What do you think?
Rate this book
Alejandro-César: Vidas paralelas
Aunque cumplen con todos los requisitos de rigor historiográfico, las vidas de Alejandro y César tienen como fin último ofrecer modelos de virtud en la vida pública y en la administración.
207 pages, Paperback
Published May 1, 2010
78 people are currently reading
1066 people want to read
About the author
Plutarch
4,281 books922 followersPlutarch (later named, upon becoming a Roman citizen, Lucius Mestrius Plutarchus; AD 46–AD 120) was a Greek historian, biographer, and essayist, known primarily for his Parallel Lives and Moralia. He is classified as a Middle Platonist. Plutarch's surviving works were written in Greek, but intended for both Greek and Roman readers.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 73 reviews
May 17, 2023
Vine, vi y vencí. Leída sólo la parte de Julio César. Una biografía histórica de tal envergadura no puede reseñarse ni calificarse como un libro cualquiera. Plutarco la escribió a fines del Siglo I d.C. La biografía de César es apenas una parte de la obra completa, que cubre biografías de varios célebres personajes griegos y romanos haciendo paralelos entre pares, en este caso, Alejandro el grande y Julio César. La he leído por hacer un comparativo con Vidas de los doce Césares, de Suetonio, y he de decir que ésta es un poco más formal y menos visceral y rimbombante que la de Suetonio; estilos completamente diferentes. Cabe acotar que hay que buscar una buena traducción, ya que la primera que conseguí era más laberíntica (con un estilo gramático más antiguo), y al cambiar a la traducción de Gredos, se me facilitó la lectura. Esta versión de la vida de César -como dijo el propio Plutarco acerca de toda su obra Vidas paralelas- no busca describir la Historia, sino ser una narración acerca del carácter de la persona, de aquello dentro de sí que le llevó a convertirse en una personalidad. Plutarco polariza menos los tonos de su carácter (al contrario de Suetonio, que pone más saña en las partes oscuras de César), se nota una voluntad más objetiva, quizás algo más a favor que en contra. Por último, para comprender en su totalidad la narración, hay que tener un cierto conocimiento de la Historia romana de la época, sobre todo de algunos personajes y hechos, ya que por la forma en que está contada (como si su lector tuviese un conocimiento previo o fuese su contemporáneo) pueden quedarse sin conectar algunas partes. Hay que saber, por ejemplo, quién fue Cayo Mario (tío político de César, siete veces cónsul, laureado militar y gobernante de Roma), Sila (senador dictador), Cicerón (senador, orador y filósofo), Catilina (político conspirador), Pompeyo (militar y cónsul), Marco Antonio (general, cónsul, y colaborador cercano de César), Cina (partidario de Mario y primer suegro de César) Octavio Augusto (sobrino nieto de César y primer César de Roma), y diferenciar algunos personajes que tienen el mismo nombre pero son distintas personas: Escipión, Dolabela, Bruto, entre otros. También saber un poco acerca de la guerra de las Galias y la campaña militar de César (yo sabía poco o nada). De hecho, esto último es lo que más aborda en la narración, y de Egipto y Cleopatra, que es lo que más ha trascendido en la cultura popular, lo pasa casi al vuelo (y por eso también es que habría que conocer un poco más de lo que pasaba en Egipto en ese tiempo). Pero lo que sí señala, al igual que Suetonio, es el amor intenso que tenía César a Cleopatra, y que sus adversarios le reclamaban que prácticamente había hecho una guerra inútil por amor. También hay que añadir que la parte inicial de esta biografía de César se ha perdido y lo que queda empieza con Sila oponiéndose al matrimonio de César con Cornelia sin dar mayores aclaraciones, aunque hay pies de texto que explican bastante, lo cierto es que sin contexto no es una lectura tan fluida. (Si se conoce algo de esta historia, Sila se opone a esa unión porque César es sobrino de Mario, quien fuera su opositor, y lo ve con recelo, sumado a que Cornelia es hija de Cina, también opositor partidario de Mario, quien para entonces ya está muerto. De ahí la frase celebre que aparece tanto en la biografía de Suetonio como en la de Plutarco: "En César hay muchos Marios"). El comparativo que hace Plutarco entre César y Alejandro no es gratuito, ya que se sabe que el propio César se comparaba con Alejandro respecto a las gestas hechas a temprana edad. Lectura recomendada si se interesan por este periodo de la Historia y no se quieren olvidar de los Idus de Marzo.
July 6, 2019
He perdido ya la cuenta de las veces que un libro escrito hace siglo, ¡o milenios! , me sorprende siendo tan ameno. Debería ir quitándome de la cabeza que un clásico no es igual a peñazo o difícil de leer. No necesariamente, al menos.
Como siempre que escribo una líneas sobre un libro que ha sido catalogado como clásico universal, me limito a poner unas impresiones que me ha causado, sin ánimo de ir más allá.
Primero, es un libro sin literatura en sentido que las frases son cortas, concisas, sin ninguna “floritura”. Apenas hay descripciones. Esto hace que el ritmo sea alto.
Segundo, creo que fue Freud (¿o fue Marx? ) quién dijo que si hubiera pasado más tiempo los judíos habrían terminado convirtiendo a Moisés en dios. Esta sensación he tenido leyendo el relato sobre Alejandro, donde lo sobrenatural tiene una presencia muy importante. Si hubiera pasado suficiente tiempo, el macedonio sería para nosotros lo que es Aquiles o Ulises.
Por último, Plutarco no nos cuenta grandes batallas u obras sino que nos ofrece pequeñas ventanas donde podemos ver el carácter sobre los dos protagonistas. Ambos eran ambiciosos, pero generosos con los demás, especialmente con el pueblo (César) y sus soldados. Eran justos con sus enemigos, sabiendo apreciar las virtudes en el contrario. Estuvieron cerca de morir y/o perderlo todo pero en el último momento tuvieron buena fortuna. Fueron capaces de sobreponerse a la fatiga extrema para lograr sus objetivos.
