What do you think?
Rate this book
Les Diaboliques #3
Le bonheur dans le crime
Nouvelle déjà parue en 1871.Le docteur Torty et le narrateur se promènent au Jardin des Plantes. Devant la cage de la panthère, un couple attire l'attention du narrateur. Il s'agit du comte et d'Hauteclaire. Le docteur Torty raconte leur histoire.La jeune femme, de grande qualité (ravissante et experte en équitation), et le comte tombent amoureux. Ils préparent un stratagème diabolique pour se débarrasser de l'exépouse du comte et pouvoir rester ensemble. Après cela, le couple vit heureux, sans la moindre culpabilité.
94 pages, Mass Market Paperback
First published November 1, 1874
1 person is currently reading
126 people want to read
About the author
Jules Barbey d'Aurevilly
702 books99 followersJules-Amédée Barbey d'Aurevilly was a novelist and literary critic at the Bonapartist paper Le Pays who was influential among fin-de-siècle decadents.
He specialised in mystery tales that explored hidden motivation and hinted at evil without being explicitly concerned with anything supernatural. He had a decisive influence on writers such as Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Henry James and Marcel Proust.
He specialised in mystery tales that explored hidden motivation and hinted at evil without being explicitly concerned with anything supernatural. He had a decisive influence on writers such as Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Henry James and Marcel Proust.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
October 9, 2017
•Η διαβολικά ευλογημένη ευτυχία ηδονής του κακού•
«Αυτό το υπεράνθρωπο ύφος της περηφάνιας ενός ευτυχισμένου έρωτα δεν το έχω δει να μετριάζεται ή να επισκιάζεται ούτε στιγμή στο πρόσωπο αυτών των δύο παράξενων Προνομιούχων της ζωής.
Με αυτό το ύφος αντιμετώπιζαν πάντοτε νικηφόρα το καθετί […]
Τους εγκατέλειψαν οι πάντες. Τους άφησαν να χορτάσουν ο ένας τον άλλον όσο επιθυμούσαν… Μονάχα που δε χόρτασαν ποτέ, καταπώς φαίνεται[...]
Όσο για μένα, που δε θέλω να πεθάνω, με την ιδιότητά μου του γιατρού, χωρίς να έχω γράψει μια πραγματεία τερατολογίας, και που με ενδιέφεραν, ως τέρατα, δε συντάχτηκα μ’ εκείνους που τους απέφευγαν».
Ένας συναρπαστικός τρόπος σκιαγράφησης της ακαταμάχητης έλξης προς τα όρια και την απενοχοποιημένη υπέρβαση τους.
Η "ευτυχία μέσα στο έγκλημα» είναι επιβεβλημένη και εθιστική σαν το οξυγόνο που χρειάζεται η καρδιά για να χτυπάει τη ζωή που αξίζει να ζούμε.
Μια ιστορία απαγορευμένου πάθους και καταστροφικού δυνατού πόθου που σε λυτρώνει με την ευτυχία και σε στοιχειώνει με το έγκλημα,αντισυμβατικά και ιδιαίτερα.
Αδιατάρακτα και προκλητικά απο μια αριστουργηματικά αιχμηρή πένα διαβάζουμε και βιώνουμε τον απόλυτο έρωτα,την ανατροπή των συμβάσεων,την διαβολική πρόκληση στην ευδαιμονία και το φόνο.
Ο φόνος που δεν τιμωρείται απο καμία ανώτερη ή ανθρώπινη δύναμη.
Ο φόνος που δεν αναζητά εκδίκηση και δεν σπιλώνει συνειδήσεις γιατί είναι Ωδή στο απόλυτο πάθος ως ανοσιούργημα (αριστούργημα) της ανθρωπινης φύσης.
Όλοι εμείς μάρτυρες ενός φρικτού εγκλήματος που διαπράχθηκε εν γνώση μας κι όμως το καλύπτουμε Το θαυμάζουμε. Το κατανοούμε. Και δυστυχώς ή ευτυχώς το δικαιολογούμε και σιωπούμε μεθυσμένοι απο τη δαιμονική ποιότητα του πειρασμού.
