Hiob

by Joseph Roth

Hiob von Joseph Roth erzählt auf eine einfühlsame und bewegende Weise das von Schicksalsschlägen durchzogene Leben des Mendel Singer, einem "ganz alltäglichen Juden". Jetzt liegt der Roman des 1939 verstorbenen österreichischen Autors auch als Hörspielbearbeitung vor. Helmut Peschina, selbst Autor zahlreicher Hörspiele, hat die Bearbeitung dieses Werks vorgenommen.

Wir werden in das einfache Leben einer jüdischen Familie geführt, das uns mit seinen ganz alltäglichen Problemen und Tragödien erschüttert. Mendel Singer ist die Reinkarnation des biblischen Hiob im 20. Jahrhundert. Wie dieser muß er die Prüfungen Gottes erdulden. Seine Frau und zwei seiner Kinder sterben, bei der Emigration in die USA muß er seinen behinderten Sohn zurücklassen und schließlich mit ansehen, wie seine Tochter ins Irrenhaus eingeliefert wird. Gebeugt von seinem schweren Los hadert er mit Gott und verliert allen Lebensmut, doch da erscheint eines Tages eine fast wundersame Umkehr des Schicksals.

Peschina hat es verstanden, mit einfachen Mitteln auf sehr behutsame Weise die Geschichte des Mendel Singer zu Gehör zu bringen. Mit einer exzellenten Sprecherbesetzung (Michael Degen in der Hauptrolle) und einem Gespür für die Sprache und den Rhythmus des Autors gelingt es, ohne großartige Effekthascherei diesen Roman, der voll ist mit Kindheitserinnerungen Joseph Roths, zu gestalten. Gerade die Schlichtheit, mit der hier das Werk präsentiert wird, hebt es heraus und macht es zu einem Glanzstück in der Reihe der Audiobooks. --Anne Hauschild

Buch der 1000 Bücher
Copyright: Aus Das Buch der 1000 Bücher (Harenberg Verlag)

Hiob
OA 1930 Form Roman Epoche Moderne
Das Buch Hiob. Roman eines einfachen Mannes markierte eine Zäsur im Werk von Joseph Roth.
Nach den zeitkritischen und von leidenschaftlicher sozialer Anteilnahme geprägten Arbeiten des Frühwerks griff er im Hiob zum erstenmal eine religiöse Thematik auf und eröffnete mit dem Werk eine Reihe melodisch-melancholischer Romane über eine vergangene Welt.
Entstehung. Der Roman führt die Leser in die Welt des ostjüdischen Schtetls, der Joseph Roth selbst entstammte. Lebensweise und Diskriminierung der dortigen orthodoxen Juden waren ihm bestens vertraut. Viele Erfahrungen seiner Kindheit und Jugend flossen in Hiob ein.
Als Roth die Arbeit an dem Roman begann, litt seine psychisch kranke Frau im Nebenzimmer an Anfällen. Ihr Leiden und seine Schuldkomplexe sind neben anderen autobiografischen Bezügen in den Text eingegangen.
Inhalt: Hiob erzählt in legendenhaftem Ton die Geschichte der Heimsuchung des Juden Mendel Singer. Dieser fristet in Armut und Bescheidenheit sein Dasein als Dorfschullehrer im russischen Teil Galiziens, bis die Idylle durch die Geburt eines epileptischen Sohnes zerstört wird und ihn daraufhin mehrere Schicksalsschläge treffen. Mendel lässt sein krankes Kind zurück und wandert nach Amerika aus, wo es ihm nicht besser ergeht. Seine älteren Söhne sterben im Krieg, seine Frau vor Gram darüber. In ohnmächtiger Wut lehnt er sich gegen Gott auf und verflucht ihn. Doch durch ein Wunder wird ihm schließlich Gerechtigkeit und Frieden zuteil.
Struktur: Im Gegensatz zum biblischen Buch Hiob, das arm an äußerer Handlung bleibt, kleidet Joseph Roth seine Parabel von Heimsuchung und Prüfung, Willkür und Gnade in eine farbige Szenenfolge, die in ihrem Ton den von Märchen und Legenden annimmt. Der Zauber des Sprachklangs und die Wärme der poetischen Sprache geben diesem Buch die Prägung. Wirkung: Hiob ist bis heute einer der wenigen geglückten Versuche geblieben, ein biblisches Thema für die Neuzeit zu variieren. Die überzeugende Verschmelzung von Roman und Legende erschien Kritikern und Schriftstellern gleich nach der Publikation 1930 als etwas Besonderes, das nur schwer in die Literatur der Zeit einzuordnen war. Als »erschütternd« wurde das Buch von vielen bedeutenden Kollegen charakterisiert und zugleich als ein Werk, das eine unvergleichliche Wärme und Reinheit ausstrahlt. Der Leser wird von der für das Schaffen des Autors so prägenden Humanität bei jedem Wiederlesen des Romans ergriffen, der aus diesem Grund auch ein großer Erfolg wurde.

Genres: Fiction, Classics, German Literature, Jewish, Novels, School, Historical Fiction

187 pages, Broschiert

First published January 1, 1930

About the author

Joseph Roth, journalist and novelist, was born and grew up in Brody, a small town near Lemberg in East Galicia, part of the easternmost reaches of what was then the Austro-Hungarian empire and is now Ukraine. Roth was born into a Jewish family. He died in Paris after living there in exile.

http://www.josephroth.de/

Reviews

[BlackOxford · Rating 4 out of 5]

Thaumaturgy: A Philosophy of Blessings and Curses

For those who do not live solely in a scientific universe of mechanical rationality, the world is enchanted. It is filled with forces which have personality and therefore might be appealed to for deliverance or assistance. In the monotheistic religions, such forces are natural but may be suspended or re-directed by God. The result is a miracle - either a blessing or a curse which has a supernatural cause - as of course in the biblical story of Job.

But miracles are problematic for the religions which recognise them: If God is omnipotent and therefore can relieve suffering or manage the world to be benign, why does he not do so as a matter of course? Further, if God is omniscient and knows what his creatures need from him without their asking, why does he require fervent, even obsessive, prayers from their before acting on their behalf? Finally, if God is immutable, that is unaffected by all the forces over which he has control, how is it that human prayer has any effect on him at all? These are the issues which run through Roth’s Job.

In Roth’s Job, Mendel and Deborah Singer live in an obscure Jewish shtetl in the far west of the Russian Empire. Mendel does not believe in miracles: “His upright mind was directed toward the simple earthly things and tolerated no miracle within range of his eyes.” He prays because that is what is due to God, and he accepts his fate. He wants nothing; he asks for nothing: “he was nothing more than one praying, the words went through him on the way to heaven, a hollow vessel he was, a funnel.”

Deborah on the other hand does believe in miracles, but as a Jewish woman it is not her job to pray to God; instead she prays for the help of her dead relatives - for smuggling her conscripted son out of the country and bringing her handicapped son into health, among other things. Her objective is to change the way things are, favorable or not: “To pray for the older sons, she again made pilgrimages to the cemetery. This time she prayed for an illness for Jonas and Shemariah, as she had once begged for Menuchim’s health.”

This is a family, therefore, with an essential division in religious outlook when it comes to divine assistance - and an equally divergent attitude toward religion itself. Mendel’s resignation is accompanied by guilt. His misfortune, he believes, must be the result of a spiritual error or inadequacy or his part: “he thought incessantly: Where is the sin? Where is the sin?” Scrupulosity, no matter how spiritualised, is clearly not the same thing as trust in the divine. Mendel neither trusts God, nor is he willing to stand up to a God he believes is wrong as did his biblical counterpart - at least until what is really important to him is taken away.

His wife has no such spiritual qualms. If life is difficult or the world threatens, these are merely temporary events. Her first instinct is to blame Mendel for his inaction. But ultimately Deborah’s confidence is not shaken by setbacks. After all “Perhaps blessings need a longer time for their fulfillment than curses.” She simply attends the graves of the ancestors more frequently. Mendel quotes scripture to her, but she won’t be bullied. She responds coldly, “Mendel! You always know the wrong sentences by heart. Many thousands of sentences were written, but you remember all the superfluous ones!”

The spousal differences also show up in their perceptions of the world at large. Mendel, given the status and vulnerability of Jews in the countryside, is fearful to the point of paranoia: “Alien to them was the earth on which they stood, hostile the forest, which stared back at them, spiteful the yapping of the dogs, whose mistrustful ears they had awakened...” Deborah, however, engages with the local peasants, even to the extent of negotiating a free ride to the county town. She obviously knows the same facts as her husband about the dangers of drunken locals, Russian soldiers, and periodic pogroms, but exerts her will for her family regardless.

The lives of Mendel and Deborah are subsequently filled with the usual mix of happiness and tragedy with which most of humanity is familiar. Some events are so testing that they lead to apostasy and the abandonment of the idea of divine benignity itself. What remains with them throughout their lives, however, is not trust in divine good will but ritual, ceremonial routine, tradition in clothing and relationships. These are the things which sustain them until coincidence, fortune - or who knows, God - decides to favour them with the unexpected. What matters ultimately is neither faith nor hope in the divine, nor the exertion of human effort, but the support provided by a sort of familiar set of actions until,... well until the world looks better, or one is no longer around to notice the state it’s in at all.

This is the miracle of ritual. As Adam Levin puts it in his novel, The Instructions, "..it is good to do justice because God will kill you and your family whether you do justice or not." Ethics is a routine which helps us to live and die better.

