What do you think?
Rate this book
The Miner
The Miner is the most daringly experimental and least well-known novel of the great Meiji writer Natsume Soseki. An absurdist tale about the indeterminate nature of human personality, written in 1908, it was in many ways a precursor to the work of Joyce and Beckett. The result is a novel that is both absurd and comical, and a true modernist classic.
257 pages, ebook
First published January 1, 1908
187 people are currently reading
5471 people want to read
About the author
Natsume Sōseki
880 books3,237 followersNatsume Sōseki (夏目 漱石), born Natsume Kinnosuke (夏目 金之助), was a Japanese novelist. He is best known for his novels Kokoro, Botchan, I Am a Cat and his unfinished work Light and Darkness. He was also a scholar of British literature and composer of haiku, kanshi, and fairy tales. From 1984 until 2004, his portrait appeared on the front of the Japanese 1000 yen note. In Japan, he is often considered the greatest writer in modern Japanese history. He has had a profound effect on almost all important Japanese writers since.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 251 reviews
November 6, 2018
Çok yakında Sinan Ceylan'ın Japonca aslından çevirisi
ve Haruki Murakami'nin son sözüyle...
ve Haruki Murakami'nin son sözüyle...
November 22, 2019
I didn't expect this novel to leave such a big impression on me. It seemed like a throwaway novel in Soseki's oeuvre, with hardly any character development, almost no plot and little adornment. But it is a subtle exploration of character, theme and atmosphere. It’s an adventure novel disguised as fictitious reportage. It’s falsely autobiographical, it’s heart-breaking by accident and it managed to worm its way into my psyche. Soseki wrote it for a fan, based on a scattered retelling of a juvenile anecdote. But he simply couldn't help but live up to his own standards.
I’ve always had mixed feelings about Soseki’s work. Uneven novels like I Am a Cat and unmemorable ones like the Wayfarer are balanced out by amazing experiences like Kokoro and masterful evocations like Three-Cornered World. Sometimes, I'll reread a passage from a sloppier work and realize my initial reaction was too harsh. You get the sense that Soseki never knew what he was writing about, never really had more than a vague plan. But at other times, he writes with the assured confidence of a literary genius. Too much is made of his experience in London I think. It is treated like a defining moment in his career. Soseki is credited largely with bringing together Eastern and Western literature, but I would argue that Toson did a fine job of it as well. And Lafcadio Hearn understood better than either of those writers the extent and impact of culture clash. Whereas Abe was more readable and experimental, Soseki's experimentation is always praised, and his mundane repetitions are hardly ever criticized. He wrote from the heart though, and his heart was not always sincere. His characters are always himself, even when they are in the form of a cat, and they are extremely easy to identify with. His women characters are not the best, but his novels are a criticism of his own traditional trappings even as he puts on Western clothes. He explored the mindset of an artist with a hasty, desperate thoroughness. He never had a chance in London – that much is clear from his reportage, and I think he largely wasted his time there. Writers like Nagai Kafu wrote about experiences abroad too, and I believe, brought back more objective observations.
Though it is clear Soseki used a lot of the experience to focus his own responsibility as a spokesperson of the Japanese Everyman, the Miner is an unassuming novel. Like something he wrote against his will. Like a kid’s homework assignment that the student writes with gritted teeth and many resentful tears but the teacher ends up framing. The Miner might be my favorite Soseki novel, though it’s impossible to pin down what makes each novel so good and memorable. One day I side with Botchan, and on other days I remember Ten Nights' Dreams more fondly. The plots of The Gate, The Wayfarer, And Then, and Sanshiro can blend together, like segments of a single narrative, but The Miner certainly stands apart. It takes place mainly in darkness, mostly within the psyche. In many ways, it reminded me of Kobo Abe's Ark Sakura. Soseki can be incredibly prolix (as in Light and Darkness) but one of his great strengths is his seemingly accidental insights into people during periods of subtle psychological strains, and just putting that on the page can make for a compelling narrative. It doesn’t have to be something colorful. It’s completely monochrome actually, but it contains a quiet mystery I will never forget.
Haruki Murakami's personal thoughts are laid out in the Introduction of the 2015 translation. In many respects I agree that this novel changed how I regarded Soseki. It may be difficult to rate his works above Tanizaki's or Toson's but I can't deny that the consistency of his writing and the Everyman narratives give his books a timeless charm.
I’ve always had mixed feelings about Soseki’s work. Uneven novels like I Am a Cat and unmemorable ones like the Wayfarer are balanced out by amazing experiences like Kokoro and masterful evocations like Three-Cornered World. Sometimes, I'll reread a passage from a sloppier work and realize my initial reaction was too harsh. You get the sense that Soseki never knew what he was writing about, never really had more than a vague plan. But at other times, he writes with the assured confidence of a literary genius. Too much is made of his experience in London I think. It is treated like a defining moment in his career. Soseki is credited largely with bringing together Eastern and Western literature, but I would argue that Toson did a fine job of it as well. And Lafcadio Hearn understood better than either of those writers the extent and impact of culture clash. Whereas Abe was more readable and experimental, Soseki's experimentation is always praised, and his mundane repetitions are hardly ever criticized. He wrote from the heart though, and his heart was not always sincere. His characters are always himself, even when they are in the form of a cat, and they are extremely easy to identify with. His women characters are not the best, but his novels are a criticism of his own traditional trappings even as he puts on Western clothes. He explored the mindset of an artist with a hasty, desperate thoroughness. He never had a chance in London – that much is clear from his reportage, and I think he largely wasted his time there. Writers like Nagai Kafu wrote about experiences abroad too, and I believe, brought back more objective observations.
Though it is clear Soseki used a lot of the experience to focus his own responsibility as a spokesperson of the Japanese Everyman, the Miner is an unassuming novel. Like something he wrote against his will. Like a kid’s homework assignment that the student writes with gritted teeth and many resentful tears but the teacher ends up framing. The Miner might be my favorite Soseki novel, though it’s impossible to pin down what makes each novel so good and memorable. One day I side with Botchan, and on other days I remember Ten Nights' Dreams more fondly. The plots of The Gate, The Wayfarer, And Then, and Sanshiro can blend together, like segments of a single narrative, but The Miner certainly stands apart. It takes place mainly in darkness, mostly within the psyche. In many ways, it reminded me of Kobo Abe's Ark Sakura. Soseki can be incredibly prolix (as in Light and Darkness) but one of his great strengths is his seemingly accidental insights into people during periods of subtle psychological strains, and just putting that on the page can make for a compelling narrative. It doesn’t have to be something colorful. It’s completely monochrome actually, but it contains a quiet mystery I will never forget.
Haruki Murakami's personal thoughts are laid out in the Introduction of the 2015 translation. In many respects I agree that this novel changed how I regarded Soseki. It may be difficult to rate his works above Tanizaki's or Toson's but I can't deny that the consistency of his writing and the Everyman narratives give his books a timeless charm.
June 8, 2019
"Çukura düşmek için de fazla gençsin. Burası insan artıklarını fırlatıp attıkları bir yer. Gerçek bir insan mezarlığı. Diri diri gömülürsün burada. Bir adım atıp yakalanırsan, ne kadar mükemmel olursan ol bir daha asla çıkamayacağın bir tuzak."
Kitap boyunca tuhaf, belirsiz bir hava hakimdi. İç sıkıcı ama keyif verici.
🌠
Jaguar Kitap 🖤
Kitap boyunca tuhaf, belirsiz bir hava hakimdi. İç sıkıcı ama keyif verici.
🌠
Jaguar Kitap 🖤
June 10, 2019
Son sözde Murakami özetlemiş; " bunu belkide anlamın tam yokluğunda var olan anlam duygusu olarak adlandırabiliriz."
Bence bu kitabı anlatan en iyi cümle. Oldukça deneysel bir eser. Okunmaya fazlasıyla değer. Daha ziyade incelenmesini daha çok anlatılmasını,bilinmesini dilerim.
Bence bu kitabı anlatan en iyi cümle. Oldukça deneysel bir eser. Okunmaya fazlasıyla değer. Daha ziyade incelenmesini daha çok anlatılmasını,bilinmesini dilerim.
July 28, 2019
Acknowledgements
Translator's Note
Introduction: A Nonchalant Journey Through Hell, by Haruki Murakami
--The Miner
Translator's Afterword
Notes
Translator's Note
Introduction: A Nonchalant Journey Through Hell, by Haruki Murakami
--The Miner
Translator's Afterword
Notes
November 17, 2020
Kitaptaki karakter madene mi iniyor yoksa kendi iç dünyasına mı? Yolculuk hikayelerini sevdiğim kadar yoldaki rastlaşmaları da sevdiğimden, Yasu karakteri ve toplum karşılaştırmasından tutun da, kitaptaki bazı nokta atışları beni etkiledi. Kitap, Murakami'nin yorumuyla son buluyor, ki benim Murakami ile ilk karşılaşmam Sahilde Kafka ile başlayıp başka kitaplarıyla devam ettiği halde, Haruki Murakami'nin şişirildiğini düşündüğümden bu kitabın onun yazdıklarından çok daha özel olduğunu belirteyim. Bu benim fikrim. Yeniyetme bir gencin yazgısıdan kopup bambaşka bir dünyaya doğru yola çıkması ve birçok zorluğa rağmen tüm bunlarla baş etmeye çalışması, ilginç. İster madene insin ister Everest'e çıksın kitaptaki karakter yazar tarafından zor bir yolculuğa çıkartılmış. Natsume Soseki'nin aralarda okurla konuşması çok hoşuma gitti. Bazı benzetmelerinde ise kalakaldım.
"Madenin, hasta olanları tedavi etmek amacıyla türlü teçhizat, ilaç, doktor ve bina sağladığını görünce, dünyanın ne kadar tuhaf bir yer olduğunu düşünmekten kendimi alıkoyamadım. Hırsızların paralarını birleştirip ilkokul yaptırması ve çocuklarını o okula göndermesi gibiydi. Medeniyet ve cehalet gibi iki uç kavramın bir araya gelerek etkileşime girmesiyle, cehalet daha güçlü bir biçime bürünüp çıkıyordu."
"Madenin, hasta olanları tedavi etmek amacıyla türlü teçhizat, ilaç, doktor ve bina sağladığını görünce, dünyanın ne kadar tuhaf bir yer olduğunu düşünmekten kendimi alıkoyamadım. Hırsızların paralarını birleştirip ilkokul yaptırması ve çocuklarını o okula göndermesi gibiydi. Medeniyet ve cehalet gibi iki uç kavramın bir araya gelerek etkileşime girmesiyle, cehalet daha güçlü bir biçime bürünüp çıkıyordu."
