Padre Sérgio

by Leo Tolstoy, Beatriz Morabito (Translator)

Publicado em 1898, este volume está entre as obras-primas do grande escritor e pensador russo Liev Tolstói (1828-1910) e traz as marcas de suas preocupações morais e religiosas, que resultaram numa versão muito pessoal do cristianismo e lhe renderam a excomunhão da Igreja Ortodoxa em 1901. O protagonista do livro, um príncipe e militar admirado por seu sucesso e beleza física, rompe noivado e ingressa num monastério, tornando-se candidato a santo. Também na fé experimenta uma forte crise, reflexo dos acontecimentos na Europa em meados do século XIX. A edição não inclui ilustrações do artista russo Kazimir Maliêvitch (1878-1935), apenas as duas primeiras edições da Cosac & Naify incluem tais ilustrações.

Genres: Fiction, Classics, Russia, Russian Literature, Short Stories, Literature, Novels

96 pages, Hardcover

First published January 1, 1911

About the author

Lev Nikolayevich Tolstoy (Russian: Лев Николаевич Толстой; most appropriately used Liev Tolstoy; commonly Leo Tolstoy in Anglophone countries) was a Russian writer who primarily wrote novels and short stories. Later in life, he also wrote plays and essays. His two most famous works, the novels War and Peace and Anna Karenina, are acknowledged as two of the greatest novels of all time and a pinnacle of realist fiction. Many consider Tolstoy to have been one of the world's greatest novelists. Tolstoy is equally known for his complicated and paradoxical persona and for his extreme moralistic and ascetic views, which he adopted after a moral crisis and spiritual awakening in the 1870s, after which he also became noted as a moral thinker and social reformer.

His literal interpretation of the ethical teachings of Jesus, centering on the Sermon on the Mount, caused him in later life to become a fervent Christian anarchist and anarcho-pacifist. His ideas on nonviolent resistance, expressed in such works as The Kingdom of God Is Within You, were to have a profound impact on such pivotal twentieth-century figures as Mohandas Gandhi and Martin Luther King, Jr.

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 4 out of 5]

O povestire excelentă, de o mare finețe psihologică.

Acum cîteva zile pe cînd recenzam cartea lui Pavel Basinski, Lev Tolstoi: Fuga din rai, mi-am dat seama că Lev Nikolaevici a fost obsedat de tema rătăcirii și a pierderii în anonimatul cel mai complet. Și că această obsesie își găsește cea mai strălucită expresie în Părintele Serghi.

Povestea e știută de toți. Prințul Pavel Kasatzki descoperă (chiar înainte de căsătorie) că logodnica lui, Maria Korotkova, a fost amanta țarului Nikolai I. Are sîngele aprig și părăsește viața civilă. Devine călugăr. Trece o vreme drept „vedeta” mănăstirii. E curtat de doamne mai mult sau mai puțin pioase, e căutat de mulțimi de credincioși. Povățuiește, alină, vindecă pe bolnavi. Unii îl privesc ca pe un sfînt, deși sentimentul lui îi spune că e un impostor. E bîntuit, totuși, de obsesia fugii: „Într-o vreme hotărîse chiar să plece, să-și piardă urma”. Rămîne în mănăstire. Vanitatea îi joacă o festă: „Era sătul de această gloată, dar în același timp îi și plăcea”.

Și acum se petrece, cred, episodul cel mai frapant. E vizitat de o doamnă cu „idei înaintate”, Makovkina. E frig, a nins, femeia pretinde că a răcit: Serghi o primește în chilie. Monahul simte puternic ispita. Oscilează între păcat și virtute. Pentru a rezista, recurge la un gest extrem: „Apucînd toporul cu mîna dreaptă, întinse pe butuc arătătorul mîinii stîngi, repezi toporul și izbi cu el degetul mai jos de falanga a doua”. A rezistat. În pofida gestului cumplit, credința părintelui Serghi e șubredă. Nu a încetat niciodată să se îndoiască. A spus de multe ori: „Cred, Doamne, ajută necredinței mele!”. A doua oară, cade în păcat și renunță la monahism. Se consideră cel mai mare dintre păcătoși...

Rătăcește timp de opt luni pînă e arestat. Nu are acte, nu-și divulgă identitatea, nu bănuiește încotro se îndreaptă. După o anchetă sumară, judecătorii îl trimit în Siberia. Ajunge servitor la un mujic înstărit. Cultivă grădina de zarzavat, îngrijește bolnavii și dă lecții copiilor. Nimeni nu știe că e prinț, că a fost bogat, că a fost prețuit de sărmani. Trăiește ignorat de toți, și-a găsit, în sfîrșit, liniștea. Nu știm însă dacă și-a găsit și credința.

Scriind sfîrșitul laconic al acestei povestiri (între 1890 și 1898), Lev Nikolaevici Tolstoi a prezentat, de fapt, un mod de viață după care tînjea el însuși. Ar fi preferat să fi trăit ca un anonim rătăcitor prin stepele rusești. Din păcate, fuga lui de la Iasnaia Poliana, la sfîrșitul lui octombrie 1910, a venit prea tîrziu. Și, oricum, era mult prea cunoscut ca să aibă unde să se ascundă și să-și găsească pacea. Oamenii din tren au ghicit imediat cine e. Jurnaliștii au pornit pe urmele lui. Întîmplător, drumul trecea printr-o gară. S-a oprit în Astapovo...

P. S. Firește, Părintele Serghi s-a publicat în numeroase ediții mai noi, împreună cu alte povestiri. Am vrut să scriu doar despre ea și de aceea am ales ediția de față.

[فؤاد · Rating 4 out of 5]

این داستان و داستان "مرگ ایوان ایلیچ" جزء داستان های بلند (و نه رمان ها) زیبای تولستوی هستند.

مضمون این داستان هم، مانند "مرگ ایوان ایلیچ" جست و جو به دنبال معنای حیات است. اما این بار، کسی که معنای حیات را گم کرده، نه یک کارمند که روز و شب مشغول کارهای اداری بی معنا بوده، بلکه یک مرد خداست که از باطن دور شده و و مشغول به ظاهر شده است. نهایتاً هر دو، هم پدر سرگئی و هم ایوان ایلیچ، به پاسخ مشابهی برای سؤالشان می رسند (که این پاسخ، یکی از عناصر اساسی تفکر تولستوی را تشکیل می دهد و در رمان های مختلفش آشکار است) و معنای حیات را در عشق به همنوع می یابند.
این راجع به معنای حیات.