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

کتاب ایوب ، نوشته یوزف روت داستان درد و رنج قوم یهود است در قرن گذشته ، داستان ماندن و دل بستن آنان است ورفتن و دل کندن
آنها ، حکایت تلخ پریشانی ، پشیمانی و سرگردانی آنهاست و در نهایت داستان شک و تردید و ایمان و تسلیم .
یوزف روت که خود یهودی و ساکن اوکراین فعلی بوده با مهارت و استادی مندل سینگر ، ایوب قرن بیستم را با روایات و حماسه های یهود ، به ویژه کتاب ایوب در هم پیچیده و گره زده است . داستان او اگر چه وامدار کتاب ایوب بوده اما در آن می توان روایات مهم و تاریخی و البته مذهبی یهود همانند مهاجرت آنان از شرق به غرب که یادآور مهاجرت حضرت ابراهیم از جنوب عراق به کنعان و یا مهاجرت حضرت یعقوب به مصر بوده را می توان دید ، به همین گونه تلاش فرزندان مندل برای رها شدن از دست منحیم ، ممکن است مقایسه ای میان
منحیم و حضرت یوسف بوده باشد .
محیط داستان یوزف روت ، کاملا مذهبی ایست . او اگرچه عامدانه از واژه های زبان ییدیش پرهیز کرده و به جای آن از معادل سازی استفاده کرده ، اما خاخام ، کنیسه ، یوم سبت و تورات در داستان او و به همین گونه مندل که خود تورات درس می دهد فضای داستان را سخت مذهبی کرده است .
زندگی خانواده سینگر در شهر فرضی چوخنوف در مرز لهستان و روسیه ، میان فقر و خرافات ، مناخیم مندل بلیس ، قهرمان کتاب تعمیرکار و البته آسا هشل در شاهکار فراموش نشدنی ایزاک باشویتس سینگر ، خانواده موسکات را به یاد خواننده می آورند ، هر سه می کوشند از روستا کوچک خود و همان تصویر آشنا فقر و خرافات ، فرار کرده و به جامعه بزرگتری ، کیف ، نیویورک و یا ورشو ملحق شوند .
زندگی سینگرها در چوخنوف اگر چه با گناه هایی نابخشودنی از نگاه مندل همراه بوده ( میریام ، دختر خانواده با قزاقی رو هم ریخته و یونس ، پسر بزرگ او بر خلاف سنت یهود میخواهد برای روسیه بجنگد ) اما گناه اصلی آنان ترک خانه پدری و مهمتر از آن رها کردن منحیم است که سبب عذاب آنان در آینده و آمریکا می شود .
زندگی مندل و خانواده او اگرچه در آمریکا سر و سامانی گرفته اما در کمال تعجب یهودی بی وطن ، دلش برای روسیه که هیچگاه با قوم آنها مهربان نبوده است تنگ می شود ، اگر چه که دلتنگی او بیشتر به خاطر فرزندی ایست که در وطن آواره رها کرده است .
با شروع جنگ جهانی اول ، فاجعه مانند سیل بر مندل و خانواده او نازل می شود ، او دو پسر در جنگ دارد ، یونس در ارتش روسیه و شمریا و یا سم در ارتش آمریکا . ایمان قوی مندل که به سبب سالهای طولانی دعا حاصل شده بود به سرعت از دست می رود ، او در برابر پروردگار خود طغیان می کند .
حماسه مندل از این جاست که شروع می شود ، ایمان او مانند ایوب پیامبر به سبب فاجعه و بلایای متعدد مورد پرسش و شک قرار گرفته است ، مندل ایوب نیست ، صبر او را هم ندارد ، اما به سختی آزمایش می شود و البته از او نباید انتظار استقامت ایوب را هم داشت .
پایان کتاب روت سخت با شکوه است ، معجزه ای نیاز است که مندل دوباره به زندگی و ایمان خود باز گردد ، معجزه ای که اگرچه وقوع آن با توجه به نام کتاب قابل پیش بینی بوده اما لحن روت آنرا بسیار بزرگ و با شکوه نشان داده است .
کتاب یوزف روت انسان مدرن را که احتمالا دغدغه هایی بسیار متفاوت از معنویت دارد را دعوت به اندیشیدن در اهمیت اعتقاد و ایمان می کند ، روت شعار نمی دهد و پر گویی هم نمی کند ، مستقیم و سر راست به سراغ موضوعی رفته که شاید بتوان آنرا اصل مطلب دانست .

[Guille · Rating 2 out of 5]

Nunca he sentido tanta decepción al leer el final de una novela como en esta ocasión.

"Hace muchos años vivía en Zuchnow un hombre llamado Mendel Singer. Era piadoso, temeroso de Dios y muy sencillo: un judío común y corriente, que ejercía la modesta profesión de maestro."

Así empieza esta narración, esta fábula con una clara aspiración de parábola, con todo lo que ello conlleva de sencillez en la exposición y en el retrato de personajes, de la distancia con la que se abordan los hechos y se tratan las cuitas de los protagonistas, y en donde adquiere una importancia capital la historia contada y las enseñanzas que de ella debemos extraer.

La cosa no empezó mal. Me gustaba el relato, su ritmo, su estilo, el retrato de este Mendel Singer que nunca había hecho mal a nadie, tampoco bien, abrumado por la culpa, respetuoso y obediente de las leyes de dios, maestro mediocre, marido distante, padre desilusionado y, en fin, poquita cosa. Me convencían los cuadros minimalistas que Roth nos iba mostrando, resaltando ahora una luz, ahora un gesto, ahora un objeto, ahora una emoción, un pensamiento, de ese gastado matrimonio…

“Era como un segundo matrimonio, un matrimonio repetido, esta vez con la fealdad, con la amargura, con el envejecimiento progresivo de su mujer. Y, sin embargo, la sentía más cerca, casi asimilada a su cuerpo, inseparable y para siempre, pero insoportable, atormentadora y también un poco odiada.”

… del sentimiento entre amor, compasión y crueldad por el hijo y hermano tullido, de las distintas aspiraciones y visiones de la vida de los hijos tan alejadas de la de los padres (tremenda la misoginia judía aquí retratada), del golpe cultural a la llegada a EEUU…

“En América, la pobreza era un vicio; la riqueza, un mérito; la virtud, la mitad del éxito; la fe en uno mismo, un éxito completo; el anarquismo un delito; los huelguistas, enemigos de la humanidad; las máquinas modernas, una bendición del cielo”

… de la rebelión ante su amado y temido Dios…

“Dios es cruel, y cuanto más lo obedecemos, más severo se muestra con nosotros. Es más poderoso que todos los poderosos y capaz de aniquilarnos con la uña de su meñique, pero no lo hace. Prefiere destruir a los débiles. La flaqueza de un hombre excita su fuerza, y la obediencia, su ira.”

…y de su dejarse ir final… no, final no, el final todo lo trastoca, todo lo devalúa, todo lo estropea. Mierda de final.

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

یکی از کتاب‌های خوبی بود که این چندوقت خوندم در مورد ایمان و تردید... خداترسی و امید داشتن ...

[Sepehr · Rating 3 out of 5]

ده روز منتظر موندم که ریویوو درست درمون براش بنویسم ولی نشد.
بخونید آقا، بخونید. ارزشش رو داره. ترجیحا هم قبلش داستان ایوب رو از عهد عتیق بخونید یا گزارش فارسی قاسم هاشمی نژاد با عنوان « کتاب ایوب » که یکی از اولین و تاثیرگذار ترین رنج‌نامه‌های بشریه. این کتاب هم مثل کتاب دیگه یوزف روت، عصیان، دست رو عناصر ایمان، تردید و عصیان و سرکشی میزاره و بخاطرش داستان تعریف می‌کنه. ترجمه آقای همتی هم مثل همیشه استاندارد و دقیق بود.

فروردین هزار و چهارصد و یک

[Riri · Rating 4 out of 5]

"اتاق تاریک بود، قلب او هم دیگر شهامت استغاثه به درگاه خدا را نداشت، به نظرش خدا آن بالا بالاها بود، بسیار بزرگ بسیار دور بینهایت دور در پس آسمان بی نهایت، باید نردبانی از میلیونها دعا داشت تا به گوشه ای از او برسد."

[Greta G · Rating 4 out of 5]

"Mendel Singer lighted two candles, stuck them fast to the naked wood of his desk, shut his eyes, and began to pray. With closed eyes he knew where a page came to an end, and mechanically turned to the next. Gradually his torso slipped into the old, customary swaying, his whole body prayed with him, the feet scraped the floor, the hands closed to fists and pounded like hammers on the desk, on his breast, on the book, and in the air. On the stove bench slept a homeless Jew. His breathing accompanied and supported Mendel Singer’s monotonous song, which was like a hot chant in the yellow desert, lost, and familiar with death. His own voice and the breathing of the sleeper numbed Mendel, drove every thought out of his heart; he was nothing more than a man praying; the words passed through him to Heaven; he was a hollow vessel, a funnel for prayer. So his prayers went out to meet the morning."

As the title suggests, this novel is a modern-day retelling of the parable of Job. And Joseph Roth tells it with lyrical punch. His beautiful, poetic prose is the main reason why I loved the book, and why anyone should read it.
For me, who has never read Joseph Roth's work before, it was a revelation. Every page offered evocative beauty. Every sentence was styled with colorful and musical prose.

Paradoxically, this beauteous prose had an ironic undercurrent throughout, which caused me wry delectation. The irony however is very subtle, and easy to miss out on, which makes it all the more satisfying. In my opinion it lifts an otherwise ordinary moralistic tale of despair and loss of faith in religion or life to a much higher level.
Isn't the human condition ironic after all ? Aren't we ignorant, ungrateful creatures, who fail to appreciate the worthwhile things in life, until we're deprived of them ?
Is there a divine plan or a deeper meaning to life, in which we can believe to help us not to lose hope in times of suffering ? Why are righteous people rarely rewarded with prosperity, good fortune and health ? Which attitude should we adopt to protect us against and to cope with the arbitrariness of life ?

[Berengaria · Rating 3 out of 5]

3 stars

Short review for busy readers: Well written, but largely out-dated and slow German language classic about a long-suffering Jew and his family. Warning: Abelist and sexist attitudes, as well as a highly negative view of mental health issues typical of the time period the novel was written in.

In Detail:
I totally admit that I have problems with older literature. I'm also not a fan of those "wow, let's go to America where the streets are paved in gold and everybody's a millionaire" stories from the very early 20th century. This one is both - older and with an American immigration plot - but it is more tolerable than most.

The writing is at times excellent, with wonderful descriptions of the characters and their village...but unfortunately, that's where the good stuff ends.

The story is ploddingly slow and largely bereft of significant events. If I had to think of one word to describe the plot, that word would be: boring.

Mendel Singer, the long-suffering Jew, doesn't really have a harder life than millions of others, as far as I can see. I've heard stories of real people who have had far worse turns of fate mangel their lives, which meant his problems didn't make much of an impression on me nor did I find it easy to sympathise with his anger at God.

Clearly, Roth wanted to make a statement about suffering and faith by taking the biblical character of Job (Hiob) and translating it to his own time period, but I don't think it worked very well. Or perhaps it's done too subtly to really have much impact. (Outlier here. Most German speakers I know love this novel and find it highly impactful.)

Recommended for those who can take older lit and are interested in early 20th century Jewish fiction, but for me, yet another 'classic' I couldn't bring myself to enjoy very much.

