Έχει περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που ο Ντέιν χώρισε με την Υβόν∙ ένας χωρισμός που του κληροδότησε βασανιστικές αϋπνίες. Μια τέτοια άγρυπνη νύχτα γίνεται ακούσιος μάρτυρας στον μυστηριώδη θάνατο μιας κοπέλας.
Τις ίδιες ταραγμένες μέρες, τρεις νέοι άντρες συναντιούνται κάτω από παράδοξες συνθήκες σε ένα έρημο στρατόπεδο της μακρινής ενδοχώρας και ξεκινούν ένα ταξίδι με σκοπό να φτάσουν στην πόλη, ώστε να μοιραστούν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Στη διαδρομή, και εν μέσω προσωπικών εξομολογήσεων, θα αποκαλυφθούν μυστικά, θα δικαιολογηθούν εγκλήματα και θα δοθούν εκατέρωθεν υποσχέσεις.
Σύντομα, αυτά τα φαινομενικά τυχαία γεγονότα θα θέσουν σε κίνηση έναν μηχανισμό όπου οι παράλληλες πορείες όλων των πρωταγωνιστών θα διασταυρωθούν με τρόπο αναπάντεχο, ξεδιπλώνοντας τα ως τότε κρυμμένα κίνητρα του καθενός.
Με βασικά υλικά την ειρωνεία, το απρόσμενο της μοίρας και τις εσωτερικές αναταράξεις των πράξεων και των λόγων τους, όλοι οι πρωταγωνιστές, θύτες και θύματα, οδηγούνται σταδιακά σε μια εκρηκτική συνάντηση και ένα συγκλονιστικά ανατρεπτικό φινάλε.
Θα έλεγα ότι αυτό το βιβλίο ανήκει σε πολλά είδη, καθώς δεν είναι μόνο νουάρ, ούτε μόνο μια δραματική ερωτική ιστορία, αλλά πάλι δεν είναι απλά ένα κοινωνικό, ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές, κάπως δυστοπικές αναφορές. Η συνταγή τα περιλαμβάνει όλα και παρά το γεγονός ότι πραγματικά το γράψιμο του Γιαλένιου σε τραβάει, η εξέλιξη του βιβλίου δείχνει υπερβολική προσπάθεια να περιπλέξει τα πράγματα. Κάπου όμως με έχασε στη δυστοπία των γεγονότων που δεν μας ορίζονται ως προς τον τόπο και τον χρόνο που αυτά συμβαίνουν. Όπως και ο διττός ρόλος του καθένα από τους ήρωές μας που δεν καταφέρνεις να συμπαθήσεις ούτε στο ελάχιστο. Στην ιστορία δεν υπάρχουν απόλυτα καλοί, αλλά ούτε και απόλυτα κακοί και η εξιλέωση μοιάζει να είναι δύσκολο task που κανείς τους δεν επιδιώκει, παρά μόνο όταν εξαναγκαστεί.
Λένε πως ένα βιβλίο δεν θα 'πρεπε να το κρίνεις απ' το εξώφυλλο, στην περίπτωση όμως του "Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα" το εξώφυλλο ήταν το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, μετά διάβασα τίτλο, περίληψη και κριτικές. Αυτό που διάβαζα παντού είναι πως δεν μιλάμε για ένα βιβλίο νουάρ, περισσότερο σαν μια ιστορία νουάρ αποχρώσεων. Και όντως, ο Κυριάκος Γιαλένιος δεν φαίνεται να σκοπεύει να κάνει χρήση πεπατημένων του ελληνικού και μη αστυνομικού-νουάρ μυθιστορήματος, αντίθετα χρησιμοποιεί την γλώσσα του προκειμένου να μας αφηγηθεί τον μύθο ενός Ντέιν που δεν ξεχνά μια Υβόν, ενός Σνόου που η συνάντηση του με δύο κακοποιούς του αλλάζει την ζωή. Μεστό γράψιμο, χωρίς επιτηδευμένα συναισθήματα και, πάνω απ' όλα, επίκαιρο χωρίς να γίνει εμφανής κάποια προσπάθεια του συγγραφέα να μεταλαμπαδεύσει προσωπικές πολιτικές απόψεις (όπως πολλοί συγγραφείς της χώρας μας προσπαθούν με κάτω του μετρίου αποτελέσματα). Καλοδουλεμένοι διάλογοι, στρωτή πλοκή και, στο δια ταύτα, ένα τέλος αναπάντεχο και ταυτοχρόνως συναφές με όσα έχουν προηγηθεί. Για μένα το βιβλίο βέβαια είχε μια διαφορετική σημασία όσο το διάβαζα, καθώς αισθάνθηκα πως η αφήγηση με έφερνε σε μια αμηχανία, λες και έκανε διάλογο μαζί ή και απευθυνόταν σε μένα. Εύχομαι στον συγγραφέα καλή συνέχεια σε ό,τι κάνει, καθώς είναι ίσως από τους αυθεντικότερους συγγραφείς στη σύγχρονη Ελλάδα που έχω συναντήσει στα μονοπάτια της ανάγνωσης. Υ.Γ. Με ευχαρίστηση θα διαβάσω τη "Νόσο των Εραστών", όποτε μου δοθεί η ευκαιρία.