اما راجع به باطن و ظاهر.
به نظر میرسد وقتی یک اندیشه ی باطنی، هر چه بیشتر و بیشتر شکل ظاهری گرفت و طبقه ای مستقل شد و جایگاه اجتماعی محکم تری یافت، بیشتر و بیشتر از حقیقت باطنی خود دور می شود و به پوسته و قشر ظاهری مسخ می شود.

این است که سعدی در گلستان می گوید: یکی را از مشایخ شام پرسیدند از حقیقت تصوف. گفت: «پیش از این طایفه ای در جهان بودند به صورت پریشان و به معنی جمع؛ اکنون جماعتی هستند به صورت جمع و به معنا پریشان.»

یا عطار در تذکره الاولیا می گوید: پرسیدند از تصوف. [ابوالحسن بوشنجی] گفت: «امروز اسمی است و حقیقت پدید نه؛ و پیش از این حقیقت بود بی اسم.»

پدر سرگئی، در ابتدای معتکف شدنش در دیر، خودش است و خودش. لازم نیست برای مردم دعا کند و موعظه کند و تقوای خودش را به این و آن نشان دهد. به خاطر همین، در ایمانش قوی تر است. اما بعداً وقتی از خودش دور و مورد مراجعه ی مردم می شود، ایمانش ضعیف تر و ضعیف تر می شود، تا جایی که اثری از آن باقی نمی ماند، جز انگشت قطع شده اش.

[سـارا · Rating 3 out of 5]

این کتاب آخرین کتاب از مجموعه‌ی ۱۰۰ سال تولستوی نشرچشمه بود که میخوندم و بنظرم همچنان «ارباب و بنده» و «مرگ ایوان ایلیچ» بهترین‌اند.
داستان درباره افسر جوانی که بعد از شکستی که در انتخاب همسر آینده‌اش میخوره و متوجه میشه که قبل از اون معشوقه تزار بوده، به صومعه میره و راهب میشه.
تولستوی از تنگنای درک ایمان به خدا و غرور و نامجویی در برابر مردم حرف میزنه. پدر سرگی داستان در طی مسیرش و سال‌ها عزلت‌گزینی می‌فهمه تمام کارهایی که تصور میکرد برای خدا و رضایت اون انجام میده از ایمان واقعی نبوده و فقط عطش غرور و شهرت‌طلبی اون رو سیراب میکرده. و در آخر ایمان واقعی رو در کمک بی‌چشم‌داشت و اهمیت ندادن به دیدگاه مردم پیدا میکنه.
تولستوی استاد کاویدن ذهن و واشکافی افکار قهرمان‌های قصه‌هاشه و همین دقت تو توصیف حس و حالشونه که نقطه‌ی اوج داستان‌هاشو رقم میزنه.

[°•.Melina°•. · Rating 3 out of 5]

کم کم دارم به این نتیجه میرسم که از لحن تالستوی بیشتر خوشم میاد تا داستایفسکی... انگار باهاش احساس راحتی میکنم نمیدونم مثل یه پدربزرگی که نشسته کنارم چایی ریخته و داستانشو تعریف میکنه ولی داستایفسکی انگار پشت کتابه و داره برام نامه‌نگاری میکنه یا داستانشو برام فرستاده. به هر حال هر دو یار گرم و نرمِ زمستونامن🧦☕️

🖊جواب کامنتتون:
شاید باورت نشه ولی واسه خودمم گهگاهی جابجا میشه و نمیشه گفت دقیق کدومشون کدومه:))

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

.بین 3 و 4 برای این کتاب مرددم.. بعضی جاهای کتاب خیلی به دلم نشست و بعضی جاها نه. فصل آخر کتاب شایسته 5 است
در این کتاب گرچه تولستوی بازدر توصیفات چیره دست است، اما به هیچ روی به درخشانی "مرگ ایوان ایلیچ" نیست.
مهم ترین نقطه قوت کتاب، باز همان توصیف روحیات شخصیت داستان است که با خودش درگیر است. دقت تولستوی مجذوب کننده است. حتی به نظرم ترتیب روند تغییرات کاتاتسکی و زمان وقوع آن ها به درستی دیده شده. اما با این حال، ان گونه که باید به دلم نمی نشیند. شاید به این علت است که بعضی جاها کمی از واقعیت دور می شود. مثلا در مقایسه با رمان "لبه تیغ" می توان گفت که شخصیت آن زمان روند باورپذیرتری دارد تا کاتاتسکی "پدر سرگی". از طرف دیگر قاطعیت تولستوی در جوابی که برای سوال مطرح شده اش می دهد، شاید چندان مناسب به نظر نرسد. البته جوابی که تولستوی برای سوال مطرح شده اش می دهد، دلنشین و منطقی است. (شاید خیلی مهم نیست، اما) اصلا شاید کسی اساسا نخواهد از منظر دینی به قضیه نگاه کند واین چیزی است که در "لبه تیغ" از آن احتراز شده است.

همان طور که گفتم، این کتاب توصیفات جالبی از حالات پدر سرگی دارد و من برخی از آن حالات را خودم تجربه کرده بودم و به خوبی بسیاری از لحظات کتاب را درک می کردم و واقعا تولستوی آن ها درست توصیف می کند و دقیق. دلنشین ترین جای کتاب برای من، فصل آخر است.

در ذیل کتاب "مرگ ایوان ایلیچ" یکی از دوستان اشاره کرده بودند که تولستوی توجه خاصی به دوران کودکی دارد. این مسئله هم در آن کتاب و هم در این کتاب به چشم می خورد. گویا تولستوی سادگی لذت ها و آرزوهای کودکی را مصداقی از زندگی واقعی می داند (البته این برداشت من است)ا.
نکته دیگر هم شباهت "گراسیم" در "مرگ ایوان ایلیچ" به "پاشنکا" در این کتاب است..

و در پایان یکی از توصیفات زیبای کتاب
همان طور که چیزی را با احتیاط بسیار در تعادلی نااستوار در جایی قرار دهیم، او نیز ایمان خود را بر پایه ای لرزان بازگذاشت و با احتیاط واپس رفت تا مبادا فرو افتد.

