What do you think?
Rate this book
Die Schrecken des Eises und der Finsternis
Im Zentrum dieses vielschichtigen Abenteuerromans steht das Schicksal der österreichisch-ungarischen Nordpolexpedition der »Payer-Weyprecht-Expedition«, die im arktischen Sommer 1872 in das unerforschte Meer nordöstlich des sibirischen Archipels Nowaja Semlja aufbricht. Das Expeditionsschiff wird bald - und für immer - vom Packeis eingeschlossen. Nach einer mehr als einjährigen Drift durch alle Schrecken des Eises und der Finsternis entdeckt die vom Skorbut geplagte Mannschaft eine unter Gletschern begrabene Inselgruppe am Rande der Welt und tauft sie zu Ehren eines fernen Herrschers »Kaiser-Franz-Joseph-Land«. Einer der letzten blinden Flecke ist damit von der Landkarte der Alten Welt getilgt.
Parallel zum Drama dieser historischen Expedition erzählt Ransmayr die Geschichte eines jungen, in Wien lebenden Italieners namens Mazzini, der mehr als hundert Jahre später zum besessenen Sammler aller hinterlassenen Zeugnisse und Dokumente der »Payer-Weyprecht-Expedition« wird und schließlich ins Eismeer aufbricht, um als Passagier eines norwegischen Forschungsschiffes die Entdeckung des »Franz-Joseph-Landes« nachzuvollziehen. Aber im Verlauf seiner Recherchen zur polaren Entdeckungsgeschichte gerät Mazzini immer tiefer in die arktische Gegenwart und verschwindet schließlich, ein Schlittenreisender, in den Gletscherlandschaften Spitzbergens.
Parallel zum Drama dieser historischen Expedition erzählt Ransmayr die Geschichte eines jungen, in Wien lebenden Italieners namens Mazzini, der mehr als hundert Jahre später zum besessenen Sammler aller hinterlassenen Zeugnisse und Dokumente der »Payer-Weyprecht-Expedition« wird und schließlich ins Eismeer aufbricht, um als Passagier eines norwegischen Forschungsschiffes die Entdeckung des »Franz-Joseph-Landes« nachzuvollziehen. Aber im Verlauf seiner Recherchen zur polaren Entdeckungsgeschichte gerät Mazzini immer tiefer in die arktische Gegenwart und verschwindet schließlich, ein Schlittenreisender, in den Gletscherlandschaften Spitzbergens.
368 pages, Paperback
First published January 1, 1984
26 people are currently reading
931 people want to read
About the author
Christoph Ransmayr
40 books122 followersBorn in Wels, Upper Austria, Ransmayr grew up in Roitham near Gmunden and the Traunsee. From 1972 to 1978 he studied philosophy and ethnology in Vienna. He worked there as cultural editor for the newspaper Extrablatt from 1978 to 1982, also publishing articles and essays in GEO, TransAtlantik and Merian. After his novel Die letzte Welt was published in 1988 he did extensive traveling in Ireland, Asia, North and South America. In 1994 he moved to West Cork, Ireland, as a friend offered him to lease a splendid house at the Atlantic coast for a very affordable rent, and also because of the artists exemption in the Irish income taxation. In 1997 Ransmayr read his short story Die dritte Luft oder Eine Bühne am Meer, written for this occasion, as keynote speech for the Salzburg Festival. After his marriage in the Spring of 2006 Ransmayr returned to live in Vienna.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 71 reviews
May 31, 2023
How much of history is truth and how much of history is myth?
This complicated and unanswerable question Christoph Ransmayr tries to pose in his highly intellectual and dark The Terrors of Ice and Darkness.
How much of an explorer’s journey is the new discoveries and how much of it is just imagination.
How much of human life is reality and how much of it is metaphor? Some lives are just poorly realistic and some are purely metaphoric.
While looking for the secrets of the past one may become lost in the present.
This complicated and unanswerable question Christoph Ransmayr tries to pose in his highly intellectual and dark The Terrors of Ice and Darkness.
How much of an explorer’s journey is the new discoveries and how much of it is just imagination.
At first it was nothing more than a game to try to reduce the circumstances of his disappearance to some sort of explanation, any explanation. But every clue yielded a new unanswered question. Quite involuntarily I found myself taking one step after the other, Entering biographical details, data and names into a kind of crossword puzzle, until Mazzini became my downfall… Cumulus clouds mirrored in a shop window became calving glaciers, patches of old snow in city parks became great floes of ice. The Arctic Ocean lay at my window. Much the same thing must have happened to Mazzini.
How much of human life is reality and how much of it is metaphor? Some lives are just poorly realistic and some are purely metaphoric.
While looking for the secrets of the past one may become lost in the present.
November 14, 2021
This is a beautiful book. It’s about a monomaniacal Italian, Josef Mazzini, who becomes obsessed by the Weyprecht and Payer expedition of 1872 whose mission it was to discover the fabled Northeast passage, a route hugging Northern Europe through the Arctic Sea to the proverbial spice islands. That expedition failed. But Josef is fascinated by it and in 1981, more than a hundred years after the original expedition, he sets off for the arctic and vanishes.
Parallel to Mazzini’s story is the harrowing tale of the Weyprecht and Payer expedition itself with the officers and crew wondering when the ship will be crushed like tinder in the pack ice. They eat by shooting polar bears and seals; they suffer from scurvy and unimaginable cold; when their fingers freeze they cut away the dead flesh with garden shears. They end up being stuck in pack ice for two years. Yet—miraculously—many survive. The novel’s structure is post-modernist but its deft handling generates none of the usual annoyances of this overly self-conscious form.
At one point the reader is told: “In the next century [20th] it will be ascertained that the polar ice cover varies between two and five million square miles. The polar cap is a pulsating amoeba and the Tegetthoff an annoying splinter in its plasma. The ice increases now. Everything increases. The darkness, the pressures on the Tegetthoff, the fear for their ship—they prefer not to fear for their own lives yet. . . .” (p. 90)
And one wonders, extratextually, how much ice is left now? The book was published in 1984.
Mazzini is not a thinker or much of a talker. If he were, perhaps he’d know how clueless his journey is. When he does speak, in response to a chatty ornithologist, it’s to say “I don’t understand you. Be quiet.” He marches to his own drummer. His fascination with the polar expedition is a lamentable throwback behavior which blinded generations of men in an absurd quest for glory.
As Weyprecht says, polar exploration is a “game for martyrs . . . exhausting itself in the . . . ruthless pursuit of new latitude records for the sake of national vanity.” (p. 216)
My favorite part is the section late in the book in which Mazzini learns how to handle a dog sled and team.
Some of my other favorite polar writings include Apsley Cherry-Garrard’s The Worst Journey in the World, Beryl Bainbridge’s The Birthday Boys, and Ian McGuire’s recent The North Water. Each of these books is superb in its way.
Parallel to Mazzini’s story is the harrowing tale of the Weyprecht and Payer expedition itself with the officers and crew wondering when the ship will be crushed like tinder in the pack ice. They eat by shooting polar bears and seals; they suffer from scurvy and unimaginable cold; when their fingers freeze they cut away the dead flesh with garden shears. They end up being stuck in pack ice for two years. Yet—miraculously—many survive. The novel’s structure is post-modernist but its deft handling generates none of the usual annoyances of this overly self-conscious form.
