What do you think?
Rate this book
الديوان الشرقي للمؤلف الغربي
Der persische Dichter Hafis war ein erklärter Liebhaber der Sprache, und diesem Gedanken gab er im 14. Jahrhundert allegorische Gestalt: In seinem Diwan tritt die "Wortbraut" als mystische Verkörperung der Lyrik auf, um Gott, Wein und Liebe zu besingen:
"Bräuten in der Locken Ranken,/ denen Schleier, leicht und licht, / Halb nur hüllen den Gedanken, / gleicht, o Hafis, dein Gedicht".
Berauscht von der Lektüre des Diwans im Juni 1814 übernahm Johann Wolfgang von Goethe das Bild von der "Wortbraut" und stellte es als gleichnishaftes Motto dem Buch Hafis seines West-Östlichen Divans (1819/1827) voran: "Sei das Wort die Braut genannt" -- eine Hommage an den persischen "Zwilling", die der Weimarer Geheime Rat auch als Verpflichtung für das eigene Schreiben verstand. Tatsächlich ist Goethe in seiner Auseinandersetzung mit Hafis ein überaus sinnliches Stück Weltliteratur gelungen, dessen Verfasser das gesamte Spektrum literarischer Möglichkeiten wie ein Bräutigam umgreifen will und in souveräner Beherrschung von alltäglicher und gehobener, euphorischer und ironischer Rede die "Lieb-, Lied- und Weinestrunkenheit" im Harem der Worte zu vermählen sucht.
Am deutlichsten wird diese quasi erotische Verbindung von Werk und Schöpfer im Buch Suleika, jenem autobiographisch an die 30jährige Marianne von Willemer gerichteten Meisterstück, das den Austausch mit der Geliebten zum leidenschaftlichen Dialog des 66jährigen Dichters auch mit der Sprache werden läßt: "Sich liebend aneinander zu laben / Wird Paradieses Wonne sein". Daß Marianne, wie man inzwischen weiß, einige der schönsten Gedichte zum Buch Suleika beisteuerte, hebt das Zwiegespräch zwischen der jungen Suleika und dem greisen Hatem innerhalb der Sammlung auf ein neues, pikant-intimes Niveau.
"Den berauschendsten Lebensgenuß hat Goethe hier in Verse gebracht", schrieb Heinrich Heine 1836 in der Romantischen Schule, "und diese sind so leicht, so glücklich, so hingehaucht, so ätherisch, daß man sich wundert, wie dergleichen in der deutschen Sprache möglich war". Möglich war dieser unbeschreibliche Zauber des Divans nur als trunkene, raumzeitlich losgelöste Liebeserklärung des Dichters an die unendliche, Orient und Okzident, Geist und Humor, Jugend und Alter, Liebhaber und Geliebte in jeder Strophe neu vereinende Poesie.
Der Schwiegertochter Ottilie erläuterte Goethe am 21. Juni 1818 die Absicht seiner Dichtung: "Ihre Bestimmung ist es, uns von der Gegenwart abzulösen und uns für den Augenblick dem Gefühl nach in die grenzenlose Freiheit zu versetzen. Dies ist zu einer jeden Zeit wohltätig, besonders zu der unseren". Wenn dies mit einer derart lyrischen Virtuosität wie im West-Östlichen Divan gelingt, gilt dieser Auspruch bis heute. --Thomas Köster
"Bräuten in der Locken Ranken,/ denen Schleier, leicht und licht, / Halb nur hüllen den Gedanken, / gleicht, o Hafis, dein Gedicht".
Berauscht von der Lektüre des Diwans im Juni 1814 übernahm Johann Wolfgang von Goethe das Bild von der "Wortbraut" und stellte es als gleichnishaftes Motto dem Buch Hafis seines West-Östlichen Divans (1819/1827) voran: "Sei das Wort die Braut genannt" -- eine Hommage an den persischen "Zwilling", die der Weimarer Geheime Rat auch als Verpflichtung für das eigene Schreiben verstand. Tatsächlich ist Goethe in seiner Auseinandersetzung mit Hafis ein überaus sinnliches Stück Weltliteratur gelungen, dessen Verfasser das gesamte Spektrum literarischer Möglichkeiten wie ein Bräutigam umgreifen will und in souveräner Beherrschung von alltäglicher und gehobener, euphorischer und ironischer Rede die "Lieb-, Lied- und Weinestrunkenheit" im Harem der Worte zu vermählen sucht.
Am deutlichsten wird diese quasi erotische Verbindung von Werk und Schöpfer im Buch Suleika, jenem autobiographisch an die 30jährige Marianne von Willemer gerichteten Meisterstück, das den Austausch mit der Geliebten zum leidenschaftlichen Dialog des 66jährigen Dichters auch mit der Sprache werden läßt: "Sich liebend aneinander zu laben / Wird Paradieses Wonne sein". Daß Marianne, wie man inzwischen weiß, einige der schönsten Gedichte zum Buch Suleika beisteuerte, hebt das Zwiegespräch zwischen der jungen Suleika und dem greisen Hatem innerhalb der Sammlung auf ein neues, pikant-intimes Niveau.
"Den berauschendsten Lebensgenuß hat Goethe hier in Verse gebracht", schrieb Heinrich Heine 1836 in der Romantischen Schule, "und diese sind so leicht, so glücklich, so hingehaucht, so ätherisch, daß man sich wundert, wie dergleichen in der deutschen Sprache möglich war". Möglich war dieser unbeschreibliche Zauber des Divans nur als trunkene, raumzeitlich losgelöste Liebeserklärung des Dichters an die unendliche, Orient und Okzident, Geist und Humor, Jugend und Alter, Liebhaber und Geliebte in jeder Strophe neu vereinende Poesie.
Der Schwiegertochter Ottilie erläuterte Goethe am 21. Juni 1818 die Absicht seiner Dichtung: "Ihre Bestimmung ist es, uns von der Gegenwart abzulösen und uns für den Augenblick dem Gefühl nach in die grenzenlose Freiheit zu versetzen. Dies ist zu einer jeden Zeit wohltätig, besonders zu der unseren". Wenn dies mit einer derart lyrischen Virtuosität wie im West-Östlichen Divan gelingt, gilt dieser Auspruch bis heute. --Thomas Köster
548 pages, Paperback
First published January 1, 1819
56 people are currently reading
1531 people want to read
About the author
Johann Wolfgang von Goethe
13.3k books6,913 followersA master of poetry, drama, and the novel, German writer and scientist Johann Wolfgang von Goethe spent 50 years on his two-part dramatic poem
Faust
, published in 1808 and 1832, also conducted scientific research in various fields, notably botany, and held several governmental positions.
George Eliot called him "Germany's greatest man of letters... and the last true polymath to walk the earth." Works span the fields of literature, theology, and humanism.
People laud this magnum opus as one of the peaks of world literature. Other well-known literary works include his numerous poems, the Bildungsroman Wilhelm Meister's Apprenticeship and the epistolary novel The Sorrows of Young Werther .
With this key figure of German literature, the movement of Weimar classicism in the late 18th and early 19th centuries coincided with Enlightenment, sentimentality (Empfindsamkeit), Sturm und Drang, and Romanticism. The author of the scientific text Theory of Colours , he influenced Darwin with his focus on plant morphology. He also long served as the privy councilor ("Geheimrat") of the duchy of Weimar.
Goethe took great interest in the literatures of England, France, Italy, classical Greece, Persia, and Arabia and originated the concept of Weltliteratur ("world literature"). Despite his major, virtually immeasurable influence on German philosophy especially on the generation of Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, he expressly and decidedly refrained from practicing philosophy in the rarefied sense.
Influence spread across Europe, and for the next century, his works inspired much music, drama, poetry and philosophy. Many persons consider Goethe the most important writer in the German language and one of the most important thinkers in western culture as well. Early in his career, however, he wondered about painting, perhaps his true vocation; late in his life, he expressed the expectation that people ultimately would remember his work in optics.
George Eliot called him "Germany's greatest man of letters... and the last true polymath to walk the earth." Works span the fields of literature, theology, and humanism.
People laud this magnum opus as one of the peaks of world literature. Other well-known literary works include his numerous poems, the Bildungsroman Wilhelm Meister's Apprenticeship and the epistolary novel The Sorrows of Young Werther .
With this key figure of German literature, the movement of Weimar classicism in the late 18th and early 19th centuries coincided with Enlightenment, sentimentality (Empfindsamkeit), Sturm und Drang, and Romanticism. The author of the scientific text Theory of Colours , he influenced Darwin with his focus on plant morphology. He also long served as the privy councilor ("Geheimrat") of the duchy of Weimar.
Goethe took great interest in the literatures of England, France, Italy, classical Greece, Persia, and Arabia and originated the concept of Weltliteratur ("world literature"). Despite his major, virtually immeasurable influence on German philosophy especially on the generation of Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, he expressly and decidedly refrained from practicing philosophy in the rarefied sense.