December 21, 2016
I was drawn to “The Miner” after seeing it referred to twice in Haruki Murakami’s ‘Kafka on the Shore’. I finally tracked it down in a bookstore in Portland, and waited three months for it to arrive by the slowest of boats. It was just enough time to read how the book had been panned by critics, and how it was considered so disappointing when compared to the rest of Natsume Soseki’s work. To my surprise, I read it from beginning to end in one sitting. It’s certainly an experimental book. It is one with little story, and not much of an ending, but it is one that makes you think about life and literature.
‘Life is full of those events that seem as though they ought to fall into place but never do--- events I might add, that are like episodes from a badly written novel.’
Novels focus on events of significance and comfort those of us whose lives are void of meaning. Novels also have cleverly constructed endings that usually tie everything up neatly, and that contrasts with our real lives in which even death is not the end but the moment when life is ripped from us mid story. A thought provoking read!
‘Life is full of those events that seem as though they ought to fall into place but never do--- events I might add, that are like episodes from a badly written novel.’
Novels focus on events of significance and comfort those of us whose lives are void of meaning. Novels also have cleverly constructed endings that usually tie everything up neatly, and that contrasts with our real lives in which even death is not the end but the moment when life is ripped from us mid story. A thought provoking read!
December 31, 2018
‘.. ama toplum denilen şey merhametsizdir. Günahlarını içinde saklamayı becerirsen seni her zaman bağışlar fakat açık ettiğin an daha fazla görmezden gelmez.’
.
19 yaşında bir genç evden kaçar. Kaçtığı gün ise cebinde kalan az parayla karşısına çıkan ilk kişinin sözlerine inanmaktan başka çaresi kalmaz. Kendini bir maden ocağında bulur..
.
Madenci, yazıldığı döneme de ışık tutuyor aslında. Tokyo ve taşranın farklılıklarına, insanlık onuruna yakışmayan şartlar altında çalışan madencilere, gençlikte yapılan fevriliklere..
.
Kokoro (Gönül) ve Sanşiro’ dan sonra Madenci’yi okumak Sōseki’ nin çok yönlülüğünün kanıtı niteliğinde. İlgi çekici bir diğer nokta ise karakterlerin tanışmaları..Tesadüf öğesinin işlenişi.
.
Haruki Murakami’nin son sözü ise eseri derinlemesine incelerken yazarın hayatı,eserin yazılma süreci (kendi hikayesi olan bir eser bu) hakkında da bilgileri elde edebiliyoruz.
.
Japonca aslından çeviren Sinan Ceylan ise bir teşekkürü hak ediyor bu güzel eser için.. Sadeliğiyle göz alan kapak tasarımı ise David Drummond’a ait.
.
.
19 yaşında bir genç evden kaçar. Kaçtığı gün ise cebinde kalan az parayla karşısına çıkan ilk kişinin sözlerine inanmaktan başka çaresi kalmaz. Kendini bir maden ocağında bulur..
.
Madenci, yazıldığı döneme de ışık tutuyor aslında. Tokyo ve taşranın farklılıklarına, insanlık onuruna yakışmayan şartlar altında çalışan madencilere, gençlikte yapılan fevriliklere..
.
Kokoro (Gönül) ve Sanşiro’ dan sonra Madenci’yi okumak Sōseki’ nin çok yönlülüğünün kanıtı niteliğinde. İlgi çekici bir diğer nokta ise karakterlerin tanışmaları..Tesadüf öğesinin işlenişi.
.
Haruki Murakami’nin son sözü ise eseri derinlemesine incelerken yazarın hayatı,eserin yazılma süreci (kendi hikayesi olan bir eser bu) hakkında da bilgileri elde edebiliyoruz.
.
Japonca aslından çeviren Sinan Ceylan ise bir teşekkürü hak ediyor bu güzel eser için.. Sadeliğiyle göz alan kapak tasarımı ise David Drummond’a ait.
.
August 30, 2019
"It was a gloomy life, no doubt, and that's what made it exactly right for me."
The subject of much superfluous and winge-inducing critical analysis for being an 'outlier', 'mutant', or downright 'tumor' amongst Natsume's better-known works, The Miner, as Jay Rubin points out in his docile afterword, fits nicely in Natsume's oeuvre. It comes somewhere midway between the fun and funny earlier works like Botchan and the later, more brooding psychological works. I think what might throw off scholars and fans of Natusme alike are two things:
First, as the narrator continuously claims throughout, he is a very shitty choice of hero for a novel, and he makes it clear that he is glad he isn't in one. Second, this is very much a novel of introspection, something that makes most people these days very uncomfortable.
Young guy narrator ("I hate gods", he claims), after a failed love affair, walks out of Tokyo and into the hills where he meets a recruiter for the local copper mine. The 200+ pages are spent walking to the mine and then descending down into it, peppered with often hilarious, often disturbing suicidal and petty vagaries of thought as the narrator tries to figure out if he is going to kill himself or let the mine kill him. In one sense, it is a classic tale of harrowing, a trope now long gone in literature, but more so, it is a story of the harrowing of the self, and that, along with the irony of the idiotic, is often what Natsume excels at.
The subject of much superfluous and winge-inducing critical analysis for being an 'outlier', 'mutant', or downright 'tumor' amongst Natsume's better-known works, The Miner, as Jay Rubin points out in his docile afterword, fits nicely in Natsume's oeuvre. It comes somewhere midway between the fun and funny earlier works like Botchan and the later, more brooding psychological works. I think what might throw off scholars and fans of Natusme alike are two things:
First, as the narrator continuously claims throughout, he is a very shitty choice of hero for a novel, and he makes it clear that he is glad he isn't in one. Second, this is very much a novel of introspection, something that makes most people these days very uncomfortable.
Young guy narrator ("I hate gods", he claims), after a failed love affair, walks out of Tokyo and into the hills where he meets a recruiter for the local copper mine. The 200+ pages are spent walking to the mine and then descending down into it, peppered with often hilarious, often disturbing suicidal and petty vagaries of thought as the narrator tries to figure out if he is going to kill himself or let the mine kill him. In one sense, it is a classic tale of harrowing, a trope now long gone in literature, but more so, it is a story of the harrowing of the self, and that, along with the irony of the idiotic, is often what Natsume excels at.
April 23, 2020
Up front, I'll admit that I'd expected a completely different novel from what I'd read about it as a blurb. I'd expected a book of a darker and more poetic vein.
Instead I got a book that felt like Goethe's Werther had teamed up with Salinger's Holden Caulfield to write a shorter version of The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman, with Theodor Fontane doing some heavy "naturalism" editing on the descriptive sections so that some moments and movements became painstakingly detailed.
But other than with Tristram Shandy, I never was quite sure whether I was supposed to laugh, or to care about the narrator's younger-day plight. I was interested and completely unaffected at the same time - which was a new feeling for me in connection with fiction writing I actually don't regret reading at all.
I also wasn't expecting how little the inner conflict of a love triangle between the narrator's younger self and two young women would figure when it was such a main point, according to the blurb. Also, I'm not sure there was such a conflict in the way it was hinted at. The conflict seemed to be more between emotional desire and social expectation, merely manifesting in the form of the two women.
And then there was the structure of the novel which preempted the outcome in certain respects. There is a narrator who is the older self of the main character who runs away from home to commit suicide - and, when he can't go through with it, to become a miner and perish in the copper mines instead. Obviously, the even only mildly attentive reader now knows already that the main character will survive in the end which certainly decreases the level of fearfulness towards the main character's fate.
For most of the book I was completely clueless where this was heading, and how I would rate the book in the end. As I said, I've never been that interested and unaffected at the same time before.
What saved the book, start to finish, was the end. I almost fell off my seat laughing (and got some weird looks) when I read it. And I suddenly felt that whoever wrote that blurb never even read the book, and whoever told them about it didn't get the humour of it. For in the end, the "miner" did work at the mine. As a bookkeeper for the supplies section. For something like five months. Before returning to his well-off Tokyo life.
Chapeau, Mr Natsume Soseki.
Instead I got a book that felt like Goethe's Werther had teamed up with Salinger's Holden Caulfield to write a shorter version of The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman, with Theodor Fontane doing some heavy "naturalism" editing on the descriptive sections so that some moments and movements became painstakingly detailed.
But other than with Tristram Shandy, I never was quite sure whether I was supposed to laugh, or to care about the narrator's younger-day plight. I was interested and completely unaffected at the same time - which was a new feeling for me in connection with fiction writing I actually don't regret reading at all.
I also wasn't expecting how little the inner conflict of a love triangle between the narrator's younger self and two young women would figure when it was such a main point, according to the blurb. Also, I'm not sure there was such a conflict in the way it was hinted at. The conflict seemed to be more between emotional desire and social expectation, merely manifesting in the form of the two women.
And then there was the structure of the novel which preempted the outcome in certain respects. There is a narrator who is the older self of the main character who runs away from home to commit suicide - and, when he can't go through with it, to become a miner and perish in the copper mines instead. Obviously, the even only mildly attentive reader now knows already that the main character will survive in the end which certainly decreases the level of fearfulness towards the main character's fate.
For most of the book I was completely clueless where this was heading, and how I would rate the book in the end. As I said, I've never been that interested and unaffected at the same time before.
What saved the book, start to finish, was the end. I almost fell off my seat laughing (and got some weird looks) when I read it. And I suddenly felt that whoever wrote that blurb never even read the book, and whoever told them about it didn't get the humour of it. For in the end, the "miner" did work at the mine. As a bookkeeper for the supplies section. For something like five months. Before returning to his well-off Tokyo life.
Chapeau, Mr Natsume Soseki.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 19, 2019
Natsume Sôseki her çağa hitap eden bir yazar. Sade ve anlaşılır dili, insanı hikâyenin içine çeken ve hikâyenin kahramanıymış hissi veren güçlü anlatımı, olağanüstü tasvir yeteneği... Her eseri birbirinden değerli.
Madenci, Natsume Sôseki'nin muhteşem tarzını tam anlamıyla yansıtıyor. Her sayfada insana, insan davranışına, topluma dair birbirinden doğru ve genel-geçer tespitler oldukça dikkate değer.
"...insanları anlamak güçtür. Tanrı bile onları kolayca anlayacak güçte değildir."
"Ben daha önce geldiğim için az da olsa ayrıcalık gösterse iyi olur diye düşünüyordum. Bu, insan kibrinin nasıl ucu bucağı olmadan uzayıp gideceğine iyi bir örnektir."