At one point the reader is told: “In the next century [20th] it will be ascertained that the polar ice cover varies between two and five million square miles. The polar cap is a pulsating amoeba and the Tegetthoff an annoying splinter in its plasma. The ice increases now. Everything increases. The darkness, the pressures on the Tegetthoff, the fear for their ship—they prefer not to fear for their own lives yet. . . .” (p. 90)
And one wonders, extratextually, how much ice is left now? The book was published in 1984.
Mazzini is not a thinker or much of a talker. If he were, perhaps he’d know how clueless his journey is. When he does speak, in response to a chatty ornithologist, it’s to say “I don’t understand you. Be quiet.” He marches to his own drummer. His fascination with the polar expedition is a lamentable throwback behavior which blinded generations of men in an absurd quest for glory.
As Weyprecht says, polar exploration is a “game for martyrs . . . exhausting itself in the . . . ruthless pursuit of new latitude records for the sake of national vanity.” (p. 216)
My favorite part is the section late in the book in which Mazzini learns how to handle a dog sled and team.
Some of my other favorite polar writings include Apsley Cherry-Garrard’s The Worst Journey in the World, Beryl Bainbridge’s The Birthday Boys, and Ian McGuire’s recent The North Water. Each of these books is superb in its way.
March 23, 2022
»… es ist wohl immer dieselbe verschämte Ausbruchsbereitschaft, die uns nach Dienstschluß von Dschungelmärschen, Karawanen oder flirrenden Treibeisfeldern träumen läßt. Wohin wir selbst nicht kommen, schicken wir unsere Stellvertreter – Berichterstatter, die uns dann erzählen, wie’s war. Aber so war es meistens nicht. Und ob man uns vom Untergang Pompejis oder einem gegenwärtigen Krieg im Reisfeld berichtet – Abenteuer bleibt Abenteuer. Uns bewegt ja doch nichts mehr. Uns klärt man auch nicht auf. Uns bewegt man nicht, uns unterhält man …«
January 10, 2021
Da je Ransmajer dobar pisac videla sam u Poslednjem svetu, a sad shvatam da je bolji nego što sam mislila. Prilično me podseća na Zebalda, više po stanju u koje me je bacio, nego po stilu i maniru.
Ovde priča dve priče: jednu o austrougarskoj ekspediciji na Severni pol iz 1872. koju maestralno rekonstruiše gradeći mozaik od sačuvanih dnevničkih zapisa nekoliko članova posade (koju je Karl Vajpreht, kapetan na vodi i ledu, sastavio i od Dalmatinaca smatrajući da je osobina neophodna za podnošenje tako ekstremnih uslova, važnija od norvežanske iskusnosti ili danske sviknutosti na zimu – južnjačka vedrina <3). Druga se odnosi na Jozefa Macinija, tridesetogodišnjeg Italijana austrijskog porekla koji je 1981. sve sa vokmenom i na snou-kvadu krenuo njihovi putem. I nestao.
Užasi leda i mraka su roman o – užasima leda i mraka: pravim užasima pravog leda i pravog mraka, pa se može čitati kao putopisna, poludokumentarna proza ili istorijska fikcija, ali i kao priča o parališućim okovima malodušnosti i crnila bezvoljnosti iz koje tek povremeno blicne neka neonska reklama. Ovo je jedna od onih knjiga koja vas podseti da su vam uz ljudskost pripale i bezgranične super moći, pa vam se od ljubavi i zahvalnosti plače ili vam dođe da smesta ostavite sve i posvetite ostatak života isceljivanju drveća zagrljajima. Ali je i od onih koje vas suočavaju sa činjenicom da smo, što bi Muzil kazao, od čoveka sa osobinama (kadrog da za znatiželjom krene), preko čoveka bez osobina (učamelog u sujeti i sebičnom interesu), postali osobine (sa ili bez insta filtera), pa se zapitate koji vas je đavo terao da proveravate da li je posada jedrenjaka Admiral Tegethof dostojna internetske pažnje, jer se može ispostaviti da Sputnjik njuz eto baš tog dana objavi kako je Русија спремила одговор на јачање НАТО-а на Арктику jer je На Земљи Франца Јозефа завршена изградња „Арктичког тролиста“, најсеверније војне базе на свету.
I postaje vam se Tanos.
Edit: 5 zvezdica ko vrata!
Ovde priča dve priče: jednu o austrougarskoj ekspediciji na Severni pol iz 1872. koju maestralno rekonstruiše gradeći mozaik od sačuvanih dnevničkih zapisa nekoliko članova posade (koju je Karl Vajpreht, kapetan na vodi i ledu, sastavio i od Dalmatinaca smatrajući da je osobina neophodna za podnošenje tako ekstremnih uslova, važnija od norvežanske iskusnosti ili danske sviknutosti na zimu – južnjačka vedrina <3). Druga se odnosi na Jozefa Macinija, tridesetogodišnjeg Italijana austrijskog porekla koji je 1981. sve sa vokmenom i na snou-kvadu krenuo njihovi putem. I nestao.
Užasi leda i mraka su roman o – užasima leda i mraka: pravim užasima pravog leda i pravog mraka, pa se može čitati kao putopisna, poludokumentarna proza ili istorijska fikcija, ali i kao priča o parališućim okovima malodušnosti i crnila bezvoljnosti iz koje tek povremeno blicne neka neonska reklama. Ovo je jedna od onih knjiga koja vas podseti da su vam uz ljudskost pripale i bezgranične super moći, pa vam se od ljubavi i zahvalnosti plače ili vam dođe da smesta ostavite sve i posvetite ostatak života isceljivanju drveća zagrljajima. Ali je i od onih koje vas suočavaju sa činjenicom da smo, što bi Muzil kazao, od čoveka sa osobinama (kadrog da za znatiželjom krene), preko čoveka bez osobina (učamelog u sujeti i sebičnom interesu), postali osobine (sa ili bez insta filtera), pa se zapitate koji vas je đavo terao da proveravate da li je posada jedrenjaka Admiral Tegethof dostojna internetske pažnje, jer se može ispostaviti da Sputnjik njuz eto baš tog dana objavi kako je Русија спремила одговор на јачање НАТО-а на Арктику jer je На Земљи Франца Јозефа завршена изградња „Арктичког тролиста“, најсеверније војне базе на свету.
I postaje vam se Tanos.
Edit: 5 zvezdica ko vrata!
September 10, 2023
A felfedező munkája talán épp olyan, mint a művészé: megtalálni a Terra Incognitát. Elindulni oda, ahol még senki sem járt, berajzolni a térképre addig ismeretlen szigeteket és bérceket. Megmutatni, hogy igenis vannak jégmentes vizek ott is, amit mi hajózhatatlannak hittünk. Csak hát van az úgy, hogy aki az újat keresi, az az idő ismétlődésébe zárva találja magát. Egy olyan helyzetben, ahol a napok vigasztalanul egyformák, a táj sivár és kegyetlen, hajója pedig, ami suhanásra termett, belefagyott a jégbe - közlekedési eszköz, ami elveszítette a közlekedéssel kapcsolatos funkciókat. Némi változatosságot a kozmikus egyhangúságban csak a jegesmedvék időnkénti megjelenése hoz, meg persze az, hogy épp melyik testrészünk fagy ma le.
Ransmayr az osztrák-magyar Tegetthoff-expedíció kálváriáját írja meg, de vérbeli posztmodern útirajz-íróként nem elégszik meg a dokumentumokkal. Behozza például fiktív elemként Mazzinit, a szegény olasz rajongót, aki az expedíció fanatikusává válik - egészen odáig, hogy a tökéletes azonosulás érdekében meg akarja a maga módján ismételni azt. Amivel tulajdonképpen az ismétlődést akarja megismételni, ami már így elsőre sem tűnik okos gondolatnak. Aztán ott van a tény, hogy annak a Monarchiának a vállalkozásáról van szó, ami nemsokára a szétesés sorsára jut. Maradva az analógiánál: a történelem Terra Incognitájába veti magát, és rajta veszt. És mit számít egy nyüves, gleccser szabdalta északi kődarab felfedezése egy birodalom pusztulásához képest?
Ugyanakkor: azt a nyüves kődarabot esetleg még akkor is Rudolf főherceg-szirtnek fogják nevezni, amikor a birodalomnak már az emléke is csak homályos álom.
Ransmayr az osztrák-magyar Tegetthoff-expedíció kálváriáját írja meg, de vérbeli posztmodern útirajz-íróként nem elégszik meg a dokumentumokkal. Behozza például fiktív elemként Mazzinit, a szegény olasz rajongót, aki az expedíció fanatikusává válik - egészen odáig, hogy a tökéletes azonosulás érdekében meg akarja a maga módján ismételni azt. Amivel tulajdonképpen az ismétlődést akarja megismételni, ami már így elsőre sem tűnik okos gondolatnak. Aztán ott van a tény, hogy annak a Monarchiának a vállalkozásáról van szó, ami nemsokára a szétesés sorsára jut. Maradva az analógiánál: a történelem Terra Incognitájába veti magát, és rajta veszt. És mit számít egy nyüves, gleccser szabdalta északi kődarab felfedezése egy birodalom pusztulásához képest?
Ugyanakkor: azt a nyüves kődarabot esetleg még akkor is Rudolf főherceg-szirtnek fogják nevezni, amikor a birodalomnak már az emléke is csak homályos álom.
January 29, 2021
Kakva priča o bratstvu brodskog poručnika Karla Vajprehta i poručnika, zapovednika na kopnu, Julijusa Pajera! Dve velike Glave.
Došao je decembar, ali se situacija nije promenila. Naš život postaje sve usamljeniji - promena dana se ne može više čulno opaziti, postoji samo nizanje datuma i jedino razlikovanje vremena, i to pre i posle obeda i tokom sna... Šćućurili smo se u samotnim ćelijama našeg logora osluškujući na časovniku udarce sekundare. NJenih sedamdesetosam miliona udara sporo nam je prolazilo tokom dve i po godine; njen olovni let je prolazio, a da za njim nismo žalili pošto nije imao nikakve svrhe. (84 str.)
Došao je decembar, ali se situacija nije promenila. Naš život postaje sve usamljeniji - promena dana se ne može više čulno opaziti, postoji samo nizanje datuma i jedino razlikovanje vremena, i to pre i posle obeda i tokom sna... Šćućurili smo se u samotnim ćelijama našeg logora osluškujući na časovniku udarce sekundare. NJenih sedamdesetosam miliona udara sporo nam je prolazilo tokom dve i po godine; njen olovni let je prolazio, a da za njim nismo žalili pošto nije imao nikakve svrhe. (84 str.)
August 13, 2021
3,5 ⭐️
Ich bin nicht der größte Fan von Expeditionsbüchern.
Das hat allerdings ganz gut für mich funktioniert. Ransmayer arbeitet mit sehr vielen Originalaufzeichnungen der Crew (Briefe, Tagebucheinträge) und füllt die Lücken mit eigenen Gedanken. Die Aufzeichnungen sind unglaublich berührend und einprägsam.
Schon tragisch unter solchen Entbehrungen das Franz-Josef-Land zu entdecken, es 800km zu bereisen, halb drauf zu gehen und festzustellen: Joa, ist irgendwie nix außer Eis, Schnee, Felsen und nen paar ausgehungerten Bären.
Der zweite Handlungsstrang um Josef Mazzini passte für mich nicht so recht in diese Aufarbeitung. Konnte mit diesem Teil nichts anfangen, was mich von einer 4-4,5⭐️ Bewertung abhält.
Die Schlußsequenz war toll. Hat mich dazu veranlasst noch über Payer als Maler und dessen Aufzeichnungen vor seinem Tod zu recherchieren.
Ich bin nicht der größte Fan von Expeditionsbüchern.
Das hat allerdings ganz gut für mich funktioniert. Ransmayer arbeitet mit sehr vielen Originalaufzeichnungen der Crew (Briefe, Tagebucheinträge) und füllt die Lücken mit eigenen Gedanken. Die Aufzeichnungen sind unglaublich berührend und einprägsam.
Schon tragisch unter solchen Entbehrungen das Franz-Josef-Land zu entdecken, es 800km zu bereisen, halb drauf zu gehen und festzustellen: Joa, ist irgendwie nix außer Eis, Schnee, Felsen und nen paar ausgehungerten Bären.
Der zweite Handlungsstrang um Josef Mazzini passte für mich nicht so recht in diese Aufarbeitung. Konnte mit diesem Teil nichts anfangen, was mich von einer 4-4,5⭐️ Bewertung abhält.
Die Schlußsequenz war toll. Hat mich dazu veranlasst noch über Payer als Maler und dessen Aufzeichnungen vor seinem Tod zu recherchieren.
July 19, 2021
Sehr interessanter Roman über die österreichisch-ungarische Polarexpedition von 1872. Ransmayr nimmt Versatzstücke aus den Tagebüchern der Expeditionsteilnehmer, größtenteils der Kommandeure Weyprecht & Payer. Dazu konstruiert er eine Geschichte um den (fiktiven) Nachkommen einer der mitgefahrenen Matrosen.
Auffällig ist, wie prosaisch die Kommandanten ihre Tagebucheintragungen geschrieben haben - was IMHO auch sehr gut zum ähnlichen Stil Ransmayrs passt. Dieser ist hier noch nicht ganz so ausgefeilt wie in späteren Romanen, aber wie immer ein Genuss zu lesen. Reflektionen über Sinn und Unsinn von Polarexpeditionen und auch ein etwas wehmütiger Blick zurück in eine Zeit, in der es wirklich noch Entdeckungen zu machen gab, runden das Buch gut ab.
Sehr empfehlenswert für Freunde von Expeditionsberichten, von C. Ransmayrs Prosa sowieso.
Auffällig ist, wie prosaisch die Kommandanten ihre Tagebucheintragungen geschrieben haben - was IMHO auch sehr gut zum ähnlichen Stil Ransmayrs passt. Dieser ist hier noch nicht ganz so ausgefeilt wie in späteren Romanen, aber wie immer ein Genuss zu lesen. Reflektionen über Sinn und Unsinn von Polarexpeditionen und auch ein etwas wehmütiger Blick zurück in eine Zeit, in der es wirklich noch Entdeckungen zu machen gab, runden das Buch gut ab.
Sehr empfehlenswert für Freunde von Expeditionsberichten, von C. Ransmayrs Prosa sowieso.