Influence spread across Europe, and for the next century, his works inspired much music, drama, poetry and philosophy. Many persons consider Goethe the most important writer in the German language and one of the most important thinkers in western culture as well. Early in his career, however, he wondered about painting, perhaps his true vocation; late in his life, he expressed the expectation that people ultimately would remember his work in optics.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 61 reviews
October 13, 2016
Firdusi speaks:
"0 world! how shameless and wicked are you!
You feed, teach, and kill- all the same when or which."
Jalaloddin Rumi speaks:
You'd linger in the world - it, dreamlike, flees.
Travel- but fate will say what land one sees.
You can't hold back the heat, or keep the cold.
And all that blooms will rapidly get old.
Hafiz Nameh
Spirit's like the bridegroom who
With the Word-bride rhymes.
That's the wedding we may view,
Prizing Haftz' lines.
باشد که کلام، عروس
و معنی داماد بماند؛
.و جشن این ازدواج را حافظیان بر پا دارند
Saki Nameh
Drunk is what all of us ought to be!
Youth's being drunk without wine, you see?
If age can drink itself back to youth,
That's wonder-virtue, too, in truth.
Dear life brings worry all the time -
A worry-breaker is the vine.
"So long as you're sober
There's no delight.
Becoming more mellow,
You know what's right.
But then there's the question
Of 'extra' drink-
I'm curious, Hafiz,
What you might think."
"A middling opinion
I'm thinking of.
If you're no drinker,
You shouldn't love.
But drinking isn't
Enough, I think.
If you're no lover
You shouldn't drink."
***
No folly is harder to tolerate!
A wise man's told by a fool:
When you do something truly great,
Make modesty your rule.
،چه مصیبتی بیش از این
که دانا را نادان بخردی بخواند
Don't let yourself be led astray
Vainly to contradict.
The wise become ignorant when they
With the ignorant conflict.
،هیچ گاه خود را درگیر بحث مکن
.که بخردان ابله بگردند، به بحث با نابخردان
The priesdy orders dare berate,
Who tried to foster fear?
What I have told them plain and straight,
Oblique they'll never hear.
چه حاصل از سخنهای کشیشان
ره به اصرار و تعصب باز گفتن؟
،کانچه نامفهوم و بیگانه ز درک ماند
.به ژرفای درون ره نیابد
Pardon, Lord, our sin.
Wrens big voices win.
!خدایا خشم خود را از ما فروبنشان
.آنگاه که مستبدان سخن در دست گیرند
ساقی نامه
تا به هنگامی که هشیاری
،زشت بینی باده را
،تا بنوشی جام می
قدر می را در بیابی؛
لیک باید حد نوشیدن بدانی
لیک باید حد این لذت بیابی؛
،حافظا این نکته را بر من بیاموز
!آن چنان کاین نکته را دریافته ای
چون مرا این باور است
.که نباید کار به افراط کشاند
آنکه نوشیدن نداند؛
...عشق ورزیدن نباید
"0 world! how shameless and wicked are you!
You feed, teach, and kill- all the same when or which."
Jalaloddin Rumi speaks:
You'd linger in the world - it, dreamlike, flees.
Travel- but fate will say what land one sees.
You can't hold back the heat, or keep the cold.
And all that blooms will rapidly get old.
Hafiz Nameh
Spirit's like the bridegroom who
With the Word-bride rhymes.
That's the wedding we may view,
Prizing Haftz' lines.
باشد که کلام، عروس
و معنی داماد بماند؛
.و جشن این ازدواج را حافظیان بر پا دارند
Saki Nameh
Drunk is what all of us ought to be!
Youth's being drunk without wine, you see?
If age can drink itself back to youth,
That's wonder-virtue, too, in truth.
Dear life brings worry all the time -
A worry-breaker is the vine.
"So long as you're sober
There's no delight.
Becoming more mellow,
You know what's right.
But then there's the question
Of 'extra' drink-
I'm curious, Hafiz,
What you might think."
"A middling opinion
I'm thinking of.
If you're no drinker,
You shouldn't love.
But drinking isn't
Enough, I think.
If you're no lover
You shouldn't drink."
***
No folly is harder to tolerate!
A wise man's told by a fool:
When you do something truly great,
Make modesty your rule.
،چه مصیبتی بیش از این
که دانا را نادان بخردی بخواند
Don't let yourself be led astray
Vainly to contradict.
The wise become ignorant when they
With the ignorant conflict.
،هیچ گاه خود را درگیر بحث مکن
.که بخردان ابله بگردند، به بحث با نابخردان
The priesdy orders dare berate,
Who tried to foster fear?
What I have told them plain and straight,
Oblique they'll never hear.
چه حاصل از سخنهای کشیشان
ره به اصرار و تعصب باز گفتن؟
،کانچه نامفهوم و بیگانه ز درک ماند
.به ژرفای درون ره نیابد
Pardon, Lord, our sin.
Wrens big voices win.
!خدایا خشم خود را از ما فروبنشان
.آنگاه که مستبدان سخن در دست گیرند
ساقی نامه
تا به هنگامی که هشیاری
،زشت بینی باده را
،تا بنوشی جام می
قدر می را در بیابی؛
لیک باید حد نوشیدن بدانی
لیک باید حد این لذت بیابی؛
،حافظا این نکته را بر من بیاموز
!آن چنان کاین نکته را دریافته ای
چون مرا این باور است
.که نباید کار به افراط کشاند
آنکه نوشیدن نداند؛
...عشق ورزیدن نباید
March 17, 2015
یادم هست پیش از خواندن کتاب تفالی به دیوان حافظ زدم ..این بیت امد که : عراق و فارس گرفتی به شعر خود حافظ ..بیا که نوبت بغداد و وقت تبریز است ...دیوان شرقی را میتوان به درستی حافظ از نگاه گوته دانست .. این اثر به گفته شجاع الدین الشفا بیش از ان که به اروپا و المان تعلق داشته باشد متعلق به ادبیات ایران است .. هر چند شخصیت شعر حافظ فراتر از هرگونه مرزبندی است و حافظ را بحق باید شاعر جهانی و شعرش را متعلق به همه نوع بشر دانست .. امیدوارم توجه به حافط در بین مردم کشور ما بسیار بیش از چیزی که هست باشد ..ً
September 20, 2016
Goethe !!!
جوته !!!!
لا استطيع التفوه بحرف !!!
القرآن و الإنجيل و التوراه ؟؟؟
المسيحية و الإسلام و اليهودية ؟؟
موسي و عيسيى و محمد ؟؟؟
ماهذا يا جوته ؟؟؟
أصحاب الكهف ؟
يوسف و ذليخة ؟
سليمان الحكيم ؟
جناح بعوضة ؟
المعلقات العشر ؟
عمرو بن كلثوم ؟
هههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههه
جوته يتحدث عن الكون منذ آدم و حواء مرورًا بكل الأديان بكل من عرفوا الله !!
لا لا لا :D
كتيير و الله
September 5, 2020
خیلی وقت پیش این دسته از اشعار گوته را خواندم و یادم است که چون خودم هم عاشق اشعار حافظ بودم با گوته احساس رفاقت میکردم.
از معدود اشعاری هست که از شاعری خارجی زبان خواندم.
از معدود اشعاری هست که از شاعری خارجی زبان خواندم.
February 24, 2021
Liebesschwüre in orientalisch, gespickt mit vielen Lebensweisheiten.
"West – östlicher Divan" (Divan - ursprünglich: Ratsversammlung, ist die islamische Bezeichnung für Gedichtsammlung) ist, durch den persischen Dichter Hafis inspiriert, Goethes umfangreichste Gedichtsammlung. Goethe ist 65 Jahre alt, als er 1814 zum ersten Mal die vollständige Übersetzung der Gedichte Hafis´ liest. Dies ist der Beginn seines geistigen Aufbruchs in den Orient, der Beginn seiner imaginären Morgenlandfahrt. Nachdem er Hafis gelesen hatte, sieht er diesen sogar als seinen literarischen Zwilling an.
Die Reinschrift dieses Werks gehört übrigens zum UNESCO- Weltkulturerbe.
Die in 12 Bücher unterteilte Sammlung geht in großen Teilen auf einen Briefwechsel zwischen Goethe und Marianne von Willemer zurück, in die er während der Entstehungszeit sehr verliebt war, sodass er viele der Gedichte an sie richtet. Diese antwortet ihm ebenfalls in dichterischer Weise. Das lyrische ICH, und somit Goethe und Marianne, begegnen der persischen Dichtung.
Für mich ist "West – östlicher Divan" ein Buch, welches man nicht einfach nur hören oder lesen kann. Man sollte es nach dem ersten Eindruck, den ich nun gewonnen habe, unbedingt nochmals zur Hand nehmen und sich dann analytisch damit beschäftigen. Denn all das, was ich dort hörte, rauschte zwangsläufig etwas an mir vorbei, da ich keine Geschichte im eigentlichen Sinn erkennen kann. Nicht umsonst bietet meine Manesseausgabe Unmengen an Anmerkungen, Ergänzungen und Erläuterungen. Nur das Zusammenspiele von Primär – und umfangreicher Sekundärliteratur lässt mich, so meine Meinung, dem Werk nahekommen.
