfstijl en door het aangrijpende, heftige plot had ik nu niet meer. Wellicht ook omdat ik wist wat eraan zat te komen, maar dan nog. Bijvoorbeeld voelde de vooruitwijzingen in de laatste ~3 hoofdstukken voor de plottwist behoorlijk op de neus en puur alleen maar aanwezig omdat het plot zelf niet sterk genoeg was om spanning en interesse voor de lezer te creëren. Daarnaast voelde de karakters vlak en ongeloofwaardig. Het enige karakter dat je echt wat laat voelen, is de hond (en op wat voor een manier, wat een hoofdstuk was dat). Bijna is dat genoeg om het goed te maken, maar de rest van het boek is het overduidelijk een gezin vol met Nederlandse mannen waar we ons in bevinden: vrijwel altijd ongemakkelijk, direct en emotieloos in het gezicht van het tragische evenement waar dit boek om draait. Het boek is literaire fictie en doet precies wat literaire fictie bij mij zo vaak doet: het faalt erin om mij mee te laten leven met de karakters.
Ik vrees dat ik de rest van mijn leven nooit meer naar een perenboom in bloei zal kunnen kijken zonder aan dit boek te denken, net zoals deze titel al jaren door mijn hoofd blijft spoken. Een goed boek wat ooit veel indruk heeft gemaakt, maar die ervaring niet nog eens weet te geven.
March 21, 2023
Una historia muy conmovedora, dónde vemos a 3 hijos y un padre juntos en medio de algunas situaciones muy duras y difíciles. Con un excelente plot, muy descriptiva que te traslada a vivir y a acompañar a esta familia donde pese a todo el compromiso, el amor, la empatía y apoyo se ven a lo largo del libro.
Excelente narrativa a 3 voces (los gemelos, Gerson y el perro) una lectura que creo imprescindible en estos días, por su vivacidad, por sus frases cortas y diálogos breves en dónde se dice más que de lo que se habla.
Me encantó esta novela y me ha encantado este autor, verdaderamente es un libro que merece la pena leer.
Excelente narrativa a 3 voces (los gemelos, Gerson y el perro) una lectura que creo imprescindible en estos días, por su vivacidad, por sus frases cortas y diálogos breves en dónde se dice más que de lo que se habla.
Me encantó esta novela y me ha encantado este autor, verdaderamente es un libro que merece la pena leer.
September 14, 2024
Una escriptura senzilla, com la que pertoca als narradors adolescents (els tres germans i el gos) d'aquesta història que et colpeja i t'arriba ben endins.
Una de les frases del llibre que pot resumir el que t'hi trobaràs:
"De vegades la gent diu que el temps cura totes les ferides. Una mentida podrida, una cosa que diuen si no tenen ni idea de què dir. A més, no té ni cap ni peus. Hi ha ferides que causen la mort, i quan ets mort, no hi ha res a curar. En Gerson va sobreviure, les seves ferides es van curar i ara s'havia d'acostumar a les conseqüències d'aquelles ferides"
Una de les frases del llibre que pot resumir el que t'hi trobaràs:
"De vegades la gent diu que el temps cura totes les ferides. Una mentida podrida, una cosa que diuen si no tenen ni idea de què dir. A més, no té ni cap ni peus. Hi ha ferides que causen la mort, i quan ets mort, no hi ha res a curar. En Gerson va sobreviure, les seves ferides es van curar i ara s'havia d'acostumar a les conseqüències d'aquelles ferides"
June 8, 2022
Over tweeling Klaas en Kees, Gerson hun jongere broer, en hun vader Gerard. Moeder is met de noorderzon vertrokken naar het zuiden. Daar worden weinig woorden aan vuil gemaakt. Bijzonder. Zij komt alleen ter sprake als ze weer eens een ansichtkaart stuurt! Het verhaal wordt verteld afwisselend door de tweeling en Gerson. Met een mooie rol voor de hond Daan.
Pittig verhaal maar door de stijl van Gerbrand Bakker goed verteerbaar. En vooral heel goed invoelbaar. Leest als een jeugdboek. Heel gek, het deed me denken aan de Kameleon boeken van Hotze de Roos (ik moest de naam van de schrijver opzoeken!).
Vanwege die prachtige titel rond ik het naar boven af: 4 sterren.
