Cink

by David Albahari

Gotovo svaki od fragmenata koji čine "Cink" ima jak završni iskaz, pa se ovaj kratki roman može čitati kao mozaik kratkih priča. "Cink" je miksovana, repovana proza, pri čemu ritmičke modulacije na relativno svedenoj narativnoj osnovi proizvode izuzetno zanimljiv efekat. Roman o ocu i o smrti oca. Priča o rečima nedovoljnim da izraze patnju i bol, život i smrt, očevu sudbinu i istoriju njegovih odnosa sa sinom.

Genres: Serbian Literature, Fiction, Contemporary

115 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

David Albahari (Serbian Cyrillic: Давид Албахари, pronounced [dǎv̞id albaxǎːriː] was a Serbian writer. Albahari wrote mainly novels and short stories. He was also a highly accomplished translator from English into Serbian.
Albahari was awarded the prestigious NIN Award for the best novel of 1996 for Mamac (Bait). He was a member of SANU (Serbian Academy Of Sciences And Arts).

Reviews

[Prerazmišljavanje - Katarina Kostić · Rating 5 out of 5]

Nežno razmicanje zavese pred komplikovanim odnosom sina i oca; red meditacije red jarosti u očajanju; preispitivanje kao kretanje kao suprotnost smrti.

Albahari ne vlada jezikom, više ga usmerava kao šetač psa, i to čini knjigu živahnom, toplom, stvarnom. Sviđa mi se.

[Nati Korn · Rating 3 out of 5]

זהו הספר השני של דוד אלבחרי שאני קורא. הראשון היה ה"הספר הקצר". יש בהם מן המשותף ויש מן השונה. הספר הראשון היה יצירה בדיונית סוריאליסטית בעלת מימד אלגורי ואילו הספר הזה נכתב כספר אישי והוא יחסית נטול מימד היסטורי (או כפי שהמחבר מציין באחרית הדבר – נטול מימד היסטורי לכאורה רק בשעת כתיבתו, כי הטלטלה שעברה על יוגוסלביה ועל המחבר שגלה ממנה כמה שנים מאוחר יותר, הפכה גם את התקופה "חסרת האירועים", שנות השמונים, לתקופה מוגדרת ותחומה).

הדומה הוא סגנונו הפוסט מודרני של אלבחרי והמוטיב המשתלב בסיפור והוא "הסיפור המסרב להכתב" או "סיפור על כתיבת סיפור". גם ספרו זה של אלבחרי רווי בהגיגים על הרצף הדק שבין פסיכולוגיה חווייתית ופילוסופיה קונטיננטלית. אני מתייחס אל הגיגים אלו בעיקר כאמצעי הזורע בלבול ואי וודאות בטקסט מתוך רצון לשקף את לבטיו ובלבולו הנפשי של המחבר עצמו. הגיגים כאלו, על ערעור הלכידות ואי הוודאות שהם מקנים לסיפור הופכים (בעיקר את ראשיתו של) הסיפור לסתום במקצת. דבר שאינו מקל על הקריאה ומצריך, כמקובל בקריאת טקסטים מסוג זה, אורך רוח ו"השתקעות" בטקסט. ההמשך משתפר. והספר הופך לרצף של תמונות, זכרונות והגיגים נוגעים ללב.

בעיקרון זהו סיפור העוסק בהתמודדותו של המחבר (דור שני לשואה – על כל המשתמע מכך) עם טלטלה נפשית בעקבות מות אביו. אביו ניצול השואה, שאיבד בה את משפחתו הראשונה, לוקה בהתקף לב ובשבץ בעת ביקור בישראל. המחבר יוצא לישראל לסעוד אותו ומאוחר יותר מחזיר אותו לאישפוז בבלגרד. למעשה מאז השבץ מתפוררת דמות האב והוא נמצא בתהליל של גסיסה. אנו למדים גם על מותו ועל התמודדות המשפחה (הבן) עם האבל. זמן מה לאחר המות יוצא (בורח) המספר לטיול נדודים בארה"ב.

