Ojos de perro azul

by Gabriel García Márquez

Estos relatos tempranos de Gabriel García Márquez fueron escritos y publicados entre 1947 y 1955, aunque, como libro, Ojos de perro azul no aparecería hasta 1974 cuando el escritor ya había publicado otros dos libros de relatos y cuatro novelas, de las que la última, "Cien años de soledad", le proporcionaría su primer gran éxito internacional.

En este libro se incluye su primer cuento célebre, el "Monólogo de Isabel viendo llover en Macondo", escenario de sus obras posteriores. El personaje de Isabel reaparecerá en su primera novela, y el tema de la lluvia cayendo interminablemente, en su personal versión del diluvio universal, acabaría integrándose suave y flexiblemente en "Cien años de soledad". Este relato, incluido en todas las antologías del cuento latinoamericano de nuestros días, fue la primera piedra de ese gigantesco edificio, tan imaginario como real, que terminaría fundando el espacio literario más poderoso de las letras universales de nuestro tiempo: Macondo.

Genres: Short Stories, Fiction, Magical Realism, Spanish Literature, Latin American Literature, Latin American, Classics

192 pages, Paperback

First published January 1, 1974

About the author

Gabriel José de la Concordia Garcí­a Márquez was a Colombian novelist, short-story writer, screenwriter and journalist. Garcí­a Márquez, familiarly known as "Gabo" in his native country, was considered one of the most significant authors of the 20th century. In 1982, he was awarded the Nobel Prize in Literature.

He studied at the University of Bogotá and later worked as a reporter for the Colombian newspaper El Espectador and as a foreign correspondent in Rome, Paris, Barcelona, Caracas, and New York. He wrote many acclaimed non-fiction works and short stories, but is best-known for his novels, such as One Hundred Years of Solitude (1967) and Love in the Time of Cholera (1985). His works have achieved significant critical acclaim and widespread commercial success, most notably for popularizing a literary style labeled as magical realism, which uses magical elements and events in order to explain real experiences. Some of his works are set in a fictional village called Macondo, and most of them express the theme of solitude.

Having previously written shorter fiction and screenplays, García Márquez sequestered himself away in his Mexico City home for an extended period of time to complete his novel Cien años de soledad, or One Hundred Years of Solitude, published in 1967. The author drew international acclaim for the work, which ultimately sold tens of millions of copies worldwide. García Márquez is credited with helping introduce an array of readers to magical realism, a genre that combines more conventional storytelling forms with vivid, layers of fantasy.

Another one of his novels, El amor en los tiempos del cólera (1985), or Love in the Time of Cholera, drew a large global audience as well. The work was partially based on his parents' courtship and was adapted into a 2007 film starring Javier Bardem. García Márquez wrote seven novels during his life, with additional titles that include El general en su laberinto (1989), or The General in His Labyrinth, and Del amor y otros demonios (1994), or Of Love and Other Demons.

(Arabic: جابرييل جارسيا ماركيز) (Hebrew: גבריאל גארסיה מרקס) (Ukrainian: Ґабріель Ґарсія Маркес) (Belarussian: Габрыель Гарсія Маркес) (Russian: Габриэль Гарсия Маркес)

Reviews

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 4 out of 5]

- من افضل القصص القصيرة الرمزية التي قرأتها. قصة تقع في احلام رجل وامرأة (بالمطلق) من دون اسماء (لتنطبق على الجميع)، رجل وامرأة متحابان، يرغبان ببعضهما لكنهما يخافان الإقتراب خشية الإستيقاظ! والخوف من الإستيقاظ ليس ترك الحلم وترك بعضهما فقط، بل العودة الى الوحدة والإنعزال اللذي يعيشان به في حياتهم الحقيقية وذلك يتضح من نظره للحائط وكتابتها الوهمية "عينا كلب ازرق".

- الشمعدان يرمز للحرارة، حرارة الشغف والرغبة التي تضج بهما، المرآة ترمز الى المراقبة، الحائط يرمز للعزلة، السيجارة ورمادها يرمزان للإنتظار الذي يعتريه الخوف من الفقد لكنه مطعّم بأمل اللقاء في الحلم القادم.

[Pakinam Mahmoud · Rating 3 out of 5]

ولنا في الخيال حياة..
الخيال والأحلام ساعات بيكونوا عاملين زي البوابة السحرية لحياة تانية نفسنا نعيشها..
حياة مع شخص بنحلم نكون معاه...حياة بندور عليها في الواقع و مش عارفين نلاقيها أو ممكن ساعات بيكونوا مجرد هروب من حياتنا الحقيقية بكل ما فيها من مشاكل...
ماركيز عبر عن كل دة بمنتهي الرقة والجمال في هذه القصة القصيرة..😍
بدأت أحبك يا ماركيز والله:)

[Jibran · Rating 4 out of 5]

"...the mistaken and absurd world of rational creatures."