Ένας γιατρός μας αφηγείται τη θανάσιμη ερωτική ιστορία,τον ανθό του κακού και των γοητευτικών αντιφάσεων και συσχετισμών.
Ξεκινάει με επιτήδευση και συστολή να μας εκμυστηρεύεται την απόρρητη σχέση της σαγήνης του κακού ως παράδοξος ηδονολάτρης...
Η σύζυγος αριστοκρατικής καταγωγής και αμέμπτου ηθικής. Μια κόμησσα επηρμένη και αυτάρεσκα επιτηδευμένη θεωρεί πως αξίζει και επιβάλλεται να την υπηρετούν με την αγάπη.
Ο σύζυγος ευγενής,κόμης, μια αμιγώς ανδρική φύση με κλίση στην ηδονή και την παραφορά της ευχαρίστησης.
Η ηρωίδα που μπαίνει στην ζωή τους και την δηλητηριάζει με σεξουαλική ενέργεια και θάνατο,είναι μια μυστηριώδης σαγηνευτική ύπαρξη.
Απόλυτα εχέμυθη και εγκρατής για την κοινή γνώμη αλλά επίδοξα εκθαμβωτική,απόλυτα επικίνδυνη σαν τον πειρασμό που φοράει ως άρωμα και δεινή ξιφομάχος.
Μπαίνοντας στον Πύργο και τη ζωή του κόμη γεννιέται μια σχέση σαν ζωντανός οργανισμός πεινασμένος για πάθος και απόλαυση, οργιώδης και σαρκοβόρος.
Το άρωμα του μεθυστικό.
Η ποιότητα του δαιμονική. Η σκοπιμότητα του ηδονική και θανάσιμη.
Κι όμως καταρρίπτει όλα τα ιερά-τυπικά-συμβατικά και επιβιώνει. Και ολοκληρώνεται. Και υπερβαίνει τα επιβεβλημένα και τελειοποιείται νοσηρά και απαρασάλευτα βέβηλα.
[…] Αυτοί οι δύο πραγματοποίησαν το ιδεώδες που θεωρούσα αδύνατο […]
Η μοίρα, το άστρο τους, η τύχη, κι εγώ δεν ξέρω, τους έγραψε ότι μπορούσαν να ζήσουν ο ένας για τον άλλον[…]
Όχι, ποτέ δεν έκαναν παιδιά.
Αγαπιούνται υπερβολικά. Η φωτιά – που κατατρώει, που αναλώνει και δε γεννάει τίποτε....!
💕💕
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!
«Αυτό το υπεράνθρωπο ύφος της περηφάνιας ενός ευτυχισμένου έρωτα δεν το έχω δει να μετριάζεται ή να επισκιάζεται ούτε στιγμή στο πρόσωπο αυτών των δύο παράξενων Προνομιούχων της ζωής.
Με αυτό το ύφος αντιμετώπιζαν πάντοτε νικηφόρα το καθετί […]
Τους εγκατέλειψαν οι πάντες. Τους άφησαν να χορτάσουν ο ένας τον άλλον όσο επιθυμούσαν… Μονάχα που δε χόρτασαν ποτέ, καταπώς φαίνεται[...]
Όσο για μένα, που δε θέλω να πεθάνω, με την ιδιότητά μου του γιατρού, χωρίς να έχω γράψει μια πραγματεία τερατολογίας, και που με ενδιέφεραν, ως τέρατα, δε συντάχτηκα μ’ εκείνους που τους απέφευγαν».
Ένας συναρπαστικός τρόπος σκιαγράφησης της ακαταμάχητης έλξης προς τα όρια και την απενοχοποιημένη υπέρβαση τους.
Η "ευτυχία μέσα στο έγκλημα» είναι επιβεβλημένη και εθιστική σαν το οξυγόνο που χρειάζεται η καρδιά για να χτυπάει τη ζωή που αξίζει να ζούμε.
Μια ιστορία απαγορευμένου πάθους και καταστροφικού δυνατού πόθου που σε λυτρώνει με την ευτυχία και σε στοιχειώνει με το έγκλημα,αντισυμβατικά και ιδιαίτερα.