בשלב מסויים מאוחר יותר מבקש אלבחרי לכתוב סיפור. כאשר הוא מתחיל בכתיבה הוא מוצף לפתע בהבזקים של הבנה/תמונות הנוגעות לאב. המוות המודחק צץ ומונע ממנו לכתוב את הסיפור. יותר מכך הם מערערים על האוטונומיה של הסיפור שהוא ביקש לכתוב ומפוררים אותו ואת בטחונו של המחבר באשר לטיבו ואפשרות סיפורו של סיפור בכלל. לא ברור מה יתרון הבדיה על האמת ולא ברור האם אפשר בעצם לכתוב על המת והאם אפשר באמת להכיר אותו. המילים מוגבלות ואינן מצליחות לגעת במהות החווייתית של העולם. הסיפור מנסה להשליט סדר מלאכותי קלישאתי בעולם כאוטי, סדר שאלבחרי הנשתף גלים של מודעות עצמית אינו יכול לקבל למרות רצונו לכתוב.

"אלה אינם עוד שברים או קרעים, כי "שברים" – משמע שהסיפור היה קיים פעם וכעת הוא נשבר, כך שמלאכת הסיפור נדמית לכעין פעולת הדבקה סבלנית: בדומה לכך "קרעים" – משמעו שמארג הסיפור היה שלם ועתה הוא שסוע ומבעד לפתחים מסתמנת מציאות אחרת כלשהי. הסיפור, לעומת זאת, איננו בבחינת נתון: הסיפור הולך ונכבש לאיטו. לעולם אין רואים אותו בשלמותו, כמו במשפט "פתאום ראיתי הכל", כי בכך היתה מלאכת הכתיבה מאבדת את משמעותה; שהרי כתיבה היא מלאכת הגילוי"

אלבחרי מצטט את היידגר – "כל אדם נולד כמו אנשים רבים ומת כיחיד". הבעיה של המספר היא שקשה לו (ולמעשה בלתי אפשרי בעיניו) להצביע על הנקודה שבה סיפור על אדם הופך מאוסף אמיתות וחוויות כלליות הנכונות אולי לגבי בני אדם רבים לביוגרפיה המצליחה לגעת במהותו של אותו אדם, או נכון יותר באופן האינטימי בו הוא נתפש בתודעת הבן המתאבל עליו ושבעבורו הוא נעלם וחוסר. התלבטות הגותית זאת רק משקפת את הנעלמים האחרים שבתשתית תפיסת הבן את האב – העובדה "שהאב נולד מחדש לאחר המלחמה" ושחלק מעברו נמחק ואין מדברים עליו והריחוק והזרות מתוכה תפס המחבר את דמותו של האב בחייו, ריחוק זרות ושוני פסיכולוגי בלתי ניתן לגישור המאפיינים את בני הדור השני לשואה.

אלבחרי הוא פוסט מודרני. לעיתים עד כדי תסכול מהגיגיו. יחד עם זאת, לטעמי, הספר גם מצליח להיות מעניין ובעל משקל. המחבר מצליח לצקת בכל הרצף הזה מורכבות מעוררת מחשבה.

[Margarita Nikolajevna · Rating 5 out of 5]

prvi susret s Albaharijem poprilično dobar

[Robert Wechsler · Rating 3 out of 5]

This novella is, as one reviewer says, “at loose ends,” like its narrator, who has lost his father and left his homeland to wander through North America. It combines the family stories and the postmodernism of Albahari’s early stories in a way that I felt was only sometimes successful. Also, I felt that its fragmentary nature was not as successful as his later propulsive style, although there are small sections that employ that propulsiveness to excellent effect. The novella’s most important line, about the narrator’s relationship with his father, is very moving, and I felt that the novella improved as it went on.

[Madhuri · Rating 3 out of 5]

I continue to remain very intrigued with Albahari. This is my second novel from the Serbian author and I am still puzzled how I place him. Or the book. This was postmodern to an extent where I had to keep re-reading pages to make my own connections. Didn’t help. I don’t think I have understood anything other than a few moments of Albahari trying to recreate/relive/remember his dead father. It is a deliberately foggy writing - not meant for a reader at all and in that it is self indulgent. But the insight of some of those moments of memory is so precious that I am unable to discard this writing - I have underlined some lines in my copy and wanted to underline even more if I had a pencil on me every time I picked the book.
I will have to return to this one to make sense. For now, it’s like a beautiful song of memory.