"Yalnızca bir başkasını daha kendi seviyelerine indirmenin verdiği hazla coşmakla kalmıyorlar, düşene bir tekme daha savurup aynı aşağılık seviyede olmalarına rağmen, sahip oldukları acıya dayanma yeteneğinin verdiği özgüvenle tatmin olmayı da başarıyorlardı."
"İlerisi karanlıktı. “Burası cehenneme açılan kapıdır. Girebilecek misin?” diye sordu Hatsu."
"İnsanın hedefine nihayet ulaştığı, hemen sonrasında ise hedefine ulaşmış olmaktan pişman olduğu zamanlar vardır."
Madenci, Natsume Sôseki'nin muhteşem tarzını tam anlamıyla yansıtıyor. Her sayfada insana, insan davranışına, topluma dair birbirinden doğru ve genel-geçer tespitler oldukça dikkate değer.
"...insanları anlamak güçtür. Tanrı bile onları kolayca anlayacak güçte değildir."
"Ben daha önce geldiğim için az da olsa ayrıcalık gösterse iyi olur diye düşünüyordum. Bu, insan kibrinin nasıl ucu bucağı olmadan uzayıp gideceğine iyi bir örnektir."
"Yalnızca bir başkasını daha kendi seviyelerine indirmenin verdiği hazla coşmakla kalmıyorlar, düşene bir tekme daha savurup aynı aşağılık seviyede olmalarına rağmen, sahip oldukları acıya dayanma yeteneğinin verdiği özgüvenle tatmin olmayı da başarıyorlardı."
"İlerisi karanlıktı. “Burası cehenneme açılan kapıdır. Girebilecek misin?” diye sordu Hatsu."
"İnsanın hedefine nihayet ulaştığı, hemen sonrasında ise hedefine ulaşmış olmaktan pişman olduğu zamanlar vardır."
November 1, 2019
Daha ilk paragrafıyla muzipçe göz kırpıyor size bu “hiçbir zaman bir romana dönüşemeyecek” kitap.
Deneysel anlatım tekniğiyle zamanının çok ilerisinde olduğu kesin. Yüz yıl önce yazıldığına inanası gelmiyor insanın. Zaten Murakami de Soseki’yi kendi çağdaşıymış gibi hissettiğini söyleyerek bu hissiyata arka çıkıyor.
Soseki’in okuduğum ilk kitabı oldu Madenci. Deneysel tekniğiyle yazarın diğer kitaplarından bir hayli ayrı olduğunun altının çizilmesi iyi mi kötü mü bilemedim, onları da okuyup ayrıca karar vermek gerekecek.
“İşte edebiyat budur” demeyi seviyor, her kitabı acaba bu keyfi yaşatacak mı merakıyla elinize alıyorsanız, “Madenci”yi okumuş olmaktan duyacağınız memnuniyet hiç de az olmayacaktır.
Deneysel anlatım tekniğiyle zamanının çok ilerisinde olduğu kesin. Yüz yıl önce yazıldığına inanası gelmiyor insanın. Zaten Murakami de Soseki’yi kendi çağdaşıymış gibi hissettiğini söyleyerek bu hissiyata arka çıkıyor.
Soseki’in okuduğum ilk kitabı oldu Madenci. Deneysel tekniğiyle yazarın diğer kitaplarından bir hayli ayrı olduğunun altının çizilmesi iyi mi kötü mü bilemedim, onları da okuyup ayrıca karar vermek gerekecek.
“İşte edebiyat budur” demeyi seviyor, her kitabı acaba bu keyfi yaşatacak mı merakıyla elinize alıyorsanız, “Madenci”yi okumuş olmaktan duyacağınız memnuniyet hiç de az olmayacaktır.
November 28, 2016
This is not a book to read when you are feeling down and out. One of Soseki's many masterpieces and a true psychological tour de force, we enter the mind of this miner and see the world through his eyes and it is a rough life. It is also extremely Proustian in its analysis of the protagonist's thought process and entirely existentialist in outlook. A beautiful but not uplifting read.
August 7, 2025
Modern Japon edebiyatının derinliklerinde bir yolculuk**
Natsume Sōseki'nin "Madenci" romanı, yazarın olgunluk döneminin dikkat çekici eserlerinden biri. Tokyo'da başarısız olan genç bir adamın maden ocaklarında çalışmaya başlamasını konu alan bu roman, sadece fiziksel bir iş değişimini değil, derin bir ruhsal dönüşümü de anlatıyor.
Sōseki'nin karakterizasyondaki ustalığı burada da kendini gösteriyor. Ana karakter başlangıçta oldukça pasif ve kayıtsız görünse de, maden ocaklarının zorlu yaşam koşulları arasında yavaş yavaş değişmeye başlıyor. Bu dönüşüm süreci son derece gerçekçi ve inandırıcı şekilde işlenmiş.
Romanın en güçlü yanlarından biri, Meiji dönemi Japonya'sının sosyal katmanları arasındaki geçişliliği göstermesi. Eğitimli orta sınıftan işçi sınıfına geçiş, sadece ekonomik değil, kimlik sorgulamasını da beraberinde getiriyor.
Sōseki'nin üslubu her zamanki gibi sade ama derin. Madencilik hayatının zorluklarını abartmadan, romantize etmeden anlatması takdir edilesi. Ancak romanın bazı bölümlerinde akışın yavaşladığını ve okuyucunun dikkatinin dağıldığını hissetmek mümkün.
Modern okuyucu için hala geçerli olan evrensel temalar: yabancılaşma, kimlik arayışı, toplumsal sınıf değişimi. Japon edebiyatına ilgi duyanlar için mutlaka okunması gereken bir eser.
Natsume Sōseki'nin "Madenci" romanı, yazarın olgunluk döneminin dikkat çekici eserlerinden biri. Tokyo'da başarısız olan genç bir adamın maden ocaklarında çalışmaya başlamasını konu alan bu roman, sadece fiziksel bir iş değişimini değil, derin bir ruhsal dönüşümü de anlatıyor.
Sōseki'nin karakterizasyondaki ustalığı burada da kendini gösteriyor. Ana karakter başlangıçta oldukça pasif ve kayıtsız görünse de, maden ocaklarının zorlu yaşam koşulları arasında yavaş yavaş değişmeye başlıyor. Bu dönüşüm süreci son derece gerçekçi ve inandırıcı şekilde işlenmiş.
Romanın en güçlü yanlarından biri, Meiji dönemi Japonya'sının sosyal katmanları arasındaki geçişliliği göstermesi. Eğitimli orta sınıftan işçi sınıfına geçiş, sadece ekonomik değil, kimlik sorgulamasını da beraberinde getiriyor.
Sōseki'nin üslubu her zamanki gibi sade ama derin. Madencilik hayatının zorluklarını abartmadan, romantize etmeden anlatması takdir edilesi. Ancak romanın bazı bölümlerinde akışın yavaşladığını ve okuyucunun dikkatinin dağıldığını hissetmek mümkün.
Modern okuyucu için hala geçerli olan evrensel temalar: yabancılaşma, kimlik arayışı, toplumsal sınıf değişimi. Japon edebiyatına ilgi duyanlar için mutlaka okunması gereken bir eser.
May 4, 2019
Madenci, gerçekten çok sevdiğim bir kitap oldu. Genelde kitaplara verilen emeği de göz önünde bulundurarak 5 yıldız veriyorum burada nacizane ama bu kitap hakikaten 5 yıldızı hak eden bir kitap bence.
Madencimiz, 19 yaşında yaşadığı karmaşık bir aşk hikayesi sebebiyle artık insanların arasına karışmaktan vazgeçiyor ve evden kaçıyor. Daha sonra da kendisine madenci olmasını teklif eden bir adamın teklifini, evden kaçarken ölmeyi veya en azından ölüme yakın olmayı planladığı için de kabul ediyor, adamın peşine düşüyor ve yola koyuluyor.
19 yaşında, toplumun -madencilere nisbetle- üst sınıfından olan, belki de gayet kıytırık bir sebeple evden kaçmış, duygularına yenik düşmeye oldukça meyilli, ölmek isteyen ama bir yandan da bu karardan sık sık vazgeçen ve hatta ölmek için yer seçerken bile kibrine kapılan madenciyi çok güzel bir sadelik ve samimiyetle yazmış Soseki. Tabi, modern Japon edebiyatının kurucusu olarak sayılan bir yazar zaten mevzubahis, ne desem boş herhalde. Kitabın sonunda Aşio Madeni ile ilgili öğrendiğimiz bilgilerden sonra da madenci olmayı ve madenin şartlarını hakikaten çok güzel yansıttığını görüyoruz. Adamlar isyan etmekte haksız değillermiş. Elbette madencinin hikayesinin gerçek bir hikayeye dayanıyor olması da etkili bunda.
Haruki Murakami, sonsözde kitabın diğer Soseki kitaplarından daha az popüler olduğunu yazmış ama ben bu kitabın akışını, madencinin duygularını okurken hissettiğim sıcaklığı çok sevdim ve iyi ki bu kitabı almışım ve okumuşum dedim.
Her kitaptan malesef net olarak cümleler hatırlayamıyorum. Ya duygular ya da okuduğum genişçe bir bölüm kalıyor aklımda. Bu kitapta da çukurun dibine inilen o uzun mu uzun, dar mı dar yol kalacak aklımda sanıyorum. Sanki ben girdim o bele gelen sulara, ben çıktım o dik merdivenlerden, hakikaten zorlu bir yoldu.
Kitabın bitişi muhtemelen bazı okurları memnun etmemiştir fakat ben kitaptaki o genel gergin ve belirsiz havaya yakıştırdım.
Madenci'den sonra diğer Soseki kitaplarını da listeme alıyorum.
Madencimiz, 19 yaşında yaşadığı karmaşık bir aşk hikayesi sebebiyle artık insanların arasına karışmaktan vazgeçiyor ve evden kaçıyor. Daha sonra da kendisine madenci olmasını teklif eden bir adamın teklifini, evden kaçarken ölmeyi veya en azından ölüme yakın olmayı planladığı için de kabul ediyor, adamın peşine düşüyor ve yola koyuluyor.
19 yaşında, toplumun -madencilere nisbetle- üst sınıfından olan, belki de gayet kıytırık bir sebeple evden kaçmış, duygularına yenik düşmeye oldukça meyilli, ölmek isteyen ama bir yandan da bu karardan sık sık vazgeçen ve hatta ölmek için yer seçerken bile kibrine kapılan madenciyi çok güzel bir sadelik ve samimiyetle yazmış Soseki. Tabi, modern Japon edebiyatının kurucusu olarak sayılan bir yazar zaten mevzubahis, ne desem boş herhalde. Kitabın sonunda Aşio Madeni ile ilgili öğrendiğimiz bilgilerden sonra da madenci olmayı ve madenin şartlarını hakikaten çok güzel yansıttığını görüyoruz. Adamlar isyan etmekte haksız değillermiş. Elbette madencinin hikayesinin gerçek bir hikayeye dayanıyor olması da etkili bunda.