Αδιατάρακτα και προκλητικά απο μια αριστουργηματικά αιχμηρή πένα διαβάζουμε και βιώνουμε τον απόλυτο έρωτα,την ανατροπή των συμβάσεων,την διαβολική πρόκληση στην ευδαιμονία και το φόνο.
Ο φόνος που δεν τιμωρείται απο καμία ανώτερη ή ανθρώπινη δύναμη.
Ο φόνος που δεν αναζητά εκδίκηση και δεν σπιλώνει συνειδήσεις γιατί είναι Ωδή στο απόλυτο πάθος ως ανοσιούργημα (αριστούργημα) της ανθρωπινης φύσης.
Όλοι εμείς μάρτυρες ενός φρικτού εγκλήματος που διαπράχθηκε εν γνώση μας κι όμως το καλύπτουμε Το θαυμάζουμε. Το κατανοούμε. Και δυστυχώς ή ευτυχώς το δικαιολογούμε και σιωπούμε μεθυσμένοι απο τη δαιμονική ποιότητα του πειρασμού.
Ένας γιατρός μας αφηγείται τη θανάσιμη ερωτική ιστορία,τον ανθό του κακού και των γοητευτικών αντιφάσεων και συσχετισμών.
Ξεκινάει με επιτήδευση και συστολή να μας εκμυστηρεύεται την απόρρητη σχέση της σαγήνης του κακού ως παράδοξος ηδονολάτρης...
Η σύζυγος αριστοκρατικής καταγωγής και αμέμπτου ηθικής. Μια κόμησσα επηρμένη και αυτάρεσκα επιτηδευμένη θεωρεί πως αξίζει και επιβάλλεται να την υπηρετούν με την αγάπη.
Ο σύζυγος ευγενής,κόμης, μια αμιγώς ανδρική φύση με κλίση στην ηδονή και την παραφορά της ευχαρίστησης.
Η ηρωίδα που μπαίνει στην ζωή τους και την δηλητηριάζει με σεξουαλική ενέργεια και θάνατο,είναι μια μυστηριώδης σαγηνευτική ύπαρξη.
Απόλυτα εχέμυθη και εγκρατής για την κοινή γνώμη αλλά επίδοξα εκθαμβωτική,απόλυτα επικίνδυνη σαν τον πειρασμό που φοράει ως άρωμα και δεινή ξιφομάχος.
Μπαίνοντας στον Πύργο και τη ζωή του κόμη γεννιέται μια σχέση σαν ζωντανός οργανισμός πεινασμένος για πάθος και απόλαυση, οργιώδης και σαρκοβόρος.
Το άρωμα του μεθυστικό.
Η ποιότητα του δαιμονική. Η σκοπιμότητα του ηδονική και θανάσιμη.
Κι όμως καταρρίπτει όλα τα ιερά-τυπικά-συμβατικά και επιβιώνει. Και ολοκληρώνεται. Και υπερβαίνει τα επιβεβλημένα και τελειοποιείται νοσηρά και απαρασάλευτα βέβηλα.
[…] Αυτοί οι δύο πραγματοποίησαν το ιδεώδες που θεωρούσα αδύνατο […]
Η μοίρα, το άστρο τους, η τύχη, κι εγώ δεν ξέρω, τους έγραψε ότι μπορούσαν να ζήσουν ο ένας για τον άλλον[…]
Όχι, ποτέ δεν έκαναν παιδιά.
Αγαπιούνται υπερβολικά. Η φωτιά – που κατατρώει, που αναλώνει και δε γεννάει τίποτε....!
💕💕
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!
April 24, 2017
Ο γιατρός Τορτύ διηγείται στον νεαρό φίλο του μια ιστορία φλογερού έρωτα και πάθους… Κεντρικό πρόσωπο μια κοπέλα, μια ιδιαίτερη κοπέλα… Η Ωτκλαίρ Στασσέν, η πανέμορφη και ικανότατη ξιφομάχος η οποία σαγηνεύει τον νεαρό κόμη ντε Σαβινύ και τον παρασέρνει σε ένα πάθος, το οποίο γεννήθηκε μέσα από τον κίνδυνο που προκαλεί..