Ha sido bastante interesante leer a Plutarco, notar cosas que ahora pueden producir una sonrisa (por ejemplo al dar cifras. Hay un pasaje donde dice que el enemigo son cien mil soldados menos ciento veinte), dejar al lado detalles sobre las batallas o sus discursos para centrarnos en el carácter único que hicieron a Alejandro y a César tan importantes aún hoy milenios después de su vidas y muertes.
No escribimos historias, sino vidas; no es en las acciones más ruidosas donde se manifiestan la virtud o el vicio, sino que muchas veces una situación pasajera, un dicho o una niñería sirven más para declarar un carácter que batallas en que mueren millares de hombres, numerosos ejércitos y sitios de ciudades. Por tanto, de la manera como los pintores toman para retratar las semejanzas del rostro y aquella expresión de ojos en que más se manifiestan la índole y el carácter cuidándose poco de todo lo demás, así debe a nosotros concedérsenos que atendamos más a los indicios del ánimo y que por ello dibujemos la vida de cada uno dejando a otros los hechos de gran apariencia y los combates...
Como siempre que escribo una líneas sobre un libro que ha sido catalogado como clásico universal, me limito a poner unas impresiones que me ha causado, sin ánimo de ir más allá.
Primero, es un libro sin literatura en sentido que las frases son cortas, concisas, sin ninguna “floritura”. Apenas hay descripciones. Esto hace que el ritmo sea alto.
Segundo, creo que fue Freud (¿o fue Marx? ) quién dijo que si hubiera pasado más tiempo los judíos habrían terminado convirtiendo a Moisés en dios. Esta sensación he tenido leyendo el relato sobre Alejandro, donde lo sobrenatural tiene una presencia muy importante. Si hubiera pasado suficiente tiempo, el macedonio sería para nosotros lo que es Aquiles o Ulises.
Por último, Plutarco no nos cuenta grandes batallas u obras sino que nos ofrece pequeñas ventanas donde podemos ver el carácter sobre los dos protagonistas. Ambos eran ambiciosos, pero generosos con los demás, especialmente con el pueblo (César) y sus soldados. Eran justos con sus enemigos, sabiendo apreciar las virtudes en el contrario. Estuvieron cerca de morir y/o perderlo todo pero en el último momento tuvieron buena fortuna. Fueron capaces de sobreponerse a la fatiga extrema para lograr sus objetivos.
Ha sido bastante interesante leer a Plutarco, notar cosas que ahora pueden producir una sonrisa (por ejemplo al dar cifras. Hay un pasaje donde dice que el enemigo son cien mil soldados menos ciento veinte), dejar al lado detalles sobre las batallas o sus discursos para centrarnos en el carácter único que hicieron a Alejandro y a César tan importantes aún hoy milenios después de su vidas y muertes.
No escribimos historias, sino vidas; no es en las acciones más ruidosas donde se manifiestan la virtud o el vicio, sino que muchas veces una situación pasajera, un dicho o una niñería sirven más para declarar un carácter que batallas en que mueren millares de hombres, numerosos ejércitos y sitios de ciudades. Por tanto, de la manera como los pintores toman para retratar las semejanzas del rostro y aquella expresión de ojos en que más se manifiestan la índole y el carácter cuidándose poco de todo lo demás, así debe a nosotros concedérsenos que atendamos más a los indicios del ánimo y que por ello dibujemos la vida de cada uno dejando a otros los hechos de gran apariencia y los combates...
January 30, 2022
È piuttosto difficile valutare questa lettura. Molto dipende dal punto di vista dal quale si sceglie di valutare il lavoro di Plutarco.
Egli sostiene, all'inizio della Vita dedicata ad Alessandro, di scrivere biografia, non storia. Con questo giustifica l'assenza di alcuni eventi storici, in favore di altri che dovrebbero illustrare meglio i caratteri dei suoi personaggi. Personalmente, invece, riesco ad apprezzare più Plutarco come cronista e non come biografo.
Di Alessandro, ad esempio, ci consegna tanti momenti importanti, che spiegano e allo stesso tempo fondano il mito. Ci parla diffusamente dell'atteggiamento di coloro che gli sono stati accanto e che lo hanno amato. Quasi nulla, invece, ci viene raccontato delle sue reali passioni. I suoi affetti (familiari, amorosi, amicali) non vengono approfonditi, e questo toglie molto all'Alessandro/uomo. Quanto all'Alessandro/mito, non si capisce bene quale sia il giudizio di Plutarco. Il più delle volte sembra voler sottolineare la sua grandezza, ma lo fa spesso in un modo tale da renderlo... antipatico! Sì, Alessandro di Plutarco è sovente insopportabile, più che ammirabile.
Cesare non ne esce affatto meglio. Intanto non ho compreso perché narrare di Alessandro partendo dalla sua nascita e introdurre Cesare "in media res", se così vogliamo dire: già maturo, sposato e impelagato nella vita politica romana. Mi aspettavo "Vite parallele", appunto.
Anche Cesare, poi, è trattato maluccio. Plutarco vorrebbe illustrarne l'abilità politica e militare, ma riesce a evidenziarne solo una terrificante ambizione e una condotta a volte addirittura sconsiderata, mirata esclusivamente all'attirare consensi.
Forse ha ragione Plutarco. Forse queste figure sono meno splendide di quelle che la Storia ci ha consegnato. Però, alla fine, anche Plutarco non fa una bella figura: non sembra esserci reale passione e trasporto nella missione che si accinge a compiere, quanto piuttosto un'acredine velata ammantata di buone intenzioni.
Lettura interessante, comunque, e di certo fondamentale, anche se consigliata a chi conosce già la storia dei due personaggi, altrimenti ci si perde nel ginepraio di nomi e fatti. Plutarco è sintetico e spesso non segue l'ordine cronologico degli eventi, ma li organizza secondo i suoi intenti narrativi.