[Dagio_maya · Rating 5 out of 5]

Allo stesso modo del patriarca biblico Giobbe, Mendel Singer -ebreo russo- mette alla prova la sua fede.
Con la nascita di Menuchin il quarto figlio che presto rivelerà handicap fisici e mentali, cominciano a susseguirsi una serie di sventure.
Mentre la moglie Deborah reagisce secondo il famigerato motto "Aiutati che Dio ti aiuta!" Mendel è passivo; si rifugia nella preghiera ed accetta il volere di Dio in quanto giusto nelle sue punizioni.
E così passano gli anni e dopo aver assaggiato una piccola briciola di felicità, qualcosa inizierà a scricchiolare.
Come Giobbe, Mendel maledirà Dio.
Come Giobbe crederà che nessun miracolo sia più possibile per chi è nato nella sventura.

[Semjon · Rating 4 out of 5]

Wie kann Gott all das Leid in der Welt zulassen, wenn er ein gerechter Gott ist? Diese Theodizee-Frage stellte sich schon immer, vom biblischen Hiob bis zur heutigen Corona-Krise. Gerade heute Morgen stellt der Pfarrer bei seinen Gedanken in den Tag im Radio diese Frage. Passend zu diesem Buch. Leider gibt es viele Antworten auf diese Frage, aber ist die Richtige dabei, wenn man selbst in einer Krise steckt? Joseph Roth steckte in einer solchen Krise als er 1930 den Roman schrieb. Es sah das Unheil auf sich und seine jüdischen Mitbürger zukommen. Und so schrieb er eine moderne Hiob-Geschichte.

Doch das Wort „modern“ passt aus heutiger Sicht gar nicht, denn unser Hiob heißt Mendel, ein alter, jüdischer Bibellehrer in Ostgalizien (heute Westukraine). Im Gegensatz zum biblischen Vorbild, der ein reicher, einzigartiger, gottesfürchtiger Mann war, ist Mendel lediglich gottergeben. Ansonsten ist er wie im Untertitel schon genannt, ein einfacher, armer, gewöhnlicher Mann. Zu seinen drei Kindern hat er keine innige Beziehung und die Liebe zu seiner Frau erkaltet zunehmend. Da bekommt sie doch nochmal ein Kind, doch der Junge scheint zurückgeblieben, motorisch wie geistig. Die Mutter liebt den Kleinen abgöttisch, so dass sich die drei Großen vernachlässigt fühlen. Der Älteste geht zur Armee, der Zweite wandert nach Amerika aus und das Mädchen wird dabei erwischt, dass sie sich heimlich mit einem Kosaken trifft.

Das kann Mendel nicht akzeptieren und so beschließen sie, zusammen mit der Tochter dem Sohn nach New York nachzureisen, aber ohne den Kleinsten. Den übernehmen quasi die Nachmieter. Dies war die Stelle, die mich völlig aus der Geschichte herausgebracht hat. Die Idee nach Amerika zu reisen, war für mich nicht nachvollziehbar, und dann läßt man als gläubige Familie auch noch den Hilflosesten der eigenen Sippe zurück? Mendel ist ein langbärtiger, verschrobener, alter Mann. Was will der in den USA? Es bestand keine Not für diese Entscheidung.

Letztlich wurde ich doch noch versöhnt, denn Mendel sieht seine Fehler am Ende ein. Die eigentliche Hiob-Geschichte beginnt dann in den USA. Nach und nach sterben seine Liebsten, doch er hält lange an Gott fest, bis er schließlich auch vom Glauben abfällt und um Gott zu strafen, Schweinefleisch im Nachbarviertel ißt. Mendel bricht mit Gott, aber nicht absolut. Die Gebetsutensilien bewahrt er doch noch auf. Und als er sich den Tod herbeisehnt, ergibt sich aus der Hiob-Geschichte auch noch eine Joseph-Geschichte, die mir dann am Ende eine Spur zu kitschig war. Vom Glück beseelt schläft Mendel mit dem letzten Satz ein.

Fazit: Joseph Roth kopiert nicht einfach die biblische Geschichte in die Neuzeit. Er verändert die Charaktereigenschaften seines Hiobs in einigen, wesentlichen Punkten, was ich nach längerem Überlegen auch recht gut fand. Sprachlich ist das Werk ein Genuss, den Roth trifft mit einem sehr getragenen-poetischen Stil fast schon den biblischen Ton. Auch wenn ich mich zwischenzeitlich entzweit hatte mit Mendel, so habe ich am Ende doch noch mit ihm Frieden geschlossen. Er ist ein armer, dummer Mann, dem wenigstens am Ende ein Glück beschert ist. Das beantwortet dann aber immer noch nicht die Frage, nach dem Leid und dem gerechten Gott. Da findet dieser Roman auch keine Antwort darauf. Trotzdem lesenswert.

[payam Mohammadi · Rating 4 out of 5]

کتاب خوبی بود. طبیعتا انتظارم از یوزف روت همین بود.
به خوبی آداب و رسوم قوم یهود رو بهمون نشون می‌داد و برای منی که زیاد با این قوم آشنا نبودم جالب بود. عده‌ای از بزرگواران از پایان بندی داستان شاکی بودن که باید به این دست از دوستان بگم که هدف یوزف روت نشون دادن معجزه در دوران صنعتی بوده و معجزه هم دقیقا اینطور نشون داده می‌شه که کاریه که رخ دادنش غیر ممکن به نظر می‌رسه.
این اولین کتابی بود که از محمد همتی خونده بودم و باید بگم واقعا عالی ترجمه کرده بود.

[Tahmineh Baradaran · Rating 4 out of 5]

مندل سینگر ، معلم دینی یهودی در روسیه حوالی جنگ جهانی که به آمریکا مهاجرت میکند و "ایوب وار " موردهجوم مصایب قرارمیگیرد و ایمانش مورد هجوم سوالات ، خشم و شک ها وحتی عصیان قرارمی گیرد.
مندل نمی‌تواند رنج و سختی زندگی‌اش را درک کند. مندل هرچند قلبش از خدا رنجیده اما هنوز در اعماق وجودش نور امید روشن است و منتظر نشانه‌ای برای درک همه اتفاقات زندگی‌اش است. نشانه‌ای که اگر ایمان داشته باشی باید تا آخرین لحظه منتظر آن بمانی . آزمایش الهی ..
" تو چه می‌خواهی، فقیران ضعیفند، خداوند برای آن‌ها از آسمان سنگ طلا نمی‌ریزد، در بخت‌آزمایی برنده نمی‌شوند و نصیبشان را باید با عبودیت بپذیرند. او به یکی می‌دهد و از یکی می‌گیرد. من نمی‌دانم برای چه او ما را جزا می‌دهد؟ "
....
" هنوز پاهایم راه می‌روند. می‌خورم، می‌نوشم، نماز می‌خوانم و نفس می‌کشم. اما خونم لخته می‌شود، دست‌هایم پژمرده می‌شوند، قلبم خالی است. من دیگر مندل سینگر نیستم، من ته‌ماندۀ مندل سینگر هستم "
.....
"خداوند سنگدل است و هر چه آدم بیش‌تر اطاعت می‌کند او در حق ما سختگیرتر می‌شود. او قوی‌تر از قدرتمندان است، با ناخن انگشت کوچکش می‌تواند قدرتمندان را نابود کند، اما او این کار را نمی‌کند. فقط ضعفا را با رغبت از میان می‌برد. ضعف آدمی قدرت او را برمی‌انگیزد و اطاعت خشم او را بیدار می‌کند"

این داستان خوش خوان ، بیان حسی است که هرانسانی وهرمومنی درمراحل زندگی خود دربرخوردبامصایب ، طی میکند .
نظیراین افکاردرمیان مومنین مسلمان هم بسیاردیده میشود چراکه اصول ومبانی دین اسلام بایهودیت شباهتهایی دارد.بلاها ومصیبت ها آزمایش خداوندی هستند بسان ایوّب پیامبر .این مشکل به شکلی دیگردرقرون ماضی توسط فلاسفه دیگری به شکلی دیگرحل شده :
خداوند یک باردنیارا باقوانینش آفریده و دیگردخالتی در چندوچون جزئیات اعمال و سرنوشت مردمانش ندارد. احتمالات ، شناخت قوانین ، شانس ، عقل وفاکتورهای دیگری سرنوشت را می سازند .
درجنگ جهانی دوم ، یهودیان ، درحالیکه علامت سوالهای زیادی ازباب عدالت خداوند درمورد فاجعه ای که برسر " بندگان برگزیده خداوند " ( یعنی یهودیان ) درذهنشان ایجادشده بود به سراغ رهبران دینی خودمی رفتند و پاسخ می شنیدند که : گاهی خدارویش را از زمین وبندگانش برمی گیرد وبه آنهاپشت میکند تا به آنها ثابت کند ببینید که اگرمن نباشم چه برسرتان می آید .این ازهمان روزهاست ..
ظاهرا" خداوند مدتهاست پشت به ما کرده..

[Josef Del Processo · Rating 5 out of 5]

L'essenza della letteratura

C'è poco da fare, certi autori per me costituiscono l'essenza della letteratura. Il grande Roth (Joseph, sia chiaro) non sbaglia un colpo, mi fa venire un blocco allo stomaco dopo due pagine e mi impedisce di smettere di leggere fino a che non decide lui, vale a dire alla fine del libro. Poi, finite le pagine, il blocco allo stomaco si protrae nel tempo

[Dhanaraj Rajan · Rating 5 out of 5]

Just now, I completed reading the book and I have not stopped crying, I mean crying out of happiness.
Will write an elaborate review tomorrow.

REVIEW:

I loved this story.
This story can be and has been read from many points of view.
Some perspectives well known are:

1. It is a simple religious moral story that exhorts the faithful to remain always faithful to God in spite of the continuous and threatening misfortunes.
2. It is a story about a Modern day Jew of Russia. It can be read as a synchronic study of the Russian Jews of early twentieth century. The Jewish household comes alive as you read the book.
3. This can be read as a modern retelling of the Biblical book of Job where the answer for the question of the innocent suffering was tried at.

Being a person very much attracted to Biblical themes and specially attracted to the book of Job, it was only natural for me to decide on this book when I wanted to try out Joseph Roth for the first time.

And so, let me focus on these aspects in my review than the other aspects.

