Η γεροντοκόρη

La Comédie Humaine #36

by Honoré de Balzac

Στα πλαίσια της "Ανθρώπινης Κωμωδίας", ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, συνθέτει τη "Γεροντοκόρη" του, μια συναρπαστική μελέτη ηθών της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας της Αλανσόν και των ανθρώπων της. Τρεις χαρακτηριστικοί τύποι ανδρών, ο ιππότης ντε Βαλουά, εκπρόσωπος της ξεπεσμένης αριστοκρατίας, ο ντυ Μπουσκιέ, εκπρόσωπος της ανερχόμενης αστικής τάξης και ο Αθανάσιος Γκρανσόν, ένας νέος ρομαντικός ποιητής, προσπαθούν να κερδίσουν την καρδιά και τα πλούτη της Ρόζας Κορμόν, μιας τυπικής γεροντοκόρης.
Μέσα απ' την εξαίρετη ψυχογραφία των ηρώων του, με συνεχείς ιστορικές αναφορές και εξαντλητικές περιγραφές, με ύφος γλαφυρό και ταυτόχρονα ειρωνικό, ο Μπαλζάκ σ' αυτό το μικρό σε έκταση αλλά άρτιο μυθιστόρημα, κατορθώνει να δώσει πειστικά την εικόνα της γαλλικής επαρχίας στις αρχές της Βιομηχανικής Επανάστασης.
"Η γεροντοκόρη" ολοκληρώθηκε το 1836 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες, σε γαλλική καθημερινή εφημερίδα.

Genres: Classics, France, French Literature, Fiction, 19th Century, Novels, Historical Fiction

210 pages, Paperback

First published January 1, 1836

About the author

French writer Honoré de Balzac (born Honoré Balzac), a founder of the realist school of fiction, portrayed the panorama of society in a body of works, known collectively as La comédie humaine .

Honoré de Balzac authored 19th-century novels and plays. After the fall of Napoléon in 1815, his magnum opus, a sequence of almost a hundred novels and plays, entitled, presents life in the years.

Due to keen observation of fine detail and unfiltered representation, European literature regards Balzac. He features renowned multifaceted, even complex, morally ambiguous, full lesser characters. Character well imbues inanimate objects; the city of Paris, a backdrop, takes on many qualities. He influenced many famous authors, including the novelists Marcel Proust, Émile Zola, Charles John Huffam Dickens, Gustave Flaubert, Henry James, and Jack Kerouac as well as important philosophers, such as Friedrich Engels. Many works of Balzac, made into films, continue to inspire.

An enthusiastic reader and independent thinker as a child, Balzac adapted with trouble to the teaching style of his grammar. His willful nature caused trouble throughout his life and frustrated his ambitions to succeed in the world of business. Balzac finished, and people then apprenticed him as a legal clerk, but after wearying of banal routine, he turned his back on law. He attempted a publisher, printer, businessman, critic, and politician before and during his career. He failed in these efforts From his own experience, he reflects life difficulties and includes scenes.

Possibly due to his intense schedule and from health problems, Balzac suffered throughout his life. Financial and personal drama often strained his relationship with his family, and he lost more than one friend over critical reviews. In 1850, he married Ewelina Hańska, his longtime paramour; five months later, he passed away.

Reviews

[Mahdi Lotfi · Rating 3 out of 5]

نویسنده در آغاز تصویری از یک شخصیت عجیب به نام شوالیه دو والوا به دست می‌دهد این پیرمرد بازمانده از حکومت سلطنتی سابق که مدعی خویشاوندی با شاهان فرانسه است در شهر آلانسون زندگی می‌کند. وضع مالی او بسیار محقرانه است ....
پیردختر در عین حال یکی از موفق‌ترین تصویرها از زندگانی شهرستانی است: شب نشینیها، ‌هزاران دسیسه و زد و بند، ‌سودجوییهای سیاسی و مالی، امتناع طبقات اجتماعی از معاشرت با یکدیگر، ‌همه اینها با واقع بینی حیرت انگیز و دقت بی‌نظیر وصف شده است.

[Nikos Tsentemeidis · Rating 3 out of 5]

Ο Μπαλζάκ μας μεταφέρει στην Γαλλία του 19ου αιώνα. Αποδίδει μια εικόνα με τα ήθη, τον τρόπο ζωής, την οικονομία, τις κοινωνικές διαφορές της εποχής. Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, κατά τ' άλλα μια μέτρια ιστορία.

[Manny · Rating 3 out of 5]

This is by no means the best novel in La Comédie humaine, but it will give you an almost irresistible urge to acquire a snuff-box like the one M. de Valois keeps in his breast pocket. Adorned with a picture of a beautiful woman with whom he had an adventure in his distant youth (he is far too discreet ever to mention the details), it is his faithful companion, guide and confidante. Here he is at the card-table, when his opponent so forgets himself as to start lecturing his partner on how they should have played the preceding hand:

Le chevalier tirait sa tabatière par un geste digne de Molé, regardait la princesse Goritza, levait dignement le couvercle, massait sa prise, la vannait, la lévigeait, la façonnait en talus ; puis, quand les cartes étaient données, il avait garni les antres des son nez et remplacé la princesse dans son gilet, toujours à gauche ! Un gentilhomme du bon siècle (par opposition au grand siècle) pouvait seul avoir inventé cette transaction entre un silence méprisant et l'épigramme qui n'eût pas été comprise.

