What do you think?
Rate this book
Perhoskerääjä
Mies saa asianajajalta kirjeen, jossa hänen kerrotaan saaneen perinnön. Testamentin on tehnyt Henri Ruzicka, Suomessa asunut saksalainen, josta hän ei ole koskaan kuullutkaan. Kun mies lähtee tutkimaan perintöään, hän löytää villiintyneen puutarhan keskellä uinuvan talon, talosta valtavan perhoskokoelmanja kirjeitä Saksasta Anna Prinz-niiniseltä naiselta. Alkaa matka Eurooppaan ja menneisyyden arvoituksiin.
Joel Haahtela (s. 1972) on kirjailija ja lääkäri, jonka edellinen romaani Iilfna oli Finlandia-ehdokkaana 2003. Perhoskerääjä on hänen viides teoksensa. »Haahtela etsii ja tunnistaa ihmisessä ja maailmassa sen salaisen kohdan, tyhjyyden ja välimatkan,jonka ääreen emme ehdi tai uskalla hiljentyä.» Savon Sanomat
Joel Haahtela (s. 1972) on kirjailija ja lääkäri, jonka edellinen romaani Iilfna oli Finlandia-ehdokkaana 2003. Perhoskerääjä on hänen viides teoksensa. »Haahtela etsii ja tunnistaa ihmisessä ja maailmassa sen salaisen kohdan, tyhjyyden ja välimatkan,jonka ääreen emme ehdi tai uskalla hiljentyä.» Savon Sanomat
189 pages, Paperback
First published January 1, 2006
7 people are currently reading
124 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 38 reviews
July 28, 2020
Alan lämmetä enemmän ja enemmän Haahtelan tyylille. Auttoi, kun ymmärsi, että näin hitaan tekstin äärelle pitää hiljentyä. Tämä on melkein enemmän kuvataidetta kuin kirjallisuutta. Kuin tunnelmia, joihin unohtuu, mutta joiden siveltimenjälkiä voi silti yksityiskohtaisesti tarkastella.
September 18, 2017
Joel Haahtela onnistuu erinomaisesti käsittelemään klassisen kuluneita aiheita: etäisyys kumppaniin väliaikaisella erolla sekä kuolleen miehen muotokuvan rakentaminen jälkeenjääneiden papereiden ja muun roinan avulla.
Teoksen mottona voisi olla vanha aforismi: yksinäisyys on tila rakkauden ja tyhjyyden välissä. Sitä minäkertoja, nimetön päähenkilö, lähtee selvittämään saatuaan perinnön salaperäiseltä Henri Ruzickalta. Helsinkiläistyyppi saa laajan perhoskokoelman sekä perhoskirjallisuuden klassikkoteokset.
Perhosmotiivi onkin keskeisin teoksen motiiveista, ja se saa pidettyä lukijan otteessaan viimeisille sivuille saakka. Hauras perhonen symboloi ennen kaikkea hetkeen tarttumista, sen menettämistä, elämän sattumanvaraisuutta sekä pakkomielteistä rakkaudenkaipuuta. Kangastilkkujen jakamisen merkityksen avaaminen on toinen kova symbolipähkinä.
Minäkertoja löytää papereiden joukosta kirjeitä Anna Prinziltä, joka asuu Dresdenin itäpuolella Pirnassa. Elämässään eksyksissä oleva muistelija matkaa sinne selvittämään kuolleen miehen mysteeriä. Muistaminen, muistelu ja itsensä rakentaminen niistä on oleellista:” Tuskin kukaan voi mitään sille, että muistot alkavat kerrostua toistensa päälle, sekoittua toisiinsa, kunnes on mahdoton erottaa mikä omasta elämästä on ollut muiden kertomaa, muille tapahtunutta - - .”
Matkalla tutustumaan Annan ja Henrin elämään, rakennetaan kuvaa kertojan isästä, vaimonsa menettäneestä kauppiaasta, jolta lipesi osittain ote todellisuuteen, ja hän”alkoi muuttua osaksi sen (kauppansa) valikoimaa”. Samoin on käymässä, ellei jo käynyt, teoksen keskushenkilölle.
Minä seuraa Henrin jalanjälkiä ympäri Eurooppaa ja onnistuu yhdistämään puuttuvan lenkin Henrin ja itsensä välillä. Kirjailija tarjoaa salamyhkäistä korttia Kreetan Agios Nikolaokselta heti romaanin alussa, ja lukijaa ei petetä lopussakaan. Muistot, sekä puhujan omat että puheenvuoron saaneet henkilöt etsintämatkalla, liittävät nämä kaksi ihmiskohtaloa koskettavasti yhteen.
Kerronta on taitavasti rakennuttu muistelijan sisäisestä monologista. Vuoropuhelua ei ole lainkaan, ja takaumista, omista ja muiden muistoista, rakentuu taidokas teos, joka pysyy koossa kuten piikitetyt perhoset lasivitriinissä. Muistojen hautausmaalla mielikuvat murenevat ja sulautuvat yhdeksi kuin ajan hapertamat Pharnassius phoebuksen siivet. Tarttuuko puoliso Eeva palattuaan matkaltaan tuleviin yhteisiin muistoihin? Valitseeko hän rakkauden, yksinäisyyden vai tyhjyyden?