These short pieces can be seen as the necessary gathering of ingredients and of the practice of perfecting their measure, which would eventually go into the making of his magnum opus, One Hundred Years of Solitude, as well as his other lesser works.

Death and decay, memory and madness, time and its passing – here, the young Marquez leads the reader away from the mistaken and absurd world of rational creatures into a world where preconceived notions about everything are shattered and dismissed as facile. And you're pulled into a fascinating maze which is scary and scintillating at the same time.

At least three stories stood out for me. The opening story The Third Resignation, with its claustrophobic ruminations of a man beyond the grave who doesn’t know he’s dead (what a premise!). In Nabo: The Black Man Who Made the Angels Wait, Marquez explores the loss of sanity of a man crushed under the twin burdens of racism and poverty, perhaps even slavery. And the third story that struck a chord was Monologue of Isabel Watching it Rain in Macondo. Yes, Macondo didn’t come into existence with One Hundred Years…; it came into being the moment Marquez picked up his pen for the very first time.

One may make a case that these stories are best appreciated after you have already read Marquez’s stellar works and are well-acquainted with his major themes. For these are his earliest fictions written in the 1940s and early '50s, when hardly anyone was writing this kind of stuff.

In any case a genuine talent was in the making and the passing of time proved it.

January '21

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 3 out of 5]

- مجموعة من القصص القصيرة التي كتبها غارسيا في بداية مشواره الأدبي. القصص بمعظمها جيدة، لكن الترجمة، وللأسف، قضت على معظم هذا الجمال وهذا مستغرب جداً من مترجم بقيمة صالح علماني ومن دار نشر بقيمة دار المدى.

- تتنوع المواضيع في هذه القصص، لكن الغالب عليها هو ثيمة الموت، قوة الروح وعودتها لتسكن الأمكنة. تمتاز القصص بالرمزية وتشكل اولى بذور الواقعية السحرية التي سيدهش غارسيا العالم بها فيما بعد.

- القصص:
الإذعان الثالث
الضلع الآخر للموت
حواء في هرتها
مرارة لثلاثة سائرين نيامًا
حوار المرآة
عينا كلب أزرق
المرأة التي تصل في السادسة
نابو، الزنجي الذي جعل الملائكة تنتظر
احدهم يفسد تنسيق هذه الأزهار
ليلة الكراوانات
مونولوج إيزبيل وهي تروي هطول المطر في ماكوندو

[Luís · Rating 3 out of 5]

Something is terrifying about Marquez's style.
The very worked style adapts well to the morbidity of the subjects; the stories are complex. It is a beautiful little fantastic, dreamlike novel, but it should not abuse it.

[مجیدی‌ام · Rating 3 out of 5]

مجموعه ده داستان کوتاه، که هرچند در سال های متفاوتی نوشته شده اند ولی به طرز عجیبی میشه به یکدیگه ربطشون داد!
نقطه اشتراک تمام داستان ها، مرگ بود! مرگ و فضاهای سرد و گنگ و خاکستری و عجیب!
چند داستان اول کتاب، طوری پشت سر هم قرار گرفتن که وقتی می خوندم فکر کردم به هم ربط دارند و اوایل کتاب شک داشتم که نکنه این کتاب رمان باشه!
اما نیمه دوم کتاب این ارتباط بین داستان ها کمتر و کمتر شد تا اینکه تنها وجه مشترک بینشون، همون جو سنگینی بود که بوی مرگ میداد!
توصیف های خوبی از مرگ و لحظه مردن و عالم مرده ها میشه توی داستان ها پیدا کرد...

از ماکز قبلا رمان خوندم و این مجموعه داستان مجددا به من ثابت کرد که درک و فهم نوشته های مارکز، از محدوده ی هوش و ذکاوت من خارجه! :))
اگر بگم از این ده داستان، کلا سی درصد رو فهمیدم دروغ نگفتم! :))
نه اینکه چیز خاصی باشه ها، نه، فقط گنگ و پیچیده اس! همین! :))

اگر مارکز دوست دارید، این کتابش رو هم بخونید، ولی به کسایی که اهل مارکز نیستن نه پیشنهاد میدم نه توصیه می کنم! مرسی، اه... :))

[Heba · Rating 4 out of 5]

