What do you think?
Rate this book
Paravion
Paravion draait om drie generaties Baba Baloek: grootvader, vader en zoon. Deze laatste blijft alleen achter in een klein gehucht waarvan alle mannen zijn vertrokken met achterlating van hun vrouwen.
Op een dag wordt de jongste Baba Baloek, een herder, bezocht door een mysterieus meisje dat hem inwijdt in de liefde. De ontdekking van lichamelijke behoeften gaat gepaard met het ontwaken van zijn bewustzijn. Zo komt hij er aan de hand van de verhalen die het meisje vertelt achter dat hij meer deelt met zijn voorouders dan de naam alleen.
De jongens die overgebleven zijn in het dorp en die Baba Baloek dagelijks treiteren verdwijnen. Hij blijft alleen over met de achtergebleven vrouwen, met wie hij ook zijn erotische lessen deelt. Maar ook zij verdwijnen. Naar Paravion. Deze naam is een misvatting van de personages, die het opschrift par avion lezen als de naam van Amsterdam, de stad die elke middag zichtbaar wordt in de mirage.
Hafid Bouazza (1970) publiceerde onder andere De voeten van Abdullah, waarvoor hij de E. du Perronprijs ontving, Momo, Salomon en Rond voor rond of als een pikhouweel, een vertaling van klassieke Arabische erotica. In 2003 verscheen zijn bejubelde vertaling van Othello.
Op een dag wordt de jongste Baba Baloek, een herder, bezocht door een mysterieus meisje dat hem inwijdt in de liefde. De ontdekking van lichamelijke behoeften gaat gepaard met het ontwaken van zijn bewustzijn. Zo komt hij er aan de hand van de verhalen die het meisje vertelt achter dat hij meer deelt met zijn voorouders dan de naam alleen.
De jongens die overgebleven zijn in het dorp en die Baba Baloek dagelijks treiteren verdwijnen. Hij blijft alleen over met de achtergebleven vrouwen, met wie hij ook zijn erotische lessen deelt. Maar ook zij verdwijnen. Naar Paravion. Deze naam is een misvatting van de personages, die het opschrift par avion lezen als de naam van Amsterdam, de stad die elke middag zichtbaar wordt in de mirage.
Hafid Bouazza (1970) publiceerde onder andere De voeten van Abdullah, waarvoor hij de E. du Perronprijs ontving, Momo, Salomon en Rond voor rond of als een pikhouweel, een vertaling van klassieke Arabische erotica. In 2003 verscheen zijn bejubelde vertaling van Othello.
220 pages, Hardcover
First published October 1, 2003
25 people are currently reading
630 people want to read
About the author
Hafid Bouazza
33 books24 followersIn Arabic: حفيظ بوعزة, ḥafīẓ būʿazza. Moroccan-Dutch writer, born in 1970 in the Moroccan city Oujda. In 1977 he emigrated to the Netherlands. He grew up in Arkel, and studied Arabic languages in Amsterdam. He won the Amsterdamprize for the Arts 2003. He published De voeten van Abdullah, Momo, Een beer in bontjas, Salomon en Paravion (which won De Gouden Uil 2004, and was nominated for the ako Literatuurprijs).
Bouazza published translated poetry on the weblog Loor Schrijft. Bouazza was known for his critical view on islam. Journalist Hassnae Bouazza (1973) is his sister.
Bouazza published translated poetry on the weblog Loor Schrijft. Bouazza was known for his critical view on islam. Journalist Hassnae Bouazza (1973) is his sister.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 71 reviews
March 31, 2020
This book is quite disorienting, because you are transported to an exotic world, an African-Arab kind of village in the country Morea, where poverty and sensuality are pervasive, where witches roam, owls have an almost human-like existence and men use flying carpets. There is the call of a distant dreamland where the men of the village are fleeing to. That country is called Paravion, in accordance to the stamp on the letters that arrive from the dreamland (letters that remain unread). There is the story of the shepherd boy Baba Baloek being raised by the witches and the object of endless sexual adventures with the girls who were left behind in the village. And finally there is the story of the sad existence of the migrated men in Paravion itself, which looks suspiciously like Amsterdam.
You could call it ingenious, all these interlacing storylines, but it’s a heavy burden on the reader. Especially because there’s a lot of magic realism and times and places imperceptibly flow into one another; it reminded me a bit of Salman Rushdie, and then obviously Bouazza can not match that model.
But then there’s the language and style: dazzling, shimmering, sensual and exotic, sometimes with wonderful, creative images, but also sometimes too excessive. Bouazza is a great word artist and his creative register is consistent with the magical, exotic atmosphere of his story, but sometimes less is more, and that’s surely lacking in this novel.
Finally, there is the theme of migration, the desire to break out of oppressive relationships, to arrive in a foreign country with a strange culture; settling in is a very hard nut to crack. Bouazza focusses on this theme in the last quarter of the book, when he zooms in on Paravion itself. And he stresses the hypocrisy of the men of Moria on the other moral standards Paravion (both are dealt with with sarcasm). In short, an interesting book, with very beautiful imagery, but a little too chaotic.
You could call it ingenious, all these interlacing storylines, but it’s a heavy burden on the reader. Especially because there’s a lot of magic realism and times and places imperceptibly flow into one another; it reminded me a bit of Salman Rushdie, and then obviously Bouazza can not match that model.
