What do you think?
Rate this book
Το χωράφι της μάνας
Η νουβέλα "Το χωράφι της μάνας" θεωρείται από τα αριστουργήματα της σοβιετικής λογοτεχνίας και απ' το 1973 που πρωτοεκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» στα ελληνικά, κυκλοφόρησε σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα σε επανειλημμένες εκδόσεις.
127 pages, Paperback
First published January 1, 1963
83 people are currently reading
1937 people want to read
About the author
Chingiz Aitmatov
174 books920 followersChinghiz Aitmatov (Чингиз Айтматов, Tschingis Aitmatow, Čingiz Ajtmatov, Tšõngõz Ajtmatov, Cengiz Aytmatov, Tsjingiz Ajtmatov, Tchinguiz Aïtmatov, جنكيز ايتماتوف) was an author who wrote in both Russian and Kyrgyz. He was the best known figure in Kyrgyzstan literature.
Aitmatov's parents were civil servants in Sheker. The name Chingiz is the same as the honorary title of Genghis Khan. In early childhood he wandered as a nomad with his family, as the Kyrgyzstan people did at the time. In 1937 his father was charged with "bourgeois nationalism" in Moscow, arrested and executed in 1938.
Aitmatov lived at a time when Kyrgyzstan was being transformed from one of the most remote lands of the Russian Empire to a republic of the USSR. The future author studied at a Soviet school in Sheker. He also worked from an early age. At fourteen he was an assistant to the Secretary at the Village Soviet. He later held jobs as a tax collector, a loader, an engineer's assistant and continued with many other types of work.
In 1946 he began studying at the Animal Husbandry Division of the Kirghiz Agricultural Institute in Frunze, but later switched to literary studies at the Maxim Gorky Literature Institute in Moscow, where he lived from 1956 to 1958. For the next eight years he worked for Pravda. His first two publications appeared in 1952 in Russian: The Newspaper Boy Dziuio and Ашым. His first work published in Kyrgyz was Ак Жаан (White Rain) in 1954, and his well known work Jamilya appeared in 1958. 1980 saw his first novel The Day Lasts More than a Hundred Years; his next significant novel, The Scaffold was published in 1988. The Day Lasts More than a Hundred Years and other writings were translated into several languages.
Aitmatov suffered kidney failure and on 16 May 2008 was admitted to a hospital in Nuremberg, Germany, where he died of pneumonia on 10 June 2008, aged 79. His obituary in The New York Times characterized him as "a Communist writer whose novels and plays before the collapse of the Soviet Union gave a voice to the people of the remote Soviet republic of Kyrgyz" and adds that he "later became a diplomat and a friend and adviser to the Soviet leader Mikhail S. Gorbachev."
Chinghiz Aitmatov belonged to the post-war generation of writers. His output before Jamila was not significant, a few short stories and a short novel called Face to Face. But it was Jamila that came to prove the author's work. Louis Aragon described the novellete as the world's most beautiful love story, raising it even above Rudyard Kipling's World's Most Beautiful Love Story. Aitmatov's representative works also include the short novels Farewell, Gulsary!, The White Ship, The Day Lasts More Than a Hundred Years, and The Scaffold.
Aitmatov was honoured in 1963 with the Lenin Prize for Jamila and later he was awarded a State prize for Farewell, Gulsary!. Aitmatov's art was glorified by admirers. Even critics of Aitmatov mentioned high quality of his novels.
Aitmatov's work has some elements that are unique specifically to his creative process. His work drew on folklore, not in the ancient sense of it; rather, he tried to recreate and synthesize oral tales in the context of contemporary life. This is prevalent in his work; in nearly every story he refers to a myth, a legend, or a folktale. In The Day Lasts More Than a Hundred Years a poetic legend about a young captive turned into a mankurt serves a tragic allegory and becomes a significant symbolic expression of the philosophy of the novel.
A second aspect of Aitmatov's writing is his ultimate closeness to our "little brothers" the animals, for their and our lives are intimately and inseparably connected. The two center characters of Farewell, Gulsary! are a man and his stallion. A camel plays a prominent role in The Day Lasts More Than a Hundred Years; one of the key turns of the novel which decide
Aitmatov's parents were civil servants in Sheker. The name Chingiz is the same as the honorary title of Genghis Khan. In early childhood he wandered as a nomad with his family, as the Kyrgyzstan people did at the time. In 1937 his father was charged with "bourgeois nationalism" in Moscow, arrested and executed in 1938.
Aitmatov lived at a time when Kyrgyzstan was being transformed from one of the most remote lands of the Russian Empire to a republic of the USSR. The future author studied at a Soviet school in Sheker. He also worked from an early age. At fourteen he was an assistant to the Secretary at the Village Soviet. He later held jobs as a tax collector, a loader, an engineer's assistant and continued with many other types of work.
In 1946 he began studying at the Animal Husbandry Division of the Kirghiz Agricultural Institute in Frunze, but later switched to literary studies at the Maxim Gorky Literature Institute in Moscow, where he lived from 1956 to 1958. For the next eight years he worked for Pravda. His first two publications appeared in 1952 in Russian: The Newspaper Boy Dziuio and Ашым. His first work published in Kyrgyz was Ак Жаан (White Rain) in 1954, and his well known work Jamilya appeared in 1958. 1980 saw his first novel The Day Lasts More than a Hundred Years; his next significant novel, The Scaffold was published in 1988. The Day Lasts More than a Hundred Years and other writings were translated into several languages.
Aitmatov suffered kidney failure and on 16 May 2008 was admitted to a hospital in Nuremberg, Germany, where he died of pneumonia on 10 June 2008, aged 79. His obituary in The New York Times characterized him as "a Communist writer whose novels and plays before the collapse of the Soviet Union gave a voice to the people of the remote Soviet republic of Kyrgyz" and adds that he "later became a diplomat and a friend and adviser to the Soviet leader Mikhail S. Gorbachev."
Chinghiz Aitmatov belonged to the post-war generation of writers. His output before Jamila was not significant, a few short stories and a short novel called Face to Face. But it was Jamila that came to prove the author's work. Louis Aragon described the novellete as the world's most beautiful love story, raising it even above Rudyard Kipling's World's Most Beautiful Love Story. Aitmatov's representative works also include the short novels Farewell, Gulsary!, The White Ship, The Day Lasts More Than a Hundred Years, and The Scaffold.
Aitmatov was honoured in 1963 with the Lenin Prize for Jamila and later he was awarded a State prize for Farewell, Gulsary!. Aitmatov's art was glorified by admirers. Even critics of Aitmatov mentioned high quality of his novels.
Aitmatov's work has some elements that are unique specifically to his creative process. His work drew on folklore, not in the ancient sense of it; rather, he tried to recreate and synthesize oral tales in the context of contemporary life. This is prevalent in his work; in nearly every story he refers to a myth, a legend, or a folktale. In The Day Lasts More Than a Hundred Years a poetic legend about a young captive turned into a mankurt serves a tragic allegory and becomes a significant symbolic expression of the philosophy of the novel.
