Die Wiederholung

by Søren Kierkegaard

Kierkegaard entwickelt in der Schrift über Die Wiederholung und in seinem Offenen Brief an Heiberg einen der wichtigsten Aspekte menschlicher Existenz, nämlich das, was man etwas verflacht "bewußtes menschliches Leben und Handeln" nennt. Zwar erweisen sich beim späteren, reiferen Kierkegaard die Wirkungen unseres Handelns in der Außenwelt zumindest als ebenso wesentlich, in unmittelbarer Weise aber kommt die Echtheit und Wahrheit, die Kraft und Ursprünglichkeit der Existenz, ihr "Sein aus uns selber", in unserer Fähigkeit zur "Wiederholung" eben dieses Seins und dieser Existenz zum Ausdruck. Dabei zeigt sich, angesichts der schweren Fehlerhaftigkeit unseres "aus uns selber", als grundlegendem Unterfall der "Wiederholung" die "Versöhnung" mit Gott, die berichtigte und insofern zugleich "wiederholte" Selbstsetzung kraft neuer Motivierung von oben; und es ergibt sich als deren Vollendung die selige "Ewigkeit, die die wahre Wiederholung" unseres ursprünglich irdischen Daseins ist.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Psychology, Theory, Denmark, Theology, Danish

238 pages, Paperback

First published October 16, 1843

About the author

Søren Aabye Kierkegaard was a prolific 19th century Danish philosopher and theologian. Kierkegaard strongly criticised both the Hegelianism of his time and what he saw as the empty formalities of the Church of Denmark. Much of his work deals with religious themes such as faith in God, the institution of the Christian Church, Christian ethics and theology, and the emotions and feelings of individuals when faced with life choices. His early work was written under various pseudonyms who present their own distinctive viewpoints in a complex dialogue.

Kierkegaard left the task of discovering the meaning of his works to the reader, because "the task must be made difficult, for only the difficult inspires the noble-hearted". Scholars have interpreted Kierkegaard variously as an existentialist, neo-orthodoxist, postmodernist, humanist, and individualist.

Crossing the boundaries of philosophy, theology, psychology, and literature, he is an influential figure in contemporary thought.

Reviews

[فرشاد · Rating 4 out of 5]

آخرین ریویو در سال ۲۰۱۷

چه تفاوتی است بین تنهایی و احساس تنهایی؟

تنهایی در معنای واقعی خود، جدا افتادن است. آنگونه که مولانا، آن را به بریدگی تعبیر میکند‪:

از نیستان تا مرا ببریده‌اند
در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند.

بریدگی یا جدا افتادن که در دوران مولانا به جدایی عارف از درگاه حضرت حق و در دوران مدرن به جدایی از عشق یا معشوق تعبیر می‌شود. هرچند، میزانی از این فاصله، برای دوام عشق لازم است. زیرا اگر معشوق کاملا در دسترس باشد، عشق محقق نمی‌شود. زیرا عشق در فضایی سایه‌روشن، دوام می‌یابد‪:

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رخ ببست

و یا به قول سهراب، صدای فاصله‌هاست. شوپنهاور، پیشنهاد می‌کند که اگر می‌خواهید شکوه و عظمت خود را حفظ کنید، دست نیافتنی باشید. اما این فاصله که سهراب و مولانا و فلاسفه دوره مدرن از آن دم می‌زنند از چیست؟ این، فاصله‌ای از خویشتن، از دیگری، از طبیعت، از خدا، از حقیقت و زیبایی است‪.

گاهی انسان چنین فاصله‌ای را دارد، که این یعنی مفهوم تنهایی. ولی آگاهی از این فاصله، یعنی احساس تنهایی. جدا شدن از معشوق، سرمایی ایجاد می‌کند، اما احساس این سرما، مساله‌ای است که به آگاهی انسان مربوط می‌شود و نوعی کیفیت وجودی است. تنهایی، فاصله است و آگاهی از این فاصله، یعنی احساس تنهایی. تنهایی، واقعی و ابژکتیو است و احساس تنهایی، امری سوبژکتیو. هر چند این احساس، می‌تواند کاذب باشد. معشوقه‌ای که در پناه و کانون حمایت معشوق است اما خود را تنها و بی‌کس احساس می‌کند و حضور معشوق را حس نمیکند. احساس تنهایی می‌تواند دچار خطا نیز باشد‪.

در دوران مدرن، مشغولیتی برای انسان‌ها وجود دارد که باعث می‌شود که فرد، نتواند تنهایی و جدا افتادگی خود را احساس کند. مشغول بودن به کار و تحصیلات و زندگی شلوغ روزمره، باعث می‌شود که فرد، جدا افتادن از وطن، پدر و مادر، معشوق و عشق را فراموش کند و نتواند به مرحله‌ی آگاهی از تنهایی دست یابد. آگاهی از تنهایی، در این مرحله، هم زیباست و کسی می‌تواند به سوی عشق گام بردارد که به این مرحله رسیده باشد‪:

طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق
لیک چو درد در تو نبیند که را دوا بکند؟

انسان دوران مدرن، از عشق، از زیبایی، از خدا و از خودش دور افتاده است و قادر به آگاهی از این مساله نیست. این همان مساله‌ای ای است که فیلسوفان اگزیستانسیالیسم از آن به بحران یاد کرده‌اند و دستمایه کار فیلمسازان دوره مدرن چون برگمان، آنتونیونی و اوزو نیز بوده است. انسانی که دور است و دوری را احساس نمی‌کند، و نوستالژی عشق را نیز ندارد و عطش عاشقی را نیز از یاد برده است. این همان بحران دوره‌ی مدرن است‪.

در مرگ، همه انسان ها احساس تنهایی می‌کنند، اما انسان متفکر و انسان اصیل، در تمامی لحظات زندگی خود، به این فاصله واقف است. وظیفه ی تفکر اصیل و هنرمند اصیل، بر هم زدن آرامش مبتذلی است که انسان مدرن را فرا گرفته است‪.

کیرکگارد، در کتاب تکرار، داستان فردی به نام کنستانتین را روایت می‌کند که پس از عاشق شدن، شاعر می‌شود و آنگاه از عشق خود چشم‌پوشی می‌کند تا بتواند همچنان شاعر بماند و آتش الهامات را در خود روشن نگاه دارد. این کتاب، روایت زندگی کیرکگارد در عشقش به دختری به نام روژین است که از طرفی او را بسیار دوست داشت، و از طرفی برای تبدیل شدن به شهسوار ایمان، یعنی به مقام ابراهیم رسیدن، از او جدا شد‪.

در اندیشه کیرکگارد، آتش‌فشان الهامات شاعرانه و هنری، با وصال و رسیدن به معشوق، خاموش می‌شود. کیرکگارد، طالب درد عرفانی است که منشا حرکت است. شاعر، جدایی از معشوقه را انتخاب می‌کند، تا عشق، همچنان زنده بماند‪.

طالبا بشنو که بانگ آتش است
تا نپنداری که این گفتار ماست

خاک بی‌آتش بننماید گهر
عشق و هجران، ابر آتش بار ماست‪.

بشر در دوره‌ی جدید، با ایجاد شبه معناهایی مانند کار مفرط، و انواع مشغولیت ها تلاش می‌کند تا رنج های اصیل خود، مانند تنهایی را سرکوب کند، غافل از اینکه این رنجها، عطش عشق واقعی و رسیدن به زیبایی، حقیقت یا خدا را در انسان زنده نگه می‌دارد. تنهایی، مقدمه ای برای رسیدن به مرحله ای بالاتر از کیفیت وجود و دردی زیباتر است‪.

عشق در نگاه کیرکگارد، عشقی اروتیک یا عشقی رومانتیک است. عشقی است که با وصال، خاموش می‌شود. عشقی جنسی است که با وصال، پایان میابد. اما عشق در منظر مولانا، هیچگاه ارضا نمی‌شود. چراغی است که هیچگاه خاموش نمی‌شود. عشق، صورتی از تنهایی است که غم هم می آورد‪:

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق؟
برو ای خواجه ی عاقل، هنری بهتر از این؟

و یا به تعبیر شاعر معاصر مان

تنهایی ام را با تو قسمت میکنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست
غم آنقدر دارم که می‌خواهم تمام فصل‌ها را
بر سفره‌ی رنگین خود بنشانمت، بنشین غمی نیست‪.

