A Filosofia na Idade Trágica dos Gregos

by Friedrich Nietzsche, Maria Inês Madeira de Andrade (Translator)

Valioso opúsculo este em que Nietzsche, por um recorte violento e apaixonado, apresenta os ídolos da sua alma, os que representam a seus olhos a genuína vida filosófica.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Classics, History, German Literature, 19th Century, Ancient

105 pages, Paperback

First published January 1, 1873

About the author

Friedrich Wilhelm Nietzsche was a German classical scholar, philosopher, and critic of culture, who became one of the most influential of all modern thinkers. He began his career as a classical philologist before turning to philosophy. He became the youngest person to hold the Chair of Classical Philology at the University of Basel in 1869 at the age of 24, but resigned in 1879 due to health problems that plagued him most of his life; he completed much of his core writing in the following decade. In 1889, at age 44, he suffered a collapse and afterward a complete loss of his mental faculties, with paralysis and probably vascular dementia. He lived his remaining years in the care of his mother until her death in 1897 and then with his sister Elisabeth Förster-Nietzsche. Nietzsche died in 1900, after experiencing pneumonia and multiple strokes.
Nietzsche's work spans philosophical polemics, poetry, cultural criticism, and fiction while displaying a fondness for aphorism and irony. Prominent elements of his philosophy include his radical critique of truth in favour of perspectivism; a genealogical critique of religion and Christian morality and a related theory of master–slave morality; the aesthetic affirmation of life in response to both the "death of God" and the profound crisis of nihilism; the notion of Apollonian and Dionysian forces; and a characterisation of the human subject as the expression of competing wills, collectively understood as the will to power. He also developed influential concepts such as the Übermensch and his doctrine of eternal return. In his later work, he became increasingly preoccupied with the creative powers of the individual to overcome cultural and moral mores in pursuit of new values and aesthetic health. His body of work touched a wide range of topics, including art, philology, history, music, religion, tragedy, culture, and science, and drew inspiration from Greek tragedy as well as figures such as Zoroaster, Arthur Schopenhauer, Ralph Waldo Emerson, Richard Wagner, Fyodor Dostoevsky, and Johann Wolfgang von Goethe.
After his death, Nietzsche's sister Elisabeth became the curator and editor of his manuscripts. She edited his unpublished writings to fit her German ultranationalist ideology, often contradicting or obfuscating Nietzsche's stated opinions, which were explicitly opposed to antisemitism and nationalism. Through her published editions, Nietzsche's work became associated with fascism and Nazism. 20th-century scholars such as Walter Kaufmann, R.J. Hollingdale, and Georges Bataille defended Nietzsche against this interpretation, and corrected editions of his writings were soon made available. Nietzsche's thought enjoyed renewed popularity in the 1960s and his ideas have since had a profound impact on 20th- and early 21st-century thinkers across philosophy—especially in schools of continental philosophy such as existentialism, postmodernism, and post-structuralism—as well as art, literature, music, poetry, politics, and popular culture.

Reviews

[Peiman E iran · Rating 2 out of 5]

‎دوستانِ گرانقدر، این کتاب از 19 بخش تشکیل شده است که هریک از بخش ها به دیگری پیوسته و مربوط است و همانطور که از عنوانِ کتاب پیداست، <نیچه> در این کتاب به برسیِ فلسفهٔ یونانِ باستان پرداخته است و آغازِ فلسفهٔ اندیشمندانه و اصیل را، مربوط به یونانِ باستان و پیش از سقراط و افلاطون دانسته و معتقد است که افلاطون و فلاسفهٔ پس از او، آمیخته ای از سخنان و فلسفهٔ گذشتگانشان را ارائه داده اند و فلسفهٔ ناب، نداشته اند.... فلاسفه ای که نیچه، بیش از دیگران به آنها توجه داشته و در این کتاب بسیار به بررسی اندیشهٔ آنها پرداخته است: تالس- آناکسیمندروس- پارمنیدس- آناکساگوراس.. میباشند
‎در زیر نکات اصلی این کتاب را برای شما عزیزان مینویسم.. امّا در موردِ فلاسفهٔ نامبرده در بالا، چیزی نمینویسم.. چراکه بهتر است خودتان به طورِ کامل کتاب را بخوانید و از سوی دیگر، بنظرم بهتر است که در مورد هریک از فلاسفه، به صورتِ جداگانه، ریویویی تمام و کمال برایِ شما فلسفه دوستانِ گرامی، بنویسم
-------------------------------------------
‎نمونهٔ ارزنده از یک فرهنگِ سالم، فرهنگی است که یونانیانِ قرنِ پنجم و ششم، یعنی پیش از سقراط داشته اند... یونانیانِ این دوره بودند که تاجِ گلِ شادابِ فلسفه و معرفت را در محرابِ زندگی، به جای گذاشتند... آزاد اندیشی، لازمهٔ یک فرهنگِ سالم است که آنها این را داشته اند... آنچه آنان را پیش بُرد و بر والائیشان می افزود، رقابت آنان در پی بردن به خصوصیاتِ ممتازِ دیگران بود، تا به عنوانِ سرمشقی برایِ رسیدن به اوجِ کمال، بیشتر استفاده کنند... نمونهٔ بارزِ این موضوع، آموختن و بهره بردنِ فلاسفهٔ بزرگِ یونانِ باستان و بخصوص <هراکلیتوس> از فلسفه و آموزه هایِ فیلسوفِ بزرگ و خردمند، <زردشت>، میباشد
‎فلاسفهٔ یونانِ باستان، منتظر نماندند تا در وقتِ سیاه روزی و بدبختی، به فکرِ فلسفه بی افتند.. بلکه فلسفه را در اوجِ خوشکامی و در گیر و دارِ پختگیِ فکری آغاز کردند
*******************
‎در جامعه ای که فرهنگِ ناسالم حکومت میکند، انسانِ والا، مفهومِ چندانی ندارد. زیرا اعضایِ چنین جامعه ای می پندارند که همهٔ انسانها با یکدیگر برابر هستند و وجهِ تمایز و امتیازی ندارند و همه دارایِ برابری و یکسانی میباشند، لذا کسی را که با اکثریت تفاوت داشته باشد را محکوم و بیگانه میشمارند. درست مانندِ اجتماعِ بزرگِ جذام گرفتگانی که تاول هایِ چرکینِ خود را نشانهٔ یگانگی و اصالتِ خود دانسته و انسانی را که از داشتنِ زخمِ جذام پاک باشد را ناسالم و مکروه بدانند... افرادِ این جوامع نسبت به دیگران که با معیارهایِ آنها جور نباشند، بدبین هستند و آنها را برایِ اجتماعِ خود، خطرناک میدانند.........عزیزانم، بهترین مثال برایِ اینگونه جوامع، حکومت ها و جامعه هایِ دینی و مذهبی میباشند
*******************
‎در جوامعی که فرهنگِ ناسالم دارد، عده ای دروغگو بیسواد، خود را با عنوانِ روشنفکر به مردم معرفی میکنند و چنین وانمود میکنند که همه چیز میدانند و در مورد همه چیز نیز مینویسند... این انگل صفت هایِ بیسواد، در واقع با چوب دستی هایِ بلندِ شهرتِ خود، بر سرِ چاهِ لجن هایِ فکریِ خود، نشسته اند و گندآب بهم میزنند.. اینها با دیدگانِ بدبین، به هرسو نظر می افکنند و بویِ بد و زننده ای از دهانشان به بیرون پراکنده میشود... این بیخردانِ انگل صفت، توده هایِ بزرگی از مردمِ ساده لوح و نادان را چنان فریفته اند که توانسته اند لقبِ بزرگی را برایِ خود، دزدی کنند.. این انگل صفت ها، تنها به حماقتِ مردم خدمت میکنند و گاریِ کثیفِ عقب افتادگیِ فکری را میکِشند. این گاری را بر رویِ مزارعِ سرسبز و گلزارهایِ شعور و معرفتِ دیگران، میکِشند و آنها را تباه میسازند و آزاد اندیشی را در نطفه خفه میکنند....... عزیزانم، بهترین مثال برایِ این به اصطلاح روشنفکرانِ تحریفگر و انگل صفت، علی شریعتی و جلال آل احمد و امثالِ اینها هستند که خردِ جوانان را فاسد نمودند
*******************
‎از شکوه مندی هایِ انسان، آنچه که میتواند بیش از همه پایدار بماند و الهام بخشِ نسل هایِ بعدی باشد، افکار و اندیشه هایِ بزرگ و آثارِ ارزندهٔ هنری میباشد ... آشنایی با معرفت و بزرگیِ فرهنگِ دیگران، میتواند ما را برایِ ساختنِ یک زندگیِ بهتر و پُر بارتر، یاری دهد... در این مورد شایسته نیست که از تعصبِ پوسیده و نابخردانهٔ دینی و مذهبی و حتی ملّی، تبعیت کرد و معرفت و فرهنگِ دیگران را پوچ و بی ارزش شمرد... خود را در پیله ای از افکارِ موهوم و اعتقادات و خزعبلاتِ پوچ و بیخردانه و عقده هایِ کشنده و حسادت ها و ناامیدی هایِ فراوان، زندانی کردن، که فعالیت و پیشرفت نمیباشد... حتی کرمِ ابریشم نیز در پیلهٔ خود، در تکامل و زیبایی اش کوشش میکند و هنگامی که پروانه ای زیبا و آزاد شد، از زندانِ خود رها شده و خود را آزاد میسازد، بال بر فرازِ اسارتگاهِ خویش میگشاید و آنگاه تخمِ بالاترین امیدش را مینهد........ عزیزان و نورِ چشمانم، افسوس که عده ای نه تنها نمیتوانند انسانی خردگرا بوده و از بندِ خرافات و موهومات، رها شوند.. بلکه به اندازهٔ کرمِ ابریشم هم به پیله ای که به دورشان پیچیده شده و در آن اسیرند، فهم و شعور ندارند... حداقل کرم ابریشم نسبت به پیله اش شناخت و شعور دارد
--------------------------------------------
‎امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
‎<پیروز باشید و ایرانی>