Job = Mendel Singer:

In this modern retelling of the Biblical book of Job the main character's name is Mr. Mendel Singer. Mendel Singer is in every way like the Biblical Job except that he is not as rich as Job. He is introduced as the God fearing Jew who is blessed with a lovely wife and two sons and a beautiful daughter. Then comes the tragedies, the birth of the fourth child, an epileptic Menuchim. From then on the misfortunes keep mounting - death of sons in the war followed by wife's death, daughter's madness and the loss of homeland. He is left with no sons, no daughter, no wife and no homeland (for he had already moved from Russia to America leaving the epileptic Menuchim at home with the neighbours). He who was faithful to God all through his life begins to have doubts and ultimately blasphemes. And then the great miracle happens and everything, or better, almost everything is restored. This is the synopsis of the story of JOB/SINGER.

I was amazed at the way Joseph Roth had told it exactly in the way the book of Job is organized. The Introduction of the Just Man with his Blessings - the misfortunes - his steadfastness in the initial misfortunes - his wife's lamentation regarding the misfortunes - his friends' exhortation to remain faithful - Job's anger with God and his questioning of God's presence - and the ultimate reply by God and the final Restoration.

This novel can be very despairing and at the end when the final miracle happens it can be very uplifting. A fantastic read for the believers.

[Paula Mota · Rating 2 out of 5]

Este livro é estúpido. Li-o até ao fim porque achei que a estupidez acabaria por abrandar e até teria um propósito. Nada disso, este livro é estúpido. Na capa consta o testemunho do grande Stefan Zweig: “Uma obra-prima da literatura universal que pode ser lida em qualquer idade desde que seja compreendida com o coração”, mas o meu não se condoeu com este homem ignorante e lamuriento nem por um instante.
”Jó” é um livro frustrante pelas más decisões tomadas pelas personagens, pela mesquinhez de sentimentos, pela constante aviltação das mulheres…

É loira e doce, tem olhos azuis que revelam a Mendel Singer mais bondade que inteligência! Que seja burra! As mulheres não precisam de cérebro.

...e, estranhamente, nem foi o carácter religioso que me melindrou, pois com um título destes, eu sabia ao que ia e, de facto, gosto de assistir às crises de fé dos outros, como também já tive a minha. Acontecem muitas desgraças a Mendel Singer, o protagonista, um professor judeu verdadeiramente desafortunado, que o levam a virar-se contra Deus.

Estou sozinho e quero estar sozinho. Durante todos estes anos amei Deus e ele odiou-me. Todos estes anos o temi, já nada posso fazer. Todas as flechas da sua alijava se cravaram em mim. Só lhe resta matar-me. Mas é demasiado cruel para isso. Hei-de viver, viver, viver.

Estamos na Rússia, no início do século XX, e Mendel é professor, recebe uns quantos miúdos em casa, a quem ensina os textos sagrados, mas os filhos são analfabetos e ele próprio não sabe escrever. Não percebi, confesso. Tem quatro filhos. Um deles emigra, outro vai para o exército, o mais novo tem deficiência mental e física e a rapariga, que namora com cossacos ao abrigo dos campos de trigo, tem como única preocupação que o ceifem. Parece que isso é grave, tão grave que, quando o filho emigrado nos Estados Unidos lhes manda recado para irem ter com ele, decidem logo aceitar para afastar a filha desses terríveis cossacos, mas, enfim, o pequeno deficiente tem de ficar para trás, ao cuidado de uns vizinhos quaisquer. É verdade, Deus falhou a este casal porque não lhe deu… como se chama aquilo? Isso, juízo. Instalam-se nos Estados Unidos e, ao cuidado do seu filho que tem um negócio próspero, nunca mais têm de se preocupar com nada…

Sim, sentia-se quase em sua casa, na América! Já sabia que ‘old chap’ queria dizer pai em americano e ‘old fool’ mãe, ou vice-versa.

…a não ser com os remorsos de terem deixado uma criança indefesa para trás. Entretanto, estala a Primeira Guerra Mundial e dá-se a Revolução Russa.
A partir daqui, começam os spoilers, que não devem ler se este livro vos interessa. Aposto que sim, devem estar todos a pô-lo na lista de Natal.
O filho no exército desaparece em combate, o filho emigrado que lutava pela América morre, a mãe cai para o lado e morre também, a filha enlouquece, porque, segundo Mendel “não aguentou viver sem homens“ e, milagre de Deus, deus ex-machina, claro, o menino abandonado já é adulto e viaja ao reencontro do pai, porque ele ficou bom, como o rabino previa. O menino aleijado que só sabia dizer “mamã”, é agora um génio, um músico mundialmente famoso.
Lamento, querido Zweig, o meu coração não compreende.

[Great-O-Khan · Rating 5 out of 5]

"Hiob" ist der vierte Roman von Joseph Roth, den ich gelesen habe. Zwar bleibt der "Radetzkymarsch" mein Lieblingsroman von Roth, doch "Hiob" ist nicht weit davon entfernt. Im Zentrum stehen der Toralehrer Mendel Singer und seine Familie. Singer wird von lauter Schicksalsschlägen heimgesucht. Von dem Lohn des Bibelunterrichts kann die Familie kaum leben. Und dann kommen auch noch Krankheit, Tod und Krieg hinzu. Die Frage, warum Gott das Leid zulässt, ist ein zentrales Motiv des Romans.

Der erste Teil des Romans spielt in dem Schtetl Zuchnow in Russland. Der zweite Teil beginnt 1900 mit dem Leben im Exil in Amerika. Der Roman endet um 1920. Er ist ursprünglich 1930 erschienen, war also zeitlich sehr nahe an der Gegenwart der Leser. Das mag man auf den ersten Blick nicht meinen, wenn man nur den Titel "Hiob" hört. Die biblische Inspiration ist also nicht zeitlich sondern inhaltlich gelagert. Das hat mir sehr gut gefallen. In gewisser Weise ist es dasselbe Prinzip, dass Barbara Kingsolver mit der zeitlichen Neuinterpretation von "David Copperfield" in "Demon Copperhead" angewandt hat. Auch sprachlich gibt es bei Roth Anleihen beim Alten Testament. Die Worte sind andere, da die Zeit und die Welt eine andere ist, aber Einfachheit und Rhythmus lassen in einigen Abschnitten Parallelen erkennen.

Beide Teile des Buches haben mich gleich stark fasziniert. Lediglich die Motivation für die Emigration in die USA blieb für mich unklar. Das viel kritisierte Ende (u.a. von Heinrich Böll) hat für mich funktioniert. "Hiob" wird sicherlich nicht mein letzter Roman von Joseph Roth gewesen sein.

[Ilse · Rating 4 out of 5]

The last two chapters brought a lump to my throat - the miraculous emergence of happiness and peace after having endured such misery and loss as Job's didn't leave me unaffected.

(review under construction)
(****1/2)

[Fuchsia Groan · Rating 2 out of 5]

Este tipo de historias no están destinadas a gustarme. Lo sospechaba ya antes de empezar la novela, pero la intriga por conocer el tan comentado final (que si se para una a atar los cabos, evidentes, era más que predecible…) y esa curiosidad y atracción que provoca lo que nos es incomprensible, me llevaron a leerla.

Y es que las parábolas, sus “enseñanzas” y sentido, han sido desde siempre inaccesibles a mi comprensión, se me escapa la noción del bien de ese tipo de textos, qué es lo bueno de lo que se intenta ¿enseñar?, qué es incluso lo que se intenta transmitir exactamente.

En una especie de reescritura del mito de Job, Roth narra la vida de Mendel Singer, un maestro judío, piadoso, temeroso de Dios y muy sencillo, casto de alma: nada tenía de que arrepentirse y tampoco deseaba nada… y a partir de aquí, me pregunto…

¿De qué habla Job? ¿De la eterna pregunta, “¿por qué les pasan cosas malas a las personas buenas?”, y, para los creyentes, “¿por qué Dios permite que sea así?”?, ¿es Mendel bueno? (otra cosa que se me escapa es el tratamiento que se hace del bien en estas historias… muy ajeno a mi concepción de la bondad).

—No blasfemes, Mendel —dijo Skovronnek tras un largo silencio—. Tú sabes mejor que nosotros, puesto que has aprendido mucho más, que los golpes de Dios tienen un sentido oculto. Nunca sabemos por qué nos castiga.

—Pero yo si lo sé, Skovronnek —contestó Mendel—. Dios es cruel, y cuanto más lo obedecemos, más severo se muestra con nosotros.

—Acuérdate, Mendel —comenzó Rottenberg—, acuérdate de Job. Él sufrió tanto como tú. Yacía en la tierra desnuda, con ceniza sobre la cabeza, y sus llagas le dolían tanto que se revolcaba como un animal. Él también blasfemó contra Dios. Pero todos sus males eran sólo una prueba.

¿Sobre el sentido del sufrimiento?

El dolor lo hará sabio, la fealdad lo hará bondadoso, la amargura lo hará dulce y la enfermedad lo hará fuerte.

¿Sobre la fe? ¿Sobre amar a Dios sin que importen sus designios? ¿Es la fe el amarle sin importar su justicia o injusticia, su piedad o crueldad?

Y, efectivamente, estoy de acuerdo con aquél que critica el final, no sé ya si a estas alturas esto es o no un spoiler, pero… ¿por qué se recompensa a Job? Si a las personas buenas les suceden cosas malas, si la “bondad” no encuentra siempre su recompensa, si Dios ha de ser amado al margen de lo que nos encontremos en nuestro camino, si la fe es una cuestión al margen, independiente de nuestro destino… ¿por qué ceder y darle un final feliz, un final imposible, hasta absurdo e incongruente? Sí, el final lo estropea todo.

[Kansas · Rating 5 out of 5]

https://kansasbooks.blogspot.com/2025...

"¿Qué se puede decir cuando se despide uno de por vida? Schemarhaj se echó el hatillo al hombro y abrió la puerta con el pie. No volvió la vista atrás. A sus espaldas aún resonó el fuerte grito de Deborah."