Teoksen mottona voisi olla vanha aforismi: yksinäisyys on tila rakkauden ja tyhjyyden välissä. Sitä minäkertoja, nimetön päähenkilö, lähtee selvittämään saatuaan perinnön salaperäiseltä Henri Ruzickalta. Helsinkiläistyyppi saa laajan perhoskokoelman sekä perhoskirjallisuuden klassikkoteokset.
Perhosmotiivi onkin keskeisin teoksen motiiveista, ja se saa pidettyä lukijan otteessaan viimeisille sivuille saakka. Hauras perhonen symboloi ennen kaikkea hetkeen tarttumista, sen menettämistä, elämän sattumanvaraisuutta sekä pakkomielteistä rakkaudenkaipuuta. Kangastilkkujen jakamisen merkityksen avaaminen on toinen kova symbolipähkinä.
Minäkertoja löytää papereiden joukosta kirjeitä Anna Prinziltä, joka asuu Dresdenin itäpuolella Pirnassa. Elämässään eksyksissä oleva muistelija matkaa sinne selvittämään kuolleen miehen mysteeriä. Muistaminen, muistelu ja itsensä rakentaminen niistä on oleellista:” Tuskin kukaan voi mitään sille, että muistot alkavat kerrostua toistensa päälle, sekoittua toisiinsa, kunnes on mahdoton erottaa mikä omasta elämästä on ollut muiden kertomaa, muille tapahtunutta - - .”
Matkalla tutustumaan Annan ja Henrin elämään, rakennetaan kuvaa kertojan isästä, vaimonsa menettäneestä kauppiaasta, jolta lipesi osittain ote todellisuuteen, ja hän”alkoi muuttua osaksi sen (kauppansa) valikoimaa”. Samoin on käymässä, ellei jo käynyt, teoksen keskushenkilölle.
Minä seuraa Henrin jalanjälkiä ympäri Eurooppaa ja onnistuu yhdistämään puuttuvan lenkin Henrin ja itsensä välillä. Kirjailija tarjoaa salamyhkäistä korttia Kreetan Agios Nikolaokselta heti romaanin alussa, ja lukijaa ei petetä lopussakaan. Muistot, sekä puhujan omat että puheenvuoron saaneet henkilöt etsintämatkalla, liittävät nämä kaksi ihmiskohtaloa koskettavasti yhteen.
Kerronta on taitavasti rakennuttu muistelijan sisäisestä monologista. Vuoropuhelua ei ole lainkaan, ja takaumista, omista ja muiden muistoista, rakentuu taidokas teos, joka pysyy koossa kuten piikitetyt perhoset lasivitriinissä. Muistojen hautausmaalla mielikuvat murenevat ja sulautuvat yhdeksi kuin ajan hapertamat Pharnassius phoebuksen siivet. Tarttuuko puoliso Eeva palattuaan matkaltaan tuleviin yhteisiin muistoihin? Valitseeko hän rakkauden, yksinäisyyden vai tyhjyyden?
April 26, 2025
3+/5. Tykkäsin kauniista tekstistä ja kirjoitustyylistä joista ehottomasti plussaa ja joiden takia varmaan tuun joskus vielä lukemaan lisää Haahtelaa. Itse tarina ei ehkä ihan niin kiinnostava itelleni vaikka sillä oli kyllä myös hyvät kohtansa. Miinusta vähän siitä että päähenkilön (mies) romanttiset kiinnostuksenkohteet oli vähän jotain ihme mysteerinaisia jotka eivät hirveesti mitään puhuneet/tehneet.
October 10, 2022
Путешествие одиночества по человеческой памяти.
February 14, 2022
Joel Haahtelan kerronnan tyyli ja kertojan ääni on vakaa ja rauhallinen, liikaa maalailua karttava, vähillä sanoilla paljon kertova. Tässä romaanissa kantavana, taustalla kulkevana johtoajatuksena on äidin menetys ja sen seuraukset, koko elämän mukana kulkeva tyhjä aukko. Kertoja seuraa hänelle itselleen tuntemattoman henkilön, Perhoskerääjän, elämänvaiheita muutaman johtolangan avulla.
August 17, 2025
Neljä miinus-tähteä oli tästä oikea arvosana. Teksti oli taattua Haahtelaa, josta jää hyvä mieli. Juonikin sopivan monisäikeinen ja kiinnostava ja se pisti lukemaan lopun puolikkaan kirjasta yhdellä kertaa. Miinuksen tuohon neljään antoi loppuratkaisu, josta en niin tykännyt, eikä kirjakaan sitä olisi ihan noin loppuun vietynä kaivannut.
December 24, 2019
Книга на пару часов чтения.