Pittig verhaal maar door de stijl van Gerbrand Bakker goed verteerbaar. En vooral heel goed invoelbaar. Leest als een jeugdboek. Heel gek, het deed me denken aan de Kameleon boeken van Hotze de Roos (ik moest de naam van de schrijver opzoeken!).
Vanwege die prachtige titel rond ik het naar boven af: 4 sterren.
December 8, 2022
No conecté para nada con este libro. Se me hizo muy esas películas de los noventa dobladas que pasan por Telefé un domingo a la tarde. Además, la edición me pareció bastante mala y descuidada.
October 12, 2023
In één ademteug uitgelezen. Het perspectief vanuit het hondje.. 😢
July 22, 2025
Quise salir un poco de mis lecturas habituales pero no logré conectar mucho con esta historia, no puedo negar que por momentos me conmovió pero las escenas tan cortas no me dejaron sentir mucho.
June 18, 2023
Veeg me op, wat treurig
December 14, 2018
Essay Perenbomen bloeien wit, Gerbrand Bakker, 1999
De titel “Perenbomen bloeien wit” verwijst naar het gesprek dat de hoofdpersoon Gerson voert met zijn broers op het moment dat zij in de auto op weg zijn naar hun grootouders. Op dat moment krijgt het gezin een ongeluk; de van rechts komende auto krijgt geen voorrang van vader, omdat hij kijkt naar de perenbomen aan de kant van de weg. Gerson moet uit het wrak bevrijd worden. In het ziekenhuis blijken zijn ogen onherstelbaar verwoest. Iedereen, met name Gerson, heeft na het ongeluk moeite om de draad weer op te pakken.
“Denkt u dat ik het lekker vindt om hier in de zon te zitten?” De buurman kon alleen maar ja zeggen. “Zou u het lekker vinden om in de tuin aan het werk te zijn zonder iets te zien? Blind de schop in de grond te steken, zonder iets te zien planten in de grond te poten?”
Sinds de jaren ’80 van de vorige eeuw wordt in boeken steeds meer aandacht besteed aan onderwerpen die voor die tijd voor jongere lezers niet vanzelfsprekend waren, zoals ziekte, zelfdoding en euthanasie. Ook in dit boek komt zo’n hier-en-nu thema aan de orde. Je kunt je afvragen of het taalgebruik in deze boeken altijd geschikt is voor deze leeftijd. Rond 1985 was dit al reden tot ophef, omdat het boek “Kleine Sofie en lange wapper”, over een ernstig ziek meisje, bekroond werd met de Gouden Griffel. Een boek waarvan men vond dat het absoluut te literair was voor kinderen en veel te abstract geschreven.
Kijkend naar het onderwerp, zelfdoding, wordt de zwaarte hiervan verminderd door de manier waarop het boek is geschreven. Of dit wenselijk is, hangt af van de persoonlijke omstandigheden van de lezer. Het kan confronterend zijn dat er zonder afstand geschreven wordt over dit onderwerp. Je wordt echt meegezogen in het verhaal. Het boek is realistisch en geschreven in begrijpelijke taal. Zonder taboe. Rond 1990 is de discussie over grenzen tussen jeugd- en volwassenenliteratuur in gang gezet, dit boek valt ook in beide categorieën te plaatsen.
Van Coillie (2007) stelt dat sinds de laatste decennia van de vorige eeuw kinderen in boeken steeds meer geconfronteerd worden met problematische situaties als echtscheiding of de dood van een familielid. Ook in dit boek is er sprake van een afwijkende gezinssituatie, moeder is niet in beeld, zij is vertrokken naar het buitenland en laat slechts sporadisch van zich horen. Ze spreken hier weinig over. Gerard, de vader, is zowel vader als moeder tegelijk.
De vertellers in het boek zijn afwisselend de broers, Gerson en zelfs hond Daan, komt aan het woord: “Ik had weinig zin. Erg weinig zin zelfs. Er hing iets in de lucht, iets dreigends. Ik voelde het en wilde wegkruipen, zo diep en ver mogelijk.”
Je voelt aan alles dat er iets staat te gebeuren, al vanaf het moment dat de jongens het spel “zwart” spelen, een verwijzing naar wat komen gaat. De schrijver weet te ontroeren, schrijft ingetogen en realistisch. Van Coillie (2007) geeft aan dat kinderen die een goed geschreven realistisch verhaal lezen, vaak vergeten dat het verhaal fictief is. Zo sterk leven ze mee. Als de personages herkenbaar zijn en een eigen persoonlijkheid hebben blijft het verhaal boeiend. Ik heb dat ook ervaren met dit prachtige boek dat een moeilijk onderwerp niet uit de weg gaat en uitnodigt tot een gesprek.