“Escritor, Austríaco, Muerto en el exilio” es lo que reza la tumba de Joseph Roth en París y creo que define muy bien quién fue Joseph Roth, y viniendo como vengo de leer su Correspondencia con Stefan Zweig, quizás he podido entrar en más profundidad en lo que significa un libro como este Job, que escribió en 1930, uno de sus pocos éxitos junto a Radetzky. Echando un vistazo a la biografía de Roth y a sus cartas queda clarísimo lo mucho que hay de Mendel Singer en el propio Roth, no tengo duda de que en Job, el autor volcó muchas de sus propias experiencias y sufrimientos, porque entiendo esta novela como la historia de autodescubrimiento de un hombre, Mendel Singer, hasta que en su vejez parece encontrar ese equilibrio que siempre buscó y nunca encontró. Job es el gran testimonio de una crisis de vida, de fe y de identidad. Mientras Joseph Roth escribía su Job no solo se sintió terriblemente culpable por no haberse dedicado más a su esposa, gravemente enferma, sino que un presente incierto marcado por el emergente nacionalsocialismo amenazaba con destruir todo a su paso, todo esto queda impregnado en la atmósfera de toda la novela. Tal como él mencionaba en una carta a Zweig “Entretanto sabrá usted que nos aproximamos a grandes catástrofes, todo conduce a una nueva guerra. No doy un céntimo por nuestras vidas. Los bárbaros han conseguido gobernar. No se haga ilusiones. Gobierna el infierno.” Esta novela es anterior a esta carta donde vaticinaba lo que ocurriría años después, pero Roth ya sabía lo que lo iba a pasar y que iba a ser abocado al exilio, él, que tanto amaba el concepto de patria.


"Y entonces un grito salió del interior de Deborah, un grito que sonó como surgido de un cuerno en el que hubiera embutido un corazón humano. Aquel grito se escuchó en toda la ciudad, pero fue olvidado de inmediato. Pues el silencio que le siguió nunca más volvió a oírse."


La novela está ambienta a principios del siglo XX en Zuchnow, suroeste de Rusia, ahora Ucrania. El matrimonio formado por Mendel y Deborah Singer llevan una vida sencilla, con cuatro hijos, el menor, Menuchim, impedido. En comparación a su esposa, una mujer realista y práctica, Mendel es más retraído, apoyándose en Dios para todo: espera milagros para todo incluso para la curación de su hijo. "¿Qué me importa a mí ella?, pensó Mendel. ¿Para qué seguimos viviendo juntos? Nuestro deseo se desvaneció. Nuestros hijos son mayores y saben cuidarse. ¿Que hago viviendo con ella? Comer lo que prepara. Está escrito que no es bueno que el hombre esté solo. Así que vivimos juntos.” Cuando Deborah busca la ayuda del rabino y que le aconseje como enfrentar la enfermedad de su hijo menor, la respuesta será paciencia y la espera de un milagro. Joseph Roth no romantiza el mundo de los judíos orientales sino que les vaticina un destino oscuro y cuestiona esa inacción en espera de que la solución a los males venga del exterior. Cuando llegado un momento se les ofrece la oportunidad de emigrar a América, lo hacen dejando atrás al pequeño Menuchim.


"¿Qué me importa a mí esta gente?, pensó Mendel. ¿Qué me importa a mí toda América? Le pareció como si hubiera salido de si mismo, como si a partir de ahora tuviera que vivir separado de su propio ser. Su corazón empezó a enfriarse lentamente. Latía como un mazo metálico contra el frío cristal. Mendel Singer se había quedado solo. Ya estaba en América…"


“Mendel Singer no se movió. Se encontraba en el peldaño más alto de una estrecha escalera de hierro, de espaldas al puerto, al país, al continente, a la patria, al pasado.” La experiencia de la emigración que vive Mendel Singer se puede mimetizar con la propia vida itinerante de Joseph Roth, una vida en América que aparte de la estabilidad económica no le proporciona mucho más a Mendel Singer que desarraigo, dudas y un conflicto consigo mismo. Una vez pasada esa primera etapa en la que estabilidad económica se asienta, Roth entra a cuestionar el sueño americano, la tierra de las oportunidades ilimitadas que al final se cobrarán un precio. El precio a pagar de estar alejado del hogar, de las raíces, es siempre demasiado alto, muchas cosas, personas, momentos se quedan en el camino y ya serán irrecuperables. Roth entra de lleno en el punto de inflexión en el que los emigrantes, no solo judíos, aunque especialmente ellos procedentes de la Europa del Este, se vieron confrontados a un salto mortal en el terreno del idioma, de la cultura, de una mentalidad totalmente opuesta, sumergiéndose en una modernidad que les exigía algo a cambio. Joseph Roth no solo está cuestionando la ortodoxia oriental apegada a un dios rígido sino que al mismo tiempo está cuestionando una modernidad que prácticamente les hacía abjurar de ese dios. Un cambio brutal para Mendel y su esposa Deborah, prácticamente abocados a ajustarse a una civilización occidental que avanzaba a la velocidad de la luz. Independientemente del problema judío, Joseph Roth está abordando la cuestión de la emigración emparentándola al exilio, el primero es voluntario, el segundo obligado, y sin embargo, el precio a pagar será muy alto en ambos aspectos.


"Como y bebo y rezo y respiro. Pero mi sangre se paraliza. Mis manos están marchitas. Mi corazón, vacío. Ya no soy Mendel Singer. Soy lo que queda de Mendel Singer. América nos ha matado. América es una patria, pero una patria mortal. Lo que allá en nuestra casa era el día, es aquí la muerte.”


Independientemente del desarraigo de Mendel Singer el otro punto importante que tocará Joseph Roth será el de su crisis de fe, y en este aspecto lo relaciona con el Job biblíco. Mendel y su relación con Dios, una fe que es fácil sobrellevar mientras quizás no haya embates de la vida y sin embargo que entra en crisis cuando es consciente de que ni los rezos lo están librando de las desgracias. Una vez en América, Mengel Singer entra en guerra con un Dios del que piensa que lo ha abandonado. Lo que quizás más me sorprende de Joseph Roth, incluso en sus novelas más irregulares, es la precisión de su prosa, nada farragosa, sencilla, e incluso con una cierta estructura clásica. Por esto, incluso cuando Mendel Singer entra en conflicto interno por el tema de la fe, resulte tan accesible y tan fácil de entender el dilema en el que se encuentra sumergido este personaje: Joseph Roth siempre convierte en fácil lo muy complejo. Su lenguaje cautiva por su sencillez, por su accesibilidad, por su conexión con un cierto lirismo, aunque ese tormento interno que llevaba a cuestas Roth lo deja siempre reflejado en la profunda melancolía de sus textos. Es una novela conmovedora por cómo aborda los conflictos que se ven obligados a vivir una familia judía pobre, siempre apoyados en Dios como sostén, sin embargo, llegado un punto este Dios no los protegerá. El destino no está programado, y de esto sabía mucho Joseph Roth. Hasta ahora mi novela favorita suya.


"Había roto todos los vínculos. Se le ocurrió pensar que ya hacía años que estaba solo. Estaba solo desde el instante en que entre su mujer y él cesó el deseo. Estaba solo. Solo. La mujer y los hijos habían estado cerca de él y le habían impedido sobrellevar su dolor. Habían sido como emplastes inútiles que, aplicados sobre sus heridas, solo la habían cubierto, sin curarlas. Ahora, por fin, saboreaba su dolor con una sensación de triunfo."

♫♫♫ Sorrow - Pink Floyd ♫♫♫

[Rêbwar Kurd · Rating 4 out of 5]

گاهی انسان، برای فهم معنای رنج، ناچار است به سراغ کهن‌ترین اسطوره‌ها برود؛ به سراغ داستان‌هایی که پیش از آنکه جهان به این پیچیدگی امروز باشد، پاسخی بودند برای پرسش همیشگی بشر: چرا بی‌گناه باید عذاب بکشد؟ چرا خدا، اگر هست، درد را چنین بی‌محابا میان بندگانش می‌پراکند؟ رمان ایوب نوشته‌ی یوزف روت، درست بر شانه‌ی همین پرسش استوار است. او سرگذشت مردی ساده و خداشناس را برمی‌گیرد و از خلال زندگی‌اش، جدال ازلی شک و ایمان را بازمی‌نمایاند. جدالی که هرگز به پایان نمی‌رسد، چه در کتاب مقدس باشد، چه در نیویورک قرن بیستم.

شخصیت اصلی، مندل سینگر، نه قهرمان است و نه چهره‌ای استثنایی؛ او نماد آدمی «معمولی» است، انسانی که زندگی روزمره‌اش با تدریس تورات به کودکان، کار سخت، خانه‌ای کوچک و همسری وفادار پر می‌شود. درست همین معمولی بودن است که داستان را تکان‌دهنده می‌کند. ایوبِ کتاب مقدس پیامبری بود، اما ایوبِ روت، یک مرد عادی است؛ گویی نویسنده می‌خواهد بگوید آزمون رنج، مختص قدیسان نیست، بلکه تقدیر همه ماست.

با تولد فرزند چهارم ــ منوخیمِ علیل و بیمار ــ طوفان آغاز می‌شود. کودک ناتوان نه فقط بار سنگینی بر دوش خانواده، که نشانه‌ای است از شروع سلسله مصیبت‌هایی بی‌پایان. در پس این آزمون، همانند کتاب ایوب، پرسشی آویزان است: آیا خداوند، آگاهانه، بندگانش را به مسلخ درد می‌برد تا ایمانشان را بیازماید؟ یا این‌همه رنج، جز سکوتی بی‌رحمانه از سوی آسمان معنایی ندارد؟



روت با مهارت نشان می‌دهد چگونه در دل ایمان، رگه‌های شک زاده می‌شوند. مندل سینگر بارها از خود می‌پرسد: «چه گناهی مرتکب شده‌ام؟» این پرسش، پژواکی از فریاد ایوب کتاب مقدس است؛ همان کسی که بر خاکستر نشست و با بدنی پر از زخم از خدا پرسید چرا بی‌گناهی‌اش چنین بی‌پاسخ مانده است.

در مسیر داستان، ایمان مندل بارها ضربه می‌خورد: دو پسر به جنگ می‌روند، دختر به دام عشقی پنهانی گرفتار می‌شود، مهاجرت به آمریکا امید را زنده می‌کند اما در نهایت همان‌جا هم بلا از راه می‌رسد. در این رفت‌وآمد میان امید و ناامیدی، شخصیت به تدریج فرو می‌پاشد. عصیان در برابر خدا لحظه اوج رمان است؛ وقتی مندل، از اعماق زخم‌هایش، خدای سنگدل را خطاب می‌کند و می‌گوید اطاعت فقط خشم او را برمی‌انگیزد.