Haruki Murakami, sonsözde kitabın diğer Soseki kitaplarından daha az popüler olduğunu yazmış ama ben bu kitabın akışını, madencinin duygularını okurken hissettiğim sıcaklığı çok sevdim ve iyi ki bu kitabı almışım ve okumuşum dedim.
Her kitaptan malesef net olarak cümleler hatırlayamıyorum. Ya duygular ya da okuduğum genişçe bir bölüm kalıyor aklımda. Bu kitapta da çukurun dibine inilen o uzun mu uzun, dar mı dar yol kalacak aklımda sanıyorum. Sanki ben girdim o bele gelen sulara, ben çıktım o dik merdivenlerden, hakikaten zorlu bir yoldu.
Kitabın bitişi muhtemelen bazı okurları memnun etmemiştir fakat ben kitaptaki o genel gergin ve belirsiz havaya yakıştırdım.
Madenci'den sonra diğer Soseki kitaplarını da listeme alıyorum.
August 26, 2019
“Hatsu’nun peşinden dışarı çıktım. Hâlâ yağmur yağıyordu. İlk damla şapkama düştü. Yukarı bakınca –havayı kolaçan etmek için kafamı kaldırdım- çeneme, ağzıma ve burnuma damlalar düştü. Sonra omzuma düştüler. Daha sonraysa ayaklarıma. Henüz çok az yürümüştük ki bütün vücudum ıslanmıştı. Kıyafetlerimden geçip tenimle temas eden su ise cildimin enerjisiyle buharlaşıyordu. Fakat yağmur soğuktu ve vücut ısım giderek düşüyor gibi hissediyordum ama tepeyi arşınlayan Hatsu absürt derecede hızlı hareket ettiği için, çukurun girişine geldiğimizde gözeneklerimin emdiği yağmur suyunu çoktan çıkarmaya başlamıştı.
Giriş, dev bir demir yolu tünelini andırıyordu. Rulo şeklinde bir pastanın sırtı gibi yükselen kemerin yüksekliği üç buçuk metreyi geçiyor olmalıydı. Girişte başlayan raylar da demir yolu tüneli havasını perçinliyordu. Dediklerine göre bu raylarda elektrikli tren gidip geliyormuş. Girişin hemen önünde dikilip derinlere doğru bir göz attım. İlerisi karanlıktı.
‘Burası cehenneme açılan kapıdır. Girebilecek misin?’ diye sordu Hatsu.”(s.128)
Giriş, dev bir demir yolu tünelini andırıyordu. Rulo şeklinde bir pastanın sırtı gibi yükselen kemerin yüksekliği üç buçuk metreyi geçiyor olmalıydı. Girişte başlayan raylar da demir yolu tüneli havasını perçinliyordu. Dediklerine göre bu raylarda elektrikli tren gidip geliyormuş. Girişin hemen önünde dikilip derinlere doğru bir göz attım. İlerisi karanlıktı.
‘Burası cehenneme açılan kapıdır. Girebilecek misin?’ diye sordu Hatsu.”(s.128)
December 16, 2020
Bir madenci, Soseki’den yaşadığı aşk macerasını yazmasını ister ve ona hikayesini anlatmaya başlar. Fakat bu aşk macerasından çok, gencin Aşio Bakır Maden’ine dair anlattıklarını Soseki’nin daha çok ilgilisini çeker. Bugün kullanılmayan ve metruk haldeki maden zamanında ağır çalışma koşulları ile biliniyordu.
Bu aslen bir Japon gazetesi için yazılan sıra dışı bir hikaye. Nişanlısı ve başka bir kadının karıştığı skandal nedeni ile evden ayrılan genç, sonsunuza dek ortadan kaybolmayı düşünüyor, ancak kendisine bakır madenlerinde iş teklif eden bir adamla tanışına kadar hiçbir planı yok.
Sonunda evet şimdi ne oldu diyebilirsiniz? O madende yaşadığı tecrübeler kahramanın hayatına ne kattı, onu neye dönüştürdü diye düşünebilirsiniz. Soseki bu bölümü tamamen atlamış. Bunu kendisi de kitabın sonunda yazıyor; ‘kitabımın bir romana dönüşemediği gerçekliğinden pekala anlayabilirsiniz.’ diyor. Aslında bu bölüme biraz daha ağırlık verse güzel uzun bir roman ortaya çıkabilirmiş.
Bu aslen bir Japon gazetesi için yazılan sıra dışı bir hikaye. Nişanlısı ve başka bir kadının karıştığı skandal nedeni ile evden ayrılan genç, sonsunuza dek ortadan kaybolmayı düşünüyor, ancak kendisine bakır madenlerinde iş teklif eden bir adamla tanışına kadar hiçbir planı yok.
Sonunda evet şimdi ne oldu diyebilirsiniz? O madende yaşadığı tecrübeler kahramanın hayatına ne kattı, onu neye dönüştürdü diye düşünebilirsiniz. Soseki bu bölümü tamamen atlamış. Bunu kendisi de kitabın sonunda yazıyor; ‘kitabımın bir romana dönüşemediği gerçekliğinden pekala anlayabilirsiniz.’ diyor. Aslında bu bölüme biraz daha ağırlık verse güzel uzun bir roman ortaya çıkabilirmiş.
December 18, 2020
"Acı çeken ben olduğuma göre, buna son verecek olan da ben olmalıyım."
"Aynanın önünde dikilip aynadaki yansımanızdan şikayet ediyorsanız bir yere varamazsınız. Eğer toplumun yansıması da denilen bu aynanın yerini değiştiremiyorsanız, yapılacak en iyi şey aynadan uzaklaşmaktır."
Soseki, Japon edebiyatının mihenk taşlarından bence. Her kitabı ayrı bir edebi şölen. Bu kitabı külliyatı içinde en zayıfı olarak kabul edildiğini düşünülürse, en zayıfı buysa nasıl bir hazinedir acaba dedirtiyor insana.
Kitapta sonsöz Murakami 'nin dersem belki ne denli şahane olduğuna dair ipucu vermiş olurum.
Zaten cağnım Jaguar basmış, ne bassa okurum 🤩
Soseki ile tanışmaya bir şans verin der, keyifli okumalar dilerim!
#readingismycardio #aslihanneokudu #madenci #natsumesoseki #jaguar #okudumbitti #bookstagram #okumakiptiladır #kimneokudu #kitapyolda
"Aynanın önünde dikilip aynadaki yansımanızdan şikayet ediyorsanız bir yere varamazsınız. Eğer toplumun yansıması da denilen bu aynanın yerini değiştiremiyorsanız, yapılacak en iyi şey aynadan uzaklaşmaktır."
Soseki, Japon edebiyatının mihenk taşlarından bence. Her kitabı ayrı bir edebi şölen. Bu kitabı külliyatı içinde en zayıfı olarak kabul edildiğini düşünülürse, en zayıfı buysa nasıl bir hazinedir acaba dedirtiyor insana.
Kitapta sonsöz Murakami 'nin dersem belki ne denli şahane olduğuna dair ipucu vermiş olurum.
Zaten cağnım Jaguar basmış, ne bassa okurum 🤩
Soseki ile tanışmaya bir şans verin der, keyifli okumalar dilerim!
#readingismycardio #aslihanneokudu #madenci #natsumesoseki #jaguar #okudumbitti #bookstagram #okumakiptiladır #kimneokudu #kitapyolda
January 13, 2019
Soseki’nin çok farklı bir üslup kullandığı kitabının ilk yarısında konsantre olmakta zorlanmıştım ama bittikten sonra tekrar ilk yarısına dönme istediği hissettim. O zaman fark ettim ki, satır aralarında ilk okumada fark edemediğim cümleler saklıydı.
Soseki 88. sayfada kitabını şu şekilde tanımlıyor; “... tek yaptığım, birbirine hiç benzemeyen gerçekleri olduğu gibi buraya not düşmek. Romana benzeyen bir tarafı olmadığından bir roman gibi ilginç değil. Buna karşın, bir romandan çok daha gizemli. Bütünüyle kaderin sahneye koyduğu doğal gerçeklerden oluştuğu için insanın kurguladığı bir romandan çok daha kuralsız ilerliyor. Gizemini de buradan alıyor. Ya da bana hep öyle geliyor…” Kitabın son sayfasında da yazar; kitabın bir romana dönüşmemesinin nedeninin söylediklerinin tamamının gerçeklerden oluşması olduğunu söylüyor. Bunun, kitabın yeni bir tür olarak kabul edilmesini arzu ettiği için mi, yoksa bir roman olarak tamamlanmamış ve bekleneni vermemiş olduğunu düşünmesinden mi kaynaklandığını anlamak zor.
Madenin girişinde kahramana rehberlik yapan karakter; “… Burası cehenneme açılan kapıdır. Girebilecek misin?” (sf; 129.) der. Tıpkı Takici Kobayaşi’nin 1929 yılında yazdığı Yengeç Konserveleme Gemisi adlı kitabının başlangıç cümlesi olan; “Hey, cehenneme gidiyoz lan!” gibi. Her ikisi de gerçek cehennemi ve her türlü sosyal güvenceden ve haktan yoksun bir şekilde mücadele veren işçilerin yaşadıklarını tüm detaylarıyla anlatmak üzerine yazılmış kitaplar. Belki de bir yazar olmanın da ötesinde, bir borcun ifası…
Diğer taraftan Madenci, böylesine büyük bir toplumsal sorunun oluşturduğu fonda, aslında insan ruhunun ve psikolojisinin, tek bir sözcük, tek bir çiçek, güneş ışığı gibi küçük etkilerle bile nasıl büyük değişimler gösterebildiğine ilişkin bir metin.
Toplumun acımasızlığı, eğitimin önemi ve her şeye rağmen güneşin parlamaya devam etmesi. Çok başarılı bir anlatım. Sabırla ve özenle okumanızı öneririm.
“... Kendinizi öfkelenmeyen ve isyan etmeyen bir varlığa dönüştürme çabasının, aptal olma yolunda kendinizi keyifle eğitmenizden bir farkı yoktur. Her şeyden önce sağlığınıza zarar verirsiniz. Eğer insanların tepki göstermesi canınızı sıkıyorsa, onları öfkeye ve isyana sürüklemeyecek bir şekilde davranışlar sergilemeniz daha mantıklı olmaz mı?…”, sf; 72.
