Het denken van de dominicaanse mysticus Meister Eckhart (1260-1328) oefent grote aantrekkingskracht uit op wie verlangt naar universele spiritualiteit en uit meer dan één religieuze traditie wil putten. Nu exclusieve binding aan één confessie steeds meer plaats lijkt te maken voor meervoudige religieuze binding, dient de middeleeuwse theoloog en prediker Eckhart zich aan als een inspirerende figuur die de verschillen overbrugt.
Kenners op het gebied van boeddhisme, filosofie en interreligieuze studies vertellen over de actuele zeggingskracht van Eckharts spiritualiteit: André van der Braak, Michel Dijkstra, Bruno Nagel, Welmoed Vlieger en Rudi te Velde. Uit de bijdragen van Marcel Braekers, Leo de Jong, Leo Oosterveen, Louis Roy en Marianne Verbakel blijkt hoe Eckhart vandaag de dag ook voor dominicanen zelf nog steeds een inspirerende wijsgeer is.
Heb over dit boek eigenlijk dezelfde opvattingen als over het groene Eckhartboek van Goedegebuure en De Jong. Er zitten weliswaar interessante essays tussen, maar na het zoveelste essay weet je het ook eigenlijk wel. Herhaling kan natuurlijk fijn zijn, maar soms werd het iets teveel van het goede. Ook is het onduidelijk wie nou precies de doelgroep is: de eerste essays lijken interesse in Eckhart te stoken voor niet-ingewijden, de middelste essays zijn echter heel technisch en veronderstelling min of meer een bekendheid van Eckhart. Zelf had ik deze essaybundel gelezen samen met de preken van Eckhart, wat veel heeft geholpen; Eckhart is namelijk niet de meest simpele denker om uit te leggen. Kan me dus vrij positief over dit boek uiten, met de enige bedenkingen. Ook heeft het boek een vierkantige vorm, waardoor het heel raar vasthouden is...