What do you think?
Rate this book
«Η εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη
Ο Ιάσονας Λεμονιάτης ήθελε να επιστρέψει. Να επιστρέψει στην ελίτ όπου άνηκε και να αποδείξει πως δεν ήταν ένας λογοκλόπος. Ένας απατεωνίσκος. Τι και αν είχαν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από την… παρεξήγηση; Θα έκανε τα πάντα για να πετύχει, όπως το είχε κάνει και τότε. «Η εκδίκηση» ήταν το μεγαλειώδες έργο του. Οι πράξεις του παρελθόντος όμως, χάραξαν το μέλλον.
Ένα μέλλον ζοφερό που ο αλτρουισμός έγινε μονόδρομος και η επιβίωση υποχρέωση. Δεν υπήρχε πια χώρος και χρόνος για να κλαψουρίζει η Κατερίνα τη ζωή που δεν είχε ζήσει. Έπρεπε να βγει μπροστά.
Ένας φρικιαστικός πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει.
Άνθρωποι μολυσμένοι με μίσος, έπνιγαν στο αίμα κάθε τι διαφορετικό από τη διεστραμμένη μετάλλαξη τους. Μανιακοί βιτζιλάντιδες, οριοθετούσαν αδιαπέραστα σύνορα για την πόλη-κράτος του Πειραιά. Του Πειραιά του Άλκη.
Ένα καυτό Αυγουστιάτικο πρωινό του 2010, οι ζωές όλων άλλαξαν μια για πάντα.
Ένα μέλλον ζοφερό που ο αλτρουισμός έγινε μονόδρομος και η επιβίωση υποχρέωση. Δεν υπήρχε πια χώρος και χρόνος για να κλαψουρίζει η Κατερίνα τη ζωή που δεν είχε ζήσει. Έπρεπε να βγει μπροστά.
Ένας φρικιαστικός πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει.
Άνθρωποι μολυσμένοι με μίσος, έπνιγαν στο αίμα κάθε τι διαφορετικό από τη διεστραμμένη μετάλλαξη τους. Μανιακοί βιτζιλάντιδες, οριοθετούσαν αδιαπέραστα σύνορα για την πόλη-κράτος του Πειραιά. Του Πειραιά του Άλκη.
Ένα καυτό Αυγουστιάτικο πρωινό του 2010, οι ζωές όλων άλλαξαν μια για πάντα.
- GenresHorror
138 pages, Paperback
Published September 30, 2015
53 people want to read
About the author
Γιώργος Μεσολογγίτης
10 books58 followersΠαιδί του '83, του αρέσει να γράφει ιστορίες.
Ο Γιώργος Μεσολογγίτης ξεκίνησε δειλά-δειλά στα 15 του να συνδυάζει μερικές προτάσεις όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπιτι. Καταστάσεις, μέρη και πρόσωπα της φαντασίας του, έπαιρναν υπόσταση στο χαρτί. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Συγκεκριμένα δεκαεπτά, από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του: «Η Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» (εκδ. Rising Star, 2015). Ακολούθησαν ακόμη δυο βραβεύσεις και συμμετοχές σε συλλογές.
Εκτός της συγγραφής, ασχολείται και με τη μουσική. Το 2017 κυκλοφόρησε το ιδιαίτερο soundtrack «Martin Hellwood». Θα το βρείτε στο Spotify.
Αυτή την περίοδο γράφει για μελλοντικά projects, ενώ εργάζεται σε βιβλιοπωλείο και συλλέγει μανιωδώς (δυσεύρετα) βιβλία. Θα τον βρείτε επίσης να σας διασκεδάζει στο site του, Sor.gr
Βραβεύσεις:
.Βραβείο κείμενου πέρι Αθλητικού Ρεπορτάζ για υποτροφία στο Κ.Α.Ρ. 2012
Βραβείο Larry Niven 2014 - Νουβελέτα τρόμου
Βραβείο Φαντασία 2018 (Fantasmagoria) - Διήγημα φανταστικής λογοτεχνίας
Ο Γιώργος Μεσολογγίτης ξεκίνησε δειλά-δειλά στα 15 του να συνδυάζει μερικές προτάσεις όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπιτι. Καταστάσεις, μέρη και πρόσωπα της φαντασίας του, έπαιρναν υπόσταση στο χαρτί. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Συγκεκριμένα δεκαεπτά, από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του: «Η Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» (εκδ. Rising Star, 2015). Ακολούθησαν ακόμη δυο βραβεύσεις και συμμετοχές σε συλλογές.
Εκτός της συγγραφής, ασχολείται και με τη μουσική. Το 2017 κυκλοφόρησε το ιδιαίτερο soundtrack «Martin Hellwood». Θα το βρείτε στο Spotify.
Αυτή την περίοδο γράφει για μελλοντικά projects, ενώ εργάζεται σε βιβλιοπωλείο και συλλέγει μανιωδώς (δυσεύρετα) βιβλία. Θα τον βρείτε επίσης να σας διασκεδάζει στο site του, Sor.gr
Βραβεύσεις:
.Βραβείο κείμενου πέρι Αθλητικού Ρεπορτάζ για υποτροφία στο Κ.Α.Ρ. 2012
Βραβείο Larry Niven 2014 - Νουβελέτα τρόμου
Βραβείο Φαντασία 2018 (Fantasmagoria) - Διήγημα φανταστικής λογοτεχνίας
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
August 6, 2016
Δεν σοκάρομαι εύκολα από βιβλία τρόμου και αυτό γιατί όπως οι περισσότεροι μας, έχουμε διαβάσει δεκάδες. Το "Η εκδίκηση του Ιάσωνα Λεμονιάτη" με σόκαρε! Και αυτό οφείλεται φυσικά στην μαεστρία του Γιώργου Μεσολογγίτη ο οποίος δε δίνει απλά φρικτές ιδέες, αλλά τις αποτυπώνει σε καλοστημένους κόσμους, με δεξιοτεχνία βετεράνου. Και είναι μόλις το πρώτο του βιβλίο! Προσωπικά περιμένω με αγωνία ήδη το επόμενο. Αλλά ξεφεύγω και θέλω να σας μιλήσω για τον "Ιάσωνα Λεμονιάτη":
Το πρώτο μέρος του βιβλίου με τον Άλκη είναι μια ωδή στο gore, ένα ζωντανό βιντεοπαιχνίδι ή μια ταινία τρόμου αν προτιμάτε, γεμάτο αίμα, με σκηνές που σε πιάνουν από το γιακά και σε ταρακουνάνε με δύναμη (Για κάποιο λόγο με στοιχειώνει περισσότερο εκείνη με τη γάτα και το έντρομο βλέμμα της). Ο συγγραφέας δίνει επαρκή ψυχογράφημα του πρωταγωνιστή και παίρνει άριστα στην εκφραστικότητα των όσων νιώθει (εκείνος και τα τετράποδα ζωντανά). Έχω την εντύπωση ότι (όπως και στο τρίτο κομμάτι) δε λείπει ο κοινωνικός σχολιασμός ο οποίος περνάει στο background, σαν τη σκιά του Άλκη, ενώ η ιδέα με τα σκυλιά ως στρατό μου άρεσε πολύ. Τέλος η σκηνή με την πολιορκία στο λεωφορείο ήταν συγκλονιστική. (Sorry george, ελπίζω να μην είναι πολλά spoilers!) Η τελευταία του σελίδα σε έχει να τη διαβάζεις ξανά και ξανά...