- أنا أراكِ...
- هذا مستحيل...( سألتها عن السبب الذي يجعله مستحيلاً ، اجابت ) : لأن وجهك بالحائط....
إنه الشخص الذي يزورها في أحلامها كل ليلة ليقول لها : عينا كلب أزرق...الذي يحاول كل يوم ان يتذكر تلك الكلمات التي ستقوده اليها وعندما يستيقظ ينسى الكلمات ولا يتمكن من العثور عليها...إنه الرجل الوحيد الذي لا يتذكر شيئاً مما حلم به حين يستيقظ...
يستولي عليه الشعور بالبرد الباعث على الوحدة....
هى تحاول العثور على الرجل الذي قال لها هذه الكلمات..في أحلامها...انقضت السنوات في البحث عنه...
هل التقيا في حلم ؟
تراه التقاها قبلاً في أحلام اخرى ؟
تراءى لي بأن كلاهما حقيقي في حُلم ...يمكنني تلّمسهما...تساقطت كلماتهما على قلبي...طرقت الجدران..رنينها خافت ناعم....
دفء تسلل للفراغ...تلفت حولي لعلني اقبض عليهما..أردت انتزاعهما من الحُلم...اجل ليتحررا من الحُلم....
أليس كلاهما يخاف اليقظة لكي لا ينسى هو ، بينما تبحث عنه هى...إذن دعاني أفعل ...ولكن إذ بعينا كلب ازرق ترمقني في هدوء تحذرني ألا أفعل....💕

[Dmitry Berkut · Rating 3 out of 5]

The collection Eyes of a Blue Dog (Ojos de perro azul, 1950) is an early anthology of short stories by Gabriel García Márquez.
The central motif of the collection is the fragile boundary between dreams and reality, life and death. The title story, in particular, vividly illustrates this: the protagonists meet only in their dreams, yearning to find each other in reality, but their efforts are doomed to failure. The stories explore themes of loneliness, longing, and alienation, often intertwined with elements of absurdity and mystery.

Although these stories may not be as refined as his later masterpieces, the foundations of Márquez's future style and themes are already evident.

[Gabriel · Rating 4 out of 5]

Una colección de cuentos, la primera de García Márquez en la que mayormente se ve como gran protagonista la muerte entre sus distintos personajes pero igual de caóticos, obsesionados y perdidos.

Muy de cerca hay cuentos sobre el amor, la obsesión, lo absurdo y evidentemente ese realismo mágico marcado por los hechos maravillosos que ocurren. Como el fantástico relato Monólogo de Isabel viendo llover en Macondo y también Un hombre viene bajo la lluvia que hace mención a uno de los personajes más importantes de Cien años de soledad.

💀La tercera resignación 3/5
🐈‍⬛Eva está dentro de su gato 3/5
☠️Tubal-Caín forja una estrella 4/5
👥La otra costilla de la muerte 4/5
🪞Diálogo del espejo 3/5
💤Amargura para tres sonámbulos 3/5
👞De cómo Natanael hace una visita 3.5/5
👁Ojos de perro azul 4/5
👩La mujer que llegaba a las seis en punto 4/5
🪶La noche de los alcaravanes 4/5
🌹Alguien desordena estas rosas 3.5/5
👼Nabo, el negro que hizo esperar a los ángeles 3.5/5
🌧Un hombre viene bajo la lluvia 3.5/5
🌊Monólogo de Isabel viendo llover en Macondo 4/5

[Francisca · Rating 5 out of 5]

This is a wonderful anthology containing some of the earliest short stories written by Garcia Marquez. Yes, these are some of the first stories he wrote, but that doesn't make them any less good, on the contrary, some of them are simply magic, full of his raw love for words.

The anthology was published in 1974 but the shorts stories within were all written before 1955. One of these stories, The monologue of Isabel watching the rain falling on Macondo, represents the first mention and the foundation stone to what would become 100 years of Solitude.

Along this anthology one can see Marquez's style changing, from his early stories settle in a haunting supernatural world to a more subtle kind of magic, one that almost feels like real life. Reading this book it's easy to understand how magic realism evolve to become the genre and literary current it's nowadays.

I have some favorites:

Eva is inside her cat, is a haunting, claustrophobic tale. Is she dead, alive, dreaming, sleep waking, did she kill a boy (her boy) or has he been dead for centuries, or is she really a spirit with fragmented images of what once her life now possessing a cat? You don't know and you don't need to know, because the not knowing makes reading this story all the better. And I bet you'll crave an orange after you're done reading.

Eyes of a blue dog, this one gives name to the anthology and with good reason. This is a tale of obsession and sadness and loneliness, of a woman in love with someone she dreams about every night. They are both real, she knows it, and he loves her too. But they don't know each other in real life, and everyday he forgets she exists. When awake, she can't remember how he looks or his name, she only knows what he once told her, that she has the eyes of a blue dog. This story is one that stays with me for days each time after I've read it. It has that incoherent but perfectly understandable quality dreams have, and like dreams it follows you around. If you never get to read this anthology cover to cover, at least find Eyes like a blue dog and read it, it is so worth it.