But then there’s the language and style: dazzling, shimmering, sensual and exotic, sometimes with wonderful, creative images, but also sometimes too excessive. Bouazza is a great word artist and his creative register is consistent with the magical, exotic atmosphere of his story, but sometimes less is more, and that’s surely lacking in this novel.
Finally, there is the theme of migration, the desire to break out of oppressive relationships, to arrive in a foreign country with a strange culture; settling in is a very hard nut to crack. Bouazza focusses on this theme in the last quarter of the book, when he zooms in on Paravion itself. And he stresses the hypocrisy of the men of Moria on the other moral standards Paravion (both are dealt with with sarcasm). In short, an interesting book, with very beautiful imagery, but a little too chaotic.
September 5, 2022
Verbluffend goed geschreven, qua taal up there met zelfs Nabokov of Rushdie. Ook zonder de mooie zinnen die ze schetsen zijn de beelden in dit boek adembenemend mooi, van het brommertje met de postbode tot het Vondelpark, of all places. Echt het enige dat er een beetje aan scheelt, is dat het verhaal onaf voelt, omdat het na een veelbelovend en sprookjesachtig begin uiteindijk nergens heen gaat. Toch heb ik van begin tot eind genoten, omdat Paravion doet wat ik wel in andere boeken, maar nooit in Nederlandse literatuur (de magere reacties op dit boek laten zien dat dat meer aan onze lezers dan aan onze schrijvers ligt - schaam jullie diep) tegenkwam: het brengt je in een dromerige toestand waar je nog dagen in blijft zitten. Fantastisch.
May 4, 2020
Echt een heel goed boek. Ik heb het boek nu twee keer gelezen en nu vallen dingen veel eerder op. Ik begrijp het boek ook beter.
July 31, 2013
'Paravion' is een roman over migratie. Het beschrijft het leven in een gehucht in Morea (Marokko), waar men droomt van 'Paravion', waarin we zonder moeite Nederland herkennen.
Met 'Paravion' brengt Bouazza de weelderige, metaforenrijke stijl van de Arabische poëzie de Nederlandse taal binnen. Zijn stijl is daarmee verwant aan die van bijv. het Frans-Arabische 'Yasmine, of het tijdperk van de sprinkhanen' (Century of Locusts). Bouazza's boek puilt uit van de beeldenzwangere zinnen, kleurrijke vergelijkingen en barokke beschrijvingen. Paravion is één groot feest van taal.
Helaas is Bouazza's vertelling zelf minder geslaagd. Iedereen die op zoek is naar een helder verhaal, kan 'Paravion' beter links laten liggen. Lijkt het eerste deel nog een duidelijk relaas, in het tweede deel wordt alles allengs warriger, o.a. omdat twee hoofdpersonen een zelfde naam delen, maar ook omdat Bouazza soms laat komt met essentiële informatie en hele personen in het niet doet verdwijnen. Het derde deel, dat in 'Paravion' zelf afspeelt en een prachtige beschrijving is van Amsterdam in de ogen van de immigrant, is het hoogtepunt van de roman. Het vierde deel is echter een onbevredigende afronding van Bouazza's ideeënrijkdom.
De roman heeft een sprookjesachtige sfeer, met magisch-realistische componenten, zoals een siamese tweeling en vliegende tapijten. Daarnaast is er veel ruimte voor erotiek, al is de beschreven seks over het algemeen liefdeloos en onbeholpen. Op zijn eigen manier geeft Bouazza een inkijkje in de ziel van de Marokkaanse man - helaas is deze niet vrolijkmakend.
'Paravion' is broeierig, verwarrend, intrigerend en soms vermoeiend, maar zeker niet doorsnee.
Met 'Paravion' brengt Bouazza de weelderige, metaforenrijke stijl van de Arabische poëzie de Nederlandse taal binnen. Zijn stijl is daarmee verwant aan die van bijv. het Frans-Arabische 'Yasmine, of het tijdperk van de sprinkhanen' (Century of Locusts). Bouazza's boek puilt uit van de beeldenzwangere zinnen, kleurrijke vergelijkingen en barokke beschrijvingen. Paravion is één groot feest van taal.
Helaas is Bouazza's vertelling zelf minder geslaagd. Iedereen die op zoek is naar een helder verhaal, kan 'Paravion' beter links laten liggen. Lijkt het eerste deel nog een duidelijk relaas, in het tweede deel wordt alles allengs warriger, o.a. omdat twee hoofdpersonen een zelfde naam delen, maar ook omdat Bouazza soms laat komt met essentiële informatie en hele personen in het niet doet verdwijnen. Het derde deel, dat in 'Paravion' zelf afspeelt en een prachtige beschrijving is van Amsterdam in de ogen van de immigrant, is het hoogtepunt van de roman. Het vierde deel is echter een onbevredigende afronding van Bouazza's ideeënrijkdom.
De roman heeft een sprookjesachtige sfeer, met magisch-realistische componenten, zoals een siamese tweeling en vliegende tapijten. Daarnaast is er veel ruimte voor erotiek, al is de beschreven seks over het algemeen liefdeloos en onbeholpen. Op zijn eigen manier geeft Bouazza een inkijkje in de ziel van de Marokkaanse man - helaas is deze niet vrolijkmakend.
