What do you think?
Rate this book
Inspector Winter #12
Marconi park
Het wordt eindelijk lente in Göteborg en naarmate de dagen lengen, verbetert inspecteur Erik Winters humeur. Tot de brute realiteit van alledag daar verandering in brengt.
Het lijk van een man wordt gevonden, een plastic zak over zijn hoofd getrokken. Op zijn lichaam ligt een stuk karton met daarop één enkele hoofdletter, aangebracht met een dikke viltstift.
Daarop volgen meer moorden, en op alle lichamen wordt een letter aangetroffen. Terwijl Winter de woordpuzzel probeert op te lossen, zoekt zijn team koortsachtig naar een verband tussen de slachtoffers – maar dat lijkt er niet te zijn.
Het lijk van een man wordt gevonden, een plastic zak over zijn hoofd getrokken. Op zijn lichaam ligt een stuk karton met daarop één enkele hoofdletter, aangebracht met een dikke viltstift.
Daarop volgen meer moorden, en op alle lichamen wordt een letter aangetroffen. Terwijl Winter de woordpuzzel probeert op te lossen, zoekt zijn team koortsachtig naar een verband tussen de slachtoffers – maar dat lijkt er niet te zijn.
320 pages, Paperback
First published September 1, 2013
3 people are currently reading
183 people want to read
About the author
Åke Edwardson
68 books261 followersÅke Edwardson is a Swedish author of detective fiction, and a professor at Gothenburg University, the city where many of his Inspector Winter novels are set. Edwardson has had many jobs, including a journalist and press officer for the United Nations, and his crime novels have made him a three-time winner of the Swedish Crime Writers' Award for best crime novel. His first novel to be translated into English, in 2005, was Sun and Shadow. The second, Never End, followed in 2006.
Series:
* Inspector Winter
Series:
* Inspector Winter
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 19 of 19 reviews
August 12, 2021
Tröttsam självömkande snobbig attityd med quasifilosofiska replikskiften i långsamt osammanhängande tempo.
Nej tack.
Nej tack.
September 22, 2024
En na deel 13 en 11 was het natuurlijk tijd voor deel 12 ;-). Hier had ik het idee dat ik hem toch al eerder gelezen had...
January 12, 2015
Jag läste de första 10 Winter-deckarna och trodde att det var slut där. Fick denna i julklapp och ja visst var det härligt att bara falla in i ett väldigt välbekant berättande som dessutom utspelar sig i min hemstad. Drivet, storyn, allt är på plats. Men det är helt enkelt lite trist att läsa en till Winter. Jag har gått vidare till annat, och känslan är att det vill både Edwardsson och hand fiktiva karaktär också. Känns därför som ett sätt för Edwardsson att suga ut lite till ur en framgångsrik serie.
February 18, 2019
puuuh langsam werde ich zu alt für den depressiven Winter..obwohl uns hier die ersten Sonnentage umfangen wühle ich in Winters Depressionen und Tinnitus werde besoffen vom Whiskey und komme einem Opfer zu nahe.
October 31, 2017
I didn't like this book at all. Il's not necessary to read it.
September 20, 2022
Ganska spännande men dialogen påminner om I Väntan på Godot - ibland fascinerande, men ofta irriterande .
December 24, 2019
Erik Winter has become an alcoholist and I don't like that. I see alcoholism as an evidence of weakness and that does not fit in the image I had built of Erik Winter. On the contrary.
Sure, you can say that it proves him to be human. But that was not what he had to prove to me. Or rather, what Ake Edwardson had to prove about his main character. But he did and he created another character as I thought he had. A pity and I regret that.
So far about Erik Winter.
The thriller Marconi Park is, however, a very good thriller, in spite of this. Everytime after reading the three four last Winters I think Edwardson wrote his last Winter. Which was of course the case after number 10 The Last Winter. But surprise surprise Erik Winter resurrected of death and another often very good thriller was created. I liked The Last Winter the best but number 11 House at the End of the World was one of the better in the series.
This Marconi Park is again much more pleasant to read than the thrillers in the mid of the series, where there was al lack of action and a lot of talking.
So I do hope that Marc oni Park was not the last one, although it seems to be…
But with Edwardson you never know.
Sure, you can say that it proves him to be human. But that was not what he had to prove to me. Or rather, what Ake Edwardson had to prove about his main character. But he did and he created another character as I thought he had. A pity and I regret that.
So far about Erik Winter.