[پیمان عَلُو · Rating 5 out of 5]

‏ آزادی یعنی اینکه به تاریخ و و اخلاق و این جور چیزا پشت‌پا
بزنی و… تو اصلا نیچه نخوندی،نه؟


(اورهان پاموک)

[Amin Dorosti · Rating 4 out of 5]

در باب کتاب حکمت در دوران شکوفایی فکری یونانیان
نوشتۀ فریدریش نیچه، ترجمۀ کامبیز گوتن، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ سوم: 1386

این کتاب یکی از نخستین نوشته‌های فریدریش نیچه است که در سال 1873 نوشته شده است. همانگونه که از عنوان کتاب پیداست، در این کتاب نیچه به بررسی فلسفه در عصر تراژیک یونان باستان پرداخته است. این کتاب که یکی از نخستین کتاب‌های نیچه است، در واقع نمونه‌ای از دوران گذار او از زبان‌شناسی کلاسیک به فلسفه است. اگرچه تحصیلات دانشگاهی نیچه در رشتۀ الهیات و زبان‌شناسی کلاسیک بود، او در دانشگاه بازل در رشته فلسفه کلاسیک به مقام استادی دست یافت و از این رو فلسفه یونان باستان همواره یکی از مهم‌ترین دل‌مشغله‌های فلسفی او بود. او که از کودکی علاقه زیادی به فلسفه داشت و همواره با فلسفه درگیر بود، پس از پایان تحصیلات دانشگاهی خود رفته‌رفته از زبان‌شناسی دل کند و به طور کامل به فلسفه پرداخت، هر چند که گرایشات و دیدگاه‌های زبان‌شناسانه را در فلسفه او نیز آشکارا می‌توان دید

نیچه به ویژه در سال‌های نخست اندیشه‌ورزی خود اهمیت بالایی برای فیلسوفان یونان باستان قائل بود، او فیلسوفان این دوران را «جمهوریِ نوابغ از تالس تا سقراط» نام می‌نهد و به‌ویژه بر سه نفر از فیلسوفان یونان باستان بسیار تأکید می‌کند؛ نیچه می‌گوید که این سه نفر ناب‌ترین نمونه‌های فیلسوف بوده‌اند: فیثاغورث، نمونه ناب حکیم به‌مثابه اصلاح‌گر دینی؛ هراکلیتوس نمونه ناب حکیم به‌مثابه حقیقت‌جویِ مغرور و تنها؛ و سقراط نمونۀ ناب حکیم به‌مثابه کسی که همه‌جا و همه‌وقت تا ابد در جست‌وجوست

اما در این کتاب نیچه می‌کوشد تا سیر تحول فلسفه یونان باستان از تالس تا سقراط را به مثابۀ یک روند پیوسته بررسی کند، هر چند که او به سقراط (افلاطون) چندان نمی‌پردازد. او این روند را حول ایده‌ها و پرسش‌های بنیادین فیلسوفان این دوره و همچون فرآیندی دیالکتیکی می‌بیند که در آن یک فیلسوف در پاسخ به یک پرسشِ مشخص تزی را مطرح می‌سازد، سپس فیلسوفی دیگر در برابر این تز، یک آنتی‌تز مطرح می‌کند و سرانجام این تز و آنتی‌تز در یک سنتز با یکدیگر ترکیب می‌شوند و ایدۀ تازه‌ای پدید می‌آید. نیچه به ویژه هراکلیتوس را بسیار می‌ستاید و برای او جایگاهی خاص قائل است، ستایشِ نیچه از هراکلیتوس در دوران بعدی اندیشه نیچه نیز پایدار باقی می‌ماند و او همواره هراکلیتوس را یکی از بزرگترین اندیشمندان تاریخ می‌داند. او می‌نویسد