اینجا، روت یک تفاوت ظریف با متن مقدس ایجاد می‌کند: در کتاب ایوب، آزمون بخشی از اراده الاهی است، اما در رمان روت، این آزمون رنگ‌وبویی انسانی‌تر می‌گیرد. ایوبِ مدرن بیش از آنکه با شیطان و خدا در ستیز باشد، با روان خویش در جنگ است. این تغییر، رمان را از دل متون مقدس بیرون می‌کشد و به زندگی روزمره می‌آورد.



رمان ایوب را می‌توان بازتابی از تجربه تاریخی یهودیان دانست: تبعید، مهاجرت، فقر، و جستجوی وطن در سرزمینی بیگانه. روت که خود با تبعید و بی‌خانمانی زیسته بود، این تجربه را در وجود مندل سینگر متجلی می‌کند. مهاجرت به آمریکا، که نماد «سرزمین فرصت‌ها»ست، نه تنها رهایی نمی‌آورد بلکه قابی تازه برای همان رنج‌های قدیمی می‌شود.

این‌جاست که رمان از محدوده یک بازنویسی دینی فراتر می‌رود و بدل به اثری فلسفی ـ اجتماعی می‌شود. روت نشان می‌دهد که در جهان مدرن، رنج نه‌تنها پایان نیافته بلکه شکل پیچیده‌تری یافته است. ایمان دیگر پناه مطلق نیست؛ عقلانیت هم پاسخی ندارد. انسان مدرن، چه یهودی مهاجر باشد چه کارگر بی‌خانمان، در همان بن‌بست ایوب گرفتار است: خواستِ درک، در برابر سکوتی خفه‌کننده.



یوزف روت استاد خلق صحنه‌هایی است که همچون پتکی بر ذهن خواننده فرود می‌آید. او داستان را آرام آرام پیش می‌برد تا به لحظه‌ای خاص برسد: عصیان در برابر خدا، یا شنیدن کلمات خاخام که امید را دوباره زنده می‌کنند. این تمرکز بر لحظه اوج، یادآور سنت کتاب مقدس است، اما در نثر روت، با غنای شاعرانه و رنگ‌های انسانی آمیخته می‌شود.

از منظر ساختاری، ایوب تفاوتی اساسی با رمان‌های کلاسیک دارد. این اثر به‌جای پرداختن به کنش‌های بیرونی پرهیجان، بر کشاکش درونی قهرمان تمرکز می‌کند. همین درونی‌بودن، آن را به اثری فلسفی نزدیک می‌کند؛ روایتی از سقوط و برخاستن روح انسان.


در قیاس با رمان عصیان، که آن هم به فروپاشی ایمان و اعتراض به خدا می‌پردازد، ایوب نسخه‌ای مذهبی‌تر و در عین حال شاعرانه‌تر است. اگر در عصیان انسان به‌تنهایی در برابر پوچی می‌ایستد، در ایوب هنوز سایه عهد عتیق بالای سر شخصیت‌هاست. از این رو، برخی منتقدان آن را تکرار تم‌های آشنا دانسته‌اند. با این حال، همین بازنویسیِ تم‌های کهن در دل تجربه مهاجرت و زندگی یهودیان اروپایی، به اثر تازگی و قدرتی خاص می‌بخشد.


در نهایت، پرسش بنیادین رمان این است: آیا می‌توان در دل رنج ایمان را حفظ کرد؟ مندل سینگر، در برزخ میان ایمان و بی‌ایمانی، تصویری از انسان همیشگی است؛ انسانی که می‌خواهد معنایی برای درد بیابد. شاید همین جستجو، نه پاسخ نهایی، معنای زندگی باشد.

رمان ایوب نشان می‌دهد که در جهانی بی‌رحم، هنوز روزنه‌ای از امید باقی است. امیدی که نه از وعده‌های آسمانی، بلکه از پایداری انسان برمی‌خیزد. در نهایت، آنچه می‌ماند نه قدرت خدا، بلکه توانایی انسان برای تاب آوردن است.


یوزف روت با ایوب، روایتی مدرن از یکی از کهن‌ترین پرسش‌های بشری آفریده است: چرا باید رنج بکشیم؟ او داستان پیامبر عهد عتیق را از آسمان به زمین می‌آورد، از ساحت قدسی به خانه‌ای کوچک و مهاجرتی ناگزیر. نتیجه، رمانی است پر از اندوه و در عین حال سرشار از لحظات انسانی.

ایوب شاید از نظر داستانی غافلگیرکننده نباشد ــ زیرا پایان آن را از پیش می‌دانیم ــ اما قدرتش در بازآفرینی دوباره همان حکایت در دل دنیای مدرن است. اثری که با نثر شاعرانه، عمق فلسفی، و صداقت انسانی‌اش هنوز می‌تواند در دل خواننده امروزی طنین بیندازد.

[Alexandra · Rating 5 out of 5]

Roths Geschichte von Hiob ist herzzerreißend, vor allem weil der Autor jede einzelne Figur von Mendel Singers Familie derart tief geschildert hat und auch die Beziehungsgeflechte der Familienmitglieder untereinander ganz großartig beleuchtet werden: zum Beispiel wie sich die Ehe der Singers entwickelt, wie sich die Ehepartner einander entfremden, wie die Kinder, denen die Eltern die Verantwortung für den behinderten Bruder Menuchim aufgedrückt haben, sich am wehrlosen Opfer rächen und es aus Gedankenlosigkeit und ein bisschen kindlicher Grausamkeit fast umbringen und nachher die Schuldgefühle verarbeiten. Die Tiefe aller Figuren ist wirklich erstaunlich, sogar der behinderte Sohn wird irgendwie noch grandios gezeichnet, obwohl er ja über weite Strecken den Romans noch so gut wie gar nix zum Geschehen beiträgt, außer dass er für alle eine Last darstellt und einiges an Entfaltungsmöglichkeiten jedes einzelnen Familienmitglieds verhindert. Als Projektionsfläche und als Ausrede ist er so wundervoll gezeichnet, dass es nur eine Freude ist. Aber auch die Entwicklung der Geschwister von der Teenagerzeit bis zur Adoleszenz wird grandios beschrieben. Die beiden Söhne von denen einer nämlich Jonas zum Militär möchte und der andere Schemarja vor dem Armeedienst nach Amerika flüchtet, die Rebellion der Tochter Miriam und ihre sexuelle Befreiung, die die sehr gläubigen Eltern in Zugzwang bringt, Miriam aus ihrem gewohnten Umfeld zur reißen und zu Samuel nach Amerika auszuwandern, da sie sich regelmäßig den Soldaten anbietet. Dabei ist der behinderte Sohn Menuchim im Weg, er kann mit seiner Behinderung nicht emigrieren und wird bei einer Familie im Dorf zurückgelassen. Die Eltern sind in einem moralischen Dilemma und entscheiden sich, die Keuschheit der Seele der Tochter zu retten und nicht mehr ausschließlich das körperliche Wohl des behinderten Menuchim im Fokus zu haben, wie sie dies all die Jahre getan haben.

Auch in Amerika, wo es anfangs für die Familie besser zu gehen scheint, wird Mendel von weiteren Schicksalsschlägen gebeutelt. Sein Sohn Sam (Schemarja) hat es zu Reichtum gebracht und in dem Moment, als Mendel endlich einmal darauf vertraut, dass auch er Glück hat, und sich einen Wimpernschlag lang positive Gefühle und Zukunftshoffnungen gönnt, wird sein Sohn Sam zum amerikanischen Militär eingezogen und fällt, Jonas gilt bereits länger in Russland verschollen. Als Mendel und seine Frau Deborah erfahren, dass beide Söhne ziemlich sicher tot sind, stirbt seine Frau am selben Tag an gebrochenem Herzen. Aber die Tiefschläge sind noch nicht vorbei, der gläubige Mendel muss auch noch erfahren, dass sein behinderter Sohn Menuchim in den Kriegswirren wahrscheinlich nicht den Funken einer Chance hatte und seine Tochter Miriam landet in einer Irrenanstalt, sie ist unheilbar krank. So bleibt nur noch der mittlerweile greise Mendel übrig, dem sein Gott Jahwe nicht mal die Gnade erweist, dass er ihn sterben lässt, er muss noch ewig weiterleiden und leben und avanciert im jüdischen Viertel sogar als Symbolfigur des Leidens und der Prüfungen Gottes. Wird er anfänglich noch recht wertschätzend behandelt, weil er und seine Familie quasi das gesamte Unglück des Viertels auf sich gezogen haben, so behandeln ihn seine Glaubensgenossen mit der Zeit immer respektloser, quasi nach dem Motto er ist halt selbst schuld.

Am Ende ist der Vergleich mit der Hiob Geschichte einerseits offenbar, denn Mendel Singer bekommt wie durch ein Wunder seinen Sohn Menuchim zurück, noch dazu geheilt von seiner Behinderung und erfolgreich als Komponist. Hiob bekam sieben von zehn Söhnen zurück, jedoch die Tonalität und die religiöse Botschaft beider Geschichten ist komplett anders, denn der alttestamentarische Hiob verliert nie den Gottglauben und wird deshalb belohnt, im Gegensatz zu Mendel, der sich von seinem Jahwe voller Groll abwendet und dann plötzlich vom Glück heimgesucht wird.

Hier wird von Roth das religiöse Muster der Reichen und Mächtigen kritisiert, die durch die Vereinnahmung des institutionellen Glaubens so gut wie immer die bestehenden Verhältnisse zementieren. Die Armen sollen in Armut, Gottglauben an Prüfungen und Annahme dieses Schickaals genau im ewigen Dilemma bleiben, ohne Hoffnung, in der diesseitigen Welt ihr Schicksal zu verbessern, nicht mal marginal. Ein besseres Los wird dann auf das Leben nach dem Tod verschoben, ähnlich wie man dem Esel die Karotte vor die Nase hängt, damit sich die Reichen ungehindert weiter die Taschen vollstopfen können. Denn für Oberschicht gilt ja so eine Demut vor Gott nicht. Dieser Glaube, der ja in vielen institutionellen Religionen, die sich immer den Mächtigeren anbiedern, unter den Armen, Geschundenen, und Unterprivilegierten wie auch Frauen weiterverbreitet wird, geht ja sogar so weit, dass viele im Vertrauen auf Gott und das unausweichliche Schicksal nicht einmal die seltenen geringen Chancen ergreifen, die sich ganz glücklich einstellen. Hierzu gibt es schon zu Beginn des Romans von Joseph Roth eine Schlüsselszene, als ein Arzt zu Mendel Singer kommt und ihm anbietet, dass er seinen behinderten Sohn Menuchim von seiner Epilepsie heilen kann und das auch noch gratis. Mendel Singer nimmt das Angebot nicht an, denn Gott muss ihm helfen und ein Wunder vollbringen. „Hilf Dir selbst, dann hilft Dir auch Gott“, soll einfach für gläubige arme Leute nicht gelten. Dabei muss ich immer einen katholischen Witz denken.

