مد سیاه

by Brigitte Giraud, دل‌آرا قهرمان (Translator)

Marée noire est un long monologue adressé à un homme inaccessible, dont la femme morte hante la mémoire. Linda va tenter de réinventer une famille avec cet homme et son fils adolescent, tenter de les apprivoiser et de les sauver du désespoir. A quarante ans, elle est mère de deux petites filles dont le père est parti il y a quelques années. Comment trouver sa place sans marcher sur les pas de la disparue ? Comment vivre avec un enfant meurtri dont on n’est pas la mère ? Vivre après. Après l’amour, après la mort, vivre ce qui devrait ressembler au bonheur, tel est le combat que mène Linda pour exister aux yeux de cet homme perdu. Quinze jours dans les collines qui surplombent l’océan vont - peut-être - permettre à ces êtres d’envisager ensemble une histoire nouvelle. Ces vacances où chacun s’observe, se cherche, se met à l’épreuve et s’aime maladroitement sont placées sous le signe de l’inquiétude et de l’espoir. Jusqu’au jour où un pétrolier fait naufrage et où la douleur des personnages fait écho à la douleur des habitants de la côte souillée. Dès les premières pages de ce beau roman d’amour sombre, la tragédie est en place. Les trajets en voiture, les baignades dans la piscine, un essaim d’abeilles suffisent à faire naître la tension et la proximité de la forêt devient une menace. La narratrice restitue les moindres failles et dérapages de ce huis clos, mais jusqu’au dénouement, nous voulons croire avec elle que le bonheur est à nouveau possible.

Genres: Novels

83 pages, Paperback

First published January 7, 2004

About the author

Brigitte Giraud, née en 1960 à Sidi Bel Abbès en Algérie française, est une écrivaine française, auteure de romans et de nouvelles. Brigitte Giraud grandit à Rillieux-la-Pape avant de s’installer à Lyon3. Libraire, journaliste, elle écrit et commence à publier à la fin des années 1990. Le 3 novembre 2022, elle obtient le prix Goncourt 2022, avec son récit Vivre vite, qui revient sur l'accident de moto qui a emporté son mari, en 1999, à l’âge de 41 ans. Elle est la treizième femme à recevoir ce prix en cent vingt ans (depuis 1903).

Reviews

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 3 out of 5]

نمره ی واقعی: سه و نیم

به نظرم اگر داستان رو بدون جهت گیری علیه مرد و صرفا همچون توصیفی از حس و حال زن بخونیم، واقعا خواندنی است. آشکارا مرد هم برای بسیاری رفتارها دلائلی در گذشته و حال دارد - مثل زن. اگر زن از ترک شدنش توسط شوهر ضربه خورده، مرد هم از مرگ زنش بار سنگینی بر دوش داره. هر دو درگیر گذشته اند، هر دو در جستجوی آینده اند. اما این دو گذشته چندان با هم جور نمی شوند و نمی شود چندان خوش بین بود به انحلال گذشته ها

همین تأکید بر میراث گذشته از یک طرف و جزئیات مواجهه های روزمره از طرف دیگه این اثر رو برام جالب کرد - کوتاه بودنش هم مزید بر علت بود. حضور خطر طبیعی - یعنی ساحلی که تا چند روز دیگه نشت نفت یک نفت کش آن را نابود می کنه - هم در فضاسازی تأثیر مثبتی داشت

[Delphine Tran · Rating 4 out of 5]

2 personnes abîmées par la vie essayent de construire quelque chose autour de leur amour... Sauront ils dépasser leur passé pour retrouver le bonheur et aider leurs enfants à grandir? Brigitte Giraud est très forte pour parler des fragilités...

[Samane · Rating 2 out of 5]

خواستم بگویم که منصرف شده‌ام. می‌خواستم به این احتمال اشاره کنم. ادامه دادن بی‌فایده بود. اما چیزی نگفتم. صبر کردم تا فردا. روزها می‌گذشتند. نمی‌دانم منتظر چه بودم
و گذاشتم که تو زندگی مرا اشغال کنی و فضایی را که در آن لغزیده بودم تا خودم را از مردها و جهان محافظت کنم، روز پس روز مستهلک کنی و از بین ببری. اجازه ورود به تو دادم. در را گشودم. بدگمان نبودم. فکر کردم که روز از راه رسیده: من می‌خواستم یک مرد را نجات دهم. می‌خواستم همه بشریت را نجات دهم. داشتم تبدیل به استثنایی‌ترین موجودات می‌شدم و بالاخره می‌توانستم تصویرم را در آینه تحمل کنم
من چیز دیگری غیر از یک زن رها شده، یک مادر فرسوده خواهم بود. کسی خواهم بود که نمی‌شود از او صرف نظر کرد. این آن جائیست که من در آن قرار داشتم. این که امیدوار باشم مردی بدون من نتواند زندگی کند. هیچ جاه‌طلبی دیگری نداشتم. مثل کسانی بودم که می‌شناختم. از خودم می‌پرسم چرا به اینجا رسیدیم که بخواهیم زندگیمان را با هم شریک شویم. که بخواهیم به هر قیمت شده کسی را دوست بداریم
****
برای ساختن یک زندگی جدید باید فراموش کرد. همچنین باید به خاطر آورد. باید سهم ناشناخته را همچون خطری حاضر پذیرفت. ناشناخته‌ای که می‌تواند نویدبخش هم باشد. تو ناشناس من بودی: معمای من. کسی که نمی‌توانستم از مخفیگاه بیرونش بکشم و در کنار من نفس می‌کشیدی. اما نفس تو به خودت تعلق داشت