De titel “Perenbomen bloeien wit” verwijst naar het gesprek dat de hoofdpersoon Gerson voert met zijn broers op het moment dat zij in de auto op weg zijn naar hun grootouders. Op dat moment krijgt het gezin een ongeluk; de van rechts komende auto krijgt geen voorrang van vader, omdat hij kijkt naar de perenbomen aan de kant van de weg. Gerson moet uit het wrak bevrijd worden. In het ziekenhuis blijken zijn ogen onherstelbaar verwoest. Iedereen, met name Gerson, heeft na het ongeluk moeite om de draad weer op te pakken.
“Denkt u dat ik het lekker vindt om hier in de zon te zitten?” De buurman kon alleen maar ja zeggen. “Zou u het lekker vinden om in de tuin aan het werk te zijn zonder iets te zien? Blind de schop in de grond te steken, zonder iets te zien planten in de grond te poten?”
Sinds de jaren ’80 van de vorige eeuw wordt in boeken steeds meer aandacht besteed aan onderwerpen die voor die tijd voor jongere lezers niet vanzelfsprekend waren, zoals ziekte, zelfdoding en euthanasie. Ook in dit boek komt zo’n hier-en-nu thema aan de orde. Je kunt je afvragen of het taalgebruik in deze boeken altijd geschikt is voor deze leeftijd. Rond 1985 was dit al reden tot ophef, omdat het boek “Kleine Sofie en lange wapper”, over een ernstig ziek meisje, bekroond werd met de Gouden Griffel. Een boek waarvan men vond dat het absoluut te literair was voor kinderen en veel te abstract geschreven.
Kijkend naar het onderwerp, zelfdoding, wordt de zwaarte hiervan verminderd door de manier waarop het boek is geschreven. Of dit wenselijk is, hangt af van de persoonlijke omstandigheden van de lezer. Het kan confronterend zijn dat er zonder afstand geschreven wordt over dit onderwerp. Je wordt echt meegezogen in het verhaal. Het boek is realistisch en geschreven in begrijpelijke taal. Zonder taboe. Rond 1990 is de discussie over grenzen tussen jeugd- en volwassenenliteratuur in gang gezet, dit boek valt ook in beide categorieën te plaatsen.
Van Coillie (2007) stelt dat sinds de laatste decennia van de vorige eeuw kinderen in boeken steeds meer geconfronteerd worden met problematische situaties als echtscheiding of de dood van een familielid. Ook in dit boek is er sprake van een afwijkende gezinssituatie, moeder is niet in beeld, zij is vertrokken naar het buitenland en laat slechts sporadisch van zich horen. Ze spreken hier weinig over. Gerard, de vader, is zowel vader als moeder tegelijk.
De vertellers in het boek zijn afwisselend de broers, Gerson en zelfs hond Daan, komt aan het woord: “Ik had weinig zin. Erg weinig zin zelfs. Er hing iets in de lucht, iets dreigends. Ik voelde het en wilde wegkruipen, zo diep en ver mogelijk.”
Je voelt aan alles dat er iets staat te gebeuren, al vanaf het moment dat de jongens het spel “zwart” spelen, een verwijzing naar wat komen gaat. De schrijver weet te ontroeren, schrijft ingetogen en realistisch. Van Coillie (2007) geeft aan dat kinderen die een goed geschreven realistisch verhaal lezen, vaak vergeten dat het verhaal fictief is. Zo sterk leven ze mee. Als de personages herkenbaar zijn en een eigen persoonlijkheid hebben blijft het verhaal boeiend. Ik heb dat ook ervaren met dit prachtige boek dat een moeilijk onderwerp niet uit de weg gaat en uitnodigt tot een gesprek.
May 2, 2024
4 sterren voor het stilistisch vernuft van Gerbrand Bakker.
February 20, 2024
Ha estat un llibre delicat a moments, tossut en altres i molt, molt íntim.
Una lectura curta i ràpida que obre temes interessants i per reflexionar.
Una lectura curta i ràpida que obre temes interessants i per reflexionar.
Displaying 1 - 30 of 241 reviews