[Marina · Rating 4 out of 5]

Come L'esca prendeva a pretesto la figura della madre, così Zink ruota intorno alla figura del padre. Il procedimento è lo stesso: «Non c’era altro modo: il racconto su di lui doveva essere un racconto che non lo riguardava.» Difatti anche qui le categorie narratologiche non sono sufficienti, perché di nuovo il racconto si sfalda e quello di “trama” è un concetto inappropriato: l’agonia del padre, malato in Terra Santa (Albahari è di famiglia ebrea), e trasportato in aereo a morire in Serbia; poi, la partenza del figlio-narratore.

La narrazione, però, si dissolve qui in maniera diversa, addirittura opposta rispetto a L'esca: mentre lì si trattava di un blocco unico composto di più “realtà parallele”, qui le divagazioni ci sono ma disfano la struttura del racconto, nel vero senso della parola. Tutto ruota intorno al dubbio e alla parola: necessaria, sufficiente, inadatta? Pian piano la fiducia nella parola viene meno: «… le parole non erano più indispensabili. Le parole sono grucce; il corpo è discorso.» (p. 61); «Ci sono sempre meno parole capaci di dire qualcosa di lui.» (p. 76).

Così la scrittura diventa sempre più frammentaria, quasi aforistica potremmo dire, con un termine certo non appropriato ma utile a rendere l’idea della frammentazione del discorso: discorso che inizia con molta luce («In questa stanza c’è troppa luce») e, man mano che va avanti, si fa sempre più lampi di immagini, come se fossero flash di una macchina che fotografa ricordi – singoli, apparentemente scollegati, banali e insignificanti, eppure omaggio altissimo al padre morto.

La riflessione sulla scrittura è presente con forza anche in questo breve romanzo, dove addirittura un racconto diverso e metafora del primo si intreccia al racconto principale, per poi spegnersi anch’esso in frammenti, dichiarato impossibile, riconosciuto artificio.

Una scrittura per flash che richiede altrettanta concentrazione della scrittura-flusso de L'esca, ma forse maggiore disponibilità del lettore a costruire i propri collegamenti all’interno degli spazi bianchi. Sicuramente, nessuno dei due libri è di facile e rilassata lettura, né possono piacere a tutti.

[Димитар Димоски · Rating 5 out of 5]

„Давид Албахари е како здив во студена јануарска ноќ“ сум напишал при првото читање.
Во една прилика, кога Марија ќе го здипли пакетчето смоки, ќе и речам дека прв пат присуствувам на таков чин. Таа го преполовува пакетчето кое сега е речиси празно, па уште еднаш, но побавно. Сето тоа време, таа молчи. Следното утро, ќе се разбудам и ќе го запаметам овој спомен затоа што ми е потребен, затоа што се случил непосредно по нашето вљубување и не може со ништо да ми наштети.
Подоцна, кога Албахари ќе напише дека само заборавените сеќавања се сигурни, ќе се присетам на начинот на кој таа ја средуваше кујната и токму на мигот кога го дофати пакетчето смоки. ВО моето сеќавање сега, Марија го прави истото, но забрзано, понесигурно, и како да рече нешто, кое, мислам дека јас си го додадов и го измислив и беше реченица која, на крајот на краиштата, посакував да се случела во стварноста на нештата и без тегобното бледеење што го прави времето да личи на слаб ветер.
„Те доживувам необично, како да имаш песок помеѓу прстите и на дланките“ рече таа или јас помислив дека рече и се вратив на читањето, на бавното издишување и зачините подредени по азбучен ред.

[Jasminka · Rating 5 out of 5]