Νομίζω πως το μεγαλύτερο ελάττωμα του βιβλίου ήταν η σοβαροφάνεια που το περιέβαλε. Ένα συμπίλημα ηθικών διλημμάτων, πολιτικοκοινωνικων σχολίων και ερωτικών μανιών, που όμως δεν πείθουν. Το ύφος του βιβλίου το βρήκα επιτηδευμένο, ενώ στην ουσία του τα θέματα τα άγγιζε επιδερμικά και μόνο. Κοινότοπο, με μία πλοκή που περιπλέκει τα γεγονότα απλώς για να αποκρύψει την απλότητά της και να φθάσει σε ανατροπές, οι οποίες μόνο τέτοιες δεν ήταν.
Κινηματογραφική πλοκή, φιλοσοφικές ανησυχίες, ηθικά διλήμματα στην αναζήτηση της κάθαρσης που μετά από διάφορες αναπάντεχες στροφές διακρίνεται. Προσωπικά βρήκα την αρχή αργή, την μέση ενδιαφέρουσα και συναρπαστική αλλά το τέλος απογοητευτικό.
Μετά το Η ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ του Κυριάκου Γιαλένιου, το οποίο με συγκλόνισε, ήρθε το ΜΟΝΟ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΨΑΡΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ να με συνταράξει. Ο Κυριάκος Γιαλένιος επέστρεψε στα λογοτεχνικά μονοπάτια με ένα έργο πολυδιάστατο, που δεν μπορεί να το κατατάξει κανείς σε ένα και μόνο είδος. Ένα σύγχρονο κοινωνικό-ερωτικό-πολιτικό-ψυχογραφικό θρίλερ μυστηρίου σε αποχρώσεις νουάρ μυθιστορήματος.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ασαφή χωροχρόνο αν και με ευκολία μπορεί ο αναγνώστης να ορίσει το χωροχρονικό περιβάλλον στο οποίο κινείται ο μύθος του Κυριάκου Γιαλένιου. Δυο ιστορίες, δυο πρωταγωνιστές που δείχνουν να μην έχουν κανένα σημείο επαφής. Κεφάλαιο παρά κεφάλαιο με σημείο αναφοράς το παρόν του κάθε ήρωα, ξετυλίγονται οι ιστορίες τους, τα πάθη τους, οι σκέψεις, οι φόβοι και τα γεγονότα που τους στιγματίζουν.
Ο συγγραφέας έχοντας ξεπεράσει τα τετριμμένα όρια στα οποία κινούνται τα σύγχρονα μυθιστορήματα γράφει με λόγο μεστό, λυρικό και ειρωνικό και γοητεύει τον αναγνώστη σε σημείο οι λέξεις να κατακλύζουν τη σκέψη του αναγνώστη. Ακόμη και οι τίτλοι των κεφαλαίων διαθέτουν μια ποιητικότητα που δεν γίνεται παρά να προκαλέσει τον αναγνώστη να συνεχίσει το παιχνίδι των λέξεων μέχρι τέλους.
Με λόγο που ρέει ευχάριστα σκιαγραφεί γεγονότα, πράξεις, σκέψεις και τοπία με περιγραφική δεινότητα και μαεστρία, στεκούμενος στις λεπτομέρειες χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη και πετυχαίνοντας έτσι πληρέστερη ψυχογράφηση των χαρακτήρων του μυθιστορήματος οι οποίοι βαδίζουν σε ένα μονοπάτι αβεβαιότητας, φόβου και αμφισβήτησης των ανθρώπων που τους περικλείουν αλλά και του συστήματος.