[Lisi · Rating 1 out of 5]

Auf den ersten Blick scheint die Familie in Brigitte Girauds Roman „Im Schatten der Wellen“ eine ganz gewöhnliche Familie zu sein: Linda, ihr namenloser Partner und drei Kinder. Doch dies stimmt nicht, da dies der erste gemeinsame Urlaub zu fünft ist und zugleich ein Härtetest für die noch junge Beziehung. Lindas Ehe hat nicht gehalten, ihr Mann hat sie eines Tages einfach verlassen, Lindas Partner hat seine Frau durch eine Krankheit verloren und nun verbringen sie die Sommerferien gemeinsam mit den Kindern am Meer.
Linda vergleicht sich ständig mit der verstorbenen Frau ihres Partners, die wie eine Mauer zwischen ihr und ihrem Freund steht. Sie wäre gerne eine gute Mutter für den Sohn ihres Partners, den 14-jährigen Vincent, doch obwohl sich ihre Töchter gut mit dem launischen Teenager verstehen, schafft sie es nicht eine Beziehung zu ihm aufzubauen.
Der Roman wird in Briefform an ihren Lebensgefährten erzählt. Leider besteht der Brief jedoch hauptsächlich aus Vorwürfen, die von Linda an ihren Partner gerichtet sind. ("Dass du es wagtest, mich mit einer so plumpen Lüge besänftigen zu wollen, hat mich verletzt") Zum Ende hin wird der Leser mit so vielen negativen Gefühlen überschwemmt, ich fand die Lektüre regelrecht deprimierend.
Man merkt, dass die Beziehung der beiden nicht wirklich eine Zukunft hat, da sie einfach mit gewissen Eigenheiten, wie seinem Eigenbrötlertum, dem Drang alleine zu sein und vor allem seiner Gleichgültigkeit gegenüber den Kindern einfach nicht zurechtkommt.
Das Ende hätte ich niemals kommen gesehen und konnte es auch nicht wirklich nachvollziehen. Ich bin nur sehr froh, dass ich mir dieses Buch aus der Bücherei geliehen habe, weil es meiner Ansicht nach sein Geld echt nicht wert gewesen wäre. Leider kann ich nur 1 Stern vergeben und das kommt bei mir sehr selten vor.

[gardienne_du_feu · Rating 4 out of 5]

Auf den ersten Blick sind sie eine ganz gewöhnliche Familie: Linda, ihr namenloser Partner, drei Kinder. Doch es ist der erste gemeinsame Urlaub zu fünft und der Härtetest für die noch junge Beziehung. Lindas Ehe ist gescheitert, ihr Partner hat seine Frau durch eine Krankheit verloren, und nun fahren sie zusammen ans Meer, um dort die Sommerferien zu verbringen.

Linda spürt ständig den Schatten der verstorbenen Vorgängerin, der wie eine Mauer zwischen ihr und dem Freund steht. Gerne wäre sie dem vierzehnjährigen Vincent eine Mutter, doch an den launischen Teenager kommt sie nicht nahe genug heran, obwohl sich ihre beiden Töchter ganz gut mit ihm verstehen.

In der "Du-Form" reflektiert Linda in diesem schmalen, groß gedruckten Büchlein über die Untiefen ihrer Beziehung. Man spürt, wie viel sie belastet, dass die Vergangenheit sie beide stark geprägt hat, vielleicht zu stark, als dass diese Partnerschaft eine wirkliche Zukunft hätte, obwohl sie es sich doch so sehr wünscht, dass sie funktionieren kann. Aber viel zu häufig kann sie ihn einfach nicht verstehen, sein brüskes Verhalten, seine Abwehrhaltung, sein Eigenbrötlertum ... beinahe hat sie schon die Hoffnung aufgegeben, dass das etwas wird zwischen ihnen beiden.

Eine melancholische Sommergeschichte voller leiser Töne, die mir gut gefallen hat, obwohl ich die Einstellung der Erzählerin manchmal etwas zu negativ fand.