.همچنین رابطه ای که تولستوی بین شک و شهوت برقرار می دارد، بسیار هوشمندانه و زیبا است

[Katayoon · Rating 4 out of 5]

داستانی کوتاه و لذت بخش... تلنگری برای اینکه کمی فکر کنیم ارزش کارهای نیکی که انجام می‌دهیم در چیست؟ چقدر از صمیم قلب و به قصد نیکی هست و چقدر برای ارضای حس خودبینی و به نمایش گذاشتن انسانی نیک؟!

[Mostafa · Rating 5 out of 5]

4.5 star
استپان کاساتسکی( پدر سرگی) ابتدا یک جوان مبتلا به نارسیسیم و خودشیفتگی است... او به شدت کمال گراست و می خواهد در هر فعالیتی، نفر اول باشد... او در سواره نظام است و مورد توجه نیکلای اول... او هر کمبودی که در وجودش حس می کند، می خواهد جبران کند... عادت به اول بودن دارد... تمایل دارد در مهمانی ها مورد توجه نُجبا باشد و این طور هم می شود ، یک اشتباه در زبان فرانسه، او را در زبان فرانسه استاد می کند اما این روح کمال گرایی او آرام نمی گیرد تا اینکه به صومعه رفت و راهب شد، چرا.؟ به خاطر اینکه راهبان را برتر از خودش می دید و حالا می خواست از آنها برتر باشد... او در این جایگاه بود که به دیگران به دیده حقارت می نگریست، آنهایی که زمانی مورد رشک و حسد او بودند و در این میان بازگشت به ایمان کودکی نیز در رفتن او به صومعه بی تاثیر نبود... ظاهرا او می دانست که در رقابت در عرصه اخلاقیات، کار سختی خواهد داشت، او در زندگی اجتم��عی، به آنچه خواسته بود رسیده بود رقبا را شکست داده بود و حال می خواست در حوزه اخلاق( که پیشرفت در آن امری دشوار است) قدم گذارد این بار او باید با قدیسین رقابت کند

سالها زندگی در صومعه ، موجب ملال و آزردگی او شده بود و البته همواره تمرین و ممارست در اخلاق به او انگیزه ادامه دادن در این مسیر را می داد
تا اینکه تصمیم گرفت به گوشه نشینی بپردازد و از این طریق، به هدفش یعنی اعتلای اخلاقی خود، دست یابد
در همین روزهای گوشه نشینی، زنی جداب با هدفِ از راه به در بردن او به محل زندگی او که به دور از مردم بود می آید تا او را فریب دهد اما پدر سرگی، کاری عجیب می کند تا فریب زن را نخورد و این عمل او به قدری مورد توجه آن زن بود که آن زن را راهبه می کند
آوازه پدر سرگی بعد از این در اطراف و اکناف می پیچد و افرادی به نزد او برای شفای بیماران می آیند ، او آنها را شفا می دهد، بیماری آنها رفع می شود و گرفتاری ها مرتفع می شود و پدر سرگی بیش از پیش معروف و شناخته می شود...
در این میان او حس خوبی از این توجه و شهرت داشت و مراجعه مردم، فرصت تامل و مراقبه را از او می گرفت تا اینکه تاجری برای شفای دختر جوانش به او روی آورد... و او با دختر آن کرد که نباید می کرد
پدر سرگی بعد از مدتها مراقبه، گوشه نشینی و جهد و تلاش در صفای نفس، در ورطه ای سقوط کرد که به یکباره حتی در وجود ذات الهی مشکوک شد تا اینکه در خواب به او ندا داده شد که نزد پیرزنی برود و از او راهنمایی بخواهد..‌ او به نزد پیرزن رفت و به او گفت که زندگی را چگوته دریافتی.... این بخش از رمان نقطه عطف است.... پیرزن می گوید برای خرجی خانواده کار میکنم و چون دامادم بیمار است مجبورم هزینه او و ۵ نوه ام را بپردازم، به کلیسا نمی روم چون از نداری، لباس مناسب ندارم و البته کاهل هم هستم و دعایم هم طوطی واریست و بدون حضور قلب
پدر سرکی دانست، آنچه پیرزن را برحسته کرده، خدمت و کمک بی شائبه، خالصانه و بدون توقع او به خانوداه اش است..‌ در حالیکه پدر سرگی آن زمان که مردم دورش را می گرفتند، از اینکه مورد توجه مردم بود شاد بود و حس برتری نسبت به آنها داشت
در انتها پدر سرگی می گوید....
خدا و خدمت به او را بهانه کردم اما چشمم به مردم بود... یک کار نیک، یک پیاله آب که بی طمع پاداش به تشنه ای داده شود، ارجمند تر از همه کارهای خوبیست که من در راه مردم کردم... نیت صدق در اعمالم داشتم اما با علف هرز شهرت و شهوت ترکیب بود
برای کسی که برای کسب نام در نظر مردم زندگی کرده، خدا وجود نخواهد داشت
تولستوی، می گوید، مذهب صوری و تمام اعمال و رفتار و مراسمات آنها نمی تواند سبب، تعالی اخلاقی شود بلکه می تواند حتی همان اعمال مذهبی انسان را از خدا( حقیقت) دور سازد ....در بخشی از داستان اشاره به پارس کردن سگ خانه کشیشی میکند که پدر سرگی از جلوی آن رد می شود می کند که عابران را می ترساند یا می راند... این سگ همان مذهب صوریست که به جای اینکه زمینه رشد و تعالی صاحبش( کشیش) در یاری رساندن به دیگران شود مردم را که از او کمک و دستیابی می خواهند، می راند و دور میکند

[ZohreH · Rating 3 out of 5]

نمیدونم چرا از اواسط کتاب مدام
"ادیپ در جاده"
برام تداعی میشد. با اینکه تقریبا هیچ ربطی به هم ندارن. حتا سرنوشت هیچکدوم شبیه دیگری نیست. یکی نابینایی که تنهاییِ خودشو در آغوش می گیره و سر به بیابان میگذاره و دیگری بینایی که با زوار و مسافرین توشه به دوش همراه میشه و سعی می کنه در راه عیسی خدمت کنه. حتا سکه ای که توریست فرانسوی برای چای بهش میده، به گدایی می بخشه تا نانی برای خوردن پیدا کنه