Monologue of Isabel watching the rain falling on Macondo, this one is the latest of all the stories. Here, Marquez writing is already well settled into the style of his novels. The claustrophobia and dreamy incoherence are gone, replace by a subtle pull into un-reality. This is a story that transports us to a new place, a place that may be very different from our everyday life but that through Isabel's eyes feels familiar, like a home, a magic one.

If you don't feel like taking on Marquez novels, give these stories a chance. You may get hook on magic realism.

[Negar Afsharmanesh · Rating 2 out of 5]

خب راستش و بخوام بگم کتاب رو زیاد دوست نداشتم،خیلی داستان های معمولی داشت کتاب، چیز خاصی هم نداشتن داستان ها، این کتاب از چند داستان کوتاه تشکیل شده داستان‌های این مجموعه عبارت‌اند از: «تسلیم سوم»، «دنده دیگر مرگ»، «حوا به جسم گربه‌اش فرو رفته است»، «غم و اندوه برای سه خوابگرد»، «گفتگویی در آینه»، «چشم‌های سگ آبی رنگ»، «نابو سیاه پوشی که فرشتگان را معطل گذاشته بود»، «کسی نظم این گل‌های رز را برهم می‌زند»، «شب شاهین‌ها» و «ایزابلا در تماشای باران در ماکوندو».
داستان ها هول محور مرگ میچرخه و به صورت رئالیسم جادویی نوشته شده.
قبلا از مارکز صد سال تنهایی رو خونده بودم که خیلی دوست داشتم اون کتاب رو و عشق سال های وبا رو هم خونده بودم که در حد یه رمان عاشقانه خوب بود، ولی تنها یه رمان خوب بود درون مایه ی خاصی به نظرم نداشت، این کتاب داستان های کوتاه داشت که حتی داستان هاشم خیلی معمولی بود و درون ماییه خیلی غنی ای هم نداشت.

[Carlo Mascellani · Rating 5 out of 5]

Il tema della morte, la fredda solitudine, la passionalità negata che sembra bloccare gran parte dei protagonisti a un passo dal realizzar antichi desideri sono alcuni dei temi portanti di questa affascinante raccolta. Un Márquez abbastanza insolito, che strizza l'occhio a Kafka, al mistero, al gotico, ma che non manca mai di porre a ogni riga la propria riconoscibile firma. Racconti splendidi, pur se caratterizzati da un velo di tristezza a volte quasi opprimente, che possono conceder di scoprire un nuovo lato artistico di questo grande scrittore e regalare splendide emozioni.

[Rana Heshmati · Rating 4 out of 5]

داستان‌ها همه درمورد مرگ‌اند. مرگ‌های جادویی. مرگ‌های آمریکای لاتینی. مرگ‌های عجیب.
کتاب از عجیبی کم نداشت، و گرچه هی تعجب می‌کردم و باورم نمی‌شد این حجم از غریبی، اما از کلمه‌ها، جمله‌ها، و هنرمندی مارکز هم انگشت به دهن می‌موندم. که اصلا چطور همچین چیزهایی نوشته، چطور اینقدر قشنگ کلمه‌ها رو انتخاب کرده؟ تصویرهای زنده ساخته؟

[Albus Eugene Percival Wulfric Brian Dumbledore · Rating 4 out of 5]