“... toplum denilen şey merhametsiztir. Günahlarını içinde saklamayı becerirsen seni her zaman bağışlar fakat açık ettiğin an daha fazla görmezden gelmez...”, sf; 174.
Soseki 88. sayfada kitabını şu şekilde tanımlıyor; “... tek yaptığım, birbirine hiç benzemeyen gerçekleri olduğu gibi buraya not düşmek. Romana benzeyen bir tarafı olmadığından bir roman gibi ilginç değil. Buna karşın, bir romandan çok daha gizemli. Bütünüyle kaderin sahneye koyduğu doğal gerçeklerden oluştuğu için insanın kurguladığı bir romandan çok daha kuralsız ilerliyor. Gizemini de buradan alıyor. Ya da bana hep öyle geliyor…” Kitabın son sayfasında da yazar; kitabın bir romana dönüşmemesinin nedeninin söylediklerinin tamamının gerçeklerden oluşması olduğunu söylüyor. Bunun, kitabın yeni bir tür olarak kabul edilmesini arzu ettiği için mi, yoksa bir roman olarak tamamlanmamış ve bekleneni vermemiş olduğunu düşünmesinden mi kaynaklandığını anlamak zor.
Madenin girişinde kahramana rehberlik yapan karakter; “… Burası cehenneme açılan kapıdır. Girebilecek misin?” (sf; 129.) der. Tıpkı Takici Kobayaşi’nin 1929 yılında yazdığı Yengeç Konserveleme Gemisi adlı kitabının başlangıç cümlesi olan; “Hey, cehenneme gidiyoz lan!” gibi. Her ikisi de gerçek cehennemi ve her türlü sosyal güvenceden ve haktan yoksun bir şekilde mücadele veren işçilerin yaşadıklarını tüm detaylarıyla anlatmak üzerine yazılmış kitaplar. Belki de bir yazar olmanın da ötesinde, bir borcun ifası…
Diğer taraftan Madenci, böylesine büyük bir toplumsal sorunun oluşturduğu fonda, aslında insan ruhunun ve psikolojisinin, tek bir sözcük, tek bir çiçek, güneş ışığı gibi küçük etkilerle bile nasıl büyük değişimler gösterebildiğine ilişkin bir metin.
Toplumun acımasızlığı, eğitimin önemi ve her şeye rağmen güneşin parlamaya devam etmesi. Çok başarılı bir anlatım. Sabırla ve özenle okumanızı öneririm.
“... Kendinizi öfkelenmeyen ve isyan etmeyen bir varlığa dönüştürme çabasının, aptal olma yolunda kendinizi keyifle eğitmenizden bir farkı yoktur. Her şeyden önce sağlığınıza zarar verirsiniz. Eğer insanların tepki göstermesi canınızı sıkıyorsa, onları öfkeye ve isyana sürüklemeyecek bir şekilde davranışlar sergilemeniz daha mantıklı olmaz mı?…”, sf; 72.
“... toplum denilen şey merhametsiztir. Günahlarını içinde saklamayı becerirsen seni her zaman bağışlar fakat açık ettiğin an daha fazla görmezden gelmez...”, sf; 174.
March 22, 2019
Klostrofobisi olanlar kaçsın :)
Elimde adeta bir tarih tutuyorum. Güzel bir tecrübe oldu bu kitap benim için. Böyle farklı eserleri okumayı seviyorum. Öncelikle yazar 19. yüzyıl edebiyatçısı olarak kabul edilebilir. 1916 yılında vefat etmiş. Japon edebiyatının en önemli yazarlarından birisi olarak tanınıyor. Bir dönem paralarına kendisini basmışlar örneğin. Madenci ise onun en iyi kitaplarından birisi değil açıkçası. Daha doğrusu genel kanı bu yönde. Biraz daha gölgede kalmış ve bir miktar eleştiri almış bir kitap.
Dili ve anlatımı yoğun. Bol psikolojik detay veriliyor ve çıkarımlar yapılıyor. Bu özelliğiyle Soseki bana Sabahattin Ali'yi anımsattı. Benzer yoğun anlatımla burada da karşılaşıyoruz. Bu yüzden okurken kafamızı tamamen vererek, dikkat kesilerek okumak gerekiyor. Yani öyle çerezlik düşünülüp alınıp okunacak bir kitap değil.
Natsume Soseki bu kitabı aceleyle yazmış diyebiliriz. Kitabın sonundaki ilave yazıdan(ki oraya da değineceğim) bunu öğrenebiliyoruz. Bu yüzden sonunu tam bağlayamamış ya da çok uğraşmamış gibi geldi bana açıkçası.
Eser tıpkı eski dönem birçok kitapta olduğu gibi aralıksız bir metin şeklinde. Yani bölümlere ayrılmamış. Bu açıdan ben okurken biraz zorlandım. Nerede kaldığımızı falan şaşırıyoruz ve es verecek fırsatımız pek olmuyor. Bu haliyle daha dolu dolu hissettirse de kullanışlı değil bana göre.
Bu versiyonun sonunda Haruki Murakami'nin yazdığı birkaç sayfalık bir yazı var onu kesinlikle okuyun. Hatta kitabı almadan önce kitapçıda da o kısmı okuyabilirsiniz. Roman hakkında epey bir fikriniz oluyor. Ben orada değinilen konulardan burada hiç bahsetmedim. Murakami zaten gerekenleri söylemiş yani fazla söze gerek yok.
Bir söz de kitabın tasarımına. Benim bu kitabı alma sebebim kesinlikle kapağı. Gördüğüm en iyi işlerden biri olabilir. Bu vesileyle jaguar kitap'ı tebrik ederim. (David Drummond tasarımıymış)
Elimde adeta bir tarih tutuyorum. Güzel bir tecrübe oldu bu kitap benim için. Böyle farklı eserleri okumayı seviyorum. Öncelikle yazar 19. yüzyıl edebiyatçısı olarak kabul edilebilir. 1916 yılında vefat etmiş. Japon edebiyatının en önemli yazarlarından birisi olarak tanınıyor. Bir dönem paralarına kendisini basmışlar örneğin. Madenci ise onun en iyi kitaplarından birisi değil açıkçası. Daha doğrusu genel kanı bu yönde. Biraz daha gölgede kalmış ve bir miktar eleştiri almış bir kitap.
Dili ve anlatımı yoğun. Bol psikolojik detay veriliyor ve çıkarımlar yapılıyor. Bu özelliğiyle Soseki bana Sabahattin Ali'yi anımsattı. Benzer yoğun anlatımla burada da karşılaşıyoruz. Bu yüzden okurken kafamızı tamamen vererek, dikkat kesilerek okumak gerekiyor. Yani öyle çerezlik düşünülüp alınıp okunacak bir kitap değil.
Natsume Soseki bu kitabı aceleyle yazmış diyebiliriz. Kitabın sonundaki ilave yazıdan(ki oraya da değineceğim) bunu öğrenebiliyoruz. Bu yüzden sonunu tam bağlayamamış ya da çok uğraşmamış gibi geldi bana açıkçası.
Eser tıpkı eski dönem birçok kitapta olduğu gibi aralıksız bir metin şeklinde. Yani bölümlere ayrılmamış. Bu açıdan ben okurken biraz zorlandım. Nerede kaldığımızı falan şaşırıyoruz ve es verecek fırsatımız pek olmuyor. Bu haliyle daha dolu dolu hissettirse de kullanışlı değil bana göre.
Bu versiyonun sonunda Haruki Murakami'nin yazdığı birkaç sayfalık bir yazı var onu kesinlikle okuyun. Hatta kitabı almadan önce kitapçıda da o kısmı okuyabilirsiniz. Roman hakkında epey bir fikriniz oluyor. Ben orada değinilen konulardan burada hiç bahsetmedim. Murakami zaten gerekenleri söylemiş yani fazla söze gerek yok.
Bir söz de kitabın tasarımına. Benim bu kitabı alma sebebim kesinlikle kapağı. Gördüğüm en iyi işlerden biri olabilir. Bu vesileyle jaguar kitap'ı tebrik ederim. (David Drummond tasarımıymış)
September 14, 2025
Kitap müthiş bir iç hesaplaşma; sürekli bir zihin kaosu var. Yola düşmek, pişmanlık ve “iyiki”ler arasında gidip gelmek, ardında bırakılanların özlemi ama aynı zamanda alttan yürüyen bir intikam hissi ve uzaklaşarak hesaplaşmak… Bu tatlarla başlıyor kitap. Ama ara ara hep “Acaba ayrılmasaydım daha mı farklı olurdum?” hissi çok fazla var. Fakat ayaklar, zihnin yürüyüşüne aldırmadan onu hep takip ediyor.
Yola çıkan herkesin başına gelebileceği gibi yalnızlık ilk durakta sona eriyor ve kahraman kendisini, dolandırıcılıkla hayranlık arasında gidip gelen ilgisini çeken Dotera adamı Çauoz Bey’le tanışırken buluyor. Olaylar buradan sonra biraz onun kontrolünden çıkmaya başlıyor. Bugüne kadar işsizlik ve lakayıtlıkla tanımlanmış hayatına en zayıf noktasından, yani iş teklifiyle vuruluyor. Kahraman koşulsuz şartsız kabul ediyor, fakat bunu belli etmemeye çalışırken kendini Çauoz’un ellerinde buluyor.
Dağlar, tepeler, fikirler, sorular aşılır ve sonunda teklif edilen maden işçiliğine doğru adım adım, isteksizce ve korkarak ilerlenir. Yolda başka karakterlerle, daha başka sorularla ve korkularla yüzleşilir ve nihayetinde maden işçiliğine varılır.
Aslında burada maden bir nevi alegori gibi. Çünkü kazı işlemi hep zihinden kalbe, bugünden düne, korkudan cesarete doğru kürek kürek işliyor kitapta. Anlatım dili çok sade ve akıcı. Yazar size bir zihnin içinde gerçek bir kazıcılık yaptırıyor.
Sonunda elbet bir madene varılıyor. Burada yine dibe doğru katman katman açılan kapılar var. Her kapının ardı zorbalık ve başka bir karanlıkla dolu. Ama hedef hep dipte ve en sona dokunmak hırsıyla dolu. Sonunda o karanlık sulara, dinamitlere ve gözün gözü görmediği dibe iniliyor. Fakat kahramanımız görüyor ki, burası ona göre bir yer değil. Ve sonunda daha aydınlık olan kısımlara ulaşmak gibi açık bir kapıyla kitap noktalanıyor diyebilirim.