Με έντεχνο τρόπο αναπλάθει όλο το κοινωνικοπολιτικό φόντο στο οποίο κινείται η ιστορία, χωρίς να ορίζει με σαφήνεια το χωροχρόνο στον οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα με πλοκή μαρτυρικά μυσταγωγική για τον αναγνώστη μια και οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη με τρόπο κινηματογραφικό. Μυστικά και αποκαλύψεις κάνουν την εμφάνισή τους με σαδιστικό τρόπο καθηλώνοντας τον αναγνώστη σε μια ανάγνωση που δεν οριοθετείται από χρονικές πιέσεις και σωματικές ανάγκες.
Πριν το 2015 αφήσει την τελευταία του πνοή ο Κυριάκος Γιαλένιος παρέδωσε στο αναγνωστικό κοινό ένα μυθιστόρημα με πολλές διαστάσεις. Τα κοινωνικά μηνύματα βομβαρδίζουν τον αναγνώστη και τον καθιστούν δέσμιο στις σελίδες του. Με τη μυρωδιά της προδοσίας και του φόβου να πλανάται, συνέθεσε ένα μυθιστόρημα αποπνικτικό με σκηνές κινηματογραφικές, πρωτότυπη πλοκή και εξαιρετική γραφή που δεν μπορεί παρά να συγκλονίσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Πως ειναι δυνατον να μην σχολιαζει κανεις το γεγονος οτι το συγκεκριμενο βιβλιο εχει το πιο βλακωδες τελος αστυνομικου βιβλιου ολων των εποχων ?Δηλαδη για να φανει η κινηση ενος τραπεζικου λογαριασμου πρεπει ο χρηστης του να αποθηκευσει την κινηση λογαριασμου ?Κατα τα αλλα ενδιαφερουσα flash back γι αυτο και 2 αστερακια και οχι μισο. Κουραστικη,επιτηδευμενη προζα.Αταιριαστο σλανγκ.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Είναι ένα ανούσιο βιβλίο. Δεν αφήνει τίποτα στον αναγνώστη ούτε ως μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις ούτε ως νουάρ ούτε ως μυθιστόρημα της κρίσης (εδώ μάλιστα θεωρώ απίστευτη ανοησία από μέρους του συγγραφέα να μας λέει ότι κακώς οι πολίτες που διαμαρτύρονται για την κρίση δεν έχουν αφήσει πίσω τους μια καμένη τράπεζα - εύχομαι να θυμηθεί πού οδήγησαν οι μολότοφ στο υποκατάστημα της Marfin). Βασικά το βιβλίο είναι μία ατελείωτη κουραστική φλυαρία για αδιάφορες ιστορίες. Αδιανόητη μίρλα και μάλιστα διατυπωμένη με μια γλώσσα ψεύτικη, επιτηδευμένη που διακόπτεται άτεχνα από φρασεολογία του πεζοδρομίου. Αν η νόσος των εραστών ήταν κουραστική, αυτό είναι χάσιμο χρόνου.
'' Γιατί ανώδυνα δε δένονται οι μοίρες Αναίμακτα δεν μπαίνεις στον παράδεισο ''. Κ.Γ.
Με μία ιδιότυπη πλοκή, κινηματογραφική γραφή, άρωμα νουάρ και υποφώσκουσα την ποιητική του σκέψη, ο Κυριάκος Γιαλένιος μας κάνει κοινωνούς του μύθου του, όπου χρόνος και τόπος απλά διαφαίνονται. Οι καταστάσεις που βιώνουν οι αποστασιοποιημένοι μεταξύ τους ήρωες, εξαιτίας της προσωπικής τους κοσμοθεωρίας, κυλούν αργά, σαν μία παρελθοντική νουάρ ταινία, σε αντίθεση με το πυρετώδες των ιδεών τους, που αναλύει ο αφηγητής - επίμονος και διεισδυτικός παρατηρητής της εποχής μας. Αναγνωστικά και κινηματογραφικά δάνεια εμπλέκονται σοφά στη ροή του μύθου. Ο έρωτας, κίνητρο για το καλό και το κακό. Το κακό, που ξεπερνάει αξίες και ιδεολογίες , λογική και συνέπειες και ακολουθείται τυφλά, με την μορφή αγέλης.
''..... είχες την ικανότητα και την ατυχία να διαπιστώσεις νωρίς πως μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα. Λίγοι το αντιλαμβάνονται και ακόμη λιγότεροι προσπαθούν να το αποφύγουν. Το ρεύμα παρασέρνει τους περισσότερους αθόρυβα μέχρι να τους πνίξει σε μια ξέρα. Η πλειοψηφία φτάνει σε ένα σημείο, στο οποίο συνειδητοποιεί τι έχει κάνει μέχρι τότε, και ξοδεύει την υπόλοιπη γαμημένη της ζωή βλαστημώντας την προηγούμενη ζωή και τις αποφάσεις που δεν πήρε όταν έπρεπε''.