Egli sostiene, all'inizio della Vita dedicata ad Alessandro, di scrivere biografia, non storia. Con questo giustifica l'assenza di alcuni eventi storici, in favore di altri che dovrebbero illustrare meglio i caratteri dei suoi personaggi. Personalmente, invece, riesco ad apprezzare più Plutarco come cronista e non come biografo.
Di Alessandro, ad esempio, ci consegna tanti momenti importanti, che spiegano e allo stesso tempo fondano il mito. Ci parla diffusamente dell'atteggiamento di coloro che gli sono stati accanto e che lo hanno amato. Quasi nulla, invece, ci viene raccontato delle sue reali passioni. I suoi affetti (familiari, amorosi, amicali) non vengono approfonditi, e questo toglie molto all'Alessandro/uomo. Quanto all'Alessandro/mito, non si capisce bene quale sia il giudizio di Plutarco. Il più delle volte sembra voler sottolineare la sua grandezza, ma lo fa spesso in un modo tale da renderlo... antipatico! Sì, Alessandro di Plutarco è sovente insopportabile, più che ammirabile.
Cesare non ne esce affatto meglio. Intanto non ho compreso perché narrare di Alessandro partendo dalla sua nascita e introdurre Cesare "in media res", se così vogliamo dire: già maturo, sposato e impelagato nella vita politica romana. Mi aspettavo "Vite parallele", appunto.
Anche Cesare, poi, è trattato maluccio. Plutarco vorrebbe illustrarne l'abilità politica e militare, ma riesce a evidenziarne solo una terrificante ambizione e una condotta a volte addirittura sconsiderata, mirata esclusivamente all'attirare consensi.
Forse ha ragione Plutarco. Forse queste figure sono meno splendide di quelle che la Storia ci ha consegnato. Però, alla fine, anche Plutarco non fa una bella figura: non sembra esserci reale passione e trasporto nella missione che si accinge a compiere, quanto piuttosto un'acredine velata ammantata di buone intenzioni.
Lettura interessante, comunque, e di certo fondamentale, anche se consigliata a chi conosce già la storia dei due personaggi, altrimenti ci si perde nel ginepraio di nomi e fatti. Plutarco è sintetico e spesso non segue l'ordine cronologico degli eventi, ma li organizza secondo i suoi intenti narrativi.
August 5, 2018
Plutharkhos’un farklı zamanlarda yaşamış yöntemleri farklı ama karakterleri benzer iki liderin hayatını kaleme aldığı "Parallel Lives / Paralel Hayatlar: İskender - Sezar", yazarın kendine has akıcı diliyle bir tarih eserinin nasıl olmasına dair ders veren tek kelimeyle mükemmel bir eser. İlk bölümde Büyük İskender’in hayatını okuyucuya sunarak İskender’in ne kadar muhteşem bir kişiliğe sahip olduğunu gösteren Plutharkhos, Platon’un "Devlet"teki “Ya krallar filozof olmalı, ya da filozoflar kral.” sözüne resmen gönderme yapıyor. İkinci bölümde ise alçak gönüllü ve halkı daima etkilemeyi bilmiş olan Sezar’ın her ne kadar kendine yakıştıramasa da kral olmak için bitmek bilmeyen hırsını okuyucuyla buluşturarak iki liderin hırsını farklı açılardan ele alıyor. “İskender - Sezar” açıkçası okudukça bitmesini istemediğiniz bir kitap olan "Paralel Hayatlar"ın en güzel bölümü olabilir. Her sayfası başka bir harika bilgi barındıran kitabı tüm edebiyat ve tarih severlerin okuması gerekiyor.
16.05.2016
İstanbul, Türkiye
Alp Turgut
http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...
16.05.2016
İstanbul, Türkiye
Alp Turgut
http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...
December 22, 2015
"Bu cinayete herkesin katılması şarttı, çünkü hiç kimse üstlenmek istememişti."
Read
June 25, 2025Kasım 2024'te gittiğim yere uygun ve yolculuğuma eşlik eder diye yanıma aldığım kitabı Haziran 2025'te anca okudum. İskender ve Sezar'a dair trivial bilgiler, kesinliğinden emin olamayacağımız diyaloglar ve çokça mitlerle dolu bir kitap. biyografi türünün ilk kitabı olması açısından önemli tabii. okuduğum metin baştan sona savaşlar, öldürülenler, cezalandırılanlar olduğu için beni hiç sarmadı. iktidar olan/olmaya çalışan ve bu yolda her şeyi yapan birilerini sırf tarihe geçmiş ünlü karakterler diye takdir edecek halim yok. yani ameliyatlı yerime geldi bu kitap if you know what i mean.
July 28, 2020
Me resulta mágico poder compartir la perspectiva de Plutarco. Es un lujo saborear desde tan cerca las anécdotas y las vidas de estos dos hombres de leyenda, que se convierten, gracias a la cuidada, fluida y afilada prosa del de Queronea, en personas de carne y hueso, con dudas, miedos, envidias y celos.
La doma a Bucéfalo, las borracheras de Alejandro en los campamentos, el episodio con Diógenes y la sombra del rey, la larga y serena noche antes de la batalla de Gaugamela, la rabia tras la muerte de Hefestión... El indeciso cruce del Rubicón, la persecución a Pompeyo, la lucha por el poder de Roma, la puñalada de Bruto, la venganza final de los aliados de César...
Es una pasada que estas historias hayan llegado a nosotros de una manera tan novelesca y maravillosa.
La doma a Bucéfalo, las borracheras de Alejandro en los campamentos, el episodio con Diógenes y la sombra del rey, la larga y serena noche antes de la batalla de Gaugamela, la rabia tras la muerte de Hefestión... El indeciso cruce del Rubicón, la persecución a Pompeyo, la lucha por el poder de Roma, la puñalada de Bruto, la venganza final de los aliados de César...
Es una pasada que estas historias hayan llegado a nosotros de una manera tan novelesca y maravillosa.