Die Sprache gefiel mir sehr gut, auch und vor allem die Art wie Goethe sprachlich seine Gedanken, Liebesaussagen und Lebensweisheiten in Gedichtform fasste. Dies entlockte mir nicht selten ein Schmunzeln.
"West – östlicher Divan" (Divan - ursprünglich: Ratsversammlung, ist die islamische Bezeichnung für Gedichtsammlung) ist, durch den persischen Dichter Hafis inspiriert, Goethes umfangreichste Gedichtsammlung. Goethe ist 65 Jahre alt, als er 1814 zum ersten Mal die vollständige Übersetzung der Gedichte Hafis´ liest. Dies ist der Beginn seines geistigen Aufbruchs in den Orient, der Beginn seiner imaginären Morgenlandfahrt. Nachdem er Hafis gelesen hatte, sieht er diesen sogar als seinen literarischen Zwilling an.
Die Reinschrift dieses Werks gehört übrigens zum UNESCO- Weltkulturerbe.
Die in 12 Bücher unterteilte Sammlung geht in großen Teilen auf einen Briefwechsel zwischen Goethe und Marianne von Willemer zurück, in die er während der Entstehungszeit sehr verliebt war, sodass er viele der Gedichte an sie richtet. Diese antwortet ihm ebenfalls in dichterischer Weise. Das lyrische ICH, und somit Goethe und Marianne, begegnen der persischen Dichtung.
Für mich ist "West – östlicher Divan" ein Buch, welches man nicht einfach nur hören oder lesen kann. Man sollte es nach dem ersten Eindruck, den ich nun gewonnen habe, unbedingt nochmals zur Hand nehmen und sich dann analytisch damit beschäftigen. Denn all das, was ich dort hörte, rauschte zwangsläufig etwas an mir vorbei, da ich keine Geschichte im eigentlichen Sinn erkennen kann. Nicht umsonst bietet meine Manesseausgabe Unmengen an Anmerkungen, Ergänzungen und Erläuterungen. Nur das Zusammenspiele von Primär – und umfangreicher Sekundärliteratur lässt mich, so meine Meinung, dem Werk nahekommen.
Die Sprache gefiel mir sehr gut, auch und vor allem die Art wie Goethe sprachlich seine Gedanken, Liebesaussagen und Lebensweisheiten in Gedichtform fasste. Dies entlockte mir nicht selten ein Schmunzeln.
June 14, 2021
.
گوته همزمان که مشغول نوشتن فاوست است، دیوان غربی-شرقی را هم میسراید. آنچه را که در فاوست به تفصیل پرداخته بود، به نوعی دیگر (به صورتی مجمل) در دیوان پی میگیرد. در فاوست و رنجهای ورتر جوان، گوته به دو شکاف بزرگ رسیده بود که مانع رستگاری انسان غربی در این دنیا میشد. اولین شکاف عظیم، ناپایداری اتحاد دین و دنیاست که در رابطه ورتر با لوته، و نیز فاوست با هلن نمودار میشود. در اولی اصلاً این اتحاد شکل نمیگیرد و در دیگری چونان برقی میجهد و خاموش میشود. در پی خاموشی این برقِ جهان است که شاعر به ناچار، در آسمان جاودانگی را میجوید. اما در دیوان غربی-شرقی، گوته با روی آوردن به ادبیات فراسی و عربی، امکانهای گذار از این شکاف بزرگ را دنبال میکند. او رد پای جاودانگی و اتحاد معنویت و زندگی اینجهانی را در شعر شاعران پارسی میجوید، و اتفاقاً سرنخهایش را هم مییابد. و شاید بشود گفت با کمی ذوقزدگی به پیشواز پذیرش این طرح میرود. دیوان او مژده وجود طرحی از زندگی در این دنیاست که در تضاد با معنویت و جاودانگی نیست، و بیش از همه در شعر شاعران پارسیگو به ظهور رسیده است. البته که زبانِ او برخلاف فاوست و رنجهای ورتر جوان، زبان اجمال و اشاره است و تنها سعی در نمایشِ سرنخها دارد تا دغدغهمندانِ اهل مسأله، خود پی پاسخ تفصیلی را بگیرند. دومین شکاف بزرگ که در فاوست بسیار بر آن تأکید شده، جدال انسان با طبیعت است. جنگ انسانِ غربی با طبیعت پایان ندارد و از آنجا که رستگاری او تنها در آخرت ممکن است، پس سرنوشتی جز نابودی برای طبیعت قابل تصور نیست. در دیوان غربی-شرقی گوته بر این شکاف هم دست میگذارد و سعی میکند به ادبیات فارسی کهن از این منظر بنگرد. در اینجا نیز گوهری یافته که به بشریت امکان میدهد از جنگِ همیشگی با طبیعت خلاصی یابد. در پرداختن به طبیعت (نسبت به موضوع جاودانگی و معنویت ذیل مفهوم زیبایی و عشق)، زبان گوته بسیار مجملتر و خصلت اشارتی آن بسیار بیشتر است.
خداپرستی ایرانیان بر نگرش از طبیعت پایه داشت. آنان در نماز به پروردگار، به قبله آفتاب صبح، این آشکارا شکوهمندترین پدیده، رو میکردند و میپنداشتند در مطلع آن عرش خدا را در هاله پُراخگر فرشتگان میبینند... ظاهراً زرتشت این دین طبیعی، شریف و پاک را پیش از همه به کیشی پرتکلف تبدیل کرد... پر کردن این ساعاتِ ملال با تشریفات و آداب تبرک و کفاره، بروبیاها و کجوراستشوهای پرتکلف، وظیفه و امتیاز روحانیت است که در طی قرون با خردهبینانهترین جزئیات بیپایان به حرفهی خود طول و تفصیل بخشیده است... ولی حق است خاطرنشان کنیم که پارسیانِ کهن تنها آتش را نمیپرستیدند. دین آنان بیشک بر تکریم همه عناصری تکیه داشت که دلیل وجود و قدرت خدا بودند. و از همینروست آن پروای سپند آنان از آلودنِ آب، هوا و خاک. این تکریم همه عناصری که در دامانشان پرورش مییابیم، آدمی را به طرف فضیلتهای مدنی راهبر میشود و جانمایه هوشیاری و ادب، پاکیزگی و کوشایی است. این خصایل بنیاد فرهنگ کشور را میساختند. مردم هیچ رودی را نمیآلودند، بلکه قناتهایی هم بر پا میکردند، و با وسواسِ تمام، آب را که گردشش مایه حاصلخیزی میشد، پاک نگاه میداشتند. چندان که کشور در آن زمان دهبرابر بیشتر به زیر کشت میرفت... در پرتوِ چنین خداپرستیِ عملی و زندهای آن جمعیت پرشماری فرابالید که تاریخ بر آن گواهی میدهد. چنین دینی که لطیف است و مبتنی بر حضور خدا در همه آفریدههای او در این عالم محسوس، باید که تأثیری خاص بر اخلاق بگذارد.
سعدی بزرگ در این جهانِ پهناور به همهسو کشیده میشود و در عالم تجربه، اندوختهای بیپایان از حیطههای گوناگون به دست میآورد و میتواند از هریک از این تجر��هها نکتهای برگیرد، و سرشار از یقین آن که وظیفهی آموزش برعهده اوست، در گردآوری آنها ضرورتی حس میکند، و از این رو است که برای ما مغربیان پربار و برکتتر از دیگران شده است.
گوشزد میکنیم که اگر هنر نمایشنامهنویسی راهی برای خود باز میکرد و شاعری هم پیدا میشد که میتوانست پای در این وادی بگذارد، ادبیات ایران تحولی مییافت.
شیوه شاعران ایرانی به عالیترین نوع هنر هلندی پهلو میزند و بسا از حیث اخلاقی بر آن سر باشد. به دلیل همین تمایل و توانایی هم هست که اینان از برخی مضمونهای محبوبتر خود دست نمیکشند. هیچ شاعر ایرانی از زنده دیدن چراغ و تابان یافتن شمع خسته نمیشود. و همین هم دلیل آن یکنواختی که به آن سرزنششان میکنیم. اما دقیقتر که بنگریم، اشیاء طبیعی در شعر آنان بدل به جانشینی برای اسطوره میشود. بلبل و گل سرخ جای آپولون و دافنه را میگیرند.
هر پدیدهای در ذهن شرقی، همه دیگر پدیدهها را تداعی میکند. چندان که وی، از سر عادت در برقراری دورترین ارتباط میان اشیاء و ایجاد مفاهیمی متضاد با کمک تغییراتی اندک در حروف و سیلابها، هیچ پروایی ندارد. این نکته نشان میدهد که زبان در ذات خود زایا و سازنده است: آنجا که به پیشواز اندیشه میرود، سخنورانه. و آنجا که به نیروی خیال لبیک میگوید، شاعرانه.
همه انسانهایی که به عربی و یا زبانهای خویشاوند با عربی حرف میزنند، اساساً شاعر متولد و بزرگ میشوند. از این رو شک نیست که در دامان چنین ملتی بسیاری جانهای پرالهام و برجسته پرورش مییابد. حال اگر چنین ملتی در ظرف پانصد سال تنها به هفت شاعر مقامی پایهای بدهد، جا دارد در چنین لقبی به دیده احترام بنگریم.