Мы помним всё, но не обо всём хотим вспоминать, блокируя часть воспоминаний или забрасывая их в дальние ящики памяти.
Главному герою в наследство остаётся дом. Имя завещателя - Генри Ружечка- ни о чём ему не говорит. Кем же был этот человек и почему оставил всё именно главному герою? Пытаясь найти разгадку, он узнаёт то, о чём давно предпочёл забыть.
«Все вещи я возвратил на те места, где нашел их. Раньше я думал, это все, что осталось, но теперь у меня возникло чувство, что я ошибался. Его следы были везде. Человек не исчезает. След, оставляемый им, вечен.»
Из аннотации:
«Роман выстроен вокруг метафоры засушенной бабочки: наши воспоминания - как бабочки, пойманные и проткнутые булавкой. Йоэл Хаахтела пытается разобраться в сложном механизме человеческой памяти и извлечения воспоминаний на поверхность сознания.»
Мы помним всё, но не обо всём хотим вспоминать, блокируя часть воспоминаний или забрасывая их в дальние ящики памяти.
Главному герою в наследство остаётся дом. Имя завещателя - Генри Ружечка- ни о чём ему не говорит. Кем же был этот человек и почему оставил всё именно главному герою? Пытаясь найти разгадку, он узнаёт то, о чём давно предпочёл забыть.
«Все вещи я возвратил на те места, где нашел их. Раньше я думал, это все, что осталось, но теперь у меня возникло чувство, что я ошибался. Его следы были везде. Человек не исчезает. След, оставляемый им, вечен.»
Из аннотации:
«Роман выстроен вокруг метафоры засушенной бабочки: наши воспоминания - как бабочки, пойманные и проткнутые булавкой. Йоэл Хаахтела пытается разобраться в сложном механизме человеческой памяти и извлечения воспоминаний на поверхность сознания.»
August 31, 2023
Joel Haahtela: Perhoskerääjä. 2006. Otava.
Yksi ihannimmista Joel Haahteloista ikinä…?
Nyt ollaan taas (Traumbachin luettuani) Haahtelan omimmassa, upeimmassa, elementissä.
Joel Haahtela jatkaa (tässäkin) romaanissan liikettä, joka vaikuttaa olevan hänen tarinoissaan yhtenäinen motiivi.
Nyt liikutaan Helsingin lisäksi myös Saksassa ja kaiken liikkumisen, yksityiskohdat, tunnelmat ovat lukijalle esitelty niin, että voi kokea olevansa osa liikettä, osa tarinaa.
Liikkumisen lisäksi on Haahtelalla on taas mysteeri, sipulitarina, jossa pikkuhiljaa keskiö, mysteerin ydin, selviää, jos nyt mikään ikinä koskaan läpikotaisin selviää.
Tässä kirjassa minä-henkilö - kovin Haahtelan oloinen mies (?) - hyvästelee vaimonsa pitkälle työmatkalle ja vaimon ollessa pois minä-henkilö keskittyy ratkaisemaan mysteeriä, joka on hänen eteensä tuotu, yllättäen ja yllätyksellisesti (kuten usein Haahteloissa on).
Minä-henkilö saa kirjeen juristilta, jossa minä-henkilön kerrotaan saaneen perinnön mieheltä, jota hän ei tunne, josta hän ei ole koskaan kuullut.
Perintönä minä-henkilölle on tarjolla talo, jonkun verran rahaa ja mahdollisuus myös kieltäytyä perinnöstä.
Minä-henkilö lähtee kuitenkin tutkimaan taloa ja löytää talosta valtavan määrän kirjoja perhosista, perhoskokoelman ja johtolankoja sen verran, että mies seuraa niitä Saksaan, vanhan naisen luo, joka on joskus kuolleen miehen tuntenut.
En tiedä, tuliko tästä mahdollisesti Katoamispisteen ja Adelen ohelle suosikki-Haahtelani. Jotain todella hienoa tässä kirjassa oli, mysteeri, symboliikkaa, etevää juonen kuljetusta, hieno rakenne, kiinnostava henkilögalleria. Ihana ihana Haahtela.
Yksi ihannimmista Joel Haahteloista ikinä…?
Nyt ollaan taas (Traumbachin luettuani) Haahtelan omimmassa, upeimmassa, elementissä.
Joel Haahtela jatkaa (tässäkin) romaanissan liikettä, joka vaikuttaa olevan hänen tarinoissaan yhtenäinen motiivi.
Nyt liikutaan Helsingin lisäksi myös Saksassa ja kaiken liikkumisen, yksityiskohdat, tunnelmat ovat lukijalle esitelty niin, että voi kokea olevansa osa liikettä, osa tarinaa.
Liikkumisen lisäksi on Haahtelalla on taas mysteeri, sipulitarina, jossa pikkuhiljaa keskiö, mysteerin ydin, selviää, jos nyt mikään ikinä koskaan läpikotaisin selviää.
Tässä kirjassa minä-henkilö - kovin Haahtelan oloinen mies (?) - hyvästelee vaimonsa pitkälle työmatkalle ja vaimon ollessa pois minä-henkilö keskittyy ratkaisemaan mysteeriä, joka on hänen eteensä tuotu, yllättäen ja yllätyksellisesti (kuten usein Haahteloissa on).
Minä-henkilö saa kirjeen juristilta, jossa minä-henkilön kerrotaan saaneen perinnön mieheltä, jota hän ei tunne, josta hän ei ole koskaan kuullut.
Perintönä minä-henkilölle on tarjolla talo, jonkun verran rahaa ja mahdollisuus myös kieltäytyä perinnöstä.
Minä-henkilö lähtee kuitenkin tutkimaan taloa ja löytää talosta valtavan määrän kirjoja perhosista, perhoskokoelman ja johtolankoja sen verran, että mies seuraa niitä Saksaan, vanhan naisen luo, joka on joskus kuolleen miehen tuntenut.
En tiedä, tuliko tästä mahdollisesti Katoamispisteen ja Adelen ohelle suosikki-Haahtelani. Jotain todella hienoa tässä kirjassa oli, mysteeri, symboliikkaa, etevää juonen kuljetusta, hieno rakenne, kiinnostava henkilögalleria. Ihana ihana Haahtela.
January 21, 2024
Итак, вы - читающий, немного романтичный (пьяненький) мужчина, надеющийся переждать кризис среднего возраста в тени одинокой скалы. Задумываетесь о путешествии? Не нужно. «Собиратель бабочек» кладет конец вашим метаниям. Потрясающе скучная книга, читающаяся запоем. Лукавое название прельщает дам, и уверен - они бьются, бьются и бьются в приветливо манящее теплом окно этого мужского клуба под обманчивой вывеской "Финские колготы даром". Автор, чье имя и тем паче фамилию я не выговорю даже в трезвом уме, гений по части плетения сетей (не даром психиатр). Не чтение, а созерцание едва волнующихся вод. Семеня паучьими лапками, взгляд торопливо бежит по строкам этой скучной истории, где интрига возможна только как случайность, но от нее не оторваться. Читать! В тягостном ожидании весны и чего-то неопределённого от жизни; под винишко, под дождь, под утро, под сраку лет...
November 16, 2020
Tiedätkö sen tunteen, kun lukee itselle uuden kirjailijan romaania ensimmäistä kertaa ja kaikki vaan naksahtaa paikoilleen jo ensimmäisten sivujen jälkeen, niin saumattomasti että haluaa vain lukea lisää, hankkia kaikki teokset lukupinoonsa, kun kieli lumoaa, viettelee, pysäyttää, kun viimeisellä sivulla janoaa lisää ja haluaa aloittaa kirjan uudestaan samalla kuin vilkuilee saman kirjailijan toiseen teokseen.
Mie tiedän.
Mie tiedän.
January 21, 2020
«СОБИРАТЕЛЬ БАБОЧЕК»
Йоэл Хаахтела
"Я не знал, что сказать. Наверное, ничто не могло ей помочь, если даже время оказалось бессильно".©
Если задуматься: ведь, что такое наша жизнь? Время, сжатое чередой воспоминаний, в нашей памяти. И, порой, уже не различаешь, где правда, а где вымесел.
"Возможно, мне изменяет память и это мои собственные мысли"©.
Йоэл Хаахтела "Собиратель бабочек".
Главный герой получает наследство от человека, которого не знает. Поиск ответа на вопрос: "Почему ему?", отправляет его в путешествие во времени и пространстве.
Пожилая учительница, незнакомка из соседнего номера старой гостиницы, открытка с загадочной надписью, престарелый сотрудник провинциального отеля, пустынный пляж на острове, лоскут ткани из шкатулки - незаметные маячки, ведущие нашего героя к обретение самого себя.
"По дороге мне вспоминались и многие другие вещи. Картины из прошлого проплывали мимо. Я попытался вспомнить маму, но так и не смог вызвать из памяти ее лицо". ©
Мне самому, порой, интересно, почему одно мы помним отчётливо и точно, другое - напрочь забываем. И зачем, иногда, какие-то эпизоды нашей жизни всплывают так явственно, что переживаешь их заново.
"Я думал, что если оттащить мешки в сторону, то за ними откроется дверь. Если бы мне хватило детских силенок поднять эти мешки, я мог бы ступить в другой мир. Но я так никогда этого и не сделал..."©
И приходит навязчивое, выедающее душу, сожаление: почему же тогда этого не сделал? И понимание: поздно!
В суматохе жизни мы часто не замечаем, простых вещей. Забывая запахи, ощущения прикосновения, слова. А ведь именно из них и состоит наша жизнь.
"Я прикоснулся пальцами к этому месту, ощутил ее кожу, край материи. «Помнишь, — спросила она, — именно в этом месте ты впервые прикоснулся ко мне?»" ©
Спасибо автору.
Он сумел в сотне страниц вместить смыслы, заставляющие задуматься, переживать и осознать.
"Когда я сказал, что не очень ее понимаю, она пояснила — если выращиваешь томаты всю жизнь, то в каждом томате сохраняется память предыдущего томата. В чугунной сковородке осталась память с прошлой осени, а в каждой банке с томатами — память обо всем, что было в ней раньше и есть сейчас. Я недоверчиво улыбнулся и сказал, что за свою жизнь встречал разные философии, но никогда не слышал о философии томатной".©
Красиво и сочно.
А ещё книга о ценности времени. Которое, увы, мы можем только отсчитывать, и никогда не остановим и не повернём вспять.
"На берегу, правда, уже и теперь резвились подростки, у них летние каникулы. Они пригибались под натиском ветра, их смуглые от загара тела были стройны и гибки, волосы коротко подстрижены. Их ничто не печалило, ведь впереди у них еще столько времени".©
PS:
Образно и метафорично о смерти.
"Нет другого объяснения, размышляла Анна, кроме того, что человек по мере старения истончается, становится легче, ночью голова начинает приподниматься над подушкой и уже не всегда даже касается ее. Ее речи позабавили меня, я представил себе стариков, которые летают во сне, медленно отрываются от своих постелей, и ветер уносит их в небо. И может быть, в смерти повинны лишь окна, которые позабыли закрыть ветреной ночью".©
Йоэл Хаахтела
"Я не знал, что сказать. Наверное, ничто не могло ей помочь, если даже время оказалось бессильно".©
Если задуматься: ведь, что такое наша жизнь? Время, сжатое чередой воспоминаний, в нашей памяти. И, порой, уже не различаешь, где правда, а где вымесел.
"Возможно, мне изменяет память и это мои собственные мысли"©.
Йоэл Хаахтела "Собиратель бабочек".
Главный герой получает наследство от человека, которого не знает. Поиск ответа на вопрос: "Почему ему?", отправляет его в путешествие во времени и пространстве.
Пожилая учительница, незнакомка из соседнего номера старой гостиницы, открытка с загадочной надписью, престарелый сотрудник провинциального отеля, пустынный пляж на острове, лоскут ткани из шкатулки - незаметные маячки, ведущие нашего героя к обретение самого себя.
"По дороге мне вспоминались и многие другие вещи. Картины из прошлого проплывали мимо. Я попытался вспомнить маму, но так и не смог вызвать из памяти ее лицо". ©
Мне самому, порой, интересно, почему одно мы помним отчётливо и точно, другое - напрочь забываем. И зачем, иногда, какие-то эпизоды нашей жизни всплывают так явственно, что переживаешь их заново.
"Я думал, что если оттащить мешки в сторону, то за ними откроется дверь. Если бы мне хватило детских силенок поднять эти мешки, я мог бы ступить в другой мир. Но я так никогда этого и не сделал..."©
И приходит навязчивое, выедающее душу, сожаление: почему же тогда этого не сделал? И понимание: поздно!
В суматохе жизни мы часто не замечаем, простых вещей. Забывая запахи, ощущения прикосновения, слова. А ведь именно из них и состоит наша жизнь.
"Я прикоснулся пальцами к этому месту, ощутил ее кожу, край материи. «Помнишь, — спросила она, — именно в этом месте ты впервые прикоснулся ко мне?»" ©
Спасибо автору.
Он сумел в сотне страниц вместить смыслы, заставляющие задуматься, переживать и осознать.
"Когда я сказал, что не очень ее понимаю, она пояснила — если выращиваешь томаты всю жизнь, то в каждом томате сохраняется память предыдущего томата. В чугунной сковородке осталась память с прошлой осени, а в каждой банке с томатами — память обо всем, что было в ней раньше и есть сейчас. Я недоверчиво улыбнулся и сказал, что за свою жизнь встречал разные философии, но никогда не слышал о философии томатной".©
Красиво и сочно.
А ещё книга о ценности времени. Которое, увы, мы можем только отсчитывать, и никогда не остановим и не повернём вспять.
"На берегу, правда, уже и теперь резвились подростки, у них летние каникулы. Они пригибались под натиском ветра, их смуглые от загара тела были стройны и гибки, волосы коротко подстрижены. Их ничто не печалило, ведь впереди у них еще столько времени".©
PS:
Образно и метафорично о смерти.
"Нет другого объяснения, размышляла Анна, кроме того, что человек по мере старения истончается, становится легче, ночью голова начинает приподниматься над подушкой и уже не всегда даже касается ее. Ее речи позабавили меня, я представил себе стариков, которые летают во сне, медленно отрываются от своих постелей, и ветер уносит их в небо. И может быть, в смерти повинны лишь окна, которые позабыли закрыть ветреной ночью".©
October 3, 2021
Ну, привет финский Модиано со своими темными лавками и кафе утраченной молодости. Только пишешь ты современней, не так безвременно как француз. И не настолько сильно давишь атмосферой. И может даешь чуть больше ответов, что особо радует, но в остальном можешь пойти и обнять своего брата по перу, вы одинаковы.
Честное слово, я словно шагала по улице финских Темных лавок. Герой так же собирает воспоминания по крупицам и ему так же помогают все с кем он встретиться. И главное написано "апрель", "пошел купаться" уже больше даже на лето намекает, а атмосфера в книге - осенняя, как все умерло. Вот Модиано так и пишет, что мол все умерло. А Йоэл Хаахтела очень хотел написать, видимо, что память оживает, как природа, но все равно получилось, что все умерло.
Честно говоря читая аннотацию я беспокоилась, что вообще это некий сюр будет. Но была драма, обычная такая драма, без выкрутасов. Просто герой весь такой в себе, жена вот может тоже в меланхолии и соберет свои вещи навсегда, а у него тут куст гортензии остался и ему о жене напоминает и цветением своим давит, давит, давит... И вот дом-наследство, тоже такой меланхоличный, покрытый листвой, плющем и крыльями бабочек. И бабочки эти везде, всегда, хотя в конце оказывается, что бабочки вовсе и не причем, главное - это память. А память - это люди, которые несут порой совсем не то, что ты от них ждешь, они порой несут много другого из своей жизни вместе с томатной философией. И вот тогда так хорошо, что тот, кого ты не помнишь, а он оставляет тебе наследство, не отличался литературными талантами, а был краток. Потому что что можно взять его дневник и поехать за ним туда, где ты вспомнишь кто он и наконец твой отец расскажет тебе о том, куда все же делась твоя мама.
Красиво? Красиво... Атмосферно. И бабочки, бабочки, и прозрачные крылышки...
Но если отбросить всю эту романтику, то! Папу можно было и раньше спросить!))) Ну, вот как получил наследство так сразу и спросить, мол не знаешь ли ты кто это такой, а то я не знаю. И тогда не надо было бы тратить летний отпуск и деньги на поездку в Германию к старой тетечке с томатами и неудавшейся любовью, не надо было бы взбираться в горы и нырять в холодное озеро, и на Крит не надо было ездить. И вообще папу давно надо было растрясти как яблоню. А то сидит сычом, молчит, сам себе что-то придумал, страдал... Ох...
Но скандинавская драма без нытья, даже легкого, даже вот хотя бы о том, что жена может уйти, это не скандинавская драма. И решения такие... ммм... интересные из ситуаций. Ну, если все плохо, просто переспи с другой (другим) и жизнь снова обретет цвета, и та что собиралась, возможно, как совсем другая женщина в этом же месте много-много лет назад, накушаться таблеток (отель самоубийц какой-то), снова становится светла, весела и полна жизни. Ну, и как тут цинично не сказать, что все дело в сексе и хорошем мужике?! А вот в на фб так скажи и на меня дуются, а тут между прочим пример из литературы))))))
Красиво... Атмосферно. И бабочки, бабочки, и прозрачные крылышки воспоминаний.
March 24, 2025
Niin moni asia ärsyttää minua tässä kirjassa. Ensinnäkin, ennen jotain sivua 140 189:sta kaikki on ollut tasaista, tylsää, huonolla tavalla oikeaoppista ja mitäänsanomatonta. On kuin olisi tehty kirja jokaisen kirjoituskoulutuksen geneerisen ohjeen mukaan, AMMATTIMAISESTI. Käytetään sanoja kuten "savukkeet" ja "naistenhuone", koska ilmeisesti halutaan tehdä ajatonta kirjallisuutta eikä voida käyttää sanoja tupakka ja vessa. Koko ajan puhutaan pilvistä, valosta ja puista, valo heijastuu niin ja näin, valo leikkaa, plaa plaa plaa. Olisiko vielä jotain vähän käytetympiä kuvia? Kirjassa ei ole juuri mitään irtonaisuutta tai leikkisyyttä, dialogikin on upotettu tekstin sisään, mikä varmaan sekin on todella hieno ammattimainen keino, mutta jos rakastaa dialogia, niin se on sitten hieman tylsää, vai mitä sanotte, pojat ja Immonen? Mysteerejä ei hirveästi avata, vaan jätetään lukijan kuviteltavaksi - taas ammattimainen ratkaisu, mutta pirun tylsä semmoinen. Mitä esimerkiksi luki Henrin kirjeessä, joka oli jäänyt Annalle lähettämättä? Se olisi mielestäni ollut todella olennainen tieto.
Kuitenkaan en anna tälle kahta tai yhtä tähteä, koska siellä 140:n sivun jälkeen kirja herää henkiin ja saa lihaa luidensa ympärille, irtonaisuuttakin alkaa jo vähän löytyä. Mutta en kyllä pitänyt kirjasta kokonaisuutena, se oli aivan liian oikeaoppinen ja harmaalla tavalla vakavamielinen. Siinä ei ollut juuri mitään, joka olisi HÄIKÄISSYT, kaikki oli jotenkin hieman kädenlämpöistä, kuin olisi katsellut kohtuullisen hyvin tehtyjä maisemamaalauksia.