August 23, 2020
Una narración muy fluida, me imagino que ayudada por la excelente traducción al español. Narra la historia de estos dos magníficos guerreros y visionarios de su mundo, la narra como contando un cuento en medio de una noche navideña que no deja que los presentes se aburran y pierdan cada detalle de lo acontecido.
Read
July 20, 2024Letto solo Alessandro. Penso di non essere una grande fan delle biografie.
September 9, 2017
Plutarco ci regala le biografie di due fra le più famose personalità dell'antichità: Alessandro e Cesare. Le due biografie si presentano in modo decisamente differente, ed è meglio provare ad analizzarle una per volta.
Partiamo da Alessandro, che è anche colui a cui va la mia personale preferenza. Ciò che apprezzo di questa biografia sta nel fatto che Plutarco ha scelto di non dare troppo spazio a politica e battaglie, bensì alla figura intima e umana di Alessandro, al suo rapporto coi genitori, con gli amici, con l'esercito e i popoli conquistati. Ne emerge la figura di un ragazzo - morì a soli trentatré anni di età - di indole appassionata e generosa, dotato di empatia innata (si veda l'episodio in cui ancora bambino doma il cavallo Bucefalo) e di altrettanto innate doti di comando, affinate da una accurata educazione. Alessandro, inoltre, è di fondo un sognatore. Sogna di arrivare fino ai confini estremi dell'Asia, quasi ci riesce, viene abbattuto dalle circostanze non prima di essere diventato una leggenda. Alessandro era una marea travolgente, magnifica, generoso e leale con chi stimava e spietato con chi tradiva lui o l'onore. Un pugno di ferro necessario per governare un territorio tanto esteso e popolazioni così diverse. Non privo di difetti, uno su tutti l'inclinazione al bere che lo rendeva collerico e violento - si veda l'uccisione di Clito - Alessandro viene in queste pagine davvero magnificato.
La sua biografia, grazie alla ricchezza di aneddoti e a una resa psicologica raffinata, trascina dritti dentro al suo sogno, e si soffre un po' quando si arriva alla fine.
Cesare è trattato in maniera molto differente: la sua biografia si presenta più lenta, più "pedante", più politica. Si trattava del resto di un'epoca e di un contesto già ben differenti.
Viene sovente rimarcato fra le pagine come le imprese di Cesare facessero parte di un piano d'ascesa ben definito, e tuttavia Plutarco passa a volo radente su battaglie e intrighi, senza approfondirli troppo. In questo caso, la quasi assenza di sostrato sociopolitico che ha contribuito a far risaltare Alessandro, rende più difficile capire Cesare - che figura politica era in primis. Se non si ha una buona dose di conoscenza della situazione Romana dell'epoca, infatti, diventa difficile girarsi fra congiure e fazioni. Gli aggettivi che mi sono venuti in mente nel leggere sono stati: carismatico e calcolatore. Ne viene messa in risalto la magnanimità, ma non è chiaro se si tratti di magnanimità d'indole o magnanimità studiata. Quella che ne esce è più la figura dell'uomo di stato che non quella del Cesare "privato" - e mi interesserebbe saperne di più delle sue vere idee riguardo Catone, per esempio. Memorabili, intense e coinvolgenti le ultime pagine, dal giorno delle Idi di Marzo in avanti.
Partiamo da Alessandro, che è anche colui a cui va la mia personale preferenza. Ciò che apprezzo di questa biografia sta nel fatto che Plutarco ha scelto di non dare troppo spazio a politica e battaglie, bensì alla figura intima e umana di Alessandro, al suo rapporto coi genitori, con gli amici, con l'esercito e i popoli conquistati. Ne emerge la figura di un ragazzo - morì a soli trentatré anni di età - di indole appassionata e generosa, dotato di empatia innata (si veda l'episodio in cui ancora bambino doma il cavallo Bucefalo) e di altrettanto innate doti di comando, affinate da una accurata educazione. Alessandro, inoltre, è di fondo un sognatore. Sogna di arrivare fino ai confini estremi dell'Asia, quasi ci riesce, viene abbattuto dalle circostanze non prima di essere diventato una leggenda. Alessandro era una marea travolgente, magnifica, generoso e leale con chi stimava e spietato con chi tradiva lui o l'onore. Un pugno di ferro necessario per governare un territorio tanto esteso e popolazioni così diverse. Non privo di difetti, uno su tutti l'inclinazione al bere che lo rendeva collerico e violento - si veda l'uccisione di Clito - Alessandro viene in queste pagine davvero magnificato.
La sua biografia, grazie alla ricchezza di aneddoti e a una resa psicologica raffinata, trascina dritti dentro al suo sogno, e si soffre un po' quando si arriva alla fine.
Cesare è trattato in maniera molto differente: la sua biografia si presenta più lenta, più "pedante", più politica. Si trattava del resto di un'epoca e di un contesto già ben differenti.
Viene sovente rimarcato fra le pagine come le imprese di Cesare facessero parte di un piano d'ascesa ben definito, e tuttavia Plutarco passa a volo radente su battaglie e intrighi, senza approfondirli troppo. In questo caso, la quasi assenza di sostrato sociopolitico che ha contribuito a far risaltare Alessandro, rende più difficile capire Cesare - che figura politica era in primis. Se non si ha una buona dose di conoscenza della situazione Romana dell'epoca, infatti, diventa difficile girarsi fra congiure e fazioni. Gli aggettivi che mi sono venuti in mente nel leggere sono stati: carismatico e calcolatore. Ne viene messa in risalto la magnanimità, ma non è chiaro se si tratti di magnanimità d'indole o magnanimità studiata. Quella che ne esce è più la figura dell'uomo di stato che non quella del Cesare "privato" - e mi interesserebbe saperne di più delle sue vere idee riguardo Catone, per esempio. Memorabili, intense e coinvolgenti le ultime pagine, dal giorno delle Idi di Marzo in avanti.
March 12, 2023
It was an impressive experience to read the lives of these great commanders of history and to witness their mistakes and ambitions as well as their struggles.