Το δεύτερο μέρος, με την ιστορία της Κατερίνας, μπορεί να ήταν εκείνο με το οποίο δέθηκα λιγότερο από τα τρία κομμάτια του βιβλίου, αλλά και πάλι ο συγγραφέας σου προσφέρει απλόχερα ζόμπι, περιπέτεια, αίσθημα, χιούμορ που είναι πολύ σημαντικό για κάθε βιβλίο (πόσο μάλλον για ένα βιβλίο τρόμου) και πάλι βασανίζει (με ευχαρίστηση) τον αναγνώστη στην σελίδα όπου κλείνει το κεφάλαιο, με μια σκηνή που χτίζει περίτεχνα, κινηματογραφικά μπορώ να πω και εκεί που ακολουθείς -ασθμαίνοντας- το ζευγάρι, σου παίρνει την ανάσα μακριά με ένα "μπαμ"
Kαι πάμε και στο τρίτο μέρος του βιβλίου, με τον πρωταγωνιστή που δίνει το όνομα του στο βιβλίο (ένας πολύ εύστοχος και ενδιαφέρον τίτλος αν με ρωτήσετε), τον Ιάσωνα Λεμονιάτη. Εδώ ο Μεσολογγίτης πιστεύω απογειώνει την ιστορία. Χτίζει τόσο τον εσωτερικό κόσμο του "παλιόγερου", όσο και τον εξωτερικό που τον περιβάλλει, με δεξιοτεχνία και με μια γρήγορη αφήγηση και με ροή κινηματογραφική βουτάει το τραινάκι του τρόμου του (μαζί με εμάς που έχουμε γαντζωθεί) μέχρι το τέλος της διαδρομής!
Το τέλος της διαδρομής...
Τι να πεις για το τέλος του βιβλίου; Από τα καλύτερα (και πιο ανατριχιαστικά) φινάλε ever.
Σαν τη σκιά που έβλεπε ο Λεμονιάτης, έτσι και εγώ θα χτυπήσω παλαμάκια.
Το πρώτο μέρος του βιβλίου με τον Άλκη είναι μια ωδή στο gore, ένα ζωντανό βιντεοπαιχνίδι ή μια ταινία τρόμου αν προτιμάτε, γεμάτο αίμα, με σκηνές που σε πιάνουν από το γιακά και σε ταρακουνάνε με δύναμη (Για κάποιο λόγο με στοιχειώνει περισσότερο εκείνη με τη γάτα και το έντρομο βλέμμα της). Ο συγγραφέας δίνει επαρκή ψυχογράφημα του πρωταγωνιστή και παίρνει άριστα στην εκφραστικότητα των όσων νιώθει (εκείνος και τα τετράποδα ζωντανά). Έχω την εντύπωση ότι (όπως και στο τρίτο κομμάτι) δε λείπει ο κοινωνικός σχολιασμός ο οποίος περνάει στο background, σαν τη σκιά του Άλκη, ενώ η ιδέα με τα σκυλιά ως στρατό μου άρεσε πολύ. Τέλος η σκηνή με την πολιορκία στο λεωφορείο ήταν συγκλονιστική. (Sorry george, ελπίζω να μην είναι πολλά spoilers!) Η τελευταία του σελίδα σε έχει να τη διαβάζεις ξανά και ξανά...
Το δεύτερο μέρος, με την ιστορία της Κατερίνας, μπορεί να ήταν εκείνο με το οποίο δέθηκα λιγότερο από τα τρία κομμάτια του βιβλίου, αλλά και πάλι ο συγγραφέας σου προσφέρει απλόχερα ζόμπι, περιπέτεια, αίσθημα, χιούμορ που είναι πολύ σημαντικό για κάθε βιβλίο (πόσο μάλλον για ένα βιβλίο τρόμου) και πάλι βασανίζει (με ευχαρίστηση) τον αναγνώστη στην σελίδα όπου κλείνει το κεφάλαιο, με μια σκηνή που χτίζει περίτεχνα, κινηματογραφικά μπορώ να πω και εκεί που ακολουθείς -ασθμαίνοντας- το ζευγάρι, σου παίρνει την ανάσα μακριά με ένα "μπαμ"
Kαι πάμε και στο τρίτο μέρος του βιβλίου, με τον πρωταγωνιστή που δίνει το όνομα του στο βιβλίο (ένας πολύ εύστοχος και ενδιαφέρον τίτλος αν με ρωτήσετε), τον Ιάσωνα Λεμονιάτη. Εδώ ο Μεσολογγίτης πιστεύω απογειώνει την ιστορία. Χτίζει τόσο τον εσωτερικό κόσμο του "παλιόγερου", όσο και τον εξωτερικό που τον περιβάλλει, με δεξιοτεχνία και με μια γρήγορη αφήγηση και με ροή κινηματογραφική βουτάει το τραινάκι του τρόμου του (μαζί με εμάς που έχουμε γαντζωθεί) μέχρι το τέλος της διαδρομής!
Το τέλος της διαδρομής...
Τι να πεις για το τέλος του βιβλίου; Από τα καλύτερα (και πιο ανατριχιαστικά) φινάλε ever.
Σαν τη σκιά που έβλεπε ο Λεμονιάτης, έτσι και εγώ θα χτυπήσω παλαμάκια.
October 15, 2017
Πολύ εύκολο να γράψεις ένα review 5 σειρών για ένα βιβλίο που πριν από σένα έχουν διαβάσει ένα σωρό φίλοι και συνάδελφοι και τα έχουν αναφέρει όλα.
Ας μην επαναλαμβανόμαστε λοιπόν -ή έστω ας κάνουμε μια σύνοψη αστραπή. Το βιβλίο έχει: μίσος, αγάπη, εκδίκηση, κοινωνικούς προβληματισμούς (που δεν αναφέρονται καν ''ευθέως''), και μπόλικη καφρίλα -σαν το επιστέγασμα όλων αυτών των τόσο διαφορετικών και αντιφατικών συναισθημάτων. Κοινώς, έχει πολύ στυλ.
Το ψεγάδι του είναι η κακή επιμέλεια. Και είναι κάτι που διορθώνεται!
Μακάρι να είχα τον χρόνο να πω περισσότερα. Αλλά φέτος δεν το βλέπω!
Ας μην επαναλαμβανόμαστε λοιπόν -ή έστω ας κάνουμε μια σύνοψη αστραπή. Το βιβλίο έχει: μίσος, αγάπη, εκδίκηση, κοινωνικούς προβληματισμούς (που δεν αναφέρονται καν ''ευθέως''), και μπόλικη καφρίλα -σαν το επιστέγασμα όλων αυτών των τόσο διαφορετικών και αντιφατικών συναισθημάτων. Κοινώς, έχει πολύ στυλ.
Το ψεγάδι του είναι η κακή επιμέλεια. Και είναι κάτι που διορθώνεται!
Μακάρι να είχα τον χρόνο να πω περισσότερα. Αλλά φέτος δεν το βλέπω!
October 17, 2016
Η πρώτη εμφάνιση του Γιώργου Μεσολογγίτη στην ελληνική σκηνή τρόμου, με ένα σύντομο αλλά στιβαρό "μεταποκαλυπτικό" μυθιστόρημα, τοποθετημένο στον Πειραιά του σήμερα.
Μπόλικο αίμα, άπλετη δράση, ζόμπι -κι ας μην ονομάζονται ποτέ!- και χαρακτήρες bigger than life. Κακά τα ψέματα, στο βιβλίο άξιζε μια καλύτερη επιμέλεια, όμως το πρόσημο είναι θετικό, και για τους φαν του σπλάτερ (και των fallout!) ο συγγραφέας μας άνοιξε την όρεξη - ακόμη κι αν σε διάφορα σημεία της ιστορίας μάς την έκοψε εντελώς! Αναμένω το επόμενο βήμα του, που απ' όσο μαθαίνω με χαρά, δεν θα αργήσει καθόλου :)
Μπόλικο αίμα, άπλετη δράση, ζόμπι -κι ας μην ονομάζονται ποτέ!- και χαρακτήρες bigger than life. Κακά τα ψέματα, στο βιβλίο άξιζε μια καλύτερη επιμέλεια, όμως το πρόσημο είναι θετικό, και για τους φαν του σπλάτερ (και των fallout!) ο συγγραφέας μας άνοιξε την όρεξη - ακόμη κι αν σε διάφορα σημεία της ιστορίας μάς την έκοψε εντελώς! Αναμένω το επόμενο βήμα του, που απ' όσο μαθαίνω με χαρά, δεν θα αργήσει καθόλου :)
August 5, 2017
Το βιβλίο αυτό είναι το καλύτερο έως τώρα βιβλίο τρόμου από Έλληνα συγγραφέα που έχω διαβάσει. Ελληνικότατο, ντόπιο πράγμα που λέμε. Περιγράφει τον Πειραιά όπως μόνο οι Πειραιώτες μπορούν να γνωρίζουν. Με έκανε να ταυτιστώ ζώντας και μεγαλώνοντας στο επίνειο της Αθήνας, αναφέροντας γεγονότα, τοποθεσίες, συνήθειες που μόνο αν έχεις ζήσει στον Πειραιά καταλαβαίνεις. Μια νουβέλα για ζόμπι που δεν αναφέρονται ως ζόμπι. Θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο που δίνει και άλλα στοιχεία πέραν από το αίσθημα τρόμου που σου αφήνει σε πολλά σημεία του. Δίνει ηθογραφικά στοιχεία μιας εποχής που τελείωσε. Κοινωνικά στοιχεία μιας πόλης σε παρακμή. 5 αστεράκια και είναι από τις λίγες φορές που τα πιστεύω πραγματικά. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στο ΦantastiCon 2015, δηλώνοντας ότι υπάρχει καλή συγγραφική πένα στην χώρα.