A second aspect of Aitmatov's writing is his ultimate closeness to our "little brothers" the animals, for their and our lives are intimately and inseparably connected. The two center characters of Farewell, Gulsary! are a man and his stallion. A camel plays a prominent role in The Day Lasts More Than a Hundred Years; one of the key turns of the novel which decide
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 419 reviews
September 29, 2016
Ah be Aliman, illər sonra da yenə ağlatdın məni. İlk oxuduğumun üzərindən 5-6 il keçib, amma yenə ilk oxuduğum qədər təsirləndim. Mən bu kitablarla baxlamışdım həyatı anlamağa, bu kitablarla fikirlərim böyümüşdü. Nə çox minnət borcum var məni bugünkü mən edən bu kitablara!
Oxuyun, dostlar, oxuyun və paylaşın...
Oxuyun, dostlar, oxuyun və paylaşın...
December 12, 2023
Чингиз Айтматов – удивительный по силе и мудрости писатель. Короткий рассказ его умещает столько смысла, столько человечности, столько любви к жизни и людям. Этак книга о матери, потерявшей мужа и всех своих сыновей на войне. Толгонай всю жизнь проработала на земле, в кыргызском колхозе. Относится к земле, как к живому существу, даже разговаривает с ней, с полем, которое всю жизнь вспахивала и сеяла. Толгонай – мать. Также как и земля. Поэтому они друг друга понимают.
Толгонай вспоминает свою жизнь, как вышла замуж за работящего Суванкула, родила ему троих сыновей, одного за другим. Они незаметно выросли, вот уж и старший женился, когда вдруг нагрянула война. Одного за другим стали забирать на войну сыновей, мужей и отцов, пока не остались в селе женщины, дети и старики, которые теперь должны были выполнять всю ту работу, которую выполняли ушедшие на фронт мужчины, чтобы прокормить страну, хотя сами страдали от настоящего голода. Характерно, что, когда Толгонай решила позаботиться о самих людях, истощенных односельчанах и их детях с раздутыми от недоедания животами, и получить разрешение засеять клочок земли семенами, собранными с семейных запасов, сверх плана, ей пришлось обить немало начальственных порогов. Никто не хотел брать на себя ответственность. Все зерно должно было идти на нужды армии, страны. Один из сытых тыловых чиновников бросает ей: «Ты сталинский устав колхоза нарушаешь!». Она с недюжинной смелостью парирует: «— А пусть он провалится, этот устав! Если мы будем голодными, кто вас будет кормить?». Этот партийный бюрократ иносказательно пригрозил ей: «Знаешь, куда Макар телят не гонял?» Она не испугалась: «Знаю. Отправляйте, если от этого легче станет. Только подумайте сначала, кто будет хлеб сеять для солдат на фронте.» Вообще? так дерзить мало кто мог себе позволить. Но она добилась своего, хоть судьба и не дала ей возможности сделать задуманное. Но она боролась до последнего. Она сильная женщина, заменившая ушедших мужчин на поле, выдержавшая все испытания, выпавшие ей на долю.
Она в исступлении, горе и отчаянии задает матери-земле вопрос: Почему не падают горы, не разливаются озера, когда погибают такие люди, как Суванкул и Касым, первыми погибшие в ее семье? Земля отвечает: «всякий раз, когда люди затевали войны, я говорила им: «Остановитесь, не проливайте кровь!» Я и сейчас повторяю: «Эй, люди за горами, за морями! Эй, люди, живущие на белом свете, что вам нужно — земли? Вот я — земля! Я для всех вас одинакова, вы все для меня равны. Не нужны мне ваши раздоры, мне нужна ваша дружба, ваш труд! Бросьте в борозду одно зерно — и я вам дам сто зерен. Воткните прутик — и я выращу вам чинару. Посадите сад — и я засыплю вас плодами. Разводите скот — и я буду травой. Стройте дома — и я буду стеной. Плодитесь, умножайтесь — я для всех вас буду прекрасным жилищем. Я бесконечна, я безгранична, я глубока и высока, меня для всех вас хватит сполна!» А ты, Толгонай, спрашиваешь, могут ли люди жить без войны. Это не от меня — от вас, от людей, зависит, от вашей воли и разума.»
Толгонай потеряла на войне всех. Осталась она одна вместе со снохой, к которой относилась как к дочери. Обе вдовы. Айтматову важно показать, что материнское начало живо всегда, что мать остается матерью, даже, когда ее собственные сыновья умерли. Сноха забеременела от чабана из соседнего села, когда пришли к нему, оказалось, что он женат. Сноха умерла при родах, и остался у Толганай неродной внук, которого она вырастила хорошим человеком.
Нет необходимости говорить, насколько актуальна эта повесть, сколько горя переживают матери и жены, теряя своих мужей и отцов на войнах.
Толгонай вспоминает свою жизнь, как вышла замуж за работящего Суванкула, родила ему троих сыновей, одного за другим. Они незаметно выросли, вот уж и старший женился, когда вдруг нагрянула война. Одного за другим стали забирать на войну сыновей, мужей и отцов, пока не остались в селе женщины, дети и старики, которые теперь должны были выполнять всю ту работу, которую выполняли ушедшие на фронт мужчины, чтобы прокормить страну, хотя сами страдали от настоящего голода. Характерно, что, когда Толгонай решила позаботиться о самих людях, истощенных односельчанах и их детях с раздутыми от недоедания животами, и получить разрешение засеять клочок земли семенами, собранными с семейных запасов, сверх плана, ей пришлось обить немало начальственных порогов. Никто не хотел брать на себя ответственность. Все зерно должно было идти на нужды армии, страны. Один из сытых тыловых чиновников бросает ей: «Ты сталинский устав колхоза нарушаешь!». Она с недюжинной смелостью парирует: «— А пусть он провалится, этот устав! Если мы будем голодными, кто вас будет кормить?». Этот партийный бюрократ иносказательно пригрозил ей: «Знаешь, куда Макар телят не гонял?» Она не испугалась: «Знаю. Отправляйте, если от этого легче станет. Только подумайте сначала, кто будет хлеб сеять для солдат на фронте.» Вообще? так дерзить мало кто мог себе позволить. Но она добилась своего, хоть судьба и не дала ей возможности сделать задуманное. Но она боролась до последнего. Она сильная женщина, заменившая ушедших мужчин на поле, выдержавшая все испытания, выпавшие ей на долю.
Она в исступлении, горе и отчаянии задает матери-земле вопрос: Почему не падают горы, не разливаются озера, когда погибают такие люди, как Суванкул и Касым, первыми погибшие в ее семье? Земля отвечает: «всякий раз, когда люди затевали войны, я говорила им: «Остановитесь, не проливайте кровь!» Я и сейчас повторяю: «Эй, люди за горами, за морями! Эй, люди, живущие на белом свете, что вам нужно — земли? Вот я — земля! Я для всех вас одинакова, вы все для меня равны. Не нужны мне ваши раздоры, мне нужна ваша дружба, ваш труд! Бросьте в борозду одно зерно — и я вам дам сто зерен. Воткните прутик — и я выращу вам чинару. Посадите сад — и я засыплю вас плодами. Разводите скот — и я буду травой. Стройте дома — и я буду стеной. Плодитесь, умножайтесь — я для всех вас буду прекрасным жилищем. Я бесконечна, я безгранична, я глубока и высока, меня для всех вас хватит сполна!» А ты, Толгонай, спрашиваешь, могут ли люди жить без войны. Это не от меня — от вас, от людей, зависит, от вашей воли и разума.»