هراکلیتوس ستاره‌ای‌ست که هیچ اتمسفری ندارد. نگاه او شعله به اندرون می‌کشد و به بُرون تنها نگاهی سرد می‌افکند ... او می‌گوید: «من جویای خویش بودم» ... دنیا همواره به حقیقت نیاز دارد، از این رو همواره به «هراکلیتوس» نیز نیاز خواهد داشت، هر چند که هراکلیتوس را هیچ نیازی به دنیا نیست. شهرت او، شهرتی‌ست که از آنِ «انسان» است و نه او؛ جاودانگی انسان بدو محتاج است، لیکن او را حاجتی به جاودانگی نیست. آن‌چه که او یافت، آموزۀ [وجود داشتنِ] قانون در شَوَند [1] ، و بازی در ضرورت [2] ، را باید زین پس تا ابد در نظر داشت؛ او پرده را برای نمایش شکوهمندترین نمایش کنار زده است
(ترجمه از نسخه انگلیسی کتاب، چاپ 1962، صفحه 8 مقدمۀ کتاب)

اگر چه پیش از این شرح تقریبا مفصلی بر این کتاب نوشته‌ام، اما از آوردنِ آن شرح در این گزارش خودداری می‌کنم، چرا که گزارشی بسیار طولانی خواهد شد که به احتمال زیاد کسی آن‌را نخواهد خواند. اما با توجه به سرشت اندیشه و سبک نگارش نیچه که به شدت فشرده و ژرف است، نمی‌توان حتی خلاصه‌ای از آن‌چه که نیچه در این کتاب گفته است را بیان کرد. از این رو درباره محتوای کتاب به همین بسنده می‌کنم و چند کلمه نیز درباب ترجمه کتاب سخن می‌گویم

درباب ترجمه کتاب
گویا از این کتاب دو ترجمه به زبان فارسی در دست است، نخستین ترجمه با عنوان «حکمت در دوران شکوفایی فکری یونانیان» به قلم کامبیز گوتن که در سال 1354 از سوی شرکت انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شده است و دیگری با عنوان « فلسفه در عصر تراژیک یونان؛ سیر حکمت در یونان» به ترجمۀ شادروان دکتر مجید شریف در سال 1378از سوی انتشارات جامی منتشر شده است. از میان این دو ترجمه، من ترجمه کامبیز گوتن را خوانده و با متن ترجمه انگلیسی مارین کُوان [3] برابر نهادم. نخستین نکته درباب این ترجمه این است که عنوان دقیق این کتاب «فلسفه در عصرِ تراژیک یونانیان [4] » است و روشن نیست که چرا مترجم فارسی عنوان کتاب را تغییر داده است. افزون بر این ترجمه گوتن اگرچه نسبتا روان است و با بهره‌گیری از زبان فارسیِ ساده و گویا انجام شده است، اما به هیچ‌رو دقیق نیست و چه‌بسا بیشتر به یک بازنویسی مانند است تا یک ترجمه! در واقع مترجم در موارد پرشماری جملاتی از متن اصلی را حذف کرده یا بخش‌هایی را از خودش به ترجمه افزوده است و در برگرداندنِ واژگان تخصصی فلسفه نیز دقت چندانی به خرج نداده است. به عنوان مثال در صفحه 36، خط سوم تقریبا دو جمله از متن اصلی حذف شده است و در صفحه 37 از خط دهم تا خط بیست‌ویکم از سوی مترجم به متن افزوده شده است! اگرچه نمونه‌هایی از این دست و نیز خطاهای مترجم در برگرداندنِ واژگان فلسفی در این کتاب زیاد است، اما در مورد این ترجمه به همین بسنده می‌کنم و وارد جزئیات نمی‌شوم، چرا که نه در حوصله این گزارش می‌گنجد و نه احتمالا در حوصلۀ خوانندگان این گزارش. متاسفانه ترجمۀ زنده‌یاد مجید شریف از این کتاب را تاکنون مطالعه نکرده‌ام اما امیدوارم که این ترجمه، دقیق‌تر و بهتر از ترجمه کامبیز گوتن باشد. به هر روی علی‌رغم این ترجمه نه چندان مناسب، به دوستانی که به نیچه و فلسفه یونان باستان علاقه‌مند هستند خواندنِ این کتاب را به شدت توصیه می‌کنم

پی‌نوشت‌ها:
---------------------------------------
1. Law in the Becoming
2. Play in the Necessity
3. Nietzsche, Friedrich. (1962). Philosophy in the Tragic Age of the Greeks. Trans. with an introduction by Marianne Cowan. Washington, DC: Regnery Publishing Inc.
4. Philosophy in the Tragic Age of the Greeks




جوینده و پاینده باشید
امین درستی

[Luís · Rating 3 out of 5]

Written between 1873 and 1874, Philosophy in the Tragic Age of the Greeks is a fundamental text of the first period of Nietzsche's thought. While teaching a course on pre-Socratic philosophy at the University of Basel in Switzerland, Nietzsche was fascinated by how these philosophers combined thinking and living.

[Athens · Rating 4 out of 5]

Anybody says they understand the Pre-Socratics at the first go is either a genius or a liar (or both!).

Philosophy books are not generally things that mere mortals can skim over, and this was no exception, with some sections requiring multiple reads to get even the basic points.

No false humility here, I hope, it just takes time for even an avid reader to get the concepts in place, much less the assertions that are being made about those concepts.

Then you have to remember what the prior points and assertions were when you find yourself 40 pages later in the text.

No matter how you cut it, phil is a lot of work, even on a relatively short book like this.

Regardless of the work required, this kind of thinking will kick you out of the work-a-day world a fair distance.

This is an excellent book, and recommended to anybody who wants to understand some core ideas of philosophy, understand though the first known thinkers of Western Civ, and understand through the work required of you as a student... instead of like learning it at like a movie like at like the mall.

Cheers!

[R.a. · Rating 4 out of 5]

4.5 stars

I am upset with myself.
No. I am downright mad at myself.

Here is the “connective tissue,” the link between Nietzsche’s The Birth of Tragedy and his later work. And, on my shelves, it sat. For years.

Although I had read portions of it, I never did return to read this wonderful text cover-to-cover. Ah, such is the sometime nature of the undergraduate sensibility! Excerpts. Sections. And "never enough time." Apparently.

As a philologist, Nietzsche obviously was intimately familiar with the classical world, (as The Birth . . . and his own comments reveal). And here, we see a more whole-hearted shift to philosophy as he focuses on the Pre-Socratic philosophers and their respective metaphysical propositions.

As Translator Marianne Cowan notes in her introduction, Nietzsche limits his list to Thales, Anaximander, Heraclitus, Parmenides, and Anaxagoras. And so, Nietzsche proceeds from Thales forward to Anaxagoras, stating, expounding, and explicating each philosopher’s fundamental metaphysical theory, while revealing, at turns, potential objections from respective contemporaries as well as possible later logical issues.

And especially, the dreaded tautologies.

The writer’s passion for the subject, the arguments, the various problems with logic, the individual philosophers themselves, and the culture and age that was Ancient Greece—before the entrance of Socrates and Plato—becomes contagious. And, more than once, a reader can see the propositions and arguments which spawned later philosophies, “systems,” and theses: from the “Big Bang” through Peirce’s “regulation” and “interpretant,” to the current “String Theory.”

Of course, problems with the text and its reading emerge. Of the two largest, the first is Nietzsche’s on-going reference to Schopenhauer, which Cowan aptly points out. The second simply is that Philosophy in the Tragic Age of the Greeks remains an unfinished work. And, its somewhat abrupt end becomes frustrating. The reader is left “hanging,” in a way. Even a “cap,” a cadence, or dare I say it, a conclusion, even a short one, would have helped the reader. Here is where Cowan shines, not only forewarning the reader of the work’s incompleteness, but also offering possible reasons why the author never returned to it.

Yes. Exactly who was that “shadow philosopher?” The one who prevented Nietzsche . . . stopped him from returning to this work?

Although Philosophy in the Tragic Age of the Greeks has a modest length, it nevertheless contains all the language and composition which makes philosophical reading slow. Also, the reader should know that Nietzsche restricted his focus to only the metaphysical questions posed by those Pre-Socratic philosophers. The other branches of philosophy, Aesthetics, Ethics, etc., while touched upon, are not undertaken.

And so, Philosophy in the Tragic Age of the Greeks is:

1. Highly Recommended for Nietzsche enthusiasts, the contemplative, and those with an earnest passion for philosophy;

2. Cautiously Recommended for the interested; and,

3. NOT Recommended for the “fast” reader, the “glib” personality, and / or those with religious passions that swell to zealotry.

[Sadra Kharrazi · Rating 3 out of 5]

سیری در دوران فلسفه پیش از سقراط و آشنایی با نظرات مهمترین فلاسفه اون با روایت جذاب آقای نیچه!
دورانی که نیچه معتقده که فقهاش، هر کدوم مسلک مخصوص به خودشون رو داشتن و تقلید و به اصطلاح آغشتگی در نظراتشون دیده نمی‌شه

چقدر نظرات هراکلیتوس جذابه
فکر کنم بیشتر باید در موردش بخونم

در دنیا فقط شدن هست نه بودن
و این ناشی از تغییر آنی همه چیز است
سکون و ثبات وجود ندارد
هر چیزی همواره متضاد خود را به همراه دارد
اضداد تا زمانی که از هم دورند برای رسیدن به هم تلاش می‌کنند
مانند عاشق و معشوق که برای وصال با یکدیگر بی‌تابی می‌کنند و پس از وصلتی نافرجام برای دور شدن از هم می‌شتابند
پیکار اضداد است که از آن پیدایش‌یافتن ناشی می‌شود

[Vladivostok · Rating 5 out of 5]

Deep, rich, alluring, and colorful. A brilliant young Nietzsche paints a vivid, romantic picture of pre-Socratic thought. The paints, five ancient Greek pillars of western philosophy. Our gaze is first directed at the star-burst white of Thales, the royal purples of Anaximander, the fiery reds of Heraclitus, the cold black of Parmenides, and culminates in the rainbow of Anaxagoras' wonderful creation.

A beautiful look at the seeds of Nietzsche's genius.
4.9 stars out of 5.0

"When one makes as total a judgment as does Parmenides about the whole of the world, one ceases to be a scientist, an investigator into any of
the world's parts. One's sympathy toward phenomena atrophies; one even develops a hatred for phenomena including oneself, a hatred for being unable to get rid of the everlasting deceitfulness of sensation. Henceforward truth shall live only in the palest, most abstracted generalities, in the empty husks of the most indefinite terms, as though in a house of cobwebs. And beside such truth now sits our philosopher, likewise as bloodless as his abstractions, in the spun out fabric of his formulas. A spider at least wants blood from its victims, the Parmenidean philosopher hates most of all the blood of his victims, the blood of the empirical reality which was sacrificed and shed by him."

[Dunya Al-bouzidi · Rating 4 out of 5]

"كلما سعى فرد ما إلى الاكتفاء الذاتي ، كانت الفلسفة جاهزة دائمًا لمضاعفة عزلته و لتحطيمه داخل هذه العزلة."
|
"من العبث أن تُنسب للإغريق ثقافة أصلية ؛ نظرًا لأنهم عرفوا أنْ يلتقطوا الرمح من حيث تركه شعب آخر ، لكي يلقوا به إلى أبعد."
|
"إنَّ كل صيرورة هي طريقة مذنبة للتحرر من الوجود الأبدي ، و هي ظلم يجب التكفير عنه بالموت." (انكسيمندريس).
|
"إنكم تستعملون أسماء الأشياء كما لو كان لها زمن ثابت ، و لكن حتى النهر الذي تنزلون فيه للمرة الثانية ، ليس هو نفسه كما كان لأول مرة." (الفيلسوف الدامع - هيرقليطس).
|
"إنَّ كل لحظة من لحظات الزمان لا تتحقق إلَّا بإزالة والدها - اللحظة السابقة." (هيرقليطس)
|
"بالنسبة للمستيقظين ، لا يوجد إلَّا عالم مشترك واحد ، في حين أنَّ لدى النائمين كل واحد يعود إلى عالمه الخاص." (هيرقليطس)
|
"كلا من الوجود و اللا وجود هما ضروريان بالنسبة للصيرورة." (بارمنيدوس)
|
"إنَّ الوجود فعليًا يجب أنْ يكون في حاضرٍ أبدي ، لا يمكننا أنْ نقول عنه 'هذا كان' ، 'هذا سيكون' .. كل ما يمكن القول عنه 'هذا كان' ، أو 'هذا سيكون' ، ليس موجودًا." (بارمنيدوس)
|
"لا تعتمدوا على النظر الفظ ، و لا على السمع الأصم ، و لا على اللسان ، و لكن اخضعوا الأشياء لتجربة الفكر وحدها." (بارمنيدوس)
|
"لتكن على بحر الشك خشبة واحدة يكفي عرضها لكي ارتاح عليها." (بارمنيدوس)
|
"لا يمكن أبدًا للمشابه أنْ يخرج من المختلف." (انكساغوراس)
|
"كل شيء يولد من كل شيء." (انكساغوراس)

[Ahmet Bakir Sbaai · Rating 5 out of 5]

2/2020

يناقش الكتاب - الذي أراد له نيتشه أن يكون تكريما لفلاسفة اليونان الأوائل - أفكار خمسة فلاسفة يونانيين من القرنين الخامس والسادس قبل الميلاد، وهم طاليس وأناكسيمندر وهرقليطس وبارمينيدس وأناكساغورس.
خاصة في موضوع الميتافيزيقا.. يمكن أن يعتبر الكتاب - غير المكتمل - مدخلا جيدا لفلسفة نيتشه.. حيث يلخص نيتشه وجهة نظره حول شروط التفلسف في مجتمع ما من خلال تحليله لبنية الشعب الإغريقي تاريخئذ وطبيعة علاقته بالفلسفة والحياة وشخص الفيلسوف. ثم يعرج على الفلاسفة المذكورين أعلاه واحدا واحدا.. دون أن يصل غلى ما كان يرغبه من حديث عن فلاسفة آخرين.

[Illiterate · Rating 3 out of 5]

Nietzsche's presocratics respond heroically to Being, fusing their individual characters with their ideas. It's the myth of the archaic as authentic.

[Joe · Rating 4 out of 5]

09/15/2004

The young Nietzsche on the impotence of Philosophy...

This book has much of interest to say about various Greek philosophers but precious little to say of Nietzsche's method of proceeding. Of that Nietzsche says, in the preface that "philosophical systems are wholly true for their founders only. For all subsequent philosophers they usually represent one great mistake, for lesser minds a sum of errors and truths. Taken as ultimate ends, in any event, they represent an error..." In this book Nietzsche focuses on one point - "a slice of personality" - in several philosophers in order to reveal ...what? - Personal mood, color, personality, as he says in the first preface? But in a second preface he refers to the incompleteness of this approach. Still, he says, "the only thing of interest in a refuted system is the personal element. It alone is forever irrefutable." By the time he writes Beyond Good & Evil this `personal' element (a singularity) is revealed as philosophical purpose; which is itself the revealing (or concoction) of ultimate ends.

But of that I am going to say nothing. What I have always found most remarkable in this early work by Nietzsche is the discussion of culture; I mean the relation between philosophy and culture. The healthy culture can exist with even a little philosophy, we are told. And we wonder at the contrast he then [implicitly, perhaps unconsciously] offers between the Greeks and the Romans; "the Romans during their best period lived without philosophy." - But what of non-healthy cultures? "The sick it [philosophy] made even sicker. Wherever a culture was disintegrating, wherever the tension between it and its individual components was slack, philosophy could never re-integrate the individual back into the group." Nietzsche says the Greeks did not stop philosophizing when they should have, and that it was this philosophy (of old age) that made our common philosophical tradition. ...Sigh, nothing dies at the right time, but that is another story.

But the Greeks began (to philosophize) at the right time. And they made use of the cultures around them. "Nothing would be sillier then to claim an autochthonous development for the Greeks. On the contrary, they invariably absorbed other living cultures. The very reason they got so far is that they knew how to pick up the spear and throw it onward from the point where others had left it." The Greek achievement is this throwing the spear further. The fashionable and unfashionable insistence on cultural purity is always a sign of stupidity, laziness and cowardice. "The quest for philosophy's beginnings is idle, for everywhere in all beginnings we find only the crude, the unformed, the empty and the ugly. What matters in all things is the higher levels."

But what if one lives in a sick (by that I mean the individual apart from the group) culture? Can we not go back to the beginning, ala Heidegger, retrace our steps, see what went wrong, correct it and start over? "Everywhere the way to the beginning leads to barbarism. Whoever concerns himself with the Greeks should be ever mindful that the unrestrained thirst for knowledge for its own sake barbarizes men just as much as a hatred of knowledge." Nietzsche weaves a cautionary tale about the value of philosophy and knowledge for culture in the opening pages of this essay that is often overlooked in the haste to get to what Nietzsche has to say about this or that Greek philosopher.

Haste is a dreadful thing; the ruin of so many promising beginnings. But can a poor beginning ever be made good again?

[Ebrbnbrl]

مستقبل مؤسساتنا التعليمية
------------------------

يتناول نينشه ((مستقبل مؤسساتنا التعليمية))، ويرمي بها إلى التربية والتعليم اللذان سيؤديان إلى ((الثقافة)). لا إلى تناول القوانين الجافة والجداول.

فمن هو المثقف؟ أو ما مدى إسهام مؤسساتنا التعليمية في تكوين الثقافة؟

يوضح أولا، أن المثقف، ليس العالِم المتفرغ لتخصص معين وحده دون سواه! مع أن ذلك يتناسب مع العصر الحالي المتطلب لعقل نفعي، وتحقيق نجاحات سريعة، والحصول على وظيفة في أسرع وقت. ويوضح ذلك بقوله: "من تقليص نطاق الثقافة إن لم يكن تدميرها، هو أن يكون المقصود بالمثقف العالِم وحده دون سواه.. فإن كان في تخصصه يفوق العامة فإنه في ما عدا ذلك واحدا منهم."

ثانيا، يرى أن المدرسة الثانوية هي أهم مؤسسة تعليمية، وبأنه يجب أن تقاس كل المؤسسات الأخرى بالنسبة إلى الهدف الثقافي المراد تحقيقه من خلال المدرسة الثانوية، فهذه المدرسة هي المركز المحرك. لكنها حسب تركيبتها، لا تكون التلاميذ ليصبحوا مثقفين، بل ليصبحوا علماء.
ففي المدرسة الثانوية يجب أخذ تعليم اللغة الأم بجدية، وعلى الأستاذ أن يبين مدى العناية والدقة اللتين يجب أن نتناول بهما كل عبارة. ويكون نصب أعيننا إدراك تام لما نكتبه. عليه أن يرغم تلاميذه على التعبير عن نفس الفكرة مرة أخرى وبشكل أفضل.

ويعبر عن ذلك بقوله: "التدريب العلمي الدقيق للتلاميذ على التحدث وعلى الكتابة واجبا مقدسا، وما دامت تنظر إلى اللغة الأم وكأنها شرا لابد منه أو جسدا ميتا، فإني لن أعدها ضمن المؤسسات المكرسة لخدمة الثقافة الحقيقية."

كما أنه يرى بأن ((الثقافة الأغريقية)) يجب أن تكون موضع تدريس جوهري، وأن نقطة الانطلاق الصحيحة بالنسبة لثقافة راقية، هي التي تكون مستندة على دعائم العصور القديمة. "ما دام ذلك الشيء الأسمى الذي تحتاجه العبقرية الألمانية الحقيقية لا يبحث عند يد هذه العبقرية الإغريقية لتكون سندا قويا له في خضم الهمجية، وما دام هذا العقل الألماني لا يعبر عن تشوقه الكبير للإغريق.. فإن المدرسة الثانوية ستضع لنفسها بشأن الثقافة الكلاسيكية هدفا واهنا سيظل في مهب الريح."

ثالثا، يرى نيتشه أن مؤسسات التعليم يعمل بها عدد كبير من الأساتذة، وعدد أكبر من التلاميذ مما ينتج فائض من الناس الذين لا تدخل الأمور التربوية بتاتا في اهتمامهم. فالدولة التي تفرض إبقاء هذا العدد الكبير من مدارس ثقافية، هي شيء جديد ولم يصبح شيئا بديهيا إلا في النصف الأخير من القرن التاسع عشر. فالدولة القديمة ظلت أبعد ما تكون عن النظرة النفعية التي تدفع إلى عدم قبول الثقافة إلا في حدود انتفاعها. كما أن الطبيعة نفسها، بنظره، لم تختر إلا عددا محدودا من الذين سيتوجهون بالفعل إلى الثقافة، ولكي يتم تطورهم بنجاح فإن الأمر يتطلب عددا أصغر من المؤسسات التعليمية العالية المستوى، ويجب أن يخضع الشباب لعملية الإنتقاء. فيقول: "ليست ثقافة الجماهير التي يجب أن نجعل منها فنا، بل ثقافة أفراد مختارين."
فهو يرى أن الثقافة الحقيقية مرتبطة بالطابع الأرستقراطي للعقل؛ فيقول: "هدفهم هو تحرير الجماهير من سيادة الأفراد العظماء، وهم في الحقيقة يطمحون إلى قلب النظام المقدس في مملكة العقل، وهو ميل الجماهير إلى الخدمة، وخضوعها، ووفاؤها الفطري في ظل سيادة العبقري."
ونيتشه يعبر عن هذا العبقري بنوعا من الميتافيزيقيا؛ فهو يلد من سبات الشعب، ومن لا وعيهم. وانبثاقه من وسط الشعب سيجعل من عمله الذي لابد من قدومه، تخليدا لنفسه ولشعبه.
أما عن الجماهير؛ فيقول: "لقد ولدوا ليخدموا، ليطيعوا، وكل لحظة تتحرك فيها أفكارهم الزاحفة، المبتلاة بسيقان خشبية، غير المؤهلة للطيران، تنبئنا، عن الطينة التي منها صنعتهم الطبيعة، وعن علاقة المصنع الذي وصمت بها ذلك الطين."

رابعا، يتناول كاتبنا، قيمة الجامعات بالقياس إلى الثقافة، فالجامعة، في بنيتها الحالية، هي مجرد تطوير لمنحى الثانوية.
والطالب في الجامعة يتمتع بنوع من الإستقلالية، بما أن الاستماع واختيار الدروس التي يمكن الاستماع إليها متروكا للقرار المستقل الذي يتخذه الطالب الحر أكاديميا، وبما أنه من جهة أخرى، يمكنه أن يرفض سلطة كل ما يستمع إليه. هذه ((الإستقلالية)) تمثل عجز المؤسسات التعليمية؛ فالطالب الجامعي يكون في سن عادة ما تكون فيها الحاجيات الأساسية والطبيعية للشاب هي تسليم أمره لأدلاء عظام واتباعه بحماس تلك الطريق التي رسمها الأستاذ. ولذلك قال: "كل ثقافة تبدأ من تقيض كل ما نطنب في إطرائه اليوم تحت اسم الحرية الأكاديمية، تبدأ بالطاعة، والخضوع، والترويض، وحسن الخدمة. ومثلما يحتاج الزعماء الكبار إلى أن يقودونهم، كذلك يحتاج الذين تجب قيادتهم إلى زعماء.

أما كيف تتصرف هذه الجامعة تجاه الفن؛ فيقول بأنها لا تتصرف تجاهه بأي شيء! "عجز الجامعة برمتها عن ترويض الطالب الشاب ترويضا فنيا جديا وتركها ما يحدث يحدث، دون أن يكون لها لا حول ولا قوة، لهو انتقاء لزعمها المغرور بكونها تجسد أسمى مؤسسة تعنى بالثقافة."

وأخيرا، فعن طالب اليوم قال: "طالب اليوم لا يصلح للفلسفة لأنه غير مهيأ لذلك بشكل جيد، ومحروم من الميل الفطري للفن، وبأنه يعتبر، إذا قورن بالأغريق، همجيا يتوهم أنه حر، فإنكم لن تفروا مع ذلك مذلولين أمامه حتى حين تودون تفادي حدوث اتصالات جد مباشرة معه، فهو، في حالته التي هو عليها الآن، يعتر بريئا: ومثلما اعترفتم به فإنه يحمل اتهاما صامتا ولكنه اتهام مرعب للمذنبين.

[D.S. Mattison · Rating 5 out of 5]

If Reginald Allen's treatment of the early philosophers is concise, then Nietzsche's is illuminating. This book is not only about the certain thoughts of certain men, but rather it is about how their personalities and lifestyles were shaped by these same thoughts. Nietzsche claims that nowhere today can we find a person who has such conviction as these men did, however absurd their ideas might seem to us now. More important than his discussion of trends in ancient philosophy is the explosive emergence of Nietzsche's own thoughts on the philosophical way of life. What results is a kind of ethics for the philosopher. This is by far one of Nietzsche's most accessible texts. He wrote it while still under Shopenhauer's spell, but behind the boyish adoration we see the greater man beginning to emerge. Read this before The Birth of Tragedy (or any other of his works) and after a biography on Nietzsche's life.

[Bogdan Raț · Rating 4 out of 5]

„Există o necesitate de oțel care îl leagă pe un filozof adevărat de o adevărată cultură; însă ce se întâmplă când nu există o asemenea cultură? Atunci filozoful este asemenea unei comete, al cărei drum nu poate fi calculat, și din cauza aceasta el stârnește spaimă, în vreme ce, în împrejurări favorabile, el luminează asemenea unei constelații strălucitoare în sistemul solar al culturii. Aceasta îi face pe greci să-i justifice pe filozofi: pentru că numai în lumea lor filozoful nu este o cometă.”

[Gamal elneel · Rating 2 out of 5]

احتفظوا بكل ازدهار وحياة واغراء
وأعطونى فقط هذا اليقين الوحيد عديم الفائدة

[Kareem Ashour]

الكتاب اظنه مناوائل كتابات نيتشه و يظهر فيه تاثره بفلسفه شوبنهاور و يشرح فيه فلسفات الاغريق الاوائل .. كما ينتقد فيه بشئ مبطن اقوال كانط

[Readius Maximus · Rating 5 out of 5]

Excellent book should be read after reading the pre-Socratics. In almost every Nietzsche book review I state that he is a good psychologist but a terrible philosopher. In these early works of his like the Birth of Tragedy Nietzsche is actually sophisticated and in this one even philosophical in his psychological way. He does a great job of walking through several of the pre-Socratics and reinventing their theories and explaining them in his way.

Nietzsche identifies philosophy with the intuitive in comparison with science being rationalistic.

In Greek the word sage is etymologically derived from 'I taste' which demonstrates Nietzsche's view of the philosopher being the one who distinguishes intuitively. Through intuition a higher form of knowledge can be attained then through rationalistic thought on it's own.

The role of the philosopher is also a restraining one and a contradictory one as it fights against the restraining order of the day.

[kaylee :) · Rating 4 out of 5]

Heel interessant om Nietzsche’s vroegere werk te lezen dat een duidelijke eerste lijn legt naar De Geboorte van Tragedie terwijl ik zelf meer leerde over de pre-socratische filosofen Heraclitus, Parmenides, Anaxagoras, Thales, Anaximander en hun visie op Zijn en Wording. Het boek eindigt enigszins abrupt, wat me niet echt stoorde gezien het feit dat ik nog veel van Nietzsche’s werken te lezen heb. Volgens mij was hij nog een tiener toen hij dit schreef… bizar om me te beseffen dat deze man toen al zoveel wist van pre-socratische filosofie!