Read
August 30, 2019Ο Γιώργος Μεσολογγίτης μας παρουσιάζει ενδιαφέρουσες τρομακτικές ιστορίες, βουτηγμένες στην παράνοια και την απελπισία. Είναι η απελπισία των καταδικασμένων για μια παράταση ζωής, στην ουσία ανέφικτη. Περισσότερο με άγγιξε η τελευταία, που ήταν και η πιο σκοτεινή. Δε θα σταθώ στα "τρωτά" τα οποία ήδη αναφέρθηκαν, και εύχομαι στον συγγραφέα μια επανέκδοση του βιβλίου του για εκείνους που δεν πρόλαβαν να το αποκτήσουν, καθώς και καλή επιτυχία στις μελλοντικές του προσπάθειες.
October 8, 2017
Αν και το βιβλίο κυκλοφορεί εδώ και δυο χρόνια, εγώ το αγόρασα χθες από το ΦantastiCon 2017, από τον ίδιο τον συγγραφέα (πακετάκι μαζί με το "Martin Hellwood", που θα διαβαστεί και αυτό σύντομα). Ήταν ένα βιβλίο που είχα σταμπάρει χάρη στις πολύ καλές κριτικές αναγνωστών/συγγραφέων που εμπιστεύομαι την γνώμη τους γύρω από βιβλία του ευρύτερου Φανταστικού, αλλά πάντα κάτι προέκυπτε και δεν το αγόραζα. Όμως στο φετινό ΦantastiCon το είχα πάνω-πάνω στην (μεγαλούτσικη) λίστα μου και δεν υπήρχε περίπτωση να μην το τσιμπήσω αυτή την φορά.
Εντάξει, δεν έχω να πω κάτι το διαφορετικό από αυτά που έχουν πει/γράψει και άλλοι αναγνώστες του βιβλίου. Έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά ψυχαγωγικό και ενοχικά απολαυστικό μετά-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα τρόμου με ζόμπι. Στα περισσότερα βιβλία με ζόμπι, η λέξη αναφέρεται κάθε τρεις και λίγο, εδώ δεν υπάρχει πουθενά. Από κει και πέρα, το βιβλίο χωρίζεται σε τρία διαφορετικά μέρη, μπορεί να πει κανείς σε τρεις διαφορετικές ιστορίες, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, που όμως είναι αλληλένδετες. Το πρώτο μέρος πολύ δυνατό και σκληρό αλλά κάπως κλισέ, το δεύτερο εξίσου δυνατό και συναισθηματικά ίσως πιο έντονο, το τρίτο μέρος πραγματικά άπαικτο, αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα δυο. Η γραφή κάνει την δουλειά της, ο συγγραφέας περιγράφει τα σκηνικά, τα γεγονότα και τους χαρακτήρες με γλαφυρότητα και αμεσότητα, χωρίς φλυαρίες και περιττολογίες.
Λογοτεχνικά μπορεί να μην είναι και το καλύτερο βιβλίο τρόμου εκεί έξω. Μπορεί οι χαρακτήρες να μην είναι ιδιαίτερα σκιαγραφημένοι και να υπάρχουν διαφόρων ειδών... ασυνέπειες στην πλοκή, ενώ ο επίδοξος αναγνώστης θα συναντήσει λίγα περισσότερα λάθη επιμέλειας από τα συνηθισμένα (προσωπικά δεν χαλάστηκα και τόσο). Όμως, διάολε, ήταν μια απολαυστική ανάγνωση. Χόρτασα δράση, βία, gore σκηνές και υπερβολές - και όλα αυτά εδώ, στην Ελλάδα. Επίσης μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχουν και κάποιοι κοινωνικοπολιτικοί σχολιασμοί, ενώ οι χαρακτήρες είναι οι κλασικοί Νεοέλληνες της διπλανής μας πόρτας.
7.5/10
Εντάξει, δεν έχω να πω κάτι το διαφορετικό από αυτά που έχουν πει/γράψει και άλλοι αναγνώστες του βιβλίου. Έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά ψυχαγωγικό και ενοχικά απολαυστικό μετά-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα τρόμου με ζόμπι. Στα περισσότερα βιβλία με ζόμπι, η λέξη αναφέρεται κάθε τρεις και λίγο, εδώ δεν υπάρχει πουθενά. Από κει και πέρα, το βιβλίο χωρίζεται σε τρία διαφορετικά μέρη, μπορεί να πει κανείς σε τρεις διαφορετικές ιστορίες, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, που όμως είναι αλληλένδετες. Το πρώτο μέρος πολύ δυνατό και σκληρό αλλά κάπως κλισέ, το δεύτερο εξίσου δυνατό και συναισθηματικά ίσως πιο έντονο, το τρίτο μέρος πραγματικά άπαικτο, αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα δυο. Η γραφή κάνει την δουλειά της, ο συγγραφέας περιγράφει τα σκηνικά, τα γεγονότα και τους χαρακτήρες με γλαφυρότητα και αμεσότητα, χωρίς φλυαρίες και περιττολογίες.
Λογοτεχνικά μπορεί να μην είναι και το καλύτερο βιβλίο τρόμου εκεί έξω. Μπορεί οι χαρακτήρες να μην είναι ιδιαίτερα σκιαγραφημένοι και να υπάρχουν διαφόρων ειδών... ασυνέπειες στην πλοκή, ενώ ο επίδοξος αναγνώστης θα συναντήσει λίγα περισσότερα λάθη επιμέλειας από τα συνηθισμένα (προσωπικά δεν χαλάστηκα και τόσο). Όμως, διάολε, ήταν μια απολαυστική ανάγνωση. Χόρτασα δράση, βία, gore σκηνές και υπερβολές - και όλα αυτά εδώ, στην Ελλάδα. Επίσης μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχουν και κάποιοι κοινωνικοπολιτικοί σχολιασμοί, ενώ οι χαρακτήρες είναι οι κλασικοί Νεοέλληνες της διπλανής μας πόρτας.
7.5/10
January 14, 2020
Πρώτο βιβλίο της χρονιάς και ξεκινήσαμε πολύ καλά! Είχα υπόψιν τη γραφή του Γιώργου και επίσης είχα ακούσει τα καλύτερα για την "Εκδίκηση..."οπότε ήμουν σχεδόν σίγουρος οτι θα μου αρέσει. Και δεν διαψεύστηκα. Τρεις διαφορετικές ιστορίες ζόμπι σε μια δυστοπική Ελλάδα η οποία διαρκώς αλλάζει. Δράση, splatter, μολυσμένοι που δεν αποκαλούνται ποτέ ζόμπι, πολλά geek στοιχεία με τα οποία όλοι μεγαλώσαμε (...και με έκαναν να αναπολήσω το παρελ��όν) και όλα αυτά μέσα απο μια πανέμορφη και παραστατική γραφή που έφευγε σφαίρα. Το απόλαυσα πραγματικά και αν είχα λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο είμαι σίγουρος οτι θα το τελείωνα σε μια βραδιά.
August 12, 2016
Γιωργος Μεσολογγιτης.
Δεν τον γνωριζα.
Τωρα ναι.
Τον γνωρισα μετα το συμβαν, τις δυσκολες εποχες που ακολουθησαν....
Εχουμε ταμπουρωθει σε ενα διαμερισμα στην Αχαρνων και απο κατω περνουν αργα και νωχελικα οι απεθαντοι μυαλοφαγοι που ψαχνουν κατι για να σνακαρουν...
Μου ειπε πως αρχισαν ολα.
Στην αρχη γελασα.