'Paravion' is broeierig, verwarrend, intrigerend en soms vermoeiend, maar zeker niet doorsnee.
February 11, 2025
Recensione apparsa su Leggere Distopico!
Paravion chiamava e ammiccava, e loro prestavano ascolto. Eccoci! Arriviamo!
Come tanti prima di lui, arriva un giorno per Baba Baluk e gli altri uomini del villaggio di lasciarsi alle spalle l’unica vita che abbiano mai conosciuto - abbandonando mogli e figli - e partire alla volta di Paravion; lontano dalle proprie radici, per cercare un futuro migliore per loro e per le proprie famiglie. Giunti lì, però la realtà sarà ben diversa da quella che si aspettavano di trovare e vedranno crollare come un castello di carte quel già fragile muro di certezze.
Le donne guardavano con bramosia il francobollo blu e bianco con sopra la scritta paravion. In quei due colori era racchiuso così tanto: l’essenza della nuova terra, le impronte digitali dei loro mariti, pensavano.
Leggendo la sinossi potrebbe sembrarvi un libro distante dalle finalità previste dal nostro blog. Cosa c’entra con la distopia? Ed è qui che vi sbagliate. Una delle categorie che abbiamo iniziato a curare con più attenzione è proprio la “distopia sociale”. Vi appartengono quei romanzi dalle tematiche profondamente legate ai giorni nostri dove i concetti di libertà, emarginazione, risvolti politici e molto altro ancora, ci toccano da vicino ma discostandosi dall’elemento sci-fi.
Entrando nello specifico, “Paravion” appartiene al filone della letteratura di migrazione, ma la sua peculiarità sta nell’intelaiatura stilistica che ci presenta una vera e propria narrazione per immagini.
L’orizzonte aveva un colletto bianco. Poi gradualmente la luce cominciò a strabordare. Un mantello di luce dorata si allargò sulla cresta, mentre il sole cornuto saliva pian piano. L’alba invase la terra e gli uccelli cominciarono la loro matinée in quel mattino verde dorato.
Hafid Bouazza imbastisce il resoconto di alcune vite nel tentativo di emanciparsi. Un bilancio esistenziale imperniato su una sorta di dimensione fiabesca attraverso il quale comporre un affresco di due paesi diametralmente opposti, ma accumunati da una sottile ambiguità.
L’autore sceglie come protagonisti del suo romanzo un pugno di uomini e donne con dei tratti distintivi ben marcati. Degli outsider che scopriranno l’ostilità di un mondo che avevano idealizzato e che, invece, deluderà in parte le loro aspettative e, nel quale, incontreranno difficoltà a integrarsi.
A una lettura superficiale lo stile di Bouazza potrebbe risultare dispersivo, perché va a intrecciare più storie senza farti avvertire il cambio di prospettiva. Tuttavia, il punto di forza è decisamente la narrazione intensa e sensoriale, dal sapore contemporaneo - carico di simbolismi - ma con una punta di realismo magico.
La brutalità e quella aria licenziosa fanno da contraltare ad un’atmosfera suggestiva, trasportando il lettore all’interno di un disperato e disparato cammino attraverso paesaggi mutevoli.
Un’epoca instabile dove Paravion sta a rappresentare un locus amoenus, una città immaginifica che sembra avere diversi punti di contatto con la cosmopolita e “peccaminosa” Amsterdam, mentre, la cornice del villaggio marocchino dà un azzeccato tocco esotico, riconducibile talvolta ai racconti di Shahrazād, ma con un’asprezza che ci riporta più volte con i piedi per terra.
Un romanzo che, servendosi di tematiche e personaggi talvolta controversi, mette alla prova chi legge; ci si ritroverà poi a valutare e comprendere alcune delle dinamiche con cui veniamo a contatto giorno dopo giorno. Si parla del miraggio dell’emigrazione, dell’analfabetismo e della concezione antiprogressista che alcuni uomini nutrono nei confronti delle donne.
Uno stile asciutto, con precise pennellate che virano verso la prosa poetica, fa di Paravion una saga familiare atipica che esplora la crisi di un’intera Nazione portando alla luce le zone oscure di una società multiculturale, ma che ha ancora molto da carpire sul tema dell’integrazione sociale.
Un’opera di fantasia, certo, ma anche un inno alla dignità e all’uguaglianza.
June 8, 2019
Hoewel ik Bouazza's enorme woordenschat en lyrische schrijfstijl bewonder, kan ik niet zeggen dat dit een goed boek is. Ik zou verkiezen dit verhaal in een dichtbundel gegoten te zien. Een roman heeft nu eenmaal een plot nodig, en meer dan een naam doorgegeven via generaties is er niet qua rode draad. Teleurstellend aangezien ik had gehoopt inzicht te krijgen in migratie en cultuurverschillen.
January 25, 2024
Luister.
Wat klinkt als een aanmaning tot stilte – ssst! – is in werkelijkheid het geluid van de wind in de bomen, een gerucht dat met vele tongen in de bladeren lispelt. En zou dat gekwetter van onzichtbare vogels niet geroddel zijn?