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

تکرارْ بودن

عشق، نه یک بار برای همیشه بودن، بلکه پیوسته همان بودن است.

سورن کیرکگور
یا این یا آن، جلد دوم

۱. سورن کیرکگور
در یازده آگوست ۱۸۴۱ سورن کیرکگور نامه‌ای به نامزدش رگینه اولسن نوشت و در آن نامزدی‌شان را به هم زد، و به همراه نامه حلقۀ نامزدی‌اش را پس فرستاد. رگینه بی‌درنگ به سوی خانۀ کیرکگور شتافت، اما سورن در خانه نبود. رگینه نامه‌ای نوشت و به او التماس کرد که برگردد، حتی تهدید کرد که خود را خواهد کشت. اما هیچ یک از این‌ها نتوانست سورن را از تصمیمش منصرف کند. رگینه سرخورده از معشوقش، با یوهان اشلگل ازدواج کرد و عازم جزایر هند غربی شد، و دیگر هرگز کیرکگور را ندید.

کیرکگور تا پایان عمر کوتاهش نتوانست به چیز دیگری به جز رگینه بیندیشد. در کتاب‌هایی که پس از آن نوشت، بارها و بارها خود را و عمل خود را از زوایای مختلف بازبینی کرد و مورد بی‌رحمانه‌ترین حملات و انتقادها قرار داد. در «یا این یا آن» خود را در جایگاه شخصیت زیباپرست گذاشت و سپس از زبان قاضی ویلهلم به اندازۀ ۵۳۶ صفحه خود را کوبید. در «ترس و لرز» خود را در جایگاه یوهانس دو سیلنتیو گذاشت و ترک کردن رگینه را با قربانی کردن اسحاق مقایسه کرد و به این نتیجه رسید که او هزاران فرسنگ با ابراهیم فاصله دارد. جایی که ابراهیم از عزیزترین کسش گذشت و دوباره به لطف ایمان او را به دست آورد، او تنها نخستین قدم را پیمود، بی آن که هرگز آن اندازه ایمان داشته باشد که قدم دوم را بردارد و رگینه را بازپس بگیرد. و در نهایت، در «تکرار» خود را در جایگاه جوان عاشق بی‌نام قرار داد، و از زبان کنستانتین کنستانتینوس ضعف و سست‌عنصری خودش را برای شروع زندگی‌ای واقعی به باد تحقیر گرفت.

۲. کنستانتین کنستانتینوس
کتاب «تکرار» که نخستین بار در سال ۱۸۴۳ منتشر شد، ماجرای جوان عاشق بی‌نامی را باز می‌‌گوید که از راوی کتاب که کنستانتین کنستانتینوس نام دارد، راجع به رابطۀ عاشقانه‌اش راهنمایی می‌خواهد، نه برای حفظ رابطه، بلکه برای به هم زدن آن بدون آن که معشوق را بیازارد، کاری که خود کیرکگور از عهدۀ آن برنیامد. و راوی کتاب ضمن تحلیل شخصیت جوان، نظریۀ خود راجع به عشق را تشریح می‌کند.

کنستانتین، جوان را شخصی لذت‌پرست می‌داند که تنها به دنبال محرّک‌های بیرونی است، به دنبال نخستین نگاه، نخستین کلام، نخستین تماس، نخستین بوسه، اما واقعیت‌های خارجی تنها یک بار در زمان رخ می‌دهند. نخستین عشق را تنها یک بار می‌توان تجربه کرد و تمام عشق‌های بعدی نخستین عشق نخواهند بود. به همین دلیل جوان لذت‌پرست ناتوان از حفظ محرّک‌های خارجی و احساس آن‌ها، ناچار به حفظ خاطرۀ آن‌ها اکتفا می‌کند و می‌کوشد با تکرار یادآوری لحظات گذرا، این شعله‌های کوچک را از خاموش شدن باز دارد. چنین شخصیتی هرگز نمی‌تواند در روزمرّگی ازدواج تاب بیاورد، و زمان همچون بار سنگینی پشت او را خواهد شکست. و به همین دلیل جوان در انتها نامزدی را به هم می‌زند و به نروژ می‌گریزد، همان کاری که کیرکگور انجام داد.

کنستانتین می‌گوید کسی می‌تواند تن به تعهّد ازدواج بسپارد که مانند جوان لذت‌پرست سر به دنبال محرّک‌های بیرونی نگذارد. بلکه در اقلیمی فراتر از زمان، یک لحظه را نگه دارد و مدام به آن باز‌گردد و آن را تکرار کند. و این تکرار نه وابسته به شرایط پیرامونی - آن چنان که خود کنستانتین در بخشی از کتاب می‌خواهد به قصد آزمودن نظریه‌اش، با قرار دادن خود در محیطی مشابه نخستین عشقش، احساسی مشابه را زنده کند و ناکام می‌ماند - بلکه یک شیوۀ زندگی است، نوعی از بودن، که همواره در آغاز می‌ماند، در نخستین لحظۀ عشق، و هیچ گاه آن لحظه را ترک نمی‌کند که نگران ازدست‌رفتن یا روزمرّه شدنش باشد. ازدواج و هر تعهّد اخلاقی دیگر، نیاز به این چنین بودنی دارد تا بتواند زیر ضربات لاینقطع عقربه‌های ثانیه‌شمار دوام بیاورد. بودنی که جوان لذت‌پرست و کیرکگور و حتی خود کنستانتین فاقد آن بودند.

۳. کتاب
کتاب، کتاب خوبی نیست. هر چند بخش‌های بسیار درخشان جا به جا در آن یافت می‌شوند، اما عدم انسجام و وضوح و نیز پرداختن زیاد به موضوعات بی‌ارتباط، باعث می‌شود خواندن آن انتظار آدم را برآورده نکند. مترجم در مؤخره‌اش می‌نویسد که گاه انسان‌های بزرگ وقتی دست به اجرای ایدۀ تابناک خود می‌زنند، در مرحلۀ عمل ناکام می‌مانند. وظیفۀ ما این است که به این شخصیت‌های بزرگ خیانت کنیم تا بتوانیم به ایدۀ مرکزی آن‌ها وفادار بمانیم، و معنای تکرار کیرکگور هم همین است: وفادار ماندن به ایده، فارغ از لوازم و شرایط فیزیکی آن. به نظر می‌رسد که این سخن در مورد همین کتاب کیرکگور نیز صادق است: ایده‌ای درخشان، و اجرایی ضعیف، و تنها راه وفادار ماندن به ایده، خیانت به اجراست.



این یادداشت برای سایت پلاتو نوشته شده، به این آدرس:
لینک

[باقر هاشمی · Rating 5 out of 5]

به‌روز رسانی در تاریخ بیس��م اردیبهشت

از ترس و لرز تا تذکار و تکرار
اولین کتابی که از کیرکگور خوانده بودم ترس‌ولرز بود که می توانم بگویم هم خوشم نیامد و هم هیچ از آن نفهمیدم. دو دفعه هم آن را خوانده‌ام و احساس خوبی نسبت به آن نداشته‌ام. اما دوست داشتم از این بشر بیشتر بخوانم.
دو سه ماه پیش که توی کتابفروشی قدم می زدم این کتاب مرا به سمت خودش کشید و برداشتم و چند خطی ازش خواندم و چون با حال و هوای آن روزهایم همطراز نبود، نتوانستم باهاش ارتباط برقرار کنم. ولی خوره ی خواندش از سرم بیرون نرفت. تا اینکه چند روز پیش در نمایشگاه کتاب با اینکه تصمیم گرفته بودم هیچ کتابی نخرم، جلوی غرفه‌ی نشر مرکز دوباره چشمم بهش افتاد و برداشتم و چهار صفحه‌ای ازش را خواندم. چیزی که سالها بود اتفاق نیفتاده بود. اینکه چهار صفحه از کتابی را در کتابفروشی بخوانم. همین را به فال نیک گرفتم و کتاب را خریدم.