Толгонай потеряла на войне всех. Осталась она одна вместе со снохой, к которой относилась как к дочери. Обе вдовы. Айтматову важно показать, что материнское начало живо всегда, что мать остается матерью, даже, когда ее собственные сыновья умерли. Сноха забеременела от чабана из соседнего села, когда пришли к нему, оказалось, что он женат. Сноха умерла при родах, и остался у Толганай неродной внук, которого она вырастила хорошим человеком.
Нет необходимости говорить, насколько актуальна эта повесть, сколько горя переживают матери и жены, теряя своих мужей и отцов на войнах.
August 6, 2018
Niye bu zamana kadar ertelemişim.. çok sahici ve etkileyici duygular
June 9, 2025
Não há uma forma original nem rebuscada de dizer isto: “A Mãe Tolgonai” é uma autêntica e comovente ode à maternidade. Tolgonai é mãe para os filhos, para a nora, para o neto, e até para o seu kolkhoz, quando se torna chefe de brigada na ausência dos homens que partiram para a guerra, impondo disciplina e acarinhando também os aldeãos e lavradores, como é apanágio das mães. Mas há também outra figura maternal neste livro, que é a mãe-terra, com quem Tolgonai desabafa e dialoga, não de forma fantasiosa ou numa onda new age, mas de forma natural e... terra a terra, tanto no sentido telúrico como no sentido figurado.
- Diz-me, terra minha, quando, em que tempos uma mãe sofreu tanto e só pôde ver o filho durante um instante antes de ele partir para a guerra?
- Não sei, Tolgonai. Nunca o mundo conheceu guerra semelhante à que sobreviveste.
- Que eu seja a última das mães que esperou assim o seu filho. Que Deus impeça as outras mães de abraçar os trilhos e bater com a cabeça nas travessas.
Esta é a terceira obra de Tchinguiz Aitmatov que leio e que me deslumbra pelas descrições das paisagens caracterizadas pelas estepes e pelas searas e, sobretudo, pelas suas protagonistas íntegras e lutadoras, verdadeiras forças da natureza. Mesmo quando nos fala de guerra, de morte e de fome, como acontece em “A Mãe Tolgonai”, a escrita de Aitmatov tem uma suavidade e uma luz muito próprias. Se conseguirem deitar mão a algum dos seus livros, cada vez mais raros, não desperdicem a oportunidade.
Aliman correu para mim, banhada em lágrimas, e sentou-se ao meu lado, sem forças para me levantar; engasgava-se, as mãos tremiam-lhe. A agulheira, uma mulher russa, correu para nós também ela gritando: “Mãe! Mãe!” Depois, chorou, abraçando-me. As duas tiraram-me da linha para a plataforma e depois para a estação. A caminho, Aliman deu-me um gorro militar.
- Diz-me, terra minha, quando, em que tempos uma mãe sofreu tanto e só pôde ver o filho durante um instante antes de ele partir para a guerra?
- Não sei, Tolgonai. Nunca o mundo conheceu guerra semelhante à que sobreviveste.
- Que eu seja a última das mães que esperou assim o seu filho. Que Deus impeça as outras mães de abraçar os trilhos e bater com a cabeça nas travessas.
Esta é a terceira obra de Tchinguiz Aitmatov que leio e que me deslumbra pelas descrições das paisagens caracterizadas pelas estepes e pelas searas e, sobretudo, pelas suas protagonistas íntegras e lutadoras, verdadeiras forças da natureza. Mesmo quando nos fala de guerra, de morte e de fome, como acontece em “A Mãe Tolgonai”, a escrita de Aitmatov tem uma suavidade e uma luz muito próprias. Se conseguirem deitar mão a algum dos seus livros, cada vez mais raros, não desperdicem a oportunidade.
Aliman correu para mim, banhada em lágrimas, e sentou-se ao meu lado, sem forças para me levantar; engasgava-se, as mãos tremiam-lhe. A agulheira, uma mulher russa, correu para nós também ela gritando: “Mãe! Mãe!” Depois, chorou, abraçando-me. As duas tiraram-me da linha para a plataforma e depois para a estação. A caminho, Aliman deu-me um gorro militar.
April 5, 2019
"أكبر عدو لدود لي هو ذاك الذي بدأ الحرب."
– الأرض الأم
قليلة هي الأعمال التي تُحفر ليس فقط في ذاكرتك وإنما على جدران قلبك وفي أعمق أعماق روحك.
الأرض الأم رواية للأديب القيرغيزي الكبير، جنكيز أيتماتوف. هي المرة الأولى التي أتعرف بها إلى أيتماتوف وأعماله، وبالطبع كانت تجربة جديرة بالاهتمام. وليس غريباً أن نجد الكثير من الأعمال السوفييتية التي تستحق القراءة والترجمة وتسليط ضوء أكبر عليها، سواء من قبل المترجمين أو دور النشر أو القرّاء. وإني استغرب بشدّة كيف لا تكون رواية كهذه من الأكثر مبيعاً أو حتى متداولة بين القراء على مستوى أكبر! شيء محزن أن ترى الكثير من التفاهات والهراء المنشور ويحصد ملايين القراءات والإعجابات، وأعمال كهذه لا تجد من يعرفها حتى!
في هذه الرواية، الأرض الأم هي البطلة، فيجعلها أيتماتوف حيّة، تحسّ بمعاناة أبنائها البشر، وتحزن لحزنهم وتفرح لفرحهم، وتجيب على أسئلتهم وتتكلم معهم، وتكون الصدر الحنون الذي يحتضن أحزان "تولغوناي" وتجفف دموعها. تبدأ الرواية مع "تولغوناي" المرأة الفلاحة ونعيش معها كل تفاصيل حياتها حتى النهاية.
نرى في رواية الأرض الأم معنى السعادة البدائية المتربطة بالأرض والعمل بالزراعة، وكيف يتحد الإنسان بالأرض من خلال العمل الجماعي في "الكولخوز؛ وهي أحد أشكال المزارع الجماعية في الاتحاد السوفييتي السابق. ونعايش نضال هذا الشعب الريفي في الحرب العالمية الثانية والآثار المدمّرة لهذه الحرب عليهم وعلى الأرض الأم. نجد هنا قيم الحب والتعايش والنضال، ونرى صبر "تولغوناي" ضد كل الظروف الصعبة التي مرت بها، وكيف أصبحت رمزاً هي نفسها رمزاً لهذا النضال والعطاء والعمل الذي لا ينقطع... رمزاً للحياة رغم كل أشكال الموت التي أحاطت بها. "تولغوناي" المرأة الفلاحة ابنة الأرض الأم.
رواية صغيرة في حجمها بديعة في محتواها، وشخصياتها لا تُنسى.
"وأنت يا تولغوناي تسألين: هل بإمكان الناس أن يعيشوا بلا حروب، فهذا لا يرتبط بي – فالمسألة مرتبطة بكم، بكم أنتم الناس، مرتبطة بإرادتكم وعقولكم."
...
April 7, 2018
Resmen elimden bırakamadığım bir kitap oldu. Bir oturuşta soluksuz okudum. Bu zamana kadar Cengiz Aytmatov’u nasıl okumamışım diye çok üzüldüm.
Kitaptaki çaresizliği, yaşanan acıları nasıl bu kadar hissettirebilir bir yazar!! Savaşın anlamsızlığını, ateşin düştüğü yeri yaktığını çok net bir biçimde gösteriyor.
Ah o karakterlerin güzelliğine ne demeli... Tam bir şaheser. Kesinlikle tavsiye ediyorum.
Kitaptaki çaresizliği, yaşanan acıları nasıl bu kadar hissettirebilir bir yazar!! Savaşın anlamsızlığını, ateşin düştüğü yeri yaktığını çok net bir biçimde gösteriyor.
Ah o karakterlerin güzelliğine ne demeli... Tam bir şaheser. Kesinlikle tavsiye ediyorum.
January 10, 2019
Dünyanın en çok okunan yazarlarından Cengiz Aytmatov, Toprak Ana eserinde 2. Dünya Savaşı’nda insanların mücadelesini, savaşın yıkıcı etkilerini anlatırken bir yandan toprak ve insan ilişkisini, insanın mutlu olmak için çok şeye ihtiyacı olmadığını Kırgız halk kültürünü de en iyi şekilde harmanlayarak anlatıyor. Kendi çocukluk yılları da savaşla geçmiş ve babası öldürüldükten sonra annesi çalışmak zorunda olduğu için babaannesi büyütmüş. Eserinde bu yaşadıklarının da yansımalarını görüyoruz.
Çok etkileyici ve sürükleyiciydi. Tolgonay karakteri ile eski toprak kadın imgesi çok iyidi, neler yaşadı neler. Peki soruyorum size “İnsanlar savaşmadan yaşayamazlar mı?”
Çok etkileyici ve sürükleyiciydi. Tolgonay karakteri ile eski toprak kadın imgesi çok iyidi, neler yaşadı neler. Peki soruyorum size “İnsanlar savaşmadan yaşayamazlar mı?”
December 24, 2020
Esta foi a segunda leitura que fiz de obras deste autor quirguiz e não quero, de maneira nenhuma, que seja a última, porque embeveci uma vez mais.
Regressei a um mundo que já me era familiar desde que descobri a sua Djamila - regressei às estepes, ao poder revigorante do trabalho agrícola, a uma aldeia que se vê devastada com a ida dos seus homens, da sua mão de obra para a frente da guerra e, sobretudo, a mulheres a quem Aitmatov presta uma mais do que justa homenagem - a mulheres/mães fortes, lutadoras, trabalhadoras, que se unem na alegria e na dor e a quem só apetece ouvir, olhar nos olhos, seguir o exemplo e consolar.
Se a tudo isto juntarem uma escrita e um estilo doce, que nos embala como o vento embala as estepes quirguizes, então têm o pacote completa para uma leitura inesquecível!
Obrigada, Paulinha, por mais um empréstimo saborosíssimo!
NOTA - 10/10
Regressei a um mundo que já me era familiar desde que descobri a sua Djamila - regressei às estepes, ao poder revigorante do trabalho agrícola, a uma aldeia que se vê devastada com a ida dos seus homens, da sua mão de obra para a frente da guerra e, sobretudo, a mulheres a quem Aitmatov presta uma mais do que justa homenagem - a mulheres/mães fortes, lutadoras, trabalhadoras, que se unem na alegria e na dor e a quem só apetece ouvir, olhar nos olhos, seguir o exemplo e consolar.
Se a tudo isto juntarem uma escrita e um estilo doce, que nos embala como o vento embala as estepes quirguizes, então têm o pacote completa para uma leitura inesquecível!
Obrigada, Paulinha, por mais um empréstimo saborosíssimo!
NOTA - 10/10
March 22, 2018
Başkasının tarlasında sabahleyin orak biçerken sevdin sen suvankul’u, tolgonay ana.Sabahleyin ne kokar o buğday tarlası.
“Toprak ve su insanlar arasında eşit olarak paylaştırılınca, kendi tarlamız olunca,kendi tarlamızı sürüp eker, kendi ürünümüzü kaldırınca, bizde mutlu olacağız.İnsanın çok büyük bir mutluluğa ihtiyacı yoktur.Bir çiftçi için mutluluk, kendi tarlasını sürüp ekmek ve ürün almaktır” dediniz birbirinize.
Evlendiniz kocan da sen de çok çalıştınız.Üç tane erkek çocuk doğurdun bu kadar işin ortasında.Kendi tarlanızı aldınız.Kocan aldığı traktörle eve geldiğinde nasıl gurur duydunuz onla.
Çocukların büyüdü hep birlikte çalışmaya devam ettiniz.Büyük çocuğun Kasım evlendi sen gibi güzel Çalışkan bir gelin getirdi evinize.Ortanca oğlun öğretmen okuluna gitti, onla ayrı bir gurur duydun.
Lanet olasıca o savaş çıktı.Kocanı oğullarını savaşa yüreğin yanarak gönderdin ama vatan dedin sesini çıkarmadın isyan etmedin.İşler durmamalıydı, işlerin başına geçtin orduya yiyecek gönderdin köylüleri doğurdun, gelecek hayallerini hep kocan ve çoçukların üzerine kurmaya devam ettin.Bir gün oğlun kasabadan trenle geçecek diye yiyecekler yaptın oğluna saatlerce bekledin ama sadece 5 sn. gördün yüzünü, senin için nasıl bir mutluluktu.
“Söyle bana toprak ana, oğlunu bir kerecik,bir anlık görebilmek için böyle tarifsiz acılara gömülen bir ana nerede ne zaman görülmüştür”
Hırsızlara atlarını tohumlarını çaldırdın peşlerinden gittin yaralandın. Yine çalışmaya devam ettin çünkü beklediklerin vardı ama onlar gelmedi.
Kocanı çocuklarını savaşta kaybettin bir tanesinin öldüğüne inanmadın gelecek bir gün diye hep bekledin.Gelinine gençsin git başka biriyle evlen dedin gitmedi.Sevdiklerinin acılarına içten içe kahroldun, nasıl dayandın bu acılara.
Gelinin hamile kaldı yadırgamadın sahiplendin doktora götürürken kaybettin onu.
“Geleneklerimize göre bir kadın ölüyü gömmek için mezarlığa gidemez, bu işi erkekler yapar ama sen gittin.Kimse bir şey diyemedi.Çünkü sizin evde erkek yoktu.Gelinini mezarına kendin yerleştirdin.
Gelinini ölürken sana torunun Canpolatı bıraktı yine yaşamak için sebep oldu sana.Hastalandı buz gibi nehri geçip hastaneye götürdün artık dayanamıyordun hastanede seni de yatırdılar insan bu kadar acıya nasıl dayanır.Günler sonra doktor geldi;
Ölme ana Canpolat uyandı gülüyor...
“Toprak ve su insanlar arasında eşit olarak paylaştırılınca, kendi tarlamız olunca,kendi tarlamızı sürüp eker, kendi ürünümüzü kaldırınca, bizde mutlu olacağız.İnsanın çok büyük bir mutluluğa ihtiyacı yoktur.Bir çiftçi için mutluluk, kendi tarlasını sürüp ekmek ve ürün almaktır” dediniz birbirinize.
Evlendiniz kocan da sen de çok çalıştınız.Üç tane erkek çocuk doğurdun bu kadar işin ortasında.Kendi tarlanızı aldınız.Kocan aldığı traktörle eve geldiğinde nasıl gurur duydunuz onla.
Çocukların büyüdü hep birlikte çalışmaya devam ettiniz.Büyük çocuğun Kasım evlendi sen gibi güzel Çalışkan bir gelin getirdi evinize.Ortanca oğlun öğretmen okuluna gitti, onla ayrı bir gurur duydun.
Lanet olasıca o savaş çıktı.Kocanı oğullarını savaşa yüreğin yanarak gönderdin ama vatan dedin sesini çıkarmadın isyan etmedin.İşler durmamalıydı, işlerin başına geçtin orduya yiyecek gönderdin köylüleri doğurdun, gelecek hayallerini hep kocan ve çoçukların üzerine kurmaya devam ettin.Bir gün oğlun kasabadan trenle geçecek diye yiyecekler yaptın oğluna saatlerce bekledin ama sadece 5 sn. gördün yüzünü, senin için nasıl bir mutluluktu.
“Söyle bana toprak ana, oğlunu bir kerecik,bir anlık görebilmek için böyle tarifsiz acılara gömülen bir ana nerede ne zaman görülmüştür”
Hırsızlara atlarını tohumlarını çaldırdın peşlerinden gittin yaralandın. Yine çalışmaya devam ettin çünkü beklediklerin vardı ama onlar gelmedi.
Kocanı çocuklarını savaşta kaybettin bir tanesinin öldüğüne inanmadın gelecek bir gün diye hep bekledin.Gelinine gençsin git başka biriyle evlen dedin gitmedi.Sevdiklerinin acılarına içten içe kahroldun, nasıl dayandın bu acılara.
Gelinin hamile kaldı yadırgamadın sahiplendin doktora götürürken kaybettin onu.
“Geleneklerimize göre bir kadın ölüyü gömmek için mezarlığa gidemez, bu işi erkekler yapar ama sen gittin.Kimse bir şey diyemedi.Çünkü sizin evde erkek yoktu.Gelinini mezarına kendin yerleştirdin.
Gelinini ölürken sana torunun Canpolatı bıraktı yine yaşamak için sebep oldu sana.Hastalandı buz gibi nehri geçip hastaneye götürdün artık dayanamıyordun hastanede seni de yatırdılar insan bu kadar acıya nasıl dayanır.Günler sonra doktor geldi;
Ölme ana Canpolat uyandı gülüyor...
March 4, 2025
Cengiz Aytmatov yazdığı romanlarda şiir tadı verebilen harika bir yazar. Toprakların da konuların da insanların da benzerliğinden olsa gerek başka bir coğrafyaya aitmiş gibi gelmiyor kitapları. Hatta sanki bir yeşilçam filmiymiş, Tolganay da Türkan Şoray'mış gibi.
Ve Cengiz Aytmatov nasıl başarıyor bilmiyorum ama her kitabı aynı gibi, ama her kitabı da ayrı bir tat veriyor. Bu kadar başarılı ve üretken bir yazar olduğu için okuyucu olarak teşekkür ederiz zira epeyce kitabını okumama rağmen halen okunacak çok kitabı var.
Herkese keyifli okumalar!
Ve Cengiz Aytmatov nasıl başarıyor bilmiyorum ama her kitabı aynı gibi, ama her kitabı da ayrı bir tat veriyor. Bu kadar başarılı ve üretken bir yazar olduğu için okuyucu olarak teşekkür ederiz zira epeyce kitabını okumama rağmen halen okunacak çok kitabı var.
Herkese keyifli okumalar!
March 21, 2020
One strong woman and mother. Suddenly, bad news starts to came and all her family impacts quite a lot. The book shows power of woman and importance of land for people. It Included very good happiness description in the book. Final of book is so good.
A section.
" Human learn to goodness from others.”
I liked it.
A section.
" Human learn to goodness from others.”
I liked it.
July 30, 2019
goodreads yazdığım yorumları niye siliyon
çok atarlı giderli yazmıştım halbuki
dediydim ki
demiştim ki
lisede zorla okutulan bir kitap
lisede sınıfın şaka değil gerçek olan o önde oturup kimseyle konuşmayan hiçbir şeye katılmayan gözlüklü inek çocuğuna anlattırdığım kitap (çocuk odtüde okudu sonra gitti almanyada okudu, bizi siklemiyomuş onu fark ettik instadan yıllar sonra, ben de gözlüklüydüm bu arada)
bi bok hatırlamadığım kitap
çok daha uzun dedim aq
çok atarlı giderli yazmıştım halbuki
dediydim ki
demiştim ki
lisede zorla okutulan bir kitap
lisede sınıfın şaka değil gerçek olan o önde oturup kimseyle konuşmayan hiçbir şeye katılmayan gözlüklü inek çocuğuna anlattırdığım kitap (çocuk odtüde okudu sonra gitti almanyada okudu, bizi siklemiyomuş onu fark ettik instadan yıllar sonra, ben de gözlüklüydüm bu arada)
bi bok hatırlamadığım kitap
çok daha uzun dedim aq
December 18, 2024
ortalara doğru hıçkırarak ağlamak istedim ama toplum içindeydim onun yerine akmayan göz yaşlarım boğazıma dizildi, yutkunamadım. çok güzeldi.
May 31, 2023
Aşağıda rəylərdən birində “film kimi” bənzətməsinə rastladım. Çingiz Aytmatov qələminin təsvir gücüdür bu. Heç bir cümlə gözündə canlanmadan ötüşməz. O qədər aydın təsvirlərə, duyğulara, hisslərə çevrilər ki, yazdığı əsərin hər sözü… O qədər axıcı və özünə bağlayan üslubu var ki… Tək bir müharibə səhnəsi olmadan belə o qədər dərin sarsıntılar, müharibəyə tiksinti, həyata sevgi ötürər ki…. Sadə, çılpaq gözəl ədəbiyyat müəllifi qələmi sehrli adam… Xülasə yenə yenidən çox bəyəndim Aytmatovu ♥️ Ah Tolqonay… Tarixin sənin kimi analara, Aliman kimi gəlinlərə, sizin kimi qadınlara borcu böyük… Borcu ödənməz…
December 5, 2023
Ağlayarak okudum…
Yaşlı Tolgonay, toprak ana ile dertleşiyor. Henüz ilk satırlardan, Tolgonay ananın içini dökeceğini, savaşta yitirdiklerini anlatacağını bilmeme rağmen, kitap ilerledikçe ve o anlattıkça hüznüm arttı da arttı. Geleceğini bildiğim kötü haberler geldiğinde dahi gözyaşlarımı tutamadım.
Çok iyi bir kitapmış 👌🏻
Yaşlı Tolgonay, toprak ana ile dertleşiyor. Henüz ilk satırlardan, Tolgonay ananın içini dökeceğini, savaşta yitirdiklerini anlatacağını bilmeme rağmen, kitap ilerledikçe ve o anlattıkça hüznüm arttı da arttı. Geleceğini bildiğim kötü haberler geldiğinde dahi gözyaşlarımı tutamadım.
Çok iyi bir kitapmış 👌🏻
December 11, 2020
Η τύχη του ανθρώπου μοιάζει με μονοπάτι του βουνού: πότε ανεβαίνει, πότε κατεβαίνει, πότε σταματάει στην άκρη του γκρεμού. Ένας μόνος, δεν υπάρχει τρόπος να τα βγάλει πέρα, αλλά όταν βοηθάει ο ένας τον άλλον μπορεί να βρεθεί ένα πέρασμα. Έτσι είναι και η ζωή μας με τις έγνοιες της.
Στον κόσμο μένουν μόνο οι καλές πράξεις, όλα τα άλλα θα σβηστούν.
Γιατί το καλό δε φυτρώνει στο δρόμο, και δεν το βρίσκεις έτσι στην τύχη. Το καλό το μαθαίνει ο άνθρωπος από τον άνθρωπο.
Στον κόσμο μένουν μόνο οι καλές πράξεις, όλα τα άλλα θα σβηστούν.
Γιατί το καλό δε φυτρώνει στο δρόμο, και δεν το βρίσκεις έτσι στην τύχη. Το καλό το μαθαίνει ο άνθρωπος από τον άνθρωπο.
January 13, 2021
"iyilik dağlarda, yollarda yaşamaz. insan raslantıyla karşılaşmaz iyilikle. ancak bir başka insandan öğrenir." 🕊️
October 18, 2016
5 il əvvəl oxumuşdum bu kitabı ilk dəfə. Bol-bol ağladığımı xatırlayıram. Amma indi tamam ayrı hisslərlə oxudum. Sonunu bildiyimdən yəqinki hələ ilk səhifədən başladı gözlərim dolmağa. O sevinc və ümid dolu günlər belə ağrı verdi mənə. Nə olursa olsun bir hadisənin sonunu xatırladığımıza ən böyük sübutdu bu bəlkədə. Ah, kaşki Caynak gəlsəydi...
January 21, 2019
5/5
Gözlerim dolu dolu okudum her bir sayfayı. Nasıl acılar, nasıl zorluklar...
Cengiz Aytmatov’u bu vakte kadar bekletmeme ise bir alkış lütfen 🙄🙄
Gözlerim dolu dolu okudum her bir sayfayı. Nasıl acılar, nasıl zorluklar...
Cengiz Aytmatov’u bu vakte kadar bekletmeme ise bir alkış lütfen 🙄🙄
December 29, 2020
الأرض الأم
جنكيز إيتماتوف
الكاتب من مواليد قرغيزستان (الإتحاد السوفيتي سابقاً) سنة 1928 وتوفي عام 2008 حاصل على جوائز لينين والدولة، تم إعدام والده في موسكو سنة 1937 مما اضطره للعمل مبكراً وهو في سن 14،تميزت أعماله بإهتمامها بالجانب الروحي والنفسي للإنسان وبرز إهتمامه بالبيئة والطبيعة، ترجمت أعماله لأكثر من مئة لغة ولاقت الإحسان والإطراء من معظم النقاد، تحولت روايته جميلة لفيلم سينمائي بنفس الإسم (جميلة) من أبرز أعماله :الأرض الأم، يطول اليوم أكثر من قرن، وداعاً غوليساري، نمر الثلج....
بس بلشت أقرأ الرواية خالطني شعورين، إني قرأت الرواية من قبل أو إنها بتلمس إشي عميق بداخلي من زمن ساحق وبعد السطر الثالث بلشت أشيل الغبار عنه...ما بعرف الشعور اللي راودني بس خلصت لإنه خلالها كانت مشاعري متلاطمة زي الأمواج مرة مرتفعة وعالية ومرة سطحية ومرة عميقة ومرة عمودية ومرة أفقية، يمكن هذا التفاوت سببه إنها رواية إنسانية والإنسان ما بستقر بمشاعره على حال....
تولغوناي أم عايشة بكازاخستان خسرت زوجها وأولادها الثلاثة بالحرب العالمية الثانية ضد النظام النازي الفاشي ، بالتوازي بتحكي القصة عن تضحية الأرض وعطاءها ومنحها للزرع والخصب في دلالة قوية على الحياة والأمل والإستمرارية...
تولغوناي أم وزوجة رائعة وقوية وجبارة ومعطاءة قاومت وقدمت للإنسانية زوجها وفلذات كبدها وبتتحدث عن تضحياتهم بفخر وما فكرت ب��وم تنهار، صارت مديرة للزراعة بعد ما راحوا رجالها بالتدريج، جمعت الحبوب وحدة وحدة من البيوت مشان تزرعهم وتحرث الأرض بنفسها على الحصان مشان ما يضل طفل جيعان بالقرية، هي وكنتها عليمان اللي كانت زي بنتها وما إلها غيرها....
قسوة الحرب بأبشع صورها كانت الأم تتحملها أحيان وتضعف أحيان لإنها إمرأة ضعيفة لقت نفسها وحيدة بمواجهة مصاعب ما بقدروا الرجال يتحملوها، كانت تشكي همها للأرض اللي بتقاسمها نفس الوجع، وكانت الأرض تواسيها وتصبرها ويبكو مع بعض من ويلات الحرب...
الرواية فيها مشاهد إنسانية سامقة ما قدرت أمسك دموعي وأنا بقرأها... وقفت مرات كثيرة مع تولغوناي، انحنيت إحترام لقدرتها وصبرها، قدرتها الروحية والجسدية، كانت لآخر عمرها تطلع عالحصان وتشرف عالعمال وتلاحق اللصوص، رح أحتاج وقت طويل لأنساها، تعاطفت معها، هي أم وثكلى وأرملة وحماة ومزارعة ورئيسة عمال وبتحلب البقر وبتعلف الحصان وبتدرس البيدر، وبتحب زوجها وولادها وجيرانها وشعبها وأرضها وكنتها وصديقتها وبتعطف عالعمال وبتوقف جنب الجريح والمبتورة رجله والمريض... ما حد بقدر يكون كل هاي الشخصيات إلا الأم، لهيك ما استغربت انه الرواية بلسان أم لإنها أقوى المخلوقات على وجه الأرض...