Εκεινος οχι.
Μου ειπε οτι αυτος ειναι ο υπαιτιος και χαμηλωσε το βλεμμα...
Τοτε τον πιστεψα.
Μου μιλησε για τον γερο...
Μου ειπε πως τον ειχε βγαλει απο το μυαλο του. Ο ηρωας της νουβελας του.
Αλλα το επομενο πρωι ο εφιαλτης του παραμυθιου ηταν εκει.
Και τοτε ξεκινησαν ολα...
Δεν μπορω να γραψω αλλα...
Οι απεθαντοι ακουν τα τακα τουκα του πληκτρολογιου μου...
Αντιο....
Δεν τον γνωριζα.
Τωρα ναι.
Τον γνωρισα μετα το συμβαν, τις δυσκολες εποχες που ακολουθησαν....
Εχουμε ταμπουρωθει σε ενα διαμερισμα στην Αχαρνων και απο κατω περνουν αργα και νωχελικα οι απεθαντοι μυαλοφαγοι που ψαχνουν κατι για να σνακαρουν...
Μου ειπε πως αρχισαν ολα.
Στην αρχη γελασα.
Εκεινος οχι.
Μου ειπε οτι αυτος ειναι ο υπαιτιος και χαμηλωσε το βλεμμα...
Τοτε τον πιστεψα.
Μου μιλησε για τον γερο...
Μου ειπε πως τον ειχε βγαλει απο το μυαλο του. Ο ηρωας της νουβελας του.
Αλλα το επομενο πρωι ο εφιαλτης του παραμυθιου ηταν εκει.
Και τοτε ξεκινησαν ολα...
Δεν μπορω να γραψω αλλα...
Οι απεθαντοι ακουν τα τακα τουκα του πληκτρολογιου μου...
Αντιο....
March 18, 2020
Η εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη είναι ένα βιβλιο που μου έφερε στον νου το κομικ walking dead του Kirkman, σε ελληνικό σετινγκ ομως και φέροντας κατι απο Ταραντίνο στο στυλ διηγησης. Είχε μπολικα στοιχεία υπερβολης, σπλατερ σκηνικά, πολλές αναφορες στην ποπ κουλτούρα, αγωνία και σασπενς. Το δυνατοτερο στοιχείο ηταν η περιγραφές του Πειραιά και η πρόζα που κυλουσε αβιαστα. Επίσης η τριτη ιστορία με τον Ιάσονα ήταν όλα τα λεφτά. Αν και το συγκεκριμένο είδος βιβλίου απέχει αρκετά από τα αναγνωστικα μου γουστα (προτιμώ τη βαριά, καταθλιπτικη ατμόσφαιρα όπως στο εργο του Kirkman η το Last of Us) μου κράτησε καλη συντροφιά, δεν μπορώ να πω.
October 26, 2019
Ένα ωραίο βιβλίο, που αντιμετωπίζει το θέμα του με χιούμορ και ελαφρότητα. Εκτός από το πρώτο μέρος, την ιστορία του Άλκη, η οποία ήταν ο λόγος που έκανα τόσες μέρες να το διαβάσω.
Η ιστορία του Άλκη μού ήταν τόσο αντιπαθής, που δεν θέλω να πω πολλά γι' αυτήν (ή αυτόν). Παραλίγο να αφήσω το βιβλίο, γιατί πίστευα ότι έτσι θα πήγαινε όλο. Αλλά, ευτυχώς, όχι.
Αφού τελειώσαμε με τον πρώτο χαρακτήρα και την ορδή του, αφού αφήσαμε πίσω πετσοκομμένα σκυλιά και γατιά (έλεος, αγαπητοί Έλληνες συγγραφείς), αφού καταλάβαμε, τέλος πάντων, περί τίνος πρόκειται και προς τα πού η θάλασσα, παρακαλώ, ήρθε στο προσκήνιο η πολύ πραγματική, αντιπαθητική και συμπαθέστατη για τους ίδιους λόγους (την... ανθρωπίλα της), υπέροχη Κατερίνα.
Η Κατερίνα που ήταν σαν να την ήξερα. Σαν να την είχα κολλητή. Η οποία γνωρίζει τον δις υπέροχο Οδυσσέα, τον λατρευτό Οδυσσέα που τι να πω γι' αυτόν; Το όνειρο κάθε γυναίκας; (Χαχα, θα πουν κάποιοες, αλλά ναι, είναι και γαμώ τους τύπους επειδή ακριβώς ξέρει ότι δεν είναι από τα κουλ παιδιά, αλλά αυτό δεν τον κάνει φύτουκλα ούτε αντι-κουλ, πώς να το πω, είναι ο πραγματικά και γαμώ τους τύπους και όποια δεν το βλέπει είναι μαστουρωμένη). Και κάνουν, οι δυο τους κι ένα μικρό κοριτσάκι, ένα τσακ, και κάθομαι εγώ και διαβάζω ρουφώντας τις σελίδες και ψάχνοντας από πού μού 'ρθε!
Τα πράγματα (στην ιστορία του βιβλίου) είναι σοβαρά. Είναι πολύ σοβαρά. Δηλαδή, για κάτσε, αν το σκεφτείς θα τρελαθείς. Αλλά επειδή έχουμε αμυντικούς μηχανισμούς στον εγκέφαλο, όλο αυτό γίνεται ένα μπάχαλο επιβίωσης χωρίς θεατρινισμούς και ψευτοηρωισμούς. Το χιούμορ, όμως, δεν αναιρεί την τραγικότητα, τελικά. Ούτε τη ματαιότητά της.
Επίσης η τελευταία ιστορία, αυτή του Ιάσονα Λεμονιάτη, έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή. Τρόμος, "γοτθικός" ίσως να έλεγε κάποιος γνώστης, εγώ δεν είμαι σίγουρη, αλλά πάλι το ίδιο απλός και καθημερινός. Ανθρώπινη, μισητή φιγούρα, χωρίς επιτηδευμένα μεγαλεία ψυχο-σπλατερο-πάθειας.
Επειδή πολύ το σοβάρεψα, (και συγγνώμη αν δεν έγινα πιο συγκεκριμένη αλλά δεν ήθελα να κάνω σπόιλερ την υπόθεση - να πω μόνο ότι οι τρεις ιστορίες είναι κομμάτια της ίδιας), ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα που μου χάρισε το βιβλίο στο φετινό Φantasticon, και του εύχομαι γρήγορα το επόμενο. Εγώ θα το περιμένω. (Τώρα είδα ότι έχει ήδη βγει. :) Συγχαρητήρια! )
(Μην ξεχάσω: η βέρα του ταξιτζή! Τέλεια, τέλεια, τέλεια!!! )
Η ιστορία του Άλκη μού ήταν τόσο αντιπαθής, που δεν θέλω να πω πολλά γι' αυτήν (ή αυτόν). Παραλίγο να αφήσω το βιβλίο, γιατί πίστευα ότι έτσι θα πήγαινε όλο. Αλλά, ευτυχώς, όχι.
Αφού τελειώσαμε με τον πρώτο χαρακτήρα και την ορδή του, αφού αφήσαμε πίσω πετσοκομμένα σκυλιά και γατιά (έλεος, αγαπητοί Έλληνες συγγραφείς), αφού καταλάβαμε, τέλος πάντων, περί τίνος πρόκειται και προς τα πού η θάλασσα, παρακαλώ, ήρθε στο προσκήνιο η πολύ πραγματική, αντιπαθητική και συμπαθέστατη για τους ίδιους λόγους (την... ανθρωπίλα της), υπέροχη Κατερίνα.
Η Κατερίνα που ήταν σαν να την ήξερα. Σαν να την είχα κολλητή. Η οποία γνωρίζει τον δις υπέροχο Οδυσσέα, τον λατρευτό Οδυσσέα που τι να πω γι' αυτόν; Το όνειρο κάθε γυναίκας; (Χαχα, θα πουν κάποιοες, αλλά ναι, είναι και γαμώ τους τύπους επειδή ακριβώς ξέρει ότι δεν είναι από τα κουλ παιδιά, αλλά αυτό δεν τον κάνει φύτουκλα ούτε αντι-κουλ, πώς να το πω, είναι ο πραγματικά και γαμώ τους τύπους και όποια δεν το βλέπει είναι μαστουρωμένη). Και κάνουν, οι δυο τους κι ένα μικρό κοριτσάκι, ένα τσακ, και κάθομαι εγώ και διαβάζω ρουφώντας τις σελίδες και ψάχνοντας από πού μού 'ρθε!