Kuitenkaan en anna tälle kahta tai yhtä tähteä, koska siellä 140:n sivun jälkeen kirja herää henkiin ja saa lihaa luidensa ympärille, irtonaisuuttakin alkaa jo vähän löytyä. Mutta en kyllä pitänyt kirjasta kokonaisuutena, se oli aivan liian oikeaoppinen ja harmaalla tavalla vakavamielinen. Siinä ei ollut juuri mitään, joka olisi HÄIKÄISSYT, kaikki oli jotenkin hieman kädenlämpöistä, kuin olisi katsellut kohtuullisen hyvin tehtyjä maisemamaalauksia.
September 26, 2021
Finlandiya ədəbiyyatı... Finlərdən indiyədək 3 əsər oxumuşam... lakin heç biri yadda qalmayıb... Coğrafi fərqdənmi, yoxsa onların tamam başqa bir ədəbiyyat anlayışları var, ya da bəlkə mənim qabağıma ürəyimcə bir şey hələ çıxmayıb, bilmirəm... amma hələlik axtarışım davam edir....
Düzü bu kitabın atmosferası ürəyimcə idi... sakit, adi gündəlik həyat, işlə-ev arasında qalan mənim kimi insanların gözündən qaçan sadə, lakin diqqət edəndə üzərində düşünülməyə layiq nəsnələr, hadisələr, təbiət... Bu mənim çox xoşum gəlir... Kitabın üslubu əla idi...
Süjetə gəldikdə isə nəsə məni tutmadı... Ha gözlədim ki, sonda bir partlayış olacaq, amma olmadı... əlbəttə bütün bu fikirlər subyektivdir... Tanış olmağınızı istəyərdim... ümumiyyətlə müasir insan daha çox sürətli olanı seçir... bu cür lal axan romanlardan xoşu gələrmi bilmirəm... təhkiyəçinin səsi hələ də qulaqlarımda səslənir... gözəl idi...
Düzü bu kitabın atmosferası ürəyimcə idi... sakit, adi gündəlik həyat, işlə-ev arasında qalan mənim kimi insanların gözündən qaçan sadə, lakin diqqət edəndə üzərində düşünülməyə layiq nəsnələr, hadisələr, təbiət... Bu mənim çox xoşum gəlir... Kitabın üslubu əla idi...
Süjetə gəldikdə isə nəsə məni tutmadı... Ha gözlədim ki, sonda bir partlayış olacaq, amma olmadı... əlbəttə bütün bu fikirlər subyektivdir... Tanış olmağınızı istəyərdim... ümumiyyətlə müasir insan daha çox sürətli olanı seçir... bu cür lal axan romanlardan xoşu gələrmi bilmirəm... təhkiyəçinin səsi hələ də qulaqlarımda səslənir... gözəl idi...
August 14, 2021
Пруст по-фински
Неторопливое размышление о попытках уцепиться за свое прошлое и сохранить самые счастливые моменты - все равно что нанизывать прекрасных бабочек на иглы и хранить их в коробках памяти. Лабиринты (своего? чужого?) прошлого проводят главного героя через всю Европу, чтобы найти разгадку в Греции. Многослойное, немногословное, не лишенное тонкого юмора и очень атмосферное чтение на летний дождливый вечер.
Неторопливое размышление о попытках уцепиться за свое прошлое и сохранить самые счастливые моменты - все равно что нанизывать прекрасных бабочек на иглы и хранить их в коробках памяти. Лабиринты (своего? чужого?) прошлого проводят главного героя через всю Европу, чтобы найти разгадку в Греции. Многослойное, немногословное, не лишенное тонкого юмора и очень атмосферное чтение на летний дождливый вечер.
Read
January 21, 2022Ensimmäinen lukemani Joel Haahtelan kirja - ja lukukokemuksen perusteella ei jää viimeiseksi. Hidastempoista kerrontaa, joka kuitenkin pitää otteessaan ja lauseita jää maistelemaan ilman kiirettä. Tarinan loppu oli ehkä hieman liian kiirehditty ja olisin kaivannut siihen myös viipyileviä ajatuksia ja pohdintoja. Mutta kaiken kaikkiaan ihana lukukokemus.
January 21, 2020
Книга на страниц 250, читается быстро, но не затягивает плотно, отпускает. Хотя по прочтению остаётся послевкусие и желание немного подумать.
Немного о счастливых случайностях, как встреча с бабочкой
Немного о счастливых случайностях, как встреча с бабочкой
November 3, 2023
Haahtela on varsinainen mr. sivulause, joskus kuitenkin tuntuu olevan itsetarkoitus ja ajatus katoaa. Hyvää hidasta kerrontaa, josta pidin. Loppu lienee olleen tarkoituksella ”vague”, mutta itselleni sen sanoma ei auennut.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 11, 2024
Luin kiireettömänä kesäyönä tämän hyllyssäni olleista kirjoista eniten kiertäneen bc-kirjan. Tuttua Haahtelaa - viipyilevä, kaihoisa ja muistoihin sukeltava kirja. Pidän Haahtelan kirjoitustyylistä, ehkä joidenkin asioiden ei tarvitsekaan muuttua!
