What do you think?
Rate this book
Zeepijn
Door dit boek loopt een spoor. Het begint bij een schelpenwinkel in Oostende en het eindigt bij een graf van graniet. Op dat graf ligt een dennenappel, een dennenappel van zeepijn. Wie hem opraapt, zal merken dat het vanzelf Kerstmis wordt.
253 pages, Paperback
First published October 4, 1999
6 people are currently reading
170 people want to read
About the author
Charlotte Mutsaers
28 books39 followersCharlotte Mutsaers (1942) is schrijfster en beeldend kunstenaar, maar ook dierenliefhebber en forever young. Voor haar oeuvre kreeg zij in 2010 de P.C. Hooft-prijs. Ze woont afwisselend in Amsterdam, Oostende en Frankrijk.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
May 18, 2023
Toen ik, jaren geleden, nog Humo en Knack van cover tot cover las, kwam ik af en toe verwijzingen tegen naar de schrijfster Charlotte Mutsaers. Aangezien deze periode niet overlapte met de tijd waarin ik boeken las (die is trouwens nog maar een paar jaar geleden terug begonnen), kwam de gedachte niet bij mij op om een werk van haar ter hand te nemen.
Het moet één van de allerslechtste redenen ooit zijn, maar aangezien het gevoel nog niet helemaal is verdwenen voel ik me verplicht op te biechten dat ik een zekere angst en irrationele aversie voelde tegenover deze schrijvende vrouw, louter en alleen op basis van de beelden die van haar zijn verschenen. Misschien was het dat rode haar, of die lichtjes-halfgare blik?
Maar na het voltooien van Zeepijn moet ik berouwvol toegeven: mijn vooroordeel was totaal ongegrond.
Het is te zeggen: na de eerste twintig pagina's dacht ik:
Wat is dit voor vreemde onzin? Wat een bizar, irritatie opwekkende boek, dat tegelijkertijd bezwerend, gek en vlot-erudiet ontwapenend is. Wat zit de schrijfster allemaal te wauwelen? Wat een vreemde dennenkronkels zitten er in haar hoofd? Je wil het weggooien omdat het zo onvoorspelbaar is, maar tegelijkertijd ben je nieuwsgierig omdat het zo goed geschreven is, in evenwichtige, schone zinnen.
Maar ik las verder, en ging niet lang daarna overstag door de vreemde mix van hyperpersoonlijke kunst- en literatuur-essayistiek, voortgedreven door haar obsessie met de zee, kerstmis en dennenbomen.
Mutsaers lijkt over een encyclopedische kennis te beschikken van passages uit de wereldliteratuur die verwijzen naar haar obsessies, maar ondanks dit op papier bizarre uitgangspunt slaagt ze erin ook daarnaast vaak erg boeiend en raak te observeren, analyseren, en defenestreren.
Eén voorbeeld:
Afgezien van een vanzelfsprekend contact met dieren en dingen lijkt me een belangrijk onderscheid tussen kinderen en volwassenen dit: terwijl het kind altijd weer beangstigd en verbijsterd wordt door de dwingende en vaak zo duistere samenhang van alles, stelt de volwassene zich meestal supersceptisch op. Hij zoekt overal be- wijzen voor en als hij die niet vindt, zal hij zegevierend constate- ren dat een veronderstelde samenhang niet bestaat.
Maar wat moet de volwassene dan? Moet hij zich overgeven aan allerlei holistisch gezwam? Is dat de bedoeling? Nee, dat is de bedoeling uiteraard niet. Van de slappe theorievorming van holistisch gezwam is nog nooit iemand wijzer geworden. De quasi- diepzinnigheid ervan heeft bovendien even weinig met de belevingswereld van het kind te maken als een kerstomaatje met een kabeljauw.
Je openstellen voor betovering, wonderen en raadsels, dat is het eerder. Voor de volstrekte onverklaarbaarheid en onbe- heersbaarheid ervan. Verdraaid goed weten dat een post boc niet noodzakelijk op een praeter hoc hoeft neer te komen en je toch niet generen als je het zo beleeft. Dynamiek ontlenen aan de verbeel- ding. De vrije wil wantrouwen. Argwaan koesteren tegen waar- en werkelijkheden. De zon in de zee zien zakken, hoewel hij dat niet doet. De bliksem als bondgenoot beschouwen vermits hij zich niet sturen laat.
Aanrader.
Het moet één van de allerslechtste redenen ooit zijn, maar aangezien het gevoel nog niet helemaal is verdwenen voel ik me verplicht op te biechten dat ik een zekere angst en irrationele aversie voelde tegenover deze schrijvende vrouw, louter en alleen op basis van de beelden die van haar zijn verschenen. Misschien was het dat rode haar, of die lichtjes-halfgare blik?