Μια μέρα, η νεαρή ξιφομάχος εξαφανίζεται δημιουργώντας ερωτηματικά και υποψίες στους κατοίκους της μικρής πόλη Β… Μόνο ο ίδιος ο γιατρός μπορεί να ανακαλύψει τι πραγματικά έχει συμβεί και η αλήθεια είναι σοκαριστική…
Αυτός ο γιατρός θα μετατραπεί σε εξομολογητή του σώματος αλλά και της ψυχής…
Ο Ωρεβιγύ μας δίνει ένα από τα καλύτερα διηγήματα πάθους. Ο συνδυασμός της ερωτικής καταιγίδας και του εγκλήματος μέσα από την πολυσύνθετη γραφή του συγγραφέα μας κάνει γινόμαστε συνένοχοι σε αυτό το απαγορευμένο πάθος και να δικαιολογούμε κάθε πράξη των δύο εραστών.. Ο Ωρεβιγύ δεν πιστεύει στα ήθη και στους νόμους. Τα καταρρίπτει όλα μπροστά στο πάθος μέσα σε ένα σκοτεινό διήγημα όπου η γυναίκα-κυνηγός έχει τον πρώτο λόγο, φτιάχνει έναν ερωτικό πίνακα ζωγραφικής…
Η ιστορία της γυναίκας ξιφομάχου και του εραστή της περιέχει τα πάντα. Έγκλημα, πάθη, ίντριγκες, μυστήριο και σκοτεινούς χαρακτήρες. Το μαύρο χρώμα είναι κυρίαρχο. Η ξιφομαχία χρησιμοποιείται σαν ευγενές άθλημα αλλά καταλήγει να γίνει ερωτική πράξη. Σαν το ξίφος λοιπόν, οι λέξεις του Ωρεβιγύ χαράζουν βαθιά τα συναισθήματα και οι αποκαλύψεις δεν αφήνουν τις πληγές να επουλωθούν…
Χωρίς λοιπόν δεύτερη σκέψη 5/5…
ΥΓ: Η σκηνή όπου η Ωτκλαίρ αναγκάζει έναν μαύρο πάνθηρα μέσα στο κλουβί του να χαμηλώσει το βλέμμα του μπροστά της, είναι η καλύτερη εισαγωγή για το τι έπεται στην συνέχεια αυτού του αριστουργήματος…
Εξαιρετική η μετάφραση της κας Σαραφείδου!
Μια μέρα, η νεαρή ξιφομάχος εξαφανίζεται δημιουργώντας ερωτηματικά και υποψίες στους κατοίκους της μικρής πόλη Β… Μόνο ο ίδιος ο γιατρός μπορεί να ανακαλύψει τι πραγματικά έχει συμβεί και η αλήθεια είναι σοκαριστική…
Αυτός ο γιατρός θα μετατραπεί σε εξομολογητή του σώματος αλλά και της ψυχής…
Ο Ωρεβιγύ μας δίνει ένα από τα καλύτερα διηγήματα πάθους. Ο συνδυασμός της ερωτικής καταιγίδας και του εγκλήματος μέσα από την πολυσύνθετη γραφή του συγγραφέα μας κάνει γινόμαστε συνένοχοι σε αυτό το απαγορευμένο πάθος και να δικαιολογούμε κάθε πράξη των δύο εραστών.. Ο Ωρεβιγύ δεν πιστεύει στα ήθη και στους νόμους. Τα καταρρίπτει όλα μπροστά στο πάθος μέσα σε ένα σκοτεινό διήγημα όπου η γυναίκα-κυνηγός έχει τον πρώτο λόγο, φτιάχνει έναν ερωτικό πίνακα ζωγραφικής…
Η ιστορία της γυναίκας ξιφομάχου και του εραστή της περιέχει τα πάντα. Έγκλημα, πάθη, ίντριγκες, μυστήριο και σκοτεινούς χαρακτήρες. Το μαύρο χρώμα είναι κυρίαρχο. Η ξιφομαχία χρησιμοποιείται σαν ευγενές άθλημα αλλά καταλήγει να γίνει ερωτική πράξη. Σαν το ξίφος λοιπόν, οι λέξεις του Ωρεβιγύ χαράζουν βαθιά τα συναισθήματα και οι αποκαλύψεις δεν αφήνουν τις πληγές να επουλωθούν…
Χωρίς λοιπόν δεύτερη σκέψη 5/5…
ΥΓ: Η σκηνή όπου η Ωτκλαίρ αναγκάζει έναν μαύρο πάνθηρα μέσα στο κλουβί του να χαμηλώσει το βλέμμα του μπροστά της, είναι η καλύτερη εισαγωγή για το τι έπεται στην συνέχεια αυτού του αριστουργήματος…
Εξαιρετική η μετάφραση της κας Σαραφείδου!
March 2, 2018
Διηγημα με βασικα θεματα τον ερωτα, το παθος, τη μοιχεια και το εγκλημα. Ο Τορτυ, ενας γιατρος αφηγειται σ' ενα προσωπο την ιστορια της Ωτκλαιρ και του Σερλον. Προκειται για ενα ζευγαρι που αγαπιεται παθιασμενα. Εχει ως βασικο στοχο την ευτυχια οποτε θα κανει τα παντα ωστε να διατηρησει την ευτυχια του αγνοωντας τους γυρω του. Αυτο που τους ενωνει ειναι η αγαπη τους για την ξιφομαχια. Ομως, δεν ειναι το μονο, τους δενει και ενα μεγαλο μυστικο...Με εναν αριστοτεχνικο τροπο θα καταφερουν να επισκιασουν το μυστικο με ενα σκανδαλο. Η Ωτκλαιρ παιζει τον πρωταρχικο ρολο σε ολο το διηγημα. Ειναι μια μυστηριωδης και δυναμικη γυναικα που προκαλει με το υφος και τη σταση της κ επιδιωκει συνεχως το σκανδαλο. Νιωθει πως αντλει δυναμη απο την αντιπαραθεση με τους αλλους. Το ζευγαρι καποια στιγμη θα νιωσει την κοινωνικη απορριψη. Ομως, η κοινωνικη απορριψη μοιαζει αναγκαια συνθηκη για τη διατηρηση της ευτυχιας του ζευγαριου. Μια αφηγηση που κυλα αργα, εντεινει την αγωνια του αναγνωστη και επιδιωκει την απολυτη κορυφωση.
December 6, 2018
Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του Ρομαντισμού και της λογοτεχνίας του "fin-de-siècle". Η επιτήδευση του είδους, η πληθωρικότητά του, η αισθητική αμετροέπειά του που εύκολα μπορεί να παρεκτραπεί σε κιτς και γενικά η εγγενής τάση συναισθηματικής υπερχείλισης με κάνουν καχύποπτο απέναντί του.
Βέβαια, είπαμε, ο Διάβολος κρύβεται στις γενικεύσεις, και σίγουρα υπάρχουν συγγραφείς που προτιμώ και αγαπώ – κλασικότερο παράδειγμα ο Β. Ουγκώ, του οποίου το αστείρευτο ταλέντο δύσκολα να χαλιναγωγηθεί.
Ομολογώ πως ο d'Aurevilly δεν είναι ένας συγγραφέας (του ύστερου ρομαντισμού/ ρεαλισμού) που είχα υπόψη μου και αυτό το μικρό δείγμα γραφής έπεσε στα χέρια μου τυχαία. Γενικά αποφεύγω να διαβάζω μικρής έκτασης κείμενα, μιας και τα θεωρώ ημιτελή, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη με το εν λόγω, το οποίο μου άφησε μια καλή αν και ανολοκλήρωτη αίσθηση.
Συγκεκριμένα, η επιτήδευση ήταν εκεί, η δόση υπερβολής και όλα τα σχετικά, αν και όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να ενοχλήσουν, αλλά ταυτόχρονα όχι και να ενθουσιάσουν. Και αυτό διότι ο d'Aurevilly είναι μεν ένας ικανός τεχνίτης, αλλά όχι πρώτης σειράς συγγραφέας.
Δεν μπορώ παρά να φανταστώ τι θα έκανε ένας Μπαλζάκ με μια τέτοια ιστορία, τι θα αφαιρούσε, τι θα προσέθετε. Αλλά θα επρόκειτο για ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Και ως τέτοιο όμως, το μικρό αυτό διήγημα ήταν ευχάριστο ανάγνωσμα.
3,5/5
Βέβαια, είπαμε, ο Διάβολος κρύβεται στις γενικεύσεις, και σίγουρα υπάρχουν συγγραφείς που προτιμώ και αγαπώ – κλασικότερο παράδειγμα ο Β. Ουγκώ, του οποίου το αστείρευτο ταλέντο δύσκολα να χαλιναγωγηθεί.
Ομολογώ πως ο d'Aurevilly δεν είναι ένας συγγραφέας (του ύστερου ρομαντισμού/ ρεαλισμού) που είχα υπόψη μου και αυτό το μικρό δείγμα γραφής έπεσε στα χέρια μου τυχαία. Γενικά αποφεύγω να διαβάζω μικρής έκτασης κείμενα, μιας και τα θεωρώ ημιτελή, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη με το εν λόγω, το οποίο μου άφησε μια καλή αν και ανολοκλήρωτη αίσθηση.
Συγκεκριμένα, η επιτήδευση ήταν εκεί, η δόση υπερβολής και όλα τα σχετικά, αν και όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να ενοχλήσουν, αλλά ταυτόχρονα όχι και να ενθουσιάσουν. Και αυτό διότι ο d'Aurevilly είναι μεν ένας ικανός τεχνίτης, αλλά όχι πρώτης σειράς συγγραφέας.
Δεν μπορώ παρά να φανταστώ τι θα έκανε ένας Μπαλζάκ με μια τέτοια ιστορία, τι θα αφαιρούσε, τι θα προσέθετε. Αλλά θα επρόκειτο για ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Και ως τέτοιο όμως, το μικρό αυτό διήγημα ήταν ευχάριστο ανάγνωσμα.
3,5/5
November 2, 2021
3,5*
Μικρό βιβλιαράκι-σφήνα ρομαντισμού/ρεαλισμού του 19ου αι., σαν να πίνεις ένα δυνατό απεριτίφ στο μπαρ ενός θρυλικού εστιατορίου στο Παρίσι πριν σε τακτοποιήσουν στο τραπέζι για να απολαύσεις την κυρίως εμπειρία (ένα μεγάλο μυθιστόρημα).
Αυτή είναι η ιστορία μιας θηλυκής διαβόλισσας, της ακαταμάχητη�� ξιφομάχου Ωτκλαίρ Στασσέν, γκαγκάν γκαγκάααααν!
Γεύση μιας θρυλικής ευτυχίας που συμβαδίζει ασύμβατα με κάτι βδελυρό. Μπορεί η ευτυχία να απλωθεί και να μακροημερεύσει, να διατηρήσει την αειφ��ρία της πατώντας στη δυστυχία ή και τον θάνατο άλλων; Στα μυθιστορήματα ναι: η τελευταία απωθείται, αποτινάζεται κάποτε σαν τις σταγόνες μιας όξινης βροχής και το τοπίο μένει ελεύθερο για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γι’ αυτό διαβάζουμε μυθιστορήματα, γιατί θέλουμε μπαλαμούτι, να πηδάνε οι άλλοι το ποταμάκι αντί για εμάς, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι ακραίο. Εντάξει, κάποιοι το κάνουν και στ’ αλήθεια. Το κρίμα στο λαιμό τους.
Αυτά τα μικρομέγαλα από ΡΟΕΣ είναι συμπαθητικά. Δεν κάνουν τη διαφορά, άλλα κλίνουν προς το μικρο- κι άλλα προς το –μέγα, με ταβάνι όμως, ένεκα του μεγέθους, όπως και στην περίπτωση του Ωρεβιγύ.
Μικρό βιβλιαράκι-σφήνα ρομαντισμού/ρεαλισμού του 19ου αι., σαν να πίνεις ένα δυνατό απεριτίφ στο μπαρ ενός θρυλικού εστιατορίου στο Παρίσι πριν σε τακτοποιήσουν στο τραπέζι για να απολαύσεις την κυρίως εμπειρία (ένα μεγάλο μυθιστόρημα).
Αυτή είναι η ιστορία μιας θηλυκής διαβόλισσας, της ακαταμάχητη�� ξιφομάχου Ωτκλαίρ Στασσέν, γκαγκάν γκαγκάααααν!
Γεύση μιας θρυλικής ευτυχίας που συμβαδίζει ασύμβατα με κάτι βδελυρό. Μπορεί η ευτυχία να απλωθεί και να μακροημερεύσει, να διατηρήσει την αειφ��ρία της πατώντας στη δυστυχία ή και τον θάνατο άλλων; Στα μυθιστορήματα ναι: η τελευταία απωθείται, αποτινάζεται κάποτε σαν τις σταγόνες μιας όξινης βροχής και το τοπίο μένει ελεύθερο για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γι’ αυτό διαβάζουμε μυθιστορήματα, γιατί θέλουμε μπαλαμούτι, να πηδάνε οι άλλοι το ποταμάκι αντί για εμάς, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι ακραίο. Εντάξει, κάποιοι το κάνουν και στ’ αλήθεια. Το κρίμα στο λαιμό τους.
Αυτά τα μικρομέγαλα από ΡΟΕΣ είναι συμπαθητικά. Δεν κάνουν τη διαφορά, άλλα κλίνουν προς το μικρο- κι άλλα προς το –μέγα, με ταβάνι όμως, ένεκα του μεγέθους, όπως και στην περίπτωση του Ωρεβιγύ.
December 1, 2020
"Η ευτυχία δεν έχει ιστορία.Πολύ περισσότερο,δεν επιδέχεται καμία περιγραφή."
"Η ευτυχία μέσα στο έγκλημα" είναι το τρίτο διήγημα της συλλογής "Οι Διαβολικές" ( Les Diaboliques) του Μπαρμπέ Ντ' Ωρεβιγύ. 'Ερωτας,πάθος,μοιχεία ,έγκλημα,μυστήριο και σκάνδαλο μέσα από μια σύντομη εγκιβωτισμένη αφήγηση που ξεδιπλώνει την ιστορία της Ωτκλαίρ και του Σερλον. Πρόκειται για ένα διήγημα γεμάτο συμβολισμούς και αντιθέσεις (που αποκαλύπτονται και ερμηνεύονται στο εξαιρετικό επίμετρο της συγκεκριμένης έκδοσης). Στο τέλος σου αφήνει μία αίσθηση απελευθέρωσης και απενοχοποίησης ,κόντρα σε κάθε "αμαρτία" (ακόμα και στο ίδιο το έγκλημα!), ενώνοντας δύο τόσο αντίθετες έννοιες: ΕΥΤΥΧΙΑ-ΕΓΚΛΗΜΑ.
"Αγαπιούνται υπερβολικά. Η φωτιά – που κατατρώει, που αναλώνει και δε γεννάει τίποτε"
Ο Ντ’ Ωρεβιγύ στήνει απλά και σοφά μια ιστορία ανατρεπτική, με δηλώσεις που ακόμα και σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, παραμένουν αντισυμβατικές και ιδιαίτερες:
«”Δε λυπάστε που δεν έχετε παιδιά, κυρία κόμισσα;”
“Δεν τα θέλω!” μου είπε επιτακτικά. […] “Τα παιδιά”, πρόσθεσε με κάποια περιφρόνηση, “είναι καλά για τις γυναίκες που νιώθουν δυστυχισμένες!”»