فردوسی در قبال شاهنامه خود، بر اساس قول نخست شاه، شصت هزار سکهی زر توقع دارد. اما وقتی که برخلافِ انتظار این سکهها را به نقره عرضهاش میکنند، درجا، یعنی در همان گرمابهای که در آن ساعت هست، آن را در سه قسمت به پیک، حمامی و خادمی که برایش شربت آورده میبخشد و همزمان با چند بیت توهینآمیز، ستایشهای در همهی آن سالها نثاِر شاه خود کرده را ضایع میکند. سپس میگریزد، پنهان میشود، اما از حرف خود برنمیگردد، بل نفرتش را حتی به خویشانش هم انتقال میدهد. چندان که خواهرش نیز هدیه چشمگیرِ سلطانِ از پی دلجویی برآمده را که متأسفانه دیر و پس از مرگ برادر از راه میرسد، با تحقیر و دشنام پس میفرستد.
اگر بخواهیم واقعه را بیشتر بشکافیم، باید بگوییم که از شاه تا به درویش کنج خیابان، کلهی همه را باید آکنده از باد نخوت دانست، نخوتی دنیوی و روحانی، که با کمترین بهانه غلیانی قهرآمیز مییابد.
عمیقترین، بنیادیترین، و بسا یگانه موضوعِ تاریخِ جهان و انسان، موضوعی که هر مسألهی دیگر تابعی از آن است، ستیز میان ایمان و بیایمانی است. همهی آن دورانها که ایمان – به هر شکل و نمودی- حکومت میکند، درخشان، و برای مردمِ این ادوار و آیندگان دلانگیز و پربار است. برعکس، تمامیِ آن دورانها که بیایمانی، به هر شکل و نمودی هم، ولو یک پیروزی ناچیز به دست آورده و برای یک لحظه با فروغی دروغین لاف زده است، در چشم آیندگان تاریک میشود. چراکه هیچکس از روی رغبت زحمت شناخت چیزی سترون را به خود نمیدهد.
گوته همزمان که مشغول نوشتن فاوست است، دیوان غربی-شرقی را هم میسراید. آنچه را که در فاوست به تفصیل پرداخته بود، به نوعی دیگر (به صورتی مجمل) در دیوان پی میگیرد. در فاوست و رنجهای ورتر جوان، گوته به دو شکاف بزرگ رسیده بود که مانع رستگاری انسان غربی در این دنیا میشد. اولین شکاف عظیم، ناپایداری اتحاد دین و دنیاست که در رابطه ورتر با لوته، و نیز فاوست با هلن نمودار میشود. در اولی اصلاً این اتحاد شکل نمیگیرد و در دیگری چونان برقی میجهد و خاموش میشود. در پی خاموشی این برقِ جهان است که شاعر به ناچار، در آسمان جاودانگی را میجوید. اما در دیوان غربی-شرقی، گوته با روی آوردن به ادبیات فراسی و عربی، امکانهای گذار از این شکاف بزرگ را دنبال میکند. او رد پای جاودانگی و اتحاد معنویت و زندگی اینجهانی را در شعر شاعران پارسی میجوید، و اتفاقاً سرنخهایش را هم مییابد. و شاید بشود گفت با کمی ذوقزدگی به پیشواز پذیرش این طرح میرود. دیوان او مژده وجود طرحی از زندگی در این دنیاست که در تضاد با معنویت و جاودانگی نیست، و بیش از همه در شعر شاعران پارسیگو به ظهور رسیده است. البته که زبانِ او برخلاف فاوست و رنجهای ورتر جوان، زبان اجمال و اشاره است و تنها سعی در نمایشِ سرنخها دارد تا دغدغهمندانِ اهل مسأله، خود پی پاسخ تفصیلی را بگیرند. دومین شکاف بزرگ که در فاوست بسیار بر آن تأکید شده، جدال انسان با طبیعت است. جنگ انسانِ غربی با طبیعت پایان ندارد و از آنجا که رستگاری او تنها در آخرت ممکن است، پس سرنوشتی جز نابودی برای طبیعت قابل تصور نیست. در دیوان غربی-شرقی گوته بر این شکاف هم دست میگذارد و سعی میکند به ادبیات فارسی کهن از این منظر بنگرد. در اینجا نیز گوهری یافته که به بشریت امکان میدهد از جنگِ همیشگی با طبیعت خلاصی یابد. در پرداختن به طبیعت (نسبت به موضوع جاودانگی و معنویت ذیل مفهوم زیبایی و عشق)، زبان گوته بسیار مجملتر و خصلت اشارتی آن بسیار بیشتر است.
خداپرستی ایرانیان بر نگرش از طبیعت پایه داشت. آنان در نماز به پروردگار، به قبله آفتاب صبح، این آشکارا شکوهمندترین پدیده، رو میکردند و میپنداشتند در مطلع آن عرش خدا را در هاله پُراخگر فرشتگان میبینند... ظاهراً زرتشت این دین طبیعی، شریف و پاک را پیش از همه به کیشی پرتکلف تبدیل کرد... پر کردن این ساعاتِ ملال با تشریفات و آداب تبرک و کفاره، بروبیاها و کجوراستشوهای پرتکلف، وظیفه و امتیاز روحانیت است که در طی قرون با خردهبینانهترین جزئیات بیپایان به حرفهی خود طول و تفصیل بخشیده است... ولی حق است خاطرنشان کنیم که پارسیانِ کهن تنها آتش را نمیپرستیدند. دین آنان بیشک بر تکریم همه عناصری تکیه داشت که دلیل وجود و قدرت خدا بودند. و از همینروست آن پروای سپند آنان از آلودنِ آب، هوا و خاک. این تکریم همه عناصری که در دامانشان پرورش مییابیم، آدمی را به طرف فضیلتهای مدنی راهبر میشود و جانمایه هوشیاری و ادب، پاکیزگی و کوشایی است. این خصایل بنیاد فرهنگ کشور را میساختند. مردم هیچ رودی را نمیآلودند، بلکه قناتهایی هم بر پا میکردند، و با وسواسِ تمام، آب را که گردشش مایه حاصلخیزی میشد، پاک نگاه میداشتند. چندان که کشور در آن زمان دهبرابر بیشتر به زیر کشت میرفت... در پرتوِ چنین خداپرستیِ عملی و زندهای آن جمعیت پرشماری فرابالید که تاریخ بر آن گواهی میدهد. چنین دینی که لطیف است و مبتنی بر حضور خدا در همه آفریدههای او در این عالم محسوس، باید که تأثیری خاص بر اخلاق بگذارد.
سعدی بزرگ در این جهانِ پهناور به همهسو کشیده میشود و در عالم تجربه، اندوختهای بیپایان از حیطههای گوناگون به دست میآورد و میتواند از هریک از این تجر��هها نکتهای برگیرد، و سرشار از یقین آن که وظیفهی آموزش برعهده اوست، در گردآوری آنها ضرورتی حس میکند، و از این رو است که برای ما مغربیان پربار و برکتتر از دیگران شده است.
گوشزد میکنیم که اگر هنر نمایشنامهنویسی راهی برای خود باز میکرد و شاعری هم پیدا میشد که میتوانست پای در این وادی بگذارد، ادبیات ایران تحولی مییافت.
شیوه شاعران ایرانی به عالیترین نوع هنر هلندی پهلو میزند و بسا از حیث اخلاقی بر آن سر باشد. به دلیل همین تمایل و توانایی هم هست که اینان از برخی مضمونهای محبوبتر خود دست نمیکشند. هیچ شاعر ایرانی از زنده دیدن چراغ و تابان یافتن شمع خسته نمیشود. و همین هم دلیل آن یکنواختی که به آن سرزنششان میکنیم. اما دقیقتر که بنگریم، اشیاء طبیعی در شعر آنان بدل به جانشینی برای اسطوره میشود. بلبل و گل سرخ جای آپولون و دافنه را میگیرند.
هر پدیدهای در ذهن شرقی، همه دیگر پدیدهها را تداعی میکند. چندان که وی، از سر عادت در برقراری دورترین ارتباط میان اشیاء و ایجاد مفاهیمی متضاد با کمک تغییراتی اندک در حروف و سیلابها، هیچ پروایی ندارد. این نکته نشان میدهد که زبان در ذات خود زایا و سازنده است: آنجا که به پیشواز اندیشه میرود، سخنورانه. و آنجا که به نیروی خیال لبیک میگوید، شاعرانه.
همه انسانهایی که به عربی و یا زبانهای خویشاوند با عربی حرف میزنند، اساساً شاعر متولد و بزرگ میشوند. از این رو شک نیست که در دامان چنین ملتی بسیاری جانهای پرالهام و برجسته پرورش مییابد. حال اگر چنین ملتی در ظرف پانصد سال تنها به هفت شاعر مقامی پایهای بدهد، جا دارد در چنین لقبی به دیده احترام بنگریم.
فردوسی در قبال شاهنامه خود، بر اساس قول نخست شاه، شصت هزار سکهی زر توقع دارد. اما وقتی که برخلافِ انتظار این سکهها را به نقره عرضهاش میکنند، درجا، یعنی در همان گرمابهای که در آن ساعت هست، آن را در سه قسمت به پیک، حمامی و خادمی که برایش شربت آورده میبخشد و همزمان با چند بیت توهینآمیز، ستایشهای در همهی آن سالها نثاِر شاه خود کرده را ضایع میکند. سپس میگریزد، پنهان میشود، اما از حرف خود برنمیگردد، بل نفرتش را حتی به خویشانش هم انتقال میدهد. چندان که خواهرش نیز هدیه چشمگیرِ سلطانِ از پی دلجویی برآمده را که متأسفانه دیر و پس از مرگ برادر از راه میرسد، با تحقیر و دشنام پس میفرستد.
اگر بخواهیم واقعه را بیشتر بشکافیم، باید بگوییم که از شاه تا به درویش کنج خیابان، کلهی همه را باید آکنده از باد نخوت دانست، نخوتی دنیوی و روحانی، که با کمترین بهانه غلیانی قهرآمیز مییابد.
عمیقترین، بنیادیترین، و بسا یگانه موضوعِ تاریخِ جهان و انسان، موضوعی که هر مسألهی دیگر تابعی از آن است، ستیز میان ایمان و بیایمانی است. همهی آن دورانها که ایمان – به هر شکل و نمودی- حکومت میکند، درخشان، و برای مردمِ این ادوار و آیندگان دلانگیز و پربار است. برعکس، تمامیِ آن دورانها که بیایمانی، به هر شکل و نمودی هم، ولو یک پیروزی ناچیز به دست آورده و برای یک لحظه با فروغی دروغین لاف زده است، در چشم آیندگان تاریک میشود. چراکه هیچکس از روی رغبت زحمت شناخت چیزی سترون را به خود نمیدهد.
March 14, 2015
مدت ها دیوان گوته در کتابخانه ام بود. فاوست هم هست. فاوست رو تا حالا نخوندم تا مگر ترجمه ای از آلمانی دربیاد. مطالعه جلد 5 مجموعه آثار دیلتای (هنر و تجربه) شوق وافری به خواندن گوته در من برانگیخت. این شد که دیوان رو دست گرفتم. دیلتای راجع به شکسپیر و دیکنز و هولدرلین هم اطلاعاتی جالب و تفسیرهایی برانگیزنده به دست می ده که شوق عجیبی در ادم ایجاد می کنه.
اما خواندن دیوان گوته جوابگوی آن شوق نبود. دلایلش می تونه این ها باشه: تلاش تکلف آمیز مترجم برای ترجمه ی موزون و آهنگین؛ تلاش برای ترجمه به سیاق متون کهن فارسی؛ شخصی بودن بسیاری از اشعار؛ ترجمه ناپذیری شعر. از این بگذریم.
برای من چه چیزی جالب بود: علاقه گوته به شعر ایرانی و عرب. گوته اطلاعاتش رو از منابع دست دوم، یعنی ترجمه های آلمانی آثار حافظ و سعدی و ...، به دست آورده. ترجمه ها در برخی موارد نادقیق بوده اند و باعث شده گوته برداشت نادرستی از برخی عناوین و القاب از جمله لسان الغیب به دست بیاره.
گوته برخی اشعار رو عینا بازگویی کرده!
به محمد ص ارادت خاصی داره. دیلتای میگه برای گوته محمد نابغه ی دینی بوده؛
از همه بیشتر به زلیخا علاقه منده و زلیخانامه طولانی ترین منظومه ی دیوان هست؛
از همه مهتر این که گوته هیچ خط و مرزی ترسیم نمی کنه بین شرق و غرب، گویی به چشمی بی طرف به میراث بشریت نظر می کنه.
در نهایت باید گفت که خوندن شعرهای ترجمه شده خفت باره.
اما خواندن دیوان گوته جوابگوی آن شوق نبود. دلایلش می تونه این ها باشه: تلاش تکلف آمیز مترجم برای ترجمه ی موزون و آهنگین؛ تلاش برای ترجمه به سیاق متون کهن فارسی؛ شخصی بودن بسیاری از اشعار؛ ترجمه ناپذیری شعر. از این بگذریم.
برای من چه چیزی جالب بود: علاقه گوته به شعر ایرانی و عرب. گوته اطلاعاتش رو از منابع دست دوم، یعنی ترجمه های آلمانی آثار حافظ و سعدی و ...، به دست آورده. ترجمه ها در برخی موارد نادقیق بوده اند و باعث شده گوته برداشت نادرستی از برخی عناوین و القاب از جمله لسان الغیب به دست بیاره.
گوته برخی اشعار رو عینا بازگویی کرده!
به محمد ص ارادت خاصی داره. دیلتای میگه برای گوته محمد نابغه ی دینی بوده؛
از همه بیشتر به زلیخا علاقه منده و زلیخانامه طولانی ترین منظومه ی دیوان هست؛
از همه مهتر این که گوته هیچ خط و مرزی ترسیم نمی کنه بین شرق و غرب، گویی به چشمی بی طرف به میراث بشریت نظر می کنه.
در نهایت باید گفت که خوندن شعرهای ترجمه شده خفت باره.
February 16, 2019
يعد الديوان الشرقى ذروة من ذرى المثالية الالمانية وهو من آأواخر اعمال جوته الأدبية وهو مثال على اغتراب الشاعر عن بيئته بكامل إرادته وهو فى هذا الاغتراب لا ينفى ثقافته الاوروبية ذات الطابع الفردى بل هو يغترب ليبحث عما يوافق فلسفته وثقافته الاوروبية فى آداب الشرق ويمدح هؤلاء الشعراء الشرقيين الذين عبروا عن فلسفته المثالية المحافظة وعن عمق تعبيراتهم العاطفية التى تعبر عن مشاعرهم الفردية فى صور وتشبيهات كلية بليغة . فهو يعيد صياغة هذه الاعمال الفنية بطريقة لا تخلو من الاصالة ليوفق او يعبر عن الاتفاق بين رؤيته الفنية الفردية ذات الطابع الغربى والرؤية الفنية والفلسفية للشعراء الشرقيين .
وتتبدى نظرة جوتة صائبة من شروحه البسيطة الناتجة عن دراساته الطويلة للأدب والادباء الشرقيين بدءاً من العهد القديم وحتى الاعمال النقدية الغربية الحديثة والشرقية الاقل حداثة للأدب الشرقى .
انه عمل ممتع وبسيط ويعد من علامات الاستشراق الاوروبى الطويل المدى والذى سيزدهر خلال القرن التاسع عشر الذى كان جوته مجرد حلقة من حلقاته .
وتتبدى نظرة جوتة صائبة من شروحه البسيطة الناتجة عن دراساته الطويلة للأدب والادباء الشرقيين بدءاً من العهد القديم وحتى الاعمال النقدية الغربية الحديثة والشرقية الاقل حداثة للأدب الشرقى .
انه عمل ممتع وبسيط ويعد من علامات الاستشراق الاوروبى الطويل المدى والذى سيزدهر خلال القرن التاسع عشر الذى كان جوته مجرد حلقة من حلقاته .
April 30, 2020
«عشق ورزيدن هنري بس بزرگ است كه هر چند عاشق را زر و زور نمي بخشد، او را همسنگ بزرگترين قهرمانان جهان مي كند.»
August 1, 2023
اینقدر افتضاح بود نصفه مجبور شدم رهاش کنم، من شاید پنج تا کتاب رو اینطوری توی زندگیم رها کردم!
January 24, 2018
دیگر بر کاغذ ابریشمین اشعار موزون خود را نمی نویسم و آن ها را در قاب زرین نمی گیرم؛ دیرگاهی است که نغمه های جانسوز خویش را بر خاک صحرا می نویسم تا با دست باد به هر سو پراکنده شود.
*
دلم می خواست که باز هم برایت از شعرهایم بخوانم، ولی چگونه می توان سخنی را که از آنِ حافظ نیست، شعر دانست؟
چطور ممکن است شعری را که نه به حافظ، نه به نظامی و سعدی، و نه به جامی تعلّق ندارد، برای دلدار خواند؟
*
حافظا، خود را با تو برابر نهادن جز نشان دیوانگی نیست.
تو آن کشتی ای که مغرورانه باد در بادبان افکنده و سینه دریا را می شکافد و پا بر سر امواج می نهد، و من آن تخته پاره ام که بی خودانه سیلی خور اقیانوسم.
با این همه هنوز در خود جرئتی اندک می یابم که خویش را مریدی از مریدان تو شمارم، زیرا من نیز چون تو در سرزمینی غرق نور زندگی کرده ام و عشق ورزیده ام.
*
دلم می خواست که باز هم برایت از شعرهایم بخوانم، ولی چگونه می توان سخنی را که از آنِ حافظ نیست، شعر دانست؟
چطور ممکن است شعری را که نه به حافظ، نه به نظامی و سعدی، و نه به جامی تعلّق ندارد، برای دلدار خواند؟
*
حافظا، خود را با تو برابر نهادن جز نشان دیوانگی نیست.