هیچ کس دوبار زندگی نمی‌کند. در اینجا فقط تکرار روحی امکان‌پذیر است، حتا اگر نتواند از لحاظ زمانی به کمال برسد در ابدیت می‌رسد، آنجا که تکرار حقیقی رخ می‌دهد.|ص 137
برخی از فلاسفه‌ی یونان معتقد بوده‌اند که جهان هیچ ‌بودن‌ای ندارد و هرچه هست، شدن است و سیرورت. یعنی هیچ بازگشتی به عقب ممکن نیست. اما کیرکگور در این کتاب، می‌آید و بازگشتن به عقب را از دو وجه مورد بررسی قرار می دهد: تکرار و تذکار. تکرار به معنی دوباره اتفاق‌انداختن(واژه‌ی من‌درآوُردی خودم) و تذکار به معنی دوباره‌ در ذهن مرورکردن. می‌گوید:

آنکه فقط امید می ورزد بزدل است، آنکه فقط به یاد می آورد هوسباز است، ولی آنکه تکرار را می خواهد مرد است، و هرچه مجدّانه کوشیده باشد معنای این خواهش را درک کند، انسانی عمیق‌تر است.

شاعر از اول به دنیا می‌آید تا واله و شیدای دختران زیبا باشد.|ص 133
من در این کتاب با فیلسوفی آشنا شدم که به چهار چیز علاقه داشت و از همین رو، فهمیدم که او فیلسوفِ من است. علاقه به قهوه، سیگار، شناختِ زنان و نقدِ دین. سالها بود دنبال فیلسوفی می‌گشتم که سیگار بکشد و امروز فیلسوفم را یافتم! او کسی است که بعد از ناهار هنگامی که فنجان قهوه در دست دارد و سیگارش روشن است، دختر زیبایی را در حیاط مهمانسرا می بیند و می خواهد قهوه و سیگارش را رها کند و دنبال آن دختر برود... این رفتار نشان دهنده ی سلامت جسم و سلامت روان یک انسان است و در نتیجه، نشان دهنده‌ی سلامت قوای تفکّر او است و همین برایم کافیست تا بنشینم و با حوصله صحبت هایش را گوش کنم چرا که به گفته‌ی خودش: خدا(هم) یک فرد گناهکار را بیشتر از نود و نُه آدم پرهیزگار دوست می‌دارد.

پی‌نوشت:
صالح نجفی مترجم کتاب در مؤخره‌ی کتاب به شباهتی میان تکرار و در جستجوی زمان از دست رفته‌ی مارسل پروست اشاره کرده. من هم خیلی با او موافقم و معتقدم این دو کتاب از لحاظ معنایی قرابت بسیار زیادی به هم دارند. در زیر جمله‌ای از کتاب پروست را می‌آورم که به‌خوبی نشان می‌دهند موضوع کتابش همان تذکار و تکرار است که کیرکگور هم بدان پرداخته بوده:

ص 327 طرف خانه سوان:
میان همه‌ی شیوه‌های پرورش عشق، همه‌ی ابزارهای پراکنش این بلای مقدس، یکی از جمله‌ی کاراترین‌ها همین تندباد آشفتگی است که گاهی ما را فرا می‌گیرد. آنگاه، کار از کار گذشته است، به کسی که در آن هنگام با او خوشیم دل می‌بازیم. حتی نیازی نیست که تا آن زمان از او بیشتر از دیگران، یا حتی به همان اندازه، خوشمان آمده بوده باشد. تنها لازم است که گرایش‌مان به او منحصر شود. و این شرط زمانی تحقق می‌یابد که_هنگامی که از او محرومیم_به جای جستجوی خوشی‌هایی که لطف او به ما ارزانی می‌داشت یکباره نیازی بیتابانه به خودِ آن‌کس حس می‌کنیم، نیازی شگرف که قوانین این جهان برآوردنش را محال و شفایش را دشوار می‌کنند_نیاز بی‌معنی و دردناکِ تصاحب او.

در این جا «تصاحب» همان میلِ به تکرار است و «جستجوی خوشی‌هایی که لطف او به ما ارزانی می‌داشت»، همان میلِ به تذکار است.

[محمدعلی کرمی · Rating 5 out of 5]

"تکرار" از کیرکگور کتابی نبود که بخوام با یک بار مطالعه، کامل متوجه بشم؛ احساس می‌کنم نیاز به تکرار مطالعه این کتاب دارم!
کتاب خیلی جالب و عجیبی بود و دیدم که برخی تصور می‌کنن که محتواش انسجام ندارن، اما به نظر من اینطور نبود، هرچند گفته میشه که باید همراه با "ترس و لرز" خونده بشه تا بهتر درک بشه.
.
کیرکگور در این کتاب راجع به تکرار و تذکار بحث می‌کنه، دو امر که عکس همدیگه هستن، تذکار که از فلسفه یونان باقی مونده به معنای یاد آوردن چیزیه که قبلاً وجود داشته و رو به عقب تکرار می‌شه، اما تکرار یعنی یادآوردنِ رو به جلو؛ به زعم کیرکگور تکرار سنتز دو مفهوم تذکار و "ترفیعِ" هگلی و تجدید خاطره‌ای از آینده‌اس، یعنی خاطره وارونه.
.
شخص در تذکار با عقب رفتن در زمان دوباره چیزی رو می‌بینه و اما در تکرار، با جلو رفتن چیزی رو فراهم می‌کنه. "تکرار حرکتی درونیه، نه تکاپوی بیرونی"، به همین علته که کنستانتین در سفر به برلین به این نتیجه رسید که تکرار در بیرون از خود غیر ممکنه‌. به عقیده کیرکگور تکرار در حوزه زیباشناسی ممکن نیست.
.
کیرکگور در ماجرای عشق جوان به دختر، حرف از این موضوع رو وسط می‌کشه که جوان صرفاً عاشق دختر شده تا قوه شعر گفتنش به کار بیافته، و در حقیقت عاشق نبوده و عشق تنها براش یک محرک برای تبدیل شدن به شاعر بوده؛ این حرف من رو دقیقاً به یاد سبب شناسیِ "آلفرد ادلر انداخت. همونطور که ادلر میگه که پشت هر رفتار و احساس که انسان داره غایت و هدفی وجود داره، کیرکگور هم موضوع رو به همین شکل توضیح میده، یعنی وجود غایت و هدف پشت هر رفتاری، که این غایت برای جوان، شاعر شدن بوده.
.
متاسفانه موخره ‌کتاب که بخش بسیار مهمی از کتاب بود و کیرکگور ایده‌ای سیاسی رو در اون مطرح میکرد رو به خوبی درک نکردم، شاید بعد ها با تکرار مطالعه بتونم به درک بهتری ازش برسم!

[Uroš Đurković · Rating 4 out of 5]

Ponavljanje. Bez razlike. Ponavljanje. I uvek, ponavljanje...

'Ako su Grci rekli da je sve saznanje sećanje, rekli su da je čitavo bivstvovanje koje je tu, već bilo; kada kažemo da je život ponavljanje, tada kažemo da bivstvovanje, koje je tu bilo, postaje sad tubivstvujuće. Ako nemamo kategoriju sećanja ili ponavljanja, tada se čitav život razlaže u praznu i besadržajnu buku.' (31)

'Pesnikov život počinje u sukobu sa čitavim postojanjem. Treba naći neko smirenje ili neko opravdanje; jer u prvom sukobu on uvek mora da gubi, i ako hoće odmah da pobedi, nije u pravu. Pesnik sada nalazi opravdanje baš u tome što ga postojanje trenutno oslobađa, dok bi on da samog sebe poništi. Njegova duša dobija sada religiozni ton. To je ono što ga u stvari nosi, mada nikad ne dolazi do proboja.' (122)

'Ponavljanje i sećanje je isto kretanje, samo u suprotnom smeru. Jer ono čega se sećamo, bilo je i povratno se ponavlja, nasuprot čemu se stvarno ponavljanje unapred seća. Zato ponavljanje, ako je moguće, čini čoveka srećnim, dok ga čekanje čini nesrećnim. (...) Samo je ljubav u sećanju srećna ljubav, rekao je jedan pisac. I sasvim je u pravu, ako se setimo da ona čoveka najpre čini nesrećnim. Ljubav ponavljanja je zaista jedino srećna. Kao i sećanje, ono nema nemir nade, nema zastrašujuću pustolovnost otkrića, ali ni melanholiju sećanja, ono ima blaženu sigurnost trenutka.' (7-8)

Kako bi (i da li bi) filozofi pričali o žanru ovog dela, to ne znam, ali moguća radna definicija bila bi 'filozofsko-esejističko-epistolarni ljubavni roman'. I kao svako žanrovsko određenje i ovo bi bilo pre svega fioka, kutija za lakši raspored, a ne nešto apsolutno. Ipak, u njoj se nalaze opsezi ponavljanja: egzistencijalni (filozofija), dijalektički (esej), komunikacija (epistolarni) i emocionalni (ljubav). Ovakav totalitet ponavljanja može i ponajbolje biti prigrljen od književnika, jer nije zasnovan na sistemu, već hodu, pokretu, kinesisu. Melanholični tumaraoci znaju zašto...