Well, if you've ever wanted to produce something halfway between a contemptuous silence and an epigram too clever to be understood, now you know what the secret is.

[محمدقائم خانی · Rating 2 out of 5]

.

پیردختر بیش از انکه اثری ادبی باشد، به درد درک تاریخ فرانسه از نزدیک می خورد. تاریخی که فرانسه جدید را ساخت و این فرانسه، قسمت عمده فرهنگ کشورهای جهان سوم را. بنابراین از نظر تقابلات نیروهای فعال تجدد شناخت خوبی به انسان می دهد و تصویر نسبتا جامعی می آفریند. هرچند این تصویر فرانسوی است (و مثلا ایرانی نیست) اما می تواند ذهنیت و مناسباتی که تجدد را در جهان (از جمله ایران) به خصوص در میان روشنفکران شکل داده، شناخت. این واقع بینی برای درک بلایی که هنوز گریبانگیر ماست (و البته به هزار صورت خود را می پوشاند)، کارآمد خواهد بود. دقیقا به خاطر همین ویژگی آثار بالزاک است که منتقدین مارکسیستی چون لوکاچ و گلدمن، اهمیت بسیار زیادی از منظر ساختاری به آثار او می دهند و نوشته هایش را ارج می نهند.


سه بخش منتخب کتاب:
زن‌ها غریزه ای دارند که به کمک آن حدس می‌زنند کدام مردها آن‌ها را تنها به این خاطر که دامن به تن می‌کنند دوست دارند و از بودن در کنار آن‌ها احساس خوشحالی می‌کنند و هرگز در فکر بهره‌جویی ابلهانه از ادب و خوش‌خدمتی خویش نزد زنان نیستند. زن‌ها در این مورد، شامه‌ای مانند سگ دارند که در میان جمع، یکراست به سوی شخصی می‌رود که حیوان‌ها را مقدس می‌شمارد.


تشریح کنندگان شکیبای طبیعت بشری نیز امکان تکرار حقایقی را که تعلیم و تربیت‌ها، قوانین و نظام‌های فلسفی در برابرشان خرد می‌شوند، ندارند. باید بیشتر اوقات اذعان کنیم که محصور کردن احساسات بشری در چهارچوب ضابطه‌های یکسان، عمل بیهوده‌ای است؛ زیرا این احساسات نزد هر کسی با عواملی که خاص آن شخص است، در هم می‌آمیزد و نشان سیمای وی را به خود می‌گیرد.



سرانجام جمهوری ناتوان بر اشرافیت چیره شد، آن هم در اوج بازگشت سلطنت. شکل بر محتوا چیره می شد، ماده، روح را شکست داده بود و قیام و شورشگری، سیاست پیشگی را از پا درآورده بودند.

[Μαρία · Rating 4 out of 5]

Λατρεμένο γι αυτό το μοναδικό στυλ γραφής του de Balzac!

[Books & Books · Rating 4 out of 5]

[Μεγαλοποιούμε τόσο τα δεινά µας όσο και την ευτυχία µας. ∆εν είμαστε ποτέ τόσο δυστυχισμένοι ή ευτυχισμένοι όσο πιστεύουμε]
Αυτό, διατυπωμένο από τον ίδιο τον Μπαλζάκ, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό μόλις τέλειωσα το βιβλίο.
Ούτε τόσο υπέροχο για να χαρακτηριστεί αριστούργημα, ούτε τόσο μέτριο ώστε να περάσει αδιάφορο. Ιδιαίτερο μάλλον, σκιαγραφεί και χαρακτηρίζει μια άλλη εποχή, την σατιρίζει, την καυτηριάζει, την αποδομεί.
Ενδιαφέρον ως ηθογραφία.

[Natalie · Rating 3 out of 5]

Ένα ενδιαφέρον "ταξίδι" στη Γαλλία του 19ου αιώνα!

[Armin · Rating 4 out of 5]