The thriller Marconi Park is, however, a very good thriller, in spite of this. Everytime after reading the three four last Winters I think Edwardson wrote his last Winter. Which was of course the case after number 10 The Last Winter. But surprise surprise Erik Winter resurrected of death and another often very good thriller was created. I liked The Last Winter the best but number 11 House at the End of the World was one of the better in the series.
This Marconi Park is again much more pleasant to read than the thrillers in the mid of the series, where there was al lack of action and a lot of talking.
So I do hope that Marc oni Park was not the last one, although it seems to be…
But with Edwardson you never know.
February 7, 2024
Tja, dit is een thriller, maar af en toe geen touw aan vast te knopen. Voordat je eindelijk een beetje in het verhaal zit, begrepen wat de politie aan het doen is, je door de eindeloos opgesomde straatnamen van Göteborg of Stockholm geworsteld hebt, begint het verhaal wat snelheid te krijgen.
Winter, blijkbaar iemand vanuit de "hogere" kringen tezamen met leden uit de dus "lagere" kringen, heeft veel mentale problemen. Misschien als je eerst wat eerdere boeken van deze serie gelezen hebt, dat alles wat beter verteerbaar is. Kortom: neen, had iets heel anders verwacht.
Winter, blijkbaar iemand vanuit de "hogere" kringen tezamen met leden uit de dus "lagere" kringen, heeft veel mentale problemen. Misschien als je eerst wat eerdere boeken van deze serie gelezen hebt, dat alles wat beter verteerbaar is. Kortom: neen, had iets heel anders verwacht.
May 14, 2017
De stijl van Edwardson is kort maar krachtig. Het verhaal leest snel door de korte zinnen. Het is vlot en met de nodige humor geschreven.
June 21, 2019
Alle boeken met Erik Winter zijn lekker om te lezen
November 2, 2025
Har svårt för att berättelsen tar sig fram via dialogoch replikskiften. Spretar iväg för mycket när Erik Winters tankar studsar hit och dit även under en intensiv cykeljakt till exempel
October 13, 2014
Kim są mordercy? Co tak naprawdę ich determinuje? Dlaczego niektórzy z nas gotowi są przekroczyć granicę posuwając się do ostateczności odbierając komuś innemu to, co dla każdego z nas jest najważniejsze i najcenniejsze - życie? Czy w każdym z nas kryje się zabójca, który tylko czeka na swój czas? Czy też trzeba mieć ku temu jakieś szczególne predyspozycje? Czasem zabijamy pod wpływem impulsu, chwilowej niepoczytalności. Innym razem jest to zwieńczenie długoterminowych planów np w akcie zemsty za niegdyś doznane krzywdy...
A jak było w przypadku seryjnego mordercy z Goteborga? Dlaczego jego ofiary zginęły niedaleko miejsca swego zamieszkania? Czemu obnażono ich genitalia? I co oznaczają pozostawione przy ich ciałach kartoniki z namalowanymi literami alfabetu? Czyżby jakieś przesłanie? Wskazówka? Czy jeszcze coś innego? Śledztwo jest niesłychanie trudne. Na jego czele stoi komisarz policji kryminalnej Erik Winter, który przez ostatnie dwa lata przebywał na urlopie z powodu przeżytej traumy. I choć jeszcze nie do końca się pozbierał, nie zwalczył targających nim demonów, wraz z zespołem lojalnych mu ludzi będzie się starał krok po kroku poukładać elementy zagadki, która być może doprowadzi go do mordercy oraz poznania motywów, którymi kieruje się wybierając swe kolejne ofiary.
Åke Edwardson uważany jest za jednego z najwyżej cenionych i najchętniej czytanych szwedzkich autorów. Od dawna miałam chęć sięgnięcia po którąś z jego książek, przekonania się, czy faktycznie zasługuje na tak zaszczytne miano i uznanie czytelników na całym świecie. W końcu przyszedł dzień, w którym w me ręce wpadła powieść "Park Marconiego" będąca już dwunastym tomem cieszącej się spora popularnością serii kryminalnej z komisarzem Erikiem Winterem na czele. Z uwagi na osiągnięcia autora oraz pochwalne peany na temat jego twórczości, postawiłam jego dziełu wysoko poprzeczkę. A już zwłaszcza po ujrzeniu na okładce rekomendacji, iż "Pisarstwo Åkego Edwardsonona to kryminalna Liga Mistrzów" oraz że "Park Marconiego to jedna z najlepszych powieści kryminalnych ostatnich lat." Być może tym, którzy w ten sposób wypowiedzieli się na temat tej książki, faktycznie się ona spodobała. Do mnie jednak zupełnie nie trafiła. To nie ta bajka, zły adres. Od porządnego kryminału oczekuję tego, iż wciągnie mnie on w wir wydarzeń już od pierwszych stron, że zawładnie mną całkowicie, że będzie trzymał mnie w stale rosnącym napięciu i powodował skoki adrenaliny podczas lektury. Do tego powinien mieć wyrazistego głównego bohatera, najlepiej twardego glinę, który nie da sobie w kaszę dmuchać i będzie parł po trupach do chwili, aż dorwie mordercę, z którym bezceremonialnie się rozprawi. Niestety żadnego z tych elementów nie uświadczyłam w "Parku Marconiego". Historia się wlecze, niemiłosiernie dłuży i zanudza na śmierć. Nie raz i nie dwa podczas lektury poleciały mi oczy. Czy tak powinno być, kiedy ma się w rękach kryminał? KRYMINAŁ!! Usypiać to ja mogę podczas studiowania jakiegoś nudnego podręcznika pełnego zawiłych sformułowań, ale na Boga nie przy kryminale!! I do tego ten beznadziejny główny bohater. Nie czytałam poprzednich części serii, nie wiem więc, jak uprzednio on wypadał. Wypowiadać się mogę jedynie na podstawie tego, co zaserwowano mi w obecnym tomie. A tu niestety Erik Winter okazał się być miałkim, mało interesującym bohaterem, do tego alkoholikiem, który stale odlicza, na ile palców tym razem nalał sobie do szklaneczki wody ognistej. I tak, jak nie spodobał mi się jako glina, tak samo nie przypadł mi do gustu jako mąż i ojciec rodziny. Niezdecydowany, niby czegoś chce, a za chwile rezygnuje z obranych planów, po czym znów do nich powraca i tak w kółko. Jego rozmowy z żoną doprowadzały mnie do szału, jeszcze bardziej sprawiały, że czytaną książkę miałam ochotę rzucić w najciemniejszy kąt i więcej do niej nie wracać. Łudziłam się jednak, że kolejne stronice ruszą akcję, że w końcu historia nabierze tempa i rumieńców. Czytałam i czekałam. Niestety nadaremno, bowiem do samego końca nic się nie zmieniło. Zawiodłam się i to bardzo. Tak jak niegdyś chciałam poznać twórczość Åkego Edwardsona, tak teraz zastanawiam się, czy kiedykolwiek jeszcze zdecyduję się sięgnąć po jego powieści. Szkoda, naprawdę szkoda. Zmarnowany czas, którego nikt mi nie zwróci.
Moja ocena: 2/6
http://magicznyswiatksiazki.pl/?p=14086
A jak było w przypadku seryjnego mordercy z Goteborga? Dlaczego jego ofiary zginęły niedaleko miejsca swego zamieszkania? Czemu obnażono ich genitalia? I co oznaczają pozostawione przy ich ciałach kartoniki z namalowanymi literami alfabetu? Czyżby jakieś przesłanie? Wskazówka? Czy jeszcze coś innego? Śledztwo jest niesłychanie trudne. Na jego czele stoi komisarz policji kryminalnej Erik Winter, który przez ostatnie dwa lata przebywał na urlopie z powodu przeżytej traumy. I choć jeszcze nie do końca się pozbierał, nie zwalczył targających nim demonów, wraz z zespołem lojalnych mu ludzi będzie się starał krok po kroku poukładać elementy zagadki, która być może doprowadzi go do mordercy oraz poznania motywów, którymi kieruje się wybierając swe kolejne ofiary.
Åke Edwardson uważany jest za jednego z najwyżej cenionych i najchętniej czytanych szwedzkich autorów. Od dawna miałam chęć sięgnięcia po którąś z jego książek, przekonania się, czy faktycznie zasługuje na tak zaszczytne miano i uznanie czytelników na całym świecie. W końcu przyszedł dzień, w którym w me ręce wpadła powieść "Park Marconiego" będąca już dwunastym tomem cieszącej się spora popularnością serii kryminalnej z komisarzem Erikiem Winterem na czele. Z uwagi na osiągnięcia autora oraz pochwalne peany na temat jego twórczości, postawiłam jego dziełu wysoko poprzeczkę. A już zwłaszcza po ujrzeniu na okładce rekomendacji, iż "Pisarstwo Åkego Edwardsonona to kryminalna Liga Mistrzów" oraz że "Park Marconiego to jedna z najlepszych powieści kryminalnych ostatnich lat." Być może tym, którzy w ten sposób wypowiedzieli się na temat tej książki, faktycznie się ona spodobała. Do mnie jednak zupełnie nie trafiła. To nie ta bajka, zły adres. Od porządnego kryminału oczekuję tego, iż wciągnie mnie on w wir wydarzeń już od pierwszych stron, że zawładnie mną całkowicie, że będzie trzymał mnie w stale rosnącym napięciu i powodował skoki adrenaliny podczas lektury. Do tego powinien mieć wyrazistego głównego bohatera, najlepiej twardego glinę, który nie da sobie w kaszę dmuchać i będzie parł po trupach do chwili, aż dorwie mordercę, z którym bezceremonialnie się rozprawi. Niestety żadnego z tych elementów nie uświadczyłam w "Parku Marconiego". Historia się wlecze, niemiłosiernie dłuży i zanudza na śmierć. Nie raz i nie dwa podczas lektury poleciały mi oczy. Czy tak powinno być, kiedy ma się w rękach kryminał? KRYMINAŁ!! Usypiać to ja mogę podczas studiowania jakiegoś nudnego podręcznika pełnego zawiłych sformułowań, ale na Boga nie przy kryminale!! I do tego ten beznadziejny główny bohater. Nie czytałam poprzednich części serii, nie wiem więc, jak uprzednio on wypadał. Wypowiadać się mogę jedynie na podstawie tego, co zaserwowano mi w obecnym tomie. A tu niestety Erik Winter okazał się być miałkim, mało interesującym bohaterem, do tego alkoholikiem, który stale odlicza, na ile palców tym razem nalał sobie do szklaneczki wody ognistej. I tak, jak nie spodobał mi się jako glina, tak samo nie przypadł mi do gustu jako mąż i ojciec rodziny. Niezdecydowany, niby czegoś chce, a za chwile rezygnuje z obranych planów, po czym znów do nich powraca i tak w kółko. Jego rozmowy z żoną doprowadzały mnie do szału, jeszcze bardziej sprawiały, że czytaną książkę miałam ochotę rzucić w najciemniejszy kąt i więcej do niej nie wracać. Łudziłam się jednak, że kolejne stronice ruszą akcję, że w końcu historia nabierze tempa i rumieńców. Czytałam i czekałam. Niestety nadaremno, bowiem do samego końca nic się nie zmieniło. Zawiodłam się i to bardzo. Tak jak niegdyś chciałam poznać twórczość Åkego Edwardsona, tak teraz zastanawiam się, czy kiedykolwiek jeszcze zdecyduję się sięgnąć po jego powieści. Szkoda, naprawdę szkoda. Zmarnowany czas, którego nikt mi nie zwróci.
Moja ocena: 2/6
http://magicznyswiatksiazki.pl/?p=14086
March 15, 2015
Een ‘Erik de Winter’ thriller. Voor mij inderdaad een eerste kennismaking. Dit is het twaalfde boek met in de hoofdrol Erik de Winter. De cover laat een grote stadionlamp zien, zo een die het halve veld verlicht. Wanneer je dan begint te lezen, moet je de aandacht er goed bij houden, het duurt wel even voor je in het verhaal zit, maar ook voor je het begrijpt.
Het is allemaal wat rommelig.
Dat kan natuurlijk ook komen omdat je andere delen niet hebt gelezen waardoor je toch de geschiedenis van Erik niet hebt gevolgd. Het zal waarschijnlijk toch als een rode draad door de boeken heenlopen.
Wanneer het verhaal je eenmaal te pakken heeft dan laat het niet meer los. Dan wil je echt weten wie toch al die mensen heeft vermoord en waarom er bij allemaal een stuk karton met een letter op hun dode lichaam ligt. En dan ook nog een plastic om hun hoofd. Een zaak die veel vragen oproept ook voor Erik de Winter.
Hij bijt zich vast in het onderzoek en tussendoor probeert hij orde te scheppen in zijn privéleven.
Gewoon een spannend verhaal, wat zeker voor de fans van Scandinavische thrillers geldt. Mocht je gaan beginnen met dit boek, dan denk ik dat het verstandig is om te beginnen bij boek een. Het kan gelezen worden als stand-alone, maar wil je alles begrijpen, dan is het beter als je bij deel 1’Allen die gestorven zijn ‘ begint dan begrijp je Erik de Winter ook beter.