مغزى الرواية بلخص الحب في زمن الحرب وبصور الآثار الإجتماعية والنفسية على البشر اللي تضرروا من الحرب ومآسيها وكيف كان المجتمع بستقوي على الضعيف وكيف كانت نظرة المجتمع للمرأة وإجبارها على العمل وإساءة معاملتها خاصة إذا كانت وحيدة بعد ما راحوا كل الرجال للحرب...
جنكيز إيتماتوف
الكاتب من مواليد قرغيزستان (الإتحاد السوفيتي سابقاً) سنة 1928 وتوفي عام 2008 حاصل على جوائز لينين والدولة، تم إعدام والده في موسكو سنة 1937 مما اضطره للعمل مبكراً وهو في سن 14،تميزت أعماله بإهتمامها بالجانب الروحي والنفسي للإنسان وبرز إهتمامه بالبيئة والطبيعة، ترجمت أعماله لأكثر من مئة لغة ولاقت الإحسان والإطراء من معظم النقاد، تحولت روايته جميلة لفيلم سينمائي بنفس الإسم (جميلة) من أبرز أعماله :الأرض الأم، يطول اليوم أكثر من قرن، وداعاً غوليساري، نمر الثلج....
بس بلشت أقرأ الرواية خالطني شعورين، إني قرأت الرواية من قبل أو إنها بتلمس إشي عميق بداخلي من زمن ساحق وبعد السطر الثالث بلشت أشيل الغبار عنه...ما بعرف الشعور اللي راودني بس خلصت لإنه خلالها كانت مشاعري متلاطمة زي الأمواج مرة مرتفعة وعالية ومرة سطحية ومرة عميقة ومرة عمودية ومرة أفقية، يمكن هذا التفاوت سببه إنها رواية إنسانية والإنسان ما بستقر بمشاعره على حال....
تولغوناي أم عايشة بكازاخستان خسرت زوجها وأولادها الثلاثة بالحرب العالمية الثانية ضد النظام النازي الفاشي ، بالتوازي بتحكي القصة عن تضحية الأرض وعطاءها ومنحها للزرع والخصب في دلالة قوية على الحياة والأمل والإستمرارية...
تولغوناي أم وزوجة رائعة وقوية وجبارة ومعطاءة قاومت وقدمت للإنسانية زوجها وفلذات كبدها وبتتحدث عن تضحياتهم بفخر وما فكرت ب��وم تنهار، صارت مديرة للزراعة بعد ما راحوا رجالها بالتدريج، جمعت الحبوب وحدة وحدة من البيوت مشان تزرعهم وتحرث الأرض بنفسها على الحصان مشان ما يضل طفل جيعان بالقرية، هي وكنتها عليمان اللي كانت زي بنتها وما إلها غيرها....
قسوة الحرب بأبشع صورها كانت الأم تتحملها أحيان وتضعف أحيان لإنها إمرأة ضعيفة لقت نفسها وحيدة بمواجهة مصاعب ما بقدروا الرجال يتحملوها، كانت تشكي همها للأرض اللي بتقاسمها نفس الوجع، وكانت الأرض تواسيها وتصبرها ويبكو مع بعض من ويلات الحرب...
الرواية فيها مشاهد إنسانية سامقة ما قدرت أمسك دموعي وأنا بقرأها... وقفت مرات كثيرة مع تولغوناي، انحنيت إحترام لقدرتها وصبرها، قدرتها الروحية والجسدية، كانت لآخر عمرها تطلع عالحصان وتشرف عالعمال وتلاحق اللصوص، رح أحتاج وقت طويل لأنساها، تعاطفت معها، هي أم وثكلى وأرملة وحماة ومزارعة ورئيسة عمال وبتحلب البقر وبتعلف الحصان وبتدرس البيدر، وبتحب زوجها وولادها وجيرانها وشعبها وأرضها وكنتها وصديقتها وبتعطف عالعمال وبتوقف جنب الجريح والمبتورة رجله والمريض... ما حد بقدر يكون كل هاي الشخصيات إلا الأم، لهيك ما استغربت انه الرواية بلسان أم لإنها أقوى المخلوقات على وجه الأرض...
مغزى الرواية بلخص الحب في زمن الحرب وبصور الآثار الإجتماعية والنفسية على البشر اللي تضرروا من الحرب ومآسيها وكيف كان المجتمع بستقوي على الضعيف وكيف كانت نظرة المجتمع للمرأة وإجبارها على العمل وإساءة معاملتها خاصة إذا كانت وحيدة بعد ما راحوا كل الرجال للحرب...
December 30, 2019
uzun zamandır tek oturuşta kitap bitirmemiştim. baş karakter tolgonay ile birlikte yaşlanmış gibiyim. cengiz aytmatov'un bozkırı beni her zaman çok etkiliyor. öyle yoğun, saf ve garip bir şekilde tanıdık duygular yaşatıyor ki...
June 7, 2018
Söyleyecek hiç bir kelime bulamıyorum.
October 18, 2024
"...iyilik, yola düşen, yoldan toplanan bir şey değildir. tesadüfen ele geçen bir şey değildir. insan iyiliği ancak başka bir insandan öğrenir..."
"...“gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla, çevremizle, çevremizdekilere karşı davranışımızla doğrudan doğruya ilgili ve orantılıdır. mutluluk, birbirini tamamlayan ufak tefek şeylerin birikmesinden doğuyor..."
"...“gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla, çevremizle, çevremizdekilere karşı davranışımızla doğrudan doğruya ilgili ve orantılıdır. mutluluk, birbirini tamamlayan ufak tefek şeylerin birikmesinden doğuyor..."
December 8, 2019
"وأنت يا تولغوناي تسألين: هل بإمكان الناس أن يعيشوا بلا حروب، فهذا لا يرتبط بي – فالمسألة مرتبطة بكم، بكم أنتم الناس، مرتبطة بإرادتكم وعقولكم."
أعتقد أننا جميعًا بحاجة لأخد استراحة من قراءة أدب أمريكا وأوروبا، كما أننا بحاجة لأن نوجه أبصارنا نحو أدب آخر، أدب مختلف
هذه المرة كانت المحطة قيرغيزستان ومع المبدع جنكيز أيتماتوف
قصة قصيرة تحكي عن الحرب وويلاتها ومعاناة حتى المنتصرين ولكن هذه المرة فإن أحد الشخصيات هي "الأرض الأم". هذه الأرض شاهد على كل شيء ترى آمالنا وآلامنا
أنصح بقرائتها
January 10, 2016
Cengiz Aytmatov eserde, ikinci Dünya Savaşında üç oğlunu ve kocasını, takip eden yıllarda da gelinini kaybeden bir annenin toprakla dertleşmesini anlatmış.
Savaşa gidenlerin arkasından duyulan üzüntü ve özlemi, geride kalanların yaşadığı zorlukları, yokluğu, ezilmişliği çok güzel işlemiş. Duygular çok net verilmiş, gerçekten kendinizi verip okursanız gözleriniz doluyor.