(Noch) Ein armes, reiches Mädchen

Mit Eugenie Grandet schrieb Balzac ein Meisterwerk über ein armes, reiches Mädchen aus der Provinz, das für seine Verhältnisse eine ähnliche Heldentat begeht, wie Napoleons Truppen beim Übergang über die Beresina. Madamoiselle Corman, einer örtlichen Schönheit, die durch grobe Unwissenheit in Sachen Fortpflanzung und allerlei persönliche Eigenheiten bis zum Alter von 42 Jahren unvermählt geblieben ist, fehlt die empathische Ader für dergleichen Heldentaten.
Eine alte Jungfer ist eines jener Bücher, in dessen Verlauf so ziemlich alles schief geht, - von daher sicher kein Spaß für Feministinnen mit Identifikationszwang. Die Titelheldin ist durch mangelnde Lebenserfahrung und zu viel Frömmigkeit von vorn herein als Opfer gekennzeichnet. Aber viele herrliche Charakterportraits, angefangen beim Marquis de Valois, einst junger Held des adligen Widerstands in den Chouans, nun ein charmanter Schmarotzer, der ebenso auf die Titelheldin spekuliert, um sich zu sanieren, wie der ehemalige Heereslieferant der Revolution. Dritter Bewerber ist ein junger Poet, der in der Stadtverwaltung von Alencon seinen Lebensunterhalt verdient, eine Art Provinznapoloen, dem die Mittel zum Aufbruch zur Eroberung der Welt fehlen. Mittels einer kleinen Erpressung beschafft sich die hübsche Wäscherin Suzette, die wirklich was für das junge Genie übrig hat, das Startkapital zum Aufbruch nach Paris. Ihre nicht immmer ganz glücklichen Versuche, nach dem Selbstmord ihres ruinierten Gönners wieder auf die Beine zu kommen und nicht weiter ins Elend zu rutschen, gehören zu den tragikomischen Seiten von Glanz und Elend der Kurtisanen, Balzacs umfangreichstem Roman. Das gut vier mal so dicke Buch leistet sich mehr schwache Momente, bietet aber auch ein paar Gipfel, die für diese längere Erzählung uneinholbar bleiben. Von daher vier Sterne für ein außerplanmäßiges Lesevergnügen, denn eigentlich wollte ich nur reinblättern, aber das Portrait des Marquis mit der Konfliktlage und der anschließende Streich, den der mittellose Adelige seinem Revolutionsrivalen mit erpresserischen Suzanne spielt, erzeugte eine unwiderstehliche Sogwirkung.
Aber, wie eingangs erwähnt, das Portrait der Titelfigur ist zwar ein realistisches Psychogramm einer verkorksten empfindsamen Seele, die aufgrund von Unbildung, frommer Erziehung und dem Wissen um die Attraktion ihres Geldes nur Missgriffe tun kann, trotzdem ist die Analyse alles andere als schmeichelhaft für Eugenie Grandets unglücklicheres Bäsle, zumal deren Fauxpas auch noch für für etliche spontane Lacher gut sind. Als adäquate Vergleichsgröße fallen mir allenfalls Gottfried Kellers Drei gerechte Kammacher, die durchaus von Balzacs Vorlage inspiriert sein könnten.
Großer Bonus für Leser mit einem Faible für Querverbindungen sind zahlreiche personelle Bezüge zu anderen Romanen und Erzählungen der CH, sogar ein kurzer Verweis auf Eugenie und ihren Herzensvetter ist eingestreut, sonst ist der bekannteste der Provinzromane ein Inselbuch, was Querverbindungen angeht. Für die alte Jungfer gibt es mit dem Antiquitätenkabinett ja so etwas wie ein Sequel, in dem der glückliche Gewinner um die Hand der reichen Erbin, sich eine weitere Schlacht mit den gesellschaftlichen Gegenkräften liefert.

[Antonio Papadourakis · Rating 3 out of 5]

Η γεροντοκόρη, δεσποινίς Κορμόν, επιδιώκει πάση θυσία τον γάμο και επιλέγει τον δημοκρατικό αστό Ντι Μπουσκιέ απορρίπτοντας τον ξεπεσμένο ευγενή Ντε Βαλουά και τον νεαρό ιδεαλιστή διανοούμενο Ατανάζ. Ο Ατανάζ αυτοκτονεί, ο Ντε Βαλουά μαραζώνει και η δεσποινίς στο τέλος πεθαίνει όντας ακόμα παρθένα...
"... στριφογύριζε και πάλι στο μυαλό του τρόπους για να πλουτίσει, αφού, όπως όλοι εκείνοι που γεύτηκαν στο έπακρο την ηδονή, το μόνο που μπορούσε πλέον να κάνει ήταν μεγαλεπήβολα σχέδια. Η φιλοδοξία και ο τζόγος ποτέ δεν σταματάνε. Συνεπώς, για κάποιον καλά οργανωμένο, τα πάθη του μυαλού διαρκούν πάντα περισσότερο από τα πάθη της καρδιάς."
"Ο Ατανάζ είχε την άγρια εκείνη περηφάνια που στους ξεχωριστούς ανθρώπους η φτώχεια την κάνει ακόμα μεγαλύτερη, τους εμψυχώνει στον αγώνα τους ενάντια στους ανθρώπους και στις καταστάσεις, μια περηφάνια όμως που, από την αρχή της ζωής τους, εμποδίζει την κοινωνική τους εξέλιξη....διέθετε όμως ένα πολύ δυνατό πνεύμα κι έμελλε να οδηγηθεί, μέσα από μια σειρά συγκινήσεων που ο κοινός άνθρωπος δεν μπορεί να νιώσει, στις ξαφνικές εκείνες αποφάσεις που οδηγούν έναν τέτοιο άνθρωπο στα άκρα κι έναν ανόητο στο συμπέρασμα: 'Πρόκειται περί τρελού'."
"Η εργατριούλα, που σίγουρα γνώριζε καλά τη μιζέρια και τον καημό του έρωτα, ένιωσε να την κτυπάει εκείνος ο ηλεκτρισμός που κανείς δεν ξέρει από που προέρχεται, που κανείς δεν μπορεί να τον εξηγήσει, που ορισμένοι ασυγκίνητοι τον αρνούνται, αλλά που το ευχάριστο χτύπημα του το έχουν νιώσει πολλοί άντρες και πολλές γυναίκες. Είναι συγχρόνως ένα φως που φωτίζει τα σκοτάδια του μέλλοντος, ένα προαίσθημα των αγνών απολαύσεων του αμοιβαίου έρωτα, η εξασφάλιση της αλληλοκατανόησης. Είναι κυρίως το επιδέξιο και σταθερό άγγιγμα του χεριού ενός μαέστρου πάνω στα πλήκτρα των αισθήσεων. Το βλέμμα μαγεύεται από μια ακαταμάχητη έλξη, η καρδιά συγκινείται, οι μελωδίες της ψυχής αντηχούν στην ψυχή και στα αυτιά, μια φωνή φωνάζει: 'αυτός είναι'. Έπειτα, τις περισσότερες φορές, το παγωμένο νερό της περίσκεψης καταλαγιάζει τη φοβερή αυτή συγκίνηση κι εκεί σταματάνε όλα."
"Αν η ακριβής και καθημερινή, βήμα προς βήμα, επιστροφή στη ρουτίνα δεν είναι η ευτυχία, τότε την αναπαριστά τόσο καλά, ώστε οι άνθρωποι που μετά τις φουρτούνες μιας πολυτάραχης ζωής έφτασαν να σκέφτονται πόσο ευλογημένη είναι η ηρεμία, θα που πως όντως εκεί βρίσκεται και η ευτυχία."
"Οι θρησκόληπτοι σε πολλά θέματα είναι εντελώς ηλίθιοι. Άλλωστε, την ηλιθιότητα αυτή την αποδεικνύει η ένταση με την οποία στρέφουν το πνεύμα προς τις ουράνιες σφαίρες ... είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφανθούμε αν οι ηλίθιοι γίνονται εκ φύσεως θρησκόληπτοι ή αν είναι τελικά η θρησκοληψία που καταντάει ηλίθιες τις έξυπνες κοπέλες."
"Στην επαρχία, η ιδιορρυθμία απαγορεύεται: σημαίνει πως ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τις απόψεις σου, και στα μέρη αυτά η πνευματική ισότητα είναι τόσο απαραίτητη όσο και η ισότητα των ηθών."
"Ο έρωτας είναι ένας παραχαράκτης που αλλάζει διαρκώς τις πενταροδεκάρες σε χρυσά λουδοβίκεια και που, επίσης συχνά μετατρέπει τα χρυσά λουδοβίκεια του σε πενταροδεκάρες."
"...ένας νεαρός της ηλικίας του είναι πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα, μαγεμένος από τη λέξη ελευθερία που ερμηνεύεται τόσο λανθασμένα, που ελάχιστα γίνεται κατανοητή, αλλά που, για τους καταφρονημένους ανθρώπους, είναι το λάβαρο της επανάστασης, και, γι' αυτούς επανάσταση σημαίνει εκδίκηση."
"Οι δημοκρατικές ιδέες είναι το πρώτο λάθος των νεαρών που ψάχνουν την ελευθερία, αλλά αντί γι' αυτή ανακαλύπτουν τον τρομερό δεσποτισμό, τον δεσποτισμό των ανίκανων καθαρμάτων."

[Elizabeth (Alaska) · Rating 3 out of 5]

I forgot how detailed Balzac can be in setting his story. In this rather short, 7-chapter novel, the first 4 chapters each dedicated themselves to one of the four contributing characters. I also don't remember finding any humor in Balzac - though it is very subtle.

The Chevalier de Valois of Alencon was accepted by the highest aristocracy of the province as a genuine Valois; and he distinguished himself, like the rest of his homonyms, by excellent manners, which proved him a man of society. He dined out every day, and played cards every evening. He was thought witty, thanks to his foible for relating a quantity of anecdotes on the reign of Louis XV. and the beginnings of the Revolution. When these tales were heard for the first time, they were held to be well narrated.

and

The keeper and the gardener, witnesses to Mademoiselle Cormon’s excitement, stood aside and awaited her orders. But when, as she was about to leave the room, they stopped her to ask for instructions, for the first time in her life the despotic old maid, who saw to everything at Prebaudet with her own eyes, said, to their stupefaction, “Do what you like.” This from a mistress who carried her administration to the point of counting her fruits, and marking them so as to order their consumption according to the number and condition of each!

So, while this was slow starting, I found myself eating it up once he got to the point. But, despite the very occasional humorous lines, it is the usual sad and ironic Balzac story. I have read about Balzac and I don't know where he found life so disappointing. But he did and it is reflected in his stories. This is not one of his best, but I will never be sorry to have read this author.

[Comfortably · Rating 4 out of 5]

Η ιστορία στην οποία βασίζεται το βιβλίο αυτό είναι απλή. Όπως φανερώνει ο τίτλος, έχει ως κύριο άξονα τη ζωή μιας γεροντοκόρης σε μια γαλλική κωμόπολη του 19ου αιώνα και το διακαή της πόθο να παντρευτεί. Η ενεργή δράση περιορίζεται σε χρονικό διάστημα περίπου 3 χρόνων. Με βασικό πυλώνα τη δεσποινίδα Κορμόν, ο Μπαλζάκ χτίζει ένα ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό αφήγημα για τις συνθήκες της εποχής καθώς και ένα δεξιοτεχνικό ψυχογράφημα στις ανθρώπινες σχέσεις και στον τρόπο που οι συνθήκες τις επηρέαζαν καθοριστικά. Ο Μπαλζάκ είναι γλαφυρός, χειμαρρώδης στις περιγραφές του, σατυρικός έως και καυστικός κατά σημεία, γνήσιος παρατηρητής της γαλλικής επαρχιακής κοινωνίας. Οι ήρωες του κυνηγούν μέσα από το προσωπικό τους πρίσμα ο καθένας το ιδανικό για την επίτευξη των στόχων τους. Όμως ο Μπαλζάκ είναι εδώ να παρουσιάσει πώς η ματαιοδοξία ελλοχεύει και οδηγεί συχνά σε τραγικά αδιέξοδα.
Η ανάγνωση εκτιμώ πως απαιτεί υπομονή μιας και οι λεπτομερείς περιγραφές μπορεί να κουράσουν, τελειώνοντας το κείμενο όμως δε βρήκα τίποτα περιττό μιας και ακριβώς αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν το μπαλζακικό κόσμο του βιβλίου αποτύπωση του πραγματικού.