May 8, 2024
Nel complesso, lettura godibile, che trasmette un grande senso di avventura e esplorazione.
Non mi è troppo chiara la presenza / non mi ha lasciato niente l'excursus su tale personaggio espediente letterario Josef Mazzini, ho trovato quasi fastidiose le parti dedicate a lui, di fatto interrompono la narrazione interessante relativa alla spedizione di fine '800.
Non mi è troppo chiara la presenza / non mi ha lasciato niente l'excursus su tale personaggio espediente letterario Josef Mazzini, ho trovato quasi fastidiose le parti dedicate a lui, di fatto interrompono la narrazione interessante relativa alla spedizione di fine '800.
July 16, 2013
This novel recounts the real-life 1872-74 Imperial Austro-Hungarian North Pole Expedition, through actual journal and log entries, italicized to set them apart. They are connected by narration. The Expedition discovers and names Franz Josef Land [near the North Pole] after their emperor. The novel describes in excruciating detail all the hardships they undergo: being stuck in ice; frostbite; scurvy; running out of food; gangrene; one seaman falling into a crevasse and his rescue before he freezes to death...
Payer and Weyprecht, the two leaders, insist on exploring and naming all the features on Franz Josef Land. The weather is warmer than usual, the ice breaks up and the intrepid Expedition finally makes its way back to Novaya Zemlya in Russia. The Expedition is a success but overshadowed by the polar explorers Amundsen and Peary.
A century later, Josef Mazzini, a fictional descendant of one of the men who had been on that expedition, is obsessed with retracing the route. He disappears and all that is ever found is his notebook, "The Big Nail" [the Inuit name for the North Pole] and some sled dog harness. The unnamed Narrator wants to find out what happened to him. The book alternates from the original Expedition, to Mazzini, back and forth, with the Narrator's comments on his own search for the missing man. Surrounded by many maps but no answers to the mystery, the Narrator finally considers himself "a chronicler without an ending."
I enjoyed all the adventure in this book, much of which really happened [the Expedition]. It felt to me like it was written by a latter-day Jack London. There were fantastic descriptions, some exciting, some sad, and I liked the interplay among the men. This was not dry in the least; Payer especially wrote almost literary journal entries. I liked how the three narratives--Expedition, Mazzini, search for Mazzini--interwove. Recommended.
Payer and Weyprecht, the two leaders, insist on exploring and naming all the features on Franz Josef Land. The weather is warmer than usual, the ice breaks up and the intrepid Expedition finally makes its way back to Novaya Zemlya in Russia. The Expedition is a success but overshadowed by the polar explorers Amundsen and Peary.
A century later, Josef Mazzini, a fictional descendant of one of the men who had been on that expedition, is obsessed with retracing the route. He disappears and all that is ever found is his notebook, "The Big Nail" [the Inuit name for the North Pole] and some sled dog harness. The unnamed Narrator wants to find out what happened to him. The book alternates from the original Expedition, to Mazzini, back and forth, with the Narrator's comments on his own search for the missing man. Surrounded by many maps but no answers to the mystery, the Narrator finally considers himself "a chronicler without an ending."
I enjoyed all the adventure in this book, much of which really happened [the Expedition]. It felt to me like it was written by a latter-day Jack London. There were fantastic descriptions, some exciting, some sad, and I liked the interplay among the men. This was not dry in the least; Payer especially wrote almost literary journal entries. I liked how the three narratives--Expedition, Mazzini, search for Mazzini--interwove. Recommended.
January 23, 2020
Three linked stories of exploration intertwine here as an unidentified narrator researches the disappearance in 1981 of Josef Mazzini, whose obsession with the Austrian explorer Julius Von Payer had brought him to the settlement of Longyearbyen on Spitsbergen island, in the Arctic. Payer, a sub-lieutenant in the Austrian army, having adventured and explored in the Tyrolean Alps in the 1860s, making more than 60 ascents, including several first ascents, led the Austro-Hungarian North Pole Expedition in 1872, which was both Manzinni and the narrator’s interest. This was an attempt at the Pole, via the North-East Passage (along the Norwegian and Siberian coasts), and during the journey he discovered Franz Joseph Land.
Much of the narrative is made up of quotations from the official log of the expedition, and the diaries of individual crew members. It’s only the invented character of Mazzini that makes Ransmayr’s book a novel. The vivid descriptions of the Arctic, and the use of the archives, makes this read as a historical document would.
It’s a fascinating tale of Polar exploration that deserves a place with the best, and yet is surprisingly out of print (available at OpenLibrary, archive.org).
Much of the narrative is made up of quotations from the official log of the expedition, and the diaries of individual crew members. It’s only the invented character of Mazzini that makes Ransmayr’s book a novel. The vivid descriptions of the Arctic, and the use of the archives, makes this read as a historical document would.
It’s a fascinating tale of Polar exploration that deserves a place with the best, and yet is surprisingly out of print (available at OpenLibrary, archive.org).
March 3, 2024
4,5 dann doch 5, warum nicht gleich? Nochmal würde ich es nicht lesen, aber das eine Mal war tief beeindruckend und ist mir selbst nach Jahrzehnten noch krass in Erinnerung.
March 10, 2019
Ik zit in een Ransmayr-periode: na vol vuur genoten te hebben van "Cox, of het verglijden van de tijd" en "De laatste wereld" las ik nu zijn romandebuut "De verschrikkingen van het ijs en de duisternis". En dat beviel weer prima, ook al werd ik niet zo weggeblazen als door die eerdere twee meesterwerken.
De constructie is vernuftig: een naamloze ik- verteller poogt het duistere en fascinerende lot te reconstrueren van zijn in het barre noorden verdwenen vriend Josef Mazzini, die op zijn beurt uit mateloze fascinatie het bizarre verloop poogde te reconstrueren van een rampzalige - overigens waar gebeurde- Noordpoolexpeditie van ruim honderd jaar geleden. Mazzini ging aan die zoektocht ten onder, zoals de hem fascinerende poolreizigers ten onder gingen. Die Noordpoolexpeditie was, zo reconstrueert de ik- verteller terwijl hij tegelijk Mazzinni's lot en fascinatie reconstrueert, een onderneming van geobsedeerden, voortgejaagd door de passie om het volstrekt onbekende te exploreren, nieuwe landen te ontdekken, nieuwe volstrekt onmogelijke vaarroutes te vinden die leiden naar ongekende nieuwe rijkdommen. Maar ook om zich onder te dompelen in regionen en woestenijen waar de huidige moderne Westerse wereld geen weet meer van heeft. En zowel Mazzini als de verteller zijn gegrepen door de obsessie om deze obsessieve exploratie van het onbekende na te voelen, te begrijpen, in hun eigen ervaring te integreren.