ممکنه برای هر کدوم از ما هم پیش اومده باشه. اینکه یهو به سرمون بزنه که همه چیو رها کنیم. هر چی تا الان تا این لحظه ساختیم بزنیم خراب کنیم و به راه دیگه ای بریم. چون راه اول ما رو اغنا نکرده. راه اول درون ما رو پر نکرده. توی راه دوم هم تا مدتی ادامه میدیم و به نام و آوازه ای می رسیم یا نمی رسیم ولی بازم می بینیم این اون راهی نیست که باید. باز می زنیم به بیراهه. می گردیم گِرد جهان تا بیابیم آنچه باید. پیدا می کنیم یا نه. ممکنه بازم این آخر کار نباشه. همونطور که به نظر من پدر سرگی بعد از اینکه خونه و توشه به دوش شد و سعی کرد هر قدر میتونه ببخشه و کمک کنه، ممکنه یه جایی بازم استپ بزنه و بگه نه!! این اون چیزی نیست که باید. ما خبر نداریم. تالستوی برای ما نگفته. اما راه و رسم پدر سرگی این احتمالو تقویت می کنه. چی رو؟ اینکه تا آخر عمر باز هم راه و رسم های دیگری رو پیشه کنه و نا امید بشه

پدر سرگی رو توی یه جاده تصور می کنم که هنوز داره دنبال حقیقتِ خودش میگرده. آهان فهمیدم! اینجا وجه تشابه سرگی و ادیپه! سرگی در جاده! مرسی مغز عزیزم
وجه تشابهی که ناخوادآگاه، ذهنم بین این دو پیدا کرده سرگشتگی و یافتن نهان خفته در درون هست. سفری دور و دراز برای یافتن چرایی حیاتِ خود.
امیدوارم یه جایی از جاده این دو به هم برخورد کنن و از تجارب و حوادث شون برای هم بگن. فکرکنم دوست و همراه خوبی برای هم بشن

شاید سرنوشت غم انگیزی باشه. اینکه بگردی و نیابی. ولی به نظر من این غم انگیزتره که اصلن نگردی

من صوتی گوش دادم و لذت بخش بود
🌟📚🌟

[مِستر کثافت درونگرا · Rating 4 out of 5]

افتادم رو تولستوی خوندن و سراسر غرق لذت

[Ehsan'Shokraie' · Rating 5 out of 5]

یک شاهکار دیگه از تولستوی..نبردی در یک ذهن که هنرمندانه به تصویر اومده..قابل حس و لمس..ویژگی اثار تولستوی اینه که هرگز حس نمیکنید نویسنده فاصله ای با شخصیت داستانش داره..انگار هر اثری که تولستوی خلق کرده خودش اون رو زندگی کرده..چرا که این افرینش فوق العاده بدون تجربه عینی غ ممکن به نظر میاد..و این هنر تولستوی هه..

[Hesam · Rating 4 out of 5]

در ریاضیاتِ مهندسی تابعی داریم به نام تابع دلتای دیراک یا تابع ضربه که در همه ی نقاط ورودی ِ تابع ، مقدار ِ تابع صفر است مگر در نقطه ی ورودی ِ صفر که مقدار تابع بی نهایت تعریف می شود. کتاب پدر سرگی هم برای من اینگونه بود . داستان روندی طبیعی داشت و خیلی معمولی اما در یکی دو جا – که من اسم ش را میگذارم همان نقاط صفر داستان- ، چنان ضربه ای به روحت وارد می سازد که اثرش به این راحتی ها رهایت نمی کند.
مانند بخشی که پدر سرگی در پاسخ به درخواست زن افسونگر، انگشت خود را قطع می کند.
کتاب مرگ ایوان ایلیچ هم اینگونه بود؛ داستان به شکلی کاملا معمولی پیش می رفت تا اینکه از نیمه به بعد داستان شرایط را برای ورود نقطه ی صفر داستان آماده می کند، نقطه ی صفری که این بار در پایان داستان ظاهر می شود.
کتاب اعتراف من تولستوی البته، هر در لحظه پر از این نقاط صفر است.
این تکه از داستان را بخوانید (پس از آنکه خبر کرامات پدر سرگی در همه جا پیچید و همه برای گرفتن حاجت و شفا به سوی او سرازیر شدند و خلوت او را با خدایش به هم زدند):

به مردم اندرز می داد و در راه زندگی راهنمایی شان میکرد یا فقط دست تبرک برسرشان می نهاد یا برای بیماران دعا می کرد یا به شکرگزاری های آنها بابت ِ به قول خودشان شفابخشی یا اندرزهایشش گوش می داد و البته نمی توانست خشنود نباشد و به نتایج کارهایش و نفوذی که در دیگران داشت بی اعتنا بماند.فکر می کرد چراغی ست که خدا برافروخته و هرقدر که این فکر در دلش بیشتر ریشه میگرفت حس می کرد که روح خدایی از دلش دور می شود و نور حقیقی که در سینه اش بود روی به خاموشی می گذارد "چه مقدار از این کارهای من برای خداست و چه مقدار برای بندگان؟" این سوالی بود که او آن را بی جواب میگذاشت و نه به آن سبب که جوابی برای آن نداشت بلکه به آن سبب که نمی خواست خود را با این جواب روبرو کند.
...حتی زمانی تصمیم گرفت از مردم دوری گزیند و روی از آنها بپوشاند . برچگونگی اجرای این تصمیم اندیشیده و از هرجانب بر آن تامل کرده بود. پیرهن و شلواری دهاتی و کپنک و کلاهی نمدی تهیه دیده بود و بهانه آورده بود که این ها را برای بیچارگانی می خواهد که سروقتش می آیند. اما آنها را نگه می داشت . قصدش این بود که سربتراشد و این لباس ها را بپوشد و راه صحرا پیش بگیرد. خیال داشت ... راه صحرا در پیش بگیرد و از این ده به آن ده برود اما مردد ماند که رفتن درست تر است یا ماندن.دودل بود اما بعد تردید از دلش زایل شد و بر روال معمول گردن نهاد و تسلیم ابلیس گردید و لباس روستایی اش فقط به یادگار ماند از افکار و احساس هایی که زمانی دلش را روشن داشته بود.

این قسمت مرا به یاد بخش زیر از اعترافات امام محمد غزالی در کتاب (المنقذ من الضلال) حیات فکری غزالی انداخت ( زمانی که در اوج نفود علمی و سیاسی در نظامیه بغداد و درگاه خلافت بغداد و اقبال عوام و خواص به او دچار تحول روحی شد و به بهانه سفر حج از بغداد گریخت و دو سال در مناره غربی مسجد دمشق به صورت ناشناس زیست):

دیدم سراپا غرق در وابستگی های دنیایی ام که در از هر جانب به رویم بسته است.چون به خود آمدم و به کارهایم نظر افکندم ، دیدم بهترین آنها که تدریس و تعلیم بود، در آن ، دانش هایی را تدریس میکنم که نه اهمیتی دارند و نه سودی به دین می بخشند.پس از آن به نیت تدریس توجه کردم. دیدم که خالصانه و خدایی نیست بلکه به خاطر جاه طلبی و بلندی آوازه است. به یقین دانستم که اگر به تلافی برنخیزم و حال دگرگون نکنم در کنار آتش ام و در آن خواهم افتاد.
مدتی در این اندیشه فرو رفتم .نمی توانستم زود انتخاب کنم. روزی تصمیم به خروج از بغداد و تمام این دلبستگی ها می گرفتم و روز دیگر منصرف می شدم. با هر قدم پیش می نهادم با پای دیگر پس می رفتم. هر بامداد که انگیزه دینی در من جان می گرفت، شامگاهان مورد هجوم لشکر هوس قرار می گرفت و از میان می رفت. شهوت های دنیا مرا با زنجیر بسته و وابسته مقام کرده بود. منادی ایمان بانگ برداشته بود که سفر کن ، سفر کن ، از عمر چیزی باقی نمانده است و فردا سفری دراز در پیش داری و این همه از علم و عمل که بدان دل بسته ای خودنمایی است و تکبر. اگر امروز به ندای ایمان پاسخ نگویی این کار را چه وقت خواهی کرد؟و اگر اکنون از دنیا نگسلی چه هنگام به این کار اقدام می کنی؟
در این کشمکش درونی که مرا به فرار بر می انگیخت شیطان می آمد و می گفت ، این حالتی ست که بر تو عارض شده. زنهار که گوش به آن ندهی ، چه به زودی از میان خواهد رفت. اگر به آن گوش دهی و این جاه و مقام عریض و طویل را که سراپا عیش است و سلامت و صفا و برکنار از درگیری دشمنان ، از دست بنهی دیگر بازگشت به آن مشکل خواهد بود.

[Sara Kamjou · Rating 3 out of 5]

داستان در مورد مردیه که بعد از یک ناکامی در عشق، تصمیم می‌گیره راهب بشه.
نحوه‌ی روایت برام جذاب نبود اما تولستوی به خوبی پیچیدگیِ در راه خدا بودن رو به واژه درآورده و در قالب داستان ریخته. واقعا هیچکس نمی‌دونه کی به خدا نزدیکه و مسیرش در راه اونه و کی نیست. به قول خود تولستوی که در جایی از کتاب می‌گه: من به بهانه‌ی اینکه براى خدا زندگى مى‌کنم براى انسان‌ها زندگى کردم و این زن براى خدا زندگى مى‌کند و حال آنکه گمان مى‌کند براى انسان‌ها زندگى مى‌کند.
+ کتاب رو صوتی با صدای تایماز رضوانی گوش دادم که راضی بودم.
----------
یادگاری از کتاب:
مردم را می‌توان فریب داد اما خود و خدا را ممکن نیست.
‌...
وسوسه باید به جهان وارد شود اما وای به حال کسی که وسوسه به واسطه‌ی او وارد شود.
...
چه مقدار از کارهای من برای خداست و چه مقدار برای بندگان؟
...
از خود پرسید: آیا به راستی ذره ای نیت صدق نسبت به خدا در دل من بود؟ و جوابش این بود: بله بود اما هر چه بود با علف هرز شهرت‌خواهی و شهوت نام در چشم مردم پوشیده و آلوده شده بود.
...
هر قدر به عقیده‌ی مردم کمتر اهمیت می‌داد، وجود خدا را در خود نیرومندتر احساس می‌کرد.

[Sheida · Rating 5 out of 5]

~پدر سرگی~
تولستوی این کتاب را مثل هر اثر دیگه خود، به زیباترین شیوه ممکن، شروع می‌کنه و به نظرم در این کار بین اکثر نویسنده‌ها تک هست!
روند داستان، اتفاقات، حوادث، پستی و بلندی‌ها و هدف کلی آن که بی‌شباهت به “مرگ ایوان ایلیچ” نیست، بشدت دلنشینه و باعث میشه کوچک‌ترین فاصله‌ای رو بین نویسنده و شخصیت اصلی احساس نکنیم.
خوش بخوانید.

[Zari.Books · Rating 4 out of 5]

۴از۵⭐️
اولین تجربه تولستوی خوانی و همچنین ادبیات روسیه ی من بود ،بنظرم شروع خوبی بود.
روند داستان،موضوعش،حوادثش،بالا و پاییناش و... اوکی بود.در کل دوسش داشتم

[Younes Fahimi · Rating 3 out of 5]

پدر سرگی همان اعتراف است با این تفاوت که این داستان است و اعتراف جستار.
ایمان ملال‌انگیز است یا ملال باعث چنگ انداختن به دامان ایمان می‌شود؟

[Farnaz Farid · Rating 3 out of 5]

داستانی کوتاه از تولستوی بزرگ
کتاب رو صوتی گوش کردم که کلا ۲ ساعت بود
کشیشی که خودش رو توو تنهایی های خودش حبس کرده بود و فکر می کرد خیلی با ایمان و‌متکی به نفسه
اما وقتی خودش رو میان مردم دید وسوسه شد و ...

با توجه به اینکه من خیلی اهل داستان کوتاه نیستم اما کتاب خوبی بود با موضوعی تکراری

امتیازم ۳/۷
ترجمه سروش حبیبی خیلی خوب و صدای تایماز رضوانی عالی

[MihaElla · Rating 5 out of 5]

It is a very strange thing, yet the end of this rewarding short story simply tells to rejoice in the world. In other words, no need to escape anywhere ;)

[Dalia · Rating 5 out of 5]

Literatura rusă mă atrage în primul rând prin dimensiunea ei spirituală iar opera lui Tolstoi, unul din reprezentanții de seamă ai perioadei de aur, nu putea să mă lase rece.
Mi-a plăcut mult această nuvelă pentru că prezintă lupta unui om cu sine însuși pentru îndumnezeire. Din păcate nu din iubire de Dumnezeu ci din disperare și orgoliu.
Se știe că Tolstoi frecventa Mănăstirea de la Optina și citea frecvent Viețile Sfinților. Povestea Părintelui Serghi împrumută elemente din viața a doi mari sfinți, Paisie Velicicovschi/de la Neamț și Sfântul Alexie, dar în același timp cuprinde și frământările și îndoielile lui Tolstoi.

E impresionantă lupta părintelui cu ispitele exterioare dar și cu propriile porniri ale firii, orgoliul și slava deșartă. Acesta trebuie să cadă ca să își dea seama de propria slăbiciune și nimicnicie.
Se pare ca Biserica Ortodoxa nu a fost răspunsul potrivit la criza existențială prin care trecea autorul, acesta reproșându-i lipsa de principii și îndepărtarea de creștinismul originar. Deși soluția aleasa în cazul Părintelui Serghi, adică părăsirea bisericii și ascunderea de lume, pare alegerea corectă, spre sfârșitul vieții Tolstoi ar fi încercat să reia legătura cu starețul de la Optina dar cei din jurul lui l-au împiedicat. Tolstoi fusese excomunicat de către Biserica Ortodoxă Rusa datorită convingerilor sale cu 9 ani în urmă.

[Gandom · Rating 5 out of 5]

بسی خواندن این کتاب لذت بخش بود...
داستان در مورد جوانی زیبا و با کمالات و بسیار باهوش است که عاشق دختری زیبا و نجیب زاده می شود و به خواستگاری اون می‌رود و دختر قبول می‌کند با او ازدواج کند... اما پس از مدتی دختر به جوان اعتراف می‌کند که قبلا با تزار رابطه عاشقانه داشته است.. از آنجایی که این حرف برای جوانک بسیار سنگین بوده است، تمام اموال و دارایی های خود را به خواهرش می سپارد و خود راه کلیسا در پیش می‌گیرد و عزلت نشین می‌شود تا خدای را پیدا کند....
کتاب به زیبایی کشمکش درونی جوان را در برابر گناه و یافتن خدا به تصویر می‌کشد.. و در نهایت هم به زیبایی به پایان می رسد...
خداوند روحت را قرین رحمت نماید تولستوی جانم.. :)🌱

[Tom LA · Rating 5 out of 5]

They say this was written by Tolstoy as an “ideal autobiography”. It’s a short novel, I would say a short story, but it packs such a nuclear-power intensity.

It was published posthumously, as it seems like Tolstoy wanted to keep this story for himself, as an intimate self-portrait.

Plot (with spoilers):
The story begins with the childhood of the exceptional youth of Prince Stepan Kasatsky. The young man is destined for great things. He discovers on the eve of his wedding that his fiancée Countess Mary Korotkova has had an affair with his beloved Tsar Nicholas I. The blow to his pride is massive, and he retreats to the arms of Russian Orthodoxy and becomes a monk.

Many years of humility and doubt follow. He is ordered to become a hermit. Despite his being removed from the world, he is still remembered for having so remarkably transformed his life.

One winter night, a group of merry-makers decide to visit him, and one of them, a beautiful divorced woman named Makovkina, spends the night in his cell, with the intention to seduce him (as a sort of cruel bet with herself, but not without her own spiritual longings).
Father Sergius discovers he is still weak and in order to protect himself, he cuts off his own finger in such a sudden way that it reminded me of a Quentin Tarantino movie.

Makovkina is stunned by this act, and leaves the next morning, having vowed to change her life. A year later she has joined a convent.

Father Sergius' reputation for holiness grows. He becomes known as a healer, and pilgrims come from far and wide. Yet Father Sergius is still tortured by doubts, pride, and lust. He fails a new test, when the young daughter of a merchant successfully seduces him.

The morning after, he leaves the monastery and seeks out Pashenka (Praskovya Mikhaylovna), whom he, with a group of other boys, had tormented many years ago. He finds her, now in all the conventional senses a failure in life, yet imbued with a sense of service towards her family. He is clear that that whole time she seemed to live for earthly things, while she actually lived for God, while for him, it’s been the exact opposite.

My thoughts:
Sounds like a very personal story. Tolstoy might have struggled with his own fame as a writer, the same way that Father Serjev struggles with his success as a healer. But I’m ignorant about his life, so there’s not much I can say. The story is vibrant, magnetic, it really sucks you in.

Some reviewers said that in the end Father Serjev “realized that he wasn’t pious”. It should be noted that he was wrong in his self-assessment, or at least far too harsh with himself. He absolutely WAS a pious man, but his own ambition and internal desire for perfection (very likely, the same demons that hunted Tolstoy) tormented him until the end.

His mistake was to be unable to fully embrace and understand God’s mercy, which is infinite if we ask for it, and to not understand that no one on this Earth can reach perfection.

They made a couple of movies based on this — both of them Russian, I believe.

[Sergio · Rating 4 out of 5]

La Parabola di Stepàn Katatskij, giovane ufficiale del reggimento della Guardia, destinato ad alti riconoscimenti militari che, per motivo di onore, abbandona l'esercito, lascia la fidanzata e abbraccia la religione diventando dapprima monaco e poi eremita prendendo il nome di Padre Sergij è il tema portante di quest'opera di Tolstoy. Dopo essere diventato un religioso, Stepàn lotterà per molti anni contro i demoni dell'orgoglio e della lussuria che agitano il suo animo rifugiandosi nella preghiera e nell'isolamento ma solo dopo molto tempo comprenderà che la sua anima si monderà da ogni peccato soltanto vivendo nel mondo dei laici accanto ai bisognosi e derelitti e facendo del bene disinteressato in mezzo agli umili.

[Yasamanv · Rating 5 out of 5]

ادبیات روسیه واقعا قشنگه🥲❤

[Nilo0 · Rating 4 out of 5]

بازم یه داستان کوتاه دیگه از تولستوی که از ادبیات روسیه قلمش رو خیلی دوست دارم.
در دل داستان‌های تولستوی، هم اشرافیت دیده می‌شه هم زندگی ساده روستایی و معمولا ترکیب جفتش در کتاب‌هاش دیده می‌شه.

داستان عجیبی داشت از تغییر یک‌باره زندگی مردی رو به اشرافیت و قدرت که ناگهان به سمت روحانیت می‌ره.
اینجور داستان‌های مرتبط با دین یکم اغراق‌آمیزه و همیشه منو به فکر فرومی‌بره.
تفکرات مذهبی و اعتقادات و رفتار و کردار روحانیون و مقایسه‌شون با افراد عادی خیلی قشنگ توصیف ��ده اما پایان کتاب باز بود و دوست داشتم نتیجه واضحی داشته باشه.

مساله دین و مسائل معنوی موضوعیه که تامل‌برانگیزه و خوندنش می‌تونه تا حدودی آگاهی‌بخش باشه.

[Golshad · Rating 2 out of 5]

داستان سفر طریقت یک کشیش روسی بود.اصل داستان کتاب کم پرداخت شده بود مگر در اوج یکسری از قسمت‌ها و همچنین نتوانسته بود پایان خوبی به کتاب بده کاملا معلوم بود می خواسته هرچه زودتر تمومش کنه. از خود کاراکتر پدرسرگی هم خیلی خوشم نیامد نتوانسته بود جذابیت لازمه و رشد شخصیت چنین کاراکتری رو ایجاد کنه. به طور کل در بین آثاری که تا الآن از تولستوی خوندم ضعیف ترین اثرش بود.

[Rubell · Rating 4 out of 5]

উচ্চাভিলাষী, সুদর্শন, পরিশ্রমী, মেধাবী- পরিচয়পর্বে গল্পের প্রধান চরিত্র স্টেফান কাসাতস্কি নামের যুবককে টলস্টয় এইভাবে বিশেষায়িত করেছেন। এইধরনের বৈশিষ্ট্যের মানুষ ইগো বা অহংবোধ দ্বারা খুব বেশি নিয়ন্ত্রিত হয়ে থাকেন। মানুষের কাছে নিজেকে বিজয়ী ও সেরা হিসেবে দেখানোর বাসনা তাদের এত সুতীব্র থাকে যে, হেরে গেলে বা সেরা না হতে পারলে তারা জীবন অর্থহীন মনে করে(আপেক্ষিক)।

একটা ঘটনায় স্টেফান কাসাতস্কির অহংবোধ প্রচণ্ড আঘাতপ্রাপ্ত হয়। এবং তিনি সামাজিক জীবন ত্যাগ করে সম্পূর্ণরূপে ধর্মসাধনায় আত্মনিয়োগ করেন। একসময় তার নাম হয় ফাদার সের্গেই। তিনি ত্যাগ ও চারিত্রিক দৃঢ়তার জন্য মানুষের শ্রদ্ধা অর্জন করেন, এবং মানুষ বিশ্বাস করতে শুরু করে, ফাদার সের্গেইয়ের রোগ নিরাময়ের অলৌকিক ক্ষমতা আছে।

কিন্তু ফাদার সের্গেই জীবনে সুখ খুঁজে পান না। অনেক প্রার্থনা করেও তার গর্ব এবং যৌনতার অনুভূতি দমন করতে পারেন না। রিপু দমনে ব্যর্থতা তাকে মানসিকভাবে বিপর্যস্ত করে রাখে। শেষ পর্যন্ত বৃদ্ধ ফাদার সের্গেই লৌকিক জীবনে ফিরে যান একজন বন্ধুর দ্বারা প্রভাবিত হয়ে। মানুষের মধ্য দিয়ে ঈশ্বরকে খুঁজতে শুরু করেন। শেষ পর্যায়ে তার বোধোদয়:

I lived for men on the pretext of living for God, while she lived for God imagining that she lives for men.

ঈশ্বরকে খোঁজার নামে এতদিন ফাদার সের্গেই মানুষের প্রশংসা খুঁজেছেন। কিন্তু তার বন্ধু মানুষের জন্য বেঁচেছেন, মানুষের স্তুতির অপেক্ষায় থেমে যাননি, অথচ ঈশ্বরকে পাওয়ার সুখ তার মধ্যে আছে।

মোরাল অফ দা স্টোরি সম্ভবত-
ধার্মিক হওয়ার চাইতে স্পিরিচুয়াল হওয়া বেশি গুরুত্বপূর্ণ। আন্দাজ করি টলস্টয় এটাই বোঝাতে চেয়েছেন।

গল্পের বিষয়বস্তু আধ্যাত্মিকতা, ধর্মবিশ্বাস সম্পর্কিত দর্শন নিয়ে। তাই গল্পের মোরালের সাথে সহমত,ভিন্নমত বা আংশিক সহমত থাকবেই। কিন্তু তারপরও গল্পটার সর্বজনীন প্রাসঙ্গিকতা আছে। গল্পটা অনেক গুরুত্বপূর্ণ দার্শনিক চিন্তার উদ্রেক করে।

বাইবেলে সাতটা বড় পাপকে নির্দিষ্ট করা হয়েছে। লোভ, ঈর্ষা, রাগ, অলসতা, অতিভোজন, অহংকার এবং অনিয়ন্ত্রিত যৌনকামনা।
অতিভোজন অনেকের জন্যই সমস্যা না।
নিজের যোগ্যতার প্রতি কারও বিশ্বাস থাকলে সে লোভ ও ঈর্ষা সহজে দমন করতে পারে। যেমন লেখক টলস্টয়কেই ধরা যাক, সামাজিক সম্মান, লিখবার ক্ষমতা, খ্যাতি সবই তাঁর ছিল; লোভ বা ঈর্ষাবোধ তাঁর না থাকলেও চলে।
অলসতা আর রাগ দমনের জন্য কঠোর অনুশীলনের প্রয়োজন।
বাকি রইলো দুইটা সমস্যা- অহংকার এবং যৌনকামনা - এই দুটিই ফাদার সের্গেই গল্পটার গুরুত্বপূর্ণ নিয়ামক।

অহংকারের অনুভূতি শুধু ফাদার সের্গেই অথবা ধর্মযাজকদের জন্য না, সবার জন্যই একই রকম বিষাক্ত। অহংকারী প্রশংসা পেলে তৃপ্ত হয়, নিজের সীমাবদ্ধতা বিস্মৃত হয়, তার বিচারবুদ্ধি লোপ পায়, নার্সিসিস্ট হওয়ার ঝুঁকিতে থাকে। টলস্টয় যেহেতু জবরদস্ত মেধাবী লেখক ছিলেন, সমসাময়িক লেখকরাও তার প্রশংসায় পঞ্চমুখ ছিলেন। অহংবোধের সাথে তাঁকেও লড়তে হয়েছে ধারণা করি।