"Η ευτυχία μέσα στο έγκλημα" είναι το τρίτο διήγημα της συλλογής "Οι Διαβολικές" ( Les Diaboliques) του Μπαρμπέ Ντ' Ωρεβιγύ. 'Ερωτας,πάθος,μοιχεία ,έγκλημα,μυστήριο και σκάνδαλο μέσα από μια σύντομη εγκιβωτισμένη αφήγηση που ξεδιπλώνει την ιστορία της Ωτκλαίρ και του Σερλον. Πρόκειται για ένα διήγημα γεμάτο συμβολισμούς και αντιθέσεις (που αποκαλύπτονται και ερμηνεύονται στο εξαιρετικό επίμετρο της συγκεκριμένης έκδοσης). Στο τέλος σου αφήνει μία αίσθηση απελευθέρωσης και απενοχοποίησης ,κόντρα σε κάθε "αμαρτία" (ακόμα και στο ίδιο το έγκλημα!), ενώνοντας δύο τόσο αντίθετες έννοιες: ΕΥΤΥΧΙΑ-ΕΓΚΛΗΜΑ.
"Αγαπιούνται υπερβολικά. Η φωτιά – που κατατρώει, που αναλώνει και δε γεννάει τίποτε"
Ο Ντ’ Ωρεβιγύ στήνει απλά και σοφά μια ιστορία ανατρεπτική, με δηλώσεις που ακόμα και σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, παραμένουν αντισυμβατικές και ιδιαίτερες:
«”Δε λυπάστε που δεν έχετε παιδιά, κυρία κόμισσα;”
“Δεν τα θέλω!” μου είπε επιτακτικά. […] “Τα παιδιά”, πρόσθεσε με κάποια περιφρόνηση, “είναι καλά για τις γυναίκες που νιώθουν δυστυχισμένες!”»
January 2, 2016
...Ο Σερλόν με δεχόταν σε οποιονδήποτε χώρο του πύργου,ανάλογα με την περίσταση και το που βρισκόταν,όταν πήγαινα.Δεν έδειχνε μαζί μου την παραμικρή αμηχανία.Η καλή του διάθεση είχε επανέλθει.Ήταν σοβαρός.Είχα ήδη προσέξει ότι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι σοβαροί.Κουβαλούν μέσα τους προσεκτικά την καρδιά τους, σαν γεμάτο ποτήρι,που με την παραμικρή κίνηση μπορεί να ξεχειλίσει ή να σπάσει...Παρά τη σοβαρότητά του και τα πένθιμα ρούχα του,ο Σερλόν είχε στο βλέμμα του την ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΠΕΡΑΝΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ...
March 26, 2018
Fun, disturbing, thought-provoking. Really hard for me to get into at first, but once I understood d'Aurevilley's writing style, it was enjoyable. Does happiness excuse murder? That's the question at the heart of this story.
November 18, 2025
Vraiment je comprend pas pourquoi cette oeuvres est autant apprécie par les profs de lettres. Je comprend l'intérêt dans l'analyse du texte mais franchement il se passe rien, l'écriture et horrible et je dois surement être insensible mais dans les 6 nouvelles rien de ce qui se passe ne rentre dans la definition de "diabolique"
August 3, 2023
Comme d'hab le début des histoires de Barbey d'Aurevilly est raide mais ensuite il arrête d'exagérer avec ses descriptions. Malheureusement ce bouquin n'est pas intéressant et je n'y ai pas retrouvé sa très belle plume.
May 10, 2017
Ουαου και πάλι ουαου <3
May 2, 2019
Weird story by a weird guy. But also entertaining, for the above reasons.
July 13, 2022
A chillingly bizarre read that left me with more questions than answers, and it’s fun to speculate why certain characters did the things they did
January 7, 2024
vraiment nul et obligatoire pour l’école
August 30, 2025
Super prévisible gg
December 27, 2013
Un petit joyaux que cette nouvelle remarquable de Barbey d'Aurevilly. Une histoire de petit meurtre impuni dans la bonne société provinciale du 19ème siècle telle que vécue et racontée par un médecin de campagne. Passionant !
July 22, 2011
'Há paixões incendiadas pela imprudência e que não existiriam sem o perigo que as provocam.'
Displaying 1 - 17 of 17 reviews