Afgaande op zijn necrologieën moet Hafid Bouazza (1970-2021) een markant figuur zijn geweest, niet in de laatste plaats vanwege zijn alcoholverslaving. De in Marokko geboren schrijver zou tegen wil en dank bekend zijn geworden als vertegenwoordiger van de ‘migrantenliteratuur’ in Nederland.
Paravion is in ieder geval het indrukwekkendste boek dat ik over het onderwerp las. Het begint met een fabelachtige voorstelling van het land Morea – de lezer mag raden – vol magisch-realistische elementen. In samenhang met het verhaal over drie generaties mannen die allen Baba Baloek heten, is de vergelijking met One Hundred Years of Solitude van Gabriel García Márquez snel gemaakt. De vraag is echter of de wereld van Bouazza magisch is of dat zijn personages die zo beleven.
Vanwege de schaarste vertrekken de mannen van Morea naar het beloofde land Paravion (par avion). Aanvankelijk blijft dit oord slechts bij naam genoemd, maar uiteindelijk schuift ook de blik van de schrijver die kant op. Omdat de mannen niet zijn opgewassen tegen de cultuurverschillen, vervallen ze in een zekere conservatieve hooghartigheid. Dat Morea ondertussen ook verandert, maken zij niet mee.
De roman is fragmentarisch: ik had voortdurend de idee dat ik me in een droom bevond en van het ene tafereel naar het andere werd meegenomen. Daarbij blinkt Bouazza uit in het beschrijven van plekken, van de bazaar in Morea tot het park in Paravion. Ik vond zijn stijl sensueel, juist op momenten die dat ogenschijnlijk niet zijn. Personages blijven onderbelicht; de schrijver legt daarentegen nadruk op verschillen – tussen man en vrouw, tussen migrant en autochtoon. Ook provoceert Bouazza veelvuldig en spaart hij zijn personages niet. Zijn kritiek op religie – de schrijver nam zelf afstand van de islam – is in dit boek voelbaar.
December 9, 2023
drie keer opnieuw begonnen maar ik heb het gehaald
May 4, 2024
Dit was echt een koortsdroom
January 25, 2022
Zo’n boek die je op een willekeurige pagina kunt openslaan, om vervolgen drie zinnen te lezen van een schoonheid die je niet vaak tegenkomt. Snap wel dat hij hierna de nieuwe Couperus werd genoemd. Eeuwig zonde dat hij zichzelf kapot gedronken en gespoten heeft, maar misschien was dat ook wel een noodzakelijke voorwaarde voor Bouazza om te kunnen schrijven.
December 5, 2024
Ik had een analyse nodig om precies te snappen wat er nu eigenlijk de hele tijd aan het gebeuren was! Sommige stukken waren mooi geschreven maar al bij al was het niet mijn ding
May 1, 2025
Luister!
Dit boek is prachtig. Hier, een paar zinnen:
“Baba Baloek bekeek huilend de inhoud van de brief, kuste de violette inkt met zijn donkerpaarse lippen; en bij elk vel dat hij vasthield, huilde hij heviger.
‘Wees toch voorzichtig,’ zei Mamoerra, ‘straks vloeien alle woorden weg.’”
Dit boek is prachtig. Hier, een paar zinnen:
“Baba Baloek bekeek huilend de inhoud van de brief, kuste de violette inkt met zijn donkerpaarse lippen; en bij elk vel dat hij vasthield, huilde hij heviger.
‘Wees toch voorzichtig,’ zei Mamoerra, ‘straks vloeien alle woorden weg.’”
January 4, 2013
It is not easy to like this book, because to like it, you should be able to see and understand the hidden message of the writer. One reading is certainly not enough. In fact, with each reading you will discover more and more details, which are of great importance for seeing and understanding the implicit message of the author. This message is strongly political and the book brings some very sharp problems of the present-day multicultural society (of the Netherlands) forth. The problem of migration, integration and assimilation is central. How the old and new generations of migrants try to assimilate in the new culture, or on the contrary, isolate themselves from the society, gets special attention in the book. Communication (or the lack of it) and gender issues also play important role in the book.
It's a beautifully written "Thousand and One Night" tale, which takes the reader to the magical world of flying carpets, magical metamorphosis,talking animals and people turning into owls after their death. The imagination of the author knows no limits, which makes the book quite difficult to understand. The numerous intertextual threads make the reading not easy. The author uses a lot of references to the Western tradition; Greek mythology, Roman classical history etc., but elements of Islamic tradition, religion and history are also quite high in number. Bouazza mixes two completely different traditions and uses magical-realism to speak out his critical opinion about the multiculturalism and the dangers of unlimited tolerance (which is, according to the author, one of the most problematic issues of the Dutch society today). "Paravion" can be very well compared with "One Hundred Years of Solitude" of Garcia Marquez or "Midnight's Children" of Salman Rushdie.
It's a beautifully written "Thousand and One Night" tale, which takes the reader to the magical world of flying carpets, magical metamorphosis,talking animals and people turning into owls after their death. The imagination of the author knows no limits, which makes the book quite difficult to understand. The numerous intertextual threads make the reading not easy. The author uses a lot of references to the Western tradition; Greek mythology, Roman classical history etc., but elements of Islamic tradition, religion and history are also quite high in number. Bouazza mixes two completely different traditions and uses magical-realism to speak out his critical opinion about the multiculturalism and the dangers of unlimited tolerance (which is, according to the author, one of the most problematic issues of the Dutch society today). "Paravion" can be very well compared with "One Hundred Years of Solitude" of Garcia Marquez or "Midnight's Children" of Salman Rushdie.