ধর্মবিশ্বাসীদের জন্য সম্ভবত সবচেয়ে বড় পরীক্ষা যৌনাবেদন নিয়ন্ত্রণ করা। সব ধর্মেই যৌনতার ব্যাপারে কমবেশি বিধিনিষেধ আছে।
খ্রিস্টান ধর্মযাজকদের বিধিনিষেধ খুব কড়া। তাদের নারী বিবর্জিত জীবন কাটানোর নিয়ম আছে। কিন্তু যৌনকামনা মানুষের সহজাত প্রবৃত্তি। সেটা জোর করে নিয়ন্ত্রণ করতে গেলে মানুষ আরও অস্থির হয়ে পড়ে। অস্থির মানুষ অঘটন ঘটিয়ে ফেলতে পারে। তারপর সবাই বলবে, ছি ছি ছি!!! একজন ধর্মগুরু হয়ে...।
ধর্মগুরু সমাজ ত্যাগ করেছেন, কিন্তু যৌনাঙ্গ তো ত্যাগ করেননি, শরীরে টেস্টোস্টেরন নিঃসরণ তো থেমে থাকছে না।
এখানেই আসছে ফাদার সের্গেই-এর দর্শন- মানুষের প্রয়োজনে মানুষের সাথে বাঁচা, জীবনের মাঝে ঈশ্বরকে খোঁজা; জীবনকে শ্রদ্ধা করা। পুতুলনাচের ইতিকথায় মানিক বন্দ্যোপাধ্যায় যেমন সব রকম জীবনকে শ্রদ্ধার কথা বলেছেন- সজীব জীবন,জীর্ণ জীবন অথবা আপাতদৃষ্টিতে তুচ্ছ জীবন। শান্তির খোঁজে অনেক দার্শনিকই শেষ পর্যন্ত সহজ সরল জীবনের কথা বলেন।

সহজ মানুষ ভজে দেখনা রে মন দিব্যজ্ঞানে♪♪ পাবিরে অমূল্য নিধি বর্তমানে♪♪ - বাউলশিল্পী লালন শাহের কথা।

[صان · Rating 3 out of 5]

خوب بود اما نه به اندازه کارهای دیگه‌ای که توی این سریِ داستان‌های بلند از تولستوی توسط نشر چشمه چاپ شده.

اما موضوع خوبی داشت که درباره یک فرمانده نظامی بود که تصمیم مي‌گیره راهب بشه و ترک دنیا کنه.

[hosein · Rating 2 out of 5]

wtf Tolstoy!

[Vladys Kovsky · Rating 4 out of 5]

This short novella indicates Tolstoy's growing dissatisfaction with the Church and his leaning towards Christian anarchism, which later influenced many prominent nonviolent resistance movements throughout the world. Tolstoy was excommunicated by the Russian Orthodox Church for his beliefs. Written some time in 1890s and not published until after the author's death, 'Father Sergius' clearly breaks away from Tolstoy's previous body of work. It is this character, father Sergius, who becomes an inspiration for Tolstoy in the last days of his own life.

[Kennedy Ifeh · Rating 4 out of 5]

This book is subtle in language, but yet radical and shakes the foundation of dogmatic theology.

It is the story of one Stepan Kasatsky, who was once a noble military cadet. He fell in love with a girl. On the eve of their engagement, the girl confessed to have been the mistress of his beloved Tsar. He got angry. He felt oppressed and injured by authorities above him. He decided to rise higher than those high authorities by going close to God. He resigned from the military, gave away his properties and retires to the monastery to become a monk.

Stepan Kasatsky became Father Sergius. As a monk, Father Sergius’s was irritated by the attitude of one ambitious Abbot. He was irritated by the ills of the church. He was irritated by all the seductive ladies. He found himself always at struggle with his inner peace.. He wrote to the Starlet, asking to leave. He ended up as a Hermit in another monastry. Even in the solitude of his cell, temptation came. One day, he was seduced by a girl. He overcame the temptation by cutting off his finger. The girl was moved and herself ended up being a nun in a convent.

Father Sergius reputation grew enormously. He was blessed with the gift of miracles. People came from far and near to be healed by him. After years of restrained, he gave in to lust by a passerby who was determined to bring him down. His downfall was however a means of spiritual rejuvenation. He wore the cloths of a peasant and left the monastery for good. He went to visit an old female acquaintance. He confessed his sin to her. From then on, he went from town to town, sharing moments of quiet laughter with the down trodden of the earth, the peasant. Only then he was able to triumph over his inner self. One day he was arrested for going around without a passport, he ended up as a prisoner in Siberia. Even in prison, he continued to commit himself to the least of his brethren.

By this story, Tolstoy subtly confronts dogmatic theology. The hiding meaning of this story is that salvation does not belong to those who retire to the monastery and blind themselves to the evils of the world. Salvation does not belong to the hypocritical and ritualistic lifestyle of those who remain stagnant in faith. Salvation belongs to those who at every stage of their lives are ready to constantly redefine their faith, constantly refine their perception of truth. Salvation belongs to those who make effort to progress towards progression in faith. Like Dostoyevsky, "through a crucible of doubt has my Hosanna passed".

I give four stars because in literary sense of the word, this story is not as real and true to life as Tolstoy's work should be. I find the decisions of Kasatsky too dramatic to be real. How can one give up a career for love? How can one chop off his finger so as not to be dragged into temptation? In all, this story belongs to Tolstoy's classical archives. Kudos!!!

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

بله، یک کار نیک، یک پیاله آب که بی‌طمع پاداش به تشنه‌ای داده شود ارجمندتر از همه کارهای خوبی است که من در راه مردم کرده‌ام. از خود پرسید: 《آیا به راستی ذره ای نیت صدق نسبت به خدا در دل من بود؟》و جوابش این بود: 《بله، بود، اما هر چه بود با علف هرز شهر‌ت‌خواهی و شهوتِ نام در چشم مردم پوشیده و آلوده شده بود. بله، برای کسی که مثل من برای کسب نام در نظر مردم زندگی کرده خدا وجود ندارد. من از این پس به جست‌وجوی خدا خواهم رفت.》

کوتاه، زیبا و آموزنده بود.