Señora, su niño tiene una enfermedad grave: está muerto
Tu chiamale se vuoi …
Raccolta dei primi racconti giovanili di Garcia Marquez, Nobel per la Letteratura nel 1982, scritti tra il 1947 ed il 1955, anno, quest’ultimo, fondamentale nel percorso evolutivo del genere umano.
Riporto maldestramente da Wikipedia:
1. La terza rassegnazione. Un bambino morto all'età di 7 anni continua a crescere per altri 18 nel feretro che la madre gli ha fatto costruire su misure da adulto, disteso su un tavolo in una stanza di casa.
2. L'altra costola della morte. Il protagonista si sveglia spaventato per aver sognato il fratello gemello appena morto di cancro.
3. Eva sta dentro il suo gatto. Immobile nel suo letto, una bambina pensa forse al fratello/doppio morto e sepolto in giardino.
4. Amarezza per tre sonnambuli. Tre fratelli osservano, forse, la madre perseguitata dal sonnambulismo, che hanno ospitato in casa.
5. Dialogo dello specchio. Un uomo al risveglio si guarda allo specchio mentre si rade, ricorda il fratello gemello morto.
6. Occhi di cane azzurro. È il resoconto di un sogno. Nel vedere la bellezza degli occhi grigi di una donna chiusa in una stanza, sola con lui, un uomo dice: Occhi di cane azzurro.
7. La donna che arrivava alle sei. Ogni giorno una donna non più giovane entra alle sei in punto del pomeriggio nel bar di José, mangia un piatto che lui non le fa pagare, quindi se ne va ogni volta con un uomo diverso.
8. Nabo, il negro che fece aspettare gli angeli. Un giovane manovale nero che ha l'incarico di badare ai cavalli del padrone, e di manovrare il grammofono per la bambina autistica di casa, riceve un violento calcio in fronte da un cavallo. Perde il senno e il senso della realtà.
9. Qualcuno scompiglia queste rose. Il fantasma di un bambino morto continua a frequentare la casa dove visse, e dove nel frattempo è tornata a abitare la sua compagna di giochi di quarant'anni prima.
10. La notte dei pivieri. Tre uomini ciechi si trovano in una casa dove sentono la voce e la presenza di una donna, alla quale raccontano che i pivieri hanno strappato i loro occhi perché, mentre erano ubriachi, hanno tentato di fare il verso al loro canto.
11. Monologo di Isabel mentre vede piovere su Macondo. La giovane sposa Isabel, in attesa di un bambino, assiste all'arrivo dell'inverno (che ai Caraibi è la stagione delle piogge) dalla veranda della casa familiare.

Atmosfere cupe, ambientazioni dove Nuestra Señora de la Santa Muerte la fa da padrona, Atmosfere allucinanti, personaggi allucinati, che neanche Poe …
Comprensione? Zero. Emozioni? Oltre ogni dire. Tanto da rileggere e rileggere ancora, per cercare un senso, un fil rouge … Risultato? Néant …
Ma il coinvolgimento, il nodo allo stomaco, il senso di smarrimento mi accompagnano da un episodio all’altro. Forse anche perché Nuestra Señora, con le sue veglie notturne, è stata presenza costante nella mia vita. Impalpabili, oscuri sogni che penetrano nell’abisso del mio animo.
Quando cade la tristezza in fondo al cuore, come la neve, non fa rumore...
dehorsmaisdedans, je vous remercie beaucoup.
Albus le Magicien

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 2 out of 5]

همه ی داستان های کوتاه پیوندی با مرگ دارند. جز داستان اول یعنی همان "زنی که هر روز رأس ساعت 6 صبح می آمد" باقی داستان ها ابهام آمیز و گنگ اند. ترجمه، البته با نظر صرف به متن فارسی ( چون من با ترجمه ی دیگری - چه فارسی چه انگلیسی - مقایسه ای نکرده ام ) ترجمه ی خوبی نیست. چه بسا بتوان گفت زیر متوسط است

تقریبا در همه ی داستان ها جز داستان اول نوعی زدگی به من دست می داد به دلیل فضای گنگ داستان و اتفاقات و حرف ها - که احتمالا ترکیب فضای ابهام آمیز خود داستان و ترجمه ی نامناسب مترجم است. اما یک ویژگی این داستان های مبهم برای من جالب بود: اینکه معمولا وقتی آخر داستانی را می خواندم یک نوع لذتی برایم پدید می آمد، انگار آخر داستان ها فضایی پدید می آمد که ابهام در آن فضا یا رنگ می باخت یا برعکس عنصر کلیدی و غیر قابل اغماض می شد

کلا به نظرم می آید اگر ترجمه ی خوبی داشت می توانست سه ستاره را بگیرد. ظاهرا چند ترجمه ی دیگر هم از این کتاب هست

بیش از همه "مشکلات ایزابل، در زیر باران های ماکوندو" رو دوست داشتم. در مرتبه ی بعد "زنی که هر روز رأس ساعت 6 صبح می آمد"، "چشمان آبی رنگ سگ" و "لک لک ها در نیمه شب" هم جالب بودند. اما کلا فضای ابهام آمیز و به تصویر کشیدن "تجربه ی مرگ" جالب بود تو همه ی داستان ها

[Sonia · Rating 3 out of 5]

Siento una profunda fascinación por la pluma de García Márquez. Más que admiración, creo que se ha convertido en un cariño tremendo por lo magnífico de cada línea. Cada cuento dejaba en evidencia la autenticidad de todo lo que este hombre hacía, y lo único de su persona. Es una manera de decir que su esencia se ha convertido en un punto de referencia y tiene un nivel de excelencia al que todos los autores deberían aspirar.

No es para menos que al terminar cada obra suya quede tan admirada como si fuera la primera vez que lo leo, y eso que estamos hablando de cuentos de entre los cuarenta y cincuenta, cuando aún no había sido publicada la obra que le haría notable (aunque sí el monólogo que le dio origen), y es que su esplendidez ya era evidente en este tiempo. No es para menos, claro que no, que al terminar cualquier cosa suya, por corta que sea, acabe admirada y casi extasiada por lo que acabo de leer.

Diálogo del espejo me gustó bastante.

Es curioso que en tan tempranas obras se halle tanta inclinación hacia la muerte, pero sobre todo al extraño desconocimiento de la misma, como si fuese una presencia más, como si se tratara de un amigo que ha de sentarse a tu lado a observar cómo intentas seguir con una vida que ya no tienes, o a verte experimentar cómo reaccionarás ante el inminente fin. Es una manera de explorar mundos que no existen y de mezclarlo con el volver a las raíces de los personajes en sí.

[إسراء يونس · Rating 3 out of 5]

قصة رمزية قصيرة عن حلم متكرر لرجل وامرأة ف اماكن مختلفة من العالم ....حبيت الفكرة والمشهد الهادئ ذو الأضاءة الخافتة ورمزية الاشياء البسيطة ف المشهد 💓 ماركيز وصفه وخياله ساحر وممتع .

" - أود أن المسك الآن .
-ستفسد كل شئ.
-لم يعد مهماً ، كل ما علينا فعله هو قلب المخدة ليتسني لنا اللقاء ثانية . "

[Tawfek]

4 نجوم

أنت الرجل الوحيد الذي لا يتذكر حين يستيقظ أي شئ مما حلم به

قصة جميلة جدًا و عذبه جدًا و فكرتها جميلة.
و مش محتاج اقول حاجة عن اسلوب ماركيز القوي الممتع

[Pardis · Rating 2 out of 5]

کتاب شامل 12 داستان کوتاه است و نام اصلی کتاب از روی نام یکی از همین داستانها که شاید بتوان گفت تنها داستان خوب و قابل درک کتاب است گرفته شده. اشکال از زبان نویسنده باشد یا مشکل را به گردن ترجمه ی بد این اثر بیندازیم، این کتاب، مجموعه داستان خوش خوانی به نظر نمیرسد.

داستان "زنی که هر روز، راس ساعت 6 صبح می آمد" داستان زنی است که یک روز صبح طبق عادت هر روزه اش به رستوران "خوزه" می رود ولی در این روز خاص چیزی در رفتار زن تغییر کرده است که ناشی از اتفاقات شب گذشته است. زن اسرار دارد خوزه به یاد بیاورد که وی پیش از ساعت 6 صبح وارد رستوران شده، در حالی که خوزه مطمئن است مطابق هر روز زن راس ساعت 6 به رستوران آمده است. در طی داستان متوجه میشویم قتلی توسط زن صورت گرفته است و این زمان بندی ورود به رستوران به نوعی میتواند زن را از ارتکاب آن قتل تبرئه سازد.

مثل این میماند که اکثر داستانهای این مجموعه از زبان ارواح گفته میشود، در واقع از زبان آدمهایی که مرده اند ولی خودشان این مرگ را باور ندارند. هنوز محیط اطراف را درک میکنند، حرفها را میشنوند و نسبت به همه ی اتفاقات و گفته ها واکنش نشان میدهند و باور دارند دیده میشوند و هنوز زنده اند.

مشغول گشتن درمورد اطلاعاتی پیرامون این مجموعه داستان بودم که با یک جمله از مارکز در مورد زندگی برخورد کردم که خواندنش خالی از لطف نیست:

"در ۱۵ سالگی آموختم که مادران از همه بهتر می دانند و گاهی اوقات پدران هم.

در ۲۰ سالگی یاد گرفتم که کار خلاف فایده ای ندارد، حتی اگر با مهارت انجام شود. در ۲۵ سالگی دانستم که یک نوزاد، مادر را از داشتن یک روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یک شب هشت ساعته، محروم می کند. در ۳۰سالگی پی بردم که قدرت، جاذبه مرد است و جاذبه، قدرت زن. در ۳۵ سالگی متوجه شدم که آینده چیزی نیست که انسان به ارث ببرد؛ بلکه چیزی است که خود می سازد. در ۴۰ سالگی آموختم که رمز خوشبخت زیستن، در آن نیست که کاری را که دوست داریم انجام دهیم؛ بلکه در این است که کاری را که انجام می دهیم دوست داشته باشیم.