Τα πράγματα (στην ιστορία του βιβλίου) είναι σοβαρά. Είναι πολύ σοβαρά. Δηλαδή, για κάτσε, αν το σκεφτείς θα τρελαθείς. Αλλά επειδή έχουμε αμυντικούς μηχανισμούς στον εγκέφαλο, όλο αυτό γίνεται ένα μπάχαλο επιβίωσης χωρίς θεατρινισμούς και ψευτοηρωισμούς. Το χιούμορ, όμως, δεν αναιρεί την τραγικότητα, τελικά. Ούτε τη ματαιότητά της.
Επίσης η τελευταία ιστορία, αυτή του Ιάσονα Λεμονιάτη, έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή. Τρόμος, "γοτθικός" ίσως να έλεγε κάποιος γνώστης, εγώ δεν είμαι σίγουρη, αλλά πάλι το ίδιο απλός και καθημερινός. Ανθρώπινη, μισητή φιγούρα, χωρίς επιτηδευμένα μεγαλεία ψυχο-σπλατερο-πάθειας.
Επειδή πολύ το σοβάρεψα, (και συγγνώμη αν δεν έγινα πιο συγκεκριμένη αλλά δεν ήθελα να κάνω σπόιλερ την υπόθεση - να πω μόνο ότι οι τρεις ιστορίες είναι κομμάτια της ίδιας), ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα που μου χάρισε το βιβλίο στο φετινό Φantasticon, και του εύχομαι γρήγορα το επόμενο. Εγώ θα το περιμένω. (Τώρα είδα ότι έχει ήδη βγει. :) Συγχαρητήρια! )
(Μην ξεχάσω: η βέρα του ταξιτζή! Τέλεια, τέλεια, τέλεια!!! )
December 8, 2017
Θα ήμουν υπερβολικός αν έβαζα 5 αστεράκια και υπέρμετρα αυστηρός αν έβαζα 3. Το βιβλίο είναι ο ορισμός του page turner, με δράση, ανατροπές, πολύ αληθοφανείς διαλόγους και καταπληκτικούς, ολοζώντανους χαρακτήρες. Προσπερνώ την απουσία επιμέλειας όχι γιατί δε με πείραξε, το αντίθετο-έχω κι εγώ τα κολλήματά μου, αλλά γιατί αναφέρθηκε κι από άλλους. Αυτό που του στέρησε το 5ο αστεράκι ήταν το ύφος της γραφής. Αν και ταιριάζει απόλυτα με το όλο ύφος, ειδικά στους διαλόγους που τους απογειώνει, μου κλοτσούσε. Ήθελα μια μικρή, πολύ μικρή όμως για να μην είναι εκτός τόπου και χρόνου-Ελληνάρας είσαι, δόση φινέτσας. Μια ελάχιστα πιο λογοτεχνική προσέγγιση στην αφήγηση. Σαφέστατα αξίζει τον χρόνο και τα λεφτά σας, είναι σαν Walking Dead στον Πειραιά. Με την καλή έννοια, εννοώ πως στέκεται στον άνθρωπο και στα συναισθήματά του μπροστά στο χάος. Α, και θα ήθελα κι άλλες σελίδες με τον Άλκη, τον λάτρεψα!
November 6, 2015
Θα ήθελα να πληροφορήσω την Ισλανδή που έγραψε τη ζομπιά στο Ρέυκιαβικ ότι έτσι γράφονται ζομπιές. Αφαιρώ ένα αστεράκι γιατί θα ήθελα πάρα πολύ η ιστορία του Ιάσονα να είναι παράλληλη αφήγηση με τις άλλες δύο υποπλοκές και γιατί είναι "ο Ιάσων", "του Ιάσονα", όχι "του Ιάσων". Και το ξαναπροσθέτω, γιατί είναι μια ζομπονουβέλα 138 σελίδων χωρίς ούτε μία φορά γραμμένη τη λέξη ζόμπι!
Ο Λεμονιάτης ήταν loot που τσίμπησα κατά τη διάρκεια του ΦantastiCon 2015 κι είναι αναρωτιέμαι αν κάποιο από τα άλλα 10 βιβλία ελληνικού φανταστικού που αγόρασα μαζί του θα είναι τόσο δυνατά όσο αυτό.
Ο Λεμονιάτης ήταν loot που τσίμπησα κατά τη διάρκεια του ΦantastiCon 2015 κι είναι αναρωτιέμαι αν κάποιο από τα άλλα 10 βιβλία ελληνικού φανταστικού που αγόρασα μαζί του θα είναι τόσο δυνατά όσο αυτό.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 29, 2016
Ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πολύ. Είχε πολύ καλή ροή, είχε δράση και ωραίες περιγραφές των σκηνών. Δε με κούρασε καθόλου και πρακτικά σε μία μέρα το είχα ολοκληρώσει. Βρήκα κάποια μειονεκτήματα που εν τέλει δε με ενόχλησαν όμως και είναι αμελητέα στο σύνολό του. Συστήνεται σε όσους αρέσουν τα έργα με "zombies".
November 8, 2019
Γαμώτο! Ακόμα ένα βιβλίο που έφυγε γρήγορα! Το ευχαριστήθηκα όμως. Περιέχει τρεις μικρές νουβέλες. Ανήκει στη λογοτεχνία τρόμου. Πρωτοτυπεί; Μάλλον όχι, αλλά το κείμενο κερδίζει τον αναγνώστη καθώς το postapocalyptic σκηνικό μιας Αθήνας όπου όλα έχουν σκατώσει αποτελεί μια γαργάρα τρόμου στον έντυπο λόγο. Μου θύμισε πολύ το «Κακό» και το «Κακό 2». Φυσικά μιλάμε για ζόμπια οπότε έχει μπόλικο μπριζολίδι αλλά ελληνικά. Και εκεί κερδίζει πόντους το βιβλίο. Προσωπικά γουστάρω μετααποκαλυπτικό. Γουστάρω ακόμα περισσότερο να γίνεται εντός έδρας.
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, αν και υπάρχουν κάποια λαθάκια επιμέλειας για τους φανατικούς ερευνητές σφαλμάτων κειμένου. Αρκετά θα έλεγα σε σημείο όπου ο αναγνώστης έχει απορίες για το τι γράφεται.
Με τρόμαξε; Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντάς το ήταν στιγμές που αγχώθηκα. Έκλεισα το βιβλίο και στα καπάκια το άνοιξα και το ρούφηξα.
Το κείμενο είναι αγνό και χαρακτηρίζεται από την αγάπη του δημιουργού για το είδος αν και σε σημεία μοιάζει χοντροκομμένο και ίσως mainstream. Ωστόσο η αναγνωστική χαρά δεν περιγράφεται. Προσωπικά αγαπημένο μου είναι το δεύτερο μέρος, μόνο και μόνο για τα κλισέ, μόνο και μόνο γιατί εκτυλίσσεται στη Σαλαμίνα που τη μισώ και παίρνει αυτό που της αξίζει χαχαχα.
Ρε Μπάμπη, να το διαβάσουμε; Θα ρωτήσετε.
Αβλεπεί, απαντώ.
Στην προσωπική μου 17βάθμια κλίμακα έχουμε 8/11 το πόσο μου άρεσε υποκειμενικά. 0,5/3 επαναναγνωσιμότητα καθώς και το τι προσφέρει στον μέσο αναγνώστη, 1,5/3 value for money. Βρίσκεται σε καλή τιμή.
ΥΓ: Έχει ωραίο μπριζολίδι, καθότι λογοτεχνία τρόμου.
ΥΓ2: Παραλίγο να είχε τσόντα, αλλά....μπαμ.....
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, αν και υπάρχουν κάποια λαθάκια επιμέλειας για τους φανατικούς ερευνητές σφαλμάτων κειμένου. Αρκετά θα έλεγα σε σημείο όπου ο αναγνώστης έχει απορίες για το τι γράφεται.
Με τρόμαξε; Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντάς το ήταν στιγμές που αγχώθηκα. Έκλεισα το βιβλίο και στα καπάκια το άνοιξα και το ρούφηξα.