I bez znanja o čuvenoj priči o ljubavi sa Reginom Olsen, 'Ponavljanje' nudi razmišljajne vodopade. A to što su se mimoišli uvek mi je delovalo kao sofisticirani izgovor da Kjerkegor* ne prihvati sopstvenu odgovornost za suživot. Kočnica je proradila, a sa njom usledila sublimacija.) Poput razloga raskida veridbe, isto tako mi poznata trijada stadijuma životnog puta (estetički/etički/religiozni) deluje koliko šarmantno i blisko, toliko i klimavo:
'Dok je estetska egzistencija pretežno uživanje, etička je egzistencija pretežno borba i pobeda. Religiozna egzistencija je neprestano očajanje. U očajanju čovek počinje religiozno da diše. Jer estetski čovek ima trenutak, etički pobeđuje u istoriji, a religiozni čovek zadobija večnost.' (138)
Ali bez nje, bitne stvari mogu da promaknu. I u knjizi i van nje.

* Pitao sam jednog poznanika koji je diplomirao danski da mi potvrdi konačno kako se ovo prezime čita. Sve češće nailazimo na primere Kirgegor ili Kirkegard, ali Kjerkegor je najbliže danskom izgovoru, pa bi se mogao upravo ovaj oblik uvažiti. Postoje neke nedoslednosti u srpskim pravopisnim rešenjima vezanim za transliterciju skandinavskih jezika, ali ako Danci tako čitaju svog najpoznatijeg čoveka, i ja ću!

[Miguel Cisneros Saucedo · Rating 5 out of 5]

"La Rpetición" de Kierkegaard es una obra filosófica profundamente enriquecedora que aborda temas existenciales fundamentales con una perspicacia y originalidad incomparables. En este libro, Kierkegaard explora la naturaleza del individuo, la repetición y el sentido de la existencia de una manera que desafía las concepciones convencionales de la filosofía y la vida misma.

A través de la narrativa del joven viajero, Kierkegaard nos sumerge en un viaje introspectivo donde la repetición se convierte en un tema central. La repetición, para Kierkegaard, no es simplemente un ciclo monótono de eventos, sino que implica una profunda reflexión sobre la naturaleza del ser humano y su relación con el mundo que lo rodea. A medida que el protagonista se enfrenta a situaciones repetitivas en su vida, se ve obligado a confrontar sus propias elecciones, deseos y la búsqueda constante de significado.

Lo que hace que "La repetición" sea una obra notable es la forma en que Kierkegaard entrelaza conceptos filosóficos complejos con una narrativa cautivadora y accesible. A través de diálogos perspicaces y reflexiones profundas, el autor nos invita a cuestionar nuestras propias experiencias de repetición en la vida cotidiana y a buscar un mayor entendimiento de nosotros mismos y del mundo que habitamos.

Además, la obra de Kierkegaard destaca por su enfoque en la individualidad y la subjetividad. A medida que el protagonista se enfrenta a sus propios dilemas existenciales, el lector se ve llevado a un viaje de autoexploración y autoconciencia. Kierkegaard nos recuerda que cada individuo es único y que la repetición no implica necesariamente estancamiento, sino la oportunidad de encontrar significado en nuestras acciones y elecciones repetidas.

En fin, ésta es una obra maestra de la filosofía existencial que despierta la mente y el espíritu del lector. Con su profundidad filosófica, su narrativa cautivadora y su relevancia atemporal, este libro merece un lugar destacado en la biblioteca de cualquier persona interesada en explorar las complejidades de la existencia humana. Doy gracias a la editorial Alianza por hacer más accesible a éste maravilloso autor.

[thuys]

Câu hỏi cho Kierkegaard là, liệu Đan Mạch có làm nên điều gì tại EURO năm nay? :))) Trong những ngày hóa ra lại thèm mong sự lặp lại trước vẫn tưởng nhàm chán mà nay ngẫm hóa là an nhiên vô sự thì đọc cuốn này bèn tự hối mình tìm cho ra một lối tư duy, gọi là mỹ học hay là triết học hay là gì gì cũng được, nhưng miễn sao đem ra làm bệ đỡ cho tâm thần hòng đón nhận mọi sự trong đời mà dẫu có bất ngờ xảy đến cũng không lạc lối. Suy nghĩ của bình dân, đối với những kẻ tư tưởng, và suy nghĩ của những kẻ tư tưởng, đối với đám bình dân, đều coi nhau là bọn loạn thần kinh cả. Tôi sẽ gắng loạn thần kinh một cách có hệ thống.

[Nguyên Trang · Rating 5 out of 5]

Thích ông Kierkegaard này dã man. Đọc như được gãi ngứa. Tìm thấy bản thân trong sự khốn nạn của cả ba nhân vật người quan sát anh thanh niên với chị crush =)) Ai dịch hết Kierkegaard đi cho đọc với :((
Duyên ghê, đúng lúc đang si mê lý thuyết lặp lại thì đọc đúng cuốn này, càng thêm tin yêu. Đời người là cứ phải sống cho thật khốn khổ tan nát vào thì mới có lúc lặp lại được. Một khi đã lặp lại thì đúng như ông này nói ban đầu, không gì hạnh phúc hơn. Lặp lại y chang mọi sự mà thấy thanh thảnh dễ chịu thì mới là thật sự là sự giải thoát cuối cùng.

[SerA Mo · Rating 4 out of 5]

کتاب عجیبی است، یعنی درواقع مبحث عجیبی است. فهم «تکرار» از منظر فلسفه و تاثیر آن در زندگی آدمی به مثابه یک امر مثالی و نه یک امر انتزاعى.. به شخصه و با سطح مطالعات الانم، شاید تنها 60% محتوای کتاب را درک کرده باشم، اما همین مقدار نیز تاثیر عمیقی روی من گذاشت.
کیرکگارد با نوشتن هر سطر، به نوعی روح خودش را شخم می‌زده، ولی هر رَج، انگار که بر وجود من فرود آمده باشد، تمام وجودم الان در حیرت و تشنگی‌ست..

[Mehrshad Zarei · Rating 3 out of 5]

«بعد از هر شکست شما یک وظیفه بیشتر ندارید، اینکه دوباره باید شکست بخورید و اینبار بهتر و زیباتر از گذشته.»
بکت

[Milan · Rating 4 out of 5]

Drugo iščitavanje Kjerkegorovog “ponavljanja” posle šesnaest godina: ponavljanje. Kjerkegor kaže: “čovek ne treba da se pokrene s mesta da bi se uverio kako nema ponavljanja” i to je, u užem smislu, sasvim tačno, premda je u pitanju kompleksan pojam pod kojim se mnogo toga podrazumeva. S tim u vezi, ni moje čitalačko iskustvo nije i ne može (ne treba) biti isto kao i prvi put. Iz sećanja su se, na primer, u potpunosti sprali delovi koji govore o transformaciji očaja pesnika u religioznu ekstazu, a ostali živi opisi bezmerne naklonosti koja, nakon što je od voljenog bića pozajmila Sliku, ni od čega ne zavisi, pa ni od dotične osobe. No, krenimo od početka.

„Ponavljanje“ je autobiografsko delo koje ne pokušavam da žanrovski odredim. Neimenovani pesnik se poverava „slaboumnom“ prijatelju, ispoveda svoje ljubavne jade: jedna Kjerkegorova persona govori s drugom: pokušaj pomirenja i (samo)opravdanja: šta se desilo s Reginom Olsen?