[Catherine Vamianaki · Rating 5 out of 5]

Ο Μπαλζάκ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Σε αυτό το βιβλίο η Γεροντοκόρη είναι απελπισμένη και έχει σκοπό να παντρευτεί...αν και πλούσια δεν βρίσκει τον κατάλληλο σύζυγο μέχρι που παντρεύεται κάποιον! Είναι ήδη μεγάλη σε ηλικία! Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα όπου υπάρχει η ειρωνεία παντού. Μια απελπισμένη γυναίκα με ολέθρια αποτελέσματα. Της αξιζε;
Ένα όμορφο καλογραμμένο βιβλίο με αναφορές στα ήθη και έθιμα της Γαλλίας του 19 αιώνα!

[Classic reverie · Rating 5 out of 5]

Another celibate story which is the first story of "The Jealousies", Balzac's "An Old Maid" is another mislead female who for years turns down suitors for her idealized romantic love and lack of self interest in her estate, ends up with something undesirable.

The old maid brings a further clash between the liberals and nobility, which changes the provinces.

I did not read this edition but from a collection of Balzac's work, which included the synopsis below.

"La Vieille Fille first appeared in 1836 and takes place in Alencon, a small town in Normandy . The novella introduces Mlle Rose Marie Victoire Cormon, the Old Maid of the title, who is supposedly one of the richest women in town. She lives with her uncle and will one day inherit his fortune, encouraging many suitors to try for her hand, but with little success. "

Balzac shows how destruction of an establishment can come within.

"Often the good saint sat mutely by and listened to the hatred of men who concealed themselves under the cloak of constitutional royalists. She shuddered as she foresaw the ruin of the Church. "

💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢SPOILER ALERT💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢

Rose Cormon, the old maid, wants to get married but circumstances make it impossible early on, then she looks for true love which does not come her way. She judges all suitors looking for a true lover, one not grasping for her wealth, which in the end she ends up with a liberal, thinking of her belongings not herself, making her noble, religious uncle unhappy, for seeing the negative changes made, the destruction of the Catholic church. Rose's marriage brings unhappiness, which she tries to hide from everyone, especially her uncle. Rose does all she can for her husband, he rarely pays her any attention. She choses him after being embarrassed when she thinks her uncle's friend unmarried is actually married, having the whole town think she is engaged, she looks the fool, rash thinking, she must find a husband. What she was so careful in trying to prevent becomes true, an avarice.

I did not care for Rose and especially did not like Bousquier, Valois, his rival was looking at her wealth too but would have made her uncle comfortable. I cried when Athanase commits sucide, he truly loved Rose, though the age difference. Rose wanted someone to truly love her but she was not able to see the obvious, when she was told later of his love, she was sad but to me, it was not the grief that it deserved. Suzanne who returns and grieves the loss of Athanase, she had never declared her love for the starving heart stricken artist. She tells the truth of her not having Bousquier's baby, and telling Rose she will never be truly married, hinting she will not have children. Does this mean Bousquier is impotent? It was hinted before that Rose was the one unable to conceive, but now it seems questionable. She told her friend, that she desired marriage so much, her uncle's comfort would not be a factor, only self interest commanded her. When she drove her horse, Penelope to a lather, hastening her eventual death, she became thoughtless to others. Her estate control is lost after marriage, instead of being in charge, she becomes Bousquier's servant.

I found Rose silly and when she could have reacted differently, not rushing into marriage. She could have had a better life with Athanase who lives her but her ideas mislead her to one who does not. Chevalier de Valois looks to marry an old maid; not young himself; having more money unknown to others. Suzanne sees bachelor Valois saying that she needs help because of him but he sees through her and tells her so; he tells her to du Bousquier with that scheme. Valois and Bousquier, both look to marry Mademoiselle Cormon. Bousquier gives money to Suzanne to go to Paris; instead of going to the hospital, where Madame Granson is doing charitable, who is related to Cormon. Suzanne getting 600 from Bouisquier thinking she will get more at the hospital. Suzanne sees Athanase Grandson and falls in love with him but continues her plans on telling his mother that she is with child; she vows to become wealthy and come back for Athanase. He is very wane and dying in his environment, he first loves his 40 year old cousin, Cormon for her wealth but then he starts to love her but he is too shy. His mother notices and wants the match; Suzanne's revelation on Bousquier. Rose Cormon over the years sees the prospect of marriage dwindling; her standards have changed yet she wants someone to love her for herself. She is 42 & her uncle in his 70's; she refuses suitors looking for just her money; she does not see love in Athanase's eyes which are a true love for her. Rose has a party, hears of Suzanne and Bousquie, she is attracted to scamps, in helping them but nobody too evil. Athanase loses his chance to Rose in not talking but looking stupid. Monsieur de Troisville comes to Alencon to live and writes to Rose's uncle; his father being friends with the abbe. Rose thinks that he is a bachelor and has everything prepared but it is soon found out that he is married. Rose being taken back by Troisville being married and fainting. She is taken care of by Bousquier; finding she is the laugh of the town, she must marry which she decides on Bousquier because he was ahead of Valois; who knows he is marrying only for money. Madame du Val Noble is Suzanne. Rose married Bousquier, and finds out later that her husband is out for her money, is a tyrant and truly did not marry for love. He gives her little affection and unable to have children. It is blamed on her but after finding out from Suzanne that he has not had any children but Valois, had many illegitimate children. Is he sterile or not wanting to have sex? Rose is disappointed in finding out he is not a scamp but just looking out for himself, not needing her help. Rose who was in charge of her uncle's estate, is now just a servant to her husband. She no longer has control of her money, her uncle thinks she is happy, but he is extremely unhappy, he would have her marry Valois instead. He sees the church diminished and the nobility of his estate too, which he dies unhappy in life. Rose heard about the love Athanase had for her after her death and it seems like she does not truly appreciate that love. Suzanne who has thought about Athanase and was to give him money unknown but finds out about his suicide. Athanase puts rocks in his pocket and go in the lake to drown. His mother left her son alone not thinking that this would happen, she is heart broken and angry at Rose. She goes to the pond where her son died, and soon after she dies of grief. Bousquier's rise brings the fall of Valois, his hopes dashed. Suzanne is Madame du Val- Noble.