Το κείμενο είναι αγνό και χαρακτηρίζεται από την αγάπη του δημιουργού για το είδος αν και σε σημεία μοιάζει χοντροκομμένο και ίσως mainstream. Ωστόσο η αναγνωστική χαρά δεν περιγράφεται. Προσωπικά αγαπημένο μου είναι το δεύτερο μέρος, μόνο και μόνο για τα κλισέ, μόνο και μόνο γιατί εκτυλίσσεται στη Σαλαμίνα που τη μισώ και παίρνει αυτό που της αξίζει χαχαχα.
Ρε Μπάμπη, να το διαβάσουμε; Θα ρωτήσετε.
Αβλεπεί, απαντώ.
Στην προσωπική μου 17βάθμια κλίμακα έχουμε 8/11 το πόσο μου άρεσε υποκειμενικά. 0,5/3 επαναναγνωσιμότητα καθώς και το τι προσφέρει στον μέσο αναγνώστη, 1,5/3 value for money. Βρίσκεται σε καλή τιμή.
ΥΓ: Έχει ωραίο μπριζολίδι, καθότι λογοτεχνία τρόμου.
ΥΓ2: Παραλίγο να είχε τσόντα, αλλά....μπαμ.....
August 24, 2021
Δεύτερη επαφή με δημιούργημα του συγγραφέα και μπορώ να πω με μεγαλύτερη σιγουριά πως η γραφή του σου "ζωγραφίζει" το τοπίο αβίαστα. Έξυπνη δόμηση στην εξιστόριση και η αφήγηση απλοϊκά περίτεχνη. Πολύ καλή ιδέα και αξίζει από την αρχή μέχρι το τέλος!
June 14, 2016
Μερικές φορές σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Πιάνοντας στα χέρια ένα βιβλίο με ζόμπι από Έλληνα πρωτόβγαλτο συγγραφέα, δεν ξέρεις τι να μπορείς να περιμένεις.
Κινηματογραφικά κλισέ; Έχει.
Λαθάκια στην επιμέλεια; Έχει.
Άρα γιατί με ενθουσίασε τόσο και όπως βλέπω τα ratings και αρκετούς ακόμα αναγνώστες; Ίσως κάτι απλό.
Η απλότητα των περιγραφών με ζουμερή και όχι επιτηδευμένη φαντασία, η καλή χρήση της ροής του γραπτού λόγου (καταλαβαίνεις τι γίνεται και που βρίσκονται οι ήρωες ανά πάσα στιγμή και ας μην ξέρεις τα μέρη) και η δομή που δεν ντρεπόταν να είναι κλισέ σε κάποια σημεία (όπως προείπα), που για μένα ήταν εκπληκτικό δείγμα, εμπιστοσύνης του συγγραφέα στο κείμενο του.
Όχι εντυπωσιακές φανφάρες για τον φτηνό εντυπωσιασμό.
Καταρχάς είχε ποικιλία. Η πρώτη ιστορία είναι dark fantasy σε σύγχρονη εποχή, η δεύτερη μια πολύ ευχάριστη περιπέτεια-ρομάντζο με πινελιές horror και η τρίτη είναι μια Μεφιστοφελική… διασκευή, άκρως ανατρεπτική. Σαν ένα παραμυθάκι ενηλίκων.
Σημείωση: Λάτρεψα την πρώτη ιστορία με τη δεύτερη ανάγνωση, αφού κατανόησα το σύμπαν που κινούνται οι χαρακτήρες.
Μου έκανε εντύπωση όταν το είδα στην Πρωτοπορία και το τσίμπησα. Σε τρεις ώρες, το είχα εξαφανίσει.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 21, 2017
Είχε αγωνία και συναίσθημα. Είχε βία αλλά όχι σε σημεία ενόχλησης. Η τρίτη ιστορία ήταν το ιδανικό κλείσιμο.
March 13, 2016
Βιβλία τα τελευταία χρόνια δεν διαβάζω πολλά, αλλά όταν αποφάσισα να το αγοράσω ήξερα από πριν ότι έκανα την σωστή επιλογή. Είναι ότι καλύτερο με genge τα ζόμπια για όσους είναι φαν σαν εμένα. Αν ήξερα να ζωγραφίζω, θα έφτιαχνα εικόνες που μου έρχονταν στο μυαλό την ώρα που το διάβαζα, θα του έδινα τον «τίτλο» του ελληνικού "The Walkind Dead", τόσο ωραίο. Όσοι δεν το έχουν προμηθευτεί ακόμα να το κάνουν! Το προτείνω ανεπιφύλακτα
Read
May 2, 2017
«Η Εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη
Κριτική από το diavasame.gr
Γράφει η Αγγέλα Γαβρίλη
[...] Ο Γιώργος Μεσολογγίτης αφηγείται αρκούντως αιματοβαμμένα την οικονομική και κοινωνική κρίση με τη φόρμα της αλληγορικής δυστοπίας, με πιο δυνατό του σημείο την ικανότητα να τροφοδοτεί -στις κατάλληλες δόσεις- τη φαντασία του με ωμό ρεαλισμό και να δημιουργεί έτσι μια πλοκή που ισορροπεί σωστά ανάμεσα στα δύο, ενώ χειρίζεται καλά το σασπένς και τις ανατροπές. [...] -> http://www.diavasame.gr/page.aspx?ite...
Κριτική από το noizy.gr
Γράφει ο Κώστας Κούλης
[...] Θα πρέπει εδώ να τονίσω πως ο τρόπος γραφής, ο οποίος πραγματικά καλπάζει, μας κρατά σε εγρήγορση και το συναίσθημα που βγαίνει είναι «Πρέπει να το διαβάσω όλο. Τώρα»! [...]
http://www.noizy.gr/index.php?option=...
Κριτική από το nyctophilia.gr
Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης
«Η Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» λοιπόν σίγουρα αξίζει της προσοχής σας. Είναι τίμια, απευθύνεται ξεκάθαρα σε κοινό που θέλει να βλέπει τέτοιες προσπάθειες και προαναγγέλλει μία ενδιαφέρουσα πορεία του συγγραφέα. Ανυπομονούμε να δούμε την συνέχεια κι ελπίζουμε να αποφύγει τις μικρές απροσεξίες του πρώτου εγχειρήματος.
http://nyctophilia.gr/%CE%BA%CF%81%CE...
Κριτική από το diavasame.gr
Γράφει η Αγγέλα Γαβρίλη
[...] Ο Γιώργος Μεσολογγίτης αφηγείται αρκούντως αιματοβαμμένα την οικονομική και κοινωνική κρίση με τη φόρμα της αλληγορικής δυστοπίας, με πιο δυνατό του σημείο την ικανότητα να τροφοδοτεί -στις κατάλληλες δόσεις- τη φαντασία του με ωμό ρεαλισμό και να δημιουργεί έτσι μια πλοκή που ισορροπεί σωστά ανάμεσα στα δύο, ενώ χειρίζεται καλά το σασπένς και τις ανατροπές. [...] -> http://www.diavasame.gr/page.aspx?ite...
Κριτική από το noizy.gr
Γράφει ο Κώστας Κούλης
[...] Θα πρέπει εδώ να τονίσω πως ο τρόπος γραφής, ο οποίος πραγματικά καλπάζει, μας κρατά σε εγρήγορση και το συναίσθημα που βγαίνει είναι «Πρέπει να το διαβάσω όλο. Τώρα»! [...]
http://www.noizy.gr/index.php?option=...
Κριτική από το nyctophilia.gr
Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης
«Η Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» λοιπόν σίγουρα αξίζει της προσοχής σας. Είναι τίμια, απευθύνεται ξεκάθαρα σε κοινό που θέλει να βλέπει τέτοιες προσπάθειες και προαναγγέλλει μία ενδιαφέρουσα πορεία του συγγραφέα. Ανυπομονούμε να δούμε την συνέχεια κι ελπίζουμε να αποφύγει τις μικρές απροσεξίες του πρώτου εγχειρήματος.
http://nyctophilia.gr/%CE%BA%CF%81%CE...
November 22, 2018
Η παράνοια της απομόνωσης, η μάχη για την επιβίωση και η μελαγχολία των περασμένων μεγαλείων...