Yola çıkan herkesin başına gelebileceği gibi yalnızlık ilk durakta sona eriyor ve kahraman kendisini, dolandırıcılıkla hayranlık arasında gidip gelen ilgisini çeken Dotera adamı Çauoz Bey’le tanışırken buluyor. Olaylar buradan sonra biraz onun kontrolünden çıkmaya başlıyor. Bugüne kadar işsizlik ve lakayıtlıkla tanımlanmış hayatına en zayıf noktasından, yani iş teklifiyle vuruluyor. Kahraman koşulsuz şartsız kabul ediyor, fakat bunu belli etmemeye çalışırken kendini Çauoz’un ellerinde buluyor.
Dağlar, tepeler, fikirler, sorular aşılır ve sonunda teklif edilen maden işçiliğine doğru adım adım, isteksizce ve korkarak ilerlenir. Yolda başka karakterlerle, daha başka sorularla ve korkularla yüzleşilir ve nihayetinde maden işçiliğine varılır.
Aslında burada maden bir nevi alegori gibi. Çünkü kazı işlemi hep zihinden kalbe, bugünden düne, korkudan cesarete doğru kürek kürek işliyor kitapta. Anlatım dili çok sade ve akıcı. Yazar size bir zihnin içinde gerçek bir kazıcılık yaptırıyor.
Sonunda elbet bir madene varılıyor. Burada yine dibe doğru katman katman açılan kapılar var. Her kapının ardı zorbalık ve başka bir karanlıkla dolu. Ama hedef hep dipte ve en sona dokunmak hırsıyla dolu. Sonunda o karanlık sulara, dinamitlere ve gözün gözü görmediği dibe iniliyor. Fakat kahramanımız görüyor ki, burası ona göre bir yer değil. Ve sonunda daha aydınlık olan kısımlara ulaşmak gibi açık bir kapıyla kitap noktalanıyor diyebilirim.
December 2, 2020
Öncelikle kitabı Türkçeye kazandıran Jaguar Kitap'a ve kitabı çeviren Sinan Ceylan ile sondaki Murakami ye ait kitap yazısını çeviren Cansu Canseven'e teşekkürler.
" İşte madencilik tecrübelerim bundan ibaret. Ayrıca söylediğim gibi her şey doğru , zaten bunu kitabımın bir romana dönüşemediği gerçeğinden pekâlâ anlayabilirsiniz."
Böyle bitiyordu kitap.
19 yaşında ailesinden , evinden uzaklaşmak isteyen hatta tek başına yaşamayı düşünerek evden kaçmış , intihar etmeyi bile göze almış bir gencin hikayesi. Daha sonrasında Çozo isminde bir adamla ile tanışıp Bakır madenine doğru giden bir yolculuk. Kuşkusuz kitap üzerine söylenecek daha şeyler var ancak Murakami öyle güzel özetlemiş ki , üstüne diyecek bir şey yok.
Ruh halim bu aralar pek iyi olmadığından , Soseki'nin ölüm ile ilgili yazdıkları beni etkiledi.
Ayrıca ara ara hikayenin içerisinden çıkıp okuyucu ile konuşması , ona hikaye ile ilgili kafasındakileri aktarması da farklı bir anlatım tarzı oluşturmuş.
O zaman şu kısımı da alıntılayarak yazıyı bitireyim.
"Acaba ellerimi bıraksa mıydım ? Belki de kafalama yere çakılıp paramparça olmak , bu işe bir son vermek gerekiyordu. Dayanılmaz bir ölüm arzusu kabardı içimde . "
Keyifli okumalar.
" İşte madencilik tecrübelerim bundan ibaret. Ayrıca söylediğim gibi her şey doğru , zaten bunu kitabımın bir romana dönüşemediği gerçeğinden pekâlâ anlayabilirsiniz."
Böyle bitiyordu kitap.
19 yaşında ailesinden , evinden uzaklaşmak isteyen hatta tek başına yaşamayı düşünerek evden kaçmış , intihar etmeyi bile göze almış bir gencin hikayesi. Daha sonrasında Çozo isminde bir adamla ile tanışıp Bakır madenine doğru giden bir yolculuk. Kuşkusuz kitap üzerine söylenecek daha şeyler var ancak Murakami öyle güzel özetlemiş ki , üstüne diyecek bir şey yok.
Ruh halim bu aralar pek iyi olmadığından , Soseki'nin ölüm ile ilgili yazdıkları beni etkiledi.
Ayrıca ara ara hikayenin içerisinden çıkıp okuyucu ile konuşması , ona hikaye ile ilgili kafasındakileri aktarması da farklı bir anlatım tarzı oluşturmuş.
O zaman şu kısımı da alıntılayarak yazıyı bitireyim.
"Acaba ellerimi bıraksa mıydım ? Belki de kafalama yere çakılıp paramparça olmak , bu işe bir son vermek gerekiyordu. Dayanılmaz bir ölüm arzusu kabardı içimde . "
Keyifli okumalar.
March 9, 2022
"Annihilation" romanındaki o ağır havadan daha fazlasını bu kitapta soluyacak olmamı hiç beklemiyordum ama işte öyle oldu. İlginç bir sona sahip olduğunu kabul etmeliyim, yine de okuduğum her andan yeterince keyif aldığımı ifade etmeliyim. Umarım bu kitap hakkında daha detaylı inceleme yazma şansına sahip olurum çünkü eskisi kadar çok inceleme yazamıyorum. Yine de kısaca şunu söylemeliyim ki eğer gitmeniz gereken yoldan şaştığınızı düşünüyorsanız, yaşadığınız hayata dair herhangi bir nihai amaç yoksa bu kitap size en büyük rehberlerden birisi olacaktır. Okuduğunuz zaman size nereye girmeniz gerektiğini söylemeyecek belki ama yaşadığınız hayatta neyin yanlış gittiğini ve neyi doğru yapmaya ihtiyaç duyduğunuzu size sorgulatacağına emin olabilirsiniz!
January 18, 2019
Çok beğendim.
Yazar, romanlaştırması için kendisine aşk hikayesini anlatan bir arkadaşının anlattığı hikayede, maden macerasını beğenir. Aşk hikayesi gayet sıradandır. Oysa maden inen hikaye çok sıradışıdır. Soseki de elbette fırsatı değerlendirir ve aşk hikayesini bir kenara bırakır. Hiç yeltenmez bile. Hemen madencinin hikayesine başlar. İyi de eder.
19 yaşında bir gencimiz var. Evdrn kaçmış. Saçma sapan bir sebebi var evden kaçmasının. O kadar ki yazar Doğru düzgün üzerinde durmuyor bu konunun.
Tokyo da yolda boş boş yürümekte olan gencimiz bir adamla karşılaşır hiç beklemediği bir anda. Yaşlı adam bu gence iğrenç bir yemek yedirdikten sonra kendisine madenci olmayı teklif eder ve Madencilikle ilgili binbir vaatte bulunur. Gencin para vaadine kanacak durumu yoktur zira elinde aptalca gururundan başka hiçbir şey kalmamıştır. Erkekliğine bok sürmeden “benim paraya ihtiyacım yok ama yinede kabul edeyim zaten başka yapacak bir şeyim de yoktu” diyerek teklifi kabul eder.
Oysa cebinde 0,05 TL parası yoktur ve açlıktan da gebermektedir.
Oldukça zorlu yollardan iki gün boyunca bazen trenle bazen yürüyerek ilerlerler. Yaşlı adamın vaatleri elbetteki yalandır o sadece bir simsardır ve madene işçi satmaktadır komisyon karşılığı.
Ve sonunda madene ulaşır madene ulaşır ulaşmaz da simsarı bir daha göremez simsarin onunla işi bitmiştir parasını alıp uzaklaşmıştır bile çoktan.
Madense tam bir rezalettir yaşanacak durulacak nefes alınacak gibi bile değildir.
Ertesi gün bunu bir refakatçi ile madene indirirler madenin en derin noktasına kadar gider bu sadece bir ziyarettir madeni gördükten sonra orada çalışmak isteyip istemediğine karar verecektir ancak kararı elbetteki her normal insanın vereceği karar gibi olumsuz olmuştur.
Fakat aptal gururunu bir türlü yenemez ve hayır ben burada çalışmak istemiyorum diyemez sürekli ben bu işi çok istiyorum çok seviyorum mutlaka madenci olmalıyım der adeta madencilik hayallerin çocukluğunun işidir.
Fakat bir sonraki gün talih yüzüne güler ve doktor muayenesinde hafif bronşit olduğu ortaya çıkar. Bu hastalıksa insanların madende çalışmasına izin vermemektedir. Doktordan sağlam raporu alamaz ve madene bir daha giremez ancak yine gururunu yenemez elinde Çürük raporu olmasına rağmen işverene yalvarır ve en sonunda aslında birazda konforlu bir iş olan en azından, maden de Katipliğe başlar. Beş ay sonra da işten ayrılır ve ailesinin yanına geri döner.
Kitap oldukça sürükleyici yol boyunca çocuğun çektiği acıları sizde çekiyorsunuz yoruluyorsunuz acıkıyorsunuz o madene iniyorsunuz nefes alamıyorsunuz ölümle burun buruna geliyorsunuz panik atak yaşıyorsunuz klostrofobi yaşıyorsunuz. Doktorun Çürük raporu verdiği an sizde derin bir oh çekiyorsunuz.
Kitabın sonunda Murakami’nin oldukça detaylı bir analizi de var ve gerçekten çok açıklayıcı.
30 yaş iyi.
Yazar, romanlaştırması için kendisine aşk hikayesini anlatan bir arkadaşının anlattığı hikayede, maden macerasını beğenir. Aşk hikayesi gayet sıradandır. Oysa maden inen hikaye çok sıradışıdır. Soseki de elbette fırsatı değerlendirir ve aşk hikayesini bir kenara bırakır. Hiç yeltenmez bile. Hemen madencinin hikayesine başlar. İyi de eder.
19 yaşında bir gencimiz var. Evdrn kaçmış. Saçma sapan bir sebebi var evden kaçmasının. O kadar ki yazar Doğru düzgün üzerinde durmuyor bu konunun.
Tokyo da yolda boş boş yürümekte olan gencimiz bir adamla karşılaşır hiç beklemediği bir anda. Yaşlı adam bu gence iğrenç bir yemek yedirdikten sonra kendisine madenci olmayı teklif eder ve Madencilikle ilgili binbir vaatte bulunur. Gencin para vaadine kanacak durumu yoktur zira elinde aptalca gururundan başka hiçbir şey kalmamıştır. Erkekliğine bok sürmeden “benim paraya ihtiyacım yok ama yinede kabul edeyim zaten başka yapacak bir şeyim de yoktu” diyerek teklifi kabul eder.