در ۴۵ سالگی یاد گرفتم که ۱۰ درصد از زندگی چیزهایی است که برای انسان اتفاق می افتد و ۹۰ درصد آن است که چگونه نسبت به آن واکنش نشان می دهند. در ۵۰ سالگی پی بردم که کتاب بهترین دوست انسان و پیروی کورکورانه بدترین دشمن وی است. در ۵۵ سالگی پی بردم که تصمیمات کوچک را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب. در ۶۰ سالگی متوجه شدم که بدون عشق می توان ایثار کرد اما بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید. در ۶۵سالگی آموختم که انسان برای لذت بردن از عمری دراز، باید بعد از خوردن آنچه لازم است، آنچه را نیز که میل دارد بخورد. در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی مساله در اختیار داشتن کارت های خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارت های بد است. در ۷۵ سالگی دانستم که انسان تا وقتی فکر می کند نارس است، به رشد و کمال خود ادامه می دهد و به محض آنکه گمان کرد رسیده شده است، دچار آفت می شود. در ۸۰ سالگی پی بردم که دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترین لذت دنیا است. در ۸۵ سالگی دریافتم که همانا زندگی زیباست. "

[Susana · Rating 3 out of 5]

Resulta curioso que un joven García Márquez, - estos cuentos están escritos entre los años 40 y principios de los 50 - , esté tan obsesionado con la muerte, los sueños y los gemelos. Muy probablemente marcado por el imaginario popular, los muertos de estos cuentos no saben que están muertos y siguen creciendo o buscan cuerpos donde seguir viviendo o se confunden con el hermano gemelo o se niegan al llamado del hombre misterioso para formar parte de un coro. Sueños de enamorados que nunca se encuentran, porque el hombre al despertar no recuerda la clave que le permitirá identificar a su amada, que ella se empeña en escribir en todas las superficies a su alcance (Ojos de Perro Azul),
La maestría de García Márquez ya está presente en estos cuentos, aunque carecen del humor y sentido del absurdo que caracterizaría la obra que lo haría famoso.

[Tawfek · Rating 4 out of 5]

إنتهيت أخيرًا من اول مجموعة قصصية ليا مع ماركيز كنت في الغالب هخلصها من عشرة أيام أو أكثر و لكن بدات أقرا رواية كبيرة حسيت أنها محتاجة كل تركيزي عشان أخلصها بسرعة لاني مش متعود علي الروايات اللي من القطع الكبير
أكثر قصة عجبتني هي القصة التي تحمل عنوان المجموعة عينا كلب أزرق قصة بديعة جدًا و تملئ روحك سكينة
و المجموعة كلها عمومًا أكثر من رائعة و صدقوا أو لا تصدقوا عجبني ماركيز في القصص القصيرة أكثر من رواد القصص القصيرة أمثال تشيخوف
لان ماركيز أسلوبه السردي متغير دائمًا مش ثابت علي نمط واحد و أفكاره جميلة و مش تقليدية و أغلبها مش واقعي أصلًا..

[Prerazmišljavanje - Katarina Kostić · Rating 5 out of 5]

Ne pamtim da sam duže čitala jednu knjigu.
Prve dve priče razvlačila sam nekoliko meseci, da bih ostatak knjige pročitala za noć, kad sam konačno odlučila da ostavim sve druge planove i posvetim se pravoj vrsti odmora.

[Fatima Zohra Larbi · Rating 3 out of 5]

مشهد رسمته في عقلي بدءا من نيران الموقد وصولا لرائحة النسيم التي هبت بمجرد فتح الباب ... من ميزة الكاتب الممتاز ان يحفز المخيلة .. ان تقرأ بقلبك وعقلك

[Nazila Goodarzian · Rating 1 out of 5]

من قلم مارکز‌ رو دوست دارم… ولی… فکر کنم چون اوایل نویسندگیش بوده این کتاب اینطوری شده… نه؟؟ مطمئنم خودش هم این مجموعه داستان هاش رو دوست نداشته…

[Nirvana · Rating 3 out of 5]

این کتاب شامل ده داستان کوتاه هست با درون مایه مرگ در فضاهایی وهم برانگیز.
از بین داستان‌های کتاب داستان تسلیم سوم، چشم‌های سگ آبی رنگ و ایزابلا در تماشای باران در ماکوندو رو بیشتر پسندیدم.