De onmogelijke onwerkelijkheid tekent het verhaal aan alle kanten. Bijvoorbeeld door de verbijsterende gewaarwording van een van de poolreizigers dat die Noordpool die hem en zijn reisgenoten zo obsedeert "niets [meer is] dan lijnen die elkaar snijden in een punt waarvan in werkelijkheid niets te zien is". Waarop de ik- verteller, al reconstruerend, mijmert: "Ik heb geprobeerd mij voor te stellen wat een eenvoudig mens moet ondergaan die, op een vastgevroren schip voortdrijvend, omgeven door alle verschrikkingen van het ijs en de duisternis, plotseling inziet dat zijn doel eigenlijk iets onzichtbaars is, een waardeloos punt, een niets. Het bleef bij een poging. Ik kon zo'n vreselijke teleurstelling niet navoelen". De Poolreizigers worden door hun barre tocht geconfronteerd met het onmogelijke niets; de verteller, en eerder ook Mazzini, ervaren in hun pogingen tot reconstructie de onvoorstelbaarheid van dat onmogelijke niets. Zoals de ik- verteller, deels via Mazzini, ook vergeefs de overweldigende schoonheidservaringen poogt te begrijpen die voor de poolreizigers zelf al volkomen onbegrijpelijk waren. Die opmerkelijke vertelstructuur, waarbij de obsessief maar vergeefs reconstruerende ik- verteller de obsessieve vergeefse reconstructies van Mazzini verdubbelt, benadrukt voor mij heel mooi hoe onbevattelijk die barre en bizar mislukkende Noordpoolexpeditie inderdaad was. Voor de poolreizigers zelf, maar ook voor Mazzini en de verteller.
Intrigerend is bovendien hoe de ik- verteller, met inzet van al zijn verbeelding en puzzelend met de - overigens authentieke- dagboekaantekeningen van de in noordelijke ijszeeën vastvriezende Noordpoolreizigers, echt adembenemend gestalte geeft aan de grillige en voortdurend vervormende werelden van sneeuw, ijs, hallucinerende luchtspiegelingen, totale ontbering en onvoorstelbaar bodemloze duisternis. Ondanks dat de ik- verteller geregeld benadrukt dat hij en wij niet weten en kunnen navoelen wat er is gebeurd, tovert hij toch taferelen van vrieskou, onbestendigheid en verlatenheid te voorschijn waar je als lezer ijskoud van wordt. Maar tegelijk ook taferelen vol ultieme ijsschittering en sublieme schoonheid, die voor westerse beschaafde burgers volkomen onvoorstelbaar zijn. Ransmayrs stijl is kortom weer formidabel en meeslepend. Vooral daardoor neemt hij de lezer ook helemaal mee in dit onmogelijke avontuur.
En vooral dankzij die stijl maakt hij, bij benadering, iets onvoorstelbaars voelbaar: dat Weyprecht, een van de poolreizigers die de onmogelijke expeditie na veel ontberingen ternauwernood en ook maar voor even heeft overleefd, helemaal niks heeft met de "beschaafde wereld" waarin hij is teruggekeerd. Sterker nog: hij "verlangt terug naar het ijs, om daar ver van de wetten van de promotie het meetbare te meten en het onmetelijke meetbaar te maken". Alsof dat ijs, waarin hij jaren vastgevroren heeft gezeten en bizarre ontberingen heeft geleden, door zijn onmetelijkheid en onontgonnen sublieme pracht toch een soort oneindige verlokking voor hem blijft houden. Alsof ook de woestenij, de chaotische onbestendigheid, het voortdurende duister, de voortdurende dreiging om met schip en al te worden doodgedrukt door het onvoorspelbaar kruiende ijs, en de absolute onherbergzaamheid, hem toch blijven verlokken als ultiem avontuur. Een verlokking die ook Mazzini heeft gevoeld, wat hem vermoedelijk zijn leven kostte. En ook een verlokking die de ik- verteller herkent en ervaart, al houdt hij het bij reconstructies via zijn creatieve fantasie en gaat hij niet, zoals Mazzini, zelf de dodelijke poolgebieden in. "Josef Mazzini reisde vaak alleen en veel te voet. Wanneer hij liep werd de wereld voor hem niet kleiner, maar steeds groter, zo groot, dat hij er ten slotte in verdween", zegt de verteller al vroeg in het boek. Iets daarvoor sprak hij over onze trektochten "door grasland, winderige verlaten streken en over gletsjers, oceanen en ook door wolkenbanken heen, naar steeds verderafgelegen, innerlijke en uiterlijke doelen". Waaraan hij later toevoegt: "Onze luchtvaartmaatschappijen hebben uiteindelijk alleen de reistijd in absurde mate verkort, maar ook de afstanden, die nog altijd enorm zijn. Laten we niet vergeten dat lijnvluchten niet meer dan een lijn zijn en geen weg en dat wij, fysionomisch beschouwd, nog altijd voetgangers, lopers zijn". Niet voor niets vermoedt de verteller dat Mazzini zelf ooit als een voetganger boven de Noordelijke ijsgebieden vloog: "Nog terwijl hij zich aan boord van het vliegtuig bevindt probeert Josef Mazzini - zo vliegt een voetganger- BENEDEN te blijven: hij tooit de vlakke reliëfs van de landstreken die in de schaarse openingen van het wolkendek verschijnen met details en herinneringen aan vroegere reizen en begint […] een vaag gesprek over de in wolken gehulde landschappen".
Mazzini, zo vermoedt de verteller, is ook als passagier in het vliegtuig een voetganger , omdat hij niet gedachteloos van A naar B vliegt maar zich met maximale aandacht verdiept in de onbekende wereld die zich, deels onzichtbaar, onder hem ontvouwt. En omdat hij de eindeloze afstanden niet achteloos met het vliegtuig wil overbruggen, maar tot in het diepst van zijn wezen wil ondergaan. Zelf is de verteller denk ik ook zo'n voetganger, of wil hij dat zijn, zij het dan vooral via zijn verbeeldingskracht. En dat verlangen is volgens mij erg intens: Weyprecht wil weer verdwijnen in het ijs, Mazzini verdween in de wereld, en ook de verteller lijkt te willen verdwijnen in de onmetelijke onbekende werelden die hij zich verbeeldt. In elk geval wil hij blijven wonen in alle aantekeningen en steeds veranderende reconstructies die hij van al deze barre poolavonturen heeft gemaakt.
Onmogelijke reizen, naar verafgelegen innerlijke en uiterlijke doelen, dat is wat de ik- verteller fascineert. Waarbij zijn eigen reis vooral een innerlijke reis is, namelijk een poging om zich met alle kracht van zijn breidelloze verbeelding te verplaatsen in de woestenij van het ooit nog niet bereisbare Noordpoolgebied. Gevoed door de fascinatie voor het onbekende, de nog witte plekken op de kaart, de nog te ontdekken gebieden in de buitenwereld en de binnenwereld. Die fascinatie, dat is volgens mij de kern van "De verschrikkingen van het ijs en de duisternis". En die fascinatie wordt ook voor de lezer heel overtuigend voelbaar gemaakt, dankzij de formidabele stijl en de erg vernuftige structuur van dit boek.
De constructie is vernuftig: een naamloze ik- verteller poogt het duistere en fascinerende lot te reconstrueren van zijn in het barre noorden verdwenen vriend Josef Mazzini, die op zijn beurt uit mateloze fascinatie het bizarre verloop poogde te reconstrueren van een rampzalige - overigens waar gebeurde- Noordpoolexpeditie van ruim honderd jaar geleden. Mazzini ging aan die zoektocht ten onder, zoals de hem fascinerende poolreizigers ten onder gingen. Die Noordpoolexpeditie was, zo reconstrueert de ik- verteller terwijl hij tegelijk Mazzinni's lot en fascinatie reconstrueert, een onderneming van geobsedeerden, voortgejaagd door de passie om het volstrekt onbekende te exploreren, nieuwe landen te ontdekken, nieuwe volstrekt onmogelijke vaarroutes te vinden die leiden naar ongekende nieuwe rijkdommen. Maar ook om zich onder te dompelen in regionen en woestenijen waar de huidige moderne Westerse wereld geen weet meer van heeft. En zowel Mazzini als de verteller zijn gegrepen door de obsessie om deze obsessieve exploratie van het onbekende na te voelen, te begrijpen, in hun eigen ervaring te integreren.