„Cink“ – David Albahari

Posle knjige "Mamac" koju je posvetio svojoj majci, od pera Davida Albaharija pročitah i "Cink", koju je posvetio svom ocu. Nakon tri pročitane njegove knjige slobodno mogu reći da je Albahari majstor pisane reči i sigurno ću pročitati sve njegovo što mi dođe do ruku. Mada, mislim da će "Mamac teško koja knjiga prevazići, jer mu je to izvanredno delo. I ova je knjiga lepo napisana, osmišljena, ali nije u rangu "Mamca". Možda jer je na početku malo konfuznija u određenim poglavljama dok se glavni lik vrzma po Americi, ali posle je i više nego razumljiva i prekrasno napisana. Ovo je himna posvećena očevoj figuri (koji je preživeo Holokaust u logoru), nehronološki, ali divnim stilom. Fragmenti života začinjeni razmišljanjima o smrti u prvom planu, alii sećanju na oca, malo filozofije, malo nostalgije i pomalo kajanja. Čudio me je naslov, ali jei to objašnjeno:
"Trebalo je da sledeće večeri pas ugine: tek tada sam uvideo šta me je probudilo one noći u Tel Avivu. Nije to bio očev krik – otac je ćutao, a počeo je da stenje tek kada sam mu se približio – nego isti taj zvuk, kao da je neko tiho izgovorio cink pored mog uha. Setio sam se kako sam iznenada otvorio oči i zagledao se pravo iznad sebe, ni u šta: nisam znao zašto sam budan. Ako sam nešto osećao, bile su to praznina i nemoć, kao da preko moga tela prelaze mravi večnosti. Posle toga, a nije to moglo dugo da traje: nekoliko sekundi, ništa više, pogledao sam prema očevom ležaju u suprotnom uglu i prema njegovom položaju – jedna ruka mu je visila kao polomljeno kormilo – prepoznao da nešto nije u redu."
I još nekoliko citata iz knjige:
"Naravno, lepota se može naći i u odsustvu, ali prisustvo je ono što nas čini sigurnijim; sebičnijim, u stvari."
"Kako se stvarno približiti stvarnom ljudskom biću kada su svi naši instrumenti nestvarni, zasnovani na ograničavanju i podeli? Ništa ne može da zabeleži prelaz iz mnoštva u jedninu, iz života u smrt."
"Moj otac: „Ne bira se između ljubavi i mržnje; u svetu se, jednostavno, živi.“"
"Metež oko smrti posmatrao sam sa strane: ja sam bio školjka u kojoj je drhtala samoća, ljuštura uginulog mekušca, čahura leptira, nemo središte jeke, oko oluje i još bezbroj poređenja. A sve zato što sam mislio da je smrt tišina, šutnja, muk."
"Ranije ili kasnije: naš život se pretvara u uspomene; današnje kretanje je samo zamisao ponavljanja nekog ranijeg kretanja, priželjkivanje da su stvari drugačije, „kao što su nekad bile“. Kao je ključna reč. Život je pretvaranje."
"Lepota sećanja je u njegovoj beskrajnoj nesavršenosti, ništa se tu više ne može dodati."
"Ljubav je prepuštanje, nema u njoj ni uzimanja ni davanja."

[Idi · Rating 4 out of 5]

Lo ‘zink’ che fanno due punte metalliche toccandosi, la confusione attorno alla morte guardata da lontano, nella solitudine di una conchiglia, l’egoismo ed il bisogno di realtà che stanno nel cercare la presenza, quando ‘la bellezza’ si potrebbe trovare anche nell’assenza.
Un libro autobiografico ambientato tra il Nord America, la Serbia e la Terra Santa, fatto di riflessioni sulla morte, un omaggio alla figura paterna, e intrecci di piani narrativi.
Un racconto nel racconto dove frammenti di un libro che l’autore scrive e ricordi della vita di suo padre, si sovrappongono domandando al lettore una certa concentrazione.

« Prima o poi la nostra vita si trasforma in ricordi; il movimento di oggi è solo l’idea della ripetizione del movimento di ieri, il desiderio che le cose siano diverse, “come quelle di una volta”. Come è la parola chiave. La vita è simulazione. ».
David Albahari, “Zink”, [Cink
2004], 2009

[Charlie · Rating 4 out of 5]

It seems like every author has a book in them about one or both of their parents, but by the time one becomes an authorial age, that book inevitably becomes about the death and absence of that parent(s). At a certain point, is the parent's literary role to just keel over?

[Звездан Звеки · Rating 4 out of 5]

Tačnije 4.5 👌

[ČitamČitaj · Rating 5 out of 5]

Čitajte Davida Albaharija! Naputovaćete se tamo gdje niste ni znali da vas ima…

[Kirsten · Rating 4 out of 5]

Meta story about story and loss. Lovely.