January 5, 2019
De taal was prachtig, het boek zat vol met beeldspraak, maar het verhaal was voor mij moeilijk te volgen. Ik sta best open voor anders en fantasie, alleen de onscherpe lijn tussen fictie en werkelijkheid in dit verhaal maakte dat ik er zo nu en dan niks meer van snapte. De verhoudingen tussen bepaalde personages bleven me onduidelijk. Amsterdam door de ogen van een nieuwkomer was leuk om te lezen, dit had misschien nog verder uitgewerkt kunnen worden. Een verhaal met een magische sfeer en prachtig taalgebruik, maar ook een vaag verhaal.
March 8, 2018
I definitely didn't like this book at all... It just didn't have a storyline or had anything that interested me at all. I actually was pretty excited to read something like this, so I'm sad that I didn't like it. It was also just too confusing and jumping from one person to another in the same paragraphs and I hate it when books do that haha
March 17, 2021
Vrij verwarrend geschreven emigratie-fabel. Maar wat een vocabulaire & 'zintuigelijke' taal! #goudenUil
June 18, 2017
Het moeilijkste, maar één van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb.
February 25, 2020
Chaotisch boek. Volgens mij ook slecht vertaald naar het Nederlands. Te zweverig voor mij....
August 19, 2023
Echt kut geschreven en vond het echt moeilijk om door te geraken
April 28, 2025
Verfrissend kleurrijk
December 2, 2018
Ik begon Paravion van Hafid Bouazza te lezen ergens midden november, toen er geen ontsnappen meer was aan de korte dagen en de lange duistere nachten. Ik kan mij geen beter moment voorstellen, want praktisch het hele boek door mag je genieten van rijke beschrijvingen van zonovergoten dagen, exotische geuren en kleuren, sensuele vrouwen en mannen. De maaltijden worden bereid met een keur aan kruiden en specerijen zoals kruizemunt, bergamot, anijs, kardemom, peper, gember, kaneel, kurkuma, koriander, citroenmelisse, laurier, salie, tijm, vanille en ga zo maar door. De zon zindert onafgebroken aan de horizon en verwarmt het hart van de mensen en de vacht van de geiten. ’s Nachts fonkelt de volle maan aan het firmament en sluipt een minnaar door het dorp, op zoek naar erotisch vertier en het gezelschap van een warm lijf, liefhebbende armen, een welgevormde derrière en borsten als overrijpe meloenen. (Ik weet niet of Bouazza precies dat beeld gebruikt, maar jullie snappen waar ik heen wil, ongetwijfeld).
De hoofdpersonages zijn stuk voor stuk uit een sprookje weggelopen: een herdersjongen, een bejaarde Siamese tweeling die tegelijkertijd fungeert als heks, vroedvrouw en kruidendokter, vaders en moeders die met elkaar en hun nageslacht communiceren over de grens van de dood heen, rusteloze huwbare meiden die zich geen blijf weten met hun wellust en hun moeders. In de verte, als een fata morgana duikt af en toe het beeld op van een vreemde stad in een vreemd land; Paravion. Daar gaan de mannen heen, op zoek naar een beter leven. Af en toe sturen ze geld en brieven naar het thuisfront.
Dat betere leven in de Nederlandse hoofdstad betekent voortdurend heen en weer geslingerd worden tussen verbijstering en verwondering over het leven, de zeden en de wetten in het nieuwe vaderland. In het nieuwe land is er geen status en de trots van de mannen wordt onherroepelijk aangetast, terwijl ze het systeem in hun voordeel proberen om te buigen. De migranten klitten samen in een theehuis in het voorgeborchte van Paravion, ze kunnen er nog een blik werpen op het land dat ze achter zich lieten. Ze houden elkaar in de gaten en berispen wie zich te ver van het pad van oude gewoonten af waagt.
Bouzza schrijft in de traditie van de eeuwenoude Arabische vertellingen, waar symboliek, mystiek en metaforen de dienst uitmaken. Het tijdsverloop lijkt eerder circulair dan lineair en verschillende hoofdpersonages dragen dezelfde naam in een verhaal dat niet echt een duidelijk begin, midden en einde lijkt te kennen. Van de lezer wordt dus een deel overgave aan de beeldtaal verwacht, en het lijkt me duidelijk dat dit niet iedereen gegeven zal zijn.
Ondertussen hebben we Bouazza ook leren kennen als genadeloze criticus van de hypocrisie in de eigen Marokkaanse gemeenschap en de schijnheilige manier waarop vrouwen de eer van de familie moeten torsen. Men zal het in 2004 – het jaar waarin Paravion de Gouden Uil won – misschien nog niet zo hebben gelezen, maar dit boek draagt op zijn minst de kiemen van deze aanklacht in zich.
De hoofdpersonages zijn stuk voor stuk uit een sprookje weggelopen: een herdersjongen, een bejaarde Siamese tweeling die tegelijkertijd fungeert als heks, vroedvrouw en kruidendokter, vaders en moeders die met elkaar en hun nageslacht communiceren over de grens van de dood heen, rusteloze huwbare meiden die zich geen blijf weten met hun wellust en hun moeders. In de verte, als een fata morgana duikt af en toe het beeld op van een vreemde stad in een vreemd land; Paravion. Daar gaan de mannen heen, op zoek naar een beter leven. Af en toe sturen ze geld en brieven naar het thuisfront.