Pesnik predstavlja iracionalno, duboko duhovno, religiozno ali takođe osnovno i (jedino)značajno u Kjerkegoru. Njegova naklonost je, od samoga trenutka upoznavanja, u potpunosti proizvod sećanja, tj. ponavljanja prvobitnog ushita u mislima, čime ideja nadrasta objekat ljubavi, i zatim, kao nepoželjan teret, istiskuje iz odnosa. Kjerkegor primećuje da se za pesnika ništa ne bi promenilo čak i da voljena osoba umre: već je obezbeđeno sve što je neophodno. Brak i dalje zbližavanje bi paradoksalno satrli ljubav: stvarnost se ne može porediti sa životnošću ponovnog proživljavanja, odnosno ponavljanja.

„Ja sam pravilno postupio: moja ljubav ne može se izraziti u nekom braku. Ako to učinim, ona je uništena.“

Druga strana, „slaboumni“ prijatelj, pripovedač, je ono racionalno, hladno i analitičko u piscu. Pouzdani savetodavac i glas razuma. Pesnik ga pita:„Zar nije slaboumno biti uvek tako budan, uvek svestan; nikada mutan i sanjar?“ Ako su jasni Kjerkegorovi stavovi prema nauci, logici i razumu (kojima se i sam koristi kada protiv njih piše) ni malo ne čudi što trezvenost izjednačuje sa slaboumnošću. Za njega je racionalno u osnovi tiransko i sputavajuće dok je pravo saznanje i razumevanje stvar intuitivnog i ličnog (jedinstvenog) doživljaja.

Očajavanje Kjerkegorovom pesniku, koji je „u sukobu sa čitavim postojanjem“ otvara vrata religioznosti, u kojoj, na kraju, nalazi mir i utehu. (Taj famozni „skok“ u veru nikada nisam mogao prihvatiti, pa ni samu reč, jer „skok“ simboliše odvažnost – kvalitet koji se ne bi mogao pripisati ni skakaču u potrazi za metafizičkim ukotvljenjem, ni Kjerkegoru.)

O samom ponavljanju kao pojmu se može mnogo toga reći i teško ga je precizno definisati: ponavljanje koje, za raliku od sećanja, iznova „doživljenu" prošlost oblikuje sadašnjim trenutkom i prikazuje na novi način; ponavljanje koje vodi transcedenciji, usled koga ništa stvarno nije više neophodno (ni predmet ljubavi da bi se volelo); ponavljanje koje vodi religioznom kroz reafirmaciju vere u trenutku suočavanja sa sumnjom (ponavljanje biranja vere, Jov)...

„Ponavljanje“ je, što se mene tiče, (i dalje) sjajno štivo i ponavljanje „ponavljanja“ definitvno nije bila loša ideja.

Gde sam ja? Šta je to što se zove svet? Šta znači ta reč? Ko me je u sve ovo uvukao i sad me tu ostavlja? Ko sam ja? Kako sam ušao u svet, zašto me nisu pitali, zašto me nisu upoznali s običajima i ulaskom, već su me samo gurnuli u stroj, kao da me je kupio neki trgovac dušama? Kako sam postao učesnik velikog poduhvata koji se zove stvarnost? Zašto treba da učestvujem? Nije li to dobrovoljna stvar? I ako treba da me prinude da budem učesnik, gde je tu dirigent? Hteo bih nešto da prigovorim. Zar nema dirigenta? Kuda bi onda trebalo da se obratim sa svojim prigovorom? Pa život je debata, mogu li da zamolim da se i moj stav razmotri?

[Nadisha · Rating 5 out of 5]

Brilliance drips from these pages not because it is monumental but because it speaks to those who read it on an intimately human level and provides solace to life's biggest questions. Love is a word we assign to something indescribable. It can only be referenced, yet Kierkegaard manages to provide insight into the tendencies we have when approaching love. He combines the forward struggle towards finding truth and transcendence, presence and awareness, to the struggle against the time, desire, pleasure, and urgency that comes with love. Love of recollection is a further extension of man's inclinations towards an urgent sacrifice of freedom and surrender, and it's furthermore a deceitful, manipulating entity, capable of confusing and delighting as it swallowing those it tortures. A fruit that never satisfies.

Love of repetition is something, upon my first read of Repetition , I sought a definitive description of. I wanted to know what this hazy, etherial entity was and why it was so hard to attain. What are we working towards? Upon the second and third reads, I realized it's likewise to Plato's good or Aristotle's happiness...it's everything encompassing the mindset and awareness required to reach it. Kierkegaard's account of the Young Man is a clever and introspective look into the struggle against recollection and towards repetition, though I don't find it to be the most poignant aspect of this work. His beginning meditations interest me the most, and the letters only further illustrate his points. Repetition is something must be willed, it cannot be urged but it must be accepted as life is a world of repetition, yet it can be so easily overtaken by the storm of recollection. A deliberate utilization of freedom and dialectic practice is required to maintain that will, and Kierkegaard dictates both what that entails and how it will be perceived. Kierkegaard is an artist with his words, and they deserve to be read again and again, repeated and savored. Everything is true and everything is beautiful.

Do read this and then read it again.

Also, the Van Dormael brothers' "Mr. Nobody" is a beautiful film to watch alongside this. It deals with a wealth of lessons and philosophical meditations, but it does a spectacular job at illustrating what I would argue is the ability to find repetition against the storm of recollection. It also contains major Kantian and Platonic undertones, and it's just in itself a truly beautiful piece of work. It might illuminate parts of the reading that are harder to grasp, and it's will resonate with all those who give the time.

[Zahra Rashidian · Rating 5 out of 5]

، واقعا از خوندنش لذت بردم و این که از دوست عزیزی هدیه گرفته بودمش لذتش رو چند برابر کرد.
این کتاب در عین حال که هم رمانه، هم رساله ی فلسفیه، و هم یک متن دینی ، در عین حال هیچ‌کدوم نیست.
برعکس ترس و لرز که خوندنش برای من سه ماه طول کشید و واقعا سخت بود، تکرار رو در ۲۴ ساعت خوندم. ساختار متن یه چیزی شبیه به داستانه و حتی خود روایت به تنهایی برای من جذاب بود. و ترجمه ی بسیار خوبش با حفظ شاعرانگی و به کار بردن ترکیب های آشنای ادبی خوندنش رو چند برابر لذت‌بخش کرد.
کتاب با نام مستعار کنستانتین کنستانتینوس نوشته شده، و متن کتاب از زبان همین شخصه، که با فردی ملاقات می‌کنه که بدون هیچ دلیل منطقی ای نامزدی اش رو با دختری که عاشقشه می‌خواد بهم بزنه. حقیقت اینه که این شخص که تا آخر کتاب بدون نام باقی می‌مونه با صداقت رابطه‌اش رو با دختر بی‌نام شروع می‌کنه، چون واقعا عاشقش بوده. و حالا که احساساتش به نوعی تغییر کردن و دیگه نمی‌تونه رابطه رو ( که احتمالا به ازدواج ختم می‌شه) ادامه بده، اگر رابطه رو بهم بزنه، به بی‌وفایی محکوم می‌شه و اگر رابطه رو بهم نزنه، باز هم بی‌وفایی کرده چون احساسات صادقانه‌اش از بین رفته اند.
با این دیلما، وارد کتاب می‌شیم و به راه حل پیشنهادی، که همون تکراره می‌رسیم.
در نهایت، به نظرم خوندن کتاب احتیاج به پیشینه ی فلسفی خیلی زیادی نداره، و مخصوصا پاورقی های مترجم اصلی و فارسی واقعا این نیاز رو تا حد زیادی برطرف می‌کنن.

[Davide · Rating 5 out of 5]

One of the readings that marked me the most when I was 18.

I clearly remember the intensity that surrounded these words and the mental constructions they aroused.


Una delle letture che mi ha segnato di più quando avevo 18 anni.

Ricordo chiaramente l'intensità che circondava queste parole e le costruzioni mentali che suscitavano.

[бетмен]

"живот ми је доведен до крајности, гадим се живота, он је безукусан, без соли и смисла. и да сам гладнији од пјероа не бих могао јести објашњење које људи нуде. стављамо прст у земљу да бисмо омирисали у којој се земљи налазимо, ја стављам прст у постојање, и оно мирише на ништавило. где сам ја? шта је ово што се зове свет? шта значи та реч? ко ме је у све ово увукао и сад ме ту оставља? ко сам ја? како сам ушао у свет, зашто ме нису питали, зашто ме нису упознали са обичајима и уласком, већ су ме само гурнули у строј, као да ме је купио неки трговац душама? како сам постао учесник великог подухвата који се назива стварност? зашто треба да учествујем? није ли то добровољна ствар? и ако треба да ме принуде да будем учесник, где је ту диригент? хтео бих нешто да приговорим. зар нема диригента? куда бих онда требало да се обратим са својим приговором? па живот је дебата, могу ли да замолим да се и мој став размотри? ако треба да прихватимо живот такав какав је, зар не би било боље да никад не сазнамо какав је?"

не могу да се одлучим да ли да напишем човек мог живота lore или он је буквално ја.

"плашила би ме јер је идеал, а ја превише поносан да бих дозволио да ико на свету има снажнија и постојанија осећања од мене."

"оно што одређује правац људских мисли суштински се налази у самом човеку."

кјеркегор је овде и приповедач и млади песник ком треба савет, глас разума. он слуша и саветује младог себе и наводи га ка слободи и срећи кроз понављање. "понављање и сећање је исто кретање, само у супротном смеру. јер оно чега се сећамо, било је и повратно се понавља, насупрот чему се стварно понављање унапред сећа. зато понављање, ако је могуће, чини човека срећним, док га сећање чини несрећним. /../ само је љубав у сећању срећна љубав, рекао је један писац. и сасвим је у праву, ако се сетимо да она човека најпре чини несрећним. љубав понављања је заиста једино срећна. као и сећање, оно нема немир наде, нема застрашујућу пустоловност открића, али ни меланхолију сећања, оно има блажену сигурност тренутка. нада је нови део одеће, крут, гладак и блистав, али га никад нисмо имали, и зато не знамо како ће неком стајати и како ће му пасовати. сећање је одбачени део одеће, који, ма како био леп, ипак не пасује, јер смо из њега израсли. понављање је неуништива одећа, која чврсто а ипак нежно приања, нити стеже нити ландара."

међутим млади песник није имао снаге за то (кјеркегор је раскинуо веридбу са девојком о којој је после писао у свим својим делима, "она је била повод који га је учинио песником"), а приповедач покушава да објасни своју одлуку и идеје које су јој претходиле кроз, усудићу се да кажем, "оживљавање" младог себе.

"истог тренутка када наступи стварност, све је изгубљено, јер је прекасно. стварност, у којој она [љубав] треба да пронађе свој смисао, остаје за мене само сенка која промиче поред моје праве духовне стварности, сенка која ме час наводи на смех, чак се узнемирујуће уплиће у мој живот. окончало би се тиме што бих тетураво посегао за њом као да посежем за сенком или пружам руку према некој сенци. зар ту љубав није проиграна?"

у последњем стадијуму живота наступа религиозна егзистенција која је "непрестано очајање. у очајању човек почне религиозно да дише. јер естетски човек има тренутак, етички побеђује у историји, а религиозни човек задобија вечност."

[Carlos Martín · Rating 2 out of 5]

al menos antes cuando un hombre te ghosteaba escribía cientos de páginas buscándole un sustento filosófico idk
(2'5⭐️)

[Tomasz Kukielka]

A book in search of a reader

The author admits “Repetition” is written backwards so I only find it suitable to write a backwards review. I would like to find out who is this book not for and maybe in the process peel the layers to discover something about it.

First off, this is a book written by a 19th century philosopher. Just that fact alone should eliminate 95% of potential readers (scientific fact) - despite that it contains very little philosophy and a lot of psychology (as the subtitle suggests). Would Constantin Constantius, a renowned psychologist win more broad readership?

A down to earth, practical person will not find anything practical in here. It is not a “Guide To... In 10 Easy Steps” or a motivational essay (isn’t what the psychology is for?) It is not about perfecting your skills by practice. And it is not about dealing with emotional toll of doing the same thing over and over. It offers no advice to industrial laborers. A side note: how can any pragmatic person take seriously an author who spent his father’s fortune on publishing his writings until nothing was left and then he died?

The book is not a romance for lightweight summer reading. A thrill-seeker looking for excitement of following the plot of lovers’ separation and later triumphant reunion will not find any fodder here. Want a spoiler? There is no happy ending. There is an underlying love story but it is not carnal and therefore not interesting...

The author mentions some books were written in a way that they could not be understood by heretics. So who are the heretics these days? More or less the same as in the author’s time: the sprinters, who have no time to stop at this text because they have to run. More than once I have heard or read from scholars: “I don’t understand ‘Repetition’. It is insignificant, it did not lay any foundation for any new philosophy.” Indeed it is not written in three fat volumes to lay any foundations but these modest hundred pages can be read in two evenings. The word repetition throws the scholars off because of their preexisting understanding of the concept. But the author is not talking about the physical realm where repetition is the natural outcome of the laws of physics, like orbiting of astral bodies or changing of the seasons - neither is he interested in studying how they can never be identical. He is also not talking about psychological forces which establish that a pleasure and comfort is derived from safe routines and predicability of the same things happening at regular intervals. To confuse readers Kierkegaard begins by sending Constantius, his narrator, on a fool’s errand to find repetition of pleasure in aesthetics. But then later puts an unusual explanation in the mouth of the same narrator: recollection goes backwards as repetition goes forward. Somewhat cryptic? Reading and rereading, and rethinking these passages we may find an interesting twist and key turn here: repetition is redefined as something different from the popular understanding of the term. Kierkegaard’s repetition is a consequence of a individual's positive choice (e.g. marry the girl) in contrast with recollection as a consequence of individual’s negative choice (not marry the girl). The positive and negative being used loosely here only to describe the individual’s desired or undesired path. If I may present my coarse translation from Kierkegaardian to plain language, repetition is “living the choice” and recollection is “regretting the choice”. The word “regret” is an approximation here because how can you regret the right choice? But then, following the ironclad logic in a similar way, how can you be in despair and not know it? The choice of an individual is the key and it’s not about a small choice like whether to eat scrambled eggs or sunny side up for breakfast - this is about person’s life-defining choices, which shape the path for the rest of his or her life. The decision to break the engagement with Regine Olsen was a central moment in Kierkegaard’s life. The book is yet another attempt to explain his decision. In this one he claims innocence, in another one he portrays a cynical seducer (per the claim that breakup should not be tactful but brutal).

Constantin concludes the book is about an exception. The exception goes beyond the universal but also against it. The protagonist breaks the engagement with the girl once she awakes a poet within. The girl, we can imagine, is beautiful, kind, smart, with all sorts or virtues but... otherwise ordinary. She wants typical things in an ordinary life. And she wants to share the life with him. Did he fall out of love as some might suggest? No, this cannot be further from truth: if this was so the decision would not be difficult and he would not wish for the impossible to regain her through repetition in supernatural realm. He reaches the point of hoping against all hope, which can only be solved by a divine intervention. Kierkegaard’s life stopped the day he made that decision - in material plane he did not move any further and all his writings spring from that pivotal moment, with Regine ever-present in his books. If that union was realized, it would have forced the genius son of a merchant who despised merchants back into the ordinary, with ordinary tasks and duties filling his days. Possibly he would find happiness in being with the woman he loved but more likely he would hate that life.

I started with silliness of trying to find who is this book not for. Can I answer who is this book for? That would be another folly: it’s nobody in particular but potentially anybody. Maybe the only thing we could say is that a book about an exception requires an exceptional reader? If you fall into any of my “not for you” category, yet you still read it, find it worthwhile, especially if you understand it differently - then it makes you an exception and me - a heretic.