March 25, 2018
1/3 tylsä ja hidastempoinen, hyvin kuvaileva. Loput 2/3 kiinnostavampi, tempaisi mukaansa ja piti otteessaan.
September 9, 2019
Tunnelmaltaan vangitseva ja kauniisti kirjoitettu tarina, joka piti hyvin otteessaan.
January 7, 2020
Как найти себя в поисках истории другого человека? Получив наследство от неизвестного мужчины, герой решает понять, почему же именно он стал объектом.
May 12, 2020
Звезда за метафоры, звезда за атмрсферу и звезда за развязку. Но после 18 лет читать поздновато, потому что чувства инфантильны и уже "не про меня".
February 3, 2021
Lesenswert
June 13, 2020
Небольшая книга, лабиринт художественных образов, очень легко читается и оставляет миллион хвостиков у сюжетных ниточек, вопросов без ответов. Но впечатления очень теплые, сентиментальные, появилось желание вернуться к своим дневниковым записям - чтобы сохранять, фиксировать, запоминать важные жизненные события, что сейчас кажутся маленькими, а в будущем окажутся важным кусочком пазла. Мы ведь буквально состоим из воспоминаний, меняемся с каждым пережитым днем, переживаем травмы и наращиваем броню, но сохраняем под ней живое сердце. Путешествие главного героя книги - как психотерапевтический путь к самому себе, оригинальная авторская идея заместить маршрутом по Европе поиск собственного прошлого. Я эмоционально пропиталась этой книгой, и в книжном клубе вышел очень душевный разговор.
...секрет томатной пасты кроется в памяти. Когда я сказал, что не очень ее понимаю, она пояснила — если выращиваешь томаты всю жизнь, то в каждом томате сохраняется память предыдущего томата. В чугунной сковородке осталась память с прошлой осени, а в каждой банке с томатами — память обо всем, что было в ней раньше и есть сейчас. Я недоверчиво улыбнулся и сказал, что за свою жизнь встречал разные философии, но никогда не слышал о философии томатной.
October 14, 2018
Runollinen pieni kirja yksinäisyydestä, muistoista ja rakkaudesta. Kirja on hienosti tehty, jokainen lause on huolellisesti muotoiltu ja harkittu. Huolellisuus ja runollisuus tekevät siitä myös jotenkin etäisen, ainoastaan ihan kirjan loppu tulee lähelle.
September 25, 2014
♫ nils frahm – you
Кажется, я жила ожиданием встречи с этой книгой. А она знай себе тихонько лежала в закромах электронной библиотеки, не подавая признаков жизни, даже не сверкая обложкой. Только сентябрьским днем мне суждено было открыть ее и влюбиться в первые же строки – меланхоличные описания окружающего мира и чужих несбывшихся жизней. Прекрасная, наполненная ностальгией и горькой пустотой история.
Единственное, на мой взгляд, упущение – я сразу догадалась о связи двух людей, хотя у меня возникли немного другие предположения о причинах. То, что я почувствовала – не разочарование, а просто усталость. Та усталость, что окутывала меня во время чтения, навалилась с новой силой после того, как стало все понятно. Глупо обижаться на книгу, которая ответила всем моим запросам, поэтому я позволю обидеться на саму себя.
Отдельное спасибо хочется сказать переводчику – я уже давно не встречала подобной текучести языка, предложения складываются из фраз, а те берут начало, кажется, из глубин души. Хочется декламировать целые куски из этого призрачного текста, который обретает очертания ближе к концу каждого абзаца; ступая на этот путь, не знаешь, что тебя ждет, хотя смутно догадываешься. История не погрузилась во вселенскую тоску и безысходность – тогда потерялась бы легкость, с которой воспринимается текст.
После этой книги хорошо, тихо и спокойно. И еще одиноко – именно так, как и должно.
annikeh.net
September 2, 2012
Kuigi peamine idee oli ilus, sisaldas raamat minu maitse jaoks liialt palju omadussõnu, tarbetut eepikat ja ühel hetkel oli tunne nagu vaataks filmi režissöörilt, kes soovib igasse stseeni lisada aeg-luubis keerlevat sigaretisuitsu, kuid ainult sellega tegelebki. Lõppkokkuvõttes siiski ei kahetse lugemist, kuid kerge see ei olnud.
September 20, 2015
Nauditav lugemine. Mõnusalt aeglane tempo, tasapisi väljajoonistuv ja kaasahaarav lugu. Peategelase mõttekäigud, vaikselt avanev olemus ja kurbus mõjusid hämmastavalt loogiliselt ja mõistetavalt, iga raamatuga sellist klappi ei teki. Ja mulle meeldis väga ka kirjaniku keelekasutus, ilmselt oli oma osa ka väga heal tõlkel, mis samuti on haruldaseks muutunud.
Displaying 1 - 30 of 38 reviews