De onmogelijke onwerkelijkheid tekent het verhaal aan alle kanten. Bijvoorbeeld door de verbijsterende gewaarwording van een van de poolreizigers dat die Noordpool die hem en zijn reisgenoten zo obsedeert "niets [meer is] dan lijnen die elkaar snijden in een punt waarvan in werkelijkheid niets te zien is". Waarop de ik- verteller, al reconstruerend, mijmert: "Ik heb geprobeerd mij voor te stellen wat een eenvoudig mens moet ondergaan die, op een vastgevroren schip voortdrijvend, omgeven door alle verschrikkingen van het ijs en de duisternis, plotseling inziet dat zijn doel eigenlijk iets onzichtbaars is, een waardeloos punt, een niets. Het bleef bij een poging. Ik kon zo'n vreselijke teleurstelling niet navoelen". De Poolreizigers worden door hun barre tocht geconfronteerd met het onmogelijke niets; de verteller, en eerder ook Mazzini, ervaren in hun pogingen tot reconstructie de onvoorstelbaarheid van dat onmogelijke niets. Zoals de ik- verteller, deels via Mazzini, ook vergeefs de overweldigende schoonheidservaringen poogt te begrijpen die voor de poolreizigers zelf al volkomen onbegrijpelijk waren. Die opmerkelijke vertelstructuur, waarbij de obsessief maar vergeefs reconstruerende ik- verteller de obsessieve vergeefse reconstructies van Mazzini verdubbelt, benadrukt voor mij heel mooi hoe onbevattelijk die barre en bizar mislukkende Noordpoolexpeditie inderdaad was. Voor de poolreizigers zelf, maar ook voor Mazzini en de verteller.
Intrigerend is bovendien hoe de ik- verteller, met inzet van al zijn verbeelding en puzzelend met de - overigens authentieke- dagboekaantekeningen van de in noordelijke ijszeeën vastvriezende Noordpoolreizigers, echt adembenemend gestalte geeft aan de grillige en voortdurend vervormende werelden van sneeuw, ijs, hallucinerende luchtspiegelingen, totale ontbering en onvoorstelbaar bodemloze duisternis. Ondanks dat de ik- verteller geregeld benadrukt dat hij en wij niet weten en kunnen navoelen wat er is gebeurd, tovert hij toch taferelen van vrieskou, onbestendigheid en verlatenheid te voorschijn waar je als lezer ijskoud van wordt. Maar tegelijk ook taferelen vol ultieme ijsschittering en sublieme schoonheid, die voor westerse beschaafde burgers volkomen onvoorstelbaar zijn. Ransmayrs stijl is kortom weer formidabel en meeslepend. Vooral daardoor neemt hij de lezer ook helemaal mee in dit onmogelijke avontuur.
En vooral dankzij die stijl maakt hij, bij benadering, iets onvoorstelbaars voelbaar: dat Weyprecht, een van de poolreizigers die de onmogelijke expeditie na veel ontberingen ternauwernood en ook maar voor even heeft overleefd, helemaal niks heeft met de "beschaafde wereld" waarin hij is teruggekeerd. Sterker nog: hij "verlangt terug naar het ijs, om daar ver van de wetten van de promotie het meetbare te meten en het onmetelijke meetbaar te maken". Alsof dat ijs, waarin hij jaren vastgevroren heeft gezeten en bizarre ontberingen heeft geleden, door zijn onmetelijkheid en onontgonnen sublieme pracht toch een soort oneindige verlokking voor hem blijft houden. Alsof ook de woestenij, de chaotische onbestendigheid, het voortdurende duister, de voortdurende dreiging om met schip en al te worden doodgedrukt door het onvoorspelbaar kruiende ijs, en de absolute onherbergzaamheid, hem toch blijven verlokken als ultiem avontuur. Een verlokking die ook Mazzini heeft gevoeld, wat hem vermoedelijk zijn leven kostte. En ook een verlokking die de ik- verteller herkent en ervaart, al houdt hij het bij reconstructies via zijn creatieve fantasie en gaat hij niet, zoals Mazzini, zelf de dodelijke poolgebieden in. "Josef Mazzini reisde vaak alleen en veel te voet. Wanneer hij liep werd de wereld voor hem niet kleiner, maar steeds groter, zo groot, dat hij er ten slotte in verdween", zegt de verteller al vroeg in het boek. Iets daarvoor sprak hij over onze trektochten "door grasland, winderige verlaten streken en over gletsjers, oceanen en ook door wolkenbanken heen, naar steeds verderafgelegen, innerlijke en uiterlijke doelen". Waaraan hij later toevoegt: "Onze luchtvaartmaatschappijen hebben uiteindelijk alleen de reistijd in absurde mate verkort, maar ook de afstanden, die nog altijd enorm zijn. Laten we niet vergeten dat lijnvluchten niet meer dan een lijn zijn en geen weg en dat wij, fysionomisch beschouwd, nog altijd voetgangers, lopers zijn". Niet voor niets vermoedt de verteller dat Mazzini zelf ooit als een voetganger boven de Noordelijke ijsgebieden vloog: "Nog terwijl hij zich aan boord van het vliegtuig bevindt probeert Josef Mazzini - zo vliegt een voetganger- BENEDEN te blijven: hij tooit de vlakke reliëfs van de landstreken die in de schaarse openingen van het wolkendek verschijnen met details en herinneringen aan vroegere reizen en begint […] een vaag gesprek over de in wolken gehulde landschappen".
Mazzini, zo vermoedt de verteller, is ook als passagier in het vliegtuig een voetganger , omdat hij niet gedachteloos van A naar B vliegt maar zich met maximale aandacht verdiept in de onbekende wereld die zich, deels onzichtbaar, onder hem ontvouwt. En omdat hij de eindeloze afstanden niet achteloos met het vliegtuig wil overbruggen, maar tot in het diepst van zijn wezen wil ondergaan. Zelf is de verteller denk ik ook zo'n voetganger, of wil hij dat zijn, zij het dan vooral via zijn verbeeldingskracht. En dat verlangen is volgens mij erg intens: Weyprecht wil weer verdwijnen in het ijs, Mazzini verdween in de wereld, en ook de verteller lijkt te willen verdwijnen in de onmetelijke onbekende werelden die hij zich verbeeldt. In elk geval wil hij blijven wonen in alle aantekeningen en steeds veranderende reconstructies die hij van al deze barre poolavonturen heeft gemaakt.