[Melika Khoshnezhad · Rating 4 out of 5]

کیرکگور عزیزه؛ بااین که شاید به‌خاطر بخش زیادی از حرفاش - مخصوصاً وقتی وارد تقسیم‌بندی سپرهای زندگی می‌شه و در برابر سپهر اخلاقی، ارزش والاتر رو متعلق به سپهر دینی می‌دونه- ، خیلی سخته برام که باهاش همراه بشم. برای همین خوندن «ترس و لرز» برای سخت و عجیب بود. اما «تکرار» از جنس دیگری است. از جنس دغدغۀ هستی انضمامی انسان و برای همین به مسئلۀ یه نامزی به‌هم‌خورده و چرایی اون می‌پردازه، همین‌قدر انضمامی و زمینی.
اما جدای اون فهم کیرکگور از «تکرار» برام خیلی جالب و ارزشمند بود. تکرار به‌مثابه بازتولید و به پیش رفتن. این‌که تکرار صرفاً به‌معنای انجام بارها و بارهای یکسان کاری نیست بلکه به‌معنای بازکشف چیزهایی‌ست که در گذشته از کنارشان عبور کرده بودی و بنابراین آینده تبدیل می‌شود به کشف گره‌های گذشته. این فهم از تکرار رو می‌شه در هر چیزی به کار بست، در خوانش دوبارۀ کتابی که بارها خواندی و هر بار معنای تازه‌ای می‌یابی و بنابراین همان عمل پیشین عیناً تکرار نشده است، در نواختن قطعه‌ای که هر بار ژرفای بیشتری پیدا می‌کند و بیش از هر چیز در دوست داشتن کسی که هر روز دوستش داری.

[Helia Naseri · Rating 3 out of 5]

جسته و گریختگیش شاید باب میلم نبود، حتی میتونم بگم یه جاهایی اصلا منظورش رو متوجه نمیشدم که چرا این مثال رو میاورد. اما موخره‌ی کتاب که توسط صالح نجفی نوشته شده بود، خیلی روشنم کرد و خوشحالم که این موخره رو نوشته بود.

[Nemo]

She is the boundary of his being

Kierkegaard met Regine Olsen in Copenhagen in 1837, and, by all appearances, there was a deep attraction between the two. They were engaged in 1840, but Kierkegaard immediately broke off the engagement the following year. Regina married her old tutor in 1847, and the couple left Copenhagen for the Danish West Indies in March 1855. Kierkegaard died in November that same year, having remained a celibate bachelor all his life.

These facts about Kierkegaard's life can be gathered from Wikipedia, and all the rest from his own writings. I first encountered Kierkegaard three years ago when I read Fear and Trembling. I knew nothing about him except his reputation as a Christian philosopher with a keen intellect. By the time I finished the book, however, I had learned about his affair with Regina and his innermost thoughts about their relationship. Kierkegaard would not divulge his secrets to any living person, yet he pours his heart out in his books, and Regina is in almost every one of them.

Repetition is a companion and prequel to "Fear and Trembling". A couple of times during reading, I had to keep back sentimental tears from staining the pages (for I borrowed the book from the local library). Kierkegaard wrote that Regina was "the boundary of his being". I suppose he wasn't exaggerating, since he died --became completely dissolved as it were, when she left the city where they both lived.

Can an existentialist love?

Heraclitus says that all things are in motion and nothing at rest, and that you cannot go into the same river twice. Plato counters by arguing that if that is the case, knowledge and love would be impossible. "There will be no one to know and nothing to be known"; in the same vein, there would be no one to love and be loved.

The existentialists seem to subscribe to Heraclitus' view, which makes me wonder whether they can have a normal relationship. If they themselves and the ones they are supposed to love are constantly in the process of becoming, how can they remain in love? As far as I can gather, Nietzsche never had a romantic relationship with woman. ("Suppose truth is a woman, what then?" Then you don't have it, period.)

I cannot say whether Kierkegaard's struggles with love also arise from his existentialist view, which leads the Young Man to proclaim, "I stick my finger into existence -- it smells of nothing." He seems to have progressed from the aesthetic sphere to the religious (in the spirit if not in the flesh), when Works of Love was published, fours years after Repetition. In that book, he contrasts the worldly conception of love, as sublimated by the poets, with the Christian ideal.

[habib amiri · Rating 5 out of 5]

خاطره، آرزو، توهم

تا به حال گمان می کردم که "تخیل" رخدادی است که از آینده سخن می گوید یا دست کم فرآیندی است که در آینده اتفاق می افتد، اما با فرض این که "آینده" صرفا مجموعه "تکرار" هایی از گذشته باشد، پس تخیل امری است که باید در گذشته به دنبالش گشت.
آرزو و تخیل از استعداد سرچشمه می گیرد و استعداد یک موهبت درونی و غیر اکتسابی (قابل پرورش اما غیر اکتسابی است زیرا در صورت داشتن توانایی کسب "استعداد" این واژه جای خود را به "مهارت" می سپرد) است.
برای شکوفا کردن استعداد یا به بیان دیگر برای پرورش استعداد درونی، یکی از اصلی ترین ابزارها تخیل کردن است؛ به گمانم ما با تخیل نه تنها در آینده سیر نمی ‌کنیم بلکه همچون باستان شناسی که با دقت و احتیاط فراوان اقدام به حفاری می کند و با ظریف ترین و حتی لطیف ترین شکل ممکن با مشتی خاک رفتار می کند، رفتار می کنیم و شروع به حفاری در درون خودمان می کنیم نه خارج از خود.
"تخیل" همچون غبار روبی است که پرده از استعداد درونی مان بر می دارد، همچون نوری است تا بتوانیم به وسیله آن مناظر درون غار درونی خویش را مشاهده کنیم. قدرت "تخیل" اما نیاز به پرورش دارد.
مفهوم زمان پدیده ای نسبی است و ما در هر لحظه از حیات خویش با سه زمان : گذشته، حال و آینده همراه هستیم. توصیه تمامی اندیشمندان بر این بوده که در زمان حال زندگی باید کرد، حال سوال اینجاست که اگر توانستیم به این آرمان برسیم، (یعنی در زمان حال زندگی کنیم) پس از آن باید به تفکر در مورد آینده پرداخت یا به کنکاش گذشته؟
واژه "خاطره" در این جا شاید صورت دیگری از "تخیل" باشد با این تفاوت که ما با تخیل تلاش می کنیم خاطرات آینده را به گونه ای اسرار آمیز "پیش بینی" کنیم در صورتی که با مرور خاطرات ما در تلاش هستیم تا اتفاقات گذشته را باز آفرینی کنیم.
افسوس که "حافظه" و "تخیل"مان از باز آفرینی و پیش بینی کامل این دو مهم ناتوان است و چه بسا در هر دو مورد دچار پدیده ای به نام "توهم" گردد!

[Dorsa Ehya · Rating 4 out of 5]

کتابی که برای من (خواننده‌ی معمولی با دانش متوسط) کمی گنگ و مبهم و سنگین بود اما میگذارمش پای تازه وارد بودنم در خوانش کتاب‌های فلسفی نوشته فیلسوفان بزرگ. اما به هر حال باید از یک جا شروع کرد.

موضوعات پراکنده‌ی کتاب کمی آدم رو گیج می‌کنه و به نظرم کیرکگورِ نازنین کمی منظورش رو از تکرار انتزاعی بیان می‌کنه و در انتقال این منظور به منِ خواننده موفق نیست اما مقاله‌ی مترجم در انتهای کتاب کمک می‌کنه بفهمیم کتاب چه موضوعی رو می‌خواسته به ما بگه. اما داستان قابل فهم‌تر کتاب از روایت عاشقانه‌ای که داره بیان میشه با نثر بسیار زیبایی بیان شده و چون تجربه‌پذیرتره، فهمش هم آسون‌تره

پ.ن: ترجمه‌ی بسیار خوب صالح نجفی در همین فهم حداقلی من از کتاب بسیار موثر بود.

[Eshraq]

من خوندن این کتاب رو ماه‌ها طول دادم چون به زمانم گره خورده بود.
تاثیرش تا ابد میمونه.

[Roger · Rating 4 out of 5]

Les paraules de Kierkegaard es claven com agulles. Es nota que és un llibre escrit des del dolor, potser per això el fa tant punyent.

"Sí, otra vez soy yo mismo. Poseo nuevamente, como si acabara de nacer, mi propio yo, este pobre yo que hace bien poco tiempo yacía tirado en la cuneta del camino y nadie se dignaba a recogerlo."

[Ehab mohamed · Rating 5 out of 5]

خاطرة من وحي الكتاب، وليست مراجعة له.


لا يعتبر الإنسان واجدا إلا باستشعاره هذا الوجد.