January 11, 2024
Eraclito diceva "il carattere di un uomo è il suo destino" e come si potrebbe dissentire dopo aver letto le gesta, le imprese, le morti di due uomini straordinari.
Oltre al contenuto di queste biografie, di straordinario in questi racconti c'è la genialità di Plutarco nell'accostare questi due uomini "irresistibili" per indole, carisma e vittorie, per austerità personale e inflessibilità, per "invidia verso se stessi" come dice di Cesare, mai paghi di conquiste e di onori.
Oltre al contenuto di queste biografie, di straordinario in questi racconti c'è la genialità di Plutarco nell'accostare questi due uomini "irresistibili" per indole, carisma e vittorie, per austerità personale e inflessibilità, per "invidia verso se stessi" come dice di Cesare, mai paghi di conquiste e di onori.
Read
June 14, 2024I finished only the first part, the one dedicated to Alexander the Great although I'm considering this book finished only because I'm momentarily not interested in Julius Caesar's story. I adore him as a historical figure but in this moment of my life I'm not in the mood of reading and learning about him. I'll surely resume this read in the future when I'll be hyperfixating on Ancient Rome again and I'll be eager to get to know more of Caesar.
Roma Caput Mundi♡
Roma Caput Mundi♡
July 11, 2024
Spiace che abbia corso nel raccontare la morte di Alessandro, perché è un ottimo narratore. L'assassinio di Cesare è descritto super lentamente invece, partendo da giorni prima, con una carrellata di dettagli che trasmettono tensione crescente, nonostante il finale si sappia già.
Righe finali su Bruto non ne parliamo nemmeno. Strazianti. Sigh.
Righe finali su Bruto non ne parliamo nemmeno. Strazianti. Sigh.
January 31, 2025
Leída sólo la parte de Alejandro. Lo retomaré cuando me entre otro flush de historia.
August 19, 2025
me encanta cómo justifica la hermosura de Alejandro...unas buenas entrañas se reflejan en su buen porte...la parte de Julio César también me gustó, pero siendo sincera lo leí por Alejandro
December 8, 2022
Gerçekten mükemmel bir yapıt. Sezar’ın baş kısmının yitik olması üzücü tabii ancak özellikle İskender bölümü harika. Plutarkhos’un hastasıyız.
September 25, 2020
Puanım 4/5 (%82/100)
Antik Yunan ve Romalı yazarların kitaplarını genelde okumuşumdur. En azından adını duyup kenara bir yere not almışımdır. Fakat Plutarkhos hiçbir yerde görmediğim, duymadığım bir yazardı. Daha kitapların isimlerinden benim kalbimi kazandı. Hayatları çok ilginç olan bu önemli tarihi figürlerin ayrıntılı biyografilerini yazmış kendisi. İskender'e olan sevgim ve ilgim yüzünden ilk olarak bu kitabıyla başlamak istedim. Tarihi kitap yazmak çok zordur aslında. Kesin şeyler barındırdığı için kendinden bir şey eklemek ve kitabı eğlenceli yapmak oldukça zor fakat Plutarkhos bunu başarmış. Kitap oldukça eğlenceliydi ve bu tarihi figürler hakkında, özellikle de İskender, verdiği bilgiler muazzam. Gerçekten sıkılmadan okuduğum ve bunun üzerine birçok da şey öğrendiğim bir kitap oldu.
Kitapta özellikle daha uzun olan kısım olan İskender'i sevdim. İskender'e ilgim daha fazla orası ayrı ama bu kısım çok daha samimi geldi bana. İskender'in daha çok kişisel ve özel hayatına odaklanılmıştı. Tabi ki birçok önemli tarihi olaydan, savaşlardan, ölümlerden vb. bahsediliyordu fakat İskender'in gerçekten normal hayatında nasıl biri olduğunu öğrenmek çok güzeldi. Aristoteles'ten ders alan İskender'in gençliği bana Fatih Sultan Mehmet'i hatırlattı epeyce. Sezar bölümünde daha çok tarihi olaylar ve savaşlardan bahsedilmiş. İskender'e göre Sezar'ın özel hayatıyla ilgili daha az şey öğreniyoruz ki bu Sezar'ın kişiliğiyle de alakalı biraz. Yine de ikisinin de bölümlerini okuduktan sonra birçok paralellik görebiliyoruz ki yazarın amacı da zaten bu. Sırf genel kültürüm artsın diye bile okunabilir kitap. Çok beğendim, öneriyorum.
"Bunu sakın unutmayın: Bir ülkeyi istila edenin yapabileceği en büyük yanlışlık, istika edilenin alışkanlıklarının benimsemesidir."
Antik Yunan ve Romalı yazarların kitaplarını genelde okumuşumdur. En azından adını duyup kenara bir yere not almışımdır. Fakat Plutarkhos hiçbir yerde görmediğim, duymadığım bir yazardı. Daha kitapların isimlerinden benim kalbimi kazandı. Hayatları çok ilginç olan bu önemli tarihi figürlerin ayrıntılı biyografilerini yazmış kendisi. İskender'e olan sevgim ve ilgim yüzünden ilk olarak bu kitabıyla başlamak istedim. Tarihi kitap yazmak çok zordur aslında. Kesin şeyler barındırdığı için kendinden bir şey eklemek ve kitabı eğlenceli yapmak oldukça zor fakat Plutarkhos bunu başarmış. Kitap oldukça eğlenceliydi ve bu tarihi figürler hakkında, özellikle de İskender, verdiği bilgiler muazzam. Gerçekten sıkılmadan okuduğum ve bunun üzerine birçok da şey öğrendiğim bir kitap oldu.
"Yıllar sonra Cicero, Sezar için 'O kadar güzel taranmış saçlarına zarif bir hareketle parmaklarını daldırıp başını kaşıyan bu adamın aklında bu kadar korkunç şeylerin olabileceğini, yani günün birinde Roma Cumhuriyeti'ni yıkacağını ben bile tahmin edemezdim,' dedi."