Het is allemaal wat rommelig.
Dat kan natuurlijk ook komen omdat je andere delen niet hebt gelezen waardoor je toch de geschiedenis van Erik niet hebt gevolgd. Het zal waarschijnlijk toch als een rode draad door de boeken heenlopen.
Wanneer het verhaal je eenmaal te pakken heeft dan laat het niet meer los. Dan wil je echt weten wie toch al die mensen heeft vermoord en waarom er bij allemaal een stuk karton met een letter op hun dode lichaam ligt. En dan ook nog een plastic om hun hoofd. Een zaak die veel vragen oproept ook voor Erik de Winter.
Hij bijt zich vast in het onderzoek en tussendoor probeert hij orde te scheppen in zijn privéleven.
Gewoon een spannend verhaal, wat zeker voor de fans van Scandinavische thrillers geldt. Mocht je gaan beginnen met dit boek, dan denk ik dat het verstandig is om te beginnen bij boek een. Het kan gelezen worden als stand-alone, maar wil je alles begrijpen, dan is het beter als je bij deel 1’Allen die gestorven zijn ‘ begint dan begrijp je Erik de Winter ook beter.
February 23, 2015
Det finns två faktorer som gör att denna bok inte fångar mig, för det första så är det här den första "Eric Winter"-boken jag läser. Ibland kanske det går att hoppa in i sista delen av en deckarserie, men här känner jag inte att det fungerar. Det är rätt uppenbart att mycket av karaktärernas bakgrund finns och utspelas i de tidigare delarna av serien.
Så boken förutsätter att läsaren känner personerna sedan tidigare, vilket jag inte gör, så utöver Winter själv kan jag inte riktigt greppa de andra karaktärerna. De blir bara namn på pappret utan någon fyllning. Jag tycker också tempot är problematiskt, det är långa transportsträckor mellan de delar av boken som faktiskt är spännande.
Min andra stora faktor är den väldigt subjektiva inställning min hjärna har mot deckare, de intresserar mig sällan. Så Edwardsons (effektiva/grovhuggna) språkbruk till trots har jag svårt att hitta något att fästa mig vid i boken.
Dock har jag inte gett upp på genren, jag kommer definitivt prova på fler deckare av andra författare.
Så boken förutsätter att läsaren känner personerna sedan tidigare, vilket jag inte gör, så utöver Winter själv kan jag inte riktigt greppa de andra karaktärerna. De blir bara namn på pappret utan någon fyllning. Jag tycker också tempot är problematiskt, det är långa transportsträckor mellan de delar av boken som faktiskt är spännande.
Min andra stora faktor är den väldigt subjektiva inställning min hjärna har mot deckare, de intresserar mig sällan. Så Edwardsons (effektiva/grovhuggna) språkbruk till trots har jag svårt att hitta något att fästa mig vid i boken.
Dock har jag inte gett upp på genren, jag kommer definitivt prova på fler deckare av andra författare.
January 3, 2018
Min avsluta-serierutmaning är en riktig höjdare och serier avslutas på löpande band. Nu har jag återigen kommit till slutet i den här serien. För andra gången alltså. De två sista böckerna har stått olästa i hyllan väldigt länge. Av många olika skäl. Tolfte delen om Erik Winter, i en serie som skulle bestå av tio böcker, är tyvärr den svagaste av dem allihop. Läs mer på min blogg
January 10, 2015
hu....tja bättre än några av de senaste böckerna om Winter absolut men det känns som om det är dags för Winter att gå i pension... Har han alltid varit så här flummig eller försöker Edwardson bli mer "creddig" med åren? Jag gillade dom första 7-8 böckerna men efter det tycker jag att det svajat mer och mer
April 7, 2015
Een boek uit de Erik Winter serie verveeld nooit. De zaak waaraan hij dit keer werkt is erg boeiend. De plot zit dan ook goed in elkaar. De personages lijken zo uit het boek weg te lopen. De schrijfstijl leest prettig en door de vele dialogen is het een snel weg lees boek. Ik heb er weer van genoten, kom maar op met het volgende deel. Ik geef deze dan ook 4 sterren.
September 20, 2015
Spännande och välskrivet, som vanligt när det gäller Edwardson. Man kände verkligen att den tog slut väldigt snabbt, då jag hade svårt att lägga ifrån mig boken.
March 3, 2015
Riktigt bra!
Displaying 1 - 19 of 19 reviews