Onmogelijke reizen, naar verafgelegen innerlijke en uiterlijke doelen, dat is wat de ik- verteller fascineert. Waarbij zijn eigen reis vooral een innerlijke reis is, namelijk een poging om zich met alle kracht van zijn breidelloze verbeelding te verplaatsen in de woestenij van het ooit nog niet bereisbare Noordpoolgebied. Gevoed door de fascinatie voor het onbekende, de nog witte plekken op de kaart, de nog te ontdekken gebieden in de buitenwereld en de binnenwereld. Die fascinatie, dat is volgens mij de kern van "De verschrikkingen van het ijs en de duisternis". En die fascinatie wordt ook voor de lezer heel overtuigend voelbaar gemaakt, dankzij de formidabele stijl en de erg vernuftige structuur van dit boek.
December 29, 2013
In der Form perfekt, in Sachen Inhalt immer konsistent und flüssig. Ein Buch das fast erschreckend lückenlos durchkomponiert und packend ist. Erzählt auf ungewöhnliche Weise von einem ungewöhnlichen Thema.
August 21, 2015
the story of conquest and discovery, of a drive within human nature to find what is out there, to map, to name and to understand (whatever that means...) the emptiness of space, as experienced in the 20th century, the terrors of ice and darkness, have been experienced by explorers a century before in the vastness of the arctic ice. the madness, to think something would be out there that matters, that knowing would make a difference. the incredible heroism and the laughable pathos, converging in a vanishing point at a horizon of hope and hopelessness. these are only some of the topics of this novel, which is following the austro-hungarian north pole expedition of 1872-1874. during which the last landmass on earth, kaiser franz josef land, was discovered. nothing is there. not then or now. and still somebody hat to go and see for themselves. a chilling (pun definitely intended) read. awesome.
June 30, 2019
3* con fatica
Peccato :-(
secondo me mi ha fregata aver letto poco tempo fa il bellissimo "i ragazzi di Barrow" di Fergus Fleming, al quale Ransmayr può a malapena allacciare le scarpe.(https://www.goodreads.com/book/show/3...)
DI tutto il libro salvo le frequenti citazioni tratte dai diari dei protagonisti, a volte molto belle, quelle di Payer in particolare, ma santi numi non sono merito di Ransmayr, giusto?
Non capisco peraltro il motivo della storia parallela di tal Joseph Mazzini (personaggio reale o espediente letterario secondo me abbastanza inutile?), discendente di uno dei marinai della spedizione, che parte un po' da pollo e ovviamente sparisce nei ghiacci alla ricerca di non ho capito esattamente cosa. Ogni tanto rispunta nella storia per qualche pagina, nelle quali Nulla accade. Appunto. Poi sparisce di nuovo, alla fine non si saprà più nulla di lui. E vien da chiedersi: e quindi?
Per il resto, i personaggi si congelano e si scongelano, si ammalano di scorbuto e guariscono dallo scorbuto, soffrono, sperano, camminano, sanguinano, cadono nei crepacci slitta compresa, litigano, danno di matto, ammazzano orsi foche e cani, tornano a casa stremati, ma io non riesco quasi mai a appassionarmi e amarli. Come posso essermi a tratti annoiata e averci messo 20 giorni a leggere un'avventura del genere?
Le ultime pagine raccontano quel che resta delle loro vite e del ricordo della spedizione già dopo poco tempo: Sic transit gloria mundi.
Peccato :-(
secondo me mi ha fregata aver letto poco tempo fa il bellissimo "i ragazzi di Barrow" di Fergus Fleming, al quale Ransmayr può a malapena allacciare le scarpe.(https://www.goodreads.com/book/show/3...)
DI tutto il libro salvo le frequenti citazioni tratte dai diari dei protagonisti, a volte molto belle, quelle di Payer in particolare, ma santi numi non sono merito di Ransmayr, giusto?
Non capisco peraltro il motivo della storia parallela di tal Joseph Mazzini (personaggio reale o espediente letterario secondo me abbastanza inutile?), discendente di uno dei marinai della spedizione, che parte un po' da pollo e ovviamente sparisce nei ghiacci alla ricerca di non ho capito esattamente cosa. Ogni tanto rispunta nella storia per qualche pagina, nelle quali Nulla accade. Appunto. Poi sparisce di nuovo, alla fine non si saprà più nulla di lui. E vien da chiedersi: e quindi?
Per il resto, i personaggi si congelano e si scongelano, si ammalano di scorbuto e guariscono dallo scorbuto, soffrono, sperano, camminano, sanguinano, cadono nei crepacci slitta compresa, litigano, danno di matto, ammazzano orsi foche e cani, tornano a casa stremati, ma io non riesco quasi mai a appassionarmi e amarli. Come posso essermi a tratti annoiata e averci messo 20 giorni a leggere un'avventura del genere?
Le ultime pagine raccontano quel che resta delle loro vite e del ricordo della spedizione già dopo poco tempo: Sic transit gloria mundi.
October 14, 2023
Ein Roman in bester Tradition Sten Nadolny's Die Entdeckung der Langsamkeit; ausgezeichnet recherchiert und mit grossem schriftstellerischen Stil wiedergegeben; eine faszinierende Mischung aus Geschichte und Fiktion, wobei das Reale stets klar erkennbar bleibt.
August 20, 2019
The northernmost point of Eurasia is located on Franz Josef Land, an archipelago deep in the Arctic Ocean, rather oddly named after an emperor of Austria-Hungary, once a country far to the south of those icy rocks. Yet it was (arguably) Austrian and Italian sailors who first set eyes on this inhospitable place and liberally sprinkled references to their home country across a map which had so far only shown white at the location they found themselves at.
Ransmayr’s The Terrors of Ice and Darkness recounts the ambitions which lured those explorers into the frozen wastes of the north 150 years ago: the desire to leave a mark on a map of the world that was rapidly shedding its last white spots; the quest for a true challenge when more and more corners of the globe became easily accessible; patriotic glory, economic interest – a shorter sea route between Europe and Asia seemed a distinct possibility – as well as a sober-minded search for knowledge.
Once the expedition is under way, the explorers’ ship enclosed and drifting with the ice wherever it will take them, Ransmayr chronicles the hardships the crew suffers in a deadly environment of otherworldly beauty, the sailors’ bonding in the face of cold, darkness and despair as well as the tensions flaring up when the prisoners of the ice have to decide how much they are prepared to risk and to what purpose.
This true story constitutes the main part of the book and Ransmayr peppers his well-researched account with quotes from the protagonists’ own journals; it is interwoven with the fictional story of a present-day descendant of one of the sailors who retraces his ancestor’s voyage to the north, profoundly changed by technology and the exploitation of resources, his motives for the trip a mystery till the end of his story.
The novel’s tone is mostly matter-of-fact and precise, Ransmayr leaves it to his readers to connect the dots and feel awed both by the harsh remoteness of the north and the persistence of the heroes / fools who made it their mission to brave the elements as well as push beyond the limits of their bodies and souls following a vision even themselves might not be able to spell out clearly. At the end of the day, this novel may not be for everyone, but surely deserves more readers than it has attracted so far.
Ransmayr’s The Terrors of Ice and Darkness recounts the ambitions which lured those explorers into the frozen wastes of the north 150 years ago: the desire to leave a mark on a map of the world that was rapidly shedding its last white spots; the quest for a true challenge when more and more corners of the globe became easily accessible; patriotic glory, economic interest – a shorter sea route between Europe and Asia seemed a distinct possibility – as well as a sober-minded search for knowledge.