Οι δύο ιστορίες που κάποτε σμίγουν.
Η ιστορία του ανήσυχου Ντέιν, μετά τον χωρισμό του από την Υβόν, που η αγρύπνια του τον έκανε αθέλητο μάρτυρα ενός φόνου. Ο Ντέιν εμπλέκεται σε περιπέτειες εξαιτίας του αδελφού της Υβόν, Εμίλ (με ''αμαρτωλό'' παρελθόν), που του τάζει επανασύνδεση με την αγαπημένη του... με ανταλλάγματα.
'' Εσύ αυτό που θα κερδίσεις είναι την Υβόν πίσω'' ΄ Εκανε μία μάλλον θεατρική παύση για να δει αντιδράσεις και συνέχισε: '' Εγώ χρειάζομαι χρήματα. Γύρω στα πενήντα χιλιάρικα. Σε τράπεζα δουλεύεις και θέλω να με βοηθήσεις να τα βρω. Και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται''.
Στη δεύτερη ιστορία ο Σνόου, απόμεινε μόνος σ΄ ένα στρατιωτικό φυλάκιο, μετά το χάος που επικράτησε στη χώρα και την αποχώρηση των συναδέλφων του. Εκεί έχει την αρνητική ''ευκαιρία '' της γνωριμίας, δύο παράνομων αλλοδαπών, του Ντελόν κι ενός αλλοπαρμένου Ιρλανδού, που ληστεύουν ηλικιωμένους στα απομονωμένα χωριά της υπαίθρου. Κι ενώ ο Ιρλανδός αφηγείται ατέλειωτες ιστορίες, ο Σνόου εμπλέκεται στις παράνομες δραστηριότητές τους.
'' Είμαστε όλοι φυγάδες ... ''
Μέσα στην ταραγμένη από την κρίση χώρα, σε αδήλωτο χρόνο και εποχή που φαντάζει η ίδια να αφηγείται, ξετυλίγεται η πλοκή του μύθου, τίθεται σε λειτουργία ο μηχανισμός διασταύρωσης της πορείας των ηρώων .
«Εμφανίστηκε από τον ουρανό μια λέξη που, σαν σπειροειδές Μάντρα ενός οπιομανούς, έβγαινε αμέτρητες φορές κατά τη διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου από τα χείλη όλου του κόσμου. Μια λέξη περιλάλητη, τρομακτική, αόριστη και χειροπιαστή συγχρόνως, σαν σφαίρα τυλιγμένη σε μεταξωτό ύφασμα που απειλεί υποχθόνια αλλά αναβάλλει συνεχώς την εκτόξευση προς τα θύματα της».
Κίνητρα και σκέψεις τους αποκαλύπτονται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου με τον τίτλο : '' Το χρονικό μιας αναπάντεχης συμμαχίας '', όπου το απρόσμενο της ζωής, που πάντα μας εκπλήσσει, γίνεται αφορμή αποκαλύψεων και ανατροπών. Και ακολουθεί το θρίλερ... '' Όταν το αίμα και τα ψέματα εκτοξεύονται κρουνηδόν ''.
Οι υπέρτιτλοι των κεφαλαίων εμπλουτίζουν τα νοήματα, μοιάζουν στίχοι κάποιου ενιαίου ποιήματος, αποκαλύπτουν την ποιητική ρίζα στην οποία ο Γιαλένιος δεν μπόρεσε ν΄αντισταθεί .
΄Ενα ρεύμα παγωμένης λάβας Κρυμμένο μυστικό σε λανθάνουσα ύπνωση Μια σκοτεινή αστραπή στο φωτεινό ορθογώνιο της πόρτας Η σαρωτική επίδραση μιας σαρωτικής λέξης Μαύρα πουλιά κάνουν κύκλους πάνω από το κρεββάτι μου Φεύγω για να σωθούμε και οι δυο .............
Το έργο του Κυριάκου Γιαλένιου είναι ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα, με στοιχεία πολιτικού, κοινωνικού, ερωτικού και ...ψυχογραφικού θρίλερ, με άρωμα νουάρ.
'' ΄Αλλωστε υπάρχει και εκείνος ο Αμερικανός οικονομολόγος , που είχε γράψει σε μια μελέτη, την οποία όλοι εμείς του επαγγέλματος διαβάσαμε στα νιάτα μας, πώς μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα ''.