تو آن کشتی ای که مغرورانه باد در بادبان افکنده و سینه دریا را می شکافد و پا بر سر امواج می نهد، و من آن تخته پاره ام که بی خودانه سیلی خور اقیانوسم.
با این همه هنوز در خود جرئتی اندک می یابم که خویش را مریدی از مریدان تو شمارم، زیرا من نیز چون تو در سرزمینی غرق نور زندگی کرده ام و عشق ورزیده ام.
August 7, 2021
One wonders if Goethe ever did really convert to Islam- his knowledge of the religion and its culture is proven well in these poems. Some may consider the book orientalizing, but I'd think Goethe's admiration and the work itself is much more nuanced. The translation itself is done well, but the subject matter didn't fascinate me as much as I'd hoped. Brilliant biblical and folk references, though. Especially enjoyed the Book of Suleika; it reminded me of the Song of Songs.
October 10, 2025
Der Reiz der meisten Gedichte liegt in der Musikalität und der Melodik, dem reichen Wortschatz, zuweilen auch im bewussten Stilbruch, speziell im Saki-Nameh (Schenkenbuch), wo das Stammeln und der grobe Ton des Trinkers in einigen Gedichten nachgeahmt wird.
Inhaltlich ist die Spannbreite groß, während in manchen Gedichten komplexe historische und religionsphilosophische Fragen behandelt werden, finden sich doch auch eine Reihe Banalitäten, auf die die zum Sprichwort gewordenen beiden bekanntesten Zeilen des Werks gut passen: "Getretner Quark/ wird breit, nicht stark."
Im Begleitband legt "Zum besseren Verständniss" diskutiert Goethe seine Quellen und versucht die Besonderheiten der persischen Dichtung zu vermitteln. Dabei wird dem Zeitgeist entsprechend fröhlich essenzialisiert, dass tut jedoch meiner Bewunderung dafür keinen Abbruch, wie gründlich sich Goethe in die orientalistische Literatur seiner Zeit eingearbeitet hat.
Der Exkurs über den Exodus ist, wie Assmann hervorhebt, ein interessanter Versuch, das biblische Geschehen historisch einzuordnen, und kann damit als frühes Dokument religionshistorischen Denkens betrachtet werden, wenngleich die Thesen völlig überholt sind.
Die benutzte Ausgabe ist sehr gründlich, zuweilen aber auch pedantisch. So wird die zweite Aufgabe von 1827 in ihrer Gesamtheit abgedruckt, die hinzugefügten Gedichte allein, mit einer Eröterung ihrer Stellung im Gesamtwerk in Kommentarteil hätte es aber auch getan. Dass das Reimschema eines jeden Gedichts dargestellt wird, mag faule Germanistikstudenten erfreuen, aber Durchschnittsleser kommt sicher selbst darauf.
Wenn jedoch genau dargelegt wird auf welche persischen, zuweilen auch arabische Gedichte und welche Koranverse Goethe Bezug nimmt und woher er seine Kenntnisse hatte, ist nützlich für den, zu dessen Bildungshintergrund dieses Wissen nicht gehört, während es den, der mit den Themen in einem gewissen Grad vertraut ist, umso mehr beeindrucken muss, wie intensiv sich Goethe in die Materie eingearbeitet hat.
Im Kommentar wird zudem Marianne von Willemer Recht getan. es wird klar, dass sie as Koautorin des Suleika-Nameh betrachtet werden kann. auf dem Titelblatt erscheint sie gleichwohl nicht.
Inhaltlich ist die Spannbreite groß, während in manchen Gedichten komplexe historische und religionsphilosophische Fragen behandelt werden, finden sich doch auch eine Reihe Banalitäten, auf die die zum Sprichwort gewordenen beiden bekanntesten Zeilen des Werks gut passen: "Getretner Quark/ wird breit, nicht stark."
Im Begleitband legt "Zum besseren Verständniss" diskutiert Goethe seine Quellen und versucht die Besonderheiten der persischen Dichtung zu vermitteln. Dabei wird dem Zeitgeist entsprechend fröhlich essenzialisiert, dass tut jedoch meiner Bewunderung dafür keinen Abbruch, wie gründlich sich Goethe in die orientalistische Literatur seiner Zeit eingearbeitet hat.
Der Exkurs über den Exodus ist, wie Assmann hervorhebt, ein interessanter Versuch, das biblische Geschehen historisch einzuordnen, und kann damit als frühes Dokument religionshistorischen Denkens betrachtet werden, wenngleich die Thesen völlig überholt sind.
Die benutzte Ausgabe ist sehr gründlich, zuweilen aber auch pedantisch. So wird die zweite Aufgabe von 1827 in ihrer Gesamtheit abgedruckt, die hinzugefügten Gedichte allein, mit einer Eröterung ihrer Stellung im Gesamtwerk in Kommentarteil hätte es aber auch getan. Dass das Reimschema eines jeden Gedichts dargestellt wird, mag faule Germanistikstudenten erfreuen, aber Durchschnittsleser kommt sicher selbst darauf.
Wenn jedoch genau dargelegt wird auf welche persischen, zuweilen auch arabische Gedichte und welche Koranverse Goethe Bezug nimmt und woher er seine Kenntnisse hatte, ist nützlich für den, zu dessen Bildungshintergrund dieses Wissen nicht gehört, während es den, der mit den Themen in einem gewissen Grad vertraut ist, umso mehr beeindrucken muss, wie intensiv sich Goethe in die Materie eingearbeitet hat.
Im Kommentar wird zudem Marianne von Willemer Recht getan. es wird klar, dass sie as Koautorin des Suleika-Nameh betrachtet werden kann. auf dem Titelblatt erscheint sie gleichwohl nicht.
March 5, 2017
لولا المقدمة لما استطعت اكمال كتاب واحد مما كتب جيته. للأسف ترجمة الشعر تفقده جماله باللغة الأم.
الديوان يضم عدة كتب، كتبت في معظمها تأثراً بحافظ الشيرازي و السعدي، و هناك بعض التأثر بالقرآن و شخصيات عربية. و إن كانت الأفكار التي كتب بها الشاعر الألماني شرقية، الا أن الأسلوب ضل غربي.
الديوان يضم عدة كتب، كتبت في معظمها تأثراً بحافظ الشيرازي و السعدي، و هناك بعض التأثر بالقرآن و شخصيات عربية. و إن كانت الأفكار التي كتب بها الشاعر الألماني شرقية، الا أن الأسلوب ضل غربي.
November 17, 2015
Timur-Barat, suatu dikotomi yang lebih bersifat kebudayaan berbanding geografi dan kerap diperselisihkan menurut pihak mana yang menggunakan istilah itu.
Dalam konteks karya Goethe, Timur adalah gambaran klasik kebudayaan Islam dan Asia. Beliau yang mewakili Barat, menuang semangat spirituil Islam ke dalam puisinya. Dengan penuh yakin dan boleh juga dikatakan cinta, beliau meraikan Allah, Hafiz, Zulaika, burung mistik bulbul, Samarkand dan Bukhara sebagai simbol-simbol ketenangan dan kebahagiaan.
Tidak hairan, penyair agung Iqbal begitu mengkaguminya dan menjadikan karya beliau sebagai inspirasi. Malah Syaikh al-Murabit seorang sufi, pernah mengiktiraf Goethe sebagai seorang Muslim selepas pengarang ini meninggal dunia.
Dalam dunia hari ini, hubungan Timur-Barat dalam konteks tamadun Islam dan Kristian-Yahudi masih lagi berpanjangan, bersilih-ganti antara musim perang dan saling kompromi.
Inilah yang membuat himpunan puisi ini akan terus relevan, sebagai satu aspek daripada pertemuan dua tamadun besar yang menghuni dunia sampai sekarang.
Dalam konteks karya Goethe, Timur adalah gambaran klasik kebudayaan Islam dan Asia. Beliau yang mewakili Barat, menuang semangat spirituil Islam ke dalam puisinya. Dengan penuh yakin dan boleh juga dikatakan cinta, beliau meraikan Allah, Hafiz, Zulaika, burung mistik bulbul, Samarkand dan Bukhara sebagai simbol-simbol ketenangan dan kebahagiaan.
Tidak hairan, penyair agung Iqbal begitu mengkaguminya dan menjadikan karya beliau sebagai inspirasi. Malah Syaikh al-Murabit seorang sufi, pernah mengiktiraf Goethe sebagai seorang Muslim selepas pengarang ini meninggal dunia.
Dalam dunia hari ini, hubungan Timur-Barat dalam konteks tamadun Islam dan Kristian-Yahudi masih lagi berpanjangan, bersilih-ganti antara musim perang dan saling kompromi.
Inilah yang membuat himpunan puisi ini akan terus relevan, sebagai satu aspek daripada pertemuan dua tamadun besar yang menghuni dunia sampai sekarang.
August 30, 2012
membayangkan sufism muncul di tengah kota moden jerman memang sesuatu janggal.
sama janggalnya dengan membayangkan ikan menunggang basikal.
Tapi Goethe mampu membina karekternya tersendiri menjadikannya karya dan namanya sekaligus immortal.
Aku suka budaya memindahkan karya2 besar dunia ke dalam bahasa melayu. Semoga usaha sebegini akan berterusan.
sama janggalnya dengan membayangkan ikan menunggang basikal.
Tapi Goethe mampu membina karekternya tersendiri menjadikannya karya dan namanya sekaligus immortal.
Aku suka budaya memindahkan karya2 besar dunia ke dalam bahasa melayu. Semoga usaha sebegini akan berterusan.
Read
February 22, 2018حلقه در بند، بسته دست و پا
گرچه در بندی ، بیابی خود رها.
گرچه در بندی ، بیابی خود رها.
April 4, 2019
Bolehlah.
February 2, 2023
خیلی جالب و زیباست که به اشعار و فرهنگ شرقی از دید یک غربی نگاه کنی. اطلاعات خوبی داشت از بررسی مضامین و محتوای شعر شرقی گرفته تا جهانگردانی که گزارش زندگی و حکومت و جایگاه هنر رو به غرب رسوندهن.
همین طور شعرهای خود گوته در قالبها یا محتوای شعر پارسی.
همین طور شعرهای خود گوته در قالبها یا محتوای شعر پارسی.
September 4, 2014
GELANDANGAN paling besar dalam terjemahan ialah keciciran bagasi budaya lewat lalu lintas bahasa. Kumpulan puisi Sajak-sajak daripada Diwan Barat-Timur West-ostlichen Divan karya Johann Wolfgang von Goethe adalah mangsa kepada "kemalangan" itu.
Saya cukup pasti karya Goethe yang meninggalkan pengaruh besar kepada penyair agung dunia Timur, Iqbal - sudah tentu kuat daripada aspek bahasa dan mendalam dalam konteks falsafahnya. Malangnya hal ini tidak ternikmat ketika membelek buku terjemahan Institut Terjemahan Negara Malaysia (ITNM).
Penterjemahnya bukan calang-calang sarjana - dua sarjana daripada dunia Jerman dan dunia Melayu bertemu untuk mengangkut karya Goethe yang selama ini menghubungkan dunia Barat-Timur. Dalam konteks akademik, ia mungkin menghasilkan momentum cukup hebat, tetapi mungkin yang diperlukan dalam penterjemahan ialah penterjemah yang mesra menjiwai bahasa puitis.
Bagaimanapun, ada karya Goethe yang indah untuk diingati. Puisi Kebebasan Jiwa dalam Kitab Penyanyi memang mengasyikkan. Atau puisi permulaan pada Kitab Hafiz:-
Atau sepotong puisi dalam Kitab Cinta:-
Namun, penterjemahan yang tidak puitis dan pemilihan diksi terjemahan yang janggal mengganggu kita untuk menikmati keseluruhan buku ini. Antara diksi yang janggal ialah berperancis-perancisan atau berbritish-britishan yang sudah tentu menghilangkan nuansa puitisnya.
Memang kita akui adalah mustahil memunggah sepenuhnya karya untuk melintasi bahasa dan budaya dalam tamadun yang berbeza, tetapi sekurang-kurangnya ia tidaklah sampai kita sedikit tertawa membaca karya sebesar Goethe.
Saya cukup pasti karya Goethe yang meninggalkan pengaruh besar kepada penyair agung dunia Timur, Iqbal - sudah tentu kuat daripada aspek bahasa dan mendalam dalam konteks falsafahnya. Malangnya hal ini tidak ternikmat ketika membelek buku terjemahan Institut Terjemahan Negara Malaysia (ITNM).
Penterjemahnya bukan calang-calang sarjana - dua sarjana daripada dunia Jerman dan dunia Melayu bertemu untuk mengangkut karya Goethe yang selama ini menghubungkan dunia Barat-Timur. Dalam konteks akademik, ia mungkin menghasilkan momentum cukup hebat, tetapi mungkin yang diperlukan dalam penterjemahan ialah penterjemah yang mesra menjiwai bahasa puitis.
Bagaimanapun, ada karya Goethe yang indah untuk diingati. Puisi Kebebasan Jiwa dalam Kitab Penyanyi memang mengasyikkan. Atau puisi permulaan pada Kitab Hafiz:-
Kata untuk pengantin perempuan
jiwa untuk pengantin lelaki
perkahwinan ini telah dikenali dia
yang menyanjungi Hafiz
Atau sepotong puisi dalam Kitab Cinta:-
Siapa mahu melarangku menyanyi
dengan ghairah menggema ke langit tinggi?
membisikkan rahsia pada awan gemawan
bagaimana manisnya pesona cintanya?
Namun, penterjemahan yang tidak puitis dan pemilihan diksi terjemahan yang janggal mengganggu kita untuk menikmati keseluruhan buku ini. Antara diksi yang janggal ialah berperancis-perancisan atau berbritish-britishan yang sudah tentu menghilangkan nuansa puitisnya.
Memang kita akui adalah mustahil memunggah sepenuhnya karya untuk melintasi bahasa dan budaya dalam tamadun yang berbeza, tetapi sekurang-kurangnya ia tidaklah sampai kita sedikit tertawa membaca karya sebesar Goethe.
February 28, 2017
Johann Wolfgang Goethe (1749 – 1832)
West-oestlicher Divan (Stuttgart 1819)
Die wunderschönen Gedichte des Persischen Dichters Hafiz, virtuos von Goethe der Deutschen Sprache angepasst und in Verse gebracht.
Eine Sammlung von weiser orientalischer Philosophie, glücklicher romantischer Liebesgedichten, fröhliche Oden an den Wein und der Natur.
Der Leser wird sich ergötzen im Buch des Sängers, Buch Hafis, Buch der Liebe, Buch der Betrachtungen, Buch des Unmuths, Buch der Sprüche Buch des Timur, Das Schenkenbuch, Buch der Parabel, Buch des Parsen, Buch des Paradieses,
besonders aber in den Liebesgedichten an Suleika.
Der Anlass und Motivierung Goethe’s zu dieser Fülle von Schaffungen in der Literatur der Liebe, scheint die Begegnung und romantische Beziehung zu Marianne von Willemer gewesen zu sein. Überraschenderweise, ist später nachgewiesen worden, dass zwei der Gedichte im Buch Suleika von Marianne von Willemer selbst geschrieben und von Goethe in sein Buch eingefügt wurden.
Wie dem auch sei, dieses ist eines der Schmuckstücke Deutschsprachiger Lyrik, aus dem auch viele Klassische Komponisten, wie Robert Schumann, Richard Strauss und andere, zu Musikalischer Interpretation inspieriert wurden.
West-oestlicher Divan (Stuttgart 1819)
Die wunderschönen Gedichte des Persischen Dichters Hafiz, virtuos von Goethe der Deutschen Sprache angepasst und in Verse gebracht.
Eine Sammlung von weiser orientalischer Philosophie, glücklicher romantischer Liebesgedichten, fröhliche Oden an den Wein und der Natur.
Der Leser wird sich ergötzen im Buch des Sängers, Buch Hafis, Buch der Liebe, Buch der Betrachtungen, Buch des Unmuths, Buch der Sprüche Buch des Timur, Das Schenkenbuch, Buch der Parabel, Buch des Parsen, Buch des Paradieses,
besonders aber in den Liebesgedichten an Suleika.
Der Anlass und Motivierung Goethe’s zu dieser Fülle von Schaffungen in der Literatur der Liebe, scheint die Begegnung und romantische Beziehung zu Marianne von Willemer gewesen zu sein. Überraschenderweise, ist später nachgewiesen worden, dass zwei der Gedichte im Buch Suleika von Marianne von Willemer selbst geschrieben und von Goethe in sein Buch eingefügt wurden.
Wie dem auch sei, dieses ist eines der Schmuckstücke Deutschsprachiger Lyrik, aus dem auch viele Klassische Komponisten, wie Robert Schumann, Richard Strauss und andere, zu Musikalischer Interpretation inspieriert wurden.
May 8, 2015
خیلی قشنگ و لطیف بود.به زبان ساده ی ادبی احساساتش را بیان کرده بود.کاملا قابل فهم بود،بی اینکه سادگی از زیباییش کم کرده باشد.قطعاتی که برای حافظ سروده بود خارق العاده بودند و خیلی ازشان لذت بردم.مخصوصا که وقتی خوندمش که منم مثل گوته مست و شیدای حافظ بودم و یکی از بزرگ ترین آرزوهام بود که کاش حافظ درزمان ما زنده بود.
March 29, 2025
Die Sonne kommt! Ein Prachterscheinen!
Der Sichelmond umklammert sie.
Wer konnte solch ein Paar vereinen?
Dies Räthsel wie erklärt sich’s? Wie?
Ist es Ein lebendig Wesen,
Das sich in sich selbst getrennt?
Sind es zwei die sich erlesen
Dass man sie als Eines kennt?
Solche Fragen zu erwidern,
Fand ich wohl den rechten Sinn;
Fühlst du nicht an meinen Liedern
Dass ich Eins und doppelt bin?
Gottes ist der Orient!
Gottes ist der Okzident!
Nord- und südliches Gelände
Ruht im Frieden seiner Hände.
Er, der einzige Gerechte,
Will für jedermann das Rechte.
Sei von seinen hundert Namen
Dieser hochgelobet! Amen.
Der Sichelmond umklammert sie.
Wer konnte solch ein Paar vereinen?
Dies Räthsel wie erklärt sich’s? Wie?
Ist es Ein lebendig Wesen,
Das sich in sich selbst getrennt?
Sind es zwei die sich erlesen
Dass man sie als Eines kennt?
Solche Fragen zu erwidern,
Fand ich wohl den rechten Sinn;
Fühlst du nicht an meinen Liedern
Dass ich Eins und doppelt bin?
Gottes ist der Orient!
Gottes ist der Okzident!
Nord- und südliches Gelände
Ruht im Frieden seiner Hände.
Er, der einzige Gerechte,
Will für jedermann das Rechte.
Sei von seinen hundert Namen
Dieser hochgelobet! Amen.
April 1, 2023
Die Gedichtsammlung ist...durchwachsen. Wenn sie gut ist, ist sie hervorragend, aber einige Gedichte - besonders die an Sprüche und Weisheiten erinnernden Zweizeiler u.ä. - landen teilweise überhaupt nicht und/oder sind sehr banal. Die Ausführungen zum besseren Verständnis des Divans ist eine Essay-Sammlung von Goethe, die einen interessanten Einblick in seine Weltansicht und Philosophien bietet, aber der Zahn der Zeit hat vielen seiner Ansichten nicht gut getan.
July 27, 2021
Önce manayı, ardından uygun kelimeyi bulacağım…
Aşk, gönüllü armağandır, şımartılmaksa lütuf…
Kendini verdiğin kimseyi, kendini sevdiğin gibi seveceksin…
İnsan, başkaları yaşıyor diye yaşar mı?..
Beden bir hapishanedir. Ruhu kandırarak içine sokmuşlar. Bu yüzden çoğu zaman tuhaf davranır…
Aşk, gönüllü armağandır, şımartılmaksa lütuf…
Kendini verdiğin kimseyi, kendini sevdiğin gibi seveceksin…
İnsan, başkaları yaşıyor diye yaşar mı?..
Beden bir hapishanedir. Ruhu kandırarak içine sokmuşlar. Bu yüzden çoğu zaman tuhaf davranır…
April 6, 2017
،مع إسم عظيم طجيته، وديوانه عنوانه (شرقي) كان يجب أن أقف لأقرؤه، لكن التجربة كانت كسابقتها مع الشعر الغربي المرسل المترجم، تجربةسيئة.
إماأن الديوان مترجم بصورة سيئة، وإما أن ذائقتي الشعرية سيئة، وإم اأن الديوان نفسه غير جيد.
سأواصل محاولاتي لقراءة الشعر الغربي فيما بعد.
إماأن الديوان مترجم بصورة سيئة، وإما أن ذائقتي الشعرية سيئة، وإم اأن الديوان نفسه غير جيد.
سأواصل محاولاتي لقراءة الشعر الغربي فيما بعد.
January 17, 2022
“… dünya hayatı yalnızca bir yalan.
Önce sır olanda kendini tartmak,
Sonra er geç laf etmek!
Şair, boş yere suskun değildir,
Şiir yazmak zaten bir ihanet!”
Önce sır olanda kendini tartmak,
Sonra er geç laf etmek!
Şair, boş yere suskun değildir,
Şiir yazmak zaten bir ihanet!”
February 20, 2017
اسم الكتاب: النور و الفراشة
المؤلف: يوهان غوته
تقديم للعربية و تعليق و شروح: د. عبد الغفار مكاوي
عدد الصفحات: 526
التقييم: 4
يمثل هذا الكتاب رؤية أدبية للواقع العربي و الإسلامي بعين "غوته"، تصدت قصائده لعدة قضايا و محاور في الواقع الشرقي و الإسلامي كالحب، الدين، الحِكم، التفكير، الأمثال و الشعر.
و كان لها ناسها و رموزها الذين خلدتهم قصائده، من قبيل زليخا و حافظ و نبي الأمة محمد (ص)، حيث كانت انعكاساً لانطباعه و اعجابه الشديد الذي يتضح في كتاباته نحو:
(زليخا تقول)
قالت المرأة إني فاتنة
حزت آيات الجمال!
قلتموا إن الليالي خائنة
سوف تذوين و يطويك الزوال
كل شيء خالدٌ في عين ربي
فاعشقوه الآن فيّا
هذه اللحظة حسبي!
و منها أيضاً:
(رجال موعودون)
بعد غزوة بدر، تحت سماء مرصعة بالنجوم
محمدٌ يقول:
ليبك العدو موتاه كما يشاء
فهم صرعى بلا أمل في الرجوع
أما إخوتنا فلا تحزنوا عليهم
لأنهم(أحياء) ينتقلون هناك فوق الأفلاك!
الشروحات و التعليقات كانت مستفيضة و ذات تحليلات و ربط تأريخي جميل جداً و موفق، لكنها كانت طويلة جداً في مقدمة الكتاب مما يجعل القارئ يملّ أو يستعجل ليصل للب الكتاب ليتذوق بنفسه ما كتبه "غوته".
المؤلف: يوهان غوته
تقديم للعربية و تعليق و شروح: د. عبد الغفار مكاوي
عدد الصفحات: 526
التقييم: 4
يمثل هذا الكتاب رؤية أدبية للواقع العربي و الإسلامي بعين "غوته"، تصدت قصائده لعدة قضايا و محاور في الواقع الشرقي و الإسلامي كالحب، الدين، الحِكم، التفكير، الأمثال و الشعر.
و كان لها ناسها و رموزها الذين خلدتهم قصائده، من قبيل زليخا و حافظ و نبي الأمة محمد (ص)، حيث كانت انعكاساً لانطباعه و اعجابه الشديد الذي يتضح في كتاباته نحو:
(زليخا تقول)
قالت المرأة إني فاتنة
حزت آيات الجمال!
قلتموا إن الليالي خائنة
سوف تذوين و يطويك الزوال
كل شيء خالدٌ في عين ربي
فاعشقوه الآن فيّا
هذه اللحظة حسبي!
و منها أيضاً:
(رجال موعودون)
بعد غزوة بدر، تحت سماء مرصعة بالنجوم
محمدٌ يقول:
ليبك العدو موتاه كما يشاء
فهم صرعى بلا أمل في الرجوع
أما إخوتنا فلا تحزنوا عليهم
لأنهم(أحياء) ينتقلون هناك فوق الأفلاك!
الشروحات و التعليقات كانت مستفيضة و ذات تحليلات و ربط تأريخي جميل جداً و موفق، لكنها كانت طويلة جداً في مقدمة الكتاب مما يجعل القارئ يملّ أو يستعجل ليصل للب الكتاب ليتذوق بنفسه ما كتبه "غوته".
December 17, 2025
3🌟
« Avant d'ouvrir le chant, avant de le cesser,
Il faut que le poète vive. »
After the constant shuffles of my Fairuz playlist — since I thought it was the closest I could get to Goethe's orientalist spirituality — and the nostalgic allusions to the Arabic legends and poets of the pre-islamic and islamic eras that made me reminisce the great classes I had with my great Arabic literature teacher, I felt almost complete by the time I arrived at the Livre du paradis: it felt like Goethe wanted to lead me through a poetic journey.
I'd say, though, that most of the verse is stereotypical and cliché, even if that is what Goethe is particularly aiming for: a return to classicism harmony and Greek art, and a new look towards the Orient, particularly Persia.
Nonetheless, the poet has a vehement ability in writing verse. He's fast, quick, witty, and will leave you with the necessary to ponder on, without extending, enlarging, and pompously ornamenting the poem most of the time, quite different from what I've seen with the French, which made me realise why I prefer them over any other.
Also, if someone came one day out of the blue and said that they found a secret seal of Goethe's conversion to Islam, I wouldn't be surprised at all.
« Avant d'ouvrir le chant, avant de le cesser,
Il faut que le poète vive. »
After the constant shuffles of my Fairuz playlist — since I thought it was the closest I could get to Goethe's orientalist spirituality — and the nostalgic allusions to the Arabic legends and poets of the pre-islamic and islamic eras that made me reminisce the great classes I had with my great Arabic literature teacher, I felt almost complete by the time I arrived at the Livre du paradis: it felt like Goethe wanted to lead me through a poetic journey.
I'd say, though, that most of the verse is stereotypical and cliché, even if that is what Goethe is particularly aiming for: a return to classicism harmony and Greek art, and a new look towards the Orient, particularly Persia.
Nonetheless, the poet has a vehement ability in writing verse. He's fast, quick, witty, and will leave you with the necessary to ponder on, without extending, enlarging, and pompously ornamenting the poem most of the time, quite different from what I've seen with the French, which made me realise why I prefer them over any other.
Also, if someone came one day out of the blue and said that they found a secret seal of Goethe's conversion to Islam, I wouldn't be surprised at all.
Displaying 1 - 30 of 61 reviews