Once the expedition is under way, the explorers’ ship enclosed and drifting with the ice wherever it will take them, Ransmayr chronicles the hardships the crew suffers in a deadly environment of otherworldly beauty, the sailors’ bonding in the face of cold, darkness and despair as well as the tensions flaring up when the prisoners of the ice have to decide how much they are prepared to risk and to what purpose.
This true story constitutes the main part of the book and Ransmayr peppers his well-researched account with quotes from the protagonists’ own journals; it is interwoven with the fictional story of a present-day descendant of one of the sailors who retraces his ancestor’s voyage to the north, profoundly changed by technology and the exploitation of resources, his motives for the trip a mystery till the end of his story.
The novel’s tone is mostly matter-of-fact and precise, Ransmayr leaves it to his readers to connect the dots and feel awed both by the harsh remoteness of the north and the persistence of the heroes / fools who made it their mission to brave the elements as well as push beyond the limits of their bodies and souls following a vision even themselves might not be able to spell out clearly. At the end of the day, this novel may not be for everyone, but surely deserves more readers than it has attracted so far.
June 28, 2019
This is such a strange book. Incredibly clever and thought-provoking, but also rather sad. It's definitely a book that needs to be reread to be fully appreciated; the structure and Ransmayr's deconstruction of historical 'truth' merit particular attention.
October 10, 2022
A very enjoyable read. Great combination of historical diary entries and fiction. Though, I would have liked a little more time with the fictional character Josef Mazzini.
April 11, 2021
In Christoph Ransmayrs Romandebüt von 1984 rekonstruiert ein Ich-Erzähler die Geschichte der österreichisch-ungarischen Nordpolexpedition, die zur Entdeckung von Franz-Joseph-Land führt, sowie die des fiktiven Josef Mazzinis, der auf den Spuren eines Verwandten, der als Matrose ebenjene Forschungsreise begleitet hatte, ebenfalls ins ewige Eis reist und dort verschwindet.
Während er bei der Mazzini-Erzählung hübsch fabuliert, stützt sich die Rekonstruktion der KuK-Expedition auf historisches Quellenmaterial, welches zusammenmontiert wird. Auf diese Weise überschreitet der Roman ständig die Grenze zwischen Fiktion und Faktizität. Die Montageform wird durch weitere Einsprengsel - Bibelzitate, Exkurse zu Entdeckungsfahrten allgemein - noch verstärkt. Auf diese Weise gewinnt der Roman eine stark dokumentarische Dimension. Dies macht ihn auch interessant, denn: Die historischverbürgten Figuren des Romans überstrahlen auf diese Weise den fiktiven Mazzini deutlich, man kommt ihnen deutlich näher und fiebert mit.
Insgesamt habe ich die Lektüre aber wirklich genossen. Es ist ein gutes Buch, gerade wenn man Abenteuergeschichten und historische Romane gerne liest.
Während er bei der Mazzini-Erzählung hübsch fabuliert, stützt sich die Rekonstruktion der KuK-Expedition auf historisches Quellenmaterial, welches zusammenmontiert wird. Auf diese Weise überschreitet der Roman ständig die Grenze zwischen Fiktion und Faktizität. Die Montageform wird durch weitere Einsprengsel - Bibelzitate, Exkurse zu Entdeckungsfahrten allgemein - noch verstärkt. Auf diese Weise gewinnt der Roman eine stark dokumentarische Dimension. Dies macht ihn auch interessant, denn: Die historischverbürgten Figuren des Romans überstrahlen auf diese Weise den fiktiven Mazzini deutlich, man kommt ihnen deutlich näher und fiebert mit.
Insgesamt habe ich die Lektüre aber wirklich genossen. Es ist ein gutes Buch, gerade wenn man Abenteuergeschichten und historische Romane gerne liest.
May 28, 2024
Keine schöne Geschichte, aber sie nimmt einen doch mit.
October 25, 2025
Ich habe mindestens noch einmal so viel Zeit für Wiki-Recherchen aufgebracht wie für die eigentliche Lektüre. Ich weiß nicht, ob das für oder gegen dieses Buch spricht. Und trotz Ransmayrs Erzählkunst ist der Mazzini-Plot blass geblieben. Beim dem zweiten Plot weiß ich auch nicht so recht: "Schrecken" kündigt der Titel an, wir bekommen einen Chronisten. Vielleicht ist das der Witz des Buchs.
July 14, 2022
Ich hatte vorher nicht gewusst, warum eine einsame Insel im Nord-Polarmeer Kaiser-Franz-Joseph-Land heisst. Die Österreich-Ungarische Polarexpedition, die von 1872-1874 versuchte bis zum Nordpol zu reisen, hat diese Insel entdeckt und ihr den Namen des damaligen Kaisers gegeben.
Das Schiff kam natürlich nicht weit bis es vom Packeis eingeschlossen wurde. Als auch nach 2 Jahren das Schiff im Frühling nicht frei kam, machten sich die Entdecker auf einen Fussmarsch zu einer russischen Insel in der Hoffnung dort auf ein Schiff zu treffen.
Eine fast vergessene Expedition wird hier mit Hilfe von Tagebüchern und historischen Unterlagen spannend und informativ beschrieben.
Das Schiff kam natürlich nicht weit bis es vom Packeis eingeschlossen wurde. Als auch nach 2 Jahren das Schiff im Frühling nicht frei kam, machten sich die Entdecker auf einen Fussmarsch zu einer russischen Insel in der Hoffnung dort auf ein Schiff zu treffen.
Eine fast vergessene Expedition wird hier mit Hilfe von Tagebüchern und historischen Unterlagen spannend und informativ beschrieben.
March 5, 2022
Weyprecht und Payer entdecken mit ihrer Expedition ins Polarmeer das Franz-Josef Land. Meisterlich montiert aus Originaltexten, Erzählung, Ich-Erzähler und der Figur des Josef Mazzini, der durch sein Verschwinden 1981 den Anstoß zur Abfassung des vorliegenden Textes gab.
April 14, 2017
Mezcla de novela y ensayo, cuenta la fascinación de un personaje ficticio, Josef Mazzini, por la expedición austrohúngara de 1872 hacia el Polo Norte. La narración de la obsesión de Mazzini se mezcla con la detallada recreación de la mencionada expedición, atrapada durante dos años en los hielos. En mi opinión, la parte destinada a Mazzine palidece notablemente en comparación con la extraordinaria odisea de la expedición, y la forma detallada con que la se plasma en sus páginas.
January 12, 2008
I really liked this book, both the narrative structure and the subject matter. I'm fascinated by arctic exploration - by what it takes to make a life, or simply to survive - in such inhospitable climes. There was a time when I believed that if you had to die (if it was "your time", say), freezing to death might not be a bad way to go. That was before I read this book. Brrrr.
April 12, 2010
Awesome. For a fan of fiction AND especially the Artic (+Antarctic) Explorers an easily likable book. The whole structure (a story inside a story following a historic event) is a bit complicated and constructed, but does not deter too much from the characterisation of the characters and the influence of the isolation in the ice on their psyche.
May 9, 2017
whelp. the ending was not bad? i still dont know what to think of this.
actual review gets posted later after we discussed this stuff @ uni
actual review gets posted later after we discussed this stuff @ uni
April 15, 2021
Simply one of the best books ever written.
Displaying 1 - 30 of 71 reviews