(λίγες σκέψεις για την ''Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη'' του Γιώργου Μεσολογγίτη)
Τρεις ιστορίες πριν από το τέλος, βαλμένες σαν αντίστροφη μέτρηση, με πρωταγωνιστές τρεις ανορθόδοξους ήρωες, όπου ο ένας παραδίδει την σκυτάλη στον άλλο, προτού καν αλλάξεις κεφάλαιο και καταλάβεις ότι το μυθιστόρημα θα είναι σπονδυλωτό. Τι εννοώ γράφοντας ότι: ‘’καταλαβαίνεις την μεταφορά της σκυτάλης προτού καν να αλλάξεις κεφάλαιο’’; Αντίστροφη μέτρηση και πάλι και για άλλη μια φορά το παιχνίδι με τον αριθμό τρία. Η τοποθέτηση των κεφαλαίων, με τον εκάστοτε πρωταγωνιστή στο προσκήνιο, είναι σχεδιασμένη, έτσι ώστε αν μετρήσεις τρία γράμματα από το τέλος του κάθε ονόματος, έχεις το αρχικό για το όνομα του επόμενου ήρωα (ή για να γίνομαι πιο κατανοητός: Άλ’Κ’ης, Κατερ’Ί’να, Ιάσονας). Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω την μαεστρία και την ευφυέστατη σύλληψη του κειμένου, όπου δίνει πολλά περισσότερα από αυτά που συναντά το μάτι με την πρώτη ανάγνωση…
Η υπόθεση πραγματεύεται το ξέσπασμα μιας πανδημίας στην Ελλάδα και το αντίκτυπο που έχει στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους. Μα ο συγγραφέας, ξέροντας ότι το θέμα είναι ‘’πολυπαιγμένο’’, αποφασίζει να μη ρισκάρει τόσο με την θεματική, μα να δώσει την πινελιά του με τη δομή του κειμένου, χαρίζοντάς μας ένα απίστευτα φρέσκο και συναρπαστικό αποτέλεσμα, με αυτή τη δομή να δρα σα καταλύτης που μας αποκαλύπτει και την δυναμική της πένας του.
Τρεις ιστορίες, τρεις βασικοί ήρωες, τρία διαφορετικά χρονικά πλαίσια...
Κλείνοντας το βιβλίο, αντί να σε προβληματίσει η χρονική σειρά, είναι αυτή ακριβώς που σε εκπλήττει και σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου με επιδοκιμασία. Αντί να βάλει στην αρχή την προετοιμασία για το ξέσπασμα του ιού, έπειτα το ξέσπασμα και στο τέλος το πώς είναι ο κόσμος έπειτα από ένα Χ διάστημα υπό αυτές τις συνθήκες, τοποθετεί τα κεφάλαια με την ακριβώς ανάποδη σειρά.
Αρχικά λοιπόν έχουμε τον Άλκη: έναν αστυνομικό που η αποκάλυψη αυτή ήταν ότι επιθυμούσε μια ολόκληρη ζωή, θα έλεγε κανείς, ο οποίος προσπαθεί να αδειάσει την πόλη του από τους μολυσμένους και μαζί με τους σκύλους του βγαίνει περιπολίες για να είναι σίγουρος ότι ο Πειραιάς παραμένει καθαρός από τις βδλυγμίες του Αρμαγεδδόνα (όλα αυτά, κρύβοντας κι ένα μυστικό που δεν θέλω να αποκαλύψω εδώ, μα με εξέπληξε ευχάριστα). Έπειτα έχουμε την Κατερίνα: μία καθημερινή κοπέλα, η οποία μπροστά στα μάτια μας βιώνει την έξαρση της πανδημίας, στο θέρετρο που είχε πάει να παραθερίσει και όλα πάνε κλιμακωτά από το κακό στο χειρότερο. Η πρόσθεση ενός μικρού κοριτσιού και ενός αξιαγάπητου ταρίφα στην εξίσωση μας κάνει να δεθούμε τρομερά μαζί της, για να δοθεί ένα τέλος που θα σας κάνει να παγώσετε (εγώ μετά από πολύ καιρό, τελειώνοντας το εν λόγω κεφάλαιο, άφησα για λίγο το βιβλίο και κοίταξα το κενό απόλυτα σοκαρισμένος). Και τέλος ο Ιάσονας…
Για το τελευταίο κεφάλαιο θα μπορούσα απλά να γράψω σελίδες επί σελίδων! Ίσως ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό σε λογοτεχνία τρόμου και γι αυτό θα ήθελα, σαν αναγνώστης που αγαπά αυτό το είδος, να ευχαριστήσω ολόψυχα τον συγγραφέα. Θα είμαι ιδιαίτερα ομιχλώδης, για να μη σας καταστρέψω την έκπληξη, αν θελήσετε να το διαβάσετε, μα το βάθος του χαρακτήρα, το παρελθόν του και η κλιμάκωση της ιστορίας του, όχι μόνο του κέρδισαν επάξια τον τίτλο του βιβλίου, μα προσωπικά αυτές τις λίγες σελίδες, εγώ θα τις ήθελα σε ολόδικό τους μυθιστόρημα, το οποίο αν ήταν πιο κάτω από τις 600 σελίδες πάλι δεν θα ήμουν ικανοποιημένος. Απλά έπος!
Δεν ήθελα να με κατακλύσει ο ενθουσιασμός γράφοντας αυτές τις σκέψεις μου, μα αν το διαβάσετε, πιστεύω θα νιώσετε κι εσείς τα ίδια συναισθήματα. Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους, αν έχουν την οικονομική ευχέρεια, να το πάρουν αυτό το σαββατοκύριακο που έρχεται. Το είχα εντοπίσει στο περσινό Φαντάστικον και με είχε έλξει κυρίως λόγω εξωφύλλου, μα εψές μόνο πρόλαβα να το διαβάσω και ειλικρινά μου πήρε μόλις τέσσερις ώρες! Διαβάζεται μονορούφι, είναι απίστευτα κινηματογραφικό, χτυπάει όλα τα σωστά συναισθήματα όταν πρέπει, δεν αμερικανίζει σχεδόν καθόλου -και όταν αυτό γίνεται είναι επιτηδευμένο και ως φόρος τιμής, σίγουρα οι λάτρεις του είδους θα αναγνωρίσουν τις αναφορές- ενώ τα δυνατά του χαρτιά είναι οι τρεις ήρωες.
Γιώργο, ειλικρινά συγχαρητήρια και εύγε για το πόνημά σου! Δεν περίμενα να με συνεπάρει τόσο, δεν περίμενα να αγαπήσω τους ήρωές σου και να καρδιοχτυπώ με αυτούς και ομολογώ, ήμουν προκατειλημμένος όχι μόνο λόγω του κορεσμού που έχει το είδος με την συγκεκριμένη θεματολογία, μα και επειδή κι εγώ στο τρίτο κομμάτι της Λενόρ καταπιάνομαι με το ίδιο ακριβώς παρακλάδι της λογοτεχνίας του τρόμου (πάλι καλά το είχα κλείσει πριν διαβάσω το βιβλίο σου, αλλιώς σίγουρα θα τα έγραφα υπό την επιρροή σου και θα με έτρεχες στα δικαστήρια, χεχε :P ). Σε ευχαριστώ που με διέψευσες τόσο πανηγυρικά και πάνω απ’ όλα, σαν αναγνώστης, σε ευχαριστώ και πάλι για το ταξίδι και την εμπειρία!
Αναμένω τα επόμενα έργα σου με κεντρισμένη την περιέργεια και το ενδιαφέρον μου!!!