Oysa cebinde 0,05 TL parası yoktur ve açlıktan da gebermektedir.
Oldukça zorlu yollardan iki gün boyunca bazen trenle bazen yürüyerek ilerlerler. Yaşlı adamın vaatleri elbetteki yalandır o sadece bir simsardır ve madene işçi satmaktadır komisyon karşılığı.
Ve sonunda madene ulaşır madene ulaşır ulaşmaz da simsarı bir daha göremez simsarin onunla işi bitmiştir parasını alıp uzaklaşmıştır bile çoktan.
Madense tam bir rezalettir yaşanacak durulacak nefes alınacak gibi bile değildir.
Ertesi gün bunu bir refakatçi ile madene indirirler madenin en derin noktasına kadar gider bu sadece bir ziyarettir madeni gördükten sonra orada çalışmak isteyip istemediğine karar verecektir ancak kararı elbetteki her normal insanın vereceği karar gibi olumsuz olmuştur.
Fakat aptal gururunu bir türlü yenemez ve hayır ben burada çalışmak istemiyorum diyemez sürekli ben bu işi çok istiyorum çok seviyorum mutlaka madenci olmalıyım der adeta madencilik hayallerin çocukluğunun işidir.
Fakat bir sonraki gün talih yüzüne güler ve doktor muayenesinde hafif bronşit olduğu ortaya çıkar. Bu hastalıksa insanların madende çalışmasına izin vermemektedir. Doktordan sağlam raporu alamaz ve madene bir daha giremez ancak yine gururunu yenemez elinde Çürük raporu olmasına rağmen işverene yalvarır ve en sonunda aslında birazda konforlu bir iş olan en azından, maden de Katipliğe başlar. Beş ay sonra da işten ayrılır ve ailesinin yanına geri döner.
Kitap oldukça sürükleyici yol boyunca çocuğun çektiği acıları sizde çekiyorsunuz yoruluyorsunuz acıkıyorsunuz o madene iniyorsunuz nefes alamıyorsunuz ölümle burun buruna geliyorsunuz panik atak yaşıyorsunuz klostrofobi yaşıyorsunuz. Doktorun Çürük raporu verdiği an sizde derin bir oh çekiyorsunuz.
Kitabın sonunda Murakami’nin oldukça detaylı bir analizi de var ve gerçekten çok açıklayıcı.
30 yaş iyi.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 4, 2019
Japon edebiyatının en önemli yazarlarından Soseki'nin, bir madencinin kız arkadaşıyla yaşadığı aşk hikayesini yazması için kendisine gelmesi ve Soseki'nin aşk hikayesinden çok onun maden ile anlattıklarından etkilenmesi ile ortaya çıkarttığı eseri.
19 yaşındaki genç bir adamın her şeyi geride bırakarak Tokyo'dan ayrılışı ve kendisini tamamen boşluğa bıraktığı anda karşısına çıkan maden işi. Aslında bir işe ihtiyacı olup olmaması bile önemli değil onun için. Sadece bu kez, belki de ilk kez, hayatındaki rüzgarın onu savurduğu yere gidişi. Bu yer de bir maden ocağı.
Okuması keyifli. İnsan bu genç adamın ilerleyişini takip ederken onun içinde yaşadığı çekişmelerine de ortak oluyor ve sonuna doğru geldiğinde onunla birlikte kendi hayatını sorguluyor. Bu his bende yazarın diğer kitaplarını da okumak için merak uyandırdı her ne kadar bu kitabın diğer yazdıklarından farklı bir yeri olduğuna ve diğer yazılarına benzemediği hakkında yorumlar görsem de.
Kitabın sonunda Haruki Murakami'nin son sözü hem yazar hem de kitabın yazılışı hakkında bilgiler verirken, sanırım Murakami eserlerine daha aşina olduğum için eski bir dostun kitap hakkındaki yorumunu okumuşum gibi hissettim.
Ayrıca çevirisine baktığımızda Sinan Ceylan'ın Japonca'ya hakimiyeti ve Japon kültürü bilgisi açıkça görülüyor. Eklediği dipnotlarla Japon kültüründe geçen ögelerin küçük açıklamaları hikayeyi daha tanıdık hale getirip takibini kolaylaştırdığı gibi sürükleyici kılıyor. Hangi çeviri kitapta olursa olsun bilmediğimiz ifadelere, eşyalara denk geldikçe onu okurken birden konuya yabancılaşabiliyor veya aklımıza o ifadenin ne olduğunu takabiliyoruz. Bu açıdan o ifadelerin olması gerektiği gibi metinde bırakılıp dipnotlara çevirmen notları halinde eklenmesini çok faydalı görüyorum. Çünkü bazen çevirmenler tarafından bu tarz ifadelerin Türk okuyucunun anlaması adına Türkçeleştirilmeye çalışıldığına ve böylece orijinal anlamından uzaklaştığına da denk geliyoruz.
Yazar ve kitap hakkında kısa fakat faydalı bilgilerin bulunduğunu düşündüğüm bir podcast yayınını da buraya bırakayım;
https://www.youtube.com/watch?v=52Qc7...
İyi okumalar!
19 yaşındaki genç bir adamın her şeyi geride bırakarak Tokyo'dan ayrılışı ve kendisini tamamen boşluğa bıraktığı anda karşısına çıkan maden işi. Aslında bir işe ihtiyacı olup olmaması bile önemli değil onun için. Sadece bu kez, belki de ilk kez, hayatındaki rüzgarın onu savurduğu yere gidişi. Bu yer de bir maden ocağı.
Okuması keyifli. İnsan bu genç adamın ilerleyişini takip ederken onun içinde yaşadığı çekişmelerine de ortak oluyor ve sonuna doğru geldiğinde onunla birlikte kendi hayatını sorguluyor. Bu his bende yazarın diğer kitaplarını da okumak için merak uyandırdı her ne kadar bu kitabın diğer yazdıklarından farklı bir yeri olduğuna ve diğer yazılarına benzemediği hakkında yorumlar görsem de.
Kitabın sonunda Haruki Murakami'nin son sözü hem yazar hem de kitabın yazılışı hakkında bilgiler verirken, sanırım Murakami eserlerine daha aşina olduğum için eski bir dostun kitap hakkındaki yorumunu okumuşum gibi hissettim.
Ayrıca çevirisine baktığımızda Sinan Ceylan'ın Japonca'ya hakimiyeti ve Japon kültürü bilgisi açıkça görülüyor. Eklediği dipnotlarla Japon kültüründe geçen ögelerin küçük açıklamaları hikayeyi daha tanıdık hale getirip takibini kolaylaştırdığı gibi sürükleyici kılıyor. Hangi çeviri kitapta olursa olsun bilmediğimiz ifadelere, eşyalara denk geldikçe onu okurken birden konuya yabancılaşabiliyor veya aklımıza o ifadenin ne olduğunu takabiliyoruz. Bu açıdan o ifadelerin olması gerektiği gibi metinde bırakılıp dipnotlara çevirmen notları halinde eklenmesini çok faydalı görüyorum. Çünkü bazen çevirmenler tarafından bu tarz ifadelerin Türk okuyucunun anlaması adına Türkçeleştirilmeye çalışıldığına ve böylece orijinal anlamından uzaklaştığına da denk geliyoruz.
Yazar ve kitap hakkında kısa fakat faydalı bilgilerin bulunduğunu düşündüğüm bir podcast yayınını da buraya bırakayım;
https://www.youtube.com/watch?v=52Qc7...
İyi okumalar!
June 28, 2011
Sōseki’s second novel is experimental and dense in structure. There is hardly any narrative. A pampered, middle-class kid runs away from home. He gets recruited to a mine, he realizes he can’t hack it as a miner’s assistant, and the novel ends abruptly. The novel is comprised chiefly of the kid’s inner thoughts over four days. The minute attention to the boy’s individual thoughts, which swing from naive to cynical and back again, remind me of my own thought processes, but the novel becomes rather indigestible after 100 pages.
The best writing in the book concerns the nature of identity:
"In fact, there is no such thing as character, something fixed and final. The real thing is something that novelists don’t know how to write about. Or, if they tried, the end result would never be a novel. Real people are strangely difficult to make sense out of. Even a god would have his hands full trying. But maybe I’m jumping to conclusions, presuming that other people are a mess just because I’m put together in such a disorderly way. If so, I should apologize."
The book’s central thesis is that identity is bullshit. People are shaped by factors in their environment and socialization. There is no hope for people in corrosive environments. There is no rising above degradation. There are only social environments that allow for self-maintenance or degeneration. People are malleable with no fixed identity. Good and evil, people are made solely by the quality of their surroundings. A person is a purely opportunistic being, taking advantage of the good or bad things offered by his station, becoming an amalgam of his experiences and sensations. This is similar to my own philosophical bent, but allowances must be made for Sōseki being Japanese.
Japanese live in a shame-based culture. Personal morality is much less a concern than a group-based avoidance of behaviours that do not meet group consensus. Most times group consensus and conventional morality overlap (Don’t kill, do unto others, etc), but individual morality on its own is an oddity or an impediment to group functioning.
For instance, have you ever read about an actual crime where a Japanese perpetrator went off the rails and decapitated someone or played with their guts or kept a sex slave for years? Something extensively fucked up. Maybe these perpetrators were kicked too many times or realized at someone point that nothing matters beyond discerning the group drift and following. For whatever reason, they unplugged from the matrix. They stepped out of line. In for a penny, in for-- some seriously fucked up shit. If nothing matters, the thinking goes, one should make a rather large nihilistic splash. Very few Japanese in harsh circumstance are like this; surely some Japanese people in corrosive scenarios live lives of quiet desperation. For the record, I think something similar goes on in North America, but the process is obscured by our cultures’ praise and love for individual identity. In Japan, this dynamic is much starker since personal identity is not prized and is always something to be sublimated for smooth societal functioning.
Also, there is more of a chance for social mobility in North America. Japanese are born into the cells of their culture’s social and philosophical honeycomb with very little mobility. Hence, this is may be why Sōseki thinks all people are raw material to be shaped like jelly in a mould.
Following Sōseki’s reasoning, since humans are living material shaped by their environment, nothing matters beyond staying in a positive environment. If one is born into a terrible situation, he has little hope of rising above it. He can either go out in a blaze of glory (1. By committing suicide, which curiously lacks the sort of taboo found in North America, or 2. By killing others, which is frowned upon because that just hurts the group) or let his environment steadily corrode him. The lucky are those that get a headstart and do not waste it. We are talking about social Darwinism. This is the race that Sōseki says we are all running. If you are ahead, do not waste your edge.
