What do you think?
Rate this book


281 pages, Paperback
First published January 1, 1993
Ανυπομονούσα να ξεκινήσω το βιβλίο καθώς μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον το να διαβάζουμε για έναν νάνο συγγραφέα που μιλάει για τα άστρα. Απογοητεύτηκα όμως.
Υπήρχαν κομμάτια τα οποία μου άρεσαν και η γραφή θα μπορούσε να είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου αν δε γινόταν συνεχώς εναλλαγή του αφηγητή, ακόμα και από σελίδα σε σελίδα. Προκαλεί μια αίσθηση αστάθειας.
Ο πρωταγωνιστής, θύμα της δυσμορφίας του, αδυνατεί να πάρει πρωτοβουλίες, να κάνει πράγματα για την ζωή του. Σίγουρα όχι ένα role-model. Προφανώς ο πρωταγωνιστής ενός βιβλίου δε θα είναι πάντα ένα πρόσωπο που ο αναγνώστης θα πρέπει να θαυμάζει αλλά λόγω της καταθλιπτικής του φύσης και το γεγονός πως αποδέχεται την δυσμορφία του και τον τρόπο που τον κοιτούν όλοι με τέτοια μιζέρια, απωθεί οποιοδήποτε συναίσθημα συμπόνιας προς αυτόν. Προσπαθεί να προβάλλει τον εαυτό μου με τον συνεχή σχολιασμό για το μέγεθος του πέους του και το γεγονός πως γράφει για την Πένγκουιν.
Οι γυναίκες παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην ιστορία. Η μητέρα του Φρανκ, η Μπερναντέτ, θα μπορούσε να θεωρηθεί και η πρωταγωνίστρια, αφού ουσιαστικά ο ίδιος δεν είχε τίποτα να πει για την δική του ζωή και συνεχώς μιλούσε για την δική της.
Όλες είναι ΠΑ-ΝΕ-ΜΟ-ΡΦΕΣ! Είναι τόσο όμορφες που όταν τις κοιτάνε τα αρσενικά, πέφτουν κάτω! Συνεχώς αποζητούν σεξουαλική επαφή (ακόμα κι αν δυο βδομάδες πριν μέχρι και το άκουσμα τέτοιας πράξης τους προκαλούσε αποστροφή!). Γενικά, οι γυναίκες δεν είναι και οι πιο θετικές παρουσίες μέσα στο κείμενο. Είναι προβληματικές, κακόβουλες και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν τους άντρες. Θεωρώ πως ο Ράυμο προσπαθούσε με κάποιο τρόπο να εξιλεώσει αυτή την αρνητική αποτύπωση της γυναικείας φύσης με το να κάνει την Μπερναντέτ τόσο αθεράπευτα ανεξάρτητη !