[Lucy]

Ovde se nalazi meni jedna od dražih misli, u uvodu: "Od tri anegdote moguće je oblikovati lik nekog čoveka."

[Luciana · Rating 3 out of 5]

"COMO É GRANDE A INJUSTIÇA PARA COM ANAXÁGORAS!"
dude..

[mohab samir · Rating 4 out of 5]

يوضح نيتشة ايثاره الناتج عن ادراكه لضرورة عرض البناء الملتبس للفلسفة المتكون بشكل لاحق للعصر الفلسفى الاغريقى وذلك بشرح الجدلية التى ادت الى نشأة هذا الالتباس وكيفية تجذره فى هذا العصر الإغريقى . فلم يورث الاغريق البشرية حكمتهم فحسب وانما جهلهم وأخطاؤهم كذلك .
ان نيتشة بلا شك متأثر بالعرض الجدلى لتاريخ الفلسفة الذى قدمه هيجل ولكن هيجل يوضح تاريخ الفلسفة فى صيرورة تقدمية ابدا . وحتى ان هيجل قد بنى فلسفته على ركام الافكار الميتافيزيقية والمادية على السواء مستخدما اكتشافه الدقيق للبنية الجدلية التقدمية للوجود فى فهم صيرورة الفكر البشرى  بما هى عليه من ازدواجية والتباس حتى عصره . ولكنه لم يضحد الافكار الماورائية كما فعل كل من نيتشة وماركس فى وقت لاحق ، بل انه زاد فى بلورتها وأسسها منطقيا بل وجعلها كائنا حيا فى نمو وتحقق مطرد .
اما فى هذا الكتاب فيبدأ عرض نيتشه للوعى اليونانى المبتهج بحكمته وحريته وازدهاره وفتوته وهو ما ادى الى ازدهار الفلسفة ونمو الفكر واحتدام الجدل نتيجة لتطور الافكار والاحتكاك المستمر بين مفكرى اليونان وثقافتهم الواسعة بعضهم البعض كما باحتكاكهم بالثقافات المختلفة للعالم المعروف من حولهم كالفينيقيين والمصريين وحتى الهند .
ثم يقسم نيتشة العصر الاغريقى الى مراحل تبعا لتطور فلاسفته . ليمضى بعد ذلك فى تناول المرحلة الأولى منها ألا وهى الفلسفة فى عصر إزدهار كتابة المأساة ومسرحها .
انها لرحلة مليئة بالامتاع العقلى حين يصور نيتشة كيف بدأت الافكار الفلسفية الأولى بالنمو فى بيئة خصبة ورغم بداءة هذه الافكار وبساطتها بالنسبة لزماننا الا ان ذلك ما يبقى لهذه الافكار حيويتها حتى اليوم وان كانت حيوية مريضة ومعتلة الا ان ما بها من علة قد عالجناه - وإن بقيت له آثاره - ولكننا قد عالجناه بعد ان عالجه نيتشه حيث عمل كطبيب للفلسفة ومشرحا لها حتى النخاع ليكشف عن موطن علتها من الجذور فبتحليله لتطور الفلسفة اليونانية قد كشف عن الموقع الذى تكون فيه فساد التفكير حين تشَكَل  التناقض الاساسى والمستمر بين الروح والجسد  بالتعرف على ثنائية العقل والحس خلال الجدل الفلسفى الدائر فى هذه الحقبة والذى بدأت تتكون خلاله الأفكار الجدلية الدائرة بين الوجود واللاوجود والتناقض المفهومى والوجودى بين المتناهى واللامتناهى وما يتوسطهما من صيرورة أثناء البحث عن أصل الوجود وماهيته . منذ طاليس كأول فيلسوف يونانى معروف مرورا بهيرقليطس وزينوفون واناكسيماندر وبارمنيدس واناكساجوراس حين اتخذ الجدل طابعه الاول بتكوين مفهوم الوحدة فى الوجود ومحاولات نقضه ثم اعادة الجدل بين هذه المفاهيم  لتتخذ اشكالا اكثر تطورا فيما يلى على ايدى السوفسطائيين وسقراط وافلاطون وارسطو ثم الكلبيين والرواقيون والأبيقوريون فى وقت لاحق مما يترتب عليه شيوع العطب فى كل النقاشات المحتدمة بينهم نتيجة للثنائية الفاسدة التى املاها الخيال والعواطف البشرية على الفكر فى بداياته المنتظمة الأولى فيما سبق لدى معلميهم .
ورغم ان هذا الجدل الاول لهذه المفاهيم لا يمثل الا الفصل الأول فى المسرحية الهيجلية لتاريخ الفلسفة الجدلى ، فإن هيجل لا ينقد الوضع الذى قامت عليه هذه المفاهيم فى تكونها الاول بل انه يبررها بظروف درجة تكون الوعى الخاص بهم اى برؤيته الفينومينولوجية للوعى عبر الزمن . ولكن هيجل يترك للفصول التالية لمسرحيته التاريخية نقد هذا الجدل الأول والتعمق فيه رويدا رويدا من خلال عمل الفلاسفة الجدلى والمتوالى عبر التاريخ  ذو التغيرات البطيئة والغير ملحوظة للوعى . مما يسمح للقارئ بتكوين صورة حديثة للإشكال الفلسفى الناشئ منذ اليونان والذى تسبب فى تطور الفلسفة كما فى تطور الإشكال نفسه والذى صار معضلة مفضوحة لدى كانط والى كارثة تلفيقية لدى هيجل نفسه فى مثاليته الوجودية المطلقة . وهو الأمر الذى حلله وأوضحه وعالجه كل من ماركس ونيتشه من خلال هيجل نفسه .

[A. B. · Rating 4 out of 5]

One of Nietzsche's earliest works, here he explores the doctrines and personalities of five of the 'pre-Platonic' philosophers, tracing the birth of philosophy: Thales, Anaximander, Heraclitus, Parmenides, Anaxagoras. This book is thus incomplete, as he was forced to abandon it halfway through to assist Richard Wagner to raise funds.

The prose is, as is Nietzsche's wont, beautiful; and the book far more coherent and structured than his later aphoristic work. The influence of Schopenhauer is also marked, as evidenced by the constant references to him.

The birth of philosophy, occured when a culture is at its prime, during its victorious youth: Not to wait until a period of affliction (as those who derive philosophy from personal moroseness imagine), but to begin in the midst of good fortune, at the peak of mature manhood, as a pursuit springing from the ardent joyousness of courageous and victorious maturity.

The Greeks are important precisely because they justify philosophy, because of their wondrous Libertas philosophandi and ability to unite their life and beliefs. This is in contrast to our modern condition, where philosophy is an academic discipline; bound to the strictures of a superficial learnedness.

A period which suffers from a so-called high general level of liberal education but which is devoid of culture in the sense of a unity of style which characterizes all its life, will not quite know what to do with philosophy and wouldn't, if the Genius of Truth himself were to proclaim it in the streets and the market places. During such times philosophy remains the learned monologue of the lonely stroller, the accidental loot of the individual, the secret skeleton in the closet, or the harmless chatter between senile academics and children. [...] All modern philosophizing is political, policed by governments, churches, academies, custom, fashion, and human cowardice, all of which limit it to a fake learnedness. .