[Ebru Çökmez · Rating 2 out of 5]

Büyük Balzac külliyatının sönük bir parçası bu kitap. Insanlık Komedyasının Taşra Hayatından Sahneler bölümüne, dönemin Fransa Taşrasını betimleyerek hizmet eden bir metin.

[Liedzeit Liedzeit · Rating 3 out of 5]

Die alte Jungfer ist bei Einsetzen der Handlung 42 Jahre jung. Wobei mit dem Einsetzen der Handlung die Hälfte des Romans bereits vorbei ist. Die erste Hälfte benötigt Balzac zur Beschreibung der vier Protagonisten und einiger Nebenfiguren. Es geht los mit den drei Verehrern der natürlich wohlhabenden Dame. Ein ältlicher Chevalier de Valois, ein Bürgerlicher, der schon einmal von unser Jungfer einen Korb erhalten hatte und ein ganz junger Mann, der die Dame aus Gründen, die nicht ganz klar werden, wirklich liebt. Denn die Jungfer ist dumm. Und religiös. Balzac wirft die philosophische Frage auf, ob sich dumme Frauen der Religion zuwenden, oder ob die Religion Frauen dumm macht. Unsere Heldin kennt, um ein Beispiel zu geben den Unterschied zwischen Ochsen und Stieren nicht. (Lustigerweise habe ich wiederum die Erklärung nicht verstanden, wo es um Sterken geht, Dialekt für Fährse, aber ich bin ja auch Stadtmensch, und nicht wie unsere Freunde aus der Provinz.)
Jedenfalls taucht ein 46jähriger stattlicher Offizier auf, den zu heiraten Madame sich vornimmt. Der scheint von ihr angetan, ist aber leider verheiratet. Jungfer fällt bei dieser Mitteilung in Ohnmacht, wird vom Bürgerlichen aufgefangen, der die Gunst der Stunde nutzt ihr einen Antrag zu machen, den sie unter der Bedingung, dass sie ihren Beichtvater behalten darf annimmt. Der junge Verehrer geht daraufhin ins Wasser, der Chevalier wählt den langsamen Tod. Er verwahrlost. Ganz glücklich ist unsere Heldin aber auch nicht. Nicht nur erfüllt sich ihr Kinderwunsch nicht. Obwohl sie dafür 100 Jahre Hölle auf sich genommen hätte. Am Ende des Lebens bereut sie, Jungfrau geblieben zu sein. 7/10

[Alp Turgut · Rating 3 out of 5]

Taşra yaşamındaki sorunları ve kültürel farklılıkları okuyucuya sunan "Evde Kalmış Kız / The Old Maid / La Vieille Fille", zamanının Fransa’sında yaşayan taşra insanlarının maddi ve manevi bağlılıkları nedeniyle hayatlarını nasıl heba ettiklerini anlatıyor. Kısa sayfa sayısına rağmen Balzac’ın yine oldukça ağır bir dille kaleme aldığı eseri okurken nasıl zorlandım anlatamam. Yazarın hikayeden çok etrafta duyulan sesin dışarıdan nasıl duyulduğu gibi detaylara oldukça fazla zaman ayırması yüzünden hikayeye odaklanmakta ciddi sorunlar yaşadığımı belirtmeliyim. Buna rağmen, taşra yaşamında neler yaşandığını net bir şekilde okuyucuya yansıtmayı başaran kitabın ikinci yarısı okuyucuya biraz daha rahat bir okuma keyfi sunuyor. Matmazel Cormon’ın içinde bulunduğu “kutsal” sınırlar içindeki aşk üçgeninde yaşananları okurken resmen tüm karakterlere üzülüyorsunuz. Kısaca, yazarı daha yakından tanımak isteyenlere öneririm.

15.05.2017
İstanbul, Türkiye

Alp Turgut

http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...

[Mila · Rating 3 out of 5]

“— Moi, dit-elle naïvement, j’achèterais un enfant par cent années d’enfer!”

Ce court roman est peu équilibrée. La première moitié consiste en une mise en place extrêmement détaillée du cadre, la ville d’Alençon en 1815, sa topographie, l’architecture de ses maisons, et des acteurs, trois rivaux, dont un royaliste et un républicain, qui se disputent la main d’une célibataire fortunée. La seconde moitié déroule ensuite avec vivacité les intrigues et calculs de ces rivaux autour de la vieille fille qui, de son côté, espère toujours candidement un mariage heureux et si possible fécond.
Si le personnage de Mademoiselle Cormon est ridicule à bien des égards, Balzac tempère ici la caricature en en faisant aussi un personnage extrêmement poignant.

[Golnaz · Rating 2 out of 5]

دنبال کتاب زن سی ساله اثر بالزاک بودم، بهم گفتن دیگه چاپ نمیشه. تا این که یک کتابفروشی بهم گفت اسمش عوض شده و شده پیر دختر. در حقیقت اسمش پیر دختر بوده ولی تو ترجمه کرده بودن زن سی ساله حالا دوباره ترجمه شده و به همون اسم پیر دختر چاپ شده! مترجمش هم آقای پوینده س که من اون موقع نمی دونستم کیه. وقتی داشتم بر میگشتم خونه یک نفر کتاب رو دستم دید و بهم گفت محمد جعفر پوینده از جمله کسایی بوده که تو قتل های زنجیره ای کشته شده بود. تا این که اومدم خونه و یه سرچ کردم فهمیدم نخیر! آقای بالزاک دو کتاب جداگانه به اسم های پیر دختر و زن سی ساله دارن!

این اولین کتابی بود که از بالزاک خوندم، راضی نبودم ازش. کتابهای کلاسیک رو قبلنا دوست داشتم . میدونم که پر از توضیحاتن ولی توضیحات زیاد این رو دوست نداشتم.

[Lucy · Rating 5 out of 5]

I really enjoyed this. The Chevalier was a joy. It's the first time I've seen Balzac's funny side.

[Νικολέττα · Rating 4 out of 5]

Μου άρεσε η γεροντοκόρη του Μπαλζάκ, η γραφή του με την λεπτή ειρωνεία και την εύστοχη περιγραφή της κοινωνίας του 19ου αιώνα. Η εξέλιξη των γεγονότων ακολουθεί μία λογική συνέχεια της εποχής και το πλήρωμα του χρόνου κανέναν δεν αφήνει απλήρωτο..

[Jaime Fernández Garrido · Rating 3 out of 5]

La trigésimo sexta escena de "La comedia humana" nos sitúa en Alençon, donde una solterona, la señorita Cormon, es la protagonista de un trío de personajes que quieren casarse con ella, aunque cada uno por un motivo diferente. El señor de Valois para hacerse con la fortuna de Cormon, Du Bousquier para ascender socialmente y vivir sus últimos años con tranquilidad, y Athanase Granson por puro amor.

Balzac, que siempre es bastante duro con sus protagonistas, parece odiar a estos cuatro que protagonizan "La solterona", ya que ninguno de ellos se lleva elogios, más allá de alguna línea dispersa. En cuanto a lo que piensa el propio Valois sobre la señorita Cormon es que "es extremadamente difícil definir si son las mujeres estúpidas las que se hacen naturalmente devotas, o si la devoción da por resultado volver estúpida a las mujeres inteligentes".

Según se desarrolla la historia, Balzac describe una espiral en torno a la protagonista que va haciendo daño a todos los que pasan por allí, incluso a ella misma, aunque el final es sorprendentemente feliz para ella, o al menos no tan oscuro como se podría esperar, viendo la inquina que la tiene el propio autor. Tanto que asegura que, desde 1804, en Alençon, se acuñó el dicho "casarse como la señorita Cormon" como una frase que equivale a la negación absoluta.

[Ömer Gökalp · Rating 1 out of 5]

Okuması, anlaması, devam etmesi çok zor, çok ağır bir kitap. İçerisinde Fransa'ya dair bir çok bilgi barındırıyor ve sırf onları bile takip etmek insanı kitaptan düşüren şeylerden birisi oluyor. Ayrıca kitap tek parça halinde olduğu için insan bir durma ihtiyacı veya bölümler halinde ayrılmış bir hikaye bekliyor. Zaten okuduğumdan da hiçbir şey anlamadım sadece kelimeleri tekrar etmiş oldum.
Her kitap herkes için uygun değilmiş demek ki.

[Bahman Bahman · Rating 2 out of 5]