Maar na het voltooien van Zeepijn moet ik berouwvol toegeven: mijn vooroordeel was totaal ongegrond.
Het is te zeggen: na de eerste twintig pagina's dacht ik:
Wat is dit voor vreemde onzin? Wat een bizar, irritatie opwekkende boek, dat tegelijkertijd bezwerend, gek en vlot-erudiet ontwapenend is. Wat zit de schrijfster allemaal te wauwelen? Wat een vreemde dennenkronkels zitten er in haar hoofd? Je wil het weggooien omdat het zo onvoorspelbaar is, maar tegelijkertijd ben je nieuwsgierig omdat het zo goed geschreven is, in evenwichtige, schone zinnen.
Maar ik las verder, en ging niet lang daarna overstag door de vreemde mix van hyperpersoonlijke kunst- en literatuur-essayistiek, voortgedreven door haar obsessie met de zee, kerstmis en dennenbomen.
Mutsaers lijkt over een encyclopedische kennis te beschikken van passages uit de wereldliteratuur die verwijzen naar haar obsessies, maar ondanks dit op papier bizarre uitgangspunt slaagt ze erin ook daarnaast vaak erg boeiend en raak te observeren, analyseren, en defenestreren.
Eén voorbeeld:
Afgezien van een vanzelfsprekend contact met dieren en dingen lijkt me een belangrijk onderscheid tussen kinderen en volwassenen dit: terwijl het kind altijd weer beangstigd en verbijsterd wordt door de dwingende en vaak zo duistere samenhang van alles, stelt de volwassene zich meestal supersceptisch op. Hij zoekt overal be- wijzen voor en als hij die niet vindt, zal hij zegevierend constate- ren dat een veronderstelde samenhang niet bestaat.
Maar wat moet de volwassene dan? Moet hij zich overgeven aan allerlei holistisch gezwam? Is dat de bedoeling? Nee, dat is de bedoeling uiteraard niet. Van de slappe theorievorming van holistisch gezwam is nog nooit iemand wijzer geworden. De quasi- diepzinnigheid ervan heeft bovendien even weinig met de belevingswereld van het kind te maken als een kerstomaatje met een kabeljauw.
Je openstellen voor betovering, wonderen en raadsels, dat is het eerder. Voor de volstrekte onverklaarbaarheid en onbe- heersbaarheid ervan. Verdraaid goed weten dat een post boc niet noodzakelijk op een praeter hoc hoeft neer te komen en je toch niet generen als je het zo beleeft. Dynamiek ontlenen aan de verbeel- ding. De vrije wil wantrouwen. Argwaan koesteren tegen waar- en werkelijkheden. De zon in de zee zien zakken, hoewel hij dat niet doet. De bliksem als bondgenoot beschouwen vermits hij zich niet sturen laat.
Aanrader.
December 4, 2015
Wat een vreemd boek om te lezen, goed, maar vreemd.
Hoeveel sterren is het dan waard... 3 - te weinig, 4 - te veel. 3,5? Doet afbreuk aan de inspanning die Mutsaers in haar boek en schrijven heeft gestopt.
Hoe kun je pijnbomen verbinden met de zee?
Het begon met een gele vis van steen. "Op zijn rug bevindt zich een zout-, peper- en mosterdstel. Op zijn zij een geschilderd dennentakje met daaraan twee dennenappels. De samenhang tussen vis, zee en zout zal iedereen duidelijk zijn. En waar zout is, kun je uiteraard ook peper en mosterd verwachten. Maar waarom in vredesnaam dat dennentakje?" (1999:9).
Voor wie het wil weten, lees zeker het boek. Het is een tekstkluwen dat refereert naar zichzelf, naar andere teksten en naar het leven van de schrijfster zelve. Wie daaruit zijn plezier haalt, dan moet je het zeker ook lezen.
Maar ben je op zoek naar een boek dat je leven verandert, dan lees je dit beter niet, tenzij je je ook soms met een dennenappel identificeert, lees het dan wel.
Ik heb me geamuseerd met dit boek; het is kostelijk amusant en het is origineel, maar het heeft me niet verbluft. Al moet ik wel benadrukken dat de natuurbeschermer en dierenliefhebber in mij daarentegen, wel frequent haar hart heeft kunnen ophalen.
Hoeveel sterren is het dan waard... 3 - te weinig, 4 - te veel. 3,5? Doet afbreuk aan de inspanning die Mutsaers in haar boek en schrijven heeft gestopt.
Hoe kun je pijnbomen verbinden met de zee?
Het begon met een gele vis van steen. "Op zijn rug bevindt zich een zout-, peper- en mosterdstel. Op zijn zij een geschilderd dennentakje met daaraan twee dennenappels. De samenhang tussen vis, zee en zout zal iedereen duidelijk zijn. En waar zout is, kun je uiteraard ook peper en mosterd verwachten. Maar waarom in vredesnaam dat dennentakje?" (1999:9).