Kitapta özellikle daha uzun olan kısım olan İskender'i sevdim. İskender'e ilgim daha fazla orası ayrı ama bu kısım çok daha samimi geldi bana. İskender'in daha çok kişisel ve özel hayatına odaklanılmıştı. Tabi ki birçok önemli tarihi olaydan, savaşlardan, ölümlerden vb. bahsediliyordu fakat İskender'in gerçekten normal hayatında nasıl biri olduğunu öğrenmek çok güzeldi. Aristoteles'ten ders alan İskender'in gençliği bana Fatih Sultan Mehmet'i hatırlattı epeyce. Sezar bölümünde daha çok tarihi olaylar ve savaşlardan bahsedilmiş. İskender'e göre Sezar'ın özel hayatıyla ilgili daha az şey öğreniyoruz ki bu Sezar'ın kişiliğiyle de alakalı biraz. Yine de ikisinin de bölümlerini okuduktan sonra birçok paralellik görebiliyoruz ki yazarın amacı da zaten bu. Sırf genel kültürüm artsın diye bile okunabilir kitap. Çok beğendim, öneriyorum.
May 3, 2024
İskender ve Sezar hakkında, ne yazık ki, bu kitaba kadar dillere pelesenk olmuş birkaç söz dışında bilgim yoktu. MS 46 yılında doğan Plutarkhos'tan, günümüze kıyasla çok yakın dönemde yaşamış olan, MÖ 356 ile 323 arasında yaşayan İskender ve MÖ 100 ile 44 arasında yaşamış Sezar'ı dinlemek güzeldi.
Plutarkhos, 151 adet eser bırakmış ve paralel hayatlar dizisi olarak birçok tarihe iz bırakmış şahsiyetin hayatını ikili olarak anlatmış. Bu kitapta İskender ve Sezar arasında kurulan ilişki ise ne yazık ki biraz güdük kalmış zira tek bağ sadece Sezar'ın İskender için bir gün bulunduğu yaşta İskender'in dünyaya hükmederken kendisinin henüz bir şey başaramamış olması. Karakter olarak da açıkçası bu kitapta okuduğum bilgiler doğrultusunda ciddi farklar olduğunu söylemem sanıyorum gayet doğal. İş Bankası Kültür Yayınlarına, bittabi, tercüme eden İo Çokona ve editörlere, akıcı dil ve notlar konusundaki detaycılık ve hassasiyetleri konusunda teşekkürlerimi sunmak isterim.
İskender
Sezar
Plutarkhos, 151 adet eser bırakmış ve paralel hayatlar dizisi olarak birçok tarihe iz bırakmış şahsiyetin hayatını ikili olarak anlatmış. Bu kitapta İskender ve Sezar arasında kurulan ilişki ise ne yazık ki biraz güdük kalmış zira tek bağ sadece Sezar'ın İskender için bir gün bulunduğu yaşta İskender'in dünyaya hükmederken kendisinin henüz bir şey başaramamış olması. Karakter olarak da açıkçası bu kitapta okuduğum bilgiler doğrultusunda ciddi farklar olduğunu söylemem sanıyorum gayet doğal. İş Bankası Kültür Yayınlarına, bittabi, tercüme eden İo Çokona ve editörlere, akıcı dil ve notlar konusundaki detaycılık ve hassasiyetleri konusunda teşekkürlerimi sunmak isterim.
İskender
Sezar
April 6, 2014
Desde muy joven he admirado a Alejandro Magno. Me parecía inverosímil, a mis infantiles e ingenuos ojos, que alguien tan joven como Alejandro haya sido capaz de conquistar la mayoría del mundo conocido en su tiempo, en tan poco tiempo por cierto. Una historieta, que no recuerdo muy bien cuál era y en dónde había sido publicada, colocaba a Alejandro entre uno de los más grandes estrategas militares, por sus grandes hazañas y conquistas; y luego recuerdo que, entre alguna de las pláticas que sostuve con mi abuela, ella me explicaba el porqué dicho personaje era "homosexual". En fin, que desde hace mucho el personaje me ha entrañado de sobremanera. Y soy de los (creo pocos) creyentes que la película de Oliver Stone (al menos la versión final "Alexander Revisited") es una excelente obra (a excepción de Angelina Jolie).
Y Plutarco se encarga de encarnar a este semidios, de ponerlo a nuestro alcance, frágil, humano, mortal, a pesar de todo lo que había escuchado antes. Peor tantito, en comparación con la vida de César. Ambos grandes estrategas militares, líderes, conquistadores, pero generadores de sentimientos oscuros hacia sus allegados que, finalmente, cumplen la sentencia de muerte.
Recomiendo ampliamente esta obra. La traducción directa es sublime.
Y Plutarco se encarga de encarnar a este semidios, de ponerlo a nuestro alcance, frágil, humano, mortal, a pesar de todo lo que había escuchado antes. Peor tantito, en comparación con la vida de César. Ambos grandes estrategas militares, líderes, conquistadores, pero generadores de sentimientos oscuros hacia sus allegados que, finalmente, cumplen la sentencia de muerte.
Recomiendo ampliamente esta obra. La traducción directa es sublime.
September 28, 2020
"Al final, dejándose llevar de cierta intuición, como si dejara de lado el frío cálculo ante el futuro, y pronunciando aquella famosa frase que se ha convertido en preludio de cuantos hombres se lanzan a aventuras y osadías extremas: 'La suerte está echada', se decidió a cruzar el Rubicón. Siguiendo desde aquí a todo galope, llegó antes del amanecer a Ariminio y la tomó al asalto."
February 26, 2025
*3,5/5*
He de dir que m'agrada més llegir la part d'Alexandre que la de Cèsar.
Potser llegir una traducció de 1970 no ha sigut el meu millor moviment, la veritat, perquè després he passat a la de Gredos i facilita molt més la lectura
He de dir que m'agrada més llegir la part d'Alexandre que la de Cèsar.