نویسنده در آغاز تصویری از یک شخصیت عجیب به نام شوالیه دو والوا به دست می‌دهد این پیرمرد بازمانده از حکومت سلطنتی سابق که مدعی خویشاوندی با شاهان فرانسه است در شهر آلانسون زندگی می‌کند.
وضع مالی او بسیار محقرانه است و خورد و خوراکش عمدتاً در مهمانی‌های مجامع شهرستانی که او را به مناسبت نامش اغلب به آنجا دعوت می‌کنند تأمین می‌شود. این پیرمرد در عین حال زن باره است. زن جوانی به نام سوزان به ملاقات او می‌آید و ادعا می‌کند که شوالیه باعث انحنای قامتش شده‌است؛ اما شوالیه زن زرنگ را به نزد دو بوسکیه می‌فرستد که احتمالاً به اندازه خود او مقصر است. این شخصیت مشکوک که سابقاً سفته باز و جاسوس سیاسی بوده‌است یکی از ثروتمندترین اهالی شهر است. آمدن سوزان او را به دردسر می‌اندازد، زیرا دو بوسکیه نیز مانند شوالیه آرزوی ازدواج با پیردختری به نام مادموازل کورمون را دارد که برای شوالیه ثروت و برای دو بوسکیه پروانه ورود به محافل اشرافی شهر و شهرت و آبرومندی خواهد آورد. وانگهی تنها این دو نفر خواستگار پیردختر نیستند، بلکه آتاناز گرانسون، جوان نابغه که هم هوشمند و هم عفیف است، عاشق زیبایی اوست، ولی با وجود اصرارهای مادرش، که چشم به مزایای مالی این ازدواج دوخته‌است، جرئت ابراز عشق خود را ندارد. سپس توصیف بسیار دقیق و بسیار گویایی از اندرون خانه مادموازل کورمون و شیوه زندگانی او می‌آید.
در طی مهمانیها و شامهایی که در خانه او داده می‌شود، هر یک از رقیبان می‌کوشد تا رقیب یا رقیبان دیگر را از چشم پیردختر بیندازد و معمولاً موفق هم می‌شود؛ به خصوص از آن رو که پاکی و معصومیت پیردختر و تردیدهایش او را ظاهراً برای همیشه محکوم به باکره ماندن کرده‌است. اما در این خانه بسیار آرام شخصیت تازه‌ای وارد می‌شود و او آقای ترواویل است که برای سکونت آلانسون آمده‌است. فوراً اهل شهر این مرد نظامی را به ازدواج با دختر بیچاره که خودش هم باور کرده و این مرد را کاملاً برازنده یافته‌است تشویق می‌کنند. افسوس که سوء تفاهمی در کار است، زیرا آقای ترواویل زن و بچه دارد. مادموازل کورمون، که مأیوس و سرخورده و به خصوص از مشاهده دورنمای پیری و تنهایی وحشت زده‌است، در کار شتاب می‌کند و خواستگاری دو بوسکیه را می‌پذیرد. با وجود دسیسه بازی‌های شوالیه، ازدواج سر می‌گیرد. آتاناز جوان از فرط نومیدی خودکشی می‌کند. به مجردی که ازدواج صورت می‌گیرد، دوبوسکیه خانه را سراپا تغییر می‌دهد و با زنش ظالمانه رفتار می‌کند. پیر دختر که اکنون بانو دو بوسکیه شده‌است نزد شوالیه ادعا می‌کند که خوشبخت است، اما نمی‌تواند پنهان بدارد که دو بوسکیه فقط اسماً شوهر اوست.

[Narendra Jussien · Rating 3 out of 5]

En 1816, �� Alen��on, une vieille fille de bonne famille bourgeoise, Rose Cormon, esp��re que le retour de la paix et des Bourbons lui am��nera enfin un mari. Elle a jusque-l�� refus�� plusieurs partis dont le jeune Athanase de Granson, qui se suicide de d��sespoir. Mais, l'��ge venant (elle a 40 ans en 1816), l'embonpoint aussi, l'urgence transforme le d��sir en une v��ritable monomanie. De ce sujet qui aurait pu ��tre simplement drolatique Balzac fait une fable politique, gr��ce �� la rivalit�� de deux pr��tendants de partis oppos��s, le chevalier de Valois et Du Bousquier. S'y m��lent les intrigues diverses d'une ville de province sous la Restauration.

[Burak Tan · Rating 3 out of 5]

Kitabın 2. yarısı daha akıcı kesinlikle. Biraz beyin yakan bir tarzı var yazarın. Odak probleminiz varsa anlamakta zorluk çekeceğiniz bir eser. Çevirisi ne kadar başarılı o konu da tartışmaya açık. Bu kadar eksikliğe rağmen, sabredip bitirebilirseniz size inceden ama çok inceden etkiliyebilecek bir kitap.

[catsweatshirt · Rating 5 out of 5]

I am not sure why 19th century "realistic" fiction is so much more enjoyable to read than 20th century "realistic" fiction but there it is. Poor the Chevalier de Valois!

The story is available in an easy-to-read Wikisource format (where I read it).

[Steve Schoenbeck · Rating 5 out of 5]

An amusing tale with a poignant twist, all wrapped around a history lesson and psychological study.

[Dimi · Rating 4 out of 5]

Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, καθώς και απολαυστικό, όπως είναι πάντα ο Μπαλζάκ.

[Elena Raluca · Rating 4 out of 5]

Unas descripciones magníficas.

[James F · Rating 2 out of 5]

The first of two books (with La cabinet des antiques) published under the collective title Les rivalités. I had originally intended to skip these and go on to Les illusions perdus and I probably should have; I know there are articles proving that this is one of the more important of Balzac's books but I found it rather boring. Like many of his novels, it begins with long descriptions of the characters and settings before anything much happens, but in this novel I never managed to get interested at all. He asks at one point in his description of the "old maid", why not write about the misfortunes of stupid people as well as the misfortunes of geniuses, since there are so many more of them? I felt like answering, because they aren't that interesting to read about.

The novel is about an "old maid", rather stupid, dévot (always a bad sign in Balzac), and physically unattractive, but very rich -- and the three men who compete to marry her (and her fortune). There is also a subplot about a young woman who tries to extort money from two of the suitors by pretending to be pregnant, which goes nowhere. The two more important suitors are from opposite parties, one "liberal" and one royalist, which may be part of the point of the novel, but the political descriptions were just monologues by Balzac which were not really illustrated by the plot.

Maybe I've just read too many of his novels and I'm burned out; I'm reading La cabinet des antiques now and then I'll see whether my interest is renewed by Les illusions perdus which is generally considered to be one of his best works; if so I'll continue my original plan of reading one or two works from each of the remaining divisions of the Comédie humaine, about nine more books; if not, I may drop Balzac and move on to Victor Hugo who's next in my French lit project.