Drie vriendinnen volgen een opleiding aan de Evangelische School voor Journalistiek. In hun studentenhuis wordt gerookt, gedronken en oeverloos geouwehoerd – en toch is de sfeer er anders dan in andere studentenhuizen. Ze bidden samen. Ze praten over de toekomst die hun ouders voor hen hebben bedacht. Het is 1989. Er hangt onweer in de lucht. Een van de vriendinnen maakt zich los van het geloof en besluit haar eigen weg te volgen. De breuk met haar verleden is pijnlijk – maar definitief.
Mooi portret. Enige storende vind ik de interpunctie. Door overmatig gebruik van komma's was het soms moeilijk lezen. Toch werd ik meegesleept in het verhaal en waardeer ik de oprechte manier van verwoording.
Het verhaal was echt interessant, maar het enige leesteken waar Margriet van der Linden van heeft gehoord is de komma blijkbaar, wat dit boek totaal onleesbaar maakt.
Dit boek gaf ontzettend veel herkenning, dat heeft wel een extra ster opgeleverd. Margriet is bijna 20 jaar ouder dan ik maar veel aan haar jeugd is vergelijkbaar met de mijne. Ze schrijft treffend over het opgroeien binnen het frame van een conservatief christelijke omgeving. Tot het niet meer haalbaar is om zonder al te grote aanpassingen zichzelf te blijven.
Dankbaar voor dit boek, in de herkenning voel ik me gezien.
Ik merkte duidelijk bij dit boek dat het een auto biografie was. M heeft dit boek goed geschreven, maar ik moet gewoon eerlijk zeggen dat ik het verhaal niet wauw vond.
Het lijkt wel alsof Margriet nog steeds diep van binnen als ‘zonde’ ervaart, wanneer ze zinnen schrijft over liefde die niet wordt goed gekeurd vanwege de dogma’s uit haar jeugd. Juist deze zinnen lijken gehaast geschreven en hier en daar zelfs niet afgemaakt. Het twijfelen van mij als lezer, maakt Margriet als schrijver (onbedoeld?) sterker.
Het boek is groter dan alleen een boek over coming out. Het gaat ook over volwassen worden. Ik herken onnoemelijk veel emoties en gedachten vanuit mijn eigen studententijd.
Sorry lieve Margriet, ik heb het echt geprobeerd. Kon er niet in komen. Een hoofdpersonage zonder naam, "de vader", "de oudere broer", geen duidelijk thema, ellenlange zinnen vol komma's. Het was meer een vrije associatie vertelling van gedachten en gebeurtenissen die verder vrij weinig met elkaar te maken hadden. Veel bewondering voor de persoon achter het boek, maar schrijven is het geloof ik niet in deze. Gelukkig genoeg andere talenten!
Heb nogal getwijfeld tussen 3 en 4 sterren. Ik heb er tijdens het lezen erg van genoten en ik vond het taalgebruik origineel genoeg om de doorslag te geven naar 4. Mijn twijfels zaten m erin dat ik na het lezen niet veel voldoening heb: het voelt bijna alsof het niet af is, alhoewel ik het idee heb dat dit de bedoeling is, of in elk geval bewust hier geëindigd.
Ik vond het mooi, niet langdradig .., wel wat afstandelijk. De lengte weerspiegelt het proces van 'uit de kast komen' en de afstand is waarschijnlijk nodig om het draaglijk te houden. Het is niet niks om door je familie afgewezen te worden. Ben benieuwd naar het vervolg. Ik hoop dat dit er komt.
Ik moest er even in komen dit boek, maar na de eerste 50-60 pagina’s werd ik toch gegrepen door het verhaal en was ik gewend aan de schrijfstijl met de lange zinnen. Een interessant boek over de jeugd, religie en coming-out van Margriet van der Linden.
Het is best lastig om tijdens het lezen van dit boek niet voortdurend "de echte M." in gedachten te hebben. Enerzijds geeft dat meer dimensie aan de inhoud, anderzijds voelt het wat ongemakkelijk om over haar leven (bij leven) te lezen.