Potser llegir una traducció de 1970 no ha sigut el meu millor moviment, la veritat, perquè després he passat a la de Gredos i facilita molt més la lectura
March 19, 2022
Ser un hijo de puta macarra y engreído como forma de pasar a la historia. Desde mi ateísmo considero que una de las ventajas del cristianismo sobre la mitología grecorromana fue que la humildad y la compasión pasaran a estar bien vistas; Alejandro y Cayo Julio son hijos de su Zeitgeist
December 31, 2016
Ho ADORATO la prima Vita (Alessandro Magno), ma Cesare, come tutti i latini, mi annoia a morte -.-
March 25, 2023
Eser, tarihin zaferlere doymayan iki büyük askeri dehasını, fethettikleri toprakları, karada ve denizde ulaştıkları mesafeleri ve bugünün insanına, dünya şimdi mi yoksa o zaman mı daha küçükmüş acaba diye düşündürtecek denli geniş coğrafyalarda, sayıları toplamda milyonları aşan düşmana karşı göğüs göğüse çarpışan, insan üstü bir iradeye, ihtiras ve azme sahip Büyük İskender ve Jul Sezar’ın hayat hikayelerini aktarır.
Sezarın savaştığı dönemde toplamda üç milyon insanla çarpıştığı ve bunların yarısını öldürdüğünü okuduğumuzda, o yüzyılda dünya nüfusunun yaklaşık 170 milyon olduğu da düşünüldüğünde, tek bir kişinin insanlık tarihinde ne büyük ve derin izler bıraktığı anlaşılabilir.
İskender için de yine dünya haritasını iyice küçüktüğünüzde ancak ekrana sığabilecek kadar bir genişlikte, nereden nereye kadar sefer düzenleyebildiğini görmek hayret verici. Daha da ilerlemek isteyen ve kendine Ganj nehrine ulaşmayı hedef koyan İskender’e yorgunluktan isyan eden askerlerin durmaları için artık yalvardıklarını okuduğunuzda ise, onları neredeyse anlayabiliyorsunuz.
Askeri zaferleri, cömertlikleri, az biraz kibirleri ama en çok da ihtirasları ortak bu iki kimliğin hayatlarında rüya ve kehanet gibi ezoterik yaklaşımların da büyük yer kapladığını okumak ise ilginç. Onlar ki, astronomi, felsefe, siyaset bilimi, retorik, strateji ve daha bir çok alanda iz bırakmış kişiler olarak ve onca dehalarına rağmen, kendilerini görünmez bağlarla sıkı sıkıya bağladıkları bu kaderci yaklaşımlarını görmek de düşündürücü. Bunu dönemlerinin geleneklerine yormak sanırım en doğrusu.
Eserde, haklarında hızlıca ulaşılabilir az kaynakta bulabileceğiniz denli incelikler ve önemsiz gibi görünen olayların detaylarında bu kişilerin görünmeyen taraflarına ışık tutan bir yön var ki Plutarkos’un külliyatına bu bakımdan saygı duymamak ve onu takdir etmemek çok güç.
Sezarın savaştığı dönemde toplamda üç milyon insanla çarpıştığı ve bunların yarısını öldürdüğünü okuduğumuzda, o yüzyılda dünya nüfusunun yaklaşık 170 milyon olduğu da düşünüldüğünde, tek bir kişinin insanlık tarihinde ne büyük ve derin izler bıraktığı anlaşılabilir.
İskender için de yine dünya haritasını iyice küçüktüğünüzde ancak ekrana sığabilecek kadar bir genişlikte, nereden nereye kadar sefer düzenleyebildiğini görmek hayret verici. Daha da ilerlemek isteyen ve kendine Ganj nehrine ulaşmayı hedef koyan İskender’e yorgunluktan isyan eden askerlerin durmaları için artık yalvardıklarını okuduğunuzda ise, onları neredeyse anlayabiliyorsunuz.
Askeri zaferleri, cömertlikleri, az biraz kibirleri ama en çok da ihtirasları ortak bu iki kimliğin hayatlarında rüya ve kehanet gibi ezoterik yaklaşımların da büyük yer kapladığını okumak ise ilginç. Onlar ki, astronomi, felsefe, siyaset bilimi, retorik, strateji ve daha bir çok alanda iz bırakmış kişiler olarak ve onca dehalarına rağmen, kendilerini görünmez bağlarla sıkı sıkıya bağladıkları bu kaderci yaklaşımlarını görmek de düşündürücü. Bunu dönemlerinin geleneklerine yormak sanırım en doğrusu.
Eserde, haklarında hızlıca ulaşılabilir az kaynakta bulabileceğiniz denli incelikler ve önemsiz gibi görünen olayların detaylarında bu kişilerin görünmeyen taraflarına ışık tutan bir yön var ki Plutarkos’un külliyatına bu bakımdan saygı duymamak ve onu takdir etmemek çok güç.
July 16, 2017
Las más conocida, por la importancia de los personajes, de la extensa serie de Vidas Paralelas de Plutarco.
El propio autor dice, al comienzo de la biografía de Alejandro Magno: "... no escribimos historias, sino vidas; ni es en las acciones más ruidosas en las que se manifiestan la virtud o el vicio, sino que muchas veces un hecho de un momento, un dicho agudo y una niñería sirven más para pintar un carácter que batallas en que mueren millares de hombres...".
Leer a Plutarco (c.48 - c.120) es aproximarse a la historia desde la visión de un casi contemporáneo de Julio César (100 - 44 a.C.), sobre quien se ha documentado ampliamente, lo mismo que ha hecho sobre Alejandro Magno, que vivió unos siglos antes. Leer esta obra en el siglo XXI es sumergirse en el el mundo de la antigüedad clásica, donde el ser humano no era muy distinto al actual en cuanto a sus virtudes y defectos, pero sí lo era la sociedad y las creencias. A la hora de afrontar batallas decisivas pesaban tanto o más las opiniones de los augures y los sacrificios a los dioses que la técnica militar. Pero tanto Alejandro como César, ambos escépticos con la religión, aplicaron en sus decisiones las acertados estrategias y tácticas (lo que hoy se llamaría análisis DAFO) para demostrar su genio al mundo y lograr hazañas que hoy cuesta imaginar.
