Poëtisch proza van Marcel van Maele dat het drieluik met 'Kraamanijs' en 'Scherpschuttersfeest' afsluit. van Maeles ervaringen in de Koreaanse oorlog vormen hier het uitgangspunt van een lange innerlijke monoloog. Daarbij gaan verbeelding en realiteit voortreffelijk in elkaar over.
Om van te wenen zo mooi, maar ik ween dan ook wel snel. Zeker een boekje dat ik ga herlezen.
"Nu is alles voorbij, we zullen nooit meer samen door een pijnland wandelen, we zullen nooit meer onze kleine wereld als tegengewicht gebruiken voor ik-weet-niet-wat, voor het neutraliseren der onzin bijvoorbeeld. Want wij weten nu toch dat in de schaduw der onzin zeer belangrijke dingen kunnen gebeuren. Het enige resultaat van het stormlopen tegen gebruiken en gebreken is dat ze er onbuigzamer door worden. Liever schuif ik de grens der krankzinnigheid steeds maar verder van me weg. Want uiteindelijk zullen tijd en ruimte toch samenvallen, hier en nu. Ik weet de zeilen van het geduld te hanteren, ik ken mijn grijns, ik weet hoe diep woorden kunnen binnendringen." (p.31)
De Vlaamse dichter en schrijver Marcel van Maele schreef een poëtische tekst over een reis naar Noorwegen als poging om traumatische ervaringen te verwerken. Ik ben vertrokken om de waarheid te vinden, Ik ben vertrokken om mijn woede te koelen, Ik ben vertrokken om mijn gebruiken uit te braken, Ik ben vertrokken om het eindpunt vast te leggen, Ik ben vertrokken om flarden verleden vast te haken, Ik ben vertrokken om de vertrokken krachten weer bij te brengen, etc.
De oorzaak van het trauma is waarschijnlijk de Koreaanse oorlog van 1952.