Dat betere leven in de Nederlandse hoofdstad betekent voortdurend heen en weer geslingerd worden tussen verbijstering en verwondering over het leven, de zeden en de wetten in het nieuwe vaderland. In het nieuwe land is er geen status en de trots van de mannen wordt onherroepelijk aangetast, terwijl ze het systeem in hun voordeel proberen om te buigen. De migranten klitten samen in een theehuis in het voorgeborchte van Paravion, ze kunnen er nog een blik werpen op het land dat ze achter zich lieten. Ze houden elkaar in de gaten en berispen wie zich te ver van het pad van oude gewoonten af waagt.
Bouzza schrijft in de traditie van de eeuwenoude Arabische vertellingen, waar symboliek, mystiek en metaforen de dienst uitmaken. Het tijdsverloop lijkt eerder circulair dan lineair en verschillende hoofdpersonages dragen dezelfde naam in een verhaal dat niet echt een duidelijk begin, midden en einde lijkt te kennen. Van de lezer wordt dus een deel overgave aan de beeldtaal verwacht, en het lijkt me duidelijk dat dit niet iedereen gegeven zal zijn.
Ondertussen hebben we Bouazza ook leren kennen als genadeloze criticus van de hypocrisie in de eigen Marokkaanse gemeenschap en de schijnheilige manier waarop vrouwen de eer van de familie moeten torsen. Men zal het in 2004 – het jaar waarin Paravion de Gouden Uil won – misschien nog niet zo hebben gelezen, maar dit boek draagt op zijn minst de kiemen van deze aanklacht in zich.
October 25, 2020
Heel fantasierijk boek, met sprookjesachtige passages. Bouazza heeft de sfeer en de manier van denken van de personages en de omgeving (berggebied in Marokko en het immigratieland Nederland) herkenbaar beschreven, ook met enige "zelf" spot.
De titel is een vondst, het duurde even voor ik het doorhad: par avion. Zo zitten er meer taalvondsten in het boek. Soms raak je het spoor bijster, over welke persoon het gaat, maar dat geeft niet, je pakt het wel weer op.
De titel is een vondst, het duurde even voor ik het doorhad: par avion. Zo zitten er meer taalvondsten in het boek. Soms raak je het spoor bijster, over welke persoon het gaat, maar dat geeft niet, je pakt het wel weer op.
May 1, 2022
Geen lineair verhaal, geen chronologie of logica, maar een collectieve tussenwereld, een limbo, vol met pruimen, walnotenboomschors, olijven en herinneringen. Ik was erbij en ik heb het geroken en geproefd maar of ik het allemaal heb begrepen?
January 2, 2016
Mijn review aangepast omdat ik hem, na de analyse tijdens een vak van mij, toch wel erg goed geslaagd vind.
June 30, 2022
Bedankt voor t lenen Ruben!
May 15, 2020
Bloemrijk, maar dat is zo'n Hollands woord. Sensueel. Hooglied. Mysterieus, aangenaam overdadig, de taal altijd helder; Hier storen de vele bijvoeglijke naamwoorden niet. Poëzie.
Een geschilderd toneelstuk, niet lineair, sferen. Laat het over je heen komen. Wolken doorzichtige sluiers en dito draperieën, met doorkijkjes, tekeningen. Daartussen de nuchtere werkelijkheid, stoffig en hard, bits of liefdevol. Lees het meerdere malen.
De geuren van de oases, bergen de kust. Specerijen, vruchten, vlees. De kleuren van de hemel, de gaarde, de huid. de sfeer van duizend en een nacht in een (financieel) arm dorp in Marokko. Je ziet het niet alleen voor je, je voelt en ruikt het ook.
Het boek is verdeeld over vier delen, elk weer verdeeld in drie hoofdstukken, aan het eind van de eerste twee delen sterft er een voor Baba Baloek belangrijk persoon. Aan het einde van het derde deel is er een vrucht in een schoot.
Ik kon bij het lezen voor de eerste keer niet helemaal het eigenlijke verhaal, dat mede door metaforen verteld wordt, eruit halen. Een coming of age is het ook. De jonge Baba Baloek die in het tweede deel als soort wees door de oude tweeling en een jonge vrouw al geitenhoedend volwassen wordt.Het derde deel is het enige dat zich afspeelt in Amsterdam: Een confrontatie tussen de sfeer, levenswijze en opvattingen van de twee plaatsen.
Titel: het dorp, gebied, genoemd naar de woorden op de brieven - bezorgd door de postbode op een rode rammelende Solex - die nooit gelezen worden: Par Avion, later ook gebruikt voor Amsterdam. (volgens anderen alleen Amsterdam en niet het dorp)
Mooi: verscheidene hoofdstukken beginnen met: Luister. - Hoor de stem van het boek, laat je het vertellen - . Deel vier begint met : "Kijk dan!"
Om het uitgebeelde steeds te laten bezinken heb ik het boek niet achter elkaar uitgelezen. Dit boek komt op de lijst 'herlezen'.