(27/9/2016)
(λίγες σκέψεις για την ''Εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη'' του Γιώργου Μεσολογγίτη)
Τρεις ιστορίες πριν από το τέλος, βαλμένες σαν αντίστροφη μέτρηση, με πρωταγωνιστές τρεις ανορθόδοξους ήρωες, όπου ο ένας παραδίδει την σκυτάλη στον άλλο, προτού καν αλλάξεις κεφάλαιο και καταλάβεις ότι το μυθιστόρημα θα είναι σπονδυλωτό. Τι εννοώ γράφοντας ότι: ‘’καταλαβαίνεις την μεταφορά της σκυτάλης προτού καν να αλλάξεις κεφάλαιο’’; Αντίστροφη μέτρηση και πάλι και για άλλη μια φορά το παιχνίδι με τον αριθμό τρία. Η τοποθέτηση των κεφαλαίων, με τον εκάστοτε πρωταγωνιστή στο προσκήνιο, είναι σχεδιασμένη, έτσι ώστε αν μετρήσεις τρία γράμματα από το τέλος του κάθε ονόματος, έχεις το αρχικό για το όνομα του επόμενου ήρωα (ή για να γίνομαι πιο κατανοητός: Άλ’Κ’ης, Κατερ’Ί’να, Ιάσονας). Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω την μαεστρία και την ευφυέστατη σύλληψη του κειμένου, όπου δίνει πολλά περισσότερα από αυτά που συναντά το μάτι με την πρώτη ανάγνωση…
Η υπόθεση πραγματεύεται το ξέσπασμα μιας πανδημίας στην Ελλάδα και το αντίκτυπο που έχει στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους. Μα ο συγγραφέας, ξέροντας ότι το θέμα είναι ‘’πολυπαιγμένο’’, αποφασίζει να μη ρισκάρει τόσο με την θεματική, μα να δώσει την πινελιά του με τη δομή του κειμένου, χαρίζοντάς μας ένα απίστευτα φρέσκο και συναρπαστικό αποτέλεσμα, με αυτή τη δομή να δρα σα καταλύτης που μας αποκαλύπτει και την δυναμική της πένας του.
Τρεις ιστορίες, τρεις βασικοί ήρωες, τρία διαφορετικά χρονικά πλαίσια...
Κλείνοντας το βιβλίο, αντί να σε προβληματίσει η χρονική σειρά, είναι αυτή ακριβώς που σε εκπλήττει και σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου με επιδοκιμασία. Αντί να βάλει στην αρχή την προετοιμασία για το ξέσπασμα του ιού, έπειτα το ξέσπασμα και στο τέλος το πώς είναι ο κόσμος έπειτα από ένα Χ διάστημα υπό αυτές τις συνθήκες, τοποθετεί τα κεφάλαια με την ακριβώς ανάποδη σειρά.
Αρχικά λοιπόν έχουμε τον Άλκη: έναν αστυνομικό που η αποκάλυψη αυτή ήταν ότι επιθυμούσε μια ολόκληρη ζωή, θα έλεγε κανείς, ο οποίος προσπαθεί να αδειάσει την πόλη του από τους μολυσμένους και μαζί με τους σκύλους του βγαίνει περιπολίες για να είναι σίγουρος ότι ο Πειραιάς παραμένει καθαρός από τις βδλυγμίες του Αρμαγεδδόνα (όλα αυτά, κρύβοντας κι ένα μυστικό που δεν θέλω να αποκαλύψω εδώ, μα με εξέπληξε ευχάριστα). Έπειτα έχουμε την Κατερίνα: μία καθημερινή κοπέλα, η οποία μπροστά στα μάτια μας βιώνει την έξαρση της πανδημίας, στο θέρετρο που είχε πάει να παραθερίσει και όλα πάνε κλιμακωτά από το κακό στο χειρότερο. Η πρόσθεση ενός μικρού κοριτσιού και ενός αξιαγάπητου ταρίφα στην εξίσωση μας κάνει να δεθούμε τρομερά μαζί της, για να δοθεί ένα τέλος που θα σας κάνει να παγώσετε (εγώ μετά από πολύ καιρό, τελειώνοντας το εν λόγω κεφάλαιο, άφησα για λίγο το βιβλίο και κοίταξα το κενό απόλυτα σοκαρισμένος). Και τέλος ο Ιάσονας…
Για το τελευταίο κεφάλαιο θα μπορούσα απλά να γράψω σελίδες επί σελίδων! Ίσως ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό σε λογοτεχνία τρόμου και γι αυτό θα ήθελα, σαν αναγνώστης που αγαπά αυτό το είδος, να ευχαριστήσω ολόψυχα τον συγγραφέα. Θα είμαι ιδιαίτερα ομιχλώδης, για να μη σας καταστρέψω την έκπληξη, αν θελήσετε να το διαβάσετε, μα το βάθος του χαρακτήρα, το παρελθόν του και η κλιμάκωση της ιστορίας του, όχι μόνο του κέρδισαν επάξια τον τίτλο του βιβλίου, μα προσωπικά αυτές τις λίγες σελίδες, εγώ θα τις ήθελα σε ολόδικό τους μυθιστόρημα, το οποίο αν ήταν πιο κάτω από τις 600 σελίδες πάλι δεν θα ήμουν ικανοποιημένος. Απλά έπος!
Δεν ήθελα να με κατακλύσει ο ενθουσιασμός γράφοντας αυτές τις σκέψεις μου, μα αν το διαβάσετε, πιστεύω θα νιώσετε κι εσείς τα ίδια συναισθήματα. Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους, αν έχουν την οικονομική ευχέρεια, να το πάρουν αυτό το σαββατοκύριακο που έρχεται. Το είχα εντοπίσει στο περσινό Φαντάστικον και με είχε έλξει κυρίως λόγω εξωφύλλου, μα εψές μόνο πρόλαβα να το διαβάσω και ειλικρινά μου πήρε μόλις τέσσερις ώρες! Διαβάζεται μονορούφι, είναι απίστευτα κινηματογραφικό, χτυπάει όλα τα σωστά συναισθήματα όταν πρέπει, δεν αμερικανίζει σχεδόν καθόλου -και όταν αυτό γίνεται είναι επιτηδευμένο και ως φόρος τιμής, σίγουρα οι λάτρεις του είδους θα αναγνωρίσουν τις αναφορές- ενώ τα δυνατά του χαρτιά είναι οι τρεις ήρωες.
Γιώργο, ειλικρινά συγχαρητήρια και εύγε για το πόνημά σου! Δεν περίμενα να με συνεπάρει τόσο, δεν περίμενα να αγαπήσω τους ήρωές σου και να καρδιοχτυπώ με αυτούς και ομολογώ, ήμουν προκατειλημμένος όχι μόνο λόγω του κορεσμού που έχει το είδος με την συγκεκριμένη θεματολογία, μα και επειδή κι εγώ στο τρίτο κομμάτι της Λενόρ καταπιάνομαι με το ίδιο ακριβώς παρακλάδι της λογοτεχνίας του τρόμου (πάλι καλά το είχα κλείσει πριν διαβάσω το βιβλίο σου, αλλιώς σίγουρα θα τα έγραφα υπό την επιρροή σου και θα με έτρεχες στα δικαστήρια, χεχε :P ). Σε ευχαριστώ που με διέψευσες τόσο πανηγυρικά και πάνω απ’ όλα, σαν αναγνώστης, σε ευχαριστώ και πάλι για το ταξίδι και την εμπειρία!
Αναμένω τα επόμενα έργα σου με κεντρισμένη την περιέργεια και το ενδιαφέρον μου!!!
(27/9/2016)
January 20, 2016
Ένα τρομερό σπονδυλωτό μυθιστόρημα τρόμου που δεν περίμενα ποτέ ότι θα διαβάσω από έλληνα. Αυτοί που γράφουν γενική λογοτεχνία κάνουν άσκοπη χρήση πολυσύνθετων λέξεων, ενώ αυτοί του τρόμου προσπαθούν τόσο να απομακρυνθούν από τα γνωστά πρότυπα που καταντούν βαρετοί.
«Η εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη, είναι ότι πιο ισορροπημένο έχω διαβάσει. Σε ταξιδεύει και μετά σε αρπάζει στον τρόμο του. Περιμένω να καταβροχθίσω -όπως τα zombies- ότι καινούργιο βγάλει αυτός ο συγγραφέας.
«Η εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη, είναι ότι πιο ισορροπημένο έχω διαβάσει. Σε ταξιδεύει και μετά σε αρπάζει στον τρόμο του. Περιμένω να καταβροχθίσω -όπως τα zombies- ότι καινούργιο βγάλει αυτός ο συγγραφέας.
May 4, 2016
Δεν κουράζει τον αναγνώστη και η ένταση πάει κλιμακωτά. Οι τελευταίες τριάντα σελίδες, μου φάνηκαν σαν τρεις !
Displaying 1 - 22 of 22 reviews