"Ein sehr gläubiger Christ hat einen Autounfall und liegt blutend im Straßengraben. Da kommt eine Passantin und will dem Mann helfen, dieser nimmt die Hilfe aber nicht an und sagt, dass ihm Gott helfen wird. Dann kommt ein Polizist vorbei und will die Rettung rufen, aber der Mann nimmt die Hilfe nicht an, weil er auf die Hilfe Gottes wartet. Zuletzt kommt auch noch zufällig ein Sanitäter vorbei, der ihn verbinden will, aber der Mann lehnt die Hilfe ab und verblutet. An der Himmelstüre muss er warten und wird nicht eingelassen. Der Mann will mit Gott sprechen und trifft auf Petrus. Petrus will ihn nicht in den Himmel lassen, denn er ist zu dumm für den Himmel. Der Mann hadert, warum ihm Gott nicht geholfen habe und Petrus antwortet. Jetzt hat Dir Gott eine Passantin, einen Polizisten und noch einen Sanitäter geschickt und Du hast Gottes Gnade nicht angenommen, Du bist nicht für den Himmel geeignet."

Diese Geisteshaltung findet sich übrigens nicht nur seit ewigen Zeiten in vielen Religionen, sondern auch heutzutage in der gesamten Esoterik und der Homöopathie.

Die Religionskritik Roths zieht sich durch den gesamten Roman. Stimmte Mendels Frau Deborah anfangs in Russland noch zu, als die Familie die Hilfe des Arztes für Menuchim nicht annahm und vertraute auf eine dumme Prophezeiung des Rabbis, für die dieser sogar noch Geld nahm, so kommt sie in Amerika durch die geänderte Philosophie und die Aufbruchsstimmung zu einer neuen Erkenntnis, was der Dialog von Mendel und Deborah klar darlegt.

Mendel: „Ach dem Armen geht es schlecht, wenn er gesündigt hat, und wenn er krank ist, geht es ihm schlecht. Man soll sein Schicksal tragen. Lass die Söhne einrücken, sie werden nicht verkommen. Gegen den Willen des Himmels gibt es keine Gewalt. Von ihm donnert und blitzt es, er wölbt sich über die ganze Erde, vor ihm kann man nicht davonlaufen.“
Deborah aber antwortete, die Hand in die Hüfte gestemmt, über den Bund rostiger Schlüssel: „Der Mensch muss sich zu helfen suchen, und Gott wird ihm helfen. So steht es geschrieben. Mendel! Immer weißt Du die falschen Sätze auswendig. Viele Tausend Sätze sind geschrieben worden, die überflüssigen merkst du dir alle!“

Erst als Mendel Gott aus seinem Leben verbannt, kehrt das Glück bei ihm ein und er bekommt zumindest ein Kind, nämlich Menuchim ganz sicher wieder durch ein Wunder zurück und als Zugabe drauf gleich eine ganze Familie mit Enkelkindern, das Schicksal von Miriam ist auch noch nicht ganz besiegelt und Jonas, der verschollene Sohn in Russland könnte in Österreich gesehen worden sein. Das ist diametral entgegengesetzt zur Philosophie der Hiob Geschichte.

„Gott ist grausam, und je mehr man ihm gehorcht, desto strenger geht er mit uns um. Er ist mächtiger als die Mächtigen, mit dem Nagel seines kleinen Fingers kann er ihnen den Garaus machen, aber er tut es nicht. Nur die Schwachen vernichtet er gerne. Die Schwäche eines Menschen reizt seine Stärke, und der Gehorsam weckt seinen Zorn.“

Das hat fast schon marxistische, aber zumindest sozialistische Züge, mit gotteslästerlichen Diskussionen und Anwandlungen von sehr gläubigen Menschen (und das meine ich für viele Religionen). Sensationell für diese Zeit!

Fazit: Für mich ein großartiger Roman und von der Güte her fast so gut wie der Radetzkymarsch, wenn auch dieser von den Analogien und vom Plot her im Roman mit feinerer Feder konzipiert ist, so überrascht und überzeugt Roths Hiob durch die Tiefe der Figuren und dadurch, wie grandios der biblische Stoff umgearbeitet wurde. Die feinen Seitenhiebe und Analogien treten nicht im Roman auf, sondern werden erst im Vergleich mit dem alttestamentarischen Hiob offenbar.

[Gerhard · Rating 5 out of 5]

Der gläubige Lehrer Mendel Singer erlebt zahlreiche Schicksalsschläge in seiner Familie sowohl in Galizien und später in Amerika, gerät in den Zorn zu Gott, warum er gerade ihm das widerfahren lässt. Der großartig zu lesende Roman hat sowohl ein gutes Ende als auch vieles offen bleibt.

[Ali.Deris · Rating 4 out of 5]

داستان زندگی یهودیِ متدینی به نام مِندِل سینگر که تورات رو تعلیم و آموزش میده و با بارش بلا و مصیبت بر سر او و خانواده‌اش، میزان ایمانش مورد سنجش قرار میگیره .

✔ مِندِل شخصیتی یهودی و دارای تعصبات بیهوده ست . نمونه ش زمانی که دکتر میخواست بچه ش رو رایگان درمان کنه و مندل قبول نکرد . "اگر خدا نخواهد ، شفا دادن او دست دکترها نیست .حتما بچه باید در میان روس ها بزرگ شود؟ هیچ کلام مقدسی به گوشش نخورد؟"

✔ دقیقا مشابه #آندریاس_پوم در عصیان مِندِل دست به عصیان میزنه ! عصیان در برابر خداوند ... تا جایی که دست به آتش زدن کتاب مقدسی میزنه که سالیانی اونو به شاگردانش تعلیم میداده ....

🗯 پ.ن : درس صبر و ایمان به خدا رو میده این کتاب . یه جورایی مندل مثل ایوب مورد آزمایش قرار میگیره و بعد از سختی های فراوان و از دست دادن همسر و اولادش بوسیله ی فرزندِ آخرش که در بدو تولد معلولیت هایی داره دوباره به زندگی و عقاید اولیش برمیگرده .

✔ ایوب دومی کتابیه که از یوزف روت خوندم و مثل کتاب #عصیان زیبا و خوندنی بود و بیشتر بهش ایمان آوردم 👍 خوندش رو بهتون پیشنهاد میکنم 🙏

[Esther · Rating 4 out of 5]

Job es un libro hermoso y desgarrador. Sus páginas hablan de lo bello y lo trágico, de la fatiga y la esperanza que tejen nuestro existir; describen con ardor y dramatismo la experiencia de gradual despojamiento de un corazón profundamente religioso, y todo ello destilando autenticidad. Es uno de esos libros que te hace querer conquistar dos de los poderes más nobles a nuestro alcance: el de aceptar nuestro destino y el de conceder el perdón. Además, está magníficamente escrito, con descripciones de personajes y situaciones que se imprimen a fuego en la mente del lector (excelente la traducción de Berta Vias). No es una obra apta para quien busque ligereza o mero entretenimiento. Si le doy sólo cuatro estrellas es porque algunos pasajes en los que se relata la triste fortuna del protagonista y, en particular, del pequeño Menuchim, han generado océanos de melancolía... (una pequeña venganza personal por las molestias ocasionadas). Altamente recomendable.

[Shahab Salamat]

"رنج‌نامه یک شخص معمولی"
"مهاجرت به سوی هیچ"
از درد، ملال و رنج هیچ مفری نیست. البته شاید فقط تا زمانی که آن را در آغوش بگیری، و تسلیم شوی. آن وقت سرد، سخت و سِر میشوی. آن وقت که تنت تکه تکه شده است، درد و رنج مثل جریان هوای سرد از درونت عبور میکند، و با هر وزش، تکه‌ایی از استخوانت را میشکند. مقاومت نکن. بنشین. درد را بپذیر و در آغوشش بگیر. وقتی خودت درد شوی، آن زمان درمان نیز شده ایی.
این کتاب را به پیشنهاد دوستی (استوری کرده بود) خواندم، و ریویوی جالب و کوتاهی در موردش نوشته بود.
خیلی خوشحالم که اولین کتاب سال جدید، یک رمان بسیار زیبا و دلچسب بود.
ترجمه محمد همتی عزیز من رو به شدت یاد قلم عباس معروفی نازنین در سمفونی مردگان می‌انداخت. و همین لذت خواندن این کتاب رو دوچندان میکرد.
حس آمیزی، استفاده از رنگ، بو و مزه، برای توصیفات تقریبا همه چیز، اونهارو بسیار ملموس و به یادماندنی میکرد. بعضی از تشبیهات و توصیفات آنقدر بدیع و جدید بود که گاهی حس میکردم دارم یک شعر نو میخوانم. شعری بسیار ساده، اما دقیق و نافذ، شعری که شاید فقط اون بتونه عمق و وسعت رنج های یک شخص رو به تصویر بکشه.

[Nercs · Rating 4 out of 5]

«به خاطر بیاور، مندل، ایوب را به خاطر بیاور. بر سر او هم همان آمد که بر سر تو. او روی زمین لخت نشسته بود، خاکستر بر سر و زخم‌هایش چنان چرکین که او مانند جانور روی زمین بخود می‌پیچید. او هم به خداوند توهین کرد. با این حال همه این چیزها فقط یک امتحان بود. مندل، کسی چه می‌داند، در آن بالا چه می‌گذرد. شاید اهریمن مثل قدیم‌ها نزد خداوند رفته و گفته است باید یک آدم منصف را از راه به در کرد. و خداوند فرموده است: فقط مندل، این بنده من را امتحان کن.»