"Op de dag voor zijn vertrek keek Baba Baloek uit over zijn vijgenbomen in de vallei Abqar als een reiger over zijn waterrrijk, de verdrietige koning. De avond was geel en blauw en werd bescheiden gevuld door de bellen van zijn twee magere geiten die onder de bomen kauwden, in gezelschap van de ezel." (blz 23 uitgave 2003).
"De aanwezigen zaten op statische tapijten behaaglijk tegen de muren geleund. Het theehuis was een verzameling van blote voetzolen en geslurp, de ingang werd gevuld door een drom van muiltjes, en de wierook die er brandde kon de voeten- en zweetgeur maar nauwelijks verdrijven. " ( blz. 143 )
Het citaat dat gebruikt is voor de Talens schilderwedstrijd van 2005:
"In de mirage werd Paravion geboren, een spel van trillende lijnen en zwemmende kleuren. De kerktorens zwegen tegen een achtergrond van gebochelde wolken, de klokken waren oud en het nauwelijks zichtbare verleden hoorden zij als het geluid van geitenbellen."
Een geschilderd toneelstuk, niet lineair, sferen. Laat het over je heen komen. Wolken doorzichtige sluiers en dito draperieën, met doorkijkjes, tekeningen. Daartussen de nuchtere werkelijkheid, stoffig en hard, bits of liefdevol. Lees het meerdere malen.
De geuren van de oases, bergen de kust. Specerijen, vruchten, vlees. De kleuren van de hemel, de gaarde, de huid. de sfeer van duizend en een nacht in een (financieel) arm dorp in Marokko. Je ziet het niet alleen voor je, je voelt en ruikt het ook.
Het boek is verdeeld over vier delen, elk weer verdeeld in drie hoofdstukken, aan het eind van de eerste twee delen sterft er een voor Baba Baloek belangrijk persoon. Aan het einde van het derde deel is er een vrucht in een schoot.
Ik kon bij het lezen voor de eerste keer niet helemaal het eigenlijke verhaal, dat mede door metaforen verteld wordt, eruit halen. Een coming of age is het ook. De jonge Baba Baloek die in het tweede deel als soort wees door de oude tweeling en een jonge vrouw al geitenhoedend volwassen wordt.Het derde deel is het enige dat zich afspeelt in Amsterdam: Een confrontatie tussen de sfeer, levenswijze en opvattingen van de twee plaatsen.
Titel: het dorp, gebied, genoemd naar de woorden op de brieven - bezorgd door de postbode op een rode rammelende Solex - die nooit gelezen worden: Par Avion, later ook gebruikt voor Amsterdam. (volgens anderen alleen Amsterdam en niet het dorp)
Mooi: verscheidene hoofdstukken beginnen met: Luister. - Hoor de stem van het boek, laat je het vertellen - . Deel vier begint met : "Kijk dan!"
Om het uitgebeelde steeds te laten bezinken heb ik het boek niet achter elkaar uitgelezen. Dit boek komt op de lijst 'herlezen'.
"Op de dag voor zijn vertrek keek Baba Baloek uit over zijn vijgenbomen in de vallei Abqar als een reiger over zijn waterrrijk, de verdrietige koning. De avond was geel en blauw en werd bescheiden gevuld door de bellen van zijn twee magere geiten die onder de bomen kauwden, in gezelschap van de ezel." (blz 23 uitgave 2003).
"De aanwezigen zaten op statische tapijten behaaglijk tegen de muren geleund. Het theehuis was een verzameling van blote voetzolen en geslurp, de ingang werd gevuld door een drom van muiltjes, en de wierook die er brandde kon de voeten- en zweetgeur maar nauwelijks verdrijven. " ( blz. 143 )
Het citaat dat gebruikt is voor de Talens schilderwedstrijd van 2005:
"In de mirage werd Paravion geboren, een spel van trillende lijnen en zwemmende kleuren. De kerktorens zwegen tegen een achtergrond van gebochelde wolken, de klokken waren oud en het nauwelijks zichtbare verleden hoorden zij als het geluid van geitenbellen."
July 16, 2021
…regnava quel particolare silenzio tipico dei cortili delle scuole: un silenzio carico di tensione, come se le voci non se ne fossero andat , ma fossero in pausa per riprendere fiato e potessero tornare con forza da un momento all’altro. Un silenzio in grado di ricordare.
Durante la narrazione Hafid Bouazza utilizza molto la comparazione con la natura – un fiore, un ruscello, foglie che cadono – creando una connessione tra il lettore e questo luogo da lui ideato.
Uno degli argomenti più usati dallo scrittore è la sessualità, tanto da oltrepassare la linea e considerarlo volgare; descrive le prime esperienze e i pensamenti sessuali di alcuni personaggi, come Baba Baluk (figlio) e Mammura, però molti altri aspetti sono trascurati, per aggiungere un commento o un pensamento erotico, che spesso è di troppo, cioè non necessario allo sviluppo della storia, né tanto meno per incentivarne la lettura .
Paravion è un libro abbastanza confuso, è difficile capire l’idea che vuole esprimere l’autore. All’inizio sembrerebbe voler affrontare problematiche sociali, il maschilismo, i lavoratori immigranti, ma poi queste idee si perdono; il testo è senza una struttura
Un libro pubblicato ad agosto del 2020 da Carbonio Editori, tradotto dal danese all’italiano da Laura Pignatti. Una lettura molto particolare, ambientata in una terra araba, con ninfe, fauni e un vecchio tappeto magico.