I think Sōseki is dead-on about identity but overstates the case. People are malleable, shaped by their social circle, their family’s means, and slightly by their education. I think the majority of people are opportunistic, but I would peg this group at 80%. And 10% of people are good and 10% are evil, despite their environment, even when they are finally crushed by their station or life events. Spend time in a kindergarten or any group of people and a reference frame appears. A few good, a few bad, and the rest a mass, the latter ready for a push in either direction as long as that is what they think the majority are doing. Then again maybe it is a question of vantage point: there are few like you, a few antagonistic to your personality, and a large mass that lies somewhere in between.
Usually when a writer begins speaking positively about the nature of identity, I tune out. Sōseki is one of the few writers I agreed with and kept reading, until he uniformly applied his materialistic nihilism. Still, I was happy to read a work that posited this view of identity. It is rare thing, probably because this sort of determinism does not make for compelling reading. One only needs to gather a bit of data about a character and then watch as he goes the way of his stereotype. Dramatic tension is only created by an oddball with a modicum of mobility who slums it. The big question being “Will he pull his golden parachute or won’t he?” Who cares. The arguments for Sōseki's bleak take on identity are what matters here.
While reading, a Don Delillo quote kept coming to mind:
"The term itself--my life--is a desperate overstatement."
Who would have thought Delillo could have trumped a Japanese master for minimalism in a craft? But Don aptly summarizes The Miner in one line.
The best writing in the book concerns the nature of identity:
"In fact, there is no such thing as character, something fixed and final. The real thing is something that novelists don’t know how to write about. Or, if they tried, the end result would never be a novel. Real people are strangely difficult to make sense out of. Even a god would have his hands full trying. But maybe I’m jumping to conclusions, presuming that other people are a mess just because I’m put together in such a disorderly way. If so, I should apologize."
The book’s central thesis is that identity is bullshit. People are shaped by factors in their environment and socialization. There is no hope for people in corrosive environments. There is no rising above degradation. There are only social environments that allow for self-maintenance or degeneration. People are malleable with no fixed identity. Good and evil, people are made solely by the quality of their surroundings. A person is a purely opportunistic being, taking advantage of the good or bad things offered by his station, becoming an amalgam of his experiences and sensations. This is similar to my own philosophical bent, but allowances must be made for Sōseki being Japanese.
Japanese live in a shame-based culture. Personal morality is much less a concern than a group-based avoidance of behaviours that do not meet group consensus. Most times group consensus and conventional morality overlap (Don’t kill, do unto others, etc), but individual morality on its own is an oddity or an impediment to group functioning.
For instance, have you ever read about an actual crime where a Japanese perpetrator went off the rails and decapitated someone or played with their guts or kept a sex slave for years? Something extensively fucked up. Maybe these perpetrators were kicked too many times or realized at someone point that nothing matters beyond discerning the group drift and following. For whatever reason, they unplugged from the matrix. They stepped out of line. In for a penny, in for-- some seriously fucked up shit. If nothing matters, the thinking goes, one should make a rather large nihilistic splash. Very few Japanese in harsh circumstance are like this; surely some Japanese people in corrosive scenarios live lives of quiet desperation. For the record, I think something similar goes on in North America, but the process is obscured by our cultures’ praise and love for individual identity. In Japan, this dynamic is much starker since personal identity is not prized and is always something to be sublimated for smooth societal functioning.
Also, there is more of a chance for social mobility in North America. Japanese are born into the cells of their culture’s social and philosophical honeycomb with very little mobility. Hence, this is may be why Sōseki thinks all people are raw material to be shaped like jelly in a mould.
Following Sōseki’s reasoning, since humans are living material shaped by their environment, nothing matters beyond staying in a positive environment. If one is born into a terrible situation, he has little hope of rising above it. He can either go out in a blaze of glory (1. By committing suicide, which curiously lacks the sort of taboo found in North America, or 2. By killing others, which is frowned upon because that just hurts the group) or let his environment steadily corrode him. The lucky are those that get a headstart and do not waste it. We are talking about social Darwinism. This is the race that Sōseki says we are all running. If you are ahead, do not waste your edge.
I think Sōseki is dead-on about identity but overstates the case. People are malleable, shaped by their social circle, their family’s means, and slightly by their education. I think the majority of people are opportunistic, but I would peg this group at 80%. And 10% of people are good and 10% are evil, despite their environment, even when they are finally crushed by their station or life events. Spend time in a kindergarten or any group of people and a reference frame appears. A few good, a few bad, and the rest a mass, the latter ready for a push in either direction as long as that is what they think the majority are doing. Then again maybe it is a question of vantage point: there are few like you, a few antagonistic to your personality, and a large mass that lies somewhere in between.
Usually when a writer begins speaking positively about the nature of identity, I tune out. Sōseki is one of the few writers I agreed with and kept reading, until he uniformly applied his materialistic nihilism. Still, I was happy to read a work that posited this view of identity. It is rare thing, probably because this sort of determinism does not make for compelling reading. One only needs to gather a bit of data about a character and then watch as he goes the way of his stereotype. Dramatic tension is only created by an oddball with a modicum of mobility who slums it. The big question being “Will he pull his golden parachute or won’t he?” Who cares. The arguments for Sōseki's bleak take on identity are what matters here.
While reading, a Don Delillo quote kept coming to mind:
"The term itself--my life--is a desperate overstatement."
Who would have thought Delillo could have trumped a Japanese master for minimalism in a craft? But Don aptly summarizes The Miner in one line.
April 29, 2019
"acı, zorluk, pişmanlık ve çaresizlik gözyaşları, hepsi tecrübe kazandıkça unutulabilir. minnet gözyaşları bile düşmeden tutulabilir. ne var ki, yozlaşmış bir benliğin başka birinin gözünde yine eski günlerdeki gibi birey yerine konulmasının verdiği mutluluk gözyaşlarının ölene kadar unutulmayacağından eminim."
October 5, 2021
Modern Japon Edebiyatı’nın kurucularından kabul edilen Natsume Soseki’nin psikolojik tahlillerini okumaya doyamadığım kitabı. Bir olay örgüsü beklemeksizin kayboldum sayfalar arasında.
İntihar etmek isteyen ama cesaret edemeyen 19 yaşındaki Tokyolu varsıl bir gencin, madenci olma yolundaki iç sesine kulak veriyoruz bu metinde. İnsan ruhuna, çelişkilerine, sorgulamalarına derin bir bakış açısı mevcut. Çukurun karanlığında aydınlık hissetmek de mümkün elbette. Yer yer karanlığı yaşıyorken yer yer de aydınlanmalar yaşatan tespitler var. Kitabın sonundaki Haruki Murakami son sözü, yazar ve kitap hakkındaki tüm taşları yerine oturtuyor. Farklı bir okuma deneyimi yaşamak istiyorsanız muhakkak başlayın derim.
“İnsanın düşüncesi kadar değişken bir şey daha yoktur şu dünyada. Tam bir fikir edindim diye rahatlarsın, kaybolur gider. Yokken kafam rahat dersin, aklına bir şey takılır. Var mı yok mu diye elimize alıp bakamadığımız için bir fikrin varlığından emin olamayız.”
“Etraflıca düşününce insan kalbinin suya çok benzediğine kanaat getirdim. İterseniz kendini çeker, siz geri çekilirseniz o baskın gelir.”
“Ne zaman boş vaktim olsa, hayatımda yaşadığım en renkli maceraları anımsamak gibi kötü bir huyum var.”
“Tıpkı hastalıklar gibi düşünce ve duyguların da bir kuluçka dönemi vardır.”
İntihar etmek isteyen ama cesaret edemeyen 19 yaşındaki Tokyolu varsıl bir gencin, madenci olma yolundaki iç sesine kulak veriyoruz bu metinde. İnsan ruhuna, çelişkilerine, sorgulamalarına derin bir bakış açısı mevcut. Çukurun karanlığında aydınlık hissetmek de mümkün elbette. Yer yer karanlığı yaşıyorken yer yer de aydınlanmalar yaşatan tespitler var. Kitabın sonundaki Haruki Murakami son sözü, yazar ve kitap hakkındaki tüm taşları yerine oturtuyor. Farklı bir okuma deneyimi yaşamak istiyorsanız muhakkak başlayın derim.
“İnsanın düşüncesi kadar değişken bir şey daha yoktur şu dünyada. Tam bir fikir edindim diye rahatlarsın, kaybolur gider. Yokken kafam rahat dersin, aklına bir şey takılır. Var mı yok mu diye elimize alıp bakamadığımız için bir fikrin varlığından emin olamayız.”
“Etraflıca düşününce insan kalbinin suya çok benzediğine kanaat getirdim. İterseniz kendini çeker, siz geri çekilirseniz o baskın gelir.”
“Ne zaman boş vaktim olsa, hayatımda yaşadığım en renkli maceraları anımsamak gibi kötü bir huyum var.”
“Tıpkı hastalıklar gibi düşünce ve duyguların da bir kuluçka dönemi vardır.”
November 20, 2020
"Bu madende tanrılar vardır. Ne kadar para kazanırsan kazan, dışarı çıkarmana izin vermezler. O para bir şekilde buraya döner " syf : 143
Haruki Murakami 'nin de son sözde dediği gibi : nasıl ki Moby Dick balina avcılığı üzerine yazılmış bir roman değilse, Madenci de bakır madenciligine dair teknikler ya da madencilerin çalışma koşulları üzerine bir roman değildir. Bu kitap etten kemikten bir insanın iç dünyasının işleyişine dairdir.
Haruki Murakami 'nin de son sözde dediği gibi : nasıl ki Moby Dick balina avcılığı üzerine yazılmış bir roman değilse, Madenci de bakır madenciligine dair teknikler ya da madencilerin çalışma koşulları üzerine bir roman değildir. Bu kitap etten kemikten bir insanın iç dünyasının işleyişine dairdir.
January 24, 2019
Tokyo'dan dağdaki bakır madenine, insanın dışından içine, yeryüzünden yerin dibine giden bir yol romanı "madenci". japon edebiyatının sade sert tınısına sahip ve zamanına göre oldukça yenilikçi. anlatıcının mesafeli duruşu ve okuyucuyla ilişkisi oldukça ilgi çekici. sonu ise şaşırtıcı.
murakami'nin sonsözüyle renklenmiş kitabı tavsiye ederim.
murakami'nin sonsözüyle renklenmiş kitabı tavsiye ederim.
Displaying 1 - 30 of 251 reviews