[Sousan Navabi · Rating 4 out of 5]

خیلی خیلی خیلی دوسش داشتم به عنوان اولین کتاب تو سال ۱۴۰۳،شاید همه ماها یه جورایی حالات روحی،شک ها تردید ها و خشم مندل رو تجربه کردیم براهمین یه جاهایی فکرمیکردم به زندگی گذشته ام و یه جاهایی هم ترسیدم که قراره چه اتفاقاتی بیفته تو زندگیم...قطعا من صبر ایوب یا حتی صبر مندل رو ندارم،شاید در مواجهه با همچین اتفاقاتی منم مثل دبوره یا میریام تاب نیارم!
اواخر کتاب که واقعا بهت زده بودم از هیجان

[about my mind · Rating 5 out of 5]

✍
« من می‌دانم . خداوند سنگدل است و هرچه آدم بیش‌تر اطاعت می‌کند او در حقِ ما سخت‌گیرتر می‌شود . ضعفِ آدمی قدرت او را برمی‌انگیزد ، و اطاعتْ خشم او را بیدار می‌کند . از احکام که پیروی می‌کنی ، می‌گوید تو از آن‌ها فقط به نفعِ خودت اطاعت کردی . وقتی فقط یکی از فرامینِ او را زیر پا بگذاری ، آنگاه تو را به صد جزا محکوم می‌کند ... »
_
رمانِ « ا��وب » ، اثری تماما تلمیحی‌ست . در جای‌جای این متن ارجاعات و اشاراتش به آلامِ ایوبِ پیامبر مشهود است . آنچه که بر آن بزرگوار روا گشته ، بر سرِ مِندل سینگر (شخصیتِ محوریِ داستان ) نیز می‌آید . او خار و زبون می‌شود ؛ فرزندان‌ش را از دست می‌دهد ؛ همسرش را ؛ آواره و بی‌پناه می‌گردد ، اما آخرالامر بختِ برگشته از او دوری می‌جوید و تألماتش مفری می‌یابد . روزنه‌ای از روشنایی از مدخلِ تاریکی ، راه عبوری پیدا می‌کند و بر گُردهٔ وجودِ سینگر می‌تابد .
« مِندل به‌ خواب رفت ؛ و از بزرگیِ خوشبختی و عظمتِ معجزه آرام غنود »
چون ایوبِ پیامبر که خداوند دوبرابر آنچه از دست رفته بود را بر وی عطا کرد .
_
« کنون بدانید که خداوند به ‌خاکم نشانده ، و در کمندش کشانده .
اینک ، فریادخوان از ظلم رفته‌ام ، اما اجابتی نمی‌بینم ؛ فریادخواهم ، اما فریادرسی نیست ... »
# بابِ نوزدهم ، کتابِ آلامِ ایوب ، قاسم هاشمی‌نژاد

این دقیقا همان عصیانی‌ست که مِندل سینگر نیز به‌هنگام فوجِ بلایا ، بر زبان می‌راند و به ورطهٔ عمل می‌کشاند . نماز را ترک می‌گوید ، دیگر دعایی نمی‌خواند ؛ حتی در صددِ به آتش کشیدنِ کتابِ مقدسی که سالیانِ سال چون معلمی به کودکان درس داده ، برمی‌آید . همان کتابی که روزها و روزها از آلام و دردهای ایوبِ پیامبر سخن گفته ، اما آن‌هنگام که این محنت‌ها جامهٔ حقیقی به‌تن می‌کنند ، سرگشته و مسلول می‌گردد .
_
آندریاس پوم یا مِندل سینگر ؟
عصیانی که دو شخصیتِ اصلیِ دو رمانِ یوزف روت « عصیان » و « ایوب » دست به آن می‌زنند ، عصیانی‌ست مشابه در متن و متفاوت در بطن . هردو دست به عصیان می‌زنند ، هردو علیه خدا ؛ اما آندریاس پوم از مجرای جامعه و قراردادهایش دست به چنین امری می‌زند ؛ اما عصیانی که مِندل سینگر به آن نقب می‌زند ، عصیانی‌ست که ریشه در مذهب دارد ، ریشه در عهدِ عتیق و کتابِ مقدس . جامعه پوم را مستأصل می‌کند ، اما سینگر رو در رو در مقابل خدا می‌ایستد ؛ بی‌واسطه و عریان .
_
سخنِ آخر
آیا رنجی که می‌بریم ، دردی که می‌کَشیم ، آلامی که چون گردبادی جسم و روح‌مان را درمی‌نوردد ، معنایی دارد ؟ آیا فلسفه‌ای در پسِ این محنت وجود دارد ؟ از دست دادنِ عزیزان‌مان ، افول ستارهٔ درخشانِ زندگی‌مان ، جور و جفای هستی ، چه می‌خواهد بگوید و قرار است چه نشان‌مان دهد ؟

نیچه : « آنچه به‌راستی خاطر را بر رنج می‌شوراند ، وجودِ رنج به خودیِ خود نیست ، بلکه بی‌معناییِ آن است »

[paper0r0ss0 · Rating 5 out of 5]

Si puo' usare il termine capolavoro? Se si, io lo spenderei per questo piccolo grande libro. Il racconto di una vita che in realta' e' il racconto di molte vite, di tutte le vite forse. Di quando ci si sente sopraffatti, ingiustamente puniti dal destino cinico e baro o da dio a seconda di come la si pensi. Adirati quanto piu' si e' convinti di aver vissuto nel giusto. Una prosa pastosa, ricca, damascata ma mai ridondante. Uno stile d'altri tempi che pero' misteriosamente appare formalmente moderno.

[macarena · Rating 5 out of 5]

*Tengo conocimiento de esta novela desde hace muchos años porque a mi padre se la regaló un compañero suyo cuando estaba terminando el liceo.
Siempre estamos conversando sobre libros, y hace unos días, a propósito de libros usados o libros que llegan a nuestras manos por distintas razones, la volvió a mencionar. Y hablaba siempre con cierto cariño por la historia y su personaje principal, por lo que me decidí a finalmente leerla. Sabía absolutamente todo lo que sucedió en ella, de principio a fin, pero jamás he tenido problemas con recibir o no spoilers, y de hecho no interesó, porque terminé de leer muy emocionada, me lloré todas las últimas páginas.

------

Joseph Roth, su autor, de origen judío, se suicidó en 1939 , a la entrada de los judíos en Francia. No hace falta investigar demasiado, y de hecho basta con interesarse solo un poco por los titulos y reseñas breves de sus libros para saber que toda su obra está profundamente influenciada y basada en la experiencia judía en el mundo. Job no es la excepción.

---------

El protagonista de la novela es Mendel Singer, un maestro judío que sobrevive apenas en la Rusia zarista con su familia, su esposa y cuatro hijos. El menor de ellos es Menuchim, un niño que ha nacido con serios problemas físicos, motores y probablemente intelectuales. Un doctor en su momento lo declara como epiléptico, sin embargo, en ningún momento el lector termina de saber cuál es, en términos médicos actuales, qué condición especifica le aqueja.

Es con su nacimiento, que pareciese venir una seguidilla de desgracias para la familia. El matrimonio de los padres se deteriora al punto de que compartir la casa y la cama es solo un detalle, los hijos mayores en cualquier momento serán llamados a servir en el ejército, y Miriam se está relacionando sentimentalmente con un cosaco ruso, cuestión que en cualquier momento puede saberse y ponerlos a todos en peligro por la propia indiscreción en el comportamiento de la chica.
En una visita repleta de fe que hace la madre a un rabino, este le dice que Menuchim sanará, aunque tomará tiempo. A partir de entonces, cada movimiento, gesto y balbuceo será interpretado como la posibilidad de una recuperación. Pero, al final del día, dicha mejora no se dará y cada día que pase estará más lejos de cumplirse la promesa del religioso.
Es el comportamiento de la hija que los pone en peligro el que finalmente los obliga a migrar a Estados Unidos, viaje en el que, sin embargo, deben dejar atrás a Menuchim. Su condición no es buena, y las dificultades de la travesía en barco también son muchas.
Con su casa como forma de pago y agradecimiento, Mendel y su esposa dejan a su hijo al cuidado de una familia vecina, con la esperanza de que su recuperación se efectuara en algún momento pronto, de manera que pudiesen llevárselo consigo a Norteamérica.
Una vez arribados al nuevo continente, si bien su situación en principio mejora, al reencontrarse con uno de sus hijos (quien había desertado) y teniendo una condición económica favorable, la nostalgia y culpa de no estar junto a Menuchim no abandona a Mendel, y cada vez se aleja más de su familia y ensimisma con sus malas emociones.
En el antiguo testamento, a Job, un hombre recto y bueno, se le somete a un montón de dificultades y desgracias, perdiendo todo menos la fé en Dios. De ahí surge el nombre de la novela, aunque sucede que a Mendel, un hombre moderno, sucediéndole la muerte y abandono de prácticamente toda su familia, termina por enojarse con Dios. La única persona que podría salvarlo o hacerle más llevadera esa miseria en la que vive, su hijo Menuchim, está en Rusia y lo más probable es que nunca la vuelva a ver.

-------
Spoilers:

Ya me sabía la historia completa, tal y como dije en un principio, y eso no evitó que terminase llorando al final.
Lo cierto es que no interpreto el reencuentro de Mendel con Menuchim como un milagro. Más allá de que tuviese una condición muy seria siendo menor, desde las primeras páginas advierte el lector que el niño responde a uno u otro estímulo. Posiblemente también reconociera en mayor o en gran medida la calma y el amor que le brindaron sus padres, a pesar de lo difícil que les resultase en general la vida. Y más tarde los médicos también lo tratan. Por supuesto, la medicina no estaba tan avanzada como lo está hoy en día, pero, fue un conjunto de esfuerzos los que hicieron que el niño mejorara.
A ratos la narración, increíblemente dispuesta y cruda, me dejaba con el corazón en la mano, como cuando el escritor describía el (mal)trato de los hermanos con Menuchim, o las veces en que Mendel llegaba a soñar y alucinar con verlo en las calles de Estados Unidos solo por la cantidad de anhelo de volver a verlo y la culpa de dejarlo solo.
El final me emocionó muchísimo. Quizá porque creo en esa idea de que a veces una persona, cuando ya está enferma o simplemente es mayor, necesita alcanzar solo una cosa o estar junto a una persona particular para finalmente encontrar la paz y poder irse en paz.
Es un libro muy humano, con independencia de la religión que se profese (o la falta de ella). Está escrito de forma muy sencilla, y su historia es también muy simple, con personajes complejos y completos, que puedes o no entender.
Posiblemente, el hecho de que mi padre me hablase de él desde hace años hasta que me motivó a leerlo en solo unos días, hace que me absorban tantas emociones.
Como sea, me encantó.