He leído la clásica versión de Antonio Ranz Romanillos (s. XIX), que sigue siendo ejemplar y de que se nutren la mayoría ediciones del mercado. Es una delicia leer un clásico en ese lenguaje.
El propio autor dice, al comienzo de la biografía de Alejandro Magno: "... no escribimos historias, sino vidas; ni es en las acciones más ruidosas en las que se manifiestan la virtud o el vicio, sino que muchas veces un hecho de un momento, un dicho agudo y una niñería sirven más para pintar un carácter que batallas en que mueren millares de hombres...".
Leer a Plutarco (c.48 - c.120) es aproximarse a la historia desde la visión de un casi contemporáneo de Julio César (100 - 44 a.C.), sobre quien se ha documentado ampliamente, lo mismo que ha hecho sobre Alejandro Magno, que vivió unos siglos antes. Leer esta obra en el siglo XXI es sumergirse en el el mundo de la antigüedad clásica, donde el ser humano no era muy distinto al actual en cuanto a sus virtudes y defectos, pero sí lo era la sociedad y las creencias. A la hora de afrontar batallas decisivas pesaban tanto o más las opiniones de los augures y los sacrificios a los dioses que la técnica militar. Pero tanto Alejandro como César, ambos escépticos con la religión, aplicaron en sus decisiones las acertados estrategias y tácticas (lo que hoy se llamaría análisis DAFO) para demostrar su genio al mundo y lograr hazañas que hoy cuesta imaginar.
He leído la clásica versión de Antonio Ranz Romanillos (s. XIX), que sigue siendo ejemplar y de que se nutren la mayoría ediciones del mercado. Es una delicia leer un clásico en ese lenguaje.
October 21, 2020
Birincisine canlıların mı, yoksa ölülerin mi daha çok olduğunu sordu ve canlıların çok olduğu, çünkü zaten ölülerin yok olduğu cevabını aldı. İkincisine karaların mı, yoksa denizlerin mi daha fazla hayvanı beslediğini sordu ve karaların beslediğini, çünkü denizlerin karanın bir parçası olduğu cevabını aldı. Üçüncüsü en kurnaz hayvanın hangisi olduğu sorusuna, "Şimdiye kadar insanın göremediği hayvan," cevabını verdi. Dördüncüsüne Sabba'yı neden kışkırttığı sorusuna, "Çünkü yaşayacaksa güzel yaşamasını, ölecekse güzel ölmesini istedim," cevabını verdi. Beşincisi gündüzün mü, yoksa gecenin mi daha önce yaratıldığını sorusuna, "Bir gün arayla gündüz" cevabını verdi. Altıncısına bir insan için kendini mutlu etmenin en iyi yolunu sordu. "Çok güçlü olduğu halde insanlarda korku hissini uyandırmamayı başarandır," cevabını aldı. Diğer üçüne sırayla aşağıdaki soruları sordu ve her biri gereken cevabı verdi: "Bir insan nasıl tanrı olabilir?" "Eğer bir insanın yapamayacağını yapmayı başarırsa." "Hayat mı yoksa ölüm mü daha kuvvetli?" "Hayat, çünkü pek zorluğa katlanabilir." "Bir insan ne kadar yaşamalıdır?" "Ölmenin yaşamaktan daha iyi olmadığına inandığı kadar."
January 20, 2023
Onestamente mi aspettavo di peggio, che fosse noioso, essendo una biografia. Ma, in realtà è appassionante. Devo dire che mi è piaciuto di più il personaggio di Alessandro, per il suo carattere e la nostra passione in comune per l'Iliade, anche se anche Cesare è un personaggio unico. Tutti e due forse sono un pò descritti in modo troppo beniamino, ma del resto era quello il lavoro di questi scrittori ai tempi. Sono due personaggi molto complessi, che mi piacerebbe studiare (cosa che farò) e interessanti dal punto di vista storico e umano. Ci sono molte citazioni belle, alcune iconiche, sia dalla parte di Alessandro che di Cesare. L'ho letto abbastanza in fretta, anche se più lentamente del mio standard, ma perchè è un genere a cui non sono abituata.
*commenti specifici su kindle* (molto, ma MOLTO caotici)
https://www.goodreads.com/notes/25351...
stelle: 3.75
*commenti specifici su kindle* (molto, ma MOLTO caotici)
https://www.goodreads.com/notes/25351...
stelle: 3.75
February 11, 2023
“Sezar, kiminle kıyaslanırsa kıyaslansın, Fabius, Scipio, Metellus gibi kendi dönemindeki komutanlar ya da kendinden önce askeri kariyere baslamış olan Sulla, Marius, iki Lucullus hatta Pompeius gibi adamlardan askerliğin her alanında çok daha üstündü ve en zirve noktaya ulaşmıştı. Onu kıyaslandığı komutanlardan üstün yapan şeyler: Onun harbe girip üstünlük sağladığı bölgelerin zorluğu, ele geçirilen toprakların çok büyük bölümünün onun tarafından ele geçirilmiş olması, diz çöktürdüğü düşmanların çokluğu, gücü ve vahşiliği, tutsak aldığı insanlara karşı iyi ve nazik davranması ve kendi askerlerine karşı cömert şekilde birçok şey ihsan etmesidir. Gallia’da savaştığı süre on sene olmamasına rağmen sekiz yüzden fazla kenti, üç yüzden fazla kabileyi ele geçirmişti. Üç milyona yakın adamla farklı zamanlarda göğüs göğüse çarpıştı ve bunların yaklaşık bir milyonunu kendi elleriyle öldürdü. Bunun yanında birçok da esir aldı.”
Displaying 1 - 30 of 73 reviews