فمكانةٌ ومكان وصحة ومال، دون استشعار بقيمة كل هذا، لا معنى له، إذ الوجد في الاستشعار.

آدم كان عليه أن يفقد كل شيء، المكان والمكانة، لا ليفقدها أبدا، ولكن ليتستعيدها مجددا مستشعرا إياها وقيمتها، فما معنى الجنة ومعنى القرب من الله إذا لم يجرب النقيض، فلكي تجد كل شيء لا بد أن تفقد كل شيء لتستعيده مستشعرا قيمته، فكلنا مطردون من الجنة لا لنفقدها أبدا ولكن لكي نستعيدها عارفين قيمتها.


كان أيوب مالكا لكل شيء، أهل ومال وقربة ومكانة، ولكن كان لا بد أن يفقدها لا ليستعيدها مستشعرا بها وفقط، بل ليستعيدها ويستعيد مثلها معها.


يوسف كان له أن يعاني ظلمات الجب وظلمات البهتان وضيق السجن ليخرج مستعيدا كل ما فقده وأمثاله معه مرات ومرات وحينها فقط قال رب توفني مسلما وألحقني بالصالحين، قالها لحظة التمام ولحظة الكمال ولحظة الاستشعار التام بالنعمة ولم يقلها لحظة الظلمة والضيق والسجن، قالها لحظة الفهم للطف الله الخفي، اللحظة التي جعلته يدرك أن هذا لطف الله الدنيوي، فما بالك باللطف الآخروي؟!!، فلم يصبر عن الله وطلب العودة إلى لطفه الأتم مسلما مسلما سالما، اللهم بلغنا لطفك وأدخلنا في رحمتك وفي عبادك الصالحين مسلمين سالمين مستسلمين.


محمد، فقد أمه وأبيه وعمه وجده وزوجه وابنه ووطنه، ليعوضه عن هذا كله ليس ومعه مثله كما حدث مع أيوب بل ومعه أمثاله، طرد من مكة لتصبح له الأرض بأكملها مسجدا وطهورا، فقد أمه وأبيه وذاق معنى اليتم صغيرا، ليتكفل به رب العالمين، ألم يكن الله هو القائل له ألم يجدك يتيما فآوى؟!! فأنعم به من وكيل، فقد ابنائه الذكور ليعوضه الله بما لا يعد ويحصى من المؤمنين الذين اتخذوه أبا، وزوجاته أمهات لهم.

فقدان الذات شرط لوجدناها، فلا تتشبث بذات زائلة، كن ابن وقتك، واعلم ان الله لطيف لما يشاء، فهو لا يمنعك إلا ليعطيك ولا يهدمك إلا ليبنيك، إذا وجدت نفسك تغرق في ظلمات الظلم والفقر والمرض فلا تتشبث بغريق، فالمتشبث بالغريق غريق لا محالة، دعها وسلم أمرك لله لتجد أضعاف أضعاف ما فقدت.


نفقد ذاتا بالولادة، ذاتا كانت داخل الرحم مكفول لها كل شيء، لنكتسب ذواتا وذواتا في الدنيا، نتقلب من طفولة إلى صبا إلى شباب إلى كهولة، فاقدين ومكتسبين لآلاف الذوات، الإنسان إمكانية مفتوحة، ذات غير مكتوب لها التمام والكمال، ذات عليها وهي في سلم الصعود أن تولد الاف المرات في ظل الله ورعايته، أن تبدأ من الصفر، أن تفقد وتتدمر وتنهار وتتبعثر، لتتوحد وتبنى وتستقيم وتتلملم بلطف الله الخفي وبركاته الباطنة، ومع كل ميلاد جديد كمال جديد تستشعره، كمال يتم لينقص، وينقص ليستعيد الكمال ومثله معه، في دورات لا تنتهي إلى أن تصل لحظة الكمال الأتم وتقول الحمد لله الذي هدانا لهذا وما كنا لنتهدي لولا أن هدانا الله.

[Mehrdad · Rating 3 out of 5]

این اولین کتابی بود که از کیرکگور خوندم و با زبان و لغات خاص خود کیرکگور آشنایی قبلی نداشتم. برای همین ممکنه نقدم به این کتاب اونقدر که باید دقیق نباشه.
کتاب همونطور که از اسمش پیداست به مفهوم "تکرار" میپردازه. اینکه آیا تکرار ممکنه و اگر ممکنه، آیا دارای ارزشه؟
شیوه بیان مساله به صورت طرح یک واقعه و داستان در مورد یک جوان عاشقه. این جوان سرتاسر وجودش رو عشق فرا گرفته اما خیلی زود متوجه میشه که عاشق تصویری از معشوق شده نه خودش و شوری که تو وجودش حس میکنه هم به خاطر شاعر شدنش در نتیجه اون عشقه. این مراحل عاشقی رو استاندال تو کتاب "درباره عشق" خیلی خوب توضیح داده که مطابقت زیادی با این شخصیت ساخته کیرکگور داره.
در طول داستان متوجه میشیم تکرار در مواردی ممکن و در موارد دیگر غیرممکنه. تکرار در مورد اتفاقات بیرونی اکثراً ممکن نیست و اگر هم باشه، ارزش خاصی نداره هرچند عادت شاید کمی آرامش به همراه داشته باشه.
پس متوجه میشیم منظور کیرکگور تکرارِ تجربه ما از موقعیت و احساس ما نسبت به اونهاست. تکرارِ عاشق بودن مثل روز اول و تکرارِ لذت بردن از بودن با کسی مثل اولین قرار.
چنین تکراری والاست و در برخی موارد مثل ازدواج، لازم و ضروری!
دو مفهوم دیگه که در مقابل تکرار بررسی شدن امید و یادآوری هستن که کیرکگور هیچ کدوم رو مفید نمیدونه و میگه هیچکدوم نمیتونن در نهایت مایه خشنودی باشن.
چیزی که برام خیلی جالب بود اینه که کیرکگور فیلسوفیه که برای احساسات ارزش بسیار بالایی حتی بیش از مشاهده‌گری قائله.
در کل کتاب جوری نبود که بگم اثر درخشان یا فوق‌العاده ایه اما صحبت های متفاوتی با نگرش خاصی مطرح شدن که باعث میشه بگم قطعاً كتاب ارزش خوندن رو داره!

[مجید اسطیری · Rating 3 out of 5]

اگرچه کتاب درخشان "ترس و لرز" هم یک اثر دارای ساختار نیست اما آنجا لااقل مقدماتی فراهم شده و یک اندیشه قدم به قدم نضج می یابد. به علاوه فکر تیز و عمیق کیرکگور تا اعماق روح آدم نفوذ میکند.
در این کتاب هیچ نشانی از تمهید کردن مقدمات نیست و اندیشه کیرکگور کاملا خام و صورت بندی نشده ارائه میشود. بعلاوه که حتی خود ایده تذکار/تکرار اصلا چندان مورد اشاره قرار نمیگیرد و تنه اصلی اثر را یک داستان تمثیلی پر از حاشیه روی اشغال کرده.

ایده لزوم و در عین حال ناممکن بودن تکرار اگرچه از خلال داستان نامزدی به هم خورده کشف میشود اما معلوم نیست نگرش نویسنده فلسفی است یا روانشناختی یا زیباشناختی. در حالی که این سپهرها در کتاب ترس و لرز حسابشان از هم جدا میشود. اینجا اما نه. مثلا وقتی در می یابیم خوشبختی پسر در ازدواج ممکن نیست، مشخص نمیشود این دریافت فلسفی است (تکرار ناممکن است) یا روانشناختی (روان انسان برای درک تکرار کفایت ندارد) یا زیباشناختی (تذکار برای شاعر شدن بس است)

[محمد · Rating 2 out of 5]

خب راستش حاشیه رفتن های پشت سر هم اینکه باید توی فرایند واکاوی شخصیت مورد نظر نویسنده باهاش همراه میشدم برام خسته کننده بود.
توی سه صفحه‌ی اول حرفای خیلی جالب و قابل تاملی از «تذکار» «تکرار» زده بود ولی خب من واقعا نتونستم همراهش پیش برم.

[Qahtan Aljazrawi · Rating 1 out of 5]

ضياع الفكرة و المضمون في الترجمة