Recensione completa per : https://www.leggereacolori.com/letti-...
Durante la narrazione Hafid Bouazza utilizza molto la comparazione con la natura – un fiore, un ruscello, foglie che cadono – creando una connessione tra il lettore e questo luogo da lui ideato.
Uno degli argomenti più usati dallo scrittore è la sessualità, tanto da oltrepassare la linea e considerarlo volgare; descrive le prime esperienze e i pensamenti sessuali di alcuni personaggi, come Baba Baluk (figlio) e Mammura, però molti altri aspetti sono trascurati, per aggiungere un commento o un pensamento erotico, che spesso è di troppo, cioè non necessario allo sviluppo della storia, né tanto meno per incentivarne la lettura .
Paravion è un libro abbastanza confuso, è difficile capire l’idea che vuole esprimere l’autore. All’inizio sembrerebbe voler affrontare problematiche sociali, il maschilismo, i lavoratori immigranti, ma poi queste idee si perdono; il testo è senza una struttura
Un libro pubblicato ad agosto del 2020 da Carbonio Editori, tradotto dal danese all’italiano da Laura Pignatti. Una lettura molto particolare, ambientata in una terra araba, con ninfe, fauni e un vecchio tappeto magico.
Recensione completa per : https://www.leggereacolori.com/letti-...
May 23, 2021
Dit boek had ik al gelezen in 2004, verjaardagscadeau van mijn man. Toen ik hoorde dat de schrijver Hafid Bouazza overleden was, heb ik beslist om het opnieuw te lezen.
Het blijft net als bij mijn eerste lezing bevreemdend. De zinnen zijn prachtig, zijn woordenschat lijkt onuitputtelijk en beschrijvend, zelfs betoverend, maar dit maakt het boek soms zo zwaar. Wat vind ik van dit verhaal? Eigenlijk, wat vind ik van de verschillende verhalen verwe(r)kt in dit boek? Ik hou van de beschrijving van Amsterdam door de migranten, heel verhelderend en mooi. Maar ook nu weer ben ik niet zeker, ergens blijf ik op mijn honger zitten, maar 1 ding is zeker, Hafid Bouazza is (was) een meester met taal.
Het blijft net als bij mijn eerste lezing bevreemdend. De zinnen zijn prachtig, zijn woordenschat lijkt onuitputtelijk en beschrijvend, zelfs betoverend, maar dit maakt het boek soms zo zwaar. Wat vind ik van dit verhaal? Eigenlijk, wat vind ik van de verschillende verhalen verwe(r)kt in dit boek? Ik hou van de beschrijving van Amsterdam door de migranten, heel verhelderend en mooi. Maar ook nu weer ben ik niet zeker, ergens blijf ik op mijn honger zitten, maar 1 ding is zeker, Hafid Bouazza is (was) een meester met taal.
January 6, 2024
Hafid Bouazza blijft één van mijn favoriete schrijvers. Zijn taal is rijk, zinnelijk, ritmisch en poëtisch. Zoek geen recht toe recht aan verhaal bij Bouazza, laat je logische redeneerkunst achterwege, maar stap juist op één van de vliegende tapijten uit het verhaal en laat je meevoeren, kijken en ervaren door de ogen van de figuren.
Bij Bouazza kun je altijd terecht voor prachtige magisch-realistische elementen, zoals de eerder genoemde vliegende tapijten, maar ook voor Siamese tweelingen, kinderen die als zwaluwen of uilen leven, brieven uit Amsterdam die "Par-avion" verstuurd zijn maar niet gelezen hoeven te worden, omdat de inhoud ervan zich uit zichzelf kenbaar maakt.
Van Bouazza's zinnen zou ik een huis willen bouwen en er in gaan wonen.
Bij Bouazza kun je altijd terecht voor prachtige magisch-realistische elementen, zoals de eerder genoemde vliegende tapijten, maar ook voor Siamese tweelingen, kinderen die als zwaluwen of uilen leven, brieven uit Amsterdam die "Par-avion" verstuurd zijn maar niet gelezen hoeven te worden, omdat de inhoud ervan zich uit zichzelf kenbaar maakt.
Van Bouazza's zinnen zou ik een huis willen bouwen en er in gaan wonen.
October 2, 2017
Amsterdam als een fata morgana: 'In de mirage was Paravion zichtbaar, de trams gleden luid klingelend af en aan, groepen mensen meanderden door de straten, de rivier de Amstel weerspiegelde de gebouwen en voorbijgangers en voerde de hele wereld mee, de wolken zinderden en in het centrale groene paradijs schonken mensen de zeldzame zon hun naaktheid.
De herder sliep.
Paravion was verdwenen toen de middagzon de ogen van Baba Baloek wekte, die als unieke flora opengingen: paardenbloemen met een gave huid.'
P. 111
De herder sliep.
Paravion was verdwenen toen de middagzon de ogen van Baba Baloek wekte, die als unieke flora opengingen: paardenbloemen met een gave huid.'
P. 111
Displaying 1 - 30 of 71 reviews