Philosophy, as differentiated from science and absolutely rational endeavour, is distinguished by a creative imagination and intuitive leaps. Perhaps sometimes even into the absurd, but where Reason lumbers behind, philosophy strives on guided by imagination. And unlike scientific endeavour, which is a vulgar and blind quest for knowledge; philosophy only seeks to know the important and significant things.

Philosophy leaps ahead on tiny toe-holds; hope and intuition lend wings to its feet. Calculating reason lumbers heavily behind, looking for better footholds, for reason too wants to reach that alluring goal which its divine comrade has long since reached. It is like seeing two mountain climbers standing before a wilel mountain stream that is tossing boulders along its course: one of them light-footedly leaps over it, using the rocks to cross, even though behind and beneath him they hurtle into the depths. The other stands helpless; he must first build himself a fundament which will carry his heavy cautious steps. Occasionally this is not possible, and then there exists no god who can help him across.

Philosophy is distinguished from science by its selectivity and its discrimination of the unusual, the astonishing. the difficult and the divine; just as it is distinguished from intellectual cleverness by its emphasis on the useless. Science rushes headlong, without selectivity, without "taste," at whatever is knowable, in the blind desire to know all at any cost. Philosophical thinking, on the other hand. is ever on the scent of those things which are most worth knowing, the great and the important insights

On Heraclitus:

The everlasting and exclusive coming-to-be (Werden), the impermanence of everything actual, which constantly acts and comes-to-be but never is, as Heraclitus teaches it, is a terrible, paralyzing thought. Its impact on men can most nearly be likened to the sensation during an earthquake when one loses one's familiar confidence in a firmly grounded earth. It takes astonishing strength to transform this reaction into its opposite, into sublimity and the feeling of blessed astonishment.

The world does not have a moral significance, it is purely the play that Zeus plays with the cosmos, or the Fire plays with itself:
Only aesthetic man can look thus at the world, a man who has experienced in artists and in the birth of art objects how the struggle of the many can yet carry rules and laws inherent in itself, how the artist stands contemplatively above and at the same time actively within his work, how necessity and random play, oppositional tension and harmony, must pair to create a work of art.


Of course, the Stoics soon dragged his sublime insights and vulgarized it: already the Stoics reinterpreted him on a shallow level, dragging down his basically esthetic perception of cosmic play to signify a vulgar consideration for the world's useful ends, especially those which benefit the human race.

On Parmenides:

As opposed to Heraclitus' intuitive meditations, Parmenides was coldly rational and logical, ice as opposed to fire. With his devotion to concepts, he denied the phenomenal world any real meaning, and therefore numbers among the world-deniers that would play such a polemical role in Nietzsche's later work.

One's sympathy toward phenomena atrophies; one even develops a hatred for phenomena including oneself, a hatred for being unable to get rid of the everlasting deceit-fulness of sensation. Henceforward truth shall live only in the palest, most abstracted generalities, in the empty husks of the most indefinite terms, as though in a house of cobwebs. And beside such truth now sits our philosopher, likewise as bloodless as his abstractions, in the spun out fabric of his formulas. A spider at least wants blood from its victims. The Parmenidean philosopher hates most of all the blood of his victims, the blood of the empirical reality which was sacrificed and shed by him.

On Anaxagoras:

Anaxagoras would say, "Nous has the privilege of free random choice; it may start at random; it depends only on itself, whereas all other things are determined by something outside themselves. Nous has no duty and hence no purpose or goal which it would be forced to pursue. Having once started with its motion, and thus having set itself a goal, it would be...". To complete this sentence is difficult. Heraclitus did; he said: "...a game."

This seems to me to have been the final solution, the ultimate answer, that ever hovered on the lips of the Greeks. Absolute free will can only be imagined as purposeless, roughly like a child's game or an artist's creative play-impulse.

Coming-to-be (Werden) is thus purely an aesthetic phenomenon, not a moral phenomenon like Anaximander or most religious Greeks supposed.

This book ends abruptly after Anaxagoras' philosophy is detailed. Left incomplete are the notes on Empedocles, Democritus, and the great problem: Socrates. These pre-Platonic philosophers signify for Nietzsche 'pure types', the archetypes of all future philosophy of which we are but mixed types.

[Ian Stewart · Rating 4 out of 5]

An introduction to the little-known Greek thinkers who shaped philosophy before the time of Socrates from a 19th century German thinker who does not seem to think (with some exceptions) that we have become any wiser. Not very familiar with opinion of the pre-Socratic sages but somewhat familiar with Nietzche's biography I suspect this introduction is just as much, if not even more, an introduction to his philosophy. That said, it takes these ideas seriously as important and able to change the meaning of life as we understand it. I'm not sure I fully followed his explanation of (the last thinker examined) Anaxagoras but worth reading if you're interested in Nietzsche's thought and probably also worth reading if you're interested in these ancient philosophers.

[Argos · Rating 4 out of 5]

Kitap üç bölümden oluşuyor, ikinci bölüm yani Thales-Socrates arası dönem filozoflarına ait olan kısım çok iyi. Nietzche’nin şiirsel, nüktedan dili çok hoş, örneklemeler basit, keyifle okunuyor. Diğer iki bölüm birer küçük bağımsız denemeler, tabii ki antik Yunan felsefesine ait.

[m. soria · Rating 5 out of 5]

he was a grad student when he wrote this. great way to meet him, and know more about his ideas than syphilis and the anti-christ.

[HuDa AljaNabi · Rating 4 out of 5]

أشبع من فضولي حول الفلسفة والاغريق وأفكار نيتشه, خليط مميز :)

[Raluca Colac · Rating 3 out of 5]

S-a spus cu dreptate că un popor nu va fi caracterizat atât prin oamenii săi mari, cât prin felul în care îi recunoaște și îi cinstește pe acești oameni mari.

[Baraa Qudah · Rating 2 out of 5]

كتاب لنيتشة وهو شاب يحتوي ملاحظاته حول بعض فلاسفة الاغريق ما قبل افلاطون ..

يفيد الاطلاع عليه من له اهتمام بتلك الفترة او لمن له اهتمام بتطور نيتشة و فلسفته

[a]

cool little book by Nietzsche on the pre-socratics; real well written and fun to read for first 2/3, also gives a really interesting glimpse into the development of Nietzsche's own personal thought (crazy how much of later nietzsche's thought figures are already partly or even fully formed here -- there's the joy and tragedy in Heraclitus's fatalism of eternal becoming; the original sin of philosophy in Parmenides inaugurating spirit/flesh distinction and super-sensible conceptual world; Anaxagoras's nous as self-determining, creative will in otherwise mechanistic, naturalistic cosmos, etc etc, also the quintessential nietzsche tack of approaching philosophers and their thought as a reflection of their personality/humanness which is carried out really well here)