Voor wie het wil weten, lees zeker het boek. Het is een tekstkluwen dat refereert naar zichzelf, naar andere teksten en naar het leven van de schrijfster zelve. Wie daaruit zijn plezier haalt, dan moet je het zeker ook lezen.
Maar ben je op zoek naar een boek dat je leven verandert, dan lees je dit beter niet, tenzij je je ook soms met een dennenappel identificeert, lees het dan wel.
Ik heb me geamuseerd met dit boek; het is kostelijk amusant en het is origineel, maar het heeft me niet verbluft. Al moet ik wel benadrukken dat de natuurbeschermer en dierenliefhebber in mij daarentegen, wel frequent haar hart heeft kunnen ophalen.
Read
April 11, 2024wie ik ben leek ook zij te zijn
January 26, 2019
Apart boek, veel laagjes en humor. Ik houd niet zo van verhalenbundels, maar deze verhalen hangen toch met 2 thema's samen. Wat een maf mens is die Mutsaers!
June 24, 2024
"Als de zee bloeien kan, dan kan ik het ook!". Charlotte Mutsaers nam me mee in haar golvende dennenbos waar echo's van vissen lang weerklinken. De postmoderne schrijfstijl heeft me helemaal bedolven.
December 14, 2015
Wat een rare (lees: lichtjes absurde) collectie van schrijfsels. Beste mevrouw Mutsaers, over het verband tussen zee en dennenbomen ben ik nog niet helemaal overtuigd, maar bon. (Aan uw overtuigingskracht en inspanningen zal het niet gelegen hebben.) Bedankt, maar u bent 'eraan voor de moeite'.
Dit boek was een van de weinige die ik dit jaar gelezen heb waarvan ik niet kon wachten voor het uit was. Enerzijds was ik benieuwd wat voor speciaals me er nog te wachten stond. Anderzijds, had ik er na een tijdje echt wel genoeg van. Gedachten- en essayistische kronkels zijn enorm interessant, maar werden een beetje vermoeiend na een tijdje.
Het meest genoot ik van de vele illustraties die aan de tekst gekoppeld waren, zij waren als zalf voor mijn mentale wonden.
Dit boek was een van de weinige die ik dit jaar gelezen heb waarvan ik niet kon wachten voor het uit was. Enerzijds was ik benieuwd wat voor speciaals me er nog te wachten stond. Anderzijds, had ik er na een tijdje echt wel genoeg van. Gedachten- en essayistische kronkels zijn enorm interessant, maar werden een beetje vermoeiend na een tijdje.
Het meest genoot ik van de vele illustraties die aan de tekst gekoppeld waren, zij waren als zalf voor mijn mentale wonden.
October 23, 2016
Mutsaers gaat als detective op zoek naar de verbanden tussen de den ('pijn') en de zee. Via sporen in de wereldliteratuur graaft ze naar haar eigen herinneringen. Die confronteert ze aan de onttovering van de wereld, waarop ze recepturen aanreikt om de onttovering ongedaan te maken. Altijd fris, onverwacht en grillig leiden die sporen naar een nieuw humanisme dat ook in volgend werk belangrijk zal worden: het humanisme van de ecologie.
September 7, 2018
Glimlachen & genieten.
March 1, 2021
Opmerkelijk boek met een paar duidelijk terugkerende thema's. Van sommige stukken heb ik genoten, om sommige stukken heb ik smakelijk gelachen en ook een aantal vond ik dom gezwets. Het smaakt wel naar meer.
September 5, 2023
“De Zeepijn is de enige den die verticaliteit met horizontaliteit weet te combineren. Doelgerichte grilligheid!” Een boek dat het diepblauwe van de zee met het sierlijk groen van een dennenboom laat samensmelten. Geniaal, gedurfd en verbazingwekkend!
Read
December 27, 2023Mutsaers neemt je mee in een soort groot persoonlijk essay langs allemaal schrijvers en kunstenaars over de zee, vissen, dennenbomen en kerst, en tikt ondertussen heel eigen en gevat Grote Vragen aan. en alles begint met een porseleinen kruidenstel in de vorm van een vis. dit was een feestje
May 18, 2025
charlotte, ik moet je een brief schrijven. ik las dit aan de baltische kust op een bankje met een leuning en twee zittingen, de een richting de zee, de ander richting de pijnen. och, om een zeepijn te zijn.
April 23, 2020
Geen roman, maar een heerlijke verzamelijk essays, beschouwingen oprispingen. Mutsaers is onvervreemdbaar. Vier plus plus.
February 3, 2024
Bundel essays die samen eigenlijk verslag doen van een obsessie. Het werd me uiteindelijk te veel.
November 13, 2025
Een boek om gelijk opnieuw te lezen. Verrassend en prettig eigenaardig.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews