The Great Swindle

Les Enfants du désastre #1

by Pierre Lemaitre, Frank Wynne (Translator)

October 1918: the war on the Western Front is all but over. Desperate for one last chance of promotion, the ambitious Lieutenant Henri d'Aulnay Pradelle sends two scouts over the top, and secretly shoots them in the back to incite his men to heroic action once more.

And so is set in motion a series of devastating events that will inextricably bind together the fates and fortunes of Pradelle and the two soldiers who witness his crime: Albert Maillard and Édouard Péricourt.

Back in civilian life, Albert and Édouard struggle to adjust to a society whose reverence for its dead cannot quite match its resentment for those who survived. But the two soldiers conspire to enact an audacious form of revenge against the country that abandoned them to penury and despair, with a scheme to swindle the whole of France on an epic scale.

Meanwhile, believing her brother killed in action, Édouard's sister Madeleine has married Pradelle, who is running a little scam of his own...

Genres: Fiction, Historical Fiction, France, Roman, Historical, War, French Literature

494 pages, Kindle Edition

First published August 21, 2013

About the author

Pierre Lemaitre is a French novelist and screenwriter. He is internationally renowned for the crime novels featuring the fictional character Commandant Camille Verhœven.

His first novel that was translated into English, Alex, is a translation of the French book with the same title, it jointly won the CWA International Dagger for best translated crime novel of 2013.

In November 2013, he was awarded the Prix Goncourt, France's top literary prize, for Au revoir là-haut (published in English as The Great Swindle), an epic about World War I. His novels Camille and The Great Swindle won the CWA International Dagger in 2015 and 2016 respectively.

Reviews

[Jim Fonseca · Rating 5 out of 5]

This novel won France’s highest literary award, the Prix Goncourt, in 2013.

To summarize from the blurbs: two French WW I veterans find themselves in a society whose “reverence for its dead cannot quite match its resentment for those who survived.” They are penniless. One lost the lower half of his face and is morphine addicted. Physically and psychologically destroyed by the war, both are cut off from their families (one man is gay, abandoned and disowned by his father) and the men seeks revenge against the country they feel has abandoned them.

They still fear a lieutenant from the war who, trying to make a name for himself in the last ten days before the peace, kills two of his own men and tried to kill the two men who are the main characters in the book.



There’s a lot more to the plot (it’s almost 500 pages) but much of the book is about two swindles; one real and one fictitious.

The real swindle, researched by the author, was a scandal in France after the war. Imagine the impact of loved ones finding out how the bodies of their lost sons, brothers and fathers were treated. We are used to seeing pictures of row upon row of soldiers’ graves in neatly arranged cemeteries. And we are used to seeing war dead returned with honor guards. But that’s not how it was in the heat of battle in the trench warfare of WW I. Bodies were tossed into pits, gullies and bomb craters and hastily buried.

What occurred after the war wasn’t pretty either. An illicit practice started where wealthy people paid soldiers to reveal where their loved ones were buried and then paid others to retrieve their bodies for burial. After the war a massive operation was undertaken by France to find and exhume bodies for proper burial in the national war cemeteries.



Companies bid on contracts that went to the low bidders. Chinese and African immigrants did most of this nasty work. Most were illiterate, certainly in French. They could not read “dog tags” or other identifying paperwork, so bodies were mixed up. Paid “by the coffin,” German war dead were sometimes interred as French soldiers. Empty coffins were assigned names and buried. The companies scrimped on the size of coffins, sometimes cutting off heads or feet to fit bodies into the smallest coffin possible. Personal items and clothing were stolen. One company even paid grave workers for dentures stolen from the dead.

After the war, every town tried to outdo its neighbors in building monuments to honor their war dead. The two destitute men, left to shift for themselves, resent this extravagance on the dead while living veterans are largely ignored. Here’s the fake scandal: Since the injured man is an excellent artist, he concocts a scheme with the help of his buddy to sell war memorials and receive down payments for projects that will never be built.

There is good writing. Some samples:

“He hiked up the front of his pants as if to say: I could do with a drink now.”

“…so many trips, so many meetings, scarcely time to screw his wife’s friends; this government order was taking up all his time and energy.”

“Having no one and nothing in his life – not even a cat – everything was about him, his existence had curled in on itself like a dry leaf around an empty space.”

[Of the town mayor who simply rambled when he spoke]: “What did it mean, this prolixity? It was impossible to tell. Labourdin constructed sentences from sounds rather than ideas.”

“It sounded as though he had spent much time thinking about the question but never about the answer.”



A great read – I’ll give it a 4.5 and round up to “5.”

Top photo from thoughtco.com
Photo of Etaples Military Cemetery from tripadvisor.com.uk
Photo of the author from elperiodico.com

[Warwick · Rating 2 out of 5]

A very strange book to have won the Goncourt Prize – it's more superficially engaging than you might expect from French literary fiction (the author is better known as a writer of thrillers), but also much more shallow. In fact it doesn't really seem to be about anything, except for a string of vaguely related incidents involving two survivors of the First World War – and at more than six hundred pages, that's really not enough. This book is just far too long. In fact by the time you finally reach the end, you've already long since metaphorically put the chairs on the tables and started switching lights off.

We do get off to quite an exciting start: a battlefield in the closing days of the war, November 1918, and two French privates whose lives come together in a moment of near-death melodrama. The soldiers' subsequent attempts to make a go of it in post-war Paris are inwoven with the country's capitalist rush to finance war memorials: while the concept of the French solider is fêted and glorified, actual surviving soldiers, many of whom are grotesquely injured, are ostracised and shunned.

La guerre avait été une terrible épreuve de solitude, mais ce n'était rien comparé à cette période de démobilisation qui prenait des allures de descente aux enfers….

Thematically this should be pretty interesting, but unfortunately it's mostly used as the pretext for a lot of dramatic set-pieces whose narrative tension is sometimes engineered rather cheaply. I think it's cheating, for instance, to say that a character has died, only to reveal later that he's still alive after all, and similar tricks are played at several points herein. The main characters become involved in perpetrating a huge countrywide scam, and this is squeezed for every drop of manufactured tension it can provide. Which personally, I hated – you know those scenes in films or TV shows where someone's snuck into someone's office, and they have to get a file out of a drawer, or download something on to a USB stick or something?—and at the same time you can see the owner pulling up outside and walking up the stairs, turning the handle – argh! I can't stand these scenes, I actually sometimes have to switch over because they stress me out so much. Well this book is kind of like that, only strung out for five hundred pages.

(That title, by the way. It means ‘See you in heaven’ or something along those lines, but for Anglophone readers – well, for me anyway – it can't help bringing to mind echoes of Robert Graves's famous First World War memoir, Goodbye to All That. The English translation of this one appears to be called The Great Swindle, which is…fine, if kind of giving up.)

The writing style is not bad – it's very easy to read, few long words, a feeling of wit and intelligence there, but certainly nothing that makes you want to underline phrases in delight; and while the two main characters are well done, the same can't be said for some of the supporting cast: the perky-parlourmaid love interest and the evil-aristo baddie seem to have been ordered straight from central casting. Because of its length and its episodic nature, some people have compared this to the big nineteenth-century novels, but that's a strange connection to want to make with a story like this, which takes its narrative inspiration much more from Barbusse, Genevoix and Chevallier (as the afterword explicitly says). Problem is I'm not sure Pierre Lemaitre really comes out of this comparison well, which is a polite way of saying that he definitely doesn't – many parts of his book are good fun, but you'd do a lot better to read Barbusse, Genevoix and Chevallier instead.

[Labijose · Rating 5 out of 5]

Independientemente de que haya ganado un gran premio literario en su país (el Goncourt 2013), para mí, esta ha sido una gran novela en todos los sentidos, de principio a fin. La primera novela que leo de Lemaitre fuera de su famoso detective Verhoeven, y no sólo no me ha decepcionado, si no que ha elevado a este autor a una categoría aún superior, si es que ello era posible.

La novela, que aborda un gran dramón (la vuelta de los soldados franceses a sus hogares tras la Gran Guerra), lo hace bajo el paraguas del estilo picaresco, y, fráncamente, Monsieur Lemaitre, ¡me quito el sombrero! Consigue un drama tan crudo y funesto, bordeando en lo desagradable (el personaje de Édouard, que, sin embargo, es humanizado de un modo antológico), y lo mezcla con tanta ironía y humor, que el envoltorio final envuelve un caramelo exquisito, un producto que he devorado con delectación a cada página. Literatura de muchos quilates.


PD: Existe una adaptación cinematográfica, dirigida por Albert Dupontel, y guionizada por el escritor, que, apenas devorada la novela, he procedido a visionar. Es una adaptación muy, pero que muy libre de la novela, y tampoco tiene desperdicio alguno.

[Guille · Rating 2 out of 5]

Sé de sobra que no debo hacerlo, pero a veces me pillan con la guardia baja y accedo, vamos que lo leí por compromiso. Lamentablemente mis reticencias estaban justificadas, la novela es entretenida, tiene un inicio trepidante pero poco más. Y sin embargo lo terminé, soy débil, ya les digo, no pude resistirme al comezón picajoso del “qué pasará”. En cualquier caso, solo lo recomiendo como posible libro playero-piscinero.

[Mohammad Hrabal · Rating 4 out of 5]

تا این‌جا که من اطلاع دارم سه ترجمه از این کتاب وجود دارد (مرتضی کلانتریان، مهستی بحرینی و پرویز شهدی) که من ترجمه خانم بحرینی، نشر ماهی را خواندم. از طرفی ترجمه‌ی آقای شهدی را هم در دسترس داشتم. جسته‌ گریخته به ترجمه‌ی آقای شهدی هم نگاه کردم و متوجه شدم یکسری لغات و جملات در ترجمه‌ی آقای شهدی وجود دارد که در ترجمه خانم بحرینی وجود ندارد و سانسور شده‌اند (که البته زیاد نبودند). درباره خوب و بد این دو ترجمه نمی‌توانم قضاوت بکنم ولی از ترجمه خانم بحرینی راضی بودم. چند نمونه از مقایسه دو ترجمه را در بخش آخر برایتان گذاشته‌ام.
*****************************************************************
می‌توان همه‌ چیز را، ثروت، استعداد یا شایستگی را، بر کسی بخشود، اما خوش‌ اقبالی را نه، نمی‌شود. این دیگر زیاده از حد ناعادلانه است. ترجمه بحرینی. صفحه‌ی ۳۸ کتاب
کاسبی در جنگ سود فراوانی در بردارد، حتی پس‌ از پایان جنگ. ترجمه‌ بحرینی. صفحه‌ی ۱۳۷ کتاب
بی پولی و نیازمندی مثل پاک دینی و نظام ارباب-رعیتی است: هرگز کاملاً از میان نمی‌رود و آثار آن تا نسل‌ها بعد ادامه دارد. ترجمه بحرینی. صفحه‌ی ۲۰۸ کتاب
در خانه‌ی پول‌دارها همه‌ چیز و همه کس زیبا هستند، حتی فقرا. ترجمه بحرینی. صفحه‌ی ۲۲۹ کتاب
حتی شادی‌های بزرگ هم ردی از تأسف برایمان باقی می‌گذارند؛ در همه‌ی تجربه‌های ما، ته مانده‌ای از کاستی وجود دارد. ترجمه‌ بحرینی. صفحه‌ی ۲۴۶ کتاب
نمی‌دانم چرا این خانه‌های فساد را اغلب توی کوچه‌هایی دایر می‌کنند که نام‌های مذهبی دارند… شاید نشانه‌ی احترام فسق‌ و فجور است به پاکی و تقوا. ترجمه بحرینی. صفحه‌ی ۴۱۲ کتاب
*******************************************************************
آلبر ضمن این‌که آماده می‌شد از داربست‌ها بالا برود (نردبان هایی را که برای بالا رفتن از سنگرها به کار می‌رفتند، به این اسم می‌نامیدند، انگار صحبت از یک دورنما به میان بود) و با سر به زیر انداخته به سوی خطوط دشمن یورش ببرد، به خودش گفت: «روز ازنو روزی ازنو. » شهدی. صفحه‌ی ۱۸ کتاب
آلبر با خود گفت: «پس ما دوباره تجهیز شدیم، آماده برای بالا رفتن از چوب بست اعدام (نردبانی را که برای بیرون آمدن از سنگر به کار می‌بردند چنین می‌نامیدند. گویی نمایی بود از آینده) و با سر به سوی خطوط دشمن هجوم بردن.» بحرینی. صفحه‌ی ۱۵ کتاب
*
ادوار برای اینکه عضله‌های بهم فشرده‌اش را آزاد سازد، گردنش را در گل فرو برد. خنکی اندکی احساس کرد. آن‌چه را حالا پشت سرش بود، وارونه می‌دید، انگار رفته بود به ییلاق و زیر درخت‌ها دراز کشیده بود، دختری هم کنارش. موضوعی که هرگز با دختری برایش اتفاق نیفتاده بود. به دخترهایی هم که برمی‌خورد، دانشجوهای دانشکده‌ی هنرهای زیبا بودند که به پست او نمی‌خوردند. شهدی. صفحه‌ی ۴۷ کتاب
ادوارد، برای شل کردن عضلاتش، پس گردن خود را در گل فرو برد. احساس کرد کمی خنک شده‌ است. اکنون آنچه را پشت سرش بود وارونه می‌دید. گویی بیرون شهر و زیر درختان، کنار دختری دراز کشیده باشد. هرگز خود را در چنین وضعی با دختری ندیده بود. دخترهایی که می‌شناخت دخترکان عشرتکده‌های اطراف «هنرهای زیبا» بودند. بحرینی. صفحه‌ی ۳۸ کتاب
*
در این لحظه است که ترکش خمپاره‌ای به بزرگی یک بشقاب به سراغش می‌آید. نسبتاً ضخیم و با سرعتی سرگیجه‌آور. بی‌شک این پاسخ خدایان است به ناسزاهایی که حواله شان کرده. شهدی. صفحه‌ی ۵۵ کتاب
در این هنگام، ترکشی از خمپاره، به بزرگی یک بشقاب سوپ‌خوری، به سویش می‌آید. نسبتاً قطور است و سرعتی سرسام‌آور دارد. شاید پاسخ خدایان باشد. بحرینی. صفحه‌ی ۴۵ کتاب
*
سنت کلوتیلد، دختر شیلپریک و کاره‌تن بود و کاره‌تن از آن هفت خط‌های روزگار. ادوار تصویرش را در وضعیت‌های گوناگون کشیده بود: بلعیده‌ شده به‌ وسیله‌ی عمویش گوده ژینریل یا به شکل ماده سگی تازی در دست کلویس و نیز در حدود سال ۴۹۳ میلادی، درحال لیسیدن ماتحت شاه بورگندها، همراه با رمی، اسقف رنس. این نقاشی‌ها باعث شده بودند برای سومین بار و این دفعه به‌ طور قطعی از مدرسه اخراج شود. شهدی. صفحه‌ی ۶۱ کتاب
سنت کلوتیلد که سلیطه‌ای تمام‌ عیار بود و طرح‌های زننده‌ای که ادوارد از او کشید باعث شد برای سومین بار و این‌ بار برای همیشه از مدرسه اخراج شود. بحرینی. صفحه‌ی ۵۰ کتاب
​

[Arash · Rating 5 out of 5]

نمی دانم در وصف اش چه بگویم و چه بنویسم، آن چنان روحم از هم گسیخته شده که جمع کردن آن ها در کنار هم کاری است بس دشوار، این کاری است که کتابِ لومتر بر سر من آورده است. کتابی که خواندنش برایم طولانی شد، نه اینکه دلیلش بد بودن و نچسب بودن کتاب باشد نه، بلکه بلعکس، هر خط و هر صفحه اش به جان و تنم می نشست، تنم را لِه می کرد و حس غیرقابل وصفی را در من بر می انگیخت که نمی دانم چه بنامم اش.
به امید دیدار در آن دنیا یا به عبارتی ملموس تر، دیدار به قیامت. قیامت کدام است؟ قیامت را همان محفل پس از مرگ می دانید؟ اگر قیامت در همین دنیا برایتان رقم بخورد چه؟ آیا مرگ را به زندگانی ترجیح نمی دهید؟ وقتی که از زیر خروارها خاک نجات می یابید و خوشحال از تنفس هوا و بازگشت روح به تنی له شده از حجمِ فشارِ زمین بر تن، اگر می دانستید زین پس چه چیزی در انتظارتان هست، دنیا را جا می گذاشتید برای آن هایی که حرص و طمع آن را دارند. آن هایی که به خودی از پشت شلیک می کنند، آن هایی که همرزم خود را در چاله ای می‌اندازد تا جان دهد و رذالت هایش را کسی افشا نکند، آن هایی که نان را به نرخ روز می خورند و برایشان هیچ کسی جز خودشان اهمیتی ندارد. خواه جنگ باشد خواه در زمان صلح. این ذاتِ انسانی است که در تداوم زندگی، خود را می نمایاند.
کم سن و سالانی که بالاجبار برایِ مام وطن و دفاع از کیانِ خویش لباس رزم می پوشند، جانشان برای بازماندگانشان دارای ارزشی وافر است، ولی برای فرماندهان شان و جنگ طلبان و کسانی که واهمه ی کشور گشایی دارند پشیزی نمی ارزند، آن ها نه جان اند و نه تن، آن ها تبدیل به عدد می شوند، عددی بیانگر تعداد، فارغ از زنده بودن و زیست آنها، همانند شِیء ای بی ارزش، عده ای سالم بر می گردند و عده ای تکه تکه، قطعه قطعه یا کاملا متلاشی شده می مانند و همانجا مدفون می شوند یا خوراک حیوانات دیگر می شوند.
حال پس از جنگ همان جان هایِ بی ارزش، ارج و قُربی پیدا می کنند و می شوند نمادی برای بالیدن. همان کسانی که در جبهه به خودی تیر میزدند حال می شوند مدافع به جای ماندن و بازگشت جسم آن ها به وطن خویش و گرامی داشت یادِ آن ها. این همان مرده خوری است. کسانی که حتی به تن له شده و از هم پاشیده و تکه تکه شده سرباز وطن هم رحم نمی کنند. همواره به فکر سود و منفعت خویش هستند، حتی شده با پر کردن تابوت هایی که برای خردسالان هم کوچک است با خرواری از خاک، همان خاکی که برایش جان ها فدا شده.
ما انسان ها همیشه زندگان را فراموش کرده و مردگان را پرستیده ایم. سربازان بازگشته از جنگ، در فلاکتِ تمام دست و پا می زنند، در نان شبشان مانده اند، با جسم ناقصشان کاری از دستشان بر نمی آید در حالی که مردمان و حاکمان و فرماندهان در تلاش اند تا یاد مردگان را گرامی بدارند، یادواره هایی با مخارجی گزاف، ساختن نماد و مجسمه هایی سنبلیک از کشته شدگان. چه نمادی بهتر از همین سربازانی که از جنگ جان سالم به در بردند؟ آن ها خودْ تاریخِ ناطق اند، زخم ها را بر تن دارند، روحشان در هم گسیخته از جنگ و اتفاقات آن. چه کسی بهتر از آنها می تواند از مصائب جنگ بگوید؟ چه کسی بهتر از آن ها می تواند نماد و عبرتی باشد برای جنگ طلبی و خونخواری؟ قدر شناسی همین فراموش نکردن آن هاست، قدر شناسی یعنی مراقبت از آن ها، قدر شناسی یعنی به فراموشی نسپردن آن ها. آن هایی که نوجوانی شان را با گلوله و خون و جنازه و باروت و بمب و نارنجک سپری کردند. دنیا را برایشان به قیامت تبدیل نکنیم. نشود که آن ها روزی چندین مرتبه از زنده ماندن خویش پشیمان شوند. دیدار همگی مان به قیامت، باشد که در قیامتی که برایمان رقم می زنند خوشحال باشیم. پس " به امید دیدار در آن دنیا".

[Maziyar Yf · Rating 5 out of 5]

کتاب به امید دیدار در آن دنیا نوشته پی یر لومتر ، خواننده کتاب را با خود از دل جهنم جنگ به دل زندگی می برد که به مراتب خشن تر ، بی رحم تر و واقعی تر از دنیای جنگ است .
نویسنده کتاب با مهارت و استادی تمام هم فضای جنگ اول و خندق ها و بارانی از گلوله را مجسم کرده ، هم محیط بیمارستان پر از مجروح و زخمی ها و در پایان هم زندگی عادی سربازان برگشته از جنگ را ، سربازانی که نه چندان شجاع بودند و نه قهرمان . آنها همانطور که در جبهه بدون پشتیبانی رها شده بودند در زندگی روز مره هم تنها هستند ، خودشان باید از پس این هیولای زندگی برآیند ، هیولایی که مانند ماری سنگین لحظه به لحظه بر سینه ناتوان آنها فشار می آورد و به وقتش آنها را خفه خواهد کرد .
پی یر لومتر هم جنگ را مسخره کرده و هم زندگی در صلح را ، در جنگ قهرمان قاتلی مانند ستوان پرادل است و در صلح هم افسار زندگی و پول و ثروت دست پرادل و دیگر ثروتمندان است که با روابط کار خود را پیش می برند . اما سربازان مانند مورچه های کارگر همه جا به چشم می خورند ، یکی با یک دست آجر حمل می کند ، آن یکی که گوش ندارد عینک خود را با نوار به سر چسبانده و دربان است ، جنگ و دولت همه زندگی این سربازان را بلعیده است ، نه تنها در پاریس ، در برلین ، در رُم ، در لندن ، احتمالا در همه جا
فضای داستان در همه جا تاریک و سیاه است ، اما در زندگی واقعی سیاهی آن به مراتب بیشتر است ، در زندگی این سیاهی ایست که به چشم قهرمانان ما آلبر مایار و ادوارد چشم دوخته ، برای آنها فرقی نمی کند ، چه در جنگ چه در جامعه در حال زنده به گور شدن هستند ، کسی آنها را نمی بیند که ته گودال افتاده اند ، خودشان باید خود را نجات دهند .
فسادی که لومتر از فرانسه پس از جنگ اول گفته بُهت آور است ، فساد در همه جا ، در دولت ، در شهرداری ، در مناقصه ای برای دفن کردن سربازان ، در همه جا ، در همه ابعاد ، سربازانی که از پشت تیر می خورند ، یا در تابوت های کوچکتر به زور چکش آنها را جا می کنند ، یا هویت آنها دزدیده می شود ، حتی بنایی که در بزرگداشت سربازان وطن هم ساخته خواهد شد آن هم پوشالی و جعلی ایست .
اما حداقل در دنیای آقای لومترروزنه امیدی پیدا می شود ، آن پیرمرد فساد ناپذیر مامور تحقیق گورستان ها می شود ، او صدای گریه و زاری سربازان خفته در دل خاک را می شنود ، آنانی که با هویت اشتباه دفن شده اند ، با دست و پا و گردن شکسته در کنار قاتلین خود ، او یک تنه به جنگ ستوان پرادل فاسد می رود .
در پایان کتاب حوادث شتاب می گیرند ، نویسنده هر کسی را به گونه ای مجازات می کند ، آنکه زیستن با زور مُرفین برایش شکنجه ای بوده راحت می شود ، اما مرگ او آرامش را از چشم دیگری می گیرد و آن دزد شیاد قالتاق در بدنامی و فقر .
اما جامعه به قهرمان عدالت جو بی تفاوت است ، او هم چنان با فقر و گمنامی زندگی می کند که خود انتخاب کرده

[Tea Jovanović · Rating 5 out of 5]

Na stranu činjenica da obožavam francusku književnost, ovaj roman je fenomenalan! Odavno mi se nije desilo da danima ništa drugo ne radim nego samo čitam jednu knjigu (obično čitam nekoliko knjiga paralelno)... Potpuno zaslužena Gonkurova nagrada. Iskrena preporuka svim ljubiteljima dobre, kvalitetne književnosti. Lep jezik, dobro vođena priča, likovi. Prevod je vrhunski, takođe ovenčan nagradom (zasluženo)... Knjiga je čista desetka. Sad mi je još žalije što sam autora upoznala pre no što sam knjigu pročitala... No, nadam se da ćemo se sresti opet... :) #MUST READ!

[HaMiT · Rating 4 out of 5]

فکر کنم کسایی که رمان‌های کلاسیک دوست دارن از این کتاب بدشون نیاد. با اینکه سال 2012 نوشته شده ولی خیلی شبیه یه کلاسیک خونده می‌شه
پرداخت شخصیت‌ها با جزئیات خیلی خیلی زیاد از حال و احوال و گذشته و روابط و افکار و احساساتشون
اکثر صفحه‌ها کاملاً پُرن چون دیالوگ زیادی رد و بدل نمی‌شه، پس این پونصد صفحه طولانی‌تر از چیزی که هست به نظر خواهد اومد و بعضی جاها شاید اضافه‌گویی و تکرار هم حس بشه
البته‌ی در حین شناخت این شخصیت‌ها نویسنده به طرز خیلی زیبایی اوضاع جامعه‌ی بعد از جنگ جهانی اول توی فرانسه رو هم نشون می‌ده و وضعیت کثافتی که در جریان بوده رو آدم به راحتی حس می‌کنه. (گرچه خواننده‌ی ایرانی چه با جنگ و چه بی جنگ همیشه و همه جا این کثافتِ جاری رو با چشمای خودش می‌بینه)
کتاب از سه بخش تشکیل شده و داستان از پایانِ جنگ جهانی اول شروع می‌شه. سه شخصیت اصلی داستان دوتا سرباز به اسم آلبر و ادوارد، به علاوه‌ی مافوقشون هانری دولنی پرادل هستند. ولی خب همونطور که گفتم شخصیت‌های فرعی مثل خواهر و پدر ادوارد و دو سه نفر دیگه هم حضور پر رنگی دارن و به صورت کامل و پرچزئیات بهشون پرداخته می‌شه
بخش اول و دوم رو بسیار دوست داشتم ولی بخش ��ه رو نه چندان. شایدم به خاطر وقفه‌ای بود که موقع خوندن کتاب اتفاق افتاد. چندان مطمئن نیستم
ولی در مورد پایان‌بندی کتاب
خب خیلی‌ها پایان رو دوست داشتن و بعضی‌ها هم زیاد دوست نداشتن
من جز دسته‌ی دومم چون وقتی نویسنده یه داستانِ تلخ واقعی از زندگیِ بعد از جنگِ آدم‌ها می‌گه، ترجیح می‌دم اون واقع‌گرایانه بودنش رو تا آخر حفظ کنه
پایان کتاب برام مقداری بیش از حد نمایشی بود، منظورم پایان بندیِ داستان یکی از شخصیت‌هاس بیشتر

ترجمه‌ی پرویز شهدی کمی بالا پایین داشت و بعضی جملات یه جوری بود ولی واسه خانم بحرینی خیلی تمیز و یه دست، و همون رو پیشنهاد می‌دم

یه فیلم هم ازش سال 2017 منتشر شده که من ندیدم و احتمالا نمی‌بینم. با اینکه امتیازات بدی نداره ولی فکر می‌کنم این حجم از شخصیت پردازی توی یه فیلم غیرممکنه
پس اگه قراره این داستان رو تجربه کنید بری�� سراغ کتاب

[Fionnuala]

As the hundredth anniversary of armistice day approached, I realised that I'd read only one book about WWI in the last four years in spite of having had the intention in 2014 of reading many. Pierre Lemaitre's book, which begins during the last days of the the war, seemed a fitting way to make reparation for my failed intention.

As it turns out, the one book I did read back in 2014, also by a French author, was set at the beginning of the war so the two novels bookend the period neatly. There are a couple of other things that set them apart too. '14' by Jean Echenoz is written in a consistent and beautiful prose style whereas this book by Pierre Lemaitre is an amalgam of various styles and registers. Echenoz's book is low key and uneventful while Lemaitre's is dramatic and full of action. But the biggest contrast between the two books is in tone. '14' is relentlessly serious while 'Au Revoir Là-Haut' leans very much towards farce - though it touches on far more serious topics than does '14'.

Both books are concerned with the situation of demobilized soldiers, but where Echenoz remains at a distance from the dilemmas of his characters, Lemaitre gets right up close. One of the main characters is horrifically mutilated and the author doesn't spare the reader any of the details. In fact Lemaitre seems determined to confront aspects of the war and its aftermath that we might prefer not to know about. Right at the beginning of the book, he describes a scene where an officer shoots two of his own scouts, making it seem as if they were shot by the enemy, just to provoke an unnecessary skirmish, sacrificing many more lives in the process. And all of that simply to ensure his own reputation in the final days of the war.

We are just recovering from the fallout from that episode when Lemaitre introduces another bombshell of a theme: how post-war entrepreneurs managed to exploit the grieving population. The war had barely ended when families of dead soldiers began to demand the right to claim their bodies for reburial. Government initiatives were soon put in place to create special cemeteries to which the remains of the hundreds of thousands of soldiers buried in haste near battlefield sites could be transferred. Lemaitre creates a scenario where the person who wins contracts for three of the cemeteries keeps no proper records, and uses cheap undersized coffins and cheap unsupervised labour so that the coffins often contain only partial remains, or are filled with rubble or, worse still, with the bodies of enemy soldiers. The title of this book, which translates as 'See you in Heaven', and which refers to the farewell cry as soldiers ran into battle, begins to sound more like 'See you in Hell'. And those images of war cemeteries I've been seeing on tv news these past few days have taken on a different aspect.



At around the same time that the war cemeteries were being created, there was a big demand for war memorials as every community in France clamored to erect its own tribute to the dead soldiers. Two of Lemaitre's characters exploit this situation by persuading people to take out subscriptions towards monuments which they have no intention of ever delivering. This part of the plot is based on a real-life scam that took place in the 1920s.

That the graveyard opportunists and the monument scam artists are all ex-soldiers is only one of the ironies of this multi-stranded story. One of the opportunists is in fact the officer who sacrificed his men for glory in the beginning of the novel, another, the soldier who was horrifically mutilated in that very same skirmish, and the third, a man who was very nearly counted among the buried himself. But the greatest irony of all is that, although much is made of the fact that the mutilated character can no longer smile or laugh, I smiled and sniggered all the way through these potentially tragic and painful scenarios.

I'm left with the impression that Lemaitre himself is a bit of a scam artist. Instead of the fitting tribute to Armistice day I thought I'd bought, he sold me short with this slick irreverent page-turner of a farce.
Don't you just have to admire a trickster as skillful as that!

[Somormujo · Rating 3 out of 5]

3/5
“Hasta las mayores alegrías dejan un poso de tristeza. En toda experiencia hay siempre un sentimiento de carencia”.
Tenía ganas de leer esta novela, puesto que ya había leído a Lemaitre en “Recursos inhumanos” y, pese a que su prosa me pareció sombría, me gustó mucho su habilidad para los giros y las sorpresas. En este caso, la afronté a través de una lectura conjunta.
Sin embargo, tras un arranque muy intenso, la novela se va diluyendo paulatinamente hasta un final anodino y algo aburrido, donde esperaba bastante más y alguno de esos giros de los que hablaba.
Estructurada en tres capítulos, que corresponden a los años 1918 a 1920, coincidiendo con el final de la Primera Guerra Mundial, narra las andanzas entrelazadas de tres participantes en ella: dos soldados, uno de ellos con una mutilación seria, y un oficial. Como ya dije, el primer capítulo es el mejor, mientras en los otros dos asistimos al desarrollo y el desenlace de dos fraudes monumentales, al parecer uno real y otro no. Una cita particularmente divertida es esta:
“... era un imbécil esférico: lo volvieras hacia donde lo volvieras se mostraba igual de idiota”.
Con todo, la novela me parece interesante, aunque no resulte muy adictiva.

[Yves Gounin · Rating 5 out of 5]

J'ai pris un tel plaisir de lecture au dernier prix Goncourt que j'arrache les yeux à celui qui vendra me dire que les prix littéraires, c'est du chiqué.
Pierre Lemaître, auteur à succès de romans policiers plaisamment troussés, s'attaque avec talent à un nouveau genre : le roman historique tendance Sébastien Japrisot "Un long dimanche de fiançailles" ou Marc Dugain "La chambre des officiers".
L'a-t-il fait avec un poil(u?) d'opportunisme à la veille d'une année riche en commémorations ? Accordons lui le bénéfice du doute tant le résultat est réussi.
Vous ouvrirez ce gros livre de 500 pages et serez aussitôt happé par la scène d'ouverture à couper le souffle. Nous sommes dans les tranchées, en novembre 1918. Les trois héros du roman s'y retrouvent - pour ne plus jamais se recroiser : Albert Maillard, un pauvre bougre qui manque mourir étouffé dans un trou d'obus nez-à-nez avec un cadavre de cheval, le lieutenant d'Aulnay Pradelle, fringant officier prêt à tout pour restaurer son blason et le jeune Edouard Péricourt, dessinateur de génie, mais en rupture de ban avec sa richissime famille.
Pierre Lemaître a le chic pour croquer des personnages attachants (ah ! Joseph Merlin et ses godillots) plongés dans des situations saisissantes.
De la première à la dernière scène, son roman est éminemment cinématographique et je ne doute pas un seul instant qu'il soit rapidement adapté à l'écran.

Je me suis amusé à dresser un casting imaginaire.
Dans le rôle d'Albert, le bon bougre, généreux à défaut d'être courageux, Clovis CORNILLAC ou Grégory GADEBOIS.
Louis GARREL ferait un très bon Edouard, romantique, tourmenté, potache et ambigu.
J'ai beaucoup hésité pour Henry. Il faudrait un méchant d'anthologie, doté d'une force physique menaçante. Samuel LABARTHE ?
Le père d'Edouard doit en imposer par son autorité naturelle. Philippe NOIRET aurait été parfait. Jean-Pierre MARIELLE est peut-être un poil trop vieux. Philippe TORRETON un poil trop jeune
On ne devrait pas avoir de mal à trouver une actrice pour Madeleine, la sœur aimante d'Edouard : Emmanuelle DEVOS ? Sandrine KIBERLAIN ?
Pour les personnages secondaires j'ai pensé à la charmante Charlotte LE BON pour pauline, la jolie domestique, et Thierry FREMONT pour Joseph MERLIN le monstrueux inspecteur des cimetières.
D'autres idées ?

[Michael Kotsarinis]

Γνώρισα τον συγγραφέα μέσα από τη γνωστή σειρά αστυνομικών, τα οποία μου άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις και είχα την περιέργεια να δω πως τα καταφέρνει σε άλλα είδη.

Αποδείχτηκε ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο και αποδεικνύει τη συγγραφική δεινότητα του Pierre Lemaitre. Η εποχή μετά τη λήξη του Α' ΠΠ είναι από μόνη της πολύ ενδιαφέρουσα και ο συγγραφέας αξιοποιώντας και ιστορικά στοιχεία χτίζει μια μυθοπλασία που κρατά ψηλά το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Το σημείο που επιμένει πολύ ο συγγραφέας είναι οι χαρακτήρες τους οποίους επιχειρεί να μας τους καταστήσει οικείους μέσα όχι μόνο από τις πράξεις τους αλλά και τις σκέψεις του και με προσεκτικές αναφορές στο παρελθόν τους. Αυτό το πετυχαίνει πολύ καλά καθώς μπορώ να πω ότι "ένιωσα" τα κίνητρα και τον τρόπο σκέψης των ηρώων του. Παράλληλα καταφέρνει να μας δώσει το κλίμα και την αίσθηση της εποχής και της κοινωνίας, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα ιστορικές εξελίξεις.

Μοναδικό σημείο που με προβλημάτισε λίγο είναι μια σχετική "φλυαρία" ιδίως στην αρχή, όπου ο αναγνώστης πιθανώς κουραστεί από τους εσωτερικούς μονολόγους, όμως αυτό ξεπερνιέται γρήγορα και η πλοκή αρχίζει να κινεί τα νήματα και καθώς προχωράει το βιβλίο, η αφήγηση γίνεται πιο γρήγορη.

Το τέλος είναι ισορροπημένο καθώς ο καθένας καταλήγει όπως "πρέπει" και προσωπικά με ικανοποίησε πολύ. Νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσετε!

[Stratos · Rating 5 out of 5]

Ενα βιβλίο αντάξιο των τόσο καλών κριτικών. Απολαυστική γραφή με ήρωες που δοκιμάστηκαν σκληρά στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Απρόβλεπτη εξέλιξη με ένα τραγικό τέλος... Απαραίτητο όχι μόνο για διάβασμα αλλά και για την βιβλιοθήκη του καθενός. Το μόνο αρνητικό. Ο εκδοτικός οίκος δεν σεβάστηκε το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης με αποτέλεσμα η επόμενη έκδοση να ομαδοποιηθεί ως εμφάνιση με άλλες εκδόσεις άλλων συγγραφέων.

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 5 out of 5]

با پایانی باورنکردنی!

[Susan · Rating 5 out of 5]

This novel takes place over three years: 1918, 1919 and 1920. As befitting a book which deals with the aftermath of WWI, this begins in the trenches. War is almost over and the soldiers of the 163rd Infantry Division are, frankly, not keen to take part in a proposed offensive to cross the Meuse. For Lieutenant d’Aulnay Pradelle though, who fears peace will come before he achieves the glory he yearns for, it is one last chance to use the war for his own ends – and nothing is going to stop him…

When two French soldiers are shot on a reconnaissance mission, the men are outraged at the enemy. The outrage spills into an escalation of violence and, two days before the end of the war, Pradelle gets his offensive. When soldier, Albert Maillard comes across the bodies of the two soldiers though, he suspects all is not what it seems and Pradelle notices his interest ... On the battlefield, it seems as though Albert will not gain his wish to return home, but his life is saved by Edouard Pericourt, a talented artist from a wealthy family. Despite the fact that both men survive, this event has massive repercussions for both of them.

I have read many books about the first world war, but not many about the immediate aftermath of war and I actually cannot recall reading one set in France. This perfectly captures the deep distress of a society attempting to cope after this momentous event; of how so many returning servicemen were viewed and of how they struggled to pick up the pieces of their lives. Unwilling to return home, Edouard becomes Albert’s responsibility. He is so damaged that Albert states that leaving the hospital with him was, “like walking a wild animal from the zoo down the street,” but, in reality, both men are deeply changed; whether physically or mentally.

Both Albert and Edouard struggle with poverty, and, in Edouard’s case, dependency on painkillers. Before the war, Albert had a job and a girlfriend, but now he finds that, although he has left the trenches, he is unable to find his way back to normality. What is worse, Pradelle – who Albert fears – has become a success and his social climbing is combined with financial gain, through some rather unscrupulous mean. That is, until Edouard comes up with a plan that has the capacity to become an impending national scandal.

I have not read the crime novels by this extremely talented author, but I really enjoyed this book , which is populated by a great cast of characters. Not just the slightly sinister Pradelle, the weary, gentle kindness of Albert and the artistic and personal flamboyance of Edouard, cruelly destroyed by a single moment; but of the others that help flesh out the storyline. The daughter of the landlady, who befriends the two men, the pretty maid Pauline, Edouard’s father, his sister Madeleine and the government inspector, Joseph Merlin, all add to the evocation of this time. The plot is intricate, involved and will carry you along until the end. A very enjoyable book, which will have a lot to offer reading groups, as it has so much to discuss, as well as being a very interesting personal read.

[Rêbwar Kurd · Rating 5 out of 5]

چمدان‌های پر از خاکستر، آدم‌هایی که از دل جنگ بازگشته‌اند اما دیگر نشانی از زندگی در وجودشان پیدا نیست و جامعه‌ای که بی‌رحمانه می‌خواهد همه چیز را فراموش کند؛ چنین چشم‌اندازیست که «به امید دیدار در آن دنیا» از همان صفحات نخست در برابر خواننده می‌گشاید. رمانی که نه فقط درباره بازماندگان جنگ جهانی اول است، بلکه درباره دروغی بزرگ‌تر سخن می‌گوید: دروغ جامعه‌ای که با پرچم و میهن‌پرستی، انسان‌ها را به مسلخ می‌برد و بعد از پایان خونریزی، زخم‌ها و تنهایی‌هایشان را در خیابان‌ها رها می‌کند.

«به امید دیدار در آن دنیا» داستانی است درباره‌ی خیانت جامعه به قهرمانانش. رمانی که تلخی‌اش با خنده همراه می‌شود، و خنده‌اش با اشک. پی‌یر لومتر نشان می‌دهد که ویرانی جنگ فقط روی میدان نبرد باقی نمی‌ماند؛ بلکه در زندگی پس از جنگ، در حافظه‌ی جمعی، و در سرنوشت آدم‌های عادی ادامه پیدا می‌کند.

پی‌یر لومتر در این کتاب، داستان را از دل فرانسه‌ی پساجنگ روایت می‌کند؛ زمانی که کشور ظاهراً به سوی بازسازی و آرامش می‌رود اما زیر پوست شهر، زندگی مردانی جریان دارد که به معنای واقعی کلمه هیچ چیز برایشان باقی نمانده است. این رمان پرتره‌ای از کسانی است که تاریخ آنها را مصرف کرده و بعد همچون زباله کنار گذاشته؛ مردانی که از جنگ بازمی‌گردند با چهره‌هایی زخمی، اندام‌هایی ناقص و روح‌هایی خردشده، و حالا باید در جامعه‌ای زندگی کنند که قهرمانانش را فقط تا زمانی دوست دارد که به درد تبلیغات بخورند.

قهرمان اصلی رمان، آلبر مایار، جوانی‌ست که از جهنم جنگ جان به در برده اما زندگی‌اش به یک بن‌بست تلخ رسیده است. او شاهد ماجرایی می‌شود که سرنوشتش را با دو نفر دیگر گره می‌زند: ادوارد، هنرمندی جوان که صورتش در جنگ به شدت آسیب دیده و چهره‌اش به هیولایی بدل شده، و کاپیتان پرادل، افسری که با بی‌رحمی و حرص قدرت، زندگی زیردستانش را به بازی گرفته است. ادوارد و آلبر در کنار هم، تلاش می‌کنند معنایی تازه برای زندگی پیدا کنند، اما در جامعه‌ای که حتی مردگان جنگ برایش سودآورتر از زندگانند، چه جایی برای بازماندگان باقی می‌ماند؟

آنچه این رمان را از بسیاری آثار ضدجنگ دیگر متمایز می‌کند، زاویه نگاه لومتر است. او به‌جای آنکه میدان‌های نبرد و گلوله‌ها را روایت کند، به سراغ پیامدهای پس از جنگ می‌رود؛ جایی که بدن‌های تکه‌تکه‌شده باید در میان انسان‌های سالم زندگی کنند، و جایی که روان‌های فرسوده باید دروغ بزرگ «شکوه وطن» را تحمل کنند. همین زاویه نگاه، کتاب را به اثری میخکوب‌کننده بدل می‌کند. در واقع، کتاب درباره انسان‌هایی است که دیگر جایی در آینده ندارند، و تنها می‌توانند با نوعی شورش خاموش علیه جامعه‌ی ریاکار، وجود خود را زنده نگه دارند.

ادواردی که با ماسک‌های عجیب و ترسناک صورتش را پنهان می‌کند، نه فقط یک شخصیت داستانی بلکه استعاره‌ای از نسلی کامل است؛ نسلی که چهره‌اش را جنگ از او گرفته و جامعه با ماسکی از بی‌تفاوتی روی آن را می‌پوشاند. این ماسک‌ها تنها وسیله‌ای برای زندگی روزمره نیستند، بلکه به نماد مقاومت در برابر فراموشی تبدیل می‌شوند. در این میان، آلبر هم همچون شاهدی خاموش، میان وجدان و واقعیت اقتصادی سرگردان است. او می‌داند که زندگی دروغ است، اما چاره‌ای جز همدستی با این دروغ‌ها ندارد.

پی‌یر لومتر با نثری پرکشش، تاریک و در عین حال سرشار از لحظات شاعرانه، جهانی می‌سازد که در آن طنز تلخ با تراژدی درهم می‌آمیزد. او بارها با جزئیات دقیق نشان می‌دهد که چگونه جامعه، حتی از استخوان‌های کشته‌شدگان هم برای ساختن یادبود و کسب درآمد استفاده می‌کند. این نگاه انتقادی، رمان را فراتر از یک داستان شخصی می‌برد و آن را به یک بیانیه علیه نظامی‌گری، ریاکاری سیاسی و منطق سرمایه‌داری تبدیل می‌کند.

در جایی دیگر، کتاب به موضوع عزت و شرم می‌پردازد. بازماندگان نه تنها با بدن‌های زخمی خود درگیرند، بلکه باید نگاه تحقیرآمیز جامعه را هم تاب بیاورند. آنها به جای احترام، بار سنگین بی‌اعتمادی و تمسخر را به دوش می‌کشند. همین تضاد است که به تراژدی اثر شدت می‌دهد: جامعه از آنها قهرمان می‌سازد، اما تنها در پوسترها و سخنرانی‌ها. در واقعیت، همین قهرمان‌ها به دردسرهایی بدل می‌شوند که باید پنهان یا حذفشان کرد.

رمان هوشمندانه طراحی شده است. روایت پرکشش، پر از تعلیق و ضرباهنگ تند است، اما هرجا لازم باشد مکث می‌کند تا تأملی فلسفی یا روان‌شناسانه ارائه دهد. همین تلفیق باعث می‌شود کتاب هم برای خواننده عام جذاب باشد و هم برای کسی که به دنبال لایه‌های عمیق‌تر اجتماعی و اخلاقی است.

نکته مهم دیگر این است که «به امید دیدار در آن دنیا» تصویری تازه از فرانسه پساجنگ به دست می‌دهد. برخلاف تصویر رسمی که همه چیز را در قالب قهرمانی و پیروزی نشان می‌دهد، این رمان چهره‌ای تاریک، فاسد و بی‌رحم ترسیم می‌کند. از مقامات دولتی گرفته تا افسران ارتش، همه درگیر بازی‌های قدرت و منفعت‌اند، و هیچ‌کس حاضر نیست مسئولیت رنج بازماندگان را بر عهده بگیرد. اینجا دقیقاً همان نقطه‌ای است که نقد اجتماعی لومتر بیشترین قدرت خود را نشان می‌دهد: او بی‌هیچ پرده‌پوشی نشان می‌دهد که نظام‌ها، فراتر از پرچم‌ها و شعارها، به انسان به‌عنوان وسیله‌ای مصرفی نگاه می‌کنند.

این رمان بی‌آنکه شعاری باشد، عمیقاً سیاسی است. از دل داستان شخصی آلبر و ادوارد، تصویری کلی از جامعه‌ای ساخته می‌شود که قربانیانش را به حال خود رها می‌کند و تنها به فکر ساختن آینده‌ای دروغین است. این نگاه را می‌توان نقدی بر هر ایدئولوژی دانست که با وعده‌های بزرگ، انسان‌ها را به میدان مرگ می‌فرستد و پس از آن با بی‌تفاوتی از کنارشان می‌گذرد.

زبان لومتر بین خشونت و لطافت در نوسان است. توصیف‌هایش از زخم‌ها، خون و بدن‌های پاره‌پاره، بی‌رحمانه و دقیق است، اما در عین حال صحنه‌هایی از دوستی، همدلی و لحظه‌های شاعرانه خلق می‌کند که کتاب را از یک گزارش سرد فراتر می‌برد. همین تضاد باعث می‌شود خواننده مدام میان خشم، اندوه و حتی خنده‌ای تلخ در رفت‌وآمد باشد.

اقتباس سینمایی اثر ، بیش از آنکه یک اقتباس صرف از رمان پی‌یر لومتر باشد، بازآفرینی تصویری و پر از خلاقیت از جهان تاریک و در عین حال شاعرانه کتاب است. دوپنتل با هوشمندی، از همان آغاز با صحنه‌های خونین جنگ جهانی اول، ما را به دل جهنمی می‌برد که در رمان، به‌دقت و جزئیات توصیف شده است. این خشونت بی‌رحمانه، نه صرفاً به‌عنوان زمینه‌ای تاریخی، بلکه به‌عنوان بذر فاجعه‌ای اخلاقی و اجتماعی تصویر می‌شود؛ فاجعه‌ای که سرنوشت شخصیت‌ها را رقم می‌زند.

آنچه فیلم را از بسیاری اقتباس‌های دیگر متمایز می‌کند، انتخاب لحن و زبان بصری خاص آن است. رمان لومتر در ذات خود ترکیبی از رئالیسم سیاه و طنز تلخ است، و دوپنتل با بهره‌گیری از میزانسن‌های اغراق‌آمیز، گریم‌های خاص (به‌ویژه ماسک‌های هنری و شگفت‌انگیز ادوارد)، و ریتم روایی تند، این لحن را به تصویر می‌کشد. فیلم گاهی حال و هوای تئاتر دارد؛ انگار آدم‌ها روی صحنه‌ای ایستاده‌اند که همزمان می‌تواند واقعیت و کابوس باشد. این همان جنبه گروتسک رمان است که به زبان تصویر برگردانده می‌شود، بدون اینکه بار معنایی خود را از دست بدهد.

با این حال، فیلم نسبت به رمان مجبور است در روایت خلاصه‌تر عمل کند. برخی جزئیات داستانی، به‌ویژه زمینه‌های روانی و خانوادگی شخصیت‌ها، در فیلم کمرنگ‌ترند. اما در عوض، فیلم موفق می‌شود به‌کمک تصویر، همان حس بی‌پناهی و سرگشتگی را منتقل کند که کتاب در قالب کلمات ساخته بود. موسیقی متن، رنگ‌های غالباً تیره و قاب‌بندی‌هایی که شخصیت‌ها را در میان ویرانی یا در فضایی بسته نشان می‌دهد، همگی به ایجاد این حس کمک می‌کنند.

شاید بزرگ‌ترین دستاورد فیلم، حفظ هسته اصلی رمان باشد: نقدی بر دروغ‌های بزرگ ملی، بر قهرمان‌سازی‌های دروغین پس از جنگ و بر بی‌عدالتی‌هایی که قربانیان واقعی را به فراموشی می‌سپارد. دوپنتل این نقد اجتماعی و سیاسی را به‌خوبی به تصویر کشیده است؛ جایی که نظام فاسد، حتی اجساد کشته‌شدگان جنگ را هم دستمایه معامله و سود می‌کند.

اگرچه برخی از لایه‌های روان‌شناختی کتاب در فیلم به‌طور کامل باز نمی‌شوند، اما در مجموع اقتباس دوپنتل به‌طرز شایسته‌ای توانسته است روح رمان را در سینما زنده کند. فیلم، مانند کتاب، ترکیبی از خشم، تراژدی و زیبایی تلخ است؛ تصویری که هم به گذشته تعلق دارد و هم به امروز ما یادآوری می‌کند که تاریخ، هرگز تنها تاریخ نیست.

در نهایت، «به امید دیدار در آن دنیا» بیش از هر چیز رمانی درباره فراموش‌شدگان است؛ کسانی که تاریخ و جامعه ترجیح می‌دهد به رویشان چشم ببندد. پی‌یر لومتر با این اثر، صدایی برای آنهایی می‌سازد که جایی در خاطره رسمی ندارند. او نشان می‌دهد که جنگ تنها با پایان نبردها تمام نمی‌شود، بلکه در بدن‌ها، روح‌ها و زندگی‌های خردشده ادامه می‌یابد.

این کتاب نه تنها تصویری قدرتمند از دوران پس از جنگ جهانی اول است، بلکه پرسشی عمیق‌تر را پیش روی خواننده می‌گذارد: ما با قربانیان خود چه می‌کنیم؟ آنها را گرامی می‌داریم یا در انبوه جشن‌ها و یادبودها، زخم‌هایشان را پنهان می‌کنیم؟ پاسخی که رمان م��‌دهد بی‌رحمانه اما صادقانه است: جامعه همیشه ترجیح می‌دهد حقیقت را زیر خاک و سنگ یادبود دفن کند.

اگر بخواهیم «به امید دیدار در آن دنیا» را در یک جمله خلاصه کنیم، شاید بتوان گفت این کتاب مرثیه‌ای برای نسلی سوخته و در عین حال افشاگر دروغی بزرگ است؛ دروغی که هر جامعه‌ای می‌سازد تا بتواند با گذشته خونین خود کنار بیاید.

[Aitor Castrillo · Rating 4 out of 5]

He disfrutado mucho del libro, pero se me cae una estrella por culpa del final. La mente me pedía algo que no sucedió… De todos modos, me pesa mucho más lo bueno: la trama, la narrativa, los personajes potentes y la reflexión sobre las secuelas de la guerra.

En fin, que repetiré con Lemaitre aunque esta vez leeré alguno de sus thrillers (Alex, Vestido de novia, Irene…), que intuyo se adaptará a mis gustos literarios como si de una segunda piel se tratara.

[Edita · Rating 5 out of 5]

Like all war or post-war novels, this one describes soldiers who were briefly called heroes and then were left to live in poverty and despair. But there is more than this thread in the story. It's also a story about failed relationships between a son and a father, betrayal of loved ones, friendship, greediness, corruption, secrets, pain, lost serenity... The novel is tragic and comic at the same time, where protagonists meet the end that had been written long since...

But he feels so tired. Exhaustion has finally overtaken him. Because this is all so stupid. It is as though he has just set down his suitcase, as though he has arrived. He could not climb the slope even if he wanted. He was within a hair’s breadth of surviving the war, and now here he is at the bottom of a shell crater. He slumps rather than sits and takes his head in his hands. He tries to assess the situation, but his confidence has suddenly melted away. Like an ice cream.
*
He looks like he is sleeping. Édouard recognizes him—what was his name again? He is dead. The realization is so devastating that Édouard Péricourt stops and stares down at his fallen comrade, and in that moment, he feels as though he, too, is dead, that what he is contemplating is his own death, and the pain of it is vast, overwhelming . . .
*
For several months, since he was first wounded at the Somme, since the interminable nights spent working as a stretcher bearer, scuttling around, terrified of being hit by a stray bullet, looking for wounded men on the battlefield, and even more since he had returned from among the dead, he knew that he would forever be inhabited by an indefinable, pulsing, almost palpable fear. This had been made worse by the devastating effects of having been buried alive. Some part of him was still buried in the earth, his body had emerged, but some captive, terrified part of his brain had remained trapped below.
*
His thoughts now were frozen images, distant and yet tenuously connected to him. There was no place for anger or for hope.
Édouard was profoundly depressed.
*
He made valiant efforts, he clenched his fists and vainly tried to picture the future, but it leached away through the tiniest of cracks, leaving him brooding about his past, which surged past like a river, a torrent of images with neither rhyme nor reason.
*
What you see is not exactly reality, your thoughts are ever shifting, your plans are like illusions, you live in a dream, in a story that is never quite your own.

And there is no tomorrow.
*
He had to face the facts: though inexplicable, it was not a misfortune, it was a tragedy. The end—whether this or another—had to come because it had been written long since.

[M. Malmierca · Rating 4 out of 5]

El Premio Goncourt del 2013, Nos Vemos allá arriba de Pierre Lemaitre (1951-) nos muestra con gran precisión las miserias humanas provocadas por la guerra en la época inmediatamente posterior a la Primera Guerra Mundial.

Estamos ante una novela dura, plagada de desesperanza, pero por la que discurren también valores como la ternura, la amistad o la compasión e, incluso, ciertas dosis de ironía. No encuentro héroes, la verdad, tan solo supervivientes en un mundo absurdo, con grandes diferencias de clase y estúpidas normas sociales.

Su prosa es indiscutible y sus personajes, te gusten o no, te desesperen o no, están magistralmente trazados. Quizá no todas sus diversas tramas resulten igual de interesantes, pero mantienen la calidad suficiente para disfrutarlas. Otro punto a su favor es la época en la que se desarrolla. Creo que hay mucha literatura sobre la Segunda Guerra Mundial y menos sobre la Primera o, al menos, yo no había leído demasiado. Por este motivo, la descripción de la vida cotidiana en el París de 1918 me ha resultado enriquecedor.

Creo que mi opinión general es obvia: excelente literatura. (Manu)

[HAMiD · Rating 5 out of 5]

همانندیِ ناخوشایندِ داستان با وضعیتی که ما نیز به گونه ای سپری اش کرده ایم و می کنیم سبب شد تا با شگفتی و لذت و درد و گاه رنج حتا، آن را بی وقفه بخوانم. نمی خواهم بیش از این تصویری از داستان و آدم هایش بسازم که اینچنین در عین بیگانگی آشنایند. همین را بنویسم که در آشفته بازارِ داستان هایی که پیاپی ترجمه می شوند و در قفسه ها چیده، خواندن چنین داستانی، گویی بزمی غمگین اما لذت بخش است. و مگر در مستی این تلخی نیست که روشنی می دهد؟ در مستیِ کلمه ها به حقیقت پی بردن! و شگفتا که روزها می گذرانیم در هیاهوی تیره روزی
-
سپاسگزارم از میم.زربخش که در نیمروزی گرم این رُمان خواندنی را به من سپرد که بی گمان رفیقان از حال یکدگر بیش و بس آگاهند
#
چهار و چهارده دقیقه ی سپیده دمانِ دوازدهم شهریورِ دو صفر چهاردهِ تیرگی

[Roger Brunyate · Rating 5 out of 5]

 
To their graves again

Those who thought that this war would be over quickly are all dead. Of the war, of course.

Early November, 1918; what a marvelous opening! This massive novel, winner of the Prix Goncourt for 2013, has all the makings of a popular success. Something of a sucès-de-scandale in France, where it challenges the national preoccupation with patriotic valor, and paints a vitriolic portrait of virtually the entire establishment. But it is also a mighty good story by any account, that starts in the trenches of WW1 and changes into a fascinating tale of crime and corruption, with a nail-biting finish. It will surely be a best-seller in translation, and I can already imagine the Hollywood movie or BBC miniseries. However, I find it hard to gauge its literary value; it is a very different animal from the works of previous Goncourt winners such as Michel Houellebecq, Marie N'Diaye, or Jean Echenoz.

The set-up is simple. Two French soldiers, Albert Maillard and Édouard Péricourt, both wounded in a pointless operation a few days before the Armistice of November 11, 1918, save each other's lives. Albert is buried alive; Édouard digs him out in the nick of time, but is himself wounded. Their recovery is hindered by Lieutenant Henri d'Aulnay-Pradelle, who sets up the attack to seize his last chance at promotion, killing some of his own men to further his own heroic legend; he is a made-for-the-movies villain, handsome, ubiquitous, and utterly detestable.

After 150 pages, the action moves forward by a year. Albert is scraping a living while trying to look after Édouard, who feels he is too disfigured to return to his rich family, and is living under a false name. D'Aulnay-Pradelle meanwhile, has married into Édouard's family, and is using his connections to rise rapidly in society. He becomes a postwar profiteer, contracting with the government to disinter the bodies of soldiers from their battlefield graves and rebury them in large official cemeteries. But he is greedy, and cuts corners. Albert and Édouard, meanwhile, start their own scheme to raise money for war memorials, based on Édouard's extraordinary abilities as an artist. The author cites several articles suggesting that something of this kind was an actual scandal in the years following the War. Certainly, he has a remarkable knowledge of French bureaucracy, and a perfect ear for how the rich use their status to manipulate those less powerful.

I am in awe at Lemaitre's skill at plotting. Starting from just these three major characters, he gradually introduces others—Édouard's sister and father, Pradelle's fellow directors, a tenacious inspector from the Ministry, the landlady's daughter who becomes fascinated with Édouard, and the beautiful maid who falls for Albert—working them into the remainder of the novel as integral parts of the action. He has a way of presenting plot twists as faits accomplis, and only then going back to explain how they came about. He is brilliant at building a climax.

Morally, the book is more challenging. I found myself liking quite a few of the characters, but approving of none of them. The attractive ones include the meek yet resourceful Albert, Édouard's sister, and even his banker father, cold though he seemed at the beginning. But none of the characters are without bad traits, and even our heroes engage in deceptive, if not downright criminal, behavior. The back cover calls the novel a "fresco of a rare cruelty," and there is certainly a quality of violence to the writing, that almost revels in injury, insult, and degradation (not to mention decomposing bodies) as though this were a 19th-century melodrama seen through the lens of an R-rated film-maker.

Hence, I think, my difficulty in finding a context within which to rate this. Its subject is early 20th-century, and Lemaitre mentions a couple of novels from the period that influenced him. But for me, the overriding sensation was of reading a novel from the 19th century. The obvious comparison is with Balzac's Le Colonel Chabert, also about a soldier buried alive who finds it difficult to return to civil life. But in scope, it is more like Stendhal, or Zola, or most of all Hugo's Les Misérables ; Lemaitre at one point even compares Pradelle to Javert. In any case, the kind of novel they don't write any more—or write, if they do, to sell in airports rather than enter for prizes. And yet I was always conscious of this being a 21st-century product, for its attitudes, its authorial voice, and not least for its language that kept me going to the online dictionary, looking up presumably slang words that as often or not I could not find. I feel I cannot possibly give it less than five stars, but part of me wonders how much of this is due to the undertaking of reading it in French. When it becomes a best-seller in English, will it seem then merely another blockbuster historical novel, or truly a prizewinner, something exceptional? We shall see.

======

After corresponding with a couple of Francophone friends, I would add the following. Much of my difficulty with context probably stems from the fact that the book is written simultaneously in two registers, the literary and the popular, which often jostle one another within the bounds of a single sentence. It is a kind of sampling technique that could really only be done in the postmodern era, even though the story goes back a century, and the idea of the grand novel a century before that. Secondly, it is a book that changes its colors as it progresses. The opening 150 pages have a philosophical depth, psychological perception, and richness of style which does not at all conflict with the Prix Goncourt world. But as it becomes increasingly more of a plot-driven novel, it also becomes more commercial—though doubtless highly successful in that genre.

[George K. · Rating 5 out of 5]

Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα απολαυστικότερα και πλέον ψυχαγωγικά μυθιστορήματα που είχα την τύχη να διαβάσω τον τελευταίο καιρό. Από την πρώτη κιόλας σελίδα κατάλαβα ότι αν μη τι άλλο θα περνούσα πολύ όμορφα την ώρα μου όσο κρατούσε η ανάγνωση του βιβλίου, και οι επόμενες σελίδες το απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας. Δεν υπήρξε ούτε μια τόση δα στιγμή που να με κάνει να κουραστώ ή να βαρεθώ ή να χάσω το ενδιαφέρον μου, από την αρχή μέχρι το τέλος διάβασα την ιστορία με απόλυτη προσήλωση, ταξίδεψα νοερά πίσω στον χρόνο, στους μήνες και τα χρόνια μετά τον Α' ��αγκόσμιο Πόλεμο, και ήταν σαν να είδα με τα ίδια μου τα μάτια αυτά που συνήθως αντιμετώπιζαν τα απλά φανταράκια που γύρισαν σακατεμένα από το μέτωπο, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά (φυσικά υπήρξαν και αυτοί που τα κονόμησαν, πατώντας επί πτωμάτων). Η πλοκή είναι σίγουρα πολύ καλοδουλεμένη και ενδιαφέρουσα, με αρκετές δόσεις σασπένς εκτός των άλλων -καθώς επίσης και με ένα πολύ ωραίο και ταιριαστό φινάλε-, όμως την όλη διαφορά την κάνει η πραγματικά υπέροχη γραφή του Λεμέτρ, που είναι τίγκα στον κυνισμό και το μαύρο χιούμορ, οπωσδήποτε γλαφυρή και χειμαρρώδης, και συν τοις άλλοις απίστευτα εθιστική και ευκολοδιάβαστη. Και, βέβαια, ο συγγραφέας άμεσα και έμμεσα αγγίζει πολλά θέματα, όπως είναι ο πόλεμος, η φτώχεια, η αγάπη, η φιλία, όλα αυτά, καταφέρνοντας με τις περιγραφές και τους διαλόγους να δημιουργήσει ποικίλα συναισθήματα, πολλές φορές αντικρουόμενα, ενώ σίγουρα καταφέρνει να σκιαγραφήσει κάποιους πολύ ενδιαφέροντες και ιδιαίτερους χαρακτήρες, που θα τους θυμάμαι για καιρό και που σίγουρα θα μου λείψουν. Εννοείται πως στο άμεσο μέλλον θα διαβάσω και τα επόμενα δυο βιβλία της Τριλογίας (το δεύτερο έχει ήδη κυκλοφορήσει στα ελληνικά, ενώ αναμένεται και το τρίτο), έστω και αν ίσως να μην φτάνουν εκατό τοις εκατό το επίπεδο του πρώτου.

[Mèo lười · Rating 5 out of 5]

Nhiều người không thích cuốn này, nó quá dài, quá ư cổ điển, quá khác biệt với những cuốn Goncourt khác, nơi người ta đề cao một giọng văn đẹp, một độ dài vừa phải, một tác giả còn hơi hơi xa lạ với công chúng. Bạn người yêu thì bảo, chỉ 4 sao thôi, cái kết của nó quá viên mãn, theo cách nào đó thì sự viên mãn chả khiến ai nhớ đến, còn cái kết mà khiến độc giả trào máu họng vì tức, nghìn năm sau vẫn còn ôm hận khi nhắc đến.

Còn mình? Mình thấy nó quá ư là sướng. Cái khoái cảm của cuốn này không nằm ở những câu văn đẹp mà ta phải đọc to thành tiếng, vang vọng trong tâm tưởng; chúng nằm ở nội dung câu chuyện, nằm ở thái độ của từng nhân vật đối với chiến tranh, và hậu chiến tranh. Chúng có gì đó rất dửng dưng, bất cần. Giống như là, sự tầm phào của câu chuyện phiếm, của những bữa trà nhạt nhẽo khi không có gì để nói. Và hơn hết, nó giống với sự vô nghĩa của chiến tranh, sự vô nghĩa đến phi lí, tới tận cùng.

Chiến tranh, theo kiểu của bác này, chỉ là phông bạt cho những tấn tuồng sau đó. Là phông bạt, không hơn không kém. Nhưng nếu không có nó, cuộc đời 3 người lính trong câu chuyện này đã trở nên rất khác. Không phải cuộc chiến đã khiến họ đổi thay, mà là cách người khác, những người ở lại, những người sống sót, những kẻ cầm đầu, nhìn nhận cuộc chiến mới khiến 3 con người ấy thay đổi. Âu cũng là một hệ quả tất yếu, của thời đại xưa và nay.

Thế, nó có đáng đọc không? Quá ư là có. Dẫu cho nó cứ sale-off 50% hoài hoài. Những thứ rẻ tiền chẳng bao giờ là rẻ rúng cả, sức sống của nó mãnh liệt lắm. Đọc đi kẻo lỡ ~~

[Mohammad Ranjbari · Rating 3 out of 5]

رمانی پر محتوا اما بی جهت کش دار، از نویسندۀ فرانسوی برندۀ جایزۀ گنکور در سال 2013

رمانی با موضوع جنگ بین فرانسه و آلمان. سرنوشت دو سرباز در لحظاتی از جنگ و در واقع سرنوشت دو سرباز بعد از جنگ. با اشارات مختلف به اوضاع روحی افراد و جامعه. آلبر مایار سربازی مردد و در ذاتِ خود ترسوست که برخی از صحنه های جنگ در مقابل عظمت روح او بزرگ است. ادوارد پریکور فرزند م. پریکور ثروتمند، که طرح های روزانۀ خوبی در دفترش می کشد، به نجات آلبر مایار اقدام می کند ولی صورت او با اصابت ترکش آسیب دیده و خودش خانه نشین می شود. بعدها صدها گونه ماسک برای پوشاندن این چهرۀ کریه با حفره ای در وسط درست می کند. اعتیاد به مورفین و در ادامه، هروئین سرنوشت تلخ او را رقم می زند.
ادوارد بعد از این حادثه با جعل مدارک سرباز کشتۀ شدۀ دیگری، زنده بودن خود را از مادلن خواهرش و پدر خود پنهان می کند. زندگی در فقر و فلاکت منجر به کشیدن نقشه ای طلایی می شود. کلاهبرداری بزرگ. برای کشته شدگان فرانسه، طراحی مقبره های یادبود و گرفتن 50 درصد مبلغ بدون ارائۀ هیچ اثری! بعد از اجرای تمام نقشه ها ادوارد و آلبر به همراه پولین معشوقۀ آلبر از کشور می گریختند.
نویسنده در یک پایان تراژیک و البته تصنعی، ادوارد را چون سردار فاتحی که با لباس توریستی و بزک فراوان از هتل خارج شده و در خیابان قدم بر می دارد و م. پریکور، پدر وی بر حَسَب اتفاق در ماشینی باسرعت زیاد به او اصابت می کند. فرانسه همچنان کشتگان خود را دارد . البته کسانی که با ننگ فراوان بساط کلاهبرداری را گسترده اند نیز ارتزاق می کنند. و نویسنده بیشتر این ناراستی ها و خیانت ها را در رمان نشان داده است.

98/01/09

[Shahab Samani · Rating 4 out of 5]

همین روزهای جهنمی که خود ما امروز درگیر آن هستیم و آن را تجربه می کنیم، بسیار کمک می کند تا قصه ی پرکشش "دیدار به قیامت" را با گوشت و پوست و استخوانمان درک کنیم. جدا از تجربه ی تاریخی ما در جنگ ایران و عراق و تجارت پر سود بعد از آن، همین روزها هم ماجرا، حال به شکلی دیگر، تکرار می شود. همین روزها که زمزمه های جنگ برقرار است و اوضاع اقتصادی خوب نیست، شریف ماندن و شریف زندگی کردن جز با منطقی رمانتیک توجیه پذیر نیست. زمانی که فروختن شرافت نه تنها سخت نیست بلکه درآمد قابل توجهی هم دارد و نفروختن آن، خریدن سختی روزگار به جان است. "دیدار به قیامت" قصه ی همین انتخاب ها است. معامله ی شرافت و تجارت روی خون. از این قصه لذت می برید و رنج می کشید.
تیرماه 1398

[Santiago González · Rating 3 out of 5]

Rompecabezas

Cuando esta novela ganó el Goncourt leí una nota, seguramente en El País, que despertó mi interés. Varios años después, mi mamá me pidió una recomendación para regalarle un libro a un amigo de la familia y le recomendé este, sin haberlo leído. Fue un éxito. Hace unos meses, mi cuñada cumplió años y se lo regalé. Pasó por ella, por mi suegra y por miqueridaesposa y a todas les gustó. Llegó el tiempo de que lo agarrara yo.

Soy malísimo para las citas, no las recuerdo bien y muchas me parecen apócrifas, pero dicen que Borges decía que las novelas policiales "carecían del prestigio del tedio". Esta novela cumple con esa premisa. Nunca te vas a aburrir. La historia tiene un gancho que te mantiene hasta el final. Y, si sos de los que se aburren de los que hacen gala de su estilo, este libro puede ser para vos.

Así y todo, a mí mucho no me gustó. Tiene, sin dudas, un gran personaje, pero los demás me parecieron un poco burdos. Ya que haya malos muy malos, tipo los de Marvel, a mí me pone un poco nervioso. Y, a todos los que intentamos escribir nos enseñan el "show don´t tell", mostrar a los personajes por sus acciones y no ser, digamos, tan explícitos. Esta novela no cumple con esa premisa. A veces me parece que hasta está sobreexplicado. Cada capítulo parece que la pieza de un rompecabezas y, la trama por momentos tiene los giros de una telenovela latinoamericana.

Pero bueno, son mis apreciaciones, esta novela es un fenómeno literario de crítica y lectores en Francia, estoy en franca minoría, aún en mi círculo familiar.

==

Si te gustan mis reseñas tal vez también te guste mi newsletter sobre libros que se llama "No se puede leer todo". Se pueden suscribir gratis, poniendo su mail en este link: eepurl.com/hbwz7v La encuentran en Twitter como @Nosepuedeleert1, en Instagram como @Nosepuedeleertodo y en Facebook.

Gracias, te espero

Sant

[Georgina N · Rating 5 out of 5]

Τι να πρωτοπώ και τι πρωτοσχολιάσω γι'αυτό το βιβλίο!Κατάφερε να μαγνητίσει το ενδιαφέρον μου και εγώ προσωπικά δεν είμαι φαν των ιστορικών μυθιστορημάτων .Η γραφή του Λεμέτρ αποτυπώνει ξεκάθαρα το κλίμα της εποχής και δίνει φωνή σε μία γενιά τόσο μακρινή από τη δική μας .

Βρισκόμαστε στη μεταπολεμική Γαλλία του Α' παγκοσμίου πολέμου και παρακολουθούμε την ιστορία δύο φίλων στρατιωτών που προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές που τους άφησε ο πόλεμος.Ο Εντουάρ ,καταπιεσμένος καλλιτέχνης που βρίσκεται στο στόχαστρο του αυστηρού τραπεζίτη πατέρα του και ο Αλμπέρ,ένας δημόσιος υπάλληλος χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων .Μαζί θα επιχειρήσουν να επιβιώσουν σε μία Γαλλία που ξέρει να τιμά τους νεκρούς της ,όχι όμως να παρέχει μία ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή σε αυτούς που πολέμησαν γι'αυτήν.Οι δύο φίλοι θα επινοήσουν ένα σχέδιο για να καταφέρουν να ζήσουν και να ξεφύγουν από το περιθώριο.Παράλληλα παρακολουθούμε και τη ζωή του αξιωματικού τους Ανρι ντ'Οντελ Πραντελ , ο οποίος καταφεύγει σε αθέμιτα μέσα για να κερδοσκοπήσει .

Έντονο το στοιχείο του black humor αλλά και της υπερβολής στους "κακούς" χαρακτήρες.

[Justo Martiañez · Rating 4 out of 5]

La verdad es que Lemaitre es un valor seguro. Cambio de registro total con respecto a sus obras de Novela negra.
Determinados aspectos de la novela no me han dejado un buen sabor de boca, no quiero hacer spolilers, pero todo el tema de la picaresca con la gestión de los muertos tras el final de la 1ª Guerra Mundial, basado en hechos reales, el tratamiento a los veteranos tras la desmovilización, la pobreza y el abandono en que vivieron muchos de ellos, en muchos casos con graves mutilaciones, se pone de manifiesto con gran crudeza por el autor y no deja en muy buen lugar a la sociedad francesa de la posguerra. La agudeza y los toques de humor de la narrativa del autor en medio de todo este drama ayuda a sobrellevar la historia y te enganchan irremisiblemente hasta el final. La trama y los personajes en algún momento no me han parecido demasiado creíbles, por algo le falta una estrella.
En cualquier caso se entiende perfectamente que este libro haya calado hondo en Francia tras su publicación. Por mi parte voy a por el segundo: "Los colores del incendio".

[Teresa · Rating 4 out of 5]

Pierre Lemaitre, autor de vários romances policiais, escreve o seu primeiro livro não "negro" e com ele vence o Prémio Goncourt em 2013.

Até nos vermos lá em cima é um excelente romance - iniciado em Novembro de 1918, durante uma batalha na primeira Guerra Mundial - o qual acompanha dois franceses que, após a guerra, tentam sobreviver numa França que pouca importância dá às vítimas, mortas ou vivas.
Albert, um homem comum. Simples, temeroso, generoso, e cuja dedicação - por amizade ou gratidão - ao seu amigo é inabalável.
Édouard, um homem singular. Criativo, exuberante, excêntrico, louco (ou não). Uma personagem fascinante.
Dizer mais sobre o enredo é penalizar o futuro leitor, pois um dos prazeres desta leitura são as surpresas que o autor foi criando ao longo da narrativa, através de uma bonita história - de amizade, de amor e de coragem - reveladora da luta dos homens, que divididos entre o Bem e o Mal, tentam manter a sua própria humanidade e integridade.