Bir Cengiz Aytmatov hayranı olarak şahsen, eserde heyecan, dram, az da olsa komedi, umut vb. birçok duyguyu aynı anda yaşadığımı söyleyebilirim.
Kısa birkaç alıntı;
** İyilik sokakta bulunmaz, insanlardan öğrenilir.
**Demiri nasıl tavında dövmek gerekiyorsa, çekiç darbelerini nasıl soğutmadan indirmek gerekiyorsa, her kelimeyi de öyle tam zamanında söylemek gerekiyordu. O anı geçirince söz soğuyor, katılaşıyor, insanın yüreğine taş gibi oturuyor ve bu ağırlığı kaldırıp atmak hiç de kolay olmuyordu.
Savaşa gidenlerin arkasından duyulan üzüntü ve özlemi, geride kalanların yaşadığı zorlukları, yokluğu, ezilmişliği çok güzel işlemiş. Duygular çok net verilmiş, gerçekten kendinizi verip okursanız gözleriniz doluyor.
Bir Cengiz Aytmatov hayranı olarak şahsen, eserde heyecan, dram, az da olsa komedi, umut vb. birçok duyguyu aynı anda yaşadığımı söyleyebilirim.
Kısa birkaç alıntı;
** İyilik sokakta bulunmaz, insanlardan öğrenilir.
**Demiri nasıl tavında dövmek gerekiyorsa, çekiç darbelerini nasıl soğutmadan indirmek gerekiyorsa, her kelimeyi de öyle tam zamanında söylemek gerekiyordu. O anı geçirince söz soğuyor, katılaşıyor, insanın yüreğine taş gibi oturuyor ve bu ağırlığı kaldırıp atmak hiç de kolay olmuyordu.
June 23, 2017
چنگیز آیتماتف با اینکه نوسنده مرد است ولی به حق از پس به تصویر کشیدن یک دنیای زنانه بر آمده است.
این کتاب دنیای زن و مادری را به تصویر کشیده که باسختی های زیادی روبرو شده که این موضوعیه که مطمئنا هرکسی را به یاد زن ها و مادران ایرانی می اندازد.
تمامی صحنه ها آنقدر زیبا خلق شده اند که کمتر کسی میتواند به این دنیا وارد نشود.یکی دو صحنه اینقدر تکانم داد و قلبم را به درد آورد که فکر نمیکنم هیچ وقت از یادم بروند. وقتی مادر دنبال قطار نظامی می دود که فرزندش را بعد از سالها ببیند و به روی زمین می افتد وقتی دارد دنبال قطار میدود چون قطار در ایستگاه توقفی ندارد. و صحنه دیگر وقتی که گندم های جمع شده برای بذر دزدیده میشود.
این کتاب دنیای زن و مادری را به تصویر کشیده که باسختی های زیادی روبرو شده که این موضوعیه که مطمئنا هرکسی را به یاد زن ها و مادران ایرانی می اندازد.
تمامی صحنه ها آنقدر زیبا خلق شده اند که کمتر کسی میتواند به این دنیا وارد نشود.یکی دو صحنه اینقدر تکانم داد و قلبم را به درد آورد که فکر نمیکنم هیچ وقت از یادم بروند. وقتی مادر دنبال قطار نظامی می دود که فرزندش را بعد از سالها ببیند و به روی زمین می افتد وقتی دارد دنبال قطار میدود چون قطار در ایستگاه توقفی ندارد. و صحنه دیگر وقتی که گندم های جمع شده برای بذر دزدیده میشود.
August 19, 2019
Toprak ana başından sonuna kadar bir dram öyküsü. Üç erkek evladını ve kocasını savaşta kaybeden bir annenin geliniyle beraber yapayalnız kalışı ve bunun getirdiği sınırsız bunalım, yalnızlık hissi. Gelinin bunalıma dayanamayıp ahlaksızlığa sürüklenmesi. Buna karşın annenin geline kızmaması ve sürekli destek olması. Kendi devletleri olmasa bile, işgal altında olmalarına rağmen vatanlarını kaybetme korkusuyla Kırgız askerlerinin savaşa koşması. En önemli nokta sosyal çöküntü had safhada olmasına rağmen ahlaki çöküntü asgari düzeyde. Bunun sebebi ve kitabın temel dayanağı dayanışma.
"Halk deniz gibidir. Sığ yeri de vardır, derin yeri de."
"Halk deniz gibidir. Sığ yeri de vardır, derin yeri de."
August 24, 2018
Kocasını üç oğlunu ve gelinini savaş yıllarında kaybeden bir ananın toprakla dertleşmesi. Okurken yazara hayranlığım bin kat daha arttı.
Read
March 18, 2019Kitabın içindeki acı nefes alıyor, o kadar gerçek.
June 25, 2025
anneannemi hatırlattı bu kitap bana zaman zaman. beklemediğim şekilde kendine çekti.
beni en çok etkileyen şeylerden biri, toprakla insan arasındaki bağın kutsal bir sevgi gibi anlatılması. bölüm geçişlerinde toprağın da durumun farkında olup tolunay'la konuşmaları insanın kalbine dokunuyor. aytmatov, o sert coğrafyada yaşayan insanların toprağı sadece bir üretim alanı değil, bir yoldaş, bir evlat, bir geçmiş ve bir umut olarak gördüklerini öyle içten anlatıyor ki, gidip görmeseniz de oradaki insanlarla aynı sofraya oturmuş gibi oluyorsunuz.
kitap sadece doğayı değil, insanı da çok güzel ele alıyor. özellikle de kadını. tolunay’ın gücü, metaneti, isyanı ve sabrı, sadece onun değil, savaşta sesi duyulmayan binlerce kadının sesi gibi. kaybettikçe büyüyen, büyüdükçe susan ama içinden hiç susmayan bir kadın. ayrıca, kadın dayanışmasını kitap da bile görünce insanın içi ısınıyor. :'')
beni en çok etkileyen şeylerden biri, toprakla insan arasındaki bağın kutsal bir sevgi gibi anlatılması. bölüm geçişlerinde toprağın da durumun farkında olup tolunay'la konuşmaları insanın kalbine dokunuyor. aytmatov, o sert coğrafyada yaşayan insanların toprağı sadece bir üretim alanı değil, bir yoldaş, bir evlat, bir geçmiş ve bir umut olarak gördüklerini öyle içten anlatıyor ki, gidip görmeseniz de oradaki insanlarla aynı sofraya oturmuş gibi oluyorsunuz.
kitap sadece doğayı değil, insanı da çok güzel ele alıyor. özellikle de kadını. tolunay’ın gücü, metaneti, isyanı ve sabrı, sadece onun değil, savaşta sesi duyulmayan binlerce kadının sesi gibi. kaybettikçe büyüyen, büyüdükçe susan ama içinden hiç susmayan bir kadın. ayrıca, kadın dayanışmasını kitap da bile görünce insanın içi ısınıyor. :'')
Displaying 1 - 30 of 419 reviews