[Ahmed · Rating 3 out of 5]

"يا للغرابة من المؤكد أننا ألتقينا قبلا في أحلام أخرى
أود أن ألمسكِ الآن
ستفسد كل شيء
لم يعد مهماً كل ما علينا فعله هو قلب الوسادة ليتسنى لنا اللقاء ثانية"

قصة قصيرة عن رجل وامرأة يحب كلا منهما الآخر، يلتقيان كثيراً في حلم مشترك يجمع روحيه‍ما... حلمهما هادئ جميل..شعرتني هناك داخل الغرفة
هي تحبه وهو يحبها...يجمعهما خيط ذكرى لا تنقطع "عنيا كلب ازرق"، هما عنينها هي كما رأتهما عينيه هو، هي لا تنسى كيف رأها هو، وهو لا يكف عن رؤيتها ببهائها مهما مر الزمن.
هو يحبها وهي تحبه ولا تمل البحث عنه....لكنهما ينسيان حلمهما
ما إن يستفيقا ليفرض الواقع قيوده حتى يتبخر كل شيء
بل أظنهما يتناسيان...يهرب كل منهما خلف أسواره مختبأ من مخاوفه

"لا تفتح هذا الباب.... إن الرواق مليئ بالأحلام المبهمه
وما أدراكِ
لأني كنت هناك بالفعل، لكني عدت حين اكتشفت أني نائمه على قلبي
على أي حال يجب أن أغادر...في الغد سأتذكركِ بهذا، عندما أسير وارى امرأة تكتب على الجدران 'عينا كلب ازرق'
رغم ذلك لن تتذكر شيئاً..أنت الرجل الوحيد الذي لا يتذكر شيئاً مما حلم به"

[JJ Khodadadi · Rating 2 out of 5]

نه چندان دلچسب

[Sadra Kharrazi · Rating 1 out of 5]

نسبت به یک تجربه فوق العاده و یک تجربه خوبی که از مارکز داشتم این کتاب واقعا بد بود

[Chiara · Rating 4 out of 5]

Ma senza che ce ne accorgessimo, la pioggia stava penetrando troppo a fondo nei nostri sensi.

[Roya · Rating 3 out of 5]

حقیقتا نوشتن از این مجموعه داستان برام سخته.
سبکِ رئالیسم‌جادوییِ مارکز، آدم رو وسط یکی از عجیب‌ترین دنیاهای ممکن و ناممکن می‌کشونه.
در عینِ حالی که از اون دنیا لذت می‌بری، میونِ دریای وَهم و غریبی غرق میشی.
از اوایلِ کتاب لذت نمی‌بردم اما رفته‌رفته با زمان و مکانِ موهوم داستان‌ها یکی شدم.
ولی با این حال اون حسی که از رمان‌های مارکز گرفتم و لذتی که ازشون بردم رو اینجا حس نکردم. شاید به‌خاطرِ این بود که با داستان‌های کوتاه ارتباطِ زیادی نمیگیرم.
.
کتاب شامل 10 داستان کوتاه بود که وجه اشتراک همه‌شون مرگ بود. فضای هر داستان با دیگری متفاوت بود ولی تاریکی و اندوه رو که انگار توی هوا شناور بود رو میشد توی تک‌تک اون‌ها حس کرد.
.
از بین این ده داستان، من "شب شاهین‌ها" رو بیشتر دوست داشتم که روایتِ سه مرد بود که چشم‌هاشون توسط شاهین‌ها از کاسه در اومده بود و حین خوندن دقیقا اون حسِ گنگی رو که اون‌ها بدون چشم از فضای اطراف‌شون داشتن رو حس میکردم. بدون نور، تنها و گیج.
.
حسم نسبت به هر یک از داستان‌ها متفاوت بود. به طوریکه بعضی رو درک نکردم و بعضی رو در آغوش کشیدم.
اما رئالیسم جادویی بیشتر از همه در داستان "چشم‌های سگ آبی‌رنگ" نمایان بود که دو نفر بدون اینکه هم رو بشناسند همدیگر رو در خواب میدیدند.
و فراموش‌نشدنی‌ترین شخصیت برای من، شخصیت اصلیِ "غم و اندوه برای سه خوابگرد" بود که دیگر هرگز لبخند نزد...
.
برشی از کتاب:
گفت: "گاه حس میکنم وجودم از فلز ساخته شده است." لحظه‌ای سکوت کرد.
گفتم: "گاه توی خواب تو را به صورت مجمسه‌ی کوچک برنزی دیده بودم در گوشه‌ی یک موزه. شاید برای همین احساس سرما میکنی."
گفت: "گاهی اوقات وقتی روی قلبم می‌خوابم حس می‌کنم تمام وجودم خالی م��‌شود و پوستم به ورقه‌ فلزی تبدیل می‌شود. آن‌وقت زمانی که خون در رگ‌هایم جاری می‌شود، درست به این می‌ماند که یک نفر با بند انگشت روی شکمم ضربه می‌زند و صدای مس به گوشم می‌رسد. درست مثل اینکه به قول تو از فلز ساخته شده باشم."