Margriet van der Linden en ik hebben een zelfde achtergrond. We komen uit een zelfde kerk (niet dezelfde plaats), we zaten bij elkaar op een reformatorische middelbare school, zij een paar jaar hoger dan ik. We gingen op ons 18e op kamers en zaten op een zelfde soort christelijke vervolgopleiding : zij de EH en ik de Vijverberg. Ik herken heel erg veel. Het is alsof ik fotoboeken doorblader, en steeds denk: “o ja, dat is waar ook! ”
Het boek beschrijft het leven van M : haar jeugd, school, thuis, kerk en haar zoektocht naar haar eigen seksualiteit. Margriet is lesbisch, wat echt moeilijk is in de kringen waarin ze in haar jeugd bij hoort. Ik moest er zelf wel even inkomen, in het boek, omdat het beschreven wordt vanuit M, en daar zit een bepaalde afstand in. Ik had de neiging om tegen de schrijfster te zeggen dat er nog veel meer in dit boek had gemoeten. Maar Margriet van der Linden schrijft natuurlijk vanuit haar eigen ervaringen. En die zijn niet dezelfde als de mijne. Zo is het gezin waar ik uit kom anders dan dat van haar en ik ben niet lesbisch. Misschien heeft ze ook wel heel veel geschrapt (dat denk ik). Margriet is beschrijvend en mild vind ik. Ze had er voor kunnen kiezen om negatief te zijn, maar dat doet ze niet. Als kind ervaar je je leven als normaal. Het is zo als het is. En dat weet ze over te brengen in dit boek. Dat vind ik knap.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Dit is een fractie van het aantal teveel gebruikte komma's in dit boek. Ik vind de schrijfstijl niet geweldig. De achtergrond van M herken ik erg goed, een deel van haar worsteling ook. Sommige delen van het verhaal vind ik onderbelicht, andere delen hadden van mij minder lang gemogen.
Een debuutroman van Margriet van der Linden waarin ze haar jeugd beschrijft in een orthodox christelijk gezin. Ze woont in een dorp onder de rook van Rotterdam en moet na de basisschool naar een streng reformatorische school. Een uur met de fiets van haar vertrouwde woonplaats. Een christelijke opleiding voor journalistiek in Amersfoort en stages in Amsterdam en Hilversum. Langzamerhand komt ze er achter dat ze op vrouwen valt en dat strookt natuurlijk helemaal niet met haar opvoeding. Ze worstelt hier erg mee. Jammer dat het boek stopt op het moment dat ze zich voorgenomen heeft het aan haar ouders te vertellen.
Aansprekend verhaal, goed geschreven - op een een aantal lelijke tangconstructies na. Van der Linden kan een verhaal vertellen, dit boek lees je in een ruk uit. Alle personages hebben namen, behalve hoofdpersoon M, haar moeder, de vader, de oudste broer en het jonge broertje. Hiermee schept de auteur afstand - wellicht heeft ze die afstand nodig gehad om zo invoelbaar en mild over haar jeugd in orthodoxe kring te kunnen schrijven. Het boek eindigt als M 'het' haar ouders gaat vertellen. Ik wacht in spanning op Van der Lindens volgende roman over M's avonturen in Amsterdam!
Wat een prachtig boek was dit! Bijna afstandelijk geschreven, alsof je een toeschouwer bent in het leven van M. Ontroerend, hoe dit meisje probeert het leven te leiden dat past bij de verwachtingen die haar ouders, het geloof, van haar hebben. Met op de achtergrond het continue gevoel dat ze anders is. Echt heel mooi!
Niet zo beklemmend als Knielen op een bed violen of Magdalena, maar een zo nu en dan aandoenlijk verhaal over een meisje dat zich loswurmt uit een orthodoxe, conservatieve en a - feministische wereld. Mooi om te volgen hoe dat onzekere meisje langzaam MvdL wordt. Stilistisch gezien geen wonderdebuut: vond het hier en daar wat langdradig. Tweehonderd pagina's hadden voldoende kunnen zijn.
Het geleidelijk weggroeien van de hoofdpersoon van haar orthodoxe geloofsomgeving wordt herkenbaar beschreven en wordt nergens kwaadaardig geduid. Haar coming-out als lesbienne leest nogal geforceerd. Het taalgebruik is matig.
Knap om, zonder kwaadaardig te worden, te beschrijven hoe M. worstelt met het orthodoxe milieu waarin ze is opgegroeid en haar geaardheid. De verwarring (en dronkenschap) spat van de bladzijden af.
aardig verslag van een tijdperk. Maar hoop niet dat lezers denken dat het nog normaal was om een broekrok te dragen in 1992. Die was toen echt ook al 10 jaar uit de mode.